Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Τρομερή η αίθουσα με τα πάνελ των θυμάτων της σύγκρουσης. Όταν έφτανες μπροστά σε μια οθόνη, ενεργοποιούταν αυτόματα και ο αφηγητής σε κοιτούσε στα μάτια. Συγκλονιστικές ιστορίες, αμαρτία να πάει κανείς στη Λίμα και να μην το επισκεφθεί.

600.000 εσωτερικοί πρόσφυγες. Για όσους έχουν ταξιδέψει τις Άνδεις κι έχουν απορήσει με τα εγκαταλελειμένα χωριά σαν κι αυτό της φωτογραφίας, ιδού η απάντηση.

ΊΣως η πιο συγκινητική παρουσία, η mama Fernandina, που παρότι άπορη και χωρίς να μιλάει καν Ισπανικά, οργάνωσε ολόκληρο κίνημα για την αποκάλυψη της αλήθειας και την εύρεση των εξαφανισθέντων. "Αυτό που θέλω να μάθω είναι γιατί εξαφάνισαν το γιο μου"

"πού τον πήγαν, τι του έκαναν, σε τι έφταιξε". Το βλέμμα της γυναίκας τα λέει όλα και να μην υπήρχε η μετάφραση από τα Κέτσουα πάλι το μήνυμα θα έφτανε. Συγκλονιστικό το μουσείο, γι' αυτό και οι άπειρες φωτό που του αφιερώνω.

Post-it συμπαράστασης κι εντυπώσεων.

Εγώ στο σχολείο ζωγράφιζα το Βαζέχα. Τα παιδάκια των Άνδεων είχαν άλλες παραστάσεις...

Το Φωτεινό Μονοπάτι εκμεταλλεύτηκε τις συνθήκες των ινδιάνων του Αμαζονίου στρατλογώντας εκατοντάδες από αυτούς, πολλές φορές με τη βία.

Έχει τραβήξει πάρα πολλά αυτή η χώρα. Μα πάρα πολλά. Περνάς από νεκροταφεία και βλέπεις τέτοιες σκηνές καθημερινά.

Ο πολύ σοβαρός Μάριο Βάργκας Λιόσα. Για μένα ο καλύτερο συγγραφέας της ηπείρου διαχρονικά.

Η υπόθεση του Uchuraccay άφησε εποχή. Αλλά και τα τοπία πανέμορφα.

Απίστευτη αύξηση του πληθυσμού σε Λίμα και Αγιακούτσο λόγω των προσφύγων. Οι παραγκουπόλεις στα προάστεια είναι μάρτυρας ορατός ακόμη και στους περαστικούς.

Κάποτε ερωτεύτηκα μια εισαγγελέα της Λίμα, ζήσαμε αρκετό καιρό μαζί. Είχα την "ευκαιρία" να δω την παράνοια του Φωτεινού Μονοπατιού στις φυλακές της πρωτεύουσας. Φυλακισμένα μέλη της οργάνωσης σε στρατιωτική παρέλαση εντός των φυλακών, αποθεώνουν το θεάνθρωπο Guzman. Ο οποίος εκμεταλλεύθηκε και σεξουαλικά πολλά από τα μέλη της οργάνωσης, εκμεταλλευόμενος το στάτους του και την αμορφωσιά των μελών.

Η βία ξέφυγε από τις Άνδεις κι έφτασε στα παράλια, οι πόλεις των οποίων τη γνώρισαν από πρώτο χέρι.

Ο Polay μετά την απόδρασή του ποζάρει γελοιοποιώντας την περουβιάνικη αστυνομία.

Λίμα, δεκαετία '80. Χωρίς σχόλια.

Προσωπικά αντικείμενα εξαφανισθέντων.

Φανταστικές φωτογραφίες.

Βγαίνεις από το μουσείο στην παραλιακή της Λίμα πιο βαρύς. Αλλά και πλουσιότερος συνειδησιακά.

 

[isabelle]

@Yorgos έχω πλέον χάσει το λογαριασμό για τα ευχαριστώ που χρωστάω.

@mariath πολύ ενδιαφέρον το βιβλίο που προτείνεις. Είναι δε το μοναδικό, νομίζω, που κυκλοφορεί στα ελληνικά με θέμα τον Γκούζμαν και το Φωτεινό Μονοπάτι.
Με την ευκαιρία, παραθέτω κι ένα λινκ με πολύ κατατοπιστικό υλικό περί του τι πραγματεύεται το βιβλίο
https://enthemata.wordpress.com/2010/11/21/athanasioy-3/

 

[James]

define

αφού σουλουπώθηκα

έχει ενδιαφέρον!

 

[Yorgos]

define

έχει ενδιαφέρον!

Χαχα, ξυρίστηκα, έβαλα πουκάμισο (το αγόρασα!!) και νομίζω έκοψα και τα νύχια μου αντί να τα φάω. Αλλά το κορυφαίο είναι που καθάρισα τα παπούτσια μου. Δεν έχουν ξαναγίνει αυτά σε ταξίδι. Αυτή θα με κάνει και το μουστάκι να ξυρίσω.

 

[Yorgos]

Αξιολόγηση Τέταρτου Μέρους – Κεντρικές Άνδεις, από το Huanuco στο Ayacucho

Οι αρχικές μου προσδοκίες ήταν χαμηλές για το συγκεκριμένο κομμάτι του ταξιδιού. Συγκεκριμένα είχα γράψει: Τίποτε το ανεπανάληπτο αλλά πολύ αυθεντικά, θα είναι κουραστικό επειδή θα ταξιδεύω μόνος αλλά θα γουστάρω πολύ

Ε, δεν έπεσα και πολύ έξω. Ανεπανάληπτο δεν ήταν τίποτε, γούσταρα πολύ γιατί όντως ήταν αυθεντικά, αν και να πω ότι κουράστηκα δε θα είναι αλήθεια.

Από αυτά που επισκέφθηκα, σίγουρα ξεχώρισε το Vilcashuaman και οι γύρω περιοχές, οπωσδήποτε το Αγιακούτσο κι από τη Λίμα κρατώ το Μουσείο της Μνήμης. Όλα τα υπόλοιπα ευχάριστα ήταν, κυρίως λόγω της αυθεντικότητάς τους, αλλά τίποτε δε θα σύστηνα σε κάποιον που θα επισκεφθεί το Περού για μόλις ένα μήνα (και θα δυσκολευτεί να δει έστω και τα χάιλάιτς σε αυτό το διάστημα).

Οι καλύτερες στιγμές στο κομμάτι των κεντρικών Άνδεων (ή του κεφαλαίου τέλος πάντων):

1. Το Vilcuhasaman: Αρχαία, καταπληκτικό χωριό, ακατέργαστο διαμάντι

2. Το Μουσείο της Μνήμης στη Λίμα

3. Η πόλη του Αγιακούτσο

4. Ο καταρράκτης στο δρόμο για το Vilcashuaman

5. To Puya Raimondii

Kαι οι 5 καλύτερες φωτογραφίες της ενότητας, για την τιμή των όπλων γιατί δύσκολα οποιαδήποτε θα βάλει υποψηφιότητα για κάτι σημαντικό...

Ωραία λοιπόν, ώρα για Αργεντινή (ολίγον) και Ανταρκτική (κυρίως πιάτο).

 

[Yorgos]

ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ – ΑΝΤΑΡΚΤΙΚΗ (και ολίγον από Γη του Πυρός)
​

H θέα του Μπουένος Άιρες από το αεροπλάνο με την ανατολή του ηλίου ήταν καταπληκτική. Το αεροδρόμιο διαθέτει εξαιρετικό wifi, αλλά οι τιμές είναι σκέτο φαρμακείο (μια μπαγκέτα = 12€). Όπως και να έχει έπρεπε να παραλάβω τις αποσκευές μου και να πάω στο τέρμιναλ για τις εσωτερικές πτήσεις, αφού θα πετούσα για Ουσουάια. Το terminal C είναι μόλις 5 λεπτά με τα πόδια και οι τιμές του είναι ομοίως τραγικές: τα βιβλία για παράδειγμα κόστιζαν από 26-40€.

Αν βγει πάντως κάποιος από το terminal C, θα δει ένα βενζινάδικο της Petrobras σε απόσταση μικρότερη των 500 μέτρων. Ε, εκεί έξι κρουασανάκια κόστιζαν λιγότερο από 2€ και μια μπαγκετάρα άλλα 3€, ενώ το βενζινάδικο διαθέτει δωρεάν ίντερνετ κι εφημερίδες. Επίσης στα πρακτικά να πούμε ότι το rate εντός του αεροδρομίου είναι πολύ καλό στην banco de la nacion (παρά την ουρά και την ξινίλα των υπαλλήλων), σε αντίθεση με τα ΑΤΜ που απομυζούν ένα flat εξάευρο για κάθε ανάληψη, ανεξαρτήτως ύψους.

Η πτήση για τη μακρινή Ushuaia ήταν μέσω Calafate, το οποίο εξηγεί το εξωφρενικό εξάωρο της διάρκειας. Η θέα του Calafate με το γαλάζιο ουρανό και τα ακόμη πιο γαλάζια ποτάμια είναι όμορφη, ενώ φτάνοντας στν Ushuaia από ψηλά μου θύμισε ισλανδικές ή νορβηγικές πόλεις, λογικό αν αναλογιστεί κανείς πως μιλάμε για αντίστοιχες κλιματολογικές συνθήκες. Στην προσγείωση ο σάκος μου βγήκε τελευταίος (είχα υποχρεωθεί να τον δώσω ως αποσκευή) ενώ η υπεύθυνη της διοργανώτριας εταιρείας Quark που είχε μια λίστα με τους επιβάτες του πλοίου που θα αναχωρούσε την επομένη δε με έβρισκε στις λίστες της, αλλά δέχτηκε να με βάλει στο λεωφορείο της, όπου υπήρχαν μπόλικοι Κινέζοι.

Τελικώς αποκαλύφθηκε ότι θα έμενα στο ξενοδοχείο Tierra del Fuego (Γη του Πυρός, τι πρωτότυπο), το οποίο ήταν στο καράκεντρο της πόλης της Ushuaia, σε αντίθεση με άλλα που βρίσκονται μακριά και απαιτούν ακριβή μετάβαση με ταξί. Έφτασα λοιπόν στη ρεσεψιόν του μικρού και συμπαθούς ξενοδοχείου, όπου μου έδωσαν το κλειδί του δωματίου μου... ξεχνώντας να μου πουν μια μικρή λεπτομέρεια, την οποία θα ανακάλυπτα μαζί με τη... γυμνή αλήθεια, δηλαδή το γυμνό Charles! Εννοώ, το δωμάτιο που μου δόθηκε ήταν δίκλινο και θα συγκατοικούσα με τον Charles, πράγμα το οποίο αγνοούσα, μέχρι που άνοιξα την πόρτα του δωματίου και βρέθηκα ανιτμέτωπος με έναν καραφλοχαιτά ασπρομάλλη απίστευτα δασύτριχο 65άρη και... το ολόγυνο κορμί του.

-Ουψ, συγγνώμη, λάθος δωμάτιο, είπα μετά το... θέαμα που αντίκρυσα.

- Α δεν είσαι ο Γιώργος; Ρώτησε ο άγνωστος γυμνός άντρας, που δε φάνηκε να κομπλάρει και πολύ που ήταν τσίτσιδος, αφού πόζαρε με τα πόδια ανοιχτά

- Εγώ αυτός είμαι. Εσύ ποιος είσαι;

- Ο Τσαρλς! Ο συγκάτοικός σου και στο ξενοδοχείο αλλά και στην κρουαζιέρα! Είπε όλο ενθουσιασμό και σηκώθηκε να μου σφίξει το χέρι όπως τον γέννησε η μανούλα του.

Ήξερα ότι θα έχω συγκάτοικο στην κρουαζιέρα, αλλά δεν ήξερα ότι θα τον είχα και στο δωμάτιο του ξενοδοχείου προ κρουαζιέρας (η διαμονή στην Ushuaia περιλαμβανόταν στο πακέτο), αλλά φαινόταν λογικό. Και βέβαια έχοντας πληρώσει τη χαμηλότερη δυνατή τιμή, δεν είχα απαιτήσεις. Από την άλλη ο τσίτσιδος Charles ήταν λίγο ... ιδιαίτερη εισαγωγή στην όλη περιπέτεια της Ανταρκτικής, αλλά εντάξει, θα έκανε καλό κεφάλαιο στο travelstories. Έπιασα μια σύντομη συζήτηση με τον Charles κατά την οποία έμαθα πως μένει στο Oregon, είναι μαθηματικός και διαπίστωσα πως ιδρώνει εύκολα και μυρίζει απαίσια, το οποίο θα δυσκόλευε τη συγκατοίκηση αλλά τέλος πάντων είπα να μην τον κρίνω από την πρώτη μέρα γιατί θα ακολουθούσαν δυο εβδομάδες. Στην τελική κι ο ρεσεψιονίστ της Σάντα Κρους δε νομίζω να έμεινε με τις καλύτερες εντυώσεις από μένα, παρότι είμαι εξαιρετικά συμπαθές παλικάρι.

Τέλος πάντων, βγήκα για να κάνω μια βολτίτσα στην πόλη, που είναι συμπαθητική, αρκετά τουριστική (ζει κυρίως από το σκι το χειμώνα και ολίγον από τις κρουαζιέρες και περισσότερο από τη Γη του Πυρός το καλοκαίρι) και πήγα και στο προσυμφωνημένο meeting της Quark σε ένα ξενοδοχείο λίγα στενά πιο κάτω. Μια νεαρή έδινε οδηγίες για το πώς θα γινόταν η επιβίβαση στο πλοίο την επομένη, μας γνωστοποίησε πως θα έπρεπε να αφήσουμε τις βαλίτσες μας από τις 9.30 το πρωί και μας έδωσε μια ατέλειωτη checklist με ρούχα και εξοπλισμό που θα έπρεπε να έχουμε μαζί μας. Κοίταξα τη λίστα σα χαζός... Από όλα αυτά εγώ είχα μόνο... το σκούφο, χαχα! Πλησίασα στην κοπέλα για να τη ρωτήσω κανα-δυο πρακτικά πραγματάκια και – λίγα λεπτά μετά το σουρεαλιστικό συναπάντημα με τον Charles- διεξήχθη κι άλλος σουρεαλιστικός διάλογος:

- Γεια χαρά, είμαι ο Γιώργος.

- (με κοιτάει με απορία από πάνω μέχρι κάτω με το κοντομάνικο και το σαλβάρι μου) Εσείς... πού πάτε;

- Ε... στην Ανταρκτική.

- Έτσι;;; (λέει και δείχνει το παντελόνι μου και τον μίινιμαλ σάκο μου)

- Ε ναι... parka (ειδικό μπουφάν για το πολικό ψύχος) δε θα μας δώσετε εσείς; Ήθελα να ρωτήσω αν είναι εύκολο να μου δώσετε το δικό μου από σήμερα γιατί έχω ψυλοξυλιάσει...

- (βλέμμα απορίας) Κοίταξε Yogi…

- Yorgos, παρακαλώ...

- Ναι... πες το κι έτσι, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η λίστα που μόλις διάβασα. Δεν την άκουσες;

- Την άκουσα, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να αγοράσω εγώ 40 items που δε θα ξαναχρησιμοποιήσω στη ζωή μου. Είμαι στη μέση πολύμηνου ταξιδιού, δε γίνεται να κουβαλάω 20 κιλά θερμικών εσωρούχων, ειδικών γαντιών, γυαλιών για το κρύο, power banks και κάτι άλλα που δεν κατάλαβα

- Μα στο ενημερωτικό που σας στείλαμε όλα αυτά αναφέρονταν

- Α, εκείνο το pdf με τα 800MB; Πού να το κατεβάσω αυτό; Στην Κούβα μένω. Κι άντε το κατέβαζα... Πού θα έβρισκα θερμικά εσώρουχα, στο Βαραδέρο; Ούτε μαγιό δε βρίσκεις στην Αβάνα τη σήμερον ημέρα, τέσσερις μήνες χωρίς βούτυρο είμαστε.

- (βλέμμα απορίας και συμπόνοιας) Κοίτα, το σέβομαι αυτό που λες αλλά... έτσι δεν μπορείς να πας στην κρουαζιέρα. Υπάρχουν και items που είναι υποχρεωτικά.

- Ε, καλά δεν μπορεί να είναι υποχρεωτικό τι εσώρουχα θα φορέσουμε. Άσε που δεν αποχωρίζομαι το τυχερό μου μποξεράκι, έχει ταξιδέψει παντού (δείχνω το ταμπελάκι του... chilly dreams).

- (προβληματισμός) Το σέβομαι κι αυτό... Αλλά για παράδειγμα για να μπείτε στις λέμβους για τις εκδρομές είναι υποχρεωτικό το αδιάβροχο παντελόνι, δε θα σας αφήσουν να πάρετε μέρος σε καμία εκδρομή χωρίς αυτό.

- Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που σέβεστε το σώβρακό μου. Εκ μέρους του σας ευχαριστώ. Σας είναι υπόχρεο. Δεν το σέβονται πολλοί, η σημερινή νεολαία δεν έχει αρχές.

- (χαμογελάει, έσπασε ο πάγος)

- Κοίταξε... πώς είπαμε το όνομά σας;

- Κρίστυ (μου δίνει το χέρι και χαμογελάει)

- Κρίστυ, εγώ θέλω μια χάρη, ξέρω ότι έχεις δουλειά. Να μου σβήσεις από αυτή τη λίστα όσα δε χρειάζονται και να μου πεις πόύ μπορώ να αγοράσω σήμερα κιόλας τα απολύτως απαραίτητα. Με τα υπόλοιπα α την παλέψω. Πήγα τρεκ δυο εβδομάδες στο Περού στα 5.000 μέτρα με αθλητικό παπουτσάκι, χωρίς ισοθερμικά εσώρουχα, χωρίς κασκόλ και με τρία ζευγάρια σκισμένες κάλτσες μπασκετ που τα στέγνωνα κάθε βράδυ πάνω από την κατσαρόλα κάποιου Γκριμάλντο. Ε, θα επιβιώσω σε ένα κρουαζιερόπλοιο με υπέργηρους και γυμνιστές.

- Τι γυμνιστές;

- Ο συγκάτοικός μου είναι γυμνιστής. Ή με παρασυμπάθησε. Μόλις τον γνώρισα στο δωμάτιο. Είναι ντυμένος... comando style. Και φαίνεται και ψιλοkinky.

- (γουρλώνει τα μάτια)

- Εντάξει, δεν είναι και τίποτε το τρομερό (δείχνω προς τα κάτω). Αλλά τον προίκισε αλλού η φύση, παίζει να είναι κανένας τρελός επιστήμονας (το σχόλιο ήταν απίστευτα ευστοχο αν και δεν το ήξερα ακόμη)

- Χαχα. ΟΚ, λοιπόν Yorgos, για να γίνεις δεκτός θα χρειαστείς μίνιμουμ τα εξής: ένα ζευγάρι ισοθερμικά, μη σε δω να τα στενγώνεις πάνω από κατσαρόλα! Επαγγελματικά γάντια, δε θα την παλέψεις αλλιώς. Τουλάχιστον ένα ζευγάρι χειμωνιάτικες κάλτσες, με αυτές που φοράς δεν πας πουθενά. Και μίνιμουμ το ειδικό αδιάβροχο παντελόνι. Αλλά αυτό κάτω από 400€ δε θα το βρεις στην Ushuaia.

- 400€ για παντελόνι που δε θα ξαναβάλω; Λυπήσου με.

- Κοίτα, υπάρχει ένα μαγαζί που νοικιάζει παντελόνια για σκι. Φτηνά δεν είναι, αλλά για δυο εβδομαδες και εκτός σαιζόν σκι ίσως στο νοικιάσουν φτηνά. Τέτοια ώρα είναι κλειστό, αλλά αύριο προλαβαίνεις να πας.

- Είσαι θεούλα.

- Κι εσύ καλός είσαι. Μου χρωστάς χάρη.

- ΟΚ, θα σου γνωρίσω τον Charles.

- Είμαι size queen, δε μου κάνει, χαμογέλασε κι έφυγε.

Ρε την Κρίστυ. Βγήκα για να πάω να βρω τα απαραίτητα, αλλά έκανε το κρύο του αιώνα κι είπα να μην αρρωστήσω πριν ξεκινήσουμε. Στην τελική θα είχα τέσσερις ώρες να ψάξω τα απαραίτητα. Πήγα να φάω σε ένα υποτιθέμενο γκουρμεδάκι, που είχε έκπτωση 20% μετά τις 9 (λογικό, με τέτοιο κρύο που έκανε), αλλά το φαγητό τρωγόταν και άκουγα όλους τους τριγύρω να συζητούν για τις κρουαζιέρες που θα έκανανα. Περπατώντας κοίταξα τις βιτρίνες κάποιων τουριστικών γραφείων με last moment offers για μερικά πλοία... τα τελευταία κρεβάτια πωλούντουσαν ακριβότερα από όσα είχα πληρώσει εγώ. Να χιλιοευχαριστήσω εκείνη την εξαιρετική κοπέλα του Chimu Adventures που μου είχε στείλει την προσφορά του Αυγούστου (εξαιρετικά επαγγελματίες, τα στοιχεία τους στη διάθεση όπου συμφορουμίτη τα χρειαστεί).

Γύρισα στο δωμάτιο, ο Charles είχε πέσει ήδη για ύπνο. Η δυσοσμία του όμως ήταν διάχυτη στο χώρο. Δε βαριέσαι, σε λίγες ώρες θα είμαι σε ice pusher στο δρόμο για την Ανταρκτική. Κοιμήθηκα σαν πουλάκι, αφού πρώτα ψέκασα το ψαξιλάρι μου με αποσμητικό...


To Βuenos Aires χαράματα.

Το Calafate από ψηλά.

Άφιξη στην Ushuaia.

Kαι το πλοίο μας.

Διαδηλωτές-συνδικαλιστές στην Ushuaia, περίπου 60άτομα έκλεισαν τον κεντρικό δρόμο. Αργότερα οι ίδιοι μου είπαν πως ήρθαν με το αεροπλάνο από το Μπουένος Άιρες για τη διαμαρτυρία, τα έξοδα τους τα πλήρωσαν τα κομματά τους, κανείς τους δεν ήταν από την Ουσουάια.

 

[taxidiara]

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!! Αααχ τι γέλιο ωραία ξεκινήσαμε

 

[makisg]

είσαι απίθανος βρε μπαγάσα.

 

[Yorgos]

Στις 9.30 όπως μας υπέδειξαν άφησα την αποσκευή μου (αυτό το σάκο με τα λίγα όχι και τόσο χειμερινά ρούχα) και ξεχύθηκα σαν εμετός για τα απαραίτητα ψώνια: το παντελόνι κατάφερα να το νοικιάσω για 45$ (μεγάλη επιτυχία!), ένα σετ ισοθερμικών εσωρούχων μου στοίχισε 40€ (άουτς) και άλλα 25€ έφυγαν σε ένα ζευγάρι καλά γάντια (τα φτηνότερα μη μάλλινα που βρήκα). Retrospecting, που λένε και στο χωριό μου, δε θα την είχα βγάλει καθαρή χωρίς κάποιο από αυτά.

Μπήκα σε ένα ίντερνετ καφέ να στείλω μηνύματα, μιας που ήξερα ότι για τις 2 επόμενες εβδομάδες η επικοινωνία με τον έξω κόσμο θα ήταν σχεδόν αδύνατη. Και κάπου εκεί ξέχασα το κινητό μου, όχι αυτή την πρακτικότατη μπακατέλα που χρησιμοποιώ στην Κούβα (που είναι τόσο παλιό που δε βρίσκω καν μπαταρία... για να καταλάβει κανείς είναι δεκαετίας) αλλά ένα touchphone που αγόρασα για να μπορώ να χρησιμοποιώ το whatsapp. Με το οποίο whatsapp ήμουν σε επικοινωνία με τη V. Επέστρεψα μόλις 5 λεπτά μετά τη συνειδητοποίηση ότι το ξέχασα στον υπολογιστή που χρησιμοποιούσα, αλλά είχεε κάνει φτερά. Έψαξα παντού, η ιδιοκτήτρια του καφέ μου είπε πως στη θέση μου έκατσε μια Αργεντίνα, που αμέσως έφυγε (προφανώς αφού το τσίμπησε), η οποία ρωτούσε και για φτηνά δωμάτια. Πήγα και στα τρία χόστελ της πόλης, τίποτε. Στην προσπάθειά μου με βοήθησε πάντως ένας μαλλιάς Κολομβιανός που άκουσε τη συζήτησή μου με την ιδιοκτήτρια του καφέ, είχε δει και την Αργεντίνα και παρότι δε βρέθηκε ποτέ, τουλάχιστον έκατσα να κεράσω τον άνθρωπο ένα κρουασάν και να τον ευχαριστήσω. Ο Γιοχάνες λοιόν αποδείχθηκε ότι θα επέβαινε στο ίδιο πλοίο με μένα, το Ocean Diamond, αλλά όχι ως τουρίστας, αλλά crew member. Το παιδί είναι υδροβιολόγος, περίμενε όλη του τη ζωή μια ευκαιρία να μπει σε ένα από αυτά τα πλοία, κι επιτέλους θα τον έπαιρναν για πρώτη φορά, μετά από προσπάθειες δύο ετών, άπειρα courses και φυσικά διαμονή στην Ουσουάια για μήνες μέχρι να ασθενήσει κάποιος. Γενικώς, απ’ ό,τι κατάλαβα είναι χιλιάδες οι ειδικευμένοι επιστημονες που θέλουν να πάρουν μέρος σε τέτοιες αποστολές και οι θέσεις ελάχιστες, οπότε αποτελεί όνειρο ζωής.

Συνέχισα να είμαι συντετριμμένος για την απώλεια του τηλεφώνου, όχι για τη συσκευή, που πρέπει να είναι το φτηνότερο touchphone της αγοράς, αλλά γιατί δεν είχα άλλο τρόπο επικοινωνίας με τη V. Είπα τον καημό μου στον Γιοχάνες, που αφού είδε τις φωτογραφίες της V στη φωτογραφική μου μηχανή, αποφάσισε πως οι δυο ώρες που απέμεναν μέχρι τον απόπλου θα έπρεπε να αναλωθούν στο να αναζητήσουμε τη V ηλεκτρονικώς. Δυστυχως είχαμε λίγα στοιχεία: μόνο το πρώτο όνομα, τη χ΄ρα όπου ζει, την ηλικία και βέβαια το ότι είναι αθλήτρια (το ότι η ξαδέρφη της είναι χρυσή ολυμπιονίκης κι ο πατέρας της πρώην μίστερ Κολομβία ήταν στοιχεία που έμαθα αργότερα). Θυμήθηκα ότι η V μου είχε μιλήσει για τη μπασκετική της καριέρα και τελικά από κει βρέθηκε η άκρη: μπήκαμε στα αρχεία του πρωταθλήματος λυκείων της Κολομβίας και υπολογίζοντας από την ηλικία της το πότε πήγε λύκειο, ψάξαμε όλες τις σέντερ (με τέτοιο ύψος γκαρντ αποκλείεται να έπαιζε), απομονώσαμε όσες το όνομά τους ήταν ίδιο με της V και μετά αρχίσαμε να αντιγράφουμε τα επώνυμα και να τα συγκρίνουμε με τις επιδόσεις στα 200, 400 και 800 μέτρα. Βουαλά! Μετά από 70 λεπτά συνδυασμένης αναζήτησης, η φωτογραφία της V φιγουράριζε στην οθόνη μου. «Ω, τι παίδαρος είναι αυτός!», είπε ο Γιοχάνες. «Άξιζε τον κόπο!». Έτσι λέω κι εγώ. Τελικά δε βρέθηκε ούτε μέιλ, ούτε φέισμπουκ, αλλά ένα βίντεό της στο youtube, όπου άφησα ένα σχόλιο κι ο Θεός βοηθός. Ό,τι μπορούσαμε να κάνουμε, το κάναμε. Και αποτυχημένη να ήταν η προσπάθεια όμως, απέφερε ως κέρδος τη φιλία με το Γιοχάνες, με τον οποίο ακόμη έχουμε επαφή και μάλιστα αύριο θα φάμε παρέα. Από αυτές τις φιλίες που ξεκινάνε από μια συγκυρία, από ένα κλεμμένο κινητό, τη συγκυρία ότι καθόταν δίπλα μου στο ίντερνετ καφέ και τη διάθεσή του να βοηθήσει να βρεθεί μια φωνάρα συμπατριώτισσά του.

Έστειλα και μερικά sms στο τιμημένο τηλέφωνο, μπας κι ευαισθητοποιηθεί η Αργεντίνα που το «βρήκε» και ειδοποίησα το ξενοδοχείο ότι αν κάποιος περάσει και το αφήσει να μου το κρατήσουν μέχρι να επιστρέψω. Ευγενέστατοι οι άνθρωποι, όπως και κάποιοι από τα γύρω μαγαζιά, που έσπευσαν να βοηθήσουν να βρεθεί η κλέφτρα, αν και μάταια. Γενικά από τους Αργεντίνους της Ουσουάια δεν είχα κανένα παράπονο, ευγενέστατοι σχεδόν σε βαθμό Κολομβίας.

Τώρα εσείς μπήκατε να διαβάστε για την Ανταρκτική βέβαια, οπότε ας επανέλθουμε στο θέμα μας. Κατά τις 3 μας μάζεψαν από τα διάφορα ξενοδοχεία και μπήκαμε στο Ocean Diamond. To διπλανό πλοίο, το Ocean Endeavour, είχε μόνο κινέζους επιβάτες. Έμαθα πως το δικό μας ήταν το πρώτο πλοίο της σαιζόν με μη αποκλειστικά κινέζους πελάτες, όλα τα προηγούμενα τα είχαν κλεισει κινέζικα πρακτορεία. Παρά το πολύ υψηλό κόστος του ταξιδιού, η Ανταρκτική έχει γίνει μόδα στην Κίνα καοι οι ναυπηγικές εταιρείες δεν προλαβαίνουν να κατασκευάζουν αρκετά πλοία για να καλύψουν τις ανάγκες των Κινέζων (όχι μόνο στην Ανταρκτική, αλλά και αλλού). Το αποτέλεσμα είναι να έχουν εξαφανιστεί τα last minute offers, οι διαθέσιμες ημερομηνίες για ταξίδι που να μην είναι αποκλειστικά στα κινέζικα είναι πολύ λιγότερες και η τάση δεν είναι και πολύ ενθαρρυντική...

Τέλος πάντων, το πλοίο μας ήταν πολύ εντυπωσιακό, με γυμναστήριο, εστιατόρια, σαλόνια, διάφορα επίπεδα, αν και αυτό που μου τράβηξε πιο πολύ την προσοχή ήταν η διακόσμηση με εκπληκτικές φωτογραφίες από παγόβουνα, φάλαινες, σκιέρ στην Ανταρκτική και πολικές αρκούδες (προφανώς όχι από την Ανταρκτική), οι οποίες σε έβαζαν στο κλίμα. Οι επιβάτες ήταν κυρίως άνθρωποι μιας άλφα ηλικίας, αλλά όχι μόνο, υπήρχαν αρκετοί νέοι ανάμεσα στους 180, και μόλις 23 Κινέζοι, με τους περισσότερους εκ των οποίων μίλησα κατά τη διάρκεια της κρουαζιέρας και μου είπαν όλοι το ίδιο: δεν είχαν καμία όρεξη να πάνε σε κρουαζιέρα μόνο με συμπατριώτες τους. There is hope on planet China… Κυρίως λοιπόν είχαμε Αμερικανούς, Κινέζους, Αυστραλούς, Βρετανούς, Γερμανούς, Γάλλους, Νεοζηλανδούς, Ιταλούς και μερικές ακόμη υπηκοότητες. Το πλήρωμα ήταν κι αυτό μια μικρή Βαβέλ: Καναδοί κι Αμερικανοί κυρίως, αλλά και Αμερικανοί, Κινέζοι, ο Γιοχάνες από την Κολομβία, μια Ουκρανή, λίγοι Αυστραλοί και Βρετανοί κι ένας Αυστριακός, ενώ όολοι οι χαμάληδες ήταν Φιλιππινέζοι. Ο αρχηγός της όλης αποστολής πάντως ήταν ο Shane, ένας Καναδός πενηντάρης με σκουλαρικάρα, cool εκφράσεις και ατέλειωτη εμπειρία στους πόλους.

Μας μοίρασαν τα κλειδιά μας και πήγα να δω τη δίκλινη καμπίνα. Άνοιξα την πόρτα και ΤΣΑ! Να’ τος ο Charles, πάλι τσίτσιδος εννοείται με την τρίχα για πουλόβερ στο μάξιμουμ, και μετά λένε για τους Έλληνες. Η καμπίνα ήταν πολύ πιο ευρύχωρη απ’ ό,τι περίμενα, το κρεβάτι μου ανετότατο, αλλά επειδή ο χώρος ήταν κλειστός κι ο Τσαρλς ιδρωμένος και με υπερβολική τροχοφυία, η δυσοσμία ήταν απερίγραπτη. Σκέφτηκα να του πω κάτι για το Rexona, αλλά είπα να μην τον προσβάλω τον άνθρωπο, ίσως βελιτωνόταν η κατάσταση στο εγγύς μέλλον. Ίσως και να συνήθιζα. Ίσως να γκρεμιζόταν κάποιος φούρνος. Ποτέ δεν ξέρεις.

Έλαβε χώρα το αρχικό meeting, μας παρουσιάστηκε το εξαιρετικά ευδιάθετο crew, κάναμε και την απαραίτητη και βαρετότατη άσκηση ασφαλείας και πήγαμε για δείπνο. Το οποίο ήταν α λα καρτ και απίστευτα γευστικό, δεν περίμενα τέτοιες γκουρμεδιές στο καράβι. Κάθε μέρα άλλαζε όλο το μενού, όσες μέρες μείναμε εκεί δεν έφαγα ούτε δύο φορές το ίδιο πράγμα. Ευτυχώς που διέθετε κι ένα μίνι γυμναστήριο το πλοίο, αλλιώς θα ήθελα καροτσάκι για να φύγω από την αύξηση βάρους.

Στην τραπεζαρία ο καθένας κάθεται όπου θέλει, το οποίο ήταν από τα κλειδιά της επιτυχίας του ταξιδιού: όλοι ανακατεύονται με όλους κι έτσι ο πολυπολιτισμικός χαρακτήρας γίνεται πο αισθητός, ενώ και το crew έτρωγε μαζί μας κι όχι χώρια (με εξαίρεση δυστυχώς τους Φιλιππινέζους και γενικώς το προσωπικό που δεν είχε άμεση επαφή με τους πελάτες που είχε μια μικρή τραπεζαρία με λιγότερο πολυτελές φαγητό), κι έτσι υπήρχε μια οικογενειακή αίσθηση. Στο πρώτο μου δείπνο έφαγα με μια κινεζούλα μεταφράστρια αραβικών, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κοπέλα. Μου έπεσε η φωτογραφική μηχανή δυο φορές όσο έτρωγα μαζί της και παρότι ζαλίστηκε και έσβησε, τελικά ξαναλειτούργησε χωρίς προβλήματα. Πάλι καλά.

Πήγα στο δωμάτιο, άρχισα να διαβάζω το βιβλίο μου κι έπιασα την κουβέντα με τον Charles, άλλωστε δεν είχε και τίποτε να κάνουμε τις δυο πρώτες μέρες μέχρι να περάσουμε το Drake Passage, στο δρόμο για την Ανταρκτική. Ο Charles αποδείχθηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και εκκεντρική φυσιογνωμία, με διάφορες ιδιαιτερότητες, που πιθανότατα πήγαζαν από το ότι πάσχει από σύνδρομο Asperger, το οποίο έμαθα πως ταλανίζει καμιά σαρανταριά εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, είναι ένα είδος αυτισμού, του οποίου η βασική επίπτωση είναι η ατσουμπαλίαση, φυσική και κοινωνική, με τους ασθενείς να παρουσιάζουν αδυναμία να συγχρωτιστούν κοινωνικά ή να μπουν στα παπούτσια του άλλου. Το οποίο εξηγεί και τη φράση του Τσαρλς αφού τον είχα δει ήδη δυο φορές τσίτσιδο: «Α, δε σου είπα! Έχω ένα μικρό θέμα! Σε κλειστούς χώρους κυκλοφορώ όπως με γέννησε η μάνα μου. Δε σε πειράζει, ε;». Όχι βρε, πλάκα κάνεις; Για τις υπόλοιπες μέρες ο Τσαρλς αποδείχθηκε εξαιρετική παρέα, ευφυέστατος και τρομερά ενδιαφέρων τύπος με εξαιρετικές ικανότητες στο debating, αφού έχοντας ώρες ολόκληρες στην καμπίνα μας συζητήσαμε για τα πάντα: από το ταντρικό σεξ μέχρι τη θρησκεία και το ιδανικό φορολογικό σύστημα. Πάντα εξοπλισμένος με καλά επιχειρήματα, to the point, με καταπληκτική αίσθηση του χιούμορ και ευγενής, έστω κι αν κοινωνικά τσούμπαλος, ο πρώην επιστήμονας της NASA και διεθνώς αναγωνρισμένος ως μια από τις αυθεντείες στον τομέα του Τσαρλς ήταν η εγγύηση ότι δε θα βαριόμουν καθόλου. Μα καθόλου!

 

[isabelle]

Είσαι το Depon μου!

 

[el de abajo]

χααχαχχαα...θεός ο Charles...επειδή δουλεύω με παιδιά με Asperger θα έπρεπε να διαβάσουν όλο αυτό οι γονείς τους μπας και πάρουν λίγο τα πάνω τους...

 

[coco]

Διαβασα μολις τα καινουργια,περασα υπεροχα,ευχαριστω κλπ.με την εξης εξτρα παρατηρηση.Ως την ωρα,οι ιστοριες του Yorgos επιαναν μια τεραστια γκαμα,απο αρχαιολογια,καιρο,φαι,κοσμος,τα παντα ολα!Ελειπε ομως κατι για να αγγιξει την τελειοτητα...Σεξ..Νομιζω ειμαστε κοντα στην ολοκληρωση!