Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Η αλήθεια είναι ότι ο ρεσεψιονίστ ήταν πολύ στα μέτρα μου, αν ήταν ο Γιάννης ο Λαγός θα το σκεφτόμουν νομίζω... Αλλά μετά από 12 ώρες στα λεωφορεία να μου μασάει ο άλλος την τσίχλα και να μου λέει "νταξ μωρέ, πάρε τα λεφτά σου και δρόμο", συγχύστηκα. Δεν τα συνηθίζω αυτά πάντως, σπάνια τσακώνομαι και ειδικά για τέτοια θέματα.

Η βαθμολογία μου για τη Βολιβία ήταν αναλυτική, δε νομίζω ότι της λείπει τίποτε: Έχει απίστευτη φύση, μπόλικα αρχαία, ελάχιστο τουρισμό, είναι οικονομική, ασφαλής, αυθεντική, το μόνο της κακό είναι ότι όντας δίπλα στο Περού επισκιάζεται. Τώρα βέβαια υποκειμενικά είναι όλα αυτά, σε άλλους μπορεί να μην αρέσει και καθόλου, δεκτόν. Για μένα τρομερά υποτιμημένη χώρα, ξεχειλίζει αυθεντίλα. Η Αργεντινή για μένα είναι αδιάφορη ως χώρα, την έχω γυρίσει αρκετά, δεν έχει κάτι που να με συγκλονίσει, ούτε καμιά αρχέγονη κουλοτύρα, σχεδόν μηδέν αρχαία, από φύση λίγα πράγματα για το μέγεθός της (αν και θα ακολουθήσει το Περίτο Μορένο στην ιστορία, δυστυχώς στο κεφάλαιο της Χιλής), αδιάφοροι οι άνθρωποι (αντιπαθέστατοι οι κάτοικοι της πρωτεύουσας σε βαθμό να είναι ανυπόφοροι), καλούτσικη αρχιτεκτονική. Ε, ανάμεσα σε μέρη στο Περού που δεν έχω ξαναπάει και σε κάποια της Αργεντινής που έχω πάει, δεν υπήρχε επιλογή, για μένα πάντα. Άλλοι μπορεί να τη βρισκουν πιο ενδιαφέρουσα, γούστα είναι αυτά.

ΠΑρεμβάλλονται 10 μέρες Περού πριν την Ανταρκτική, θα ειδοποιηθεί η αρμόδια εν καιρώ. Ευχαριστώ για όλα τα μηνύματα, χαρά στην υπομονή σας ρε παιδιά.

YΓ 1: απερίγραπτα πολλά τυπογραφικά, θα αρχίσω να τα διορθώνω από την αρχή εντός της άλλης εβδομάδας
ΥΓ 2: κάπου έχω και φωτό του παππού στον (ανοικτό) χώρο αποσκευών, θα τη βρω

 

[Yorgos]

ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ

ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΑΝΔΕΙΣ, ΑΠΟ ΤΟ HUANUCO ΣΤΟ AYACUCHO​

Ξεκίνησα για το αεροδρόμιο Viru Viru της Σάντα Κρους στις 5.30 το πρωί, αγνοώντας ότι από το ίδιο αεροδρόμιο πριν από λίγες ώρες είχε απογειωθεί η μοιραία πτήση μιας βραζιλιάνικης ομάδας ποδοσφαίρου που, λόγω της διασημότητας των επιβατών της (γιατί κατά τ’άλλα business as usual, τα αεροπορικά δυστυχήματα είναι αρκετά συχνά στη Βολιβία), θα έκανε το γύρο του κόσμου και θα γέμιζε το μέιλ μου με μηνύματα αγωνίας από φίλους και γνωστούς (τελικά μάλλον καλά είμαι).

Την πτήση για τη Λίμα την έκλεισα με τα μίλια της υπεργεναιόδωρης Avianca κι επειδή δε βρήκα στην οικονοομική θέση, πέταξα business. Άτσα και μεγαλεία ο βλάχος! Στο αεροδρόμιο άραξα με το ίντερνετ των Starbucks που δικαιούμουν χάρη στο γιαουρτάκι που αγόρασα, για να σκοτώσω λίγες ωρίτσες πριν πάρω την πτήση της Star Peru για το Huanuco, απ’οπου θα ξεκινούσε η δεκαήμερη περιπέτειά μου στο δρόμο για το Αγιακούτσο (τελικά αποφάσισα να το ονομάσω «κεντρικές Άνδεις»). Συμπαθής και οικονομική η Star Peru, με έβαλε στην 1Α... επιτέλους σήμερα φαίνεται ότι κατανοούν το status μου ως traveller extraordinaire οι αεροπορικές...

Από ψηλά αυτό που έβλεπα ήταν ξεροί λόφοι και μια καταπράσινη κοιλάδα ανάμεσά τους. Τέλος πάντων, δεν ερχόμουν για trekking, αλλά για ιστορικούς λόγους. Μπορεί το Huanuco να ήταν στη μέση του σημαντικότατου δρόμου των Ίνκας από την Καχαμάρκα για το Αγιακούτσο, αλλά τα αρχαιολογικά ευρήματα στην περιοχή ήταν πολύ πολύ παλαιότερα, οπότε είχα αποφασίσει να ξεκινήσω από εδώ την περιπλάνησή μου.

Το μικροσκοπικό αεροδρόμιο της πόλης των Άνδεων των περίπου 200.000 κατοίκων σε υψόμετρο περίπου 2.000 μέτρων είναι πολύ ιδιαίτερο: δεν υπάρχει χώρος αποσκευών, οι επιβάτες περιμένουν τις αποσκευές τους να μεταφερθούν χειρονακτικά (όλες, ακόμη κι ο δεκάκιλος σάκος μου δε θεωρήθηκε χειραποσκευή) κάτω από το δυνατό ήλιο σε ένα χώρο στάθμευσης. Αναρωτήθηκα τι γίνεται αν βρέχει και μου απάντησαν «ε, τότε βρεχόμαστε». Συμφώνησα με έναν συμπαθή τρικυκλίστα να με πάει κατευθείαν στο Kotosh για 6€, ώστε να επισκεφθώ τον ομώνυμο ναό. Στη διαδρομή διαπίστωσα πως πεζοδρόμια δεν υπάρχουν, η διαδρομή είναι γεμάτη λακούβες με λάσπη, κοτόπουλα πωλούνται στην κεντρική λεωφόρο όπου και σφάζονται επιτόπου και ένα στα δύο εστιατόρια είναι τα αμφιβόλου ποιότητος αλλά αναμφισβήτητης ποσότητος chifa, τα κινέζικα εστιατόρια που έφερε η διαχρονική μετανάστευση από τη (γειτονική σχετικά, απέναντι είναι) Κίνα. Χαώδης, βρώμικη, αυθεντική και καθόλου φτιασιδωμένη πόλη το Huanuco. A, επιτέλους, το Περού που αγάπησα!

Για το Kotosh ήξερα τα εξής: Πρόκειτα για ναό ηλικία τεσσάρων χιλιάδων ετών κι εδώ είναι που βρέθηκε το αγαλματίδιο από λάσπη γνωστό ως «σταυρωμένα χέρια», που αποτελεί ένα από τα highlights του Αρχαιολογικού Μουσείου της Λίμα. Η είσοδος στον αρχαιολογικό χώρο, δια μέσου μιας γέφυρας που διασχίζουν και ντόπιοι για να πάνε στα σπίτια τους στο λόφο, ήταν ολίγον ρουστίκ αλλά πολύ χαριτωμένη, το δε εισιτήριο κόστιζε κάτι λιγότερο από 1€, ενδεικτικό ότι βρισκόμαστε πολύ μακριά από τα συνήθη τουριστικά μονοπάτια. Προσέλαβα την τοπική ξεναγό-μινιατούρα (έτσι κι αλλιώς άλλοι επισκέπτες δεν υπήρχαν, οπότε ήταν διαθέσιμη) και ξεκινήσαμε την περιπλάνηση στο χώρο.

Το πρώτο που εντυπωσιάζει είναι η ηλικία του μνημείου: 4.200 χρόνια ιστορίας μετράει το κατώτερο κομμάτι του ναού, πάνω από το οποίο κτίστηκαν οι μεταγενέστεροι. Οι αρχαιολογικές εργασίες γίνονται από Ιάπωνες (άλλη μια χώρα με ισχυρή μειονότητα και πολύ δυνατούς δεσμούς με το Περού), οι οποίοι έφεραν το παλαιότερο κομμάτι του ναού στην επιφάνεια, κι άφησαν τα –ας τα πούμε νεότερα- πιο κάτω σε μια κίνηση που εμένα με ενθουσιάζει, αλλά είμαι σίγουρος πως κάνει άλλους αρχαιολόγους να ανατριχιάζουν. Ο ναός είναι απλός, αλλά λίγο η ατμόσφαιρα του περιρρέοντος χώρου, λίγο το βάρος της ιστορίας, λίγο το ότι βλέπεις ακριβώς το σημείο όπου βρέθηκαν τα σταυρωμένα χέρια (το κοσμεί ένα αντίγραφο), η πρόκληση του θαυμασμού επιτυγχάνεται εύκολα χάρη και στις επεξηγήσεις περί της κουλτούρας της δυαδικότητας στις Άνδεις, που κληρονομήθηκε από τον έναν πολιτισμό στον άλλον. Μπορεί να έχει ολοκληρωθεί μόλις το 15% των ανασκαφών, αλλά η ξεναγός με πληροφόρησε πως μόλις τον προηγούμενο μήνα είχαν έρθει οι Γιαπωνέζοι για να ετοιμάσουν τις ανασκαφές για το 2018 που θα είναι σε μεγάλη κλίμακα, προφανώς μετά την περίοδο των βροχών.

Κοντά στο ναό υπάρχει ένα σεμνό μουσείο με λιγοστά αλλά ενδιαφέροντα εκθέματα και την υποχρεωτική μακέτα, ενώ πιο πέρα ο επισκέπτης μπορεί να δοκιμάσει ένα φοβερό φυσικό μικρόφωνο, δηλαδή μια αρχαία πέτρα που μόλις πατήσεις πάνω της η δύναμη του ήχου της φωνής του πολλαπλασιάζεται, χάρη σε ένα μαγνητικό πεδίο που μάλιστα δεν προκαλεί καθόλου ηχώ, θυμίζοντας τα «φυσικά μεγάφωνα» του Tiahuanako στη Βολιβία (που είναι και ανάλογης ηλικίας). Η περιοχή διαθέτει και σπηλαιογραφίες χιλιάδων ετών και γενικώς για μανιακούς της αρχαιολογίας έχει πολύ ψωμί.

Ικανοποιημένος από την επίσκψη μπήκα στην... κλούβ ενός τρικύκλου και κατευθύνθηκα για την πόλη, όπου η λόρδα μου με οδήγησε σε μια chifa εντελώς cult, όπου η κουζίνα δεν είχε ανοίξει ακόμη, με άφησαν όμως να γράψω το ημερολόγιό μου μέχρι να μπορέσουν να μου σερβίρουν ένα θεόρατο πιάτο από λαχανικά με ρύζι και απίστευτες ποσότητες κοτόπουλου με «κινέζικη σάλτσα», υπό το φως νέον, ηχητική επένδυση παραδοσιακής μουσικής των Άνδεων στη διαπασών (α-για-γιαιιιι, γιατί με παράτησες, α-για-για-γιάαααι) και τη μαγείρισσα να ξεσκατίζει το μωρο της στο διπλανό τραπέζι. Αγαπάμε Περού λέμε!

Έσκασα με το νόστιμο γεύμα των 2€ και κατευθύνθηκα για ένα ξενοδοχειάκι, του οποίου ο ιδιοκτήτης είχε ενδιαφέρουσα άποψη για το Φιντέλ: «ένας δικτάτορας που πέθανε ζάμπλουτος, όπως όλοι». Για 10€ το δωματιάκι ήταν άψογο, το ίντερνετ γρήγορο, το ζεστό νερό καταρρακτώδες και ήμουν μόλις τέσσερα τετράγωνα από την πλατεία, τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Αφού καθησύχασα φίλους και γνωστούς ότι για να είμαι συνδεδεμένος μάλλον δεν ήμουν στη μοιραία πτήση επειεδή επιπλέον μάλλον δεν είμαι και βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής, είπα να πάω να δω και την κεντρική πλατεία της συμπαθούς πόλης. Παρότι αργά, τα μαγαζάκια ήταν όλα ανοιχτά, οι κυριούλες πουλούσαν χυμό στους δρόμους, τσάκισα κι ένα παγωτάκι (ε, ας πάρω και κανένα κιλό, δεν είναι ότι θα βγω και σύντομα ραντεβού με καμιά μοντέλα... ή μήπως όχι; ) και είδα μια φοβερή συναυλία όπου το εξαιρετικό συγκρότημα συνδύαζε ροκ και μουσική των Άνδεων (φλάουτα, ηλεκτρικές κιθάρες και σαξόφωνα σε άψογη συνεργασία) καθώς και άλλη μια ειρηνική διαδήλωση των πανεπιστημιακών καθηγητών, με κεράκια και καθιστική διαμαρτυρία. Όμορφο το Huanuco, ας δούμε τι θα δούμε αύριο...

 

[fotast]

Χαρά στην υπομονή ποιου ; Για μας που γράφουμε δύο σειρές και ρωτάμε ή για σένα που απαντάς αναλυτικότατα ;

 

[Yorgos]

Χαρά στην υπομονή ποιου ; Για μας που γράφουμε δύο σειρές και ρωτάμε ή για σένα που απαντάς αναλυτικότατα ;

Που τόσος κόσμος έχει διαβάσει 106 σελίδες κείμενο... Εγώ δε θα το έκανα, δεν έχω τόση υπομονή.

 

[fotast]

Που τόσος κόσμος έχει διαβάσει 106 σελίδες κείμενο... Εγώ δε θα το έκανα, δεν έχω τόση υπομονή.

Πέρα από το γράψιμο και τις φωτογραφίες(πολύ ωραία και τα δύο-να μην τα ξαναλέμε) ίσως η υπομονή να προέρχεται και από την περιέργεια καθώς μιλάμε για μέρη και καταστάσεις που δύσκολα θα ζήσουμε κάποιοι από εμάς(τουλάχιστον εγώ).

 

[Yorgos]

Η γεφυρούλα για το Kotosh.

Τα σταυρωμένα χέρια. Αντίγραφο εννοείται.

Εκθέματα και η ξεναγός μινιατούρα (υπολόγισα ότι είναι περίπου 1.38), έπρεπε να γονατίζω για να την ακούω, μιλούσε και χαμηλόφωνα. Πολύ καλή στη δουλειά της.

Σαν τσαντίρι είναι ο ναός απέξω.

Μέσα έχει διάφορα ενδιαφέροντα αρχιτεκτονικά στοιχεία, δεδομένης και της παλιότητας βέβαια.

Πατάς κι ακούγεσαι καμπάνα. Ιδανικό για την ξεναγούλα.

Σπηλαιογραφίες χιλιάδων ετών.

Τρίκυκλο-φυλακή αλλά τη δουλειά του την έκανε.

Εστιατοριάρα, διακοσμησάρα, ατμοσφαιράρα.

Μέχρι να ανοίξει η κουζίνα, μουτζούρωσα το χάρτη του οδηγού μου με τα μέρη που έχω επισκεφθεί στη χώρα.

Και βρήκα και μια σελίδα από το ημερολόγιο... Προσοχή στο ΜΠΡΙΖΟΛΕΣ για τον Κρεκούζα, είχε μπουχτίσει με τα γκουρμέ και τα κίνοα το χρυσό μου.

Ήταν πολύ πιο νόστιμο απ' ό,τι φαίνεται.

Διαμαρτυρία πανεπιστημιακών.

Ροκάδες.

Χαριτωμένο το Huanuco, μου άφησε καλές εντυπώσεις.

 

[isabelle]

Η αλήθεια είναι ότι ο ρεσεψιονίστ ήταν πολύ στα μέτρα μου, αν ήταν ο Γιάννης ο Λαγός θα το σκεφτόμουν νομίζω... Αλλά μετά από 12 ώρες στα λεωφορεία να μου μασάει ο άλλος την τσίχλα και να μου λέει "νταξ μωρέ, πάρε τα λεφτά σου και δρόμο", συγχύστηκα. Δεν τα συνηθίζω αυτά πάντως, σπάνια τσακώνομαι και ειδικά για τέτοια θέματα.

Η βαθμολογία μου για τη Βολιβία ήταν αναλυτική, δε νομίζω ότι της λείπει τίποτε: Έχει απίστευτη φύση, μπόλικα αρχαία, ελάχιστο τουρισμό, είναι οικονομική, ασφαλής, αυθεντική, το μόνο της κακό είναι ότι όντας δίπλα στο Περού επισκιάζεται. Τώρα βέβαια υποκειμενικά είναι όλα αυτά, σε άλλους μπορεί να μην αρέσει και καθόλου, δεκτόν. Για μένα τρομερά υποτιμημένη χώρα, ξεχειλίζει αυθεντίλα. Η Αργεντινή για μένα είναι αδιάφορη ως χώρα, την έχω γυρίσει αρκετά, δεν έχει κάτι που να με συγκλονίσει, ούτε καμιά αρχέγονη κουλοτύρα, σχεδόν μηδέν αρχαία, από φύση λίγα πράγματα για το μέγεθός της (αν και θα ακολουθήσει το Περίτο Μορένο στην ιστορία, δυστυχώς στο κεφάλαιο της Χιλής), αδιάφοροι οι άνθρωποι (αντιπαθέστατοι οι κάτοικοι της πρωτεύουσας σε βαθμό να είναι ανυπόφοροι), καλούτσικη αρχιτεκτονική. Ε, ανάμεσα σε μέρη στο Περού που δεν έχω ξαναπάει και σε κάποια της Αργεντινής που έχω πάει, δεν υπήρχε επιλογή, για μένα πάντα. Άλλοι μπορεί να τη βρισκουν πιο ενδιαφέρουσα, γούστα είναι αυτά.

ΠΑρεμβάλλονται 10 μέρες Περού πριν την Ανταρκτική, θα ειδοποιηθεί η αρμόδια εν καιρώ. Ευχαριστώ για όλα τα μηνύματα, χαρά στην υπομονή σας ρε παιδιά.

Συμφωνώ κι επαυξάνω για την Βολιβία. Και μάλιστα, επειδή για μένα η Φύση και η αυθεντικότητα έρχονται πάνω απ' όλα (τα αρχαία έπονται) προσωπικά την έχω ακόμα πιο πάνω κι από το Περού (είπαμε, γούστα είναι αυτά ) . Επίσης συμφωνώ σε όσα λες για την Αργεντινή. Πολύ "ευρωπαϊκή" και τουριστική για τα γούστα μου και χωρίς ιδιαίτερες ταξιδιωτικές εκπλήξεις σε σχέση με το μέγεθός της. Κινηματογραφικά ωστόσο σκίζει εδώ και αρκετά χρόνια (για να πούμε και κάτι καλό).

 

[Yorgos]

Έβαλα το σάκο μου στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου, πάνω σε κάτι σακιά με δημητριακά και αφού κλείσαμε το πορτ μπαγάζ θεώρησα πως είμαστε ΟΚ. Στη μέση της διαδρομής άκουγα κάτι βογγητά από... τα σακιά για να διαπιστώσω ότι είχαν παρκάρει ένα παππού εκεί. Όταν ρώτησα γιατί δεν κάθεται σε άλλη θέση ο άνθρωπος να στριμωχτούμε λίγο, μου είπαν ότι "άστο καλύτερα, όλο κατουριέται"...

 

[James]

δεν είναι ότι θα βγω και σύντομα ραντεβού με καμιά μοντέλα... ή μήπως όχι;

Ας ελπίσουμε ότι από εδώ θα έχουμε ρεπορτάζ.

 

[Sassenach77]

Έριξα μια ματιά στο χάρτη του αρχαιολογικού χώρου στον τοίχο για να έχω μια αίσθηση του χώρου, που είναι αρκετά μεγάλος, αλλά ας μη γελιώμαστε, ήξερα ότι θα χαθώ, για εμένα μιλάμε, εντελώς καμία αίσθηση προσανατολισμού, είμαι ο κλασικός τύπος που μπαίνει σε ένα κατάστημα και μετά δε θυμάται από πού ήρθε, αριστερά ή δεξιά. Εξακολουθώ να μην ξέρω να δώσω οδηγίες προς το σπίτι μου σε φίλους, ενώ κάποτε που σπούδαζα στην Ελλάδα χανόμουν συνέχεια κάθε μέρα στο ίδιο σημείο στο δρόμο για τη σχολή με το μηχανάκι και ρωτούσα... τον ίδιο περιπτερά ο οποίος στο τέλος συγχύστηκε και μου είπε «Βλαμμένο είσαι αγόρι μου; Κάθε μέρα έρχεσαι ίδια ώρα με το ίδιο κράνος και κάνεις την ίδια ερώτηση, είπαμε στο δεύτερο γ...νο φανάρι στρίβεις αριστερά, αϊ σιχτήρ!».

(αν και θα ακολουθήσει το Περίτο Μορένο στην ιστορία, δυστυχώς στο κεφάλαιο της Χιλής),

Αμήν!

ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΑΝΔΕΙΣ, ΑΠΟ ΤΟ HUANUCO ΣΤΟ AYACUCHO

Έφυγες απο το Περού και είπα "οκ, τώρα διαβάζουμε χαλαρά την συνέχεια της ιστορίας"!
Τώρα ξανα γυρίζεις στο Περού και βγάζω πάλι εγώ χαρτί και μολύβι για σημειώσεις....Ούτε να χαλαρώσουμε δεν μπορούμε σε αυτή την ιστορία!! (Λέγε εσύ, να γράφω εγώ )

​

 

[Yorgos]

Σκέφτηκα να πάω στο Cerro de Pasco σήμερα. Η περιγραφή στον οδηγό μου δεν ήταν καθόλου κολακευτική: κάνει ψοφόκρυο, στα 4.333 μέτρα ίσως προκαλέσει προβλήματα το υψόμετρο, το κλίμα είναι όσο χειρότερο γίνεται, η πόλη είναι άσχημη και βασικά πρόκειται για μια πόλη μεταλλορύχων. Ναι αλλά πρώτον δεν την είχα επισκεφθεί ποτέ και δεύτερον το λατομείο βρίσκεται ακριβώς μέσα στην πόλη με μια τεράστια τρύπα να φαντάζει άβυσσος ακριβώς μπροστά από τα σπίτια, το οποίο ακουγόταν ενδιαφέρον. Ε, έπρεπε να πάω, έστω για μια επίσκεψη.

Φτάνοντας με το combi (αυτά τα βανάκια που στη Βολιβία λέγονταν trufi) αναρωτήθηκα πώς θα ρωτήσω για το πώς πάει κανείς στο κενό. «Πώς πάνε για την τρύπα; Από δω πάω για την άβυσσο; Το ανοιχτό ορυχείο είναι από εκεί;». Τελικά αποδείχθηκε ότι η λέξη που χρησιμοποιούν οι ντόπιοι είναι «el hueco», δηλαδή «η τρύπα», απλά και περιγραφικά. Για να πάω στην τρύπα λοιπόν έπρεπε να πάρω κι ένα τοπικό λεωφορειάκι για να διαπιστώσω πως «η τρύπα» πλέον καλύπτεται περιμετρικά από ένα πλαστικό κάλυμμα που δε επιτρέπει την οπτική επαφή, αλλά τελικά βρήκα ένα άνοιγμα. Γουάου! Πολύ εντυπωσιακό το θέαμα, απίστευτη ΤΡΥΠΑ μπροστά από μια πόλη ολόκληρη, σα να έπεσε μετεωρίτης στην κεντρική πλατεία. Η δε πόλη είχε κίνηση και ζωή αλλά και μπόλικη ξεραϊλα (ένα δέντρο ρε παιδιά!) και το κρύο και η γκριζίλα ήταν ολίγον καταθλιπτικά. Ωστόσο η στάση νομίζω άξιζε τον κόπο.

Συνέχισα το οδοιπορικό μου με ένα πολύ άνετο shared taxi για την Τarma, όπου είχα έναν και μόνο σκοπό: να φάω στου Daylo, που διάβαζα ότι ήταν μια όαση στις μάλλον μέτριες εναλλακτικές και δεν με απογοήτευσε η κρεατόσούπα τομάτας, η γκουρμέ πέστροφα με κίνοα και το εξαιρετικό γλυκό. Στην Tarma είδα και μια αφίσα για συναυλία το επόμενο Σάββατο με το Ricardo Arjona και τον Eros Ramazzoti! Συγγνώμη, αυτοί θα έρχονταν για συναυλία στην Tarma των 45.000 κατοίκων και στα 3.000 υψόμετρο; Είμαστε σοβαροί; Κοιτώντας την αφίσα προσεκτικότερα πρόσεξα πως έγραφε «Φωνή: Luis Arriaga», ο οποίος είναι παγκοσμίως άγνωστος βέβαια και προφανώς θα μιμούταν αυτούς τους δύο. Τι παπάτζα, να κάνεις αφίσα «συναυλία της Adelle στο Αγρίνιο» και με μικρά γράμματα από κάτω να γράφεις «Φωνή: Έφη Θώδη». Τι λέω, ούτε η Θώδη δεν έρχεται στην Tarma, αλλά αν έρθει κι αυτή στου Daylo θα φάει, σας το υπογραφω, είναι γκουρμέ το Εφάκι.

Έπρεπε να περιμένω λίγο για να βρεθεί ο τελευταίος επιβάτης για το shared taxi για το Huancayo, η διαδρομή για το οποίο έγινε υπό τη συνοδεία μιας μίζερης βροχής, αλλά εν τέλει έφτασα κι έμεινα στο διαμέρισμα/παλάτι ενός αινιγματικού Γάλλου ονόματι Νικολά, ο οποίος είχε εγκατασταθεί σε αυτή τη μάλλον αδιάφορη μεγαλούπολη των Άνδεων αφού παντρεύτηκε με την όχι ακριβώς φωτομοντέλα περουβιανή κοπέλα του. Τέλος πάντων, το διαμέρισμα ήταν μια μικρή πολυτέλεια για τα 20€ που δαπάνησα, με κρεβατάρα, τηλεορασάρα με ΝΒΑ και ιντερνετάρα για να στοιχηματίσω. Δεν κουνήθηκα απ’ τη διαμερισματάρα.

Πρώτη Δεκεμβρίου σήμερα, δηλαδή μένει μόλις μια εβδομάδα για την Ανταρκτική. Καλό μας μήνα! Ο στόχος για σήμερα ήταν να πάω στην Ocopa για να επισκεφθώ ένα ιδιαίτερο φρανσισκάνικο μοναστήρι, αλλά πρώτα έκανα μια βόλτα στο Huancayo για το οποίο δεν έχω να πω και πολλά: άσχημη πόλη αλλά με ευγενείς κατοίκους, εντελώς ασυνήθιστους στον τουρισμό (μπήκα σ’ ένα φοούρνο και με κοιτούσαν λες και είχα κεραίες στο κεφάλι μου και τέσσερα μάτια), ενώ και η άσχημη κεντρική πλατεία γινόταν ακόμη ασχημότερη με ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο χειρότερο κι απ’ το αίσχος έμπνευσης Αβραμόπουλου κάποτε στην Αθήνα.

Χρειάστηκε ν’ αλλάξω τρία combis για να φτάσω στο ξεχασμένο χωριουδάκι Ocopa και να διαπιστώσω ότι διαθέτει wifi στην κεντρική του πλατεία κι ότι γινόταν μια διαδήλωση με θέμα το AIDS από Ινδιάνες. Το μοναστήρι της Santa Rosa de Ocopa είναι επισκέψιμο με guided tour, το οποίο ξεκινάει από μια καταπληκτική βιβλιοθήκη της οποίας το παλαιότερο βιβλίο είναι του 1514 και όπου είδα μια απίθανη γερμανική Βίβλο που ζύγιζε 30 κιλά. Δυστυχώς οι φωτογραφίες δεν επιτρέπονταν στη βιβλιοθήκη, επιτρεπόταν όμως στο υπόλοιπο μοναστήρι, το αστέρι του οποίου ήταν χωρίς αμφιβολία η τραπεζαρία, με κάτι απίθανες πολύχρωμες ζωγραφιές που απεικόνιζαν τους ιεραπόστολους και τα όσα τράβηξαν από τους Ινδιάνους (τα ήθελε ο πισινός τους, δε θυμάμαι να τους προσκάλεσαν οι Ινδιάνοι...). Η απεικόνιση της ντόπιας χλωρίδας και πανίδας, οι αποκεφαλισμοί, τα έντονα χρώματα και το ναϊφ στιλ θύμιζαν καρτούν, πραγματικά μοναδικό στιλ. Ένας πίνακας πιο κλασικής υφής παρακάτω έδειχνε φρανσισκανούς ιεραπόστολους που τους σταύρωσαν στην... Ιαπωνία. Ε δεν κρατήθηκα και τη ρώτησα την ξεναγό: «Συγγνώμη, αφού όπου πήγαιναν έτρωγαν το ξύλο της αρκούδας, γιατί επέμεναν αυτοί οι ιεραπόστολοι να εκχριστιανίζουν τον κόσμο;» για να εισπράξω την απάντηση ότι το έκαναν για να σώσουν τον κόσμο. «Μα αφού ο κόσμος δεν ήθελε να σωθεί, με το ζόρι δηλαδή;», επέμεινα. Κούνησε το κεφάλι της και συνέχισε.... Το μοναστήρι διαθέτει παρακαλώ κι ένα μουσείο με ταριχευμένα ζώα από τον Αμαζόνιο, μια εξαιρετική έκθεση με φωτογραφίες από διάφορες φυλές της Αμαζονίας, ενώ το παλιότερο κομμάτι του οικήματος είναι ηλικίας 291 ετών. Αν μη τι άλλο, άξιζε τον κόπο.

Στην πλατεία έφαγα ένα γιαουρτάκι με lucuma που πληροφορήθηκα πως παρασκευάζεται χάρη στις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πέρασα κι από το σταθμό του τραίνου για να αγοράσω τα αυριανά μου εισιτήρια για το τραίνο για την Huancavelica κι επέστρεψα στο Huancayo, όπου συναντήθηκα με την Άνγια για να ξαναβρεθούμε, να φάμε ένα ωραιότατο κοτόπουλο με πατατάρες στο Olimpico για 2,5€ και να τα πούμε για τα ταξίδια μας. Χάρηκα πολύ που την είδα, δεν ξέρω πότε θα ξανασυμβεί.

Το επόμενο πρωί από τις 6 ήμουν στο σιδηροδρομικό σταθμό για το πεντάωρο ταξίδι ως την Huancavelica, που θεωρείται και πανέμορφη διαδρομή. Το τραίνο είναι γεμάτο ινδιάνους, η δε «πρώτη» θέση που είχα κλείσει κόστισε κάτι λιγότερο από 3€ για ταξίδι πέντε ωρών, το οποίο αποδείχθηκε ανετότατο κι η διαδρομή ήταν όντως συμπαθητική, αλλά λίγο επαναληπτική αφού κινείται κατά μήκος του ίδιου ποταμού στην ίδια χαράδρα με την ίδια όμορφη αλλά σταθερή θέα. Οι πωλήτριες πάντως προσέθεταν χρώμα, σε όλο το τραίνο είχε τρεις τουρίστες όλους κι όλους, το αχνιστό κοτόπουλο που σέρβιραν ήταν εξαιρετικό ενώ είχα την ευκαιρία να διαβάσω και δυο περουβιάνικες εφημερίδες.

Δυστυχώς τα νέα δεν ήταν και πολύ καλά. Η μια είδηση είναι πως το Περού είναι χώρα με τις τρίτες χειρότερες επιδόσεις στη στοματικής υγιεινή στην ήπειρο, αλλά εκείνη που μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν η εξής: στο Huayacan κυκλοφορούσαν φήμες πως μια σπείρα απαγωγών παιδιών δραστηριοποιούταν στην περιοχή αφαιρώντας τα όργανά τους και πετώντας τα άψυχα κορμιά τους σε σκουπιδότοπους, αφήνοντας μερικά χαρτονομίσματα στο στόμα τους (!) κι ένα σημείωμα που έλεγε «σ’ ευχαριστώ για τα όργανά σου». Η φήμη ήταν ψευδής, κλασική περίπτωση hoax που γιαγαντώθηκε μέσω των σόσιαλ μύδια, με αποτέλεσμα ένα οργισμένο πλήθος γονιών που πίστεψε πως τα παιδιά τους βρίσκονται σε κίνδυνο να αναζητά τη συγκεκριμένη ανύπαρκτη σπείρα και κατέληξαν πως τα μέλη της ήταν κάποιες δυστυχείς κυρίες που πραγματοποιούσαν μια έρευνα αγοράς από σπίτι σε σπίτι και τις λιντσάρισαν. Ο απολογισμός ήταν μια νεκρή, 17 τραυματίες, 20 συλλήψεις και μερικά καμένα αυτοκίνητα, όταν προσπάθησαν να λιντσάρουν μια ακόμη εργαζόμενη σε εταιρεία δημοσκοπήσεων, που προσπάθησε να γλιτώσει καταφεύγοντας στο αστυνομικό τμήμα. Κλασική περίπτωση περουβιάνικης αυτοδικίας κατά αθώων, που τόσο συχνά λαμβάνει χώρα κατά βάση σε ορεινές κοινότητες των Άνδεων...

Τέλος πάντων, έφτασα στη Huancavelica που αποδείχθηκε μια ομορφούτσικη αποικιακή πόλη με κάποιες όμορφες εκκλησίες και χαμηλά κτίρια, αν και δεν ήταν όλα αποικιακού ρυθμού. Μάλλον περίμενα κάτι εντυπωσιακότερο με βάση τις περιγραφές του οδηγού μου κι οι περισσότερες εκκλησίες ήταν κλειστές, αλλά ικανοποιήθηκα με το μουσείο του τοπικού πολιτιστικού κέντρου που άνοιξαν για την αφεντιά μου και το οποίο αποτελούταν από μόλις ένα δωμάτιο, είχε κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες μούμιες παιδιών μεταξύ άλλων. Χάζεψα λίγο στα internet cafe της πόλης και κατά τις 6μμ πήρα ένα ακόμη shared taxi για το Ayacucho, αυτόν τον κρυφό πόθο πολλών ετών που μου στερούσαν οι απαγωγές του Φωτεινού Μονοπατιού.

Η ομίχλη στη διαδρομή ήταν τρομερή και οι στροφές ατέλειωτες, αλλά έφτασα κάπου γύρω στα μεσάνυχτα και βρήκα και δωμάτιο σε ένα οικογενειακότατο hostal δυο μόλις τετράγωνα πίσω από τον καθεδρικό. Τρομερά ευγενείς δεν ήταν, αλλά η τρίκλινη δωματιάρα με ζεστό νερό και σούπερ ίντερνετ τους γλίτωσε από το να με θαυμάσουν να κοιμάμαι τσίτσιδος στη ρεσεψιόν τους. Είχε και επανάληψη διπλό ματς ΝΒΑ, απόλαυση. Κι αύριο θα έβλεπα, επιτέλους, το Ayacucho.

Έκανα ένα μικρό πρόγραμμα για τις τρεις μέρες που αποφάσισα να διαθέσω στο Ayacucho και τα περίχωρα. Θα αφιέρωνα λοιπόν τη σημερινή μέρα στην πόλη, την επόμενη στο Vilcashuaman (καλά το μάντεψατε, εκδρομή με κυρίως πιάτο αρχαία των Ίνκας πάλι) και την επόμενη στον αρχαιολογικό χώρο Wari και το χωριουδάκι Quinoa, ενώ υπολόγιζα να πάρω το νυκτερινό λεωφορείο για το μακρύ ταξίδι για τη Λίμα.

Η όμορφη κεντρική πλατεία του Ayacucho, φυσικά και είχε παρέλαση, άλλωστε κεντρική πλατεία χωρίς διαδήλωση, χορευτικό, παρέλαση ή κάποιο happening τέλος πάντων δεν υφίσταται στη χώρα. Αυτή τη φορά είχαμε παιδάκια αθλητικών σχολείων με τις φόρμες τους. Ο καθεδρικός όντως ήταν εντυπωσιακός και η πόλη όμορφη, αν και όχι τόσο που να δικαιολογεί το χαρακτηρισμό mesmerising του Lonely Planet. To ινδιάνικο στοιχείο πάντως επικρατεί στο ντόπιο πληθυσμό και μια καταπληκτική γιαγιάκα μου σέρβιρε υπαιθρίως το καλύτερο cuy (ινδικό χοιρίδιο) που έχω φάει ποτέ (και ναι, έχω φάει πολλά). Τι μπαχαρικά είχε βάλει πάνω; Και τι crunchy κρούστα, σκέτη κόλαση με 2,5€. Ε μετά δαπάνησα άλλα 3,5€ για ένα milk shake με γεύση black forest και μπορώ να πω ότι και επισήμως η δίαιτά μου πήγε στον αγύριστο, αλλά δεν πειράζει, θα με έστρωνε σε λίγες μέρες μια... ολυμπιακή ύπαρξη.

Η βόλτα μου στην πόλη ήταν χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα και πορεία και η αλήθεια είναι ότι η πόλη συνεχώς κέρδιζε πόντους. Βρήκα κι ένα πρακτορείο που πουλούσε εκδρομές για το Vilcashuaman με 17€ (προφανώς μόνο σε ντόπιους τουρίστες, άγνωστο πράγμα οι αλλοδαποί εδώ), ενώ αγόρασα και το εισιτήριο του βραδινού λεωφορείου για τη Λίμα με 27€, επιλέγοντας την πολυτελή εταιρεία ExcluCiva που υπόσχεται θέσεις-κρεβάτια 180 μοιρών. Σε ένα mini market μια κυρία καθάριζε... πέστροφες (!), χάζεψα κάτι αριστερές εφημερίδες που έβαλλαν στα πρωτοσέλιδά τους κατά του ιμπεριαλισμού (άλλωστε στο Ayacucho είμαστε, προπύργιο του μαοϊστικούς Φωτεινού Μονοπατιού) και θαύμασα μια καταπληκτική τριλογία πινάκων σε ένα πεθαμένο μαγαζί. Η πόλη έχει πολλούς πεζόδρομους, μπόλικη ζωή, αρκετή κίνηση κι όταν ξαναπέρασα από την κεντρική πλατεία είχε νέο χάπενινγκ, αυτή τη φορά την περιφορά κάποιου αγίου, μεγάλη η χάρη του.

Πήρα ένα ταξί για να φτάσω όλο ενθουσιασμό στο Museo de la Memoria, ένα μουσείο με θέμα το Φωτεινό Μονοπάτι και τις επιπτώσεις του σε αυτό το κομμάτι των Άνδεων, το οποίο και ταλαιπώρησε για σειρά ετών. Δυστυχώς ήταν κλειστό διότι επισκεύαζαν το πάτωμα, κλάφτηκα λίγο κι ένας ευγενέστατος κύριος βλέποντας την απογοήτευσή μου με ενθάρρυνε να περάσω τη Δευτέρα μετά τις 3.30, μπας κι έχουν τελειώσει τις εργασίες. Ήμουν πολύ απογοητευμένος, ήταν αυτό που ήθελα να δω περισσότερο στο Ayacucho, πέρα από το να περπατήσω τα στενά της πόλης και να προσπαθήσω να καταλάβω πώς αυτό το κίνημα της παράνοιας βρήκε έδαφος σε αυτό το ξεχασμένο κομμάτι του πλανήτη. Τέλος πάντων, είπα να πεταχτώ μέχρι το πανεπιστήμιο και να ρίξω μια ματιά στο τοπικό αρχαιολογικό μουσείο όπου ήμουν ολομόναχος και το ευχαριστήθηκα: παρότι μικρό είχε πολύ όμορφα εκθέματα από τα οποία ξεχώριζαν κεραμεικά και υφάσματα των Άνδεων από προκολομβιανούς πολιτισμούς σε πολύ καλή κατάσταση.

Κοντά στο ξενοδοχείο μου βρήκα ένα γκουρμεδάκι... καταπληκτικό φαγητό σε τιμή σοκοφρέτας, αγαπάμε Περού. Κι ενώ δοκίμαζα ένα εξαιρετικό γλυκό (αφού την καταπάτησα τη δίαιτα, ας το ευχαριστηθούμε τουλάχιστον) ξεκίνησε μια απίστευτα δυνατή βροχή που σταμάτησε μόνο το επόμενο πρωί. Δεν πειράζει, είχε πάλι ΝΒΑ στη δωματιάρα μου.

 

[Yorgos]

Η ΤΡΥΠΑ στο Cerro de Pasco.

Απατεώνες...

Ινδιανάκια κατά του AIDS.

Eκ πρώτης όψεως το μοναστήρι δεν έλεγε και πολλά.

Η βιβλιοθήκη του όμως ήταν καταπληκτική, αν και δεν υπάρχουν φωτογραφίες. Αλλά και πέραν της βιβλιοθήκης, οι τοιχογραφίες με αισθητική πόκεμον είχαν ενδιαφέρον.

Απίθανη τραπεζαρία.

Οι ιεραπόστολοι σταυρώνονται και στην Ιαπωνία. Αμετανόητοι...

Πολύ δυνατές φωτογραφίες από την Αμαζονία.

Σκηνή στο σταθμό του τραίνου.

Ολίγον μονότονη, αλλά όμορφη η θέα στη διαδρομή.

Υστερία στο Huayacan, που δεν είναι κανένα ξεχασμένο χωριό των Άνδεων, αλλά προάστιο της Λίμα. Ρε πού πάμε ρε...

Αρκετά γραφική η Huancavelica.

Tέταρτος Διαγωνισμός (μαγειρέματος) Προσφορών σε Νεκρούς. Σα να λέμε master chef για κόλυβα. Μόνο στο Περού.

Μικρό μουσείο, αλλά ενδιαφέρον.