Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Πανέμορφα!!!
Στη φωτό που έχεις πάνω από την κορμοστασιά σου είναι πραγματικά τα χρώματα ή "πειραγμενη"??

Νομίζω ότι είναι τονισμένο το γαλάζιο, αν και σε εκείνη με τα καγιάκ που είναι στο φυσικό της δε φαίνεται να έχει διαφορά, οπότε δεν είμαι και σίγουρος.

edit: Είναι pop, δεν είναι το γαλάζιο.

 

[Yorgos]

Ξυπνήσαμε βλέποντας πάγους να επιπλέουν γύρω μας. «Α, τώρα μάλιστα, τώρα νιώθω πως είμαι όντως στην Ανταρκτική!», είπε ο Charles. H αλήθεια είναι πως οι εικόνες ήταν τρομερές: αμέτρητα κομμάτια κατάλευκου πάγου διαφόρων μεγεθών επέπλεαν γύρω από το πλοίο, όσο έφτανε το μάτι σου, με το λευκό να τυφλώνει και την αντανάκλαση του ουρανού να είναι εντυπωσιακή. Από τα μεγάφωνα μας ανακοίνωσαν πως βρισκόμασταν στο Wilhelmina Bay, που πήρε το όνομά της από βασίλισσα της Ολλανδίας που ήταν μόλις 18 χρονών την εποχή της ανακάλυψης του κόλπου.

Σήμερα θα μοιραζόμουν το καγιάκ με μια χοντρούλα Καναδέζα ονόματι Andrea, με την οποία ουσιαστικά γνωριστήκαμε κάνοντας κουπί, το οποίο είναι ένας πολύ ενδιαφέρων τρόπος γνωριμίας. Μπροστά ήμουν εγώ αυτή τη φορά, το οποίο σήμαινε ότι είχα το «τιμόνι» που ουσιαστικά είναι πετάλια στα πόδια κι ανάλογα με το αν πιέζεις το δεξί ή το αριστερό το κανό πηγαίνει στην αντίστοιχη κατεύθυνση... στη θεωρία. Είχε τόσο πολύ πάγο που τρακάραμε συνέχεια, αλλά σύντομα ανακάλυψα ότι στο PFD που φορούσαμε υπήρχε μια θήκη όπου ψιλοχωρούσε η κάμερα, οπότε από σήμερα κι έπειτα είχα μεγαλύτερη άνεση στο να παίρνω φωτογραφίες.

Ο πρώτος στόχος ήταν ένα ναυάγιο κάποιου φαλαινοθηρικού το οποίο είχε ένα τόνο μελαγχολίας που με γοήτευσε, συν το ότι τα zodiacs ήρθαν πολύ αργότερα από εμάς, οπότε το απολαύσαμε σε συνθήκες απομόνωσης. Γύρω μας οι πάγοι έσταζαν σα σταλαγμίτες που έπεφταν καθώς έλιωναν τα παγόβουνα κι έκαναν έναν εκκωφαντικό θόρυβο που έμοιαζε με παφλασμό και βόμβα ταυτόχρονα, μαγική αίσθηση να το ακούς κάθε 10 λεπτά, αν και δημιουργούσε παλιρροϊκό κύμα που ερχόταν προς τα μας προοδευτικά. Ένα από αυτά ήταν τόσο δυνατό που ο Σκοτ μας φώναξε να απομακρυνθούμε προς την ακτή όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Η όλη διαδρομή ήταν μαγική, την ευχαριστήθηκα όσο λίγες στιγμές στο ταξίδι, όλη αυτή η γαλήνη, ησυχία το λευκό με το γαλάζιο. Είδαμε πολλές φώκιες σε απόσταση αναπνοής, ενώ σε κάποια φάση είδαμε και τους... τέσσερις σκιέρ που δiιέθετε το πλοίο. Η φήμη τους είχε εξαπλωθεί σε όλο το πλοίο: επρόκειτο για τον 16χρονο Τζάκσον, τους γονείς του (ο πατέρας απ’ ό,τι έμαθα αργότερα είναι από τους μεγαλοδικηγόρους πνευματικών δικαιωμάτων, από αυτούς που φροντίζει να μην είναι προσβάσιμα όλα τα βίντεο στο youtube από οπουδήποτε στον κόσμο και πληρώνεται εκατομμύρια από τη βιομηχανία θεάματος) και... τον προσωπικό εκπαιδευτή τους στο σκι. Η οικογένεια λοιπόν αποφάσισε να έρθει κρουαζιέρα στην Ανταρκτική προκειμένου ο Τζάκσον να γίνει κάτοχος του ρεκόρ Γκίνες ως ο νεότερος άνδρας που έχει κάνει σκι και στις 7 ηπείρους... Η θέα του να τους βλέπει κανείς να κάνουν σκι στη μέση του πουθενά ήταν πολύ εντυπωσιακή. Ο Τσαρλς που έπιασε κουβέντα με τον εκπαιδευτή πάντως έμαθε πως η ποιότητα του χιονιού δεν είναι και η καλύτερη, αλλά μπρος στο ρεκόρ Γκίνες τι είναι ο κόπος, διότι τεράστιος κόπος ήταν να ανεβαίνουν αυτούς τους τεράστιους λόφους χωρίς τελεφερίκ. Και φυσικά ποιος στη χάρη του εκπαιδευτή που του πλήρωσαν και ταξιδάρα στην Ανταρκτική...

Ο καιρός ήταν πραγματικά άψογος, η μέρα ήταν καταπληκτική, αλλά κατά τη διάρκεια του εξίσου καταπληκτικού μεσημεριανού γεύματος ειδοποιηθήκαμε πως το απόγευμα δε θα ήταν δυνατή η έξοδος με καγιάκ, λόγω του πολύ δυνατού αέρα. Έτσι πραγματοποίησα και έξοδο με zodiac στο οποίο βρισκόμασταν μόνο οι 16 kayakers για το Cumerville Island, το θέαμα στο οποίο μπορώ να σας περιγράψω με 10 γράμματα: ΚΑΡΑΓΟΥΑΟΥ!!! Τρομερά χρώματα, οι φώκιες ξαπλωμένες πάνω στους πάγους μας ποζάριζαν, ενώ το σύστημα που ακολουθούταν ώστε όλοι να μπορούν να παίρνουν φωτογραφίες ήταν απλό και αποτελεσματικό: όσοι βρίκονταν στην πλευρά του ενδιαφέροντος γονάτιζαν, και οι υπόλοιποι σηκώνονταν όρθιοι. Προσωπικά βρήκα τη φύση πιο ενδιαφέρουσα από τα ζώα, το όλο τοπίο ήταν εκθαμβωτικό, από τις ρωγμές χιονιού στα παγόβουνα μέχρι τον εκκωφανιτκό ήχο κάθε φορά που κάποια κιλά χιονιού επεφταν με βία στο νερό και φυσικά τις ατελείωτες αποχρώσεις γαλάζιου στα μικρά και μεγάλα παγόβουνα.

Σε ένα λόφο ανέβαιναν μερικοί snowshoers δικοί μας επιβάτες δηλαδή που τους έδωσαν κάτι παπούτσια σαν ρακέτες του τένις και περπατούσαν σαν τον Γκούφι. Η εικόνα από μακριά των κίτρινων parka σε διάταξη φάλαγγας είχε ενδιαφέρον, αλλά προχωρούσαν τόσο αργά που μάλλον θα εκνευριζόμουν με τη συγκεκριμένη δραστηριότητα, οπότε καλώς απείχα. Αντιθέτως, η αποβίβαση στο νησί ήταν καταπληκτική εμπειρία: για πρώτη φορά είδαμε αυτό που μας είχαν περιγράψει ως «λεωφόρους πιγκουίνουν», δηλαδή διαμορφωμένα ανοίγματα στο χιόνι που χρησιμοποιούν οι πιγκουίνοι για να κατέβουν μέχρι την παραλία (και να ψάξουν τα ποθητά βότσαλα), στα οποία καμιά φορά βρισκόντουσαν πρόσωπο με πρόσωπο (εντάξει, ράμφος με ράμφος) με τους πιγκουίνους που ερχόντουσαν από την αντθετη κατεύθυνση και είτε έπιαναν κουβέντα («τι λέει μάγκα; Παίζει κανά βότσαλο της προκοπής;», «Άστα αδερφέ, πίκρα, πάμε να πηδήξουμε καμιά πιγκουίνα καλύτερα να ξεχαστούμε») ή τσακώνονταν («Κάνε στην μπαντα ρε να περάσω, έχω προτεραιότητα!», «Χου μωρή σαλούφα που θες και προτεραιότητα»). Λίγο πιο κάτω ο πορωμένος νεαρός γερμανός γεωλόγος προσπαθούσε να εξηγήσει σε κάποιους συνεπιβάτες το πόσο συγκλονιστικό ήταν το ότι βρήκε λειχήνες στο νησί, σε μια ήπειρο που το γκαζόν είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Μάταια, οι περισσότεροι είχαν αποβλακωθεί με τους πιγκουίνους και τα καμώματά τους. Τρομερό το νησί, από τα κορυφαία σημεία τους ταξιδιού, χωρίς αμφιβολία.

Επιστρέψαμε στο πλοίο κατενθουσιασμένοι, κάναμε την απαραίτητη απολύμανση και σερβιριστήκαμε δείπνο νωρίτερα από το κανονικό αυτή τη φορά διότι το βραδάκι είχε... camping στην Ανταρκτική. δραστηριότητα θα λάμβανε χώρα απέναντι από το Cumerville Island, όπου κατά την αποβίβαση διαπιστώσαμε πόσο μαλακό ήταν το χιόνι: με το που έβαζες το πόδι σου μέσα, έφτανε μέχρι το γόνατο, το οποίο δυσκόλευε απίστευτα το περπάτημα, ειδικά για μένα που κουβαλούσα εκτός από το δικό μου sleeping bag κι όλο τον εξοπλισμό της γιαγιάς Natividad, που παρότι έπεσε με τα μούτρα στο χιόνι τέσσερις φορές δεν τα παράτησε και συνέχισε να μουρμουράει ότι δεν κατανοεί πώς γίνεται οι διοργανωτές να μη μιλάνε Ισπανικά όταν η κρουαζιέρα ξεκινάει από την Αργεντινή.

Λοιπόν εγώ όταν λέμε camping καταλαβαίνω ότι οι συμμετέχοντες κοιμούνται σε σκηνές. Πριτς! Αποδείχθηκε ότι θα χρησιμοποιούσαμε τους ειδικούς υπνόσακους που μας έδωσαν (που ουσιαστικά ήταν ένας υπνόσακος μέσα σε άλλον) πάνω στο χιόνι. Επίσης είχαν στήσει δυο «τουαλέτες» μέσα στο χιόνι, μια για κάθε φύλο αν κι επειδή δεν τις χρησιμοποίησα δεν μπορώ να σας πω και πολλά, υποθέτω πως ήταν κάποιο είδος μικρού κοντέινερ με κάποια βάση υποτυπώδους τουαλέτας... στο χιόνι. Ο καθένας επέλεγε, εντός του συγκεκριμένου χώρου που είχαν οριοθετήσει οι υπεύθυνοι με σημαιάκια, το πού θα έβαζε τον υπνόσακό του, προσέχοντας πάντα ώστε το κεφάλι να βρίσκεται σε ελαφρώς υψηλότερο σημείο από το υπόλοιπο σώμα... κι αυτό ήταν.

Επέλεξα λοιπόν κι εγώ ένα σημείο με τη γιαγιά Nati κι αρχίσαμε να βολευόμαστε. Στις τουαλέτες σχηματίστηκε μια ουρά 20 ατόμων, παραδίπλα ένας σεβάσμιος κύριος τυλίχτηκε στον υπνόσακό του και διάβαζε το βιβλίο του σε τάμπλετ (στην Ανταρκτική αυτό παρακαλώ) και σιγά-σιγά όλοι άρχισαν να μπαίνουν στους υπνόσακούς τους, καθώς απέμεναν μόλις 45 λεπτά για την ώρα κοινής ησυχίας. Κρύο δεν έκανε καθόλου, αφού ο υπνόσακος του υπνόσακου και τα τρία layers που φορόύσα ήταν υπεραρκετά, κι αποφάσισα να έχω το κεφάλι μου εκτός υπνόσακου. Έπιασα κουβέντα με την αργεντινογιαγιά που με ευχαρίστησε πολλές φορές που τη βοήθησα, πολύ ευγνώμων η κυρία Natividad, τη ζήλεψα που στα 81 της κάνει τέτοιες τρέλες, εγώ στην ηλικία της ούτε στο περίπτερο για υπόθετο δε θα μπορώ να πηγαίνω.

Οι ήχοι της φύσης δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Πού και πού ακουγόταν κανένας όγκος χιονιού να πέφτει στο νερό, αλλά τίποτε το συγκλονιστικό κι έχω την αίσθηση πως τα 60 άτομα που επέλεξαν να κάνουν το camping ήταν μάλλον μεγάλος αριθμός. Η όλη διάθεση ήταν σε ατμόσφαιρα πενταήμερης, αλλά η αίσθηση ότι κάνεις κάτι διαφορετικό (μου στοίχισε 250$ η διαφορετικότητα, να τα λέμε αυτά) με έκανε να μη μετανιώνω. Άλλωστε είπαμε, στη ζωή μετανιώνουμε μόνο αυτά που ΔΕΝ κάναμε.

Έβαλα λοιπόν το parka μου για μαξιλάρι κι αποκοιμήθηκα, νιώθοντας ζέστη και βλέποντας ολίγα αστέρια, γιατί είχε συννεφιά. Η ιδέα να μη βάλω το κεφάλι μου μέσα στον υπνόσακο, όπως έκαναν οι περισσότεροι, αποδείχθηκε πανηλίθια. Στις 2.45 το πρωί ξύπνησα επειδή... το έστρωσε στο πρόσωπό μου. Είχε αρχίσει να χιονίζει και μάλιστα χοντρά. Κοίταξα δίπλα μου τη γιαγιά, που κοιμόταν μια χαρά μέσα στον υπνόσακό της, όπως και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους. Μ’ έπιασε ένας στιγμιαίος πανικός διότι αν έμπαινε χιόνι στις μπότες, το parka ή το σακίδιο που είχα τη μηχανή μου, θα την είχα κάτσει για διαφορετικούς λόγους σε κάθε περίπτωση, αλλά τα έφτιαξα στα γρήγορα. Καλύφθηκα και προσπάθησα να κοιμηθώ, αλλά στις 4 ξανασηκώθηκα, ανήσυχος πάλι ότι δε βρω το παντελόνι μου στεγνό αλλά χιονισμένο για να το βάλω. Τελικά φόρεσα τα ρούχα μου κι αποφάσισα μέχρι το εγερτήριο που ήταν στις 6 να κάνω ό,τι κάνω όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ: περπάτησα ατέρμονα, βλέποντας τους πάντες να είναι καλυμένους από χιόνι (ορισμένοι είχαν καλυφθεί ολόκληροι και δε φαινόταν πού υπήρχε υπνόσακος και πού όχι), ενώ κάποιοι ελάχιστοι είχαν ξυπνήσει κι είχαν πιάσει την κουβεντούλα χαμηλόφωνα. Σοβαρό σκοτάδι δεν υπάρχει ποτέ στην Ανταρκτική οπότε περπάτησα κατά μήκος της όχθης του νησιού. Δυο πιγκουίνοι μπροστά μου έκαναν βουτιές με καταπληκτική χάρη, ενώ στο βάθος αχνά φαινόταν το πλοίο. Όταν σήμανε εγερτήριο επέστρεψα στον υπνόσακό μου για να μαζέψω τα πράγματά μου. Τρόμαξα να βρω τα γυαλιά μου που ήταν καλυμμένα από χιόνι και τη... Νάτι που ξεπρόβαλλε με τον υπνόσακό της μέσα από ένα λοφίσκο χιονιού. «Είμαι πολύ ευτυχισμένη», είπε. «Σε ευχαριστώ πολύ αγόρι μου, αν δεν είχα κάποιον να μιλάει Ισπανικά δε θα το είχα τολμήσει, ο Θεός να σε έχει καλά!», είπε κι άρχισε να φτιάχνει τα πράγματά της, με αργές αλλά σταθερές κινήσεις.

 

[Yorgos]

Πάνω parka (που το πούλησα στην Ελλάδα για 50 ευρώ, να βγάζουμε και τα σπασμένα), κάτω σαλβάρι.

Επιπλέοντες πάγοι.

Όταν αρχίσαμε να νιώθουμε ότι είμαστε πια στην Ανταρκτική.

Πρώτες εικόνες kayakers.

Ναυάγιο φαλαινοθηρικού.

Σκιέρ, σπάζοντας το ρεκόρ Γκίνες.

Κάνοντας κουπί ανάμεσα στους πάγους.

Οι μπροστά γονατίζουν, οι πίσω όρθιοι κι έτσι βγάζουμε όλοι μαζί τη φώκια.

Είναι πολύ γούτσου γούτσου οι άτιμες.

Αποικία πιγκουίνων.

Φυσικά είναι τα χρώματα εδώ, δεν πείραξα κάτι.

Ρακετοπαπουτσάδες.

Kι άλλα χρωματάκια.

Και η αντίθεση με τα κίτρινα parkas.

Γενικώς η φύση μου φάνηκε πιο εντυπωσιακή από την πανίδα.

Έπρεπε να γίνει gif αυτό το sequence, αλλά με αυτό το ίντερνετ εδώ, είναι αδύνατον.

Ματάρες.

Σπρώχνοντας τους πάγους.

Σα στρατιωτική απόβαση στο πουθενά...

Κι από πίσω ξεπροβάλλει μια λέμβος.

Οι λεωφόροι που λέγαμε.

Άτσα και εφέ ο δικός σου (χωρίς εφέ καιγόταν από το υπερβολικό λευκό).

Τράφικ.

Μερικοί πηγαίνανε με την κοιλιά τους, φαινόταν πιο ξεκούραστο κιόλας.

Μαλακό το χιόνι, δύσκολο το βάδισμα.

Υποχρεωτική απολύμανση μετά από κάθε έξοδο.

Αυτοσχέδιες τουαλέτες.

Όπου ήθελε ο καθένας έβαζε τον υπνόσακό του και διάβαζε και το τάμπλετ του άμα λάχει.

Να μαι κι εγώ.

Και δίπλα μου η αργεντινογιαγιά.

Acacia, η φωτογράφος του πλοίου. Παίδαρος.

Τα γυαλιά μου, αφού το έστρωσε.

Το έστρωσε πάνω σε πολλούς πάντως...

5 το πρωί σεργιανίζοντας στην Ανταρκτική.

Μεγάλη χάρη οι πιγκουίνοι όταν κολυμπάνε.

 

[Defkalion]

Φανταστικές οι φωτογραφίες!!!

Δώσε πράμα!

 

[Dina Z]

Το like σε αυτές τις φωτογραφίες είναι απλά περιττό! Λες και υπάρχει περίπτωση να μην ... like!!!!

 

[kitsos!]

Φυσικά είναι τα χρώματα εδώ, δεν πείραξα κάτι.

Πόσο μα πόσο απίστευτα χρώματα!!!

Υποχρεωτική απολύμανση μετά από κάθε έξοδο.

Γιατί αυτό;;;

 

[taver]

Κάποιος ξεχάστηκε...
(ή ταξιδεύει; )

 

[taxidiara]

Κάποιος ξεχάστηκε...
(ή ταξιδεύει; )

Ξεχάστηκε (δηλαδή μας ξέχασε)

Τελευταίο post του τη Τρίτη που πέρασε οπότε είχε χρόνο να γράψει αν ήθελε

Η έξαλλη stalker

 

[fotast]

Αφήστε τον συγγραφέα να "απλώσει" την έμπνευση του

΄Εχουμε υπομονή....

 

[James]

Μάλλον θα το ξέχασε. Γιατί ο @Yorgos να ταξιδεύει δύσκολο.

 

[Yorgos]

Απλά πολλή δουλειά. Αλλά θα επανέλθω μέσα στο σκ.

 

[chris7]

Απλά πολλή δουλειά. Αλλά θα επανέλθω μέσα στο σκ.

Το ελπίζουμε.