Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Παρέλαση αθλητικών σχολείων, Ayacucho.

Άσχημη πόλη δεν τη λες.

Η υπαίθρια μαγείρισσα του μήνα. Έπος το cuy της, γεια στα χεράκια της.

Στο μίνι μαρκετ μας πουλάμε τσίχλες, μπισκότα, αναψυκτικά και... σας καθαρίζουμε και πέστροφες.

Πώς προφέρεται αυτό;!

 

[Yorgos]

Το ραντεβού για τη σημερινή εκδρομή με το (εντελώς!) τοπικό πρακτορείο ήταν στις 5.50 το πρωί, βάρβαρη ώρα. Το γκρουπ αποτελούταν από λίγους ντόπιους (εντελώς ντόπιους, όλοι κάτοικοι του Ayacucho, ούτε καν από γειτονικές πόλεις) και τρεις μυστηριώδεις αλλοδαπούς νέους που δε φαίνονταν για τουρίστες, που για να μαζευτούν χρειάστηκαν 3 πρακτορεία, τα οποία μάλλον έκαναν συνεννόηση καρούμπαλο, αφού εμφανίστηκαν τρεις ξεναγοί, οι οποίοι τσακώνονταν για το ποιος θα κάνει την εκδρομή. Ο ξεναγός που έδειρε τους υπόλοιπους τελικά και κέρδισε το δικαίωμα να μας ξεναγήσει ήταν ένα ευγενές παλικάρι ονόματι Delcio που μας αποκαλούσε όλους νέους (μετά από μένα ο νεότερος είχε πεθάνει και δεν του το΄πανε), έκανε κρύα αστεία στα οποία αν δε γελούσες πίστευε ότι δεν τα κατάλαβες και τα ανέλυε, αλλά ήταν και αρκετά καταρτισμένος και ευδιάθετος.

Η εκδρομή θα πήγαινε στο Vilcashuaman, το οποίο ανυπομονούσα να δω και θα είχε και κάποιες ακόμη στάσεις που δεν ασχολήθηκα να μάθω ποιες είναι και τι περιλάμβαναν. Στο δε Vilcashuaman μπορούσα να πάω και μόνος μου, αλλά η πρόβλεψη μιλούσε για καταρρακτώδεις βροχές που δε φαίνονταν πουθενά, ήθελε αλλαγή αρκετών συγκοινωνιών κι είπα να μη μείνω ξέμπαρκος σε κανένα απίθανο χωριό.

Κυριακή σήμερα και η αναχώρηση από την πόλη καθυστέρησε λίγο λόγω της κίνησης από... ζωντανά, αφού λάμβανε χώρα κάποιο τοπικό παζάρι ζώων σε κάποιο San... κάτι. Η πρώτη στάση έγινε σε κάποια Congocorcha για πρωινό, το οποίο μάλλον βρήκα αχρείαστo, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως ήταν κοτόσουπα. Όσο οι υπόλοιποι έτρωγαν όμως έκανα μια βόλτα στο χωριό και είδα μια καταπληκτική εικόνα: ένα μικρό κοριτσάκι έδειχνε στην ακόμη μικρότερη αδελφούλα του πώς να δένι στην πλάτη της το παραδοσιακό υφασμάτινο κομπόδεμα που χρησιμοποιούν οι Ινδιάνες για να κουβαλούν τα παιδιά τους, χρησιμοποιώντας μια κούκλα αντί για μωρό. Όταν θα δείτε τις φωτό θα καταλάβετε.

Η επόμενη στάση ήταν σε ενα καταρράκτη. Εγώ ανυπομονούσα για τα αρχαία και παρότι το υψόμετρο ήταν υψηλό έκανα τη διαδρομή σε λιγότερο από δέκα λεπτά, όταν οι κυριούλες του γκρουπ ετέτρεψαν τη στάση σε υπόθεση άνω της μιας ώρας. Τα τοπία πάντως πέριξ του καταρράκτη ήταν όμορφα και ο ίδιος ο καταρράκτης, στη μέση του πουθενά, πολύ εντυπωσιακός.

Ακολούθησε στάση για να δούμε κάποια Puya Raimondii, αυτά τα τεράστια λουλούδια/δέντρα που ανθίζουν μια φορά κάθε 100 χρόνια κι έπειτα πεθαίνουν. Τα έχω ξαναδεί στο Περού, αλλά η καλύτερη φάση στην οποία τα είχα πετύχει ήταν μόλις είχαν μαραθεί. Ε, τώρα ήταν σε πλήρη άνθιση, δεν το πίστευα! Το θέαμα ήταν φανταστικό, ειδικά αφού κάποια είχαν πεθάνει, κάποια ακόμη δεν είχαν ανθίσει και κάποια λίγα μόλις είχαν ανθίσει οπότε η οπτική σύγκριση ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Αγαπάμε Περού και η εκδρομή κέρδισε πολλούς πόντους.

Οι συνταξιδιώτισσές μου κατά τη διάρκεια της διαδρομής έπλεκαν και αντάλλαζαν πληροφορίες για ματζούνια! «Που λες, κόβεις τις τρεις μακρύτερες τρίχες της ουράς του αλόγου... Προσοχή! Τις μακρύτερες, ε; Μετά τις βράζεις σε ένα ζωμό, προσθέτεις λίγο βούτυρο από λάμα...». Μια άλλη εξηγούσε πώς βάζει ιώδιο και χημικά στις σούπες που κάνει στα παιδιά της για να μην κάνουν φαλάκρα, ό,τι να’ ναι, απορρυπαντικό σερβίρει στους γιους της η γιαγιά!

Κατά τις 11.30 φτάσαμε επιτέλους στον πρώτο αρχαιολογικό χώρο, μπροστά σε μια λιμνούλα, όπου ένα οχυρό των Ίνκας και τα λουτρά του αυτοκράτορα, εμφανώς σε αυτοκρατορικό ρυθμό, θρυλείται πως είναι και ο τόπος γέννησης του Amaru. Ο όλος χώρος είχε κάτι το βουκολικό, με δυο ντόπια παιδάκια να παίζουν αμέριμνα με τις γίδες τους πάνω στο τραπέζι των προσφορών των Ίνκας, ενώ προχωρώντας συναντήσαμε τα ερειπα ενόςεξοχικού του αυτοκράτορα, το χώρο για τις παλλακίδες του (εμ, εξοχικό χωρις απόλαυση θα ήταν μισές διακοπές για τον άνθρωπο, κοτζάμ αυτοκρατορία διοικούσε, να του φύγει και το στρες), τις αποθήκες τροφίμων, με τα κτίρια να έχουν εξαιρετική τοιχοποιία και εμφανείς αναπαραστάσεις σκαλισμένων πουλιών, φιδιών και λάμα, πραγματικά πληρέστατος αρχαιολογικός χώρος και ο Delcio επαρκέστατος ως ξεναγός (δεν του το είχα είναι η αλήθεια).

Το μεσημεριανό ήταν πάμφθηνο (αν πήρε μίζα ο ξεναγός ήταν απίστευτα χαμηλή), με εξαιρετική πέστροφα κι έπιασα κουβέντα με τις κοπέλες και το παλικαράκι που όντως ήταν αλλοδαποί, αλλά όχι τουρίστες: ήταν εθελοντές σε κάποια κοντινή κοινότητα των Άνδεων για λίγες εβδομάδες, ο πιτσιρικάς μάλισταν ερχόταν από άλλη εθελοντική θητεία στη Βολιβία και σπόυδαζε λατινοαμερικάνικη ιστορία και πολιτισμό και η εμπειρία του φάνηκε χρησιμότατη.

Μετά κι από το μεσημεριανό επιτέλους φτάσαμε στο ποθητό Vilcashuaman. Η εκδρομή είχε αρχίσει στις έξι παρά δέκα το πρωί και φτάσαμε στις 3.30 το απόγευμα, αλλά χαλάλι του. Η πρώτη θέα ήταν εκπληκτική: ο αρχαιολογικός χώρος διασώζεται σε πολύ καλή κατάσταση και ανεβαίνοντας κανείς στην πενταόροφη τελετουργική πυραμίδα έχει πανοραμική θέα του χωριού και της κεντρικής πλατείας, που πρέπει να έχει αλλάξει ελάχιστα από την εποχή των Ίνκας. Πιο πίσω, η βασιλική κατοικία προσφέρει θέα στον καθεδρικό, που κλασικά οι Ισπανοί έχτισαν πάνω από το Ναό του Ηλίου και της Σελήνης... Το όλο χωριό είναι ένα μίνι Κούσκο, απίστευτο διαμαντάκι, ενθουσιάστηκα! Έκατσα να μελετήσω το διπλό θρόνο, το Kallanka, παρατηρώντας την καταστροφή που προκάλεσαν οι Ισπανοί, ενώ στα γύρω χαμόσπιτα (ο αρχαιολογικός χώρος είναι κυριολεκτικά πάνω στην κεντρική πλατεία!), ένας γεράκος κουβαλούσε καυσόξυλα και μια κυριούλα τύλιγε empanadas μέσα στο πανέρι της. Ο ουρανός πήρε ένα απίστευτο μολυβί χρώμα και η βροχή φαινόταν αναπόφευκτη, με την όλη μελαγχολία να εντείνει τη νοσταλγία για τον κόσμο των Ίνκας που χάθηκε χάρη στους χριστιανοταλιμπάν.

Δεν ήθελα να φύγω. Η κεντρική μικρή πλατεία ονομάζεται Ima Sumac, το οποίο σημαίνει «τι όμορφη!» στα Κέτσουα και δεν είναι απαραίτητα προς τιμήν της ομώνυμης καλλιτέχνιδος. Κινήθηκα προς τον καθεδρικό, μπροστά από τον οποίο στέκουν αγέρωχα οι τοίχοι του ναού των Ίνκας με τους χαρακτηριστικούς τραπεζοειδείς σχηματισμούς, μπροστά από έναν μάλιστια μια γιαγιάκα έπλεκε με το καπελάκι της, αδιάφορη για τις πρώτες σταγόνες που άρχισαν να πέφτουν υπό τη συνοδεία αστραπών. Έπλεκε γι’ αυτήν ,δ εν πωλούσε κάτι, εκεί, στα ερείπια του πολιτισμού που διαλύθηκε πριν από 500 χρόνια. Πόσο πιο αυθεντικό αν είσαι ρε Περού; Σε ευχαριστώ που κάνεις τον πλανήτη τόσο όμορφο, είσαι η πιο όμορφη γωνιά του πλανήτη.

Αποχαιρέτισα το χωριουδάκι βγάζοντας μερικές φωτογραφίες του αγάλματος του Pachacuti που στεκόταν ρωμαλέος κάτω από τον μαυρισμένο πια ουρανό και κλέβοντας λίγα λεπτά από την αναχώρηση για να δω από κοντά τον έτερο θρόνο, μπροστά από τις τραπεζοειδείς προθήκες των προσφορών. Άρχισε να βρέχει, οι θείτσες είχαν μπει στο λεωφορείο, ο Delcio με κοιτούσε υπομονετικά, είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Θα ξαναγυρίσω στο Vilcashuaman για διανυκτέρευση την επόμενη φορά, χώρια που λίγο μακρύτερα υπάρχει και τεράστιος προ-Ίνκα αρχαιολογικός χώρος.

Στην επιστροφή η βροχή άρχισε να κατεβάζει ποτάμια νερού και λάσπης από το βουνό, μάλιστα για να περάσουμε μια στροφή που ο χωματόδρομος είχε δημιουργήσει μια λίμνη χρειάστηκε να κατεβούμε υπό βροχή και να φτιάξουμε ένα μονοπατάκι από πέτρες για να πατήσουν πάνω τους οι ρόδες του λεωφορείου, με τις θείτσες να τραγουδούν στα Κέτσουα όσο ψάχναμε πέτρες. Τι χώρα! Και τι ηλιοβασίλεμα μετά τη βρόχη, με τη δεντρογραμμή των Άνδεων να τονίζεται από το έντονο πορτοκαλί του ηλίου.

Επιστρέψαμε αργά το βράδυ, το γκουρμεδάκι κοντά στο πανδοχείο μου ήταν κλειστό, αλλά ένας καλός γείτονας άνοιξε το μίνι μάρκετ για να μου πουλήσει ένα γιαουρτάκι και να μην πέσω για ύπνο νηστικός. Καταπληκτική μέρα στην καταπληκτικότερη χώρα του κόσμου, που ακόμη και στο πιο απομακρυσμένο χωριό της δε σταματάει να επιφυλάσσει εκπλήξεις πολιτιστικές, φυσιολακτρικές, αρχαιολογικές. Ευλογημένος τόπος, ευλογημένος κι εγώ που μπόρεσα να τον ξαναταξιδέψω ακόμη μια φορά.

 

[Yorgos]

Καλά, έκανα και gif.

 

[makisg]

τέλειο....... έχεις γίνει άπιαστος.

 

[Yorgos]

Ωραία τα τοπία στη διαδρομή και μέχρι κάποιο σημείο είχε και καλό δρόμο.

Διαμάντι ο καταρράκτης, αν και παγκοσμίως άγνωστος. Καλύτερα.

Ατυχές μοντέλο ποζάρει μπροστά από εκατοντάχρονο ανθισμένο λουλούδια για να αντιληφθεί ο αναγνώστης τις διαστάσεις του (του άνθους, όχι του μοντέλου, αυτό έχει ξωκοίλει).

Παιδάκια-τσοπάνηδες παίζουν πάνω στις πέτρες για τις θυσίες.

Και μια συμπαθής γίδα ποζάρει στους χώρους των προσφορών.

Καθόλου μικρός ο πρώτος αρχαιολογικός χώρος.

Αγαπάμε αρχιτεκτονική Ίνκας. Λίγο από αυτοκρατορικό στιλ με τις απίστευτα λείες και λαξευμένες πέτρες και ολίγον τζένγκα από πίσω.

Vilcashuaman.

... που είναι στο κέντρο του χωριού!

όπου γραφικοί παππούληδες κουβαλούν καυσόξυλα.

Θρόνος. Το ομολογώ, έκατσα.

Κι από το παλάτι του Ίνκα η θέα αποκαλύπτει ότι ο καθεδρικός χτίστηκε ακριβώς πάνω στο Ναό του Ηλίου, κλασική περίπτωση βλάβης.

Παιδάκια παίζουν στο Kallanka.

Kουβαλάνε και οι γιαγιάδες, να σημειωθεί.

Δεν ξέρω και πολλά αρχαιολογικά μνημεία στον κόσμο που να βρίσκονται σε κέντρο πόλης (πάνω στην κεντρική πλατεία), χωρίς εισιτήριο και τα παιδάκια να διαβάζουν πάνω σε πέτρες με αιώνες ιστορίας.

Πλαταιίτσα "τι όμορφη".

Εντυπωσιακός και ο Pachacuti και ο μολυβί ουρανός.

Και κει, στα αρχαία τείχη, μια κυριούλα πλέκει, σιγοτραγουδώντας στα Κέτσουα. Περού, η συγκλονιστικότερη χώρα στον κόσμο.

Πώς να ήταν ο ναός του Ηλίου πριν πλακώσουν οι χριστιανοταλιμπάν;

Ηλιοβασίλεμα στις Άνδεις.

 

[Yorgos]

Μετά από τη χθεσινή πανδαισία, σήμερα είχαν σειρά ο αρχαιολογικός χώρος Wari και το χωρουδάκι Quinua. Σε αντίθεση με τα αναγραφόμενα στον οδηγό μου, βρήκα combi πανεύκολα για το Wari και σε λιγότερο από μισή ώρα με ένα ευρώ είχα μεταβεί στο χώρο, ο οποίος ήταν ανοικτός, το τοπικό μουσείο όμως ήταν κλειστό λόγω Δευτέρας. Τι να κάνω, προχώρησα να περιηγηθώ στον αρχαιολογικό χώρο που είχε πολύ μεγάλη έκταση και του οποίου τα οικοδομικά συμπλέγματα χωρίζονταν από μεγάλες εκτάσεις κάκτων., θυμίζοντας έντονα μεξικανικούς αρχαιολογικούς χώρους. Ίδρωσα περπατώντας κάτω από τον ήλιο και η αλήθεια είναι πως οι πλίνθινες κατασκευές ήταν χαμηλές με κάποιες μεγάλες πλάκες. Μάλλον απογοητευτικό το θέαμα, ίσως το μουσείο να μου έδινε άλλη οπτική.

Κάνοντας ωτοστόπ έφτασα και στο Quinua πανεύκολα, όπου με άφησαν στην κεντρική αγορά. Το χωριό ήταν όμορφο, περιέργως μου άρεσαν και τα είδη λαϊκής τέχνης που εμπορεύονταν, η κεντρική πλατεία ήταν κουκλίστικη, ενώ στην τοπική εκκλησία η ώρα της Θείας Κοινωνίας θύμιζε μάλλον τελετή των Ίνκας.

Άρχισα να ψάχνω τον οβελίσκο που σηματοδοτεί το σημείο όπου έγινε η περίφημη μάχη του Ayacucho, όπου ο Σιμόν Μπολίβαρ συνέτριψε τους Ισπανούς και ουσιαστικά χάρισε στο Περού την ανεξαρτησία του. Τελικά ο οβελίσκος ήταν αρκετά μακριά, είχε πολύ ανέβασμα, αλλά φτάνοντας κατανοεί κανείς γιατί η μάχη έγινε εκεί: μια μεγάλη κοιλάδα που οδηγεί στο άνοιγμα για το δρόμο για το Ayacucho και ένας τεράστιος λόφος από πίσω, απ’ όπου υποθέτω πως εξόρμησαν οι εξεγερμένοι. Μέσα στον οβελίσκο υπάρχει μια μικρή επεξήγηση της ιστορίας και οι σκάλες οδηγούν στην κορυφή του, όπου υπάρχει ένα μικρό μπαλκονάκι με θέα την πεδιάδα, όπου ένα ολόκληρο τάγμα έκανε προετοιμασία για την παρέλαση της εθνικής επετείου της 8ης - 9ης Δεκεμβρίου, που θα λάμβανε χώρα ακριβώς εκεί.

Κάθισα στο μπαλκονάκι για να τους θαυμάσω, όπου η εξαιρετική ακουστική μου προσέφερε ένα θέαμα ιλαροτραγωδίας. Οι φαντάροι είχαν βάλει τη σημαία του Μεξικού ανάποδα και αδυνατούσαν να την κατεβάσυν για να τη βάλουν σωστά, είχαν μπλέξοι τα σκοινιά των ιστών μεταξύ τους με αποτέλεσμα να σκιστεί η διπλανή σημαία, ενώ ένας λοχαγός ούρλιαζε σε κάποιον λοχία Carrejo επειδή οι άντρες του τα είχαν μαντάρα: «Carrejo, πες στα ζώα τους άντρες σου ότι η κατάθεση στεφάνου γίνεται μπροστά στο μνημείο, όχι από πίσω!». Ο Carrejo φώναξε ένα φαντάρο και του είπε κάτι όμορφα για τη μητέρα του, ο οποίος πήγε να πάρει τα λουλούδια από την... τουαλέτα όπου τα είχε καταθέσει, αλλά στην προσπάθειά του να περπατήσει υψώνοντας τα γόνατα έπεσε και γκρεμοτσακίστηκε στα σκαλιά του μνημείου, με τον Carrejo να τα ακούει από τον ανώτερό του και πάλι. Η απόπειρα παρέλασης ήταν εντελώς αστεία, με το συγχρονισμό να είναι για κλάμματα και τις δυο μπροστινές σειρές να κουτουλάνε, τη μπάντα να παίζει λάθος τον εθνικό ύμνο, ενώ το κλου ήταν ότι όταν προσπάθησαν να ανάψουν με τη δάδα τη φλόγα διαπίστωσαν πως αυτή ήταν πολύ ψηλά, φαντάρος άνω του 1.65 δεν υπήρχε, οπότε έφεραν ένα σκαμπό, με το οποίο πάλι δεν έφτανε ο ταλαίπωρος πυρσοκρατητής και μετά από αρκετά μπινελίκια του Carrejo βρέθηκε μια πλαστική καρέκλα πάνω στην οποία μπήκε στο σκαμπό, πάνω στο οποίο ανέβηκε ο φαντάρος... ο οποίος έπεσε! Χαχαχα, πέθανα στο γέλιο με το στρατό του Γκούφι, να’ ναι καλά τα παλικάρια, ελπίζω μέχρι τις 8 του μηνός που θα έρθει ο πρόεδρος για την τελετή να έχουν καταφέρει να δείχνουν λιγότερο γελοίοι γιατί προβλέπω δίμηνη ποινή φυλάκισης και τον Carrejo να κάνει την Καλλιόπη για το υπόλοιπο της ένδοξης στρατιωτικής καριέρας του.

Επέστρεψα στην κεντρική αγορά όπου είχε αρκετά παραθυράκια που πουλούσαν cuy, αλλά δυστυχώς αυτό που επέλεξα δεν ήταν της ίδιας ποιότητας με εκείνο της γιαγιάκας στο Ayacucho, αν και η πραγματική ατραξιόν ήταν η μαγείρισσα, μια απίθανη φυσιονγωμία μάγισσας με καπέλο, μόνο η σκούπα της έλειπε, που για να διώξει ένα σκυλάκι που τόλμησε να πλησιάσει την κουζίνα της του έδειξε την ελλιπή της οδοντοστοιχία και του γρύλισσε ένα ΝΙΕΕΕΕΕΧΧΧΧΧΧ που θύμισε Κώστα Πρέκα στα καλύτερά του.

Επέστρεψα στο Ayacucho την ώρα που μου είχαν υποδείξει πως ίσως θα ήταν ανοιχτό το Μουσείο Μνήμης για το Φωτεινό Μονοπάτι και διαπίστωσα πως ήταν! Στο βιβλίο επισκεπτών μάλιστα οι δύο προηγούμενοι από τους συνολικά έξι επισκέπτες της ημέρας ήταν μεσήλικες Έλληνες, αλλά δεν κατάφερα να τους συναντήσω, έφυγαν λίγο πριν πάω. Ένας ευγενής ξεναγός δέχτηκε να μου δείξει το μικροσκοπικό χώρο, που προσφερει πάντως αρκετά ερεθίσματα για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει πέντε πράγματα για τα 30.000 θύματα, τους 16.000 εξαφανισθέντες, τα εγκλήματα που έγιναν και από το στρατό ή τη μαγνητική φυσιογνωμία της mama Fernandina, μιας Ινδιάνας που έγινε ηγέτης και σύμβολο για τον αγώνα των εξαφανισθέντων. Από όσα βιβλία έχω διαβάσει για τα όσα απερίγραπτα συγκλόνισαν το Περού χάρη στη μαΟϊστική διαστροφή του Abimael Guzman (καθηγητή του πανεπιστημίου του Ayacucho που ηγήθηκε του Φωτεινού Μονοπατιού και που όταν συνελήφθη ο Φουχιμόρι τον περιέφερε μέσα σε κλουβί με ρόδες στους δρόμους της Λίμα) το πιο καλογραμμένο ήταν το La Cuarta Espada, που ενδεχομένως να υπάρχει και στα Αγγλικά.

Επέστρεψα και στο αγαπημένο μου γκουρμεδάκι, έφαγα εξαιρετικά υπό τους ήχους της καταρρακτώδους βροχής και πέρασα και μια βόλτα από το τοπικο φεστιβάλ κινηματογράφου, όπου προέβαλαν διαφορετική ταινία από την ανακοινωθείσα που όμως είχε ενδιαφέρον για το πώς παρουσιαζόταν ο μεγαλοκτηματίας patron, παρότι η παραγωγή ήταν φτωχή και ορισμένοι από τους ηθοποιούς δεν κάνουν ούτε… για τις Αληθινές Ιστορίες του Alpha.

Πέρασε ευχάριστα πάντως η ώρα, γύρισα και λίγο την όμορφη πόλη και πήρα το πολυτελέστατο και ανετότατο νυχτερινό λεωφορείο της ExcluCiva για τη Λίμα, που όντως είχε θέσεις/κρεβάτια με κλίση 180 μοιρών, ατομική οθόνη, αλλά όχι wifi. Λεπτομέρειες, ανετότατο ήταν.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η αφιξη στη Λίμα έγινε στις 7.30 το πρωί, δηλαδή... δυόμιση ώρες νωρίτερα απ’ ό,τι μου είχαν πει, οπότε πήρα ταξί για το Μιραφλόρες και κατευθύνθηκα στο διαμέρισμα που είχα κλείσει εκεί, για να πληροφορηθώ πως δε θα είναι έτοιμο μέχρι τις 2, το οποίο μου έδωσε χρόνο να πάω στο Café Haiti, να φάω ένα εξαιρετικό πρωινό, να συνδεθώ στο ίντερνετ και... να γνωρίσω τη V (ναι, έγινα πέφτουλας κι εγώ μια φορά στη ζώη μου).














Το κενό που μόλις είδατε ήταν... μιας παραγράφου σιγή (αντί για το ενός λεπτού σιγή) για τη V. Τι γυναικάρα είναι αυτή! Κόρη ενός πρώην μίστερ Κολομβία, πρώτη ξαδέρφη χρυσής Ολυμπιονίκους, με κορφί φιδίσιο από ατσάλι, περπάτημα γαζέλας, μαλλί από αλπάκα, απελευθερωμένη, με ωραία τρέλα και 182 εκατοστά σοκολατί αψεγάδιαστου κορμιού. Βρισκόταν στη Λίμα για προετοιμασία, αφού στη Σκανδιναβία που ζει ο καιρός είναι πολύ κρύος και θα είχε επιπτώσεις στην προσπάθειά να της να διακριθεί στους Ολυμπιακούς του Τόκυο, που είναι και ο στόχος της ζωής της. Περάσαμε όλη τη μέρα μαζί και μου είπε ότι ίσως να με έπαιρνε τηλέφωνο την επόμενη το απόγευμα, αν δεν είχε εξαντληθεί από την προπόνηση. Προσπάθησα να συγκρατήσω το σαγόνι μου και πήγα για ύπνο.

Αφού το πρωί η V είχε προπόνηση και τηλέφωνο δε θα με έπαιρνε, είπα να το ρίξω στην κουλτούρα και να κατευθυνθώ στο LUM, το ολοκαίνουριο μουσείο μνήμης με θέμα την περίοδο του Φωτεινού Μονοπατιού, την ύπαρξη του οποίου πληροφορήθηκα από τον ευγενή ξεναγό του αντίστοιχου μουσείου στο Ayacucho. Ελάχιστοι φαίνεται να γνωρίζουν την ύπαρξή του, ακόμη κι ο ταξιτζής που πήρα πρώτη φορά το άκουγε, παρότι φτάνοντας στο υπερσύγχρονο κτίριο πάνω στην παραλιακή όπου στεγάζεται μου είπε πως όποτε περνούσε από εκεί αναρωτιόταν τι διάολο ήταν αυτό και πίστευε πως ήταν κλειστό.

Η αλήθεια είναι πως κόσμο δεν έχει ποτέ, το οποίο είναι κρίμα. Η όλη έκθεση έχει εξαιρετικές επεξηγήσεις των αιτιών και του χρονικού της σύγκρουσης, συγκλονιστικές φωτογραφίες, μια αίθουσα με κάθετα panels στο μέγεθος ανθρώπων που μόλις τα πλησιάζεις κάποιο από τα θυματα της σύγκρουσης από πρώτην αντάρτες μέχρι στρατιώτες και μητέρες εξαφανισθέντων αρχίζουν να σου εξιστορούν τις εμπειρίες τους. Συγκλονιστικό ήταν, ειδικά ένας αστυνομικός που έχασε το πόδι του και η mama Fernandina που με έκανε να δακρύσω με το πάθος της: η γυναίκα μιλάει μόνο Quechua, οργάνωσε κι άλλες μανάδες ώστε να πηγαίνουν στα βουνά και να βρίσκουν πτώματα σε αναζήτηση του γιου της, έφτασε μέχρι τη Λίμα και παρότι αγράμματη κατάφερε να δημιουργήσει μια οργάνωση και να φτάσει μέχρι τη Ουάσιγκτον ώστε να διεκδικήσει το δικαίωμά τη να βρει τη σωρό του παιδιού της και να ψάξει δικαίωση για τους χιλιάδες ανθρώπους που σαν κι αυτήν ψάχνουν απαντήσεις. Σε κάποιο τοίχο οι επισκέπτες έχουν το δικό τους χώρο όπου μπορούν να αφήνουν postit συμπαράστσης στους πανελίστες, ενώ τρομερό ενδιαφέρον είχε και το κομμάτι της έκθεσης αφιερωμένο στους Ινδιάνους του Αμαζονίου που υπέφεραν απότ ο Φωτεινό Μονοπάτι και τις πολλές φορές υποχρεωτικές στρατολογήσεις/απαγωγές.

Υπεύθυνος για το μουσείο αλλά και για την ανεξάρτητη επιτροπή που δημιουργήθηκε για να ερευνήσει τα συμβάντα στο Uchuraccay (όπου δημοσιογράφοι που πήγαν να καλύψουν τη σύγκρουση σφαγιάστηκαν από καθαρή παρανόηση) είναι ο νομπελίστας Mario Vargas Llosa. Εκτός από καταπληκτικός συγγραφέας (και απίστευτα πολυσχιδής, προσωπικά τον θεωρώ έτη φωτός μπροστά από τον Gabriel Garcia Marques), o Llosa είναι κι εξαιρετικά δραστήριος πολιτικά, αν κι απ’ ό,τι έμαθα εν τέλει παραιτήθηκε από την προεδρία του ιδρύματος υπό την επίβλεψη του οποίου λειτουργεί το μουσείο, λόγω διαφωνίων (επίσης ξέρουμε ότι είναι και δύσκολος άνθρωπος, αν και προσωπικά τον θεωρώ ακέραιο χαρακτήρα).

Στην έκθεση μαθαίνει κανείς πως η περιοχή που ταλαιπωρήθηκε περισσότερο από όλες ήταν βέβαια το Ayacucho, το οποίο αναγκάστηκε να στεγάσει και τους πρόσφυγες από τα χωριά των Άνδεων που κατέφταναν κατά χιλιάδες για να αποφύγουν τη σύγκρουση ή την υποχρεωτική στράτευση του Φωτεινού Μονοπατιού. Συγκλονιστικό και το κομμάτι με την απόδραση του Polay, που λίγες ώρες αφού διέφυγε από τη φυλακή, ποζάριζε φρεσκοξυρισμένος με τους συντρόφους του, με την εφημερίδα του Φωτεινού Μονοπατιού να τον κάνει εξώφυλλο γελοιοποιώντας την αστυνομία.

Κοντοστάθηκα να διαβάσω την επικριτική επιστολή που έστειλε μια φοιτήτρια στον Guzman, τον παρανοϊκό αυτό εγκέφαλο που χρήζει μελέτης, ακθώς και το βίντεο της σύλληψής του, όπου η σύντροφος και γραμματέας του τον χαϊδεύει τρυφερά κουνώντας θριασμβευτικά ένα σημαιάκι τοης οργάνωσης πάνω από το κεφάλι του, ενώ ο ίδιος ψύχραιμα κάνει τις δηλώσεις του. Η έκθεση με τα προσωπικά αντικείμενα των εξαφανισθέντων διευκρίνιζε το πόσο σημαντικά είναι αυτά όταν οι συγγενείς των χαμένων δεν έχουν οστά για να θάψουν, ενώ το μουσείο δεν παρέλειπε να υπογραμμίσει τα αίσχη του Φουχιμόρι στην προσπάθεια κατάπνιξης της αιματηρής «επανάστασης» και τη δίκη του για τη διαφθορά και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η τελευταία αίθουσα ήταν αφιερωμένη στις σεξουαλικές κακοποιήσεις εκατοντάδων γυναικών στα πλαίσια της σύγκρουσης. Το τι έχει περάσει η χώρα δεν περιγράφεται... ή μάλλον περιγράφεται πολύ εύγλωττα σε αυτό το καταπληκτικό μουσείο.

Το LUM διαθέτει και δωρεάν wifi όπου μου ήρθε ένα ανέλπιστο μήνυμα από τη V που ήθελε να βγούμε το βραδάκι. Πέρασα από το αγαπημένο μου wok στο Μιραφλόρες, έφαγα φτηνότατα και εξωτικότατα κι αφού σουλουπώθηκα πήγα στην πλατεία Manco Capac για το ραντεβού, που μετά τη δύση του ηλίου δεν είναι και το καλύτερο μέρος στη Λίμα, αλλά αν δείτε κανένα καράβι παρκαρισμένο, ξέρετε ποιος το έσυρε εκεί. Εμφανίστηκε εν τέλει η V, πήγαμε να δούμε το πολύ όμορφο Ήχος και Φως με τα μουσικά συντριβάνια κι είχα κλείσει γεύμα μέσα στο μουσείο Λάρκο, που είναι από τις αγαπημένες μυ γκομενοπαγίδες στη Λίμα. Φυσικά τα έκανε μαντάρα ό ταρίφας, αφού κατάλαβε Larcomar, άρα μας πήγε στο Μιραφλόρες (εγώ δεν πρόσεχα τη διαδρομή...) και με την κίνηση που έχει η Λίμα το βράδυ δεν προλαβαίναμε να πάμε στο Larco για την πανδαισία γκουρμέ με θέα τα αρχαία (σας το συστήνω). Δε βαριέσαι, φάγαμε στο Μιραφλόρες σε ένα ιταλικό, εξαιρετικά περάσαμε, πήγαμε σε ένα παρκάκι, έμαθα όσα δεν ήξερα για το τι σημαίνει ολυμπιακή προετοιμασία και η V μου είπε πως θα ήθελε να με ξαναδεί... όταν γύριζα από την Ανταρκτική και τη Χιλή, δηλαδή σε 5 εβδομάδες. Ζήσε Μάη μου να φας φύλλα κόκα...

Η επόμενη ήταν η τελευταία μέρα στο Περού... προς το παρόν. Ξύπνησα με την ησυχία μου, τσατάρισα με τη V της οποίας ο προπονητής παρενέβη και μου είπε να σταματήσω να την απασχολώ (άσε μας ρε καράφλα), πετάχτηκα μέχρι το Haiti να τσιμπήσω κάτι, ψώνισα ένα βιβλίο για να έχω στην Ανταρκτική και απόρησα με το πόσο άδειοι ήταν οι δρόμοι, μέχρι που θυμήθηκα πως είναι εθνική εορτή. Έλπιζα ο Carrejo και οι άντρες του να έκαναν σοβαρή παρέλαση μπροστά στον πρόεδρο εκεί στο Ayacucho, μπήκα σε ένα ταξάκι που με 10€ με πήγε στο αεροδρόμιο (τόσο κοστίζει, οι οδηγοί γράφουν ό,τι τους κατέβει) και επιβιβάστηκα για την πτήση για Μπουένος Άιρες, όπου θα έπρεπε να περάσω τελωνείο τα ξημερώματα, πριν αλλάξω αεροπλάνο για την Οσουάια, απ’ όπου θα ξεκινούσε το επόμενο κεφάλαιο αυτού του ταξιδιού: η Ανταρκτική (ξυπνήστε την @taxidiara παρακαλώ). Πριν από αυτό όμως, θα κάνω μια μικρή αποτίμηση αυτής της δεύτερης μίνι περιπλάνησης στο Περού.

 

[fotast]

Είναι σαφές το τι απαιτεί το αναγνωστικό κοινό..(παραδέχομαι ότι ωραίο το τρικ με την κενή παράγραφο αλλά πρέπει να χρησιμοποιήσουμε και μείς τα σαγόνια μας...)

 

[KIKI]

Γεια σου Γιωργο με τα ωραία σου !
Απολαυστικά κείμενα , νασαι καλά !!

 

[taxidiara]

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

 

[buffon85]

αααχ βρισκομαι σε λανθασμενη ηπειρο

ρε συ προσεχε (για την φαση με τον ρεσεψιονιστ λεω), ασχετα απο το μεγεθος δεν ξερεις τι τρελα κουβαλαει ο αλλος.

 

[mariath]

Από όσα βιβλία έχω διαβάσει για τα όσα απερίγραπτα συγκλόνισαν το Περού χάρη στη μαΟϊστική διαστροφή του Abimael Guzman (καθηγητή του πανεπιστημίου του Ayacucho που ηγήθηκε του Φωτεινού Μονοπατιού και που όταν συνελήφθη ο Φουχιμόρι τον περιέφερε μέσα σε κλουβί με ρόδες στους δρόμους της Λίμα) το πιο καλογραμμένο ήταν το La Cuarta Espada, που ενδεχομένως να υπάρχει και στα Αγγλικά.

Ψάχνοντας για το βιβλίο είδα ότι κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Καστανιώτη με τίτλο Η τέταρτη ρομφαία. Το σημειώνω μήπως ενδιαφέρεται και κάποιος άλλος.

 

[Yorgos]

Mάλλον απογοητευτικός οπτικά ο αρχαιολογικός χώρος του Wari, ανεξαρτήτως της ιστορικής του σημασίας.

Γουρουνάκια πάντως, είχε.

Cuy προς πώληση, στο Κίνουα.

Γραφικό το χωριουδάκι.

Ατέλειωτη η ανάβαση μέχρι τον οβελίσκο που σηματοδοτεί το σημείο της μάχης του Αγιακούτσο.

Πλαστική καρέκλα και σκαμπό... και μετά έπεσε, χαχαχα.

Τι θα γίνει ρε κωθώνια; Μισή ώρα για να ανάψετε μια φλόγα; Με τι βλάκες έχω μπλέξει;

Πού την αφήσατε ρε την ανθοδέσμη; Δίπλα στις τουαλέτες; Στις χέστρες θα αποτίσουμε φόρο τιμής ή στους νεκρούς;

Το φόκους στη μάγισσα, όχι στο φαγητό.

Από το μουσείο στο Αγιακούτσο: Ο "φούρνος" ήταν το κρεματόριο της αστυνομίας όπου καίγονταν οι βασανισθέντες, ώστε να μη βρεθεί ίχνος τους.

Το Φωτεινό Μονοπάτι εκμεταλλέυθηκε τη φτώχεια, την έλλειψη επικοινωνίας και το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο των απομονωμένων χωριών των Άνδεων για να διαδώσει την προπαγάνδα του. Σε πολλές περιπτώσεις οργάνωσε "Λαϊκά συμβούλια" που αντικατέστησαν τις αρχές. Όταν έφτασε ο στρατός και χρησιμοποίησε βίαιες μεθόδους για να καταπολεμήσει τα συμβούλια αυτά, οι κάτοικοι των κοινοτήτων βρέθηκαν ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά: από τη μία ο στρατός κι από την άλλη το Φωτεινό Μονοπάτι.

Ο Abimael Guzman, καθηγητής Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Αγιακούτσο, εγκέφαλος του Φωτεινού Μονοπατιού και πρακτικά ιδρυτής μιας θεοκρατικής οργάνωσης όπου υπέρτατη θεότητα ήταν ο ίδιος, μετά τη σύλληψή του "αποκαλύπτεται" μέσα σε κελί δημοσίως.

Χωρίς σχόλια.

Όταν το Φωτεινό Μονοπάτι έγινε διεθνώς γνωστό: την επομένη των ανακοινώσεων του Deng Xiao Ping για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις στην Κίνα, στο Περού εμφανίστηκαν κρεμασμένα σκυλιά σε κολώνες της ΔΕΗ με το όνομά του. Το Φωτεινό Μονοπάτι τον θεώρησε προδότη του μαοϊσμού και ξεκινάει μια καμπάνια εκφοβισμού, τρομοκρατικών ενεργειων, δολοφονιών και απαγωγών, στην προσπάθειά του να εδραιωθεί στη συνείδηση του κόσμου ως το αυθεντικότερο κίνημα αποκατάστασης του Μαοϊσμού διεθνώς. Τα σκυλάκια ήταν μόνο η αρχή.

Άλλα φυντάνια ήταν το Επαναστατικό Κίνημα Τούπακ Αμάρου...

"Αρχικά, η απάντηση του Κράτους ήταν βασικά στρατιωτική. Οι κυβερνήσεις παραχώρησαν στις Ένοπλες Δυνάμεις την ευθύνη για την καταπολέμηση της βίας χωρίς να τις εκπαιιδεύσουν σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα πρώτα χρόνια μάλιστα οι στρατιώτες δε μιλούσαν καν Κέτσουα, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται ως εισβολείς. Το κράτος καθυστέρησε πολύ να συνειδητοποιήσει πως στη μάχη απέναντι στον τρόμο χρειάζονταν νίκες σε επίπεδο κοινωνικό κι όχι μόνο στρατιωτικό." Σε ελεύθερη μετάφραση το κείμενο, αλλά πρακτικά αυτό είναι το ζουμί της σύγκρουσης και στο πώς η βία των Μαοϊστών έφερε ακόμη περισσότερη βία από ένα στρατό ανεκπαίδευτο, ακατάλληλο, εγκληματικά απροετοίμαστο.

Η κατάσταση στα σχολεία των Άνδεων τη δεκαετία του '80 αποτέλεσε πρόσφορο έδαφος για το Guzman και τους υπολοίπους.

Η απάντηση του στρατού στην πανεπιστημιακή βία που προώθησε το Φωτεινό Μονοπάτι: στρατιωτικοί έλεγχοι στα πανεπιστήμια και σχολεία καθημερινώς.

Στα σχολεία του Περού σήμερα, τα παιδιά μαθαίνουν για το δικό τους εμφύλιο, κι ας είναι πολύ πρόσφατος. Στα σχολεία άλλων χωρών πάλι...