Like στις καταπηλικτικες φωτογρφιες!!! Στην ιστορια ειμαι ακομα στο Περου. Δεν σε προλαβαινουμε!
Παρότι μας πετυχαίνεις στο τέλος του ταξιδιού στην Ινδία μπήκα σε πειρασμό να διαβάσω την συνέχεια (αναθεματισμένο email με τις ενημερώσεις σου).Η συνεννόηση με το πρακτορείο που θα μας πήγαινε στο Perito Moreno έγινε μετ’ εμποδίων, αλλά οι άνθρωποι εμφανίστηκαν, έστω και χωρίς ξεναγό, αυτή θα τη βρίσκαμε στο Calafate της Αργεντινής, αφού περνούσαμε τα σύνορα. Στο λεωφορείο βρεθήκαμε 2 Αμερικανοί, ένας Χιλιανός, δύο συμπαθητικοί Ιταλοί κι εμείς τα τρία Ελληνόπουλα... Η διαδρομή ξεκίνησε με μια θέα ατελείωτης ξεραΐλας, ενώ ο οδηγός μας ξεκαθάρισε πως επρόκειτο για 14 ώρες διαδρομής συνολικά και μόλις δυο ώρες επίσκεψης στον ποθητό παγετώνα. Δεν μας είπε και κάτι που δεν ξέραμε, αλλά εκτίμησα την ειλικρίνειά του, στην τελική κι αυτός δεν ήθελε μουρμούρες κι ήθελε να είναι σαφές το τι θα κάναμε: μια ατέλειωτη λεωφορειάδα.
Φτάσαμε στα σύνορα με την Αργεντινή, από τη μεριά της Χιλής άψογοι και γρήγοροι, η μεριά της Αργεντινής είχε ένα ντεκαντάνς... To Χριστουγεννιάτικο δέντρο τους ήταν η ντροπή των δέντρων, τα σύνορα μέσα στη μπίχλα ενώ ο αργεντινός υπάλληλος αφού του ζήτησα ευγενικά να μου βάλει τη σφραγίδα στη σελίδα 12, την έβαλε σε άλλη σελίδα, καταπιάνοντας μια σελίδα ολόκληρη (και δε μου περισσεύουν) για να με ρωτήσει μετά με ύφος Γκιωνάκη: “Α, ποια είναι η σελίδα 12;”. Απάντησα ότι είναι η επόμενη από την 11 και η προηγούμενη από τη 13 και συνεχίσαμε.
Μέχρι το Calafate από τη μεριά της Αργεντινής πια, η ξεραϊλα συνεχίστηκε απρόσκοπτη. Στο Calafate γνωρίσαμε τους ομώνυμους θάμνους, η αργεντινή ξεναγός μας είπε και πέντε πραγματάκια, αλλά πιο πολύ φάνηκε να θέλει να πουλήσει υπηρεσίες, όπως το καραβάκι το οποίο σε πηγαίνει κοντά στον παγετώνα, ώστε να έχεις επαφή εκ του σύνεγγυς. Ε, εδώ που φτάσαμε είπαμε να μην τσιγκουνευτούμε τα 20 επιπλέον ευρώ, αλλά ας δούμε πρώτα περιληπτικά τι είναι αυτό το Perito Moreno για το οποίο κάναμε τόσο δρόμο: πρόκειται για ένα τεράστιο παγετώνα (δεν είναι παγόβουνο, δηλαδή η βάση του αγγίζει το έδαφος) με πλάτος 5 χιλιομέτρα, μήκος 30 χιλιόμετρα και ύψος 74 μέτρα (κατά μέσο όρο) πάνω από το επίπεδο του νερού της λίμνης στην οποία βρίσκεται. Αυτό που τον διαφοροποιεί από άλλους είναι το καταγάλανο χρώμα του το γεγονός πως επεκτείνεται αντί να μειώνεται και το ότι ο επισκέπτης έχει πολλές πιθανότητες να δει κομμάτια του παγετώνα να λιώνουν και να πέφτουν με δύναμη μέσα στο νερό. Α ναι... κι ότι θεωρείται από τους πιο όμορφους οπτικά στον πλανήτη, τουλάχιστον από αυτούς που υπάρχει σχετικά εύκολη πρόσβαση.
Το θέμα είναι ότι είχαμε ψιλοκαθυστερήσει χάρη στους Αργεντίνους στα σύνορα και ο οδηγός οδηγούσε σαν τρελός προκειμένου να προλάβουμε το καραβάκι, το οποίο αγόρασαν όλοι ανεξαιρέτως οι επιβάτες προς τέρψιν της ξεναγού. Λόγω της αργοπορίας μας ο οδηγός δεν έκανε στάση σε κανένα viewpoint, αλλά μας υποσχέθηκαν πως θα το έκαναν στην επιστροφή. Κατεβήκαμε λοιπόν από το βανάκι τρέχοντας, κατευθυνθήκαμε προς τις σκάλες που οδηγούν στη βάση της λίμνης, στην αποβάθρα από όπου αναχωρεί το ευλογημένο καραβάκι και... ΟΥΑΟΥ, η πρώτη θέα του παγετώνα με άφησε άφωνο. “ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΡΕ;” ήταν το πρώτο που ξεστόμισα. Συγκρατηθήκαμε όλοι να μη βγάλουμε φωτογραφίες για να μη χάσουμε το καραβάκι, αλλά με το θέαμα έμενες Παυλόπουλος. Ναι, έχω δει κι άλλους παγετώνες αλλά αυτός είναι το κάτι άλλο διότι:
α) τον βλέπεις από ψηλά
β) το χρώμα του είναι απλά εκτυφλωτικό
γ) στο εσωτερικό του αποκολλούνται συνεχώς κομμάτια με αποτέλεσμα να ακούς κάθε τρεις και λίγο εκκωφαντικούς ήχους του πάγου που πέφτει στο νερό και ακούγεται ως πυροβολισμός
δ) η έκτασή του είναι απίθανη, ή τέλος πάντων το ότι βρίσκεσαι σε ένα λόφο ΠΑΝΩ από τον παγετώνα σου δίνει μια πανοραμική θέα που σου δίνει μια αίσθηση απεραντοσύνης
Τέλος πάντων, κατεβήκαμε τις σκάλες και μπήκαμε στο καραβάκι για να πλησιάσουμε τον παγετώνα από όσο πιο κοντά γινόταν.
Η ξεναγός μας κατάφερε να εξαφανιστεί για ένα δεκάλεπτο (τι διάολο, άργησαν να της δώσουν την προμήθεια; ) και παραλίγο να χάσουμε τον απόπλου, αλλά τελικά τον προλάβαμε, στο τσακ. Δυστυχώς. Το καραβάκι πάει αργά, πλησιάζει λίγο στον παγετώνα, στη συνέχεια πηγαίνει λίγο πιο δεξιά και λίγο πιο αριστερά, αλλά κακά τα ψέμματα, η θέα είναι μονότονη και σχεδόν πάντα η ίδια, χώρια που ευρισκόμενος κανείς στο επίπεδο του νερού δεν έχει την πανοραμική θέα που έχει από ψηλά. Για τα πρώτα πέντε λεπτά καλά ήταν, μετά βαρέθηκα, με ενοχλούσε και η πολυκοσμία πάνω στο πλοιάριο, ο χαζοφωτογράφος που προσπαθούσε να πείσει τον κόσμο να βγει μια φωτό καλέ και γενικώς η αίσθηση του πλοιαρίου ήταν ότι επρόκειτο για μια τουριστική παγίδα. Αλλά είπαμε, στη ζωη μετανιώνεις όσα δεν κάνεις. Ε, για τους επόμενους, εγώ θα συνιστούσα να μην μπείτε στο πλοιάριο, χάνετε 40 λεπτά από τη ζωή σας.
Ευτυχώς απέμενε μια ολόκληρη ώρα για να χαζέψουμε τον παγετώνα από το υψηλό σημείο, όπου μια τεράστια ξύλινη πλατφόρμα/σκάλα σου έδινε διαφορετικές οπτικές. Από όπου κι αν το κοιτούσες αυτό το τέρας ήταν απίθανο. Άξιαν όλες οι ώρες μεταφοράς, το κόστος της εκδρομής, ο κόπος... Μοναδικό θέαμα και ο πόντος -για να είμαστε δίκαιοι- πρέπει να πάει στην Αργεντινή κι όχι στη Χιλή.
Λίγα λεπτά πριν φύγουμε, κι αφού συγκεντρωθήκαμε οι τρεις μας στη σκάλα και μείναμε να κοιτάμε το θέαμα μαζί αποσβολωμένοι, η μπαταρία της φωτογραφικής μηχανής του Χ τελείωσε, ταυτόχρονα με τη μνήμη τη δικής μου φωτογραφικής. Ο Χ λοιπόν άλλαζε μπαταρία, εγώ έβαζα τη νέα μνήμη και ο Α, ο χειρότερος εκτ των τριών φωτογράφων και με τη χειρότερη μηχανή, έμεινε να κοιτάει τον παγετωνα... όταν συνέβη αυτό που ελπίζαμε: ένα τεράστιο κομμάτι της μεγάλης σπηλιάς από πάγο στο στόμιο του παγετώνα αποκολλήθηκε κι έπεσε στο νερό κάνοντας έναν εκκωφαντικό θόρυβο παφλασμού. Ακολούθησε άλλο ένα και μετά... κατέρρευσε ένα ολόκληρο κομμάτι της οροφης της σπηλιάς... Το θέαμα ήταν εκπληκτικό. Ο Χ δυστυχώς το έχασε, ο Α κατάφερε να το μαγνητοσκοπήσει κι εγώ... προσπαθώντας να βρω πώς λειτουργεί η φωτογραφική μου μηχανή κατά λάθος και μια και μοναδική φορά κατάφερα (ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ ξαναλέω) να πάρω μια αλληλουχία 60 συνεχόμενων φωτογραφιών, που αν τις συνθέσεις όλες μαζί κάνει ένα εξαιρετικό gif. Το οποίο και σας παρουσιάζω σε συνεργασία με τον κύριο Δευκαλίωνα:
Η ειρωνεία είναι ότι ο καλύτερος φωτογράφος εκ των τριών έμεινε με την μπαταρία στο χέρι, ενώ οι δυο άσχετοι έμειναν με ένα βίντεο και 60 φωτογραφίες καρέ-καρέ (Από τότε δεν ξαναβρήκα τη συγκεκριμένη λειτουργία στη μηχανή μου ποτέ, χαχα). Έτσι είναι η ζωή. Άνεργος ο Πεδουλάκης και κάνει καριέρα ο Λάσο...
Επιστρέψαμε στο λεωφορείο πανευτυχείς. Άξιζε τον κόπο η όλη εκδρομή, με τα χίλια κιόλας. Μακάρι να είχαμε χρόνο να τον περπατήσουμε κιόλας τον παγετώνα (διοργανώνονται σχετικές εκδρομές), αν ι εγώ έχω ξαναπερπατήσει σε παγετώνα (φυσικά στο Περού, αυτή τη Μέκκα του παγκόσμιου τουρισμού που χρειάζεται κανείς 3 μήνες για να δει τα βασικά της μόνο), η θέα είναι αυτή που με ενδιέφερε και ξεπέρασε τις προσδοκίες. Πολύ καλή και η ιδέα να προσπαθήσω και να καταφέρω να μη δω καμία φωτογραφία πριν φτάσω μπροστά του, ο αντίκτυπος αυτού που αντικρύζεις είναι μεγαλύτερος.
Τα δύο viewpoints στα οποία σταματήσαμε ήταν μέτρια μετά από τέτοιο υπερθέαμα και η ζοχαδιασμένη ξεναγός δε φάνηκε να έχει και πολλή όρεξη προκειμένου να κάνει στάση και σε άλλα, μας άφησε όμως μισή ωρίτσα στο Calafate για να αγοράσουμε σουβενίρ, με τα οποία δεν ασχολήθηκε κανείς. Κάναμε τη βολτίτσα μας σε αυτή τη χαριτωμένη πόλη που μοιάζει με όλες τις πόλεις του κόσμου που βρίσκονται κοντά σε χιονοδρομικά κέντρα, προλαβαίνοντας μάλιστα να παραγγείλουμε και κάτι σαντουιτσάρες σε ένα μπαρ και να τα πάρουμε πακέτο για να τα καταβροχθίσουμε στο βανάκι.
Η αγενής ξεναγός εξαφανίστηκε χωρίς καν να μας χαιρετήσει (καλά, δε χάσαμε και τον ύπνο μας που δεν την ξαναείδαμε την ξινή), άρα θα επιστρέφαμε στη Χιλή με τον οδηγό μας, που ήταν εύθυμος και μας γλίτωσε και καμιά ώρα ταλαιπωρίας στα σύνορα, προσπερνώντας στο συνοριοφυλάκιο ένα τουριστικό λεωφορείο 40 ατόμων, οπότε επιστρέψαμε στο Puerto Natales κατά τις 9.15 το βράδυ, πάλι καλά. Μάλιστα προλάβαμε ένα φοβερό ηλιοβασίλεμα εκεί, ενώ συμπέσαμε και με ένα γκρουπ Ελλήνων γνωστού πρακτορείου που είχαν επιλέξει τη Χιλή για να κάνουν τις διακοπές της Πρωτοχρονιάς. Το είχαμε ξεχάσει αυτό... η επόμενη ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Παρότι αργά είχε μόλις δύσει, αποφασίσαμε να κάνουμε τη βόλτα μας και στο Puerto Natales, το οποίο μας άρεσε πάρα πολύ, το είχαμε υποτιμήσει ως πόλη. Μπήκαμε σε ένα κουκλίστικο μαγαζάκι που έμοιαζε με σπιτάκι από το στρουμφοχωριό και το οποίο πωλούσε τοπικά είδη (εργόχειρα, μαγκούρες κλπ), παρότι οι ιδιοκτήτες ήταν δυο ευγενέστατοι Αργεντίνοι, που κουρδίζονταν πάντως όταν άκουγαν τις λέξεις “Κριστίνα Κίρχνερ”. Τη ρωτήσαμε πού να πάμε για δείπνο, μας σύστησε δυο εστιατόρια με καλά κρέατα (τους Αργεντίνους τους ακούμε όταν μιλάνε για κρέας) και δειπνήσαμε μέχρι μετά τα μεσάνυχτα τρώγοντας κρεατάκια, εξαιρετικά ορεκτικά και μια φρεσκότατη σαλάτα σολωμού. Πέσαμε για ύπνο πολύ ευχαριστημένοι, αν και μέσα μου ευχόμουν η εκδρομή της επομένης, που θα ήταν στο Torres del Paine, να είναι λίγο πιο οργανωμένη.
