Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Περίπου 85 ευρώ από το Πουέρτο Ναταλες της Χιλής, που είναι πολυ μακριά.

 

[whoknows]

@Yorgos πλεον δεν βρισκω λογια ρε φιλε πραγματικα..
τι τοπια, τι φωτογραφιες..
συνεχισε σε παρακαλω

 

[Yorgos]

Πρωτοχρονιά λοιπόν και το πλάνο έλεγε πως θα πετούσαμε για το Coyaique, απ' όπου θα νοικιάζαμε αυτοκίνητο με σκοπό να εξερευνήσουμε ένα από τα πιο απομακρυσμένα κομμάτια της Παταγονίας. Με το που ντυθήκαμε πάντως, λάβαμε ένα μέιλ από την αγαπημένη Latam που μας ειδοποιούσε πως η πτήση μας θα είχε καθυστέρηση. Δεν μας ενόχλησε αρχικά, φύγαμε για το αεροδρόμιο με την ησυχία μας, με ένα ταξί με wifi για το γνωστό μας αεροδρόμιο, αυτό που δεν έχει ούτε πρίζες ούτε σύνδεση στο ίντερνετ. Ενθουσιασμένοι για την περιπέτεια που θα γευόμασταν στην Παταγονία, επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο αλλά 25 λεπτά μετά την απογείωση η καμπίνα γέμισε καπνό και ο πιλότος αποφάσισε να μας γυρίσει πίσω...

Άρχισαν οι ανησυχίες. Ήταν προφανές πως θα χάναμε την ανταπόκρισή μας, ενώ δεν ξέραμε τι θα γίνει και με την ενοικίαση του αυτοκινήτου. Μας γνωστοποίησαν πως θα είχαμε νέα σε μιάμιση ώρα, ενώ από τα τζάμια της αίθουσας επιβίβασης βλέπαμε τεχνικούς να μπαινοβγαίνουν στο αεροσκάφος. Η Latam μας προσέφερε ένα αστείο voucher για... 5.000 πέσος (ψίχουλα), αλλά για να το πάρει κανείς έπρεπε να κάνει μια ατέλειωτη ουρά άνω της μιας ώρας. Κι αφού περνούσες αυτή την ταλαιπωρία, έπρεπε να κάνεις άλλη μια αντίστοιχη ουρά για να εξαργυρώσεις το voucher στη μικροσκοπική καντίνα του αεροδρομίου, όπου όταν επιτέλους ήρθε η σειρά μας, μας ενημέρωσαν πως τα τρόφιμα είχαν εξαντληθεί. Το εκπληκτικό σέρβις της Latam επίσης δεν περιλάμβανε καμία ενημέρωση στα Αγγλικά, οπότε βρέθηκα εγώ να μεταφράζω για κάποιους Πακιστανούς.



Μετά από περίπου 4 ώρες εμφανίστηκε μια υπεύθυνη που μας πρότεινε να μας στείλουν για διανυκτέρευση στο Puerto Monnt, δηλαδή τον ενδιάμεσο σταθμό, απ' όπου όμως δε θα υπήρχε καμία πτήση για το Coyaique για τις επόμενες δυο μέρες, οπότε ποιο ήταν το νόημα να μας στείλουν εκεί; Ακόμη κι εκεί όμως αποδείχθηκε πως δεν υπήρχαν καταλύματα (Πρωτοχρονιά γαρ) και μετά από άπειρες διαβουλεύσεις κατέληξαν να δεχθούν να μας στείλουν στο Santiago όπου θα διανυκτερεύαμε, προκειμένου την επομένη να πάρουμε πτήση για το Coyaique. Θα προσγειωνόμασταν στο Σαντιάγο μεταμεσονύχτια και η πτήση το επόμενο πρωί θα ήταν στις 7.40, οπότε στην καλύτερη των περιπτώσεων θα είχαμε 4 ώρες ύπνο και επιπλεόν έτσι κι αλλιώς θα χάναμε και μια ημέρα από την ενοικίαση του αυτοκινήτου στην Παταγονία, αλλά καλύτερη διαθέσιμη λύση δεν υπήρχε. Σε ό,τι αφορά την αποζημίωση, μας είπαν πως θα μας πλήρωναν μόνο το ξενοδοχείο στο Σαντιάγο και πως για περεταίρω αποζημιώσεις θα έπρεπε να κάνουμε αίτηση online... Μας έδωσαν ωστόσο κάτι καρτελάκια που υποδήλωναν πως ήμασταν επιβάτες transit, που στη δεδομένη στιγμή απλά σήμαινε πως είχαμε προτεραιότητα...στο τίποτε, οπότε το ρίξαμε στο χαβαλέ κάνοντας χαζομάρες.

Επιβιβαστήκαμε στη δεύτερη πτήση μετά από περίπου 9 ώρες στο αεροδρόμιο και με το που φτάσαμε στο Σαντιάγο μαζί με κάποιους Γάλλους που θα υπόκειντο την ίδια ταλαιπωρία και πήγαιναν να επισκεφθούν συγγενείς, υποτίθεται πως θα είχαμε τράνσφερ από τη Latam για το ξενοδοχείο μας. Το τράνσφερ αποδείχθηκε μια παρωδία, αφού έπρεπε να βρούμε κάποιο γραφείο, που θα μας έδινε ένα voucher, όπου δε γνώριζαν κάτι, και τελικά μαζί με τη χρονοκαθυστέρηση στην υποδοχή των αποσκευών, καταλήξαμε να φτάνουμε στο ξενοδοχείο πολύ αργά και εν τέλει κοιμηθήκαμε τρεις ολόκληρες ώρες.

Τουλάχιστον το ξενοδοχείο ήταν ανθρώπινο με εξαιρετικό ντους και wifi, οπότε μπόρεσα να ειδοποιήσω και τη europcar πως θα πηγαίναμε την επομένη να παραλάβουμε το αυτοκίνητό μας. "Μην ανησυχείτε", με διαβεβαίωσαν, "το αυτοκίνητό σας θα είναι διαθέσιμο και θα μιλήσετε με τον εκπρόσωπό μας, ώστε να έχετε και τη σχετική έκπτωση αφού χάσατε την πρώτη μέρα ενοικίασης". Επίσης το ξενοδοχείο μας της πρώτης διανυκτέρευσης δε΄χθηκε να μη μας χρεώσει παρά το ότι τους ακυρώσαμε τελευταία στιγμή και μάλιστα ήταν κι ευγενέστατοι. Κοιμήθηκα ελπίζοντας πως όλα θα πάνε ρολόι την επόμενη και πως απλώς μας μπήκε στραβά η χρονιά. Πριτς... Τα χειρότερα ερχόντουσαν.

Μετά από κάποιες ώρες με τα άχρηστα ταμπελάκια της Latam το ρίξαμε στο σορολόπ.

 

[Μανολης Γκ.]

Πολύ δυνατή επανεκίνηση και πάρα πολύ ωραία μπλούζα!

 

[KIKI]

Βρε καλώς το Γιώργο !
Ωραιο κεφαλαιο και εισαι κουκλος στη φωτογραφια .

Κραταω την ψυχραιμια και το χαβαλέ που δειξατε στις αναποδιες της πτησης .
Ετσι κανουν οι ισορροπημένοι ψυχικα ανθρωποι και εμπειροι ταξιδιωτες .
Μου ξυπνησες μνήμες απο ταξιδι σε δυο κιόλας αεροδρομια .Σε αναποδιες που ετυχαν ,ουρλιαζαν εκλαιγαν και το χειροτερο εβριζαν τις εργαζομενες στο τσεκ ιν. Ηθελα να ανοιξει η γη να με καταπιει .

Περιμένω και αλλα κεφάλαια οποτε βρεις χρόνο και ιντερνετ .
Να είσαι καλά να ταξιδευεις και να μας γραφεις ωραιες ιστορίες .

 

[Yorgos]

Ανακεφαλαιώνοντας τα όσα έκανε στραβά η Latam, είχε αρχικά καθυστέρηση, μετά είχε τεχνική βλάβη, μετά απέτυχε να μας δώσει έστω ένα σάντουιτς, μας έστειλε στο Σαντιάγο όπου είχε ελαττωματικό τράνσφερ, ε δεν ήταν έκπληξη που το επόμενο πρωί το τράνσφερ για το αεροδρόμιο έφτασε μια ώρα αργότερα, με αποτέλεσμα παραλίγο να χάσουμε και την πτήση. Για να μην ξαναναφερθώ στην απερίγραπτη αυτή αεροπορική εταιρεία ιδιοκτησίας του προέδρου της χώρα Πινιέρα, να σημειώσω ότι ήδη είχε χάσει τη βαλίτσα του Χ επί 5 μέρες κι επιπλέον δεν μας έδωσε ποτέ καμία αποζημίωση για τις καθυστερήσεις και ακυρώσεις (ο Χ πήρε 200 ευρώ για τις 5 μέρες που έλειπε η βαλίτσα του, για την ακύρωση της πτήσης πήραμε το τρίτο το μακρύτερο παρά τα όσα μέιλ τους στείλαμε, ενώ οι γνωστές εταιρείες είσπραξης online μου απάντησαν πως με εσωτερικές πτήσεις της Latam δεν ασχολούνται).

Μετά λοιπόν από ένα τραγελαφικό τράνσφερ της Latam (για πτήση στις 7.40 ήρθαν να μας πάρουν στις... 6.15) είχαμε και τραγελαφικό τσεκιν με την ψυχή στο στόμα, όπου εκτός όλων των άλλων η εκπαιδευόμενη τσεκινατζού επέμενε να μη μας δώσει άλλα tags, λέγοντας πως αφού η αρχική μας πτήση θα πήγαινε στον ίδιο προορισμό με αυτόν που θα πηγαίναμε τώρα, οι βαλίτσες μας θα έφταναν μια χαρά. Είδα κι έπαθα να της εξηγήσω πως μπορεί ο προορισμός να είναι ο ίδιος αλλά αφού αναγράφεται άλλος αριθμός πτήσης δε θα φτάσουν ποτέ και τελικά βρέθηκε μια υπεύθυνη να πηγαίνει πανικόβλητη με τα σωστά tags στο χέρι για να διορθώσει την κοτσάνα της τσεκινατζούς. Για επιστέγασμα, όσο περιμέναμε να επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο, μας πλησίασε ένας Μόγγολος της Latam καις μας ρώτησε αν θέλουμε -λόγω overbooking- να μείνουμε εθελοντικά 2-3 μέρες ακόμη στο Σαντιάγο. Ε πόσο να αντέξω πια; Άκουσε τα γαμοσταυρίδια του κι ευτυχώς που με συγκράτησαν οι άλλοι γιατί θα είχε την τύχη του ρεσεψιονίστ στη Βολιβία. Latam, η χειρότερη αεροπορική στο σύμπαν μετά την Cubana, επιβιώνει επειδή έχει ένα αισχρό μονοπώλιο στη χώρα χάρη στον απατεώνα τον Πινιέρα. Τέλος πάντων είπα ότι δε ξαναναφερθώ σε αυτούς γιατί συγχύζομαι μέχρι και σήμερα, ενάμησι χρόνο μετά.

Με αγωνία κοιτούσαμε από το χώρο επιβίβασης για να δούμε αν οι βαλίτσες μας θα φορτώνονταν τελικώς και η πτήση πέρασε κάνοντας το αεροπλάνο μούτι, παίζοντας Πες/Βρες, μια εφαρμογή στο κινητό του Χ που μας κράτησε ψυχικά υγιείς στο 24ωρο παράνοιας της Latam (τους ανέφερα και πάλι). Εν τέλει προσγειωθήκαμε στο τιμημένο Coyaique/Balmaceda, ήρθαν και οι βαλίτσες των παιδιών (εγώ σε αεροπορική δε δίνω ούτε χαρτομάντηλο, χρόνια τώρα, μόνο χειραποσκευή) και όλο ενθουσιασμό πήγαμε στο γραφείο της Europcar, έτοιμοι για την road trip adventure που μας περίμενε.

Ενας ευγενής Χιλιανός (οξύμωρες οι δύο έννοιες, αλλά ναι, υπάρχουν και ευγενείς Χιλιανοί) της Europcar μας ενημέρωσε πως το αμάξι μας το είχαν δώσει σε άλλους αφού δεν εμφανιστήκαμε κι όταν τους είπαμε πως πήραμε τηλέφωνο και ειδοποιήσαμε πως δε θα καταφέρναμε να το παραλάβουμε εγκαίρως μας είχαν πει να μην ανησυχούμε, δήλωσε άγνοια. Μας έδωσε άλλο αμάξι, χαμηλότερης κατηγορίας και αξίας, αλλά το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν τέλος πάντων να ξεκινήσουμε, έστω και με τρεις ώρες ύπνο, καλύπτοντας 8 ώρες οδήγησης. Με το που βγήκαμε να παραλάβουμε το αμάξι βρεθήκαμε αντιμέτωποι με συνθήκες Ισλανδίας: δυνατός αέρας, τσουχτερό κρύο, ενοχλητική βροχή εμ κλίση διαγώνια και ξεκινήσαμε για το πρώτο βενζινάδικο που ήταν... 50 χιλιόμετρα μακριά, ενδεικτικό ότι αρχίζαμε να μπαίνουμε σε περιοχές εξωφρενικά αραιοκατοικημένες.

Ξέραμε πως άσφαλτο θα είχαμε στη διάθεσή μας μόνο για λίγα χιλιόμετρα και η αλήθεια είναι πως είχαμε χαμηλές προσδοκίες, αφού κατά τον οδηγό μας το τοπίο θα ήταν λιγότερο εντυπωσιακό μέχρι την Bahia Murta. Ε γι' αυτή τη διαδρομή έχω μόνο τέσσερις λέξεις, δηλαδή τρεις, τις εξής δύο: WOW. Λίγες φορές έχω εντυπωσιαστεί τόσο με φυσικά τοπία. Εκείνο το πρώτο δίωρο, παρά τον απαράδεκτο καιρό που πρακτικά δεν άφησε και πολλά περιθώρια για φωτογραφίες, ήταν εκπληκτικό. Μεγάλοι ορεινοί όγκοι έπεφταν επικλινώς απειλητικά προς το δρόμο, τεράστιες φτέρες δέσποζαν στην άκρη του, όποτε υποχωρούσαν τα σύννεφα βλέπαμε εξωτικές χιονισμένες βουνοκορφές, ενώ τα δέντρα ήταν από τα πιο περίεργα που έχω δει, χώρια που στα ξεκούδουνα εμφανίζονταν και καταρράκτες που ξέσπαγαν πάνω ακριβώς στην άσφαλτο. Δυστυχώς το φωτογραφικό υλικό από αυτό το κομμάτι είναι από φτωχό έως άθλιο λόγω απαράδεκτου φωτογράφου και χάλια καιρού, αφού φυσούσε με τέτοια κλίση που η βροχή μας χτυπούσε κατάμουτρα (κι εμάς και τις φωτογραφικές μας μηχανές). Το όλο θέαμα γινόταν πιο γοητευτικό από τη μία από την παντελή ανυπαρξία ανθρώπινης παρουσίας (είδαμε ένα ολόκληρο αυτοκίνητο να οδηγείται κι άλλο ένα να κείτεται εγκαταλελειμμένο εδώ και δεκαετίες μάλλον) κι από την άλλη από την ομίχλη που όποτε το αποφάσιζε μας χάριζε στιγμιαία θέα σε μυστηριώδεις βουνοκορφές. Σχεδόν σε κάθε στροφή το τοπίο άλλαζε, ενώ ξαφνικά η ομίχλη υποχώρησε και καλοκαίριασε απότομα, οπότε και η διάθεσή μας βελτιώθηκε, με τον Johnny Cash και τις Τρύπες να εναλλάσσονται χάρη στο DJ X και την παντελή ανυπαρξία ραδιοφωνικών σταθμών.

Τα ελάχιστα σπίτια που είδαμε ήταν ακατοίκητα, είδαμε όμως πανέμορφα άλογα, μπόλικα προβατάκια και αμέτρητα μωβ λουλούδια, ποτάμια που ενώνονταν με λίμνες και δέντρα που ξερπόβαλλαν μέσα από το νερό, ενώ ο πρώτος οικισμός που είδαμε στην Carretera Austral ήταν η Bahia Murta, ένα καλτ χωριό-φάντασμα με δύο μίνι μάρκετ, όπου προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε το κατάλυμα που είχαμε κάνει κράτηση και παρότι ο συνολικός πληθυσμός ήταν 586 άτομα, κανείς δε φαινόταν να ξέρει πού βρίσκεται. Τελικά βρήκαμε τρεις άδειες καλύβες και το πενηντάρι μαχίμι Πατρίσιο, που δεν είχε τις καλύβες έτοιμες και ως εκ τούτου μας πήγε στο ξύλινο σπιτάκι μιας γειτόνισσας, που θα αποτελούσε και το καταφύγιό μας μετά από μια εξαντλητική μέρα, άλλωστε είχαμε κοιμηθεί όλες κι όλες 3 ώρες χάρη στα τερτίπια της ακατονόμαστης εταιρείας. Ίντερνετ φυσικά δεν υπήρχε, οπότε απευθυνθήκαμε στον Πατρίσιο για να δούμε τι θα κάναμε την επομένη, αφού το αρχικό μας "πρόγραμμα", κουτσουρεμένο κατά μία μέρα, πλέον ήταν στον αέρα. Από αυτά που μας είπε, αποφασίσαμε να "κόψουμε" το Chile Chico, αφού οι περιγραφές περί στέπας δε μας ενθουσίασαν, και θα επικεντρώναμε στο Cochrane και την Caleta Τortel. Επίσης μας πρότεινε να αφήσουμε την Capilla de Marmol, τις διάσημες σπηλιές από μάρμαρο με τους περίεργους σχηματισμούς, και να προτιμήσουμε το Puerto Sanchez, που ήταν πιο κοντά, συμβουλή την οποία τελικώς δεν ακολουθήσαμε.

Πεινούσαμε όμως οι ήρωες και εστιατόριο είχαμε δει μόνο ένα. Ο Πατρίσιο μας σύστησε να πάμε στης Σουζάνα, που ήταν... το ένα και μοναδικό εστιατόριο που είχαμε δει όλη μέρα, σε ένα κόκκινο αγρόκτημα. Ε, μπανιαριστήκαμε για να μη μας περάσει για τίποτε άπλυτους η Σουζάνα και πήγαμε να το τιμήσουμε. Το σκηνικό ήταν εντελώς σπιτικό, ουσιαστικά φάγαμε στο σαλόνι της Σουζάνα, με θέα την κουζίνα, μια αδιάφορη σούπα (α ρε Περού με τις φαγητάρες και τις σουπάρες σου), κάτι μικρά σουτζουκοειδή κεφτεδάκια, μια φρουτοσαλάτα για επιδόρπιο κι ένα επιεικώς χάλια κρασί (όπως απεφάνθη και ο ειδήμων της παρέας Χ που έχει κάνει τα πτυχία οινογνωσίας ταπετσαρία). Μέτριο το φαγητό, ευχάριστη η εμπειρία, τσουχτερή η τιμή.

Περάσαμε από το καλτ μίνι μάρκετ/χασάπικο/κολοκυθάδικο, τσιμπήσαμε κάτι σοκολάτες που τις τσακίσαμε για να χορτάσουμε (μικρές οι μερίδες της Σουζάνα) και πέσαμε ξεροί για ύπνο. Άλλωστε η επόμενη θα ήταν μεγάλη μέρα, θα φτάναμε μέχρι την Caleta Tortel. Η μοίρα δεν έμελλε να μας αξιώσει όμως...

 

[Yorgos]

Ξαναγράφω πως οι φωτογραφίες είναι ατυχείς, αποτυγχάνουν εντελώς στο να καταδείξουν τη μαγεία του τοπίου, ειδικά το πρώτο δίωρο που έγινε υπό βροχή, και όπου ήταν και τα καλύτερα τοπία που είδαμε στη χώρα, δυστυχως δεν αντικατοπτρίζεται.

Άσφαλτο μπορεί να μην είχε, αλλά δεν ήταν κακός ο δρόμος, χώρια ότι με τόσες ανηφόρες και κατηφόρες και στροφές, δεν ήξερες τι θα ξεπροβάλλει μπροστά σου.

Ποιος το άφησε αυτό εδώ, στη μέση του πουθενά 200χλμ από το κοντινότερο σημείο πολιτισμού και πότε;

Το μοναδικό εστιατόριο σε ακτίνα ένας Θεός ξέρει πόσων χιλιομέτρων.

 

[Yorgos]

Κραταω την ψυχραιμια και το χαβαλέ που δειξατε στις αναποδιες της πτησης .
Ετσι κανουν οι ισορροπημένοι ψυχικα ανθρωποι και εμπειροι ταξιδιωτες .
Μου ξυπνησες μνήμες απο ταξιδι σε δυο κιόλας αεροδρομια .Σε αναποδιες που ετυχαν ,ουρλιαζαν εκλαιγαν και το χειροτερο εβριζαν τις εργαζομενες στο τσεκ ιν. Ηθελα να ανοιξει η γη να με καταπιει .

E και η ηρεμία έχει ένα όριο. Όχι του μου έφταιγε ο άνθρωπος που μας πρότεινε να μείνουμε 3 μέρες στο Σαντιάγο για "να βοηθήσουμε τη Latam με το overbooking" αλλά μετά από όλη την ταλαιπωρία να επιμένει κιόλας (χωρίς να ξέρει τι τραβήξαμε) για το "πόσο όμορφα είναι στο Σαντιάγο", ε απασφάλισα.

Οπότε δυστυχώς δεν αξίζουμε τα συγχαρητήριά σου για την ψυχραιμία μας...

 

[Yorgos]

Ξεκινήσαμε με άψογο καιρό, όλο ενθουσιασμό, οδηγώντας μέσα από όμορφα τοπία, αν και όχι τόσο όμορφα όσο εκείνα της πρώτης ημέρας, που δυστυχώς δε θα βλέπαμε να επαναλαμβάνονται. Περάσαμε και κάποιους γραφικούς ηλικιωμένους γκάουτσος στα άλογά τους, δυο υπέργηρους ποδηλάτες και πάνω που φτάσαμε σε έναν καταπληκτικό κόλπο με δέντρα που κατέληγαν κυριολεκτικά μέσα στη θάλασσα, ξεκίνησε ένας ενοχλητικός θόρυβος, προερχόμενος από την πίσω δεξιά ρόδα, που έμοιαζε σαν κάποιος να χτυπάει κατσαρόλα. Οι οδηγοί -διότι εγώ δηλώνω άσχετος- απεφάνθησαν ότι μάλλον έσπασε το αμορτισέρ, οπότε με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 8χλμ/ώρα κατευθυνθήκαμε προς τον κοντινότερο οικισμό, το Puerto Guadal, όπως μας υπέδειξε το μοναδικό όχημα που έτυχε να βρούμε στο δρόμο μας.

Με τα πολλά, χάσαμε περίπου μιάμιση ώρα, βρήκαμε όμως εν τέλει μηχανικό, άλλωστε ζουν τόσο απομονωμένοι οι άνθρωποι εκεί που κάθε χωριό των 20 ανθρώπων πρέπει να έχει και μηχανικό. Ο Arturo λοιπόν αποδείχθηκε ένας ευγενέστατος, χαμογελαστός και αποτελεσματικός μηχανικός, που είχε διακοσμήσει και το συνεργείο του με αφίσες της Cristina Aranquiz. Ούτε εγώ τη γνώριζα, αλλά άξια η κυρία. Αφού τη θαυμάσαμε για λίγα δευτερόλεπτα, μείναμε να κοιτάμε τον Αρτούρο, ο οποίος πραγματικά γρήγορα εντόπισε το πρόβλημα: Οι βίδες στο εσωτερικό των φρένων ήταν λασκαρισμένες, με αποτέλεσμα να έχουν φθείρει εντελώς από μέσα το υλικό. Στο ερώτημα του πώς προκλήθηκε αυτό, η απάντηση ήταν πως όταν έκαναν την αλλαγή των φρένων, έκαναν απίστευτα τσαπατσουλίστικη δουλειά. Ε θυμώσαμε: δε φτάνει που μας χρέωσαν μια μέρα που δεν είχαμε το αμάξι, μας έκαναν και downgrade, μας έδωσαν και όχημα που από δική τους ευθύνη παραλίγο να μας αφήσει στο πουθενά (εκεί όπου είχαμε ξεμείνει δεν έπιαναν τα κινητά, όπως στο μεγαλύτερο κομμάτι της Παταγονίας).

Τέλος πάντων, το επείγον ήταν να δούμε αν φτιάχνεται, ευτυχώς ο Αρτούρο ως τσάκαλος το επισκεύασε μέσα σε 40 λεπτά, μας χρέωσε περίπου 20 ευρώ μαζί με τα υλικά, αλλά εν τέλει είχαμε χάσει τρεις ώρες από τη σημερινή διαδρομή. Τηλεφώνησα και στη europcar για να τους ειδοποιήσω, μου απάντησε μια κυρία πως "θα είχαμε ικανοποιητική έκπτωση", ενώ κάποιος Λεονάρντο, μηχανικός της europcar, συνεννοήθηκε με τον Αρτούρο, ο οποίος του εξήγησε τη βλάβη, αποδέχθηκε πως δεν ήταν δική μας ευθύνη και δεσμεύθηκε να το πρωθήσει στην εταιρεία.

Αποχαιρετίσαμε τον πάντα χαμογελαστό Αρτούρο και συνεχίσαμε για να μη χάσουμε όλη τη μέρα, έχοντας συναίσθηση πως δε θα μπορούσαμε να επισκεφθούμε όλα όσα θέλαμε, στο ήδη κουτσουρεμένο μας πρόγραμμα. Ο ποταμός Baker που εμφανίστηκε μπροστά μας και θα κινούμασταν παράλληλά του είχε ένα πανέμορφο χρώμα, είδαμε άπειρα guanacos, αλλά σαν τα τοπία της πρώτης ημέρας δεν ήταν και παρότι είχε μια σχετική άγρια ομορφιά η διαδρομή, ήταν μάλλον υποδεέστερη από αυτό που αναμέναμε, κι ας είχαμε φτάσει σχεδόν στο Cochrane (να ψάχνει ο κύριος @James στους γουγλοχάρτηδες παρακαλώ). Στο οποίο Cochrane έπρεπε να ληφθούν αποφάσεις, οπότε έλαβε χώρα ένα μίνι συμβούλιο: Εάν θα πηγαίναμε μέχρι την caleta tortel θέλαμε άλλες...11 ώρες οδήγηση το οποίο σήμαινε πως θα επιστρέφαμε στη βάση μας κατά τις 2 το πρωί, το οποίο θα έθετε σε κίνδυνο την επίσκεψη στην Capilla de MArmol, που υποτίθεται πως θα ήταν και το highlight. Αν συνεχίζαμε, θα το ρισκάραμε, θα ήμασταν πτώματα, θα οδηγούσαμε στα άγρια σκοτάδια, αλλά θα βλέπαμε πολλά τοπία παραπάνω. Ο Α ήθελε να οδηγήσει μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα, ο Χ επέμενε να επιστρέψουμε, τελικώς τάχθηκα με τον Χ διότι τα τοπία δε με είχαν μαγέψει κιόλας και τέλος πάντων ήταν και θέμα ασφάλειας.

Σκληρή η απόφαση, αλλά χάρη στη βλάβη του οχήματος (και τις αηδίες της Latam) επιστρέψαμε στη βάση μας, ψάχνοντας πάντως να βρούμε ένα εθνικό πάρκο, την είσοδο του οποίου δεν εντοπίσαμε ποτέ, και φυσικά στις ερημιές δεν υπήρχε και κανείς για να ρωτήσουμε. Τελικά διασταυρωθήκαμε με μια καμιονέτα από την εποχή του Νώε, οι επιβάτες της οποίας μας υπέδειξαν την είσοδο ενός άλλου εθνικού πάρκου "με κόνδορες και άπειρα guanaco". Ε, ορμήσαμε και μάλλον ήταν το καλύτερο κομμάτι της ημέρας: η διαδρομή ήταν πανέμορφη, τα guanacos εκατοντάδες και κυριολεκτικά ατρόμητα (μέχρι και το δρόμο μπλοκάριζαν), έπαιζαν με τα μικρά τους αμέριμνα σε μια ατελείωτη στέπα, ενώ σε ολόκληρο το απέραντο πάρκο δεν υπήρχε κανείς πλην ημών.

Η επιστροφή μας επιφύλασσε μια αλεπού, ένα γκουρμεδάδικο στη μέση του πουθενά που ντουμπλάριζε ως μπουτίκ χοτέλ αλλά του οποίου η κουζίνα δεν είχε ανοίξει ακόμη και στάση στο Rio Tranquilo, όπου καταβρόχθισα έναν αναπάντεχα νοστιμότατο σολομό στο "restaurante turistico" και κλείσαμε και τουρ με το καραβάκι για την επόμενη για το Capilla de Marmol. Φτάσαμε αργά στην Bahia Murta, στην ώρα μας πάντως για να απολαύσουμε ένα καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα στην παραλία του μικροσκοπικού οικισμού, γελώντας και απολαμβάνοντας τις αναποδιές, χωρίς τις οποίες δε θα ήταν ταξίδι. Κάτσαμε μέχρι αργά οι τρεις μας να βλέπουμε τα χρώματα μέσα στο ψοφόκρυο, κάνοντας αυτό που κάνουμε ανελλιπώς από τότε που γνωριστήκαμε στο σχολείο: παρέα και χαβαλέ.

 

[Yorgos]

Gauchos.

Δεντράκια και αλλαγή χρωματισμού νερών, εκεί που συναντώνται.

Το συνεργείο του Αρτούρο...

Και η παρέα του... Που φέρνει λίγο στη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Μέχρι το λαιμό, όχι πιο κάτω.

Να τα πάλι τα δεντράκια μέσα στο νερό.

Μπαίνοντας στο εθνικό πάρκο που μάλλον δεν πάει και κανείς.

Ήταν τόσο σπάνιο να βλέπουμε άλλο οδηγό που τα φωτογραφίζαμε.

Τρομερό χρώμα ο ποταμός Baker.

 

[James]

Cristina Aranquiz

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, άλλο έψαξα πρώτο αυτή την φορά...

 

[fotast]

Πολύ ωραία τοπία.Εντάξει και η Cristina καλή είναι..