Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Οι επεξηγήσεις είναι και στα αγγλικά;

Mμμ, δε θυμάμαι.

 

[Yorgos]

Tελευταία μέρα στην Αργεντινή σήμερα, αφού το απογευματάκι θα έπρεπε να μεταβώ στο αεροδρόμιο για να ξεκινήσω το αεροπορικό ταξίδι προς τη Χιλή. Έχοντας όλο το πρωί στη διάθεσή μου, είπα να πάω να δω το βασικό μουσείο της Ουσουάια, δηλαδή το Μουσείο-Φυλακή, το οποίο σύμφωνα με την ταμπέλα στην είσοδο, ουσιαστικά είναι πέντε μουσεία σε ένα: μουσείο φυλακής, ναυτικό μουσείο, μουσείο Ανταρκτικής, μουσείο Παλιάς Ουσουάια και γκαλερί τέχνης. Κάπως έτσι δικαιολογούν την τραγική είσοδο των... 15 ευρώ. Άουτς, αν και περιλαμβάνεται κι ένα guided tour με έναν άχρωμο ξεναγό.

Πού κολλάει η φυλακή; Ε, κολλάει στο ότι η Ουσουάια αποφασίστηκε από την κυβέρνηση της Αργεντινής το 1882 να ιδρυθεί ως αποικία φυλακισμένων πρώτον διότι χρειάζονταν μια φυλακή (κατά προτίμηση σε απομονωμένο μέρος της επικράτειας) και δεύτερον διότι ως απομονωμένη περιοχή ήθελαν να εγκαταστήσουν πληθυσμό, προκειμένου να είναι ξεκάθαρο σε ποιον ανήκει η περιοχή, μην έρθουν τίποτε παρείσακτοι, χτίσουν δέκα σπίτια και μετά έχουν και διεκδικήσεις. Το 1885 λοιπόν ξεκίνησε η μετακίνηση κρατουμένων και η σταδιακή επέκταση της “πόλης”, από μια απλή φυλακή σε κέντρο υλοτομίας, λιμάνι, χώρο επεξεργασίας τροφίμων κλπ. Η φυλακή πάντως ήταν το βασικό κέντρο δραστηριότητας και απασχόλησης, εξ ου και το μουσείο-φυλακή, που στεγάζεται στο παλιό κτίριο φυλακής, βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, με τα πόδια πήγα.

Το πρώτο κομμάτι του μουσείου αφορούσε τους ντόπιους Ινδιάνους, τους Yamanas, οι οποίοι κυκλοφορούσαν σχεδόν γυμνοί σε αυτό το κρύο, και για να μην ξεπαγιάζουν είχαν μονίμως αναμμένες φωτιές, τις οποίες διέκριναν οι Ευρωπαίοι κατά μήκος της ατέλειωτης ακτογραμμής, εξ’ ου και το όνομα Γη του Πυρός. Η προσπάθεια των Ευρωπαίων να “εκπολιτίσουν” τους Yamanas δίνοντάς τους ρούχα, κατέληξε στη σταδιακή εξαφάνισή τους λόγω μικροβίων που περιείχαν αυτά. Οι Yamanas τόσο φυσιογνωμικά όσο και ανατομικά (σχετικά βραχύσωμοι με ασυνήθιστα δυσανάλογα άκρα) ήταν περίεργοι. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της σχετικής μικροσκοπικής έκθεσης ήταν ένα βίντεο για την προσπάθεια κάποιων Αργεντινών να κατασκευάσουν κανό χρησιμοποιώντας τα υλικά και τις μεθόδους των Ινδιάνων με σχετική επιτυχία. Κατά τα λοιπά, εκθέματα πρακτικά δεν υπήρχαν, παρά μόνο σκίτσα, ούτε καν φωτογραφικό υλικό.

Το κυρίως κομμάτι του μουσείο αφορούσε τη φυλακή, για την οποία μαθαίνει κανείς από τις ενημερωτικές λεζάντες σε άθλια Αγγλικά από το google translator (!) ότι αρχικά δεν υπήρχαν καν τοίχοι ή συρματοπλέγματα, διότι έτσι κι αλλιώς αν δραπέτευε κάποιος κρατούμενος δε θα είχε πού να πάει, θα τον αναλάμβανε η πείνα και το κρύο. Υπήρχε μια μικρή έκθεση για την καθημερινότητα των κρατουμένων, δυο-τρεις από τους πιο διαβόητους εξ αυτών (όπως ένας ανήλικος κατ’ εξακολούθηση δολοφόνος που στραγγάλιζε παιδιά) και προσομοίωση κάποιων κελιών.

Πιο ενδιαφέρον βρήκα το κομμάτι για τις ερευνητικές αποστολές που ατύχησαν, όπως για μία που έμεινε για μήνες εγκλωβισμένη στον πάγο, με τα μέλη της να καταφέρνουν μετά από ανείπωτες δυσκολίες μηνών να σκάψουν κανάλι μέσα στον πάγο για να ανασύρουν το πλοίο στα μη παγωμένα νερά και πάλι.

Το ναυτικό μουσείο πρακτικά ήταν μερικές μακέτες των πλοίων της εποχής, ενώ η φωτογραφική έκθεση παρότι μικρή είχε δυο-τρεις πραγματικά καλές φωτογραφίες από την Ανταρκτική, αλλά το κομμάτι των φυλακών που έχει μείνει απαράλλαχτο και σου δίνει μια αίσθηση του πώς πραγματικά ήταν οι εγκαταστάσεις, ήταν αυτό που προκαλούσε ένα κάποιο δέος, μεταξύ άλλων για τη μουντίλα και το απίστευτο κρύο Δεκέμβριο μήνα, δηλαδή καλοκαιριάτικα. Πολλές οι κλειστές αίθουσες του μουσείου, αλλά η τιμή απαράλλαχτη. Τελικά πληροφορήθηκα πως όντως υπάρχει μουσείο Ινδιάνων, το οποίο θα με ενδιέφερε πολύ, αλλά δυστυχώς έκλεινε όταν το έμαθα, το οποίο είναι πολύ κρίμα... δεν ξέρω αν θα υπάρξει επόμενη φορά.

Πριν φύγω για το αεροδρόμιο, είπα να φάω αργεντίνικο κρέας σε ένα από τα πολλά all you can eat εστιατόρια της πόλης, όπου το salad bar ήταν ικανοποιητικό, αλλά τα κρέατα σαφώς υποδεέστερα αυτού που σε προϊδέαζε η όψη τους. Για άλλη μια φορά πάντως, ευγενέστατοι οι Αργεντίνοι και απόλαυσα το γεύμα μου υπό τη συνοδεία ταχύτατου ίντερνετ, οπότε και διαπίστωσα ότι έσκισα στα στοιχηματάκια μου στην Ευρωλίγκα (ναι, καλά το καταλάβατε, διπλή αγωνιστική είχε). Επέστρεψα σπίτι, πήρα το σάκο μου, πλήρωσα 12€ ταξί για τα δέκα λεπτά μέχρι το αεροδρόμιο (που δεν είχε ούτε μια πρίζα!) και αποχαιρέτισα την Αργεντινή βλέποντας τα πανέμορφα χρώματα κατά την απογείωση. Χιλή, σου (ξανα)έρχομαι... Αλλά πριν σου ξαναέρθω, ας αξιολογήσω και τα της Ανταρκτικής και Αργεντινής.

Φωτογραφικό νοτκουμέντο από τη δημιουργία της σιδηροδρομικής γραμμής από τους κρατούμενους.

Η ενδιαφέρουσα άποψη της Αργεντινής για το σε ποιον ανήκει η Ανταρκτική (είναι γενναιόδωροι πάντως, κράτησαν τη χερσόνησο και άφησαν κάτι και για τους άλλους).

Tourist trap, βγάζεις μια φωτό στο τραίνο του τέλους του κόσμου και όλα καλά. Μπλιαχ.

Ιδού και το τραίνο.

Και η τρελόγρια Νάτι, πολύ χάρηκα που την είδα.

Άνετες οι θέσεις στο τραίνο και με θέσεις και στη μέση...

Οι Βραζιλιάνοι και το τραίνο.

Το μονοπατάκι έχει ορισμένα ωραία φυτά.

Κουνέλια...

Και κάτι δέντρα.

Αρχαιολογικό μνημείο και καλά... Βασικά βρήκαν κάτι κόκκαλα Ινδιάνων.

Ε αφού όλοι ήγαν για κατούρημα και δεν είχα τι να κάνω (πρέπει να κατουρηθεί το κατούρημα στις εκδρομές), έβγαλα κι εγώ μια μπλιαχ.

Ησυχία πάντως είχε.

Ενδιαφέρον δέντρο.

Αδιάφορο ταχυδρομείο.

Εστιατόριο-μουσείο... Έλα ρε παιδιά, άμα είναι έτσι η Αβάνα έχει γύρω στα 3 εκατομμύρια μουσεία...

Σκίτσα στο μουσείο.

Αυτοί γράφουν στα Αγγλικά όπως μιλάει ο Τσακαλώτος Ελληνικά.

Σκάβοντας κανάλι για να απελευθερωθεί το πλοίο.

Ο αδιάφορος ξεναγός.

Το εσωτερικό των κελιών.

Μικρή η φωτογραφική έκθεση αλλά καλή. Χταποδίσιο μάτι.

Οι πραγματικές φυλακές.

5 μουσεία σε ένα...

Ωραίες πινακίδες.

Τρίτη με Σάββατο δουλεύουμε 19.00-23.30. Ενώ τις Κυριακές δουλεύουμε... πάλι 19.00-23.30 .

Πολύ όμορφα χρώματα, αντίο Αργεντινή, αντίο Ανταρκτική. Χιλή σου' ρχομαι.

 

[Yorgos]

Αξιολόγηση Πέμπτου Μέρους: Ανταρκτική (και ολίγον από Γη του Πυρός)
​

Αυτά τα καταπληκτικά είχα γράψει πριν το ταξίδι:

Ανταρκτική: Μεγάλο ερωτηματικό. Πιστεύω ότι θα είναι κάτι μοναδικό αλλά ταυτόχρονα και υπερτιμημένο και υπερεκτιμημένο. Είμαι σίγουρος ότι θα γνωρίσω ενδιαφέροντες ανθρώπους, αλλά φοβάμαι ότι δυο εβδομάδες στο πλοίο ίσως είναι πολλές και τα τοπία ελαφρώς επαναλαμβανόμενα. Δεν είμαι και τρελός φαν των πλοίων, το δε καγιάκ δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο γιατί όντως έχεις άλλου είδους επαφή με τη φύση ή αν απλώς σε βάζουν σε ένα καγιάκ να κάνεις λίγο κουπί για να βγάλεις μια φωτογραφία ότι και καλά "γουάου περιπέτεια, like στο instagram, είμαι παουεράς".

Η τελική εμπειρία που αποκόμισα αποδείχθηκα πολύ υπεράνω των προσδοκιών. Όντως γνώρισα ενδιαφέροντες ανθρώπους, αλλά η κρουαζιέρα δε με κούρασε καθόλου, κάθε μέρα είχαμε πολλά να δούμε και να κάνουμε, τα τοπία ήταν εκπληκτικά και το καγιάκ ήταν το κλειδί της επιτυχίας. Εξαιρετικής ποιότητας όλες οι παρεχόμενες υπηρεσίες, από το προσωπικό μέχρι το φαγητό όλα ήταν άψογα και άξιζε και το τελευταίο σεντ. Είναι φυσικά πολύ ακριβή εμπειρία και για κάποιον από την Ευρώπη που έχει τη δυνατότητα να πάει στην Ισλανδία μάλλον αυτό θα του πρότεινα, αλλά δεν το μετάνιωσα σε καμία στιγμή, κάθε άλλο, I had the time of my life. Με την ευκαιρία να διαφημίσω την εταιρεία που διοργάνωνε την κρουαζιέρα και ήταν άψογη σε όλα (Quark Expeditions) και να πω ότι την κράτηση στην καλύτερη δυνατή τιμή την έκανα με το Chimu Adventures, η δε κοπελίτσα που με βοήθησε με απίστευτη υπομονή με τα capital controls, το εμπάργκο και το φανταστικό ίντερνετ της Κούβας και μου συνέστησε να περιμένω μέχρι τον Αύγουστο, οπότε και μου έστειλε μέιλ μέσα στις πρώτες ώρες της προσφοράς είναι η Susan Reynolds στο [email protected]

Σε ό,τι αφορά την Ουσουάια και τη Γη του Πυρός, ε δεν είχα τρελές απαιτήσεις. Ωραίο ήταν, το είδαμε, πάμε παρακάτω, αν δεν το δει και κανείς δεν έχασε και τίποτε αξιόλογο, αλλά αν φτάσεις μέχρι εκεί κάτω, ε ΟΚ του αφιερώνεις μια-δυο μέρες για να σου φύγει η περιέργεια.

Πάμε και στο τοπ-5 καλύτερων στιγμών στην Ανταρκτική:

1. Εκείνη η τρομερή θέα με τις δυο παγοκολώνες να βγαίνουν από το νερό και τον ίσκιο τους να απλώνεται στα νερά, με τα χιονισμένα βουνά για background

2. Η αδρεναλίνη τη στιγμή της σχεδόν εξ’ επαφής συνάντησης με τη φώκια λεοπάρδαλη.

3. Τα πέντε λεπτά σιωπής πάνω στο καγιάκ, κοιτώντας τη θέα στο Paradise Bay

4. To να βλέπεις πιγκουίνους να κατεβαίνουν τις “λεωφόρους” τους μισό μέτρο μακριά, τόσο πραγματικό και σουρεαλιστικό ταυτόχρονα

5. Η όλη ατμόσφαιρα στα γεύματα του πλοίου: Εξαιρετικό φαγητό, σε κάθε γεύμα να κάθεσαι με διαφορετικούς ανθρώπους, όλοι τους ενδιαφέροντες, μοιραζόμενοι τις εμπειρίες της ημέρας και την προσμονή για την επόμενη.




Και ήρθε η ώρα και για τις 5 καλύτερες φωτό...

 

[Stavroula80]

Ουαου...ένα Σαββατοκύριακο ταξιδεύοντας νοητά σε όλα τα μέρη που πηγές....ένα Σαββατοκύριακο όπου ο άντρας μου δίπλα στο καναπέ ζητούσε την προσοχή και εγω απλά σε παρακαλώ τώρα είμαι περου μετά από κάμποςη ώρα Βολιβία....κτλ κτλ ευχαριστώ Γιώργο...απίθανη εμπειρία για σένα αλλά και για μένα όπου εγινα μέλος της παρέας σας.....καλά ταξίδια να έχεις και να συνεχίσεις να μας μεταφέρεις στις ταξιδιωτικές σου εμπειρίες!

 

[whoknows]

φιλε μου, καταφερες να με ταξιδεψεις σε ενα μερος που για καποιο λογο ποτε δεν μου ειχε κινησει το ενδιαφερον να παω, και ομολογω οτι επιασα τον εαυτο μου ωρες ωρες να το σκεφτομαι να το κανω... αναμενω την συνεχεια του ομορφου αυτου οδοιπορικου...

 

[Yorgos]

Μετά από μια τραγική προσγείωση που περιλάμβανε τριπλή βόλτα πάνω από το αεροδρόμιο και τις χειρότερες αναταράξεις που έχω ζήσει εδώ και χρόνια, προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Μπουένος, χαράματα. Έπρεπε να αλλάξω αεροδρόμια, το οποίο είναι αρκετά εύκολο διότι υπάρχει πλέον ένα βολικότατο shuttle (παρότι η απόσταση ανάμεσα στα δυο αεροδρόμια είναι αρκετή και το ότι έφτασα χαράματα), στο οποίο μάλιστα αν η πτήση σου είναι με την Aerolineas Argentinas έχεις και 50% έκπτωση, καθιστώντας το αντίτιμο καλό value for money για τη διαδρομή που ξεπερνάει τη μία ώρα. Παρεμπιπτόντως, για να μη λέω, ευγενέστατοι οι Αργεντίνοι στο αεροδρόμιο. Η πτήση για το Σαντιάγο της Χιλής ήταν πολύ καλύτερη και μάλιστα απόλαυσα μια καταπληκτική θέα του χιονισμένου Acongagua αφού περάσαμε ακριβώς από πάνω.

Ήξερα ότι θα έφτανα πρώτος, αλλά δε θυμόμουν με ποια πτήση θα έφτανε η παρέα μου για την περιπέτεια της Χιλής, δηλαδή οι γνωστοί, σεσημασμένοι και μη εξαιρετέοι Χ και Α. Είχα τη λανθασμένη εντύπωση πως ερχόντουσαν μέσω Βραζιλίας οπότε και ρώτησα για πτήσεις μέσω Σάο Πάολο για να εισπράξω ένα γρύλλισμα από την ξινισμένη χιλιανή υπάλληλο, που ήταν και νέα κοπέλα αλλά της διέκοψα το παιχνιδάκι της στο κινητό. Θα ήταν η πρώτη από τις πολλές ξινισμένες συμπεριφορές που θα αντιμετωπίζαμε στο ταξίδι.

Τελικά τα παιδιά ήρθαν με μια αλληλουχία πτήσεων Αθήνα-Φρανκφούρτη-Μαδρίτη-Σαντιάγο με το Χ να διαπιστώσει πως η βαλίτσα του έμεινε κάπου στη διαδρομή. Χάσαμε περίπου δυο ώρες ώσπου μια άλλη απερίγραπτη κυρία, αυτή τη φορά στο γραφείο απολεσθέντων, να συντάξει την αίτηση χαμένων αποσκευών. Εκτός από σπίθα, δε μιλούσε και Αγγλικά, ενώ αργότερα θα μαθαίναμε ότι έκανε κι άλλα απίθανα. Ο Χ πάντως το πήρε ψύχραιμα, αλλάξαμε κάτι ψιλά στο αεροδρόμιο και με αντίτιμο 2,5€ πήραμε το λεωφορείο για το κέντρο της πόλης, όπου βρισκόταν το διαμέρισμα που είχε κανονίσει ο Χ να μείνουμε. Στα αξιοσημείωτα ότι αν πληρώσεις σε ξένο νόμισμα (δολλάρια βασικά) γλιτώνεις το 18% της επιβάρυνσης του φόρου, που δεν είναι και ευκαταφρόνητο ποσό.

Παρά την κούραση των παιδιών, ξεχυθήκαμε σαν εμετοί να περπατήσουμε τη χιλιάνικη πρωτεύουσα. Εγώ την έχω επισκεφθεί αρκετές φορές, αλλά τα παιδιά μάλλον την περίμεναν ομορφότερη ή έστω πλουσιότερη, με δεδομένο πως γνώριζαν πως μιλάμε για την καλύτερη οικονομία της Λατινικής Αμερικής. Πτώματα ήταν οι λεβέντες, αλλά τη βόλτα μας την κάναμε, περνώντας από το LA Moneda, δηλαδή το προεδρικό μέγαρο όπου κάποτε δέχθηκε την πραξικοπηματική επίθεση του Πινοσέτ ο Αλιέντε και αυτοκτόνησε ( ή μήπως όχι; ), τους κεντρικούς πεζοδρόμους όπου πέσαμε σε περιπλανώμενους Βούδες κι έναν γραφικό Χριστιανό manic street preacher (ε, στη Χιλή που έχουν φάει μια πετριά με τον Καθολικισμό και τη συντηρητικούρα τα περιμένεις αυτά) που ούρλιαζε “μετανοείτε Χριστιανοί” κλπ. Δεν είναι και κανένα θαύμα αρχιτεκτονικής η παλιά πόλη του Σαντιάγο, αν κι έχει τις όμορφες γωνιές της, για παράδειγμα τα σημεία όπου κάποια παλιά κτίρια καθρεπτίζονται στους ουρανοξύστες απέναντί τους.

Κατευθυνθήκαμε στην ψαραγορά πριν κλείσει, παραγγείλαμε σολωμί, παέγια κι ένα ολόκληρο ψάρι και κατ’ εμέ τα δύο από τα τρία ήταν πολύ καλά . Επιστρέψαμε στο βασικό πεζόδρομο Ahumadores, όπου γινόταν χαμός από κόσμο, παραμονή της παραμονής Χριστουγέννων γαρ, τέτοιο καταναλωτισμό δεν έχω ξαναδεί, ειδικά στα καταστήματα με τα ρούχα όπου προσπάθησε -χωρίς επιτυχία- να βρει τα απολύτως βασικά για την ημέρα ο δίμετρος Χ στα μέτρα του, μιας που δεν είχε βαλίτσα. Και δε θα είχε για αρκετά ακόμη...

Φάγαμε ένα μάλλον μέτριο παγωτό, κάναμε την πλακίτσα μας στην αγορά, παρατηρήσαμε το πόσο συντηρητικά ντυμένοι είναι οι Χιλιανοί για κατακαλόκαιρο, το πόσο μάλλον βραχύσωμοι και άσχημοι είναι ως λαός (πολύ σπάνιο να δεις όμορφη κοπέλα, οι άνδρες κάπως πιο εμφανίσιμοι για τα ευρωπαϊκά στάνταρ) ενώ είδαμε και μια μπάντα να παίζει ωραία σάλσα, αλλά από κίνηση, χορό, μπρίο, σεξ απίλ, γιοκ.

Κλείσαμε με τον καθεδρικό που είναι αρκετά επιβλητικός, αλλά το Σαντιάγο δεν νομίζω να εντυπωσίασε τα παιδιά. Πήγαμε για ύπνο πάντως στις 8, αφού χρειάζονταν ξεκούραση, ενώ την επομένη είχαμε πτήση για το βορά και τις ερήμους της Ατακάμα, όπου ελπίζαμε να φτάσει και η βαλίτσα και να ξεκινήσει στην ουσία στο ταξίδι.

Τα εισιτήρια επιστροφής για το αεροδρόμιο τα χάσαμε, αλλά τόσο φτηνά που ήταν, βγάλαμε άλλα και φτάσαμε και στην ώρα μας για να ρωτήσουμε για τη χαμένη βαλίτσα του Χ: δεν είχαν ιδέα. Η άλλη απώλεια της ημέρας ήταν το τιρμπουισόν του Α που κατασχέθηκε στον έλεγχο χειραποσκευών. Μη με ρωτήσετε τι ακριβώς το ήθελε το συγκεκριμένο εργαλείο ο Α στη χειραποσκευή του ή πώς πέρασε από όλες τις προηγούμενες πτήσεις, αλλά η αλήθεια είναι πως αν σε μια χώρα στη Λατινική Αμερική το χρειάζεσαι, είναι στη Χιλή, κρασάκια κι ευκαιρίες για οινοποσία και οινογνωσία δε λείπουν.

Η πτήση για την Καλάμα, το αεροδρόμιο της οποίας ουσιαστικά εξυπηρετεί και το πολύ μικρό Σαν Πέδρο ντε Ατακάμα που είναι η βάση όσων επισκέπτονται την έρημο της Ατακάμα, μας έφερε πάνω από κατακόκκινα και αρκετά εντυπωσιακά βουνά, όπου το μόνο στοιχείο πολιτισμού ήταν οι αιολικές τουρμπίνες. Το trasnfer που είχαμε κλείσει online για μεταφορά με 20€ κατ’ άτομο μετ’ επιστροφής αποδείχθηκε εξαιρετικό και μας άφησε στο κατάλυμα που είχε κλείσει ο Χ, το οποίο έφερε και το συνθετικό Mirador, σε προϊδέαζε δηλαδή για την ύπαρξη κάποιας θέας, η οποία μάλλον ήταν το Licancabur, το τεράστιο ηφαίστειο που φαίνεται από τις παρυφές της πόλης, όπου και βρισκόμασταν.

Μόλις 10’ με τα πόδια ήταν το κέντρο από το κατάλυμά μας, αλλά πριν μεταβούμε εκεί είπαμε να κάνουμε ένα τηλέφωνο στη Latam να δούμε τι γίνεται με τη βαλίτσα. Για άλλη μια φορά δήλωσαν άγνοια, δεν είχε εντοπιστεί κάπου...

Τέλος πάντων, πήραμε το σκονισμένο δρόμο για την πόλη του Σαν Πέδρο, που είχα 20 χρόνια να επισκεφθώ. Έκανε ζέστη πια, παρά το υψόμετρο, ήμασταν πια στην έρημο. Η κεντρική πλατεία του Σαν Πέδρο διαθέτει μια χαριτωμένη εκκλησίτσα και, μιας που τουρ δε γίνονταν λόγω του εορταστικού της ημέρας, είπαμε να πεταχτούμε στην αγορά και το παζάρι μπας και βρούμε κανένα ρούχο στα μέτρα του Χ, το οποίο πάλι κατέστη αδύνατον, παρότι τα περισσότερα εκ των καταστημάτων απευθύνονται σε τουρίστες με ρούχα για τρεκ κλπ, για δίμετρους δε διέθεταν κάτι.

Το χωριό βασικά αποτελείται από 4-5 δρόμους με πολλά καλόγουστα εστιατόρια, μπόλικα τουριστικά πρακτορεία, καταστήματα με αξεσουάρ τουρισμού κλπ, ενώ μας έκανε εντύπωση πως οι περισσότεροι τουρίστες είναι λατίνοι: Βραζιλιάνοι, Χιλιανοί, Βενεζολάνοι και Κολομβιανοί κυρίως. Κρατήσαμε αποδείξεις από τα λιγοστά πράγματα που βρήκε να αγοράσει ο Χ και καταλήξαμε σε μια εξαιρετική πιτσαρία ονόματι Volcano, που καλά να είναι οι άνθρωποι, φάγαμε πολύ όμορφα την καραμελωμένη πίτσα μας, το τηγανητό καμαμπέρ και με τη μακαρονάδα με σολωμό, για 13€/άτομο, συμπεριλαμβανομένων των φιλοδωρημάτων και των ποτών μας. Γενικώς η Χιλή είναι σαφώς πιο ακριβή από το Περού και τη Βολιβία, αλλά πολύ φτηνότερη από την Ουσουάια και δεν τρομάζει κανείς με τις τιμές.

Κάποια από τα εστιατόρια προσέφεραν ρεβεγιόν και ειδικά μενού Χριστουγέννων, αλλά πέραν τούτου δεν αποκόμιζε κανείς χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, οπότε αυτό φολκλόρ το γλιτώσαμε. Επιστρέψαμε στο δωμάτιο κι επέστρεψα στο θεάρεστο έργο της επικοινωνίας με τις ιδιοφυΐες της Latam. H γραμμή έπεφτε συνέχεια και μου έσπασε τα νεύρα διότι είχε και αναμονή πολλών λεπτών κάθε φορά, αλλά τελικά έβγαλα άκρη γιατί δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τη βαλίτσα: η υπάλληλος με το αγελαδίσιο βλέμμα του αεροδρομίου είχε γράψει εντελώς λάθος το επώνυμο του Χ... κοιτώντας και ερμηνεύοντας.... τους ελληνικούς χαρακτήρες του διαβατηρίου κατά το δοκούν. Το Σ μάλιστα, επειδή δεν το καταλάβαινε... το παρέλειψε. Τέλος πάντων, με τα πολλά το διόρθωσαν... κι ελπίζαμε.

Απίθανη θέα του Aconcagua, υψηλότερη κορυφή στην ήπειρο αν δεν απατώμαι, ούτε καρτ ποστάλ να ήταν.

Χωρίς να είναι και το ομώνυμο της Κομποστέλα ή έστω της Κούβας, δεν είναι άσχημη πόλη το Σαντιάγο της Χιλής.

Οι συνδυασμοί παλαιών και νέων κτιρίων που λέγαμε.

Το μνημείο στους Μαπούτσε.

Οι καθρεπτισμοί, σήμα κατατεθέν της πόλης.

Η ψαραγορά, πάντα καθαρή. Πήγαμε αργά και φάγαμε ήσυχοι.

Αξιοπρεπέστατος ο καθεδρικός.

Στο δρόμο για Ατακάμα.

Η θέα μας.

Εκκλησία, Σαν Πέδρο.

Και το εσωτερικό της.

Δρόμος, Σα Πεδρο ντε Ατακάμα.

ΚΑλό το φαγητό, γενικώς.

 

[Yorgos]

Ώρα για εκδρομούλα η σημερινή, από το απόγευμα τουλάχιστον, αφού το πρωί πάλι αργία ήταν, Χριστούγεννα γαρ. Ξανατηλεφώνησα στη Latam και ξανασυγχύστηκα, αλλά με ηρέμησε κάπως το τσαγάκι στην πλατεία, η παρέλαση κάποιων εορταζόντων με παραδοσιακές στολές, η βολτίτσα στο παζάρι (τα ίδια προϊόντα που έρχονται από το Περού και το Εκουαδόρ σε προφανώς υψηλότερες τιμές και μικρότερη ποικιλία) και τις empanadas που πήραμε από το mini market μιας σκληρά εργζόμενης κυριούλας, την οποία τιμούσαμε συστηματικά.

Ε ήρθε και το βανάκι της εκδρομής να μας παραλάβει, με έναν ξεναγό/αστειέμπορα/καραγκιόζη ονόματι Max, με τον οποίο θα ξεκινούσαμε για την κοιλάδα της Σελήνης. Τα αστειάκια του θύμισαν θερμοκρασίες Ανταρκτικής, ενώ μη έχοντας τι να πει, περνούσε από κάθε κάθισμα κι έδινε τις ίδιες ακριβώς οδηγίες (“θα φτάσουμε σε 40’, να βάλετε αντηλιακό” κλπ) μη παραλείποντας να κάνει και καμάκι, τρομάρα του. Φτάνοντας στη Valle de la Luna, η θέα του αμμόλοφου από κάτω δε με ενθουσίασε καθόλου, αλλά από ψηλά ήταν πανέμορφα! Παρότι το γκρουπ μας ήταν μικρό, λίγοι ήταν αυτοί που ανέβηκαν τις κορφές των δύο αμμόλοφων. Όχι ότι ήταν παιχνιδάκι η ανάβαση, υπήρχε άλλωστε και η δυσκολία του υψομέτρου για τους μη εγκλιματισμένους, αλλά ήταν κρίμα που έχασαν το όλο θέαμα κάποιοι. Ακόμη πιο κρίμα ήταν που μείναμε τόσο λίγο, αλλά υποτίθεταιπως βιαζόμασταν για να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα.

Η επόμενη στάση ήταν το Tres Marias, δηλαδή μια καθαρά στάση πρωτοκόλλου του κώλου, ένας σχηματισμός με τρεις κολωνίτσες από άμμο, ευτυχώς μείναμε ελάχιστα λεπτά, όσα χρειάστηκαν δυο Κολομβιανές για να ρίξουν μια ευγενή χυλόπιτα στο Μαξ και αναχωρήσαμε για το Αμφιθέατρο, που είναι αρκετά εντυπωσιακό, ειδικά όπως άρχισε να μειώνεται το φυσικό φως. Χάρηκα που άρεσε πολύ στα παιδιά, η αλήθεια είναι πως για μένα ήταν λιγότερο εντυπωσιακό, ερχόμενος από Περού και Βολιβία με τα σαφώς ανώτερα τοπία (επέμενα μάλιστα τα παιδιά να έρθουν εκεί ή έστω να περνούσαμε τα σύνορα και να επισκεπτόμασταν το Ουγιούνι και τις ερήμους από τη βολιβιάνικη πλευρά, αλλά ο Χ ήταν ανένδοτος πως σε φτωχές και χωρίς υποδομές χώρες δε θα ερχόταν).

Ακολούθησε η Κοιλάδα του Θανάτου, που ήταν ένα μάλλον διαστημικό τοπίο, αλλά ο Μαξ ξαφνικά άλλαξε γνώμη, μας άλλαξε κατεύθυνση, είπε να περπατήσουμε πιο γρήγορα και να αφήσουμε τις στάσεις για να μη χάσουμε το ηλιοβασίλεμα... για να καταλήξει να μας αφήνει για 15’ σε στάση κατουρήματος, όταν αυτό μπορούσε να γίνει πανεύκολα κι εκεί που θα πηγαίναμε για το ηλιοβασίλεμα. ‘Οπου όταν φτάσαμε ο Μαξ κατανάλωσε... μισή ώρα στο να ανοίξει ένα μπουκάλι σαμπάνιας και να κάνει ανόητες προπόσεις, πραγματικά γελοίος.

Εν τέλει πάντως, το ηλιοβασίλεμα ήταν όμορφο, όπως και το σημείο με το βράχο της πανοραμικής θέας, με το χρώμα των Άνδεων απέναντι να αλλάζει καθώς εξαφανιζόταν ο ήλιος. Ήπιαμε το ποτηράκι της σαμπάνιας μας, ο Χ -που είναι σοβαρό φωτογράφος- οργίασε με τα φίλτρα και τους φακούς του, κάναμε το χαβαλέ μας κι επιστρέψαμε για το Σαν Πέδρο, όπου είπαμε να φάμε ένα ακριβούτσικο γεύμα στο La Casona, μιας που γιόρταζε ο Χ. Ήμασταν τυχεροί κι έφυγε ο σπαστικός πιανίστας με το που σκάσαμε μύτη κι απολαύσαμε ένα εξαιρετικό γεύμα, το choclo μου ήταν πάρα πολύ καλό. Γενικώς το Σαν Πέδρο για τουριστοχώρι έχει πολύ καλή γαστρονομία. Το Σαν Πέδρο είναι πολύ όμορφο το βράδυ, οπότε ευχαριστηθήκαμε την απογευματινή μας βόλτα ενώ κι η Latam αποφάσισε να κάνει δώρο στο Χ, αφού μετά από άλλη μια αλληλουχία τηλεφώνων όπου μου έσπασαν τα νεύρα με την ανικανότητά τους (είμαι σίγουρος πως κάνουν test IQ και προσλαμβάνουν όσους κόβονται για το τηλεφωνικό τους κέντρο, δεν υπάρχει άλλη περίπτωση), μου είπαν πως η βαλίτσα εντοπίστηκε και θα έφτανε την επομένη. Και καλά...

 

[Yorgos]

Χριστουγεννιάτικο φολκλόρ.

Δεν ήταν κακοί οι αμμόλοφοι.

Οι τρεις Μαρίες. Τι πετριά τρώνε οι Χριστιανοί και βλέπουν παρθένες παντού... Εγώ το αντίθετο βλέπω, τρία πέη.

Μοναχικός ο δρόμος.

Σιγά σιγά έφτιαχνε το φως, ο ουρανός και κατά συνέπεια τα χρώματα.

Ε άμα εκείνες ήταν οι τρεις Μαρίες, αυτές δεν μπορούν να είναι οι δυο Κατίνες;

Αχ, ο ουρανός στο αλτιπλάνο...

Δεν τους καταλαβαίνω τους ποδηλάτες, αλλά καλά να είναι οι άνθρωποι να είναι υγιείς και να ταξιδεύουν.

Ο Μαξ. Τράτζικ.

Έλα, μέχρι κι εγώ ήπια αλκοόλ.

 

[Stavroula80]

Περιμένω πως και πως για την συνέχεια.......

 

[whoknows]

εξαιρετικος για μια ακομα φορα, οι φωτογραφιες δε απιστευτες

 

[taver]

Μιας και τα έχω πιο πρόσφατα:

Σας έκλεψε η TransVIP, εγώ τους έδωσα μόνο CLP 12.000 (€16) για το transfer... (είχε και Aller/Retour με 20.000).

Συμφωνώ για το La Casona, εγώ πήγα και μετά ξαναπήγα και δεύτερη φορά, αν και δεν το συνηθίζω...

Στο SP δε βρήκα ρουχα στο δικό μου μέγεθος καν, πόσο μάλλον ο Χ.... (Αν και το πρόβλημά μου είναι σε άλλη διάσταση από αυτόν).

H περιγραφή των εμπειριών με τη χαμένη αποσκευή της LATAM μοιάζουν αρκετά με αυτά που τράβηξα εγώ το 2010 από την TAM (το άλλο μισό της σημερινής LATAM) - Η δική μου πάντως βρέθηκε την επόμενη μέρα...

 

[Yorgos]

Σας έκλεψε η TransVIP, εγώ τους έδωσα μόνο CLP 12.000 (€16) για το transfer... (είχε και Aller/Retour με 20.000).

Μα τα 20€ που δώσαμε με την τότε ισοτίμια ήταν 13.660 για το μετ' επιστροφής, πώς μας έκλεψε αν εσύ βρήκες το ίδιο μετ' επιστροφής με 20.000; Όχι ότι παίζει ρόλο δηλαδή αλλά δε βγαίνουν τα μαθηματικά, κάτι άλλο θες να πεις. Επίσης, δεν πήγαμε με την transvip.

H περιγραφή των εμπειριών με τη χαμένη αποσκευή της LATAM μοιάζουν αρκετά με αυτά που τράβηξα εγώ το 2010 από την TAM (το άλλο μισό της σημερινής LATAM) - Η δική μου πάντως βρέθηκε την επόμενη μέρα...

Γενικά ως εταιρεία είναι απερίγραπτη. Υπάρχει συνέχεια στην ιστορία με την ακύρωση πτήσεων... Αλλά εδώ και χρόνια έχουν μονοπωλιακές διαδρομές, διαφορετικές τιμές ανάλογα με το από ποιο σάιτ τους κλείνεις, απαράδεκτο service και πρόγραμμα μιλίων για τα μπάζα. Και δεν τους συγκρίνω με την Avianca ή την Copa που είναι σκάλες ανώτερες, αλλά ακόμη και με τις μέτριες της ηπείρου. Μόνο η Cubana είναι χειρότερη (εντάξει, κατά πολύ!). Δυστυχώς για πολλές πτήσεις είναι μονόδρομος (όχι πάντως για την πτήση από Ευρώπη που πήραν τα παιδιά, που θα μπορούσαν να έχουν έρθει με άλλη, πληρώνοντας 200€ λιγότερο).

Συμφωνώ για το La Casona, εγώ πήγα και μετά ξαναπήγα και δεύτερη φορά, αν και δεν το συνηθίζω...

Τίτλος για το εστιατόριο το κοπλιμάν του @taver. Γενικά πριν 20 χρόνια μόνο μπεργκεράδικα είχε και κάτι πίτσες της... πίτσας, έχει ανέβει πολύ ο προορισμός (και λογικό είναι).