Ινδονησία Χάτι-Χάτι: Στην χώρα των ηφαιστείων

[interted]

Μέρα 8η

Ο στόχος της ημέρας ήταν ένας. Η ανάβαση του ηφαιστείου Μπρόμο. Το Μπρόμο είναι το ηφαίστειο με την τέλεια κωνική μορφή που παρουσιάζεται σε πολλούς οδηγούς και καρτ-ποστάλ ως η κατ' εξοχήν εικόνα της Ινδονησίας. Ή μάλλον δεν είναι αυτό, όπως θα διαπιστώσουμε λίαν συντόμως.

Ξύπνημα 2:00πμ. Παζάρια με έναν οδηγό GRAB για την δίωρη διαδρομή Προμπολίγκο - Cemoro Lawang, το πιο κοντινό χωριουδάκι στο ηφαίστειο. Ζητάει 400.000, 200 για το πήγαινε και 200 για το δικό του έλα, καθώς θα ήταν δύσκολο να βρει πελάτη να επιστρέφει τέτοια ώρα. Κάποιοι τουρίστες ακολουθούν τα οργανωμένα τουρ από Προμπολίγκο, που δεν είναι το ιδανικό, όπως θα δείτε, και κάποιοι μένουν από το βράδυ στο Cemoro Lawang – μάλλον η καλύτερη επιλογή, αλλά τα λιγοστά δωμάτια είναι υπέρ-κοστολογημένα ή εξαντλούνται νωρίς. Υποχωρώ τελικά και έτσι ξεκινάμε την ανάβαση, με τον οδηγό Τζονιον και την φίλη του Νάντι που του κρατάει παρέα.

Ακούμε Dangdut, δημοφιλή Ιαβανέζικη παραδοσιακή μουσική συνδυασμένη με συνθεσάιζερ και ηλεκτρική κιθάρα. Ο Τζονιον προσπαθεί να μου κάνει ‘κονέ’ με την φίλη του (ο ίδιος παντρεμένος) και η συζήτηση περιστρέφεται στην διασκέδαση των νέων στην Ινδονησία. “Βλέπουμε τηλεόραση. Αυτό είναι όλο”. Τα συντηρητικά στοιχεία της κυβέρνησης έχουν περάσει μια σειρά νόμων, ένας εκ των οποίων η απαγόρευση πώλησης αλκοόλ σε μάρκετ και μικρομάγαζα. Αν δεν πηγαίνεις σε τουριστικά μαγαζιά, οι επιλογές περιορίζονται στο τοπικά παραγόμενο και ορισμένες φορές επικίνδυνο Αρακ και την μαύρη αγορά. Τα παιδιά (που μιλάνε μεταξύ τους τα πιο παραδοσιακά Ιαβανέζικα και όχι Ινδονησιακά) φαίνονται πολύ επικριτικά για την όλη κατάσταση.

4:30πμ σε ένα πολύ κρύο δρόμο με μόνους παρόντες τους υπαλλήλους που πουλάνε το εισιτήριο στην αρχή του δρόμου για το Μπρόμο και έναν μικροπωλητή που πουλάει μάλλινα σκουφιά. Οι Ολλανδοί που είχα βρει την προηγουμένη μέρα μου είχαν μιλήσει για μια “πίσω πορτα” στο Μπρόμο, ένα αφύλακτο μονοπάτι που ξεκινούσε από την άλλη πλευρά του χωριού και εμφανίζονταν στην πολύ χρήσιμη εφαρμογή off-line χαρτών Maps.me (που επίσης μου σύστησαν οι Ολλανδοί). Αποφάσισα να ακολουθήσω το μονοπάτι της εφαρμογής και έτσι μέσα στο σκοτάδι ξεκίνησα την πορεία μου προς το άγνωστο (από διαστροφή/τεμπελιά αλλά και για να μην χάσω το στοιχείο του ενθουσιασμού δεν βλέπω πολλές εικόνες ή διαβάζω λεπτομέρειες για ένα αξιοθέατο – παραλίγο μοιραίο στην συγκεκριμένη περίπτωση).

Πρώτη φάση, κατάβαση των αμμοθίνων της πλαγιάς που περιβάλλει την περιοχή του ηφαιστείου, μια πλαγιά που όπως θα μάθω αργότερα αποτελεί τον κρατήρα ενός αρχαίου ηφαιστείου. Δεύτερη φάση, διάσχιση της ερήμου από λεπτή ηφαιστειακή σκόνη, που ονομάζεται Sea of Sand (Θάλασσα από Άμμο) και στην πραγματικότητα είναι η καλντέρα του αρχαίου ηφαιστείου. Ντουγρού για τον κώνο που διακρίνεται στο βάθος, με αρχαίες κοίτες λάβας να αποτελούν τα μοναδικά χαρακτηριστικά σε ένα απόλυτα άδειο τοπίο, και ήχοι από μηχανάκια-ταξί να διακόπτουν κάποιες στιγμές την απόλυτη ησυχία. Τα μόνα φώτα κάτω από έναν έναστρο ουρανό, κάποιες φωτιές στον μακρινό ορίζοντα. Μετά από κανένα 45-λεπτό βρίσκομαι στους πρόποδες του μεγαλύτερου κώνου και προσπαθώ να βρω τρόπο να αρχίσω την ανάβαση. Εκεί θα αντικρίσω την σουρεαλιστική εικόνα μιας ομάδας πιστών να διαλογίζεται σε ένα μικρό ινδουιστικό ναό, αλλά και, επιτέλους, άλλους χαμένους περιπατητές - δύο ζευγάρια από Γαλλιά και Γερμανία. Προς έκπληξή μου, μαθαίνω ότι κώνος που βλέπαμε μπροστά μας δεν είναι το Μπρόμο, αλλά το μεγάλο αδέρφι Μπατόκ! Το Μπρόμο είναι στα πλάγια, λιγότερο φωτογενές αλλά πολύ πιο ενεργό.

Η ανάβαση στο Μπρόμο μέσω των 250 σκαλιών δεν ήταν εύκολη υπόθεση, αφού ο άνεμος έφερνε όλα τα θειώδη αέρια στο μέρος μας δυσκολεύοντας την αναπνοή. Τελικά φτάσαμε στον κρατήρα την στιγμή που έσκαγε το πρώτο φως του ήλιου. Για να διαπιστώσουμε ότι είμαστε οι μόνοι. Σχεδόν. Ένας ακόμα τύπος με μάσκα και κάμερα βρίσκεται στην μέση της απόστασης του μονοπατιού που διανύει μέρος του χείλος του κρατήρα. Τα πλήθη με τα οργανωμένα τουρ ήταν ακόμα στην άλλη πλευρά της Θάλασσας από Άμμο όπου τους πηγαίνουν για να βγάλουν πανοραμική φωτογραφία ή στον δρόμο τους προς τον κρατήρα. Τι αίσθηση να αντικρίζεις τον κρατήρα υπό βρασμό και να ακούς το μουγκρητό του! Στο χείλος του, ένα ινδουιστικό ιερό με προσφορές έδενε απόλυτα με την πνευματικότητα αυτού του τόπου και το δέος που προκαλεί στους ανθρώπους. Δεν χόρταινα να βγάζω φωτογραφίες και απλά να χαζεύω το τοπίο που είχαν διαμορφώσει γεωλογικές διεργασίες τόσα εκατομμύρια χρόνια πριν. Ο τύπος με την κάμερα ήταν ένας πολύ ευχάριστος Νεοϋορκέζος, ο Τζάκ, ο οποίος ταξίδευε κι αυτός μόνος και έτσι αποφασίσαμε να ενώσουμε δυνάμεις για τον δρόμο της επιστροφής. Γελάσαμε με τους Ινδονήσιους, που ρωτάνε πάντα τις ίδιες ερωτήσεις στους ταξιδιώτες: “Από που είσαι; Σε ποιο ξενοδοχείο μένεις; Γιατί ταξιδεύεις μόνος σου;”. Τελικά φτάσαμε στο χωρίο χωμένοι στο πίσω μέρος ενός 4x4 και από εκεί βρήκα έναν ντόπιο διαθέσιμο να με γυρίσει στο Προμπολίνγκο με την (αρχαία) μηχανή του. Μάλιστα περάσαμε από τα σπιτικό του για να πάρει τα κράνη. Η ώρα όταν έφτασα Προμπολίνγκο ήταν ακόμα 9:30πμ.!!!

Η υπόλοιπη μέρα και η διαδρομή με το τρένο Προμπολίνγκο – Μπανιουγουάνκι κύλισε χωρίς συγκινήσεις. Το ξενοδοχείο Puri Amalia προσέφερε τα βασικά και δωρεάν μετακίνηση από και προς του σταθμούς και εκεί γνώρισα κάποιους Ιταλούς που θα ανέβαιναν το ίδιο βράδυ σε ένα άλλο ηφαίστειο, το Ίτζεν ή το βουνό της μπλε φωτιάς. Αν και το σχετικό γεωλογικό φαινόμενο, μαζί με τους ντόπιους εργάτες που μαζεύουν θειώδη πετρώματα, έχει κάνει το μέρος πολύ δημοφιλές, δεν είχα πλέον κουράγια και έτσι απόλαυσα τον τελευταίο μου και πολύ βαθύ ύπνο στην Ιάβα. (Αργότερα έμαθα για κάποιους Ιταλούς τουρίστες που κάναν την ίδια μέρα και τα δύο ηφαίστεια και στην επιστροφή είχαν βάλει τα κλάματα από την κούραση - επομένως μάλλον μην το δοκιμάσετε).

Ξεκινάμε με το απόλυτο σκότος.

Ηφαιστιογενής βράχος, κάτω από το δεξί πόδι.

Με την παρεά των Γάλλων-Γερμανών.

Αφού φτάσαμε στην κορυφή των σκαλιών. Διακρίνεται η Θάλλασα της ηφαιστειογενούς Άμμου με τον Ινδουιστικό ναό ανάμεσα από τα δέντρα.

Σέλφι με το φωτογενές αδερφάκι του Μπρόμο.

Στο τέλος μείναμε μόνοι με τον Αμερικάνο.

Και τελικά σκάσαν τα πλήθη.

Στο σπίτι του ντόπιου για τα κράνη. Αν και γεράκος ήταν γερός καβαλάρης στις σχεδόν 2 ώρες της επιστροφής.

Σατέ, στο Sumber Hidup, το μοναδικό εστιατόριο που προτείνει το Λόνλι Πλάνετ.

Η πλατεία του Προμπολίνγκο. Χαωτική η διαφορά από τις πλατείες της Ν. Αμερικής. Εδώ δεν παίζουν τόσο σοβαρό ρόλο όσο εκεί.

 

[interted]

Να με συγχωρέσουν οι διαχειριστές για τα Αγγλικά, αλλά δυστυχώς δεν βρίσκω το παρακάτω με υπότιτλους.

Σαν αποχαιρετισμό από την Ιάβα θα βάλω δυο βιντεάκια του Μάικλ Πέιλιν που έκανε περίπου την ίδια διαδρομή πίσω στο μακρινό 1995. Μάλιστα (όπως δήλωσε σε συνέντευξη μετά) ο Μάικλ μόλις είχε μάθει ότι η γυναίκα του είχε όγκο στον εγκέφαλο και έμπαινε για επείγουσα εγχείρηση, αλλά παρ' όλ' αυτά δεν χάνει τον ενθουσιασμό και το χαρακτηριστικό χιούμορ του. Εϊναι επίσης εντυπωσιακο από τα πλάνα πόσο λίγο έχει αλλάξει το μέρος και οι άνθρωποι μέχρι σήμερα...

 

[interted]

Αυτά γουστάρουν οι Ιαβανέζοι... Το συγκεκριμένο άσμα μεταξύ από Led Zeppelin και Scorpions (!) ακούγαν στο ταξί για Μπρόμο. Τα λόγια σε διάλεκτο Οσίνγκ, της Ιαβανέζικης γλώσσας. Δηλ. σε διάλεκτο της δεύτερης επίσημης γλώσσας του νησιού, που μιλάνε πλέον μόνο μερικοί άνθρωποι στο Μπανιουγάνκι... για να καταλάβετε τον γλωσσικό πλουραλισμό.

(να 'ναι καλά το Shazam)

 

[interted]

Μέρα 9η: Μπαλί

Το φέρι Μπανιουγουάνκι – Γκιλιμανούκ πήρε 25 λεπτά και είχε σε μεγάλο ποσοστό τουριστές. Αναρωτιέμαι που οφείλεται η τόσο μεγάλη επιτυχία του Μπαλί. Το δικό μας φόρουμ να πάρεις, 16 από τις 26 ιστορίες στην κατηγορία Ινδονησία αφορούν σχεδόν αποκλειστικά το Μπαλί. Σε διάφορες επίσημες φόρμες, πχ. στην ταξιδιωτική ασφάλεια, αναφέρονται σε “Ινδονησία και Μπαλί” σαν να είναι δυο ξεχωριστές οντότητες. Όταν γύρισα από το ταξίδι και είπα στην υπεύθυνη της τράπεζας που πήγα, “Ινδονησία, που είναι αυτό;”, “Στο Μπαλί....”, “Τώρα συνεννοηθήκαμε!”. Μερικά παραδείγματα για μια περιοχή όχι πολύ μεγαλύτερη από την Εύβοια που έχει καταφέρει να ξεπεράσει σε φήμη την ίδια της την χώρα που έχει μέγεθος, ας πούμε, σαν την Νότια Ευρώπη! Για πείτε μου εσείς...

Αποφάσισα τελευταία στιγμή να κάνω μια διανυκτέρευση στα βόρεια του νησιού, πριν κατεβώ στα πιο δημοφιλή. Μηχανάκι από το λιμάνι – γιατί όχι, με τόσο ωραίο καιρό – χωρίς κράνος και με τα πιθήκια να έχουν βγει από το δάσος στην άκρη του δρόμου να ζητιανέψουν. Δύο μέρη πρότεινε το Λόνλι Πλάνετ στο Β. Μπαλί, το Πεμουτεράν και την Λοβίνα και αποφάσισα να πάω στο πρώτο, κυρίως λόγω εγγύτητας. Το Bananaleaf hostel βρίσκεται δίπλα σε μια μικρή παραλία, έχει δική του πισίνα και εστιατόριο αλλά λίγες δυνατότητες κοινωνικοποίησης, εκτός του ότι έπαιζε στα ηχεία το ίδιο τραγούδι ξανά και ξανά – άσε που δεν υπήρχαν ούτε κλειδιά για τις πόρτες. Φόρτισα τα δεδομένα του κινητού στο μπακάλικο και πήρα τον χωματόδρομο για την παραλία, συναντώντας στην πορεία έναν άδειο Ινδουιστικό ναό. Οι ντόπιοι μαζεύαν κάποια οστρακοειδή από την ακτή και μια οικογένεια Ολλανδών τουριστών ετοιμάζονταν για σνόρκελ την επόμενη στο γειτονικό νησάκι Μεντζαγκάν. Αργότερα στο ταξίδι άκουσα πολύ καλά λόγια για τα κοράλλια που διαθέτει το συγκεκριμένο νησάκι. Οι Ολλανδοί μου πρότειναν την περιοχή Μουντούκ για μοναδική ορεινή φυσιολατρική εμπειρία χωρίς πολλά πλήθη – οι ίδιοι το τιμούν κάθε φορά. Αν βάλουμε και τον ενθουσιασμό τους όταν τους είπα ότι μένω (σχετικά) κοντά στον Όλυμπο, μάλλον είχαν μπουχτίσει με τις πεδιάδες την Ολλανδία και ψάχνουν τον ορεινό τους παράδεισο.

Το βράδυ βγήκα παγανιά σε αναζήτηση Ινδουιστικών ναών, μιας και ήταν και πανσέληνος (Πουρνατσάντρ που λένε σε αυτά τα μέρη) και οι Ινδουιστές δίνουν σημασία σε τέτοια πράγματα. Τι πανσέληνος δηλαδή, η βραδιά με το ματωμένο φεγγάρι ήταν... 27 Ιουλίου... η μεγαλύτερη έκλειψη φεγγαριού στον αιώνα... Πέντε λεπτά μετά βρισκόμουν καθισμένος σε στάση λωτού μπροστά σε ένα οικογενειακό ιερό με τους συγγενείς να προσεύχονται και τον πάτερ φαμίλια να μου εξηγεί τις ευεργετικές ιδιότητες του διαλογισμού στους στομαχικούς πόνους. Στο τέλος μου κολλήσανε και ρύζια στο μέτωπο, ξέρετε τα τσάκρα και τα σχετικά, και με καλέσανε και την επόμενη στο σπίτι τους. Αυτά είναι! Όχι χιπστερικές αηδίες, γιόγκες σε στούντιο και τέτοια... Δε ρέαλ θίνγκ. Γουστάρω Μπαλί! Συνεχίζοντας τον δρόμο με πήραν στο κατόπι τα σκυλιά, με έσωσε ένας με μηχανάκι και τελικά, για να μην τα πολυλογώ, βρέθηκα σε έναν μεγάλο Ινδουιστικό ναό εν μέσω ψαλμωδιών. Δίπλα στον γκουρού, μην μπορώντας να βολευτώ στην σωστή στάση και με γλωσσικό χάσμα, η απόλυτη αμηχανία. Τα μαζέψαμε γρήγορα και πήγαμε για ύπνο... κατά τον οποίο ύπνο τα κουνούπια αποφάσισαν να κάνουν πάρτι – προς τιμήν το φεγγαριού προφανώς, γιατί κατέληξα στην πισίνα, οδοντογλυφίδες στα μάτια και έτοιμος για το θέαμα του αιώνα (λέμε τώρα). Κατά τις 4 το πρωί άρχισαν και οι ψαλμωδίες...

Αρχίσαμε δυνατά. Στην αρχή νόμιζα ότι το συγκεκριμένο φέρι ήταν σε απόσυρση στην άκρη του λιμανιού.

Ο Ινδουιστικός ναούλης (Πούρα) της γειτονιάς σας.

Μα που πήγαν τα κλειδιά του ξενοδοχείου, έβαλα όλο το προσωπικό να ψάξει...

Έτοιμοι είμαστε, στημένοι... (ας είναι καλά τα κουνούπια γιατί αλλιώς θα βλέπαμε όνειρα να μας κινηγάνε γκουρού με προβλήματα δυσπεψίας )

Ο Άρης και η Σελήνη όπως φάνηκαν στις 27 Ιουλίου από το Πεμουτεράν του Μπαλί

Με τους γειτονικούς ναούς, που ήταν άδειοι την μέρα, να βάζουν το σάουντρακ:
https://soundcloud.com/https%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fuser-726903196%2F27-jul-2018-18-53-05

 

[interted]

Μέρα 10η

Άλλο ένα πρωινό με κρύο ντούζ και μήνυμα στον αδερφό του χθεσινού μοτοσικλετιστή για να κανονίσουμε τη διάσχιση της βόρειας ακτής, αυτή την φορά αναβαθμισμένοι σε αυτοκίνητο. Στον δρόμο μου κίνησαν την περιέργεια οι πολλές μαθητικές παρελάσεις και ρώτησα τον οδηγό. ‘Μπαρίς-μπερμπαρίς’ μου λέει χαμογελώντας. Κυριολεκτικά ‘στοίχιση σε σειρά’ στην πάντα παραστατική Ινδονησιακή γλώσσα. Μαθαίνω ότι το Σάββατο δεν είναι αργία για τα παιδιά, τα οποία πάνε σχολείο κανονικά και συνήθως παρελαύνουν ανάμεσα στην κίνηση, με όσο ρίσκο εμπεριέχει αυτό. Φτάνουμε στην Σινγκαράτζα, την πρώτη πόλη αξιόλογου μεγέθους, που το όνομά της σημαίνει Βασιλιάς τον Λιονταριών, για να αλλάξω πρώτα σε μπέμο (μικρό βανάκι που πρέπει να κάθεσαι σκυφτός και συνήθως με ανοιχτή πόρτα) για να φτάσω στον σωστό σταθμό και μετά σε μίνι-λεωφορείο για Ντενπασάρ. Το Ντενπασάρ είναι η πρωτεύουσα του νησιού και καθώς βρίσκεται στα νότια, η διαδρομή περιλάμβανε διάσχιση του κεντρικού ορεινού μέρους του νησιού. Η δροσιά των βουνών ήταν καλοδεχούμενη και οι ναοί στο δρόμο αρκετά εντυπωσιακοί και γεμάτοι πιθήκια.

Το Ντενπασάρ μου έκανε θετική εντύπωση, ειδικά η πλατεία μπροστά στο μουσείο του Μπαλί (Bali museum) όπου κόσμος πετούσε χαρταετούς (λαγιάν-λαγιάν στα Ινδονησιακά – μανία έχουν με τις λέξεις που πάνε μαζι!). Το μουσείο αξίζει 100%, όχι μόνο γιατί σου δίνει μια γρήγορη γενική ιδέα για την Μπαλινέζικη κουλτούρα (μ’ αρέσει όταν τα μουσεία είναι περιεκτικά) αλλά είναι και το ίδιο εντυπωσιακό σαν κτήριο αφού είναι όλο παραδοσιακά χτισμένο με ενδιάμεσους κήπους. Θα μάθω από έναν πλανόδιο πωλητή ζωγραφιστών υφασμάτων ότι η Ινδουιστική μου θεότητα είναι ο Βισνού – ο συντηρητής του κόσμου που πετάει πάνω στην πλάτη του μυθικού πλάσματος Γκαρούντα (κουίζ: ποιο μυθικό πλάσμα της ελληνικής μυθολογίας είναι το αντίστοιχο; δειτε φωτο παρακατω – είναι εντυπωσιακό πόσες κουλτούρες έχουν κάτι παρόμοιο...). Το πλάνο ήταν να μείνω το βράδυ στο Ουμπούντ και έτσι, μετά από ανεπιτυχείς προσπάθειες να βρω μέσο μαζικής μεταφοράς, βρίσκομαι πάλι πάνω σε μηχανάκι και ανάμεσα σε σοβαρή κυκλοφοριακή συμφόρηση, αφού όλοι φαίνονται να έχουν την ίδια κατεύθυνση.

‘Σούξμα’, δηλαδή ευχαριστώ (μάθαμε και μια λέξη στα Μπαλινέζικα) στον οδηγό, ο οποίος μάλιστα σταμάτησε για να πάρουμε την τοπική σπεσιαλιτέ Σατέ Λιλίπ (ελαφρύ και λεμονάτο σουβλάκι). Επέλεξα να μείνω σε χόστελ για λόγους κοινωνικοποίησης και το GOGO Hostel Ubud αποδείχτηκε καλή επιλογή. Κατευθείαν διαμορφώθηκε μια ψευτό-παρέα, με έναν Άγγλο, δύο Ολλανδές, έναν τρελο-Αμερικάνο από Νέα Υόρκη (που στην αρχή ήταν με μια άλλη Αμερικανίδα από Καλιφόρνια) και μπαλαντέρ έναν Άγγλο που είχε για μόνο θέμα συζήτησης τις ίζι γκόουινγκ Αγγλίδες και το “πήδημα” αυτών. Το Ουμπούντ, αν το βάλει κανείς στο γενικό πλαίσιο της Ινδονησίας, είναι μια πηγή Ευρωπαικών ανέσεων για τον ταξιδιώτη ο οποίος δεν θα έχει πρόβλημα να περπατάει ανάμεσα σε άλλους Δυτικούς ταξιδιώτες και να απολαμβάνει ελαφρώς-δυτικοποιημένη κουζίνα και χορευτικά υπερθεάματα. Έκανα λίγο από όλα αυτά και γενικώς δεν έμεινα με παράπονο, με την μέρα να λήγει σε ένα δροσερό μπαλκόνι ενός μπαρ με την προαναφερόμενη παρέα και συζητήσεις για το πόσο πρέπει να κοιμόμαστε και κβαντικούς υπολογιστές.

'Μπαρίς-μπερμπαρίς’ το πρωί, έχετε να κάνετε τίποτα καλύτερο;

...και μέσα από το μπέμο.

Το μίνι-λεωφορείο που πήγαινε Ντενπασάρ είχε φορτώσει καλά με ανθρώπους και πράματα πριν ακόμα φτάσει στον σταθμό - κάτι που προκάλεσε τον θυμό των υπευθύνων εκεί.

Η ιστορία του Μπαλί από τις πρώτες κομψές θεές μητέρα-γη...

... σε λιγότερο κομψά (διπλά!) φαλικά σύμβολα ("Λίνγκα"), απαραίτητα στον Ινδουισμό, μαζί με τα σύμβολα του αιδίου ("Γιόνι") από τα οποία πολλές φορές πηγάζει νερό στους ναούς.

Μαμά.. μπαμπά.. μην ανησυχείτε, βρήκα και γυναίκα και 10 παιδιά.

Ο προαύλιος δροσερός χώρος του μουσείου.

Μπαλινέζικα σπαθιά ("κρις") με ηρωικούς και πνευματικούς συμβολισμούς

Ο ισορροπιστής Βισνού στην πλάτη του Γκαρούντα και κρατώντας μια σφαίρα.

Ξεφύγαμε λίγο... όπως άλλωστε διακρίνεται και στο πρόσωπο του Ολλανδού στρατιώτη (!) που κοιτάζει από τα απέναντι ράφι!

Ο καθένας την τρέλα του σε αυτή την πλατεία μπροστά στο μουσείο. Άλλοι πετούσαν αετό και άλλοι δούλευαν την αυτοπειθαρχία τους παρακάτω...

Στο Ουμπούντ κάναμε κάποιες ενδιαφέρουσες παρέες....

...και κάποιες λιγότερο ενδιαφέρουσες... Με το που πήγα να ανοίξω την τσάντα, αρπάχτηκε από πάνω μου και μου άρπαξε την καραμέλα από το χέρι. Τις συγκεκριμένες κάνω περίπου 30 δευτερόλεπτα να τις βγάλω από το πλαστικό παλεύοντας με τα δόντια, αυτό έκανε 3 δευτερόλεπτα.

Χορός 'Κετσάκ' στον Ινδουιστικό ναό. Επαναληπτικοί ήχοι και κραυγές εναλλάσονται με υπνωτικές μελωδίες δημιουργώντας ένα συναίσθημα εκστασιασμού.
https://soundcloud.com/https%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fuser-726903196%2F28-jul-2018-19-43-34

Στο Ουμπούντ θα δεις πολλές τέτοιες δημόσιες εκδηλώσεις των ντόπιων.

Αλλά δεν θα σου λείψει η μαμά Ευρώπη καμία στιγμή.

 

[KIKI]

Τι ωραια καλογραμμενη ιστορια . Ευγε

 

[interted]

Σχετικά με την ομοιότητα του Γκαρούντα με άλλα μυθικά πλάσματα.... Φαίνεται πως πολλοί αρχαίοι πολιτισμοί αρέσκονται στο να απεικονίζουν μυθικά πλάσματα με κεφάλι πουλιού και σώμα θηλαστικού. Τα παρακάτω συνάντησα σε ταξίδια μου (έτσι για να ξυπνήσει ο Λιακόπουλος μέσα μας )

Κατ' αρχήν ο Γκαρούντα (εδώ ως άρμα του Βισνού) που είναι το εθνικό σύμβολο της Ινδονησίας αλλά και το όνομα του εθνικού αερομεταφορέα.

Ασσυριακό πνεύμα με κεφάλι πουλιού από το σημερινό Βόρειο Ιράκ (Ασμόλιο μουσείο της Οξφόρδης)

Ο Γρύπας της ελληνικής μυθολογίας, εδώ στον τοίχο του παλατιού της Κνωσσού (πηγή:wikipedia)

Επισκεπτόμενος το Πατσακαμάκ στο Περού πριν 2 χρόνια μου έκανε εντύπωση η παραπάνω απεικόνιση σε αγγείο των Γιουάρι, πολιτισμό του 5ου-10ου αιώνα (δηλ. πριν την επαφή με τους Ευρωπαίους). Ψάχνοντας λίγο στο internet βλέπω ότι οι αρχαιολόγοι το ονομάζουν grifo, δηλ. γρύπα (φωτό: http://www.arqueologiadelperu.com.ar)

 

[Yorgos]

Πολύ ωραίος, δεν την αναγνωρίζω τη χώρα: Σκαλιά στο Μπρόμο!

λαγιάν-λαγιάν στα Ινδονησιακά – μανία έχουν με τις λέξεις που πάνε μαζι!

Χαχα, ο πληθυντικός στη Bahasa είναι ρε συ, για να υποδηλώσεις ότι ένα ουσιαστικό είναι περισσότερο από ένα, απλά κάνεις αυτό που στη γλωσσολογία είναι γνωστό ως reduplication. Pokok = δέντρο, pokok-pokok = δέντρα (όχι απαραίτητα πολλά, αλλά τέλος πάντων περισσότερα από ένα).

Σε πολλές περιπτώσεις πάντως, ο διπλασιασμός ενός ουσιαστικού δημιουργεί παρεξηγήσεις διότι πολλές λέξεις όταν διπλασιαστούν σημαίνουν κάτι εντελώς αντίθετο. Π.χ. pura είναι η πόλη, αλλά pura-pura σημαίνει υποκριτής και είναι σοβαρή προσβολή σε πολλά μέρη της Ινδονησίας (i learned it the hard way).

Σταματώ και συνεχίζω την ανάγνωση, πάρα πολύ καλοδουλεμένη η ιστορία σου.

 

[interted]

δεν την αναγνωρίζω τη χώρα: Σκαλιά στο Μπρόμο!

Να υποθέσω ότι δεν έιχε ούτε προστατευτικό κάγκελο στο χείλος του ηφαιστείου; Άγρια πράγματα.

για να υποδηλώσεις ότι ένα ουσιαστικό είναι περισσότερο από ένα, απλά κάνεις αυτό που στη γλωσσολογία είναι γνωστό ως reduplication [] pura-pura σημαίνει υποκριτής και είναι σοβαρή προσβολή σε πολλά μέρη της Ινδονησίας (i learned it the hard way)

Χαχαχα! Με τους τόσο ευγενικούς Ινδονήσιους, δεν θα ήθελα να τους προσβάλω, ειδικά ακούσια. Γι' αυτό μήπως δεν πιστέψαν ότι είσαι ψαράς και σε στείλανε.

Ωστέ έτσι... Ενδιαφέρον γλωσσολογικό μυστικό!

Να κάνουμε λίγο εξάσκηση: Βλέπω ότι 'χάτι' σημαίνει καρδιά. 'Χάτι-χάτι' σημαίνει πρόσεχε. Και αν είσαι στην Κούβα, 'ωραία' σημαίνει 'ωραία', και 'ωραία-ωραία' σημαίνει δρόμος αν είσαι Κουβανος ταξιτζής .

 

[interted]

Μέρα 11η

Βγαίνοντας αγουροξυπνημένος από το δωμάτιο ακούω τον εξής διάλογο: “Ρε ‘συ, τον κατάλαβες τον σεισμό σήμερα το πρωί;” “Σοβαρά; Εγώ νόμιζα ότι αυνανιζόσουν στο πάνω κρεβάτι”. Ανοίγω τα σάιτ και διαβάζω: 6.4 Ρίχτερ στο ηφαίστειο Ριντζάνι του Λομπόκ, νεκροί και εκατοντάδες εγκλωβισμένοι ορειβάτες από κατολισθήσεις. Εμείς βέβαια στο Ουμπούντ ίσα που το αισθανθήκαμε και δεν θυμάμαι να πέρασε σκέψη τροποποίησης του προγράμματος. Στο πρωινό προστέθηκαν στην παρέα δύο κοπέλες οι οποίες ήθελαν να πάνε στις βόρειες παραλίες και προσπαθούσαν να πάρουν μαζί τον Γουίλ τον Άγγλο (τον πρώτο Άγγλο, όχι τον `πηδήκουλα’ - ο δεύτερος μας έλεγε πως δεν έχει βρει ακόμα ελευθέρων ηθών Αυστραλέζες, για να εισπράξει την απάντηση ‘Σε χόστελ ήρθες φίλε, όχι σε μπ@ρδέλο’). Οι Ολλανδές φεύγανε για Τσανγκού, που είναι μάλλον το τρέντι εναλλακτικό της κορεσμένης Κούτα και ο Αμερικάνος αποφάσισε να τροποποιήσει το πρόγραμμά του και να πάει μαζί τους. Εγώ είχα σκοπό να νοικιάσω μηχανάκι για να εξερευνήσω και ο Γουίλ που δεν είχε ενθουσιαστεί από την ιδέα να τρέχει στα βόρεια αποφάσισε να με ακολουθήσει.

Η τύπισσα στο περίπτερο έσπασε ρεκόρ ταχύτερης ενοικίασης σκούτερ: πήρε τις 75.000 ρουπίες, μας έδωσε τα κλειδιά και, μετά από απαίτηση, τα κράνη και μας έστειλε στην ευχή του Βισνού. Το 125cc Honda δεν μάσησε στις ανηφόρες και ο Γουίλ με το GPS του μας ξεμπέρδεψαν στο περίπλοκο οδικό δίκτυο για να φτάσουμε στις πύλες του ινδουιστικού ναού Λουχούρ Μπατουκαρού. Ο ναός βρίσκεται σε υψόμετρο 1300 μ., μέσα σε ομίχλες και τροπικό δάσος, και θεωρείται εξαιρετικά σημαντικός για τους Μπαλιανούς. Τώρα αν η σημαντικότητα του ναού δικαιολογεί το ότι, με βάση μια πινακίδα στην είσοδο, ‘απαγορεύονται τα παιδιά που δεν τους έχουν πέσει τα πρώτα δόντια, οι γυναίκες στις μέρες των περιόδων τους, οι πιστοί που γίνονται ακάθαρτοι λόγω θανάτου (!)’, δεν το καταλαβαίνω. Εμείς πάντως φορέσαμε το σαρόνγκ μας, περπατήσαμε ανάμεσα στις ανάγλυφες βρύσες και αγάλματα όπου οι πιστοί προσεύχονταν προσφέροντας λουλούδια και παρακολουθήσαμε την μαζική λειτουργία με συνοδεία καμπανακιών. Πήραμε πάλι τον δρόμο – ο Γουίλ ήθελε να κάνει μερικά μαθήματα οδήγησης αλλά τελικά έπιασε βροχή και έτσι σταματήσαμε για φαγητό σε μπουφέ και θέα εντυπωσιακές βαθμωτές καλλιέργειες ρυζιού (η περιοχή λέγεται Τζατιλουγούι και είναι προστατευμένη από την Ουνέσκο – κάτι που εξηγεί πιθανόν και τα διόδια που πληρώσαμε). Ο Γουίλ αποδείχθηκε φαν των σκαφών και μάλιστα έχει βάλει σαν στόχο ζωής να κάνει τον περίπλου της Γης χωρίς στάση, κάτι ‘που έχουν καταφέρει λιγότεροι από 1000 άνθρωποι μέχρι σήμερα’. Η τρέλα του Γουίλ εξηγείται καθώς ο πατέρας του έχει γιότ. Πως όμως να εξηγήσουμε την τρέλα του ανθρώπου που θα γνωρίσουμε στην συνέχεια...;

Πήρα τηλέφωνο τον `Ντι Ουάν', (παράφραση του Ινδονησιακού ονόματός του) γιατί έψαχνα να βρω φυτεία τσαγιού, σε ένα νησί που καλλιεργούν περισσότερο καφέ. Κάπως παραξενεύτηκε, αλλά μας κάλεσε στην φυτεία-ξενοδοχείο του χωρίς δισταγμό και έτσι, μετά από κάποιους απότομους χαλικόδρομους και ναούς στην ομίχλη, βρεθήκαμε στην ζεστασιά του παλατιού που έχει χτίσει ο `Ντι Ουάν' μέσα στο τροπικό δάσος στην πλαγιά του βουνού. Μας έδειξε με καμάρι την φυτεία τσαγιού που καλλιεργεί ο ίδιος και είναι, κατά δήλωσή του, η πρώτη στο Μπαλί (εξ ού και το Ντι Ουάν - Το Ένα) και, καθώς η γυναίκα του μας ετοίμαζε τσάι, ο Ντι Ουάν μας είπε την ιστορία του: Ιαβανός στην καταγωγή, τσίνησε όταν τον στείλανε στα καράβια, μην θέλοντας να βάλει αφεντικό πάνω από το κεφάλι του. Ξεκίνησε λοιπόν με ένα εισιτήριο για το Μπαλί και 15.000 ρουπίες στο χέρι, κάπου στις αρχές του ‘70. Δουλεύοντας από εδώ και από εκεί, διαπίστωσε ότι οι τουρίστες, που είχαν αρχίσει να καταφτάνουν στο Μπαλί, αγοράζανε τζην και έτσι άρχισε να τα πουλάει. Τα τζην γίνανε δερμάτινα μπουφάν που έφερνε από την Ιάβα, και έτσι σιγά, σιγά κατάφερε να χτίσει μια επιχείρηση με δερμάτινα. Εν το μεταξύ άνοιξε και νυχτερινό κλαμπ, με πιώματα, αλλά και την πρώτη επιχείρηση σέρφινγκ, η οποία πωλήθηκε τελικά στην Ριπ Κέρλ. `Το κεφάλαιο είναι δίκαιο’, μας λέει. Αρκεί να έχεις διάθεση και ιδέες. Κάποια στιγμή στην δεκαετία του ‘90, τον παίρνει τηλέφωνο η μάνα του: “Καλά”, του λέει, “εσύ μουσουλμάνος άνθρωπος να βγάζεις λεφτά πουλώντας αλκοόλ σε ξεσαλωμένα πάρτυ;”. Την είδε αλλιώς ο Ουάν, αγόρασε αυτή την γη στο βουνό που δεν την ήθελε κανένας, και άρχισε να χτίζει τον παράδεισο του. Ξέχασε να μας πει βέβαια και για την εταιρία με εξερευνητικές εξορμήσεις, το κέντρο υγείας του (μας έδωσε όμως κάρτα) κτλ. Τώρα απολαμβάνει το ‘παιχνίδι’ του, δηλ. την καλλιέργεια τσαγιού, χαίρεται την δεύτερη γυναίκα του και την κόρη του που έχει τουριστικό μαγαζί και Άγγλο φίλο, και προσεύχεται 5 φορές την ημέρα στο μπαλκόνι του πάνω από τα σύννεφα.

Ήταν ώρα να αφήσουμε τους εγκάρδιους Ντι Ουάν και γυναίκα του, και να επιστρέψουμε στο Ουμπουντ όπου η τρέλα συνεχίζονταν. Πορείες γυναικών με καλάθια στο κεφάλι στον δρόμο, χοροί στο παλάτι του Ουμπούντ, φαγητό με συνοδεία γκαμελάν να αναμειγνύεται με ροκ συναυλία από απέναντι, και ένας πιτσιρικάς οδηγός μηχανοταξί που με βρήκε Μπουλέ (ξένο Ευρωπαϊκής καταγωγής) και με έκλεψε στα ρέστα νομίζοντας ότι έκανε κανένα κατόρθωμα. Στο τέλος της μέρας σχημάτισα την εντύπωση ότι είχα πάρει την δόση μου από Ουμπούντ και ήταν η ώρα για να την κάνουμε με ελαφρά από αύριο.

Ινδουιστικός ναός Μπατουκαρού στους πρόποδες του συνεφιασμένου όρους Μπατουκαρού. Έχει την φήμη ενός από τους πιο `πνευματικούς' ναούς του Μπαλί.

Αν δεν φοράτε παραδοσιακό κάλυμα ποδιών (σαρόνγκ) ξεχάστε το (δίνουν βέβαια στην είσοδο). Για να μην πούμε για τα δόντια σας....

Ήχοι της προσευχής με καμπανάκια
https://soundcloud.com/https%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fuser-726903196%2F29-jul-2018-13-40-49

Οι προστετευμένοι ορυζώνες της Ουνέσκο. Κλασική εικόνα υδατοκαλλιέργειας ρυζιού που θα βρεις παντού στην Ινδονησία. Γιαυτό και ξεσκίζονται στο νάζι γκορένγκ (όπως κι εμείς άλλωστε, ενώ απολαμβάναμε την θέα).

Βλέποντας και τα ανησυχητικά νέα από το διπλανό νησί.

Τα τσάγια του Ντ' Ουάν

Ο οποίος έχει τελειοποιήσει κάθε λεπτομέρεια στο ξενοδοχείο-ησυχαστήριο του. Όπως παρατήρησε ο Γουίλ, οι τουαλέτες των δωματίων είναι πραγματικά σπέσιαλ, αφού έχουν ένα δέντρο να έχει μεγαλώσει στην μέση!

Αυτή την φορά είχε χορό στον παλάτι, με τις εντυπωσιακές 'ρομποτικές' κινήσεις και τα γουρλωμένα μάτια που κάνουν τους χορούς στο Μπαλί να έχουν τόσο μεγάλη φήμη.

 

[agmi]

Δεν βλέπω να αναφέρεις τους ντόπιους με τα πονυ, που γίνονται πολύ ενοχλητικοί από το μικρο γκρουπ των κτιρίων (εκεί που παρκάρουν τα διαλυμένα Landcruiser που σε μετάφεραν) ή καλυβών μέχρι τα σκαλοπάτια του Bromo. Στην αρχή ζητάνε πχ 100, στα μισά όταν σε βλέπουνε και έχεις κρεμάσει την γλώσσα σου πχ 500 και σε ακολουθούν σαν κοράκια και το 500ρικο γίνεται 700 κοκ! Το ίδιο και στην επιστροφή, που αυτή σαφώς είναι πανεύκολη!

 

[interted]

Αλήθεια είναι, στο κατέβασμα από τα σκαλιά του Μπρόμο, μας ζάλισαν τα αφτιά οι οδηγοί των πόνυ για μια μικρή απόσταση. Θυμάμαι ρώτησα έναν, θα με πάς μέχρι το χωριό Cemoro Lawang με αυτά τα λεφτά, και έκοψε λάσπη. Γενικώς για να μην γίνομαι κουραστικός (και γιατί δεν θυμάμαι μερικές φορές) δεν αναφέρω όλες τις παρενοχλήσεις, όπως για παράδειγμα οι μπετσακτσίδες στα περισσότερα μέρη, το Μπρόμο μετά την ανατολή, το Ουμπούντ.... Από την άλλη βρέθηκα σε μερικά μέρη στην Ινδονησία που οι ντόπιοι με πήγαιναν με τα μηχανάκια τους όπου ήθελα και αρνούντουσαν την πληρωμή. Θα τα βρεις όλα νομίζω, όπως σε κάθε μέρος στον κόσμο.