Βόρεια Κορέα Φωτο-ιστορία: Επιστροφή στη Βόρεια Κορέα

[taver]

Κεφάλαιο 14: Ο Δρόμος για τη DMZ

H Δευτέρα 10/9 ξεκίνησε χαλαρά, μολονότι πολύ νωρίς, με τη θέα από το βρώμικο παράθυρο.



Φάγαμε το πρωϊνό μας, μπήκαμε στο πούλμαν μας και ξεκινήσαμε. Λόγω έλλειψης χώρου, στο πρωϊνό μοιραζόμασταν τα τραπέζια μας και με διάφορους άλλους. Βρήκαμε π.χ. ένα 23χρονο Ελβετό που ταξίδευε μόνος του: Ήταν δηλαδή σε ένα αυτοκίνητο μαζί με ένα οδηγό και δυο συνοδούς (Α και Β) που τον πρόσεχαν όλη μέρα.





Η γειτονιά του ξενοδοχείου μας είναι η γειτονιά νεολαίας και άθλησης της Pyongyang, και γι αυτό έχει αρκετές αθλητικές εγκαταστάσεις στην περιοχή:





Το πρόγραμμα της σημερινής ημέρας είναι για μένα επανάληψη, καθώς το είχα ξανακάνει τέσσερα χρόνια πριν. Θα πάμε στην πόλη Kaesong, κοντά στα σύνορα με τη Νότια Κορέα, και στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη (DMZ) που μόνο αποστρατιωτικοποιημένη δεν είναι, που χωρίζει τις δυο Κορέες. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι έχουμε δυο ώρες και κάτι δρόμο ως εκεί. Είχα ξεχάσει την πυκνότητα λακκούβας στις εθνικές οδούς της Βόρειας Κορέας, και λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο για λίγο ύπνο που δεν έκανα τη νύχτα…











Δείτε τα κτήρια στις επόμενες φωτογραφίες:







Αυτή είναι φωτογραφία (δική μου) από το ίδιο σημείο το 2014. Είναι τα ίδια κτήρια.



Και βγήκαμε σιγά σιγά από την πόλη:

















Κάναμε μια στάση για ανεφοδιασμό (και για καφέ, γιατί ο στιγμιαίος του ξενοδοχείου ήταν και πανάκριβος και απαράδεκτος), και συνεχίσαμε για την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη.





Κάπου λίγο πιο πέρα, πετύχαμε ένα άλλο πούλμαν σαν το δικό μας να έχει σταματήσει στην άκρη του δρόμου, και ο οδηγός μας έκανε νόημα να σταματήσουμε. Μετέφερε κι αυτό ένα μικρό γκρουπ τουριστών, που λόγω τεχνικού προβλήματος έπρεπε να μετεπιβιβαστούν στο δικό μας για τη συνέχεια της διαδρομής.
Επρόκειτο για Πέντε Βραζιλιάνους, με δυο πορτογαλόφωνους Κορεάτες συνοδούς. Οι τέσσερις ήταν αντιπροσωπεία του Κομμουνιστικού Κόμματος Βραζιλίας, εξηντάρηδες από το Σάο Πάολο, που είχαν έρθει εδώ για τους εορτασμούς των 70 ετών. Μόλις άκουσαν ότι είμαι Έλληνας, μου δήλωσαν και θαυμαστές του Πουλαντζά. Ο πέμπτος, ένας νεαρός γύρω στα 30, αστυνομικός των ΜΑΤ στο Ρίο, μάλλον προσπαθούσε να έχει όσο το δυνατόν λιγότερες σχέσεις με αυτούς τους συμπατριώτες του, και έτυχε να καθίσει και δίπλα μου, οπότε πιάσαμε κουβέντα (όσο μας επέτρεπαν τα φτωχά αγγλικά του).

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15
• 16
• …

  Go to chapter

  Go
• 26

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 26

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[taver]

Κεφάλαιο 2: Μετάβαση

Έτσι λοιπόν, με τη βίζα στο διαβατήριο, με τα μετρητά σε Ευρώ για πληρωμή των Κορεατών στην τσέπη, ένα μεσημέρι του Σεπτέμβρη (5/9 14:15) επιβιβάστηκα στη CA864 που εκτελέστηκε από ένα Airbus A330-300 με πινακίδες «B-8385». Βρήκα τη θέση μου στο 40H που ευτυχώς ήταν δίπλα σε κενό κάθισμα, και ταξίδεψα ως το επόμενο πρωί για το Πεκίνο.

Στο Πεκίνο ήταν η τρίτη φορά που πήγαινα, και έτυχα πάνω στη σύνοδο κορυφής του FOCAC, του Forum δηλαδή για τη συνεργασία Κίνας - Αφρικής, με ένα σωρό Αφρικανούς ηγέτες να βρίσκονται στην πόλη. Προς τιμήν τους, οι Κινέζοι είχαν αποφασίσει να κλείσουν τα εργοστάσια γύρω από το Πεκίνο για λίγες μέρες, ώστε να καθαρίσει η ατμόσφαιρά του, και πράγματι ήταν μια αγνώριστη πόλη με καθαρό αέρα, έτσι για αλλαγή.

Εν τω μεταξύ, είχα ήδη δει στο facebook ότι ο φίλος μου ο Ε. που μου έβαλε την ιδέα να ξαναπάω, ξαναπήγε κι αυτός, αλλά έκανε καλύτερη έρευνα αγοράς και πήγε με τους Young Pioneer Tours. Ξεκίνησε μια μέρα πριν από μένα, και ήξερε ότι θα μείνει στο ξενοδοχείο Chongnyon (που σημαίνει «νεότητα»), όταν εγώ ήξερα ότι θα μένω στο Koryo Hotel όπως την προηγούμενη φορά. Μιλήσαμε και κανονίσαμε να προσπαθήσουμε να βρεθούμε, ξέροντας ότι αυτό θα εξαρτιόταν αποκλειστικά από τους συνοδούς μας.

Την επόμενη μέρα το μεσημέρι ήταν η συνάντηση του γκρουπ, όπου θα καταβάλλαμε τα χρήματα και θα λαμβάναμε τις βίζες μας για τη Βόρεια Κορέα. Θα γινόταν σε ένα βορειοκορεάτικο εστιατόριο, ένα τετράγωνο από το σύμπλεγμα της Βορειοκορεάτικης πρεσβείας, που καταλαμβάνει σχεδόν ολόκληρο ένα οικοδομικό τετράγωνο του Πεκίνου, στην περιοχή Chaoyangmen. Το εστιατόριο βρίσκεται σε ένα κτήριο εμπορικού κέντρου (βασικά ένα τεράστιο κατάστημα Walmart). Πριν τέσσερα χρόνια είχαμε βρεθεί πάλι στο ίδιο εστιατόριο, που τότε βρισκόταν στον πρώτο όροφο του εμπορικού. Πλέον έχει μετακομίσει στον τελευταίο όροφο, ωστόσο δε φτάσαμε ποτέ εκεί. Λόγω των εορτασμών των 70 ετών, το προσωπικό του εστιατορίου εστάλη στην… Pyongyang για τις αυξημένες ανάγκες της υποδοχής επισήμων και τουριστών εκεί.

Ο εκπρόσωπος του KITC, ένας Βορειοκορεάτης που ζει μόνιμα μέσα στην Πρεσβεία, ο οποίος είναι δυο χρόνια στο Πεκίνο αλλά δεν έχει μάθει να διαβάζει Κινέζικα, μας υποδέχθηκε μπροστά στην πόρτα, μας αναγνώρισε από τις φωτογραφίες στις βίζες, και μας πήγε σε ένα διπλανό κινέζικο εστιατόριο. Στην παρέα μας βρίσκονταν δυο Ολλανδοί (υποθέτω ζευγάρι) που στη συνέχεια θα κινούνταν μόνοι τους, συνοδεία πάντοτε δυο Βορειοκορεατών tour guides κι ενός σοφέρ, και το κυρίως γκρουπ: Εγώ, ένας Κροάτης, δυο Γερμανίδες, ένας Δανός και μια Δανή (όχι ζευγάρι). Ολιγομελές γκρουπ, πράγμα που σήμαινε ότι θα είχαμε κι εμείς το διαρκές μάτι των συνοδών μας πάνω μας. Ούτε το 1/3 από το γκρουπ του ίδιου πρακτορείου την προηγούμενη φορά, που εξηγείται μάλλον από το γεγονός ότι έχουν κρατήσει τις τιμές τους πάνω κάτω σταθερές, ίσως και λίγο τσιμπημένες, όταν όλα τα άλλα πρακτορεία τις έχουν ρίξει σημαντικά.

Δώσαμε τα χρήματα που αναλογούσαν στον καθένα (€1265.00 - €200.00 προκαταβολή = €1065.00 για μένα), πήραμε τις βίζες μας, που και πάλι είναι ένα χωριστό χαρτάκι κι όχι κάτι που θα μείνει στο διαβατήριο, και μάθαμε τα νέα: Η Pyongyang έχει ρεκόρ επισκεπτών αυτές τις μέρες για τους εορτασμούς των 70 ετών, και τα κεντρικά ξενοδοχεία στα οποία μένουν κανονικά οι δυτικοί τουρίστες, Koryo και Yanggakdo, είναι δεσμευμένα για επίσημες αντιπροσωπείες μόνο. Οι τουρίστες, θα πάμε σε άλλα ξενοδοχεία.



Μάθαμε κι άλλα νέα, για τα οποία είχαμε ήδη πάρει ένα e-mail: Η επιλογή του τρένου προς Pyongyang, για τους υπόλοιπους που την είχαν επιλέξει, είχε ακυρωθεί, καθώς όλα τα τρένα ήταν sold out τις μέρες αυτές. Μάλιστα, ένα άλλο πρακτορείο, το Young Pioneer Tours, είχε ναυλώσει ένα ολόκληρο ειδικό τρένο για να μεταφέρει τους πελάτες του. Όλο το group θα πήγαινε αεροπορικώς, οπότε το πρακτορείο κανόνισε και δε θα φεύγαμε με τη μεσημεριανή πτήση για Pyongyang, αλλά με την (πολύ) πρωϊνή. Θα φτάναμε εκεί στις 10:50 αντί για τις 16:05. Κανονικά υπάρχει μία πτήση μόνο, που φτάνει μάλιστα περίπου την ίδια ώρα με το τρένο, ωστόσο λόγω των εορτασμών αυτές τις μέρες η Air Koryo είχε προσθέσει δρομολόγια, και είχε τρεις πτήσεις κάθε μέρα από/προς Πεκίνο. Όλα αυτά σήμαιναν ότι μπορούσαμε να πάμε από το πρωί και να κερδίσουμε ώρα ξεκινώντας αμέσως τις ξεναγήσεις (χωρίς οικονομική επιβάρυνση).

Υπενθυμίζω στους αναγνώστες ότι θέματα που έχω αναλύσει στην παλιά ιστορία δεν τα επαναλαμβάνω εδώ. Δεν εξηγώ, για παράδειγμα, ότι είναι αδύνατο να πάει κανείς ανεξάρτητα στη Βόρεια Κορέα, θεωρώ πως το έχετε διαβάσει ήδη, όπως και αρκετά άλλα.

 

[taver]

Κεφάλαιο 3: Air Koryo

Όλα αυτά βέβαια σήμαιναν και πολύ πρωινή μετάβαση στο Terminal 2 του διεθνούς αεροδρομίου του Πεκίνου. Το ταξί ευτυχώς κόστισε μόνο 96.00 CNY (€12.17), και ήμασταν όλοι στην ώρα μας για το check-in με την πτήση JS322 της Air Koryo, στις 07:50 το πρωί της 8/9/2018. Μου έλαχε θέση στο παράθυρο, 26F.

Και πάλι το γνωστό μου Tu204-100 με πινακίδες P-633, τρίτη φορά πέταγα με το ίδιο, το μοναδικό αεροσκάφος της Air Koryo που έχω μπει. Από την προηγούμενη φορά, βέβαια, έχει υπάρξει ανακαίνιση στα καθίσματα, όχι όμως και στο προσφερόμενο γεύμα…

















Μέσα στο αεροπλάνο συμπληρώσαμε και τη σχετική γραφειοκρατία για την είσοδο στη Βόρεια Κορέα. Σημειώστε ότι πρέπει να περιγράψουμε ακριβώς κάθε βιβλίο που φέρουμε μαζί μας (εγώ είχα ένα Lonely Planet για το Πεκίνο μόνο), όλα τα χρήματα ακριβώς, τα μηχανήματα κλπ.



Η διαδρομή της πτήσης Πεκίνο – Πιονγιάνκ κανονικά είναι αυτή:

Εν τούτοις, η πτήση μας ακολούθησε πορεία εξ’ ολοκλήρου πάνω από τη στεριά. Ο πιλότος κάποια στιγμή μας θύμισε ότι περνάμε τα σύνορα, και ξεκινάμε την κάθοδό μας για την προσγείωση. Η φωτογαφία αυτή είναι από τα σύνορα Κίνας (δεξιά) με τη Βόρεια Κορέα (Αριστερά).



Έβγαλα κι άλλες φωτογραφίες από το παράθυρο, ώσπου κάποια αεροσυνοδός μου έκανε αυστηρή παρατήρηση ότι απαγορεύεται και περίμενε πάνω μου μέχρι να τις σβήσω (δεν είχα στήσει το undelete στο κινητό μου, γαμώτο μου).

Λίγο αργότερα προσγειωθήκαμε στην Pyongyang. Το αεροπλάνο κατευθύνθηκε προς το νέο, μοντέρνο terminal, αλλά λίγο πριν φαινόταν αρκετός κόσμος στημένος. Όλοι υποθέσαμε ότι κάτι άλλο, εορταστικό, που συνέβαινε στο αεροδρόμιο την ώρα αυτή, ωστόσο όταν πλησιάσαμε το αεροσκάφος σταμάτησε δίπλα στον κόσμο, που κρατούσε σημαιάκια της Βόρειας Κορέας και της… Κούβας. Μια σκάλα ήρθε στο αεροπλάνο μας, ένα κόκκινο χαλί στρώθηκε, κάποιος κατέβηκε (δυστυχώς δε μπόρεσα να δω ποιος, καθόμουνα σε παράθυρο στα δεξιά του αεροπλάνου και τα πάντα συνέβαιναν στην αριστερή πλευρά), οι μπάντες παίζανε, η υποδοχή ξεκίνησε, και ταυτόχρονα η σκάλα απομακρύνθηκε και το αεροπλάνο μας ξεκίνησε και πάλι, για να πάει 100 μέτρα πιο πέρα στη φυσούνα του terminal. Η επιτροπή υποδοχής έμοιαζε με αυτή (από τις ειδήσεις, κάνα μήνα αργότερα):

Με κάθε επιφύλαξη, η σχετική είδηση πρέπει να είναι αυτή:
http://www.periodico26.cu/index.php/en/cuba-news/item/11858-cuban-vicepresident-arrives-in-pyongyang κι ο αξιωματούχος ο Salvador Valdés Mesa, αλλά με τα μάτια μου δεν είδα κάτι.

Περάσαμε το immigration, εύκολα και γρήγορα, και το τελωνείο, σχετικά εύκολα και γρήγορα κι αυτό, καθώς δεν είχαμε και πολλά-πολλά να ελέγξουν, και συναντήσαμε τις οδηγούς μας. Λόγω πληθώρας τουριστών, χρειάζονται περισσότερους συνοδούς. Σε κάθε γκρουπ συνοδεύουν πάντοτε δυο, κι ο ένας από τους δυο πρέπει να είναι έμπειρος. Ωστόσο, δεν τους φτάνανε οι έμπειροι συνοδοί που είχαν, οπότε αναβάθμισαν κάποιες ως τότε βοηθούς σε έμπειρες συνοδούς, και έφεραν και κοπελίτσες από τη σχολή ως βοηθούς τους, και τις έβαλαν σε μικρά γκρουπ. Αυτή ήταν και η περίπτωσή μας, με την έμπειρη συνοδό (ξεναγό) μας να είναι μετά βίας 25 ετών, και τη βοηθό της να είναι 19χρονη, στην πρώτη της επαγγελματική εμπειρία με πραγματικούς δυτικούς (υπάρχουν και φωτογραφίες τους πιο κάτω).

Μάθαμε ότι η επιτροπή υποδοχής ήταν εκεί για να υποδεχτεί μια από τις 60 περίπου διεθνείς αντιπροσωπείες (delegations) που θα παρευρίσκονταν στους εορτασμούς, μπήκαμε στο πουλμανάκι που θα μας μετέφερε τις επόμενες μέρες, και ξεκινήσαμε.

 

[Yorgos]

Τρομερός και συνοπτικός. Εύγε!!!

 

[arabickostas]

Από την προηγούμενη φορά, βέβαια, έχει υπάρξει ανακαίνιση στα καθίσματα, όχι όμως και στο προσφερόμενο γεύμα

Εγω παλι βλεπω προοδο στη συσκευασια - σεμεδακι του σαντουιτς. Την προηγουμενη φορα ηταν σκετο...

Y.Γ keep going αναμενουμε!

 

[Yorgos]

Εγω παλι βλεπω προοδο στη συσκευασια - σεμεδακι του σαντουιτς. Την προηγουμενη φορα ηταν σκετο...

Y.Γ keep going αναμενουμε!

Εγώ όταν πήγα δεν είχε φαγητό. Νηστικους μας πήγαν να αφήσουμε στεφάνι.

 

[taver]

Εγώ όταν πήγα δεν είχε φαγητό. Νηστικους μας πήγαν να αφήσουμε στεφάνι.

Ένα από τα καλά (όπως το δεις, δηλαδή) του ταξιδιού όπως έγινε, είναι ότι τα αγάλματα ήταν στην off limits ζώνη της πόλης, μόνο επίσημες αντιπροσωπείες πήγανε.

 

[Yorgos]

Ένα από τα καλά (όπως το δεις, δηλαδή) του ταξιδιού όπως έγινε, είναι ότι τα αγάλματα ήταν στην off limits ζώνη της πόλης, μόνο επίσημες αντιπροσωπείες πήγανε.

Ε είσαι αντίχριστος.

 

[taver]

Ε είσαι αντίχριστος.

Απέφυγα τις επαναλήψεις

 

[taver]

Κεφάλαιο 4: Στην πόλη

Επόμενος προορισμός, το κέντρο της Pyongyang, αλλά και η διαδρομή έχει το ενδιαφέρον της (συγχωρήστε μου τις αντανακλάσεις στο τζάμι). Πριν 4 χρόνια αυτές οι φωτογραφίες θα απαγορεύονταν εντελώς, τώρα επιτρέπονται, με την εξαίρεση στρατιωτών (παρελάσεις κλπ ΟΚ), και κτηρίων υπό κατασκευή. Ενδεχομένως για να μη φαίνεται ότι οι στρατιώτες κάνουν ένα σωρό οικοδομικές και άλλες εργασίες.































Η πρώτη μας στάση είναι στον «Πιο καινούργιο δρόμο της Pyongyang». Ένα σύμπλεγμα κτηρίων κλπ. για να στεγάσει προσωπικό και φοιτητές του Kim Il Sung University, του καλύτερου πανεπιστημίου της Pyongyang που σπουδάζουν «οι καλύτεροι» της χώρας. Είναι τιμή για κάποιο μαθητή να γίνει δεκτός για σπουδές εκεί. Τα κτήρια γύρω μας έχουν κατασκευαστεί το 2017, και βρίσκονται στα βορειοανατολικά της Pyongyang, κοντά στο Μαυσωλείου του Προέδρου Kim Il Sung και του Chairman Kim Jong Il. Ποιος τα πληρώνει όλα αυτά τα κατασκευαστικά με τη χώρα να βρίσκεται κάτω από διεθνές εμπάργκο; Έλα ντε… Πάντως σε κάποια πηγή ελεγχόμενης αξιοπιστίας διάβασα ότι υπάρχει πρόβλημα με τη στατικότητα αυτών των κτηρίων, λόγω της εσπευσμένης κατασκευής ( https://www.38north.org/2017/07/hferon071817/ ).

























Δεν είναι κανονικό κατάστημα αυτό, απευθύνεται σε τουρίστες:















Κατευθυνθήκαμε στο «Foreign Langugage Bookstore». Πριν μπούμε μέσα, τράβηξα μια φωτογραφία στο κατάστημα του ισογείου. Όλο το σύμπλεγμα απευθύνεται αποκλειστικά σε τουρίστες, οι ντόπιοι δεν ψωνίζουν εδώ.



Στο κατάστημα βρίσκεις διάφορα βιβλία για τη Βόρεια Κορέα, αντίγραφα από επίσημα κείμενα, μαγνητάκια και σουβενιράκια, χειροποίητες αφίσες προπαγάνδας, κλπ. Όχι φυσικά καρφίτσες με τον πρόεδρο, αυτές δεν πωλούνται και πρέπει να τις κερδίσεις με την προσπάθειά σου ως πολίτης (και να τις φοράς σχεδόν υποχρεωτικά). Οι συνοδοί μας έχουν το επιπρόσθετο καθήκον να καταγράφουν τι αγοράζουμε. Όταν πήρα όμως κι ένα βιβλίο στα Γαλλικά (“La guerre de corée”), η νεαρή συνοδός μας, που δεν ήξερε Γαλλικά, τα είδε όλα. «Τι σημαίνει αυτό;», με ρώτησε επίμονα….

Έψαξα και τα φύλλα των Pyongyang times από τον Ιούνιο. Τα ξεφύλλισα όλα (εβδομαδιαίο είναι το έντυπο). Η είδηση της συνάντηση Κιμ-Τράμπ στη Σιγκαπούρη, παρότι σηματοδότησε ριζική στροφή στην εξωτερική πολιτική της Β. Κορέας (προσωρινά τουλάχιστον), δεν υπήρχε πουθενά. Σα να μην έγινε ποτέ. Ρώτησα τη συνοδό μου. «Ναι», μου λέει, «εδώ στην Κορέα δεν ανακοινώθηκε τίποτα».

Συνεχίσαμε τη βόλτα, προς τα πίσω αυτή τη φορά, όπου δίπλα στο σημείο που παρκάραμε, μας περίμενε το μεσημεριανό μας γεύμα στο εστιατόριο «Ryomyong Tulip».









Σε κλασσικό κινέζικο στυλ, το φαγητό σερβίρεται σε τραπέζι το κέντρο του οποίου περιστρέφεται για να φτάνουν όλοι, σε μια λιτά διακοσμημένη αίθουσα.







Εν τω μεταξύ, οι ξεναγοί μας ενημέρωσαν για τις αλλαγές στο πρόγραμμα. Όπως ΠΑΝΤΑ, τα προγράμματα των επισκέψεων αλλάζουν, και αλλάζουν πολύ. Οι διοργανωτές μας, κατάφεραν να μας εξασφαλίσουν θέσεις στην πρεμιέρα των φετινών Mass Games (Arirang), που επανήρθαν μετά από 5 χρόνια διακοπής. Θα είμασταν οι πρώτοι που θα βλέπαμε την καινούργια, βελτιωμένη εκδοχή τους. Τα εισιτήρια είχαν τιμές από €100 ως €800, και μας ρώτησαν τι εισιτήρια θέλαμε. Όλοι πήραμε των €100 (και όπως αποδείχθηκε ήταν μια χαρά θέσεις). Αυτό σήμαινε ότι οι δραστηριότητες του προγράμματος της Κυριακής έπρεπε να καλυφθούν σήμερα, στον επιπλέον χρόνο που είχαμε κερδίσει από την αλλαγή της πτήσης.

 

[taver]

Κεφάλαιο 5: Η τέχνη

Πήραμε και πάλι το όχημα, για να πάμε στην επόμενή μας στάση, στα Mansudae Art Studios Eίχα πάει και την προηγούμενη φορά εκεί, ήταν μια από τις ελάχιστες επικαλύψεις. Η διαδρομή, και πάλι, είχε ενδιαφέρον.





























Τα ίδια τα Art Studios (τα λες και πωλητήρια) ήταν όπως τα θυμόμουνα.















Φεύγοντας, πέσαμε σε κοσμοσυρροή:





Όπως και την πρώτη φορά, ήταν να πάμε στον επόμενο σταθμό μας με το μετρό, αλλά η συνοδός Α επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον αρχηγό, και πήρε άκυρο. Και το μετρό ήταν πλέον off limits για τους τουρίστες. Φτάσαμε λοιπόν οδικώς στην Αψίδα του Θριάμβου, την είδαμε, και βολτάραμε στη γύρω πλατεία, όπου βρίσκεται και το στάδιο Kim Il Sung.



























Μπήκαμε σε ένα ακόμη μαγαζάκι με σουβενίρ.

 

[fenia42]

Θέλω πολύ να το κάνω αυτό το ταξίδι αλλά η τιμή του αυτή τη στιγμή είναι απαγορευτική. Θεωρώ πως στο μέλλον θα γίνει πιο προσιτό γι’αυτό σκοπεύω να κάνω υπομονή.