psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.049
- Likes
- 55.508
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Επιστροφή στη Σλοβακία
Η τελευταία μέρα της έτσι κι αλλιώς μικρής αυτής κεντρο-ευρωπαϊκής απόδρασης είχε ξημερώσει. Τόσο – όσο θα έλεγε κάποιος, που ποτέ όμως δεν είναι αρκετό όταν το σκέφτεσαι φεύγοντας. Τουλάχιστον είχαμε ακόμη αρκετές αξιοποιήσιμες ώρες στη διάθεση μας.
Έτσι κι αλλιώς έπρεπε να ξυπνήσουμε νωρίς, μιας και οι διαδικασίες του πρωινού και του check out έπρεπε να γίνουν πριν τις δέκα. Απολαύστε για λίγο ακόμη τη μαγική αίσθηση του καταφυγίου, όπως και την ιδιαίτερη σίγουρα αίθουσα πρωινού:
Μ’ ένα ελαφρύ ψιλόβροχο και κρύο βγήκαμε από το φιλόξενο καταφύγιο προχωρώντας για τελευταία φορά τους γνωστούς δρόμους του Brno, κάτω από τον οβελίσκο «Památník míru» που ανεγέρθηκε για να τιμήσει το νικηφόρο τέλος των Ναπολεόντειων πολέμων, μέχρι την αγορά της κεντρικής πλατείας:
Ακόμη κι υπό αυτές τις συνθήκες ήταν ευκαιρία για μένα να φωτογραφίσω την ωραία πόλη και τον κεντρικό δρόμο της «Masarykova». Ομορφιά ανεξαρτήτως εποχής:
Γνωστή διαδρομή που την είχαμε κάνει και το προηγούμενο βράδυ κι οδηγούσε στο γνώριμο σημείο του Grand Hotel:
Το Flixbus ήταν άψογο και στην ώρα του στον τερματικό σταθμό, οδηγώντας μας μέσα από τις επαρχίες της Τσεχίας και της Σλοβακίας και τα μικρά ιδιαίτερα χωριά τους που βλέπαμε απ’ το παράθυρο, στην πόλη της Μπρατισλάβας μιάμιση ώρα (και κάτι) αργότερα.
Ο καιρός ευτυχώς ήταν διαφορετικός, τουλάχιστον ως προς τη βροχή με το κρύο να επιμένει βέβαια αμείωτο, κι εμάς να κατεβαίνουμε προς το κέντρο περνώντας (τυχαία) από τη «γειτονιά» μας που θυμηθήκαμε αμέσως εγώ κι ο Νίκος παρόλο που πέρασαν κιόλας έξι χρόνια…
Είχα βλέπετε κι ένα παραδοσιακό εστιατόριο – μπυραρία στις σημειώσεις μου που δε πήγαμε ούτε την προηγούμενη φορά, ούτε τώρα, οπότε μάλλον πρέπει να την ξαναεπισκεφτούμε! Για την πόλη της Μπρατισλάβας σας τα έχω γράψει και στην ανάλογη ιστορία, που διαδραματίζεται βέβαια με εντελώς διαφορετικές καιρικές συνθήκες (καλοκαίρι), κάτι που παίζει σίγουρα μεγάλο ρόλο.
Συνεπώς κάποιο μεγάλο ζητούμενο δεν υπήρχε, παρά μόνο να δει ο Κωστάκης που ερχόταν για πρώτη φορά δυο-τρία σημεία ενδιαφέροντος αλλά και να «σκοτωθούν» οι πέντε κοντά ώρες που μας χώριζαν απ’ το αεροδρόμιο με τον τρόπο που ξέρουμε καλύτερα.
Έτσι δίχως να το καταλάβουμε φτάσαμε στην κεντρική πλατεία «Hlavné námestie» της παλιάς πόλης που διεξάγονταν η μεγαλύτερη χριστουγεννιάτικη αγορά της, άλλη μία στα μάτια μας για το τριήμερο που διανύαμε:
Ο τρόπος βέβαια που οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε είναι ένας, μοναδικός και χαρακτηριστικός, αυτός που μας θύμισε το πέρασμα μας από το κατώφλι της «The Dubliner» (17) με την πρώτη στάση της ημέρας να γίνεται πράξη:
Με την μπαρόκ πύλη τελικής κατασκευής του 1758 «Michalská brána» να βρίσκεται δίπλα μας, δε θα μπορούσαμε να μη κάνουμε ένα πέρασμα, αν κι ούτως ή άλλως προς τα εκεί οδεύαμε. Χαρακτηριστική λόγω αρχιτεκτονικής αλλά και ως η μόνη που διατηρήθηκε από τις μεσαιωνικές οχυρώσεις της πύλης. Το ίδιο χαρακτηριστική πλέον και η ιδιόμορφη πυξίδα στο πέρασμα του δρόμου:
Είχαμε βγει για λίγο εκτός παλιάς πόλης, προχωρώντας την οδό Poštová προς αναζήτηση μιας συγκεκριμένης παμπ δε σας κρύβω, που ακόμη κι αν ξέραμε ότι μάλλον ήταν κλειστή θα πηγαίναμε να εξαντλήσουμε τις όποιες πιθανότητες. Βέβαια αν βρίσκαμε κάτι καλό δε θα λέγαμε όχι, με το μάτι να πέφτει αμέσως στο φτιαγμένο με πολύ μεράκι μαγαζί «Pilsner Factory» (18) όπου καθίσαμε για μια φρέσκια βαρελίσια:
Αν σας φέρει ποτέ ο προγραμματισμός σας στην Μπρατισλάβα και περπατάτε στους ίδιους δρόμους με ‘μας, μη διστάσετε να ψάξετε για παραδοσιακό φαγητό και ποτό στον πανέμορφο ζεστό χώρο της «Slovak Pub» (19) όπου βρέθηκε μπροστά μας για καλή μας τύχη αλλά δυστυχώς δεν είχαμε την πολυτέλεια του χρόνου να στρωθούμε για φαγητό, κάτι που όπως είδαμε άξιζε με το παραπάνω:
Θα τσιμπούσαμε κάτι γρήγορο επιστρέφοντας προς την παλιά πόλη για λίγη ακόμη εξερεύνηση στα σοκάκια της. Είχα ξεχάσει πόσο ωραίο είναι αυτό το σημείο της Μπρατισλάβας, μια όμορφη πόλη για διήμερο:
Αυτό που δεν είχα ξεχάσει όμως σίγουρα είναι τα μπαρ που από μια ώρα και μετά ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο και πετάγονται μπροστά σου εκεί που δε το περιμένεις, συγκεκριμένα στον πεζόδρομο μπροστά από την Πύλη του Μιχαήλ.
Μία στα όρθια στο μπαρ της «Zbrojnoš» (20) δε χάλασε ποτέ κανέναν:
Ήταν ώρα να περιπλανηθούμε για λίγο στα ήσυχα στενάκια κάτω απ’ το κάστρο καθώς δεν είχαμε σκοπό ν’ ανεβούμε σ’ αυτό. Ακόμη ένα όμορφο σημείο της παλιάς πόλης με την κλασσική του αρχιτεκτονική:
Όχι για πολύ βεβαίως μιας και η υλοποίηση του προγράμματος δε σήκωνε αναβολές. Ημιυπόγειο αυτή τη φορά στην «Uisce Beatha» (21) κι ένα δροσερό pint σε εξευτελιστική τιμή:
Με το σούρουπο να δίνει καταπληκτικό χρώμα στην πόλη -όπως σε κάθε τέτοια πόλη αυτή την εποχή- κατεβήκαμε λίγο πιο κάτω προκειμένου να κάνουμε μια γρήγορη επίσκεψη σε άλλη μια πολύ ωραία pub που υπήρχε στις σημειώσεις μας με το όνομα «Sladovňa» (22), ναός της μπύρας όπως αποδείχτηκε κι αυτός:
Δε το θέλαμε αλλά είχαμε στερέψει από χρόνο, με το ρολόι να μην είναι σε καμία περίπτωση με το μέρος μας, κάνοντας παράλληλα τη διαπίστωση πως αυτή εδώ η πόλη αργεί να πάρει μπρος, καθώς ο κόσμος που έβγαινε για τη βόλτα του στο ιστορικό κέντρο αυξάνονταν όλο και περισσότερο:
Την εντυπωσιακή υπόγεια «Goblins» (23) την έχω παρουσιάσει επίσης στην άλλη μου ιστορία για τη Μπρατισλάβα. Θα ήταν κρίμα κι άδικο να μη κατέβουμε για ένα γρήγορο τίμιο, μιας και οι επισκέψεις σε τέτοιους χώρους λατρείας επιβάλλονται. Τι κι αν χορτάσαμε υπόγειο σ’ αυτή την εκδρομή, κανείς δε μπορεί να αρνηθεί ακόμη ένα, πόσο μάλλον θελκτικό όπως τούτο δω:
Βγήκαμε στον παγωμένο αέρα προκειμένου να καλέσουμε ένα ούμπερ για το αεροδρόμιο, μιας και η ώρα πλησίαζε τις 17:30, μέχρι που ο Νίκος έκανε την κίνηση ματ. Άνοιξε το Red Lion (24), ψηλέ είχαμε έρθει και τότε, ένα τελευταίο για το δρόμο μας αξίζει. Και πήγαμε, χωρίς να αρκεστούμε απλά στη draft. Μας έλειπε λίγο ακόμη απόσταγμα...
Ο ταξιτζής μας παρέλαβε από την έξοδο της παλιάς πόλης και συγκεκριμένα μπροστά από το άγαλμα «Jan Nepomucky» όπου με κόστος 12 ευρώ συνολικά από την εφαρμογή της Uber βρεθήκαμε στο κοντινό αεροδρόμιο σε δέκα λεπτά.
Μετά από μικρή αναμονή και μερικά απαραίτητα ψώνια, επιβιβαστήκαμε δίχως ουδεμία καθυστέρηση παραδόξως (σ’ ένα ΣΚ που είχαν γίνει πολλά από τη Ryan και τις ακυρώσεις πτήσεων από την Αθήνα), φτάνοντας στο αεροδρόμιο Μακεδονία μιάμιση ώρα μετά:
Ήταν ο επίλογος σ’ ένα εξαιρετικό τριήμερο που έχω την εντύπωση ότι θα θυμόμαστε και θα φέρνουμε ως παράδειγμα για καιρό!
Η τελευταία μέρα της έτσι κι αλλιώς μικρής αυτής κεντρο-ευρωπαϊκής απόδρασης είχε ξημερώσει. Τόσο – όσο θα έλεγε κάποιος, που ποτέ όμως δεν είναι αρκετό όταν το σκέφτεσαι φεύγοντας. Τουλάχιστον είχαμε ακόμη αρκετές αξιοποιήσιμες ώρες στη διάθεση μας.
Έτσι κι αλλιώς έπρεπε να ξυπνήσουμε νωρίς, μιας και οι διαδικασίες του πρωινού και του check out έπρεπε να γίνουν πριν τις δέκα. Απολαύστε για λίγο ακόμη τη μαγική αίσθηση του καταφυγίου, όπως και την ιδιαίτερη σίγουρα αίθουσα πρωινού:
Μ’ ένα ελαφρύ ψιλόβροχο και κρύο βγήκαμε από το φιλόξενο καταφύγιο προχωρώντας για τελευταία φορά τους γνωστούς δρόμους του Brno, κάτω από τον οβελίσκο «Památník míru» που ανεγέρθηκε για να τιμήσει το νικηφόρο τέλος των Ναπολεόντειων πολέμων, μέχρι την αγορά της κεντρικής πλατείας:
Ακόμη κι υπό αυτές τις συνθήκες ήταν ευκαιρία για μένα να φωτογραφίσω την ωραία πόλη και τον κεντρικό δρόμο της «Masarykova». Ομορφιά ανεξαρτήτως εποχής:
Γνωστή διαδρομή που την είχαμε κάνει και το προηγούμενο βράδυ κι οδηγούσε στο γνώριμο σημείο του Grand Hotel:
Το Flixbus ήταν άψογο και στην ώρα του στον τερματικό σταθμό, οδηγώντας μας μέσα από τις επαρχίες της Τσεχίας και της Σλοβακίας και τα μικρά ιδιαίτερα χωριά τους που βλέπαμε απ’ το παράθυρο, στην πόλη της Μπρατισλάβας μιάμιση ώρα (και κάτι) αργότερα.
Ο καιρός ευτυχώς ήταν διαφορετικός, τουλάχιστον ως προς τη βροχή με το κρύο να επιμένει βέβαια αμείωτο, κι εμάς να κατεβαίνουμε προς το κέντρο περνώντας (τυχαία) από τη «γειτονιά» μας που θυμηθήκαμε αμέσως εγώ κι ο Νίκος παρόλο που πέρασαν κιόλας έξι χρόνια…
Είχα βλέπετε κι ένα παραδοσιακό εστιατόριο – μπυραρία στις σημειώσεις μου που δε πήγαμε ούτε την προηγούμενη φορά, ούτε τώρα, οπότε μάλλον πρέπει να την ξαναεπισκεφτούμε! Για την πόλη της Μπρατισλάβας σας τα έχω γράψει και στην ανάλογη ιστορία, που διαδραματίζεται βέβαια με εντελώς διαφορετικές καιρικές συνθήκες (καλοκαίρι), κάτι που παίζει σίγουρα μεγάλο ρόλο.
Συνεπώς κάποιο μεγάλο ζητούμενο δεν υπήρχε, παρά μόνο να δει ο Κωστάκης που ερχόταν για πρώτη φορά δυο-τρία σημεία ενδιαφέροντος αλλά και να «σκοτωθούν» οι πέντε κοντά ώρες που μας χώριζαν απ’ το αεροδρόμιο με τον τρόπο που ξέρουμε καλύτερα.
Έτσι δίχως να το καταλάβουμε φτάσαμε στην κεντρική πλατεία «Hlavné námestie» της παλιάς πόλης που διεξάγονταν η μεγαλύτερη χριστουγεννιάτικη αγορά της, άλλη μία στα μάτια μας για το τριήμερο που διανύαμε:
Ο τρόπος βέβαια που οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε είναι ένας, μοναδικός και χαρακτηριστικός, αυτός που μας θύμισε το πέρασμα μας από το κατώφλι της «The Dubliner» (17) με την πρώτη στάση της ημέρας να γίνεται πράξη:
Με την μπαρόκ πύλη τελικής κατασκευής του 1758 «Michalská brána» να βρίσκεται δίπλα μας, δε θα μπορούσαμε να μη κάνουμε ένα πέρασμα, αν κι ούτως ή άλλως προς τα εκεί οδεύαμε. Χαρακτηριστική λόγω αρχιτεκτονικής αλλά και ως η μόνη που διατηρήθηκε από τις μεσαιωνικές οχυρώσεις της πύλης. Το ίδιο χαρακτηριστική πλέον και η ιδιόμορφη πυξίδα στο πέρασμα του δρόμου:
Είχαμε βγει για λίγο εκτός παλιάς πόλης, προχωρώντας την οδό Poštová προς αναζήτηση μιας συγκεκριμένης παμπ δε σας κρύβω, που ακόμη κι αν ξέραμε ότι μάλλον ήταν κλειστή θα πηγαίναμε να εξαντλήσουμε τις όποιες πιθανότητες. Βέβαια αν βρίσκαμε κάτι καλό δε θα λέγαμε όχι, με το μάτι να πέφτει αμέσως στο φτιαγμένο με πολύ μεράκι μαγαζί «Pilsner Factory» (18) όπου καθίσαμε για μια φρέσκια βαρελίσια:
Αν σας φέρει ποτέ ο προγραμματισμός σας στην Μπρατισλάβα και περπατάτε στους ίδιους δρόμους με ‘μας, μη διστάσετε να ψάξετε για παραδοσιακό φαγητό και ποτό στον πανέμορφο ζεστό χώρο της «Slovak Pub» (19) όπου βρέθηκε μπροστά μας για καλή μας τύχη αλλά δυστυχώς δεν είχαμε την πολυτέλεια του χρόνου να στρωθούμε για φαγητό, κάτι που όπως είδαμε άξιζε με το παραπάνω:
Θα τσιμπούσαμε κάτι γρήγορο επιστρέφοντας προς την παλιά πόλη για λίγη ακόμη εξερεύνηση στα σοκάκια της. Είχα ξεχάσει πόσο ωραίο είναι αυτό το σημείο της Μπρατισλάβας, μια όμορφη πόλη για διήμερο:
Αυτό που δεν είχα ξεχάσει όμως σίγουρα είναι τα μπαρ που από μια ώρα και μετά ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο και πετάγονται μπροστά σου εκεί που δε το περιμένεις, συγκεκριμένα στον πεζόδρομο μπροστά από την Πύλη του Μιχαήλ.
Μία στα όρθια στο μπαρ της «Zbrojnoš» (20) δε χάλασε ποτέ κανέναν:
Ήταν ώρα να περιπλανηθούμε για λίγο στα ήσυχα στενάκια κάτω απ’ το κάστρο καθώς δεν είχαμε σκοπό ν’ ανεβούμε σ’ αυτό. Ακόμη ένα όμορφο σημείο της παλιάς πόλης με την κλασσική του αρχιτεκτονική:
Όχι για πολύ βεβαίως μιας και η υλοποίηση του προγράμματος δε σήκωνε αναβολές. Ημιυπόγειο αυτή τη φορά στην «Uisce Beatha» (21) κι ένα δροσερό pint σε εξευτελιστική τιμή:
Με το σούρουπο να δίνει καταπληκτικό χρώμα στην πόλη -όπως σε κάθε τέτοια πόλη αυτή την εποχή- κατεβήκαμε λίγο πιο κάτω προκειμένου να κάνουμε μια γρήγορη επίσκεψη σε άλλη μια πολύ ωραία pub που υπήρχε στις σημειώσεις μας με το όνομα «Sladovňa» (22), ναός της μπύρας όπως αποδείχτηκε κι αυτός:
Δε το θέλαμε αλλά είχαμε στερέψει από χρόνο, με το ρολόι να μην είναι σε καμία περίπτωση με το μέρος μας, κάνοντας παράλληλα τη διαπίστωση πως αυτή εδώ η πόλη αργεί να πάρει μπρος, καθώς ο κόσμος που έβγαινε για τη βόλτα του στο ιστορικό κέντρο αυξάνονταν όλο και περισσότερο:
Την εντυπωσιακή υπόγεια «Goblins» (23) την έχω παρουσιάσει επίσης στην άλλη μου ιστορία για τη Μπρατισλάβα. Θα ήταν κρίμα κι άδικο να μη κατέβουμε για ένα γρήγορο τίμιο, μιας και οι επισκέψεις σε τέτοιους χώρους λατρείας επιβάλλονται. Τι κι αν χορτάσαμε υπόγειο σ’ αυτή την εκδρομή, κανείς δε μπορεί να αρνηθεί ακόμη ένα, πόσο μάλλον θελκτικό όπως τούτο δω:
Βγήκαμε στον παγωμένο αέρα προκειμένου να καλέσουμε ένα ούμπερ για το αεροδρόμιο, μιας και η ώρα πλησίαζε τις 17:30, μέχρι που ο Νίκος έκανε την κίνηση ματ. Άνοιξε το Red Lion (24), ψηλέ είχαμε έρθει και τότε, ένα τελευταίο για το δρόμο μας αξίζει. Και πήγαμε, χωρίς να αρκεστούμε απλά στη draft. Μας έλειπε λίγο ακόμη απόσταγμα...
Ο ταξιτζής μας παρέλαβε από την έξοδο της παλιάς πόλης και συγκεκριμένα μπροστά από το άγαλμα «Jan Nepomucky» όπου με κόστος 12 ευρώ συνολικά από την εφαρμογή της Uber βρεθήκαμε στο κοντινό αεροδρόμιο σε δέκα λεπτά.
Μετά από μικρή αναμονή και μερικά απαραίτητα ψώνια, επιβιβαστήκαμε δίχως ουδεμία καθυστέρηση παραδόξως (σ’ ένα ΣΚ που είχαν γίνει πολλά από τη Ryan και τις ακυρώσεις πτήσεων από την Αθήνα), φτάνοντας στο αεροδρόμιο Μακεδονία μιάμιση ώρα μετά:
Ήταν ο επίλογος σ’ ένα εξαιρετικό τριήμερο που έχω την εντύπωση ότι θα θυμόμαστε και θα φέρνουμε ως παράδειγμα για καιρό!
Last edited:
Θα σε πάω au revoir. Θα σου αρέσει! Παλιό Αθηναϊκό μπαρ που θυμίζει λίγο παμπ.
