psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.049
- Likes
- 55.508
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Στα έγκατα του Brno
Σίγουρα είναι κάτι παράξενο και παράλληλα ωραίο το συναίσθημα του να ξυπνάς σ’ ένα τέτοιο χώρο, που εκτός των άλλων δε ξέρεις άμα έξω είναι μέρα ή νύχτα, χειμώνας ή καλοκαίρι κτλ.
Άφησα τους άλλους δύο να ξεκινήσουν για την αίθουσα του πρωινού μιας και ήθελα να ετοιμαστώ και να φωτογραφίσω και όποια σημεία μπορούσα. Απολαύστε τις εικόνες που -επιμελώς θα έλεγα κάποιες- παραπέμπουν σε μια άλλη εποχή:
Φάγαμε το τίμιο πρόγευμα πίνοντας ένα μέτριας ποιότητας όμως καφέ και αφού ντυθήκαμε ζεστά κινήσαμε προς την έξοδο, όπου ακόμα και η υποδοχή του hostel κινείται στο ίδιο μοτίβο διακόσμησης, πλάι από την αίθουσα της μηχανής πετρελαίου που αποτελούσε έναν εναλλακτικό τρόπο παροχής ηλεκτρικής ενέργειας:
Ίσα που βγήκαμε στο δρόμο και στην παγωμένη ατμόσφαιρα της πόλης, βλέποντας την κόκκινη Ευαγγελική εκκλησία «Jana Amose» στο βάθος. Το μονοπάτι που έπρεπε ν’ ακολουθήσουμε βλέπετε ξεκινούσε ακριβώς δίπλα από την πύλη του καταφυγίου, στον λόφο που βρίσκεται ακριβώς από πάνω του:
Δε μπορώ να πω ότι δυσκολευτήκαμε ιδιαίτερα στο ανέβασμα προς το πάρκο της κορυφής του λόφου, βλέποντας τα διάφορα μνημεία που βρίσκονται διάσπαρτα σ’ αυτό, καθώς επίσης και τους εξαερισμούς του καταφυγίου που -μη ξεχνιόμαστε- είναι σκαμμένο στο λόφο. Ίσως και να περπατούσαμε πάνω απ’ το δωμάτιο μας. Τουλάχιστον εντυπωσιακό!
Η θέα από κείνο το σημείο του λόφου άρχισε ήδη να μας αποζημιώνει όσο προχωρούσαμε προς τα ενδότερα του κάστρου περνώντας τη πύλη του, μαζί με αρκετό ακόμη κόσμο:
Πέρα από την περιμετρική εικόνα του Brno, είχαμε μπροστά μας το «Špilberk», το κορυφαίο βασιλικό κάστρο της Μοραβίας χτισμένο σε Γοτθικό ρυθμό:
Το κτίσμα που ιδρύθηκε στο δεύτερο μισό του 13ου αιώνα από τον Τσέχο βασιλιά Přemysl Otakar II, έχει υποστεί ουκ ολίγες μεταβολές στο πέρασμα των αιώνων όπως είναι λογικό, αλλά κι ακόμη περισσότερες πολιορκίες, και το 1962 ανακηρύχθηκε εθνικό πολιτιστικό μνημείο μαζί με το πάρκο:
Στα πλαίσια του BRNOPAS+ είχαμε ελεύθερη πρόσβαση και στους εσωτερικούς χώρους, κόβοντας το όμως με συνοπτικές διαδικασίες μιας και θέλαμε να κάνουμε σωστή διαχείριση του χρόνου μας. Έτσι αφού ήπιαμε στα γρήγορα ένα καφεδάκι που κουβαλούσαμε μαζί μας στον προαύλιο χώρο, κατεβήκαμε προς την πίσω έξοδο του κάστρου περνώντας μπροστά από τον ορθόδοξο ναό «sv. Václava» προκειμένου να συνεχίσουμε την περιήγηση της ημέρας:
Ο χάρτης μας οδηγούσε δυτικά, περνώντας το δρόμο Uvoz ξεκινώντας και πάλι ν’ ανηφορίζουμε στο διπλανό λόφο, έως την είσοδο του επόμενου αξιοθέατου μας:
Αφού επιβεβαιώσαμε τα εισιτήρια μας στην αίθουσα υποδοχής και πήραμε οδηγίες μαζί μ’ ένα μικρό χάρτη μετάβασης, ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε και πάλι τα σκαλιά με κατεύθυνση το υπόγειο, μένοντας λίγα δευτερόλεπτα αργότερα με το στόμα ανοικτό:
Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως οι περίφημες δεξαμενές «Žlutý kopec» που ‘ναι φτιαγμένες στις πλαγιές του λόφου Žlutý είναι το κορυφαίο αξιοθέατο της πόλης:
Τρεις τον αριθμό, φτιαγμένες διαδοχικά από το 1860 και μετά προκειμένου να υποστηρίξουν το σύστημα ύδρευσης του Brno, παροπλίστηκαν το 1997 περιμένοντας απλά την ανάδειξη τους σε πολιτιστικό μνημείο το 2019:
Η δεξαμενή νο1 που μόλις είδατε είναι και η παλαιότερη, φτιαγμένη από ψημένα κόκκινα τούβλα και πήλινο περίβλημα για στεγανότητα. Δίπλα της, ακολουθεί η νεότερη τρίτη δεξαμενή από τσιμέντο στην οποία φτάναμε από ένα εσωτερικό τούνελ:
Για να αντιληφθείτε την τάξη μεγέθους, οι διαστάσεις της διπλής τρίτης δεξαμενής είναι 30 x 35 m και 30 x 45 m με βάθος πάνω από 5m. Ο εντυπωσιακός φωτισμός που έχουν επιλέξει προσεκτικά οι Τσέχοι μαζί με κάποια αντικείμενα όπως αυτός ο μεγάλος καθρέφτης δίνουν στους χώρους μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα:
Για να φτάσουμε στη δεύτερη χρονολογικά και τελευταία, έπρεπε ν’ ανεβούμε ως την επιφάνεια καθώς η είσοδος της ήταν μερικά μέτρα μακριά.
Θα την χαρακτήριζα με μια πρώτη ματιά κάτι ενδιάμεσο στις άλλες δύο από πλευράς τεχνοτροπίας, αν και η κατασκευή της κρατάει από το τέλος του 19ου αιώνα. Εκεί πετύχαμε κατά την έξοδο μας κι ένα γκρουπ ξενάγησης που δυστυχώς ήταν στα Τσέχικα. Κρίμα και θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες, ωστόσο για όποιον ενδιαφέρεται είδα εκ των υστέρων πως προσφέρονται και οργανωμένες ξεναγήσεις:
Με μια αίσθηση ευφορίας για τα όσα είχαμε δει ξεκινήσαμε την κατάβαση του λόφου προκειμένου να κάνουμε ένα διάλειμμα. Είμαστε τυχεροί καθώς ο χώρος αυτός άνοιξε τις πύλες του για το κοινό την άνοιξη του 2024, μόλις λίγο καιρό πριν, γεγονός που άξιζε να το γιορτάσουμε.
Μπορεί λοιπόν το Lucky bastard με το ωραίο όνομα να ήταν κλειστό, ωστόσο σταθήκαμε και πάλι «luckies» καθώς απέναντι θα συναντούσαμε την παραδοσιακή τσέχικη μπυραρία «Hostinec U Bláhovky» (8) που είχα στις σημειώσεις μου και μας υποδέχτηκε με ανοικτές αγκάλες στο φιλόξενο πάγκο της:
Ήπιαμε ένα πρώτο, με τον μπάρμαν να προβαίνει σε μια κίνηση επιθετικού μάρκετινγκ γεμίζοντας μας τα ποτήρια που ‘χαν αδειάσει πριν προλάβουμε να του ζητήσουμε λογαριασμό…
Τι να κάναμε, να τα στέλναμε πίσω;
Κρίμα θα ήταν!
Σίγουρα είναι κάτι παράξενο και παράλληλα ωραίο το συναίσθημα του να ξυπνάς σ’ ένα τέτοιο χώρο, που εκτός των άλλων δε ξέρεις άμα έξω είναι μέρα ή νύχτα, χειμώνας ή καλοκαίρι κτλ.
Άφησα τους άλλους δύο να ξεκινήσουν για την αίθουσα του πρωινού μιας και ήθελα να ετοιμαστώ και να φωτογραφίσω και όποια σημεία μπορούσα. Απολαύστε τις εικόνες που -επιμελώς θα έλεγα κάποιες- παραπέμπουν σε μια άλλη εποχή:
Φάγαμε το τίμιο πρόγευμα πίνοντας ένα μέτριας ποιότητας όμως καφέ και αφού ντυθήκαμε ζεστά κινήσαμε προς την έξοδο, όπου ακόμα και η υποδοχή του hostel κινείται στο ίδιο μοτίβο διακόσμησης, πλάι από την αίθουσα της μηχανής πετρελαίου που αποτελούσε έναν εναλλακτικό τρόπο παροχής ηλεκτρικής ενέργειας:
Ίσα που βγήκαμε στο δρόμο και στην παγωμένη ατμόσφαιρα της πόλης, βλέποντας την κόκκινη Ευαγγελική εκκλησία «Jana Amose» στο βάθος. Το μονοπάτι που έπρεπε ν’ ακολουθήσουμε βλέπετε ξεκινούσε ακριβώς δίπλα από την πύλη του καταφυγίου, στον λόφο που βρίσκεται ακριβώς από πάνω του:
Δε μπορώ να πω ότι δυσκολευτήκαμε ιδιαίτερα στο ανέβασμα προς το πάρκο της κορυφής του λόφου, βλέποντας τα διάφορα μνημεία που βρίσκονται διάσπαρτα σ’ αυτό, καθώς επίσης και τους εξαερισμούς του καταφυγίου που -μη ξεχνιόμαστε- είναι σκαμμένο στο λόφο. Ίσως και να περπατούσαμε πάνω απ’ το δωμάτιο μας. Τουλάχιστον εντυπωσιακό!
Η θέα από κείνο το σημείο του λόφου άρχισε ήδη να μας αποζημιώνει όσο προχωρούσαμε προς τα ενδότερα του κάστρου περνώντας τη πύλη του, μαζί με αρκετό ακόμη κόσμο:
Πέρα από την περιμετρική εικόνα του Brno, είχαμε μπροστά μας το «Špilberk», το κορυφαίο βασιλικό κάστρο της Μοραβίας χτισμένο σε Γοτθικό ρυθμό:
Το κτίσμα που ιδρύθηκε στο δεύτερο μισό του 13ου αιώνα από τον Τσέχο βασιλιά Přemysl Otakar II, έχει υποστεί ουκ ολίγες μεταβολές στο πέρασμα των αιώνων όπως είναι λογικό, αλλά κι ακόμη περισσότερες πολιορκίες, και το 1962 ανακηρύχθηκε εθνικό πολιτιστικό μνημείο μαζί με το πάρκο:
Στα πλαίσια του BRNOPAS+ είχαμε ελεύθερη πρόσβαση και στους εσωτερικούς χώρους, κόβοντας το όμως με συνοπτικές διαδικασίες μιας και θέλαμε να κάνουμε σωστή διαχείριση του χρόνου μας. Έτσι αφού ήπιαμε στα γρήγορα ένα καφεδάκι που κουβαλούσαμε μαζί μας στον προαύλιο χώρο, κατεβήκαμε προς την πίσω έξοδο του κάστρου περνώντας μπροστά από τον ορθόδοξο ναό «sv. Václava» προκειμένου να συνεχίσουμε την περιήγηση της ημέρας:
Ο χάρτης μας οδηγούσε δυτικά, περνώντας το δρόμο Uvoz ξεκινώντας και πάλι ν’ ανηφορίζουμε στο διπλανό λόφο, έως την είσοδο του επόμενου αξιοθέατου μας:
Αφού επιβεβαιώσαμε τα εισιτήρια μας στην αίθουσα υποδοχής και πήραμε οδηγίες μαζί μ’ ένα μικρό χάρτη μετάβασης, ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε και πάλι τα σκαλιά με κατεύθυνση το υπόγειο, μένοντας λίγα δευτερόλεπτα αργότερα με το στόμα ανοικτό:
Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως οι περίφημες δεξαμενές «Žlutý kopec» που ‘ναι φτιαγμένες στις πλαγιές του λόφου Žlutý είναι το κορυφαίο αξιοθέατο της πόλης:
Τρεις τον αριθμό, φτιαγμένες διαδοχικά από το 1860 και μετά προκειμένου να υποστηρίξουν το σύστημα ύδρευσης του Brno, παροπλίστηκαν το 1997 περιμένοντας απλά την ανάδειξη τους σε πολιτιστικό μνημείο το 2019:
Η δεξαμενή νο1 που μόλις είδατε είναι και η παλαιότερη, φτιαγμένη από ψημένα κόκκινα τούβλα και πήλινο περίβλημα για στεγανότητα. Δίπλα της, ακολουθεί η νεότερη τρίτη δεξαμενή από τσιμέντο στην οποία φτάναμε από ένα εσωτερικό τούνελ:
Για να αντιληφθείτε την τάξη μεγέθους, οι διαστάσεις της διπλής τρίτης δεξαμενής είναι 30 x 35 m και 30 x 45 m με βάθος πάνω από 5m. Ο εντυπωσιακός φωτισμός που έχουν επιλέξει προσεκτικά οι Τσέχοι μαζί με κάποια αντικείμενα όπως αυτός ο μεγάλος καθρέφτης δίνουν στους χώρους μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα:
Για να φτάσουμε στη δεύτερη χρονολογικά και τελευταία, έπρεπε ν’ ανεβούμε ως την επιφάνεια καθώς η είσοδος της ήταν μερικά μέτρα μακριά.
Θα την χαρακτήριζα με μια πρώτη ματιά κάτι ενδιάμεσο στις άλλες δύο από πλευράς τεχνοτροπίας, αν και η κατασκευή της κρατάει από το τέλος του 19ου αιώνα. Εκεί πετύχαμε κατά την έξοδο μας κι ένα γκρουπ ξενάγησης που δυστυχώς ήταν στα Τσέχικα. Κρίμα και θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες, ωστόσο για όποιον ενδιαφέρεται είδα εκ των υστέρων πως προσφέρονται και οργανωμένες ξεναγήσεις:
Με μια αίσθηση ευφορίας για τα όσα είχαμε δει ξεκινήσαμε την κατάβαση του λόφου προκειμένου να κάνουμε ένα διάλειμμα. Είμαστε τυχεροί καθώς ο χώρος αυτός άνοιξε τις πύλες του για το κοινό την άνοιξη του 2024, μόλις λίγο καιρό πριν, γεγονός που άξιζε να το γιορτάσουμε.
Μπορεί λοιπόν το Lucky bastard με το ωραίο όνομα να ήταν κλειστό, ωστόσο σταθήκαμε και πάλι «luckies» καθώς απέναντι θα συναντούσαμε την παραδοσιακή τσέχικη μπυραρία «Hostinec U Bláhovky» (8) που είχα στις σημειώσεις μου και μας υποδέχτηκε με ανοικτές αγκάλες στο φιλόξενο πάγκο της:
Ήπιαμε ένα πρώτο, με τον μπάρμαν να προβαίνει σε μια κίνηση επιθετικού μάρκετινγκ γεμίζοντας μας τα ποτήρια που ‘χαν αδειάσει πριν προλάβουμε να του ζητήσουμε λογαριασμό…
Τι να κάναμε, να τα στέλναμε πίσω;
Κρίμα θα ήταν!
Last edited:
Θα σε πάω au revoir. Θα σου αρέσει! Παλιό Αθηναϊκό μπαρ που θυμίζει λίγο παμπ.
