Μαρόκο Τιτιβίσματα, των δυονών μας, στην Μαροκινή Σαχάρα

[themischar]

Να´μαστε, με τα πολλά, φάτσα κάρτα με την μνημειακή πύλη του Funduq al-Najjarin και την παρακείμενη παραδοσιακή δημόσια βρύση Nejjarine, που είναι σημεία της μικρής πλατείας Al-Najjarin και είναι διακοσμημένα με σκαλιστό ξύλο κέδρου, με επένδυση από πολύχρωμα ψηφιδωτά πλακάκια και περίπλοκο σκαλιστό στόκο. Η διακόσμηση και οι μορφές τους δημιουργούν οπτικές συνδέσεις μεταξύ του εξωτερικού χώρου της πλατείας και του εσωτερικού χώρου της κεντρικής αυλής του Funduq al-Najjarin.

Το όνομα al-Najjarin σημαίνει "ξυλουργοί", και αναφέρεται στην ιστορική και ισχυρή παρουσία αγοράς ξυλουργών γύρω από την πλατεία και μπροστά από το Funduq al-Najjarin.



Το funduq χαρακτηρίστηκε ως εθνικό ιστορικό μνημείο το 1916 και χρησιμοποιήθηκε ως αστυνομικό τμήμα από τους Γάλλους κατά την περίοδο κατοχής των. Το κτίριο έχει ανακαινιστεί μεταξύ 1990 και 1996, και το 1998 άνοιξε ξανά ως ιδιωτικό μουσείο για ξύλινες τέχνες και χειροτεχνίες γνωστές ως "Le Musée Nejjarine des Arts et Métiers du Bois".
Η πύλη και η πρόσοψη του Funduq al-Najjarin.



Τα γαϊδούρια αποτελούν το Νο1 μεταφορικό μέσο στα στενά και δαιδαλώδη σοκάκια για τα πάσης φύσεως εμπορεύματα των καταστημάτων, έτσι ακριβώς όπως το έκαναν πάντα.



Προχωράμε στριμωχτά, ανάμεσα σε άντρες που κάθονταν, σε ξύλινα σκαμνιά, και κάπνιζαν μπροστά από τα προς πώληση χαλιά τους, διακόπτοντας χωρίς άλλο τη ροή των περαστικών. Είχαμε παράλληλα και την έγνοια μας για το που και πως θα βρίσκαμε είσοδο για τα Chouara Tannery, τα βυρσοδεψία, το οποίο τυχαίνει να είναι ένα από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα της πόλης - και δικαίως.
Ανησυχούσαμε γιατί οι μυρωδιές (για τα καλύτερα ή τα χειρότερα) γέμιζαν έντονα τα ρουθούνια μας. Γρήγορα όμως ανακουφηστήκαμε γιατί όταν είχαμε φθάσει στο ύψος όπου βρίσκονταν -και δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι- οι πωλητές των καταστημάτων παρότρυναν με στόμφο τους διερχόμενους να τους προτιμήσουν (για να τους οδηγήσουν στην καλύτερη θέα των βυρσοδεψίων).
<<Για στάκα λίγο, να συνεννοηθούμε με δαυτον>> είπα. Ο καλοσυνάτος ηλικιωμένος με την ολόλευκη βαμβακερή κελεμπία και το κόκκινο φέσι μας οδήγησε με μαεστρία στις στριφογυριστές μαρμάρινες σκάλες και βρεθήκαμε στην ανισόπεδη ταράτσα του καταστήματος, μασουλώντας τα φυλλαράκια μέντας που μας έδωσε, με θέα τόσο στην γύρω κατοικημένη περιοχή και τους μικρούς λόφους όσο και στα βυρσοδεψία.
Άρχισε να μας εξηγεί ότι, η αβάσταχτη μυρωδιά δεν προέρχεται από τα δέρματα που βρίσκονται σε όλα τα στάδια επεξεργασίας τους, αλλά από το υγρό που προέρχεται από κουτσουλιές περιστεριών, που αποτελεί μέρος της επεξεργασίας του δέρματος.





Επίσης, ανάφερε πως :
- Είναι το μεγαλύτερο από τα τρία βυρσοδεψεία της πόλης που δραστηριοποιούνται, σχεδόν με τον ίδιο τρόπο, για περισσότερα από 800 χρόνια.
- Τα δέρματα από αιγοπρόβατα, δέρμα κατσίκας και αγελάδας και καμήλας καθαρίζονται και επεξεργάζονται σε ένα έντονο μείγμα ούρων αγελάδας, περιττωμάτων περιστεριών, αλατιού, λάσπης και νερού.
- Αφού γίνουν μαλακά, στη συνέχεια εμποτίζονται σε μεγάλους χωμάτινους λάκκους για βαφή.
- Παραδοσιακά, θα περιέχουν κουρκούμη (κίτρινο), λουλακί (μπλε), μέντα (πράσινο), χέννα (πορτοκαλί) και θρυμματισμένη παπαρούνα (κόκκινο), αν και οι χημικές βαφές τείνουν να χρησιμοποιούνται σήμερα.





Παρατηρήσαμε τους εργάτες που πηγαινοέρχονταν με θαυμαστή ισορροπία κάνοντας αυτό το μέρος της διαδικασίας να είναι μαγευτικό και με το πως χειρίζoνταν τα δέρματα και κάπου εκεί μας έσκασε το παραμύθι πως σ´ανταμοιβή γι´αυτή του την ξενάγηση θα´πρεπε να αγοράσουμε κάτι.
Δεν λέω, είναι λίγο ενοχλητικό να σε "πιέζουν" να αγοράσεις κάτι, αλλά αφού το γνωρίζαμε ας προσέχαμε !







Κατεβήκαμε καρτερικά τη σχεδόν κατακόρυφη σκάλα με στάση στον πρώτο όροφο και τιγκαρισμένο από τουρλού-τουρλού πράγματα. Ψιλοψωνήσαμε με πρώτο παζάρι με τον πωλητή και ένα δεύτερο παζάρι με το αφεντικό στο ταμείο και ακόμη δεν ξέρω αν τα καταφέραμε.



Ξανά στο μικρό στενοσόκακο, με τις αυτοσχέδιες τέντες να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια μας και με έντονη την επιθυμία για γλυκό και οτιδήποτε υγρό μήπως και σταματήσουν να πάλλονται τα ρουθούνια μας.







Κινηθήκαμε όχι πολύ νοτιοδυτικά των βυρσοδεψίων για να πάμε να δούμε (ότι τέλος πάντων δούμε) και το Πανεπιστήμιο του al-Qarawiyyin και στολίδι της μεντίνας με τη βιβλιοθήκη του να φιλοξενεί πολλά πολύτιμα χειρόγραφα, συμπεριλαμβανομένων ιστορικών αντιγράφων του Κορανίου.
Σύμφωνα με την UNESCO και την Guinness World Records, το Al Quaraouiyine είναι το παλαιότερο Πανεπιστήμιο στον κόσμο, το οποίο ιδρύθηκε το 859, από τη Fatima al-Fihri και στη συνέχεια έγινε ένα από τα κορυφαία πνευματικά και εκπαιδευτικά κέντρα του ιστορικού μουσουλμανικού κόσμου.
Οι σπουδαστές του προέρχονται από διάφορα μέρη του Μαρόκου και της Ισλαμικής Δυτικής Αφρικής, ακόμη και από τη Μουσουλμανική Κεντρική Ασία.
Δεν είναι τόσο -οπτικά- εντυπωσιακό όσο η madrasas που είδαμε πιο πριν, αλλά έχει ένα όμορφο σχέδιο με τοξωτές πόρτες, δάπεδο με πλακάκια και πολύχρωμα έργα τέχνης.





Το Πανεπιστήμιο λειτουργεί ως τζαμί και οι μη μουσουλμάνοι επισκέπτες δεν επιτρέπονται μέσα στους χώρους. Μέσα είναι μια κεντρική αυλή με ένα λευκό μαρμάρινο σιντριβάνι, με το θάλαμο του μαυσωλείου στο νότιο άκρο.
Οι μη μουσουλμάνοι, έχουν τη δυνατότητα να πάρουν λίγη θέα από την κύρια είσοδο . . .





Κάποιες σταγόνες βροχής έκαναν την εμφανισή τους και χωρίς καθυστέρηση αλλάξαμε την κατεύθυνσή μας προς την κλειστή αγορά που φάνηκε να διαγράφεται στο βάθος.











Καθώς προχωράμε αντιλαμβανόμαστε γιατί πιστεύεται ότι είναι ένας ανεξέλεγκτος λαβύρινθος με περισσότερα από 9.000 κυρίως ανώνυμα σοκάκια.
Και γιατί θεωρείται, ακόμη, από πολλούς ως η μεγαλύτερη πόλη με τείχη στον αραβικό κόσμο, όπου οι αλληλένδετοι δρόμοι είναι τόσο σκοτεινοί και στενοί που είναι αδύνατον να τους δείς από ψηλά και κανένας χάρτης δεν κατάφερε να καταγράψει αυτό το μέρος και είναι σίγουρο πως θα χαθείς και πρέπει να το λάβεις ως μέρος της διασκέδασης.







Και ο, Muḥammad VI, ο μεγάλος και τρανός σε πρώτο πλάνο ! ! !
Ή έχουμε πίστη ή δεν έχουμε, τα άλλα λόγια είναι περιττά.



Mentina, Souks και παζάρια είναι τα πιο ενδιαφέροντα της πόλης. Πολύ εύκολα και απλά γίνεται αντιληπτό ότι διαφορετικά καταστήματα ειδικεύονται σε διαφορετικά προϊόντα και αναμφίβολα το ένα από αυτά δεν είναι καλύτερο από το άλλο. Σίγουρα χρειάζεται να ψάξεις όσο το δυνατόν περισσότερο για να δείς το εύρος του καλού.









Περπατούσε αρκετά μπροστά μας σαν υπνοβάτης (παραπατώντας και κάνοντας ζιγκ ζακ). Κοντοστάθηκε και ακούμπησε πίσω, στις κλειστές πόρτες, και τον είδαμε με το στόμα ανοιχτό όταν τον προσπεράσαμε. Γύρισα το κεφάλι κάνα δυο φορές, μήπως και ακολουθούσε, αλλά αυτός εξακολουθούσε και ήταν ακίνητος !



Οι δημόσιες πλατείες παίρνουν συχνά τα ονόματά τους από τη δραστηριότητα που συνεχίζεται εκεί μια παραδοσιακή τέχνη. Έτσι και η Place Seffarine είναι η πλατεία των χαλκουργών.
Η Place Seffarine είναι μια μικρή πλατεία που βρίσκεται στη νότια πλευρά του τζαμιού Qarawiyyin, κοντά στον ποταμό Bou Khareb.

Εδώ υπάρχουν ιστορικά μερικά εργαστήρια μετάλλων και πολλοί είναι αυτοί που παρακολουθούν πως εργάζονται οι μάστορες χρησιμοποιώντας τις ίδιες τεχνικές και μεθόδους από το μακρυνό παρελθόν.









Χειροποίητα χάλκινα σκεύη κρέμονται στις ημιυπαίθριες βιτρίνες που λάμπουν με την βοήθεια των λιγοστών ακτίνων που διαπερνούν τα φυλλώματα του γεροπλάτανου και κουβάδες, γλάστρες, τηγάνια, ταγιάν, δίσκοι, θυμιατά, κόσκινα, βραστήρες, κουτιά ζάχαρης και πολλά πολλά άλλα . . .







Ο Oued είναι ένας παραπόταμος του ποταμού Sebou και ιστορικά η κύρια πηγή νερού για την πόλη και αποτελείται από αρκετά διαφορετικά ρεύματα-κανάλια που προέρχονται από την πεδιάδα του Saïss.
Αυτά τα διάφορα κανάλια νερού συγκλίνουν στο Oued Bou Khareb που διασχίζει τη μέση της παλιάς πόλης και ιστορικά διαίρεσε τις συνοικίες Qarawiyyin και Andalusiyyin.





Δεν ήταν φρικιαστικός αν και το πρόσωπο του είχε χρώμα λερωμένης τρίχρωμης μαξιλαροθήκης και οι άκρες του στόματός του γυάλιζαν από τα σάλια καθώς προσπαθούσε να τραγουδήσει ενώ φαινόταν ότι δε φορούσε την κάτω του γέφυρα !
Τα μάγουλα του ήταν γεμάτα στίγματα από τις καφετιές κηλίδες των γηρατειών και τα θαμπά μάτια του είχαν κατάμαυρες μικρές σαν κεφάλι καρφίτσας κόρες. Τα χέρια του ήταν όλο εξογκώματα από τα Qraqeb που συνήθιζε να παίζει.



Και μιας και φθάσαμε έως την πύλη Bab Rcif συμφωνήσαμε να βγούμε από το τείχος και στη συνέχεια βλέποντας και κάνοντας . . .



Δεν λειτούργησε η έξοδος και πριν ξαναβρεθούμε εντός των τειχών αποφασίσαμε τουλάχιστον για ένα τσάι μέντα που είναι πάντα ευπρόσδεκτο, ακόμη και αν ο υδράργυρος του θερμομέτρου τείνει προς το πάνω τέρμα του.

Προτιμήσαμε κάτι παλιοτράπεζα τοποθετημένα δἰπλα- δίπλα πάνω στη γδαρμένη, από τις σόλες των παπουτσιών, αυλή. Στρογγυλοκαθίσαμε αποφασιστικά και συνάμα προσεκτικά να καταλαγιάσουμε λαρύγγια και όσο να´ναι και τα πόδια.



Και ενόσω αναπαυόμασταν βλέπαμε πως δεν έλειπαν και αυτοί που αναντάν-παπαντάν παρίσταιναν τους αριστοκράτες κατεβαίνοντας απο τα χλιδάτα αυτοκινητά τους που μπορεί και να τα είχαν αγορασμένα με λ7 της μαυρης αγοράς.

Και βέβαια δεν έλειπαν και οι όχι και τόσο ¨όμορφες¨ που να σε πονάν τα μάτια, σαν τις έβλεπες.

 

[themischar]

Η Medina της Fès, όπως και να το δεις, έχει μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα και επιφυλάσσει απροσδόκητες εκπλήξεις για τους επισκέπτες της.

Το <<είναι εύκολο να δημιουργήσετε τον δικό σας οδηγό επιλέγοντας τα αξιοθέατα της πόλης που σας ενδιαφέρουν περισσότερο σε ένα προσαρμοσμένο δρομολόγιο είτε εκτυπωμένο είτε αποθηκευνένο στην κινητή συσκευή σας για να την εξερευνήσετε>> ισχύει ως ένα βαθμό αλλά από κει και πέρα πολύ εύκολα το χάνεις !



Διαλέγεις μια είσοδο σε ένα κατηφορικό σοκάκι και συναντάς για άλλη μια φορά μια ανθρώπινη φρουτοσαλάτα και πρέπει να το αντέξεις ως το τέρμα του για άλλη μια φορά γιατί απλά δεν έχεις άλλη επιλογή διαφυγής.



Κοντεύει απομεσήμερο και σαφώς δεν είναι μαγευτική ώρα για να περιπλανιέσαι ανάμεσα σε πλατείες με τραπεζάκια έξω, με πάγκους γεμάτους από ακαταμάχητες γεύσεις και μυρωδιές που σε προσκαλούν, από απόσταση, σαν γαστριμαργικές σειρήνες !



Και όπως όλα δείχνουν, καθώς προχωράμε πότε ίσια, πότε δεξιά και πότε αριστερά, μέχρι και οι γάτες το ξέρουν καλά αφού συμμετέχουν (τρόπον τινά) με χίλια εκείνες τις ώρες.



Με τους περίπου 90.000 ανθρώπους που ζουν στη Medina η κατάσταση φαίνεται ότι βρίσκεται σε διαρκές πανδαιμόνιο γι´αυτό και μερικοί επισκέπτες την ερωτεύονται αμέσως ενώ μερικοί άλλοι υποχωρούν με τρόμο.



Οι γοητείες που συναντάς ως ανέμελος περιπλανώμενος είναι πολλές. Από τα φαινομενικά τυφλά σοκάκια που σε οδηγούν σε πλατείες με εκπληκτικά σιντριβάνια έως τα στενοσόκακα που παίζουν τα μικρά παιδιά και σε κοιτούν με μάτια γουρλωμένα και όλο περιέργεια.











Δε λείπουν οι πινακίδες ¨ενημέρωσης¨ για το τάδε και το δεινά αξιοθέατο ή κατάλυμα ή κατάστημα, αλλά κι´αυτές λίγο βοηθούν και εύκολα αποπροσανατολίζεσαι, γιατί εν κατακλείδι δεν ξέρεις . . .

​

Οι πόρτες των διάφορων καταστημάτων, (στη γειτονιά με τα παραδοσιακά επαγγέλματα που χάνονται), αποκαλύπτουν ακούραστους τεχνίτες που συνεχίζουν να μοχθούν νυχθημερόν χειρωνακτικά για τον επιούσιο και την ευημερία της οικογένειας των.

















Προσοχή διαλαλούν όλοι οι οδηγοί έντυποι και ψηφιακοί ότι η Mentina είναι τεράστια και τόσο χαοτικά δαιδαλώδης που αν κάποιος χαθεί, δύσκολα βρίσκει το δρόμο του χωρίς βοήθεια από τους ντόπιους (καλά, καλά, ό,τι πείτε... θα μονολογήσω χωρίς ίχνος εμπάθειας).

Πάμε και από εδώ ? ρώτησε, αφού οι πληροφορίες μας έλεγαν για μια από ψηλά ωραία θέα στο Salon de the, κάπου κοντά στο Μουσείο Belchazi (Το Μουσείο είναι ένα σπίτι μιας τοπικής εύπορης οικογένειςα όπου μεταξύ των άλλων μπορείς να ντυθείς όπως οι ντόποιοι για φωτογράφηση κλπ, με εξαιρετικά κακές κριτικές).
Και αρχίζει, ενδελεχώς, για ακόμη μια φορά το ψάξιμο.



Σε μια διακλάδωση, η Μάτα ρωτά και τους καθήμενους στα σκαλιά μπροστά από μια δίφυλλη ερμητικά κλειστή πόρτα, να μας καθοδηγήσουν ! ! !

Ο ηλικιακά νεώτερος την κοίταξε, στα ίσια, δεν δίστασε να ζητήσει ένα τσιγάρο και, όταν του το αρνηθήκαμε αφού δεν καπνίζουμε, δεν έδειξε να θύμωσε αλλά αγέρωχος και σοβαρός μας έδειξε την κατεύθυνση που έπρεπε να πάρουμε (για πιο σύντομα, όπως είπε) και ας έγραφε από πάνω του/τους η πινακίδα από την άλλη μεριά.







Ήταν ηλίου φαεινότερον πως μας είχε κοροϊδέψει ο νεαρός που αν και καθήμενος δεν μας φέρθηκε σωστά. Το ανήσυχο ψάξιμο έχει αγριέψει και το Salon de the δεν μπορούμε να το εντοπίσουμε.





Ο.Κ. Κάποτε, εδέησε και, το βρήκαμε !
<<Έ, και ?>>
Ήταν, κλειστό ! Αλληλοκοιταχθήκαμε, με νόημα, και δε βγάλαμε άχνα !
Σε τι θα ωφελούσε εξ᾽άλλου.



Βαδίζαμε ξανά παράλληλα με την κατηφορική κοίτη του ποταμού και δεν το δείχναμε αλλά τα νευράκια μας τα είχαμε και προφανώς όχι αδικαιολόγητα ! Και στο πέρα δώθε της λοξοδρόμησής μας που ούτως ή άλλως πραγματοποιούσαμε η μυρωδιά (από τα βυρσοδεψία Chouara που είναι σήμα κατατεθέν) δε μας ενοχλούσε ούτε και το θέαμα που αντικρίζαμε προσπερνώντας τις χειρονομίες και τις βροντερές φωνές των καταστηματαρχών.

Όμως η μελωδική φωνη, ενός πωλητή, διέγειρε θετικά τον ακουστικό πόρο των αυτιών μας και μαζί με τα προσφερόμενα -απο πλευράς του- φυλλαράκια μέντας, μας έβαλαν στο γνωστό μας, τώρα πια, τρυπάκι.
Η φράση που αποδίδεται στον αρχαίο Έλληνα, ποιητή, Μένανδρο <<Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού>> δεν μας πτόησε και κινηθήκαμε ¨χλιμιντρίζοντας¨ προς το μέρος του

Μας οδήγησε, κι´αυτός, στη ταράτσα του καταστήματος εν μεσω της έντονης μυρωδικής ατμόσφαιρας για να δούμε και να μυρίσουμε, ξανά μανά, το εμβληματικό μέρος.
Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι ότι δεν έδωσε κάποια παράσταση όσο μας μιλούσε, ούτε μας ενόχλησε να αγοράσουμε κάτι. Γι´αυτό και εμείς με τη σειρά μας, τον αμταμείψαμε, ψωνίζοντας τα διπλάσια προϊόντα από αυτά του προηγούμενου (γνωρίζαμε ήδη τιμές και το επιβεβλημένο παζάρι κλπ).









Όταν κάναμε την ηρωϊκή μας έξοδο, καταβάλαμε συντονισμένους ελιγμούς ώστε να απομακρυνθούμε περιδιαβαίνοντας όσο πιο γρήγορα από σημεία που ήδη είχαμε διαβεί. Εντάξει όχι και τόσο εύκολο στην πράξη, αλλά το καταφέραμε !
Εξυπακούεται, αλλά θα το αναφέρω, πως χαθήκαμε.







Σε αρκετές γωνιές-σημεία, μέσα στη Medina, είναι καλοτοποθετημένα πιθάρια πόσιμου νερού με βρυσάκι και ένα μαστραπά δεμένο με σχοινί αντί για τους γνωστούς κλασσικούς ψύκτες πόσιμου νερού ή τους νεώτερους ψύκτες (κρύου+ζεστού νερού).





Η πραμάτεια ορισμένων φαγάδικων, όπως τα κεμπάπ αρνιών, τα λαχανικά με κουσκούς ή το κοτόπουλο Tagine, ακόμη καλά κρατεί.



Και ειλικρινά, δεν περίμενα πως η κοσμοσυρροή στην Place Seffarine δεν θα είχε κοπάσει και ειδικά μάλιστα μπροστά από μια από τις εισόδους του University of al-Qarawiyyin, όποτε δεν το άντεξα και έκανα το κλικ.



Προφανώς και ο χαβαλές δεν είναι το στοιχείο τους αλλά δεν τους λείπει κιόλας, όπως εδώ που το διακωμωδούν, με επιτηδευμένο τρόπο, οι τρεις γενιές.







Oι φιλότιμες προσπάθειές μας, για απομάκρυνση από την Medina, συνεχίζονται και αντιλαμβανόμαστε αργά αλλά σταθερά το αποτέλεσμα παρ´ότι είναι κάποιες στιγμές που πλανιέται ένα μεγάλο ερωτηματικό.



Το κολλέγιο Azize Amine, ναι υπάρχει και τέτοιο, που είναι ¨πνιγμένο¨ μες στο πράσινο.

 

[themischar]

Εντάξει λοιπόν, εδώ είμαστε στην αποφασιστική διασταύρωση για την συνέχεια της εξόρμησης !
Ωστόσο η συννεφιασμένη Κυριακή καλά κρατεί και δε λέει να στρώσει με τίποτα, υπάρχει «κολλώδης» υγρασία και μαζί με την υψηλή θερμοκρασία μας δυσχεραίνουν την ανάσα.
Η χωρίς πρόγραμμα περιπλάνηση είναι καιρός να διαφοροποιηθεί και να γίνει με πρόγραμμα και να παρθεί εκ νέου απόφαση, για το προς τα που θα τραβήξουμε.



Ένα από τα παραπάνω βέλη της καθοδηγητικής πινακίδας δείχνει προς το Musée Batha που είναι ένα πρώην Αραβο-Ανδαλουσιανό παλάτι, (μια πλουσιοκατοικία τύπου ριάντ σαν αυτές που άνθισαν στην πόλη στα τέλη του 19ου αιώνα. και τις αρχές του 20ου αιώνα).
Χτίστηκε επι εποχής του Moulay Hassan I και ολοκληρώθηκε το 1897 από τον Moulay Abdelaziz. και έχει ανακαινιστεί πολλές φορές ενώ από το 1915 λειτουργεί ως Μουσείο τέχνης και παραδόσεων γύρω από τις τέχνη Fassi, στην οποία οφείλονται τα πιο όμορφα Μαροκινά κεραμικά.
Όμως με το ωράριο λειτουργίας του Μουσείου να είναι :
Sunday - Monday 9am - 5pm, Tuesday - Closed & Wednesday - Saturday 9am - 5pm
η επίσκεψή μας ήταν εντελώς αδύνατη !
Κάτι τέτοια σε κάνουν να ζητάς και όχι να θέλεις (γιατί πάντα θέλεις) μια μερούλα παραπάνω !
Να προλάβεις, να βολέψεις, να δεις - απολαύσεις κάτι περισσότερο . . .







Το ξεπεράσαμε το απρόσμενο ¨εμπόδιο¨ και ράθυμα τραβήξαμε προς την πύλη Bab Riafa που βρίσκεται στη λεωφόρο de l'Unesco. Διαθέτει δύο όμορφες καμάρες, με υπέροχα διακοσμημένα μωσαϊκό.
Είναι ένα πολύ δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο παρά το γεγονός ότι είναι μια από τις πολλές παλιές πύλες και πρώην εισόδους στην πόλη.



Διαγωνίως κινούμενοι βρεθήκαμε στην περιοχή της Fes el-Jdid, και στην πίσω πλευρά των εκτάσεων που ανήκουν στο Βασιλικό Παλάτι Dar al-Makhzen του 17ου αιώνα, αντικρύζοντας μια από τις πολλές σκαλιστές πόρτες από χαλκό.



Πορευόμαστε παράλληλα με τον τοίχο του Παλατιού Dar al-Makhzen και τα μάτια μας αχαλίνωτα επικεντρώνονται στο βάθος, όπου κυριαρχεί το πράσινο. Είναι οι κήποι Jardin Jnan sbil που αρχικά ήταν αποκλειστικοί για τη Βασιλική ελίτ και συνδέοταν με το Βασιλικό Παλάτι με ένα υπόγειο πέρασμα, πριν ανοίξουν πλήρως στο κοινό το 1917.

Τι είναι το Jnan ;
Το Jnan, που σημαίνει κήπος στα Αραβικά, είναι μια καλλιεργημένη έκταση όπου ντόπιοι και μη απολαμβάνουν μια χαλαρωτική βόλτα στα σκιερά μονοπάτια. Αυτός ο πράσινος κήπος μπορεί να βρίσκεται μέσα ή έξω από μια κατασκευή, όπως στα παλάτια, στα Ksars ή ακόμα και στις μεγαλύτερες Riad.



Οι κήποι Jardin Jnan Sbil, επίσης γνωστοί ως οι κήποι Bou Jeloud, βρίσκονται μεταξύ Fes el-Jdid και Fes el-Bali. Είναι πλέον προσεκτικά περιποιημένοι και πρωτοφυτεύτηκαν πριν από έναν αιώνα.
Κάποιες χρονικές περιόδους έπεσαν σε ερείπωση, αλλά στη συνέχεια αναφύτευτηκαν, ανακαίνιστηκαν και διαμορφώθηκαν χωροταξικά και από το 2011 έχουν πάρει μια οριστική μορφή που πλησιάζει στην αρχική και ένδοξη εκδοχή τους.
Πολλοί πανύψηλοι φοίνικες και λεύκες και τριανταφυλιες και ..., και .., και μια λίμνη στη νότια πλευρά μαζί με το αριστοτεχνικά κρυμμένο Café La Noria συνθέτουν ένα καλόγουστο, λειτουργικό και ομοιογενές περιβάλον.
Επίσης οι κήποι χρησιμεύουν ως ένας από τους χώρους για το ετήσιο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Ιεράς Μουσικής.











Αφήσαμε με δυσφορία τους όμορφους καταπράσινους κήπους και στριμωχτήκαμε στο πρώτο στενό που ανταμώσαμε.





Έχουμε διανύσει κάποια μέτρα μακρυά από τους κήπους και βρισκόμαστε μέσα στα επιμελώς αφρόντιστα σοκάκια της ευρύτερης περιοχής Fes el-Jdid













Η πορεία μας δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είχε σαφή προσανατολισμό, χωρίς να έχει συμβεί κάτι που να την έχει στιγματίσει, και μοιάζει για άλλη μια φορά ένα πέρα δώθε.
Σαφώς και λόγω της κόπωσης που άρχισε, κι´αυτή, να κάνει την εμφάνισή της.



Το Dar al-Makhzen ή το Βασιλικό Παλάτι, χρονολογείται από την ίδρυση της Fes el-Jdid, επί της δυναστείας των Μαρινίδων, το 1276 μ.Χ.
Είναι θαυμάσιο και που το βλέπεις εξωτερικά με τις μεγάλες θεαματικές άνισες πύλες.
Η λήψη φωτογραφιών, γίνεται από την μεγάλη ανοιχτή πλατεία την Place des Alaouites που είχε δημιουργηθεί επί Γαλλικής κατοχής και αρχικά ονομαζόταν Place du Commerce, η οποία ανακαινίστηκε τη δεκαετία του 1970.





Το παλάτι καταλαμβάνει μια έκταση περισσότερη των 80 εκταρίων και έχει εκτός των άλλων ένα τζαμί του 14ου αιώνα, μια madrasa, μια πλούσια αυλή και εκτεταμένους κήπους.
Δεν επιτρέπεται η είσοδος στο εσωτερικό του παλατιού και η μνημειώδης πρόσοψη του, αν μη τι άλλο, είναι εκθαμβωτική.
Οι επτά επιβλητικές μπροστινές πύλες, περιτριγυρισμένες από λεπτές αποχρώσεις και σκαλιστό ξύλο κέδρου, είναι χτισμένες από τη δεκαετία του 1960 και αποτελούν αριστουργήματα της σύγχρονης χειροτεχνίας.





Οι οχυρώσεις της Fes, περιλαμβάνουν ένα σύνθετο κύκλωμα προμαχώνων και πυλών που περιβάλλουν τις Fes el-Bali και Fes el-Jdid. Περιλαμβάνουν επίσης έναν αριθμό kasbahs και οχυρών που χτίστηκαν τόσο για την προστασία όσο και για τον έλεγχο της πόλης. Από αυτές τις οχυρώσεις έχουν μείνει εκτεταμένα απομεινάρια που χρονολογούνται από πολλές διαφορετικές περιόδους.

Ένα τέτοιο είναι και η ιστορική πύλη Bab al-Amer (Πύλη της Τάξης) και πιθανότατα αναφέρεται στους στρατώνες των φρουρών της πόλης που ήταν εκεί.

Μετά την εγκατάσταση του Γαλλικού προτεκτοράτου το 1912, πραγματοποιήθηκαν σημαντικές αλλαγές στην γύρω περιοχή. Μεταξύ των άλλων οι διοικούντες θεώρησαν την πύλη πολύ στενή και άβολη για κυκλοφορία και κατέστρεψαν το κοντινό υδραγωγείο και μεγάλο μέρος του γύρω τοίχου για να κατασκευάσουν, κατά μήκος αυτού, τον αυτοκινητόδρομο που υπάρχει.











Mellah, λέγεται η Εβραϊκή συνοικία στο Fez El Jdid, που δημιουργήθηκε το 1438 από τον Σουλτάνο Ar Rashid και ήταν η πρώτη επίσημη Εβραϊκή συνοικία του Μαρόκου.
Κάποτε κατοικούσαν περίπου 250.000 Εβραίοι. Τα τελευταία χρόνια έχουν διασκορπισθεί και σε άλλες περιοχές όπως στο Ville Nouvelle, αλλά υπάρχουν ακόμη ενδιαφέροντα ίχνη της κοινότητας.
Το όνομα Mellah προέρχεται από τον Oued Mellah (Salt River) της περιοχής και κάθε Εβραϊκή συνοικία στο Μαρόκο ονομάζεται Mellah.



Η οδός Rue des Mérinides, ο κεντρικός δρόμος της περιοχής, είναι γεμάτη με σπίτια με ανοιχτά μπαλκόνια - μια ξεχωριστή αλλαγή από την συνηθισμένη τοπική αρχιτεκτονική.











Η συναγωγή Ibn Danan, χρονολογείται από τον 17ο αιώνα. Χτίστηκε από τον Mimoun Ben Sidan, έναν πλούσιο έμπορο από την πόλη του Ait Ishaq της επαρχίας Khénifra.



Το πλήρωμα του χρόνου, για την φευγάλα, ήλθε και θέλαμε να κόψουμε δρόμο και να επιστρέψουμε πίσω.
Το αν τα καταφέραμε και δεν μπουρδοκλωθήκαμε, δεν το συζητήσαμε γιατί το προσπαθήσαμε να πετύχει με προσήλωση.







Τα TAXI ήταν αραδιασμένα στην άκρη του δρόμου περιμένοντας το έμψυχο φορτίο τους. Συρθήκαμε προς το πρώτο TAXI, έτσι όπως συνηθίζεται παντού, και ο οδηγός του ήταν ακόμη κατακόκκινος στο πρόσωπο, παρόλου την μελαμψή του καταγωγή, από ένα άγριο φτάρνισμα που τον είχε πιάσει και στην επανάληψη κόντεψαν τα αψού του να μας πετύχουν. Επιφυλακτικά τον πλησιάσαμε να του ζητήσουμε να μας μεταφέρει στο ξενοδοχείο.
Ρώτησε <<Που, ακριβώς, θέλετε να σας πάω; >>
Του <<Απάντησα ...>>
<<Θα σας κοστίσει 30 DH είπε>>
<<30 DH ; Όχι, δε θέλουμε>>
Ευθύς αμέσως ένα άναρθρο γρύλισμα διαπέρασε τα αυτιά μας και τον λόγο πήρε μια κυρία που πετάχθηκε με εμφανή τσαμπουκά επειδή κρυφάκουσε τη συνομιλία. Τον έκραξε (εμείς πάλι δεν καταλάβαμε λέξη, αλλά είμασταν σίγουροι για τα λεγόμενά της) και αφού συνεννοήθηκε με τον επόμενο ταρίφα μας είπε θα σας πάει αυτός με όσα το TAXIμετρο θα γράψει.
Την ευχαριστήσαμε, αλλοίμονο, για την καλοσύνη της και επιβιβαστήκαμε.



Έτσι και έγινε, χωρίς κάποια κουβέντα από κανέναν και καμμιά άλλου είδους ηχορύπανση πέραν αυτής του αυτοκινήτου οδηγούμασταν προς τη σωστή κατεύθυνση.
Και όταν φθάσαμε στο ξενοδοχείο, το φουκαριάρικο το TAXIμετρο έγραφε:
ώρα 20:43 και ποσό 16 DH.
Πληρώσαμε το αντίτιμο και κατεβήκαμε έχοντας ένα σαρδόνιο χαμόγελο ! ! !



Συνοπτικά κάναμε τα λίαν απαραίτητα και έξοδο για φαγητό. Ιταλικό είχαμε συμφωνήσει να ήταν το δείπνο (η νοσταλγία πλέον δεν κρυβόταν). Το είχαμε ψάξει και προτιμήσαμε κι´ας ήταν μακρυά στην ανάποδη περιοχή από αυτή που βρισκόμασταν.
Κράτηση δεν είχαμε κάνει -αν και προβλεπόταν- και η ώρα ήδη είχε περάσει όταν ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο και το GPS στη διαπασών μη χαθεί λέξη και ψαχνόμαστε, χωρίς λόγο, νυχτιάτικα.

Φθάσαμε χωρίς παλινωδίες, αφήσαμε στο παρακείμενο Parking το αυτοκίνητο προπληρώνοντας το ποσό των 05 dh που ήταν μἐχρι πρωίας ! ! !



Τα πιάτα σερβιρίστικαν και δεν άξιζαν μόνο οπτικά αλλά και . . .

 

[themischar]

8η ημέρα, (Fès - Meknes - Volubilis - Chefchaouen & 264 Km)



Fes - Meknes - Volubilis - Chefchaouen – Google My Maps

Το εγερτήριο της 8ης μέρας έγινε με το που καλοξημέρωσε, όταν πια οι σκουρόχρωμες κουρτίνες δεν κράταγαν απ´ έξω το φως της μέρας που διαχεόταν, ανενόχλητο, θα´λεγα μέσα στο δωμάτιο.

Η δεύτερη ματιά της ημέρας ήταν από το ύψος του παραθύρου προς στον έξω κόσμο και δεν ήταν αποθαρρυντική, τουναντίον μάλιστα, με ικανοποίησε (διαφαινόταν πως θα ήταν μια καλή μέρα, αν και - ως γνωστό- ποτέ δεν το ξέρεις).



Η συνέχεια του οδοιπορικού μας, περιελάμβανε 264 χλμ με δυο χορταστικές στάσεις. Την πρώτη, στην μία από τις τέσσερις αυτοκρατορικές πόλεις του Μαρόκου, την Meknes και την δεύτερη στο Volubilis που θεωρείται η αρχαία πρωτεύουσα του βασιλείου της Μαυριτανίας, έως ότου να καταλήξουμε στην γαλάζια πόλη, την Chefchaouen.

Κατεβήκαμε να φύγουμε και στο παρκινγκ μας περίμενε μια έκπληξη, καθιστή καμαρωτή ! ! ! Ήταν η ολίγον ασπρο+πολυμελί γατούλα που κάθονταν στην οροφή του αυτοκινήτου και έδειχνε πως ήταν έτοιμη να ταξιδέψει κι´αυτή μαζί μας.



Τα τζάμια του αυτοκινήτου γεμάτα λάσπη την βρωμοβροχή καθαρίστικαν τόσο όσο για να υπάρχει μια καλή ορατότητα και βγήκαμε, είναι αλήθεια κάπως αργά, στο δρόμο. Υπήρχαν αρκετά, απομεινάρια, γκριζωπών σύννεφων που ταξίδευαν όμως γοργά στον ορίζοντα παραχωρώντας έτσι τη θέση τους στον ήλιο που ανέβαινε καρτερικά στο βάθος.





Τα πενήντα νοτιοδυτικά χλμ, όλα σε καλό οδόστρωμα και σε μια σχεδόν ίσια κοιλάδα, έφυγαν πολύ γρήγορα και βρεθήκαμε σύντομα στην Bab er-Rih, που είναι η πύλη εισόδου προς την Medina της αυτοκρατορικής πόλης.



Εκτός από το αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον του να χτιστεί σε στιλ Hispano-Moorish, η Meknes παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς αντιπροσωπεύει το πρώτο μεγάλο έργο της δυναστείας Alaouite. Επίσης παρέχει μια αξιοσημείωτη προσέγγιση του αστικού σχεδιασμού, ενσωματώνοντας στοιχεία Ισλαμικής και Ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής και πολεοδομίας. Η Meknès διακρίνεται από τη μνημειακή και ογκώδη όψη των προμαχώνων που φτάνει τα 15 μ σε ύψος. Θεωρείται ως υποδειγματική μαρτυρία των οχυρωμένων πόλεων του Maghreb (έτσι ονομάζεται η περιοχή της Βορειοδυτικής - Βόρειας Αφρικής που περιλαμβάνει το Μαρόκο, την Αλγερία και την Τυνησία).



Αμέσως μετά ο δρόμος περνά από την επόμενη διπλή πύλη την Gate to Moulay Ismail Mausoleum.



Η Meknes με τον τίτλο της Αυτοκρατορικής Πόλης, την αρχαία Medina και με τη σφραγίδα της UNESCO (ανακηρύχθηκε μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από το 1996) μπορεί να ανταγωνιστεί τις άλλες μεγάλες ιστορικές πόλεις και προσελκύει το ίδιο κοινό ταξιδιωτών. Η γραφική πόλη βρίσκεται στην κορυφή ενός μικρού λόφου, μόλις 520μ, και προσφέρει πολλά στον περίεργο επισκέπτη (από τις περίπλοκες πύλες έως υπέροχα μουσεία και μαυσωλεία). Είναι η έκτη μεγαλύτερη πληθυσμιακή πόλη της χώρας και παράλληλα ένας σημαντικός οικονομικός πόλος στην περιοχή Fès - Meknes.
Ιδρύθηκε τον 11ο αιώνα από τους Almoravides ως στρατιωτικός οικισμός και έγινε η πρωτεύουσα του Μαρόκου κατά τη βασιλεία του Sultan Moulay Ismaïl (1672-1727) που δημιούργησε ένα τεράστιο συγκρότημα αυτοκρατορικών παλατιών με εκτεταμένες οχυρώσεις και μνημειακές πύλες.
Η Meknes αποτελείται από την παλιά πόλη (Medina) και την νέα πόλη (ville nouvelle), δύο ξεχωριστά κέντρα σε μικρή απόσταση μεταξύ που αξιοποιούν εντελώς διαφορετικούς ρυθμούς. Η Medina έχει τα διατηρητέα ιστορικά αξιοθέατα της πόλης και μια ρομαντική γεύση, και η ville nouvelle που είναι καθόλα εκμοντερνισμένη (την οποία, εντελώς, αγνοήσαμε).



Τα καθοδηγητικά βέλη για το χώρο στάθμευσης, μας κατήφθηναν σε έναν σημασμένο και ελεγχόμενο άπλετο χώρο με τίμημα τα 5 DH. Ο χώρος περιστοιχιζόταν από μια μονάδα Golf (το Royal Golf de Meknes) & ένα Restaurant (το Palais Ismailia) και βέβαια δεν έλειπαν οι ξεναγοί που διαπληκτίζονταν για το ποιος θα αναλάμβανε να μας ξεναγήσει ... μη λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι δηλώσαμε (περισσότερο κουνώντας το δάκτυλο) πως δεν το επιθυμούσαμε.









Καταφέραμε και απομακρυνθήκαμε κόβοντας ¨δρόμο¨ στα πρώτα στενά όπου και βρίσκονταν αποθήκες λογής-λογής πραγμάτων και οι κάτοχοι τους μας κοιτούσαν με βλοσυρό μάτι αφού κάναμε μπαμ με τη μία μιας και δεν κυκλοφορούσαν άλλες ψυχές τριγύρω.





Προσπεράσαμε, κάποια στιγμή στ´αριστερά μας τις εγκαταλελειμένες παλιές φυλακές (Prison de Kara) που περιβάλλονταν από υψηλά τείχη και συνεχίσαμε την πορεία μας προς το κέντρο της Medina.







Ξάφνου ξεπρόβαλλε μπροστά μας, μια μικρή μεν αλλά καλαίσθητη δε πλατεία, που κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον μας.











Η πλατεία Place el-Hedim, χτίστηκε τον 16ο αιώνα, βρίσκεται λίγο έξω από την Medina και το παλάτι και είναι παρόμοια -σε μικρότερη κλίμακα- με την πλατεία Djema el-Fna του Marrakech.
Διαθέτει μια σειρά από μικρές σκιασμένες περιοχές κάτω από περίτεχνες στέγες και χαραγμένες κολώνες γύψου, που προσθέτουν ένα μοναδικό αρχιτεκτονικό στυλ σε αυτό το τοπικό περιβάλλον. Οι πλανόδιοι πωλητές την ¨γεμίζουν¨ με τους στημένους πάγκους τους.



Πήραμε ένα τσάι μέντας και πίνοντάς το χαζέψαμε (κυριολεκτικά) τα soundtrack της Μαροκινής ποπ, και όχι μόνον, μουσικής.



Σωροί από κεραμικά και tajine γλάστρες πλαισίωναν τις πλευρές της πλατείας και είναι ένα εξαιρετικό μέρος για να αγοράσεις αναμνηστικά και φθηνά όμορφα πολύχρωμα κεραμικά.









Στις πάνω από 20 πύλες της Meknes, η πιο διάσημη και συνάμα φαντασμαγορική είναι η Bab el-Mansour, που ολοκληρώθηκε το 1732 και αποτελεί έναν φόρο τιμής στον σουλτάνο Moulay Ismail. Είναι ένα έργο τέχνης, όχι μόνο για το μέγεθός της, αλλά για τα αυθεντικά γεωμετρικά πράσινα και άσπρα πλακάκια zellij, τις μαρμάρινες κολόνες και επιγραφές από το Quran κατά μήκος της κορυφής της.
Η έκρηξη των χρωμάτων γύρω από την 16μ ξύλινη πόρτα. Η επιγραφή στα αραβικά από πάνω της, μάλιστα, ξεκινά με το “Είμαι η πιο όμορφη πύλη στο Μαρόκο…” !

Βρίσκεται στο υπέροχο τείχος της αυτοκρατορικής πόλης και ακριβώς στα νότια της πλατείας -Place el-Hedim- και ήταν αρχικά η κύρια τελετουργική είσοδος στην Kasbah (βασιλική ακρόπολη) του σουλτάνου Moulay Ismail, και αποτελεί ένα από τα πιο διάσημα και θαυμάσια αξιοθέατα της πόλης.
Επίσης, μέσα στην πύλη η οποία είναι πολύ δημοφιλής υπάρχει μια μικρή αίθουσα εκθέσεων. Κατά την επίσκεψή μας, είδαμε μια έκθεση ξύλινων ειδών ενός τοπικού καλλιτέχνη.







Στη συνέχεια, προχωρώντας, παραλείψαμε το Μουσείο Dar Jamai, που κάποτε ήταν ένα παλάτι και προτιμήσαμε να χωθούμε στα Rue de Souks που φάνταζαν πολύ προκλητικά.













Και το σιωπηλό μας ψάξιμο στα στενά δρομάκια της Medina απέδωσε, να᾽μαστε για μια επίσκεψη στο εκπληκτικά κρυμμένο, ορόσημο Bou Inania Madrasa που μοιράζεται το όνομά του με αυτό που είναι στη Fes.
Ένα αξιόλογο στολίδι της Meknes και μόλις πέντε-δεκαπέντε λεπτά, με τα πόδια φυσικά, από την πολυσύχναστη πλατεία El Hedime.

Σχεδιάστηκε τόσο ως θεολογικό κολλέγιο όσο και ως εκκλησιαστικό τζαμί και χτίστηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας των Merenid και ολοκληρώθηκε το 1358 από τον Abu Inan Faris, τον ένατο σουλτάνο της δυναστείας των Merinid.
Είναι ένα αυθεντικό κόσμημα ισλαμικής αρχιτεκτονικής με εξαιρετική εσωτερική διακόσμηση, χαρακτηριστικό των μνημείων των Merenid.

Το Bou Inania Madrasa, είναι προσβάσιμο για μη Ισλαμικούς επισκέπτες, διαθέτει περίτεχνα zellij και σκαλιστό γύψο, ισλαμικά γεωμετρικά μοτίβα, σίτες από πλέγμα κέδρου και τεράστιες πόρτες από ορείχαλκο.



Ίσως τα 20 DH/άτομο που είναι για τους ντόπιους να είναι πολλά, αλλά και τα 60 DH/άτομο για τους τουρίστες, έ, δεν τα λες και λίγα !



Το κτίριο, η ξυλογλυπτική και τα περίπλοκα πέτρινα γλυπτά είναι πράγματι πολύ όμορφα, αλλά οι ανακατεμένες μυρωδιές, τα ξεφλουδίσματα του χρώματος και του γύψου σε όλους τους τοίχους, εμφανές φαινόμενο παραμέλησης, είναι κάπως αποκρουστικό.
Από την άλλη ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες εκείνη τη στιγμή και αυτό το καθιστούσε μια εξαιρετικά ήσυχη και ενδιαφέρουσα επίσκεψη !

Στα δεξιά, όταν μπαίνετε στην αυλή, βρίσκεται η αίθουσα του σχολείου με ένα βαθύ mihrab, η θέση που δείχνει την κατεύθυνση της Μέκκας, για φυσικό προσανατολισμό.



Διαθέτει μια εκλεπτυσμένη αυλή, πλούσια διακοσμημένη με πλακάκια zellige, σκαλιστό ξύλο ελιάς, λεπτομερή οροφή κέδρου και Quran επιγραφές στους διακοσμητικούς τοίχους.

 

[themischar]

Αν και εμφανώς μικρότερο, έμοιαζε ὀμως πολύ με αυτό που είχαμε δει στη Fes και είναι ένα ακόμη εξαιρετικό παράδειγμα, ιδιαίτερα χάρη στα ξύλινα γλυπτά, τις μαρμάρινες διακοσμήσεις και τα κεραμίδια.





Στο ισόγειο βρίσκονται τα κελιά όπου ζούσαν κάποτε μαθητές ηλικίας οκτώ έως δέκα ετών, ενώ στον πρώτο όροφο είναι τα κελιά που προορίζονταν για τους μεγαλύτερους μαθητές και τους καθηγητές.

Πήραμε τις σκάλες και ανεβήκαμε πιο πάνω στη βεράντα της οροφής που αξίζει, επίσης, για μια γρήγορη επίσκεψη.



Διακρίνεται ο ορθογώνιος μιναρές με το πράσινο πλακάκι και οι στήλες από μάρμαρο όνυχα που στηρίζουν την περίτεχνη οροφή mihrab.





Με ανάμεικτα αισθήματα κατεβήκαμε και βρεθήκαμε ξανά στο ισόγειο περειργαζόμενοι τους χώρους με την ενδιαφέρουσα τεχνοτροπία τους.

Με έκδηλη την απορία μας για την επικρατούσα παραμέληση ξαναβγήκαμε στα Rue de Souks που μας ¨περίμεναν¨ να τα ανακαλύψουμε.



Αν και είχαμε ¨στεγνώσει¨ που να τολμήσουμε να πάρουμε κάτι από αυτό εδώ το κατάστημα, σφυρίξαμε ελαφρώς αδιάφορα και συνεχίσαμε.













Κοιτώντας κλεφτά και το ρολόι, τα μαζέψαμε τα βήματά μας, γιατί αν δεν βάλεις θέμα χρόνου πάει την έβαψες . . .
Και έτσι δεν σκοντάψαμε και φθάσαμε μπροστά στην είσοδο του,



πληρώνοντας το ποσό των,



Το Musee de Meknes, είναι ένα ενδιαφέρον μικρό μουσείο αφιερωμένο στις παραδοσιακές τέχνες και χειροτεχνίες της ευρύτερης περιοχής. Υπάρχουν εκθέματα με πολλές παραδοσιακές φορεσιές, καθώς και τις πιο ποικίλες χειροτεχνίες από τις τέσσερις γωνιές της περιοχής, από χαλιά έως κεραμικά, καθώς και τα εργαλεία που χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή τους.











Το ήμασταν, και πάλι, μόνοι μας θα το ξανααναφέρω και ας γίνεται κάπως βαρετό αλλά ήταν μια πραγματικότητα !
Οι χώροι του Μουσείου δεν ήταν κι´εδώ προσεγμένοι ! Τουναντίον, τα εκθέματά του είχαν ενδιαφέρον και βρίσκονταν σε εξαιρετική κατάσταση.



















Μεσημέριασε, όταν είπαμε το ως εδώ, τώρα, φεύγουμε.
Ο ήλιος ήταν πια κάθετος και σχεδόν μόνος του στον ουρανό και μας έδειχνε πως κάνει άψογα τη δουλειά του αφου τα πάντα έλαμπαν από το φως του.

 

[themischar]

13:09 μ.μ, είχε πάει η ώρα όταν ξαναμπήκαμε στο δρόμο και βρήκαμε κάποια μεσημεριάτικη κίνηση που όσο απομακρυνόμασταν τόσο αυτή μηδένιζε.



Η κατεύθυνσή μας πλέον έχει φορά προς τον Βορρά και η επόμενη στάση μας θα γίνει στους πρόποδες του ορεινού όγκου Zerhoun, 35 χλμ περίπου από την Meknes, στο Volubilis που πήρε το όνομά του από τη λέξη Berber Oualili, η οποία αναφέρεται στο πολύχρωμο λουλούδι, ένα φυτό που φύεται άφθονο στην περιοχή.



Ο δρόμος, παρεπιπτόντως, είναι συνεχώς <<πράσινος>> δυό κατευθύνσεων σε καλή κατάσταση και με πλήρη σήμανση δίχως απρόοπτα.



Ο ημερήσιος χιλιομετρητής, στο ταμπλό ή καντράν, του αυτοκινήτου έδειχνε ότι είχαμε διανύσει 30 χλμ όταν αντικρύσαμε σκαρφαλωμένη σε υψόμετρο 550μ, κάτω από το Jebel Zerhoun, την μικρή πόλη Moulay Driss Zerhoun. Είναι η πρώτη μουσουλμανική πόλη στη Βόρεια Αφρική και έλαβε το όνομά της από τον ιδρυτή της Moulay Idris I (απόγονος του προφήτη Mohammed, ιδρυτής της δυναστείας Idrisside, της 1ης μουσουλμανικής δυναστείας του Μαρόκου, είχε βρει καταφύγιο στο Moulay Driss Zerhoun, αφού διέφυγε από τη Βαγδάτη στα τέλη του 8ου αιώνα).
Η πόλη εκτείνεται σε δύο λόφους, που περιβάλλεται από καταπράσινες πεδιάδες με άφθονα ελαιόδεντρα και διατηρεί τον χαρακτήρα της ως ιερή πόλη.





Και αφήνοντας πίσω μας την ιερή πόλη Moulay Idriss Zerhoune και κατηφορίζοντας κοντά από το ψηλότερο σημείο της, έσκασε μύτη κάπως μακρυά ο αρχαιολογικός χώρος του Volubilis.



Το Volubilis είναι ένα από τα καλύτερα διατηρημένα ρωμαϊκά ερείπια του Μαρόκου που βρίσκεται κοντά στις αυτοκρατορικές πόλεις της Fez και της Meknes μέσα σε μια εύφορη πεδιάδα που περιβάλλεται από χωράφια ως επι το πλείστον με σιτάρι και άφθονους ελαιώνες.

Τα αρχαία ερείπια του Volubilis, προσελκύουν όχι μόνο τους αρχαιολόγους και τους ταξιδιώτες, αλλά και τους κινηματογραφιστές (εδώ γυρίστηκαν ορισμένα επεισόδια της διάσημης ταινίας, <<Ιησούς της Ναζαρέτ>>).



Με ντάλα τον ήλιο, την άπνοια που επικρατούσε, τον υδράργυρο να είναι μόλις στους +32 ° C και τους επισκέπτες που βλέπαμε να μπαινοβγαίνουν δεν ήταν απορίας άξιον, ότι πληρώσαμε τα 70DH/άτομο για την είσοδό μας χωρίς να δώσουμε και ιδιαίτερη σημασία.



Ενδιαφέρουσα η είσοδος στον αρχαιολογικό χώρο τόσο η σε αναπαράσταση πύλη εισόδου όσο και η συνέχεια με τα φαρδιά καλαίσθητα σκαλοπάτια που έδειναν έμφαση στον ομολογουμένως καλοσυντηρημένο χώρο !





Η ερειπωμένη ρωμαϊκή πόλη Volubilis είναι ο καλύτερα διατηρημένος αρχαιολογικός χώρος στο Μαρόκο. Τα πιο γνωστά μνημεία βρίσκονται στο βόρειο τμήμα του χώρου, πιο μακριά από την είσοδο στο νότο.
Έχει ανασκαφεί μόνο το ήμισυ περίπου της πόλης και θεωρείται ως η αρχαία πρωτεύουσα του βασιλείου της Μαυριτανίας. Αναπτύχθηκε από τον 3ο αιώνα π.Χ. και περισσότερο κατά τη ρωμαϊκή κυριαρχία από τον 1ο αιώνα μ.Χ. και η επεκτάσή της καλύπτει περίπου τα 100 στρέμματα.
Η πόλη συνέχισε να αναπτύσσεται καλά τον δεύτερο και τον τρίτο αιώνα μ.Χ. όταν τα περισσότερα κτίρια ήταν ακόμη ορατά, πιστεύεται ότι η περιφραγμένη πόλη ήταν κάποτε σπίτι 20.000 κατοίκων.

Η πόλη έπεσε σε τοπικές φυλές γύρω στο 285 και δεν ξαναπατάχθηκε ποτέ από τη Ρώμη λόγω της απόστασης και της αδυναμίας της στα νοτιοδυτικά σύνορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Συνέχισε να κατοικείται για τουλάχιστον άλλα 700 χρόνια, πρώτα ως λατινοποιημένη χριστιανική κοινότητα και στη συνέχεια ως πρώιμος Ισλαμικός οικισμός.
Τον 18ο αιώνα, ο σεισμός της Λισαβόνας έπληξε την περιοχή και προκάλεσε την καταστροφή των κτιρίων. Από τα ερείπια ταυτοποιήθηκαν μόνο εκείνα της αρχαίας πόλης Volubilis στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ανασκάφηκαν εν μέρει από Γάλλους αρχαιολόγους. Καθ 'όλη δε τη Γαλλική αποικιακή περίοδο, τα ερείπια ανασκάφηκαν, αποκαταστάθηκαν και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ξαναχτίστηκαν.
Για να προστατέψει αυτό το μοναδικό μέρος, το 1997, η Unesco κήρυξε τον Volubilis ως χώρο παγκόσμιας κληρονομιάς.

Αφού κατεβήκαμε την πλατειά σκάλα, μετά από λίγα βήματα ήρθαμε ¨αντιμέτωποι¨ με τον μικρό Μουσειακό χώρο, το οποίο εμφανίζει τα πιο διάσημα ευρήματα της αρχαίας πόλης και περιλαμβάνει μερικές από τις πολύτιμες ανακαλύψεις, όπως μερικά ωραία χάλκινα, αν και πολλά παραμένουν στο Μουσείο Αρχαιολογίας στη Rabat απ´ότι πληροφορηθήκαμε.
Άλλα εκτίθενται στο ύπαιθρο και άλλα σε στεγασμένο χώρο με τις ανάλογες προθήκες.

















Βγαίνοντας από τον Μουσειακό χώρο αρχίζει μια ανηφορική χωμάτινη οδός που οδηγεί στα ερείπια της αρχαίας πόλης.







Τα καλύτερα ψηφιδωτά βρίσκονται στο House of Orpheus, το μεγαλύτερο και πιο όμορφο από τις ανασκαφικές ιδιωτικές κατοικίες. Τα ιδιωτικά δωμάτια είναι σχεδιασμένα γύρω από ένα μικρό αίθριο και διακοσμημένα σε ένα σχεδόν άθικτο μωσαϊκό δελφινιών.





Δίπλα στο House of Orpheus βρίσκονται τα ερείπια των ιαματικών λουτρών του Galen. Αν και σε μεγάλο βαθμό σπασμένα,



Λίγο πριν από την Αψίδα του Θριάμβου (Triumphal Arch), είναι μερικά ακόμη εντυπωσιακά ψηφιδωτά. Το ένα, στο House of the Acrobat, απεικονίζει έναν αθλητή να έχει ένα τρόπαιο για να κερδίσει έναν επιθετικό αγώνα, έναν διαγωνισμό στον οποίο ο αναβάτης έπρεπε να κατεβεί και να πηδήξει πίσω στο άλογό του καθώς έτρεχε.



Προχωρήσαμε προσεκτικά και προς το Σπίτι των Στήλων που ονομάζεται έτσι λόγω των στηλών που είναι διατεταγμένοι σε έναν κύκλο γύρω από το εσωτερικό γήπεδο - με τα διαφορετικά στυλ τους.





Η Βασιλική (Basilica) χτίστηκε περίπου το 217 μ.Χ. και διακρίνεται από τις τέλεια διατηρημένες στήλες και τα αψιδωτά ανοίγματα. Υπήρξε ως βασικός χώρος των εκάστοτε Κυβερνητών και των εκπροσώπων της δικαστικής εξουσίας, της πόλης, όχι μια εκκλησία, όπως μπορεί να παραπέμπει το όνομα.
Μόνο μερικές από τις καμάρες και τις κολόνες που στήριζαν το διώροφο κτίριο είναι ακόμα εκεί, αλλά τα ερείπια δείχνουν πόσο μεγάλη ήταν η κατασκευή.



Το εξωτερικό της Βασιλικής.



Το <<εσωτερικό>> της Βασιλικής.



Ο τελετουργικός δρόμος των περίπου 400μ, Decumanus Maximus, που απλώνεται στην πλαγιά προς τα βορειοανατολικά και στο βάθος διακρίνεται, αχνά, η πύλη Tingis.



Η Αψίδα του Θριάμβου (Triumphal Arch), χτίστηκε το 217 από τον Mark Aurelius Sebastian για να τιμήσει τον αυτοκράτορα Caracalla, ο οποίος είχε επεκτείνει τη Ρωμαϊκή ιθαγένεια σε όλους όσους ζούσαν στην αυτοκρατορία.
Το πλάτος του είναι λίγο πάνω από 19μ, το βάθος είναι 3.30 μ. Η αψίδα, ανακατασκευάστηκε τις δεκαετίες του 1930 και του 1960.







Ο Ναός του Καπιτωλίου (Capitoline Temple), βρίσκεται ελαφρώς νότια της βασιλικής. Από το Καπιτώλιο βρέθηκαν μόνο θραύσματα, που μελετήθηκαν από αρχαιολόγους χάρη στα αρχεία του αυτοκράτορα Μάρκου το 217. Τελευταία, πραγματοποιήθηκε μερική ανακατασκευή του Καπιτώλιου (όμορφες ομαλές κολώνες και σκάλες) γεγονός που δείχνει το μέγιστο επίπεδο δεξιοτήτων των ρωμαίων αρχιτεκτόνων εκείνων των χρόνων.



Ήταν ήδη, 15:13 μ.μ
Η περιπλάνησή μας ξεπέρασε την μιάμιση ώρα και είναι αλήθεια πως μόλις καταφέραμε να δούμε τα <<απαραίτητα>>.
Με τον ιδρώτα να έχει βρέξει όλα όσα φορούσαμε (ένα ντουζάκι θέλαμε, αλλά που να το βρίσκαμε) μπήκαμε στο αυτοκίνητο και μετά το γύρισμα του κλειδιού της μηχανής ήταν το A/C που ενεργοποιήθηκε και μάλιστα στην υψηλή του ένταση.



Ο δρόμος εξακολουθεί να είναι το ίδιο καλός σε όλα του. Εν τέλει φαίνεται η βορεινή κατεύθυνση, που συνεχίζουμε, να συντηρείται από την πολιτεία -εξ επί τούτου- για να είναι διαρκώς σε καλή κατάσταση.





Ο << πράσινος>> επαρχιακός δρόμος Ν13 δεν συνδέει μικρά χωριά, κεφαλοχώρια και πόλεις αλλά περνάει και μέσα από καταπράσινα βουνά και λαγκάδια κάνοντας ευχάριστη την οδήγηση ακόμη και μέσα στο κατακαλόκαιρο με την θερμοκρασία να πέφτει αισθητά.
Έτσι κι´εμείς επωφεληθήκαμε του γεγονότος και κλείσαμε το A/C του αυτοκινήτου και ανοίξαμε τέρμα τα παράθυρα, απολαμβάνοντας το φυσικό περιβάλλον !





Και πάνω που σταμάτησε ο ανήφορος μέσα στα χαμηλά βουνά βρεθήκαμε σε μια ανοιχτή δεξιόστροφη απλωσιά και τότε φάνηκε -από κάτω μας- η γαλάζια πόλη που εκείνη τη στιγμή υπό το φως του κόντρα ήλιου έχανε λίγο από την λάμψη της.







Η κράτησή μας, για απόψε, είχε γίνει κοντά στο κατηφορικό κέντρο της πόλης και ήταν σε ένα αυτοτελές διαμέρισμα που άνετα φιλοξενούσε μια τετραμελή οικογένεια, με τις γαλάζιες αποχρώσεις να επικρατούν σε όλους τους χώρους ακόμη και οι λάμπες των φωτισικών φώτιζαν μπλεεε ! ! !

 

[themischar]

Chefchaouen, το μπλε μαργαριτάρι !

Η πόλη ιδρύθηκε το 1471 ως ένα μικρό Kasbah (φρούριο) από τον Moulay Ali ibn Rashid al-Alami, απόγονο του Abd as-Salam al-Alami και του Idris I. Ο Al-Alami ίδρυσε την πόλη για να πολεμήσει τις Πορτογαλικές εισβολές.

Οι φυλές Ghomara, Moriscos και αργότερα Εβραίοι εγκαταστάθηκαν σε αυτό. Η Chefchaouen είναι βαμμένη μπλε για αιώνες λόγω της μεγάλης Εβραϊκής κοινότητας που εγκαταστάθηκε εδώ -στα βουνά Rif- μετά την ισπανική Reconquista στα μεσαιωνικά χρόνια. Σύμφωνα με την παράδοση, το μπλε χρώμα συνδέθηκε με τον παράδεισο, οπότε η κοινότητα που άκμασε εδώ αποφάσισε να βάψει τα σπίτια τους μπλε για να είναι πιο κοντά στον παράδεισο. Αργότερα, το 1920, η Ισπανία κατέλαβε την παλιά πόλη και έγινε μέρος του Ισπανικού Μαρόκου και όταν κηρύχθηκε η ανεξαρτησία της χώρας το 1956, επανήλθε ξανά και η Chechaouen.

Οι μπλε τοίχοι της πόλης, είναι ένα δημοφιλές θέμα ενδιαφέροντος. Υπάρχουν πολλές θεωρίες για το γιατί οι τοίχοι ήταν ανέκαθεν βαμμένοι μπλε. Το μπλε λέγεται ότι συμβολίζει τον ουρανό και τον ουράνιο παράδεισο που χρησιμεύει ως υπενθύμιση για να ζήσουν οι κάτοικοι μια πνευματική ζωή. Μια άλλη δημοφιλής θεωρία είναι ότι το μπλε χρώμα κρατά τα κουνούπια μακριά. Ωστόσο, ορισμένοι μεγαλύτεροι ηλικιακά ντόπιοι κάτοικοι λένε ότι η πλειοψηφία των κτιρίων μέσα στη Medina ήταν λευκά, τονίζοντας ότι μόνο το Εβραϊκό τμήμα ήταν βαμμένο μπλε και οι κάτοικοι -από κάποια στιγμή - τη δεκαετία του 1970 είχαν την υποχρέωση να βάφουν τους τοίχους στις αποχρώσεις του μπλε χρώματος για να προσελκύσουν τουρίστες !

Αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η πόλη έχει καταφέρει, να είναι ένα μέρος που πολλοί επιθυμούν να επισκεφθούν και αυτό με σειρά του υποδέχεται όλους ανεξαίρετα και έχει βρει παράλληλα μια καλή ισορροπία μεταξύ τουρισμού και αυθεντικότητας.

Εμείς, ανεβήκαμε, ανοίξαμε, μπήκαμε, αφήσαμε, είδαμε, φρεσκαριστήκαμε, ρίξαμε και ένα κοντινό βλέμμα από το παράθυρο μας προς την παρεχόμενη θέα και



αμέσως μετά αμολυθήκαμε ατάκτως προς την μαγνητική πόλη που -το αντιλαμβανόμασταν- μας προσκαλούσε να κάνουμε βόλτα και να εξερευνήσουμε την κληρονομιά της, θαυμάζοντας παράλληλα τους αρχιτεκτονικούς θησαυρούς που διακοσμούν τα σοκάκια της, και να περάσουμε καλά με τους κατοίκους της.



Η Chefchaouen, ή η μπλε πόλη, είναι πιο αυθεντική από το χρώμα της και γνωρίζαμε ότι δεν είναι μεγάλη και θα είμασταν σε θέση κάπως να την εξερευνήσουμε σε σχέση με τον χρόνο που διαθέταμε. Τα πιο δημοφιλή της μέρη είναι:

• Η Medina και τα σοκάκια της,
• Η Place Outa el Hammam,
• Το Kasbah με το Μουσείο,
• Το Talassemtane National Park,
• Ο καταρράκτης του Ras el Maa,
• Το Spanish Mosque,
• Το κοιμητήριο,
• Το Grand Mosque,
• Το Kef Toghobeit Cave, ένα από τα βαθύτερα σπήλαια της Αφρικής κ.ά

Η Chefchaouen είναι ένα ιδανικό μέρος για περιπλάνηση, για ιδανική φωτογράφιση. Είναι λίγο μακριά από τις μεγαλύτερες πόλεις κι´αυτό σημαίνει ότι κάποιες τιμές είναι υψηλότερες (όμως δεν υπάρχει εκείνη η έντονη ενόχληση-παρακίνηση των πωλητών όπως συμβαίνει στις άλλες πόλεις).

Ωστόσο, μεγάλο ενδιαφέρον που προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες - ξένους και Μαροκινούς - δεν είναι η αρχιτεκτονική ή η ιστορία ή οι εξαιρετικές αποχρώσεις του μπλε και τα κλιμακωτά στενά σοκάκια αλλά το hashish ή η Marijuana.

Η περιοχή της Chefchaouen είναι ένας από τους κύριους παραγωγούς cannabis στο Μαρόκο και κάποιοι ισχυρίζονται:

• Από τη στιγμή που τα πόδια σας θα αγγίξουν το έδαφος της Chefchaouen, θα χρειαστούν περίπου πέντε λεπτα για να σας προσφέρουν το πολυπόθητο αγαθό, ενδεχομένως, της ζωής σας.
• Μεταξύ των τουριστικών προσφορών που σχετίζονται με (Hashish ή Marijuana) υπάρχει ένα ¨ενδιαφέρον¨ οδοιπορικό προς στις φυτείες (Exploring the Marijuana Fields) με τα πολύ αρωματικά χωράφια του μικρού χωριού Ain Tissimlane.
• Αν και η καλλιέργεια κάνναβης και η παραγωγή ή πώληση χασίς είναι παράνομη στο Μαρόκο, η κατανάλωσή της είναι αρκετά διαδεδομένη. Οι δημοφιλείς τουριστικοί προορισμοί, όπως η Chefchaouen ή η Fes, συνήθως δεν επηρεάζονται από τις Αστυνομικές αρχές.

[Η περιοχή Rif και ειδικότερα στα πολύ αρωματικά χωράφια του χωριού Ain Tissimlane όπου συγκεντρώνεται η μεγάλη παραγωγή cannabis, δείχνει το υψηλότερο ποσοστό φτώχειας σε ολόκληρο το Βασίλειο.
Από τα 36 εκατομμύρια, το 9% του Mαροκινού πληθυσμού είναι άνεργο. Και το ποσοστό αυξάνεται έως και 30% μεταξύ των κάτω των 40. Επομένως, δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι σχεδόν ένα εκατομμύριο άνθρωποι ασχολούνται με τη βιομηχανία χασίς. Αυτό το εργατικό δυναμικό συγκεντρώνει 8.000.000.000 ευρώ κάθε χρόνο, και σύμφωνα με διάφορες στατιστικές καλύπτει το ήμισυ της συνολικής παγκόσμιας κατανάλωσης.]
Πηγή: Μαροκινό Δίκτυο Ιατρικής και Βιομηχανικής Χρήσης Μαριχουάνας.





Δεν χωριστήκαμε για να την εξερευνήσουμε και να τραβήξουμε φωτογραφίες ο καθένας μόνος του όπως πολλοί το προτιμούν (πιθανόν να έχουν τους δικούς τους λόγους).









<<Είμαστε, αλήθεια, ακόμη στο Μαρόκο ; >> βροντοφώναξα για να με ακούσει.
Βλέπετε εκείνη είχε προχωρήσει κι´εγώ καθυστερούσα λόγω των ανελέητων κλικ . . .
Αισθανόμουν έντονα ότι ήμασταν κάπου κατά μήκος του Αιγαίου Πελάγους, Ελλάδα μεριά. Τα μπλε και άσπρα κτίρια που εκτείνονται στην πλευρά του βουνού δηλώνουν πολύ Μεσογειακά, άσχετα αν εδώ στην Chefchaouen, είναι μπλε για έναν άλλο λόγο που ήδη προαναφέρθηκε.



















Μας ήταν γνωστό ότι η Chefchaouen βρίσκεται ανάμεσα στα βουνά και ότι ήταν καταπληκτική. το πόσο όμως πραγματικά καταπληκτική ήταν, αυτό δεν το γνωρίζαμε.
Μουρμουρίσαμε αρκετές φορές για τον ελλιπή χρόνο παραμονής μας και εύχομασταν να είχαμε χρόνο να κάνουμε πεζοπορία κλπ κατά την επίσκεψή μας, αλλά η πραγματικότητα ήταν πως θα μέναμε μόνο μια νύχτα.











Τα στενοσόκακα της Chefcahauen δεν θα μπορούσαν να είναι περισσότερο φωτογενή. Μικρές, ατσούμπαλες αλλά και καλοφτιαγμένες πόρτες ¨περίμεναν¨ σε κάθε γωνιά, ενώ οι ελικοειδείς σκάλες και τα σοκάκια παρείχαν άφθονα ¨πορτραίτα¨. Η ίδια η Medina είναι μικρή και δεν χρειάζονται δύο ολόκληρες ημέρες για να την γυρίσεις και να δεις την ομορφιά της. Είναι ένα εξαιρετικό μέρος (εύκολα θα πετάξεις τον όποιας μορφής χάρτη χρησιμοποιείς) και άλλο τόσο εύκολα δεν θα χαθείς, καθώς δεν θα σε πάρει πολύ ώρα για να βρείς το δρόμο προς τα πίσω όταν μάλιστα οι δρόμοι μπορεί να είναι αρκετά άδειοι !













Αν μη τι άλλο, τούτη η εξώπορτα αποτέλεσε την αγαπημένη μας πόρτα σε ολόκληρη την πόλη και δεν αντικρύσαμε και λίγες και βεβαίως περί ορέξεως ...
Τι να λέμε τώρα, γούστα είναι αυτά.



Και μια, ίσως, καλή παραλλαγή της αλλά σαφώς για άλλα μάτια …



Η θέση-πλατεία Outa el Hammam, είναι η κεντρική πλατεία της Medina, της φανταστικής πόλης Chefchaouen. Είναι ένας τόπος με το κύριο Kasbah (το σημαντικότερο και ιστορικό κτήριο της πόλης και Μουσείο), το Μεγάλο Τζαμί (το μεγάλο θρησκευτικό κτίριο) και αρκετά καταστήματα με τα κάθε λογής σουβενίρ και αρκετά εστιατόρια. Είναι ένα πολύ καλό μέρος για να ξεκινήσεις ή να ολοκληρώσεις τη βόλτα στην παλιά πόλη.
Όπως είναι φυσικό, η περατζάδα εκείνο το απόγευμα, έδινε και έπαιρνε αλλά ανθρώπινα κι´ ας υπήρχε και μια μουσικοπαράσταση.







Στη μέση της παλιάς συνοικίας στην πλατεία (Place Outa el Hamam), βρίσκεται το ιστορικό Kasbah, το κύριο οχυρωμένο κτήριο στην πόλη. Είναι ένα πολύ όμορφο και παραδοσιακό συγκρότημα με πολλά κτίρια και αποτελεί ένα καταφύγιο φρεσκάδας με τον εσωτερικό κήπο της ¨Ανδαλουσίας¨.
Το Εθνολογικό Μουσείο του φιλοξενεί μια συλλογή από παλιά όπλα, μερικές φωτογραφίες της πόλης και υφάσματα, είναι ένα must-see γράφουν όλοι ανεξαίρετα οι οδηγοί πόλεων, αλλά όταν είσαι απ᾽ έξω στις 19 :18 μ.μ δεν σε παίρνει να κάνεις τίποτα άλλο από τουμπεκί ψιλοκομμένο. Έτσι, για θέα στον ορίζοντα της (Medina και της πόλης) δεν θα ψάχναμε ! Θα την είχαμε από εδώ, φυσικά μαζί με τα άλλα, πληρώνοντας είσοδο 10 DH/άτομο ! ! !

Πληροφοριακά, η αμέσως επόμενη περίπτωση (για άπλετη θέα της πόλης) ήταν μακρυά, για τα δεδομένα μας, έξω από την πόλη ψηλά στο λόφο που είναι το λευκό Ισπανικό τζαμί !
Εκεί πάλι απ´ότι πολλοί ισχυρίζονται, θα έπαιζε το σκηνικό με τις προσφορές από τους ντόπιους για μια επίσκεψη στις φυτείες των ¨ζιζανίων¨.

<<Πειράζει ;>> είπε κοιτώντας αλάργα.
<<Πειράζει, πειράζει και πονάει βέβαια, αλλά δεν γμτ ...) απάντησα πικρόχολα.



<Διατήρηση της medina και του ιστορικού casbah στο Chefchaouen>>, γράφει με έντονα γράμματα η πιρτσινωμένη λευκή πινακίδα δίπλα από την είσοδο !





Τράβα ρε, μην εστιάζεις για το καλυτερότερο (τον εχθρό του καλού), πάρε λήψη της στιγμής έπιασα να λέω στον εαυτό μου κάποια στιγμή.
Βλέπετε οι εποχές, δεν έχουν αλλάξει απλά, έχουν χαοτικά βελτιωθεί σε πάρα πολλά και μεταξύ αυτών των σαρωτικών αλλαγών ήταν και ο φωτογραφικός κόσμος. Λέει πάρα πολλά το γεγονός ότι κρατούσαμε στα χέρια μας DSLR φωτογραφικές μηχανές και όχι SLR και φιλμ, που τότε θα χρειαζόμασταν ένα σκασμό 36άρια φιλμ και άλλα τόσα πολύ πιθανόν slides (με ISO των 50, 100, 200, 400 . . .) και θα´χαμε και ένα παράπονο επειδή ενδεχομένως δε θα μας έφταναν ! ! !

 

[themischar]

Η περιπλάνηση σε αυτούς τους δρόμους, έμοιαζε περισσότερο σαν όνειρο παρά με την πραγματικότητα. Καμμιά σχέση η Medina της Chefchaouen με εκείνες των Fez & Marrakech. Εάν κάποιος ψάχνει για να ηρεμήσει τα νεύρα του και όχι μόνον εδώ σίγουρα θα τα καταφέρει με επιτυχία.

















Plaza El Kenitra, αυτή είναι η κεντρική πλατεία στη γειτονιά του Rif Al-Andults γράφει χαρακτηριστικά η ροζέ πινακίδα.





Φαίνεται, ολούθε ότι ο αρχικός λόγος για τη ¨ζωγραφική¨ της πόλης με μπλε χρώμα, εξακολουθεί να υπάρχει και είναι μεγάλο το όφελος από τη συνέχιση της ζωγραφικής με αυτόν τον τρόπο.
Οι 50+ αποχρώσεις του μπλε έχουν κάνει τους δρόμους της Chefchaouen έναν παράδεισο των φωτογράφων και όχι μόνον.













Το σούρωπο, κάποιες φορές, οι μυρωδιές των προϊόντων εργαστηρίου και των μπαχαρικών αναμειγνύονται με τα ¨μυρωδάτα¨ σύννεφα καπνού που βγαίνουν μέσα από τις μισόκλειστες πόρτες και παράθυρα (και ελέω των στενοσόκακων και της άπνοιας) δυσχαιρένουν ή μπουκώνουν την αναπνοή των περαστικών.









Βαδίσαμε κυκλικά ή τραπεζοειδώς δεν το πολυθυμάμαι !
Θυμάμαι πως βγήκαμε, ξανά, στην μικρή άπλα της πλατείας Place Outa el Hammam !
Η μουσικοπαράσταση εἰχε τελειώσει και αρκετοί ήταν αυτοί που κάθονταν κάτω απο το άναρχα φωταγογημένο δέντρο και το μισοφέγγαρο που τους ¨επιτηρούσε¨ από τον ανοιχτό ορίζοντα και ανακατεμένοι κάπνίζαν ατάραχοι ένα τσιγάρο,
Και αναρωτιέμουν, από μακρυά όμως, είναι όντως τσιγάρο;







Δεν είναι μια πόλη με ΤΑ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ που θα σε κάνει να αναπηδήσεις, αλλά μάλλον ένα μέρος για να είσαι και να περνάς. Οι παθιασμένοι εργάτες με τις ζωηρές τέχνες των εργαστηρίων τους για την παρασκευής κεριών, υφαντών και των ξυλουργικών επιτευγμάτων μαζί με τους παθιασμένους εργάτες δημιουργούν πάμπολλα αναμνηστικά δώρα που δεν θα τα βρεις αλλού στο Μαρόκο.





Στη σιγαλιά της νύχτας ξεπροβάλλει, υψωμένο, πάνω από την πλατεία Place Outa el Hammam, το Grand Mosquée με τον ασυνήθιστο -κατά γενική ομολογία- οκταγωνικό μιναρέ του που χτίστηκαν τον 15ο αιώνα από τον γιο του ιδρυτή της πόλης, Ali Ben Rachid.
Όπως συμβαίνει στα περισσότερα τζαμιά, έτσι και στην Chefchaouen, είναι κλειστό για τους μη μουσουλμάνους.





Η νύχτα ήλθε και αγκάλιασε την πόλη για τα καλά και ένα κάτι τις θα ήθελες να ρίξεις στην πλάτη σου και ένιωθες τους ώμους σου να θέλουν να μαζεύονται.
Αραδιασμένα πολλά τραπεζάκια, μέσα και έξω από τα καθε λογής καλοστημένα φαγάδικα, αλλά ο κόσμος ελάχιστος σε σχέση με τις προσφορές και μα την αλήθεια, έτσι όπως είχαν τα πράγματα ποιό να πρoτιμήσει κάποιος ?





Τα χρώματα τη νύχτα αλλάζουν σε συνδυασμό με τους πολύχρωμους φωτισμούς των καταστημάτων και εκείνων των μονόχρωμων από τα κρεμαστά στους στύλους και δίνουν ένα απαράμιλλο θέαμα. Φαινόταν ότι αισθανόμασταν ωραία που ξαναχανόμασταν ανάμεσα στα σοκάκια ενώ ψάχναμε για το τι και με τι, επιτέλους, θα δειπνήσουμε.
Το είδαμε, το αποφασίσαμε και το κάναμε πράξη και ήταν μια εξαίσια ¨γουρουνιά¨ -χωρίς αλκόολ- με εμφιαλωμένο νερό και Coca Cola που όπως, ανέκαθεν, καλά γνωρίζουμε πάει με όλα!















Πως θα μπορούσαν να λείπουν και τα γιγάντια graffiti ;
Και είμαστε σίγουροι πως θα υπήρχαν και άλλα που δεν έτυχε να ανταμώσουμε στο γρήγορο διάβα μας.





Η ανιχνευτική, και χωνευτική μας νυχτερινή βόλτα συνεχίστηκε για όσο δεν διαμαρτυρήθηκαν έντονα τα πόδια μας μέσω μιας μικρής ¨ὀασης¨ πρασίνου, αυτής της Plaza Mohammed V.











Ήταν, και δεν χωρά αμφιβολία, πολύ καλά.
Έτσι κι´αλλιώς, ευθύς εξ´αρχής, δεν ανησυχούσαμε, για να δούμε συγκεκριμένα αξιοθέατα, αντ' αυτού, θέλαμε απλά να περιπλανηθούμε άσκοπα και να πάρουμε όσα περισσότερα θα μπορούσαμε από τις ομορφιές αυτής της γαλάζιας πόλης.



Τα κοιτούσαμε από εδώ, τα κοιτούσαμε από εκεί, αλλά δεν ... δεν βγάλαμε άκρη και τις προσπεράσαμε λέγοντας σχεδόν ταυτόχρονα <<Ἐλα πάμε, τέτοια ώρα, τέτοια λόγια>>.
Και δεν μπορεί, κάτι θα μας έλεγαν αν είχαν φωνή οι σε ξύλινα τρίποδα ανηρτημένες πινακίδες.



Δηλώνουμε, αμφότεροι, επίσημα ότι ερωτευτήκαμε την πόλη και λατρέψαμε το πόσο ήσυχη και χαλαρή ήταν !
Με τούτα και μ´ εκείνα, φθάσαμε στα σκαλοπάτια της κεντρικής εισόδου του χώρου διαμονής μας κλείνοντας την, καθ´ όλα, γεμάτη μέρα μας και συζητούσαμε πως η Chefchaouen ήταν μεν ένα ακόμη τουριστικό μέρος αλλά με ξεχωριστή ομορφιά απ´ όσα επισκεφτήκαμε έως τώρα και τότε είδαμε τον υπάλληλο βάρδιας (μόλις μας αντιλήφθηκε) να έρχεται να μας ανοίξει την αμπαρωμένη εξώθυρα με ένα ελαφρό και ζεστό μειδίαμα στα χείλη.

 

[Thalassaki]

Συγχαρητήρια για μια ακόμα φορά για τις υπέροχες φωτογραφίες και όχι μόνο.
Πλυμμύρισε το μάτι μου λουλακί !!!

 

[themischar]

Ευχαριστούμε, από καρδιάς, για τα επαινετικά σου λόγια.

 

[silversurfer]

Υπέροχη η Chefchaouen --- εντόπισα στις φωτογραφίες σου κ το Dar που είχα μείνει στη δικιά μας επίσκεψη => αναμνήσεις

 

[themischar]

Υπέροχη η Chefchaouen --- εντόπισα στις φωτογραφίες σου κ το Dar που είχα μείνει στη δικιά μας επίσκεψη => αναμνήσεις

Χαίρομαι για τις αναμνήσεις που σου ¨καλοξύπνησαν¨ τα γραφόμενά μου.
Χα, χα, για δες, το Dar ήταν πρώτη επιλογή μας αν δεν θα βρίσκαμε κάποιο άλλο με I.X parking που, ντε και καλά, θέλαμε.