Ιαπωνία Τα διηπειρωτικά μου: East Pack (Ιαπωνία)

[kalspiros]

Ιαπωνία ultimatum 1/2

Κολλημένος στο HER για δύο ώρες. Ας συνεχίσω:

Συμφωνούμε πολύ εύκολα στο πως πρέπει να κινηθούμε στην πόλη και την μεθοδολογία που πρέπει να ακολουθήσουμε. Όλες οι απόψεις στο τραπέζι, τις ζυγίζουμε και αποφασίζουμε την πορεία μας. Αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε από τα ανατολικά της πόλης όπου συγκεντρώνονται τα περισσότερα αξιοθέατα (όχι όμως απαραίτητα και τα πιο εντυπωσιακά (… ναι υπάρχουν εξαιρέσεις)). Και θα ξεκινήσουμε από την νότια πλευρά στην περιοχή Higashiyama. Πρώτο αξιοθέατο το Sanjusangen-do δίπλα στο μουσείο της πόλης. Τώρα τι γίνεται: καθώς το Κιότο είναι τόσο thick από εικόνες, δεν μπήκε κανείς στην διαδικασία της μελέτης όπως έκανα εγώ για το χαοτικό Τόκυο (στο οποίο αν πας αδιάβαστος δεν θα δει τίποτα). Εδώ απλώς σημειώσαμε στο χάρτη τα πιο χτυπητά αξιοθέατα αλλά δεν μελετήσαμε το τι προσφέρει ο καθένας απ’ αυτούς. Και σας προτείνω να κάνετε το ίδιο. Γιατί; Δεν πρόκειται ούτε εγώ, ούτε ο Κώστας να σας πει τι αντικρίσαμε όταν μπήκαμε στον Sanjusangen. Βεβαίως το πλέον εύκολο για όλους σας είναι να το ψάξετε στο Google και να πάρετε τις εικόνες που θέλετε. Μην το κάνετε.

Οι σκέψεις μας χαθήκανε και ο εγκέφαλος μας χτύπησε τιλτ. Και αυτό είναι ένα αίσθημα που σε αποζημιώνει. Βγαίνοντας από τον ναό μας απασχόλησε τούτο το θέμα: που βρίσκεται η ισορροπία μεταξύ πλήρους ενημέρωσης και υποτυπώδους. Τι είναι προτιμότερο. Μήπως όλο αυτό τον καιρό δεν αντιμετωπίζουμε τα ταξίδια μας σωστά; Η πληροφόρηση. Λιγότερη πληροφόρηση από δω και πέρα. Θα πας σε 10 αξιοθέατα αλλά δεν χρειάζεται να ξέρεις τα πάντα. ΜΗΝ ΜΠΕΙΤΕ στο google. ΜΗΝ ψάξετε τον Sanjusangen!

Συνεχίζουμε ποδαράτοι, χάνουμε την ακριβή μας θέση στον χάρτη αλλά γνωρίζουμε τη σχετική. Ανεβαίνουμε προς τον Kiyomizu temple αλλά μέσα από το νεκροταφείο της περιοχής, μια πλαγιά γεμάτη μνήματα και δαιδαλώδη μονοπάτια που σε οδηγούν στα πέρατα τούτης της απέραντης νεκρόπολης (βλ. φώτο)

(και όχι, δεν μπορώ να απαντήσω στο καίριο ερώτημα για το κατά πόσο τους θάβουνε όρθιους βλέποντας τις στήλες σε κάθε μνήμα)

Καταλήγουμε στον ναό Kiyomizu. Εδώ κάθε αντίσταση (η όποια) στην Ιαπωνία γκρεμίζεται. Μήνας Νοέμβρης. Τα δέντρα πλησιάζοντας στον ναό κατακόκκινα. Αρχικά μικρές λίμνες με διάσπαρτους βράχους και κυπρίνους στα νερά τους. Μικρά φαναράκια στις όχθες. Έχεις ήδη φύγει. Πάνω από τις κόκκινες κορυφές των δέντρων ξεπροβάλει η τριπλή παγόδα και μια χαρακτηριστική στέγη ναού. Γι’ αυτό ήρθα, γι’ αυτές τις εικόνες. Ο κόσμος ναι, πολύς, διαλέχτε ώρα και εποχή. Όπως κι αν έχει όμως η μαγεία του τοπίου είναι αδιαπραγμάτευτη. Τον κυκλώνουμε από παντού σαν να θέλουμε να δώσουμε παράταση στην επικείμενη εξοικείωση με την εικόνα του ή σαν να προσπαθούμε να επιλέξουμε την πιο μεγαλεπήβολη και επιβλητική είσοδο. Κι εκεί, πάνω σε τούτη την διαδικασία, όλα κανιβαλίστηκαν… Τους κόβεις κατευθείαν. Δεν είναι δύσκολο άλλωστε, το 80-85% των τουριστών είναι αυτόχθονες ή απλώς σχιστομάτιδες. Τούτοι όμως διαφέρουν και από την κοψιά, πιθανότατα είναι Έλληνες. Κώστα μαζέψου, δεν έχω διάθεση, συμφωνεί και μένουμε σε απόσταση ασφαλείας. Όχι για πολύ καθώς: στην είσοδο του ναού υπάρχει η παραδοσιακή και χιλιοφωτογραφημένη είσοδος του Kiyomizu. Από κει μπορείς να δεις το Κιότο να απλώνεται μπροστά σου. Οι δυο τύποι, σε απόσταση λίγων μέτρων από την άκρη του μπαλκονιού, προσπαθούν να προετοιμάσουν την DSLR τους για μακρινές. Τους προσπερνάω μαζί με τον Κώστα και στεκόμαστε στην άκρη. Ατάκα από πίσω μας: «Καλά, τώρα αυτός πήγε εκεί για να χέσει». Δεν του χαρίζομαι, γυρνώ και του απαντώ. Τελικά δεν μπορέσαμε να αποφανθούμε σε ποιον αναφερότανε αν και ο Κώστας επιμένει ότι κάτι διαβλέψανε στο δικό του πεπτικό σύστημα.

Τώρα θα μπορούσα να πλατειάσω λιγάκι στο θέμα «γιατί δε θέλω να μιλάω με Έλληνες στο εξωτερικό» αλλά δε με τρώει και τόσο. Άλλη φορά αν είστε άτυχοι.

Ο ναός βρίσκεται στην κορυφή λόφου. Το ανάγλυφο και η πολυπλοκότητα και πλειάδα των κτιρίων δίνει άπειρες ευκαιρίες για φωτογράφιση.

Το τοπίο μοναδικό, ο καιρός επίσης (μόνιμο πρόβλημά μας, το που θα σέρνουμε τα μπουφάν μας) η Ιαπωνία επιστρέφει και με βαράει μετωπικά σαν Nozomi στις τελικές του.

Μπροστά από τον ναό απλώνεται ο κακός χαμός στον πεζόδρομο Matsubara. Προχωράμε. Το LP μιλάει για ένα αξιοθέατο «αποκάλυψη» το οποίο δεν πρέπει να το χάσουμε. Πληρώσαμε το ευτελές ποσό για να βρεθούμε σε έναν θεοσκότεινο διάδρομο να προχωράμε βήμα βήμα (προχωράω, καθώς ο Κώστας ακουμπούσε τον ώμο μου και απλώς ακολουθούσε) μέχρι να βρούμε ένα στρογγυλό κοτρόνι φωτισμένο από μια δέσμη φωτός. Μπούρδες.

Τα καλύτερα όμως βρίσκονται πίσω από το σύμπλεγμα όπου μας περιμένει άλλο ένα. Τι έχουμε εδώ: τον λόφο, τα κόκκινα δέντρα και δύο μπαλκόνια ναών. Σαν λέξεις δεν ακούγεται τόσο εντυπωσιακό. Ακόμα και σαν εικόνα θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να απομονώσει το παροδικό της κατάστασης της χλωρίδας και να υποθέσει ότι με αντικειμενικά κριτήρια, αυτό που βλέπει δεν είναι και τίποτα εντυπωσιακό. Και θα κάνει λάθος. Η όλη αίσθηση είναι πρωτόγνωρη. Προς στιγμήν νόμισα ότι βρισκόμουν μέσα σε βιβλίο του Tolkien. Και το πρόβλημά μου έγκειται στο ότι δεν μπορώ να το μεταδώσω με λέξεις. Πρέπει να το ζήσεις. Χώροι προσευχής, πυγές με «ιερό» νερό, αγάλματα, ακόμα και οι πιο μικρές λεπτομέρειες όπως τα διακοσμητικά στοιχεία στα γωνιακά κολωνάκια των μπαλκονιών. Και μετά αυτή η εικόνα:

Και σταματάω. Σταματάω να μιλάω για τούτο τον ναο.

 

[kalspiros]

Ιαπωνία ultimatum 2/2

Το πράσινο παγωτό δεν έχει γεύση φιστίκι αλλά τσάι. Δεν δοκιμάσαμε βεβαίως (ο Yorgos που είχε φάει και Odori Don σίγουρα θα το δοκίμασε…) Δοκιμάσαμε όμως κάτι άλλα κατασκευάσματα από μαλακό ζυμάρι τα οποία κατέληξαν στον πλησιέστερο κάδο απορριμμάτων. Τα σοκάκια στενά, πεντακάθαρα με παραδοσιακά χαμηλά σπιτάκια και με το συνονθύλευμα των καλωδίων, σταθερά πάνω από τα κεφάλια μας.

Σκάλες. Sannei Jaka.

Κατεβαίνουμε προς τα κάτω με κατεύθυνση προς Βορρά. Τίποτα δεν έχει αλλάξει βρει παιδιά εδώ πέρα! Η πόλη είναι ίδια τόσα χρόνια. Ίδια σπίτια, ίδιος χαρακτήρας, ξύλινα σπίτια, κήποι απ’ έξω, μικρές λιμνούλες. Η θεωρία της σχετικότητας καταρρέει. Μόνο τρεις διαστάσεις εδώ πέρα. Ο χρόνος βρίσκεται στο Τόκυο και τρέχει πανικόβλητος. Όχι εδώ. Ναι, ναι υπάρχουν βέβαια τα σουβενίρ παντού διάσπαρτα. Δεν υπάρχουν τουλάχιστον κράχτες και οι περισσότεροι είναι ντόπιοι άρα αυτομάτως αφομοιώνονται και εγγράφονται ως χρονικά παράλληλες υπάρξεις. Και παντού κάθετα στενάκια ανέγγιχτα ακόμα κι απ’ αυτή την παρέμβαση. Φτάνουμε στο δρομάκι Ishibaei Koji πολύ γνωστό στην πόλη αλλά και στους τουριστικούς οδηγούς.

Είναι έρημο και προσφέρεται για φωτογράφιση αλλά και βύθιση σε άλλη πραγματικότητα. Ακριβώς από πάνω το άγαλμα του Βούδα στο Ryozen το οποίο δεν έχετε λόγο να το τιμήσετε με επίσκεψη. Δείτε το απ’ έξω.

Και η πρώτη γκέισα. Καταχωρήθηκε.

Και μετά το πάρκο Maruyama Ο ναός Chion-in Και από την λεωφόρο οι τεράστιες και ατελείωτες σκάλες προς τον ναό έναν από τους ποιο χαρακτηριστικούς της πόλης. Ή δεν είδαμε όσα έπρεπε ή είχαμε ήδη κορεστεί. Κι αυτός ο κίνδυνος ελλοχεύει και χτυπάει απότομα αναγκάζοντάς σε να προσπαθείς να τα συνδυάσεις λίγο για να μην κουραστείς. Σταματάμε λοιπόν μετά τον Shoren Inn εδώ αδιαφορώντας για το μονοπάτι των φιλοσόφων και όλους τους ναούς που επιβάλλεται να δούμε. Άλλη μέρα. Για συνέχεια θα κινηθούμε εντός της πόλης προς το Heian shrine και τους βασιλικούς κήπου όπου βρίσκεται το Imperial Palace, βάση των τοπικών αρχών της πόλης. Ο Heian είναι διαφορετικός, πιο φαρδύς, με χαρούμενα χρώματα και ένα τεράστιο torii. Οι κήποι δεν είναι τίποτα φαντασμαγορικό και εάν έχετε λίγες μέρες στη διάθεσή σας ή δεν έχετε κλείσει ραντεβού (με μια κάπως χρονοβόρα διαδικασία) για επίσκεψη εντός του παλατιού, θα έλεγα ότι μπορείτε να το παρακάμψετε. Πάμε για βραδινή τσάρκα στην παλιά πόλη στα τμήματα όμως μακριά από τους ναούς, δίπλα στο ποτάμι. Εδώ βρίσκεται και ο στενός πεζόδρομος Ponto cho γεμάτος εστιατόρια, φωτεινές πινακίδες (όχι neon!) και χώρους διασκέδασης. Αυτό είναι και ένα από τα μέρη που έχετε πιθανότητα να ανταμώσετε γκέισα.

Εκτός από τον Ponto cho, μπορείτε να περιπλανηθείτε στην περιοχή Gion στην απέναντι πλευρά του ποταμού, με τα μικρά ρυάκια της, τα γεφυράκια και τα όμορφα και προσεγμένα μαγαζιά της.

Φαναράκια διάσπαρτα, αναμμένα σε διάφορα μέρη, προσθέτουν ατμόσφαιρα. Όταν έρθει η ώρα να επισκεφτείτε και κάποιον από τους λίγους ανοιχτούς ναούς το βράδυ (όπως ο Yasaka shrine) δεν θα θέλετε να φύγετε. Θα επιθυμείτε να μείνετε εκεί ως το ξημέρωμα όπου σιγά σιγά θα αρχίσουν να σβήνουν τα πολυάριθμα φαναράκια.
Αυτή η διαδικασία θα τελεστεί μόνη της. Εμείς πάμε για ύπνο. Μόλις τελείωσε η πρώτη μέρα στο Κιότο. Αύριο τρένο για Miyajima.

 

[pigi_dikaiou]

Επιτελους!!!!!Διαβασα και κατι πραγματικα καλογραμμενο και ενδιαφερον αποψε!!

 

[_antonis_]

Επιτελους!!!!!Διαβασα και κατι πραγματικα καλογραμμενο και ενδιαφερον αποψε!!

+ 1 ! ! !

 

[Eftichia]

πάντα ενδιαφέρουσα η προσέγγιση και η περιγραφή σου!!!!

 

[taver]

Το πράσινο παγωτό δεν έχει γεύση φιστίκι αλλά τσάι. Δεν δοκιμάσαμε βεβαίως (ο Yorgos που είχε φάει και Odori Don σίγουρα θα το δοκίμασε…) Δοκιμάσαμε όμως κάτι άλλα κατασκευάσματα από μαλακό ζυμάρι τα οποία κατέληξαν στον πλησιέστερο κάδο απορριμμάτων.

Χμ... μετά από τα σχόλια για την αίσθηση προσανατολισμού σου, ήρθε η ώρα να πρέπει να σχολιάσω και τη μνήμη σου... Εσύ, ναι όντως δεν έφαγες από το παγωτό. Εγώ όμως, το δοκίμασα. Και μάλιστα, το έφαγα όλο (ε, περίπου. κάποια στιγμή δεν άντεξα και το "βάφτισα" τελειωμένο).

Και η πρώτη γκέισα. Καταχωρήθηκε.

Εννοείς η πρώτη που κατάφερες να φωτογραφήσεις. Γιατί θυμάμαι και μια άλλη στο Kiyomizu-dera που την ακολουθούσαμε κατά πόδας ένα σμήνος ευρωπαίων με DSLR αλλά κατάφερνε και μας ξέφευγε κάθε φορά...

Επίσης, παρέλειψες ότι φτάσαμε και μέχρι την είσοδο του ναού Kodai-ji, αλλά επιλέξαμε να μη μπούμε λόγω συνδυασμού της τιμής του εισιτηρίου, της περιγραφής στο lonely planet & του time management που μας είχε ξεφύγει.

Και μετά το πάρκο Maruyama Ο ναός Chion-in Και από την λεωφόρο οι τεράστιες και ατελείωτες σκάλες προς τον ναό έναν από τους ποιο χαρακτηριστικούς της πόλης.

Ξέχασες και την Yasaka-jinza (που κάποτε λεγόταν Gion-jinza), την οποία επισκεφθήκαμε 2 φορές, μια τώρα υπό το φως της μέρας, και μια ακόμη φορά το βράδυ (βλέπε παρακάτω)

Ή δεν είδαμε όσα έπρεπε ή είχαμε ήδη κορεστεί. Κι αυτός ο κίνδυνος ελλοχεύει και χτυπάει απότομα αναγκάζοντάς σε να προσπαθείς να τα συνδυάσεις λίγο για να μην κουραστείς. Σταματάμε λοιπόν μετά τον Shoren Inn εδώ αδιαφορώντας για το μονοπάτι των φιλοσόφων και όλους τους ναούς που επιβάλλεται να δούμε. Άλλη μέρα. Για συνέχεια θα κινηθούμε εντός της πόλης προς το Heian shrine και τους βασιλικούς κήπου όπου βρίσκεται το Imperial Palace, βάση των τοπικών αρχών της πόλης. Ο Heian είναι διαφορετικός, πιο φαρδύς, με χαρούμενα χρώματα και ένα τεράστιο torii. Οι κήποι δεν είναι τίποτα φαντασμαγορικό και εάν έχετε λίγες μέρες στη διάθεσή σας ή δεν έχετε κλείσει ραντεβού (με μια κάπως χρονοβόρα διαδικασία) για επίσκεψη εντός του παλατιού, θα έλεγα ότι μπορείτε να το παρακάμψετε. Πάμε για βραδινή τσάρκα στην παλιά πόλη στα τμήματα όμως μακριά από τους ναούς, δίπλα στο ποτάμι. Εδώ βρίσκεται και ο στενός πεζόδρομος Ponto cho γεμάτος εστιατόρια, φωτεινές πινακίδες (όχι neon!) και χώρους διασκέδασης. Αυτό είναι και ένα από τα μέρη που έχετε πιθανότητα να ανταμώσετε γκέισα.

Εκτός από τον Ponto cho, μπορείτε να περιπλανηθείτε στην περιοχή Gion στην απέναντι πλευρά του ποταμού, με τα μικρά ρυάκια της, τα γεφυράκια και τα όμορφα και προσεγμένα μαγαζιά της.

Φαναράκια διάσπαρτα, αναμμένα σε διάφορα μέρη, προσθέτουν ατμόσφαιρα. Όταν έρθει η ώρα να επισκεφτείτε και κάποιον από τους λίγους ανοιχτούς ναούς το βράδυ (όπως ο Yasaka shrine) δεν θα θέλετε να φύγετε. Θα επιθυμείτε να μείνετε εκεί ως το ξημέρωμα όπου σιγά σιγά θα αρχίσουν να σβήνουν τα πολυάριθμα φαναράκια.
Αυτή η διαδικασία θα τελεστεί μόνη της. Εμείς πάμε για ύπνο. Μόλις τελείωσε η πρώτη μέρα στο Κιότο. Αύριο τρένο για Miyajima.

Ε, τώρα τι να πω.... Διαμαρτύρομαι εντόνως. Η βραδιά δεν τελείωσε έτσι απλά, τελείωσε θεαματικά... Δείπνο με το καλύτερο (τεχνικά) κρέας που υπάρχει στον πλανήτη. Φιλέτο μοσχαράκι από το Κobe, εδώ πιο κάτω... Μπουκιά και συχώριο.... Το πόσο κόστισε όμως δε θα ήθελα να το συζητήσω.

Επίσης, χρειάζεται μια εκτενέστερη αναφορά στη Gion και την ιστορία της, αλλά καλύτερα να την κάνουμε σε 2 βράδια από τώρα: Όταν ο Σπύρος έφυγε για train-spotting, εγώ βρήκα την ευκαιρία να την εξερευνήσω λίγο καλύτερα....

Πάμε για ύπνο λοιπόν, με το σπύρο να αρνείται πεισματικά να βάλει ξυπνητήρι την ώρα που έπρεπε να ξυπνήσουμε, αν θέλαμε να προλάβουμε το πρώτο πρωινό τρένο για τη Χιροσίμα... "Δεν ξέρω", μου λέει, "αν έχω ξυπνήσει θα σου κτυπήσω την πόρτα. Αλλιώς φύγε μόνος σου, δε με νοιάζει κι αν δεν προλάβω να δω τη Χιροσίμα. Και έτσι, έγινε το "πραξικόπημα του υπναρά"....

Το επόμενο πρωί, με βρίσκει έτοιμο προς αναχώρηση χωρίς κανένα ίχνος Σπύρου. Ξεκινάω, παίρνω το μετρό, πηγαίνω στο σταθμό, φτιάχνω το εισιτήριο, πηγαίνω στην πλατφόρμα, επιβιβάζομαι στο τρένο, και ο Σπύρος πουθενά. Δεν ξύπνησε. Φτάνω Χιροσίμα, και βλέπω πως το επόμενο, τοπικό τρένο για το Miyajima-gucci, το λιμανάκι απέναντι από το νησάκι της Miyajima που είναι ο πρώτος σημερινός προορισμός, φεύγει σε 55 λεπτά από τώρα. Άρα, 55 λεπτά αναμονή στο σταθμό... Παίρνω λοιπόν ένα καφέ από αυτόματο πωλητή (ναι, έχουν ζεστούς καφέδες σε μεταλλικά κουτάκια!) , στήνομαι στην πλατφόρμα, και περιμένω το τρένο...
(Η συνέχεια από τον kalspiros)...

 

[kalspiros]

Εννοείς η πρώτη που κατάφερες να φωτογραφήσεις. Γιατί θυμάμαι και μια άλλη στο Kiyomizu-dera που την ακολουθούσαμε κατά πόδας ένα σμήνος ευρωπαίων με DSLR αλλά κατάφερνε και μας ξέφευγε κάθε φορά...

όσο γκέισες είναι τούτες εδώ:

άλλο τόσο γκέισα είναι και τούτη εδώ:

στην οποία αναφέρεσαι.... συγκεντρώσου....

 

[travelina]

Μήπως ήταν κι' αυτές σαν τους Σκωτσέζους με τις φούστες που στήνονται στά χάιλαντς για φωτο;

 

[kalspiros]

Φαβορί

Καθώς θα με πεθάνει ότι ξεχνάω τα σημαντικότερα (αν και τα έγραψε και πιο πάνω... ντάνντιλι, ντάνντιλι..), θα σας φλομώσω πάλι με άχρηστες πληροφορίες πριν φτάσω στη Miyajima. Ναι που λέτε, όσο ξεδιάντροπο κι αν ακουστεί, ετούτο το πρωινό ήθελα να χουζουρέψω. Και αυτό έκανα. Δεν ξέρω βέβαια πως συμβαίνει και πάντα όταν επιτρέπεις στον εαυτό σου κάτι που γνωρίζεις a priori ότι δεν είναι και το πιο φυσιολογικό, εκείνος επιστρέφει για να διορθώσει τις όποιες ατασθαλίες. Έτσι, το χουζούρι δεν δούλεψε και ήμουν ξύπνιος την ώρα που είχαμε συμφωνήσει αλλά φασκιωμένος με τα σκεπάσματα. 0-1 στην έδρα μου. Σηκώνομαι με νωθρές κινήσεις, φορτώνω την μουσική που θα με συντροφεύσει μέχρι την Miyajima (περίπου 2μιση ώρες από Kyoto με το τρένο) και κατηφορίζω.

Ξεκινάει το τρένο. Ο ουρανός βρίσκεται στις πιο βαριές του διαθέσεις απ’ όταν φτάσαμε. Η διαδρομή γεμάτη tunnel. Σε ορισμένες περιπτώσεις νομίζεις ότι περνάς κάτω από ολόκληρες πόλεις (στο Kobe πρέπει να συμβαίνει αυτό). Τώρα θα ξανά κυλιστώ στο βούρκο. Μαύρα σύννεφα και η βροχή χτυπάει τα τζάμια τις λιγοστές στιγμές που βρισκόμαστε εκτός τούνελ. Άρα βρισκόμαστε σε λοφώδες ανάγλυφο. Η θέα προς τα χωριά και τις πόλεις που απλώνονται παντού, δεν είναι ευχάριστη. Τα σκουρόχρωμα κεραμίδια και οι ξερακιανές κεραίες μεταμορφώνονται σε κάτι σαφώς πιο σκοτεινό, άσχημο και καταθλιπτικό απ’ ότι σε μια ηλιόλουστη μέρα. Κι αυτό δεν συμβαίνει παντού. Όχι, η βροχή, η συννεφιά και ο χειμώνας δεν είναι απαραίτητα καταθλιπτικά και μπορεί να το διασταυρώσει κι ο maltakias. Το πρόβλημα εδώ είναι μεγαλύτερο και αν οπλιστείτε με τούτη την, εξοργιστική για κάποιους, ειλικρινά απέναντι στην untouchable Ιαπωνία, θα το αντιληφθείτε κι εσείς.

Πρώτη στάση (αν θυμάμαι καλά) Hiroshima. Κάπου στη διαδρομή μέχρι εκεί, κάνει μπερδέματα το τηλέφωνό μου με μια συγκεκριμένη εμμονή στον taver. Ο λόγος είναι απλός και στέκεται μπροστά μου στην αποβάθρα. Βλέπετε, μπορεί να έφυγε νωρίτερα, ο καλός όμως Izanagi-no-Mikoto φρόντισε να μας κρατήσει ενωμένους στην συνέχεια του ταξιδίου μας, από Hiroshima στη Miyajima, βάζοντας τον Κώστα στην αναμονή μέχρι το επόμενο τρένο. Τώρα η Miyajima είναι νησί που βρίσκεται απέναντι από προάστιο της Hiroshima. Φτάνουμε εκεί με ένα τρενάκι στυλ ΗΣΑΠ ενώ τα σύννεφα έχουν ήδη αρχίσει και διαλύουν προσφέροντας στα προάστια της πόλης μια κρυστάλλινη καθαρότητα που, σε συνδυασμό με τους προσεγμένους κήπους των μονοκατοικιών, προσφέρει τέρψη.

Το καράβι που θα μας περάσει, στο Miyajima, φεύγει από την αποβάθρα απέναντι από τον σταθμό του τρένου και ανήκει στο JR άρα συμπεριλαμβάνετε στο Rail Pass.
Ξεκινάμε την πλεύση. Στους λόφους που αφήνουμε, απλώνονται ατελείωτες μικρές γκρίζες στέγες. Στην αποβάθρα που αφήνουμε, διάφορα τεράστια τερατουργήματα, θεόρατες πολυκατοικίες με αντιαισθητικές κεραίες στις κορυφές τους. Από την άλλη πλευρά, προς Miyajima, το θέαμα θυμίζει Ταϊλάνδη. Σκιές σε διάφορες αποχρώσεις του γκρι ορθώνονται από τη θάλασσα. Οι λόφοι απότομοι σε διάφορες αποστάσεις από εμάς ενώ τα όρια των σκιών τους συγκεχυμένα από την ύπαρξη πυκνού δάσους. Στη θάλασσα ιχθυοκαλλιέργειες. Στη συνέχεια, φαίνεται αχνά το torii του Itsukushima Shrine. Διαφορετικό από τα συνηθισμένα καθώς βρίσκεται μέσα στην θάλασσα η οποία από το σημείο αυτό και μέχρι την ακτή, αποτραβιέται κατά την άμπωτη για να επιστρέψει κατά την παλίρροια ψηλά, μέχρι το σημείο που το χρώμα του torii παραμένει ζωηρό τερακότα.

Θα καταλήξουμε σε λιμανάκι στα ανατολικά του ναού απ’ όπου θα πρέπει να περπατήσουμε μέσα από τον οικισμό και τον τουριστικότατο πεζόδρομο. Εδώ θα έρθουμε σε επαφή με τα γιαπωνέζικα ελαφάκια τα οποία, στα πλαίσια γεννητικού πειράματος, τους αφαίρεσαν από το DNA τους κάθε αίσθημα ανασφάλειας και φοβίας (μαζί και με τα κέρατα (το μαύρο τους το κέρατο) για να μην κουτουλάνε τους τουρίστες σε περίπτωση τσαντίλας)! (ελπίζω να μην το χάψατε το όλο θεματάκι με το DNA) Είναι αξιαγάπητα τα ζωντόβολα!

Μάλιστα οι ντόπιοι φροντίζουν να εξοπλίσουν τους τουρίστες με ειδικά μπισκοτάκια (σαν digestive) προορισμένα για τη βρώση τους (αναλυτικότερα στη Nara).

Περνάμε από τον πεζόδρομο, γεμάτο με κάθε λογής καταστήματα με σουβενίρ και διάφορα περίεργα φαγώσιμα, όλα τους με την κατάληξη (-bliah) στο όνομά τους... Σε μια «όμορφη» στροφή ξεπροβάλλει πάνω και ανάμεσα από τα μύρια καλώδια μια θαυμάσια πενταπλή παγόδα πάνω στο λόφο. Και στο τέλος της γραμμικής δόμησης ευμεγέθη φαναράκια, μικρά λιοντάρια πάνω σε βάθρα και αμέσως μετά πέτρινο μονό torii. Ά, και ελαφάκια, ακόμα, παντού. Παντού! Και άλλα φαναράκια σε όλο το μήκος της ακτής στα δεξιά μας. Το σχόλιο κοινό: «φαντάσου όλα αυτά αναμμένα το βράδυ να καθρεφτίζουν στα νερά και στο βάθος των ναό γεμάτο με κρεμαστά φανάρια». Το πλάνο μας όμως δεν χωρεί τέτοιες σπατάλες χρόνου (να μείνουμε δηλαδή εδώ μέχρι να νυχτώσει) άρα προχωράμε και μπαίνουμε στο ναό Itsukushima. Enjoyment!

 

[hydronetta]

Πλήρης απομυθοποίηση...
Κατρακυλάει κι'αλλο η Ιαπωνία στις προτιμήσεις μου (κι ας ήμουν στα σκαριά να πάω)

 

[kalspiros]

τι νομίζεις; με δική μου υπαιτιότητα έβγαλε η Ιαπωνία 10.000 δωρεάν εισιτήρια. τη μια τα πυρηνικά, την άλλη το τσουνάμι τώρα κι εγώ...
Βέβαια στο παρόν κεφάλαιο ήμουν μάλλον ήπιος. στο επόμενο κεφάλαιο θα είμαι ενθουσιασμένος άρα μη με διαβάσεις.

 

[taver]

Εχω να κανω καταγγελια. Ο Σπυρος επιλεγει να ανεβαζει νεα κεφαλαια μονο οταν βρισκομαι εκτος Ελλαδας και χωρις τον υπολογιστη μου, για να μη μπορω να του απαντησω οπως πρεπει...

Καλησπερα σε ολους απο την Κωνσταντινουπολη!

Sent from my LG-P500 using Tapatalk