Ιαπωνία Τα διηπειρωτικά μου: East Pack (Ιαπωνία)

[ikarialover]

Λοιπόν, σήμερα πήρα μυρωδιά την ιστορία σου (σας) και τη διάβασα μονορούφι, πράγμα το οποίο δεν μου συμβαίνει συχνά!!
Εξαιρετικές περιγραφές, λεπτό χιούμορ και όπως λές κι εσύ στην αρχή "μία αφήγηση άνευ ταξιδιωτικού ενδιαφέροντος", αλλά με πολύ σημαντικές κοινωνιολογικές/πολιτισμικές παρατηρήσεις για μία χώρα που την περιβάλλει ο μύθος.
Βέβαια, ομολογώ ότι μέχρι το Κιότο με είχε πιάσει λίγο η καρδιά μου και σκεφτόμουν "δεν θα πάω ποτέ Ιαπωνία" :xmas_lol::xmas_lol:. Ευτυχώς, μετά οι εντυπώσεις άλλαξαν άρδην..

Νομίζω ότι είναι θλιβερό πάντως μία τόσο όμορφη χώρα και ειδικότερα η εικόνα των πόλεων της να αλλοιώνεται σε σημαντικό βαθμό από την τεχνολογική πρόοδο και όλα όσα αυτή συνεπάγεται...

 

[kalspiros]

μμμ... τώρα ανοίγεις μια συζήτηση που αισθάνομαι ότι την έχω υπερ-αναλύσει στην ιστορία (κι αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι η ιστορία γράφεται εδώ και έναν χρόνο και ξεχνάω τι έχω αναφέρει στα προηγούμενα κεφάλαια). Θα ήθελα να κρατηθώ από τις δύο τελευταίες σου φράση και να ξανά τοποθετηθώ:

Καλώς ή κακώς, έχουμε μαζευτεί εδώ μέσα και κάτι μοιραζόμαστε. Ένα πάθος, μια κοινή κατεύθυνση, μια επίφαση καλοπέρασης (για τους κριτές μας). Τα ταξίδια.
Γι’ αυτό λοιπόν κυρίες και κύριοι εσείς, όλοι εμείς θέλουμε να ταξιδέψουμε σε όλες τις χώρες του κόσμου. Πάντα πρέπει να χαιρόμαστε όταν περπατάμε πρώτη φορά σε μια χώρα. Έστω για ένα βράδυ να δούμε, να βαθμολογήσουμε, να ερωτευτούμε ή να καταβαραθρώσουμε προορισμούς.

(από παλαιότερη ιστορία μου)

Άρα διαπιστώσεις σαν "δεν θα πάω ποτέ Ιαπωνία" δεν πρέπει να αποφασίζονται από καμία τοποθέτηση κανενός avatar που βγαίνει και γράφει το μακρύ του και το κοντό του. Δεν μπορείς να ξέρεις τι εμπάθειες κουβαλώ στην γκλάβα μου/ μην το κάνεις στον εαυτό σου... αν θες να πας ΝΑ ΠΑΣ και μην ακούς κανένα, αισθάνομαι μεγάλο βάρος (ίσως και λίγο γελοίος) να είμαι ο λόγος ενός ακυρωμένου ταξιδιού (actually σκεπτόμενος απ’ αυτό το πρίσμα, είναι όντως πολύ πιο ασφαλές να κόψω εντελώς την εγγραφή ιστοριών (μη μου αρχίσετε του επαίνους τώρα από κάτω! Ήμαρτον! Δεν το λέω γι αυτό τον λόγο!))
Το δεύτερο τώρα: (κι αυτό κι αν ξεκινάει με πολλά "μμμ...") Αν με ρωτήσεις "γιατί η Ιαπωνία είναι όμορφη" θα κατευθύνω την σκέψη μου ή θα σου παραθέσω φωτογραφίες απευθείας από τους ναούς και τα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της χώρας. Δεν θα σου δείξω ούτε τα ποτάμια της, τις λίμνες και τις ραχούλες της. Όχι ότι δεν αξίζουν απλώς άλλα πράγματα επιβάλλονται εδώ και είναι αυτά που σου είπα. Πάει αυτό. Το θέμα της αλλοίωσης είναι κι αυτό προς συζήτηση. Με εξαίρεση το τερατούργημα κεραία στη μέση της Takayama (άντε και των καλωδίων στις κολώνες) θα έλεγα ότι περιοχές παραδοσιακές και με ενδιαφέρον είναι εντελώς ανέπαφες από την κτηνωδία των καινούριων πόλεων. Ακόμα κι εκεί που -εν μέρει- συμβαίνει, για τους περισσότερους αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον: τα neon lights από τη μία και οι μεγαλεπήβολοι ναοί από την άλλη. Δεν τους κρίνω και ούτε αυτό που συμβαίνει στις πόλεις το κρίνω με απόλυτα κριτήρια. Εμένα δεν μου αρέσει, Εμένα δεν μου ταιριάζει. Πάντως αν έχω αφήσει την εντύπωση ότι η πρόοδος βίασε την ιστορία τότε απολογούμαι, αυτό δεν ισχύει και με τούτο το μήνυμα επαναπροσδιορίζω την αλήθεια.

PS ευχαριστώ για τα καλά λόγια και δεν είμαι

(σας)

αλλά

σου

 

[taver]

PS ευχαριστώ για τα καλά λόγια και δεν είμαι αλλά

Δεν είναι πληθυντικός ευγενείας. Αναφέρεται είτε σε ένα ή σε περισσότερα από ένα άτομα....

 

[taver]

Βέβαια, ομολογώ ότι μέχρι το Κιότο με είχε πιάσει λίγο η καρδιά μου και σκεφτόμουν "δεν θα πάω ποτέ Ιαπωνία" :xmas_lol::xmas_lol:. Ευτυχώς, μετά οι εντυπώσεις άλλαξαν άρδην..

Ε, εξαρτάται από τον εντελώς υποκειμενικό παράγοντα του τι σε τραβάει σε ένα ταξίδι. Είναι απλώς το όμορφο, με τα δικά σου υπαρκτά, διαμορφωμένα επί χρόνια κριτήρια? Είναι τόσο απλό - Μ' αρέσει, πηγαίνω, δε μ΄αρέσει δεν πάω? Θα πήγαινες ποτέ στο Άουσβιτς, στο Ground Zero, στο Katyn ή στα χαρακώματα των Αρδεννών?

Για μένα ας πούμε τα κριτήρια έχουν να κάνουν περισσότερο με την περιέργεια. Την περιέργεια να γνωρίσω από κοντά ένα διαφορετικό μέρος, ακόμα κι αν ξέρω από πριν ότι δε θα μ' αρέσει. Και τη διαφορετικότητα αυτή, η Ιαπωνία την έχει. Όπως λέει κι ο Σπύρος, η διαφορετικότητα της Ιαπωνίας στις πόλεις δεν είναι τόσο έντονη (αν και υπαρκτή, πρέπει να είσαι city-life junkie για να τη νιώσεις), όσο είναι στους ναούς και τις παραδοσιακές γειτονιές, και στην επαφή με το ντόπιο πληθυσμό.

 

[ikarialover]

Άρα διαπιστώσεις σαν "δεν θα πάω ποτέ Ιαπωνία" δεν πρέπει να αποφασίζονται από καμία τοποθέτηση κανενός avatar που βγαίνει και γράφει το μακρύ του και το κοντό του. Δεν μπορείς να ξέρεις τι εμπάθειες κουβαλώ στην γκλάβα μου/ μην το κάνεις στον εαυτό σου... αν θες να πας ΝΑ ΠΑΣ και μην ακούς κανένα, αισθάνομαι μεγάλο βάρος (ίσως και λίγο γελοίος) να είμαι ο λόγος ενός ακυρωμένου ταξιδιού (actually σκεπτόμενος απ’ αυτό το πρίσμα, είναι όντως πολύ πιο ασφαλές να κόψω εντελώς την εγγραφή ιστοριών (μη μου αρχίσετε του επαίνους τώρα από κάτω! Ήμαρτον! Δεν το λέω γι αυτό τον λόγο!))

Προς Θεού, δεν ήθελα να δημιουργήσω τέτοια εντύπωση! :xmas_smile: Εννοούσα ότι για μένα (καθαρά προσωπική μου άποψη) αυτό που με τραβάει σε μία χώρα είναι τα δικά της, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά...Η ομοιομορφία δεν με τραβάει σε καμία περίπτωση και λέγοντας ομοιομορφία εννοώ μία εικόνα που μπορεί να τη δω σε πολλές περιοχές του κόσμου και είναι επιβεβλημένη άνωθεν, δηλαδή δεν αποτελεί ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της νοοτροπίας ενός λαού, αλλά απόρροια της παγκοσμιοποίησης (ωχ, μήπως ακούγομαι λίγο κάπως; ). Χωρίς, όμως, να θέλω να είμαι αφοριστική (τρόπος του λέγειν ήταν το "δεν θα πάω ποτέ...").

Ε, εξαρτάται από τον εντελώς υποκειμενικό παράγοντα του τι σε τραβάει σε ένα ταξίδι. Είναι απλώς το όμορφο, με τα δικά σου υπαρκτά, διαμορφωμένα επί χρόνια κριτήρια? Είναι τόσο απλό - Μ' αρέσει, πηγαίνω, δε μ΄αρέσει δεν πάω? Θα πήγαινες ποτέ στο Άουσβιτς, στο Ground Zero, στο Katyn ή στα χαρακώματα των Αρδεννών?

Για μένα ας πούμε τα κριτήρια έχουν να κάνουν περισσότερο με την περιέργεια. Την περιέργεια να γνωρίσω από κοντά ένα διαφορετικό μέρος, ακόμα κι αν ξέρω από πριν ότι δε θα μ' αρέσει. Και τη διαφορετικότητα αυτή, η Ιαπωνία την έχει. Όπως λέει κι ο Σπύρος, η διαφορετικότητα της Ιαπωνίας στις πόλεις δεν είναι τόσο έντονη (αν και υπαρκτή, πρέπει να είσαι city-life junkie για να τη νιώσεις), όσο είναι στους ναούς και τις παραδοσιακές γειτονιές, και στην επαφή με το ντόπιο πληθυσμό.

Με αυτή την έννοια λοιπόν ναι, θα πήγαινα π.χ. στο Άουσβιτς, στη ΧΙροσίμα κτλ. γιατί αποτελούν μαρτυρίες του ιστορικού παρελθόντος μίας χώρας..Από εκεί και έπειτα-και για να μη βγούμε οφ τόπικ- εκτός από το Τόκιο, που σίγουρα αποτελεί κι αυτό μία χαρακτηριστική εικόνα της μοντέρνας γιαπωνέζικης κουλτούρας, δεν θα έπελεγα να δω άλλους ουρανοξύστες και νέον επιγραφές στην Ιαπωνία, αλλά θα κυνηγούσα πιο αυθεντικές εικόνες (όπως τις έχω εγώ στο μυαλό μου...), όπως κάνατε κι εσείς άλλωστε.

Δεν είναι πληθυντικός ευγενείας. Αναφέρεται είτε σε ένα ή σε περισσότερα από ένα άτομα....

Ακριβώς, χιχι!

Περιμένω τη συνέχεια! Και καλές γιορτές

 

[kalspiros]

Kyoto: Arashiyama

Σας έχω μιλήσει για το Κιότο; Αναλυτικά όμως, ταξιδιωτικά! Όχι?! Έ δεν έχει άδικο κι ο taver να με ξεμπροστιάζει που και που. Χρειάζεσαι ανυπερθέτως οδηγίες για το Κιότο! Οδηγούς, LP, internet, την θεία απ’ το Σικάγο, κάποιον τέλος πάντων να σας εγκλιματίσει για να είστε προετοιμασμένος. Ας το αναλάβω εγώ λοιπόν αυτό για όσους από εσάς με διαβάζετε: Στα ανατολικά τρεις περιοχές γεμάτες με ναούς και αξιοθέατα, η Higasiyama, η Okazaki και η Ginkakuji, στα βορειοδυτικά μαζεμένα κι εκεί κάποια αξιοθέατα που απαιτούν τον χρόνο σας στην περιοχή Kinkakuji (θα τα δούμε την αυριανή μέρα) και άλλη μία στα δυτικά, η Arashiyama. Βεβαίως υπάρχουν παντού κι άλλα μεμονωμένα αξιοθέατα αλλά οι τέσσερεις προαναφερθέντες είναι οι επικρατέστερες. Οι συγκοινωνίες για να φτάσετε σε κάθε μια από αυτές ποικίλουν. Γενικώς αφήστε την λογική του «Μετρό» («ά, αφού δε με πάει το μετρό εκεί, βαριέμαι») γιατί θα βγείτε χαμένοι. Το έχουμε ξανά πει, το μετρό εδώ είναι υποτυπώδες. Θα πρέπει να συμπεριλάβετε στα πλάνα σας και τα τρένα, είναι πολλά, είναι πυκνά και θα σας σώσουν την ημέρα πολλές φορές. Στο Λονδίνο π.χ. τα προσθέτετε στα πλάνα σας, κάντε κι εδώ το ίδιο. Υπάρχουν βέβαια και τα λεωφορεία τα οποία, σε συνδυασμό με τον χάρτη που μπορείτε να προμηθευτείτε από τον οδηγό, είναι πολύ εξυπηρετικά. Enough.

Προτιμάμε λοιπόν τρένα και ανεβαίνουμε Arashiyama μέσω της γραμμής Sagano έως τον σταθμό Saga Arashiyama. Υπάρχουν κι άλλες δύο εναλλακτικές σταθερής τροχιάς με κάποιες ιδιωτικές εταιρίες, αλλά δεν μπήκαμε στον κόπο. Από λεωφορεία τώρα, θα σας πάνε εκεί το 11 από τη στάση μετρό Shinjo, το 93 από την Marutamachi ή το 28 από το Kyoto Station.

Θέτε λίγο το πώς τελειώσαμε νωρίς την Nara και μπορούσαμε να «ξεβγάλουμε» και λίγο Κιότο, θέτε το όμορφο απογευματάκι, η χαλάρωση που μας προσέφερε το τρένο φτάνουμε αρκετά ευδιάθετοι και φουριόζοι για να προλάβουμε ένα από τα πιο βασικά αξιοθέατα της περιοχής, το δάσος μπαμπού. Αρχικά επισκεπτόμαστε τον ναό Tenryu-ji (ο ναός του παραδείσιου δράκου) ο οποίος πειράζει που δεν μου είπε τίποτα; Εντάξει, όμορφοι οι κήποι αλλά όχι αρκετοί για να παρακάμψετε κάτι πιο «αναγκαίο». Κι αυτό παραμένει για εμένα το δάσος μπαμπού. Ξεκινάει από την βόρεια είσοδο του ναού και σας οδηγεί μέχρι τον ναό Jojakkoji. Το δάσος βεβαίως είναι μοναδικό, οφείλετε να το επισκεφτείτε.

Τον ναό Jojakkoji τον επισκέφτηκε μόνο ο taver καθώς πραγματικά είχα μπουκώσει με τους ναούς. Ευτυχώς, απ’ ότι μου είπε ο ίδιος, δεν ήταν και καμιά υπερπαραγωγή. Ακόμα πιο βόρεια υπάρχει ένα μάτσο ναοί ακόμα που δεν διανοηθήκαμε να συμπεριλάβουμε (Gioji, Takiguchi, Nisonin, Seiryoji….πφφ…) Στη συνέχεια το πράγμα αρχίζει και φτιάχνει καθώς κατηφορίζουμε προς το ποτάμι ακολουθώντας τυχαία τους δρόμους μας ανάμεσα στα στενάκια των προαστίων. Λίγος κόσμος, διάσπαρτα μικροσκοπικά καταστήματα και καινούρια σπίτια με παραδοσιακή τεχνοτροπία. Μια περιοχή που σέβεται τους κατοίκους του με φαρδιούς δρόμους, πράσινο αλλά και ναούς «της γειτονιάς», ξέρετε, εκείνους που αποδεικνύουν ότι δεν διαφέρουν μία από όλους εκείνους τους κεντρικούς που πηγαίνουμε με γλαρά μάτια και χαζεύουμε! Όσο πλησιάζουμε το ποτάμι, ο κόσμος πληθαίνει και γίνεται πιο θορυβώδεις. Φτάνουμε στο φαρδύ ποτάμι με την ξύλινη μακριά γέφυρα. Φωτογραφίες και κόντρα φωτογραφίες με τον λόφο στα χρώματα του φθινοπώρου να οριοθετεί την λήξη του αστικού ιστού του Κιότο, το ποτάμι με μόνιμη ροή και τα ποδήλατα, τα αυτοκίνητα, τα κάρα και οι πεζοί να πηγαινοέρχονται στις όχθες. Πάσης φύσεως μαγαζιά και φαγάδικα επάνω στον παραποτάμιο δρόμο, φωτίζουν το τελείωμα της μέρας. Όταν φτάσαμε στον σταθμό, είχε πλέον νυχτώσει.

Η μέρα τελειώνει και οι δρόμοι μας χωρίζουν. Ο μεν taver βολτάρει στο βραδινό Κιότο ενώ εγώ καταστρώνω ολόκληρο σχέδιο δρομολογίων για να καταφέρω τα καταγράψω το παρακάτω βίντεο:

Δεν περιγράφονται τα άγρια συναισθήματα που σου εγείρει το συγκεκριμένο θέαμα. Και βέβαια δεν γίνεται να κατανοηθούν από ένα βιντεάκι.

Βλέποντας τώρα τις φωτογραφίες του taver για τα όσα είδε (πράγματα που έτσι κι αλλιώς κι εγώ τα είχα ξανά δει στο Κιότο) μου ήρθε στο νου το εξής για τις παραδοσιακές τουλάχιστον γειτονιές: Το έχουμε ξανά πει ότι ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει εδώ. Η παράδοση παραμένει ατόφια και οι εικόνες αναλλοίωτες. Ή ίσως όχι και τόσο. Ειδικότερα μετά τις φωτογραφίες της dim kyr από την Κίνα, έχω να πω ότι δεν μπορώ να φανταστώ την Ιαπωνία 500 χρόνια πριν, τόσο αποστειρωμένη και απαστράπτουσα. Όσο λοιπόν κι αν κρατάνε οι Ιάπωνες ζωντανές τις παραδόσεις τους, σου υπενθυμίζεται έμμεσα ότι οι καιροί αλλάξανε και η χώρα άλλαξε. Και δεν άλλαξε για να υποδεχθεί τους τουρίστες της σε καθαρό και όμορφο περιβάλλον, μπα, δε νομίζω ότι οι Ιάπωνες διαθέτουν τέτοιες αβρότητες. Για τον εαυτό τους τα κάνανε και τις πόλεις τους. Εξελιχθήκανε όλοι μαζί. Και δεν ξέρω γιατί αυτό να πρέπει να είναι κακό και βέβηλο για την αυθεντικότητα του τόπου. Όχι, δε βάλλω την χώρα τώρα, την υποστηρίζω. Διάλεξε διαφορετική ρότα απ’ ότι η κάθε Κίνα και μαγκιά της. Αυτά για να ξέρετε τι να περιμένετε από τον όρο «παραδοσιακός».

 

[kalspiros]

Kyoto: Kinkakuji

Όπως είπαμε λοιπόν, για να φτάσουμε στην περιοχή Kinkakuji θα πρέπει να εμπιστευτούμε τα λεωφορεία της πόλης (προσοχή, σε εντελώς διαφορετική θέση στην πόλη, βρίσκεται η περιοχή Ginkakuji. Είναι διαφορετικές). Καλό είναι βέβαια να είστε προετοιμασμένοι και διαβασμένοι καθώς υπάρχει πάντα γύρω σας ένας γιαπωνέζος ο οποίος δεν μπορεί να αρθρώσει μια αγγλική λέξη… (ένας; Όλοι!) Αν θυμάμαι καλά εμείς κάναμε το σφαλματάκι μας στις στάσεις με αποτέλεσμα να το κόψουμε ποδαράτο στους όμορφους προαστιακούς δρόμους του Κιότο. Λοφώδεις, «φθινοπωρινοί», μας οδηγούν στον πρώτο ναό για σήμερα. Χωρίς να το γνωρίζουμε, καθώς το Κιότο δεν το ψάξαμε ιδιαίτερα πριν έρθουμε, έχουμε αφήσει για τέλος μερικές από τις πιο φαντασμαγορικές και όμορφες γωνιές της πόλης. Και σε αυτές δεν (επαναλαμβάνω) δεν περιλαμβάνεται μια από τις προσδοκίες μου: ο ναός Ryoanji. Βλέπετε, μια γνώριμή μου εικόνα για τους ναούς της Ιαπωνίας, ήταν εκείνοι οι κήποι οι πέτρινοι με τα χαλικάκια που κάθονται πειθήνια οι γιαπωνέζοι με τα τσουγκρανάκια και τα χτενίζουν επί δυο βδομάδες (γιατί μέσα στο μυαλό των γιαπωνέζων, ο χαρακτηρισμός «πειθήνια» είναι τιμητικός και δίνεται μόνο μετά τις δυο βδομάδες ενασχόλησης με… χαλίκια). Και το έλεγα ο καλός σου. Το έλεγα και το ξανά έλεγα στον taver ότι θέλω ανυπερθέτως να χαζέψω έναν τέτοιο κήπο… Όρσε!

Οι κήποι γνώριμοι, πνιγμένοι σε χρώματα που μόνο δυο παραισθησιογόνα μανιτάρια θα μπορούσαν να προσφέρουν,

η λιμνούλα ήρεμη τούτο το ηλιόλουστο φθινοπωρινό πρωινό και οι οιωνοί οι καλύτεροι καθώς στους κήπους δεν κινείτε ψυχή ζώσα. Ανεβαίνουμε την σκαλίτσα προς το ναό, περνάμε μέσα και αντικρίζουμε έναν μικρό πετρόκηπο. Τον προσπερνάμε αδιάφορα προσπαθώντας να εντοπίσουμε τον επίμαχο, τον υπερφανταστικό πετρόκηπο. Κάνουμε τον κύκλο του ναού. Καταλήγουμε στον ίδιο πετρόκηπο που φτύσαμε μπαίνοντας… Είναι.. μικροσκοπικός. Άλλα περίμενα, κάτι πιο μεγαλεπήβολο. Τούτος εδώ είναι απλός. Έχει πεταμένα μερικά κοτρώνια από δω κι από κει (τα οποία συνολικά είναι 15 ασχέτως που θα δυσκολευτείτε να τα εντοπίσετε όλα), λίγο γκαζόν γύρω τους και χαλίκι χτενισμένο. Ά και μη ξεχάσω, καμιά δεκαριά τρόμπες γιαπωνέζοι που χαζεύανε ράθυμα τον κήπο. Δε λέω, δεν τα γνωρίζουμε αυτά. Αν μου δώσουν να διαβάσω ποίηση ή το Faust ή Σκαρίμπα ή τίποτα ζωγραφιές του Pollock, δε θα καταλάβω το θεό μου. Έτσι κι εδώ δεν μπορώ να περιμένω ότι θα αφομοιώσω ή θα αντιληφθώ το «βάθος» το απύθμενο τούτης της δημιουργίας, της τέχνης. Και δη σε τούτη τη χώρα όπου τα περισσότερα πράγματα είναι τόσο διαφορετικά. Άρα εντάξει, κρατάμε τη χολή μας και απλώς παραδεχόμαστε τα παραπάνω. Reject. Προχωράμε.

Rokuon-Ji. Μάλιστα. Ίσως κάποιοι ξέρετε. Γνωρίζετε τι είν’ τούτο. Εγώ δε γνώριζα και προς μεγάλη μου έκπληξη, ούτε ο συνταξιδιώτης. Αρχικά φτάνουμε με τα λεωφορεία 12 ή 59 που τρέχουν μεταξύ των ναών και αντικρίζουμε μεγάλη ουρά στα εκδοτήρια. Δεν αποθαρρυνόμαστε καθώς μέχρι τώρα, σε τούτο τουλάχιστον το θέμα, σταθήκαμε μάλλον τυχεροί στο ταξίδι μας. Πλερώνουμε, τσιμπάμε και την μπροσούρα του ναού και περνάμε στα έσω. Η στιχομυθία έχει ως εξής με τυπική απόκλιση 10%: «Κώστα Κώστα, έλα να σπάσεις πλάκα! Κοίτα τα καρναβάλια πως φτιάξανε στο photoshop τον συγκεκριμένο ναό», «ά καλά! Το έχουν χάσει εντελώς! Το ζωγραφίσανε έτσι ώστε να φαίνεται χρυσό! Ά του γελ…», «….», «….», «έεε Κώστα τι βλέπεις;», «έεε Σπύρο βλέπω ένα χρυσό ναό» (check στη μπροσούρα) «…έλα ρε Κιότο! Πόσο γουστάρω που ήρθα εντελώς απροετοίμαστος! Πόσο γουστάρω που δεν έπεσα στην παγίδα να εντρυφήσω σε φωτογραφίες και αναλύσεις! Έτσι λοιπόν! Να τι είναι το ταξίδι! Η ανακάλυψη!» Που, βέβαια, εδώ δε μιλάμε για ανακάλυψη καθώς η συγκεκριμένη εικόνα του χρυσού περιπτέρου μπορεί να είναι γνώριμη στους περισσοτέρους. Εγώ πάλι αισθάνθηκα ότι ανακάλυψα… τον χρυσό για πρώτη φορά! Το θέαμα είναι υπερθέαμα και δεν νοείται επίσκεψη στην πόλη χωρίς να αφιερώσετε ένα πρωινό εδώ! Όσο πιο νωρίς γίνεται και όχι ΣΚ για να περιορίσετε τον κόσμο! Τι να πω; Δεν περιγράφεται!

Aξίζει απλώς να σημειώσω ότι ο κάθε όροφος έχει τον δικό του αρχιτεκτονικό τύπο. Το ισόγειο παραπέμπει σε παλάτι, ο πρώτος έχει το στυλ των σπιτιών των Σαμουράι και λέγεται Cho-on-do ενώ ο τελευταίος θυμίζει ναό Zen.

 

[travelina]

...οι κήποι οι πέτρινοι με τα χαλικάκια που κάθονται πειθήνια οι γιαπωνέζοι με τα τσουγκρανάκια και τα χτενίζουν επί δυο βδομάδες (γιατί μέσα στο μυαλό των γιαπωνέζων, ο χαρακτηρισμός «πειθήνια» είναι τιμητικός και δίνεται μόνο μετά τις δυο βδομάδες ενασχόλησης με… χαλίκια). ....
Καταλήγουμε στον ίδιο πετρόκηπο που φτύσαμε μπαίνοντας… Είναι.. μικροσκοπικός. Άλλα περίμενα, κάτι πιο μεγαλεπήβολο. Τούτος εδώ είναι απλός. Έχει πεταμένα μερικά κοτρώνια από δω κι από κει (τα οποία συνολικά είναι 15 ασχέτως που θα δυσκολευτείτε να τα εντοπίσετε όλα), λίγο γκαζόν γύρω τους και χαλίκι χτενισμένο. Ά και μη ξεχάσω, καμιά δεκαριά τρόμπες γιαπωνέζοι που χαζεύανε ράθυμα τον κήπο....

Τς τς τς...... δυτικοί...

...Κοίτα τα καρναβάλια πως φτιάξανε στο photoshop τον συγκεκριμένο ναό», «ά καλά! Το έχουν χάσει εντελώς! Το ζωγραφίσανε έτσι ώστε να φαίνεται χρυσό! Ά του γελ…», «….», «….», «έεε Κώστα τι βλέπεις;», «έεε Σπύρο βλέπω ένα χρυσό ναό» (check στη μπροσούρα) «…έλα ρε Κιότο! Πόσο γουστάρω που ήρθα εντελώς απροετοίμαστος! Πόσο γουστάρω που δεν έπεσα στην παγίδα να εντρυφήσω σε φωτογραφίες και αναλύσεις! Έτσι λοιπόν! Να τι είναι το ταξίδι! Η ανακάλυψη!» Που, βέβαια, εδώ δε μιλάμε για ανακάλυψη καθώς η συγκεκριμένη εικόνα του χρυσού περιπτέρου μπορεί να είναι γνώριμη στους περισσοτέρους. Εγώ πάλι αισθάνθηκα ότι ανακάλυψα… τον χρυσό για πρώτη φορά! Το θέαμα είναι υπερθέαμα και δεν νοείται επίσκεψη στην πόλη χωρίς να αφιερώσετε ένα πρωινό εδώ! Όσο πιο νωρίς γίνεται και όχι ΣΚ για να περιορίσετε τον κόσμο! Τι να πω; Δεν περιγράφεται!

Πόσο ζηλεύω τέτοιες ανακαλύψεις και θεάματα! Θα πρέπει να ήταν απ' τις πιο όμορφες εικόνες του ταξιδιού.

 

[kalspiros]

Τόκυο

λάθος μήνυμα...........

 

[kalspiros]

Kyoto: CASE CLOSED!

Καλά οι λόγοι απουσίας μου από αυτή την ιστορία (και γενικότερα από το forum) είναι γενικώς γνωστοί. Ο άγνωστος λόγος για εσάς είναι ο εξής: για κάποιο ρημαδιασμένο λόγο, είχαμε κάνει εκτροπή από την πορεία μας κατά την επιστροφή μας από την Kinkakuji προς την Ginkakuji και δε μπορώ να θυμηθώ γιατί! Τι στο καλό θέλαμε να δούμε? Ναι. Τον Daitoku Ji αλλά γιατί δεν τον είδαμε; Γιατί στριφογυρίζαμε στα γύρω τετράγωνα (ωραιότατα οφείλω να παρατηρήσει, με πεζόδρομους, παραδοσιακές σκεπές, τακτοποιημένα πάρκα.. όχι, όχι, ακόμα και που δεν είδαμε τον ναό, δε μας χάλασε καθόλου). Και βέβαια αυτός είναι ένας ισχυρός λόγος να σε αποτρέπει από την όποια συγγραφή όταν απαιτεί από εσένα να ανατρέξεις στα μνημονικά σου. Το πράγμα όμως κινείται μόνο προς το χειρότερο. Άρα. Πάμε:

Αφού σας παρατάω σύξυλους λοιπόν σε περιοχές άγνωστες, φεύγω για την αγορά Nishiki στο κέντρο της πόλης. Μια επανάσταση των αισθήσεων. Τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από τις παραδοσιακές αγορές μιας οποιασδήποτε πόλης (καλά, όχι του Dubai… εντάξει, ούτε των Puket. Τέλος πάντων, καταλαβαίνετε, η αγορά δεν λειτουργεί για τους τουρίστες αλλά και για τους ντόπιους οι οποίοι κάνουν τις αγορές τους εκεί). Και αν πρέπει να μιλήσουμε για μια συγκεκριμένη αίσθηση, η όσφρηση χόρευε πεντοζάλι. Θέλεις να τα μυρίσεις όλα και να γευτείς ελάχιστα! Να καταλάβεις τι είναι αλλά τίποτα παραπάνω. Έχει πλάκα η όλη διαδικασία, αρκετή για να μας κάνει να την ξανακατεβούμε (καθώς είναι ένας μόνο πεζόδρομος).

Η συνέχεια της ημέρας, επιθυμεί την ολοκλήρωση του Κιότο με της επίσκεψή μας στην περιοχή Ginkukuji, γεμάτη ναούς και αξιοθέατα. Αν θυμάστε, την περιοχή την είχαμε κλάσει κανονικότατα 4 μέρες πριν όταν, τελειώνοντας με την Higasiyama, ήμασταν αρκετά πηγμένοι με ναούς για να συνεχίσουμε. Τέρμα οι δικαιολογίες.

Θα πάρουμε λεωφορείο με τον κάτωθι cool Αλέξη για οδηγό:
και θα ανεβούμε όσο πιο βόρεια γίνεται για να αρχίζουμε να κατηφορίζουμε. Άγνωστο γιατί, ο ναός Ginkaku Ji μου άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων. Είναι άγνωστο βρε αδέρφια γιατί δεν είχε να επιδείξει και τίποτα επαναστατικά διαφορετικό! Ναι, κήποι, λιμνούλες, πράσινο, κόσμος, βραχόκηποι. Ναι. Οι βραχόκηποι μου άρεσαν πολύ περισσότερο από τους άλλους που είδαμε. Όμορφα και καθαρά σχήματα από χοντρή άμμο αλλά τόσο συμμετρικά και άρτια που δεν ήθελες τίποτ’ άλλο από το να βουτήξεις πάνω τους (και μετά να σε βουτήξουν πέντε στο κοντινότερο βιολογικό της περιοχής). Μάλιστα. Αυτοί οι βραχόκηποι travelina είναι αρκετά κατανοητοί για τα χοντροκομμένα και μουρόχαβλα δυτικά μάτια. Όμορφα χρώματα, όμορφα κτίρια αλλά, αν και έχω την μπροσούρα του ναού, βαριέμαι να σας γράψω τα όσα λέει καθώς βαριέμαι να διαβάζω για τον κάθε βασιλιά ή σαμουράι ή αυτοκράτορα που έφαγε τη ζωή του όλη να φτιάχνει ένα ναό! Sorry.

Θα πάμε και στο ναό Hounenin (έ, τι; Στο Hounenin δε θα πηγαίναμε; Τι λέμε τώρα;;!!!). Πιο μικρός, μοναχικός, με τα πιο όμορφα σχήματα με άμμο για να ξεκινήσουμε μετά να κατηφορίζουμε προς το μονοπάτι των φιλοσόφων. Πολλά ακούγαμε και πολλά διαβάζαμε. Κι αυτό ήταν το κακό. Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία είναι όμορφος και γραφικός αλλά τίποτα παραπάνω απ’ ότι είδαμε και σε άλλους πεζόδρομους με ποταμάκια στο Κιότο ή και αλλού. Βέβαια οι Ιάπωνες δεν το έχουν κανιβαλήσει το πράμα τουριστικά. Όχι. Ήρεμος, όμορφος με ελάχιστους πλανόδιους πωλητές. Άρα περισσότερο μπορείς να τα βάλεις με τα βοηθήματα που κουβαλάς στα χέρια παρά με αυτό που σου δίνεται.

Τους Eikando και Nanzen Ji τους είδαμε απ’ έξω και ασχοληθήκαμε εκτενώς με τις προοπτικές φωτογραφικές δυνατότητες που μπορεί να σου προσφέρει μια γέφυρα μεταφοράς νερού ακριβώς απ’ έξω από τον Nanzen. Γρήγορα εξαντλήθηκε το θέμα και συνεχίσαμε προς ξενοδοχείο. Αυτός θα είναι ο προτελευταίος ύπνος μας στα ανατολικά πέρατα του κόσμου. Δε θα πάμε όμως ακόμα για ύπνο...

 

[travelina]

Βραχόκηπο δεν μπορώ να σου πάρω... αλλά τι θα έλεγες για ένα πλατό με άμμο και τσουγκρανίτσα; Προσομοίωση Ζεν! Και αν δε σ' αρέσει το πασάρεις στη γάτα σου

... Δε θα πάμε όμως ακόμα για ύπνο...

Για λέγε... για λέγε...

 

[kalspiros]

Πόλη ΝΟ.1

Πριν πολλά χρόνια όταν ήμουν ακόμα μικρός, όταν δεν έπαιζα με τον τρικεράτοψ μου (όχι οι πλαστικοί… ε, εντάξει, είμαι λίγο σιτεμένος) ασχολιόμουν ενδελεχώς με το επάγγελμα του πατέρα μου. Στα γραφεία της εταιρίας την οποία διεύθυνε, φιγούραρε ένα μυτερό βουνό που μάλλον για ψεύτικο το έκοβα τότε. Όταν όμως μας κουβάλησε κάποια μέρα κάτι αηδιαστικά εδέσματα από ιουράσια ψάρια, ρίζες και βολβούς, άρχισε να αποκρυσταλλώνεται η λέξη «Ιαπωνία» στο μυαλό μου. Το δεύτερο πράγμα που έμαθα, αφορούσε μια πόλη στην οποία εδρεύει η εν λόγω εταιρία. Οσάκα.

(μερικά εκατομμύρια χρόνια μετά)

Δεν ήμασταν ακριβώς αποφασισμένοι για κάτι πέρα από το ότι θα βγούμε από το ξενοδοχείο. Ναι, η Οσάκα ήταν ο μόνος προορισμός ίσως όμως όχι τόσο «καυτός» και προγραμματισμένος. Άρα ναι, Οσάκα για σήμερα το βράδυ. Ο καλός taver είχε διαβάσει και είχε μάθει και ήξερε τι θέλαμε και θα με πήγαινε κατευθείαν στο, ας πούμε αξιοθέατο, κέντρο αυτής της παλαβιάρας και τσαούσας πόλης. Παίρνουμε τα τρένα μας και τα μετρό μας (ο σταθμός του JR βρίσκεται σχετικά μακριά από το κέντρο τούτης της χαώδης πόλης) για να φτάσουμε στην περιοχή Dotonbori. (χαζεύοντας εικόνες στο net, αντιλαμβάνομαι πόσο αφόρητα βαρετή θα ήταν η επίσκεψή μας εδώ αν πραγματοποιείτο ημέρα. Κι αυτό είναι συμβουλή!). Από τους συνηθισμένους απρόσωπους αυτοκινητοδρόμους- λεωφόρους της Ιαπωνίας και επομένως και της Οσάκα, προχωράμε προς το ποτάμι. Μια επίφαση ποταμιού βεβαίως όπως και τα πλείστα «αστικά» ποτάμια των Ιαπωνικών πόλεων. Πάνω από το ποτάμι λοιπόν υπάρχει μια γέφυρα την οποία παίζει να την περάσεις χωρίς να το καταλάβεις. Θα καταλάβεις όμως άλλα πράγματα. Θα έλεγα πως έχουμε να κάνουμε με μια light έκδοση της Times Square αλλά με εντελώς διαφορετική διάθεση και εκτέλεση. Ναι τα φώτα τριγύρω σου είναι εκτυφλωτικά, πολύχρωμα (έλα ντε, Ιαπωνία σου λέω!) και .. παντού! Δεν είναι μόνο τα φώτα αλλά και όλες οι γιαπωνοζοφιγούρες που παρουσιάζουν και σε βάζουν σε ένα mood εντελώς διαφορετικό από την πνιχτή και αυτάρεσκη της Times. Και η διάθεση είναι εντελώς magna (καλά, 40 κεφάλαια έχω γράψει μέχρι τώρα και αναφέρομαι στα magna πρώτη φορά? Reject!) Και η εκτέλεση είναι εντελώς magna. Ο κόσμος δηλαδή που κυκλοφορεί στους δρόμους, δένει καλύτερα από κάθε άλλη φορά, με όλο το χαζοχαρούμενο συνονθύλευμα της Ιαπωνικής μεγαλούπολης. Εδώ είναι το Harajuku της Οσάκα αλλά εδώ είναι και το κέντρο της Οσάκα. Όχι μια περιοχή στην οποία θα πας καθαυτού για να δεις φρικιά. Παππούδες, ναι, γιαγιάδες, ναι, και τέρατα. ΤΕΡΑΤΑ!! Φορώντας πάνω τους ότι ξέμεινε από την γκαρνταρόμπα της φιλμογραφίας του John Waters να περιφέρονται σαν να μη τρέχει μία και να μας ενσωματώνουν όλο και πιο πολύ σε τούτη την κατάσταση. Το ποτάμι δε, ως στάσιμο που είναι, να καθρεπτίζει και να πολλαπλασιάζει τα φώτα της πόλης και τα lux να διπλασιάζονται. Δε θα καταλάβετε τίποτα από την περιοχή με το φώς της ημέρας. Τίποτα. Ελάτε βράδυ.

(η φωτό, για τους παρατηρητικούς, είναι γυρισμένη ανάποδα...)
Το να σουλατσάρουμε ασκόπως στα στενά της γύρω περιοχής απλά ενίσχυε την έλξη που μας δημιουργούσε το γεφύρι. Όταν επιστρέψαμε, σχεδόν απογοητευμένοι ανακαλύψαμε ότι η τρέλα έχει αρχίσει να σκορπά αφήνοντας πίσω της λογής σκουπίδια και διαφημιστικά. Επιστροφή στο ξενοδοχείο του Κιότο μέσο του σταθμού των τρένων του Κιότο. Σας έχω μιλήσει για αυτό το κατασκεύασμα; Όχι; Ναι; Καλά. Ξανα διαβάστε τα:

Umeda Sky Building - Wikipedia, the free encyclopedia
Sapporo Dome - Wikipedia, the free encyclopedia
Ky

Μερικά από τα αρχιτεκτονικά δημιουργήματα του Hiroshi Hara ο οποίος δυστυχώς κράτησε την οργιώδη φαντασία του σε μια μόνο χώρα. Τη χώρα του. Δημιουργίες σαν αυτές σε βάζουν σε σκέψεις. Πόσο δημιουργικό μπορεί να είναι ένα μυαλό (ή μια ομάδα μυαλό, δε παίζει τόση σημασία τώρα) και τελικά μέχρι που έχεις φτάσει εσύ. Αυτό το κτίριο μου προκάλεσε την παραπάνω τριπλά. Εν τάχει να πω ότι το κυρίως επίπεδο του σταθμού (η είσοδος) καλύπτεται από μια οροφή ύψους 15 ορόφων. Στις άκρες του είναι ανοιχτό. Στην μια από αυτές υπάρχει τεράστια σκάλα διαμορφωμένη σαν κοίλον (όχι και τόσο) θεάτρου την οποία την ανεβαίνεις χωρίς να γνωρίζεις ακριβώς που σε οδηγεί. Καθώς η οροφή του κτιρίου βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη, όταν την πλησιάζεις ανεβαίνοντας την σκάλα, σου δίνει την εντελώς λανθασμένη εντύπωση ότι βρίσκεσαι στο επίπεδο του δρόμου. Αισθάνεσαι μια οροφή πάνω απ’ το κεφάλι σου και νιώθεις οικία. Αμ δε, από τις δυο πλευρές του κτιρίου απλώνεται η θέα προς την πόλη ενώ πίσω σου η σκάλα που μόλις ανέβηκες. Μέσα στο βάθος φαίνεται και ο σταθμός σαν παλιά ανάμνηση ένα πράμα. Πάρτε μερικές φωτογραφίες και κλείστε εισιτήρια (καλά, για τους αρχιτέκτονες της παρέας, τι να πω… νοιαστείτε…)