Ιαπωνία Τα διηπειρωτικά μου: East Pack (Ιαπωνία)

[kalspiros]

Αφιερωμένο στις γυναίκες της

Ιαπωνικές Άλπεις my ass. Αν και βρίσκεται στα 550 plus μέτρα, δεν σου δίνει καμιά αίσθηση βουνού. Καλά πέρα από το οικιστικό με το οποίο έχω την βασική μου μομφή με την Ιαπωνία, δεν βλέπεις βουνά ρε αδέρφια! Ότι είδες στην διαδρομή κι αυτό μόνο. Εδώ πάνω βρίσκεστε σε μια flat επιφάνεια. (έρχεται όμως η Μεγάλη Στιγμή)
Αφήνουμε τον σταθμό και ανεβαίνουμε τον κεντρικό δρόμο (Yasugawa) προς το κέντρο του οικισμού. Η περιοχή με τα προστατευόμενα παραδοσιακά σπίτια ονομάζεται Sanmachi και σχηματίζεται από τρεις κάθετους και τρεις οριζόντιους δρόμους. Εδώ, σε κάθε δρόμο θα βρείτε μικρές τάφρους με τρεχούμενα νερά, όλα με κατεύθυνση το ποτάμι Miyagawa, ένα ποτάμι που σε αντίθεση με όλα τα άλλα, έχουν κατασκευαστεί χώροι περίπατου στις όχθες τους οι οποίοι όμως παραμένουν παραμελημένοι. Πίσω στην γειτονιά, τα σπίτια είναι φτιαγμένα από ένα σκουρόχρωμο ξύλο με μια τεχνοτροπία που μόνο στην Ιαπωνία μπορεί να παραπέμπει (αν και εκείνα γύρω από το ποτάμι παραπέμπουν και στην Λειβαδιά. Άλλη συζήτηση. Προχωράω) με ξύλινα κάγκελα, συρόμενες πόρτες, ξύλινες λεπτομέρειες, πληθώρα υδρορροών και μαύρα κεραμίδια.

Ιάπωνες με κάρα μας προσπερνάνε τακτικά κουβαλώντας κυρίως ντόπιους τουρίστες. Την όλη εικόνα "εξωραΐζει" με τον καλύτερο τρόπο, ένα όρθιο εξάμβλωμα, μια κεραία κινητής τηλεφωνίας, από τις πιο άσχημες που μπορείτε να φανταστείτε. … όχι, όχι αυτό που φαντάζεστε τώρα. Τρεις φορές χειρότερο. (πλησιάζει η Μεγάλη Στιγμή) Φαίνεται πως σε τούτη την χώρα η λειτουργικότητα υπερβαίνει την όποια γραφικότητα. Επαναφέρω και υπενθυμίζω το θέμα με τις γεμάτες με καλώδια κολώνες. Βεβαίως το όρθιο γαμώτο δεν θα αμαυρώσει όλη την περιοχή καθώς όταν θα αρχίσετε να μπαίνετε στους χώρους των καταστημάτων και δη ορισμένων (πχ στα δεξιά σας, εντοπίστε ένα κλουβί με 5-6 ψεύτικα παπαγαλάκια και έναν δράκο, ένα terrie και δυο κουκουβάγιες στην είσοδο) ξεχνάτε τα πάντα. Κάποιοι λοιπόν από αυτούς τους χώρους έχουν εσωτερικούς κήπους προστατευμένους από τις ορδές με ένα τζάμι. Μέσα, κλασσικά θα υπάρχουν και μερικά παραδοσιακά φαναράκια.

Βγαίνουμε στο ποτάμι και πλέον βρισκόμαστε μια ανάσα από την Μεγάλη Στιγμή. Εντελώς ράθυμα κινούμαστε αντίθετα από την κατεύθυνση που έπρεπε απλώς συλλέγοντας εικόνες. Και φτάνουμε αισίως στο γεφύρι Nakabashi όπου δύο θηλυκά πλάσματα περιμένουν τον φωτογράφο τους να αποφασίσει να τις απαθανατίσει… Μερικά δευτερόλεπτα μετά, αδιευκρίνιστο πόσα, ο taver με τραβάει απ’ το μανίκι… Μου είπε ότι κάποια στιγμή οι κοπέλες μειδίασαν από αμηχανία λόγω των ματιών μου που δεν μπορούσαν να τις αφήσουν Στιγμή. Η Μεγάλη Στιγμή. Η Ιαπωνία έχει όμορφες γυναίκες. Κάποιες όμως δεν είναι απλώς όμορφες. Κινούνται και υπερβαίνουν αδιάφορα την κατηγορία ομορφιάς «Michelle Pfeiffer» και ανέρχονται στο πάνθεον της ανθρώπινης ομορφιάς. ΘΕΕΣ! (που λέει κι ο Ψινάκης).

Κυριολεκτικά αποσβολωμένος από την προηγούμενή μου συνάντηση, παραμιλώ για αρκετή ώρα μέχρι να φτάσουμε στο Kusakabe Mingei kan (νούμερο 8 στον χάρτη που μας δόθηκε) ένα παραδοσιακό (αλήθεια πόσες φορές έχω χρησιμοποιήσει αυτή την λέξη; 3!) σπίτι 1.712 τετραγωνικών συνολικά. Διάλειμμα για ιστορία:

Την πέμπτη χρονιά της εποχής των Genroku (1692μ.Χ.) η Takayama άλλαξε διοίκηση με αποτέλεσμα όλοι οι Σαμουράι να εγκαταλείψουν την πόλη. Παρ’ όλ’ αυτά, η κυριότερη κληρονομιά της πόλης δεν προέρχεται από την εποχή των Σαμουράι αλλά την μετέπειτα όπου απλοί πολίτες έχτισαν τα σπίτια τους εδώ. Επιτυχημένη οικογένεια εμπόρων η Kusakabe, κατείχε τούτο το κατάστημα το οποίο ξανακτίστηκε μετά από πυρκαγιά και αποπερατώθηκε το 1879. Αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα κατοικίας της περιόδου Edo.

Σκοτάδι μέσα κυρίως από τα σκουρόχρωμα ξύλα. Ο υπεύθυνος του χώρου βαριέται φρικτά, μας δίνει τα εισιτήρια και συνεχίζουμε μόνοι μας. Αρχικά βρισκόμαστε σε έναν μεγάλο ενιαίο δωμάτιο απ’ όπου από κάθε τοίχο προβάλλουν πόρτες που οδηγούν σε διάφορους χώρους του σπιτιού. Στο κέντρο πρέπει να είναι η κουζίνα. Από την κορυφή της στέγης κρέμεται ένας πελώριος και χοντρός ξύλινος γάντζος απ’ όπου ένα σχοινί κρέμεται και στην άκρη του βρίσκεται ένα κατσαρολάκι λίγα εκατοστά πάνω από ένα κομμάτι του πατώματος γεμάτο άμμο. Ένα επιπλέον κομμάτι ξύλου βρίσκεται ανάμεσα στον γάντζο και την κατσαρόλα που με τον τρόπο του ανεβοκατεβάζει το σκεύος από την άμμο/ φωτιά. Γύρω από την άμμο, τρία μαξιλαράκια φανερώνουν την χρησιμότητα της όλης κατασκευής. Στα υπόλοιπα δωμάτια τώρα θα βρούμε έναν χώρο προσευχής, ένα κοντό ξύλινο τραπέζι με μικρά σκαμπό γύρω του,

ένα άλλο τραπέζι με μαξιλαράκια και διάφορα άλλα δωμάτια που προορίζονται για ύπνο. Όλα τους διαθέτουν μια συρόμενη πόρτα φτιαγμένη απ’ αυτό το τσιγαρόχαρτο (ξέρετε τώρα) όπως και οι τοίχοι εκείνης της πλευράς, που οδηγούν σε ένα στενό διαδρομάκι που επικοινωνεί με όλα τα δωμάτια. Απ’ την άλλη πλευρά του διάδρομου υπάρχει ο κήπος.

Για να ανεβείς στον πάνω όροφο, όπου υπάρχουν δωμάτια με διάφορα εκθέματα της εποχής, χρησιμοποιείς και τα τέσσερα άκρα σου καθώς η κλίση τους δεν σου επιτρέπουν να κουμαντάρεις το κέντρο βάρους σου που ξεπερνά το 1,40μ. ύψος για το οποίο προφανέστατα φτιάχτηκαν αυτές οι σκάλες. Αγγεία, ξύλινες κατασκευές, μπαούλα, διακοσμητικά, καλάθια. Αυτά τα είδαμε και στον κάτω όροφο. Η ξενάγηση τελειώνει με ένα φλιτζανάκι γιαπωνέζικο τσάι (αυτό το έκτρωμα που μυρίζει χώμα) και ένα κράκερ από ρύζι (taver πως το λέν’?).

 

[hydronetta]

Ευτυχώς που είδατε και κάτι ομορφο, γιατί είχε αρχίσει να με πιάνει η ψυχή μου...

 

[kalspiros]

Τι εννοείς βρε;

 

[hydronetta]

Αίσθηση βουνού γιοκ, εξάμβλωμα κεραία, κολώνες με καλώδια, παραμελημένοι χώορι παραποταμίως...ε θέλει και πολύ; ιδίαν άποψη δεν σχημάτισα (δυστυχώς) για να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω

 

[kalspiros]

έλα ντε.. είμαι πολύ ισοπεδωτικός... θα ρθει ο taver να με βάλει στην θέση μου...

είδαμε όμως τις γυναίκες της Takayama.... μη ξεχνιόμαστε

 

[hydronetta]

έλα ντε.. είμαι πολύ ισοπεδωτικός... θα ρθει ο taver να με βάλει στην θέση μου... είδαμε όμως τις γυναίκες της Takayama.... μη ξεχνιόμαστε

εξ'ού και το σχόλιό μου... ότι έστω κάτι καλό είδατε

 

[travelina]

εξ'ού και το σχόλιό μου... ότι έστω κάτι καλό είδατε

Μη σε παρασύρει ο kalspiros, αφού είναι μυστήριος τύπος. Όλα θα ήταν ωραία... Απλώς κάποιοι πεζοί τύποι κολλάνε στις κεραίες

 

[kalspiros]

Takayama κλεισίματα και Nagoya

($%^# ακόμα Takayama είμαστε; Πότε θα τελειώσει αυτή η ιστορία; )

Λοιπόν, λοιπόν, άντε να προχωράμε για τον ναό Sakurayama Hachimangu, ανάμεσα από τυπικά γιαπωνέζικα σπίτια. Ο ναός τυπικός κι αυτός, με τα φαναράκια του, τις λιγοστές (αυτή τη φορά) χρυσές λεπτομέρειες, τα πέτρινα torii και τα κωδωνοστάσια. Αυτό που διαφέρει εδώ είναι η τύχη του να βρεθούμε μπροστά σε γιαπωνέζικο γάμο, πράμα όχι και τόσο σπάνιo αν κρίνω από τις συχνές φωτογραφίες που έχω δει από χρήστες στο forum αλλά και από την προσωπική εμπειρία η οποία μέτρησε σύνολο τρεις γάμους κατά τη διάρκεια παραμονής μας στη χώρα. Μπροστά στέκεται μια μικρόσωμη γιαπωνέζα με κόκκινη φούστα και λευκή ριχτή πουκαμίσα. Από πίσω ένας μεσήλικας ντυμένος στα μαύρα ενώ πιο πίσω η νύφη με την χαρακτηριστική λευκή της φορεσιά και το κυλινδρικό καπέλο μαζί με την μητέρα της. Ανάμεσα στην νύφη και τέσσερις επιπλέον καλεσμένων, βρίσκεται ένας κύριος με κόκκινη ευμεγέθης ομπρέλα που την κρατάει με τρόπο που δεν προσφέρει προστασία από τον ήλιο σε κανέναν. Παρ’ ολ’ αυτά, βρίσκεται σταθερά πάνω από το κεφάλι της νύφης. Όταν συγκεντρώνονται όλοι μαζί ακολουθεί το παρακάτω τελετουργικό:

Με το πέρας αυτής της εξοργιστικά αργής πορείας, εισέρχονται στο ναό. Εμείς προχωράμε νότια μέχρι να συναντήσουμε το ποτάμι Enakogawa που το ακολουθούμε μέχρι να βρεθούμε στους συγκεντρωμένους ναούς στους πρόποδες του Higashiyama. Θα αράξουμε για λίγη ωρίτσα στην απόλυτη ησυχία και ηρεμία του νεκροταφείου πίσω από τον ναό Daioji ενώ θα αδιαφορήσουμε για όλους τους υπόλοιπους καθώς θέλουμε να προλάβουμε συγκεκριμένο τρένο, να γυρίσουμε νωρίς Nagoya και να χαλαρώσουμε λίγο πριν την εφόρμηση στην εκεί πόλη (καλά, εγώ να χαλαρώσω, ο Κώστας το πήγε σερί). Θα φάμε σε ένα άκρως τουριστικό, επάνω σε ένα άκρως τουριστικό δρόμο καθώς αναζητήσαμε τα πιο ψαγμένα του LP to no avail. Τώρα αν υποστηρίξει ο Κώστας ότι απόλαυσε το γεύμα του, τι να πω; Κώστα, να το ψάξεις.

Στην Nagoya έχει νυχτώσει όταν φτάσαμε. Εγώ αράζω ξενοδοχείο για λίγο ενώ ο Κώστας μαθαίνει τα κατατόπια για να με ξεναγήσει όταν θα βγαίναμε να φάμε. Κι έτσι έγινε προσθέτοντας όμως στο πλάνο την επίσκεψη των 700¥(!!!) στην κορυφή του Sky Promenade απέναντι από τον σταθμό τραίνων της Nagoya. Όλα καλά, φωτεινά και ανθηρά. Η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ιαπωνίας απλώνεται μπροστά μας (στο κάτωθι video μπορείτε να εντοπίσετε και το νούμερο των ορόφων που μεγαλώνει με γρήγορη ταχύτητα)

Τώρα η Nagoya σαν πόλη είναι μια απ’ τα ίδια. Φώτα neon, ουρανοξύστες, φαρδιά πεζοδρόμια, καθαριότητα και τα λοιπά. Όπως στις περισσότερες έτσι κι εδώ είναι λίγο δύσκολο να εντοπίσεις το κέντρο της πόλης καθώς δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο. Μόνο δυο αγάλματα σε μια νησίδα ενός κεντρικού δρόμου, τα πρώτα ανθρωπόμορφα που είδα στην χώρα και μια ρέπλικα του Tokyo Tower να την πω, απομίμηση του Eiffel, έλλειψη έμπνευσης, όπως και να το πω, ορθώνεται σε ένα πάρκο της πόλης ο πύργος της Nagoya.

Τούτη είναι και η φορά που ασκώ βέτο στα γιαπωνέζικα φαγητά και τραβάω τον taver με το ζόρι σε μια πιτσαρία της κακιάς ώρας.

Και άντε, στο επόμενο κεφάλαιο πάμε Κιότο, την κοιτίδα των εντυπωσιακών ναών και εικόνων άρα τέρμα τα μέτριά μου σχόλια...

 

[hydronetta]

($%^# ακόμα Takayama είμαστε; Πότε θα τελειώσει αυτή η ιστορία; )
Και άντε, στο επόμενο κεφάλαιο πάμε Κιότο, την κοιτίδα των εντυπωσιακών ναών και εικόνων άρα τέρμα τα μέτριά μου σχόλια...

Επιτέλους γιατί είχα απογοητευτεί κι εγώ από κοντά...

 

[kalspiros]

Τι βλέπουν τα μάτια

Τι βλέπουν; Αυτά ξέρουν πολύ καλά τι βλέπουν. Ο άλλος, ο πιο πίσω είναι αυτός που κάνει κουμάντο. Για αρχή οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι υπάρχει μια έστω υποτυπώδεις αντικειμενική κατηγοριοποίηση του όμορφου. Καθώς η βιομηχανική περιοχή της Αθήνας (π.χ Άγιος Σάββας) είναι άσχημη ενώ το κέντρο του Ναυπλίου δεν μπορείς με κανένα κριτήριο να το πεις άσχημο, θα πρέπει να δεχθείς και όλες τις ενδιάμεσες διακυμάνσεις. Στην Ιαπωνία βέβαια όλα αυτά δεν παίζουν κανένα ρόλο καθώς ο «πιο πίσω» (και τόσην ώρα εννοώ την γκλάβα μας) έχει βγάλει ήδη το πόρισμά του. Με ποιο τρόπο η Pandora θα μπορέσει να εντοπίσει κάτι άσχημο εδώ πέρα; Με κανένα (που σε ρε Pandora; Πλέον οι «νέοι» δεν σε γνωρίζουν: ). Εγώ τι να σας πω; Εντόπισα. Το πρόβλημά μου είναι ότι στέκομαι εκεί. Στα άσχημα. Τώρα όμως φτάνω Κιότο… Πρώτα βέβαια μερικές σκόρπιες σκέψεις

Το πρωί στο σταθμό του τρένου, οι άστεγοι που ήταν ξαπλωμένοι περιμετρικά ενός τετράγωνου γυάλινου ακάλυπτου, μάζευαν τα sleeping bag τους και να εναπόθεταν σε μια άκρη του χώρου μαζί με τα υπόλοιπα λιγοστά υπάρχοντά τους. Θα τους περιμένουν ξανά το επόμενο βράδυ εκεί. Στον σταθμό αλλά και στα τρένα συνεχίζουν οι χαμογελαστές φωνούλες να ανακοινώνουν περίχαρες διάφορες ανακοινώσεις. Λένε ότι οι Ιάπωνες είναι επιρρεπείς στις αυτοκτονίες. Φαντάζεστε μέσα στο φόρτο της ημέρας τους να έχουν και την αγριοφωνάρα των οδηγών που ακούμε συνήθως στον ηλεκτρικό της Αθήνας; Θα πεταγόντουσαν από τα παράθυρα! Όχι, εδώ είναι όλα αβρά. Μέσα στο τρένο, όταν ξανά πέρασε η «τρενοσυνοδός» με το καροτσάκι των φαγητών και την είδα για άλλη μια φορά χαμογελαστή και ευγενική όπως την προηγούμενη φορά, όπως τους περισσότερους σε αυτή την χώρα, χαμογέλασα κι εγώ, κοίταξα έξω από το παράθυρο ήρεμος και γαλήνιος με γενεσιουργό παράγοντα εκείνη την κοπέλα (καλά, βεβαίως εγώ είμαι σε διακοπές ενώ οι υπόλοιποι πάνε να φάνε στην μάπα τα αφεντικά τους). Αντιστρόφως ανάλογα λοιπόν τι ορμόνες εκκρίνω άραγε κατά την συναναστροφή μου με τη φυλή μου; Απλώς σε κάποια πράγματα λέμε ότι είναι μπροστά αλλά στην ουσία εκείνοι βρίσκονται στην σωστή θέση όταν εμείς βρισκόμαστε πίσω. Και βέβαια, στην ουσία του πράγματος, πόση σημασία παίζει αν είναι «αναγκασμένοι» να το κάνουν λόγω των αυστηρών και πειθαρχικών τους αρχών. Η ευγένεια είναι ευγένεια και αν την χρησιμοποιείς καθημερινά σε μεγάλες δόσεις, θα εθιστείς. Δε γίνεται αλλιώς.

Φτάσαμε! Και εδώ για άλλη μια φορά, η γκλάβα καταγράφει τα δικά της! Όλοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί προειδοποιούν πως δεν πρέπει να απογοητευτούμε από την καινούρια πόλη που απλώνεται μπροστά μας έξω από τον σταθμό του Κιότο (κόσμιμα αρχιτεκτονικής, θα τα πούμε και πιο μετά) καθώς δεν έχει καμία σχέση με την παραδοσιακή παλιά πρωτεύουσα, και είναι άσχημη. Έ λοιπόν, βγαίνουμε από τον σταθμό και μπροστά μας δεν βρίσκεται τίποτα διαφορετικό από την τρέλα του Τόκυο. Εμμέσως ανταμείβομαι λοιπόν και τείνω να συμπαθήσω αυτό που βλέπω μόνο και μόνο επειδή δεν μου προωθήθηκε διαφορετικά. Γκλάβα. Χεσ’ τα.

Αν δε με καθυστερούσε ο taver με τις αμφιβολίες του, θα φτάναμε πιο γρήγορα στο ξενοδοχείο αλλά, καθώς το θέμα με τον προσανατολισμό δεν το ‘χει όπως ο συνταξιδιώτης του (σσούτ!!), αναλώθηκε να ρωτάει γιαπωνεζάκια για το που βρισκόμαστε. Το ξενοδοχείο είναι απόμερα επάνω σε μια λεωφόρο της κατηγορίας η-μέρα-της-μαρμότας καθώς είναι πανομοιότυπη με κάθε άλλη και σε κάθε ύψος της. Εναποθέτουμε τις αποσκευές και ξεκινάμε με τον ίδιο τρόπο που οφείλετε να ξεκινήσετε κι εσείς: Προμηθευθείτε από τα λεωφορεία, χάρτη διαδρομών και ημερήσια κάρτα απεριορίστων διαδρομών. Είναι φθηνές, εξυπηρετικές όπως και τα λεωφορεία τα οποία σας πάνε παντού. Το πρόβλημά τους είναι η εκνευριστική κίνηση που συναντούνε σε όλο το εύρος της πόλης. Άρα καλύτερα ομαδοποιήστε τα αξιοθέατα τα οποία βρίσκονται κοντά σε τρένο ή στο ελλιπές μετρό και την ημέρα των λεωφορείο αγοράστε την κάρτα. Η περιοχή Kinkakuji για παράδειγμα είναι προσβάσιμη μόνο με λεωφορεία.

Μέσα στο λεωφορείο τώρα:

Όπα, άκυρο, λάθος βίντεο:

Και στο συγκεκριμένο βίντεο δεν είναι και τόσο λαλίστατοι. Υπήρχαν περιπτώσεις μεταξύ στάσεων που δε λέγανε να βγάλουν τον σκασμό, η ηχογραφημένη και ο οδηγός.

 

[taver]

Αν δε με καθυστερούσε ο taver με τις αμφιβολίες του, θα φτάναμε πιο γρήγορα στο ξενοδοχείο αλλά, καθώς το θέμα με τον προσανατολισμό δεν το ‘χει όπως ο συνταξιδιώτης του (σσούτ!!), αναλώθηκε να ρωτάει γιαπωνεζάκια για το που βρισκόμαστε.

Πολύ απλά, μετά το φιάσκο του Ikebukuro station, δεν είχα καμία εμπιστοσύνη σε σημάδια που είχες βρει από χάρτες στο internet χωρίς να βάλεις κάτω οδό και αριθμό ή κάποιο σταθερό σημείο του χάρτη...

 

[kalspiros]

Πολύ απλά, μετά το φιάσκο του Ikebukuro station, δεν είχα καμία εμπιστοσύνη σε σημάδια που είχες βρει από χάρτες στο internet χωρίς να βάλεις κάτω οδό και αριθμό ή κάποιο σταθερό σημείο του χάρτη...

Για όλα τα ξενοδοχεία είχαμε ελέγξει μαζί τις διευθύνσεις και τα είχαμε δει εικονικά και στο street view του google earth πολύ πριν πάμε εκεί.
Αυτά που λες...