Ιαπωνία Τα διηπειρωτικά μου: East Pack (Ιαπωνία)

[Pandora]

Είχα ξεχάσει πόσο απολαυστικοί είστε...

Ξαναδιαβάζοντας την ιστορία μετά τα όσα μεσολάβησαν από τις 11/3 μοιάζει να χουν περάσει χρόνια, όχι λίγοι μήνες από τότε...
Γέλασα και ξαναγέλασα καθώς θυμήθηκα το χαρούμενο κλίμα εκείνων των ημερών και...ναι, συνεχίζω να είμαι αθεράπευτα δοσμένη στη χώρα της καρδιάς μου...
Σωστά αναρωτήθηκες αν θα έβλεπα τα άσχημα...ίσως, αλλά η μαγεία είναι δυνατότερη και οι αντιστάσεις μου ανύπαρκτες για να με γειώσει κάτι... οπότε αναμένω τη συνέχεια και το σαμποτάζ στον Κώστα...

 

[travelina]

Πλήρης απομυθοποίηση...
Κατρακυλάει κι'αλλο η Ιαπωνία στις προτιμήσεις μου (κι ας ήμουν στα σκαριά να πάω)

:roll:
Τι δεν σου άρεσε πάλι;
Το νησί; Το τόρι; Τα φαναράκια; Τα ελαφάκια και τα μπισκοτάκια τους; Ε; Τι;

Και ναι, Σπύρο μου, το φθινόπωρο έχει βροχές και συννεφιές ξέρεις...

 

[kalspiros]

Μπράβο βρε travelina, να μια διαφορετική οπτική! Τελικά τι κακό είπα στο τελευταίο κεφάλαιο; σε σχέση με άλλα κεφάλαια, καλός ήμουν!

Pandora welcome back!!!

 

[kalspiros]

Η μάχη της εικόνας

Το πράγμα περιπλέκεται. Για πρώτη φορά σε ιστορία μου οφείλω να παραδώσω ορισμένες σκέψεις που ενισχύουν τον αναπροσδιορισμό του οτιδήποτε έχει ειπωθεί. Και δεν ωθούμε για κανένα λόγο από τις απορίες ή τις διαπιστώσεις των μελών σε σχέση με τις απόψεις μου για τη χώρα. Ούτε προσπαθώ να «στρογγυλέψω» τις γωνίες. Το σκεπτικό είναι το ακόλουθο:

Ο ναός Itsukushima στην Miyajima είναι μία μαγεία! Ένα ασύγκριτα όμορφο οικοδόμημα μπρος στη θάλασσα ενώ από πίσω καταπράσινα βουνά ορθώνονται. Ο κόσμος λιγοστός, οι καμάρες οι κόκκινες, οι ιδιόμορφες στέγες, το ευμέγεθες torii, τα λιονταρίσια αγάλματα και τα φαναράκια, η παγόδα πίσω από όλα αυτά.

Είναι από τις φορές που μετανιώνω που έχω μαζί μου φωτογραφική μηχανή γιατί ορισμένες φορές έχουμε την αίσθηση ότι το τοπίο το βλέπουμε μέσα από το κλείστρο. Ή νομίζουμε ότι επανορθώνουμε όταν θωρούμε με το βλέμμα μας για λίγα δευτερόλεπτα πριν το ξανά χώσουμε μέσα στο κλείστρο. Αν όμως σταματήσουμε για ένα λεπτό μετρημένο με το ρολόι και χαζέψουμε μια και μόνο εικόνα, τότε θα το νιώσουμε διαφορετικά. Εγώ την πάτησα. Ας τα αφήσουμε όμως αυτά και ας επανέλθουμε στην αρχή του σκεπτικού μου:

Μέσα σε αυτή την μαγεία ανακαλώ τις τότε σκέψεις μου και ανακαλύπτω ότι δεν υπήρχε ουδεμία έκπληξη, καμία συγκεκριμένη ανάταση. Όποιος με διαβάζει ενδέχεται από τα γραφόμενα μου να έλεγε «επιτέλους, είδε και κάτι αξιόλογο». Εγώ όμως εκείνη την στιγμή δεν είπα τίποτα τέτοιο, πράγμα που αποδεικνύει ότι την Ιαπωνία μέχρι τότε δεν την έκρινα όσο αυστηρά το κάνω τώρα. Και ας αφήσουμε αυτή την διαπίστωση μετέωρη, δεν χρειάζεται παραπάνω λόγια, ο νοών νοείτο. Πάμε πιο βαθιά. Ποια λοιπόν η βαρύτητα της όποια διαπίστωσης εκμαιευτεί από την όποια ταξιδιωτική ιστορία όταν η όλη γραφή της μεταλλάσετε από μέρα σε μέρα;

Πλατειάζω. Το ξέρω. Το αναγνωρίζω. Προχωρώ στα ταξιδιωτικά:

Θα μπορούσα άνετα να επαναλάβω τα όσα είπα πιο πάνω για τον Itsukushima. Ένα απόλυτο must για την επίσκεψή σας στη χώρα που συνδυάζεται άριστα με τη Hiroshima.

Να προσθέσω ότι η κάτωθι σελίδα: Tide/Current Predictor μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα χρήσιμη καθώς σας ενημερώνει για τις παλίρροιες και άμπωτες με τις ακριβείς τους ώρες. Εμάς μας κλήρωσε άμπωτη αλλά μας κλήρωσε και ένας γάμος με φωτογραφίσεις με φόντο το torii. Είναι αδιανόητο το πόσο χρόνο σπαταλούν οι παρατρεχάμενες της νύφης για να ισιώσουν- στρώσουν- ευθυγραμμίσουν- μετακινήσουν- τετραγωνίσουν τον κύκλο τέλος πάντων του νυφικού της. Ο γαμπρός με την βεντάλια στο χέρι, πειθήνια και χαμογελαστά παρακολουθεί τη διαδικασία.

Φωτογραφία κι εδώ. Κινούμαστε δυτικά προς το Kitaonishicho όπου απέναντί του βρίσκεται κάτι (δεν θυμάμαι τι, taver άνοιξε τα LP) το οποίο μας μύρισε tourist trap και το αποφεύγουμε ανεβαίνοντας από δρόμο με ρυάκι στο κέντρο του και τον Itsukushima στα αριστερά. Μέσα από τα στενά του χωριού φτάνουμε στην παγόδα και το Senjokaku, ένα μεγάλο ξύλινο κτίριο με ξύλινες επιγραφές στα δοκάρια του πιθανότατα από την περίοδο ανέγερσής του το 1555. Η θέα από δω πάνω δεν χρειάζεται περιγραφή ενώ κατεβαίνοντας από την σκάλα δεξιά της παγόδας και μπροστά από το δημαρχείο (ένα γυάλινο… «πράμα») θα βρείτε την μικροσκοπική και γραφική καφετέρια Sarasvati (‹{“‡‚ΕŽ©‰Ζΰ„χƒR[ƒq[‚π‹Ÿ‚·‚ιƒJƒtƒF@sarasvati) που προσφέρει καφέ από φρεσκοαλεσμένους κόκκους.

Επιστροφή στο λιμάνι και δρόμο για Hiroshima.

 

[travelina]

...
Ο ναός Itsukushima στην Miyajima είναι μία μαγεία! Ένα ασύγκριτα όμορφο οικοδόμημα μπρος στη θάλασσα ενώ από πίσω καταπράσινα βουνά ορθώνονται. Ο κόσμος λιγοστός, οι καμάρες οι κόκκινες, οι ιδιόμορφες στέγες, το ευμέγεθες torii, τα λιονταρίσια αγάλματα και τα φαναράκια, η παγόδα πίσω από όλα αυτά...

Α γειά σου!

 

[Pandora]

Ονειροπολώ με την τελευταία φωτογραφία !
Προσπαθώ να φανταστώ αν θα είχα τη διάθεση να φωτογραφίσω ή θα άφηνα να με συνεπάρει η ατμόσφαιρα...

 

[kalspiros]

Heavyweight

Σήμερα κλείνω ένα χρόνο από το ταξίδι μου. Δεν γίνεται να συνεχίζω να αναβάλλω τη συνέχεια επειδή βρίσκεται ο ογκόλιθος της Hiroshima μπροστά μου. Ο Σίσυφος τα κατάφερε. Σειρά μου (και για εμένα είναι εφ’ άπαξ)

Τρόλεϊ από τον σταθμό τρένων προς το ground zero. Η πόλη πουθενά δεν προδίνει την τραγική της ιστορία. Παραμένει άλλη μία κλασική, προβλεπόμενη, απαστράπτουσα, neon friendly και αδιάφορη πόλη. Μέχρι πρότινος δεν ήξερα τι θα έβλεπα. Μέσα από το forum, λίγες μέρες πριν φύγω, είχα δει το A-bomb dome, το μοναδικό κτίριο που βρισκόταν εκεί πριν την έκρηξη και παραμένει και στο παρόν, όρθιο.

Ένα κτίριο μερικώς καταστραμμένο με σκελετωμένο τον τρούλο του. Ήταν εκθεσιακός χώρος βιομηχανικών προϊόντων καθώς και το πλησιέστερο κτίριο στο σημείο σχάσης (το οποίο για όσους δεν το γνωρίζανε, όπως κι εμένα, βρισκόταν στα 600μ. από την επιφάνεια του εδάφους. Η βόμβα ποτέ δεν ακούμπησε τη γη), που επέζησε.

Απέναντι από το ποτάμι που βρίσκεται μπροστά μας, το κυρίως πάρκο που αποτελείται από το κενοτάφιο Μνήμης, η καμπάνα της ειρήνης, το μνημείο για τα παιδιά (κυκλωμένο από συλλογή origami γερανών. Η Sadako Sasaki πίστευε ότι αν τυλίξει 1.000 γερανούς origami θα γινόταν καλά. Τελικά δεν έγινε. Έκτοτε, η συλλογή γερανών ανανεώνεται συχνά λόγω των νέων που τυλίγονται από τουρίστες ή ντόπιους) και το μουσείο. Μπαίνοντας, στα αριστερά μας, μια σχολική εκδρομή τραγουδάει λίγο πριν μπει στο χώρο του μουσείου. Πιο αχνά, μια στενάχωρη μελωδία από ηχεία που βρίσκονται διάσπαρτα στο πάρκο.

Είσοδος 50 γιέν. Η ιστορία γνωστή, η παρουσίαση σφαιρική με αιχμές να αφήνονται και για την Ιαπωνική πλευρά (ένα κείμενο εκ των πολλών, ανάγραφε τα εξής: “The atomic bomb dropped on Hiroshima created enormous suffering at the time, of course, but it continues to cause suffering today among those who were exposed. The never-ending pain and anxiety they inflict are what make such weapons inhuman. But we must never forget that nuclear weapons are the fruits of war. Japan, too, with its colonization policies and resulting wars inflicted incalculable and irreversible harm on the peoples of many countries. A critical examination of not just the atomic bomb but also war and the causes of war is prerequisite to leaving the lessons of history”). Το μουσείο προσωπικά έπρεπε να το κόψω στα δύο καθώς μονοκοπανιά δεν μπόρεσα να το δω λόγω φόρτισης… Φωτογραφικό υλικό,

περιγραφές, κέρινα ομοιώματα παθόντων, αντικείμενα μετά την έκρηξη και μακέτες της πόλης πριν και μετά όλα τους αρκετά για να σου φέρουν μια σκοτοδίνη. Επίσης, μια υδρόγειος όπου απαριθμούνται τα πυρηνικά οπλικά συστήματα όλων των χωρών. Δεν ενδείκνυται για ευαίσθητες ψυχές…

Όπως έλεγα πιο πριν (και όχι μόνο πιο πριν, σας έχω ζαλίσει μ’ αυτή την διαπίστωση) οι πόλεις της Ιαπωνίας είναι κοινές και επαναλαμβανόμενες. Τα ίδια λοιπόν και για το Himeji. Βρήκαμε λίγο χρόνο και σταματήσαμε αν και γνωρίζαμε ότι το κάστρο είναι φασκιωμένο για εργασίες. Φτάσαμε μέχρι το πάρκο του αλλά δεν είδαμε τίποτα αξιόλογο. Επιστροφή.

 

[mariath]

Μου έκανε και μένα τρομερή εντύπωση πόση αυτοκριτική εκ μέρους των Ιαπώνων χώρεσε σ' αυτό το μουσείο, κυρίως για τα γεγονότα που οδήγησαν μέχρι τη Χιροσίμα και κυρίως τον Ρωσο-ιαπωνικό πόλεμο. Εκεί που θα περίμενες ότι θα το έπαιζαν τα θύματα (που όντως ήταν) της βόμβας, αυτοί προσπάθησαν αναλυτικά να εξηγήσουν πώς έφτασαν ως εκεί, πού έφταιξαν και γιατί έφαγαν την βόμβα κατακέφαλα.
Όσο για την φόρτιση μέσα στο μουσείο έχεις απόλυτο δίκιο. Ειδικά στο δεύτερο κομμάτι του μουσείου με τα απομεινάρια της καταστροφής η καρδιά ματώνει, τα μάτια τυφλώνονται γιατί δεν θέλουν να βλέπουν άλλο, το μυαλό θολώνει. Έφυγα από εκεί μέσα με το στομάχι δεμένο κόμπο και δεν μπορούσα να το βγάλω από το μυαλό μου με τίποτα.

 

[kalspiros]

In between

Nara. Μία από τις πόλεις που χαίρουν τη φήμη της παλιάς πρωτεύουσας τούτης της χώρας (710 με 784), μας καλωσορίζει σήμερα. Εκτός από αυτό το μεμονωμένο γεγονός για την μετέπειτα εξέλιξη της πόλης (φασόν γείωση… για άλλη μια φορά, όλα ίδια) εδώ βρίσκεται και το μεγαλύτερο ξύλινο κτίριο στον κόσμο και μνημείο της UNESCO (ένα από τα δεκάδες που είδαμε). Ας σταθώ λίγο όμως στην προηγούμενη παρένθεση και στην δήλωση «όλα ίδια».. Βλέπετε, καθώς η αμφιταλάντευση πιθανότατα είναι μια ασφαλή οδό προς την αλήθεια, οφείλω να δίνω διπλή υπόσταση σε «γειώσεις» τύπου «όλα ίδια». Τι να πω όμως; Αισθάνομαι ότι στα περισσότερα μέρη του κόσμου που έχω πάει, διέκρινα κάποιες τροποποιήσεις στις εικόνες από περιοχή σε περιοχή. Βέβαια με την Ευρώπη είμαστε εξοικειωμένοι και πιο ευαίσθητοι στις διακυμάνσεις, ο Κόλπος υποφέρει από την γκαντεμιά του κλίματός του ενώ η Αφρική, όσο κι αν την εξυμνούμε, διαθέτει χαρακτηριστικά «φασόν» όχι μόνο εντός χώρας αλλά και από χώρα σε χώρα. Άρα ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα στην Ιαπωνία και η κοινοτυπία είναι αυτόματα φάουλ; Ας το αποδώσουμε καλύτερα στην ιδιότητά μου του τοπογράφου που βαθμολογεί τα σπίτια σαν μονάδες. Και από την στιγμή που η έννοια «σπίτι» βρεθεί στο προσκήνιο, αφήστε το, η Ιαπωνία το έχει χαμένο το παιχνίδι. Οι πλείστες εικόνες των σύγχρονων πόλεων απλά δεν με ικανοποιούν.

Ας πάμε όμως παρακάτω. Για άλλη μια φορά, κι εδώ περισσότερο από την Takayama, το πανηγυράκι που έχουν στήσει οι Ιάπωνες με τα ελαφάκια, είναι πιο έντονο. Σε διάσπαρτα σημεία, πώληση των ειδικών μπισκότων για τα ελάφια, πινακίδες με magna ελαφάκια με καρφιτσωμένα τα χαμόγελά τους και διάφορες οδηγίες για το πώς τα χαϊδεύουμε, πως συμπεριφερόμαστε, πως τους κάνουμε καμάκι (πφφφ.. μπούρδες…) και άλλα διάφορα.

Τώρα φτάνοντας στην περιοχή του ναού Todai Ji αφήνουμε τον ενοχλητικό ιστό της πόλης και περνάμε στα πιο όμορφα όπως οι κατοικίες με τους ψηλούς μαντρότοιχους και το χαρακτηριστικό κεραμιδάκι επάνω τους, τις λιμνούλες με τα κατακόκκινα δέντρα λόγω φθινοπώρου και τα διάσπαρτα ρυάκια στις άκρες σχεδόν όλων των ασφαλτοστρωμένων δρόμων. Τα πεύκα προσεγμένα και φτιαγμένα στους γνωστούς Γιαπωνέζικους σχηματισμούς (bonsai style), τα ξύλινα παραδοσιακά σπίτια πληθαίνουν ενώ οι πρώτοι ναοί κάνουν την εμφάνισή τους. Κάπου στο ενδιάμεσο και κοντά στον ναό Todai πετυχαίνουμε ελάφι που μασουλάει μεταλλική αλυσίδα από καγκελάκια. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε με τι ευφραίνεται αλλά μετά μας περνάει απ’ το μυαλό ότι εκείνο μας παίζει και όχι εμείς εκείνο καθώς συγκεντρώνει πλήθος ανθρώπων που, παρακολουθώντας το, του δίνουν μπόλικα μπισκοτάκια! «Σίγουρα ένας ασφαλής τρόπος για να προκαλέσεις εντύπωση σε τούτους τους δίποδους» και αποστολή εξετελέσθη.

Η πύλη είναι ξύλινη, τεράστια, η μεγαλύτερη για την ακρίβεια που έχουμε δει μέχρι τώρα, και τα ξύλινα αγάλματα των τερατόμορφων φυλάκων να χρειάζονται ένα γερό ξεσκόνισμα. Η λεπτομέρεια της πύλης είναι πέραν περιγραφής. Η τύποι είναι μάστορες του ξύλου, τι να λέμε. Πιο πίσω άλλη μια πύλη με τερακότα κολώνες αυτή τη φορά. Πάνω και πίσω από όλα αυτά, ορθώνεται η στέγη του Todai με τα δύο χαρακτηριστικά κερατάκια στην κορυφή της. Οι κήποι γύρω μας, όπως πάντα, βγαλμένοι από όνειρο με το νερό να παίζει πρωτεύον ρόλο στο σκηνικό. Το κτίριο τώρα… Δεν περιγράφεται… μια εικόνα για εσάς.

Εντός έχουμε τον πανύψηλο Βούδα ύψους 14,98 μέτρων και 500 τόνων, τους δύο μικρότερους, καλυμμένους με φύλλα χρυσού εκατέρωθεν και πιο πίσω τους δύο ξύλινους πολεμιστές. Τέλος, μια μακέτα του ναού και μια μπούρδα: μια τρύπα σε μια κολώνα με διάμετρο ίση με το δάκτυλο του μεγάλου Βούδα (μη με ρωτήσετε ποιο) από το οποίο αν καταφέρεις να περάσεις χωρίς να χρειαστεί βίντσι να σε ξεφρακάρει, θα είσαι καλότυχος (αν και με κάτι πλευρά λειψός). Δηλώνω κατηγορηματικός χλευαστής όλων αυτών των θρησκευτικών σαχλαμαρών, χαζεύω για λίγο την χαζοχαριτωμενιά των Γιαπωνέζων (εγγυημένα πράγματα! Τέτοια δωσ’ τους και θα σε έχουν Θεό (… αυτό ακούστηκε κάπως καλειδοσκοπικό…)), άλλωστε όλοι αυτοί, μπόι DeVito- σώμα V.Beckham, μπορούν να τα καταφέρουν πιο εύκολα. Ά! Και παζάρι εντός του ναού.. Γείωση..

Άσκοπο τριγύρισμα στα πέριξ χωρίς κάτι συγκεκριμένο κατά νου. Όμορφες, πολύ όμορφες εικόνες σαν πίνακες ζωγραφικής! Ξέρετε, εκείνους τους πίνακες που ετοιμάζουν οι αρκετοί ζωγράφοι που βρίσκονται διάσπαρτοι στην περιοχή, καθισμένοι στα χαμηλά καρεκλάκια τους να καδράρουν με τα δάκτυλα και να ασχολούνται με τον καμβά τους.

Ρυάκια, πλακόστρωτα, μάντρες, κεραμίδια, ναός στο βάθος. Από το μπαλκόνι του Kasuga shrine φαίνεται όλη η Nara. Στα αριστερά του ναού, ακολουθήστε το μονοπάτι προς τα δυτικά. Ερημιά, ησυχία, έλλειψη τουριστών και τα πιο χορταριασμένα, μουχλιασμένα και επιμελώς παραμελημένα φαναράκια σε ένα παρκάκι που σε ταξιδεύει στο χρόνο. Μέσα σε όλα τα μεγαλεπήβολα που είδαμε μέχρι τώρα, τούτο χαράχθηκε στην μνήμη. Το ρυάκι κατρακυλά τον λόφο ανάμεσα στις πέτρες, τα φανάρια και τις εμφανείς ρίζες των δέντρων, τεράστια χταπόδια πρασινισμένα κι αυτά από τα βρύα.

Ακόμα πιο δυτικά θα βρείτε μια αντίστοιχη εικόνα (με καμιά χιλιάρα βέβαια περισσότερα πέτρινα φαναράκια!!!)

καθώς και έναν διάδρομο με εκατοντάδες επίχρυσα και μεταλλικά φαναράκια κρεμασμένα από την στέγη του ναού (πιθανότατα να δείτε και κανένα γάμο). Στον δρόμο της επιστροφής, τον ναό Kofuku ji θα το έλεγα εντελώς αδιάφορο εξαιρώντας την παγόδα. Από την άλλη, κάθε παγόδα σε σχετίζει πιο άμεσα με τις εικόνες που έχεις για την Ιαπωνία στο μυαλό σου άρα πάντα θα δίνεις extra points σε δαύτες.

Νωρίς ξεμπερδέψαμε. Πάμε πίσω. Όσο Κιότο βγάλουμε και σήμερα, καλό θα μας κάνει!

 

[taver]

Ποπώ, καταστροφή είσαι. Ένας χρόνος πέρασε, και τα μισά τα ξέχασες!
Δεν έγραψες για το σούπερ τρένο που πήραμε για Nara, για τη bοulangerie που φάγαμε πρωϊνό, για τους ζεστούς καφέδες σε κουτάκι από vending machine... Δεν έγραψες για τους υπόλοιπους ναούς στο πάρκο (και μπέρδεψες την Kasuga shrine με την Tamukeyama Hachiman-gu), δεν έγραψες για όλους τους world heritage ναούς στα περίχωρα που επιλέξαμε να μην πάμε, δεν έγραψες για το ναό/παγόδα Kofuku-ji στο κέντρο της πόλης...

 

[kalspiros]

Δεν έγραψες για το σούπερ τρένο που πήραμε για Nara,

:xmas_rolleyes:

για τη bοulangerie που φάγαμε πρωϊνό,

:xmas_rolleyes:

για τους ζεστούς καφέδες σε κουτάκι από vending machine...

Δεν έγραψες για τους υπόλοιπους ναούς στο πάρκο

(και μπέρδεψες την Kasuga shrine με την Tamukeyama Hachiman-gu),

...not sure

δεν έγραψες για όλους τους world heritage ναούς στα περίχωρα που επιλέξαμε να μην πάμε,

δεν έγραψες για το ναό/παγόδα Kofuku-ji στο κέντρο της πόλης...

Στον δρόμο της επιστροφής, τον ναό Kofuku ji θα το έλεγα εντελώς αδιάφορο εξαιρώντας την παγόδα. Από την άλλη, κάθε παγόδα σε σχετίζει πιο άμεσα με τις εικόνες που έχεις για την Ιαπωνία στο μυαλό σου άρα πάντα θα δίνεις extra points σε δαύτες.

 

[_antonis_]

Πώ πω.... Μου φαίνεται πως περισσότερη ώρα σου πήρε να βρείς τις εικόνες για να απαντήσεις στον Κώστα, απο το να γράψεις το κείμενο της ιστορίας!

Όσο για τη γείωση...της έχω δώσει κι εγώ διπλή έννοια, αλλά η δεύτερη είναι (όμοια της πρώτης) ότι γειώνω ότι ή όποιον δε με ενδιαφέρει.