Ιαπωνία Τα διηπειρωτικά μου: East Pack (Ιαπωνία)

[kalspiros]

Την εικόνα που πόσταρε ο Σπύρος την είδατε? Είναι από το site της Europcar απ' όπου κλείσαμε το αυτοκίνητο. Ο Σπύρος σας λέει να κοιτάξετε το χάρτη, αλλά το ενδιαφέρον κομμάτι είναι δίπλα ακριβώς, στο πλάι. Εκεί έχει 2 κρίσιμες πληροφορίες:
- "Please go to the Mazda Counter" και
- Τη διεύθυνση του γραφείου ενοικίασης: 4-25-9 HIGASHI, 2nd floor.

Συγνώμη, σημειώστε λάθος. η είκονα που ήθελα να δείξω ήταν η παρακάτω:

(εγώ φταίω, τι τις κράτησα όλες εκείνες τις πληροφορίες στα αριστερά της εικόνας???)

 

[kalspiros]

ΠΑΙΔΙΑ... ΨΑΡΙΛΑ!

Ώρα? 05:30. Νωρίς ακόμα… Τώρα? 06:00, ηρέμησε επιτέλους! Έχεις ακόμα 45 λεπτά… Τώρα? Τώρα είναι 06:50 αλλά αφού δεν χτυπάει πόρτες ακόμα ο βάρβαρος από δίπλα, τουμπεκί… Άντε σήκω… Μπορεί η Pandora να κατοικοεδρεύει αλλού, δεν θα μου το συγχωρέσει όμως στην επιστροφή. Knock knock. Κοφτές κουβέντες, μπερδεμένοι ρόλοι: έτοιμος, ναι, πάμε, σε 2.

Το Micra ακόμα ξεκουράζεται στην αγκαλιά του ιδιορρύθμου γκαράζ του, θα έχει μεγάλη μέρα σήμερα. Μάλιστα κάποια στιγμή παραλίγο να τρακάρει με έναν μακάριο ιάπωνα αλλά αυτά θα τα πούμε πιο μετά. Τώρα οδεύουμε για την ψαραγορά Tsukiji στα παράλια της πόλης, κοντά στην Ginza (με την ευρύτερη έννοια!). Ginza line, Hiblya line, Tsukiji station, κανά χιλιόμετρο με τα πόδια. Τόκυο? Ημέρα? Αδιάφορο. Άλλη μια φορά. Φτάνοντας όμως στην περιοχή της ψαραγοράς, μικρά πολύχρωμα μαγαζιά σε προετοιμάζουν. Κόσμος πολύς σταματάει όπου μπορεί για να απολαύσει το αηδιαστικό τους noodle. Εύγε. Οι μυρωδιές σπάνε μύτες, τα στενάκια που ξεκινάνε από τον δρόμο, πολλά υποσχόμενα. Όσο υποσχόμενη βέβαια μπορεί να είναι και η Βαρβάκειος αλλά ας είναι. You’re in the Japan now… Συνέχεια. Από έναν κεντρικό δρόμο πετάγεται ένα περίεργο όχημα. Κατευθυνόταν αρχικά προς το κέντρο του δρόμου για να στρίψει απότομα και να βρεθεί να κινείται δίπλα στο πεζοδρόμιο όπου προχωρούσαμε. Το όχημα είναι αστείο στην όψη και θυμίζει τον R2-D2 με πλατφόρμα. Πίσω από το κεφάλι του R2-D2 (ενός κυλίνδρου στην ουσία με ένα τεράστιο τιμόνι στην κορυφή του) στέκεται όρθιος ο οδηγός. Η ταχύτητά του μικρή αλλά οι μανούβρες του νευρικές σαν τσαντισμένη φοράδα. Στην πλατφόρμα από πίσω του έχει τοποθετήσει πρόχειρα καφάσια με ψάρια. Κατά την διάρκεια τούτης της παρακολούθησης, είχαμε ήδη φτάσει στον δρόμο απ’ όπου δραπέτευσε τούτο το κατασκεύασμα. Κοιτώντας μέσα στον δρόμο μας πήρανε τα γέλια! Τρία και τέσσερα και άλλα τέσσερα και πέντε από κει. Παντού τούτα τα αμαξάκια μετακινιόντουσαν στους δρόμους έξω από την ψαραγορά σαν να μην γνωρίζανε ακριβώς που πάνε. Εκμεταλλευόντουσαν όλο το πλάτος του δρόμου σαν καλοί αθλητές καλλιτεχνικού πατινάζ, μόνο και μόνο για να ελιχθούν μεταξύ όμοιών τους αλλά και κάτι άλλων δίποδων πλασμάτων με φωτογραφικές μηχανές εντοιχισμένες στα μάτια τους. Κάποιοι οδηγοί, υπέργηροι, κάπου σε κάποιες διασταυρώσεις αστυνομικοί πάνω σε ξύλινο σκαμπό, διευκόλυναν την κίνηση τούτων των περίεργων ανθρώπων, όλοι χαμένοι σε ένα σύμπαν δικό τους, ένα σύμπαν με έντονη μυρωδιά ψαρίλας. Τούτο το κτίριο στο βάθος που μοιάζει με μπανάνα. Εκείνη είναι η αγορά.

Λένε πως είναι η μεγαλύτερη ψαραγορά στον κόσμο και είναι. Τεράστια, μετά από λίγα λεπτά μέσα της, φαντάζει ατέρμονη. Ευτυχώς (ή δυστυχώς για τα δικά μου αρρωστημένα γούστα) δεν είναι δαιδαλώδης αλλά τετραγωνισμένη και σχεδιασμένη ώστε να μην χάνεσαι (πώς τώρα για κάποιους αυτό θεωρείται ως a vantage δεν το γνωρίζω, αν θέλετε εξηγήστε το μου). Ψάρια. Ψάρια παντού. Μαλάκια. Διάφορα μεγέθη, σχήματα, χρώματα, αρώματα (μπα όχι αρώματα, μόνο η ισοπεδωτική ψαρίλα). Στην άκρη ενός πάγκου, τρία κεφάλια τόνων με θολό μάτι κείτονται δίπλα από έναν κουβά θρυμματισμένο πάγο. Πιο πίσω μαλάκια διαφόρων τύπων που δεν γνωρίζω τα ονόματά τους. Γύρω σου, ψάρια. Από πάνω τους γυμνοί σωλήνες με διάφορες απολήξεις πάνω από πάγκους που ρίχνουν τρεχούμενο νερό. Η εμπειρία μπορεί να μην είναι μοναδική αλλά σίγουρα είναι πανηγυρική για τις αισθήσεις.

Φεύγοντας περνάμε από ένα περίεργο βενζινάδικο ίδιο με τα περισσότερα στην πόλη. Οι αντλίες βρίσκονται τοποθετημένες στην οροφή του χώρου. Οι μάνικες κρέμονται ελεύθερες στον αέρα, πάνω από τα κεφάλια των βενζινοπωλών. Τραβάνε ένα μικρό κορδόνι για να κατεβάσουν την μάνικα. Κάτω, ο χώρος του βενζινάδικου είναι εντελώς άδειος χωρίς εμπόδια. Εύγε.

Συνέχεια και πλέον θαυμάζουμε την λίμνη Hakone όχι όμως και το Fuji που ακόμα μας κάνει ντροπές πίσω από πεισματάρικα σύννεφα. Ακολουθούμε την ίδια διαδρομή, αρπάζουμε το αμάξι και ορμάμε προς το βουνό.
Κάπου ανάμεσα από λόφους, σύννεφα και δέντρα, ξεπροβάλει η κορυφή του Fuji Yama. Χιονισμένη, ίδια και απαράλλακτη με της προσδοκίες μας. Χειρόφρενο. Στάση. Καταιγισμός «κλικ» κλείστρων. Τα υπόλοιπα πιο μετά.

 

[pattyyy]

Υπέροχη η φωτογραφία του βουνού!

 

[taver]

Ώρα? 05:30. Νωρίς ακόμα… Τώρα? 06:00, ηρέμησε επιτέλους! Έχεις ακόμα 45 λεπτά… Τώρα? Τώρα είναι 06:50 αλλά αφού δεν χτυπάει πόρτες ακόμα ο βάρβαρος από δίπλα, τουμπεκί… Άντε σήκω… Μπορεί η Pandora να κατοικοεδρεύει αλλού, δεν θα μου το συγχωρέσει όμως στην επιστροφή. Knock knock. Κοφτές κουβέντες, μπερδεμένοι ρόλοι: έτοιμος, ναι, πάμε, σε 2.

Τώρα τι να σχολιάσω? Που επέμενα να δώσουμε ραντεβού στις 5 και με το ζόρι σε κατάφερα για 7 παρά τέταρτο (οπότε τα 5 λεπτά δεν είχαν πια σημασία?). Έπρεπε ρε να σε αφήσω να κοιμάσαι και να πάω μόνος μου...

(Το γεγονός ότι δεν το έκανα, να μην ερμηνευτεί ότι εγώ νύσταζα περισσότερο και έκανα το μάγκα. Όχι, Όχι, Όχι, δεν είναι έτσι...)

 

[ioanna karagianni]

Τώρα τι να σχολιάσω? Που επέμενα να δώσουμε ραντεβού στις 5 και με το ζόρι σε κατάφερα για 7 παρά τέταρτο (οπότε τα 5 λεπτά δεν είχαν πια σημασία?). Έπρεπε ρε να σε αφήσω να κοιμάσαι και να πάω μόνος μου...

Ναι ναι και μετά όταν θα γύριζες και βρωμοκόπαγες μόνο εσύ ψαρίλα θα έσκαγε από το κακό του.
Πέρα από πλάκα οι αγορές είναι και εμένα η αδυναμία μου, ευχαριστώ που μας μετέφερες τις εικόνες, ευτυχώς που δεν μπορούσες να μας μεταφέρεις και τις μυρωδιές.

 

[kalspiros]

ευτυχώς που δεν μπορούσες να μας μεταφέρεις και τις μυρωδιές.

σε κάποια καινούρια έκδοση του travelstories, θα συμπεριλάβουμε και deodorizer μυρουδιών!!

Τώρα τι να σχολιάσω? Που επέμενα να δώσουμε ραντεβού στις 5 και με το ζόρι σε κατάφερα για 7 παρά τέταρτο (οπότε τα 5 λεπτά δεν είχαν πια σημασία?). Έπρεπε ρε να σε αφήσω να κοιμάσαι και να πάω μόνος μου...

Ναι καλά, και θα βλέπαμε τι θα κατάφερνες τότε! Που περάσαμε απ' έξω από τον χώρο δημοπρασιών και φάγαμε πόρτα! τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα μπορούσαμε να μπούμε νωρίτερα? (για την ιστορία στην ψαραγορά πραγματοποιούνται καθημερινά δημοπρασίες τόνων. H μία στις 05:45 και η δεύτερη στις 06:30)

 

[NTINA]

Φάγατε πόρτα γιατί δεν τους γεμίσατε το μάτι?

 

[travelina]

Φάγατε πόρτα γιατί πήγατε αργά Σπυράκο...

ΥΓ. Τέλειος ο Φούτζις, σαν όνειρο!

 

[ioanna karagianni]

Μα τι πίκρα αυτή με την "πόρτα" λες κι αν έμπαιναν θα χτύπαγαν κανέναν τόνο ψάρια στην δημοπρασία.

Επίσης θέλω να επισημάνω ότι αυτά τα αυτοκινούμενα που οδηγούν μου θυμίζουν τεράστιες κονσέρβες.

 

[kalspiros]

ΚΩΝΟΣ

Με ένα βλέμμα το οποίο στην καλύτερη περίπτωση θα ήταν ανώφελο να περιγράψω ενώ στην χειρότερη εντελώς άδικο, αντικρίζουμε το Fuji. Για όσους ανοίξανε τώρα τον δέκτη τους, τούτο αποτελεί το νούμερο ένα αξιοθέατο στην Ιαπωνία για πάρτι μου καθώς ήταν το μόνο που αναγνώριζα στην Γιαπωνέζικη αντιπροσωπεία που δούλευε ο πατέρας μου. Και τούτη την συγκεκριμένη στιγμή αποδεικνύεται ότι ο Coelho δεν είναι τόσο ντενεκές ενώ ο Murphy είναι: μπροστά σε τούτο το θέαμα, ένα μεγαλόπρεπο παρκινγκ μας περιμένει για να παρκάρουμε τόσο παράνομα και επικίνδυνα στην άκρη του που θα προκαλούσε στον οιοδήποτε γιαπωνέζο μερική τύφλωση, ελαφρύ εγκεφαλικό και ίσως και κολικό νεφρού. Εκστασιασμένοι ψάχνουμε να βρούμε για λίγο τον λεβιέ της πόρτας, βγαίνουμε και όταν και μόνο όταν εξαντλήθηκαν οι φωτογραφικές μας προοπτικές από τούτο το σημείο, (και αδειάσανε οι κύστες μας (για τους λιγότερο ρομαντικούς)) πετάξαμε προς το αυτοκίνητο έτοιμοι και γι’ άλλες λήψεις. Ευτυχώς, προς διάσωση του λιγοστού χρόνου που διαθέταμε, δεν υπήρχε κι άλλο παρκινγκ στα επόμενα 200 μέτρα. Ούτε στα επόμενα 200 μέτρα. Ας πούμε λοιπόν ότι καλύψαμε βασανιστικά και απρόβλεπτα πολλά χιλιόμετρα χωρίς στάση. Βγάζαμε όμως φωτογραφίες έχοντας τα χέρια μας έξω από τα παράθυρα (μου διαφεύγει εντελώς το ποιος κράταγε το τιμόνι τούτες τις στιγμές).

Διαδρομή ανάμεσα σε πορτοκαλί δέντρα, πράσινα δέντρα ενώ κάποια μας περίμεναν εντελώς ξερά και μωβ να εμπλουτίζουν την παλέτα. Δρόμοι στενοί και ορεινοί, τολμώ να πω, συνηθισμένοι. Και αυτό ακριβώς φοβόμουν και για τις 5 λίμνες του Fuji. Την τεράστια και ξεκομμένη βορειοανατολική Yamanaka (παύση αφήγησης για έλεγχο προσανατολισμού από taver), και τις συνεχόμενες βόρειες (παύση αφήγησης για έλεγχο προσανατολισμού από taver) Kawaguchi, Saiko, Shoji και Motosu (παύση αφήγησης για έλεγχο ονοματολογίας από taver). Χωρίς λοιπόν πολλές προσδοκίες και λιγοστές ώρες ημέρας στην διάθεσή μας, παρακάμπτουμε την Yamanaka και διαλέγουμε να προλάβουμε τις άλλες τέσσερις. Το χωριό Fujikawaguchiko είναι μια χαρά χάλια όπως και το παραλιακό του μέτωπο. Η λίμνη όμως είναι λουσμένη με μεθυστικά χρώματα ενώ το μικρό νησάκι στο κέντρο της με το μικροσκοπικό gazebo ολοκληρώνουν την εικόνα. Αξίζει, αξίζει.

Μετά τι κάνουμε; Μας έχει καρφωθεί να ανεβούμε στο παρατηρητήριο που μας προτείνει το LP, το Koyo Dai. Αρκετά εύκολο όνομα άρα δεν αργώ να συμφωνήσω (!!). Βρίσκουμε γρήγορα την διασταύρωση που θα μας ανεβάσει εκεί πάνω από έναν συμπαθέστατο χωματόδρομο. Η διασταύρωση βρίσκεται στον κεντρικό άξονα (139) μεταξύ Kawaguchi και Saiko. Ναι η θέα είναι εκθαμβωτική, ναι υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές, ναι να πάτε αν είστε με αμάξι καθώς το σπίτι στο οποίο βρίσκεται το παρατηρητήριο είναι πιο παλιό κι από τα ταυροκαθάψια άρα αξίζει να ανεβείτε τούτη την ταλαίπωρη σκάλα και να περιπλανηθείτε στα έσω του. Το Fuji είναι ένας καθαρός κώνος. Από το υψόμετρο 1.000 που βρισκόμαστε, μας χωρίζουν 13 χιλιόμετρα από την κορυφή των 3.776 μέτρων. Οι φωτογραφίες που παραθέτω αποδυναμώνουν τα λόγια μου άρα σκέφτηκα ότι σπαταλάω τον χρόνο μου. Και τον δικό σας.

Η μέρα φεύγει, το Fuji φεύγει κι αυτό. Καιρός για την τρίτη και μικρότερη λίμνη, την Shoji απ’ όπου βγάλαμε μαγευτικές φωτογραφίες κι από κει. Την τέταρτη δεν την τιμάμε καθώς δεν θα την βλέπαμε κιόλας άρα η απόφαση της ολομέλειας είναι ξεκάθαρη, ο οδηγός πήρε σαφή και ξεκάθαρη εντολή να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της… νυχτερινής οδήγησης.

Κατάρα!! Έξω ακριβώς από το Fujikawaguchiko (άραγε και οι κάτοικοι του αυτό το όνομα χρησιμοποιούν; Λυπηρό…) βρίσκεται το Fujiyama amusement park!! Λίγο που το πήρε το μάτι μου, φαινόταν φαντασμαγορικό! Άλλη φορά…

Επιστροφή από τον αυτοκινητόδρομο Chuo που αποστολή του είναι να μας βάλει στην πόλη από Shinjuku πλευρά. Επιστροφή με το GPS που αποστολή του είναι να μας πάει στο Ikebukuro σβέλτα ώστε να παρατήσουμε τ’ αμάξι και να αρπάξουμε το τρένο για Nagoya. (το όλο θέμα με τα χρονικά περιθώρια που είχαμε, είναι αρχειοθετημένο αλλά.. ποιος νοιάζεται?). Το GPS λοιπόν είχε την φαεινή ιδέα να μας πάει από το Shinjuku στο Ikebukuro μέσω Ginza (μετάφραση: να μας πάει από Σύνταγμα Ζωγράφου μέσω Νέας Ιωνίας). Ανέλαβα λοιπόν τα ινία με μια γκριμάτσα αυταρέσκειας που θα έφερνε σε αμηχανία ακόμα και τον Edward Cullen ενώ προκάλεσε πολλαπλές ρήξεις στομάχους στον συνοδηγό μου, και έφερα εις πέρας την αποστολή μου μέσω του περιφερειακού C2 (τσσς… σε τα μάς?). Με συνοπτικές διαδικασίες παραδίδουμε το τετράτροχο έντομο (βλ. Nissan Micra), απαθανατίζω με μερικές αφ’ υψηλού φωτογραφίες έναν εντυπωσιακό ανισόπεδο κόμβο από κάτω μας (έτσι για να παίρνω ιδέες για το Sim City) και ορμάμε στον σταθμό… (σε ποιον ρε taver?) για Nagoya. Σε μιάμιση και κάτι είμαστε εκεί. Ύπνο? Ναι ύπνο.. Αύριο Takayama –σε παρελθοντικό χρόνο αύριο έ, η συνέχεια… με το καλό-

 

[_antonis_]

Τι τέλεια.... Και ειδικά το Fujiyama...Ποιός ξέρει πότε θα αξιωθούμε να πάμε τώρα;
Μ'αρέσει πολύ που καταλαβαίνεις τον πόνο μας με τις ονομασίες!
Να ρωτήσω κάτι, γιατί δεν ξέρω αν το έγραφες πιο πρίν. Νοικιάσατε αμάξι ή είχατε; Για όοοοταν πάω...

 

[kalspiros]

Τι τέλεια.... Και ειδικά το Fujiyama...Ποιός ξέρει πότε θα αξιωθούμε να πάμε τώρα;
Μ'αρέσει πολύ που καταλαβαίνεις τον πόνο μας με τις ονομασίες!
Να ρωτήσω κάτι, γιατί δεν ξέρω αν το έγραφες πιο πρίν. Νοικιάσατε αμάξι ή είχατε; Για όοοοταν πάω...

Λοιπόν για να συνεχίσω θα πρέπει πρώτα να περάσω τον σκόπελο του νοικιασμένου όπου την χασούρα μας ο Κώστας εμμένει να προσάπτει σε εμένα! Ευκαιρία τώρα που λείπει για μια βδομάδα να σας τα εξηγήσω ήρεμα κι ωραία.. Βρήκε ο κ. taver που λέτε την εταιρία Europcar η οποία όμως πραγματικά ήταν η Mazda rent-a-car (όπου εν τέλει μας έδωσαν ένα Nissan Micra!).

Η αγορά αυτοκινήτου στην Ιαπωνία είναι μια ιδιαίτερη διαδικασία. Όταν ο Μ. μας ανάφερε ότι τα μπορείς να αγοράσεις μεταχειρισμένο ακόμα και με 300 ευρώ, το μυαλό μου και του Κώστα άρχισαν να πιάνουν τελικές. Κοιταζόμαστε και αυτομάτως διάφορα νουμεράκια άρχισαν να τρέχουν μπροστά από τα μάτια μας.. (αφαιρούμε το Japan Rail, αφαιρούμε τα μεταφορικά, αφαιρούμε την ενοικίαση για το Fuji.. Ok) M. πες μας που πουλάν καρδ.. που πουλάν αυτοκίνητα να πάμε να αγοράσουμε κανά δυο αν δεν τα βρούμε στο χρώμα. Όπα παιδιά, μας επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ναι μεν η αγορά είναι φθηνή, το παρκάρισμα όχι. Δεν μπορείς να αγοράσεις αυτοκίνητο αν πριν δεν έχεις εξασφαλισμένη, αγορασμένη και καταχωρημένη στο όνομά σου, θέση παρκινγκ. Να λοιπόν γιατί δεν μπορείς να βρεις πουθενά παρκαρισμένα.

έπρεπε να βρούμε κι ένα αυτοκίνητο που α) θα μπορούσαμε να το κλείσουμε online για Ιαπωνία και β) να το κλείσουμε από αγγλόφωνο site, καθώς τα Ιαπωνικά μας δε βοηθούσαν. Ε, το μόνο που βρήκαμε ήταν αυτό από τη Europcar.

(όπως σωστά σημείωσε κι ο maltakias, τούτοι είναι οι άχρηστοι χαρακτήρες για να καταχωρηθεί το μήνυμα )