Ιαπωνία Τα διηπειρωτικά μου: East Pack (Ιαπωνία)

[ioanna karagianni]

Μια τέτοια φωτο με σένα σούπερμαν, τον πίθηκο να τρέχει και τους καταρράκτες στο φόντο... και θα είχες στο τσεπάκι το πρώτο βραβείο του φωτογραφικού διαγωνισμού!

Ευχαριστώ ευχαριστώ ευχαριστώ, από το πρωί περιμένω κάποιος να το σχολιάσει.

 

[kalspiros]

εύκολα μου βάζετε

 

[kalspiros]

Λοιπόν για να συνεχίσω θα πρέπει πρώτα να περάσω τον σκόπελο του νοικιασμένου όπου την χασούρα μας ο Κώστας εμμένει να προσάπτει σε εμένα! Ευκαιρία τώρα που λείπει για μια βδομάδα να σας τα εξηγήσω ήρεμα κι ωραία.. Βρήκε ο κ. taver που λέτε την εταιρία Europcar η οποία όμως πραγματικά ήταν η Mazda rent-a-car (όπου εν τέλει μας έδωσαν ένα Nissan Micra!). Μπαίνω στην ιστοσελίδα τους και καταχωρώ στην registry μου τον επισυνημμένο χάρτη:

ΥΠΟΜΝΗΜΑ:
Το κόκκινο Ikebukuro είναι ο σταθμός τρένων, το πράσινο E μέσα σε κύκλο κάτω από το "Map" ήταν η θέση που μας δίνανε ενώ πραγματικά βρισκόταν στο "J" στην κάτω δεξιά γωνιά του χάρτη. Κι όμως, εγώ έφταιγα!! θύμα πλεκτάνης κι εδώ και στην Κρήτη...
(όλα αυτά σας τα λέω γιατί, ποιος ξέρει, μπορεί κι εσείς να θελήσετε να νοικιάσετε από την πιο φθηνή εταιρία που μπορέσαμε να βρούμε στο Τόκυο)
Τέλος, όντως ήταν παραδειγματικός ο τρόπος με τον οποίο μας εξυπηρέτησαν οι νεαροί αστυνομικοί στον σταθμό των τρένων και ας μην μπορούσαν να αρθρώσουν τρεις εγγλέζικες λέξεις μαζεμένες..

 

[kalspiros]

ΟΔΗΓΗΣΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ

Ξεκινάω με μια ενδιαφέρουσα πληροφορία: Η αγορά αυτοκινήτου στην Ιαπωνία είναι μια ιδιαίτερη διαδικασία. Όταν ο Μ. μας ανάφερε ότι τα μπορείς να αγοράσεις μεταχειρισμένο ακόμα και με 300 ευρώ, το μυαλό μου και του Κώστα άρχισαν να πιάνουν τελικές. Κοιταζόμαστε και αυτομάτως διάφορα νουμεράκια άρχισαν να τρέχουν μπροστά από τα μάτια μας.. (αφαιρούμε το Japan Rail, αφαιρούμε τα μεταφορικά, αφαιρούμε την ενοικίαση για το Fuji.. Ok) M. πες μας που πουλάν καρδ.. που πουλάν αυτοκίνητα να πάμε να αγοράσουμε κανά δυο αν δεν τα βρούμε στο χρώμα. Όπα παιδιά, μας επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ναι μεν η αγορά είναι φθηνή, το παρκάρισμα όχι. Δεν μπορείς να αγοράσεις αυτοκίνητο αν πριν δεν έχεις εξασφαλισμένη, αγορασμένη και καταχωρημένη στο όνομά σου, θέση παρκινγκ. Να λοιπόν γιατί δεν μπορείς να βρεις πουθενά παρκαρισμένα.

Από το Ikebukuro είναι αυτονόητο ότι δεν γυρίσαμε καρφί Shibuya που άλλωστε βρίσκονται σχετικά κοντά στις δυτικές άκρες της πόλης. Κατεβαίνουμε Imperial palace και Ginza από Tokyo Dome (όπου δεσμεύομαι με τον εαυτό μου να το επισκεφτώ ξανά ώστε να παρατηρήσω το εξωπραγματικό rollercoaster του (προσεχώς)) για να γυρίσουμε από Roppongi στην Shibuya. Η πόλη φαντασμαγορική, οι δρόμοι με λιγοστή κίνηση. Για άλλη μια φορά θα επαναλάβω ότι η οδήγηση σε χώρα του εξωτερικού αποτελεί, στο δικό μου τουλάχιστον mentalite, μια επίφαση εκμαίευσης της αυθεντικής ζωής των ντόπιων. Η οδήγησή τους είναι προσεκτική και νομοταγής χωρίς εκπλήξεις. Μια ίσως έκπληξη που την εντόπισα σε κάτι φανάρια, ήταν πως συνηθίζουν οι γιαπωνέζοι να περνάνε το αριστερό τους πόδι* πάνω από τον λεβιέ ταχυτήτων και να το ξεκουράζουν στην πλευρά του συνοδηγού! Και δεν είναι δα και τίποτα 2 μέτρα άντρες άρα μπορείτε να φανταστείτε το θέαμα των διατάσεων των προσαγωγών τους! (* υπενθυμίζω πως είναι δεξιοτίμονοι και σχεδόν όλα τους τα αμάξια είναι αυτόματα άρα το αριστερό πόδι δεν υπηρετεί τον συμπλέκτη)

Κάπου στο ενδιάμεσο, θα ταΐσουμε και τους εαυτούς μας σε έναν όμορφο πολυχώρο στην Ginza (G-spot στο ύψος του International Forum στην απέναντι πλευρά του σιδηρόδρομου)

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο όπου βρίσκουμε το παρκινγκ του ξενοδοχείου, μια γκαραζόπορτα στην βάση μιας ράμπας. Μπαίνοντας μέσα βρισκόμαστε σε ένα μικρό δωμάτιο όπου ίσα που χωράει ένα αμάξι με το κιόσκι του υπάλληλου. Δεν με απασχόλησε βέβαια ιδιαίτερα ο μικρός χώρος, στην Ιαπωνία βρίσκομαι, κάποια λύση θα υπάρχει. Αργά και σταθερά, το αυτοκίνητο αρχίζει και περιστρέφεται μόνο του κατά 90 μοίρες. Μάλλον βρίσκομαι πάνω σε μια στρογγυλή πλατφόρμα που δεν είχα εντοπίσει μπαίνοντας. Μετά το πέρας της στροφής, μια επιπλέον γκαραζόπορτα ανοίγει μπροστά μου φανερώνοντας ένα δεύτερο δωμάτιο με μια πλατφόρμα. Μετά τις προτροπές, δειλά δειλά οδηγώ το αυτοκίνητο μέχρι εκεί. Περιμένω. Φωνές πίσω μου. Περιμένω. Κι άλλες φωνές. Γυρίζω το κεφάλι. Έλα, έλα, τελειώσαμε. Μάλιστα. Μάλλον το παρκινγκ διαθέτει μόνο τούτη την θέση για εμένα. Τι τιμή! Βγαίνω, πάω στο κιόσκι, κλείνει η γκαραζόπορτα και μέχρι να πάρουμε τις αποδείξεις μας, ξανά ανοίγει. Το αυτοκίνητο δεν ήταν εκεί… Μας ενημερώνει στα γιαπωνέζικα ο μεσήλικας πως μέσα στα σωθικά του, το παρκινγκ αυτόματα ξεφόρτωσε το αμάξι μας και το εναπόθεσε σε κάποια θέση που μόνο εκείνο ξέρει. Την επαύριο, ζητάει από το μαγικό τούτο παιχνίδι, το αυτοκίνητό μας με την πινακίδα του και μετά από λίγα δευτερόλεπτα και αρκετούς μεταλλικούς πνιχτούς ήχους, η γκαραζόπορτα ξανά άνοιξε. Το Micra μας περιμένει. Το ίδιο και το Fuji.

 

[ioanna karagianni]

Μα καλά από το Star Trek παραλάβατε το αυτοκίνητο;!

 

[kalspiros]

Μα καλά από το Star Trek παραλάβατε το αυτοκίνητο;!

εντυπωσιακή εμπειρία, δε μπορώ να πω!

 

[pattyyy]

Πω πω! Πολύ σουρεαλιστικό!
*Αυτό με το πόδι στη θέση του συνοδηγού μου άρεσε πολύ!

 

[Aria_C]

Σπυράκο μου... ελπίζω να έχει πολύ ακόμη, γιατί αρέσει πολύ!!!

 

[kalspiros]

ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ 30 ΧΡΟΝΩΝ

(αυτό είναι το κομμάτι της ιστορίας μου στο οποίο θα περιγράψω τον σεισμό που έζησα..)

Μια μικρή γνωριμία με το οδικό δίκτυο του Τόκυο που απορρέει από πολύωρη αναγνώριση και απομνημόνευση του. Η πόλη διαθέτει δύο κύριους περιφερειακούς, τον C1 αρκετά εσωτερικά, περικυκλώνει την Ginza- Otemachi, το Imperial palace, Shinbashi, περιοχές του Roppongi. Ο C2 είναι αρκετά μεγαλύτερος αλλά ακόμα υπό κατασκευή. Πριν 3 χρόνια παραδόθηκε και ένα ιδιαίτερα σημαντικό κομμάτι του που ενώνει τον αυτοκινητόδρομο 3 (Shibuya Route) με τον 4 (Shinjuku Route). Αυτό το κομμάτι είναι υπόγειο ενώ ο εξαερισμός του τούνελ γίνεται από τεράστιες καμινάδες που «κοσμούν» το διάζωμα του οδικού άξονα 317 ακριβώς από πάνω. Ο δε πρόσφατος κόμβος Ohashi (03/2010) που ενώνει τον C2 με τον 3 είναι ένα θαύμα της μηχανικής στο μέγεθος σταδίου ποδοσφαίρου, ένας απερίγραπτος κλειστός κλωβός 4 τεσσάρων ορόφων όπου καθένας φιλοξενεί και μια κατεύθυνση. Τους περιφερειακούς αλλά και διάφορους παράπλευρους άξονες, τέμνουν 11 συνολικά ακτινωτοί αυτοκινητόδρομοι. Κάποιοι από αυτούς συνεχίζουν εκτός πόλης ως expressways που οδηγούν σε κατευθύνσεις εκτός Τόκυο. Εμείς φύγαμε από τον 3 για Hakone και επιστρέψαμε από τις λίμνες του Fuji από τον 4. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτών των νευραλγικών αξόνων για την πόλη, είναι ότι σε πολλά τμήματά τους δεν μετράνε πάνω από δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση ενώ δε λείπουν και τμήματα με μόλις μία. Τα bottle necks βέβαια που δημιουργούνται από 2 σε 1 αντιλαμβάνεστε ότι δημιουργούν απίστευτη κίνηση αυτοκινήτων. Ο Μ. ήταν ξεκάθαρος. Αν θέλετε να επιστρέψετε στην πόλη εντός δωδεκάωρου (!!!!) να αποφύγετε την ενοικίαση και επιστροφή κατά τις Κυριακές ή αργίες!

Το ευτύχημα είναι πως υπάρχουν και Αγγλικές πινακίδες. Αν γνωρίζεις τις ενδιάμεσες πόλεις για τον προορισμό σου, είναι δύσκολο να χαθείς (όχι βέβαια ακατόρθωτο όπως απέδειξε ο συνοδηγός μου!!). Το GPS αποφασίζει πολύ νωρίς να μας εκτρέψει από τον Tomei expressway (ο 3 που λέγαμε) και μας πέταξε στην γιαπωνέζικη ύπαιθρο, πράγμα που ουδέποτε δεν του το χρέωσα, την καλύτερη δουλειά έκανε. Το πρόβλημα βρισκόταν στο χωριό Ninomiya το οποίο το στριφογυρίζαμε επί 20 λεπτά μέχρι να βρει ο συνοδηγός (ναι, εκείνος ο αναίσχυντος που δεν χάνει ευκαιρία να με κατηγορήσει για τις προσανατολιστικές μου ικανότητες) τον δρόμο. Και τελικά τον έβρισκα όταν επέμενα ότι κάτι δεν πάει καλά!

Φτάνουμε στην λίμνη του Hakone, την λίμνη που εδώ και χρόνια εναλλάσσετε με άλλα τοπία σε δωμάτιο του σπιτιού μου όπου κάθε μέλος της οικογένειας αναγνώριζε αυτόματα το Fuji και θεωρούσε αδιανόητη την πιθανότητα να το δει κάποια στιγμή από κοντά.

Το χωριό όπως τα πλείστα γιαπωνέζικα, δεν λένε τίποτα. Μερικά μαγαζάκια στις όχθες με την συντροφιά βαρκών σε σχήμα κύκνου και τίποτ’ άλλο. Μας έχει πιάσει … έ πώς να το πω.. κόψιμο.. άρα ορμάμε σε ένα από τα μαγαζιά, παραγγέλνουμε κρέπες και παίρνει σειρά ο Κώστας προς την τουαλέτα. Είμαι ακόμα όρθιος και τακτοποιώ τα χαρτιά μας. Στα αριστερά μου, ο Κώστας χάνεται σε μια πόρτα την στιγμή που κάθομαι στην καρέκλα και ξεκίνησε η δόνηση. Πάντα κατά το ξεκίνημα ενός σεισμού, διακατέχομαι από μια αμφιβολία. Ίσως να ήταν ιδέα μου, ένα μεγάλο φορτηγό απ’ έξω, κάτι που να μπορεί να αιτιολογηθεί με πιο εύκολα και καθησυχαστικά διαπιστευτήρια. Ο θόρυβος όμως είναι χαρακτηριστικός. Το κούνημα επίσης των φωτιστικών σωμάτων ξεκάθαρα παραπέμπει. Αυτό που ακόμα με προβληματίζει είναι η αντίδραση των περίπου 8 ντόπιων που συνεχίζουν ράθυμα τις κουβέντες τους με βλέμματα σταθερά. Με τις αισθήσεις τους να μπλοκάρουν μια δόνηση περίπου 5 ρίχτερ. Όταν ο Κώστας ήρθε, ευτυχώς τα φώτα σείονταν ακόμα. Δεν είχε καταλάβει τίποτα και χρειαζόμουν μια απόδειξη.

Πως έχει τώρα το πράγμα για τους ταξιδιώτες που δεν θα αποφασίσουν να νοικιάσουν αμάξι. Φτάνουν ως το Hakone, ένα χωριό κάπως μακριά από την λίμνη, με JR., παίρνετε το τρένο Tozan και ανεβαίνετε έως Gora (η διαδρομή από το google φαίνεται άκρως χορταστική, λυπάμαι που δεν την ακολουθήσαμε κι εμείς μέσω του παράπλευρου δρόμου). Από κει άλλο τρενάκι για να φτάσετε στο τελεφερίκ (μια διαδρομή ενός χιλιομέτρου που γίνεται και με τα πόδια). Παρκάρουμε και ανεβαίνουμε. (2.340Υ)

Μπόχα ανείπωτη. Όσο ανεβαίνουμε, χειροτερεύει. Στην καλύτερη των περιπτώσεων το αποδίδουμε σε μια άγνωστη πηγή θειαφιού. Όσο πλησιάζουμε την κορυφογραμμή η περίπτωση μετατρέπεται σε πεποίθηση καθώς, όσο άπλυτος κι αν είσαι δεν πρόκειται να μυρίζεις τόσο έντονα σάπιο αυγό! Βρισκόμαστε στην κολώνα αλλαγής κλίσης, ευθυγραμμιζόμαστε. Μπροστά μας ένα απρόβλεπτο θέαμα, όσο κι αν είχα κρυφοκοιτάξει σε φωτογραφίες πριν έρθω εδώ. Ōwakudani. Η μεγάλη βραστή πεδιάδα. Ένα πρώην ηφαίστειο συνεχίζει εδώ και χρόνια να αποβάλλει θειάφι στην ατμόσφαιρα. Η πλαγιά είναι κίτρινη με διάφορα παραπήγματα μπροστά από ανοιχτά πηγάδια που ξερνάνε λευκές βρωμερές ανάσες από τα έγκατά τους. Άνθρωποι περπατάνε σε αυτό το βιβλικό τοπίο από εγκατάσταση σε εγκατάσταση.

Εντυπωσιακή εικόνα αλλά και άσχημη ανακατεύεται με τις εμετικές οσμές και μας εξαφανίζουν την όποια επιθυμία να παραμείνουμε εδώ όπως πλειάδα γιαπωνέζων που όχι μόνο θα κάνουν τα λουτρά τους στις θερμές πηγές αλλά θα φάνε και τα Kuro tamago, μαύρα αυγά που βράζονται στις πηγές, μυρίζουν θειάφι και φημολογείται ότι ένα από δαύτα σου προσθέτει εφτά επιπλέον χρόνια ζωής, δύο με δυόμισι σου προσθέτουν 17,5 χρόνια ενώ το τρίτο σου προσθέτει λίγο ελαφρύ χώμα από πάνω σου… (τι σκατά συνάρτηση είναι αυτή…)

Συνέχεια και πλέον θαυμάζουμε την λίμνη Hakone όχι όμως και το Fuji που ακόμα μας κάνει ντροπές πίσω από πεισματάρικα σύννεφα. Ακολουθούμε την ίδια διαδρομή, αρπάζουμε το αμάξι και ορμάμε προς το βουνό.

ΠΡΟΣΕΧΩΣ το sequel (Fuji) αλλά και το prequel (Tsukiji fish market)

 

[ioanna karagianni]

Έχω που περιμένω από το μεσημέρι και ο Taver ακόμα να εμφανιστεί ...

 

[NTINA]

Να υποθέσω ότι σταματήσατε στα 2,5 αυγουλάκια έκαστος

 

[taver]

Λοιπόν για να συνεχίσω θα πρέπει πρώτα να περάσω τον σκόπελο του νοικιασμένου όπου την χασούρα μας ο Κώστας εμμένει να προσάπτει σε εμένα! Ευκαιρία τώρα που λείπει για μια βδομάδα να σας τα εξηγήσω ήρεμα κι ωραία.. Βρήκε ο κ. taver που λέτε την εταιρία Europcar η οποία όμως πραγματικά ήταν η Mazda rent-a-car (όπου εν τέλει μας έδωσαν ένα Nissan Micra!). Μπαίνω στην ιστοσελίδα τους και καταχωρώ στην registry μου τον επισυνημμένο χάρτη:

ΥΠΟΜΝΗΜΑ:
Το κόκκινο Ikebukuro είναι ο σταθμός τρένων, το πράσινο E μέσα σε κύκλο κάτω από το "Map" ήταν η θέση που μας δίνανε ενώ πραγματικά βρισκόταν στο "J" στην κάτω δεξιά γωνιά του χάρτη. Κι όμως, εγώ έφταιγα!! θύμα πλεκτάνης κι εδώ και στην Κρήτη...
(όλα αυτά σας τα λέω γιατί, ποιος ξέρει, μπορεί κι εσείς να θελήσετε να νοικιάσετε από την πιο φθηνή εταιρία που μπορέσαμε να βρούμε στο Τόκυο)
Τέλος, όντως ήταν παραδειγματικός ο τρόπος με τον οποίο μας εξυπηρέτησαν οι νεαροί αστυνομικοί στον σταθμό των τρένων και ας μην μπορούσαν να αρθρώσουν τρεις εγγλέζικες λέξεις μαζεμένες..

Ουφ.... Είπα θα τα γράψω, έστω και καθυστερημένα. Ε, ας το κάνω. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά. 1 Οκτωβρίου 2010, είναι το πάρτυ γενεθλίων του Travelstories. Είχαμε βρεθεί με τον Kalspiro λίγο νωρίτερα στο χώρο της εκδήλωσης, κι εκεί ανοίξαμε τα laptop, και κλείσαμε το πρόγραμμα και τα ξενοδοχεία... μαζί μ' αυτά, έπρεπε να βρούμε κι ένα αυτοκίνητο που α) θα μπορούσαμε να το κλείσουμε online για Ιαπωνία και β) να το κλείσουμε από αγγλόφωνο site, καθώς τα Ιαπωνικά μας δε βοηθούσαν. Ε, το μόνο που βρήκαμε ήταν αυτό από τη Europcar. Την κράτηση την έκανε ο Σπύρος (καθώς αυτός θα οδηγούσε...), και τα confirmation κλπ πήγαν στο δικό του e-mail.

Εκείνη τη μέρα λοιπόν, φεύγοντας από το Τόκυο το πρωί, με τη βιασύνη να προλάβουμε μετρό και τρένο, ξεχάσαμε στο ξενοδοχείο τα μισά από τα πράγματα που έπρεπε να πάρουμε μαζί μας. Έτσι, ο Σπύρος ξέχασε τα χαρτιά και τα στοιχεία για την ενοικίαση του αυτοκινήτου, κι εγώ ξέχασα τα Exchange Vouchers για τα Japan Rail Pass (που έπρεπε σήμερα να πάρουμε για να ισχύουν από αύριο το πρωί).

Είχαμε φροντίσει και είχαμε δει ότι το γραφείο της Europcar κλείνει σήμερα στις 20:00, οπότε μέχρι εκείνη την ώρα θα πρέπει να έχουμε επιστρέψει από την εκδρομή μας στο Nikko. Σχεδιάζαμε να πάρουμε το τρένο που θα μας πήγαινε απευθείας στο σιδηροδρομικό σταθμό του Ikebukuro, απ' όπου θα παραλαμβάναμε το αυτοκίνητο. Έτσι, σύμφωνα με το πρόγραμμα, θα είχαμε όλο το χρόνο να νυχτωθούμε στο Nikko και να επιστρέψουμε μετά στο Τόκυο.

Τώρα όμως, έτσι όπως τα κάναμε, θα πρέπει να περάσουμε από το ξενοδοχείο πριν πάμε για τις δουλειές. Πράγμα που σημαίνει, επιστροφή αρκετά πιο νωρίς. Έτσι και κάναμε. Μόνο που το τρένο που έπρεπε να πάρουμε, ήταν το "αργό", ο "Καρβουνιάρης" της Ιαπωνίας. Μισά λεφτά στο εισιτήριο, αλλά εντελώς "απάλευτο" τρένο. Οι 2 μας μοιραζόμασταν μια "τετράδα" αντικρυστών καθισμάτων στο "Rapid" τρένο (προδιαγραφών μετρό) με δυο νεαρούς ολίγον ευτραφείς Ιαπωνές επί 3 ώρες. Ώσπου να φτάσουμε στο Τόκυο είχαμε γίνει σα σίγμα τελικό....

Μετά το τρένο, μετρό μέχρι το άλλο τέρμα στη Sibuya, κι από κει 10 λεπτά γρήγορο περπάτημα μέχρι το ξενοδοχείο. Τυπωμένη κράτηση εννοικίασης, RailPass Vouchers στο χέρι, και πίσω στο σταθμό. To JR railpass γραφείο έχει κλείσει για σήμερα, με μια ανακοίνωση να μας πληροφορεί ότι αν θέλαμε, στο Tokyo Station είναι ανοικτά μέχρι τις 20:00. Καλά λέμε, έχουμε χρόνο. Θα πάρουμε το αυτοκίνητο και θα πάμε μετά.

Την εικόνα που πόσταρε ο Σπύρος την είδατε? Είναι από το site της Europcar απ' όπου κλείσαμε το αυτοκίνητο. Ο Σπύρος σας λέει να κοιτάξετε το χάρτη, αλλά το ενδιαφέρον κομμάτι είναι δίπλα ακριβώς, στο πλάι. Εκεί έχει 2 κρίσιμες πληροφορίες:
- "Please go to the Mazda Counter" και
- Τη διεύθυνση του γραφείου ενοικίασης: 4-25-9 HIGASHI, 2nd floor.

Δυστυχώς αυτές δεν τις είχαμε μαζί μας (καλά καλά σημασία δεν τους δώσαμε), παρά μόνο είχαμε τα στοιχεία της κράτησης. Έτσι, με σιγουριά που ξεχυλίζει, το μόνο στοιχείο που έχουμε για να βρούμε το rent-a-car είναι ένα "IKEBUKURO TIMES STATION". Φτάνουμε λοιπόν στο σιδηροδρομικό σταθμό του Ikebukuro, όπου αρχίζουμε να ψάχνουμε για το γραφείο ενοικίασης, που "κάπου εδώ είναι". Πουθενά. Βγαίνουμε έξω. Και πάλι πουθενά.

Βλέπω ένα γραφείο της αστυνομίας. Όσο ο Σπύρος ψάχνει να βρει το σημαδάκι που θυμάται να έχει δει στο χάρτη, πάμε στους Αστυνομικούς. Αλλά τι να τους πούμε? Τη μάρκα Europcar ούτε που την έχουν ξανακούσει. Οπότε ο μόνος τρόπος να βρούμε άκρη, είναι να αρχίσουν τα τηλέφωνα σε όλες τις εταιρίες εννοικίασης της περιοχής. Και το κάνουν. Παρότι μιλάνε ελάχιστα Αγγλικά, παρότι η συνεννόηση είναι δύσκολη. Και φυσικά, στο τρίτο-τέταρτο τηλεφώνημα, βρίσκεται άκρη, επιβεβαιώνουν και με τον κωδικό της κράτησής μας ότι είναι η σωστή εταιρία, και μας δείχνουν στο χάρτη που και πως να πάμε. Ένα ευχαριστώ και πάλι στους αστυνομικούς αυτούς. Ένα ολόκληρο αστυνομικό τμήμα προσπάθησε για μας. Άλλος με λίγα Αγγλικά, άλλος παίρνοντας τηλέφωνο, άλλως ρωτόντας εδώ κι εκεί. Δε νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είχε συμβεί σε κανένα άλλο μέρος στον κόσμο. Το Ikekukuro Times, είναι ένα πολυώροφο κτήριο - parking, της αλυσίδας Times που έχει parking σε όλη την Ιαπωνία...

Μ' αυτά και μ' αυτά, πήραμε το αυτοκίνητο, αλλά δεν προλάβαμε να πάμε για το Japan RailPass. Οπότε λέμε να βρούμε κάπου να φάμε. Έτσι πάμε με το αυτοκίνητο στη Ginza, παρκάρουμε ημι-παράνομα, ψάχνουμε ένα-δυο εστιατόρια που αναφέρονται στο Lonely Planet και μας έκαναν κλικ, ανάμεσα στα τουριστικά, αλλά δεν. Οπότε βρήκαμε ένα πολυχώρο και μέσα σ' αυτό ένα "αμερικάνικο" εστιατόριο (με δυτική κουζίνα δηλαδή) και ντερλικώσαμε....

Τώρα για το ρομποτικό parking... Ε, μπορεί να μην οδηγώ, αλλά αυτοκίνητο σε ρομποτικό πάρκιγκ εγώ είχα ξανααφήσει. >1 φορές. Και μου φάνηκε τόσο φυσιολογικό αυτό που συνέβενε, που ούτε που κατάλαβα ότι ήταν κάτι πρωτόγνωρο για το Σπύρο....

Και τώρα είμαι σίγουρος ότι ο Σπύρος θα περιγράψει πολύ πολύ αναλυτικά τη διαδρομή που κάναμε από το Tokyo ως το Hakone...