Ιαπωνία Τα διηπειρωτικά μου: East Pack (Ιαπωνία)

[taver]

Ωπ! Δεν κατάλαβα τι περιμένεις να σχολιάσουν? Την έξοχη δεξιοτεχνία σου με τα chopsticks μήπως?:xmas_cheesygrin::xmas_cheesygrin::xmas_twisted:

Μα το γεγονός ότι άφησα το πράγμα τόσο στην τύχη, που χρειάστηκε να βασιστούμε στο βρεγματικό λοβό σου... Δεν ήξερα, δε ρώταγα? :xmas_cheesygrin::xmas_cheesygrin::xmas_cheesygrin:

 

[ΕΡΣΗ]

Μα το γεγονός ότι άφησα το πράγμα τόσο στην τύχη, που χρειάστηκε να βασιστούμε στο βρεγματικό λοβό σου... Δεν ήξερα, δε ρώταγα? :xmas_cheesygrin::xmas_cheesygrin::xmas_cheesygrin:

Ααα! Αυτο επρεπε να σχολιασω; Εγω παντως νομισα οτι αποζητουσες την περιπετεια και τα απροοπτα και δε με ξενισε! :xmas_cheesygrin:

 

[kalspiros]

Πω πω αυτό θα πει ιστορία! Να έχετε εμένα να πολυλογώ περί ανέμων και υδάτων και μετά να μπαίνει και ο taver να παραδίδει πληροφορίες lonely planet!! Παράπονο κανένα!!!
Απλώς Κώστα μια διόρθωση: από Ueno- Shibuya με την Yamanote line η διαδρομή είναι περίπου στα 30 λεπτά. Η Ginza line είναι μεν πιο γρήγορη (όντας ευθεία γραμμή και όχι μέρος ενός κύκλου) αλλά χωρίς κανένα ενδιαφέρον σε σχέση με την Yamanote που είναι υπέργεια.
Να συμπληρώσω κι εγώ ότι η TOEI εταιρία έχει συνολικά 4 γραμμές οι οποίες είναι ιδιαίτερα εξυπηρετικές αν θέλετε να κινηθείτε προς Shinjuku (το οποίο όμως το καλύπτετε κι αυτό με την Yamanote). Κατά τ' άλλα θα μπορούσατε να την παρακάμψετε αν είσαστε διατεθημένοι να κάνετε και καμιά ανταπόκριση στις πορείες σας.

 

[kalspiros]

Καλά έχεις κανένα παράπονο?? Μίλα γιατί ακούει και η Έρση... Για πες μας για την ανεύρεση του ξενοδοχείου στο Κιότο ή και στο Τόκυο.... Για πες για πες που μου ήσουν και σίγουρος και ρωτούσες (to no avail) κάθε περαστικό....
Κι αν δεν πεις καλώ την δύναμη του Pokemon Samion-tsu που θα σε αφανίσει μοχθηρέ Bulbasaur!

 

[taver]

Καλά έχεις κανένα παράπονο?? Μίλα γιατί ακούει και η Έρση... Για πες μας για την ανεύρεση του ξενοδοχείου στο Κιότο ή και στο Τόκυο.... Για πες για πες που μου ήσουν και σίγουρος και ρωτούσες (to no avail) κάθε περαστικό....
Κι αν δεν πεις καλώ την δύναμη του Pokemon Samion-tsu που θα σε αφανίσει μοχθηρέ Bulbasaur!

Μιλάς κι εσύ βρε, που αν δεν ήταν ο καλός ο κ. Πόλισμαν ακόμη θα έψαχνες για γραφείο εννοικίασης της Europcar στο Ikebukuro ???? :xmas_smile::xmas_smile::xmas_smile:

 

[kalspiros]

Μιλάς κι εσύ βρε, που αν δεν ήταν ο καλός ο κ. Πόλισμαν ακόμη θα έψαχνες για γραφείο εννοικίασης της Europcar στο Ikebukuro ???? :xmas_smile::xmas_smile::xmas_smile:

(dogfight! ΓΚΡΡΡΡ!!!!)

 

[karmologyclinic]

Αν έχετε Japan Rail Pass στα χέρια σας, ο δρόμος για την πόλη είναι το Narita Express των Ιαπωνικών Σιδηροδρόμων. Ταχύτατο τρένο, αλλά πανάκριβο εισιτήριο αν πρέπει να το πληρώσεις. Συνδέει το αεροδρόμιο με μια σειρά από σταθμούς στην πόλη (ένας από αυτούς είναι και της Shibuya, όπου βρισκόταν και το δικό μας ξενοδοχείο).
Αν δεν έχετε Japan Rail Pass, οι επιλογές σας είναι στα χέρια σας. Στην Ιαπωνία δεν υπάρχει μόνο το "μεγάλο" εθνικό σιδηροδρομικό δίκτυο, υπάρχουν ακόμη και πολλές εναλλακτικές (ιδιωτικές) σιδηροδρομικές γραμμές. Η δική μας επιλογή ήταν το Kaisei Skyliner, της εταιρίας Kaisei, που έχει δικό της ανεξάρτητο σιδηροδρομικό σταθμό στο αεροδρόμιο, και δικό της χώρο στους σιδηροδρομικούς σταθμούς Nippori και Ueno, με τους οποίους λειτουργεί δρομολόγια.

Να κάνω κι εγώ μια παρατήρηση εδω.:xmas_smile:
Η Ν'ΕΧ έχει προσφορά για τουρίστες (με επίδειξη μη ιαπωνικού διαβατηρίου) ένα πακέτο που συνδυάζει εισιτήρια για αεροδρόμιο και κάρτα SUICA. H SUICA, είναι η κάρτα που ισχύει σε όλο το δίκτυο του ΤΟΚΥΟ (JR, private, metro, buses τα παντα, ακόμα και αγορές μπορείς να κάνεις με αυτή μέσα στους σταθμούς) και απλουστεύει τη διαδικασία του να βγάζεις εισιτήριο. Την φορτίζεις και μετά απλώς την ακουμπάς στον αναγνώστη στην είσοδο και μετά ξανά στην έξοδο και αφαιρείται το ποσό που έχεις ταξιδέψει.
Η προσφορά είναι η εξης
απλό: 3,500 γιεν (2,000 στην καρτα SUICA και 1,500 το εισιτηριο με Ν'ΕΧ)
μετ'επιστροφής: 5,500 γιεν (2,000 στην κάρτα SUICA και 3,500 εισιτήριο μετ'επιστροφής με Ν'ΕΧ, η επιστροφή ισχύει για 2 εβδομάδες)

ΥΓ 1 -να σημειώσω εδώ ότι στα 2,000 γιεν της κάρτας περιλαμβάνεται 500 γιεν deposit που μπορείς να τα πάρεις πίσω αν την επιστρέψεις στο τέλος. (Αλλά η κάρτα ισχύει για 10 χρόνια και με κόβω να ξαναπηγαίνω Ιαπωνία, οπότε εγώ προσωπικά την κράτησα :xmas_wink:, έχει και συλλεκτικό σχέδιο, κάνει για σουβενίρ!!!)

ΥΓ 2 - η κάρτα SUICA ισχύει επίσης για όλο το μητροπολιτικό ΤΟΚΥΟ (φτάνει μέχρι YOKOHAMA) καθώς και για SAPPORO, KANSAI AREA, NORTHERN KYUSHU, NAGOYA, OKAYAMA/HIROSHIMA

to site με την προσφορά αναλυτικά
Suica & N'EX | Fares & Passes | JR-EAST

 

[kalspiros]

HELLO, MY NAME IS JAPAN

Κατηφορίζαμε λοιπόν προς το Shibuya crossing τούτη την φορά χωρίς τις βαλίτσες και με πιο καθαρό μυαλό. Ακόμα βέβαια δεν έχουμε συνειδητοποιήσει που βρισκόμαστε αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Μα έτσι κι αλλιώς οι εικόνες που βλέπουμε γύρω μας δεν είναι δα και τοσο επιβλητικές ώστε να μην σου αφήνουν περιθώρια αδιαφορίας. Όχι. Αδιαφορία όση θες. Κτήρια γυάλινα μεσαίου ύψους πανταχόθεν ελεύθερα και παραταγμένα σε πεντακάθαρα πεζοδρόμια. Επίσης διακρίναμε και την γνωστή και προβλέψιμη πολυχρωμία. Στα κτίρια, τις ρεκλάμες, τους ανθρώπους και τα καταστήματα.

Άφιξη στον σταθμό/ στάση Shibuya. Τι γίνεται τώρα εδώ αλλά και σε άλλους κομβικούς σταθμούς: Υπάρχει ξεχωριστή είσοδο για το JR, άλλη για την Ginza line του μετρό και άλλη για την Hanzomon (πάλι του μετρό). Τώρα όλες αυτές οι είσοδοι με κάποιον τρόπο συνδέονται μεταξύ τους αλλά θα σας προτείναμε να μην το επιχειρήσετε. Να ακολουθείτε τις σαφείς και μπόλικες οδηγίες και όλα θα πάνε καλά. Αυτό το λέω για δύο κύριους λόγους. Πρώτων όπως λίγο πολύ τα περισσότερα μετρό στον κόσμο, για να μπείτε στα εντός θα πρέπει να παρουσιάσετε το εισιτήριό σας στα ειδικά μηχανήματα. Άρα ναι μεν μπορεί να δίνεστε να προσεγγίσετε την επιθυμητή αποβάθρα αλλά να χρειάζεται να περάσετε από διάφορους άσχετους ελέγχους. Και καλά εμείς είχαμε το JR Pass και, τις περισσότερες φορές, ημερήσιες κάρτες για το μετρό και ήμασταν άνετοι περνώντας όπου θέλουμε. Εσείς? Δεύτερος βασικός λόγος είναι πως στους μεγάλους σταθμούς είναι πιθανότατο αντί να βγείτε στο κεντρικό κτίριο του σταθμού να βγείτε στην καρδιά παρακείμενου mall. Σε τούτη την περίπτωση, πιάστε γωνία, βάλτε τα κλάματα και όλο και κάποιος θα βρεθεί να σας λυπηθεί και να σας βοηθήσει. (βεβαίως και υπερβάλλω απλώς είναι λίγο tricky η κατάσταση εκεί μέσα). Σε μερικούς δε (κυρίως JR σταθμούς) υπάρχουν υπόγειες στοές γεμάτες εστιατόρια, οι λεγόμενες kitchen roads.

Καθώς, όπως είπε και ο Κώστας, δεν έχουμε πάρει ακόμα πρέφα τι ακριβώς παίζει με την Yamanote, διαλέγουμε πάλι μετρό και με την Ginza κατεβαίνουμε στην εμπορική καρδιά της πόλης, την Ginza. Πρόκειται ίσως για την μόνη περιοχή της πόλης με τετράγωνα. Ο προσανατολισμός έρχεται αρχικά από τον ήλιο (!!) και στην συνέχεια με δειλά βήματα ανακαλύπτουμε πινακίδες με τα ονόματα των δρόμων και επαναπροσδιοριζόμαστε. Τι έχουμε εδώ τουλάχιστον κατά την διάρκεια της ημέρας? (γιατί για το βράδυ θα μιλήσει ο Κώστας) Ουρανοξύστες. Καλαίσθητους ή αδιάφορους (ίσως αυτή η αντιμετώπιση να αποτελεί απόνερα της Νέας Υόρκης), ζωσμένους με κατακόρυφες διαφημίσεις με γιαπωνέζικους χαρακτήρες (αν και πολλές φορές τα αγγλικά ήταν «ενοχλητικά» πολλά) και κατασκευασμένους κυρίως από γυαλί. Οι δρόμοι αρκούντως φαρδιοί και κλειστοί για τα αυτοκίνητα τούτο το Σαββατιάτικο μεσημέρι. Μισάωρο στριφογύρισμα το οποίο αισθάνομαι ότι δεν μου πρόσφερε κάτι ουσιαστικό από άποψη τόπου και χώρου. Ήταν όμως ευφραντικό καθώς με έφερε λίγο κοντά στις γιαπωνέζικες ορδές και σε μια πιο άμεση επαφή με τούτο τον εξωγήινο (σύμφωνα με υπόνοιές μου) λαό αν και δεν αυταπατώμαι, τούτο θα μπορούσε να συνέβαινε οπουδήποτε. Άρα στο τέλος, η Ginza βγήκε χαμένη κατά την διάρκεια της ημέρας.

Επόμενη στάση το εντυπωσιακό International Forum του Τόκυο.

Βρίσκεται πάνω στον δρόμο σας (ή μπορεί να προστεθεί εύκολα) και αξίζει ένα βλέφαρο. Ανηφορίζουμε όμως τώρα προς το Imperial palace. Κυκλωμένο από τάφρο με νερό και εξωτερικούς κήπους με πεύκα που έμοιαζαν με bonsai, είναι η πράσινη καρδιά της πόλης.

Το Central Park της. Κατευθυνόμαστε προς την γέφυρα Nijubashi που έχει την φήμη και, εντάξει, έχει και την χάρη. Δεξιά της βρίσκεται το απροσπέλαστο Imperial Palace, εντυπωσιακό και όμορφο, το πρώτο κτίριο που μου υπενθύμισε και αρχιτεκτονικά ότι βρίσκομαι στην Ιαπωνία. Αναζητούμε είσοδο για τους κήπους, το ίδιο κι ένας Καναδός backpacker που τον συναντήσαμε αρκετές φορές να αναζητάει κι εκείνος με την σειρά του, όλοι μαζί να προσπαθούμε να καταλάβουμε τα ακαταλαβίστικα. Πόδια όμως να χεις και όλα θα τα βρεις. Η είσοδος που χρησιμοποιήσαμε βρίσκεται στα δυτικά. Καθώς δεν ήμασταν και πολύ στα καλά μας από άποψη ύπνου, είπαμε να εστιάσουμε στις εικόνες και να βράσουμε τις πολλές λεπτομέρειες. Σκαρφαλώνουμε λοιπόν αρχικά στα ψηλά τμήματα του πάρκου όπου υπάρχουν μεγάλες αλάνες με ανθρώπους ξαπλωμένους κάτω από τον ευχάριστο ήλιο. Βρίσκουμε ένα ψηλό σημείο όπου φαίνεται το skyline της Ginza και το πάρκο από κάτω μας και δεν το κουνάμε για κανά δεκάλεπτο.

Τα χρώματα του φθινοπώρου είναι μαγευτικά. Κόκκινα, κίτρινα, καφέ, πράσινα, μπορντό, γκρενά, βεραμάν, βερονέζ (!!! Καλά υπάρχουν ονόματα τέτοιων χρωμάτων?? Πρώτη φορά τα ανακαλύπτω:xmas_biggrin::xmas_lol, το skyline από μακριά είναι ικανοποιητικότατο! Κατηφορίζουμε τώρα προς τους κάτω κήπους με τις λιμνούλες και τα ποταμάκια. Καθώς το παράκανα απόψε, θα αφήσω τις εικόνες να μιλήσουν!!:

(Ρε Κώστα τι θα γίνει με την πάρτι μου?? Τρίτο κεφάλαιο και βρισκόμαστε μόλις στο πρώτο πεντάωρο!! Πφφφ.. Αυτή η ιστορία θα είναι Οδύσσεια!!)

 

[taver]

Κατηφορίζαμε λοιπόν προς το Shibuya crossing τούτη την φορά χωρίς τις βαλίτσες και με πιο καθαρό μυαλό. Ακόμα βέβαια δεν έχουμε συνειδητοποιήσει που βρισκόμαστε αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Μα έτσι κι αλλιώς οι εικόνες που βλέπουμε γύρω μας δεν είναι δα και τοσο επιβλητικές ώστε να μην σου αφήνουν περιθώρια αδιαφορίας. Όχι. Αδιαφορία όση θες. Κτήρια γυάλινα μεσαίου ύψους πανταχόθεν ελεύθερα και παραταγμένα σε πεντακάθαρα πεζοδρόμια. Επίσης διακρίναμε και την γνωστή και προβλέψιμη πολυχρωμία. Στα κτίρια, τις ρεκλάμες, τους ανθρώπους και τα καταστήματα.

Εδώ αξίζει μια αναφορά στον κόσμο. Όλοι τους καλοντυμένοι πλην άσχημοι, μοδάτοι και με προσωπικά στύλ, αλλά αναπόφευκτα ομοιόμορφοι. Μέτριες κοπέλες, άσχημοι άνδρες. Και πολλοί. Πάρα πολλοί από αυτούς. Σε κάθε φανάρι, όλοι τους περιμένουν ευλαβικά στην ουρά για το πράσινο να ανάψει, ακόμα κι αν αυτοκίνητο δεν υπάρχει πουθενά στην ευρύτερη περιφέρεια. Κι όταν έρχεται η ώρα, ξεχύνονται όλοι να περάσουν απέναντι, σαν μαθητική παρέλαση που χάλασε, και που παρότι συνεχίζει ακόμη να θυμίζει βήμα σε τριάδες, έχει αρχίσει να αποκτά χαρακτηριστικά μπουλουκιού.
Μια από τις διαβάσεις πεζών λοιπόν, είναι μεγαλύτερη από τις άλλες, και σε διαστάσεις αλλά και σε αριθμό περαστικών που τη διασχίζουν. Η Shibuya Crossing, που έγινε διάσημη σε μια νύκτα από την ταινία Lost in Translation, βρίσκεται μπροστά μας. Την είδαμε και πριν, αλλά πρέπει να την απολαύσουμε και πάλι. Ανεβαίνουμε λοιπόν στα Starbucks της γειτονιάς, που προσφέρουν πανοραμική θέα στη διαστάυρωση, και χαζεύουμε (ενώ παίρνουμε και καφεδάκι για να βοηθήσει λίγο την κατάσταση με το jet lag...).
Κατά τα άλλα, η περιοχή είναι κυρίως εμπορική. Τα καταστήματα εδώ είναι ακριβά και καλά, αλλά πάντα "high street" shops, απ΄αυτά που βρίσκει κανείς και στα μεγάλα mall, τίποτα το εξεζητημένο.

Άφιξη στον σταθμό/ στάση Shibuya. Τι γίνεται τώρα εδώ αλλά και σε άλλους κομβικούς σταθμούς: Υπάρχει ξεχωριστή είσοδο για το JR, άλλη για την Ginza line του μετρό και άλλη για την Hanzomon (πάλι του μετρό). Τώρα όλες αυτές οι είσοδοι με κάποιον τρόπο συνδέονται μεταξύ τους αλλά θα σας προτείναμε να μην το επιχειρήσετε. Να ακολουθείτε τις σαφείς και μπόλικες οδηγίες και όλα θα πάνε καλά. Αυτό το λέω για δύο κύριους λόγους. Πρώτων όπως λίγο πολύ τα περισσότερα μετρό στον κόσμο, για να μπείτε στα εντός θα πρέπει να παρουσιάσετε το εισιτήριό σας στα ειδικά μηχανήματα. Άρα ναι μεν μπορεί να δίνεστε να προσεγγίσετε την επιθυμητή αποβάθρα αλλά να χρειάζεται να περάσετε από διάφορους άσχετους ελέγχους.

Πάλι κάτι ξέχασες... Ακριβώς έξω από το σταθμό, εκτός από ένα άγαλμα ενός σκύλου, που το Lonely planet κατά κάποιο περίεργο τρόπο υποστηρίζει ότι είναι αξιοθέατο, είναι το άλλο μεγάλο αξιοθέατο της πλατείας.... Το καπνιστήριο! Βλέπετε, στην υπόλοιπη ΠΛΑΤΕΙΑ, αλλά και στο σταθμό, το κάπνισμα απαγορεύεται...
(Διόρθωσε και κείνο το ορθογραφικό, βγάζει μάτι)

Και καλά εμείς είχαμε το JR Pass και, τις περισσότερες φορές, ημερήσιες κάρτες για το μετρό και ήμασταν άνετοι περνώντας όπου θέλουμε. Εσείς?

E, όχι ακριβώς. Το JR pass το αποκτήσαμε κι εμείς την τέταρτη μέρα. Πιο κάτω στην ιστορία, δηλαδή. Τώρα δεν το είχαμε, και όπου βλέπαμε πόρτες του JR απλά τις αντιμετωπίζαμε σαν τοίχο...

Καθώς, όπως είπε και ο Κώστας, δεν έχουμε πάρει ακόμα πρέφα τι ακριβώς παίζει με την Yamanote, διαλέγουμε πάλι μετρό και με την Ginza κατεβαίνουμε στην εμπορική καρδιά της πόλης, την Ginza. Πρόκειται ίσως για την μόνη περιοχή της πόλης με τετράγωνα. Ο προσανατολισμός έρχεται αρχικά από τον ήλιο (!!) και στην συνέχεια με δειλά βήματα ανακαλύπτουμε πινακίδες με τα ονόματα των δρόμων και επαναπροσδιοριζόμαστε. Τι έχουμε εδώ τουλάχιστον κατά την διάρκεια της ημέρας? (γιατί για το βράδυ θα μιλήσει ο Κώστας) Ουρανοξύστες. Καλαίσθητους ή αδιάφορους (ίσως αυτή η αντιμετώπιση να αποτελεί απόνερα της Νέας Υόρκης), ζωσμένους με κατακόρυφες διαφημίσεις με γιαπωνέζικους χαρακτήρες (αν και πολλές φορές τα αγγλικά ήταν «ενοχλητικά» πολλά) και κατασκευασμένους κυρίως από γυαλί. Οι δρόμοι αρκούντως φαρδιοί και κλειστοί για τα αυτοκίνητα τούτο το Σαββατιάτικο μεσημέρι. Μισάωρο στριφογύρισμα το οποίο αισθάνομαι ότι δεν μου πρόσφερε κάτι ουσιαστικό από άποψη τόπου και χώρου. Ήταν όμως ευφραντικό καθώς με έφερε λίγο κοντά στις γιαπωνέζικες ορδές και σε μια πιο άμεση επαφή με τούτο τον εξωγήινο (σύμφωνα με υπόνοιές μου) λαό αν και δεν αυταπατώμαι, τούτο θα μπορούσε να συνέβαινε οπουδήποτε. Άρα στο τέλος, η Ginza βγήκε χαμένη κατά την διάρκεια της ημέρας.

Να σημειώσουμε κι εδώ τα μαγαζιά: Chanel, Cartier, Vertu, και οι άλλες φτηνές μάρκες. Όλα - μα όλα - εδώ είναι πανακρίβου και πρώτες φίρμες... Κόσμος... Σήμερα φυσιολογικός, αλλά σήμερα είναι και Σάββατο με κλειστούς τους δρόμους και τραπεζάκια με ομπρελίτσες καταμεσής... δεν είναι μια συνιθισμένη μέρα. (Για τις βραδυνές εικόνες από μια καθημερινή, θα πρέπει να περιμένετε ως το τέλος της ιστορίας...)

Η είσοδος που χρησιμοποιήσαμε βρίσκεται στα δυτικά.

Ανατολικά.

(Ρε Κώστα τι θα γίνει με την πάρτι μου?? Τρίτο κεφάλαιο και βρισκόμαστε μόλις στο πρώτο πεντάωρο!! Πφφφ.. Αυτή η ιστορία θα είναι Οδύσσεια!!)

Είδες? Τρίτο κεφάλαιο και έχουμε ήδη καλύψει πτήσεις, γενικές εντυπώσεις και πέντε ώρες από την πρώτη μέρα... Τρέχεις, πολύ τρέχεις (και ξεχνάς και τα μισά! :xmas_cheesygrin. Και δεν ξέρω για την ιστορία, αλλά το ταξίδι από μόνο του ήταν μια οδύσσεια... 20 υπεραστικά τρένα μέτρησες! Αλλά αυτά στα προσεχώς...

Να δώσω εδώ μια πρόγευση για το επόμενο κεφάλαιο... Έχω ένα καλό φίλο, τον Ε., που 12 χρόνια πριν έφυγε από την Αθήνα και πήγε στο Τόκιο για μεταπτυχιακές σπουδές, και ξέμεινε εκεί... Πριν φύγουμε από την Ελλάδα, επικοινώνησα μαζί του, και κανονίσαμε να βρεθούμε στο Τόκιο. Μαζί με την κοπέλα του, την Α. (Γιαπωνέζα), αυτό το Σαββατοκύριακο θα μας έκαναν λίγη ξενάγηση στην πόλη, ενώ θα βρισκόμασταν πιθανώς μαζί τους και τις υπόλοιπες μέρες που θα ήμαστε στην πόλη (ανάλογα και με το φόρτο εργασίας τους).
Μόλις φτάσαμε Τόκυο, λοιπόν, τηλεφωνηθήκαμε, και δώσαμε ραντεβού 16:00 στο σταθμό Roppongi... Έτσι, τώρα είχε έρθει η ώρα για το ραντεβού, και φεύγοντας από το Imperial Palace κατευθυνθήκαμε και πάλι στο μετρό, για να πάμε ως το Roppongi....

 

[YBONNH]

Μου αρεσει παρα πολυ που γραφετε την ιστορια μαζι.
επεισης μου αρεσει που ακομα διαφωνειτε για το αν η εισοδος ηταν ανατολικα ή δυτικα:xmas_mrgreen:
Οι φωτογραφιες ειναι καταπληκτικες!

 

[ΕΡΣΗ]

Ειμαι σιγουρη οτι ο Taver εχει δικιο!:xmas_cheesygrin:

 

[kalspiros]

Ειμαι σιγουρη οτι ο Taver εχει δικιο!:xmas_cheesygrin:

Αυτό ήταν ένα πολύ βαρύ πλήγμα... Θα πρέπει να αναρρώσω πριν καταφέρω να συνεχίσω(ανατολικά ήταν:xmas_cool

Καλά κι εσύ ο από πάνω τι θα σ'έχουμε? Ελεγκτή εναέριας κυκλοφορίας? Άμα ξεχνάω κάτι το κάνω επίτηδες για να συμπληρώνεις κι εσύ! Μπά κακό που με βρήκε....:xmas_evil: