Ταϊλάνδη Ταϋλάνδη σε 10 μέρες? Τρέχουμε τώρα...

[KLEOPATRA]

Φθινοπωρινο come-back!
Θεωρω οτι πληρεστερος και αναλυτικοτερος οδηγος για το Σαμουι(+ καταθεση ψυχης ,συναισθηματων ) δεν εχει γραφτει εδω μεσα!

 

[zmaria]

Φθινοπωρινο come-back!
Θεωρω οτι πληρεστερος και αναλυτικοτερος οδηγος για το Σαμουι(+ καταθεση ψυχης ,συναισθηματων ) δεν εχει γραφτει εδω μεσα!

Σ' ευχαριστώ πολύ Κλεό μου...
Και wellcome back!

 

[zmaria]

Προσγειωνόμαστε και σε λίγο βρισκόμαστε στον χώρο παραλαβής των αποσκευών. Βγαίνει η δικιά μου από τις πρώτες και ανέμελες περιμένουμε της Κλαίρης. Σιγά σιγά όλοι οι συνεπιβάτες παραλαμβάνουν τις βαλίτσες τους κι εξαφανίζονται. Εμείς πάλι αστειευόμαστε πως το μόνο που μας έλειπε είναι να χάσουμε την βαλίτσα της. Ειλικρινά, γελάμε λες και κάτι τέτοιο είναι απίθανο να συμβεί. Γιατί? Δεν ξέρω. Έλα όμως που όταν απομένουμε μόνες μας στον χώρο και μια πινακίδα γράφει πως δεν υπάρχουν άλλες αποσκευές προς παραλαβή, όλα σταματάνε να είναι αστεία.

Βλέπω έναν ελαφρύ πανικό στα αμυγδαλωτά μάτια της αδερφής μου και κατευθυνόμαστε στον γκισέ εξυπηρέτησης πελατών όπου βρίσκονται ένας άντρας και μια γυναίκα. Τους εξηγούμε πως δεν βρίσκουμε την μία βαλίτσα μας κι ο άντρας κάπου τηλεφωνεί. Δεν την βρίσκουν λέει. Ευγενικά αλλά εντελώς ατάραχα, η κοπέλα μας δίνει να συμπληρώσουμε μια φόρμα που αφορά την απώλεια της βαλίτσας. Να συμπληρώσουμε τη διεύθυνση διαμονής και το τηλέφωνο που μπορούνε να επικοινωνήσουν μαζί μας για να μας ειδοποιήσουν αν τελικά βρούνε κάτι. Τι μας λες? σκέφτομαι. Ενώ συζητάμε εξαιρετικά ήσυχα στην αρχή, αρχίζω να μιλάω πιο έντονα στους υπαλλήλους και να τους λέω πως δεν πρόκειται να φύγουμε από εδώ αν δεν βρεθεί η άκρη. Μόνο 2 μέρες θα βρισκόμαστε στην Μπανγκόκ, τι πάει να πει θα μας ειδοποιήσουν αν βρεθεί κάτι? «Μ’ αρέσει που ήθελες να βάλεις και το λάπτοπ σου μέσα στην βαλίτσα ξυπνοπούλι» «Ρε Μαρία… λες και το ξερες» «Ναι πες μας ότι σε μάτιασα κιόλας. Κι από αύριο να με λες Μαρία Ησαϊα». Με τόσες προφητικές τάσεις...

Μετά από επιμονή μας, αρχίζουν να κάνουν κι άλλα τηλεφωνήματα και σε λίγο τους ειδοποιούν πως βρέθηκε. Ευτυχώς! Θα την μάζευα από τα πατώματα την άλλη έτσι κι έχανε ΚΑΙ την βαλίτσα της! Σπάζομαι που αν δεν είχαμε επιμείνει τόσο θα είχαμε φύγει χωρίς αυτήν, ενώ βρέθηκε τελικά μέσα σε λίγη σχετικά ώρα και ποιος ξέρει τι θα γινόταν αν απομακρυνόμασταν από το αεροδρόμιο. Όσο σιχαίνομαι τις μανούρες με τους κάθε είδους υπαλλήλους γιατί ξέρω πολύ καλά τι τραβάνε με τον κάθε παράξενο (η ίδια τρώω ανάλογα αγγούρια καθημερινά), επιβεβαιώνομαι πως αν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα και δεν κάνεις "φασαρία" ΔΕΝ πρόκειται να εξυπηρετηθείς όπως πρέπει. Ανθρώπινη (επαγγελματική στην προκειμένη) φύση να το πω? Όχι πως δεν θα μπορούσε να χαθεί, αλλά έτσι όπως έγινε τώρα.. Βγαίνουμε έξω από το αεροδρόμιο γελαστές που δεν χάσαμε την βαλίτσα και μαζί της δεν θα χάσουμε ακόμα περισσότερο την όρεξη μας. Μας υποδέχεται μια γλυκύτατη Ταϋλανδή. Μας συνοδεύει στο βαν που θα μας μεταφέρει στο χοτέλ μας. Χαίρομαι που βλέπω το πρόσωπο της αδερφής μου ανακουφισμένο αλλά ούτε η χαρά μου κρατάει για πολύ, ούτε η ηρεμία της Κλαίρης. Η αδερφή μου προσέχει στα χαρτιά που της δίνω από την κράτηση του ξενοδοχείου μας το όνομα Majestic Grande. Δεν είναι αυτό που έχει επιλέξει για την διαμονή μας! Της γυρίζουν τα μάτια για άλλη μια φορά, μέσα σε λίγη ώρα. Ρε δεν μας πάει η Ταϋλάνδη με τίποτα . Με τίποτα όμως!

Το στόρι έχει ως εξής. Τα πάντα όσο αφορά την οργάνωση όπως έχουμε πει πολλές φορές τα είχε αναλάβει η Κλαίρη. Εγώ δεν ήξερα ούτε τις ακριβείς ώρες που πετάγαμε, αλλά ούτε πως λένε τα ξενοδοχεία που θα μέναμε. Ούτε καν σε ποια περιοχή βρίσκονται. Τόσο αλλού και μην βαράτε. Όταν λοιπόν έγινε αυτό το αλαλούμ με την ξαφνική απόλυση της δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί με τίποτα άλλο πέρα από το να βρίσκεται στις απεργίες και να ψάχνει να βρει την άκρη. Δεν την έβλεπα καθόλου για λίγες μέρες μέχρι που πήγαμε μαζί στην εταιρεία βραδιάτικα, απολύθηκε με το καλό (α καλό ε) και την επόμενη μέρα ταξιδέψαμε. Μου είπε απλά να επικοινωνήσω με το πρακτορείο και να ζητήσω να μου στείλουν τις επιβεβαιώσεις των κρατήσεων μας, τόσο των εισιτηρίων όσο και του ξενοδοχείου. Το ξενοδοχείο στο Κο Σαμούι το κλείσαμε μόνες μας (άσχετα αν το πρακτορείο μας πίεσε πολύ για το αντίθετο), αλλά για να ισχύσει η (πολύ καλή) οικονομική προσφορά των αεροπορικών και μετά από επιμονή της Κλαίρης έπρεπε να κλείσουμε τουλάχιστον το ξενοδοχείο στην Μπανγκόκ από αυτούς. Μικρό το κακό σκέφτηκε τότε η αδερφή μου. Διάλεξε αυτό που ήθελε ώστε να είναι όσο πιο κεντρικό γίνεται κι όταν έλαβα τις επιβεβαιώσεις στο mail μου, μου ζήτησε μόνο να τσεκάρω ότι η ημερομηνία και η ώρα στα αεροπορικά εισιτήρια είναι σωστά. Για το ξενοδοχείο δεν κοιτάξαμε τίποτα παραπάνω, παρά μόνο εγώ ότι οι ημερομηνίες είναι σωστές κι αυτές. Έλα όμως που η υπάλληλος του πρακτορείου ενώ είχε συνομιλήσει ένα σωρό φορές με την Κλαίρη, η οποία Κλαίρη είχε δηλώσει επαρκώς ότι λόγω των λίγων ημερών ήθελε να βρει ένα όσο πιο κεντρικό ξενοδοχείο, αποφάσισε μόνη της ότι ήθελε να μας στείλει στο Majestic Grande! Στα περίχωρα δηλαδή και όχι στο Narai που είχαμε επιλέξει και είναι κεντρικό!

Booking.com: Majestic Grande Hotel, Μπανγκόκ, Ταϊλάνδη - 100 Σχόλια πελατών. Κάντε κράτηση σε ξενοδοχείο τώρα!

Booking.com: Narai Hotel, Μπανγκόκ, Ταϊλάνδη - 390 Σχόλια πελατών. Κάντε κράτηση σε ξενοδοχείο τώρα!

Εξηγούμε στην κοπέλα που έχει έρθει να μας παραλάβει ότι δεν είναι αυτό το ξενοδοχείο που πρέπει να μας πάει κι επικοινωνεί με το δικό της πρακτορείο μην τυχόν το λάθος είναι από αυτούς. Φυσικά και το λάθος προέρχεται από Ελλάδα. Της ζητάμε να μας περιμένει λίγο μέχρι να επικοινωνήσουμε με το δικό μας. Μας λέει πως το Majestic Grande είναι μια χαρά ξενοδοχείο, αποκλείεται να μην μας αρέσει. Όταν της λέμε πως καμία αντίρρηση αλλά θα μείνουμε για δυο μέρες μόνο στην Μπανγκόκ και πως για αυτό το λόγο θέλουμε να είμαστε πολύ κοντά στο skytrain και γενικότερα να κινούμαστε με τα πόδια, δείχνει να μας καταλαβαίνει και περιμένει μέχρι να βρούμε την άκρη. Όσο αφορά την ώρα, ίσα ίσα που προλαβαίνουμε το ελληνικό πρακτορείο πριν κλείσει. Εγώ έχω καρτοκινητό μιας και δεν τα πάω καλά με τα τηλέφωνα γενικώς, οπότε η κάρτα δεν μου φτάνει για πολύωρο τηλεφώνημα στην Ελλάδα ενώ το κινητό της Κλαίρης έχει κλείσει από μπαταρία. Πρέπει να αλλάξουμε τις κάρτες μας. Το καπάκι από το κινητό μου δεν ανοίγει με τίποτα. Τώρα βρήκε κι αυτό! Όλα στραβά! Με τα πολλά, σχεδόν το σπάμε και ανοίγει.

Μετά από διάφορες αναμονές βρίσκουμε την ηλίθια στο τηλέφωνο. Αυτή που έκανε του κεφαλιού της. Συνομιλεί με την αδερφή μου και προσπαθεί να την πείσει πως ενημέρωσε εμένα τηλεφωνικά για αυτήν την αλλαγή (ψέματα φυσικά, εγώ δεν έχω μιλήσει ποτέ μαζί της), πως δεν καταλαβαίνει γιατί ενοχλούμαστε τόσο, μιλάμε για ένα ξενοδοχείο 4 αστέρων και πως πρώτη φορά της κάνουν φασαρία πελάτες ενώ τους έχει δωθεί upgrade στα δωμάτια τους. Ψέματα κι αυτό. Ποιο upgrade? 4 αστέρων το ένα, 4 και το άλλο. Οκ, έχει λίγο καλύτερες κριτικές στο booking, αλλά και τι να λέει. Έχει τέτοιο αγενές σχεδόν υφάκι μέχρι που αρχίζει η Κλαίρη να της μιλάει πιο έντονα και να ζητά να μιλήσει με τον υπεύθυνο της. Τότε ξαφνικά και όλως τυχαίως (δεν νομίζω) μοιάζει πιο εξυπηρετική και ζητάει λίγη ώρα για να δει τι μπορεί να κάνει. Ζητάμε κι εμείς λίγο ακόμα αναμονή από την Ταϋλανδή κι αυτή αποδεικνύεται φοβερή επαγγελματίας, δείχνοντας συνεχώς ευγένεια και υπομονή μετά συνοδεία χαμόγελου. Ο οδηγός όμως αν και ήρεμος στην αρχή, έχει αρχίσει να εκνευρίζεται. Πρέπει να παραδώσει το βαν ο δόλιος τι να κάνει! Βλέπετε δεν είναι που περιμένουν τόση ώρα μόνο για να βρούμε την άκρη με το πρακτορείο μας. Περιμένανε ήδη πιο πολύ ώρα όσο εμείς ψάχναμε την βαλίτσα της Κλαίρης..! Μας ξαναπαίρνει η υπάλληλος από Ελλάδα για να μας πει πως δεν υπάρχει δωμάτιο στο Narai να εξυπηρετηθούμε σήμερα και έτσι συνεχίζεται ο τσακωμός από το τηλέφωνο. Παραιτούμαστε μιας και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο και μπαίνουμε στο βαν για να πάμε στο Majestic Grande.

Όχι μόνο τα χει κάνει σκατά με το ξενοδοχείο μας, αλλά από ότι καταλαβαίνουμε ούτε την δωρεάν ξενάγηση στην Μπανγκόκ έχει κανονίσει, η οποία πήγαινε δώρο με τα αεροπορικά. Πόσο μη επαγγελματίας μπορεί να είναι? Πόσο! Υπάρχει περίπτωση να ξανακανονίσω ποτέ κάτι με το συγκεκριμένο πρακτορείο? Της λέμε πως ότι νέο υπάρχει να μας στείλει μήνυμα στο κινητό ή στο προσωπικό μου mail. Δεν έχει νόημα να χαλάσουμε και μια περιουσία στο τηλέφωνο, αν και μάλλον το έχουμε κάνει ήδη. Όντας τσαντισμένη έχω σκοπό να γράψω ένα μακρύ σεντόνι παραπόνων για την συγκεκριμένη κοπέλα και να το στείλω βουρ στον προϊστάμενο της. Ήδη συντάσσω στο μυαλό μου το mail. Αφού φτάνουμε στο ξενοδοχείο (το οποίο ομολογουμένως είναι παραπάνω από μια χαρά), δίνουμε πάλι μια εγγύηση των 1000 μπατ, άσχετα αν η διαμονή μας είναι προπληρωμένη. Ανεβαίνουμε στο δωμάτιο μας και μπαίνουμε κατευθείαν στο ίντερνετ (ευτυχώς έχει WI-FI) για να δούμε τι άλλη ενημέρωση υπάρχει.

Ανοίγω ένα απολογητικό mail το οποίο είναι γραμμένο στα greeklish (άλλο κι αυτό), να μας ζητάει χίλια συγνώμη για την όλη παρανόηση, πως σε λίγο θα μας στείλει την επιβεβαίωση για την ξενάγηση (χμ τώρα το θυμήθηκε κι αυτό) και πως αύριο έχει την δυνατότητα να μας πάει στο ξενοδοχείο που είχαμε επιλέξει αρχικά. Ναι, είμαστε για να χάνουμε κι άλλη ώρα με το να μεταφερόμαστε σε άλλο ξενοδοχείο. Λες και θα μείνουμε πολλές μέρες εδώ! Άσε που την ώρα που θα πρέπει να κάνουμε check out από το MajesticGrande θα βρισκόμαστε στην ξενάγηση. Της απαντώ με ένα πολύ ευγενικό αλλά κραχτερό mail και παίρνω ως απάντηση ένα ακόμα ευγενέστατο και τυπικό (αν και στα greeklish πάλι) κατεβατό. Από την ώρα που την φοβερίσαμε πως θα μιλήσουμε με τον υπεύθυνο της, οι κινήσεις της αν και κατόπιν εορτής είναι άκρως επαγγελματικές και πιστεύω πως το κάνει για να έχει την θέση της καλυμμένη σε περίπτωση που όντως σκοπεύουμε να την εκθέσουμε. Να δείξει δηλαδή πως έκανε ότι μπορούσε. Πραγματικά τώρα, δεν μπορεί να κάνει τίποτα παραπάνω.

Παρόλο που σκόπευα όντως να την εκθέσω, δεν μου πάει η καρδιά να κάνω κάτι τέτοιο. Κι αν ήταν τυχαίο κι ενώ έχει ανάγκη την δουλειά της, της προκαλέσω σοβαρό πρόβλημα? Έχω δίπλα μου και μια απολυμένη μην ξεχνιόμαστε. Κάνει λάθη αυτός που δουλεύει έχω μάθει κι είναι σωστό. Μου την έσπασε περισσότερο που αντί να δικαιολογηθεί στα σοβαρά και να ζητήσει συγνώμη έλεγε ψέματα. Και όχι μόνο ψέματα, ούτε καν πιστευτά. Ας είναι. Προς το παρόν την αφήνω να πιστεύει πως θα έχει μπελάδες. Μπας κι αρχίσει να προσέχει περισσότερο. Οι λαλακίες επιστρέφονται και οι καλές πράξεις επίσης. Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί για κάποιον λόγο να είναι για καλύτερα να μείνουμε εδώ. «Ε αδερφούλα, έτσι δεν πρέπει να την δούμε?» «Ε ναι» μου λέει και το εκλαιράκι μου. Φταίμε κι εμείς βέβαια. Αλλά με το χάος που επικρατούσε τότε με την ξαφνική απόλυση, πάλι καλά που τσεκάραμε και τα αεροπορικά! Πάλι καλά που το ζώον τα χε κλείσει σωστά! Το σημερινό λοιπόν μάθημά μας είναι πως διπλό και τριπλό τσεκάρουμε το οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτά που κανονίζει το πρακτορείο για μας. Όπως δηλαδή κάνουμε με το οτιδήποτε κανονίζουμε μόνοι μας.

Πάει στην βαλίτσα της και το λουκέτο είναι σπασμένο, ενώ το φερμουάρ είναι λίγο ανοιχτό. Ωραίες είμαστε και πάλι. Ούτε αυτό το τσεκάραμε στο αεροδρόμιο όταν τελικά την βρήκανε και μας την φέρανε. Τώρα, να χε σπάσει τυχαία (ένα κλασσικό μικρό λουκετάκι ήταν, όχι κάτι σπουδαίο), να το χαν σπάσει επίτηδες και για αυτόν τον λόγο χάθηκε για λίγο η βαλίτσα…? Who knows? Τσεκάρει ετεροχρονισμένα ότι δεν λείπει κάτι και κουρασμένα λέει: «Άντε πάμε να κάνουμε μπάνιο και να πάρουμε μια ιδέα από Μπανγκόκ by night». Φτάνουν τα στραβά για σήμερα.

 

[KLEOPATRA]

Αντε παμε να βγουμε βολτα!

 

[zmaria]

Σχεδόν ανανεωμένες μετά από ένα υπερ-απαραίτητο μπανάκι, φεύγουμε από το ξενοδοχείο και οδεύουμε προς τον κεντρικό δρόμο Sukhumvit, όπου θα αναζητήσουμε ένα από τα ξακουστά τουκ τουκ. Ο μικρός πεζόδρομος που περνάμε για να φτάσουμε ως εκεί είναι γεμάτος με κωλόμπαρα όπου πόρνες στέκονται ανέμελα περιμένοντας πελάτες. Η απόλυτη αντίθεση. Από την μία η χλίδα (το ξενοδοχείο) κι από κάτω ακριβώς η φτώχεια. Λίγοι πελάτες βρίσκονται σε κάποια από αυτά τα μαγαζιά πίνοντας ήσυχα την μπίρα τους (πως πάνε οι μπάρμπες στα καφενεία? ένα τέτοιο πράμα). Βρίσκουμε άμεσα ένα τουκ τουκ (δεκάδες έχει στην σειρά) και ζητάμε στον οδηγό (απαραίτητη η συμφωνία ποσού πριν ανέβουμε τελικά) να μας πάει στην Patpong. Νυχτερινή αγορά και παράλληλα red light district. Ο τουκτουτζής μας κάνει τον ξύπνιο και μας ζητάει 250 μπατ. Η τιμή κατεβαίνει στα 150 θέλει δεν θέλει και μετά από μια ωραία βόλτα με το συμπαθητικό τρίκυκλο φτάνουμε στην αγορά. Βρίσκεται ανάμεσα από τους δρόμους Silom και Surawong, πολύ κοντά στο skytrain, στάση Sala Daeng,

Ένας μεγάλος δρόμος είναι γεμάτος με πάγκους πώλησης προϊόντων και στις δυο πλευρές, ενώ ακριβώς πίσω από τους πάγκους (και των δυο πλευρών) υπάρχουν αμέτρητα, τα περισσότερα άδεια (τόσα πολλά που είναι) μπουρδελομάγαζα, όπου μέσα βρίσκονται πολλά ημίγυμνα (και κάποια τσίτσιδα) κορίτσια. Μερικά χορεύουν ήδη πάνω σε στύλους και κάποια άλλα πειράζονται προκλητικά μεταξύ τους. ΚΟΡΜΑΡΕΣ! Τόσα μαζεμένα στριπτιτζάδικα με τόση προσφορά νεανικών κορμιών προς σεξουαλική πώληση δεν έχω δει ποτέ και πιθανόν ούτε πρόκειται. Όση ώρα χαζεύουμε την αγορά, πέρα από τους κράχτες των μαγαζιών που μας φωνάζουν να μπούμε μέσα, διάφοροι Ταϋλανδοί μας παίρνουν στο κατόπι και επιμένουν να μας δώσουν κάτι μικρά φυλλάδια. Σε κάποια φάση σταματάω αφενός από περιέργεια για να δω τι γράφουν, αφετέρου γιατί σχεδόν με το ζόρι μου το βάζει στο χέρι. Λίστα με καμιά εικοσαριά υπηρεσίες που προσφέρουν τα μαγαζιά. Ένα που θυμάμαι? Ping pong pussy show. Αηδιάζω και το δίνω πίσω στον Ταϋλανδό, ο οποίος εξακολουθεί να μας έχει πάρει από πίσω και να προσπαθεί να μας πείσει να επισκεφτούμε τα σπέσιαλ πολύ ωραία όπως επιμένει σόου, καταντώντας κάτι παραπάνω από κουραστικός. Τι το θελα κι εγώ να σταματήσω? Αηδία, όχι γιατί ήρθα από μοναστήρι και δεν ξέρω που βρέθηκα, σοκ όχι για τον τύπο υπηρεσιών που στο κάτω κάτω ανήκουν στο αρχαιότερο επάγγελμα, αλλά για την ποσότητα που κινείται όλο αυτό! Η πορνεία στην Ταϋλάνδη είναι τραγικά μεγάλη, είναι απολύτως φυσιολογικό να υπάρχει στο μέγεθος που υπάρχει κι ο σεξοτουρισμός καλά κρατεί. Κανένας ταξιδιώτης δεν πρέπει να επιμένει πως αυτοί που πάνε για σεξοτουρισμό είναι λιγότεροι από όσους την επισκέπτονται για τις ομορφιές της. Δεν είναι έτσι δυστυχώς. Είχαμε σκοπό να πάμε σε ένα από αυτά τα σεξ σόου, όπως και στα άλλα με τις τραβεστί, έτσι για εμπειρία μιας και βρεθήκαμε εδώ, αλλά δεν μας βγαίνει. Γιατί να πάμε? Για να λέμε πως πήγαμε στην Ταϋλάνδη και wow εκεί γίνεται αυτό κι αυτό?

Κατά τα άλλα η κοσμοσυρροή στην αγορά βαίνει κανονικά, χωρίς να επηρεάζεται καθόλου από την ξεδιάντροπη πορνεία που βρίσκεται μια ανάσα από αυτούς, το πλήθος είναι ασφυκτικό και ακατάλληλο για κλειστοφοβικούς ενώ τα απαραίτητα παζάρια όπως σε κάθε αγορά δίνουν και παίρνουν. Ντόπιοι, τουρίστες, οικογένειες, μοιάζουμε σφιχταγκαλιασμένοι έτσι κοντά που είμαστε ο ένας με τον άλλον. Προσοχή σε πορτοφολάδες, το μέρος είναι τόσο crowded που είναι εύκολο να γίνει η ζημιά, αν και γενικά η περιοχή θεωρείται ασφαλής. Η αγορά είναι ανάξια λόγου, πέρα από διάφορα σουβενίρ όλα παραμοιάζουν φθηνά (τσάντες, ρολόγια κοκ μαϊμούδες) και τίποτα δεν μας κάνει κούκου για να αγοράσουμε. Να την κάνουμε από δω Κλαιράκι, τσάμπα περιφερόμαστε σαν τις άδικες κατάρες.

Βολτάρουμε με τα πόδια συνεχίζοντας την πρώτη μας γνωριμία με την πόλη, μέχρι να καταλήξουμε κάπου για φαγητό. Θα ήθελα πολύ να πειραματιστούμε σε κάποιον από τους άπειρους πάγκους μικροπωλητών που είναι γεμάτοι με street food αλλά με την Κλαίρη παρέα, δεν το λέω καν. Άσε που μας έχει πιάσει η γκαντεμιά στην Ταϋλάνδη και το τελευταίο που θα ήθελα είναι να περάσω τα επόμενα δύο και μοναδικά εικοσιτετράωρα αγκαλιά με την τουαλέτα. Πολλοί από τους πάγκους συνοδεύονται κι από μικρούς χώρους με πλαστικές καρέκλες και τραπέζια όπου είναι γεμάτοι με ντόπιους κυρίως πελάτες κι οι οποίοι μοιάζουν να καταευχαριστιούνται το φαγητό τους. Οι μυρωδιές είναι ξεσηκωτικές…. Μου έχουν σπάσει την μύτη! Πεινααααάω! Εντυπωσιάζομαι από την ποικιλία και την ποσότητα των τουκ τουκ, κάποια είναι παμπάλαια αλλά στολισμένα ενώ αρκετοί, κυρίως νεαροί τα έχουν πολύχρωμα, μοντέρνα και πολύ φροντισμένα. Πέρα από κάποιες προσωπικές πινελιές που προσθέτουν οι οδηγοί, τα περισσότερα έχουν διάφορες φωτογραφίες της βασιλικής οικογένειας όπως και διάφορα θρησκευτικά σύμβολα πέρα από τα κλασσικά μικρά ομοιώματα Βούδων. Τα ταξί είναι κι αυτά πολύχρωμα, πρασινοκίτρινα, μπλε, πορτοκαλί, φούξια! Φούξια ταξί έχετε ξαναδει? Η Κλαίρη ενθουσιάζεται! Ταξί δεν θα πάρουμε καθόλου όσο θα είμαστε εδώ. Τουκ τουκ με τα μπούνια! Η Μπανγκόκ είναι ένα χάος, περισσότερη κίνηση δεν έχω δει πουθενά, ούτε και τόσο νέφος. Η Αθήνα φαντάζει συμπαθητική σε σχέση με την κυκλοφοριακή τρέλα αυτής της μεγαλούπολης. Η ατμόσφαιρα μοιάζει με κάτι παραπάνω από μολυσμένη, ενώ η υγρασία είναι εκνευριστική.

Περπατάμε, περπατάμε, περπατάμε… Ούτε κι εγώ δεν ξέρω πόση ώρα. Δεν σταματάμε επιτέλους? Καταλήγουμε σε ένα εστιατόριο (τρόπος του λέγειν) που δεν συγκρατώ το όνομα του (τέτοια ώρα –τέτοια κούραση- τέτοια λόγια) και είναι σχεδόν γεμάτο με κόσμο. Περισσότεροι ντόπιοι και αρκετοί όμως τουρίστες τρώνε εδώ και όλοι μοιάζουν κεφάτοι.

Καθόμαστε σε ένα ακριανό τραπεζάκι όπου μπορούμε να χαζεύουμε την πολύβουη κίνηση και συγχρόνως να βλέπουμε όλο το μαγαζί και τις παρέες του. Παραγγέλνουμε το λιτό μας δείπνο το οποίο αποτελείται από τηγανητό κοτόπουλο και τηγανητό ρύζι και το συνοδεύουμε με δυο μπίρες. Ε ναι μπίρα θα πιω κι εγώ, τι να πάρω εδώ, χύμα κρασί(!) ή μήπως κοκτέηλ! Το φαγητό είναι συμπαθητικό και γρήγορα υφίσταται εξαφανιζόλ. Μια ταλαίπωρη Ταϋλανδή γιαγιά βολτάρει πάνω κάτω προσπαθώντας να πουλήσει κάτι φορετά υφάσματα, τα οποία όταν τα βάλεις στα χέρια σου φαίνεται λες κι έχεις κάνει tattoo όλο το χέρι. Αντίστοιχα είχα δει σε ένα χορευτικό σόου και μου άρεσαν ως τρικ. Ψηνόμαστε να αγοράσουμε για να κάνουμε πλάκα backhome (εγώ στην δουλειά μου, ικανή θα με είχαν), είναι φθηνότατα (μπορεί κι ένα ευρώ) αλλά η γιαγιά δεν κατεβάζει την τιμή και μας έχει σπάσει τα νεύρα με την επιμονή της. Αποφασίζω παρά τις διαμαρτυρίες της Κλαίρης πως θα αγοράσουμε από αλλού. Παρασύρεσαι με το παζάρι, την βλέπεις εγωιστικά, πεισμώνεις και δεν αντιλαμβάνεσαι την αξία της τιμής. Όταν αργότερα αντιλαμβάνομαι σε τι εξευτελιστικό ποσό έκανα παζάρι στην κακομοίρα γιαγιά ξενερώνω πολύ με την πάρτη μου…. Αν είχα καθρέφτη μπροστά μου θα με έφτυνα..

Προς τα μέσα του μαγαζιού, απέναντι και πολύ κοντά μας, κάθεται μια τετραμελή, δυτικής προέλευσης, παρέα η οποία αποτελείται από 2 γυναίκες (η μία είναι αρκετά παχουλή και ροδοκόκκινη), έναν ήσυχο νεαρό κι έναν μεγαλύτερο άντρα με άσπρα μαλλιά (όσα του έχουν απομείνει τέλος πάντων), ο οποίος μοιάζει με τον αρχηγό της παρέας και είναι ταμάλα αντιπαθητικός. Γνήσια φάτσα πορνόγερου, κάτοχος ενός περήφανου άσπρου μουστακιού και του πιο χυδαίου χαμόγελου που έχω δει ποτέ μου. Όση ώρα είμαστε εκεί στέκεται όρθιος, με το ένα του πόδι ανεβασμένο μάγκικα σε μια καρέκλα, λικνίζεται με ένα πονηρό ύφος που μου μοιάζει πως θαρρεί ότι είναι και σέξι (έλα Παναγία μου!) και κάθε φορά που περνάνε οι σερβιτόρες, άλλοτε τις πειράζει λεκτικά κι άλλοτε τις χουφτώνει κανονικά. Αυτές δεν κάνουν κιχ, παρά σκάνε χαμόγελα. Προτρέπει τις τριγύρω γυναίκες να σηκωθούν και να χορέψουν σε ένα κάτι σαν στύλο που βρίσκεται εκεί και δυο τρεις τσιμπάνε και επιδίδονται άτεχνα στο σπορ χωρίς να βγάλουν τα ρούχα τους βέβαια. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά πως είναι όλες πόρνες, αλλά είναι πολύ πιθανόν. Μια από αυτές (που είναι σίγουρα), κάθεται δίπλα σε μια παρέα που απαρτίζεται από αυτήν, μια άλλη κοπελιά και έναν άντρα που βρίσκεται ανάμεσα τους να χαίρει τα χαϊδολογήματα και των δυο. Ο πορνόγερος συνεχίζει να ασχολείται με όλο το μαγαζί και παρόλο που επίτηδες δεν τον κοιτάμε καθόλου, δεν ξεφεύγουμε της προσοχής του. Μας κοιτάει συνέχεια, μας χαμογελάει με αυτό το γλοιώδες χυδαίο χαμόγελο, κάποια στιγμή σηκώνει την μπίρα του να κάνουμε cheers και μας λέει κάτι σαν lighten up girls! και καλά χαλαρώστε. Χορέψτε με μας. Μετά από ένα ξεπαγιαστικά κρύο χαμόγελο ως απάντηση ξενερώνει που δεν έπιασε η γοητεία του (!!!!!!!!!!!!) και μάλλον μας κράζει με την παρέα του ότι είμαστε σνομπ, ψηλομύτες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Το σίχαμα..

Παρόλο τον εκνευρισμό μου με τον γέρο και γενικότερα με όλο αυτό που κυριαρχεί στην πόλη (σε ΟΛΗ την πόλη, δεν ψάχνουμε για να βρούμε πόρνες ή σεξουαλικά όργια με την επωνυμία shows, υπάρχουν ΠΑΝΤΟΥ, μου αρέσει που δυσανασχετούσα με το Σαμούι, εδώ η κατάσταση δεν συγκρίνεται) φτάνει η ώρα που θα ηρεμήσω. Ένας πιτσιρικάς μικροπωλητής στέκεται στο πεζοδρόμιο, αφήνει την λιγοστή πραμάτειά του στην άκρη και με την παρότρυνση των γύρω (φαντάζομαι πως είναι γνωστός στην περιοχή) αρχίζει να χορεύει break dance αφήνοντας με κατάπληκτη. Κατάπληκτη γιατί είναι πολύ μικρός (7-8 χρόνων) και επιδίδεται σε τόσες πολλές φιγούρες, τις οποίες ποιος ξέρει από που τις έχει ξετρυπώσει! Μοιάζει να χει περάσει πολλές ώρες κάνοντας προπόνηση, προφανώς τις ώρες που δεν κάνει τον βιοπαλαιστή. Κι έχει και στυλ το σκασμένο πέρα από το ότι είναι κουκλί! Είναι πανέμορφος, έχει μεγάλα αθώα μάτια, όμορφα χειλάκια και όλο του το πρόσωπο βγάζει καλοσύνη και ευγένεια.

Φοβάμαι για αυτόν την ώρα που βάζει το κεφάλι στο έδαφος και επιχειρεί να κάνει σβούρες έτσι κι αυτό είναι παραπάνω από επικίνδυνο, συνήθως φοράς κράνος για να κάνεις κάτι τέτοιο και δεν θέλει πολύ, παρά ένα τσακ για να ξεφύγει από τα «χέρια» σου η κατάσταση και να σπάσει ο λαιμός σου. Για πλάκα μπορεί να γίνει. Τέλος καλό όλα καλά, ο λαιμός του είναι στην θέση του (μαζί και η καρδιά μου) μαζεύει ένα σωρό χρήματα από τους θαυμαστές του (κι από μας φυσικά) που τόση ώρα έχουν στραμμένη την προσοχή τους πάνω του, (δέχεται τα χρήματα με απίστευτη ταπεινότητα) ενώ ξεσπάνε σε χειροκροτήματα και κραυγές ενθουσιασμού στο τέλος της «παράστασης» και πηγαίνει στην ευχή του Βούδα. Εύχομαι να έχει ένα καλύτερο μέλλον γαμώτο. Γιατί να υπάρχουν παιδιά-βιοπαλαιστές? Ποιος τα ρώτησε?

Πληρώνουμε λίγα μπατ και σηκωνόμαστε να φύγουμε την ίδια ώρα που ο πορνόγερος δεν ξεχνά να μας καληνυχτίσει. Τα νεύρα μου, τα χάπια μου κι ένα τουκ τουκ να φύγω! Παίρνουμε ένα που εύκολα βρίσκουμε μπροστά μας και γυρνάμε κουρασμένες (τι πρωτότυπο) στο ξενοδοχείο μας.

Πέφτω για ύπνο νιώθοντας ευγνώμων που είμαι γυναίκα και ζω σε μια χώρα που έχει τα στραβά της, αλλά μου δίνει το δικαίωμα να ΖΩ ελεύθερη και η σεξουαλική μου ζωή να μην είναι προδικασμένη αλλά να την χειρίζομαι όπως γουστάρω ΕΓΩ. Μου δίνει το δικαίωμα, να μην αφήνω κανέναν ούτε να μου φέρεται σαν ζώο, αλλά ούτε και να το θεωρώ ως κάτι φυσιολογικό.

 

[varioAthens]

Με το παζάρεμα, πόσο δίκιο έχεις... Πορώνεσαι τόσο που καμιά φορά ζητάς να αγοράσεις σε παράλογες τιμές... Το έχω αισθανθεί κι εγώ...
Είσαι σίγουρη πώς το αγοράκι που χορεύει είναι μόνο 7-8 ετών??? Αυτός είναι ολόκληρος μαντράχαλος!

 

[zmaria]

Με το παζάρεμα, πόσο δίκιο έχεις... Πορώνεσαι τόσο που καμιά φορά ζητάς να αγοράσεις σε παράλογες τιμές... Το έχω αισθανθεί κι εγώ...
Είσαι σίγουρη πώς το αγοράκι που χορεύει είναι μόνο 7-8 ετών??? Αυτός είναι ολόκληρος μαντράχαλος!

Ναι μικρό ήταν, μάλλον στο πλάνο μοιάζει πιο μεγάλο! Άντε να βάλω έναν χρόνο 8-9 δηλαδή, παραπάνω δεν πάει.. Ρώτησα και την Κλαίρη για να μαι σίγουρη. Ήταν απίστευτος, πολύ όμορφος..

 

[KLEOPATRA]

Οντως ειμαστε τυχερες που ζουμε στις χωρες που ζουμε ..και φαντασου -ακομα χειροτερα απο τις Ταυλανδες-τις Μουσουλμανες στα σκληροπυρηνικα κρατη.

 

[babaduma]

και φαντασου -ακομα χειροτερα απο τις Ταυλανδες-τις Μουσουλμανες στα σκληροπυρηνικα κρατη.

Σωστά το είπες: Μόνο να το φανταστείς μπορείς. Εκτός κι αν έχεις στοιχεία...

 

[KLEOPATRA]

Και ουτε να το φανταζομαι θελω ..μη σου πω!

 

[zmaria]

Είμαστε πολύ τυχεροί σε σχέση με πολλούς ανά τον κόσμο, μόνο που στην καθημερινότητα ξεχνιόμαστε δυστυχώς....

 

[zmaria]

Σηκωνόμαστε αρκετά πρωί, γιατί στις 9.30 θα μας παραλάβουν για την μίνι ξενάγηση στην Μπανγκόκ. ΩΧ… σαν να έχω ένα θεματάκι με το στομάχι μου.. Μου αρέσει που δεν ήθελα να φάω streetfood για να αποφύγω κάτι τέτοιο. Καλά ας συμφωνούσε η Κλαίρη και θα σου ‘λεγα εγώ τι θα σαβούριαζα πάλι.. Τώρα βρήκε να συμβεί κι αυτό. Τώρα που θα μπορούσα να φάω σαν βόιδι από ένα τεράστιο μπουφέ, όπως συνηθίζεται στα 4άστερα ξενοδοχεία, ενώ τόσες μέρες την έβγαζα με υποτυπώδες πρωινό, με μπανάνες και κρουασάν δηλαδή. Τα πράγματα δεν είναι τραγικά, αλλά μάλλον πρέπει να προσέχω -αν θέλω να έχω. Δηλαδή κατεβαίνω στο πρωινό και δεν επιδίδομαι σε κτηνώδεις καταβροχθίσματα ως συνήθως, παρά μαζεύομαι κι αντί να πάρω τα κλασσικά που συνηθίζω (ομελέτες, μπέικον, τυριά κτλ κτλ γεμάτα λιπαρά), βολεύομαι με μπόλικο….. ρυζάκι! Να και κάτι που δεν έχω ξανακάνει. Ρύζι αχνιστό για πρωινό!! Τρώω βέβαια και κάτι σφολιατοειδή γλυκά, δεν αντέχω να μην παρασυρθώ καθόλου, αλλά το ρυζάκι, ρυζάκι. Κι ο Βούδας βοηθός!

Σήμερα πρέπει να ντυθούμε συντηρητικά, θα μπούμε σε ναούς. Πέρα από τα πόδια μας (από το γόνατο και πάνω), πρέπει και οι ώμοι μας να είναι καλυμμένοι. Πράγμα δύσκολο, μιας και δεν έχουμε κάτι τέτοιο στην γκαρνταρόμπα μας, όλα είναι έξωμα ή στράπλες, οπότε παίρνουμε ζακετάκια μαζί μας παρόλο που ξέρουμε πως θα σκάσουμε από την ζέστη. Και πάλι καλά που τα έχουμε κι αυτά, τα φορούσαμε φεύγοντας από την κρύα Ελλάδα, αλλιώς δεν θα υπήρχαν στις βαλίτσες. Κατεβαίνουμε κάτω, ένας ντόπιος ξεναγός μας καλοσωρίζει φιλόξενα και μπαίνουμε νυσταγμένες (ως ταϋλανδοσυνήθως) στο βαν. Καλημερίζουμε τους υπόλοιπους και βλέπουμε πως είμαστε οι μόνες γυναίκες. Μια τριάδα full of energy παππούδων βρίσκεται στην γαλαρία (άτσα τους!) κι άλλοι τρεις σαραντάρηδες κάθονται μπροστά τους. Βολευόμαστε κι εμείς και ξεκινάμε.

Στον δρόμο ρουφάμε τις στιγμές καθημερινότητας της Μπανγκόκ, την πόλη των αγγέλων ταϋλανδιστί, όση ώρα ο φιλικός ξεναγός δίνει διάφορες πληροφορίες. Είναι από τους καλούς ξεναγούς, δεν βαριέται καθόλου και δεν σταματάει να μιλάει για την πόλη. Όταν σου τυχαίνει τέτοιος ξεναγός, σταματάς να αντιπαθείς τα γκρουπάτα. Μόνο που όλη αυτή η προσπάθεια πάει σχετικά χαμένη, μιας και πραγματικά δυσκολεύομαι πααααάρα πολύ να τον καταλάβω τι λέει, η προφορά των αγγλικών του είναι ένα μαύρο χάλι, σε αντίθεση με την πλουσιότητα της διάθεσης και των πληροφοριών του. Το βαν, δεν είναι ο ιδανικός τρόπος για να ξεναγηθείς, ειδικά σε αυτήν την μεγαλούπολη με την τόση κίνηση, αλλά αποτελεί για μας ο μοναδικός τρόπος με τις λίγες μόνο ώρες που μπορούμε να διαθέσουμε. Είναι και δωρεάν, οπότε γιατί όχι? Γενικότερα όμως είναι προτιμότερο να διανύσεις τις αποστάσεις με το skytrain ή μέσω του ποταμού Chao Phraya, αλλιώς τον Ποταμό των Βασιλέων. Τα πολλά κανάλια γύρω από τον ποταμό, αποτελούν την Βενετία της Ανατολής όπως λένε. Με αυτά τα μέσα λοιπόν, εναέρια (ας το πούμε) ή πλωτά, θα μπορέσεις να αποφύγεις κατά πολύ την τρομερή κίνηση. Και το ανυπόφορο νέφος, μην ξεχνιόμαστε. Δεν είναι τυχαίο που αρκετοί οδηγοί και κυρίως τουκτουτζήδες και μηχανόβιοι (μιλάμε για πολύ μηχανάκι, ποια Αθήνα?) που ως οι περισσότερο εκτεθειμένοι στην ατμοσφαιρική ρύπανση, κυκλοφορούν με μάσκες! Εδώ να προσθέσω πως οι περισσότεροι μηχανόβιοι φοράνε ΚΑΙ κράνος! Δεν το περίμενα!

Πλησιάζουμε το Μεγάλο Παλάτι (Grand Palace), το οποίο βρίσκεται πάνω σε ένα νησάκι του Chao Praya. Δεν δύναται ταξίδι στην Μπανγκόκ και να μην επισκεφτείς το συγκρότημα του Μεγάλου Παλατιού. Καλή η έξαλλη νυχτερινή ζωή, καλό (?)το εξευτελιστικής τιμής ψώνισμα γυναικών, ακόμα καλύτερη η υπέροχη ταϋλανδέζικη κουζίνα κι ο χαβαλές γενικότερα, αλλά εδώ κάτι υπάρχει και είναι σπουδαίο. Έχει χαρακτηριστεί μέχρι και ως το 8ο θαύμα του κόσμου. Το Μεγάλο Παλάτι αποτελείται από τρία κύρια τμήματα, την Αίθουσα του Θρόνου, την Βασιλική κατοικία και τον Ναό του Σμαραγδένιου Βούδα (Wat Phra Kaew) όπου και βρίσκεται το περίφημο, κατασκευασμένο από διαυγή νεφρίτη άγαλμα του Βούδα, ύψους 45 μέτρων. Στον ίδιο χώρο βρίσκεται το Coin Pavilion, μουσείο βασιλικών εμβλημάτων, το οποίο περιλαμβάνει ακόμα και σπουδαία συλλογή νομισμάτων της Ταϋλάνδης από τον 11ο αιώνα. Το Μεγάλο Παλάτι άρχισε να χτίζεται το 1872 και μέχρι τον 20στό αιώνα αποτελούσε τον τόπο διαμονής της βασιλικής οικογένειας. Σήμερα ζούνε στο παλάτι Chitralada. Οι εικόνες είναι όμορφες και ενδιαφέρουσες, κυρίως γιατί είναι εικόνες που τα συνηθισμένα στην Ευρώπη μάτια μας, τις κάνουν έτσι κι αλλιώς διαφορετικές. Αυτή είναι και η πρόκληση ενός ταξιδιώτη φαντάζομαι, η αναζήτηση καινούριων εικόνων και οπτικών ερεθισμάτων. Δεν αντέχω άλλους καθεδρικούς ναούς! Όχι άλλα νεοκλασσικά κτίρια! I need a break για λίγο από όλα αυτά! Εδώ στο Μεγάλο Παλάτι λοιπόν, τα πάντα είναι καινούρια και τα μάτια μας τα κοιτάνε ορθάνοιχτα και με προσμονή. Τα κτίρια είναι ταϋλανδέζικης αρχιτεκτονικής με χρυσές κορυφές και περίτεχνες πολύχρωμες στέγες, πορσελάνινες διακοσμήσεις, επίχρυσους και μαρμάρινους δράκους, κάθε ειδών Βούδες και θεότητες, υπέροχες τοιχογραφίες ενώ διάφοροι μικροί φροντισμένοι κήποι γύρω γύρω συμπληρώνουν όλη αυτή την ομορφιά με την πράσινη πινελιά τους.

Γενικά, όλοι οι χώροι του συγκροτήματος είναι εξαιρετικά περιποιημένοι και καλοδιατηρημένοι. Ένας μεγάλος αριθμός εργαζόμενων φροντίζει για όλη αυτή την καλαισθησία.

Δίπλα στο συγκρότημα βρίσκεται ο ναός του Ξαπλωμένου Βούδα (Wat Pho), κουράστηκε ο κακόμοιρος και είπε να ξαπλώσει! Οκ Ταϋλανδόπληκτοι πλάκα κάνω μην βαράτε. Φοβερά εντυπωσιακός, τεράστιος, ολόχρυσος, ύψους 15 μέτρων, μήκους 46 μέτρων και βάρους 5,5 τόνων παρακαλώ! Τον άτιμο!

Ο ναός αυτός θεωρείται το «Πρώτο πανεπιστήμιο της Ταϋλάνδης» και συν τοις άλλοις, διδάσκεται η τέχνη του παραδοσιακού ταϋλανδέζικου μασάζ. Χμμ τέτοια μαθήματα αξίζει να τα κάνεις δώρο κάπου, στον φίλο σου ας πούμε και μετά όλο προθυμία να του προτείνεις να γίνεις το πειραματόζωό του. Μα τι σου είναι ο πρόθυμος άνθρωπος… Στο θέμα μας τώρα. Ανά διαστήματα βλέπεις διάφορους πιστούς να κάνουν ήσυχα την προσευχή τους.

Για να μπεις στους ναούς επιβάλλεται να βγάλεις τα παπούτσια σου και να τα αφήσεις σε μια μεγάλη (κάτι σαν) παπουτσοθήκη που είναι ακριβώς απ’ έξω, παραγεμισμένη από υποδήματα τουριστών και πιστών, οι οποίοι αφού τα βγάλουν, εξαφανίζονται στους ασφυκτικά γεμάτους ναούς. Ο ξεναγός παραμένει έξω φύλακας όσο εμείς περιφερόμαστε στους εκάστοτε ναούς για να φυλάει τα παπούτσια μας. Όχι πως υπάρχει κίνδυνος λέει, έτσι για να είμαστε σίγουροι. Επίσης, όπως είπα αρχικά πρέπει να είσαι κόσμια ντυμένος. Αν τυχόν δεν είσαι, σου δίνουν κάτι μακριά υφάσματα και τα φοράς. Ο ξεναγός, κάθε φορά πριν μπούμε φροντίζει να μας θυμίσει να φορέσουμε τα ζακετάκια μας, το οποίο και κάνουμε βέβαια πριν καν μας το πει. Είναι άνθρωπος που τηρεί τον σεβασμό με ευλάβεια. Ιδρώνω απίστευτα με το ζακετάκι πάνω μου, η υγρασία είναι αφόρητη, αλλά τι να κάνω πέρα από υπομονή. Μας δίνεται η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε κομμάτι από την προσευχή των μοναχών, γονατισμένες σε μια ακρούλα.

Έξω από τον ένα ναό υπάρχει μια γαβάθα γεμισμένη με νερό και ξυλαράκια από τα οποία κρέμονται κάτι φρούτα σαν αχλάδια. Τα βουτάς στο νερό και ακουμπάς με αυτά το κεφάλι σου για να αποκτήσεις δύναμη και υγεία. Κάτι σαν τον δικό μας αγιασμό.

Ανά διαστήματα συναντάμε στρατιώτες που παρελαύνουν σαν κάτι καθιερωμένο κι άλλες φορές κάνουν ασκήσεις προσοχής.

Παρατηρώ μια νεαρή που μου έχει σκάσει με σορτσάκι θανάτου. Εκτός ότι δεν της πάει (κουτσομπολιό), απορώ με την ανεγκεφαλιά της. Οκ, μπορεί να είναι άσχετη και να μην ξέρει, αλλά σε ότι θεό και να πιστεύεις, όποια θρησκεία και να ασπάζεσαι ή και άθεος να είσαι ακόμα –δεκτόν- σε κανέναν ναό δεν μπορείς να μπεις ντυμένος ξέκωλο! Είμαι σίγουρη πως δεν θα την αφήσουν να μπει έστω και σκεπασμένη, αλλά κάνω λάθος. Τελικά την ντύνουν όπως όπως, αλλά οι άγριες ματιές των υπευθύνων πέφτουν σύννεφο. Οι οδηγοί το λένε ξεκάθαρα όσο αφορά την ενδυμασία, αλλά πάνω από όλα υπάρχει κι η απλή λογική, δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας!

Παρατηρώ ακόμα τον ένα από τους τρεις παππούδες, μπορεί και να είναι στα 90, πρέπει να φοράει γεροντική πάνα, περπατάει σιγά και προσεκτικά, σχολιάζοντας συνεχώς όλα αυτά που βλέπει γύρω του με ήρεμο και μορφωμένο τρόπο. Κι εγώ αν φορούσα καπέλο, θα του το έβγαζα, το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω. Ο άνθρωπος αποτελεί παράδειγμα και έμπνευση για όλους μας. Όσο μπορεί και περπατάει, «γυρνάει». Πάνω που παραπονιόμαστε με την Κλαίρη για την ζέστη και την υγρασία, κοιτάμε τον παππού, έπειτα οι ματιές μας συναντιούνται αποδοκιμαστικά και σταματάμε την γκρίνια! Νιάτα σου λένε μετά!

Μας πάνε και σε ένα «μουσείο» κοσμημάτων, πρώτα περνάμε από τον χώρο παραγωγής όπου συγκεντρωμένοι εργάτες κάνουν αφοσιωμένα την δουλειά τους και μετά προχωράμε στην έκθεση των ακριβών κατασκευών τους. Οι φωτογραφίες απαγορεύονται. Δεν αγοράζουμε τίποτα παρόλο που ως γυναίκες φυσικά και βρίσκουμε διάφορα να μας γυαλίσουν το μάτι αλλά no money no honey darling! Όση ώρα ξεναγούμαστε συζητάμε φιλικά με έναν κύριο που είναι μαζί μας στην ξενάγηση και κατάγεται από την Κωνσταντινούπολη. Σχολιάζουμε τα διάφορα που βλέπουμε και μιλάμε για τα ταξίδια μας ανά τον κόσμο. Είναι ωραίο να μιλάς για ταξίδια, όπως για κάθε τι που αγαπάς, ακόμα ωραιότερο είναι να μοιράζεσαι πληροφορίες με ανθρώπους διαφορετικής χώρας και νοοτροπίας από την δικιά σου. Τα ταξίδια δεν είναι μόνο τα μνημεία που είδες, αλλά κι οι άνθρωποι που συνάντησες στο διάβα σου.

Ένας ακόμα όμορφος ναός που επισκεπτόμαστε κοντά στο παλάτι Chitralada είναι ο Wat Benchamabophit γνωστός και ως ο μαρμάρινος ναός.

Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1899 μετά από απαίτηση του τότε βασιλιά Rama V και την είχε αναλάβει ο ετεροθαλής αδερφός του Narai. Όπως μαρτυρά και το όνομα του, ο ναός είναι φτιαγμένος από μάρμαρο (ιταλικό για την ακρίβεια), από τις κολώνες μέχρι και την αυλή, ενώ το εσωτερικό του είναι διακοσμημένο με χρυσό, όπως και με πολύτιμους πίνακες ζωγραφικής. Έχει ευρωπαϊκές επιρροές, όπως τα παράθυρα του ναού τα οποία είναι φτιαγμένα από ένα είδος βιτρό. Πέρα από τον κύριο Βούδα ο οποίος είναι ένα χρυσό άγαλμα σε μπλε φωτισμένο φόντο, 50 ακόμα χάλκινα αγάλματα Βούδων σε διάφορες μορφές και πόζες κοσμούν τον ναό.

Μπορείς να απολαύσεις από τόφαλο (εξκιούζε μουά) μέχρι και σκελετωμένο. Κάτω από το κάθε αγαλματίδιο, υπάρχει και επιγραφή με την ιστορία του κάθε Βούδα. Το 2005 ο ναός είχε τεθεί προς εξέταση ως υποψήφιο Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Τελικά δεν ξέρω τι έγινε. Αξίζει πάντως σίγουρα να τον επισκεφτεί κανείς.

Τέλος η ξενάγηση! Κρίμα που δεν πήραμε από τον ξεναγό ότι απλόχερα ήθελε να μας δώσει. Δεν τον καταλαβαίναμε όμως δυστυχώς, όση καλή διάθεση και να είχε. Στην αρχή τον ρωτούσαμε ότι δεν κατανοούσαμε, του ζητούσαμε να το ξαναπεί, αργότερα όμως νιώσαμε πως τον κουράζουμε και ίσως και να τον προσβάλουμε ζητώντας του ξανά και ξανά να τα λέει. Από ένα σημείο και μετά δεν ζητούσαμε διευκρινήσεις. Ότι πιάναμε, πιάναμε. Αυτό ήταν. Υπάρχει και το ίντερνετ. Άμα γουστάρετε κυρίες μου κοπιάστε και διαβάστε. Άλλωστε πόσα να μάθεις πια μέσα σε λίγες ώρες..

Αν έχεις μέρες, υπάρχουν άπειρα πράγματα να κάνεις και να επισκεφτείς στην Μπανγκόκ. Εμείς ως γνωστόν δεν προλαβαίνουμε, αλλά χωρίς να έχω πάει η ίδια ας σημειώσω κάποια άλλα βασικά αξιοθέατα και δραστηριότητες που διάβασα πως αξίζει να δεις και να κάνεις. Μόνο λίγες πληροφορίες και μόνο για λίγα σημεία. Από ναούς, η πρωτεύουσα της Ταϋλάνδης άλλο τίποτα (πάνω από 400) όπως και από μέρη να δεις επίσης. Για περεταίρω πληροφορίες και φωτογραφίες η «δεν μπορεί να τελειώσει την ιστορία της» σας παρακαλεί όπως χρησιμοποιήσετε τον γκούγκλη. Έχει αμέτρητα ίνφος…. Το λοιπόν:

Ο ναός της Αυγής (Wat Arun) Βρίσκεται στην δυτική όχθη του ποταμού Chao Phraya και διαγωνίως απέναντι από το Μεγάλο Παλάτι. Η κεντρική του παγόδα έχει ύψος 79 μέτρα. Είναι διακοσμημένο από πορσελάνη και μωσαϊκά, ενώ φημίζεται για την εντυπωσιακή θέα του στον ποταμό και την Μπανγκόκ.
http://www.watarun.org/index_en.html

Ο Ναός του Χρυσού Βούδα (Wat Trimitr) Βρίσκεται πολύ κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό Hua Lampong και στεγάζει τον 5 τόνων χρυσό Βούδα.

Siam ocean world Ένα από τα μεγαλύτερα ενυδρεία στην Νοτιοανατολική Ασία. Βρίσκεται στο υπόγειο του Siam Paragon mallκαι περιλαμβάνει περισσότερα από 30000 θαλάσσια ζώα.
http://www.siamoceanworld.co.th/

Ζωολογικός κήπος Dusit Είναι ο βασιλικός ζωολογικός κήπος της Μπανγκόκ και βρίσκεται πίσω από την βασιλική πλατεία. Καταλαμβάνει μια έκταση 35 στρεμμάτων και η μεγάλη συλλογή του αποτελείται από άγρια ζώα, πουλιά και ερπετά από Ασία και Αφρική.
http://www.zoothailand.org/index.php/en/the-zoological-park-organization/zoo/dusit-zoo

Vimanmek Royal Mansion Βρίσκεται πολύ κοντά στον ζωολογικό κήπο. Αρχοντικό-μουσείο της βασιλικής οικογένειας χτισμένο το 1900. Αποκαλείται αλλιώς «Κάστρο στα σύννεφα» και είναι κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου από το σπάνιο χρυσό ξύλο teak.
http://www.vimanmek.com/exhibit/vimanmek.php

Εθνικό Μουσείο της Μπανγκόκ Βρίσκεται στην αντίθετη πλευρά του SanamLuang. Υπάρχει από το 1874 ενώ είναι το μεγαλύτερο και με το πλουσιότερο υλικό σε ολόκληρη την Ταϋλάνδη. Διασκορπισμένο σε διάφορα κτίρια, αποκαλύπτει όλη την πολιτιστική και όχι μόνο ιστορία της χώρας.
http://www.thailandmuseum.com/thaimuseum_eng/bangkok/main.htm

Το σπίτι του Jim Thompson Βρίσκεται απέναντι από το Εθνικό Στάδιο. Ένας Αμερικάνος στρατιώτης που μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ταϋλάνδη. Πέρα από διάφορες δραστηριότητες, ασχολήθηκε πολύ με το μετάξι. Το όμορφο μέσα στο πράσινο σπίτι του με την μεγάλη προσωπική του συλλογή ταϋλανδέζικης τέχνης αποτελεί πια μουσείο. Το 1967 εξαφανίστηκε μυστηριωδώς…
http://www.jimthompsonhouse.com/life/index.asp

Ιστορικό πάρκο της Αγιουτάγια Η Αγιουτάγια, υπήρξε η πρωτεύουσα της Ταϋλάνδης προ της Μπανγκόγκ για 417 χρόνια και το ιστορικό πάρκο, η αρχαία αυτή πόλη περιλαμβάνει και διάσπαρτους ναούς του 14-18ου αιώνα. Το 1994 συμπεριλήφθηκε στα μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESKO.
http://www.ayutthaya-history.com/Historical_Sites_HistoricalPark.html

Damnuen Saduak Πλωτή αγορά, η οποία βρίσκεται 80χλμ νοτιοανατολικά της Μπανγκόκ. Αν αποφασίσεις να πας, πρέπει να ξεκινήσεις πολύ πρωί.
http://www.asiatravel.com/floating.html
Αυτό, μας «πονάει» πολύ που δεν προλαβαίνουμε να το κάνουμε.. Γενικά που δεν θα πάμε σε πλωτή αγορά, όχι μόνο την συγκεκριμένη, απλά αυτήν ξεχώρισα εγώ ψάχνοντας. Εικόνες από ντόπιους που με τις πολύχρωμες βάρκες τους και τα ψάθινα καπέλα τους να επιδίδονται σε αυτήν την ιδιαίτερη αγοραπωλησία, θα ήθελα να μπορούσα να τις δω κι από κοντά.

Κλείνει η παρένθεση με τα αξιοθέατα. Πάμε σε real χρόνο τώρα.

Σειρά έχουν οι αγορές. Να πάμε πρώτα σε ένα εμπορικό κέντρο μπας κι αποκτήσουμε κανένα φίνο ρουχαλάκι, ωραίο και οικονομικό. Δεν είμαστε και για πολλά έξοδα. Η μία είναι άνεργη κι η άλλη κάθε φορά που ταξιδεύει, το ταμείον γράφει μείον. Ζητάμε στον οδηγό του βαν να μας αφήσει στην Silom. Προορισμός μας το CentralWorld , το μεγαλύτερο shopping complex στην Μπανγκόκ και της νοτιοανατολικής Ασίας γενικότερα. Μπαίνεις μέσα κι αναρωτιέσαι πως μπορεί να υπάρχει τόση φτώχεια ακριβώς απ’ έξω, ή ακόμα πιο πολύ, πως μπορεί να υπάρχει ένας τέτοιος αγοραστικός οργασμός ανάμεσα σε τόση φτώχεια. Δεν βρίσκουμε κάτι που να μας ενθουσιάσει, ούτε περίφημες μάρκες σε πραγματικές τιμές ευκαιρίες. Να ένα κατάστημα miss sixty Κλαίρη, έχει καλύτερες τιμές σε περσινά κομμάτια, αλλά και πάλι, φτου, τίποτα το ιδιαίτερο. Αααα το zara είναι ακριβότερο από αυτό της Ελλάδας ή μου φαίνεται? Γιατί? Επειδή έρχονται από Ευρώπη? Πολλά τα μεταφορικά? Να ορίστε, τα παπούτσια τους είναι πολύ φθηνά, αλλά… Αλλά καλέ, πως είναι έτσι? Μωρ’ τι κακογουστιά είναι τούτη! Ψάχνω, ψάχνω κι ένα ζευγάρι δεν βρίσκω να αγοράσω! Πάλι αψώνιστη θα φύγω, α ρε Μαδρίτη που είσαι με τα φοβερά και φτηνά αλλά στιλάτα ρούχα σου! Ότι θυμάμαι χαίρομαι. Πάμε να φύγουμε, μην σπαταλάμε τσάμπα χρόνο, δεν είχαμε σκοπό έτσι κι αλλιώς να το γυρίσουμε όλο, μια ιδέα μας φτάνει. Ώρα τώρα να ξεχυθούμε στην πολύβουη μητρόπολη, να εξερευνήσουμε τους αμέτρητους πάγκους, να χαθούμε ανάμεσα στους ντόπιους, να παίξουμε παζαρεύοντας και να αγοράσουμε σουβενίρς. Πωωω έχουμε να πάρουμε και πολλά. Καλό μας κουράγιο.

Για πάμε στην υπαίθρια αγορά Siam, είναι και κοντά. Όσο κινείσαι στους δρόμους της Μπανγκόκ, αναπόφευκτα πεινάς, ωχ Παναγία μου τι μυρωδιές αναβλύζουν από τους πάγκους των άπειρων μικροπωλητών? Τι ψητά, τι σάλτσες, τι μπαχαρικά! Να σταματήσω λες να πάρω κάτι να τσιμπήσω? Αστο μωρέ, το στομαχάκι μου καλά τα πάει γιατί να το ταράξω? Κάνει και ζέστη, δεν θα μπορώ να κουνηθώ μετά. Αμάν, τι τα σκέφτομαι τώρα, θυμάμαι και τα κιλάκια που έχω βάλει εδώ στας Ταϋλανδας και δεν θέλω. Ούτε τα κιλά, ούτε να τα σκέφτομαι. Που να έτρωγα και όπως κανονικά θα ήθελα, βρε μπας και το Κλαιράκι για μένα δουλεύει τελικά? Και δεν πολυτρώμε γιατί δεν θέλει να παχύνω? Α ρε αδερφάκι μου και τι δεν θα ‘δινα να μου έκανες την έκπληξη και να σταματούσες ξαφνικά σε έναν μικροπωλητή για να φάμε καμιά λιχουδιά! Ναι ξέρω δεν απαγορεύεις, μεγάλη κοπέλα είμαι, ότι θέλω κάνω, ΑΛΛΟ γούστο έχει όμως να μοιράζεσαι!

Επόμενη αγορά η Pratunam. Κι οι 2 τους δεν έχουν κάτι ιδιαίτερο, οι απομιμήσεις τους παραείναι φτηνιάρικες αλλά είναι και οι δυο η χαρά του σουβενίρ και του παζαριού! Κάθε λίγα μέτρα βλέπουμε ένα σωρό ραφτάδικα όπου διαφημίζουν πως μπορούν να σου κάνουν ακριβές αντίγραφο από όποιο συνολάκι υψηλής ραπτικής γουστάρεις και να στο έχουν έτοιμο σε 1-2 μέρες. Για τα συνολάκια που έχουν στην βιτρίνα τους ως κράχτες τι να σχολιάσω, μου θυμίζουν το γούστο τους στα παπούτσια. Κιτςςςςςςς οπότε πριτς. Στην Pratunam έχει και πολλά υφάσματα. Χάνεσαι μέσα στα γεμάτα με μαγαζιά στενά σοκάκια που με τον τόσο κόσμο που τριγυρνάει γίνονται κλειστοφοβικά και δεν ξέρεις που να πρωτοψάξεις. Γιατί προϊόντα έχει πολλά, για να βρεις κάτι καλό όμως πρέπει να ψάξεις και να ψάξεις και να ψάξεις. Και να παζαρέψεις. Όρεξη να χεις. Ααα όλα κι όλα, αν δεν κάνεις παζάρι την πάτησες. Χαζεύω κάτι ωραίες παραδοσιακές φορεσιές σαν αυτές που ήταν ντυμένες οι αεροσυνοδοί στην πτήση Αθήνα-Μπανγκόκ.

Επίσης όρεξη να χεις να κάνεις έρευνα αγορών. Βρίσκουμε κάτι φθηνό και πιο κάτω το παζαρεύουμε για ακόμα φθηνότερο. Όταν πρόκειται για ένα μόνο προϊόν, η διαφορά είναι γελοία και το ψάξιμο, χάσιμο χρόνου συν ένας έξτρα κάλος στα ήδη ταλαιπωρημένα πόδια. Όταν πρόκειται για δεκάδες όμως, η διαφορά είναι αισθητή. Άσε που έχει την πλάκα του το παζάρι, πολύ την βρίσκω! Η Μπανγκόκ σκίζει από πληθώρα υπαίθριων αγορών και ίσως η πιο σημαντική να είναι η Chatuchak Weekend Market, η οποία όμως όπως μπορείτε να καταλάβετε από το όνομα της, λειτουργεί μόνο τα Σαββατοκύριακα κι εμείς δεν θα είμαστε εδώ για να πάμε. Η συγκεκριμένη αγορά είναι τεράστια και γίνεται Ο χαμός από κόσμο! Μα πόσο πιο χαμός να γίνεται από αυτές που επισκεφτήκαμε μέχρι τώρα και δεν έπεφτε καρφίτσα? Κι όμως, πιο χαμός λένε!!!! Προς το παρόν ας χαθούμε στο αγοραστικό χάος αυτής της αγοράς!

«Να μην πάρουμε ένα χρωματιστό παραδοσιακό για την μανούλα?» «Ε, να πάρουμε, πώς να μην πάρουμε?» «Να πάρουμε και για την θεία όμως, έχει γενέθλια» «ε, ναι εννοείται, τι, με άδεια χέρια να γυρίσουμε?» «Όπα, όπα στάσου, κοίτα αυτό το απίστευτο κιμονό για την σκατοανιψούλα μας!» «Αααααχου συγκινούμαι και μόνο που την φαντάζομαι να το φοράει..» Κι αρχίζουμε να απαριθμούμε την λίστα με τα δώρα. Ευτυχώς τα μισά τα μοιραζόμαστε, είναι πολλοί οι κοινοί της λίστας, αλλά έχουμε και τους δικούς μας η καθεμιά.. Να, να μην πάρω στην σχολή μου έναν Βούδα να βρίσκεται εκεί να την φυλάει, να μας έχει έτσι πάντα στα όπα όπα? Και στα αφεντικά μου? Και στους συναδέλφους μου? Ε ναι και στις φιλενάδες μου, να μην πάρω και σ’ αυτές το κατιτίς τους? Και στον ξενιτεμένο μου στην Κούβα (αχ και βαχ), αχ αυτουνού τι να του πάρω? Άραγε αυτός τι να φέρει από την αγαπημένη? αναρωτιέμαι, αλλά δεν είναι η ώρα για τέτοια ερωτηματικά. Τι στο διάτανο, ακόμα να τελειώσει η λίστα? Και συνεχίζουμε το μέτρημα. Έχε χάρη που είναι πάμφθηνα εδώ, αγοράζεις για δέκα άτομα ότι θα έπαιρνες σε έναν. Τώρα με την κρίση θα κοπούν και τα πολλά δώρα. Σκέφτομαι πως δεν ξέρω από πού να τα πρωτοκόψω… Στεναχωριέμαι. Δεν είναι υποχρέωση, είναι χαρά μου να τους φέρνω κάτι. Την βρίσκω να ψάχνω και με τις ώρες ίσως, να βρω κάτι προσωπικό στον καθένα, κάτι που ξέρω πως θα του αρέσει, όχι απαραίτητα ακριβό. Είναι ωραίο να έχεις τόσα άτομα για τα οποία ΘΕΣ να μην γυρίσεις με άδεια χέρια πίσω. Κάτι σημαίνει για μένα, είναι καλό. Όχι μην το σκέφτεσαι τώρα Μαράκι, τώρα που μπορείς, αγόρασε. Εδώ μπορεί να κοπούν τα ίδια τα ταξίδια, τα δώρα σε μαράνανε?...


Ωχ, ωχ, ωχ τα ποδαράκια μου, τι περπάτημα κι αυτό…. Φτάνει Κλαίρη, λίγα έμειναν, στην αυριανή βόλτα τα υπόλοιπα, δεν αντέχω άλλο.. Καλά δεν θέλει και πολύ ψήσιμο, τα χει φτύσει κι αυτή. Κάτι να φάμε παιδιά, εξαντληθήκαμε, έχει πάει απόγευμα κι έχουμε να φάμε από νωρίς το πρωί, έχουμε περπατήσει χιλιόμετρα κι η ζέστη με την υγρασία συμβάλλουν με έναν όχι και τόσο ωραίο τρόπο θα έλεγα. Άντε πάμε να τσιμπήσουμε κάτι, γιατί στο τέλος θα πέσουμε κάτω έτσι όπως το πάμε. Με ένα από τα αγαπημένα μας τουκ τουκ επιστρέφουμε στην βάση μας και σε ένα μαγαζάκι κοντά στο ξενοδοχείο μας χυνόμαστε στις φθηνιάρικες καρέκλες του. Αφού πρώτα πλένουμε τα χέρια μας στις πανβρώμικες τουαλέτες του. Τρώμε κοτόπουλο με ρύζι (ναι έχουμε κοτοπουλιάσει σε αυτό το ταξίδι) και πίνω λίγο από την μπίρα της Κλαίρης για να συνοδέψω το τσιγάρο μου. Τσιγαράκι… Σκέτη απόλαυση αν έχεις να κάνεις ώρες. Εγώ δηλαδή που δεν το ευχαριστιέμαι στον δρόμο. Η Κλαίρη από την άλλη είναι στο πάφα πούφα συνεχώς. Γελάμε με τις εξαντλημένες μας φάτσες. Άιντε, γεράσαμε! Τελείωσες το φαγητό? Γρήγορα στο δωμάτιο για μια ξαπλωτική. Μην φανταστείτε για πολύ, έχει έξοδο απόψε. Εδώ δεν βάλαμε κώλο κάτω όλες τις άλλες μέρες σήμερα θα ηρεμήσουμε? Που είναι το τελευταίο μας βράδυ? Αμ δε.. Άσε που κάτι μου έχει υποσχεθεί η Κλαίρη από την Ελλάδα και στο Κο Σαμούι δεν πέτυχε. Για να δούμε στην Μπανγκόκ.