zmaria
Member
Ready για το τελευταίο νυχτοπερπάτημα by Thailand. Θα κάνουμε μια απόπειρα να βρούμε ένα σάλσα σποτ που εντόπισε η Κλαίρη στο ίντερνετ (η υπόσχεση που λέγαμε) κι αν τελικά δεν υπάρχει (ή είναι κλειστό όπως το salsa στο Κο Σαμούι), τότε καθόμαστε όπου βρούμε για ένα χαλαρό ποτό. Δεν έχω προσδοκίες ότι όντως θα παίξει σάλσα σκηνικό σήμερα, βασικά δεν το πιστεύω. Πρώτα κάνουμε μια αναγνωριστική στην οδό Sukhumvit όπου υπάρχουν διάφορα μαγαζιά για να κάτσεις να πιεις ποτό ή να τσιμπήσεις και χαζεύουμε πάλι τις πολλές πόρνες, τους ανέμελους τουρίστες και τα διάφορα streetfood. Σε έναν πάγκο βρίσκονται αραδιασμένα ένα σωρό τηγανητά έντομα, ακρίδες μου κάνουν τα περισσότερα, όμως δεν έχει κίνηση ο μικροπωλητής. Οι περαστικοί κατασπαράζουν και με μεγάλη ευχαρίστηση όπως φαίνεται τα πολλά και διαφορετικά εδέσματα που είναι αραδιασμένα στους διάφορους πάγκους, όχι όμως τα έντομα. Που σημαίνει πως και να είσαι τόσο τολμηρός ώστε να δοκιμάσεις, θα τα φας και μπαγιάτικα (τι σκέφτομαι το διεστραμμένο..). Η γυναίκα μικροπωλητής βγάζει χρήματα από επίδοξους φωτογράφους κι όχι από επίδοξους δοκιμαστές τηγανητών εντόμων. Στον πάγκο της υπάρχει κρεμασμένο ένα χαρτί που γράφει πως αν θες να βγάλεις φωτογραφία τα έντομα-μεζέδες, γίνεται μόνο αν δώσεις 150 μπατ! Από παντού βγάζουν, τι να κάνουν κι αυτοί!
Όσο περπατάς συναντάς άπειρα μασατζίδικα, άλλα είναι κλασσικά, όμως τα περισσότερα μοιάζουνε πονηρά, δεν νομίζω να προσφέρουν μόνο υπηρεσίες μασάζ! «Να Κλαίρη μπορούμε να πάμε και για μασάζ αν δεν βρούμε το λατινομάγαζο» λέω, που το έχω και λίγο άχτι το μασάζ. Αν δεν μου κάτσει ο χορός ας μασαζιαστώ τουλάχιστον! Σήμερα αντικρίζω ακόμα περισσότερες πόρνες. Πραγματικά είναι αμέτρητες, δεν το χωράει ο νους μου το πόσες πολλές είναι! Η αναλογία τους μοιάζει ίδια με τον υπόλοιπο κόσμο και είναι μες στην ποικιλία. Διαλέεεχτεε.. Υπάρχουν για όλα τα γούστα! Πιτσιρίκες, νεαρές, μεγαλύτερες, αδύνατες κυρίως αλλά και λίγες πιο ψωμωμένες, πολύ προκλητικά ντυμένες αλλά κι άλλες λιγότερο με πολύ νορμάλ ντύσιμο και μπόλικα τραβεστί που δεν ξέρεις αν είναι γυναίκες ή όχι, ακόμα πιο θηλυπρεπείς από του Σαμούι δηλαδή. Όλες αυτές είναι ανακατεμένες με τον κόσμο που βολτάρει και περιμένουν υπομονετικά αυτόν-ούς που θα τις ψωνίσει. Κάποιες πιάνουν ψιλή κουβέντα μεταξύ τους ή με τους τουκτουτζίδες και τους περαστικούς, χωρίς ντροπή, χωρίς αμηχανία από καμιά πλευρά, λες και είναι απλές κοπέλες που περιμένουν το ραντεβού τους, ενώ στην ουσία ξεκινούν την βάρδια τους. Όμορφα μουτράκια που θα μπορούσαν να έχουν άλλη τύχη. Αυτό είναι. Όλες αυτές βρίσκονται στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στέκονται δίπλα σου, ενώ και τα άλλα μαγαζιά που δεν είναι αυθεντικά πορνεία, αλλά απλά καφέ ή μπαρ, έχουν κι αυτά τις κονσομασιόν τους μέσα. Πίνουν χαμογελαστές το ποτό τους με τους πελάτες τους, δίπλα σε οικογένειες, κοριτσίστικες παρέες, γηραιά ζευγάρια και τέλος πάντων θέλω να πω πως οι εικόνες που βλέπω είναι σαν να έχουν βαλθεί να με πείσουν πως όλο αυτό είναι κάτι το φυσιολογικό και εγώ δεν πρέπει να το παίρνω βαρέως. Όχι λοιπόν δεν είναι καθόλου φυσιολογικό και με ενοχλεί ταμάλα, τσαντίζομαι πάρα πολύ. Όλη αυτή η σεξουαλική εκμετάλλευση στην Ταϋλάνδη ξεπερνάει μια απλή κατάσταση εκπόρνευσης. Βρισκόμαστε βέβαια και σε hot spot, στην Suchumvit, όχι τόσο hot όμως όσο η Patpong, η Soi Cowboy και η Nana Plaza, περιοχές στις οποίες κάναμε ένα πέρασμα και χτες βλέποντας ανάλογα χάλια. Εγώ αυτό που βλέπω είναι πως όλα αυτά ΔΕΝ γίνονται μόνο στα γνωστά πορνοστέκια, δυστυχώς γίνονται παντού. H πλάκα είναι (μόνο πλάκα δεν είναι βέβαια) πως η πορνεία απαγορεύεται από τον νόμο! Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε?
Να το ξαναπώ, έχω πάθει ΚΟΣΜΟΣΟΚ.
Παίρνουμε ένα τουκ τουκ και οδεύουμε προς την άλλη πλευρά της Suchumvit, νούμερο 18, όπου ελπίζουμε να βρίσκεται το σαλσομάγαζο La Rueda. Και ναι! Ω, dear Lord ναι! Πλησιάζοντας, βλέπω μέσα από την κλειστή πόρτα εικόνες γνώριμες για μένα, φιγούρες ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μου και στροφές, πολλές, ζαλιστικές, αγαπημένες στροφές! Κοιτάζω την Κλαίρη με ένα τρανταχτό χαμόγελο, είναι κι αυτή εμφανώς χαρούμενη! Μπορεί η ίδια να μην χορεύει, αλλά λατρεύει την λάτιν μουσική κι έτσι χαμογελαστές ανοίγουμε την πόρτα στην …… σαλσοχαρά! Μια ανεβαστική, έντονη μουσική χαϊδεύει ευχάριστα τα αυτιά μας και οι -μέχρι να ανοίξουμε την πόρτα- βωβές εικόνες από τα χορευτικά ζευγάρια συνοδεύονται πλέον από τον χαρούμενο κουβανέζικο ρυθμό. Το τσιγάρο απαγορεύεται και αν και φοβάμαι προς στιγμήν πως η αδερφή μου θα ξενερώσει και θα θέλει να φύγουμε (ή να μην κάτσουμε πολύ), ευτυχώς καθόλου δεν την νοιάζει. Μετά τις ξενέρωτες φόλες που έχουμε φάει στην νυχτερινή ζωή της Ταϋλάνδης, εδώ μέσα μοιάζει με παράδεισο. Πέρα από αυτό, το να επισκεφτώ ένα χορευτικό στέκι στην Ταϋλάνδη και ακόμα καλύτερα στην authentic αν μην τι άλλο πρωτεύουσα της, είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο για μένα, όπως και σε κάθε χώρα που θα επισκέπτομαι από δω και πέρα. Πως θα μπορούσα να κάνω αλλιώς? Τον τελευταίο καιρό η καθημερινότητα μου περιλαμβάνει αυτόν τον μικρόκοσμο κι αποτελεί την μισή μου ζωή. Ή μάλλον για να το πω σωστότερα, η ζωή μου θα ήταν μισή χωρίς αυτήν την καθημερινότητα..
ΠΡΕΠΕΙ να δω πως χορεύουν εδώ, πως διασκεδάζουν χορευτικά οι ντόπιοι. Χαμογελάνε όταν χορεύουν? Έχουν στενή σωματική επαφή? Ντρέπονται ή έχουν αυτοπεποίθηση? Είναι καλοί οι καβαλιέροι? Οδηγούν σωστά τις ντάμες? Τι είδος σάλσα χορεύουν? Είναι η κουβανέζικη αυθεντική με το έντονο λίκνισμα των γοφών χωρίς όμως πολλές υπερβολές, αλλά χορός κυρίως από καρδιάς? Είναι η L.A. (Los Angeles) με αρκετά (ψωνίστικα μπορείς να πεις) στολίσματα κι αμέτρητες φιγούρες, χέρια που χρησιμοποιούνται με απαραίτητη συχνότητα και ρυθμό on1? Ή μήπως είναι η N.Y. (New York) που ο ρυθμός πιο δύσκολος είναι on2? Για καλή μου τύχη, εδώ χορεύουν LA.. Για κακή μου τύχη, μιας και δεν πίστευα πως θα βρούμε το μαγαζί ανοιχτό, δεν έχω πάρει μαζί μου τα παπούτσια χορού (αμάν ρε κοπελιά, αφού τα έβαλες που τα έβαλες στην βαλίτσα σου!) ούτε φοράω σορτσάκι (κοιμάται κι αυτό στην βαλίτσα) κάτω από το μέχρι τα γόνατα βέβαια, αλλά αέρινο φόρεμα μου… Να δω πως θα χορέψω με τις σαγιονάρες (αχ αυτές οι σαγιονάρες) και πως θα κάνω στροφές χωρίς να μπερδέψω την σάλσα με την υποψία στριπτίζ.
Καθόμαστε στο μπαρ και παραγγέλνουμε δυο Mojitos. Φθηνά, μόλις 150 μπατ και καλούτσικα δεν μπορώ να πω. Ο Ταϋλανδός πιτσιρικάς μπάρμαν είναι χαλαρός και ευδιάθετα αστειεύεται με μια τροφαντή τρελιάρα Ασιάτισσα, που μοιάζει ως η ιδιοκτήτρια. Ο χώρος είναι μικρός κι η «πίστα» ακόμα μικρότερη και στενόμακρη. Παρόλα αυτά είναι γεμάτη από χορευτές, κυρίως ντόπιους. Στην άκρη του μπαρ, παίρνω μάτι ξαφνικά, ουπς wrong song, τέλος πάντων να βρίσκονται δυο άντρες, ένας ξανθωπός κι ένας μαυρούκος. Να δεις που αυτός –ο μαυρούκος φυσικά!- θα χορεύει λέω στην Κλαίρη, αναρωτιέμαι γιατί κάθεται ακόμα στο σκαμπό. Μα το έχουν μέσα τους αυτοί οι άνθρωποι, δεν χρειάζονται καν μαθήματα, πρώτα χορεύουν, μετά περπατάνε. Πολύ σύντομα ο ξανθός μας πιάνει την κουβέντα. Είναι από την Αγγλία και τα τελευταία χρόνια μένει μόνιμα στην Μπανγκόκ για δουλειά. Όταν του λέμε πως είμαστε από Ελλάδα, απορεί γιατί διαλέξαμε την Ταϋλάνδη ως διακοπές. «Μα εκεί έχετε τόσες ωραίες θάλασσες!» μας λέει. «Και τι σημασία έχει?» απαντώ. «Με αυτήν την λογική, τα μόνα μέρη που θα επισκεπτόμαστε εκτός Ελλάδας θα πρέπει να είναι χειμερινοί προορισμοί.» Σαν να καταλαβαίνει τι του λέω. Μας ρωτάει αν ξέρουμε να χορεύουμε κι η Κλαίρη γρήγορα δείχνει εμένα. Πλάκα έχει το πουλάκι μου, φοβάται μπας και την πιέσει κανείς να χορέψουν, για αυτό και πάντα βιάζεται να ανακοινώσει πως δεν. Μα δεν θέλει καθόλου ρε παιδί μου, αδερφές σου λέει μετά. Τότε ο ξανθός μου δείχνει τον Αφρικανό φίλο του και μου λέει πως ψάχνει για ντάμα. Να χορέψουμε του λέω, γιατί όχι? Έλα όμως που ο μαυρούλης παραείναι σεμνός (λαμβάνοντας υπόψιν και την καταγωγή του, που όσο να ‘ναι κανονικά βράζει το αίμα τους-και λίγα λέω) και δεν κάνει καμιά κίνηση να με σηκώσει για χορό, αλλά ούτε συμμετέχει στην κουβέντα! Και γιατί δεν ξέρει καλά αγγλικά και γιατί.….. ντρέπεται! Μετά από λίγο φεύγουνε γιατί ο Άγγλος δουλεύει το πρωί. Κρίμα και νόμιζα πως είχα βρει καβαλιέρο.
Ένας χίπις παππούς με ωραία κάτασπρη κοτσίδα, μας ρωτάει από πού είμαστε. Είναι σε μια στιγμή που ο γρήγορος ρυθμός της σάλσα σταματάει κι αντικαθίσταται με την σέξι κι αγαπησιάρικη bachata. Τότε ο παππούς ζητάει στην Κλαίρη να χορέψουν. Η Κλαίρη χαίρεται που μπορεί να του αρνηθεί, sorry I don’t dance! λέει περιχαρής και τότε ο παππούς τείνει το χέρι του προς τα εμένα. Είμαι έτοιμη να του πω πως δεν δέχομαι να είμαι η δεύτερη επιλογή αλλά το χιούμορ, αν δεν σε ξέρει κάποιος, μπορεί να μπερδευτεί με την αγένεια ή και τον σνομπισμό και είναι το μόνο που δεν θέλω. Αν και διστάζω προς στιγμήν, αυτό κρατά μόνο δέκατα του δευτερολέπτου. Δεν είναι και το καλύτερο μου, ούτε και περίμενα μετά από τόσες μέρες απουσίας χορού, ο πρώτος μου να είναι με κάποιον που έχει τα διπλάσια και παραπάνω χρόνια από μένα. Όμως ο χορός δεν είναι πονηρός, μπορεί να γίνει βέβαια, στην ουσία όμως είναι για όλο τον κόσμο, για κάθε φύλο, για κάθε ηλικία. Και πάνω από όλα, κυρίως για όλους τους μη επαγγελματίες, είναι για να διασκεδάζεις. Στον κόσμο του χορού χορεύεις με όλους, δεν είσαι ρατσιστής. Καλά το πάει ο παππούς, κρατάει τον ρυθμό και δεν τον χάνει. Μόνο που κάποια στιγμή με πλησιάζει περισσότερο από ότι θα ήθελα, με ένα ελαφρύ σπρώξιμο όμως συνεχίζουμε να χορεύουμε με την απόσταση που νιώθω οκ. Το ότι ήθελε να χορέψουμε πιο κολλητά δεν είναι και τόσο περίεργο, η bachata έτσι χορεύεται, αλλά πρέπει να υπάρχει και μια σχετική άνεση. Άνετα μπορείς να νιώσεις με κάποιον που έχετε χορέψει πολλές φορές μαζί ή που έχετε μια σχετική ερωτική χημεία αλλά και με κάποιον που βλέπεις για πρώτη φορά όμως υπάρχει μεγάλη χορευτική χημεία. Μπορεί να είστε δηλαδή κολλημένοι σαν βδέλλες ο ένας πάνω στον άλλο, κρατώντας το πάθος του χορού για όσο κρατάει όμως το κομμάτι και μόνο. Το κομμάτι τελειώνει κι ευχαριστούμε ο ένας τον άλλον. Βγαίνουμε έξω από το μαγαζί με την Κλαίρη για ένα τσιγάρο. Μια ατέλειωτη λογοδιάρροια με πιάνει και πρήζω την αδερφή μου όπως και εσάς όπως και όλον τον κόσμο κάθε φορά που βρίσκω την ευκαιρία και μιλάω για τον χορό..
Μπαίνουμε μέσα κι ένας άλλος νεαρός μας πιάνει την συζήτηση. Είναι μόνος του, έχει έρθει από το Παρίσι για κάποιες δουλειές κι επειδή ασχολείται κι αυτός στην πατρίδα του με τον χορό, βγήκε σήμερα να δει πως κινείται ο χορευτικός κόσμος στην Ταϋλάνδη. Μια από τα ίδια του λέω ενθουσιασμένα και χαίρομαι πολύ που βρίσκω ξαφνικά κάποιον να με καταλαβαίνει. Ο χορός είναι πολύ διαδεδομένος στο Παρίσι λέει, υπάρχουν άπειρες χορευτικές σχολές κι ανοίγουν συνέχεια κι άλλες. Καμιά σαν την φανταστική δικιά μου σκέφτομαι αλαζονικά, αλλά δεν του το λέω, αν δεν την δει που να καταλάβει.. «Θα χορέψουμε μετά ε?» με ρωτάει αφού έχουμε συζητήσει για όλες τις χορευτικές συνήθειες των χωρών μας. Ουί, why not? Προς το παρόν χαζεύουμε ένα καλό χορευτικό ζευγάρι που σαλσανίζεται μπροστά μας. Αυτός πρέπει να είναι δάσκαλος, τον παρατήρησα πριν που χόρευε με ένα σωρό αρχάριες και άγαρμπες Ταϋλανδές (αν οι Ελληνίδες είμαστε άχαρες μπροστά στις λατινοαμερικάνες, μπορούμε να έχουμε για παρηγοριά τις ασιάτισσες) κι η κοπέλα δεν είναι Ταϋλανδή, ούτε μπορώ να καταλάβω από πού είναι, αλλά χορεύει καλύτερα από όλες εδώ μέσα. Ο φαλακρούλης φίλος της την παρατηρεί με καμάρι, χορεύει κι ο ίδιος, αλλά όχι με τόσο μεγάλη επιτυχία. Φυσικά, φοράει παπούτσια χορού…
Κάτι που θυμάμαι πως δεν φοράω εγώ όταν ένας σαρανταπεντάρης Ταϋλανδός έρχεται να με πάρει για χορό. Κατά κάποιον παράξενο τρόπο καταφέρνω και χορεύω χωρίς να χάνω την ισορροπία μου, χωρίς να μου φεύγουν οι σαγιονάρες από τα πόδια και οι στροφές μου βγαίνουν άνετα, τόσο άνετα που καταλαβαίνω πως το φόρεμα μου είναι παραπάνω αεράτο κι από όσο νόμιζα… Ρε τι έπαθα, πάλι εγώ φταίω, που είναι το σορτσάκι μου???! Ευτυχώς, ευτυχώς με έχει πάει στο τέρμα βάθος και ότι και να φαίνεται, δεν φαίνεται πολύ, ή τουλάχιστον δεν το βλέπουν πολλοί! Τώρα έτσι όπως τα κατάφερες πάλι, απλά χόρεψε μου λέω και αν φανεί και κάτι κάνε πως δεν το κατάλαβες, έτσι κι αλλιώς δεν θα τους ξαναδείς! την ίδια ώρα βέβαια όσο μπορώ, κρατάω το φουστάνι μου όταν αυτό αιωρείται! Χορέψαμε ωραία, το ευχαριστήθηκα, ευχαριστήσαμε ο ένας τον άλλον με νοήματα, γιατί εγώ δεν μιλάω Ταϋλανδέζικα ούτε κι αυτός αγγλικά κι αυτό είναι ένα κομμάτι από τα πολλά του χορού που με έχει κάνει να τον ερωτευθώ. Αποτελεί γλώσσα από μόνος του, την γλώσσα του σώματος, επικοινωνείς μέσω αυτού.. Κι αυτό είναι κάτι μαγικό! Είναι πρόκληση και ειδικά για μια αρχάρια όπως εγώ, να χορεύεις με κάποιον που δεν έχεις ξαναδεί ποτέ σου κι όμως να καταφέρνετε να χορεύετε αρμονικά. Ή έτσι να νομίζεις τέλος πάντων!!!...
Η ώρα περνά όσο απολαμβάνουμε την μουσική και πίνουμε ένα δεύτερο μοχιτάκι. Όσο δεν χορεύω αναπολώ καλές χορευτικές στιγμές συν άλλα κουβανέζικης φύσεως πράγματα. Ακόμα και την ίδια την Κούβα που δεν έχω γνωρίσει, άρα πώς να την αναπολώ, αλλά να δεν ξέρω, νιώθω πως μου λείπει και ας μην έχω πάει ποτέ μου. Χαζεύουμε τα λίγα ζευγάρια που βρίσκονται ακόμα στην πίστα κι ας έχει μισοαδειάσει, τα διάφορα πόστερς που διαφημίζουν παλιά χορευτικά events που έχουν λάβει χώρα στο μαγαζί, αλλά και μια μεγάλη φωτογραφία της κουβανής θεάς της σάλσα Celia Cruz, να μας κοιτά χαμογελώντας. Καβαλιέροι δεν υπάρχουν πολλοί κι εγώ δεν χορεύω όσο συχνά συνηθίζω. Κοπέλες υπάρχουν περίσσιες που περιμένουν πως και πως κάποιος να τις χορέψει, γι αυτό κι ο δάσκαλος προσπαθεί να τις προλάβει όλες. Με αυτόν θέλω να χορέψω, είναι καλός χορευτής και φαίνεται καλός καβαλιέρος. Έλα όμως που ο άντρας είναι ο οδηγός στον χορό κι αυτός πρέπει να σε οδηγήσει και στην πίστα θαρρώ. Οπότε περιμένω κι εγώ μπας και. Αυτός δεν με ζητάει ποτέ τελικά, μάλλον δεν του κάνει η αφεντιά μου να την χορέψει αλλά είναι και λογικό, τόσες μαθήτριες τον περιμένουν υπομονετικά με την σειρά τους, αν έπιανε και ξένες θα στράβωναν. Το πάρτι τελειώνει, δεν είναι όπως στην Ελλάδα που αρχίζουν αργά και κρατάνε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες και πάνω που είμαστε έτοιμες να φύγουμε, με παίρνει ο Γάλλος για έναν τελευταίο χορό. Είναι αρκετά καλός, μόνο που μου θυμίζει πολύ τους Έλληνες χορευτές. Πολύ βάση στην φιγούρα και λιγότερο στην μουσικότητα και στην αγνή χαρά του χορού. Αν δεν χαμογελάει ο άλλος όταν χορεύετε σκεφτόμενος την επόμενη πολύπλοκη φιγούρα που θα σου κάνει, πόσο να το ευχαριστηθείς…
Παρόλο που δεν χόρεψα πολύ, η καρδιά μου είναι πιο ήρεμη, ο χορός έχει έναν μαγικά καταπραϋντικό effect πάνω μου. Μπορεί να κουράζεται το σώμα, αλλά η ψυχή ξεκουράζεται. Έτσι χαρούμενη παίρνω τον δρόμο της επιστροφής μαζί με την αδερφή μου καβάλα πάνω σε ένα (τι άλλο) τουκ τουκ. Αν και είχα διαβάσει πως οι οδηγοί των τουκ τουκ οδηγάνε αρκετά επικίνδυνα και πως δεν είναι και σίγουρο πως θα σε πάνε σωστά όπου τους πεις, οι πρώτες μου εντυπώσεις είναι πως οδηγάνε αρκετά προσεχτικά και όσες φορές τα χρησιμοποιήσαμε ως τώρα (που δεν είναι και λίγες), φτάσαμε γρήγορα και σωστά στον προορισμό μας. Επειδή οι ονομασίες των δρόμων πολλές φορές είναι πανομοιότυπες και η προφορά τους μπορεί να φέρει ακόμα περισσότερο μπέρδεμα, καλό είναι να τους δείχνουμε τον προορισμό μας κάπου γραμμένο. Εμείς αυτό πράττουμε πάντως και μέχρι τώρα όλα καλά. Κάνουμε μια τελευταία βόλτα κοντά στο ξενοδοχείο μας «θαυμάζοντας» για ακόμα μια φορά την πορνεία γύρω μας. Θα μπορούσαμε να κάτσουμε κάπου για ποτό μιας και είναι το τελευταίο μας βράδυ (έτσι έλεγε το αρχικό πλάνο), αλλά δεν έχουμε όρεξη και δεν υπάρχει λόγος να πιεζόμαστε μόνο και μόνο επειδή φεύγουμε αύριο. Λέμε να αράξουμε στο δωμάτιο μας με ποτό και τσιγάρο και να πούμε τα δικά μας μέχρι να κοιμηθούμε. Μπαίνουμε σε ένα σούπερ μάρκετ παρέα με έναν ξαναμμένο, λιγδιάρη γέρο που έχει αγκαζέ μια ξανθοβαμμένη, Ασιάτισσα, ανορεξική πόρνη και βλέπουμε ξαφνιασμένες ένα λουκέτο στα ψυγεία όπου έχουν αλκοόλ. Ένας υπάλληλος μας ενημερώνει πως απαγορεύεται η πώληση ποτών από μια ώρα και μετά κι αυτό για αποφυγή μεθυσιών στον δρόμο. Απογοητευόμαστε, τώρα τι θα πιούμε οι αλκοόλες? Αυτό τους πείραξε σκέφτομαι αν και ξανασκέφτομαι πως ναι γιατί να μην τους πειράξει? Ας μην κράζω μια καλή πρωτοβουλία επειδή τα πολλά είναι λάθος. Αγοράζουμε αναψυκτικά, πατατάκια και κάτι γαριδάκια με γεύση γαρίδας και προχωράμε προς το ξενοδοχείο. Αλήθεια, τα γαριδάκια γιατί λέγονται έτσι όταν δεν έχουν γεύση γαρίδας? (η απορία της ημέρας)
Γεμάτη η μέρα και σήμερα. Μια ευχάριστη κούραση αγκαλιάζει το σώμα μας. Αφού σαβουριάζουμε τις σαχλαμάρες και μιλάμε με την μαμά στο skype, καληνυχτώ την Κούβα και τον ξετρελαμένο με την πάρτη της, έχοντας στο μυαλό μου πως λίγες μέρες έμειναν πια. Ώρα για ύπνο μετά μελωδίας bachata. Είναι από τις μοναδικές τελευταίες μέρες σε ταξίδι μου που δεν στεναχωριέμαι τόσο που πρέπει να γυρίσω πίσω. Με κούρασε η Ταϋλάνδη. Πέρασα καλά αλλά όχι συνέχεια, κουράστηκα. Και δεν κουράζομαι εύκολα. Αλλά… Μην τα ξαναλέω τώρα. Το πάθημα, μάθημα. Καληνύχτα.
Όσο περπατάς συναντάς άπειρα μασατζίδικα, άλλα είναι κλασσικά, όμως τα περισσότερα μοιάζουνε πονηρά, δεν νομίζω να προσφέρουν μόνο υπηρεσίες μασάζ! «Να Κλαίρη μπορούμε να πάμε και για μασάζ αν δεν βρούμε το λατινομάγαζο» λέω, που το έχω και λίγο άχτι το μασάζ. Αν δεν μου κάτσει ο χορός ας μασαζιαστώ τουλάχιστον! Σήμερα αντικρίζω ακόμα περισσότερες πόρνες. Πραγματικά είναι αμέτρητες, δεν το χωράει ο νους μου το πόσες πολλές είναι! Η αναλογία τους μοιάζει ίδια με τον υπόλοιπο κόσμο και είναι μες στην ποικιλία. Διαλέεεχτεε.. Υπάρχουν για όλα τα γούστα! Πιτσιρίκες, νεαρές, μεγαλύτερες, αδύνατες κυρίως αλλά και λίγες πιο ψωμωμένες, πολύ προκλητικά ντυμένες αλλά κι άλλες λιγότερο με πολύ νορμάλ ντύσιμο και μπόλικα τραβεστί που δεν ξέρεις αν είναι γυναίκες ή όχι, ακόμα πιο θηλυπρεπείς από του Σαμούι δηλαδή. Όλες αυτές είναι ανακατεμένες με τον κόσμο που βολτάρει και περιμένουν υπομονετικά αυτόν-ούς που θα τις ψωνίσει. Κάποιες πιάνουν ψιλή κουβέντα μεταξύ τους ή με τους τουκτουτζίδες και τους περαστικούς, χωρίς ντροπή, χωρίς αμηχανία από καμιά πλευρά, λες και είναι απλές κοπέλες που περιμένουν το ραντεβού τους, ενώ στην ουσία ξεκινούν την βάρδια τους. Όμορφα μουτράκια που θα μπορούσαν να έχουν άλλη τύχη. Αυτό είναι. Όλες αυτές βρίσκονται στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στέκονται δίπλα σου, ενώ και τα άλλα μαγαζιά που δεν είναι αυθεντικά πορνεία, αλλά απλά καφέ ή μπαρ, έχουν κι αυτά τις κονσομασιόν τους μέσα. Πίνουν χαμογελαστές το ποτό τους με τους πελάτες τους, δίπλα σε οικογένειες, κοριτσίστικες παρέες, γηραιά ζευγάρια και τέλος πάντων θέλω να πω πως οι εικόνες που βλέπω είναι σαν να έχουν βαλθεί να με πείσουν πως όλο αυτό είναι κάτι το φυσιολογικό και εγώ δεν πρέπει να το παίρνω βαρέως. Όχι λοιπόν δεν είναι καθόλου φυσιολογικό και με ενοχλεί ταμάλα, τσαντίζομαι πάρα πολύ. Όλη αυτή η σεξουαλική εκμετάλλευση στην Ταϋλάνδη ξεπερνάει μια απλή κατάσταση εκπόρνευσης. Βρισκόμαστε βέβαια και σε hot spot, στην Suchumvit, όχι τόσο hot όμως όσο η Patpong, η Soi Cowboy και η Nana Plaza, περιοχές στις οποίες κάναμε ένα πέρασμα και χτες βλέποντας ανάλογα χάλια. Εγώ αυτό που βλέπω είναι πως όλα αυτά ΔΕΝ γίνονται μόνο στα γνωστά πορνοστέκια, δυστυχώς γίνονται παντού. H πλάκα είναι (μόνο πλάκα δεν είναι βέβαια) πως η πορνεία απαγορεύεται από τον νόμο! Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε?
Να το ξαναπώ, έχω πάθει ΚΟΣΜΟΣΟΚ.
Παίρνουμε ένα τουκ τουκ και οδεύουμε προς την άλλη πλευρά της Suchumvit, νούμερο 18, όπου ελπίζουμε να βρίσκεται το σαλσομάγαζο La Rueda. Και ναι! Ω, dear Lord ναι! Πλησιάζοντας, βλέπω μέσα από την κλειστή πόρτα εικόνες γνώριμες για μένα, φιγούρες ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μου και στροφές, πολλές, ζαλιστικές, αγαπημένες στροφές! Κοιτάζω την Κλαίρη με ένα τρανταχτό χαμόγελο, είναι κι αυτή εμφανώς χαρούμενη! Μπορεί η ίδια να μην χορεύει, αλλά λατρεύει την λάτιν μουσική κι έτσι χαμογελαστές ανοίγουμε την πόρτα στην …… σαλσοχαρά! Μια ανεβαστική, έντονη μουσική χαϊδεύει ευχάριστα τα αυτιά μας και οι -μέχρι να ανοίξουμε την πόρτα- βωβές εικόνες από τα χορευτικά ζευγάρια συνοδεύονται πλέον από τον χαρούμενο κουβανέζικο ρυθμό. Το τσιγάρο απαγορεύεται και αν και φοβάμαι προς στιγμήν πως η αδερφή μου θα ξενερώσει και θα θέλει να φύγουμε (ή να μην κάτσουμε πολύ), ευτυχώς καθόλου δεν την νοιάζει. Μετά τις ξενέρωτες φόλες που έχουμε φάει στην νυχτερινή ζωή της Ταϋλάνδης, εδώ μέσα μοιάζει με παράδεισο. Πέρα από αυτό, το να επισκεφτώ ένα χορευτικό στέκι στην Ταϋλάνδη και ακόμα καλύτερα στην authentic αν μην τι άλλο πρωτεύουσα της, είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο για μένα, όπως και σε κάθε χώρα που θα επισκέπτομαι από δω και πέρα. Πως θα μπορούσα να κάνω αλλιώς? Τον τελευταίο καιρό η καθημερινότητα μου περιλαμβάνει αυτόν τον μικρόκοσμο κι αποτελεί την μισή μου ζωή. Ή μάλλον για να το πω σωστότερα, η ζωή μου θα ήταν μισή χωρίς αυτήν την καθημερινότητα..
ΠΡΕΠΕΙ να δω πως χορεύουν εδώ, πως διασκεδάζουν χορευτικά οι ντόπιοι. Χαμογελάνε όταν χορεύουν? Έχουν στενή σωματική επαφή? Ντρέπονται ή έχουν αυτοπεποίθηση? Είναι καλοί οι καβαλιέροι? Οδηγούν σωστά τις ντάμες? Τι είδος σάλσα χορεύουν? Είναι η κουβανέζικη αυθεντική με το έντονο λίκνισμα των γοφών χωρίς όμως πολλές υπερβολές, αλλά χορός κυρίως από καρδιάς? Είναι η L.A. (Los Angeles) με αρκετά (ψωνίστικα μπορείς να πεις) στολίσματα κι αμέτρητες φιγούρες, χέρια που χρησιμοποιούνται με απαραίτητη συχνότητα και ρυθμό on1? Ή μήπως είναι η N.Y. (New York) που ο ρυθμός πιο δύσκολος είναι on2? Για καλή μου τύχη, εδώ χορεύουν LA.. Για κακή μου τύχη, μιας και δεν πίστευα πως θα βρούμε το μαγαζί ανοιχτό, δεν έχω πάρει μαζί μου τα παπούτσια χορού (αμάν ρε κοπελιά, αφού τα έβαλες που τα έβαλες στην βαλίτσα σου!) ούτε φοράω σορτσάκι (κοιμάται κι αυτό στην βαλίτσα) κάτω από το μέχρι τα γόνατα βέβαια, αλλά αέρινο φόρεμα μου… Να δω πως θα χορέψω με τις σαγιονάρες (αχ αυτές οι σαγιονάρες) και πως θα κάνω στροφές χωρίς να μπερδέψω την σάλσα με την υποψία στριπτίζ.
Καθόμαστε στο μπαρ και παραγγέλνουμε δυο Mojitos. Φθηνά, μόλις 150 μπατ και καλούτσικα δεν μπορώ να πω. Ο Ταϋλανδός πιτσιρικάς μπάρμαν είναι χαλαρός και ευδιάθετα αστειεύεται με μια τροφαντή τρελιάρα Ασιάτισσα, που μοιάζει ως η ιδιοκτήτρια. Ο χώρος είναι μικρός κι η «πίστα» ακόμα μικρότερη και στενόμακρη. Παρόλα αυτά είναι γεμάτη από χορευτές, κυρίως ντόπιους. Στην άκρη του μπαρ, παίρνω μάτι ξαφνικά, ουπς wrong song, τέλος πάντων να βρίσκονται δυο άντρες, ένας ξανθωπός κι ένας μαυρούκος. Να δεις που αυτός –ο μαυρούκος φυσικά!- θα χορεύει λέω στην Κλαίρη, αναρωτιέμαι γιατί κάθεται ακόμα στο σκαμπό. Μα το έχουν μέσα τους αυτοί οι άνθρωποι, δεν χρειάζονται καν μαθήματα, πρώτα χορεύουν, μετά περπατάνε. Πολύ σύντομα ο ξανθός μας πιάνει την κουβέντα. Είναι από την Αγγλία και τα τελευταία χρόνια μένει μόνιμα στην Μπανγκόκ για δουλειά. Όταν του λέμε πως είμαστε από Ελλάδα, απορεί γιατί διαλέξαμε την Ταϋλάνδη ως διακοπές. «Μα εκεί έχετε τόσες ωραίες θάλασσες!» μας λέει. «Και τι σημασία έχει?» απαντώ. «Με αυτήν την λογική, τα μόνα μέρη που θα επισκεπτόμαστε εκτός Ελλάδας θα πρέπει να είναι χειμερινοί προορισμοί.» Σαν να καταλαβαίνει τι του λέω. Μας ρωτάει αν ξέρουμε να χορεύουμε κι η Κλαίρη γρήγορα δείχνει εμένα. Πλάκα έχει το πουλάκι μου, φοβάται μπας και την πιέσει κανείς να χορέψουν, για αυτό και πάντα βιάζεται να ανακοινώσει πως δεν. Μα δεν θέλει καθόλου ρε παιδί μου, αδερφές σου λέει μετά. Τότε ο ξανθός μου δείχνει τον Αφρικανό φίλο του και μου λέει πως ψάχνει για ντάμα. Να χορέψουμε του λέω, γιατί όχι? Έλα όμως που ο μαυρούλης παραείναι σεμνός (λαμβάνοντας υπόψιν και την καταγωγή του, που όσο να ‘ναι κανονικά βράζει το αίμα τους-και λίγα λέω) και δεν κάνει καμιά κίνηση να με σηκώσει για χορό, αλλά ούτε συμμετέχει στην κουβέντα! Και γιατί δεν ξέρει καλά αγγλικά και γιατί.….. ντρέπεται! Μετά από λίγο φεύγουνε γιατί ο Άγγλος δουλεύει το πρωί. Κρίμα και νόμιζα πως είχα βρει καβαλιέρο.
Ένας χίπις παππούς με ωραία κάτασπρη κοτσίδα, μας ρωτάει από πού είμαστε. Είναι σε μια στιγμή που ο γρήγορος ρυθμός της σάλσα σταματάει κι αντικαθίσταται με την σέξι κι αγαπησιάρικη bachata. Τότε ο παππούς ζητάει στην Κλαίρη να χορέψουν. Η Κλαίρη χαίρεται που μπορεί να του αρνηθεί, sorry I don’t dance! λέει περιχαρής και τότε ο παππούς τείνει το χέρι του προς τα εμένα. Είμαι έτοιμη να του πω πως δεν δέχομαι να είμαι η δεύτερη επιλογή αλλά το χιούμορ, αν δεν σε ξέρει κάποιος, μπορεί να μπερδευτεί με την αγένεια ή και τον σνομπισμό και είναι το μόνο που δεν θέλω. Αν και διστάζω προς στιγμήν, αυτό κρατά μόνο δέκατα του δευτερολέπτου. Δεν είναι και το καλύτερο μου, ούτε και περίμενα μετά από τόσες μέρες απουσίας χορού, ο πρώτος μου να είναι με κάποιον που έχει τα διπλάσια και παραπάνω χρόνια από μένα. Όμως ο χορός δεν είναι πονηρός, μπορεί να γίνει βέβαια, στην ουσία όμως είναι για όλο τον κόσμο, για κάθε φύλο, για κάθε ηλικία. Και πάνω από όλα, κυρίως για όλους τους μη επαγγελματίες, είναι για να διασκεδάζεις. Στον κόσμο του χορού χορεύεις με όλους, δεν είσαι ρατσιστής. Καλά το πάει ο παππούς, κρατάει τον ρυθμό και δεν τον χάνει. Μόνο που κάποια στιγμή με πλησιάζει περισσότερο από ότι θα ήθελα, με ένα ελαφρύ σπρώξιμο όμως συνεχίζουμε να χορεύουμε με την απόσταση που νιώθω οκ. Το ότι ήθελε να χορέψουμε πιο κολλητά δεν είναι και τόσο περίεργο, η bachata έτσι χορεύεται, αλλά πρέπει να υπάρχει και μια σχετική άνεση. Άνετα μπορείς να νιώσεις με κάποιον που έχετε χορέψει πολλές φορές μαζί ή που έχετε μια σχετική ερωτική χημεία αλλά και με κάποιον που βλέπεις για πρώτη φορά όμως υπάρχει μεγάλη χορευτική χημεία. Μπορεί να είστε δηλαδή κολλημένοι σαν βδέλλες ο ένας πάνω στον άλλο, κρατώντας το πάθος του χορού για όσο κρατάει όμως το κομμάτι και μόνο. Το κομμάτι τελειώνει κι ευχαριστούμε ο ένας τον άλλον. Βγαίνουμε έξω από το μαγαζί με την Κλαίρη για ένα τσιγάρο. Μια ατέλειωτη λογοδιάρροια με πιάνει και πρήζω την αδερφή μου όπως και εσάς όπως και όλον τον κόσμο κάθε φορά που βρίσκω την ευκαιρία και μιλάω για τον χορό..
Μπαίνουμε μέσα κι ένας άλλος νεαρός μας πιάνει την συζήτηση. Είναι μόνος του, έχει έρθει από το Παρίσι για κάποιες δουλειές κι επειδή ασχολείται κι αυτός στην πατρίδα του με τον χορό, βγήκε σήμερα να δει πως κινείται ο χορευτικός κόσμος στην Ταϋλάνδη. Μια από τα ίδια του λέω ενθουσιασμένα και χαίρομαι πολύ που βρίσκω ξαφνικά κάποιον να με καταλαβαίνει. Ο χορός είναι πολύ διαδεδομένος στο Παρίσι λέει, υπάρχουν άπειρες χορευτικές σχολές κι ανοίγουν συνέχεια κι άλλες. Καμιά σαν την φανταστική δικιά μου σκέφτομαι αλαζονικά, αλλά δεν του το λέω, αν δεν την δει που να καταλάβει.. «Θα χορέψουμε μετά ε?» με ρωτάει αφού έχουμε συζητήσει για όλες τις χορευτικές συνήθειες των χωρών μας. Ουί, why not? Προς το παρόν χαζεύουμε ένα καλό χορευτικό ζευγάρι που σαλσανίζεται μπροστά μας. Αυτός πρέπει να είναι δάσκαλος, τον παρατήρησα πριν που χόρευε με ένα σωρό αρχάριες και άγαρμπες Ταϋλανδές (αν οι Ελληνίδες είμαστε άχαρες μπροστά στις λατινοαμερικάνες, μπορούμε να έχουμε για παρηγοριά τις ασιάτισσες) κι η κοπέλα δεν είναι Ταϋλανδή, ούτε μπορώ να καταλάβω από πού είναι, αλλά χορεύει καλύτερα από όλες εδώ μέσα. Ο φαλακρούλης φίλος της την παρατηρεί με καμάρι, χορεύει κι ο ίδιος, αλλά όχι με τόσο μεγάλη επιτυχία. Φυσικά, φοράει παπούτσια χορού…
Κάτι που θυμάμαι πως δεν φοράω εγώ όταν ένας σαρανταπεντάρης Ταϋλανδός έρχεται να με πάρει για χορό. Κατά κάποιον παράξενο τρόπο καταφέρνω και χορεύω χωρίς να χάνω την ισορροπία μου, χωρίς να μου φεύγουν οι σαγιονάρες από τα πόδια και οι στροφές μου βγαίνουν άνετα, τόσο άνετα που καταλαβαίνω πως το φόρεμα μου είναι παραπάνω αεράτο κι από όσο νόμιζα… Ρε τι έπαθα, πάλι εγώ φταίω, που είναι το σορτσάκι μου???! Ευτυχώς, ευτυχώς με έχει πάει στο τέρμα βάθος και ότι και να φαίνεται, δεν φαίνεται πολύ, ή τουλάχιστον δεν το βλέπουν πολλοί! Τώρα έτσι όπως τα κατάφερες πάλι, απλά χόρεψε μου λέω και αν φανεί και κάτι κάνε πως δεν το κατάλαβες, έτσι κι αλλιώς δεν θα τους ξαναδείς! την ίδια ώρα βέβαια όσο μπορώ, κρατάω το φουστάνι μου όταν αυτό αιωρείται! Χορέψαμε ωραία, το ευχαριστήθηκα, ευχαριστήσαμε ο ένας τον άλλον με νοήματα, γιατί εγώ δεν μιλάω Ταϋλανδέζικα ούτε κι αυτός αγγλικά κι αυτό είναι ένα κομμάτι από τα πολλά του χορού που με έχει κάνει να τον ερωτευθώ. Αποτελεί γλώσσα από μόνος του, την γλώσσα του σώματος, επικοινωνείς μέσω αυτού.. Κι αυτό είναι κάτι μαγικό! Είναι πρόκληση και ειδικά για μια αρχάρια όπως εγώ, να χορεύεις με κάποιον που δεν έχεις ξαναδεί ποτέ σου κι όμως να καταφέρνετε να χορεύετε αρμονικά. Ή έτσι να νομίζεις τέλος πάντων!!!...
Η ώρα περνά όσο απολαμβάνουμε την μουσική και πίνουμε ένα δεύτερο μοχιτάκι. Όσο δεν χορεύω αναπολώ καλές χορευτικές στιγμές συν άλλα κουβανέζικης φύσεως πράγματα. Ακόμα και την ίδια την Κούβα που δεν έχω γνωρίσει, άρα πώς να την αναπολώ, αλλά να δεν ξέρω, νιώθω πως μου λείπει και ας μην έχω πάει ποτέ μου. Χαζεύουμε τα λίγα ζευγάρια που βρίσκονται ακόμα στην πίστα κι ας έχει μισοαδειάσει, τα διάφορα πόστερς που διαφημίζουν παλιά χορευτικά events που έχουν λάβει χώρα στο μαγαζί, αλλά και μια μεγάλη φωτογραφία της κουβανής θεάς της σάλσα Celia Cruz, να μας κοιτά χαμογελώντας. Καβαλιέροι δεν υπάρχουν πολλοί κι εγώ δεν χορεύω όσο συχνά συνηθίζω. Κοπέλες υπάρχουν περίσσιες που περιμένουν πως και πως κάποιος να τις χορέψει, γι αυτό κι ο δάσκαλος προσπαθεί να τις προλάβει όλες. Με αυτόν θέλω να χορέψω, είναι καλός χορευτής και φαίνεται καλός καβαλιέρος. Έλα όμως που ο άντρας είναι ο οδηγός στον χορό κι αυτός πρέπει να σε οδηγήσει και στην πίστα θαρρώ. Οπότε περιμένω κι εγώ μπας και. Αυτός δεν με ζητάει ποτέ τελικά, μάλλον δεν του κάνει η αφεντιά μου να την χορέψει αλλά είναι και λογικό, τόσες μαθήτριες τον περιμένουν υπομονετικά με την σειρά τους, αν έπιανε και ξένες θα στράβωναν. Το πάρτι τελειώνει, δεν είναι όπως στην Ελλάδα που αρχίζουν αργά και κρατάνε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες και πάνω που είμαστε έτοιμες να φύγουμε, με παίρνει ο Γάλλος για έναν τελευταίο χορό. Είναι αρκετά καλός, μόνο που μου θυμίζει πολύ τους Έλληνες χορευτές. Πολύ βάση στην φιγούρα και λιγότερο στην μουσικότητα και στην αγνή χαρά του χορού. Αν δεν χαμογελάει ο άλλος όταν χορεύετε σκεφτόμενος την επόμενη πολύπλοκη φιγούρα που θα σου κάνει, πόσο να το ευχαριστηθείς…
Παρόλο που δεν χόρεψα πολύ, η καρδιά μου είναι πιο ήρεμη, ο χορός έχει έναν μαγικά καταπραϋντικό effect πάνω μου. Μπορεί να κουράζεται το σώμα, αλλά η ψυχή ξεκουράζεται. Έτσι χαρούμενη παίρνω τον δρόμο της επιστροφής μαζί με την αδερφή μου καβάλα πάνω σε ένα (τι άλλο) τουκ τουκ. Αν και είχα διαβάσει πως οι οδηγοί των τουκ τουκ οδηγάνε αρκετά επικίνδυνα και πως δεν είναι και σίγουρο πως θα σε πάνε σωστά όπου τους πεις, οι πρώτες μου εντυπώσεις είναι πως οδηγάνε αρκετά προσεχτικά και όσες φορές τα χρησιμοποιήσαμε ως τώρα (που δεν είναι και λίγες), φτάσαμε γρήγορα και σωστά στον προορισμό μας. Επειδή οι ονομασίες των δρόμων πολλές φορές είναι πανομοιότυπες και η προφορά τους μπορεί να φέρει ακόμα περισσότερο μπέρδεμα, καλό είναι να τους δείχνουμε τον προορισμό μας κάπου γραμμένο. Εμείς αυτό πράττουμε πάντως και μέχρι τώρα όλα καλά. Κάνουμε μια τελευταία βόλτα κοντά στο ξενοδοχείο μας «θαυμάζοντας» για ακόμα μια φορά την πορνεία γύρω μας. Θα μπορούσαμε να κάτσουμε κάπου για ποτό μιας και είναι το τελευταίο μας βράδυ (έτσι έλεγε το αρχικό πλάνο), αλλά δεν έχουμε όρεξη και δεν υπάρχει λόγος να πιεζόμαστε μόνο και μόνο επειδή φεύγουμε αύριο. Λέμε να αράξουμε στο δωμάτιο μας με ποτό και τσιγάρο και να πούμε τα δικά μας μέχρι να κοιμηθούμε. Μπαίνουμε σε ένα σούπερ μάρκετ παρέα με έναν ξαναμμένο, λιγδιάρη γέρο που έχει αγκαζέ μια ξανθοβαμμένη, Ασιάτισσα, ανορεξική πόρνη και βλέπουμε ξαφνιασμένες ένα λουκέτο στα ψυγεία όπου έχουν αλκοόλ. Ένας υπάλληλος μας ενημερώνει πως απαγορεύεται η πώληση ποτών από μια ώρα και μετά κι αυτό για αποφυγή μεθυσιών στον δρόμο. Απογοητευόμαστε, τώρα τι θα πιούμε οι αλκοόλες? Αυτό τους πείραξε σκέφτομαι αν και ξανασκέφτομαι πως ναι γιατί να μην τους πειράξει? Ας μην κράζω μια καλή πρωτοβουλία επειδή τα πολλά είναι λάθος. Αγοράζουμε αναψυκτικά, πατατάκια και κάτι γαριδάκια με γεύση γαρίδας και προχωράμε προς το ξενοδοχείο. Αλήθεια, τα γαριδάκια γιατί λέγονται έτσι όταν δεν έχουν γεύση γαρίδας? (η απορία της ημέρας)
Γεμάτη η μέρα και σήμερα. Μια ευχάριστη κούραση αγκαλιάζει το σώμα μας. Αφού σαβουριάζουμε τις σαχλαμάρες και μιλάμε με την μαμά στο skype, καληνυχτώ την Κούβα και τον ξετρελαμένο με την πάρτη της, έχοντας στο μυαλό μου πως λίγες μέρες έμειναν πια. Ώρα για ύπνο μετά μελωδίας bachata. Είναι από τις μοναδικές τελευταίες μέρες σε ταξίδι μου που δεν στεναχωριέμαι τόσο που πρέπει να γυρίσω πίσω. Με κούρασε η Ταϋλάνδη. Πέρασα καλά αλλά όχι συνέχεια, κουράστηκα. Και δεν κουράζομαι εύκολα. Αλλά… Μην τα ξαναλέω τώρα. Το πάθημα, μάθημα. Καληνύχτα.
Δηλαδή, ωραία και καλά η Ταϋλάνδη αλλά "δεν είσαι εσύ", ενώ Κούβα...
)
