Ταϊλάνδη Ταϋλάνδη σε 10 μέρες? Τρέχουμε τώρα...

[KLEOPATRA]

Τι εγινε βρε κοριτσια!!!
2 κομματια για μενα...σας ευχαριστω παρα πολυ !!!!
Οπως ειπα κ της Βαριο απο Σεπτεμβρη ανοιγουμε το μαγαζακι..εε γκρουπ ηθελα να πω Παραλιοπληκτοι-Παραλιολογοι.
Εντωμεταξυ συμπασχω μαζι σου με αυτη τη βροχη...δε μπορω να βλεπω συννεφα στον ουρανο...γκρρρρρ.

 

[zmaria]

Εντωμεταξυ συμπασχω μαζι σου με αυτη τη βροχη...δε μπορω να βλεπω συννεφα στον ουρανο...γκρρρρρ.

Ε μα! Πολύ βροχή ρε παιδάκι μου τι ταν αυτό!!

 

[KLEOPATRA]

Υποτιθεται οτι το Μαρτη δεν εχει κ τοσες βροχες εκει περα.

 

[zmaria]

Υποτιθεται οτι το Μαρτη δεν εχει κ τοσες βροχες εκει περα.

I KNOW γκαμώτο!

 

[zmaria]

Το Koh Tao όπου και είναι ο επόμενος προορισμός μας, απέχει μόλις 15 λεπτά από το παραμυθένιο Koh Nang Yuan. Το καταμαράν θα το ξαναπάρουμε στην επιστροφή. Προς το παρόν, είμαστε πάνω σε ένα καραβάκι ανοιχτό και τα περισσότερα τραπέζια και καθίσματα είναι βρεγμένα. Πλησιάζουμε το Koh Tao και μοιάζει κι αυτό ονειρικό.

Θυμάμαι έναν παιδί που γνώρισα λίγες μέρες πριν φύγω για Ταϋλάνδη και μου είχε μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για αυτό το νησί. Με έκανε να ενθουσιαστώ και να τρομάξω συνάμα. Μου μιλούσε για την μοναδικότητα του και για την ωραία φύση που έχει, αλλά και για το πώς έτρεξε να πέσει στην θάλασσα με την παρέα του, όταν πήραν χαμπάρι ότι θα μοιράζονταν τα νερά με…. καρχαρίες! Πάει, είναι τρελός σκεφτόμουν τότε. «Πας καλά?» τον ρωτούσα με στόμα ανοιχτό και μου έλεγε πως αυτοί οι συγκεκριμένοι καρχαρίες είναι ακίνδυνοι, δεν πειράζουν ανθρώπους. Βρε δεν πα να είναι ότι θέλουν, εγώ δεν θέλω να τους γνωρίσω!

Όταν λοιπόν επισκεφτήκαμε τον Χρήστο για να μάθουμε για τις εκδρομές που υπάρχουν, συνειδητοποίησα πως το παιδί δεν ήταν τόσο τρελό και παράτολμο όσο μου φαινόταν. Οι καρχαρίες αυτοί είναι όντως ακίνδυνοι, θεωρείται φυσιολογικότατο να κολυμπήσεις παρέα τους και μάλιστα τους χρησιμοποιούν ως «κράχτες» για το νησί. Είσαι πια το λιγότερο τυχερός αν καταφέρεις και δεις κάποιον κολυμπώντας, αφού αποτελούν πλέον είδος υπό εξαφάνιση. Εμένα πάλι, να μου λείπει τέτοια τύχη. Είπαμε να ανέβουμε σε κανέναν ελέφαντα, να χαϊδέψουμε καμιά τίγρη, αλλά ως εκεί. Όσο ακίνδυνο και να θεωρείται ένα κήτος, δεν παύει να είναι αυτό ακριβώς, ένα κήτος με πελώρια σαγόνια! Χάθηκε να δούμε κανένα δελφινάκι? Νομίζω πως θα ήμουνα πιο άνετη, τα λατρεύω! Πέρα από τις περιγραφές του καινούριου μου φίλου, απέκτησα μεγαλύτερες προσδοκίες από αυτό το νησί όταν διάβασα ένα ταξιδιωτικό οδηγό το πρωί, όσο περιμέναμε να βρούμε άκρη με τα vouchers της εκδρομής. Περιμένω να φτάσουμε στο Koh Tao με αγωνιώδες ενθουσιασμό. Είναι καταπράσινο και μικρά γραφικά σπιτάκια είναι χτισμένα πάνω σε βράχους.

Απογοητεύομαι όμως για τα καλά όταν βλέπω το καράβι να αράζει μέσα στην θάλασσα και καταλαβαίνω πως από όοοοολο το νησί, μόνο κάποια νερά του θα γνωρίσουμε (!) κι ότι ξέρω για αυτό, θα παραμείνει μόνο σε αυτά που έχω διαβάσει και μου έχουν πει. Δεν θα πατήσουμε καν στεριά. Ας είναι, έτσι όπως το κάναμε με τις εκδρομές σκέφτομαι, καλά να πάθουμε κι αφού δεν μπορώ να το αποφύγω, να κάτσω να το απολαύσω. Έτσι δεν λένε? Έτσι δεν πρέπει?

Τουλάχιστον μας κάνει την χάρη ο ήλιος και μας συντροφεύει επιτέλους. Μια ώρα θα κάτσουμε όλο κι όλο. Όλοι ετοιμάζονται για να πέσουν στην θάλασσα με τις μάσκες τους και μου προκαλεί εντύπωση όταν όλοι ανεξαιρέτως φοράνε σωσίβια. Ας βάλω κι εγώ. Μου προκαλεί περισσότερη εντύπωση που δεν σιχαίνομαι να βάλω το βρώμικο σωσίβιο κατάσαρκα μιας και φοράω μόνο το μαγιό μου.

Συνεννοούμαστε με την Κλαίρη να βουτήξουμε μία μία, έτσι ώστε η άλλη να φυλάει τα πράγματα μας. Αν και την προηγούμενη φορά που έκανα σνόρκελινγκ δεν τόλμησα να χρησιμοποιήσω αναπνευστήρα, φοβούμενη τυχόν μικρόβια, τώρα δεν γίνεται αλλιώς. Ο βυθός προσφέρεται λέει για ωραίες εικόνες και εγώ δεν είμαι η δεινή κολυμβήτρια που κρατάει και πολύ την αναπνοή της, ειδικά πάνω σε κίνηση. Οπότε ο αναπνευστήρας μου είναι απαραίτητος και γι αυτό, αλλά και για να βγάλω πιο άνετα φωτογραφίες. Βασικό βέβαια ρόλο παίζει κι αυτό που έλεγα τις προάλλες, ότι όσο περνάνε οι μέρες γίνεσαι πιο χαλαρός με την καθαριότητα, σταματάς να σιχαίνεσαι τόσο, ενώ κάποια πράγματα σε πειράζουν πολύ λιγότερο από ότι στην αρχή που δεν έχεις συνηθίσει. Αν είσαι υποχόνδριος μάλλον θα δυσκολευτείς να προσαρμοστείς.

Βουτάω πρώτη για να κολυμπήσω κι αναζητώ τις ωραίες αυτές εικόνες που μου υποσχέθηκαν. Δεν πάω μαζικά με το γκρουπ αν και κάποια στιγμή μου περνάει από το μυαλό η τύχη όποιου δει καρχαρία. Λες να είμαι τόσο τυχερογκαντέμω? Και να είμαι και μόνη μου? Ας πάω με παρέα τουλάχιστον! Κι αυτό να μην μου ορμήξει την ανακοπή την έχω σιγουράκι. Τα νερά είναι σαφώς πιο καθαρά από όλες τις άλλες θάλασσες που έχω βουτήξει στην Ταϋλάνδη αλλά και πάλι δεν ενθουσιάζομαι. Και όχι δεν είμαι γκρινιάρα, απλά ειλικρινής. Κρυστάλλινα δεν τα λες. Να χει να κάνει πάλι με την μέχρι πριν μία ώρα καταρρακτώδες βροχή? Μπορεί.. Ωστόσο δεν είναι θολά και βολτάροντας βλέπω κάποια κοπάδια ψαριών, τα οποία δεν καταφέρνω να αποθανατίσω όσο θέλω με την φωτογραφική μηχανή της αδερφής μου, η οποία βρίσκεται στα χέρια μου τώρα κι ασφαλισμένη στην αδιάβροχη θήκη της.

Έχω δέσει το λουράκι της στο χέρι μου μιας και παραείμαι ατζαμής άνθρωπος και φοβάμαι μην μου φύγει. Απολαμβάνω το μπάνιο μετά από τόσες μέρες! Για ένα μισάωρο βέβαια όλο αυτό, τώρα πρέπει να ανέβω και να πάρει σειρά η αδερφή μου. Φοράει την μάσκα της και είναι σκέτη γλύκα το πιτσιποπάκι μου! Η ώρα περνά γρήγορα και αρχίζουν να φωνάζουν τον κόσμο για να ανέβει στο μικρό καραβάκι. Αποχαιρετώ με θλίψη, το νησί που δεν γνώρισα. Υπάρχει χημεία ανάμεσα μας, ούτε κι εγώ ξέρω γιατί. Γεια σου ομορφιά.

Επιστρέφουμε στο Koh Nang Yuan για να πάρουμε και πάλι το καταμαράν. Δεν βρίσκουμε θέσεις για να κάτσουμε παρέα και καθόμαστε με άσχετους, αρκετά μακριά η μία από την άλλη. Αυτό μέχρι την πρώτη στάση στο Koh Phangan όπου και η θέση δίπλα μου ελευθερώνεται. Σε ένα τραπεζάκι, είναι απλωμένες οι υποβρύχιες φωτογραφίες που έβγαλε ο Αυστραλός, όσο το γκρουπ έκανε σνόρκελινγκ στα νερά του Koh Tao. Εγώ δεν τον συνάντησα καν, η αδερφή μου όμως ναι. Ψάχνουμε να βρούμε την φωτογραφία της αλλά δεν είναι και εύκολο να την ξεχωρίσεις. Όλοι φοράνε μάσκες με αναπνευστήρες οπότε κανείς δεν αναγνωρίζει αμέσως τον εαυτό του. Είναι ανούσιο να αγοράσει μια φωτογραφία στην οποία δεν φαίνεται ότι είναι η ίδια. Και πάλι δεν χρησιμοποιούμε τα κουπόνια μας για δωρεάν soft drinks γιατί και πάλι μας παίρνει ο ύπνος. Κούτσου κούτσου τον κλέβουμε τον υπνάκο όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία. Δεν μπορώ να προσπεράσω όμως πως μετά από ένα εννιάωρο ταξίδι και ένα σχετικό jet lag, δεν έχει κοιμηθεί καμιά μας πάνω από πέντε ώρες συνεχόμενες. Οι μπαταρίες μας δεν φορτίζουν όπως πρέπει παρόλα αυτά, καταφέρνουμε και λειτουργούμε. Σαν τα κινητά ένα πράμα. Το σωστό είναι να τα φορτίσεις εξ ολοκλήρου, αν δεν προλαβαίνεις και το φορτίσεις τόσο ώστε να μπορεί να βγάλει την μέρα σου κάτι θα καταφέρεις, ωστόσο σύντομα θα χρειάζεται και πάλι φόρτιση. Για να μην πω πως αν το κάνεις επαναλαμβανόμενα με τον καιρό χαλάει η μπαταρία και αγχωθώ για το πως μου φέρομαι.

Φτάνουμε στην αποβάθρα Lomprayah και βλέπουμε ένα στημένο πάγκο με φωτογραφίες, τυπωμένες σε παραδοσιακά ας τα πούμε πιατάκια. Είναι αυτές που έβγαζε εκείνος ο Ταϋλανδός, τον κόσμο που έμπαινε στο καταμαράν πουρνό πουρνό. Είμαι λίγο τρομαχτική, έτσι άυπνη και κατάκοπη που μοιάζω… Για κάποιο λόγο δεν βρίσκουμε τον οδηγό που μας παρέλαβε το πρωί. Εγώ συνεχίζω να υπολειτουργώ κι η Κλαίρη αναλαμβάνει ξανά δράση. Ρωτάει κόσμο για να βρει την άκρη κι αντί να κάνω κι εγώ το ίδιο, την ακολουθώ σαν πρόβατο. Δεν ξέρω τι έχω πάθει. Μου την λέει κι έχει δίκαιο. Σκέφτομαι πως όπου να ναι θα με βρίσει, ευτυχώς δεν το κάνει (ακόμα), μάλλον λυπάται την ταλαιπωρημένη μου όψη. Αφού κοντεύουμε να μείνουμε χωρίς μεταφορικό όχημα προς επιστροφή, ένας υπεύθυνος βρίσκει τελικά το βανάκι που έχει ως προορισμό την περιοχή της Τσαβένγκ, κοντά στο ξενοδοχείο μας. Στην ουσία δεν χωράμε και διαπληκτίζομαι στραβωμένη με τον οδηγό γιατί τον είχαμε ρωτήσει (οκ η Κλαίρη τον ρώτησε) στην αρχή αν πρέπει να μπούμε στο δικό του βανάκι και μας έλεγε όχι ο στραβομούτσουνος. Τώρα δεν έχει θέσεις και αναγκαστικά κάθομαι πάνω σε μια βαλίτσα, σαν το επτάχρονο παιδάκι που το βολεύουν παντού. Ας είναι, να πάμε σπίτι μας τουλάχιστον. Σπίτι... Λέμε τώρα. Έχω κολλήσει στο γεγονός πως δεν είδα καθόλου το Koh Tao ενώ το περίμενα πως και πως. Αφού δεν το είδαμε από κοντά, ας θυμηθώ κάποια ενδιαφέροντα πραγματάκια που άλλα άκουσα και άλλα διάβασα.

Λέγεται αλλιώς το νησί των χελωνών κι αυτό γιατί μια φορά κι έναν καιρό, ήταν γεμάτο με θαλάσσιες χελώνες. Τώρα έχουν εκλείψει. Αρχικά ήταν ακατοίκητο και μόνο κάποιοι ψαράδες ερχόμενοι από κοντινά νησιά, έβρισκαν καταφύγιο εκεί σε περίπτωση καταιγίδας. Το 1899 ο βασιλιάς Rama V επισκέφτηκε το νησί και άφησε ως απόδειξη το μονόγραμμα του σε έναν τεράστιο βράχο στην παραλία Sairee. Το σημείο αυτό λατρεύεται μέχρι και σήμερα κι αντιμετωπίζεται με μεγάλο σεβασμό όπως αυτός ο λαός εφαρμόζει απεριόριστα με το οτιδήποτε έχει να κάνει με την βασιλική οικογένεια. Από το 1933 χρησιμοποιήθηκε ως πολιτική φυλακή, μέχρι και το 1947, όταν ο τότε σημαντικός πολιτικός άντρας Khun A Pawong ζήτησε χάρη για τους κρατούμενους και τα κατάφερε να δοθεί σε όλους. Την ίδια χρονιά ο δίδυμος αδερφός του έφτασε στο Koh Ταο από το γειτονικό Koh Phangan, μετά από ένα δωδεκάωρο κι επικίνδυνο για εκείνη την εποχή ταξίδι, με ένα παραδοσιακό ιστιοφόρο. Παρόλο που το νησί ήταν ακόμα υπό βασιλική κατοχή, δεν εμπόδισε όσους ταξίδεψαν ως εκεί να αποκτήσουν ένα καλό κομμάτι γης και να μετοικήσουν μαζί με τις οικογένειες τους. Ξεκίνησαν μια απλοϊκή και συγχρόνως σκληρή ζωή, ζώντας από την συγκομιδή καρυδών, την καλλιέργεια λαχανικών αλλά και την αλιεία. Ο πληθυσμός του νησιού άρχισε να αυξάνεται σταθερά και η τουριστική του δράση ξεκίνησε την δεκαετία του 1980 όταν backpackers από το Koh Phangan έκαναν τα πρώτα ταξιδιωτικά ντου στον άγνωστο τότε παράδεισο.

Σήμερα πια αποτελεί σπουδαίο τουριστικό προορισμό και ένα από τα μεγαλύτερα καταδυτικά κέντρα της Ταϋλάνδης. Είναι γεμάτο με κοραλλιογενείς υφάλους. Οι ντόπιοι, με τον χαλαρό τρόπο ζωής τους και την οικολογική τους δράση, καταφέρνουν να κρατήσουν την φυσική ομορφιά της περιοχής, παρότι οι τοπικές επιχειρήσεις έχουν επεκταθεί κατά πολύ, χάριν της ικανοποίησης των όλο και περισσότερων επισκεπτών. Σε όλα τα τουριστικά φυλλάδια κάνουν λόγο για την φειδωλή χρήση του νερού που πρέπει να γίνεται, ενώ προτρέπουν τον κόσμο να βοηθήσει στην προστασία των καρχαριών τους οι οποιοι αποτελούν πλέον όπως είπαμε, είδος υπό εξαφάνιση. Σε προτρέπουν να ρουφιανέψεις τυχόν ψάρεμα τους, μέχρι και να μποϊκοτάρεις τα εστιατόρια που περιλαμβάνουν τα άγρια κήτη στο μενού τους. Για να ανακαλύψεις το νησί μπορείς να νοικιάσεις μηχανάκι, ενώ υπάρχουν long tails να σε πηγαίνουν όπου τους πεις έναντι μικρού κόστους, είτε για μερικές ώρες, είτε για ολόκληρη την μέρα. Προσοχή στα χρηματικά νταραβερίσματα ΚΑΙ εδώ όπως και σε όλη την Ταϋλάνδη. Πρέπει να παζαρέψεις και να συμφωνήσεις την τιμή από την αρχή.

Διάβασα πως ο καλύτερος τρόπος για να ανακαλύψεις το νησί είναι περπατώντας το και μου φαίνεται λογικό. Απαιτούμενη προϋπόθεση μια καλή φυσική κατάσταση και οπωσδήποτε αρκετό ΧΡΟΝΟ αν θες να το γνωρίσεις καλά. Το νησί στηρίζει την φιλοζωία (μέχρι και ιατρείο ζώων υπάρχει) ενώ έχει διάφορα να διαλέξεις ως δραστηριότητες. Ξεκινώντας φυσικά από την κατάδυση και συνεχίζοντας με περιηγήσεις στην ζούγκλα, αναρριχήσεις σε απότομους βράχους, μπάνια σε απόμερα κολπάκια, μαθήματα ταϋλανδέζικης κουζίνας, μαθήματα γιόγκα και μασάζ φυσικά ως ωραία ξεκούραση μετά από μια έντονη μέρα. Και μιας και λέω για μασάζ αναρωτιέμαι. Είμαι τόσες μέρες εδώ, είναι τόοοοοσο φτηνό κι όμως, μόνο μια μέρα έχω χαρίσει αυτήν την χαλάρωση στον εαυτό μου. Μ΄αρέσει που αρχικά υποστήριζα πως θα μασαζάρομαι κάθε μέρα. Ούτε ένα δεύτερο μασαζάκι δεν έχω προλάβει να μου κάνουν, αν είναι δυνατόν!

Χωρίς τελικά να το έχω επισκεφτεί στην ουσία, ο σημερινός μίνι απολογισμός της εκδρομής ξεκινάει με μία τουλάχιστον διαμονή στο Koh Tao. Όλα αυτά που διάβασα αλλά και η κλεφτή ματιά που του έριξα από μακριά, μαζί με την κλεφτή βουτιά μισής ώρας που κάναμε στην θάλασσα του, με κάνουν να πιστεύω πως θα περνούσα υπέροχα. Πώς ακριβώς θα περνούσα την μέρα μου εκεί δεν ξέρω μιας και δεν πάτησα καθόλου στην στεριά του. Σίγουρα όμως δεν θα έκανα κατάδυση, όχι όμως γιατί δεν προσφέρεται το μέρος. Δεν έχω κάνει ποτέ ούτε και έχω και καϊλα για να κάνω, αν και φαντάζομαι πως το έχει το ενδιαφέρον του. Οπότε μάλλον θα το περπατούσα όσο προλάβαινα, για να το γνωρίσω όσο περισσότερο μπορούσα. Άλλη μία μέρα θα διανυκτέρευα στο ιδιωτικό νησί Koh Nang Yuan γιατί το όμορφο είναι πολύ μικρή λέξη για να το περιγράψει και η γαλήνη που το συνόδευε ήταν μοναδική. Εκεί θα εκτόνωνα μόνο τα άγχη μου, αράζοντας στην παραλία, βουτώντας στην θάλασσα, κάνοντας σνόρκελινγκ και φυσικά περπατώντας το κι αυτό. Ο μίνι απολογισμός που κάνω πάντα, είναι αντικειμενικός κι έχει να κάνει με το τι θα προλάβαινα να κάνω τις μέρες που είμαι όντως εδώ. Μάλλον δεν θα διανυκτέρευα ποτέ στο Σαμούι, ίσως την τελευταία μέρα μόνο.. Αν είχα την επιλογή, θα καθόμουν μια βδομάδα (τουλάχιστον) στο κάθε ένα μέρος που με εντυπωσίασε. Όχι μόνο δεν θα έχω ποτέ τόσο καιρό διαθέσιμο για να ταξιδέψω αλλά και ο τρόπος που κάνω τελικά αυτό το ταξίδι στην Ταϋλάνδη είναι ελλειπής και με αφήνει με μια πικρόγλυκη γεύση. Τα περισσότερα από αυτά που έχω κάνει θα μπορούσαν να γίνουν με εντελώς διαφορετικό τρόπο αλλά λίγο η απειρία μας σε μακρινά ταξίδια, λίγο οι περιορισμένες μέρες, λίγο ότι δεν τολμά καμιά μας να οδηγήσει με το τιμόνι στην αντίθετη και πιο πολύ όσο αφορά εμένα που δεν διάβασα καθόλου πριν έρθω, δεν είχα άποψη για τίποτα παρά μόνο κατόπιν εορτής, αφήνοντας την Κλαίρη μόνη της να κάνει επιλογές και να βγάζει το φίδι από την τρύπα, έκανε το ταξίδι μας πολύ λιγότερο ωραίο από ότι θα μπορούσε να είναι. Είχα και τα δικά μου τότε, πέρα από μη ύπαρξη ελεύθερου χρόνου. Προς γνώση και συμμόρφωση λοιπόν και καλά να είμαστε. Μπορεί να μην το απολαμβάνω όπως θα ήθελα, αλλά είχα την τύχη να δω κάποια πράγματα και κάποια μέρη, που όταν ήμουν μικρότερη δεν πίστευα ποτέ πως θα έχω την τύχη να δω και στις μέρες που διανύουμε όλο αυτό θεωρείται μεγάλη πολυτέλεια. Όσο κι αν το καίμε το μέρος τρέχοντας το έτσι, εγώ νιώθω και πάλι ευλογημένη.

 

[KLEOPATRA]

Ευχαριστουμε για τις πληροφοριες Μαρακι.
Γιατι αυτοι οι ευλογημενοι δε σας πηγαν στο Κο Ταο?
Σπαστηκα τωρα.

 

[varioAthens]

Πω πω, συγχύστηκα τώρα!
Και φαίνεται τόσο ωραίο το νησί........

 

[zmaria]

Ευχαριστουμε για τις πληροφοριες Μαρακι.
Γιατι αυτοι οι ευλογημενοι δε σας πηγαν στο Κο Ταο?
Σπαστηκα τωρα.

Πω πω, συγχύστηκα τώρα!
Και φαίνεται τόσο ωραίο το νησί........

Πόσο χαίρομαι που με νιώθετε!!! Ξενέρωσα! Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό το νησί μου είχε κάτσει από την αρχή και τελικά μόνο αυτό δεν μου κάθισε!


Πληροφορίες υπάρχουν εδώ

Koh Tao, Thailand | Travel & Hotel Guide - www.kohtao.com

Koh Tao Guide Online,Thailand - Accommodation and diving on Koh Tao

 

[zmaria]

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας κι ετοιμαζόμαστε γρήγορα για την βραδινή μας έξοδο. Ούτε έφηβες να ήμαστε τέτοια τσίτα. Πρώτη μας στάση το Swing bar. Βρίσκεται στην Λαμάι, στο ξενοδοχείο Rich resort. Εκεί θα συναντήσουμε ένα φίλο συνάδελφο της αδερφής μου -πρώην συνάδελφο βασικά- όπου ήρθε μόλις σήμερα στην Ταϋλάνδη για το γαμήλιο ταξίδι του. Το μαγαζί το είχε βρει η Κλαίρη στο ίντερνετ και της άρεσε που αντί για σκαμπό στο μπαρ, είχε μεγάλες κούνιες!

Παίρνουμε ένα songtheaw, το οποίο οδηγεί ένας κάπως μεγάλης ηλικίας Ταϋλανδός και δεν μου φαίνεται σίγουρος ότι ξέρει που θέλουμε να μας πάει, ούτε γνωρίζει αγγλικά πέρα από τα βασικά. Φτάνοντας στην Λαμάι, σταματάει για να ρωτήσει έναν πιο νέο Ταϋλανδό ο οποίος εκτελεί χρέη μονοθέσιου ταξί-μηχανάκι. Ο εν λόγω νεαρός πλησιάζει την καρότσα. Ο οδηγός τον ρωτάει που είναι το μπαρ που ψάχνουμε κι από τις χειρονομίες του καταλαβαίνουμε ότι δεν έχει ιδέα. Μιλάνε για λίγα λεπτά στην γλώσσα τους ενώ σε λίγο απευθύνεται σε μας και λέει με σπαστά αγγλικά πως μπορούμε να κατέβουμε εδώ και πως το swing bar βρίσκεται στην επόμενη γωνία. Είμαστε σίγουρες πως λέει ψέματα και του το λέμε απ’ ευθείας αυστηρά. Χαμογελάει ντροπιασμένα και λέει κάτι στον οδηγό ανασηκώνοντας τους ώμους. Προφανώς πως δεν χάψαμε το παραμύθι και πως δεν έχει άλλον τρόπο να τον βοηθήσει. Είναι η πρώτη φορά τόσες μέρες στην Ταϋλάνδη που κάποιος επιχειρεί να μας κοροϊδέψει, όλοι μέχρι τώρα μας έχουν φερθεί τίμια. Παρακάτω ρωτάει κάποιον άλλον, ευτυχώς γνωρίζει που να μας στείλει και επιτέλους σε λίγο βρισκόμαστε στον προορισμό μας.

Το νιόπαντρο ζευγάρι έχει φτάσει ήδη και μας περιμένει καθισμένο όχι στις συμπαθητικές κούνιες που είχε λιμπιστεί η αδερφή μου αλλά σε ένα ακριανό τραπέζι. Η Κλαίρη απογοητεύεται λιγάκι αλλά το τραπέζι έχει ωραιότατη θέα στην θάλασσα και είναι πιο βολικό για να κάτσει μια τετραμελή παρέα.

Φυσάει πολύ απόψε και ειδικά τώρα που είμαστε μια ανάσα από την παραλία, το δυνατό αεράκι μας δροσίζει ευχάριστα. Αφού μου συστήνει τον συνάδελφό της κι αυτός με την σειρά του την μόλις λίγων εικοσιτετραώρων γυναίκα του, δίνουμε στην χαμογελαστή Ταϋλανδή γκαρσόνα την παραγγελία μας. Η Κλαίρη κλασσικά παραγγέλνει μπίρα κι εγώ ένα ακόμα κοκτέηλ από φρέσκο μάνγκο. Το γιατί διάλεξαν την Ταϋλάνδη για γαμήλιο ταξίδι και δη το Κο Σαμούι, αποτελεί πραγματική έκπληξη για μένα. Βρήκαν καλή προσφορά λένε αλλά δεν θέλω να τους στεναχωρήσω τώρα, κάνοντας αντιπροτάσεις. Ούτε και είμαι και ειδική. Κυρίως όμως γιατί δεν προλαβαίνω μιας και την συζήτηση μονοπωλεί η εταιρεία που μοιράζονταν την εργασιακή τους σχέση τόσα χρόνια η Κλαίρη με τον πρώην συνάδελφό της.

Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Ο ίδιος ανήκει στο τμήμα της αδερφής μου το οποίο αυτήν την στιγμή που εμείς πίνουμε χαλαρά τα ποτάκια μας σε αυτό το μακρινό κι εξωτικό μέρος, αυτό αποδεκατίζεται κι από τα 70 περίπου άτομα που έχει, θα απομείνουν μόνο τα 17. Όσο αφορά το συγκεκριμένο τμήμα αυτά, γιατί κατά τα άλλα οι απολύσεις σε όλη την εταιρεία θα φτάσουν τις 200! Παραδόξως, ο ίδιος έχει γλιτώσει ξώφαλτσα την απόλυση αν και ψυχολογικά δεν είναι κι αυτός στα καλύτερα του. Τον βοηθάει η χαρά του γάμου του και το γεγονός πως δεν έχει ειδοποιηθεί ακόμα για πιθανή απόλυση. Αλλά και να μην απολυθεί κάποιος που προέρχεται από ένα τέτοιο «σκοτωμένο» τμήμα θα έπρεπε να είναι πολύ αναίσθητος για να μην επηρεαστεί. Αν προσθέσουμε και το δίλημμα που ξεδιπλώνεται μπροστά του για το αν πρέπει να ζητήσει από μόνος του το δελεαστικό πακέτο απόλυσης που προσφέρει η μεγαλοεταιρεία, τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο. Κανείς δεν εγγυάται πως αυτοί που θα μείνουν δεν θα απολυθούν αργότερα χωρίς όμως το φουσκωμένο οικονομικό δέλεαρ που υπάρχει την δεδομένη στιγμή και που σου δίνουν την επιλογή να το επιλέξεις ακόμα κι αν δεν είσαι στην λίστα των μελλοντικών απολυμένων. Μεγάλο το δίλημμα κι ακόμα μεγαλύτερο φαντάζομαι όταν μόλις έχεις ανοίξει ένα σπιτικό και τα χρέη σου κοντεύουν να σε πνίξουν έτσι κι αλλιώς. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι σώφρον να αναζητήσεις να μείνεις χωρίς δουλειά έστω κι αν τα πράγματα στην δουλειά σου είναι αβέβαια και σου πετάνε στην μούρη ως δόλωμα ένα σωρό χρήματα. Την ίδια άποψη έχει και ο ίδιος και τον βλέπω να κάθεται στα αυγά του, περιμένοντας υπομονετικά να δει την έκβαση της απόφασής του. Η κάθε μας επιλογή στην ζωή έχει το ρίσκο της. Το μέλλον θα δείξει για την δικιά του αλλά και της αδερφής μου.

Αφού μιλάμε αρκετά για το φλέγον ζήτημα, η κουβέντα μας συνεχίζεται πιο ανάλαφρα και για άλλη μια φορά καταλαβαίνω πόσο μικρός τελικά είναι ο κόσμος. Η νιόπαντρη κοπέλα που βρίσκεται απέναντι μου δουλεύει σε μια εταιρεία προγραμματιστών, η οποία απασχολεί κι αυτή μεγάλο αριθμό εργαζομένων. Από την εταιρεία αυτήν γνωρίζω μία και μοναδική κοπέλα με την οποία γνωριστήκαμε στον δήμο όταν από πλάκα ξεκίνησα να κάνω μαθήματα χορού. Όταν κατάλαβα πως στον δήμο δεν πρόκειται ποτέ να μάθω πραγματικά να χορεύω αναζήτησα μια κανονική σχολή χορού. Πλέον κάνω εντατικά αυτό που αποτελεί για μένα βαθύς κι αξεπέραστος έρωτας. Η φίλη μου λοιπόν αυτή, που εξακολουθεί να πηγαίνει στον δήμο (καθότι παντρεμένη με μπεμπάκι και που ελεύθερος χρόνος) λίγες μέρες πριν βρισκόταν στον γάμο του ζευγαριού που κάθεται τώρα παρέα μου! ΤΟ άσχετο! Ανταλλάσω επιτόπου μηνύματα μαζί της εξιστορώντας της την περίεργη αυτή τυχαία συνεύρεση κι όταν με παίρνει τηλέφωνο σκάμε στα γέλια χαρούμενες που ακούμε η μία την άλλη μετά από τόσο καιρό. Ο δυνατός έρωτας που περιγράφω λίγες αράδες πριν με έχει κάνει να μην έχω χρόνο για πολύ κόσμο που θα ήθελα.

Είναι ώρα να χωρίσουμε οι δυο παρέες και να πάρει η καθεμιά τον δρόμο της. Εμείς προς αναζήτηση φαγητού και το ζευγάρι προς κάτι πιο χαλαρό. Δεν βλέπω να έχουν καμιά ιδιαίτερα ρομαντική διάθεση παρά μόνο έντονη λαχτάρα για ολόσωμο μασάζ. Από ταϋλανδέζικα επιδέξια και φθηνότατα χεράκια. Σαν να τα λαχταρώ κι εγώ ξαφνικά, μόνο που το στομάχι μου έχει αντίθετη και πιο δυνατή επιθυμία.

Κάνουμε βόλτα στους δρόμους της Λαμάι κι ενώ μέχρι στιγμής θεωρούσα την Τσαβένγκ πιο τουριστική και πιο χύμα γενικώς, όσο περπατάμε, τόσο περισσότερα κωλόμπαρα εμφανίζονται ξαφνικά γύρω μας κι όλο πιο πολλές –όμορφες κατά τα άλλα- πόρνες στήνονται προκλητικά και προσκαλούν στα άδεια μπαρ τους περαστικούς. Μέχρι και εμάς! Εμάς τι να μας κάνουν? σκέφτομαι, κράχτες αποτελούν οι ίδιες. Από την άλλη, έστω κι ένα ποτό να πιούμε θα ενισχύσουμε τον ταμείο τους. Όλο αυτό που γίνεται γύρω μου είναι πολύ σουρεάλ και παρασυμβαίνει φυσιολογικά. Στα πολλά μπαρ που παρατηρώ διασχίζοντας την πόλη, οι πόρνες είναι πολλές και οι πελάτες λίγοι. Σε κάθε πελάτη αντιστοιχούν τουλάχιστον 2-3 νεαρές Ταϋλανδές. Μοιάζουν με καθημερινούς θαμώνες. Οι περισσότεροι είναι μεγάλης ηλικίας. Οι πιο νέοι μάλλον συχνάζουν αλλού. Με λάγνα μάτια γδύνουν τις έτσι κι αλλιώς αλαφροντυμένες κοπέλες, ενώ συγχρόνως χουφτώνουν με τα ζαριασμένα χέρια τους τα νεανικά κορμιά τους. Δεν μου αρέσει καθόλου η εικόνα που βλέπω, είναι πολύ λυπηρή. Δεν είμαι η προσωποποίηση του συντηρητικού ανθρώπου και με θεωρώ αρκετά σκληρόπετση. Ωστόσο όλη αυτή η χύμα πορνεία εξακολουθεί να είναι ένα σοκ για μένα το οποίο καταπίνω χαμογελώντας. Κι αυτό γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να κάνω κάτι.

Περνάμε μπροστά από ένα εστιατόριο το οποίο λέγεται barrio latino και σε μια πινακίδα έξω αναφέρει πως παίζει λάτιν ζωντανή μουσική μέχρι τις 22.00. Πως και μας ξέφυγε κάτι τέτοιο? Η ώρα είναι περασμένες 22.00 δυστυχώς, αν και προς το παρόν ένας μακρυμάλλης τύπος συνεχίζει να παίζει κιθάρα κι ένας άλλος αλέγκρο δίπλα του τραγουδάει για τους λιγοστούς πελάτες που έχει το μαγαζί. Χωρίς πολλά πολλά μπαίνουμε μέσα, έστω κι αν η επιλογή μας ξέρουμε πως είναι καθαρά τουριστική. Τουριστική από την άποψη ότι δεν πάμε κάπου που να περικυκλώνεται από ντόπιους και το φαγητό μόνο ταϋλανδέζικο δεν είναι. Ε και? Γουστάρουμε να ακούσουμε λάτιν και να φάμε τάκος. That’ s it! Μήπως να πάω σε κανένα κωλόμπαρο μόνο και μόνο για να νιώσω καλύτερα τον παλμό της πόλης?

Το εστιατόριο είναι λιτό και συμπαθητικό, λίγο πιο κυριλέ από αυτά που έχουμε καθίσει μέχρι τώρα, χωρίς όμως και πάλι να είναι ακριβό.

Ζητάμε διάφορα τάκος από την σοβαρή Ταϋλανδή σερβιτόρα και σε λίγο ο συμπαθέστατος σεφ βρίσκεται στο τραπέζι μας να μας εξηγεί τις διάφορες γεύσεις και να μας κάνει διάφορες προτάσεις. Του λέμε κάτι σαν «κάνε τα δικά σου» και απλά φέρτα, πεινάμε! Η Κλαίρη είναι χαρούμενη που θα φάει σχετικά γνώριμες γεύσεις κι εγώ γιατί ακούω την αγαπημένη μου μουσική. Όσο περιμένουμε το φαγητό μας, πίνει άλλη μια μπίρα κι εγώ ένα ποτήρι δροσερό κόκκινο κρασί το οποίο περιέργως είναι αρκετά εύγεστο. Το μικρό σχήμα σε λίγο σταματά να παίζει ζωντανή μουσική και ένα cd με γνωστά και ωραία τραγούδια salsa, το αντικαθιστά. Συζητάμε για το έντονο φαινόμενο της πορνείας. Δεν είναι η πρώτη φορά που το αναλύουμε. Από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στην Ταϋλάνδη δεν σταμάτησε ποτέ να μας κάνει εντύπωση. Γνωρίζεις για την μάστιγα που υπάρχει αλλά αν δεν πας να το δεις από κοντά δεν καταλαβαίνεις ΠΟΣΟ μεγάλο είναι το πρόβλημα. Που να πάμε και στην Μπανγκόκ. Αναρωτιέμαι ΤΙ στο καλό θα δούμε χειρότερο!

Σε λίγο έρχονται δυο πιατέλες με διάφορα τάκος και λιχουδιές, προτιμήσεις του σεφ.

Τις φέρνει ο ίδιος με το εγκάρδιο, ζεστό του χαμόγελο και μας εύχεται καλή όρεξη. Τον ρωτάμε αν είναι από την Ισπανία και μας λέει πως είναι Γάλλος. Είμαστε 2 Ελληνίδες που καθόμαστε σε ένα ισπανικό εστιατόριο, σε ένα νησί της Ταϋλάνδης, όπου σεφ του είναι ένας Γάλλος. Πολύ την βρίσκω με αυτό το multiethnic! Οι πιατέλες περιλαμβάνουν διάφορα τάκος με τυριά και αλλαντικά, μερικά από αυτά είναι αρκετά πικάντικα, πιπεριές, τσίλι, ελιές, τυρομπουκιές, πικάντικους κεφτέδες λαχανικών, καλαμαράκια και κάποια τάκος με κάτι σάλτσες περίεργες κυρίως καυτερές, που κάνουν την Κλαίρη να επιδίδεται σε αστείες γκριμάτσες κι εμένα να γελάω ευδιάθετα. Οι ελιές είναι πεντανόστιμες (ναι οι ελιές) και γενικότερα όλα τρώγονται πολύ ευχάριστα. Ο σεφ ξαναέρχεται για να ρωτήσει αν όλα είναι όπως τα θέλαμε κι εμείς τον ευχαριστούμε παραγγέλνοντας άλλη μια γύρα ποτών. Το στόμα μας έχει ανάψει ήδη από τις πικάντικες γεύσεις και πρέπει κάπως να ξεδιψάμε όσο τρώμε.

Απέναντι από το τραπέζι μας είναι ένα μπαρ όπου και κάθονται 2 άντρες Ευρωπαίοι. Ο ένας είναι γύρω στα 65 κι ο άλλος κάπως μικρότερος. Κοινώς, έχουν την διπλάσια ηλικία από μας. Όπως τρώμε μας πλησιάζει ο μεγαλύτερος. Ευγενέστατα ρωτάει αν μπορεί να μας διακόψει. Όταν ευγενικά τον ρωτάμε και εμείς τι θα ήθελε μας λέει πως μας άκουσε να μιλάμε ελληνικά και ήθελε να μάθει αν είμαστε Ελληνίδες. Όταν αποκρινόμαστε θετικά σκάει τριπλά χαμόγελα και αρχίζει να μας λέει για το πόσο αγαπά την Ελλάδα, να πετάει μπόλικες ελληνικές λέξεις και να ονοματίζει ένα ένα, όλα τα μέρη που έχει επισκεφτεί στην χώρα μας. Εκτός από την άχαρη πρωτεύουσα έχει πάει σχεδόν σε όλα μας τα νησιά! Πραγματικά, έχει πάει σε περισσότερα νησιά από ότι έχω πάει εγώ- και δεν έχω πάει και σε λίγα. Συζητάμε για κανένα δεκάλεπτο με εμάς καθιστές κι αυτός όρθιος να έχει αφήσει τόση ώρα τον φίλο του μόνο, όταν μας προτείνει να κάτσουμε όλοι μαζί παρέα και προς Θεού μην τον παρεξηγήσουμε, είναι φιλική η πρόσκληση. Είναι πολύ κύριος αλλά ποτέ δεν ξέρεις πόσο κόσμιες μπορεί να είναι οι προθέσεις ενός άντρα (έχει και την ηλικία του πατέρα μας) και όσο ευγενικά γίνεται του λέμε πως έχουμε ξεκινήσει μια σοβαρή συζήτηση και πως θα θέλαμε να την συνεχίσουμε if he doesn’ t mind. Αθόρυβα και χωρίς να δείχνει ίχνος ενόχλησης επιστρέφει στην θέση του λέγοντας μας όσο απομακρύνεται πόσο χάρηκε που μας γνώρισε και να δώσουμε φιλιά στην αγαπημένη του Ελλάδα. Μετά από λίγο απομένει μόνος του καθώς ο φίλος του φεύγει και δίπλα του κάθονται μια παρέα νεαρών αντρών τουριστών. Πιάνει και σε αυτούς την κουβέντα και τα νεαρά παιδιά δείχνουν να χαίρονται την παρέα του μεγαλύτερου άντρα. Κάνουν αστεία και γελάνε ολόψυχα. Είναι πολύ κοινωνικός και φαίνεται πως αρέσκεται στο να γνωρίζει καινούριους ανθρώπους. Παρόλο που στην ουσία δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να κάτσουμε όλοι μαζί παρέα, ίσα ίσα που μου αρέσει να γνωρίζω κόσμο πάσης φύσεως και ηλικίας, δυο κοπέλες μόνες είναι δύσκολο να καθίσουν με άγνωστους άντρες. Γιατί είναι δύσκολο το επίπεδο να κρατηθεί καθαρά φιλικό. Άντρες είναι. Σε λίγο φεύγει και μας καληνυχτά χαμογελώντας.

Είναι το τελευταίο μας βράδυ στο Κο Σαμούι αλλά δεν έχουμε αντοχές για άλλη συνέχεια. Η μέρα ήταν μεγάλη και κουραστική κι εμείς την διανύσαμε ξενυχτισμένες και κατάκοπες. Πληρώνουμε τον λογαριασμό (περίπου 800 μπατ) και βγαίνοντας από το εστιατόριο βλέπουμε ένα ξύλινο διακοσμητικό του μαγαζιού όπου δείχνει με βελάκια πόσο μακριά είναι κάποιες επιλεγμένες πόλεις. Ως λάτιν μαγαζί και ως φόρο τιμής, κάποιες από τις περιοχές αυτές (στην μία πλευρά) αποτελούν η Μαδρίτη, η Βαρκελώνη και η Αβάνα. Στέκομαι δίπλα στην επιγραφή της Αβάνας και τείνω το χέρι μου σαν να κάνω ωτοστόπ. Μακάρι να ήταν τόσο απλό.

Η φωτογραφία αυτή είναι αφιερωμένη. Η απόσταση είναι μόλις 16371 km. Κι όμως.. Όσο εντύπωση μου προκαλεί το πόσο μικρός είναι ο κόσμος, άλλο τόσο αποτελεί για μένα μυστήριο και κάτι άλλο. Πως δυο καρδιές μπορούν να νιώθουν μακριά κι ας βρίσκονται στον ίδιο χώρο, μα πόσο κοντά μπορούν να αισθανθούν ξαφνικά κι ας βρίσκονται διασκορπισμένες σε δύο εκ διαμέτρου διαφορετικές ηπείρους. Μυστήρια η ανθρώπινη φύση κι ακόμα περισσότερο η καρδιά. Όσες αναλύσεις και να κάνουμε ανά καιρούς και να νιώθουμε ώρες ώρες φιλόσοφοι και ξερόλες, έρχονται στιγμές που καταλαβαίνεις πως τελικά? Δεν ξέρεις τίποτα…. Ή τίποτα από όλα αυτά που νομίζεις ότι ξέρεις δεν τα βλέπεις με την σωστή τους διάσταση.. Μυστήρια πράγματα…

 

[zmaria]

Σηκωνόμαστε σχετικά αργά χωρίς να προλάβουμε να πάρουμε και πάλι πρωινό. Τι πρωτότυπο! Προτιμήσαμε όμως να κερδίσουμε λίγο ύπνο παραπάνω. Μια φορά καταφέραμε πρωινό στο ξενοδοχείο τόσες μέρες κι ας το είχαμε προπληρώσει. Μικρό το κακό, μόνο 10 ευρώ κόστισε στην καθεμιά μας παραπάνω. Ετοιμάζουμε τα πράγματα μας προς αναχώρηση με χαλαρούς ρυθμούς. Βλέπω την Κλαίρη να βάζει στην βαλίτσα της το λάπτοπ της και την κοιτάζω με ορθάνοιχτα έκπληκτα μάτια. Και ορθάνοιχτο στόμα να συμπληρώσω μέχρι που αρχίζει να ανοιγοκλείνει για να της μιλήσω. «Πας καλά?» της λέω. «Γιατί?» Ρωτάει κι αυτή έκπληκτη. Απορεί κιόλας! «Το χω ξανακάνει» Τι ακούω Θεέ μου! «Έλα μωρέ, βαριέμαι να το κουβαλάω». «Ρε βγάλτο από κει μέσα, τι πάει να πει βαριέμαι? Δεν σε πάει που δεν σε πάει τελευταία, θες να γίνει καμιά στραβή και να το κλαις?» Καλά λέει, σαν μαλωμένο κουτάβι. Απορώ, απορώ που θέλει να αφήσει το μικρό της πολύτιμο λάπτοπ να ταξιδέψει μαζί με τις αποσκευές. Μετά θυμάμαι κάποιες από τις άπειρες ξανθιές στιγμές μου και σταματώ επιτόπου την κριτική. Αποχαιρετούμε το μικρό μας δωμάτιο και πλησιάζουμε την ρεσεψιόν. Πληρώνουμε κάτι τοπικά τηλεφωνήματα που είχαμε κάνει στο πρακτορείο του Χρήστου και μας επιστρέφουν τα 1000 μπατ που είχαμε δώσει στην αρχή ως εγγύηση. Αφήνουμε τις βαλίτσες μας εκεί και είμαστε έτοιμες για μια τελευταία βόλτα στο Κο Σαμούι.

Παίρνουμε (ακόμα) ένα songthaew και σε λίγο βρισκόμαστε στον Μεγάλο Βούδα, στον ναό Wat Plai, τον οποίο επισκεφτήκαμε στην πρώτη μας εκδρομή. Ο λόγος που βρισκόμαστε εδώ είναι η συμπαθητική οικονομική αγορά που βρίσκεται ακριβώς από κάτω και θέλαμε να ψωνίσουμε τότε αλλά δεν προλαβαίναμε να το κάνουμε με την ησυχία μας. Πέρα από τα ψώνια φυσικά, εκμεταλλευόμαστε την ευκαιρία να χαζέψουμε και πάλι τον τεράστιο Βούδα, όπως και τα διάφορα θρησκευτικά πολύχρωμα περιτεχνήματα.

Ένα μικρό παγωτατζίδικο πουλάει… παγωτό (τι άλλο) και άλλοι πλανόδιοι ένα σωρό λιχουδιές. Όμορφα, λευκά αεράτα ρούχα μου φωνάζουν “buy me, bye ME!”,

ενώ κάτι μποέμ παντελόνες τραβούν το βλέμμα της αδερφής μου. Σε ένα μαγαζί βρίσκουμε μια μπλούζα με την γνωστή φυσιογνωμία του φοβερού Τσε. Τώρα εγώ φταίω? Με κυνηγάει από παντού, όχι, παραδεχτείτε το! Είναι όμως δυνατόν να έρθεις στην Ταϋλάνδη και να αγοράσεις μπλούζα με τον Τσε επάνω? Ούτε εγώ δεν θα το έκανα αυτό! Η μπλούζα με την φοβερή επαναστατική φιγούρα, δίπλα στην εικόνα του Ταϋλανδού βασιλιά, είναι οξύμωρη αλλά ενδιαφέρον.

Αγοράζουμε διάφορα φθηνότατα πραγματάκια, ενώ εκτελούμε συγχρόνως το απαραίτητο παζάρι. Η Κλαίρη έχει αφήσει εμένα να παζαρέψω γιατί (όπως και στο Ντουμπάι) αν το έκανε η ίδια μπορεί και να ψωνίζαμε πιο ακριβά τελικά. Αφού όταν ζητάει χαμηλότερη τιμή δεν πείθει ούτε τον εαυτό της, πώς να πείσει τον πωλητή? Δεν μπορώ να την περιγράψω με λόγια αλλά μου φτιάχνει την διάθεση όταν παζαρεύει! Σκάμε στα γέλια κι οι δυο μας! Φεύγοντας, 500 μέτρα πιο κάτω, στην μία από τις δύο πύλες που οδηγούν στον Μεγάλο Βούδα και πάνω στον περιφερειακό δρόμο, βρίσκεται ένα τουριστικό αλλά όμορφο μπαράκι. Έχει και γαμώ τις θέες ενώ μια σημαία της Βραζιλίας στολίζει το εσωτερικό του. Το άσχετο!

Δεν έχουμε πολύ ώρα στην διάθεση μας οπότε με ένα songthaew (πάλι πάλι) γυρίζουμε στην Τσαβένγκ, κοντά στο ξενοδοχείο μας. Εκεί κάνουμε την τελευταία βόλτα στην τοπική υπαίθρια αγορά

και ενώ έχουμε απομακρυνθεί αρκετά από το χοτέλ επιστρέφουμε μέσω της παραλίας. Από εκείνη την πλευρά της παραλίας της Τσαβένγκ δεν είχαμε ξαναπάει και μας κάνει εντύπωση που όσο προχωράμε βλέπουμε κάτι πιο κυριλέ ξενοδοχεία να έχουν κάποιο χώρο της παραλίας πριβέ, μόνο για τους πελάτες τους! Μωρ τι μας λες? Πατάω πάνω στην χωρισμένη με σκοινιά παραλία επίτηδες. Έπειτα βλέπουμε κρεβάτια με σκιερή τέντα πάνω στην άμμο και χαμογελαστές (όπως πάντα) Ταϋλανδές προσφέρουν υπηρεσίες μασάζ.

Κάποιοι το ευχαριστιούνται ήδη και πολύ τους ζηλεύω. Mία μασέρ που έχει αναλάβει έναν άντρα, του δίνει και καταλαβαίνει κι αυτός βγάζει κάτι άναρθρους ήχους που κάνουν τις υπόλοιπες κοπέλες να γελάνε! Φαίνεται να πονάει λίγο αλλά μοιάζει να το απολαμβάνει!

Εξακολουθώ να έχω κάνει μόνο μια φορά μασάζ εδώ στο Κο Σαμούι και σκέφτομαι μέσα μου πως αυτό πρέπει ΟΠΩΣ και ΔΗΠΟΤΕ να αλλάξει στην Μπανγκόκ. Όχι πως θα έχουμε plenty of time κι εκεί, αλλά κρίμα είναι να μην ξεκουράσω το σώμα μου με τόσο λίγα χρήματα!

Φτάνουμε στο μπαρ του ξενοδοχείου μας και λέμε να αράξουμε εδώ μέχρι να έρθει η ώρα να φύγουμε. Παραγγέλνουμε φυσικούς χυμούς, καρπούζι για την Κλαίρη και μάνγκο για μένα (πολύ το φοράω αυτό το φρούτο τελευταία), ενώ μοιραζόμαστε ένα κλαμπ σάντουιτς για να μας ξεγελάσει την πείνα. Φυσάει αρκετά και σήμερα και μην έχοντας κάτι άλλο να κάνω, παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Πάντα την βρίσκω με το people watching (ειδικά στο εξωτερικό) και την παρατήρηση διαφόρων ανθρώπινων συμπεριφορών ασχέτου ηλικίας, φύλου και κοινωνικής τάξης. Οι περισσότεροι τουρίστες που βλέπω είναι Ισραηλινοί και κυρίως απαρτίζονται από αντρικές παρέες. Θυμάμαι τις προάλλες που πίναμε με τους Ρώσους ποτό στο beach bar του ξενοδοχείου, μια παρέα νεαρών αντρών να παίζει με ένα μικρό κοριτσάκι. Έχοντας επηρεαστεί από τις υποθέσεις παιδεραστίας που πρόσφατα είχα συζητήσει με τον Χρήστο και την Κλαίρη, δεν ήξερα αν έπρεπε να χαμογελάσω (είναι πάντα ωραία η εικόνα μιας τρυφερής συμπεριφοράς ενός άντρα προς ένα παιδί) ή να αγχωθώ που έβλεπα αυτήν την σκηνή. Την ίδια βραδιά, ένα άλλο κοριτσάκι, τσιγγάνικα όμορφο, πουλούσε κάτι φτηνά άσπρα κολιέ με αληθινά λουλουδάκια πάνω. Με τα νάζια και τα σκέρτσα της ήταν λίγο δύσκολο στον οποιοδήποτε να αντισταθεί στην αγορά της μικρής πραμάτειάς της. Γι αυτό και ο Ιβάν είχε αγοράσει τότε, σε όλες της κυρίες της παρέας.

Βαριέμαι που περιμένω έτσι άπραγη μέχρι να φύγουμε. Συγχρόνως σκέφτομαι πως κάναμε βλακεία που συνδυάσαμε ΚΑΙ την Μπανγκόκ στο τόσο ολιγοήμερο ταξίδι μιας και μαζί με την μία ημέρα άφιξης συν την μία ημέρα αναχώρησης, χάνουμε άλλη μια μέρα στην ουσία με την μεταφορά μας στην πρωτεύουσα. Άλλη μια βλακεία δηλαδή προστίθεται στην οργάνωσή μας. Όλα είναι λάθος οργανωμένα, όλα. Θυμάμαι πως δεν έχω πάρει αναμνηστικό από το Κο Σαμούι και πετάγομαι έντρομη πάνω για να πάω πάλι στην αγορά μόνη μου. Πρέπει κάτι να βρω για να συμπληρώσω την συλλογή που έχω με διάφορα πραγματάκια ανά τον κόσμο. Μαζί με ένα όμορφο φθηνό καδράκι, αγοράζω και κάτι ωραιότατες σαγιονάρες παραλίας στην εξευτελιστική τιμή των..… 100 μπατ! Στον δρόμο παρατηρώ μια γριούλα φορτωμένη με διάφορα αγαθά, τα οποία πουλά για την διαβίωση της. Μέσα στην ζέστη να κουβαλά τόσο βάρος, κάνει το φορτίο της (με και χωρίς εισαγωγικά) ακόμα πιο βαρύ.

Γυρίζω να βρω την αδερφή μου και μαζί πηγαίνουμε στην ρεσεψιόν. Σε λίγο έρχεται η γνωστή καλή μας ταξιτζού Που, η οποία as always αναλαμβάνει να μας πάει ασφαλείς στον προορισμό μας. Ο πάντα κοντά μας Χρήστος κανόνισε να έρθει να μας πάρει για να μας πάει στο αεροδρόμιο. Στον δρόμο ρουφάμε τις τελευταίες εικόνες του νησιού. Πιάνουμε για άλλη μια φορά την κουβέντα και μας μιλάει για το πόσες πολλές ώρες εργάζεται και πως το ταξί το δουλεύει εναλλάξ με τον πατέρα της. Η τύχη της ως γυναίκα είναι καλή, αν σκεφτούμε με τι απασχολείται η πλειοψηφία των γυναικών στην Ταϋλάνδη. Μην τα ξαναλέμε. Στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου έχει κολλημένη μια φωτογραφία του βασιλιά. Δεν μου φαίνεται περίεργο καθώς δεν είναι η μόνη που το κάνει αυτό, ούτε η πρώτη φορά που το βλέπω. Τα περισσότερα οχήματα αλλά και μαγαζιά, κοσμούνται με φυλαχτά, φωτογραφίες και διάφορα είδη λατρείας προς τον βασιλιά. Και με κάθε είδους Βούδα φυσικά.

Φτάνουμε στο κουκλίστικο αεροδρόμιο του Κο Σαμούι, που όμοια του ομορφιά δεν έχω ξαναδεί. Η γλυκιά Που μας αγκαλιάζει με αυθεντικό πλατύ χαμόγελο, δίνοντας μας ευχές για ένα καλό ταξίδι. Καπνίζουμε 1-2 τσιγάρα πριν τραβήξουμε για το τσεκ ιν. Να ξαναπω πως αν και ο χώρος αναμονής είναι ανοιχτός, εν τούτοις το τσιγάρο εκεί απαγορεύεται. Αυτός δεν είναι χώρος αναμονής. Αυτό το αεροδρόμιο είναι σκέτο εξοχικό. Χυνόμαστε σε κάτι άνετες ξαπλώστρες, έχοντας θέα πράσινους κήπους, ενώ μπροστά τους βρίσκονται οι διάδρομοι προσγείωσης. Εκπληκτικό.

Ήρθε η ώρα της πτήσης μας. Το χαριτωμένο λεωφορειάκι που μοιάζει με παγωτατζίδικο (όπως λέει και μια παραλιομάνιακ τραβελστορίτισσα) έχει έρθει για να μας παραλάβει.

Ενώ είναι άδειο και μέχρι να ξεκινήσει, η Κλαίρη ρωτάει τον οδηγό αν μπορεί να μπει στην θέση του και να βγάλει μια αναμνηστική φωτογραφία. Κάτι έχει πάθει σήμερα κι όλο έχει τέτοιου τύπου φωτογραφικές εμπνεύσεις. Την μία φωτογραφήθηκε ως πλανόδια που πουλάει παγωτό, την άλλη σε μια καρότσα παραγωγής φρέσκων χυμών και τώρα εδώ στο λεωφορειάκι. «Ρε..» της λέω, «εδώ βρήκες να ψάξεις για δουλειά?» Και κακακακακα λυνόμαστε στα γέλια παρασύροντας τον οδηγό και τους λοιπούς Ταϋλανδούς, οι οποίοι γελάνε κι αυτοί ολόκαρδα παρέα μας. Κι ας μην έχουν ιδέα για το τι λέμε. Μα πόσο μεταδοτική μπορεί να είναι η διάθεση! Η μηχανή είναι ανοιχτή και το μόνο που κάνει ο οδηγός είναι την σβήσει, παρόλο που τα κλειδιά τα αφήνει πάνω. Κακώς. Κι αν η Κλαίρη ήταν καμιά τρελή (που είναι αλλά όχι τόσο) και γούσταρε ξαφνικά να βολτάρει στους διαδρόμους προσγείωσης?

Μπαίνουμε στο μικρό αεροπλάνο. Η πτήση διαρκεί μια ώρα περίπου αλλά φροντίζουν να μας σερβίρουν ένα κρουασάν με τυρί κι ένα μπισκότο που δεν πολυκαταλαβαίνω τι γεύση έχει. Τα τρώω και τα δυο λαίμαργα ενώ σκέφτομαι στενάχωρα πως σαν να έχω πάρει κάνα δυο κιλά (μην σου πω και τρία) κι αυτό δεν μου αρέσει καθόλου. Λίγο αυτά τα αντιπαθητικά κιλά, λίγο η κούραση, λίγο μια αναπάντεχη νοσταλγία που με έχει πιάσει τις τελευταίες μέρες κι όσο περνάνε γίνεται και μεγαλύτερη, έχει αρχίσει σταδιακά η όρεξη μου παρόλη την ζέστη να πέφτει υπό το μηδέν. Αχάριστη, μου φωνάζω μέσα μου, ενώ τρώω την τελευταία μπουκιά του κρουασάν μου. Για να δω, η Κλαίρη το έφαγε το δικό της ή έχει να φάω κι άλλο λίγο? Lol..

 

[dmdoc]

Τέλεια,χρειάστηκαν 5 μήνες για γεγονότα 5 ημερών...με τον ρυθμό που γράφεις,για τις επόμενες 5 ημέρες,θα φτάσουμε να ψήνουμε οβελία

 

[zmaria]

Τέλεια,χρειάστηκαν 5 μήνες για γεγονότα 5 ημερών...με τον ρυθμό που γράφεις,για τις επόμενες 5 ημέρες,θα φτάσουμε να ψήνουμε οβελία

Καλέ! Μην τρομάζεις τον κόσμο ότι θα γράψω για άλλες ΠΕΝΤΕ μέρες!! Χαχαχα...

2 μέρες έμειναν τώρα, άντε 2,5... Αλλά αφορούν την Μπανγκόκ και πρέπει να με βοηθήσει η Κλαίρη, η μνήμη μου για το διήμερο στην πρωτεύουσα και πως λέγονται τα μέρη που πήγαμε περιορίζεται κατά πολύ... Αλλά άντε να την βρω σπίτι!! Αυτό που το πας?