Ταϊλάνδη Ταϋλάνδη σε 10 μέρες? Τρέχουμε τώρα...

[mariagl]

Πολύ ομορφη η ιστορία σου!! Να ειστε καλα, να κανετε πολλα ακομη ταξιδακια! Περιμένω την συνεχεια!

 

[nenena]

Ωραία και η συνέχεια! Τώρα για τις φωτογραφίες σου που αναφέρεις, μια χαρά φαίνονται! Αλήθεια τη φωτογραφική χρησιμοποιείς?

 

[zmaria]

Ωραία και η συνέχεια! Τώρα για τις φωτογραφίες σου που αναφέρεις, μια χαρά φαίνονται! Αλήθεια τη φωτογραφική χρησιμοποιείς?

Σ' ευχαριστώ πολύ! Η φωτογραφική μου είναι η Fuji Finepix F70. Την αγαπώ την μηχανή μου, από τις μικρές είναι μακράν η καλύτερη κι έχει και μια επιλογή που μου αρέσει πολύ, βγάζει 2 φωτογραφίες συγχρόνως, μία με φλας, μία χωρίς. Για να καταλάβεις πόσο μου αρέσει, είχα αγοράσει αυτό το μοντέλο, μετά από μόλις ένα μήνα χρήσης έπεσε κάτω με ανοιχτό φακό (όχι δεν οφείλεται στην αγαρμποσύνη μου το συγκεκριμένο) και πάπαλα δεν φτιαχνότανε. Και τότε πήγα και αγόρασα την ίδια. Με μια μικρή έκπτωση από τον πωλητή γιατί με λυπήθηκε. Όσο και να την αγαπώ όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με τις σοβαρές μηχανές με τους μεγάλους φακούς. Δεν μου φτάνει το ζουμ της δικιάς μου για να τραβήξω καμιά φορά αυτό που θέλω. Κι άσε που στις φώτο μου έχει πέσει και λίγο Picassa

 

[varioAthens]

Αχ πόσο συμμερίζομαι τον πόνο σου... με το μάτι εννοώ... Στην Ταϋλάνδη και εμείς και τι δεν πάθαμε? Στο Κράμπι ξεκινήσαμε με εγκαύματα, ηλίαση, τσίμπημα από τερμίτη και ένα καρούμπαλο για να συνεχίσουμε στην Μπανγκόκ με ψύξη και γαστρεντερίτιδα! Αντιθέτως, στην Ινδία δεν πάθαμε τίποτα!!! Μήπως να το ξανασκεφτείς???

 

[zmaria]

Αχ πόσο συμμερίζομαι τον πόνο σου... με το μάτι εννοώ... Στην Ταϋλάνδη και εμείς και τι δεν πάθαμε? Στο Κράμπι ξεκινήσαμε με εγκαύματα, ηλίαση, τσίμπημα από τερμίτη και ένα καρούμπαλο για να συνεχίσουμε στην Μπανγκόκ με ψύξη και γαστρεντερίτιδα! Αντιθέτως, στην Ινδία δεν πάθαμε τίποτα!!! Μήπως να το ξανασκεφτείς???

Wow! Τυχερό το ταξίδι σας στην Ταϋλάνδη!!!

Ινδία... Λες??
Δύσκολο μου φαίνεται, έτσι όπως την "φοβάμαι" όλα τα δεινά τα βλέπω να σκάνε καταπάνω μου!! Αλλά ποτέ δεν ξέρεις...

 

[KLEOPATRA]

Μαρακι ωραια και η συνεχεια!
Και οταν φτασεις στις παραλιες ..μη λυπηθεις τις λεξεις ή τις φωτο...ξερεις εσυ!

 

[zmaria]

Μαρακι ωραια και η συνεχεια!
Και οταν φτασεις στις παραλιες ..μη λυπηθεις τις λεξεις ή τις φωτο...ξερεις εσυ!

Xμμμ, παραλίες θα χορτάσεις στην επόμενη εκδρομή. Η τωρινή περιλαμβάνει σόου με ζώα, καταρράκτες, μαγικούς κήπους, φαλλικούς βράχους κι ακόμα ένα ναό. Μπόλικο πράγμα δηλαδή αλλά δεν έχουμε φτάσει στα "καλά" ακόμα!

 

[nenena]

Έχουμε κι άλλα καλά δηλαδή? Άντε γράφε τότε!

 

[zmaria]

Έχουμε κι άλλα καλά δηλαδή? Άντε γράφε τότε!

Έχουμε, έχουμε πως δεν έχουμε! Και καλά και κακά!
Αυτό κάνω, γράφω!

 

[zmaria]

Φτάνουμε στο καταπράσινο θεματικό πάρκο, το Namuang Safari Park. Έχουμε να δούμε μια σειρά από σόους ζώων και μετά να κάνουμε trecking με ελέφαντες. Το σημερινό σόου ξεκινάει κανονικά με τους ελέφαντες αλλά αργήσαμε τώρα και δεν τους προλάβαμε. Θα τους δούμε στην απογευματινή παράσταση. Ξεκινάμε λοιπόν με το σόου των μαϊμούδων το οποίο γίνεται σε ένα πρόχειρο θεατράκι. Είναι γλυκύτατα μόνο που φοράνε ρουχαλάκια με έντονο γυαλιστερό χρώμα και σε κάποια έχουν βάλει make up! Τα έχουν κομματάκι καραγκιοζοποιήσει δηλαδή. Έχει δύο εκπαιδευτές, έναν άντρα και μια γυναίκα. Η γυναίκα έχει μια θυληκιά μαϊμού, η οποία κάθεται σταυροπόδι και είναι γλυκά αστεία.

Κάνουν τσαλιμάκια, κάνουν πως τραγουδάνε, κάνουν τους ζογκλέρ με μαχαίρια, τρώνε με κουτάλια, περνάνε μέσα από πύρινους κρίκους και αναπαριστούν πως μαζεύουν καρύδες από τα δέντρα. Είναι χαριτωμένες οι κινήσεις τους γιατί θυμίζουν έντονα τους ανθρώπους. Φαίνονται να αγαπάνε τους εκπαιδευτές τους, ωστόσο είναι δεμένα με μακριά αλυσίδα έτσι ώστε να έχουν ελευθερία κινήσεων για να κάνουν τα νούμερα τους, αλλά να μην μπορούν να δραπετεύσουν. Τα συναισθήματα μου είναι όπως πάντα όταν επισκέπτομαι τέτοιου τύπου πάρκα. Ανάμεικτα. Μου αρέσει τόσο πολύ να βλέπω ζώα, στεναχωριέμαι όμως για αυτά, που δεν είναι στο φυσικό τους περιβάλλον. Στεναχωριέμαι πιο πολύ όταν σκέφτομαι ότι μπορεί να τα κακομεταχειρίζονται. Εκεί που σκιάζομαι όμως ακόμα περισσότερο είναι που νιώθω πως συμβάλλω κι εγώ με τον τρόπο μου στην απομάκρυνση τους από την φύση τους. Αναρωτιέμαι αν τα αγαπώ πραγματικά και πόσο φιλόζωη είμαι τελικά. Πριν με πιάσουν τα ψυχολογικά μου ανταλλάσω αυτές τις σκέψεις με ένα μακροπρόθεσμα μελλοντικό ταξίδι στην Αφρική. Εκεί που θα μπορέσω να κάνω σαφάρι και να δω τα ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον. Ένα όνειρο που έχω από μικρή, όταν ακόμα μάζευα φωτογραφίες ζώων για την συλλογή μου. Τώρα πάλι σκέφτομαι πως δεν πάω καλά. Είμαι στην Ταϋλάνδη και μια την Κούβα σκέφτομαι, μια την Αφρική. Τελικά μου φαίνεται πως δεν τα γλιτώνω τα ψυχολογικά. Όσο προσπαθώ να ισορροπήσω (ούτε κι εγώ ξέρω πως) τις σκέψεις μου, κατευθυνόμαστε στο σόου των κροκοδείλων. «Γητευτές» αυτών, τρεις νεαροί Ταϋλανδοί. Ο ένας από αυτούς είναι συνέχεια γελαστός, φαίνεται να διασκεδάζει πολύ με την δουλειά του και έχει έντονα καλοσχηματισμένα χαρακτηριστικά. Το πρόσωπό του είναι από αυτά που ζωγραφίζονται εύκολα.

Ο δεύτερος πρέπει να είναι σχετικά καινούριος γιατί φαίνεται λίγο διστακτικός σε σχέση με τους άλλους δυο κι ο τρίτος είναι μεγάλη μορφή. Μιλάει αστεία αγγλικά, του λείπουν σχεδόν όλα τα μπροστινά δόντια και φαίνεται πολύ πωρωμένος με αυτό που κάνει. Το «παίζει», ίσως και να είναι ο πιο ριψοκίνδυνος. Μπορεί απλά να είναι ο παλιός. Υπάρχει ένα μαρμαρένιο ίσιωμα όπου βρίσκονται οι τρεις ταλαίπωροι κροκόδειλοι έτοιμοι για το σόου, και κάτι σαν λίμνη γύρω γύρω όπου κυκλοφορούν άλλα δύο μικρότερα κροκοδειλάκια.

Ο χώρος όπου γίνεται το σόου είναι περιφραγμένος αλλά το φράγμα δεν είναι ιδιαίτερα ψηλό. Κάποια στιγμή η Ινδή μπέμπα βάζει τα χεράκια της στο συρματόπλεγμα και μια γυναικεία φωνή ακούγεται από το μικρόφωνο και ζητάει να μην πλησιάζει κανείς τον φράχτη γιατί είναι επικίνδυνο. Τα δόντια των ζώων είναι κανονικά στην θέση τους, δεν τα έχουν αφαιρέσει αλλά γενικότερα τα ζώα φαίνονται ψόφια. Οι τρεις νεαροί τα τσιγκλάνε με ματσούκια για να προκαλέσουν την αντίδραση τους κι αυτά αντιδράνε, αλλά χωρίς ζωή. Δεν ξέρω τι τύπου ηρεμιστικά και πόσα τους έχουν δώσει για να έχουν χάσει την άγρια υπόσταση τους. Πετάνε νερά συνεχώς στην επίπεδη επιφάνεια, για να είναι γλιστερή και πάνω στους κροκόδειλους ώστε να είναι μονίμως υγροί. Ο ένας κροκόδειλος φαίνεται να τσαντίζεται κάποια στιγμή και ίσα που δεν προλαβαίνει να αρπάξει με το μεγάλο του στόμα τον Ταϋλανδό-μορφή.

Ακολουθούν εικόνες με χέρια και κεφάλια των Ταϋλανδών να βρίσκονται μέσα στα στόματα των άλλοτε άγριων ζώων, τα οποία στόματα είναι ανοιχτά αφύσικα, χωρίς να κουνιούνται καθόλου και για πάρα πολύ ώρα.

Ωραίο θέμα για φωτογραφίες αλλά δεν ξέρω, τα αντιπαθή ερπετά, σαν να τα συμπάθησα ξαφνικά. Στο σόου των πουλιών έχουν δυο πανέμορφους εξωτικούς παπαγάλους, έναν κατάλευκο και έναν πολύχρωμο, τους οποίους βάζουν να κάνουν ποδήλατο και να διαγωνιστούν για το ποιο θα πετάξει πιο γρήγορα άδεια κουτάκια αναψυκτικών σε κάδους. Κάθε φορά που τα καταφέρνουν οι εκπαιδεύτριες τους τα ταϊζουν λίγο στο στόμα σαν επιβράβευση.

Φωνάζουν έναν εθελοντή και μετά από λίγο μια ξανθιά νεαρή Ρωσίδα σηκώνεται στην σκηνή. Της βάζουν ένα χαρτονόμισμα στα μαλλιά της και της κάνουν πλάκα πως ο αετός που στέκεται ψηλά θα πάει να το αρπάξει από το κεφάλι της. Ο εκφωνητής είναι μεγάλος χιουμορίστας. Κατά την δικιά του αποκλειστικά άποψη μάλλον. Την βλέπω ατάραχη, μάλλον πάνω στην αμηχανία της δεν σκέφτεται τα γαμψά νύχια του αρπακτικού. Με μένα έπρεπε να το κάνουν αυτό. Εδώ κι αν θα έβλεπε σόου ο κόσμος. Μία που θα έμπλεκε έστω ένα νύχι του στην μακριά σγουρή αφάνα μου και μία που δεν θα ξέμπλεκε με τίποτα και θα μ’ έπαιρνε και μένα μαζί του στον αέρα. Θα βίωνα την εμπειρία του να πετάς, ποιος την χάρη μου. Τελικά της φοράνε ένα καουμπόικο καπέλο και στερεώνουν πάνω το χαρτονόμισμα. Το αρπακτικό μόλις παίρνει το σινιάλο από τους εκπαιδευτές του, πετάει γρήγορα με τις μεγάλες φτερούγες του κι αρπάζει το χαρτονόμισμα, αφήνοντας την Ρωσιδούλα έκπληκτη αλλά χαμογελαστή. Ο σύντροφος της από κάτω τραβάει κάμερα, αλλά δεν έχει ρίξει ούτε μια υποψία από χαμόγελο τόση ώρα. Τι στο καλό, ντρέπεται? Νομίζω πως θα της χαλάσει την χαρά της. Το σόου το πουλιών το βρίσκω λίγο βαρετό. Πιστεύω πως η παράσταση πουλιών στο Αττικό ζωολογικό κήπο που είχα δει πριν 2-3 χρόνια ήταν μακράν καλύτερη και πιο επιμορφωτική. Στα φίδια βρίσκεται ο σκουρόχρωμος γητευτής μαζί με την σύντροφό του. Το ζευγάρι βρίσκεται σε μια μικρή πίστα και πίσω από αυτούς μεγάλα καλάθια φυλάνε τα φίδια τους. Γύρω τους σε ένα μίνι αμφιθέατρο όλοι εμείς χωρίς κάποια προφύλαξη ανάμεσα σε μας και τα –υποτίθεται- δηλητηριώδη φίδια. Στην αρχή βγάζει κάποιες μικρές κόμπρες και παίζει με αυτές μέχρι που βγάζει την βασιλική, η οποία είναι και η πιο επικίνδυνη. Την προκαλεί, κάνει πως του επιτίθεται και ο κόσμος που είναι γύρω κάθονται δυο σκαλοπάτια πιο πάνω γιατί φοβάται. Μια γυναίκα που κάθεται απέναντι μου με τον άντρα της και τα δυο παιδιά της, έχει ασπρίσει από τον φόβο της.

Εγώ συνεχίζω να κάθομαι πρώτο τραπέζι πίστα και να βγάζω φωτογραφίες όταν μου κάνει νόημα ο αρχηγός μας να πάω κι εγώ πιο πίσω. Δεν καταλαβαίνω, αν ήταν επικίνδυνα δεν θα τα είχαν έτσι ελεύθερα. Βάζει αραβική μουσική κι η βασιλική κόμπρα λικνίζεται στους ρυθμούς της. Μετά, το ζευγάρι παίρνει αγκαλιά κάτι μεγάλους πύθωνες κι ο άντρας βάζει το πελώριο φίδι ενίοτε στο στόμα του, ενίοτε μέσα στο παντελόνι του. Μάλιστα.

Το σόου των ελεφάντων αργεί ακόμα και μας πάνε για φαγητό στο εστιατόριο του πάρκου.

Το πάρκο είναι όμορφο, καταπράσινο και περπατώντας βλέπεις και άλλα ζώα πλην των σόου τεμπέλικα αραγμένα στην -κοντά στην φύση τους- φυλακή. Επισκέπτομαι την τουαλέτα και είναι μέσα στην βρώμα, χαρτιά υπάρχουν πεταμένα παντού και το καζανάκι δεν λειτουργεί. Βασικά δεν έχει νερό και το ανακαλύπτω όταν επιχειρώ να πλύνω τα χέρια μου και έχω βάλει ήδη σαπούνι πάνω τους. Ωραία. Βλέπω τον μπουφέ και καταλαβαίνω πως η Κλαίρη πάλι νηστική θα μείνει. Έχει δυο πιάτα από κοτόπουλο με διαφορετικές σάλτσες, μία κόκκινη, μία λευκή, το ίδιο όμως καυτερές, ίσως η μία λίγο παραπάνω, βραστά λαχανικά, ρύζι φυσικά και για επιδόρπιο ανανά και καρπούζι. Μια χαρά είναι το φαγητό, νόστιμο δεν μπορώ να πω, αλλά αρκετά καυτερό κι όχι ότι πρέπει για την συγκεκριμένη ώρα. Να ήταν βράδυ και όχι μεσημέρι με ντάλα ήλιο ναι, να το συνοδεύαμε με λίγο κρασί να σβήνει την κάψα ναι. Αλλά για τώρα, μέχρι κι εμένα μου κάνει αταίριαστο. Για την Κλαίρη δε, δεν το συζητώ, ίσα που δοκιμάζει με την άκρη της γλώσσας, αποκτά μια αστεία μουτσουνιά και μετά αφήνει το πιρούνι κάτω για να μην το ξανασηκώσει. Εγώ τρώω λίγο από το καυτερό κρέας, μπουκώνομαι όμως με πολύ ρύζι και λαχανικά. Για τα φρούτα μας είπε ο Χρήστος πως καλό είναι για τις πρώτες μέρες να τα αποφεύγουμε, ειδικά αυτά με το πολύ ζουμί, μην μας πάει και μας ζουμί. Με τόσο ρύζι που καταναλώνω πάντως, μάλλον το αντίθετο προβλέπω να συμβαίνει, οπότε απολαμβάνω με την ησυχία μου και με αρκετή ποσότητα τον νόστιμο ανανά. Βγάζουμε αστείες φωτογραφίες και γελάμε. Κλασσική η φωτογραφία της Κλαίρης να ζορίζεται με το καυτερό ταϋλανδέζικο.

Είμαστε έτοιμες για το trecking με τους ελέφαντες. Αγαπώ τους ελέφαντες. Όσο τεράστιοι είναι, τόσο γλυκές σαν ψεύτικες φάτσες έχουν. Ανεβαίνουμε σε μια ξύλινη κατασκευή όπου έχει ένα κενό ανάμεσα για να μπορεί να σταθεί ο ελέφαντας και να ανέβεις πάνω του. Πηδάμε στην σέλα με την Κλαίρη και μας ρωτάνε αν θέλουμε να βγάλουμε φωτογραφία. Μπορείς να βγάλεις φωτογραφίες με όλα τα ζώα έναντι 200-300 μπατ. Κι αυτό με την δική σου φωτογραφική μηχανή! Όχι ότι θα σε βγάλουν με επαγγελματική μηχανή και θα εκτυπώσουν μετά την φωτογραφία να στην δώσουν. Όχι ευχαριστούμε λέμε και ξεκινάμε να πάμε προς το δάσος. Μπροστά μας στον λαιμό του ελέφαντα κάθεται ο ξυπόλητος οδηγός του. Η βόλτα από …… ψηλά με το συμπαθητικό ζωντανό έχει πλάκα. Η διαδρομή μέσα στο δάσος μας αρέσει πολύ καθώς νιώθουμε την φύση να μας αγκαλιάζει.

Κατηφορίζουμε περνώντας ίσα ίσα από μικρούς γκρεμούς που οδηγούν στις λίμνες οι οποίες δημιουργούνται από τους καταρράκτες.

Κάποια στιγμή μέσα στα αναρίθμητα δέντρα συναντάμε έναν γεράκο ξαπλωμένο σε μια αιώρα να χαλαρώνει, παίζοντας συγχρόνως με το σκυλάκι του και κάτι…..κότες!! Αυτή είναι ζωή!

Πιάνουμε κουβέντα με τον οδηγό του ελέφαντα, δεν ξέρει καθόλου καλά αγγλικά αλλά προσπαθεί να συνεννοηθεί μαζί μας και κούτσου κούτσου τα καταφέρνουμε. Τον ρωτάμε πόσο καιρό ασχολείται με αυτό και μας λέει ουυυυυ δέκα χρόνια τώρα, αυτός κι η Βικτώρια –η ελεφαντίνα- είναι μια οικογένεια πια. Την αγαπάει πολύ. Του ζητάω την άδεια να τον βγάλω φωτογραφία αλλά ντρέπεται και είναι διστακτικός. Ενώ δεν μου λέει όχι σκύβει το κεφάλι και γυρνάει όσο μπορεί από την άλλη και δεν τα καταφέρνω να τον βγάλω όπως θέλω.

Μας δείχνει που είναι το σπίτι του. Μέσα στο δάσος! Είναι ευχαριστημένος που μένει εκεί, του αρέσει. Κατεβαίνει κάτω και αστειεύεται πως φεύγει αφήνοντας μας μόνες πάνω στο μεγαθηρίο, μέσα στην ζούγκλα. Το χώμα κάτω είναι γεμάτο με τεράστια περιττώματα των συμπαθέστατων κατά τα άλλα θηλαστικών. Τεράστια όμως και παντού! Απορώ πως θα περπατήσει έτσι ξυπόλητος που είναι. Ζητάει την φωτογραφική μας μηχανή για να μας βγάλει φωτογραφίες. Βγάζει πάρα πολλές, μέχρι που λέει κάποια στιγμή κάτι στην Βικτώρια, αυτή βρυγχάται σηκώνοντας την προβοσκίδα της και έτσι βγάζει ακόμα μια πετυχημένη φωτογραφία.
Μου αρέσει που απλά της μιλάει και κάνει κάτι. Δεν χρειάζεται να την πειράξει. Αυτό δείχνει την καλή σχέση που έχουν. Ανεβαίνει ξανά πάνω, άνετος με ένα σάλτο και την χαϊδεύει. Το ματσούκι με την κοφτερή άκρη βέβαια στο χέρι του είναι εκεί. Η βόλτα κρατάει περίπου μισή ώρα και λίγο πριν «αποβιβαστούμε» δίνουμε στον φιλικό οδηγό 100 μπατ για τις ευγενικές προθέσεις του να μας βγάλει φωτογραφίες. Το ποσό είναι αστείο και λέγαμε να του δώσουμε περισσότερα, αλλά αν το πάμε έτσι θα μας φύγουν στο σύνολο αρκετά. Κατεβάζει το κεφάλι και δέχεται το αστείο για μας, αλλά σπουδαίο για αυτόν ποσό με ευγνωμοσύνη.

Ήρθε η ώρα για το σόου με τους ελέφαντες. Ο κόσμος μαζεύεται κι εγώ κάθομαι πάλι πρώτη πρώτη θέση. Μου επιτρέπεται λίγο παλιμπαιδισμός μετά την ταλαιπωρία που πέρασα το πρωί. Ο «χαβανέζος» ινδός πηγαίνει τρέχοντας στις πίσω θέσεις. Φοβάται τους ελέφαντες τόσο πολύ και είναι αστείος έτσι ψηλός που είναι ολόκληρος άντρας! Τα χοντρούλικα ζώα ζητάνε λεφτά και ψάχνουν για μπανάνες. Και να μην τις δώσεις εσύ, αν κρατάς και τις δουν, στις παίρνουν από μόνα τους! Έχει πλάκα ένας Κινέζος που πάει να δώσει μία αλλά του ελέφαντα δεν του φτάνει και παρόλο που ο Κινέζος αντιστέκεται στα σοβαρά, το ζώο αρπάζει όλες τις μπανάνες με το ζόρι! Ένας εκπαιδευτής ανεβάζει μια όμορφη ξανθιά βορειοευρωπαία πάνω σε έναν ελέφαντα κι όπως την βοηθάει να ανέβει μου φαίνεται πως της βάζει λίγο χέρι. Για να της δώσει την ώθηση να ανέβει λέω στον εαυτό μου. Αμάν όλα τα πονηρεύεις (μου ξαναλέω). Ζηλεύω. Όχι για το χέρι καλέ! Θέλω κι εγώ να ανέβω μόνη μου στον ελέφαντα. Και για τόση ώρα κιόλας! Η ξανθιά βολτάρει με χαρά πάνω στο ζώο, κι ο εκπαιδευτής τους κάνει συγχρόνως διάφορα κόλπα στον μεγάλο ανοιχτό χώρο. Το κορίτσι κατεβαίνει από το λατρευτό ζώο και ο αντιπαθητικός εκπαιδευτής ρωτάει ποιος θέλει να ανέβει με το αντίτιμο των 200 μπατ. Μάλλον δείχνω σαν να μου τρέχουν τα σάλια γιατί η Κλαίρη με παρακινεί σαν να είμαι μικρό παιδί να ανέβω. Πως με ξέρει! Ε, δεν θέλω και πολύ να με πείσει λοιπόν, πλησιάζω, ο ελεφαντίνος σκύβει και μου προτείνει το πόδι του να πατήσω πάνω και να ανέβω στην ράχη του. Ο αντιπαθητικός –είπαμε- εκπαιδευτής βοηθά κι εμένα να ανέβω και μου φαίνεται πως πιάνει κι εμένα τον ποπό μου, αλλά μάλλον το κάνει όντως για να δώσει την απαραίτητη ώθηση. Δεν έχει σέλα ο ελέφαντας και κρατιέμαι από μια αλυσίδα γύρω από τον λαιμό του. Το δέρμα του είναι σκληρό. Φοράω σορτσάκι και σιχαίνομαι λίγο, αλλά όχι τόσο όσο να μην χαίρομαι πολύ που είμαι πάνω του. Ναι, είμαι πολύ happy, ενθουσιασμένη σαν παιδάκι και την βλέπω αμαζόνα ελεφάντων. Γιουχουυυυυυ. Ανεβαίνει με τα μπροστινά του πόδια σε ένα υπερυψωμένο πραγματάκι κι έχει πλάκα αυτή η αίσθηση από ψηλά. Αν γίνει βέβαια κάτι και πέσεις έχεις γκρεμοτσακιστεί και ας μην σκεφτώ το ενδεχόμενο να σε πατήσει…. Ο αντιπαθητικός –ξαναλέω- εκπαιδευτής δεν με αφήνει πάνω στο ζώο όση ώρα άφησε την προηγούμενη ξανθιά και ξενερώνω. Δυσανασχετώντας κατεβαίνω. Κράχτη την έκανε την προηγούμενη κοπέλα για να ψαρώσουν βλαμμένα σαν κι εμένα και να δώσουν χρήματα. Προωθεί τον ελέφαντα να μας ζητήσει κι άλλα λεφτά. Η Κλαίρη πάει να ανοίξει το πορτοφόλι για να δώσει κανένα ψιλό αλλά της λέω ούτε να το σκέφτεται. Στην ουσία δεν χρειάζεται να πληρώσεις αν θες να ανέβεις σε έναν ελέφαντα χωρίς σέλα, καθώς όταν ξεκινάει το σόου ζητάνε τρεις εθελοντές όπου και καβαλάνε τους τρεις ελέφαντες και τους κάνουν βόλτα περισσότερη ώρα από κάποιον που θα πληρώσει. Κάποιον βλαμένο –ξαναλέω- σαν και μένα δηλαδή. Κάνουν διάφορα κόλπα, στέκονται στα 2 μπροστινά τους πόδια, κάνουν πως χορεύουν, παίζουν χούλα χουπ… Είναι τόσο όμορφα… Είναι τεράστια και μοιάζουν με ψεύτικα.

Ζητούν έναν ακόμα εθελοντή από το κοινό, άντρα αυτήν την φορά. Γνωρίζουμε περί τίνος πρόκειται και κρυφογελάμε όταν ένας Γάλλος άντρας που κάθεται δίπλα μας σηκώνεται να πάει. Η Κλαίρη ρωτά τον φίλο του αν ξέρει που πηγαίνει ο δύσμοιρος. Δεν έχει ανάγκη λέει. Νομίζεις λέει η Κλαίρη χαμογελώντας πονηρά. Τον ξαπλώνουν κάτω, πάνω σε ένα βρώμικο χαλί και του καλύπτουν την περιοχή κάτω από την κοιλιά και μέχρι τα γόνατα με ένα ακόμα πιο βρώμικο σκέπασμα. Του λένε να βάλει τα χέρια πίσω από το κεφάλι και τον αφήνουν εκεί. Ξεκινά η μουσική κι ένας ελέφαντας κατευθύνεται προς τον ξαπλωμένο άντρα. Το πόδι του γίγαντα σταματά πάνω από την ευαίσθητη περιοχή. Ναι αυτήν καλά κατάλαβες.. Ξαφνικά και σύμφωνα με την μουσική κάνει…….μαλάξεις στην μονάκριβη αυτή περιουσία του άντρα!! Ο άνθρωπος παθαίνει πανικό, βγάζει τα χέρια από το κεφάλι και προσπαθεί να ελέγξει αυτό που του συμβαίνει. Αλλά που να το ελέγξει! Με ποια δύναμη να απομακρύνει το πόδι του ζώου και πόσο να δείξει ότι δυσφορεί άντρας πράγμα..

Εγώ σκέφτομαι πως εντάξει, είναι εκπαιδευμένα και ξέρουν τι κάνουν. Φαντάζεσαι όμως να πάθει καμιά φλασιά το ζωντανό και να πατήσει με δύναμη? Και με το δίκιο του εδώ που τα λέμε. Τι θα γίνει ο Γάλλος (κι ο κάθε Γάλλος)? Καινούριο ταϋλανδέζικο φαγητό? Ανθρώπινα λιωμένα αμελέτητα, πασπαλισμένα με κρεμμύδια? Ο ελέφαντας απομακρύνεται κι ο Γάλλος σηκώνεται ευθύς αμέσως και επιστρέφει στην θέση του σχεδόν τρέχοντας. Περπατάει δηλαδή αλλά με τον τρόπο που περπατάμε όταν δεν θέλουμε να τρέξουμε από φόβο μπροστά σε άλλους και τελικά ο τρόπος που περπατάμε μας κάνει και δείχνουμε πιο ταραγμένοι. Και πιο αστείοι. Το απόλαυσες? Τον ρωτάει η αδερφή μου. Καθόλου λέει ταραγμένος ακόμα, ο παραλίγο καινούρια ταυλανδέζικη σπεσιαλιτέ. Ο Κινέζος που χάρισε άθελα του πριν τις μπανάνες, προσφέρεται εθελοντικά να παίξει ποδόσφαιρο με έναν ελέφαντα. Την μία στιγμή βαράει σουτ ο γίγαντας και την άλλη κάνει τον τερματοφύλακα. Ως τερματοφύλακας ο ελέφαντας είναι «αστέρι», ο Κινέζος δεν έχει ελπίδα. Και μόνο που στέκεται στο τέρμα τελειώνουν όλα, δεν υπάρχει κενός χώρος για να μπει μπάλα μέσα! Το σόου τελειώνει κι οι ελέφαντες πλησιάζουν τον κόσμο κρατώντας με τις προβοσκίδες τους ένα καλαθάκι, ζητώντας κι άλλα χρήματα.

Ο κόσμος ευχαρίστως δίνει κι άλλα μπατ μαζί με ένα σωρό μπανάνες. Κοίτα πόσα βγάζουν σκέφτομαι, πέρα από το αρχικό εισιτήριο. Βλέπω το ματσούκι με την αιχμηρή άκρη που κρατάει ο εκπαιδευτής (ο αντιπαθητικός), μου παίρνει πάλι το χαμόγελο και τον αντιπαθώ ακόμα περισσότερο. Πάλι ανάμεικτα συναισθήματα. Περνάμε μπροστά από κει που έχουν τις τίγρεις μπεμπέ και ρωτάω αν μπορώ να βγάλω φωτογραφία μαζί τους. Μου λένε πως δεν γίνεται τώρα γιατί είναι η ώρα που ξεκουράζονται. Μου προκαλεί ευχάριστη έκπληξη που δεν τα ενοχλούν για την δική μου τουριστική επιθυμία.

 

[zmaria]

Καθόμαστε σε ένα παγκάκι περιμένοντας τις ινδές οικογένειες να τελειώσουν το treckingμε τους ελέφαντες. Η Κλαίρη πίνει μια μπίρα για να δροσιστεί. Συζητάμε για το σόου και τα ανάμεικτα μας συναισθήματα για ακόμα μία φορά. Μας άρεσε μεν, μας στεναχώρησε δε. Μία έτσι, μία αλλιώς. Ο συμπαθητικός αρχηγός της εκδρομής μας έρχεται στην παρέα μας. Πιάνουμε την συζήτηση και μας δείχνει ένα τηλεοπτικό συνεργείο λίγο πιο κάτω. Μας λέει πως σήμερα περιμένουν έναν από τους πιο δημοφιλείς αστέρες της ταϋλανδέζικης τηλεόρασης να επισκεφτεί το πάρκο γι αυτό και έχει μαζευτεί τόσος κόσμος γύρω από το συνεργείο. Τον εκνευρίζει αφάνταστα όταν γίνεται τέτοιος χαμός για κάποιον από την τηλεόραση. Κοίτα πως κάνουν μας λέει. Ενθουσιάζονται, τσιρίζουν, παράκρουση παθαίνουν! Σιγά. Κι αυτός άνθρωπος είναι, τρώει, πάει τουαλέτα, έχει οικογένεια κτλ όλα που έχουν όλοι οι άνθρωποι. Δεν είναι θεός. Βρίσκω πολύ λογικό τον συνειρμό του. Δεν το λέει κακιασμένα ή ψυχρά. Το λέει σαν διαπίστωση. Και συμφωνώ. Πάντα με εκνεύριζαν οι groopies. Τον ρωτάμε την σχέση του με τα παιδιά. Δεν έχει παιδιά ο ίδιος, έχει όμως η αδερφή του τρία και τα αγαπάει πολύ. Του βγαίνει εκ φυσικού να φροντίζει παιδιά και όντως έτσι είναι. Τον βλέπαμε πριν με το Ινδάκι και το να βρίσκεται στην αγκαλιά του το παιδί, ήταν σαν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Πρέπει οπωσδήποτε να γίνεις πατέρας του λέμε. Θα γίνω μας λέει. Κάποια στιγμή. Όταν βρει την εκλεκτή. Μας ρωτάει αν έχουμε αγόρια πίσω στην Ελλάδα. Τι να του εξηγώ τώρα! Τον ρωτάμε εσύ? Εγώ είχα μας λέει. Ήμαστε έναν χρόνο μαζί. Αλλά μου ράγισε την καρδιά. Την αγαπούσα πολύ. Αχ, αυτές οι brokenhearts… Είναι all over the world...

Κοιτάμε το τζιπάκι μας και βλέπουμε κάτι που δεν είχαμε προσέξει όταν ξεκινήσαμε το πρωί. Εγώ ήμουν και μισότυφλη βέβαια που να το δω. Έχω μια μικρή ενόχληση ακόμα, αλλά δόξα τον Θεό, τον Αλλάχ και προπαντός τον Βούδα είναι υποφερτή. Στην οροφή του τζιπ έχει δυο θέσεις. Ρωτάμε τον οδηγό και μας προτρέπει να κάτσουμε πάνω. Ανεβαίνουμε φυσικά και μπορεί να μην είμαστε πάνω σε ελέφαντα τώρα, αλλά για άλλη μια φορά τα βλέπουμε όλα αφ υψηλού! Οι άντρες Ινδοί μας βλέπουν να σκαρφαλώνουμε στην οροφή και μας λένε πως πιάσαμε τις καλύτερες θέσεις. Διακρίνω μια μικρή «ζήλια» στα μάτια τους και το βρίσκω λογικό. Πότε οι άντρες σταματούν να είναι παιδιά? Ο οδηγός δεν κάνει πολλά κόλπα με το τζιπ καθώς υπάρχουν και μικρά παιδιά μέσα αλλά δεν μας πειράζει. Η θέα από δω πάνω είναι εκπληκτική!

Τα ινδάκια έχουν κουραστεί και πλέον κοιμούνται στην αγκαλιά των γονιών τους. Φτάνουμε στον καταρράχτη Namuang 2 και είναι πανέμορφα εδώ. Όλη η φύση γύρω μου φωνάζει ηρεμία αλλά την χαλάει φυσικά όλος ο κόσμος που έχουμε μαζευτεί.

Ο καταρράκτης είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακός και αγγίζει τα 80 μέτρα σε ύψος. Εμείς τον κοιτάμε από χαμηλά αλλά αν έχει χρόνο κανείς και προπαντός όρεξη μπορεί να φτάσει στα διάφορα επίπεδα του καταρράκτη και μετά από αρκετά δύσβατα μονοπάτια και με την βοήθεια σχοινιών, μπορεί να φτάσει στο ψηλότερο σημείο του καταρράκτη, όπου θα απολαύσει την πανοραμική μοναδική θέα. Καλό θα ήταν να υπάρχουν κατάλληλα παπούτσια τα οποία να ενδεικνύονται για αυτήν την απόπειρα, καθώς η πρόσβαση στην κορυφή είναι πραγματικά δύσκολη και φαντάζομαι ακόμα περισσότερο απότομη θα είναι η κατάβαση. Δυστυχώς δεν έχουμε τον χρόνο να κάνουμε κάτι τέτοιο, ούτε οι σαγιονάρες θεωρούνται τα κατάλληλα υποδήματα για αυτό το εγχείρημα, αλλά εύχομαι να μπορούσα να περάσω όλη την ημέρα μου εδώ, σ’ αυτό το δάσος με αυτόν τον καταρράκτη, να περπατήσω όλα τα μονοπάτια που υπάρχουν και να φτάσω κι εγώ στην κορυφή. Είμαστε τόσοι πολλοί, που για να βγάλουμε φωτογραφία μπροστά από τον καταρράκτη έχουμε στηθεί σχεδόν σε ουρά! Είναι αρκετά τουριστικά εδώ λόγω του πολύ κόσμου κυρίως, αλλά είναι τόσο όμορφα που λογικό είναι να έρχεται τόσος κόσμος να το απολαύσει. Συνηθίζουμε να αποκαλούμε με υποτιμητικό τρόπο κάποια μέρη τουριστικά ενώ στην ουσία είμαστε κακομαθημένοι και θέλουμε να απολαμβάνουμε μια ομορφιά μόνο εμείς. Ε, δεν γίνεται πάντα.

Φεύγοντας, η μια Ινδή ρωτάει τον οδηγό πότε θα ταϊσουνε τιγράκια. Το έχει υποσχεθεί στον γιο της. Οι τίγρεις όμως βρίσκονται στο πάρκο που ήμαστε πριν κι η γυναίκα δεν τους είχε δει. Δεν της χαλάει χατίρι όμως και καθώς δεν είμαστε και πολύ μακριά γυρνάμε πίσω. Σιγά μην χάλαγε αυτός χατίρι σε παιδί!

Για να βγάλεις φώτο με τις τίγρεις πρέπει να δώσεις 200 μπατ. Δεν μπορείς να τις ταϊσεις τώρα καθώς έχουν φάει. Καλύτερα σκέφτομαι, μην τους μπουν κι ιδέες για καμιά ανθρώπινη λιχουδιά. Βγάζω άλλα 200 μπατ, τα δίνω και πλησιάζω την μοναδικής ομορφιάς άγρια γάτα. Είναι μικρή και είναι κούκλα. Θέλω να την πάρω αγκαλιά αλλά συγκρατιέμαι. Αντ’ αυτού, κάθομαι από πίσω της, περνάω τα χέρια μου πάνω από το σώμα της χωρίς να την ακουμπάω και πιάνω το κεφάλι της από πάνω, όπως μου δείχνει ο εκπαιδευτής. Βρυγχάται καμιά δυο φορές αλλά κατά τ’ άλλα είναι ήσυχη. Η Κλαίρη πασχίζει να μας βγάλει (εμένα και την καινούρια φίλη μου) φωτογραφία, αλλά στέκεται μακριά και μάλλον δεν τα καταφέρνει καλά. Αρπάζει την φωτογραφική μηχανή ένας υπάλληλος εκεί και με ύφος σιγουριάς έρχεται και μας τραβάει από πολύ κοντά. Αποχαιρετώ την όμορφη φίλη μου αν και δεν θέλω και βλέπω πως ευτυχώς που πήρε την μηχανή ο υπάλληλος, γιατί μας έχει βγάλει καταπληκτικές φωτογραφίες, κεντραρισμένες σαν πορτραίτο.

Του λέω πως είναι πολύ καλός φωτογράφος κι από κει που ήταν μέσα στην αυτοπεποίθηση με ευχαριστεί σκύβοντας το κεφάλι και κοιτάζοντας κάτω. Είναι πολύ ταπεινός λαός τελικά οι Ταϋλανδοί. Σε χαιρετούν πάντα με τον κλασσικό χαιρετισμό «wai», το οποίο προφέρεται κάπως έτσι «γουαίιιιι» ( τα ιιιι είναι γιατί την τραβάνε λίγο την προφορά της λέξης στο τέλος) και συνοδεύεται από κλείσιμο των παλαμών, σαν να κάνει κάποιος προσευχή και συγχρόνως με υπόκλιση του κεφαλιού. Η ίδια λέξη χρησιμοποιείται και σαν ευχαριστώ. Το πόσο συχνά λοιπόν χρησιμοποιούν αυτήν την λεξούλα είναι εντυπωσιακό!

 

[NTINA]

Από show σε show πάντως πηγαίνατε.

Αυτά τα καλά, τα νυχτερινά, αναρωτιέμαι γιατί? τα χάσατε?
αυτών τουλάχιστον, που τα παρουσιάζουν, είναι επιλογή τους
και δεν τραβάνε κανένα μα κανένα ζόρι,σε αντίθεση με τα δόλια τα ζωάκια.

Κλαίρη μόνο με μπύρες την έβγαλες?