Ταϊλάνδη Ταϋλάνδη σε 10 μέρες? Τρέχουμε τώρα...

[giannoula]

Aχ βρε παιδάκι μου τί μου θύμησες τώρα.. Το 2007 πήγα την ίδια εποχή και μέναμε στο διπλανό ξενοδοχείο από αυτό που μένατε στο Al's Hut με τα μικρά bungalows... Εγώ βέβαια έχω τις καλύτερες εντυπώσεις από το νησί και φυσικά από την Ταυλάνδη την οποία έχω επισκεφθεί 3 φορές μέχρι στιγμής.. Βέβαια οδεύοντας προς τον δρόμο της αδελφής σου δεν ξέρω αν θα προλάβω να ξαναπάω άλλο μακρυνό και κυρίως εξωτικό, αλλά σίγουρα είμαι αρκετά ευχαριστημένη και μ'αυτά που έχω δει.. Ασχετο τώρα δεν ξέρω τι μουσική ακούτε αλλά εμείς γυρνούσαμε τις πολύ πρωινές ώρες καθότι είχαμε ανακαλύψει κάτι ροκάδικα σούπερ....

 

[zmaria]

Κλεοπάτρα μου σ' ευχαριστώ! Εσύ ειδικά ταξιδεύεις μαζί μου από την αρχή

Γιαννούλα κι εγώ γενικά έχω καλές εντυπώσεις από την Ταϋλάνδη. Ο λόγος που δεν έχω ξετρελλαθεί έχει μάλλον να κάνει με τον τρόπο που τρέχαμε, όπως έχω ξαναπεί (πολλάκις νομίζω). Από μουσική ακούμε λάτιν γενικότερα αλλά δεν το απαιτούμε κιόλας όπου πάμε. Η πολύ δυνατή μουσική μας χάλασε κυρίως κι όχι το είδος (κι αυτο το έχω πει πολλές φορές, επαναλαμβάνομαι η παπαγαλίνα). Τώρα για το ότι οδεύεις στα χνάρια της Κλαίρης, ειλικρινά λυπάμαι παααααάρα πολύ αλλά μην το λες πως δεν θα προλάβεις να ξαναπάς σε μακρινό ταξίδι. Που ξέρεις, μπορεί να σου κάτσει κάτι (και ως δουλειά και ως ταξίδι) που να μην το είχες πριν ούτε στα πιο τρελά όνειρα σου. Η αδερφή μου πάντως ετοιμάζεται για ταξιδάκι στην Ισπανία και την βλέπω να κάθεται κανα μήνα εκεί!

 

[dim kyr]

Αντε Μαρία! Εχεις ανοίξει συζήτηση αντί να γράφεις!! Τρέχουμε τώρα..... όπως εσυ λες...

 

[zmaria]

Αντε Μαρία! Εχεις ανοίξει συζήτηση αντί να γράφεις!! Τρέχουμε τώρα..... όπως εσυ λες...

Ουπς! Έχεις τα δίκια σου.. Χρόνια προσπαθώ να αποβάλλω την κουτσομπόλα από μέσα μου

(Εχμ, γκουχ γκουχ, μήπως να κανες το ίδιο? Λεεεεέω εγώ τώρα.. Οι φαν σου αναμένουν.... Και μην μου πεις ότι ΕΣΥ δεν τρέχεις!!!!!!)

 

[go2dbeach]

Ρε δεν πατε καλα εσεις οι δυο.
Το ταιλανδεζικο μικροβιο σας τρωει τον εγκεφαλο

Ετσι ακριβως xene και δηλωνουμε λατινολατρες. Σκεψου να ημασταν Ταυλανδοπληκτοι τι θα γινοταν!

zmaria παμε γρηγορα τη συνεχεια , αντε γιατι σκεφτομαι εντονα τις τελευταιες μερες να την κανω για Μπανγκοκ , να νοικιασω μηχανη και να παρω σβαρνα τις ανατολικες ακτες μεχρι το ελεφαντονησι
Για χοτελ και εκδρομες θα συμβουλευτω την dim kyr

 

[varioAthens]

Ετσι ακριβως xene και δηλωνουμε λατινολατρες. Σκεψου να ημασταν Ταυλανδοπληκτοι τι θα γινοταν!

zmaria παμε γρηγορα τη συνεχεια , αντε γιατι σκεφτομαι εντονα τις τελευταιες μερες να την κανω για Μπανγκοκ , να νοικιασω μηχανη και να παρω σβαρνα τις ανατολικες ακτες μεχρι το ελεφαντονησι
Για χοτελ και εκδρομες θα συμβουλευτω την dim kyr

Kυρίως για χοτέλ!!!

 

[dim kyr]

Eιδικότητά μου!!! Θα καλοπεράσει. Και πιθανών να γνωρίσει και την πανίδα της περιοχής! (απο κοντά, πολύ κοντά)

 

[varioAthens]

Και φυσικά να μην ξεχάσει ο mr. go2 να πάρει την εργαλειοθήκη του για την επισκευή των αιρ-κοντίσιον στα κατά τόπους χοτελς όπου θα διανυκτερεύσουν!

 

[dim kyr]

Και φυσικά να μην ξεχάσει ο mr. go2 να πάρει την εργαλειοθήκη του για την επισκευή των αιρ-κοντίσιον στα κατά τόπους χοτελς όπου θα διανυκτερεύσουν!

Go, πες του να βάλει και έναν κάβουρα μέσα στην εργαλειοθήκη. Ξέρεις..... Καμμιά φορά χαλάνε και τα υδραυλικά...

 

[klaire]

Aχ βρε παιδάκι μου τί μου θύμησες τώρα.. Το 2007 πήγα την ίδια εποχή και μέναμε στο διπλανό ξενοδοχείο από αυτό που μένατε στο Al's Hut με τα μικρά bungalows... Εγώ βέβαια έχω τις καλύτερες εντυπώσεις από το νησί και φυσικά από την Ταυλάνδη την οποία έχω επισκεφθεί 3 φορές μέχρι στιγμής.. Βέβαια οδεύοντας προς τον δρόμο της αδελφής σου δεν ξέρω αν θα προλάβω να ξαναπάω άλλο μακρυνό και κυρίως εξωτικό, αλλά σίγουρα είμαι αρκετά ευχαριστημένη και μ'αυτά που έχω δει.. Ασχετο τώρα δεν ξέρω τι μουσική ακούτε αλλά εμείς γυρνούσαμε τις πολύ πρωινές ώρες καθότι είχαμε ανακαλύψει κάτι ροκάδικα σούπερ....

Γιαννουλα τωρα μου φαινεται θα πας πιο μακρυα απο οτι οταν εργαζεσαι(που ευχομαι να συνεχισεις) διοτι θα εχεις και πολυ πιο πολυ χρονο,τον οποιο τα μεγαλα ταξιαδια χρειαζονται.Τι μεγαλα τι μικρα δηλαδη εμενα και στην ευρωπη και κατω απο 7 μερες μικρο μου φαινεται---αχορταγη..χαχα.
Ξεκινησαμε την "καριερα" στα ταξιδια μας με 5ημερο και τωρα δε μας φτανουν και τα 10ημερα...Αλλα πραγματικα δεν αρκουν οι μερες.

 

[klaire]

Aχ βρε παιδάκι μου τί μου θύμησες τώρα.. Το 2007 πήγα την ίδια εποχή και μέναμε στο διπλανό ξενοδοχείο από αυτό που μένατε στο Al's Hut με τα μικρά bungalows... Εγώ βέβαια έχω τις καλύτερες εντυπώσεις από το νησί και φυσικά από την Ταυλάνδη την οποία έχω επισκεφθεί 3 φορές μέχρι στιγμής.. Βέβαια οδεύοντας προς τον δρόμο της αδελφής σου δεν ξέρω αν θα προλάβω να ξαναπάω άλλο μακρυνό και κυρίως εξωτικό, αλλά σίγουρα είμαι αρκετά ευχαριστημένη και μ'αυτά που έχω δει.. Ασχετο τώρα δεν ξέρω τι μουσική ακούτε αλλά εμείς γυρνούσαμε τις πολύ πρωινές ώρες καθότι είχαμε ανακαλύψει κάτι ροκάδικα σούπερ....

Μα πόσο δίκιο έχεις...
Όταν κλείσαμε την εκδρομή δεν ξέραμε ότι είχε σόου, γνωρίζαμε μόνο για το trecking με τους ελέφαντες και τα λοιπά της εκδρομής που θα γράψω παρακάτω. Τώρα όσο αφορά για τα νυχτερινά, το είχαμε αρχικά στο πλάνο αλλά τελικά δεν μας βγήκε ποτέ η όρεξη για να πάμε. Μπορεί να μην το κάνουν με το ζόρι, αλλά μια χυδαία εκμετάλλευση υπάρχει. Και δεν μιλάω για τα τραβεστί, μιλάω γενικά.

Το Κλαιράκι μπορεί να μην έτρωγε αλλά απο μπιρίτσες δεν έχει παράπονο!!

Για τα νυχτερινα σοου να πω την αληθεια εγω δεν ψηνομουν και πολυ..
κ μου ελεγε η Μαρια ..θα παμε μια μερα--νυχτα δηλαδη ετσι για ενα ποτο---ναι ας παμε μια μερα...Ασε θα παμε στην Μπανγκονκ ε τελικα δεν πηγαμε...
Α ναι αμε την μπυριτσα την ευχαριστηθηκα αυτην τη Chang και ελαφρια ηταν και στην παραλια σε δροσιζε και με το φαγητο πηγαινε μια χαρουλα .Η Μαρια στο ninja νομιζω ηθελε κρασι και δεν ειχε κ πηρε breezer να συνοδευσει το κοτοπουλακι της..
Κι εγω θα ξαναπηγαινα ανετα,ειδικα τωρα που ξερω και που θα παω και στα νησακια που θα διανυκτερευα και χιλια δυο αλλα και θα καθομουν και μινιμουμ 20 μερες-κ σαν ανεργη μηνα και βαλε..
μωρε ας ειχα τα κοτσια να κατσω και μονη μου και θα εκανα αλλαγη εισητηριου.

 

[zmaria]

Πολύ κοντά στους καταρράκτες Namuang βρίσκεται ο μαγικός κήπος, ή αλλιώς ο μυστικός κήπος του Βούδα. Κατεβαίνουμε μια πέτρινη σκάλα η οποία από το πρώτο σκαλοπάτι πλαισιώνεται ήδη από το δάσος και αντικρίζουμε ένα μέρος όντως «μαγικό», με γραφικά ακατοίκητα -πλην των αραχνών- κτίσματα, καλυμμένα από βρύα και αναρριχητικά φυτά.

Μοιάζει με ζούγκλα εδώ, η βλάστηση είναι τροπική και κάποια μικρά φυτά που δεν θυμάμαι πως τα λένε, με το που τα αγγίζεις μαζεύονται σαν να πεθαίνουν και κάπως σχετικό είναι και το όνομα τους. Γύρω από τα κτίσματα υπάρχουν αγάλματα κάποιων ζώων ενώ προχωρώντας πιο μέσα αντικρίζεις συγκεντρωμένα πολλά αγαλματένια γλυπτά όπου απεικονίζουν ανθρώπους και διάφορες θεότητες. Από την μια πλευρά υπάρχουν άγγελοι που προστατεύουν τις θεότητες, έχοντας το ένα ή και τα δύο χέρια σηκωμένα σαν μια φιγούρα καλοσωρίσματος, μας εξηγεί ο αρχηγός. Εμένα πάλι οι φιγούρες σαν να μας λένε στοπ μην πλησιάζετε, μου κάνουν. Από την άλλη πλευρά βρίσκονται άλλοι άγγελοι οι οποίοι φαίνεται να παίζουν μουσική με τις κιθάρες που κρατούν και είναι σαν να βρίσκονται εκεί για την ψυχαγωγία όλων των παρευρισκόμενων. Στο κέντρο βρίσκονται τα πολλά αγάλματα που διασκορπίζονται ανοδικά. Τα μάτια μας χορταίνουν ομορφιά και βγάζουμε άπειρες φωτογραφίες. Ανεβαίνουμε στην κορυφή κι ο αρχηγός έχει πάρει την φωτογραφική μας μηχανή και μας φωτογραφίζει όσο εμείς προσποιούμαστε τις θεότητες. Στεκόμαστε δίπλα στα αγάλματα και προσπαθούμε να αντιγράψουμε την στάση των σωμάτων τους και των χεριών τους.Παίζουμε χωρίς να συνειδητοποιούμε πως δεν έχουμε βγάλει ούτε μια φωτογραφία την ομάδα των γλυπτών χωρίς τις ψωνισμένες φάτσες μας, αναγκάζοντας με να χρειαστεί να τις πετσοκόψω αν θελήσω να τις δείξω κάπου δημόσια. Κι έτσι να χαθεί αρκετή ομορφιά από το μέρος, που έτσι κι αλλιώς δεν φαίνεται σε μια φωτογραφία, όση έχεις δει εσύ ζωντανά.

Δίπλα από αυτή την εξαιρετική συλλογή γλυπτών βρίσκεται ένας μικρός καταρράκτης με τις λίμνες να δημιουργούνται από κάτω και όλα συμπληρώνουν ιδανικά την αρμονική αυτή εικόνα που γεύονται τα μάτια μας. Εμπνευστής και εκτελεστής αυτού του εκπληκτικού κήπου, είναι ο τοπικός κηπουρός και αγρότης Nim Thongsulk, ο οποίος ξεκίνησε να τον χτίζει το 1976 σε ηλικία 77 χρόνων! Ναι, τόσο πρόσφατος είναι ο κήπος, παρόλο που όταν τον αντικρίζεις έχεις την εντύπωση πως βρίσκεται εδώ από αρχαιοτάτων χρόνων. Αυτό τον σεβασμό σου βγάζει. Ο καλόκαρδος και ταπεινός όπως μας είπε ο αρχηγός μας, Nim Thongsulk κατάφερε να υλοποιήσει το όνειρο του και να φτιάξει έναν κήπο όπου και θα αποτελούσε τον τόπο ανάπαυσης του, σαν μια γήινη κτίση του ουράνιου παραδείσου όπου και πίστευε πως θα πάει αφού πεθάνει. Αρχικά το έχτισε για ιδίαν χρήση καθώς τότε ο τουρισμός δεν ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένος στο Κο Σαμούι, αλλά τώρα αποτελεί σπουδαίο τουριστικό attraction. Τον κήπο πλέον φροντίζει ο γιος του (ο απόγονος σχεδιάζει να δημιουργήσει κι άλλους παρόμοιους κήπους) και κάθε Αύγουστο η οικογένεια κάνει κάτι σαν μνημόσυνο στον τάφο (ο οποίος βρίσκεται φυσικά εκεί, στον παράδεισο που έχτισε) του άξιου αυτού άνθρωπου με το σπουδαίο όραμα. Το οποίο τον κράτησε τελικά αθάνατο, καθώς ο παραδεισένιος μαγικός κήπος του αποτελεί και την ιστορία του, η οποία θα διαδίδεται από γενιά σε γενιά και θα γίνεται παγκοσμίως γνωστή από τους τουρίστες που τον επισκέπτονται. Δεν μπορώ να μην θαυμάζω πως την αρχή την έκανε όταν ήταν 77 χρόνων!! Και μόνο αυτό τον κάνει ξεχωριστό! Πραγματικά είναι ονειρικά εδώ και λυπάμαι που δεν έχουμε περισσότερο χρόνο να το απολαύσουμε. Είμαι σίγουρη πως προχωρώντας κι άλλο θα ανακαλύπταμε κι άλλη ομορφιά. Αναθεματισμένε λίγε χρόνε που με κάνεις μια ζωή να βιάζομαι, δεν θα σου κάνω την χάρη να με ρίξεις... σκέφτομαι και καταλαβαίνω ότι μάλλον σκέφτομαι δυνατά όταν η Κλαίρη με ρωτάει τι είπα. Τίποτα της λέω, κρίμα που πρέπει να φύγουμε, αυτό.

Ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια προς την πραγματικότητα και στεκόμαστε σε ένα μικρό μαγαζάκι για να πάρουμε καφέδες. Παραγγέλνουμε όλοι καπουτσίνο (ζεστό, τι να κάνουμε, οι κρύοι καφέδες εδώ δεν πίνονται) κι η Κλαίρη παίρνει και πατατάκια να ξεγελάσει την πείνα της, αφού το στομάχι της είναι άδειο. Είναι μεσημέρι ακόμα και μέχρι το βράδυ που θα πάμε να τσιμπήσουμε κάτι, έχει δρόμο μπροστά της! Στο μαγαζάκι βρίσκονται 2 κουκλιά ταϋλανδάκια τα οποία φιλόξενα παίζουν με τα δικά μας.

Τα ινδάκια τα λέμε δικά μας πλέον, καθώς μετά από τόσες ώρες στην εκδρομή αλλάζουν αγκαλιές συνέχεια, με προτεραιότητα βέβαια αυτήν του αρχηγού. Οι μαμάδες δείχνουν χαρούμενες με αυτήν την εξέλιξη καθώς μπορούν να απολαύσουν την εκδρομή πιο ανέμελες χωρίς την συνεχή επίβλεψη των σπλάχνων τους. Οι ιδιοκτήτες του μαγαζιού μας κερνάνε κάτι φρούτα που μοιάζουν με ξινά φιρίκια. Πάλι πέφτει κάτω στο χώμα το φρούτο της μπέμπας κι ειλικρινά βλέπω την μαμά της να είναι έτοιμη να το σκουπίσει για να της το ξαναδώσει, αλλά μάλλον με βλέπει που παρατηρώ την σκηνή και προφανώς διστάζει. Το κρατάει ακόμα, οπότε δεν ξέρω αν θα το πετάξει τελικά ή αν θα το φάνε αργότερα!

Συνεχίζουμε την εκδρομή μας κατευθυνόμενοι στο Wat Kunaram, έναν ναό, ο οποίος φιλοξενεί έναν μουμιοποιημένο μοναχό, τον Lound Pordaeng. Γεννημένος το 1894 πρωτοέγινε μοναχός στα είκοσι του, αλλά μετά παντρεύτηκε και αποτέλεσε έναν σεβαστό οικογενειάρχη στην τοπική κοινωνία του Κο Σαμούι. Αφού έγινε πενήντα χρόνων και τα παιδιά του πια ήταν αρκετά μεγάλα για να ακολουθήσουν την δικιά τους ζωή, αποφάσισε να αφιερώσει την ζωή του στον βουδισμό και να ξαναγίνει μοναχός. Πληροφορίες για πιο εκτενείς λεπτομέρειες στην ενδιαφέρουσα πορεία του ως μοναχός και δάσκαλος του βουδισμού, μπορεί κανείς να βρει σε ένα σωρό σάιτ στο ίντερνετ. Το πιο εντυπωσιακό όμως στην ιστορία του είναι ότι πρόβλεψε τον θάνατό του. Όταν είχε φτάσει κοντά 80 χρόνων, μάζεψε τους μαθητές του για να τους ανακοινώσει πως ο θάνατος του πλησιάζει και πως έχει ως τελευταία επιθυμία να ταριχευτεί και να τοποθετηθεί σε ένα υπερυψωμένο σημείο στον ναό. Με αυτόν τον τρόπο μπορούσε να αποτελέσει έμπνευση για τις μελλοντικές γενιές, ώστε να ακολουθήσουν τον βουδισμό και να σωθούν. Τις τελευταίες 7 μέρες τις ζωής του σταμάτησε να μιλάει στον οποιοδήποτε, να τρώει και να πίνει οτιδήποτε και επικεντρώθηκε στον διαλογισμό του που θα τον οδηγούσε στην διαφώτιση. Και έτσι πέθανε. Τώρα πια βρίσκεται στην ίδια στάση διαλογισμού που είχε όταν απεβίωσε και είναι τοποθετημένος μέσα σε ένα υπερυψωμένο ειδικό γυάλινο κουτί που τον διατηρεί.

Ο θάνατος του μετρά κοντά τριάντα χρόνια κι όμως είναι πολύ καλοδιατηρημένος, μέχρι και τρίχες φαίνονται ακόμα στο κεφάλι του. Όταν τα μάτια του έπεσαν, του φορέσανε γυαλιά ηλίου για να μην αποτελεί φαντάζομαι μακάβριο θέαμα.

Εντυπωσιάζομαι μαζί του που μπόρεσε να σταθεί εφτά μέρες στην ίδια στάση χωρίς να φάει και να πιει τίποτα και απλά να διαλογίζεται χωρίς να κουνηθεί καθόλου από την θέση του όλες αυτές τις μέρες, αλλά έχω απορίες. Δεν κατουριόταν ποτέ? Κι επίσης πόσο ακριβής είναι η πρόβλεψη του θανάτου του? Μα πόσο δύσκολο πια είναι να πεθάνει ένας ογδοντάχρονος όταν έχει να φάει και να πιει νερό εφτά μέρες? Απορίες που με παραπέμπουν σε άλλες απορίες για τις διάφορες ιστορίες της δικιάς μου θρησκείας, αλλά κάπου εδώ το σοβαρεύω πια μέσα στο κεφάλι μου, για αυτό και σταματώ. Εδώ δεν μπορώ να βρω άκρη με τον χριστιανισμό, θα μπορέσω με τον βουδισμό? Φυσικά για να ανέβεις τα σκαλοπάτια και να πλησιάσεις τον μοναχό, πρέπει να βγάλεις τα παπούτσια σου. Το ίδιο οφείλεις να κάνεις μπαίνοντας σε κάποιο ταϋλανδέζικο σπίτι, αλλιώς θεωρείται ασέβεια. Κάτω από το γυάλινο κουτί προσφέρουν άνθη και μου θυμίζουν αυτά τα λουλουδάτα χαβανέζικα κολιέ. Τα ινδάκια μετά την μεσημεριανή τους σιέστα στην αγκαλιά όλων, έχουν ξυπνήσει για τα καλά τώρα και ξεσαλώνουν. Πειράζουν συνέχεια τα λουλούδια και τα ιερά εκθέματα κι οι γονείς τους τρέχουν πανικόβλητοι να τα μαζέψουν. Βλέπω την μία Ινδή να χει σταθεί κάτω από το γυάλινο κουτί με τον μοναχό και να προσεύχεται με προσήλωση.

Έξω από τον ναό είναι μια τύπου καντίνα που διαφημίζει ότι φτιάχνει το καλύτερο pancake της πόλης με ότι γεύση μπορείς να φανταστείς. Επιλέγουμε κλασσική γεύση καθώς το μοιραζόμαστε με την Κλαίρη και έτσι απολαμβάνουμε ένα pancake σοκολάτα μπανάνα. Η βάση της ζύμης μοιάζει να έχει μια ελαφριά γεύση τυριού και δεν ξέρω αν είναι όντως το καλύτερο pancake της πόλης αλλά είναι γευστικότατο και ότι πρέπει για να καταλαγιάσει την υπογλυκαιμία μας!

Παίζουμε με ένα συμπαθέστατο σκυλάκι το οποίο όταν ανταποκρίνεται στο ινδό αγοράκι που το πλησιάζει αρχικά με περιέργεια, το παιδί φοβάται τόσο πολύ που βάζει τα κλάματα και τρέχοντας πάει στην αγκαλιά του αρχηγού μας. Να σημειωθεί. Όχι στους γονείς του, στον αρχηγό πάει. Τόσο καλός με τα παιδιά είναι που μέσα σε κάποιες ώρες μπορεί να κερδίσει την απόλυτη εμπιστοσύνη τους. Αν δεν αξίζει σε έναν τέτοιον άνθρωπο να γευτεί την πατρότητα, τότε σε ποιον? Σόι πάει το βασίλειο σκέφτομαι καθώς θυμάμαι τον μπαμπά του μικρού να τρέμει μπροστά στους ελέφαντες.

Φεύγουμε από τον μουμιοποιημένο μοναχό και φτάνουμε κοντά στο τέλος της παραλίας Λαμάι για να δούμε τους βράχους που συμβολίζουν τα ανθρώπινα γεννητικά όργανα. Έχουν πάρει αυτά τα σχήματα χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση λέει ο αρχηγός, μετά από εκατομμύρια χρόνια επιρροής αέρα και νερού. Ονομάζονται Hin Ta και Hin Yai αντίστοιχα. Αλλιώς, Grandfather and Grandmother rocks. Είχα δει φωτογραφία τους παλιότερα σε κάτι αστεία μέιλ που λάμβανα αλλά μέχρι να κανονίσουμε αυτό το ταξίδι, δεν ήξερα πως τα φαλλικά αυτά σύμβολα βρίσκονται στο Κο Σαμούι. Πέρα από την φυσική τους διαμόρφωση (αν ισχύει αυτό) υπάρχει κι ένας θρύλος να κυκλοφορεί στην ταϋλανδέζικη παράδοση. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι ναυάγησε λέει και βυθίστηκε κοντά στον όρμο. Τα σώματα ξεβράστηκαν στους βράχους και για να μπορεί να μείνει στην ιστορία η αγάπη τους, οι βράχοι πήραν την σημερινή μορφή. Ερωτύλοι οι παππούδες. Αντί να γίνει κάνας βράχος σε σχήμα καρδιάς, οι βράχοι μεταμφιέστηκαν σε γεννητικά όργανα. Ο βράχος-αντρικό μόριο είναι εμφανής με το που φτάνεις στο μέρος, ενώ τον γυναικείο (που μοιάζει κρυμμένος) πρέπει να κατέβεις πιο χαμηλά για να τον βρεις (χμ…) και η θάλασσα πέφτει πάνω του. Έχει λίγο αέρα και το κύμα σκάει ακριβώς στον στόχο του κάνοντας το νερό να αφρίζει. See? Μας λέει ο αρχηγός. Sheʼ s coming now… και χαμογελά πονηρά. Βρε τον αρχηγό!

Θέλουμε να βγάλουμε αστείες φωτογραφίες με την αδερφή μου για πάρτη μας παριστάνοντας ότι πειράζουμε τον αντρικό βράχο, αλλά έχει πολύ κόσμο γύρω μας κι έτσι αποφασίζουμε να καθίσουμε κόσμιες. Ο ήλιος βρίσκεται στην δύση του, είναι από την πλευρά του αντρικού βράχου και φαίνεται καθαρά και πολύ κοντά μας. Τότε πετάει η Κλαίρη την θεϊκή ιδέα πως αφού δεν μπορούμε να βγάλουμε τις πονηρές αστείες φωτογραφίες που θέλουμε, ας βγάλουμε τουλάχιστον φωτογραφίες που φαίνεται ο ήλιος μέσα στο στόμα μας. Η αλήθεια είναι πως οι συνθήκες είναι ιδανικές για μια τέτοια φωτογραφία. Δηλαδή της λέω αν ανοίξεις το στόμα σου για να δαγκώσεις τον ήλιο, οι γύρω σου αυτό θα καταλάβουν, ότι έχεις ανοίξει το στόμα για τον ήλιο. Κι όχι για κάτι άλλο….. Λυνόμαστε στα γέλια και φεύγουμε χωρίς φυσικά την ηλιοφωτογραφία. Πέρα από το διασκεδαστικό –λέμε τώρα- σεξιστικό θέμα των βράχων, η θέα είναι υπέροχη και αξίζει να αράξεις εδώ και να χαζέψεις την ανατολή του ήλιου ακούγοντας τον χαλαρωτικό ήχο των κυμάτων να σκάνε στα βράχια.

Το να δεις τους βράχους δεν σου κοστίζει μπατ, θεωρείται φυσική ομορφιά του νησιού. Εντάξει, δεν είναι κάτι σπουδαίο αλλά έχει τον χαβαλέ του. Για να πάμε στο τζιπ περνάμε μέσα από μια υπαίθρια αγορά με διάφορες λιχουδιές, μεγάλη ποικιλία φρούτων (πολλά από τα οποία αγνοώ την ύπαρξη τους), αδιάφορα ρούχα, όμορφα πάμφθηνα σουβενίρ και διάφορα διακοσμητικά για το σπίτι και για τα μαλλιά. Αγοράζω ένα ξύλινο μακρόστενο κοκκαλάκι με στολιδάκια στην άκρη του, το οποίο πολύ μου αρέσει και είναι πολύ πρακτικό για την κώμη μου. Αντίστοιχα όμορφο έχω ακόμα ένα το οποίο έχω πάρει από την Ίμπιζα και με ένα τσακ, χωρίς καν καθρέφτη φτιάχνω έναν νόστιμο επιμελώς ατημέλητο κότσο. Τα μαλλιά μου που λειτουργούν πάντα και σαν κουβέρτα στους ώμους μου με έχουν ζεστάνει τόσες ώρες και νιώθω ανακούφιση τώρα που τα μάζεψα. Το ματάκι μου δόξα τον Πανάγκαθο πάει μια χαρά. Έχω μια ενόχληση αλλά στην ουσία δεν με ενοχλεί και μόνο ο μαύρος κύκλος από το κλάμα θυμίζει την πρωινή πανωλεθρία.

Κάπου εδώ, έχοντας πάει 19.00 μμ πια, τελειώνει η σημερινή εκδρομή. Κανονικά θα τελείωνε στις 17.00-17.30 αλλά με τους χαλαρούς ρυθμούς που κινιόταν η ομάδα η ώρα πέρασε χωρίς ο αρχηγός και ο οδηγός να δείχνουν δυσανασχετημένοι. Απολαμβάνουμε από το τζιπ ένα ροζουλί ηλιοβασίλεμα σαν ιδανικό κλείσιμο μιας ευχάριστης εκδρομής.

Οι γονείς της μπέμπας παίζουν μαζί της, αυτή ξεκαρδίζεται και αυτό το ξεκαρδιτό του μωρού είναι από τους πιο όμορφους ήχους που υπάρχουν στον κόσμο κι ίσως το πιο απαλό χάδι σε μια καρδιά. Ανεκτίμητες πραγματικά τέτοιες οικογενειακές ευτυχισμένες στιγμές σαν κι αυτήν που αντικρίζω τώρα δα μπροστά μου. Μακάρι να χουν στην ζωή τους πολλές από δαύτες. Μακάρι να μπορέσω να αποκτήσω και αντίστοιχες δικές μου. Αφήνουμε τις ινδές οικογένειες στο ξενοδοχείο τους, αφού ευχαριστιόμαστε μεταξύ μας για την πολύ καλή παρέα και σε λίγο φτάνουμε και στο δικό μας ξενοδοχείο. Ευχαριστούμε τον πολύ καλό μας αρχηγό και του δίνουμε 100-150 μπατ. Μας ευχαριστεί θερμά (και ταπεινά) και φεύγει.

Μίνι απολογισμός σημερινής εκδρομής:
Η όλη ιστορία όπως σε κάθε απολογισμό που θα κάνω σε αυτό το ταξίδι έχει να κάνει καταρχάς με την μη ύπαρξη αρκετού χρόνου και κατά δεύτερον, με την μη ύπαρξη δικού μας μεταφορικού μέσου. Αν λοιπόν είχα αυτοκίνητο, την οργανωμένη εκδρομή θα την παραποιούσα ελαφρώς και θα την έκανα ως εξής. Θα πήγαινα να δω τον Μεγάλο Βούδα γιατί είναι χαρακτηριστικό αξιοθέατο στο Κο Σαμούι και αξίζει. Θα έμπαινα μέσα στον ναό κάτι που δεν έκανα σήμερα γιατί δεν είχα αρκετό χρόνο, αν και σε αυτό φταίει ότι το μάτι μου ήταν ακόμα σε αθλία κατάσταση. Θα πήγαινα να κάνω trecking με τους ελέφαντες γιατί απλά δεν μπορώ να τους αντισταθώ, αλλά δεν θα έχανα χρόνο στο σόου με τα ζώα, διαθέτοντας τον αλλού. Όπου αλλού, εννοώ αρχικά στους καταρράκτες Namuang. Θα είχα προνοήσει στην βαλίτσα μου να έχω αθλητικά παπούτσια (κι όχι τα άχρηστα για το συγκεκριμένο ταξίδι παπούτσια χορού που πήρα μαζί) και θα απολάμβανα την φύση με την ησυχία μου, θα έκανα μπάνιο και θα ανέβαινα ως την κορυφή του καταρράκτη. Ειλικρινά δεν ξέρω πόσο χρόνο θα μπορούσα να περάσω εκεί, είναι πολύ όμορφα. Θα πήγαινα φυσικά στον μαγικό κήπο όπου είναι επίσης πανέμορφα και θα σπαταλούσα άπλετο χρόνο και εκεί, πεζοπορώντας μέσα στο δάσος, ανακαλύπτοντας ότι δεν πρόλαβα να χαρώ κι ότι δεν πρόλαβα να δω γενικώς. Θα έκανα και μια βόλτα ως τους φαλλικούς βράχους και θα καθόμουν πάνω στα βράχια (όχι στα πονηρά, έχει ένα σωρό άλλα) να απολαύσω χωρίς άγχος το ηλιοβασίλεμα. Όμως το τι θα έκανα, με το τι τελικά γίνεται στην ζωή ίσως να απέχει λίγο, αλλά δυστυχώς η λεπτομέρεια είναι αυτή που κάνει την διαφορά.