Ταϊλάνδη Ταϊλάνδη! με ατελείωτους λογαριασμούς

[KLEOPATRA]

Ταυλανδη πηγαν πολλο,ι αλλα γιαυτο τον λευκο ναο πρωτη φορα γραφουν εδω μεσα.
Πολυ εντυπωσιακος!!!

 

[makisg]

πολύ ωραία η περιγραφή και οι φωτογραφίες σου.

 

[underwater]

Σήμερα ανακάλυψα την ιστορία σου και έχω ενθουσιαστεί! Πολύ ενδιαφέρουσα, με ωραίο στυλ γραφής και όμορφες φωτός!

 

[villi]

Επιτέλους βρήκα χρόνο να συνεχίσω την ιστορία σου και χαίρομαι πολύ γι'αυτό γιατί είναι άκρως απολαυστική!Με εντυπωσίασε κι εμένα ο λευκός ναος,δεν τον γνώριζα!

 

[Travelstoryteller]

Επ, να μαι και εγώ, επιστρέψαμε και εμείς από τον παράδεισο!! Βλέπω εδώ είμαστε ακόμα στο Βορρά, οπότε εμείς παίρνουμε ιδέες για το επόμενο μας ταξίδι, γιατί το Χρυσό Τρίγωνο το αφήσαμε για του χρόνου μαζί με το Κο Σαμούι και το Κο Τάο, που ούτε εμείς κατορθώσαμε να τα δούμε !!!!
Το ότι θα ξαναπάμε πάντως είναι σιγουράκι το εάν θα ξανά επιστρέψουμε παίζεται ... !!!
Φοβερή η συνέχεια, δώσε μας και άλλο Ταϊλάνδη!!!

 

[ggonholidays]

Chiang Mai - Ημέρα 3η- Part I

- Τι ώρα είναι;
- 7. Έχουμε άλλη μια ώρα.
- Ωχ! Τρέχα… δεν προλαβαίνουμε;
- Τι λές; Δεν προλαβαίνουμε 1 ώρα να πάρουμε πρωινό; Εδώ κάτω εχει….
- Όχι εδώ κάτω! Θα πάμε στη Warorot market;
- Και πού είναι αυτό;
- Εδώ πιο κάτω. Θα πάρουμε tuktuk.
- Tuktuk και εδώ πιο κάτω σαν να μην μου τα λες καλά!

Τελικά πήραμε ένα songhthaewμε 20Β ο καθένας(μάλλον μας έκλεψε!) Στη πραγματικότητα δεν ήταν πολύ μακριά, περίπου 10 λεπτά γρήγορο περπάτημα αλλά το θέλαμε να εξοικονομήσουμε χρόνο.

Η αγορά Warorotβρίσκετε στη διασταύρωση των δρόμων Changklanκαι Changmoi και είναι δημοφιλής κυρίως στους ντόπιους. Όταν φτάσαμε πολλά από τα ‘’μαγαζάκια’’ ήταν ακόμα κλειστά ενώ κάποιοι μικροπωλητές προσπαθούσαν να φτιάξουν τους πάγκους τους εκείνη την ώρα. Άλλοι τουρίστες δεν υπήρχαν μάλλον γιατί ήταν πολύ πρωί και οι ντόπιοι μας κοίταγαν παραξενεμένοι και μας μοίραζαν χαμόγελα. Στον κεντρικό δρόμο υπήρχαν πωλητές πακέτων πρωινού. Σακουλάκια που μέσα είχαν φαγητό και ένα έξτρα σακουλάκι με ένα είδος ποτού. Μάλλον πολύ επικερδής εμπορική δραστηριότητα γιατί οι ντόπιοι τα αγόραζαν πολύ. Στην αγορά μπορούσες να βρεις ότι μπορείς να φανταστείς. Φρούτα, λουλούδια, μπαχαρικά, ψάρια, κρέας, ρούχα, κ.λ.π. Αφού περιπλανηθήκαμε για λίγο στους διαδρόμους της αγοράς χαζεύοντας την πραμάτεια τους, επικεντρωθήκαμε που αλλού, στην ανεύρεση πρωινού και αφού το εξασφαλίσαμε πήραμε το δρόμο επιστροφής προς το ξενοδοχείο. Θα ήθελα να είχα πολύ περισσότερο χρόνο σε αυτή την αγορά. Μου άρεσε περισσότερο από τις τρείς αγορές της Chiang Mai που επισκέφτηκα αφού ήταν και η μόνη αυθεντική τοπική αγορά. Απευθύνετε κυρίως σε ντόπιους και γι αυτό μπορείς να δεις στοιχεία από την καθημερινή ζωή των Ταϊλανδών κυρίως στο θέμα διατροφής που με ενδιαφέρει και ιδιαίτερα (όχι δεν είμαι σεφ. Είμαι απλά κοιλιόδουλη ).

Με το στομάχι γεμάτο λοιπόν επιβιβαστήκαμε στο MiniBus. Η σύνθεση του γκρουπ σήμερα είναι πολύ διαφορετική από της προηγούμενης. Δύο Ολλανδές κυρίες με τον 25χρονο γιο της μιας, ένα ζευγάρι 30ρηδων Γάλλων, ένα ζευγάρι πάλι 30ρηδων Πολωνή και Ισπανός και δύο Κινέζες με τα 12χρονα παιδιά τους(αγόρι και κορίτσι). Όλοι τους εύθυμοι άνθρωποι, φιλικοί και κοινωνικοί. Η παρέα έδεσε αμέσως. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που αυτή ήταν και μια από τις ωραιότερες μέρες του ταξιδιού. Ο ξεναγός, ένας χαριτωμένος νεαρός που έδειχνε ιδιαίτερη αδυναμία στα αγόρια της παρέας. Εννοείτε ότι παίχτηκε ξανά το σκηνικό Cy what?. Κατά τα άλλα ήταν στο κόσμο του και δεν συμμετείχε στις συζητήσεις του γκρουπ.

Συνεχίζεται ...

 

[ggonholidays]

Chiang Mai - 3η Μέρα - Part II



Πρώτη στάση για βόλτα με τους ελέφαντες. Βόλτα με τα συμπαθεί τετράποδα είχαμε στο πρόγραμμα να κάνουμε στο Κο Σαμούι αφού περιλαμβανόταν στην εκδρομή στο εσωτερικό του νησιού αλλά και γενικότερα δεν ήταν στις προτεραιότητες μου έχοντας ακούσει και διάφορα για την κακομεταχείριση που υφίστανται τα ζώα. Περιλαμβανόταν όμως στα τουρ και δεν μπορούσες να το αφήσεις πίσω παρά μόνο να περιμένεις τους άλλους να τελειώσουν και έτσι είπαμε να το δοκιμάσουμε. Ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν σε επαφή με αυτούς τους αξιαγάπητους γίγαντες. Η τελευταία φορά που είχα δει ελέφαντα ήταν στο ζωολογικό κήπο της Λεμεσού καμιά εικοσαριά χρόνια πριναλλά πάνε χρόνια που μας έχει αφήσει.

Φτάνει λοιπόν η καλή μου Μπούμα και ο ξεναγός μου κάνει νόημα να ανεβώ πρώτη. Πως όμως; Εμείς ήμασταν ανεβασμένοι σε μία εξέδρα και η Μπούμα είχε ‘’παρκάρει’’ ακριβώς δίπλα ώστε η πλάτη της να είναι στο ίδιο επίπεδο με την εξέδρα και έπρεπε να πατήσεις τη πλάτη της για να καθίσεις στο κάθισμα. Εγώ όμως δεν ήθελα να την πατήσω και δεν έβρισκα άλλο τρόπο να ανέβω. Οι συνταξιδιώτες μου που μας είδαν να το συζητάμε με το σύζυγο που προσπαθούσε να με πείσει ότι το ζώο των 400 κιλών δεν ενοχληθεί από τα 48 δικά μου, νόμιζαν ότι εγώ φοβάμαι να ανέβω και άρχισαν να με πειράζουν, να γελάνε και να με ενθαρρύνουν. Όταν τελικά ανέβηκα άρχισαν να με επευφημούν και να ζητωκραυγάζουν. Δεν ήθελα να τους χαλάσω τον ενθουσιασμό λέγοντας τους ότι το πρόβλημα μου ήταν να πατήσω πάνω στο ζώο και ανταποκρίθηκα στις επευφημίες τους με ύφος νικητή.

Άρχισε λοιπόν η Μπούμα να κατευθύνεται με γοργούς ρυθμούς μέσα στο δάσος οδηγούμενη από τον Μαχούτ της,ο οποίος δεν μας έριξε ούτε μια ματιά.Ο Μαχούτ μας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο Schumacher της ζούγκλας. Πήγαινε με χίλια και είχε στόχο το σημείο τερματισμού αλλά και κάθε λακκούβα που μπορεί να υπήρχε μέσα στη ζούγκλα. «Ωχ παναγία μου! Πάει σπλήνα μου , πάνε τα πλευρά μου!! Μωρό μου νομίζω ότι μόλις έχασα και ένα νεφρό...» Προχωρήσαμε για μερικά λεπτά όπου προσπαθούσαμε με νύχια και με δόντια να κρατηθούμε πάνω στον ελέφαντα, το ότι είχαμε λυθεί στα γέλια δεν βοηθούσε καθόλου,όταν διαπιστώσαμε ότι είχαμε χαθεί μόνοι μέσα στο δάσος. Όλοι οι άλλοι είχαν πάρει άλλη πορεία.Άρχισαν να μου μπαίνουνδιάφορες αγχωτικές ιδέες « Πού μας πάει καλέ αυτός ο μούργος; Γιατί φεύγει μακριά απ τους άλλους; Αχχχχ εδώ θα αφήσουμε και τα κοκαλάκια μας μαζί με τα νεφρά μας.!!!» (μάλλον βλέπω πολύ Criminal Minds). Κατηφόρες,λακκούβες και μετά από 3 μετατοπίσεις σπονδύλων φτάνουμε σε ένα ξέφωτο. Εμείς, η Μπούμα και ο μαχουτ. Ο μαχούτ φεύγει και μένουμε εμείς και η Μπούμα. Αρχίζουμε να ταΐζουμε τη Μπούμα τις μπανάνες και τα ζαχαροκάλαμα που τις είχαμε πάρει και 5-6 λεπτά αργότερα εμφανίζεται ξανά ο μαχούτ και στο βάθος διακρίνονται και οι υπόλοιποιοι οποίοι φαίνονται να το διασκεδάζουν ιδιαίτερα, να παίζουν με τους ελέφαντες, να προσπαθούν να τους οδηγήσουν και οι μαχουτ τους σε αντίθεση με τον στρυφνό δικό μας, χαμογελαστοί να τους βγάζουν φωτογραφίες. Μέχρι να μας φτάσουν η αχόρταγη Μπούμα είχε φάει όλες τις μπανάνες και ζητούσε και άλλες ξεφυσώντας μέσα από την προβοσκίδα της στα μούτρα μας. Όλοι μαζί ξεκινήσαμε για να καταλήξουμε σε ένα ποτάμι όπου οι ελέφαντες άρχισαν να τσαλαβουτούν στο νερό και να μας ραντίζουν με την προβοσκίδα τους. Σημειώστε ότι για να μπούμε στο ποτάμι περάσαμε μέσα από ένα ασφαλτοστρωμένο δρόμο εκεί που εγώ νόμιζα ότι ήμασταν στη μέση της ζούγκλας.

Πρέπει να ομολογήσω ότι η βόλτα με τη Μπούμα ήταν απολαυστική και ξεκαρδιστική αλλά ταυτόχρονα και πολύ άβολη. Χαίρομαι πολύ που την έκανα και είχα την ευκαιρία να βρεθώ τόσο κοντά με αυτούς τουςευγενικούς γίγαντες.

Συνεχίζεται ...

 

[ggonholidays]

Chiang Mai -3η Μέρα - Part III

Το μεσημεριανό σερβιρίστηκε σε μια καλύβα στη μέση του πουθενά. Νόστιμο και με πολλές επιλογές. Είχαμε γίνει μια ωραία παρέα σαν να γνωριζόμασταν από πριν και δεν λέγαμε να το κουνήσουμε από εκεί.Ανταλλάξαμε πληροφορίες για την Ταϊλάνδη και διαπιστώσαμε ότι είχαμε όλοι εκτός από τους κινέζους, στο πρόγραμμα μας το Κο Πανγκαν. Οι γάλλοι που μόλις είχαν φύγει από κει μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για αυτό το νησί και μας έκαναν όλους ακόμα πιο ενθουσιασμένους για το τι να περιμένουμε.

Επόμενη στάση για πεζοπορία μέσα στη ζούγκλα. Μετά από ένα 10λεπτο περπάτημα βρεθήκαμε στο χωριό της φυλής White Caren.Το χωρίο αυτό σε αντίθεση μετο χωρίο που είχαμε επισκεφθεί την προηγούμενη μέρα είναι το πραγματικό χωριό της φυλής. Φυσικά οι άνθρωποι έχουν προσαρμοστεί και ανάλογα αφού το ισόγειο των σπιτιών τουςτο έχουν μετατρέψει σε καταστήματα πώλησης των χειροτεχνημάτων τους. Το χωριό ήταν γεμάτο χαριτωμένα πιτσιρίκια που προσπαθούσαν να πουλήσουνβραχιολάκιαμε χάντρες για 5Β τα οποία όμως δεν ήταν καθόλου πιεστικά και κουραστικά. Η φυλή έχει πάρει το όνομά της από την άσπρη στολή που φορούν τα κορίτσια μέχρι να παντρευτούν. Η κύρια ασχολία της φυλής είναι γεωργία γιαυτό και οι άντρες απουσίαζαν στα χωράφια. Περάσαμε περίπου μισή ώρα στο χωριό και μετά συνεχίσαμε τη πορεία μας.

(Βρείτε το παράξενο;;

Έξω ακριβώς από το χωριό υπήρχε ένα ποτάμι όπου κορίτσια έπλεναν τη μπουγάδα τους. Για γέφυρα υπήρχαν δύο στρογγυλοί κορμοί δέντρου και ξεκινήσαμε ναπερνούμε ένας έναςμέχρι που ήρθε η σειρά της μιας κινεζούλαςη οποία ήταν τρομοκρατημένη.

Το γκρούπ ξεκίνησε ξανά την διαδικασία εμψύχωσης αυτή τη φορά της κινεζούλας, ο γιός της είχε λυθεί στο γέλιο μέχρι που ο σύζυγος επέστρεψε να και την βοήθησε να περάσουν μαζί τη γέφυρα. Αυτό επαναλήφτηκε άλλες 3-4 φορές αφού διασχίζαμε ξανά και ξανά το ποτάμι αφού το μονοπάτι γινόταν δύσβατο από την μια ή την άλλη όχθη.

Μετά από 1 περίπου ώρα απολαυστικής διαδρομήςκαι αφού εμείς είχαμε γίνει μούσκεμα λόγω της ζέστης ενώ ο ξεναγός μας παρέμενε ατσαλάκωτος,φτάσαμε στους καταρράκτες όπου οι μισοί από το γκρουπ βούτηξαν για αν δροσιστούν. Εγώ όμως όχι αφού το νερό ήταν πολύ κρύο για τα γούστα μου αλλά επίσης δεν υπάρχει περίπτωση να μπω με τη θέληση μου σε νερό που δεν μπορώ να δω τι άλλο κολυμπάει μαζί μου.

Συνεχίζεται...

 

[ggonholidays]

Chiang Mai - 3η Μέρα - Part IV

Επιβίβαση ξανά στο λεωφορείο για την τρίτη και τελευταία μας στάση. ‘’Ραφτιγκ’’με σχεδίες από μπαμπού στο ποτάμι. Ξεκίνησαν πρώτα οι κινέζοι και οι υπόλοιποι περιμέναμε τους οδηγούς μας που δεν είχαν φτάσει ακόμα. 5 λεπτά αργότερα καταφθάνουν 2 έμπειροι, ώριμοι και πολύ καλά καταρτισμένοι 12χρονοι μαζί με τον μπαμπά τους. Μοιραστήκαμε σε 3 σχεδίες και ξεκινήσαμε τη βαρκάδα μας.

Το ποτάμι αρχικά ήταν ήρεμο. Ακούγονταν μόνο τα πουλιά στο δάσος και ο ήχος των φύλλων. Το τοπίο καταπράσινο. Ο ουρανός κρυβόταν από την πυκνή βλάστηση που δημιουργούσε μια πράσινη καμάρα πάνω από το ποτάμι.Η σχεδία με τις επιδέξιες κινήσεις του εμπειρότατου οδηγού μας διέσχιζε αρμονικά τα νερά και είχαμε πλημυρίσει από γαλήνη και ηρεμία. Εκεί που είχαμε χαλαρώσει και μαγευτεί από το γαλήνιο τοπίο τα νερά του ποταμού άρχισαν να γίνονται πιο άγρια και απότομα. Τα βράχια πλήθαιναν και οι οδηγοί μας πάσχιζαν να μας κρατήσουν πάνω στις σχεδίες. Ώσπου η σχεδία των ολλανδών ξέφυγε από την πορεία της μπήκε κάτω από τη δική μας η οποία με τη σειρά της σφήνωσε στα βράχια. Κατεβήκαμε όλοι από τις σχεδίες για να μπορέσουν οι οδηγοί να τις ξεφρακάρουν. Το νερό του ποταμού μας έφτανε μέχρι τη γάμπα ήταν θολό, δεν υπήρχε καθόλου ορατότητα στο βυθό και στο σημείο αυτό ήταν αρκετά ορμητικό. Οι άντρες βοηθούσαν τους οδηγούς και εγώ σκεφτόμουνα την μπορείνα υπάρχει μέσα σε αυτά τα νερά όταν η μια ολλανδή κυρία παρασύρθηκε από τα ορμητικά νερά του ποταμού, η φίλη της προσπάθησε να την βοηθήσει και παρασύρθηκε μαζί της όταν αναλάβαμε δράση διάσωσης με τη γαλλίδα μέχρι που και οι τέσσερεις βρεθήκαμε να πατάμε πάνω σε κάτι γλοιώδες που έβγαζε μπουρμπουλήθρες. Η γαλλίδα χοροπηδώντας άρχισε να απαριθμηθεί τα ενδεχόμενα του τι μπορεί να είναι, οι ολλανδές να τσιρίζουν, εμένα να μου έχει σηκωθεί η τρίχα κάγκελο και οι άντρες να έχουν λυθεί στο γελοίο. Με κινήσεις ζογκλέρ και ελαστικότητα αιλουροειδούς βρεθήκαμε και οι τέσσερις πάνω στις σχεδίες που είχαν μόλις απελευθερωθεί. Η σχεδία συνέχισε τη πορεία της περνώντας από ξύλινες καλύβες όπου οι ντόπιοι έκανανπικνικκαι χάζευαντους χαζούςτουρίστες που γίνονταν λούτσα από τα λασπωμένα νερά του ποταμού. Φτάσαμε στο τέρμα χωρίς άλλα απρόοπτα στάζοντας νερά από παντού. Ευτυχώς το πρακτορείο μας είχε προειδοποιήσει και είχαμε μαζί μας στεγνά ρούχα.

Επιστροφή στη πόλη όπου στο κέντρο κάποιο δρόμοι ήταν κλειστοί αφού είχε ξεκινήσει η Κυριακάτικη αγορά. Ανταλλάξαμε email με τουςσυνταξιδιώτες τους αποχαιρετίσαμεκαι ζητήσαμε από τον οδηγό να μας αφήσει κάπου κοντά στην αγορά. Στην πορεία πετύχαμε μια εκδήλωση για το φεστιβάλ των λουλουδιών και παρακολουθήσαμε για μερικά λεπτά τον χορό παιδιών με συνοδεία τυμπάνων.

Προχωρήσαμε στην αγορά που είχε τεράστια ποικιλία εμπορευμάτων, κυρίως ρούχα και διακοσμητικά σε πολύ καλές τιμές. Εμείς είχαμε αποφασίσει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τις αγορές μας αφού είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μας για να κουβαλάμε εξτρα βάρος.Πάντως εύκολα θα μπορούσα να είχα ξεφύγει και να είχα βρεθεί φορτωμένη με 1002 μπιχλιμπίδια.

Περιπλανηθήκαμε στην αγορά, βρήκαμε το Wat Phra Singh που μας είχε ξεφύγει την πρώτη μέρα και τελικά καταλήξαμε που αλλού στο food court της αγοράς. Για τους λάτρεις του σπορ,το food court βρίσκετε λίγο πριν τη πύληTaphae.Μας πήρε λίγη ώρα να καταλήξουμε στο τι θα πάρουμε αφού οι επιλογές ήταν πάρα πολλές,όταν συνειδητοποιήσαμε ότι η ώρα είχε πάει 7.30μ.μ. και το αργότερο στις 9 έπρεπε να είμαστε στο αεροδρόμιο.

Πήραμε το πιατάκι μας με το Phat Thai omelet στο χέρι και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο. Στις 8.30 είχαμε κάνει check out και ήμασταν ήδη στο ταξί που μας είχε κανονίσει το ξενοδοχείο για το αεροδρόμιο.Σημειώστε ότι το ξενοδοχείο μας κατάκλεψε εν γνώσει μας αφού μας χρέωσαν 200Β για το ταξί που δεν κάνει πάνω από 90Β και άλλα 10Β για το τηλεφώνημα που έκαναν εκ μέρους μας.

Στο ταξί ξαναπαίχτηκε το σκηνικό Cy what?Με τον οδηγό να ξεκαρδίζεται όταν του είπαμε ότι είμαστε λιγότεροι από ένα εκατομμύριο. Ο άνθρωπος παραξενεύτηκε τόσο πολύ που μας έδωσε τη κάρτα του και μας παρακάλεσε πολύ ευγενικά να του στείλουμε πληροφορίες για την χώρα μας.


Καθισμένη στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου της Chiang Mai σκεφτόμουν τη καταπληκτική μέρα που είχαμε μόλις περάσει όταν τη προσοχή μου τράβηξε μια κοπέλα με έναν τεράστιο φιόγκο στο κεφάλι. Μάλλον και στον σύζυγο το ίδιο γιατί άρχισε να με μαλώνει για τα κοκαλάκια υπερπαραγωγές που κάποτε βάζω στη κόρη μας.

Ήταν η πρώτη φορά που ταξίδευα με την AirAsia αλλά είχα διαβάσει αρκετά για την εταιρεία στο forum τα περισσότερα θετικά. Πήραμε της θέσεις μας, ευχαρίστησα για άλλη μια φορά το θεό για το 1,60 ύψος μου που με κάνει να χωράω παντού και μερικά λεπτά αργότερα δίπλα μου κάθισε ο τεράστιος φιόγκος.

Καθώς η κοπέλα κοιμόταν δίπλα μου κατά τη διάρκεια της πτήσης έκανα την παρατήρηση ότι το εντυπωσιακό αξεσουάρ της άνετα με μία κίνηση θα μπορούσε να μετατραπεί σε μάσκα ύπνου. Φοβερό γκατζετάκι για ταξίδια 2 σε 1. Μάλιστα με άλλη μια κίνηση γινόταν μαξιλαράκι αυχένα! 3 σε 1!!! Επίσης θα μπορούσε άνετα να σκεπάσει τα αυτιά σε ψυχρό κλίμα. 4 σε 1 λοιπόν???? Το βλέπω να κάνει τρελές πωλήσεις σε καταστήματα ειδών ταξιδίου.

Η πτήση για Μπανγκόγκ άνετη και απροβλημάτιστη. Αποχαιρετίσαμε τη Βόρεια Ταϊλάνδη με τις καλύτερες εντυπώσεις. Πάμε για άλλα


Επόμενη στάση Κο Σαμουι!?!?!?!? (ή μηπως όχι?????)

 

[ggonholidays]

Ατελείωτοι Λογαριασμοί Part I

Η βόρεια Ταϋλάνδη με μάγεψε! Τόσο η φύση όσο και η άνθρωποι που ήταν ευγενικοί και χαμογελαστοί. Φαίνονται να μην έχουν ακόμα αλλοιωθεί από τον τουρισμό. Ο τουρισμός ήταν ένα μείγμα από Ασιάτες και δυτικούς πολλών εθνικοτήτων σε αντίθεση με τα υπόλοιπα μέρη που πήγαμε. Τρεις μέρες στη Β. Ταϋλάνδη δεν ήταν καθόλου αρκετές. Η Β. Ταϋλάνδη θα έπρεπε να είναι ένα ταξίδι από μόνη της. Αυτό που στην πραγματικότητα ήθελα να κάνω ήταν το κύκλο Chiang Mai– Pai– Mae Hong Son- Chiang Rai αλλά οι απαιτήσεις σε αριθμό ημερών το κατέστησαν απαγορευτικό για αυτό το ταξίδι. Εύχομαι σύντομα να καταφέρω να το κάνω αφού το έχω βάλει ψηλά στις ταξιδιωτικές μου προτεραιότητες.

Σημειώσεις
Οι εκδρομές που κάναμε στη Chiang Mai οργανώθηκαν από το Amporn Tour Chiang Mai το οποίο συνιστώ ανεπιφύλακτα. Η εκδρομή στο χρυσό τρίγωνο κλείστηκε μέσω διαδικτύου από http://www.chiangmai-carnival.com/6.html (αλλά οργανώθηκε από το Amporn ) και μας στοίχισε 1200Β το άτομο. Είμαι σίγουρη ότι επιτόπου θα βρίσκαμε αρκετά φθηνότερα. Η 2η εκδρομή στοίχισε 700Β το άτομο.

 

[LULLU]

,,..καλη γραφή, δροσερο υφος...ωραιες φωτογραφιες αν και δεν μπορεσα να τις δω αρχικα , τις επομενες τις ειδα....νασε καλα....και κυριως πολλα και καλα ταξιδια...

 

[ggonholidays]

Σας είχα αφήσει στη πτήση για Μπανγκόκ. Τώρα βρισκόμαστε στη πτήση για Surat Thani. Έχει προηγηθεί προσγείωση στην Μπανγκόκ και διανυκτέρευση στο Amari Don Muang Airport Hotel ( http://www.booking.com/hotel/th/amari-don-muang-airport.en.html), το οποίο συνιστώ ανεπιφύλακτα για τέτοιες περιπτώσεις αφού συνδέεται με μια γέφυρα με το αεροδρόμιο και έχει το ποιο γρήγορο check in και check out που έχω κάνει ποτέ μου. Η πτήση Μπανγκόκ – Surat Thani διαρκεί περίπου 1 ώρα. Στο ναύλο της AirAsia περιλαμβανόταν η μετάβαση με λεωφορείο στην προβλήτα και το ναύλο της βάρκας μέχρι Κο Σαμούι. Έτσι με την προσγείωση κατευθυνθήκαμε μαζί με πολλούς άλλους στα γραφεία της AirAsia όπου δείχνοντας τους τα εισιτήρια μας, μας έδωσαν χαρτάκια με τον τελικό προορισμό μας. 2 μέτρα παρακάτω μας έπαιρναν τα χαρτάκια και μας κολλούσαν ένα αυτοκόλλητο στο στήθος. Κατευθυνθήκαμε στο λεωφορείο για να τοποθετήσουμε της βαλίτσες μας στο χώρο αποσκευών.

-Ωχ! Ψιχάλα είναι αυτό που μου ήρθε στο κεφάλι ή κανένα πουλί με τίμησε; Ωχ! Κοίτα τον ουρανό… έχει συννεφιά ε; Είναι που είμαστε στην ενδοχώρα. Τώρα που θα πάμε στο νησί θα αλλάξει. Ε καλέ μου; (καμία απάντηση)

Η διαδρομή με το λεωφορείο προς το λιμάνι κράτησε περίπου 1,5 ώρα. Πήρα εννοείται το χαπάκι για τη ναυτία(όχι το extreme, το άλλο. Δεν την ξαναπατάω ) Ένας υπάλληλος μας ρώτησε αν ενδιαφερόμαστε για μεταφορά με minibus στο ξενοδοχείο μας για 150Β το άτομο και αφού δεν είχαμε κάνει άλλες διευθετήσεις το κλείσαμε και πήραμε άλλο ένα αυτοκολλητάκι στο στήθος όταν κάπου στην πορεία ανοίγουν οι ουρανοί.

-Τροπική μπόρα θα είναι. Σε λίγο θα ξαναβγεί ο ήλιος. Ε καλέ μου; (καμία απάντηση)

Μέχρι να φτάσουμε στο λιμάνι είχε κοπάσει η μπόρα αλλά ο ουρανός παρέμενε φορτωμένος με σύννεφα. Εκεί μας κόλλησαν άλλο ένα αυτοκολλητάκι και σαν περήφανοι πρόσκοποι επιβιβαστήκαμε στο ρο ρο καράβι σέρνοντας τις βαλίτσες μας εν μέσω νταλικών και βυτιοφόρων και μετανιώνοντας για άλλη μια φορά που κουβάλησα τη προίκα μου μαζί μου.

Απορρίψαμε με συνοπτικές διαδικασίες το να κάτσουμε στη καμπίνα λόγω των πολικών συνθηκών που επικρατούσαν με θερμοκρασία γύρω στο -3 και προσπαθήσαμε να βρούμε θέση στο κατάστρωμα που οι περισσότερες θέσεις ήταν βρεγμένες. Με απόφαση του συζύγου πήραμε 2 θέσεις στη μεσαία σειρά που ήταν από τις ελάχιστες στεγνές.

-Να μην κάτσουμε άκρη άκρη; Θα έχουμε καλύτερη θέα.
-Κάτσε δω γιατί θα γίνουμε μούσκεμα.

Μετά από μερικά λεπτά το κατάστρωμα σχεδόν γέμισε. Η θάλασσα είχε λίγο κυματάκι και ο αέρας γινόταν όλο και πιο δυνατός.

-Ε … όταν μπούμε στα ανοικτά θα κοπάσει. (Το μόνο που εισέπραξα ήταν ένα βλέμμα γεμάτο απορία σαν να έλεγε «τα εννοείς αυτα που λες;;;;»

Τις επόμενες 2 ώρες το καράβι πάλευε με τα κύματα και πλην ελάχιστων διαλειμμάτων ψιχάλιζε συνέχεια μέχρι που αυτοί που είχαν καταλήξει στις ακρινές θέσεις έψαχναν να προστατευτούν αφού είχαν γίνει μούσκεμα. Εμείς ατσαλάκωτοι στις μεσαίες μας θέσεις, που όσο και να φυσούσε δεν έφτανε η βροχή, παρακολουθούσαμε τον κόσμο που προσπαθούσε άρον άρον να μετακινήσει τις αποσκευές του.

-Ε… μέχρι να φτάσουμε στο νησί θα έχει καθαρίσει, ε καλέ μου; Δεν απαντάς πάλι, γιατί δεν απαντάς; Πες κάτι αισιόδοξο…

-Μου άρεσε πολύ η Β. Ταϋλάνδη. Δεν θα με πείραζε να περνούσαμε ακόμα μερικές μέρες εκεί.

Φτάνοντας στο νησί επιβιβαστήκαμε στο Minibus και μερικά λεπτά αργότερα αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς την Chaweng. Η μόνη μεταβολή στο καιρό ήταν ότι ο άνεμος γινόταν ακόμα ποιο έντονος.

-Ε… Τώρα θα έχει φτάσει εδώ, φαίνεται ακολουθούσαμε τη μπόρα. Σε καμιά ώρα θα ανοίξει. Ε… καλέ μου; Δεν απαντάς, γιατί δεν απαντάς και δαγκώνεσαι;

40 λεπτά πέρασαν μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο καμία μεταβολή στο καιρό. Αυτή ήταν και η μόνη συζήτηση όλων των επιβατών στο λεωφορείο. Ένας ηλικιωμένος άγγλος επαναλάμβανε συνέχεια « Idon’tlikeit!... Ireallydon’tlikeit…»

-Τι απαισιόδοξος άνθρωπος! Αφού θα αλλάξει, δεν θα αλλάξει; Ε… καλέ μου; Δεν απαντάς. Γιατί δεν απαντάς;
-Δεν μου λες… το ξενοδοχείο είναι εδώ είναι πληρωμένο ε; Στο Κο Ταο και Κο Πανγκαν;
-Στο Κο Ταο δεν έχουμε κάνει κράτηση, θα βρούμε κάτι εκεί. Στο Παγκαν ναι και δεν έχει δωρεάν ακύρωση.Γιατί;;;….. γιατί ρωτάς; Δεν απαντάς. Πάλι δεν απαντάς.

Το ξενοδοχείο μας, SansSouciSamuiβρισκόταν στο νότια άκρο της Chaweng, σε ένα ήσυχο κομμάτι. Ήταν πολύ συμπαθητικό με μια λιμνούλα με ψάρια και όμορφους κήπους μέσα από τους οποίους περνούσαν ξύλινοι διάδρομοι που σε οδηγούσαν στα δωμάτια.
Όταν φτάσαμε στην υποδοχή δεν υπήρχε κανείς και με νοήματα ο φύλακας μας είπε να περιμένουμε λίγο.

-Θα φτιάξει ο καιρός ε; Ε καλέ μου; Δεν μου απαντάς πάλι. Γιατί δεν απαντάς;
-Θα σου απαντήσω σε λίγο που θα ανάψω τον υπολογιστή και δω τις προβλέψεις γιατί αν είναι αυτό που φαντάζομαι….
-Μια χαρά θα είναι! Οι στατιστικές λένε ότι ο Φεβρουάριος είναι ο καλύτερος μήνας για την Ταϋλάνδη. Θα φτιάξει. Ε καλέ μου; Δεν απαντάς πάλι;
-Πάω στη παραλία μέχρι να κάνεις τσεκ ιν για να δω τι παίζει.

Γύρισε την ώρα που τελείωνα το τσεκ ιν και προσπαθούσα να μάθω από τη κοπέλα για τον καιρό αλλά η συνεννόηση μας ήταν απλά ανύπαρκτη. Με πλησίασε ανέκφραστος, απαθής και κυρίως σιωπηλός.

-Πως σου φάνηκε η παραλία; Καταπληκτική ε;
-Έχει 2 μέτρα κύμα, από τον άνεμο δεν μπορείς να σταθείς στα πόδια σου και έχει κόκκινες σημαίες για να μην μπαίνεις στο νερό.
-Έλα, άσε την πλάκα.
-Δεν σου κάνω καθόλου πλάκα.
-Πάω να δω.

Δυστυχώς το μόνο που διαπίστωσα ήταν ότι ήταν πολύ ακριβής στις περιγραφές του.
Η χαριστική βολή δόθηκε μερικά λεπτά αργότερα όταν είδαμε τις προβλέψεις για τον καιρό. Όλη την επόμενη εβδομάδα ο καιρός θα ήταν ίδιος και χειρότερος. Με άνεμους να φτάνουν τα 45 χιλ την ώρα. Καθημερινές βροχές και σχεδόν καθόλου ηλιοφάνεια. Δυστυχώς οι ίδιες συνθήκες επικρατούσαν και σε Κο Παγκαν και Ταο.

-Δεν είναι δυνατόν να μας συμβαίνει αυτό! Τι κακό κάναμε; Σε ποιο πηγάδι κατουρήσαμε; Τι γκαντεμιά είναι αυτή; Αυτόοοοοο….. αυτό το νησί δεν με θέλει καθόλου! Τόσες φορές επιδίωξα να έρθω και πάντα κάτι συμβαίνει. Γιατίιιιιιιι, γιατί; Είμαι καλή κοπέλα και τρώω όλο το φαί μου. Αυτήηηηηη…. αυτή η γειτόνισσα η γρουσούζα και σου πα να την αποφύγουμε το πρωί που φεύγαμε. Τέτοια γκαντεμιά σε ταξίδι πρώτη φορά μου συμβαίνει.
-Ε δεν θα το έλεγα… Θυμάσαι τότε που…
-Καλά αυτό θα σχολιάσεις τώρα; Τι θα κάνουμε μου λες; Θα πνιγούμε εδώ που ήρθαμε, θα μας πάρει ο άνεμος. Τι θα κάνουμε; Τι θα κάνουμε;
-Θα πάμε να φάμε. Πεινάω σαν λύκος. Εσύ;
-Φυσικά. Πάμε να βρούμε κανένα παραλιακό μαγαζί.
-Παραλιακό θες ε;


Μέγα λάθος. Πιασμένοι αγκαζέ παλεύαμε ενάντια στον άνεμο. Δύο βήματα εμπρός, ένα πίσω. Κάθε βήμα μας γινόταν με μεγάλη δυσκολία. Ένα μεγάλο κύμα μας έβρεξε τα πόδια. Ωωωωωωωωωω θεοί!!! Θερμοκρασία νερού ίδια με της μπανιέρας μου. Γιατί μου το κάνετε αυτό;;;; Μια θάλασσα στην ιδανική θερμοκρασία και να μην μπορώ να μπώ μέσα. Τι την κουβάλησα εγώ τη μάσκα μου τόσα χιλιόμετρα; Και αφού ψυχολογικά έπιασα πάτο και ήμουν έτοιμη να ξεσπάσω σε αναφιλητά παραδέχτηκα ότι η επιλογή μου για παραθαλάσσιο εστιατόριο ήταν εντελώς άκυρη και συμβιβάστηκα σε ένα εστιατόριο στον κεντρικό δρόμο. Είπαμε ψυχικός ράκος μεν αλλά όλα κι όλα το μεσημεριανό μου δεν το θυσιάζω.

Συνεχίζεται...