Ταϊλάνδη Ταϊλάνδη! με ατελείωτους λογαριασμούς

[ggonholidays]

Σε ευχαριστώ πολυ Villi!!!

Καλοί μου διαχειριστές μπορείτε να κάνετε κάτι? :love2:

 

[chris7]

Πάρα πολύ ωραία η συνέχεια της ιστορίας σου.
Οι φωτογραφίες όμως δεν εμφανίζονται.
Ελπίζω πως κάποια στιγμή θα τις δούμε.

 

[skoumpi]

Και εγώ το ιδιο πρόβλημα με τις φωτογραφίες...

 

[ggonholidays]

Φωτογραφίες από Doi Suthep

Τις αναιβάζω εδώ μέχρι να βρεθεί άλλη λύση!:roll:

 

[ggonholidays]

Φωτογραφίες από το χωριό της Ομπρέλας

 

[karfitsa]

Η συνέχεια μόλις συνέλθω από το κούρεμα καταθέσεων

Πολυ καλη η αφηγηση σου,παντως δεν σε βλεπω να συνερχεσαι γρηγορα..!

 

[GKCAPO]

Η συνέχεια μόλις συνέλθω από το κούρεμα καταθέσεων

Πολυ καλη η αφηγηση σου,παντως δεν σε βλεπω να συνερχεσαι γρηγορα..!

Ζήτω το ΟΧΙ

 

[chris7]

Καταπληκτικές και οι φωτογραφίες σου !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

[ggonholidays]

Ζήτω το ΟΧΙ

Εμπρός για νέο 21 (εδώ που φτάσαμε γελάμε για να μην κλαίμε)

 

[ggonholidays]

chiang Mai - ημερα 1η(part ΙΙ)

Με το που μπήκαμε στη πόλη έπαθα και το πρώτο σοκ που με ακολουθούσε και τις 16 μέρες που ήμουν εκεί. Τα καλώδια του ηλεκτρικού ρεύματος είναι σαν σπαγγέτι! Πολλά, πάρα πολλά, ανακατεμένα, κομμένα και σε πολλές περιπτώσεις ακουμπούσαν το έδαφος. Βάλθηκα να τα φωτογραφίζω με μανία σαν γιαπωνέζα τουρίστρια μέχρι που ο σύζυγος, φωνή της λογικής, με πρόσταξε να σταματήσω γιατί θα του γεμίσω τις κάρτες.





Φτάσαμε στο ξενοδοχείο περνώντας από τα στενά δρομάκια της πόλης με απώλειες την πινακίδα ενός παπιού και μια γρατσουνιά στην καλογυαλισμένη μπογιά του αυτοκινήτου του κου Τσιαγκτσιάη, όταν ώρα είχε πάει περασμένες 3. Παρόλο που ήμασταν κουρασμένοι ανυπομονούσαμε να τελειώνουμε με το τσεκ ιν για να χυθούμε στη πόλη. Αυτό το τσεκ ιν όμως δεν τελείωνε με τίποτα. Οι υπάλληλοι στην υποδοχή είχαν πολύ αργούς ρυθμούς. Έδειχναν μπερδεμένοι και δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν ακόμα και μεταξύ τους. Ο νεαρός που προσπαθούσε να μας εξυπηρετήσει εξαφανιζόταν για 10 λεπτά, επέστρεφε κάτι έκανε ότι κάνει στον υπολογιστή και ξεναεξεφανιζόταν για άλλα 10 λεπτά και τούμπαλιν. Παρόλο που συνήθως έχω υπομονή όνου, μια η κούραση μια το ότι χάναμε πολύτιμο χρόνο με έκαναν έτοιμη να εκραγώ. Δεν μας έβρισκαν δωμάτιο και δεν δέχονταν τη πιστωτική μας για εγγύηση. Σημειώστε ότι το δωμάτιο ήταν προπληρωμένο online και πουθενά δεν αναφερόταν στην συγκεκριμένη ιστοσελίδα ότι έπρεπε να πληρώσουμε εγγύηση. Τα μετρητά που είχαμε αλλάξει στο αεροδρόμιο της Μπανγκόκ ίσα που έφταναν και τελικά μετά από δύσκολη διαπραγμάτευση αφού τα αγγλικά τους ήταν επιπέδου Ζουμπουλίας στο Παραπέντε τους καταφέραμε να πάρουν μόνο το μισό ποσό, 500 Β. Και αφού στο τσακ γλύτωσε την κολοφιξαρισμένη του κόμη ο κατά τα άλλα χαριτωμένος νεαρός πήραμε επιτέλους τα κλειδιά του δωματίου μας.

Το δωμάτιο δεν είχε κάτι τι ιδιαίτερο αλλά ήταν άνετο και καθαρό. Το ξενοδοχείο βρισκόταν έξω από την πύλη Thapae και ήταν πολύ βολικό για την εξερεύνηση της πόλης. Τις επόμενες 3+ ώρες περιπλανιόμασταν στους δρόμους τις παλιάς πόλης με τους πολυάριθμους ναούς. Προσπαθήσαμε να βρούμε αυτούς που αναφέρονταν στο χάρτη που κρατούσαμε και καταφέραμε να δούμε τους περισσότερους από αυτούς αλλά και μερικούς άλλους που δεν αναφέρονταν στον τουριστικό χάρτη αλλά πέφταμε τυχαία πάνω τους αφού η πόλη είναι διάσπαρτη από ναούς. Δρόμο παίρναμε δρόμο αφήναμε, σε ναό μπαίναμε από ναό βγαίναμε. Ο ένας πιο όμορφος από τον άλλο!!!

Wat Chiang Man

Wat Chedi Luang

Wat Phan Tao

Wat Phan Tao

Η πόλη βρισκόταν σε εορταστικό κλίμα αφού ήταν η μέρα έναρξης του φεστιβάλ των λουλουδιών που πραγματοποιείται στην πόλη το πρώτο Σαββατοκύριακο του Φεβρουαρίου. Σε πολλά σημεία τις πόλης διοργανώνονταν διάφορες εκδηλώσεις με αποκορύφωμα την μεγάλη παρέλαση αρμάτων την Κυριακή.

Αφού ξεποδαριαστήκαμε, ξεκινήσαμε για την νυκτερινή αγορά που βρίσκεται στην οδό Chang Khlan Road και στους γύρω δρόμους, περίπου 15 λεπτά με τα πόδια από την πύλη Ταπαε. Στο δρόμο σταματήσαμε για τηγανιτό ρύζι στον πάγκο αυτής της κυρίας στη μέση του πουθενά . Κρίμα που δεν συγκράτησα την διασταύρωση γιατί πραγματικά ήταν το ωραιότερο τηγανιτό ρύζι που έχω φάει.

Η οδός Chang Khlan είναι πολύ κεντρική με McDonalds, Burgerking, Starbucks κλπ για αυτούς που τα προτιμούν. Στη νυκτερινή αγορά της Τσιαγκ Μέη πωλούντα κάθε λογής σουβενίρ και μαϊμούδες (τσάντες, ρούχα, ρολόγια κλπ) , χειροποίητες κατασκευές και βεβαίως πασμίνες . Στο υπόγειο του κτηρίου βρίσκεται η στοά με τους ζωγράφους. Έχοντας φύγει με τσαντισμένη με τον εαυτό μου από την Ρώμη στο προηγούμενο μας ταξίδι αυτή τη φορά πήγα προετοιμασμένη με τις φωτογραφίες τις κορούλας μου τυπωμένες αλλά … προσεκτικά φυλαγμένες στο τσεπάκι της βαλίτσας μου στο δωμάτιο του ξενοδοχείου.

-Πάω να τις φέρω. Θα πάρω ένα τουκ τουκ και σε 10 λεπτά θα είμαι πίσω.
-Κάτσε χριστιανή μου να ρωτήσουμε πρώτα. Μπορεί να προλαβαίνουν να μας το κάνουν αύριο. Να κόψουμε ποιον θέλουμε, να μας κόψει και μια τιμή…

Αφού κάναμε μια βόλτα και θαυμάσαμε τις εξαιρετικές δημιουργίες των καλλιτεχνών καταλήξαμε σε ένα νεαρό που ετοίμαζε το εντυπωσιακό πορτραίτο μιας ταϊλανδής γιαγιάς όπου μπορούσες να διακρίνεις τους πόρους του δέρματος της στο ρυτιδιασμένο της πρόσωπο. Αφού διαπραγματευτήκαμε την τιμή που βασικά ήταν ταρίφα που χρέωναν όλοι, του εξηγήσαμε τι έγινε με τις φωτογραφίες και ρωτήσαμε αν θα προλάβανε να το τελειώσει αν τις πηγαίναμε την επομένη.

-Τις έχετε στο τηλέφωνό σας?
-Ναι
-Για να δω… Αυτήν να φτιάξετε.

Και βάζει το ταπεινό του SAMSUNG GALAXY S4 πάνω από το κινητό μας και τραβάει φωτογραφία την φωτογραφία. Τόσο απλά! Αφού την ελέγχει ότι φαίνεται τέλεια λέει:

-Είναι οκ αλλιώς θα μου την στέλνατε με BLUETOOTH.

Αφού η αναποφάσιστη μάνα έκανε κανένα δεκαπεντάλεπτο να αποφασίσει ποια φώτο ήθελε, τελικά πείστηκε από τον καλλιτέχνη και τον άφησε να δημιουργήσει. Πληρώσαμε προκαταβολή και δώσαμε ραντεβού για την επομένη στις 10 το βράδυ.

Τελικά καταλήξαμε πού αλλού… στο food court της αγοράς που βρίσκετε στο απέναντι κτήριο. Οι τιμές άκρως Ταϊλανδέζικες 30-60 Β το κάθε πιάτο. Υπήρχε μεγάλη ποικιλία από κυρίως Ταϊλανδέζικη κουζίνα αλλά και βιετναμέζική και Ιαπωνική(σουσι). Θαμώνες κυρίως τουρίστες. Δίπλα από το food court υπήρχε ένας χώρος όπου παρουσιάζονταν παραδοσιακοί χοροί και μουσική. Θεωρήσαμε όμως καθήκον να ενδιατρίψουμε στην Ταϊλανδέζικης κουζίνα. Η τέχνη μπορούσε να περιμένει!

Το νόστιμο δείπνο μας ήταν το τέλειο κλείσιμο μιας πολύ μεγάλης αλλά υπέροχης μέρας και ενίσχυσε τον ήδη μεγάλο ενθουσιασμό μας γι αυτή τη χώρα πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας κατάκοποι.

Την επόμενη έχουμε πρωινό εγερτήριο για Χρυσό Τρίγωνο!

Σημειώσεις
- Το ξενοδοχείο μας ήταν το Amora Thapae Chiang Mai Hotel. Το απλό δίκλινο δωμάτιο στοίχιζε περίπου Ε 25/βράδι χωρίς πρωινό. Από ότι διαπιστώσαμε μέσα στην παλιά πόλη υπάρχουν πολύ αξιοπρεπείς ξενώνες με δωμάτια με ιδιωτικό μπάνιο με Ε10/βράδι με πρωινό δυστυχώς όμως όταν αποφασίσαμε ήταν πολύ αργά.
- Τα ανταλλακτήρια στο αεροδρόμιο της Μπανγκόκ είχαν την χειρότερη συναλλαγματική ισοτιμία που βρήκαμε σε όλη τη χώρα, έδιναν όλοι 38,85Β/Ευρω αν θυμάμαι καλά. Στην Τσιαγκ Μαη είχαν μακράν την καλύτερη μέχρι 42,25 Β/Ευρω. Στις υπόλοιπες περιοχές που πήγαμε η ισοτιμία που μας έδιναν ήταν κοντά στο 39,90Β ανα Ευρω.

 

[ggonholidays]

Chiang Mai - 2η Μέρα - Χρυσό Τρίγωνο

Για καλή μας τύχη η εκδρομή στο Χρυσό Τρίγωνο είχε κλειστεί μέσω διαδικτύου πριν αποφασίσουμε να προσλάβουμε τον Πολ ( υπενθύμιση Πολ= ο ξεναγός που μας έστησε). Το ραντεβού με την εταιρεία ήταν στις 7.30 π.μ στην είσοδο του ξενοδοχείου και μας παρέλαβαν με ένα καινούργιο κλιματιζόμενο minibus. Το γκρουπ των συνταξιδιωτών απαρτιζόταν από 9 άτομα. Ένα ζευγάρι Νοτιοκορεάτες, ένα ζευγάρι Κινέζων με την 20χρονη κόρη τους και ένας Αμερικανός με την Ταϊλανδή φίλη του τους οποίους δεν ακούσαμε καθόλου σε όλη την διάρκεια του πολύωρου ταξιδιού. Ο ξεναγός που μιλούσε άπταιστα αγγλικά προσπαθούσε να δημιουργήσει φιλική ατμόσφαιρα και ρωτούσε έναν έναν τα ονόματα μας και τις χώρες καταγωγής. Όταν έφτασε η σειρά μας

- Cyprus
- Cy what?
- Cyprus, Cyprus..
- Αααα , ναι ναι ξέρω. (Με το κενό βλέμμα της αγελάδας)
- Cyprus!!! Cyprus !!! Υeς, Υeς,very nice!! Πετάχτηκε περιχαρής η Κινεζούλα γεμάτη ενθουσιασμό και άφησε τον ξεναγό (και εμάς) με το στόμα ανοικτό.

Διαλέξαμε να κάνουμε αυτή την εκδρομή για δύο λόγους. Πρώτον γιατί ήταν η μόνη οργανωμένη εκδρομή που βρήκα που περιλάμβανε τον «Λευκό Ναό» και δεύτερον είχα διαβάσει τα καλύτερα για την διαδρομή και θεώρησα ότι ήταν ένας καλός τρόπος να πάρουμε εικόνες από την βόρεια Ταϊλάνδη.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα η πρώτη στάση θα γινόταν στις θερμές πηγές μετά από 1 ώρα διαδρομή. Πράγματι, μετά από περίπου 1 ώρα αδιάφορης διαδρομής ξύπνησα από τις φωνές της κορεάτισας η οποία γελώντας απορούσε αν πρόκειται για αστείο. Οι πολυδιαφημιζόμενες θερμές πηγές στην πραγματικότητα ήταν ένα περιφραγμένο πηγάδι από το οποίο κάθε μερικά λεπτά εκτοξευόταν ένας πίδακας ζεστού νερού και μέσα στο οποίο έβραζαν κάτι αυγά. Προφανώς η κορεάτισσα, όπως και εμείς δεν εκτίμησε ιδιαίτερα την ‘εντυπωσιακή’ τουριστική ατραξιόν και μετά από μια κλεφτή ματιά κατευθυνθήκαμε προς το μαγειρείο για πρωινό γιατί ως γνωστόν νηστικό αρκούδι δεν χορεύει και εμείς ιεραρχούμε σωστά τις προτεραιότητες μας.

Αυτό που δεν έχω αναφέρει μέχρι τώρα είναι το μεγάλο μου πρόβλημα με τις ναυτίες. Το πρόβλημά μου είναι τόσο μεγάλο που παθαίνω ναυτία σε φουσκωτό κρεβατάκι σε πισίνα. Στη μοναδική κρουαζιέρα που έκανα όταν ήμουν 13 χρονών κόντεψα να καταλήξω στο νοσοκομείο από αφυδάτωση και το μόνο που μπορώ να περιγράψω από εκείνο το ταξίδι είναι το ντιζάιν της τουαλέτας. Κάνω την επιλογή να ταξιδέψω με βάρκα μόνο αν δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να μεταβώ στο προορισμό που θέλω και μόνο μετά από κατάποση χαπιών και μετάβαση σε στάδιο νιρβάνας. Για το λόγο αυτό και επειδή σε αυτό το ταξίδι είπα ότι θα ξεπεράσω τον εαυτό μου και θα ανέβω πολλές φορές σε βάρκα, πριν ταξιδέψω επισπεύτηκα τον παθολόγο μου που αφού του εξήγησα την σοβαρότητα του προβλήματος μου έδωσε δύο διαφορετικά χαπάκια . Το ένα πιο ήπιο, το άλλο για extreme καταστάσεις. Αυτό που δεν μου εξήγησε είναι οι παρενέργειες από τα extreme χάπια τις οποία διαπίστωσα με το δύσκολο τρόπο. Υπνηλία, λήθαργος, να μην μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου. Πήρα το extreme χαπάκι την ώρα του πρωινού γιατί η συνέχεια της εκδρομής περιλάμβανε βαρκάδα στον ποταμό Mekongκαι μισή ώρα μετά είχα πέσει σε ύπνο βαθύτερο από τις ωραίας κοιμωμένης. Γιατί το extreme χαπλακι τώρα για βαρκάδα σε ποταμό μην ρωτάτε, το θέμα είναι ψυχολογικό, δηλαδή άρχίζω να κουνιέμαι μόνο και με την ιδέα ότι θα αναιβώ σε βάρκα. Ανα διαστήματα προσπαθούσα να ανοίξω τα μάτια μου αλλά ήταν μάταιο. Μέχρι που τελικά φτάσαμε στον Λευκό Ναό. Μην ρωτήσετε μετά από πόση ώρα. Δεν έχω ιδέα. (Ηθικό δίδαγμα : διαβάζετε πάντα το φυλλάδιο πληροφοριών πριν πάρετε ένα χάπι )

Ο Λευκός Ναός (Wat Rong Khun)

Ολόλευκος, μαγευτικός, λαμπερός. Ένα έργο τέχνης.

Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1997 και δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Δημιουργός του έργου αυτό είναι ο Ταϊλανδός καλλιτέχνης Khun Chalermchai ο οποίος λατρεύεται από τους Ταϊλανδούς. Ο ναός θεωρείται πλέον ένας από τους πιο σημαντικούς στη Ταϊλάνδη και γι αυτό τα ΣΚ καταφθάνουν λεωφορεία από όλη τη χώρα.
Βρίσκεται περίπου 170 χιλ από την Τσιαγκ Μαη και 15 χιλ από την Τσιαγκ Ραι. Είναι ανοικτός για το κοινό από τις 06.00 – 17.00 και η είσοδος είναι δωρεάν.

Το εξωτερικό του ναού είναι πλούσια διακοσμημένο με περίτεχνες λευκές δημιουργίες στις οποίες έχουν τοποθετηθεί μικρά καθρεφτάκια. Ο συνδυασμός του λευκού με τα καθρεφτάκια κάτω από τον αστραφτερό ήλιο δημιουργούσαν ένα εκθαμβωτικό αποτέλεσμα μεταφορικά και κυριολεκτικά. Για να μπείς στο εσωτερικό του ναού που συμβολίζει το παράδεισο πρέπει να περάσεις από μια γέφυρα που αιωρείται πάνω από την κόλαση. Μοναδική παραφωνία μια φωνή που ακουγόταν από τα μεγάφωνα που πίεζε τον κόσμο να μην σταματάει πάνω στη γέφυρα και θύμιζε περισσότερο πλανόδιο πωλητή οπωροκηπευτικών.

Επιβιβαστήκαμε ξανά στο λεωφορείο και μετά από μια σύντομη διαδρομή φτάσαμε στις όχθες του ποταμού Mekong στο σημείο που η Ταϋλάνδη συνορεύει με το Λάος και την Βιρμανία. Στο σημείο αυτό ο Mekong ενώνεται με τον ποταμό Ruak o οποίος αποτελεί τα σύνορα της Ταϋλάνδης με την Βιρμανία.

Επιβιβαστήκαμε στις βάρκες, αν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι αυτά το πλωτά κατασκευάσματα, κατασκευασμένα την ίδια εποχή που ο Νόε έφτιαχνε την κιβωτό του, μας ανάγκασαν για λόγους ασφαλείας να φορέσουμε σωσίβια που κάποτε ήταν κόκκινα αλλά τώρα είναι μαύρα, λιγδιασμένα, σκισμένα και με σπασμένα κορδόνια. Αφού κάναμε 139999998 φορές το σταυρό μας και είπαμε 12354 φορές το Πάτερ Ημών αρχικά κατευθυνθήκαμε προς τα σύνορα με την Βιρμανία και ακολούθως στο Λάος όπου κατεβήκαμε για μια σύντομη στάση σε ένα χωριό με σουβενίρ κλπ στο οποίο πλήρωνες ένα μικρό ποσό για να είσοδο και δεν χρειαζόταν βίζα. Ο ξεναγός μας προειδοποίησε αν έχουμε σκοπό να δώσουμε χρήματα στα παιδάκια του χωριού να το κάνουμε όταν θα φεύγουμε. Εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα γιατί το έλεγε αλλά ήταν πολύ επίμονος γι αυτό και ακολουθήσαμε τη συμβουλή του. Με το που κατεβήκαμε καμιά εικοσαριά πιτσιρίκια άρχισαν να μας κυνηγούν φωνάζοντας Φαϊ Μπααααααα (5 Baht). Μας τραβούσαν από τα ρούχα και μας έκοβαν τον δρόμο μπαίνοντας μπροστά μας. Αφού κανένας από το γκρούπ δεν ανταποκρίθηκε μας παράτησαν και πήραν θέσεις για την επόμενη βάρκα.

Στην αγορά δεν υπήρχε και τίποτα το ενδιαφέρον πέραν από πολλές τσάντες μαϊμού, υπερτιμημένες ξύλινες κατασκευές και φιδάκια, σαυράκια και άλλα μέλη του ζωικού βασιλείου σε μπουκάλια.

Αφήσαμε το υπόλοιπο γκρούπ και περπατήσαμε για μερικά λεπτά έξω από το χωριό όπου γυναίκες με τα παιδιά τους στην αγκαλιά και καλάθια στις πλάτες μάζευαν ανθούς ενός δέντρου. Στα πρόσωπά τους ήταν έκδηλη η ταλαιπωρία και η κούραση. Μας έριξαν μια ματιά και συνέχισαν το μάζεμα.

Καθώς επιστρέφαμε στο χωριό οι επιβάτες μια βάρκας αποβιβάζονταν , τα παιδάκια πήραν θέσεις και όταν ένας τουρίστας έβγαλε το πορτοφόλι του να τους δώσει κάτι του όρμησαν κανονικά. Του τραβούσαν τα χέρια, τον έσπρωχναν και πηδούσαν προσπαθώντας να φτάσουν το πορτοφόλι του που το είχε σηκώσει ψηλά. Το θέαμα πραγματικά ήταν τρομακτικό αλλά και θλιβερό. Ξεναγοί και άλλοι τουρίστες έτρεξαν να τον βοηθήσουν και προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να τον πάρουν από τα χέρια τους. Όταν κατάφερε επιτέλους να τους ξεφύγει ξεκίνησαν να τον ακολουθούν βήμα βήμα επαναλαμβάνοντας φάι μπαααα … φαϊ μπαααα και απομακρύνθηκαν μαζί του μέσα στο χωριό.

Ακολούθως μας πήγαν για μεσημεριανό που ομολογουμένως ξεπέρασε τις προσδοκίες μας. Το γεύμα περιλαμβανόταν στη τιμή της εκδρομής γι αυτό και δεν είχαμε και πολλές ελπίδες για την ποιότητα του, αντίθετα υπήρχε ένα πλούσιο μπουφέ με πικάντικα και πολύ πικάντικα φαγητά, φρούτα και γλυκά. Αν δεν τρως τα πικάντικα θα απολάμβανες μια μερίδα πατάτες τηγανιτές. Στο τραπέζι καθίσαμε απέναντι από τους Νοτιοκορεάτες, ένα ζευγάρι ευγενικό και χαμογελαστό. Ήταν στη Ταϊλάνδη τις τελευταίες 2 εβδομάδες και αυτή ήταν η πρώτη εκδρομή που έκαναν.. Ανταλλάξαμε εντυπώσεις και σχόλια για την Ταϊλάνδη και άλλες χώρες που έχουμε επισπευτεί όταν δειλά η κορεάτισα ρωτάει χαμογελώντας

- Λοιπόν… πού περίπου βρίσκεται η Κύπρος?

Δώσαμε τις συντεταγμένες και εξηγήσαμε ότι είμαστε Έλληνες αλλά αποτελούμε ξεχωριστό κράτος όταν κορεάτης ρωτάει

- Είστε δημοκρατία?

Η ερώτηση του εκείνη τη στιγμή με ξάφνιασε και από τότε τον έχω φέρει αρκετές φορές στη σκέψη μου. Ποιες οι πιθανότητες να ακούσεις από ένα δυτικό την ερώτηση αυτή?

Επόμενη στάση το βορειότερο σημείο της Ταϊλάνδης στα σύνορα με τη Βιρμανία. Από τη μία η Ταϊλάνδη από την άλλη η Βιρμανία, μια μεγάλη αψίδα και μια τουριστική αγορά. Τέλος!

Το πρόγραμμα μιλούσε για ακόμα μια στάση στο χωριό των ορεσίβιων φυλών. Εκφράσαμε πρώτοι την άποψη ότι θα προτιμούσαμε να το προσπερνούσαμε αφού γνωρίζαμε και επιβεβαίωσε και ο ξεναγός ότι πρόκειται για ένα στημένο χωριό όπου οι φυλές απλά πουλάνε χειροτεχνίες. Συμφώνησαν όλοι εκτός των κινέζων που επέμεναν ότι ήθελαν να δουν τις γυναίκες της φυλής Long Neck Karen. Η φυλή είχε το δικό της τουριστικό χωριό δίπλα από το χώρο με τα ‘’καταστηματάκια’’ που για να μπεις έπρεπε να πληρώσεις εισιτήριο και έκαναν αναπαράσταση της καθημερινής ζωής της φυλής. Οι υπόλοιποι χαζέψαμε την πραμάτεια που κοπέλες ντυμένες με τις παραδοσιακές τους στολές προσπαθούσαν να πουλήσουν. Η αγορά υπολειτουργούσε αφού τα σταντ της φυλής Αkha( αν θυμάμαι καλά) οι οποίοι είναι χριστιανοί και κάθε Κυριακή πηγαίνουν στην εκκλησία.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής που διαρκούσε περίπου 3 ώρες. Κάπου εκεί θυμηθήκαμε ότι δεν είχαμε κανένα σχέδιο για την επομένη αφού τα σχέδια μας με τον Πολ ματαιώθηκαν. Είχαμε κανονισμένο εκδρομή στο Doi Inthanon και περπάτημα στο βουνό για περίπου 2 ώρες. Πλησιάσαμε λοιπόν τον ξεναγό της εκδρομής και πήραμε ιδέες για το τι μπορούσαμε να κάνουμε την επόμενη μέρα. Δυστυχώς οι οργανωμένες εκδρομές στο Doi Inthanon δεν περιλάμβαναν περπάτημα στο βουνό παρά μόνο επίσκεψη σε 2-3 σημεία με αξιοθέατα και πίσω.

Το σκηνικό στο δρόμο της επιστροφής απολαυστικό. Πεδιάδες, ρυζοφυτείες, βουνά στο βάθος με ζουγκλώδη βλάστηση και τούμπαλιν. Χαλάρωσα και απολάμβανα το σκηνικό το οποίο άλλαξε μόνο όταν πλησιάσαμε στη πόλη όπου τα κτήρια γίνονταν πιο συχνά και πιο σύγχρονα και η τροχαία κίνηση πύκνωνε όταν η κορεάτισα άρχισε να φωνάζει αναστατωμένη δείχνοντας μου το παράθυρο δίπλα της. Κάτι έλεγε στα κορεάτικα, κάτι απαντούσα εγώ στα Ελληνικά μέχρι που κοίταξα επιτέλους έξω από το παράθυρό της. Το σώμα ενός άντρα κειτόταν ακίνητο καταμεσής του δρόμου. Δίπλα του στέκονταν 2 αστυνομικοί που κατεύθυναν την τροχαία κίνηση για να μην τον πατήσουν και στα πόδια του το όχημα που μάλλον τον είχε κτυπήσει. Ούτε κόσμος γύρω γύρω, ούτε περίεργοι στα κιγκλιδώματα , ούτε άλλα οχήματα σταματημένα στο πλάι για να ελέγξουν την κατάσταση. Το λεωφορείο πέρασε από ξυστά από δίπλα του και απομακρύνθηκε. – Είναι νεκρός; Έγνεψα αμίλητη ότι δεν ξέρω και πήραμε και οι δύο παγωμένες τις θέσεις μας.

Φτάσαμε στη πόλη γύρω στις 7.30 το βράδυ και αφού εκκρεμούσαν τα σχέδια για την επόμενη μέρα πήγαμε κατευθείαν στα γραφεία της εταιρείας που βρίσκονταν σχεδόν μέσα στη νυκτερινή αγορά για να κλείσουμε τουρ για την επομένη. Είχαμε απορρίψει τα tour σε καταφύγια ελεφάντων και τίγρεων και είχαμε μείνει με ουσιαστικά 2 επιλογές. Το tourστο Doi Inthanon και 2 διαφορετικά tour που περιλάμβαναν ραφτιγκ, πεζοπορία και βόλτα με ελέφαντες. Μετά από πολύ σκέψη και ομολογουμένως με μεγάλο δισταγμό αποφασίσαμε να αφήσουμε την πρώτη μας επιλογή που ήταν το Doi Inthanonγιατί δεν περιλάμβανε καθόλου δραστηριότητες και ταυτόχρονα θα περνούσαμε πολλές ώρες στο λεωφορείο για να δούμε λίγα αξιοθέατα. Έτσι διαλέξαμε το ένα από τα δύο tour το οποίο μας είχε συστήσει το πρακτορείο σαν την πιο ενδιαφέρουσα και με τον πιο αυξημένο βαθμό δυσκολίας κατάλληλο για 12+ αφού είμαστε και πολύ extreme τύποι.

Ευχαριστήσαμε τα παιδία στο πρακτορείο που πραγματικά μας ανέχτηκαν όση ώρα προσπαθούσαμε να αποφασίσουμε και κατευθυνθήκαμε πού αλλού; Στο food court της νυκτερινής αγοράς. Μετά από άλλο ένα λουκούλλειο γεύμα κατευθυνθήκαμε προς την στοά των ζωγράφων για να παραλάβουμε το πορτραίτο της μεγαλειοτάτης. Το πήραμε, εντυπωσιαστήκαμε, ενθουσιαστήκαμε και πήραμε ποδαράτο το δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο γιατί μετά από 16 ώρες δεν ήμασταν αρκετά πτώματα. Και εκεί, στη μέση της νυκτερινής αγοράς, ανοίγουν οι ουρανοί. Κατακλυσμοί, πλημύρες, ποτάμια! Έριχνε καρεκλοπόδαρα για περίπου μισή ώρα και εμείς με άλλους 10 είχαμε εγκλωβιστεί κάτω από το κιόσκι ενός καπελά. Το να τρέξουμε στη βροχή εννοείτε ούτε λόγος. Δεν θα έβαζα εγώ σε κίνδυνο το πορτρέτο!

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο κατάκοποι, κουρασμένοι και βρεγμένοι αλλά γεμάτοι εικόνες.

Αύριο έχουμε τρελή μέρα!!!

 

[chris7]

Υπέροχη, απολαυστική αφήγηση με θαυμάσιες φωτογραφίες.