Ταϊλάνδη Ταϊλάνδη - Ταξιδεύοντας στη χώρα του Χαμόγελου και των μαγικών διαστάσεων

[Travelstoryteller]

Πολύ ωραίο ξεκίνημα της ιστορίας σου.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

Ευχαριστώ πολύ!!! Ετοιμάστε μαγιό, αντηλιακά και πετσέτες, και συνεχίζουμε στην πανέμορφη Κο Παγκάν!!!

 

[silversurfer]

Πολύ καλογραμμένη ιστορία -- μπράβο σου

 

[Travelstoryteller]

Πολύ καλογραμμένη ιστορία -- μπράβο σου

Ευχαριστώ πολύ! Μου πήρε πέντε μήνες να την ολοκληρώσω αλλά ευχαριστήθηκα καθε λέξη της!

 

[Travelstoryteller]

Ταϊλάνδη – Koh Phangan
Μέρος ΙΙ
Koh Phangan – Στο νησί της παλίρροιας, της ζούγκλας και των αστραπών

“Ξύπνα μωρό μου, ξύπνα φτάνουμε” ακουγόταν σαν από κάπου μακριά, και έκανα πραγματικά υπεράνθρωπες προσπάθειες να απαγκιστρωθώ από την αγκαλιά του Μορφέα για να ανταποκριθώ. Είχα αποκοιμηθεί στην καρέκλα του αναψυκτηρίου του πλοίου σε μια στάση που για να την περιγράψω θέλει πολύ φαντασία.

Οι φοίνικες σκιαγραφούσαν τη μορφή ενός καταπράσινου νησιού. Το πλοίο έδεσε στο λιμάνι ενώ εμείς κατηφορίσαμε στο γκαράζ περιμένοντας να ανοίξει η μπουκαπόρτα. Επιτέλους είχαμε κατορθώσει μια ακόμα άφιξη! Το λιμάνι ήταν μια μικρή προβλήτα με ελάχιστα πλοία ενώ στο βάθος φαινόταν η ζωή μιας μικρής ήσυχης πόλης, ανάμεικτης αισθητικής. Με μεγάλη χαρά ανακαλύψαμε ένα 7eleven ακριβώς στην είσοδο της όπου και εφοδιαστήκαμε με νεράκια και χυμούς πριν αναχωρήσουμε για το resort μας.
Τα ταξί στο νησί είναι κάτι μεγάλα τύπου στρατιωτικά φορτηγά, ανοιχτά από πίσω με 2 πάγκους για τους επιβάτες. Επιβιβαστήκαμε σε ένα μαζί με ένα ζευγάρι Αυστριακών και το μωράκι τους. Πάντα μου έκανε εντύπωση πως οι ξένοι μπορούν και συνδυάζουν τόσο μακρινά ταξίδια τους με τόσο μικρά παιδιά μαζί τους. Η διαδρομή ήταν μόλις 5 λεπτά και το ταξί μας κατέβασε στο προορισμό μας. Εκεί μας υποδέχτηκαν 3 από τα πιο όμορφα μικρά Ταϊλανδάκια που γνωρίσαμε στο ταξίδι μας. Κάναμε το check in στο εστιατόριο του resort ενώ από τη κουζίνα έρχονταν γαργαλιστικές μυρωδιές. Πάνω που είχαν αρχίσει να κλείνουν τα μάτια μας από τη νύστα μας ενημέρωσαν ότι μας κάνανε αναβάθμιση από το απλό view point καλυβάκι που είχαμε κλείσει μας παραχωρούσαν το deluxe beach front καλυβάκι τους!!! Για χάριν της αξιοπρέπειας μας δεν αφεθήκαμε σε θριαμβευτικούς πανηγυρισμούς και απλώς τους ευχαριστήσαμε ευγενικά. Καθώς ένας από αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους μας οδηγούσε στο δωμάτιο μας, εμείς λίγο πιο πίσω επιδεινώμασταν κρυφά σε χορευτικούς βηματισμούς και σηκώναμε φανταστικά κύπελλα στα χέρια.


Φανταστείτε λοιπόν καταγάλανα νερά να ακραγγίζουν τη χρυσαφένια άμμο αφήνοντας πίσω τους δαντελωτά σχέδια, ενώ πολύχρωμα λουλούδια και φοίνικες κατηφόριζαν από κάπου ψηλά, σαν να προσπαθούσαν να φτάσουν τη θάλασσα. Μερικοί βράχοι οριοθετούσαν τα όρια της παραλίας μας. Ανάμεσα από τη βλάστηση ξεπρόβαλλαν μικρά ξύλινα καλυβάκια με μεγάλες βεράντες που αιωρούνταν πάνω από την αμμουδιά και παίζανε κρυφτό μεταξύ τους. Το δικό μας καλυβάκι ήταν το τέταρτο από το τέλος με το δικό του φοίνικα ακριβώς μπροστά στην πρόσοψη και ροζ κρινάκια στη κουπαστή για να το αναγνωρίζουμε από τα άλλα καλυβάκια. Το τοπίο έμοιαζε με σκηνικό ειδυλλιακής ταινίας όπου εμείς θα γινόμασταν οι πρωταγωνιστές της. Θα έπαιρνα όρκο ότι άκουγα στο βάθος το porcelain του Moby.


Με το χαμόγελο να μην αφήνει τα χείλη μας αποφασίσαμε να μην πάμε πουθενά και να απολαύσουμε τον επίγειο παράδεισο μας εκείνη τη μέρα. Βουτήξαμε στη θάλασσα, παραδώσαμε ένα μεγάλο πάκο άπλυτα με έξτρα σπέσιαλ μυρωδιά Μπανγκόκ στην υποδοχή και απολαύσαμε το πρώτο αυθεντικό Ταϊλανδέζικο γεύμα των διακοπών μας μαζί με μερικές μπυρίτσες Chang (και μία coca cola)!


Στη συνέχεια ζαλισμένοι τραγουδούσαμε το our house των madness παραφράζοντας τα λόγια σε ‘our house, at the ends of a beach, our house, at the ends of a beach”. Καθώς δεν θυμόμασταν τους υπόλοιπους στοίχους η θυμηδία μας κατέληγε σε ένα χαρούμενο ντελίριο το οποίο τελικά κατέληξε σε ένα βαθύ βαθύ ύπνο.
Ένα πουλί, όπως πιστεύαμε αρχικά, λαλούσε με δυνατή φωνή μέσα στη σιγαλιά του δειλινού. Ο ήχος μας ξύπνησε και στη παλέτα του ουρανού μερικές πινελιές μοβ μας ανακοίνωσαν ότι έχει περάσει η ώρα. Το υπόλοιπο βράδυ κύλησε ήσυχα μέσα στην απόλυτη ηρεμία τρώγοντας παγωτό και παρακολουθώντας από την αιωρούμενη βεράντα μας, τη συναυλία της ζούγκλας και των κυμάτων.

Το επόμενο πρωί η πρώτη εικόνα που αντικρίσαμε ήταν η θάλασσα και ο φοίνικας μας. Κατηφορίσαμε στο εστιατόριο και πήραμε το πρωινό μας. Κρέπες, ανανάς, λουκάνικα, λιωμένα βουτυράκια από τη ζέστη και έξτρα δυνατός καφές για να ανοίξει το μάτι μας!
Υπέρ-ξεκούραστοι, υπέρ-ευτυχισμένοι και υπέρ-πλήρεις αποφασίσαμε να νοικιάσουμε μηχανάκι για τις εξερευνήσεις μας. Έγραψα με πλατιά γράμματα τη λέξη left στο μπράτσο του συντρόφου μου για να μην ξεχαστεί και μας οδηγήσει από τη δεξιά πλευρά του δρόμου. Το μακραμέ βραχιολάκι που φορούσε ήδη στο αριστερό του χέρι πήρε το ρόλο πυξίδας για τον οδηγικό προσανατολισμό του. (βραχιολάκι = χώμα, ζούγκλα, γκρεμός / ελεύθερο χέρι = δρόμος).


Φορτωθήκαμε τα ελαιόλαδα και τα ντόπια μπαχαρικά μας και ξεκινήσαμε για το φιλικό σπίτι όπου προοριζόντουσαν τα εδέσματα. Η διαδρομή κυλούσε με εμάς ενθουσιασμένους να ανακαλύπτουμε τη ζούγκλα που ξεφύτρωνε από παντού, τα λουλούδια, τα μαγαζιά, τους βράχους, τα σύννεφα, τους ελέφαντες, γεμίζοντας με εικόνες, ήχους και αισθήσεις τις αποσκευές του μυαλού μας. “Κομμάτια του εαυτού σου θα παραμείνουν σε αυτούς τους δρόμους όπου θα περιφέρονται μέχρι να τα ξαναπαντήσεις”, σκεφτόμουνα, καθώς το μηχανάκι μας μετρούσε τα πρώτα χιλιόμετρα ενώ διασχίζαμε στο νησί από τη μια του πλευρά στην άλλη… Παραλίγο βέβαια να αφήσουμε και με την κυριολεκτική έννοια τα κομμάτια μας στους δρόμους της Κο Παγκάν καθώς σε μια στροφή ανταμώσαμε ένα ταξί και το δεκαπέντε χρόνια οδηγικό ένστικτο του συντρόφου μου μας οδήγησε στη λάθος πλευρά του δρόμου, ενώ εγώ από τη πίσω θέση ωρυόμουν: LEFT, LEFT! Τώρα γιατί μου βγήκε αγγλιστή η προειδοποίηση δεν το κατανοώ. Ευτυχώς κατανόησε και αντιλήφθη εγκαίρως ο ταξιτζής και κοκάλωσε το αμάξι χιλιοστά πριν τη μετωπική σύγκρουση.
Με τα πολλά ανακαλύψαμε το σπίτι που ψάχναμε! Τα ελαιόλαδα έχαιραν θριαμβευτικής υποδοχής ενώ δεν έλειψαν οι τιμές στη ρίγανη και το θυμάρι. Η γνωριμία μας γιορτάστηκε με τροπικό φρεσκοστυμμένο χυμό καθώς ανταλλάσαμε νέα, εντυπώσεις και κουλτούρες με τους καινούργιους μας φίλους. Σε εκείνο το σπίτι λοιπόν μέσα στη ζούγκλα οι άνθρωποι ταξιδεύουν. Έχουν μακρινές πατρίδες και μακρινούς προορισμούς. Δεν έχουν πολλά μπαγκάζια, δεν ζητάν πολλές ανέσεις. Δεν μιλήσαμε για τις δουλειές μας, η δουλειά είναι μόνο ένας τρόπος να βγάλεις λεφτά για να συνεχίσεις να ταξιδεύεις. Τίποτα παρα πάνω άξιο λόγου. Είναι τρομακτικό να σου ανοίγεται έτσι ξαφνικά μια τόσο διαφορετική αντίληψη για την ζωή, με τόσες πολλές προοπτικές, και κυρίως η συνειδητοποίηση ότι μπορείς και εσύ να το κάνεις και εσύ αυτό. Πάντα μπορούσες, πάντα θα μπορείς. Είναι στο χέρι σου, τόσο απλά!
Κάποια στιγμή στη κουβέντα μας αναφέραμε ότι στη χώρα μας οι άνθρωποι έχουν πάψει να χαμογελάνε. Μας κοίταξαν ερωτηματικά καθώς εμείς συνειδητοποιούσαμε ότι οι μυς του προσώπου μας είχαν πιαστεί από τη συνεχόμενη ανοδική πορεία των ζυγωματικών μας αφού για σχεδόν 3 μέρες δεν είχαμε σταματήσει να χαμογελάμε ακόμα και στον ύπνο μας.
Αναχωρήσαμε από το σπίτι των καινούργιων μας φίλων νιώθοντας υπέρ-εγκλιματισμένοι αφού μόλις είχαμε αποκτήσει ανθρώπινους δεσμούς σε μια γωνιά του κόσμου. Η ενέργεια του “καλώς ορίσατε” έμεινε να μας συντροφεύει όλες τις μέρες της παραμονής μας στο νησί. Για εκείνο το βράδυ όμως είχαμε και άλλη μια αποστολή. Να ανακαλύψουμε το μασαζάδικο της Λεκ στη Thong Sala. Ανεβήκαμε στη μηχανή και εγώ συνεχώς οδηγούσα το σύντροφο μου από λάθος δρόμους, χαρτογραφώντας της διαδρομές στα αυλάκια του μυαλού μας. Χανόμασταν, ξαναβρισκόμασταν και επαναπροσδιοριζόμασταν μέχρι που οι πρώτες σκιές άρχιζαν να διαγράφονται πάνω το δρόμο μας.

Φτάσαμε στη Thong Sala ενώ ο ήλιος έδυε χρωματίζοντας τα πάντα με όλες τις αποχρώσεις του ροζ. Αρχίσαμε να ρωτάμε για το μασαζάδικο και όλοι κάπου το είχαν δει αλλά κανένας δεν θυμόταν το σωστό δρόμο. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για την υπεροχή αυτού του λαού ήταν μια κυρία που μας πρόσεξε να περνάμε από τον ίδιο δρόμο 3-4 φορές και πήρε το μηχανάκι της, βρήκε το μασαζάδικο, γύρισε να μας βρει και μας οδήγησε εκεί με μόνη της αποζημίωση το ειλικρινές χαμόγελο μας. Βλέπετε όλοι οι άνθρωποι χαμογελούν στην ίδια γλώσσα.
Έτσι γνωρίσαμε λοιπόν τη Λεκ η οποία δυστυχώς ήταν κρυωμένη και δεν μπορέσαμε να εκτιμήσουμε τις υπηρεσίες της. Η ομάδα της μας έβαλε κάτω, μας πασάλειψε με λάδια καρύδας, και άρχισε να μας μαλάζει προσφέροντας στα κουρασμένα σώματα μας τη χαλάρωση που χρειαζόντουσαν. Βέβαια να σημειωθεί ότι μας την είπανε ευγενικά και όχι άδικα καθώς πριν πάμε στην Thong Sala είχαμε ρίξει τη βουτιά μας και τα πόδια μας φέρανε αρκετή άμμο την οποία και σκουπίσανε επιμελώς πριν μας λαδώσουν. Οι Ταϊλανδοί έχουν μεγάλη αγάπη για την καθαριότητα και σε πολλές περιπτώσεις τους βλέπαμε με κάτι περίεργες σκούπες να σκουπίζουν τα πάντα, ακόμα και την άμμο στην παραλία! Επίσης στη Ταϊλάνδη στα περισσότερα καταστήματα ή καφετέριες ή εστιατόρια για να εισέλθεις πρέπει να βγάλεις τα παπούτσια σου. Να ψωνίζεις σε σουπερμάρκετ ξυπόλυτος είναι πραγματικά μια υπέροχη αίσθηση ελευθερίας για όσους βρίσκουν υπέροχες αυτές τις μικρές αντιθέσεις! Μετά το μασάζ ήπιαμε το τσάι που μας προσέφεραν και αναχωρήσαμε για το κέντρο της πόλης. Στη κεντρική πλατεία είχε στηθεί μια βραδινή αγορά με πολλά φαγητά, φωτισμένη με πολύχρωμα φωτάκια και εξωτικές μυρωδιές.


Πιστή στη χορτοφαγία μου έφαγα νούντλς με λαχανικά ενώ ο σύντροφος μου επέλεξε να τιμήσει όλα τα κοτόπουλα στα κάρβουνα που είχε απαρνηθεί στην Μπανγκόκ. Ήπιαμε και τις μπυρίτσες μας και πήραμε ξανά το δρόμο της επιστροφής για το καλυβάκι μας χορτάτοι, πιωμένοι και ευτυχισμένοι! Το ίδιο βράδυ θα μιλάγαμε με φίλους μέσω skype εξιστορώντας τις περιπέτειες μας!
Οι μέρες μας όντως περνούσαν με μόνη έγνοια το κυνήγι της απόλαυσης. Το πρωινά ξυπνούσαμε με τη θάλασσα να μας καλημερίζει και τις αντανακλάσεις του ήλιου να παιχνιδίζουν στα φύλλα του φοίνικα μας. Παίρναμε το πρωινό υπό τους ήχους πουλιών, ανακαλύπτοντας στο χάρτη νέα μέρη για να εξερευνήσουμε. Τα βράδια ψάχναμε για reggae μπαράκια και κατεβάζαμε κοκτέιλ υπό τους ήχους του Μπομπ Μάρλει. Ήμασταν μόνο εμείς και κάτι Ταϊλανδοί ρασταφαριανοί αλλά δεν μας ενοχλούσε καθόλου. Κάναμε παραγγελιές, τραγουδούσαμε, λιώναμε στις μαξιλάρες και αποκαμωμένοι επιστρέφαμε μέσα από τη ζούγκλα. Μας έπαιρνε ο ύπνος ακούγοντας τα τζιτζίκια και άλλους ξωτικούς ήχους.

Μετά από ένα ακόμα πλούσιο πρωινό αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε τον καταρράχτη Paeng, αλλά αντί για καταρράκτη βρήκαμε ένα ρυάκι που κύλαγε τσουρτσουριστά μέσα από κάτι βραχάκια. Μας είπαν μετά ότι λόγω των μουσώνων θεωρείται στεγνή περίοδος και οι μόνοι καταρράκτες που έχουν πάντα νερό είναι στη Thaan Sadet. Μπορεί να μην είδαμε καταρράκτη αλλά οι πρωτόγνωροι ήχοι της ζούγκλας, η φυσική σάουνα από την απίστευτη υγρασία και η τροπική βλάστηση γύρω, μας μεταφέρανε για αρκετή ώρα στο lost ενώ εγώ ήμουν σίγουρη ότι στον επόμενο φοίνικα θα εμφανιζόταν μπροστά μας ο Τζον Λοκ.


Στη Mae Haad με το νησάκι Koh Ma και το αμμουδένιο μονοπάτι για να περάσεις από τη μία μεριά στην άλλη, ο ήλιος έκαιγε και άφησε τα σημάδια του στα κάτασπρα ακόμα σώματα μας. Καταφύγαμε στη Haad Son όπου σε ένα ξύλινο beach bar ήπιαμε δροσερούς χυμούς και λικνιστήκαμε με τις ώρες στις αιώρες του.




Αργά πια καταλήξαμε στη Haad Yao ενώ μπροστά μας έδυε ένας εκθαμβωτικός ήλιος. Τη νύχτα στις παραλίες ανάβουν πολύχρωμα φωτάκια και φωτιές και τα εστιατόρια ανοίγουν τις σχάρες και ψήνουν, γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με υπέροχες μυρωδιές.

Στη Haad Yao δοκιμάσαμε μπαρακούντα και ειλικρινά ήταν ένα από τα πιο ωραία ψάρια που έχω φάει ποτέ!

Το βραδάκι επιστρέψαμε στο καλυβάκι μας. Και εκεί στη σιγαλιά που τη διέκοπτε που και που το λάλημα του φίλου μας (που νομίζαμε ότι είναι πουλί), ακούσαμε ένα νιαούρισμα. Ένα γατί είχε έρθει να μας επισκεφτεί και μας ανακοίνωνε την άφιξη του ακριβώς στο πρώτο σκαλοπάτι του σπιτιού μας. Πιστεύω πως τον έστειλε ο Ρεσάλτο, ο δικός μας γάτος που είχε μείνει πίσω στην Αθήνα υπό τη προστασία συγγενών και φίλων. Ίσως να κατάλαβε πόσο μας είχε λείψει και έστειλε γατο-σήμα για να έρθει αντιπρόσωπος του στην άλλη άκρη της γης. Ίσως να του λείψαμε και εμείς και ήθελε να βεβαιωθεί ότι είμαστε καλά. Υποδεχτήκαμε τον νυχτερινό μας επισκέπτη, ο οποίος αρνήθηκε κατηγορηματικά να φάει αλλά καταδέχτηκε να τον κεράσουμε λίγο νεράκι. Μετά θρονιάστηκε στη μαξιλάρα και χουρχούριζε κοιτώντας μας με νυσταγμένα ματάκια. Μέχρι που κοιμηθήκαμε έμεινε εκεί στη μαξιλάρα να μας προσέχει…

Το επόμενο πρωί είχε συννεφιά. Πήραμε το πρωινό μας και οργανώσαμε το ημερήσιο σχέδιο δράσης. Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσω ότι καθώς ο Απρίλιος και ο Μάιος είναι εποχή μουσώνων, η θάλασσα από την μεριά που μέναμε ήταν ρηχή, τραβηγμένη και ζεστή και όλες μας οι απόπειρες για πραγματικό μπάνιο έπεφταν στη παλίρροια. Μας ενημέρωσαν ότι οι μοναδικές παραλίες για μπάνιο όπως το αντιλαμβανόμαστε στην Ελλάδα, καθώς ναι το ομολογώ είμαστε κακομαθημένοι, βρίσκονται στη πίσω μεριά του νησιού όπου πας με καραβάκι ή με 4×4. Ξεκινήσαμε λοιπόν για το ψαροχώρι Chaloklum σε αναζήτηση βαρκάδας. Ο καιρός σκοτείνιαζε όσο διασχίσαμε το νησί από τον μεγάλο δρόμο που περνούσε από το κέντρο του. Εκεί ψηλά με γύρω μας μόνο ζούγκλα, μας βάπτισε η πρώτη σταγόνα βροχής. Ακολούθησε μια δεύτερη και μετά… κάποιος άνοιξε τη βρύση. Κατακλυσμός. Έριχνε καρεκλοπόδαρα και εμείς πάνω στη μηχανή να δεχόμαστε με ευγνωμοσύνη τη δροσιά μετά από τόσες μέρες κολασμένης ζέστης. Ο σύντροφος εντόπισε ένα παράπηγμα στην άκρη του δρόμου και σταμάτησε για να καλυφθούμε καθώς η ορατότητα ήταν τελείως περιορισμένη και η βροχή συνέχιζε να μας χτυπάει αλύπητα. Ξεπέζεψα και έμεινα εκεί να χάσκω στη μέση του δρόμου σαστισμένη από τη τροπή των γεγονότων. Η επιτακτική φωνή του καλού μου με πρόσταξε να πάω να καλυφθώ. Για αδιευκρίνιστους λόγους πανικοβλήθηκα και άρχισα να τρέχω με όλη μου τη δύναμη προς το ελενίτ παράπηγμα. Ευτυχώς φόραγα ακόμα το κράνος μου, καθώς έσκασα στο σιδερένιο στέγαστρο του αφρενάριστη με ένα εκκωφαντικό Ντοοοοινγκ!! Ήταν τέτοια η πρόσκρουση που επέτυχα, που η στέγη του παραπήγματος κατέρρευσε ενώ ο σύντροφος μου έπεφτε στα γόνατα ξεκαρδισμένος από τα γέλια. Αποθανατίσαμε τη στιγμή με τη φωτογραφική μας ενώ το κούτελο μου έφερε το σημάδι της πρόσκρουσης.


Η βροχή σταμάτησε μετά από κανένα δεκάλεπτο και μέχρι να φτάσουμε στην Chaloklum δεν είχε μείνει ούτε ένα σύννεφο πάνω από τη Koh Phangan. Ο ήλιος έκαιγε με λύσσα κάνοντας μας να ανυπομονούμε για τις λυτρωτικές βουτιές που προγραμματίζαμε.
Όμως διανύοντας τη low season οι βαρκάρηδες δεν είχανε κόσμο να πηγαινοφέρνουν οπότε οι τιμές που ζητούσαν ήταν εξωπραγματικές ακόμα και για ελληνικά δεδομένα. Φυσικά δεν πτοηθήκαμε. Κάπου είχα διαβάσει για ένα μονοπάτι που θα μας οδηγούσε με τα πόδια στη περίφημη bottle beach στο πάνω πάνω άκρο του νησιού. Ξεκινήσαμε λοιπόν οι Μαγγελάνοι με τις σαγιονάρες, χωρίς καν αντηλιακό και με μόνο σύμμαχο το παγούρι με το νεράκι μας για να χαθούμε στη ζούγκλα. Λίγο οι στροφές, λίγο οι ανηφόρες, λίγο η παρελθούσα πρόσκρουση, άντε και λίγο η (πολύ) ζέστη δεν πολύ ένιωθα σε διάθεση να διασχίζω τις ζούγκλες ντάλα ήλιος και στη συνέχεια να πρέπει να επιστρέψω κιόλας από τον ίδιο δρόμο. Άκουσα τη φωνή της λογικής και έθεσα τα επιχειρήματα μου στο σύντροφο μου. Πάνω που είχαμε απογοητευτεί και ήμασταν έτοιμοι να στραφούμε στις πισίνες, ανακαλύψαμε μια ταμπέλα που μας οδήγησε σε μια παραλία εκεί στο τελευταίο άκρο ονόματι coconut beach.
Εκεί γνωρίσαμε τον βαρκάρη μας, τον κύριο Ομάν. Αφήναμε το μηχανάκι και τον αναζητούσαμε στον ορίζοντα, κλείναμε μια λογική ταρίφα και μας πήγαινε στις πίσω παραλίες του νησιού με ακόμα πιο χρυσαφένια άμμο και πεντακάθαρα βαθιά νερά! Μας πέρναγε ανάμεσα από βράχια, χαμογελούσε συνέχεια και ερχόταν πάντα στην ώρα του να μας παραλάβει! Στη bottle beach φάγαμε το πιο πικάντικο καλαμάρι που έχουμε φάει ποτέ. Η αίσθηση ήταν υπέροχα βασανιστική. Η Ταϊλανδέζικη κουζίνα είναι καταπληκτική εμπειρία για δυνατούς ουρανίσκους! Το απόγευμα μας βρήκε στην Thong Sala να τριγυρνάμε. Αξιομνημόνευτο είναι ότι όλοι, μια ολόκληρη πόλη δηλαδή, όση ώρα περιδιαβαίναμε στα στενάκια, έβλεπε με σχεδόν πνευματική προσήλωση μια εκπομπή στη τηλεόραση. Οι ταξιτζήδες είχαν μάλιστα προμηθευτεί με μία μικρή φορητή και όλοι μαζί αδελφωμένοι καθόντουσαν και παρακολουθούσαν. Πέρναγες δίπλα τους και κανείς δεν σου έδινε την παραμικρή σημασία. Μια πωλήτρια πρέπει να με μίσησε καθώς περιδιάβαινα τους διαδρόμους του καταστήματος της σε αναζήτηση φορέματος. Η τηλεόραση ήταν στη διαπασών και η κοπέλα γελούσε με τους διαλόγους, τραγουδούσε μαζί στα μουσικά κομμάτια και ανά 2 λεπτά επέστρεφε στην εμβέλεια της οθόνης για μην χάσει ούτε καρέ. Η περιέργεια νίκησε την καταναλωτική μου επιδρομή και γύρισα το βλέμμα μου προς την οθόνη. Η εικόνα έδειχνε έναν άνθρωπο ντυμένο λαγό να χοροπηδάει σε ένα λιβάδι. Το λαγουδάκι αυτό αποδείχτηκε ότι έχει κάποια σχέση με την παράδοση της Ταϊλάνδης καθώς το ξανά-εντόπισα σε μια διαφημιστική καμπάνια της χώρας. Δεν έχω να σχολιάσω τίποτα άλλο αναφορικά με τον λαγό.

Κυλούσαν οι μέρες και μετακομίσαμε τα μπαγκάζια μας σε ένα άλλο καλυβάκι λίγο πιο πίσω από τα άλλα, μα υπερυψωμένο με το δικό μας φοίνικα πιστό στη θέση του μπροστά μας και πανοραμική θέα της παραλίας. Τη νύχτα κλείναμε την κουνουπιέρα γιατί τα κουνούπια στη Koh Phangan έχουν άγριες διαθέσεις.

2 be continued...

 

[AERAS]

ευχαριστούμε για τις υπέροχες εικόνες που μας περιγράφεις.Από τους πλέον αγαπημένους προορισμούς η Thai.
Στο fantasea του Phuket έχει πάει κανείς?

 

[Panos_65]

Στο fantasea του Phuket έχει πάει κανείς?

Πολύ τουριστικό, δεν χάνεις και τίποτα αν δεν το δεις...

 

[anna_zaira]

Αχ... το Koh Phangan... σε 12 ημέρες θα είμαι εκεί !

 

[mariath]

Πολύ καλογραμμένη η ιστορία σου!

 

[Travelstoryteller]

Αχ... το Koh Phangan... σε 12 ημέρες θα είμαι εκεί !

Καλό ταξίδι και να περάσεις υπέροχα!!! Αχ ζήλεψα τώρα!! !!

 

[Travelstoryteller]

Πολύ καλογραμμένη η ιστορία σου!

Σε ευχαριστώ πολύ!!!!

 

[go2dbeach]

Δώσε Koh Phangan! Πολύ ωραίες φωτο και διήγηση
Άντε μπας και τελειώσω κι εγώ τη δική μου ιστορία κάποτε

 

[deka]

Πολύ καλογραμμένη κι ενδιαφέρουσα ιστορία. Οι δε φωτογραφίες, εκπληκτικές!!!