Ταϊλάνδη Ταϊλάνδη - Ταξιδεύοντας στη χώρα του Χαμόγελου και των μαγικών διαστάσεων

[Travelstoryteller]

Δώσε Koh Phangan! Πολύ ωραίες φωτο και διήγηση
Άντε μπας και τελειώσω κι εγώ τη δική μου ιστορία κάποτε

Ευχαριστώ πολύ! Μπράβο βρε θηρία εσείς 3 φορές Ταϊλάνδη, και όχι μόνο...! Εύχομαι να καταφέρουμε και εμείς να ακολουθήσουμε τα βήματα σας! Υπέροχη η ιστορία σου για την Κο Παγκάν, επιστρέφω στους δρόμους της με τις διηγήσεις σου!!! Περιμένουμε συνέχεια!!!!

 

[Travelstoryteller]

Πολύ καλογραμμένη κι ενδιαφέρουσα ιστορία. Οι δε φωτογραφίες, εκπληκτικές!!!

Σε ευχαριστώ!!! Μα τι όμορφη φωτογραφία έχεις βάλει στο προφίλ σου!!!

 

[Travelstoryteller]

Ένα πρωινό συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε αρχίσει να στερεύουμε από μετρητά. Οι μέρες περνούσαν και είχαμε ήδη διανύσει την μισή διαδρομή των διακοπών μας. Κάτι σχέδια για Koh Samoui και Koh Tao τα είχαμε απορρίψει την δεύτερη κιόλας μέρα που βρεθήκαμε στο νησί. Ήταν η καθοριστική στιγμή που από την απίστευτη ρέμβη επιστρέφεις στο γνώριμο συναίσθημα της ανυπομονησίας να προλάβεις να τα δεις και να τα κάνεις ΟΛΑ.

Ξεκινήσαμε για την Thong Sala να σηκώσουμε χρήματα και να μιλήσουμε με κάποιο τουριστικό πρακτορείο για μια εκδρομή που ήθελα ντε και καλά να κάνω, την εκδρομή στο προστατευόμενο πάρκο των 40 μικρών νησιών, το Mu Ko Ang Thong National Park.
Είχε συννεφιά και ο ήπιος καιρός μας επέτρεψε πέραν της ανάληψης να τριγυρίσουμε λίγο στη μικρή πόλη, την οποία είχαμε γνωρίσει μόνο βραδινές ώρες. Υπάρχει ένας δρόμος λεγόμενος walking street ο οποίος είναι σαν μια ανοιχτή λαϊκή αγορά που βρίσκεις τα πάντα, ψάρια, κρεατικά, λαχανικά, φρούτα, ότι επιθυμείς.

Ενημερωθήκαμε για τα πακέτα εκδρομών, γεμίσαμε φυλλάδια και με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου να διαφεύγουν της προστασίας των σύννεφων αναχωρήσαμε για την καθιερωμένη βουτίτσα μας. Καταλήξαμε στη Haad Son με τον ήλιο να βράζει και εμάς να εκτιμήσουμε μια μικρή ντουζιέρα με κρύο νεράκι στην άκρη της παραλίας καθώς η θερμοκρασία της θάλασσας έκανε κόντρες με τη θερμοκρασία της άμμου. Μην έχοντας χορτάσει μασάζ εγκατέλειψα τον σύντροφο μου σε μια αιώρα και κατέφυγα σε ένα υπαίθριο μασαζάδικο πάνω στην άμμο εξοπλισμένο με ανεμιστήρες. Η τελετουργία του Ταϊ μασάζ είναι εκπληκτική, δεν έχω ξανανιώσει τόσο χαλαρωμένη παρόλο το πόνο που συνόδευε μερικές κινήσεις. Κάποια στιγμή άνοιξα τα μάτια μου και είδα ότι ο σύντροφος μου είχε χαθεί από το οπτικό μου πεδίο. “Where is my husband?” αναφώνησα. Οι καλές μασατζούδες όμως δεν χάσανε από τα μάτια τους το πορτοφόλι της οικογενείας και μου τον έδειξαν λίγο πιο κάτω να παρακολουθεί τη πρόβα ενός ρέγγε μουσικού που έπαιζε το βράδυ σε ένα από τα μπαράκια. Το μασάζ έφτασε στο τέλος του και ο σύντροφος κατέφθασε να πληρώσει. Αναχωρήσαμε από τη παραλία για να κλείσουμε θέσεις για την αυριανή μας εκδρομή στο Mu Ko Ang Thong National Park.
Ο ήλιος χαμήλωνε μπροστά μας μεταμορφώνοντας τον ουρανό, τα σύννεφα και τη θάλασσα σε μια χρωματική πανδαισία. Δειπνήσαμε σε μια παραλία δίπλα από αναμμένους πυρσούς ενώ τα χρώματα περνούσαν σταδιακά στις πιο σκοτεινές αποχρώσεις τους. Το βράδυ μας βρήκε πίνοντας Μαϊ Τάι στο rasta home μαζί με μιά γάτα, ένα σκύλο και ένα κουτάβι στη συντροφιά μας.

Η μέρα της εκδρομής στο Mu Ko Ang Thong National Park ξεκίνησε νωρίς. Ένα μεγάλο φορτηγό με καρότσα μας παρέλαβε από την είσοδο του resort μας και μας οδήγησε στα κεντρικά γραφεία του πρακτορείου στην Thong Sala. Για πολλούς (λάθος) λόγους είχαμε αποφασίσει να κλείσουμε την εκδρομή με το ταχύπλοο σκάφος που είχε το πιο εντυπωσιακό φυλλάδιο και το υψηλότερο κόστος. Στα γραφεία μας κεράσανε καφέ, μπανάνες και κουλουράκια. Πάνω που χαρήκαμε με το καλωσόρισμα, μας ζήτησαν ένα επιπλέον ποσό ως φόρο εισόδου για το προστατευόμενο πάρκο κάτι το οποίο στο πρακτορείο που είχαμε κλείσει τα εισιτήρια μας είχαν αρνηθεί κατηγορηματικά! Διαμαρτυρηθήκαμε και η υπεύθυνη μας έδειξε στο φλούο φανταζί φυλλάδιο το σημείο που αναγράφονταν οι εξτρά χρεώσεις (με μικρούτσικα γραμματάκια). Η εκδρομή ήδη μας είχε βγει αρκετά ακριβή. Αν και είχαμε την ευκαιρία να μας επιστρέψουν τα χρήματα μας αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε το γκρουπ πληρώνοντας τον έξτρα φόρο. Η σύσταση του γκρουπ ήταν ότι είχαμε καταφέρει επιτυχώς να αποφύγουμε μέχρι στιγμής στο ταξίδι μας. Σνομπ και αγενείς τουρίστες. Το χαμόγελο μας εγκατέλειψε προσωρινά εκείνη τη μέρα.


Χρονομετρώντας ακριβώς 30 λεπτά για τις βουτιές στο σνόρκελιγκ κοντά σε έναν ύφαλο με πληθώρα από άλλα καραβάκια και σκάφη αναψυχής να αναστατώνουν τα νερά κάθε 2 λεπτά, το πρώτο στάδιο της εκδρομής μας είχε ήδη ολοκληρωθεί. Ο βυθός ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακός, με τεράστια σφουγγάρια, πολύχρωμα ψαράκια και μυστήριους αχινούς, αλλά η μυρωδιά της βενζίνης και οι πετρελαιοχρωματισμοί στα πετρώματα των βράχων έδειχναν ότι τα αποτελέσματα της ανθρώπινης παρουσίας στην περιοχή ήταν πιο εντυπωσιακά της φύσης, και όχι με την καλή έννοια. Πάντως μέσα στο απέραντο γαλάζιο είχα μια υπέροχη εμπειρία, καθώς ένα σμήνος ψαριών ενοχλημένο από την άφιξη ενός ακόμα σκάφους κινήθηκε προς το μέρος μου και βρέθηκα να κολυμπάω στο αντίθετο ρεύμα μιας λεωφόρου άπειρων πολύχρωμων ψαριών σε απόσταση αναπνοής από το πρόσωπο μου. Ο καπετάνιος σφύριξε και οι λουόμενοι επιβιβάστηκαν ξανά στο σκάφος.


Η εκδρομή συνεχίστηκε με βόλτες στα νησάκια όπου εν κινήσει αποθανατίζαμε όλοι μαζί το εξωτικό τοπίο σαν ένα συγχρονισμένο γκρουπ κινέζων τουριστών. Σταματήσαμε σε ένα από αυτά τα νησάκια όπου το γκρουπ μας έκανε καγιάκ και εμείς περιμέναμε υπομονετικά να επιστρέψουν για το γεύμα μας. Με την απουσία του γκρουπ καταφέραμε και νιώσαμε για λίγη ώρα ναυαγοί σε αυτό το μικρούλι ακατοίκητο νησάκι αν και δυστυχώς η ανθρώπινη επέμβαση ήταν και εδώ αρκετά εμφανής με διάφορα σκουπίδια σπαρμένα στη παραλία…
Μετά από ένα λιτό γεύμα, επόμενη στάση ήταν η απόβαση στο νησί που κρύβει μέσα του την Emerald Lake, την υποτιθέμενη τοποθεσία της παραλίας που είχε εμπνευστεί και έκανε νουβέλα ο Alex Gardland. Η ανάβαση στο σημείο που είχε πανοραμική θέα στη λίμνη και στο θαλάσσιο πάρκο ήταν αρκετά μεγάλη και γινόταν από μια απότομη σκαλωσιά. Στη λίμνη το κολύμπι απαγορευόταν. Με τη θερμοκρασία να υπερβαίνει τους 42 βαθμούς ανεβήκαμε στο view point και τραβήξαμε μερικά πλάνα της λίμνης από ψηλά.

Η τελευταία στάση της εκδρομής ήταν ένα ακόμα νησάκι, το μοναδικό όπου μπορεί κάποιος να διανυκτερεύσει από το θαλάσσιο πάρκο. Το νησί αυτό είχε αρκετό κόσμο από άλλα γκρουπ και εκδρομές. Υπήρχε ένα μονοπάτι για ένα σημείο με θέα ψηλά αλλά οι υπεύθυνοι της εκδρομής μας αποθάρρυναν καθώς η ανάβαση ήθελε αρκετό χρόνο και το σκάφος θα αναχωρούσε σε μισή ώρα. Και η αναχώρηση του σκάφους τελικά καθυστέρησε εξαιτίας μας, όχι γιατί ανεβήκαμε το μονοπάτι, αλλά είχαμε ανακαλύψει μια ομάδα από μαϊμούδες και εκστασιασμένοι τους φωτογραφίζαμε για περίπου 15 λεπτά ενώ οι υπεύθυνοι της εκδρομής μας έψαχναν σε όλη τη παραλία.

Νωρίς το απόγευμα είχαμε ήδη επιστρέψει στην ασφάλεια του καλυβιού μας σχετικά ξενερωμένοι από την fast forward εξέλιξη της εκδρομής μας. Δειπνίσαμε στο resort ενώ για ακόμα μία μέρα ένα εκθαμβωτικό ηλιοβασίλεμα απλωνόταν μπροστά μας, προκαλώντας τη διάθεση μας.

Δεν είχα προγραμματίσει να βγούμε αλλά σκεφτήκαμε αφού έχουμε πληρώσει το ενοίκιο για το μηχανάκι, ας πηγαίναμε για μια βόλτα να πάρουμε νερά και κανένα σαντουϊτσάκι από τα 7eleven για τις μεταμεσονύκτιες λιγούρες. Κάναμε τον περίπατο μας σε ένα κοντινό μικρό χωριουδάκι μέχρι που κάτι μας οδήγησε στη παραλία. Μια γέφυρα μας πέρασε πάνω από ένα ποταμάκι που κυλούσε κατά μήκος του χωριού. Και εκεί καθώς περπατούσαμε, έφτασε στα αυτιά μας ένας πολύ γνώριμος σκοπός. Από τη μέρα που κλείσαμε τα εισιτήρια για αυτό το ταξίδι και για ένα ολόκληρο μήνα ο σύντροφος μου καθημερινά έβαζε στη διαπασών το πιο γνωστό τραγούδι ενός Ταϊλανδού Ρέγγε τραγουδιστή ονόματι Job2do, τη μελωδία του οποίου και ακούσαμε τη στιγμή εκείνη στην άδεια παραλία. Αρχίσαμε να ψάχνουμε από που έρχεται ο ήχος και ανακαλύψαμε ένα μικροσκοπικό beach bar κρυμμένο πίσω από τα δέντρα αθέατο από τις εγκαταστάσεις ενός resort. Καθώς πλησιάζαμε είδαμε καμιά δεκαριά άτομα μέσα να μας έχουν εντοπίσει και να μας κάνουν νοήματα να πλησιάσουμε. Ήταν μια πολύ θερμή υποδοχή! Μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε γνωρίσει προσωπικό και θαμώνες και τσουγκρίζαμε όλοι μαζί τα ποτά μας. Σε εκείνο λοιπόν το μυστικό μπαράκι οι ταξιδιώτες ξαποσταίνουν. Όλοι τους με μακρινές πατρίδες και μακρινούς προορισμούς. Μια αγγλιδούλα που γνωρίσαμε βρισκόταν εκεί για ένα μήνα. Η γερμανίδα σερβιτόρα ήταν στο νησί ήδη 6 μήνες. Ένα αγόρι, δεν θυμάμαι καταγωγή, θα έφευγε την επόμενη μέρα για Λάος. Σε ένα άλλο ζευγάρι γερμανών, ο γερμανός έκλεινε εκείνη τη μέρα 1 χρόνο που εργαζόταν στο νησί ενώ η κοπέλα του είχε έρθει να τον επισκεφτεί. Η όμορφη γαλλίδα έχοντας κλείσει τους 4 μήνες, θα αναχωρούσε σε μερικές μέρες για την Ινδία. Και η μεθυσμένη Ταϊλανδέζα μας εξηγούσε ότι σε κάθε χώρα την φωνάζουν και με διαφορετικό όνομα και για αυτό έχει ξεχάσει πιο είναι το πραγματικό της. Εμείς ήμασταν οι new comers. Πολλές ιστορίες ειπώθηκαν εκείνο το βράδυ, ιστορίες από όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Μάθαμε ότι τα πράσινα φώτα που βλέπουμε κάθε βράδυ στον ορίζοντα είναι αλιευτικά για γαρίδες και ότι ο ήχος που ακούμε και πιστεύουμε ότι είναι πουλί, ανήκει σε μια μεγάλη πολύχρωμη σαύρα ονόματι γκέκο.

Και εκεί καθισμένη σταυροπόδι και ξυπόλυτη μέσα στο μυστικό μπαράκι με τους καινούργιους μας φίλους συνειδητοποίησα ότι το ταξίδι βάρεσε κορυφή. Ήταν εκείνη η καθοριστική στιγμή που το ταξίδι σε αλλάζει, σε μεταμορφώνει, σε ανοίγει σαν ανθισμένο λουλούδι στη προοπτική κατάκτησης του κόσμου όλου.

Γυρίσαμε στο καλυβάκι μας γεμάτοι προοπτική…
Το πρωί της επόμενης μέρας, ο βαρκάρης μας ο Ομάν μας μετέφερε στην Thong Nai Pan, μια ακόμη παραλία στο πίσω μέρος του νησιού με βαθιά νερά και πολλά resorts. Το σημείο ήταν πολύ όμορφο και παρόλη την απομόνωση του από το υπόλοιπο νησί είχε τα πάντα, μπαράκια, εστιατόρια, μαγαζιά ακόμη και φαρμακείο.


Απολαύσαμε ένα ακόμη γεύμα κάτω από τα δέντρα κατεβάζοντας παγωμένες μπύρες Singa αυτή τη φορά. Έφτασε απόγευμα και επιστρέψαμε στο ψαροχώρι Chaloklum. Προμηθευτήκαμε βάφλες από έναν υπαίθριο πωλητή και στη συνέχεια κάναμε επίσκεψη στους φίλους μας στη ζούγκλα, που είχαμε να τους δούμε από την άφιξη μας στο νησί. Ενώ βράδιαζε, η συζήτηση γύρναγε γύρω από το αποψινό half-moon party που θα γινόταν στη ζούγκλα πάνω από το Baan Tai. Μας εξήγησαν τη φύση του πάρτι, το πόσο έχει αποκλίνει από την ιδεολογία των μυημένων στη trans σκηνή και πώς έχει καταλήξει σε ένα εντελώς τουριστικοποιημένο mainstream δρώμενο. Παρόλα αυτά μας προτείνανε να πάμε για την εμπειρία. Επιστρέψαμε στο καλυβάκι μας, ντυθήκαμε, στολιστήκαμε και ετοιμαστήκαμε για να … μας πάρει ο ύπνος!!

Ναι, το ομολογώ μας πήρε ο ύπνος. Πρώτος κοιμήθηκε ο σύντροφος τον οποίο και ξύπνησα εκνευρισμένη. Μέχρι να φάει το σαντουιτσάκι του και να πλύνει τα δοντάκια του εγώ κοιμόμουνα μακαρίως με τα ρούχα και τα παπούτσια μου. Έτσι ξυπνήσαμε κατά τις 4 τα ξημερώματα αλλάξαμε ρούχα και πλευρό και συνεχίσαμε τον ύπνο μας. Την επομένη σηκωθήκαμε ντροπιασμένοι.


Και η παραμονή μας στο νησί κόντευε να τελειώσει.
Μια μέρα προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε την παραλία της Thaan Sadet, αρχικά μέσω θαλάσσης. Ανεβήκαμε μέχρι την coconut beach αλλά ο βαρκάρης μας ο Ομάν ήταν άφαντος. Η ταρίφα από τους υπόλοιπους βαρκάρηδες ήταν απελπιστικά υψηλή. Αποφασίσαμε να κάνουμε τη διαδρομή οδικώς και ξανακατεβήκαμε στο λιμάνι της Thong Sala όπου στη 13:00 θα ερχόταν το πλοίο και με λίγη τύχη θα βρίσκαμε κάποιον για να μοιραστούμε την διαδρομή. Η λειτουργία των ταξί είναι αρκετά ιδιόρρυθμη καθώς είτε θα πρέπει να περιμένεις να μαζευτεί κόσμος προς τα εκεί που πηγαίνεις για να δώσεις ένα λογικό ποσό είτε θα πρέπει να πληρώσεις σχεδόν όλες τις κενές θέσεις εφόσον θέλεις να φύγεις επιτόπου. Η τύχη δυστυχώς δεν ήταν με το μέρος μας καθώς κατέφθασε μια 12 μελή παρέα γάλλων με προορισμό μια άλλη παραλία και … τελικώς δεν χωρέσαμε στο ταξί! Έμεινε λοιπόν και η Thaan sadet σαν ένας ακόμα λόγος να ξανά επισκεφτούμε το νησί.


Τη τελευταία μέρα το κλίμα ήταν αρκετά βαρύ ανάμεσα μας. Αποχαιρετήσαμε ένα ένα τα αγαπημένα μας σημεία καθώς διασχίζαμε προς τα πίσω τις 10 σχεδόν μέρες παραμονής μας. Για μένα όμως η χρόνο-μηχανή είχε ξεκινήσει καθώς άκουγα στα βήματα μου την βοή της μεγαλούπολης και πίσω από τους κοκοφοίνικες έβλεπα να ξεπροβάλλουν οι ουρανοξύστες της Μπανγκόκ. Μαζέψαμε τα πράγματα μας γελώντας με το γεγονός ότι τόσες μέρες, τόσα μαγαζιά και ένα μπακπακ δεν αξιώθηκα να αγοράσω. Στις αποσκευές μας είχαν προστεθεί ρούχα, σουβενίρ, κοχύλια, χαμόγελα και μια προοπτική τόσο μεγάλη που δεν χωρούσε σε καμιά βαλίτσα. Μια καρύδα που είχα υιοθετήσει από το φοίνικα μας δυστυχώς έπρεπε να την αφήσω πίσω παρόλες την προσπάθειες μου να τη χωρέσω στις αποσκευές μας. Και η καρύδα παρέμεινε, ίσως μέχρι και σήμερα, στο τραπέζι του μικρού μας καλυβιού.

Αργά τη νύχτα αναχωρήσαμε για το μυστικό μπαράκι μας όπου ο μπάρμαν και πια φίλος μας, ο Κάη, μας περίμενε με ένα δώρο για την αναχώρηση μας. Η βραδιά ήταν συννεφιασμένη και μια καταιγίδα έδινε τη δική της φωτορυθμική παράσταση στο βάθος του ορίζοντα. Μια αστραπή φώτισε τα πάντα για κλάσματα του δευτερολέπτου τυφλώνοντας μας προσωρινά και μας έδωσε την εντύπωση ότι περάσαμε σε μια άλλη διάσταση. Σκέφτηκα ότι ο Τζον Λόκ με άκουσε, γύρισε το τροχό και το νησί μεταφέρθηκε στο παρελθόν όπου όλα θα ξεκινούσαν από την αρχή.

Το μπαράκι μας δεν είχε πολύ κόσμο. Ο Κάη μας πρόσφερε το δώρο του το οποίο ήταν μια ζογλερική παράσταση από τον ίδιο με αναμμένες αλυσίδες προς τιμήν μας. Τα φώτα χαμηλώσανε και παρακολουθήσαμε το θέαμα ενώ πίσω από τις φωτιές που χορεύανε, οι αστραπές πλησίασαν και αυτές για να δουν καλύτερα. Κάποια στιγμή της βραδιάς, δεσμεύτηκα στο σύντροφο μου και ενώπιων όλων θαμώνων ότι σε περίπτωση που με απέλυαν από τη δουλειά μου θα ερχόμασταν να μείνουμε εδώ και να ζούμε από το ταμείο ανεργίας. Ο φίλος μας ο Κάη χαμένος στη μετάφραση έκανε μια ερώτηση τύπου: “Μα ακόμα εργάζεσαι;” στον αέρα. “Ξέρεις κάτι που δεν ξέρω;” αποκρίθηκα. “Δεν χρειάζεται να φύγω;” τον ρώτησα γεμάτη ελπίδα ότι ο Τζόν Λοκ έκανε το θαύμα του. “Καλά δεν το ξέρεις;” μου απάντησε η γαλλίδα, “το είπε η τηλεόραση, απολύθηκες από τη δουλειά σου”. Όλο το μπαρ σύσσωμο συμφώνησε ότι ναι, το είδανε και αυτοί στη τηλεόραση και ότι ναι, απολύθηκα, δεν χρειάζεται να επιστρέψουμε. Τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας σε αυτή τη συμφωνία παίζοντας όλοι μαζί τόσο συνένοχα το παιχνίδι του make belief ανάμεσα σε γέλια και ευφημισμούς. Έξω είχε ξεκινήσει να βρέχει. Μέσα στη βροχή λοιπόν και εμείς αναχωρήσαμε αποχαιρετώντας τους ιντερνάτιοναλ φίλους μας, ανταλλάσοντας διευθύνσεις και email και υποσχέσεις. Και η βροχή κράτησε μυστικό από το σύντροφο μου το ότι έριξα μερικά δάκρυα για το νησί και για όλα τα όνειρα που γίνονται πραγματικότητα, αφήνοντας τη θέση τους χώρο για καινούργια.


Το πρωί της αναχώρησης εκτός από τα μπαγκάζια μας, πήραμε μαζί μας και μια τροπική καταιγίδα που μας ακολούθησε σε όλη την εν πλω διαδρομή μας. Η απογείωση από το αεροδρόμιο του Surat Thani έγινε εν μέσω κατακλυσμικής βροχής και τρομαχτικών αστραπόβροντων. Κάπου στην ενδοχώρα η βροχή μας αποχαιρέτησε και η Μπανγκόκ μας υποδέχτηκε με λιακάδα.

Συνεχίζεται...

 

[Nat ni]

Ωραίες φωτογραφίες,ωραία διήγηση,ωραίες ιστορίες,ωραία μαγική ταυλανδη !!!Με πολυ ζεστασιά,γλυκια χαλαρωτητα και ανεμελια με ταξιδεψες πίσω στα νησιά.Ευχαριστώ.

 

[nicole.g.<3]

Σε διαβάζω μαγεμένη...εξαιρετική η αφήγησή σου και πανέμορφες οι φωτογραφίες σου...Ταξιδεύω κι εγώ με το νου μαζί σου!

Και η βροχή κράτησε μυστικό από το σύντροφο μου το ότι έριξα μερικά δάκρυα για το νησί και για όλα τα όνειρα που γίνονται πραγματικότητα, αφήνοντας τη θέση τους χώρο για καινούργια.

...!!!!!!!!! Πόσα θαυμαστικά να βάλω ? Έγραψες!!! Με συγκίνησες!

 

[Travelstoryteller]

Ωραίες φωτογραφίες,ωραία διήγηση,ωραίες ιστορίες,ωραία μαγική ταυλανδη !!!Με πολυ ζεστασιά,γλυκια χαλαρωτητα και ανεμελια με ταξιδεψες πίσω στα νησιά.Ευχαριστώ.

Σε ευχαριστώ πολύ για τα γλυκά σου λόγια! Δεν το έκανα εγώ ... το νησί φταίει για όλα!!!

 

[Travelstoryteller]

Σε διαβάζω μαγεμένη...εξαιρετική η αφήγησή σου και πανέμορφες οι φωτογραφίες σου...Ταξιδεύω κι εγώ με το νου μαζί σου!

...!!!!!!!!! Πόσα θαυμαστικά να βάλω ? Έγραψες!!! Με συγκίνησες!

Εσύ να δεις πως με συγκίνησες τώρα που διαβάζω τα λόγια σου!!! Σε ευχαριστώ πολύ!

 

[nicole.g.<3]

Εσύ να δεις πως με συγκίνησες τώρα που διαβάζω τα λόγια σου!!! Σε ευχαριστώ πολύ!

Να'σαι καλά γλυκιά μου ! Μη μ'ευχαριστείς! Την αλήθεια λέω...γράφεις υπέροχα και έχεις το χάρισμα να μεταφέρεις συναισθήματα μέσα από την ιστορία σου!

Αχ θέλω τόσο να κάνω ένα ταξίδι στην Ταϊλάνδη αλλά με τις δουλειές και με τις υποχρεώσεις όλο κάτι γίνεται και δεν μου κάθεται! Βλέπω το δικό σου ''επόμενο'' εκεί θα είναι πάλι !

 

[Travelstoryteller]

Να'σαι καλά γλυκιά μου ! Μη μ'ευχαριστείς! Την αλήθεια λέω...γράφεις υπέροχα και έχεις το χάρισμα να μεταφέρεις συναισθήματα μέσα από την ιστορία σου!

Αχ θέλω τόσο να κάνω ένα ταξίδι στην Ταϊλάνδη αλλά με τις δουλειές και με τις υποχρεώσεις όλο κάτι γίνεται και δεν μου κάθεται! Βλέπω το δικό σου ''επόμενο'' εκεί θα είναι πάλι !

!!! Με μεγάλη χαρά ανακάλυψα ότι τελικά το να μπείς σε ένα αεροπλάνο και να προσγειωθείς σε μια γωνιά της γής είναι το πιο εύκολο πράγμα στο κόσμο! Γιατί όταν θα βγείς από το αεροπλάνο τίποτα από όσα σκέφτεσαι τώρα δεν θα έχει σημασία... Είναι μέχρι να κάνεις τη "βουτιά" και όλα θα πάρουν τον δρόμο τους ! Και εμείς το ακυρώσαμε μια φορά λόγω αναποδιών, την δεύτερη δεν μας "έκατσε" αντιθέτα το αναγκάσαμε να συμβεί - κόντρα σε κάθε λογική και συνετές συμβουλές από τον περίγυρο!!! Και είμαι πολύ αισιόδοξη ότι θα το ξαναπραγματοποιήσουμε - προς το βορά αυτή τη φορά!!!

 

[nicole.g.<3]

!!! Με μεγάλη χαρά ανακάλυψα ότι τελικά το να μπείς σε ένα αεροπλάνο και να προσγειωθείς σε μια γωνιά της γής είναι το πιο εύκολο πράγμα στο κόσμο! Γιατί όταν θα βγείς από το αεροπλάνο τίποτα από όσα σκέφτεσαι τώρα δεν θα έχει σημασία... Είναι μέχρι να κάνεις τη "βουτιά" και όλα θα πάρουν τον δρόμο τους ! Και εμείς το ακυρώσαμε μια φορά λόγω αναποδιών, την δεύτερη δεν μας "έκατσε" αντιθέτα το αναγκάσαμε να συμβεί - κόντρα σε κάθε λογική και συνετές συμβουλές από τον περίγυρο!!! Και είμαι πολύ αισιόδοξη ότι θα το ξαναπραγματοποιήσουμε - προς το βορά αυτή τη φορά!!!

Σας το εύχομαι ολόψυχα καλή μου !!! Άλλωστε αυτά είναι και που μας μένουν στο τέλος! Σ'ευχαριστώ πολύ για τα γλυκά σου λόγια, είναι άκρως ενθαρρυντικά!!! Ααχ άδεια από τη δουλειά θέλω μόνο να μου δώσουνε για να την κάνω τη ''βουτιά'' !!!

Περιμένω τη συνέχεια !!!

 

[Yiannis47]

Πολυ καλη η ιστορια σας, ξυπνατε μνημες αλλα και επιθυμιες. Εχω ταξιδεψει 11 φορες Ταιλανδη απο Βορρα μεχρι Νοτο , Ανατολη και Δυση και ομως ακομα δεν την χορτασα. Περασα Λαος , Βιετναμ, Καμποτζη αλλα ενα κομματι του εαυτου μου εχει ριζωσει στην Ται.
Θελω να σας ρωτησω αν μετα απο αυτο το ταξιδι σας βλεπετε διαφορετικα την ζωη, αν σας αλλαξε κατι απο την φιλοσοφια που μεχρι τωρα αντιμετωπιζατε την καθημερινοτητα σας και γενικα την μεχρι τωρα πορεια σας στην ζωη.

 

[Travelstoryteller]

Πολυ καλη η ιστορια σας, ξυπνατε μνημες αλλα και επιθυμιες. Εχω ταξιδεψει 11 φορες Ταιλανδη απο Βορρα μεχρι Νοτο , Ανατολη και Δυση και ομως ακομα δεν την χορτασα. Περασα Λαος , Βιετναμ, Καμποτζη αλλα ενα κομματι του εαυτου μου εχει ριζωσει στην Ται.
Θελω να σας ρωτησω αν μετα απο αυτο το ταξιδι σας βλεπετε διαφορετικα την ζωη, αν σας αλλαξε κατι απο την φιλοσοφια που μεχρι τωρα αντιμετωπιζατε την καθημερινοτητα σας και γενικα την μεχρι τωρα πορεια σας στην ζωη.

Η αλήθεια είναι ότι δεν επιστρέψαμε ίδιοι... Δεν ξέρω εάν ήταν η Ταϊλάνδη ή το γεγονός ότι αποτέλεσε τη πρώτη μας επαφή με εναν διαφορετικό πολιτισμό, πάντως το ταξίδι αυτό άλλαξε τον τρόπο σκέψης και την αντίληψη μας για πολλα πράγματα. Ο ορίζοντας έγινε ακόμα πιο ανοιχτός ενώ παράλληλα γνωρίσαμε καλύτερα και τους εαυτούς μας μέσα από τις αντιδράσεις μας και τον τρόπο που βιώσαμε τις διαφορετικές συνθήκες μιας διαφορετικής κουλτούρας. Πλέον τα ταξίδια δεν αποτελούν για εμάς μια ξεκούραστη απόδραση από τη καθημερινότητα αλλά ένα βαθύτερο νόημα ζωής και αυτογνωσίας, για το οποίο καμία θυσία δεν είναι δυσάρεστη και κανένα κόστος ανέφικτο. Πιστεύω μάλιστα ότι εάν το είχαμε πραγματοποιήσει νωρίτερα, πριν "τακτοποιηθούμε" και κολλήσουμε στην ασφάλεια του σπίτι -δουλειά-σπίτι, ίσως οι ζωές μας να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά... Βέβαια ποτέ δεν είναι αργά!!!
Ίσως να έφταιγε και η Ταϊλάνδη γιατί όσες φορές ανοίγουμε τον χάρτη, πάλι για εκεί θέλουμε να βάλουμε πλώρη!
Υ.Γ. 11 φορές Ταϊλάνδη!!!! Challenge accepted!!!!