soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.755
- Likes
- 6.505
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Νομίζαμε πως τα αξιοθέατα της ημέρας που είχε ξεκινήσει από την Yazd είχαν τελειώσει και θα πηγαίναμε χωρίς άλλη καθυστέρηση στον προορισμό μας. Όμως οδηγός μας ο Mehdi τυπικότατος σαν γνήσιος επαγγελματίας στη οδήγηση, εξυπηρετικός μέχρι που μάντευε τι μας άρεσε, μας άφηνε συνήθως με το αίσθημα της έκπληξης στο επόμενο βήμα μας. Γι αυτό παρέμεινε σιωπηλός όταν για πρώτη φορά στην διαδρομή μας, του ζήτησα να σταματήσει για μια φωτογραφία στον νερόλακκο με το αλάτι στην επιφάνεια του, χιλιάδες μίλια μακριά από τη θάλασσα, πρωτόγνωρο για μας που ζούμε κοντά της. Έτσι, μετά από μισή ώρα οδήγηση από τον αλατόλακκο.. φτάσαμε στο καλύτερο αξιοθέατο της ημέρας κι από τα σπουδαιότερα του ταξιδιού:
Khur Salt Lake. Η μεγαλύτερη εποχιακή αλατολίμνη στον κόσμο σύμφωνα με τους τουριστικούς οδηγούς. Η περιγραφή της και οι φωτογραφίες δεν μπορούν δώσουν την αίσθηση της εικόνας που αντικρίζαμε όταν οδηγούσαμε στον αυτοκινητόδρομο που την διασχίζει την ώρα που χαμήλωνε ο ήλιος στη Δύση του. Εκτός από την πλευρά που μπήκαμε, όλος ο υπόλοιπος κύκλος της άγγιζε στον ορίζοντα. Ήταν δρόμος διπλής κυκλοφορίας, μία ευθεία γραμμή, χωρίς κίνηση εκείνη την ώρα. Στο βάθος μπροστά μας μια μαύρη κουκίδα σαν μύγα ολοένα και μεγάλωνε μέχρι που έγινε νταλίκα όταν διασταυρωθήκαμε. Επί μία ώρα και με ταχύτητα 100 χιλιομέτρων ο οδηγός δεν έστριψε τιμόνι μέχρι το σημείο που επιτρεπόταν η στάθμευση.
Σε μισό μέτρο κάτω από την επιφάνεια της ερήμου υπάρχει αλμυρό νερό. Το νερό της βροχής συναντά το αλμυρό ανακατεύεται μαζί του γίνεται κι αυτό αλμυρό και όταν στεγνώνει σχηματίζει στην επιφάνεια το αλάτι. Μετά τη συλλογή του αλατιού από το εργοστάσιο που βρίσκεται στη λίμνη, κι όταν οι περίοδος των βροχών έχει πλέον παρέλθει, το έδαφος αρχίζει και ξεραίνεται να φουσκώνει και να πετάει στην επιφάνεια φλούδες που το μέγεθος τους εξαρτάται από το χρόνο που άρχισε τη αποξήρανση. Ταυτόχρονα παίρνει διάφορες αποχρώσεις του καφέ, με πιο σκούρο αυτό που άρχισε πρώτο. Ταξιδεύαμε μέσα στην αλατολίμνη, δεξιά κι αριστερά τα χρώματα εναλλάσσονταν σε κάθε είδους απόχρωση από το άσπρο του αλατιού μέχρι το σκούρο καφέ. Η επιφάνεια του εδάφους πότε ήταν ομαλή και πότε έμοιαζε σα να είχε περάσει τρακτέρ από πάνω της από τις μεγάλες φλούδες γης που η διαστολή του νερού και αλατιού είχε πετάξει. Ήταν αδύνατο να περπατήσεις πάνω σε κείνο το έδαφος. Κι όπως έριχναν τη σκιά του ήλιου προς την δική μας πλευρά αυτή η απέραντη σκασμένη επιφάνεια που δεν είχε τέλος βάθους, προξενούσε ένα τόσο ανατριχιαστικό θέαμα, σαν να βρήκαν διέξοδο σ αυτή την ερημιά όλες οι υπόγειες σκοτεινές δυνάμεις της γης.
Ο χώρος στάθμευσης, ήταν ο μόνος που μπορούσαμε να σταματήσουμε. Ήμασταν μόνοι μας. Περπατήσαμε άνετα πάνω της το χώμα ανακατεμένο με ήταν πολύ σκληρό. Κάπως με απογοήτευσε γιατί υπήρχαν πολλά σκουπίδια στη λίμνη ακόμα και λάστιχα αυτοκινήτων η διάβρωση του ήταν εδάφους μέτρια και δεν μπόρεσα να φωτογραφίσω εικόνες σαν αυτές που περάσαμε. Από κάποιες τρύπες φαινόταν το νερό σε βάθος μόλις δέκα εκατοστών.
Επιστρέψαμε από το ίδιο δρόμο όταν είχε σκοτεινιάσει αρκετά. Περάσαμε μέσα από την πόλη Garmeh, συνεχίσαμε σε επαρχιακό δρόμο με στροφές, στο φως των προβολέων τα βουναλάκια από άμμο με λίγα δένδρα ανάμεσα τους υποσχόταν ένα διαφορετικό τοπίο απ αυτά που μέχρι τότε ξέραμε. Φτάσαμε σ ένα χωριό με σπίτια από λάσπη και άχυρο, είχε ένα μοναδικό χωματόδρομο φωτισμένο αμυδρά από μόλις δύο κολώνες δημόσιου φωτισμού. Σε ένα σκοτεινό χωράφι που μύριζε έντονα κοπριά σταματήσαμε μπροστά στο «ξενοδοχείο» μας.
Το ξενοδοχείο μας
Khur Salt Lake. Η μεγαλύτερη εποχιακή αλατολίμνη στον κόσμο σύμφωνα με τους τουριστικούς οδηγούς. Η περιγραφή της και οι φωτογραφίες δεν μπορούν δώσουν την αίσθηση της εικόνας που αντικρίζαμε όταν οδηγούσαμε στον αυτοκινητόδρομο που την διασχίζει την ώρα που χαμήλωνε ο ήλιος στη Δύση του. Εκτός από την πλευρά που μπήκαμε, όλος ο υπόλοιπος κύκλος της άγγιζε στον ορίζοντα. Ήταν δρόμος διπλής κυκλοφορίας, μία ευθεία γραμμή, χωρίς κίνηση εκείνη την ώρα. Στο βάθος μπροστά μας μια μαύρη κουκίδα σαν μύγα ολοένα και μεγάλωνε μέχρι που έγινε νταλίκα όταν διασταυρωθήκαμε. Επί μία ώρα και με ταχύτητα 100 χιλιομέτρων ο οδηγός δεν έστριψε τιμόνι μέχρι το σημείο που επιτρεπόταν η στάθμευση.
Σε μισό μέτρο κάτω από την επιφάνεια της ερήμου υπάρχει αλμυρό νερό. Το νερό της βροχής συναντά το αλμυρό ανακατεύεται μαζί του γίνεται κι αυτό αλμυρό και όταν στεγνώνει σχηματίζει στην επιφάνεια το αλάτι. Μετά τη συλλογή του αλατιού από το εργοστάσιο που βρίσκεται στη λίμνη, κι όταν οι περίοδος των βροχών έχει πλέον παρέλθει, το έδαφος αρχίζει και ξεραίνεται να φουσκώνει και να πετάει στην επιφάνεια φλούδες που το μέγεθος τους εξαρτάται από το χρόνο που άρχισε τη αποξήρανση. Ταυτόχρονα παίρνει διάφορες αποχρώσεις του καφέ, με πιο σκούρο αυτό που άρχισε πρώτο. Ταξιδεύαμε μέσα στην αλατολίμνη, δεξιά κι αριστερά τα χρώματα εναλλάσσονταν σε κάθε είδους απόχρωση από το άσπρο του αλατιού μέχρι το σκούρο καφέ. Η επιφάνεια του εδάφους πότε ήταν ομαλή και πότε έμοιαζε σα να είχε περάσει τρακτέρ από πάνω της από τις μεγάλες φλούδες γης που η διαστολή του νερού και αλατιού είχε πετάξει. Ήταν αδύνατο να περπατήσεις πάνω σε κείνο το έδαφος. Κι όπως έριχναν τη σκιά του ήλιου προς την δική μας πλευρά αυτή η απέραντη σκασμένη επιφάνεια που δεν είχε τέλος βάθους, προξενούσε ένα τόσο ανατριχιαστικό θέαμα, σαν να βρήκαν διέξοδο σ αυτή την ερημιά όλες οι υπόγειες σκοτεινές δυνάμεις της γης.
Ο χώρος στάθμευσης, ήταν ο μόνος που μπορούσαμε να σταματήσουμε. Ήμασταν μόνοι μας. Περπατήσαμε άνετα πάνω της το χώμα ανακατεμένο με ήταν πολύ σκληρό. Κάπως με απογοήτευσε γιατί υπήρχαν πολλά σκουπίδια στη λίμνη ακόμα και λάστιχα αυτοκινήτων η διάβρωση του ήταν εδάφους μέτρια και δεν μπόρεσα να φωτογραφίσω εικόνες σαν αυτές που περάσαμε. Από κάποιες τρύπες φαινόταν το νερό σε βάθος μόλις δέκα εκατοστών.
Επιστρέψαμε από το ίδιο δρόμο όταν είχε σκοτεινιάσει αρκετά. Περάσαμε μέσα από την πόλη Garmeh, συνεχίσαμε σε επαρχιακό δρόμο με στροφές, στο φως των προβολέων τα βουναλάκια από άμμο με λίγα δένδρα ανάμεσα τους υποσχόταν ένα διαφορετικό τοπίο απ αυτά που μέχρι τότε ξέραμε. Φτάσαμε σ ένα χωριό με σπίτια από λάσπη και άχυρο, είχε ένα μοναδικό χωματόδρομο φωτισμένο αμυδρά από μόλις δύο κολώνες δημόσιου φωτισμού. Σε ένα σκοτεινό χωράφι που μύριζε έντονα κοπριά σταματήσαμε μπροστά στο «ξενοδοχείο» μας.
Το ξενοδοχείο μας