Ιράν Ταξίδι στο Ιράν. (Νοεμ 15)

[soudianos]

Νομίζαμε πως τα αξιοθέατα της ημέρας που είχε ξεκινήσει από την Yazd είχαν τελειώσει και θα πηγαίναμε χωρίς άλλη καθυστέρηση στον προορισμό μας. Όμως οδηγός μας ο Mehdi τυπικότατος σαν γνήσιος επαγγελματίας στη οδήγηση, εξυπηρετικός μέχρι που μάντευε τι μας άρεσε, μας άφηνε συνήθως με το αίσθημα της έκπληξης στο επόμενο βήμα μας. Γι αυτό παρέμεινε σιωπηλός όταν για πρώτη φορά στην διαδρομή μας, του ζήτησα να σταματήσει για μια φωτογραφία στον νερόλακκο με το αλάτι στην επιφάνεια του, χιλιάδες μίλια μακριά από τη θάλασσα, πρωτόγνωρο για μας που ζούμε κοντά της. Έτσι, μετά από μισή ώρα οδήγηση από τον αλατόλακκο.. φτάσαμε στο καλύτερο αξιοθέατο της ημέρας κι από τα σπουδαιότερα του ταξιδιού:

Khur Salt Lake. Η μεγαλύτερη εποχιακή αλατολίμνη στον κόσμο σύμφωνα με τους τουριστικούς οδηγούς. Η περιγραφή της και οι φωτογραφίες δεν μπορούν δώσουν την αίσθηση της εικόνας που αντικρίζαμε όταν οδηγούσαμε στον αυτοκινητόδρομο που την διασχίζει την ώρα που χαμήλωνε ο ήλιος στη Δύση του. Εκτός από την πλευρά που μπήκαμε, όλος ο υπόλοιπος κύκλος της άγγιζε στον ορίζοντα. Ήταν δρόμος διπλής κυκλοφορίας, μία ευθεία γραμμή, χωρίς κίνηση εκείνη την ώρα. Στο βάθος μπροστά μας μια μαύρη κουκίδα σαν μύγα ολοένα και μεγάλωνε μέχρι που έγινε νταλίκα όταν διασταυρωθήκαμε. Επί μία ώρα και με ταχύτητα 100 χιλιομέτρων ο οδηγός δεν έστριψε τιμόνι μέχρι το σημείο που επιτρεπόταν η στάθμευση.

Σε μισό μέτρο κάτω από την επιφάνεια της ερήμου υπάρχει αλμυρό νερό. Το νερό της βροχής συναντά το αλμυρό ανακατεύεται μαζί του γίνεται κι αυτό αλμυρό και όταν στεγνώνει σχηματίζει στην επιφάνεια το αλάτι. Μετά τη συλλογή του αλατιού από το εργοστάσιο που βρίσκεται στη λίμνη, κι όταν οι περίοδος των βροχών έχει πλέον παρέλθει, το έδαφος αρχίζει και ξεραίνεται να φουσκώνει και να πετάει στην επιφάνεια φλούδες που το μέγεθος τους εξαρτάται από το χρόνο που άρχισε τη αποξήρανση. Ταυτόχρονα παίρνει διάφορες αποχρώσεις του καφέ, με πιο σκούρο αυτό που άρχισε πρώτο. Ταξιδεύαμε μέσα στην αλατολίμνη, δεξιά κι αριστερά τα χρώματα εναλλάσσονταν σε κάθε είδους απόχρωση από το άσπρο του αλατιού μέχρι το σκούρο καφέ. Η επιφάνεια του εδάφους πότε ήταν ομαλή και πότε έμοιαζε σα να είχε περάσει τρακτέρ από πάνω της από τις μεγάλες φλούδες γης που η διαστολή του νερού και αλατιού είχε πετάξει. Ήταν αδύνατο να περπατήσεις πάνω σε κείνο το έδαφος. Κι όπως έριχναν τη σκιά του ήλιου προς την δική μας πλευρά αυτή η απέραντη σκασμένη επιφάνεια που δεν είχε τέλος βάθους, προξενούσε ένα τόσο ανατριχιαστικό θέαμα, σαν να βρήκαν διέξοδο σ αυτή την ερημιά όλες οι υπόγειες σκοτεινές δυνάμεις της γης.

Ο χώρος στάθμευσης, ήταν ο μόνος που μπορούσαμε να σταματήσουμε. Ήμασταν μόνοι μας. Περπατήσαμε άνετα πάνω της το χώμα ανακατεμένο με ήταν πολύ σκληρό. Κάπως με απογοήτευσε γιατί υπήρχαν πολλά σκουπίδια στη λίμνη ακόμα και λάστιχα αυτοκινήτων η διάβρωση του ήταν εδάφους μέτρια και δεν μπόρεσα να φωτογραφίσω εικόνες σαν αυτές που περάσαμε. Από κάποιες τρύπες φαινόταν το νερό σε βάθος μόλις δέκα εκατοστών.

Επιστρέψαμε από το ίδιο δρόμο όταν είχε σκοτεινιάσει αρκετά. Περάσαμε μέσα από την πόλη Garmeh, συνεχίσαμε σε επαρχιακό δρόμο με στροφές, στο φως των προβολέων τα βουναλάκια από άμμο με λίγα δένδρα ανάμεσα τους υποσχόταν ένα διαφορετικό τοπίο απ αυτά που μέχρι τότε ξέραμε. Φτάσαμε σ ένα χωριό με σπίτια από λάσπη και άχυρο, είχε ένα μοναδικό χωματόδρομο φωτισμένο αμυδρά από μόλις δύο κολώνες δημόσιου φωτισμού. Σε ένα σκοτεινό χωράφι που μύριζε έντονα κοπριά σταματήσαμε μπροστά στο «ξενοδοχείο» μας.

Το ξενοδοχείο μας

 

[KIKI]

Πολυ ενδιαφερον ταξιδι κανατε καπετανιο !
Ωραία ιστορια και πολυ ομορφες φωτογραφιες !

 

[dimosf]

Πολύ εντυπωσιακό!!

 

[duty_free]

παρα πολυ ωραιο!

 

[soudianos]

Μesrs. Έρημος, όαση, χωριό έχουν το ίδιο όνομα. Είμαστε 420 χιλιόμετρα Β.Α. του Ισπαχάν. Μesrs στα Φαρσί σημαίνει «Αιγύπτιος» Πριν 100 χρόνια ένας Αιγύπτιος εγκαταστάθηκε εδώ, ξανάδωσε ζωή σ αυτό τον παλιό σταθμό του δρόμου του μεταξιού και η περιοχή πήρε το όνομα της καταγωγής του. Κάτοικοι του χωριού 500 άτομα, μαγαζιά 1 εστιατόριο για τους επισκέπτες της ερήμου 1, πανδοχεία 2 και 1 υπό κατασκευή. Όλα τα σπίτια είναι σοβαντισμένα εξωτερικά από λάσπη και άχυρο για να τηρείται η παράδοση χιλιετιών. Το παραδοσιακό όμως το χαλάνε τα πολλά καλώδια πολιτισμού… που κρέμονται πάνω από τον μοναδικό κεντρικό δρόμο. Δεν είδαμε κατοίκους πλην 5-6 άτομα που εργάζονταν στο εστιατόριο. Που είναι οι υπόλοιποι; Στις εργασίες τους στις καλλιέργειες τους. Η όαση στέλνει ακόμα και σήμερα νερό από τα κοντινά βουνά αρκετό να ποτίζει μεγάλες καλλιεργημένες εκτάσεις και μαζί με τις τουριστικές δραστηριότητες δικαιολογούν την παρουσία κατοίκων στην περιοχή.

Ξημέρωσε η 7η Νοεμβρίου μέρα που ήταν γεμάτη με πρωτόγνωρες εμπειρίες και συγκινήσεις, πραγματοποίηση παιδικών ονείρων και απωθυμένων….
Ας ξεκινήσουμε όμως με το «ξενοδοχείο» καλύτερα να το λέμε πανδοχείο ή caravanserai, αυτό που είδατε στην προηγούμενη εικόνα. Η εμφάνιση του εξωτερικά παραμένει όπως ήταν τα παλιά χρόνια. Η συντήρηση που οπωσδήποτε χρειάστηκε κάποια στιγμή στα τόσα χρόνια ύπαρξης του, ακολούθησε αυτό τον κανόνα. Πάμε τώρα να μπούμε μέσα και να κοιμηθούμε…

H είσοδος. Όπως βλέπεται δεν υπάρχει πινακίδα όπως δεν είχε και παλιά. Αυτή βρίσκεται στον εσωτερικό του χώρο σε μια γωνίτσα

Η εσωτερική αυλή

Εδώ είναι ο χώρος συγκέντρωσης των πελατών σήμερα, των ταξιδιωτών της ερήμου παλιά. Μόνο ένα ζευγάρι Ιρανών ήταν οι συγκάτοικοι μας που με εντυπωσίασαν από την εμφάνιση τους και το ντύσιμο τους, οι ωραιότεροι ντόπιοι που συνάντησα στη χώρα. Η δε κοπέλλα όπως ήταν ντυμένη μπορούσε άνετα να παρουσιαστεί αλλά και να ξεχωρίζει σε οποιανδήποτε πόλη της Ευρώπης.

Τα παπούτσια έξω

Κι εδώ το δωμάτιο μας. Η παροχή του πανδοχείου στο δωμάτιο ήταν μόνο το χαλί. Ολα τα υπόλοιπα, κουβέρτες μαξιλάρια κλπ τα έφερε μαζί του ο οδηγός. Ούτε ντουλάπες είχε ούτε κρεμάστρες, μόνο δεξιά που δεν φαίνεται σχημάτιζε μια εσοχή στον τοίχο όπου τοποθετήσαμε τα μικροαντικείμενα μας. Το καλοριφέρ στο δωμάτιο δούλευε στο φούλ όλη νύχτα το ίδιο και στο μπάνιο. Στην έρημο τη νύχτα πέφτει κρύο. Το μπάνιο ήταν καινούργιο καθαρότατο αλλά ήταν κι εδώ χωρίς πετσέτες, και είχε...Ιρανική τουαλέτα, που σημαίνει βρύση με λαστιχάκι!!!! Ωραία πλυθήκαμε, μα που θα σκουπιστούμε βρε αδερφέ...!!! Τη λύση έδωσε ένα μεταχειρισμένο φανελάκι!!!!! Χαμόστρωμα λοιπόν αλλά ήταν ο καλύτερος ύπνος μας απ όλα τα ξενοδοχεία. Ξυμνήσαμε στις 0520 σύμφωνα με την εντολή του οδηγού μας

 

[chrisbd]

τουλάχιστον δεν φοβάσαι μην πέσεις απο το κρεββάτι ... άσε που φτιάχνεις και τη μέση σου..

 

[soudianos]

τουλάχιστον δεν φοβάσαι μην πέσεις απο το κρεββάτι ... άσε που φτιάχνεις και τη μέση σου..

πράγματι κάνει καλό στη μέση

 

[soudianos]

Στις 0530 ξεκινήσαμε για την έρημο περίεργοι. «Καλά!! κάθε μέρα είμαστε στην έρημο, σε τι έρημο θα πάμε και μας ξύπνησες ξημερώματα;» «Για να προλάβουμε την ανατολή του ήλιου σε μια ορισμένη περιοχή που σήμερα γίνεται στις 0550.» Φτάσαμε σε μια έρημο από άμμο. Μέχρι τότε βλέπαμε μόνο ερήμους από σκληρό χώμα επίπεδες που ένα 4x4 ταξίδευε άνετα πάνω τους. Εδώ όμως βούλιαζες και υπήρχαν πολλές ανθρώπινες πατημασιές προηγούμενων επισκεπτών. Προχώρησα σε βάθος σε σημείο όπου δεν υπήρχαν άλλων ίχνη. Το μάτι μας ήταν στραμμένο συνεχώς στην ανατολή. Η ώρα πέρασε τις 0600, έφτασε 0610, μα που είναι ο ήλιος; Ήταν κρυμμένος πίσω από τα σύννεφα στο βάθος του ορίζοντα. Η μέρα που φώτισε περισσότερο αργότερα μας επέτρεψε να δούμε θολά κάποιες σκιές. Παρόλα αυτά, το τοπίο με τις συνεχείς αμμώδες καμπύλες και τα βαθουλώματα μέχρι το σημείο που έφτανε το μάτι σου, η απέραντη ερημιά και η σιωπή δεν σε άφηναν ασυγκίνητο. Η παρουσία μερικών δενδρυλλίων θα ήταν εξυπηρετική φαντάζομαι για τους τολμηρούς πεζοπόρους στην προσπάθεια τους να διασχίζουν ένα μέρος της, ιδίως την περίοδο του Καλοκαιριού. Δεν ξέρω αν κάποιοι το τολμούν, πάντως δείχνει αρκετά ελκυστική και σε καλεί να την εξερευνήσεις.....

Στην επιστροφή σταματήσαμε στη αρχή του χωριού για να το περπατήσουμε μέχρι που θα ερχόταν η ώρα του πρωινού στο εστιατόριο

Οι ρογδιές παντού στο Ιράν

Δεξαμενή ποτίσματος με λίγα χρυσόψαρα μέσα της

Πλάστιγγα που την χρησιμοποιούν ακόμα. Τη θυμάστε?

Αγροτοτουρισμός. Όμως, οι κάτοικοι των χωριών από νωρίς το πρωί πρέπει να ταίζουν τα ζωντανά τους

Το κεφάλι μιας τεράστιας αρσενικής μας βλέπει

Εδώ η αρσενική

 

[soudianos]

Ταϊσαμε τις καμήλες, πήραμε και μεις ένα πλούσιο πρωινό στο εστιατόριο και ακολούθησε η πολυπόθητη βολτούλα με τις καμήλες που για μας ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία.
Το εστιατόριο και η φωτογραφία του Ιωσήφ όπως λέγανε τον Αιγύπτιο από το οποίο πήρε η περιοχή το όνομα του (Mesrs)

Στις 1030 αναχωρήσαμε για ένα παλιό χωριό που λέγεται Abyaneh, μνημείο παγκόσμια κληρονομιάς της Ουνέσκο. Από το Mersr βγήκαμε από διαφορετικό δρόμο απ αυτόν που πήγαμε, σε γραφικό τοπίο με αμμόλομους και στις 1300 κάναμε στάση για ξεκούραση και τσάϊ έξω από τη μικτή πόλη Αnarak. Μια πόλη της ερήμου κι αυτή, εντύπωση έκανε το χαμηλό αρχιτεκτονικό προφίλ της, χωρίς κτιριακές υπερβολές, και στο χρώμα του περιβάλοντος. Οι περισσότεροι κάτοικοι δουλεύουν στα ορυχεία που βρίσκονται στα κοντινά βουνά.

Νa-ein. Το ίδιο ήταν και η μεγαλύτερη πόλη Na-ein, ίσιοι και άνετοι δρόμοι, ωραία αρχιτεκτονική, πολλά τα αξιοθέατα στην πόλη και στη γύρω περιοχή το όνομα της λέγεται ότι το πήρε από κάποιο επίγονο του Νώε της παλαιάς διαθήκης. Σταματήσαμε στη πόλη και είδαμε το παλαιότερο τζαμί 1100 ετών της Περσίας, και το διπλανό μουσείο. Το Jameh Mosque κτίστηκε τα πρώτα χρόνια της επικράτησης των Αράβων στη Περσία.

Συνεχίσαμε για τον προορισμό μας περάσαμε έξω από την πόλη Ardestan και στην πινακίδα που έγραφε δεξιά προς Kashan, στρίψαμε αριστερά με κατευθυνση δυτική. Οι πρωτες ψιχάλες έκαναν την εμφάνιση τους, αργότερα το τοπίο άλλαξε ριζικά, μπήκαμε σε μια κοιλάδα κλειστή από βουνά, δάση, καλλιέργειες, πράσινο, ομίχλη με τη βροχή να δυναμώνει, ένα μέρος διαφορετικό από την έρημο που τόσες μέρες βλέπαμε.
Πλησιάζοντας η κοιλάδα γίνηκε φαράγγι, τα σύννεφα κάλυπταν τις κορυφές των καταπράσινων βουνών, τοπίο που θύμιζε Πήλιο, σε κάποιο σημείο μια μπάρα κατεβασμένη και μας ζήτησαν εισιτήριο 50.000 ριάλ, τέλος πάνω που σε μια πλαγιά σε υψόμετρο 2.100 μέτρων είδαμε κτισμένο το παλιό χωριό Abyaneh.

 

[soudianos]

Abyaneh. Διάσημο ιστορικό παλιό χωριό της Περσίας με 280 περίπου κατοίκους. Ευχάριστοι και χαμογελαστοί οι κάτοικοι ιδίως οι γριούλες που φορούν την παλιά τοπική ενδυμασία των Περσών, και μιλούν τα Φαρσί μαζί με ίχνη περσικής διαλέκτου της εποχής της δυναστείας των Σασανιδών. Φτάσαμε νύχτα γύρω στις επτά και υπό βροχή στο ξενοδοχείο Viouna 500, μέτρα πριν το χωριό. Υπάρχει κι άλλο ένα μόνο ξενοδοχείο σε πιο ψηλό σημείο του χωριού. Οι τουρίστες σπάνια διανυχτερεύουν εδώ διότι σε 2-3 ώρες έχουν κάνει τη επίσκεψη τους και επιστρέφουν με το ίδιο μεταφορικό μέσο που τους έφερε. Συνήθως έρχονται από την Κασάν που είναι μία ώρα απόσταση ή μπορούν να βάλουν την Abyaneh ενδιάμεσο σταθμό Ισπαχάν-Κασάν η αντίστροφα. Εμείς όμως μετά από 300 χιλιόμετρα διαδρομής από την Messrs θα διανυχτερεύσουμε εδώ αναγκαστικά (η τελευταία μας διανυκτέρευση στην Περσία) και οι μόνοι άλλοι πελάτες ήταν ένα ζευγάρι Ιρανών. Έτσι μετά τη χθεσινοβραδινή διανυκτέρευση στο χαλί του CaravanSerai μας τακτοποίησαν σ ένα υπέροχο δωμάτιο, καθαρό, μεγάλο με πεντακάθαρο μπάνιο ιρανικό… και ευρωπαϊκό, και με ένα τεράστιο μπαλκόνι απ όπου βλέπαμε την απέναντι πλαγιά κρυμμένη στα σύννεφα και την ομίχλη. O κλιματισμός δούλευε κανονικά όλη τη νύχτα γιατί το υψόμετρο του χωριού είναι στα 2.100 μέτρα. Αμέσως μετά πήραμε βραδινό στην τεράστια τραπεζαρία με μενού ψάρι παραγωγής του χωριού από τα κοντινά ποταμάκια. Επίσκεψη στο χωριό κείνη την ώρα δεν μπορούσαμε να κάνουμε, πρώτον λόγω βροχής και δεύτερον τη νύκτα όλα είναι κλειστά. Όμως την επόμενη μέρα η λιακάδα διέλυσε όλη την καταχνιά και μπορέσαμε να περιπλανηθούμε στα σοκάκια του όπως θα δείτε στις εικόνες.

Ττο ξενοδοχείο

Το χωριό απ το μπαλκόνι μας

Υπαίθριος χώρος του ξενοδοχείου, το Abyaneh είναι δημοφιλής προορισμός για τους ντόπιους τουρίστες και τις οικογένειες τους κατα τους ζεστούς μήνες του καλοκαιριού

Abyaneh

τζαμί μουσείο

ΤΣΑΙ μπαρ

έξω από το χωριό προς την πλευρά των βουνών

Κλειδαριά πόρτας. Κρατάμε το ξύλινο κλειδί από το μικρό στέλεχος, βάζουμε το χέρι μας στην τρύπα, βρίσκουμε τη εσοχή εκεί που εφαρμόζει και τραβάμε την μπάρα της πόρτας που βρίσκεται από το μέσα μέρος. Με τον αντίθετο τρόπο κλειδώνει

Φωτό από πίνακα του μουσείου: Αριστερά το καλό!! πράσινο, νερό, ζωή. Δεξιά το κακό ....

 

[soudianos]

Kashan.
Μετά την επίσκεψη μας στο χωριό Abyaneh πήραμε το ίδιο δρόμο απ όπου ήρθαμε για να πάμε στην πόλη Kashan την τελευταία πόλη του ταξιδιού μας. Νάμαστε ξανά στην καταπράσινη κοιλάδα αλλά πολύ σύντομα συναντήσαμε το γνωστό μας ερημικό τοπίο καθημερινός σύντροφος της περιήγησης μας στην Περσία. Μετά από μία ώρα μπήκαμε στη δενδροφυτεμένη ευθεία που οδηγεί στην πόλη, κοινό χαρακτηριστικό όλων των πόλεων της χώρας τις οποιες επισκεφτήκαμε, που καλοσορίζουν τον επισκέπτη ξεκουράζοντας τον από το μονότονο χωμάτινο χρώμα της ερήμου. Εδώ θα δούμε το Sultan Amir Ahmad Bad με την μοναδική του ταράτσα, κάποια παλιά ιστορικά σπίτια από τα πολλά που έχει η πόλη, τον Fin Garden και θα κάνουμε την απαραίτητη... επίσκεψη στο παζάρι της πόλης.

Απίθανα κομψοτεχήματα σ' αυτό το κτήριο

Sultan Amir Bath

H ταράτσα του

Κι εγώ μέσα!!!! χαλάω την τέχνη

 

[soudianos]

Συνεχίζουμε με την Κashan όπου βρίσκονται ίχνη ερειπίων 9.000 ετών και που λέγεται ότι είναι η πόλη των τριών Μάγων τωνν Χριστουγέννων

Fin Garden. O πιο παλιός κήπος του Ιράν. Ένα μοναδικό αρδευτικό σύστημα. Το αρνητικό: η μονοτονία με μεγάλα δένδρα κυρίως.

Έξω από την είσοδο του κήπου υπάρχουν μικρομάγαζα τουριστικού ενδιαφέροντος καθώς και το όμορφο εστιατόριο που βλέπετε με το συντριβάνι.