Γερμανία Στο σταθμό του Μονάχου

[psilos3]

Μια ηλιόλουστη χειμωνιάτικη Κυριακή



Ωραίο πράγμα οι βραδινές πτήσεις. Σου εξασφαλίζουν αυτομάτως σχεδόν άλλη μια μέρα στον προορισμό σου, όπου μπορείς να κάνεις και να δεις πολλά περισσότερα πράγματα τα οποία δεν είχες μέχρι τη στιγμή εκείνη προλάβει.

Έχοντας αυτή τη συζήτηση και καταστρώνοντας παράλληλα τα σχέδια μας κατεβήκαμε έτοιμοι κι αποφασισμένοι για πρωινό όπου δόθηκε -άλλη μια- μάχη, έχοντας αφήσει πρωτίστως τα σακίδια μας στα ειδικά αυτόματα ντουλάπια (με χρέωση) του ξενοδοχείου. Θα ήταν περίπου 11 όταν βγαίναμε προς εξερεύνηση μέσω της Elisenstraße, με σκοπό να κατευθυνθούμε προς όσα αξιοθέατα είχαμε σημειωμένα:

Από τα πρώτα κιόλας βήματα διαπιστώσαμε πως ο καιρός μας έκανε ανέλπιστο χατίρι για Φλεβάρη μήνα, με το γυαλί ηλίου μάλιστα να κρίνεται απαραίτητο, όπως ήταν και οι στάσεις στο κτήριο του παλαιού χρηματηστιρίου «alte börse» και στη μπαρόκ εκκλησία της Αγίας τριάδας «Dreifaltigkeitskirche» ,κατασκευής του 1718:

Ο χάρτης μας οδηγούσε ευθεία προς την «Promenadeplaz», ένα μικρό παρκάκι γνωστό για τα αγάλματα που βρίσκονται εκεί στη σειρά, όπως αυτό του ηγεμόνα «Maximilian II» ή του αναγεννησιακού συνθέτη «Orlando di Lasso», ωστόσο άλλο ήταν αυτό που μας τράβηξε την περιέργεια σε σημείο να αναρωτηθούμε αν βλέπουμε καλά ή όχι:

Αυτό δεν ήταν άλλο από ένα υπαίθριο μνημείο (έως μνημόσυνο) θα έλεγε κανείς που είχε στηθεί στη βάση ενός εκ των αγαλμάτων, αφιερωμένο εξολοκλήρου στον Michael Jackson τον οποίο και σιχαίνομαι για χίλιους δυο λόγους, αλλά δε μπορώ να πω τίποτα για την καλλιτεχνική του αξία:

Προχωρούσαμε στην «Windenmacherstraße» με την κοινή διαπίστωση και των τριών για την ομορφιά του κέντρου που δεν είχαμε ανακαλύψει έως τότε:

Τυχαία (δε το χα στις σημειώσεις μου) πέσαμε και πάνω στο μνημείο δολοφονίας του ακτιβιστή & σοσιαλιστή δημοσιογράφου «Kurt Eisner» που δολοφονήθηκε στο σημείο αυτό από έναν ακροδεξιό το 1919, του οποίου την ιστορία υποσχέθηκα να ψάξω μόλις γυρνούσαμε.

Επόμενη και απαραίτητη φωτογραφική στάση αποτέλεσε η κοντινή πλατεία με το κτήριο του εθνικού θεάτρου «Max-Joseph Platz», που πήρε το όνομα της από τον ομώνυμο βασιλιά:

Εκεί βρίσκεται και το σημείο εκκίνησης της μεγάλης λεωφόρου «Maximilianstraße» την οποία αφήσαμε για λίγο πιο μετά, καθώς είχαμε άλλα σχέδια που έπρεπε να πραγματώσουμε:

Αναφέρομαι φυσικά στο μεγαλύτερο παλάτι της πόλης, το κάστρο «Münchner Residenz» ,ένα μνημειώδες συγκρότημα κτηρίων αναγεννησιακού, μπαρόκ κ.α. ρυθμών, που από το 1508 έως το 1918 ήταν η έδρα των δουκών, των εκλογέων και των βασιλιάδων της Βαυαρίας:

Ξεχωρίζει βέβαια η διπλανή ιταλικού στυλ εκκλησία του 1690 «Theatinerkirche» που βγήκαμε να θαυμάσουμε προς στιγμήν προτού επιστρέψουμε για βόλτα στην εσωτερική αυλή του κάστρου στο πάρκο «Hofgarten»:

Αυτό που χρειαζόμασταν οπωσδήποτε ήταν μερικές στιγμές χαλάρωσης πριν την απαιτητική συνέχεια (και καμιά μπύρα αλλά δε σας το λέω) κάτι που έγινε κάτω από τον ζεστό ήλιο, σ’ ένα υπέροχο παγκάκι απέναντι από την καγκελαρία της Βαυαρίας «Bayerische Staatskanzlei»

Θέλαμε να απολαύσουμε την εξαιρετική αυτή ημέρα όσο περισσότερο μπορούσαμε, κάτι που γίνεται βεβαίως αποκλειστικά με ποδαρόδρομο, έτσι επιστρέψαμε όπως είπα και πιο πριν στην Maximilianstraße, περνώντας αρχικά από το κυβερνητικό κτήριο «Regierung von Oberbayern» και φτάνοντας λίγο μετά και στην πλατεία «Maxmonument» με το ομώνυμο άγαλμα, αφιερωμένο στον βασιλιά Maximilian II:

Ήταν η πρώτη φορά που θα συναντούσαμε τον ποταμό «Isar» που διασχίζει την πόλη και την ευρύτερη περιοχή, ακριβώς πάνω απ’ το νησάκι του Prater, το οποίο και συγκρατεί θα έλεγε κανείς τη γέφυρα «Maximiliansbrücke», οχημάτων και πεζών:

Το Au-Haidhausen ήταν πλέον το διαμέρισμα της πόλης όπου βρισκόμασταν, και χωρίς να έχουμε κάτι ιδιαίτερο στα υπόψιν θα κάναμε μια βόλτα και θα επιστρέφαμε μάλλον σύντομα, ωστόσο η παρατηρητικότητα του Νίκου μας έκανε ν’ αναθεωρήσουμε. Για ελάτε λίγο μαζί μου, βλέπω κάτι ωραία ενδιαφέροντα σημαιάκια:

Μα τι ωραίο μέρος! Το σωστό, το τίμιο, το βαυαρικό το κλασσικό Biergarten αγαπητοί φίλοι, το ανοικτό ρεστοράν «Hofbräukeller» βρέθηκε την κατάλληλη στιγμή προκειμένου να επιβραβεύσει με μερικές ωραίες βαρελίσιες λίτρου την προσπάθεια της όλης ημέρας:

Αρκετά πιο γεμάτοι και ικανοποιημένοι πλέον κατηφορίζαμε προς το νησί, περνώντας πρώτα κι από τον εντυπωσιακό ναό «Pfarrkirche St. Johann Baptist» και τη μικρή πλατεία Johannis Plaz που βλέπαμε από ώρα:

Σειρά είχε η βόλτα νοτίως προς την κατεύθυνση του ποταμού και η θέαση μιας ακόμα εντυπωσιακής εκκλησίας, της Ευαγγελικής-Λουθηρανικής του Αγίου Λουκά «St. Lukas Kirche» που ανεγέρθηκε μεταξύ 1893 & 1896 για να καλύψει τις ανάγκες του αυξανόμενου αριθμού πιστών:

Η ομολογουμένως εξαιρετική αυτή διαδρομή περιμετρικά του ιστορικού κέντρου μας έφερε στοχευμένα και στην «Isartor» την τρίτη και τελευταία γοτθική πύλη της οχύρωσης της πόλης αρχικής κατασκευής 1337, κλείνοντας με την εκκρεμότητα της επίσκεψης και στις τρεις με τον τρόπο αυτό:

Τι έμενε; Η λεγόμενη ώρα του παιδιού, αφιερωμένη αποκλειστικά από μας για εμάς, και μιας και το Le Clou ήταν δίπλα δε το σκεφτήκαμε στιγμή. Άνετο κάθισμα στο μπαρ ακριβώς κάτω από την κρεμασμένη Chopper μηχανή, εξαίρετα τοπικά βαρέλια και αρκετά παγωμένα Fireball, προς τιμή και ανάμνηση της εκδρομής στη Νέα Ορλεάνη έτσι για το καλό:

Το ρολόι έλεγε κοντά πέντε το απόγευμα όταν βγήκαμε κατευθυνόμενοι αρχικά προς το κέντρο μέσω του διπλανού ρωμαιοκαθολικού ναού του Αγίου Πέτρου (που να χωρέσει ο 91 μέτρων πύργος του στη φωτογραφία, γνωστός ως ο παλαιότερος καταγεγραμμένος ενοριακός ναός στο Μόναχο:

Θα ήταν και η τελευταία φορά που περνούσαμε από τη Marienplatz, παρατηρώντας καλύτερα και τη στήλη «Mariensäule» στην οποία δεν αναφέρθηκα, με το άγαλμα της προστάτιδας της Βαυαρίας να ξεχωρίζει, ένα ακόμη από τα πολλά μνημεία που περιλαμβάνεται στον κατάλογο των αρχιτεκτονικών μνημείων του Μονάχου:

Είχαμε μπει για τα καλά στο δρόμο της επιστροφής…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Προετοιμασία & σχεδιασμός εκδρομής



Το μεγάλο ζητούμενο όπως έγραψα και στον πρόλογο μου γι’ αυτή την εκδρομή ήταν το κόστος του αεροπορικού εισιτηρίου, το οποίο έβρισκα σταθερά από 160 ευρώ και πάνω όσες φορές είχα ψάξει. Έτσι όταν ήρθε τον Οκτώβριο του ’23 η προσφορά της Aegean σπάζοντας το όριο των 100€ δε το σκεφτήκαμε λεπτό, πληρώνοντας γύρω στα 80€ κατ’ άτομο για την πτήση μετ’ επιστροφής, σε «άκυρο» βέβαια τριήμερο (τέλη Φλεβάρη) γεγονός που παίζει το ρόλο του στην τελική τιμή.

Από τη στιγμή που είχε βγει από τη μέση το δύσκολο ζήτημα τα υπόλοιπα δε θα μας προβλημάτιζαν, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα μες την αφέλεια μου. Αρκούσε όμως μια ματιά στις πλατφόρμες κράτησης προκειμένου να καταλάβω ότι μόνο έτσι δεν είναι, μιας και μιλάμε όντως για ακριβές περιπτώσεις διαμονής στη Βαυαρική πρωτεύουσα.
Κάπως έτσι καταλήξαμε στην πιο προσιτή επιλογή του «THE 4YOU Hostel & Hotel Munich» με κόστος 221€ και για τους τρεις για δύο βράδια σε ιδιωτικό δωμάτιο με μπάνιο, μαζί με μια κερασμένη μπύρα την ημέρα (ωραία πράγματα) στο bar του ισογείου, όχι όμως το πρωινό το οποίο και πληρώσαμε 5€ έκαστος επιτόπου κι άξιζε με το παραπάνω τα χρήματα του. Μη ρωτάτε που, τα είπαμε, δίπλα στο Σταθμό του Μονάχου…

Όφειλα βεβαίως να τσεκάρω και τα υπόλοιπα διαδικαστικά, διαπιστώνοντας σε πρώτη φάση πόσο μακριά είναι το αεροδρόμιο από την πόλη, καθώς επίσης και για το εισιτήριο του τρένου που δε το λες λίγο (27,60€ μετ’ επιστροφής) το οποίο όμως δε μπορούσα να προαγοράσω και θα γινόταν επιτόπου.

Τι απέμενε; Προφανώς η συμπλήρωση του γνωστού χάρτη της google με όσα αξιοθέατα προλαβαίναμε και θέλαμε να δούμε κυρίως στο κέντρο της πόλης, καθώς και οι διαδρομές για το μνημείο εκτός πόλης ώστε να είμαστε ενήμεροι προκειμένου να αξιοποιήσουμε καλύτερα το χρόνο μας καιρού επιτρέποντος πάντα.

Κάτι καταφέραμε νομίζω…

 

[Smaragda53]

Πως και πως περιμενα αυτό το ταξίδι σου Ψηλέ! Είπαμε, έχω ιδιαίτερους δεσμούς με το Μόναχο και πηγαίνω βέβαια αεροπορικώς. Αλλά μια φορά, μία και μοναδική φορά το 1968 μεσουσης της δικτατορίας, πήγαμε με το σχολειο σε ανταλλαγή οικογενειων στο Ανόβερο για ένα μήνα με το τραίνο, το 1968 φαντάζεσαι! Διασχίσαμε τη Γιουγκοσλαβια του Τίτο, την Αυστρία και κατεβήκαμε στο σταθμό του Μονάχου. Ειχαμε μιση μερα ξεναγηση στην πολη πριν αλλαξουμε τραινο για Ανοβερο. Δεν θα ξεχάσω πόσοι Έλληνες κυκλοφορουσαν στο σταθμο και ρωτούσαν με λαχταρα νέα από την Ελλάδα, ανάμεσα τους και "καρφια" φαντάζομαι. Είναι μερικά πράγματα που ακόμα κι αν είσαι 15 χρόνων τοτε, σου εντυπωνονται για παντα.

 

[psilos3]

Πως και πως περιμενα αυτό το ταξίδι σου Ψηλέ! Είπαμε, έχω ιδιαίτερους δεσμούς με το Μόναχο και πηγαίνω βέβαια αεροπορικώς. Αλλά μια φορά, μία και μοναδική φορά το 1968 μεσουσης της δικτατορίας, πήγαμε με το σχολειο σε ανταλλαγή οικογενειων στο Ανόβερο για ένα μήνα με το τραίνο, το 1968 φαντάζεσαι! Διασχίσαμε τη Γιουγκοσλαβια του Τίτο, την Αυστρία και κατεβήκαμε στο σταθμό του Μονάχου. Ειχαμε μιση μερα ξεναγηση στην πολη πριν αλλαξουμε τραινο για Ανοβερο. Δεν θα ξεχάσω πόσοι Έλληνες κυκλοφορουσαν στο σταθμο και ρωτούσαν με λαχταρα νέα από την Ελλάδα, ανάμεσα τους και "καρφια" φαντάζομαι. Είναι μερικά πράγματα που ακόμα κι αν είσαι 15 χρόνων τοτε, σου εντυπωνονται για παντα.

Υπέροχη για άλλη μια φορά η τοποθέτηση και οι εμπειρίες σου, ευχαριστώ.

 

[psilos3]

Guten Abend München



Να ναι καλά το lounge της Aegean που ακόμα δέχεται τα ασημένια μέλη και δε μας δίνει πόρτα όπως στην Αθήνα, με τα εξαίρετα ουισκάκια του που σίγουρα κάνουν την πτήση πολύ πιο εύκολη:

Μια πτήση με ιδιαίτερα καλό καιρό κι ένα πολύ ωραίο ηλιοβασίλεμα ψηλά πάνω απ’ τα σύννεφα:

Δυο ώρες παρά κάτι και να ‘μαστε στο χαοτικό αεροδρόμιο της πόλης, όπου έπρεπε να περπατήσουμε αρκετά καθώς και να επιβιβαστούμε σε εσωτερικό λεωφορείο προκειμένου να βρούμε τελικά την πολυπόθητη έξοδο είκοσι λεπτά μετά, προς ένα ανοικτό χώρο με αρκετά καταστήματα αλλά και τη μπουτίκ γνωστής ποδοσφαιρικής ομάδας της πόλης την οποία και σιχαίνομαι όσο τίποτα:

Εκδώσαμε το τσουχτερό εισιτηριάκι από τους αυτόματους πωλητές κι επιβιβαστήκαμε στο αγαπημένο μου γερμανικό S τρένο που μας έφερε 45 λεπτά μετά στο γνωστό σημείο, μη τα ξαναλέω θα με πείτε κουραστικό:

Ο Νίκος είχε φτάσει από Αθήνα και μας περίμενε ήδη, μαζί με τα 3 ποτά καλωσορίσματος, κάτι που συμφωνήσαμε ότι κανονικά θα έπρεπε να συμβαίνει σε κάθε κατάλυμα αυτού εδώ του πλανήτη:

Δεν είχαμε να κάνουμε πάρα πολλά, έτσι αφού ήπιαμε το μπυράκι μας, αφήσαμε τα πράγματα και προπληρώσαμε το πρωινό της επόμενης ημέρας, ξεχυθήκαμε στους δρόμους για την πρώτη αναγνωριστική, περνώντας αρχικά από το δικαστικό κτήριο «Justizpalast» και την κεντρική πλατεία «Karlsplatz» που απ’ ότι διαβάζω οι ντόπιοι την αποκαλούν «Stachus», με τη Γοτθική πύλη του 19ου αιώνα και το κλειστό φυσικά λόγω εποχής σιντριβάνι να ξεχωρίζουν:

Από κει ξεκινάει ο πεζόδρομος «Neuhauser Straße», ο μεγαλύτερος και πιο διάσημος της παλιάς πόλης του Μονάχου, περιστοιχισμένος από σημαντικά μνημεία, καταστήματα, εστιατόρια κ.α.

Πρώτο εξ αυτών η Ιησουίτική εκκλησία που φτιάχτηκε στα τέλη του 16ου αιώνα του «Αγίου Μιχαήλ» με την χαρακτηριστική μπαρόκ αρχιτεκτονική της:

Ακολούθως ο καθολικός ναός «Frauenkirche» στον οποίο θα επανερχόμασταν με το φως της ημέρας:

Η απαραίτητη στάση έγινε όπως είναι λογικό στη διάσημη «Marienplatz», την κεντρικότερη πλατεία στην καρδιά της πόλης από το 1158. Αν κάτι ξεχωρίζει σ’ αυτήν δεν είναι άλλο από το εκπληκτικό νέο δημαρχείο «Neues Rathaus» που φιλοξενεί από το 1874 την κυβέρνηση της πόλης μαζί με διοικητικές υπηρεσίες:

Περπατήσαμε πολύ τολμώ να πω, έχοντας κατά νου την αναζήτηση κάποιου φιλόξενου μπαρ, σπορ που δεν ήξερα πόσο δύσκολο μπορεί ν' αποδειχτεί στο Μόναχο το βράδυ της Παρασκευής. Από ήττα σε ήττα, από γεμάτο μαγαζί σε ασφυκτικά γεμάτο, γεγονός που μας έκανε να περιπλανιόμαστε άδικα χωρίς να καταφέρουμε να βρούμε κάπου να σβήσουμε τη δίψα μας. Πραγματικά δε θυμάμαι να έχω ξαναπάθει κάτι τέτοιο πουθενά, πέρα απ’ τη Θεσσαλονίκη στις καλές εποχές της!

Με τα πολλά βγήκαμε ως την «Sendlinger Tor», μια από τις τρεις εναπομείνασες Γοτθικές πύλες οχύρωσης της παλιάς πόλης (την άλλη την είδατε πιο πάνω) στο νότιο άκρο αυτής. Παρόμοια τύχη και στο διπλανό μπαράκι, με την ουρά να περιμένει ανώφελα.

Έχοντας πλέον συγχιστεί έως απογοητευτεί, το αετίσιο μάτι ενός εκ των τριών έπεσε πάνω σε ένα κενό μιας μπάρας την ώρα που περνούσαμε απ’ έξω, από ένα αδιάφορο κατά τα άλλα για τα γούστα μας μαγαζί με ωραίες & τίμιες βαρελίσιες όμως. Δε βαριέσαι, τέτοια ώρα – τέτοια λόγια:

Με αυτόν τον τρόπο λίγες ώρες μετά κι αφού πρώτα κάναμε μια στάση για ένα παραδοσιακό Γερμανικό Doner kebab που τιμώ άλλωστε κάθε φορά που βρίσκομαι στη χώρα, γυρίσαμε προς το σταθμό και το ξενοδοχείο μας,

καθώς μας περίμενε μια πολύ γεμάτη μέρα…

 

[varioAthens]

Αχ αυτη η πρωτη βολτα με το που φτανεις σε εναν προορισμο... ειδικα αν ειναι και βραδυ!

 

[psilos3]

Αχ αυτη η πρωτη βολτα με το που φτανεις σε εναν προορισμο... ειδικα αν ειναι και βραδυ!

Ειδικά άμα είναι και εκτός Ευρώπης που κοιτάς δεξιά - αριστερά σα το χαζό!

 

[psilos3]

Στο στρατόπεδο του θανάτου v2



Αντιλαμβάνεστε πως πρόκειται για ένα δύσκολο κεφάλαιο της παρούσας ιστορίας που θα καταλάβω όσους θέλουν να το προσπεράσουν και να πάνε κατευθείαν στο επόμενο, όπως επίσης καταλαβαίνω γενικότερα όσους εκδράμουν κι αποφεύγουν να επισκεφτούν τέτοια μέρη μαρτυρίου διότι δε το αντέχουν. Αυτούς που δε μπορώ να καταλάβω στη ζωή μου είναι μόνο όσους δε γνωρίζουν…

Έχει ανοίξει πολλές φορές η συζήτηση για το αν χωράνε τέτοιες επισκέψεις ανάμεσα σ’ ένα ταξίδι που γίνεται ως συνήθως για διασκέδαση, νομίζω και στη δική μου πρώτη ιστορία για την Πολωνία (εξ ου και ο τίτλος του κεφαλαίου), με τις απόψεις να διαφέρουν και να ναι όλες σεβαστές. Στη περίπτωση μας, παρόλο που με τον Νίκο είχαμε σχετικά πρόσφατη την επίσκεψη στο Auschwitz δε σκεφτήκαμε επ’ ουδενί να μη πραγματοποιήσουμε τη συγκεκριμένη, παρά μόνο εάν δεν ήταν εφικτό για λόγους μεταφοράς ή άλλους σηματντικούς ανασταλτικούς παράγοντες.

Σηκωθήκαμε λοιπόν νωρίς το πρωί του Σαββάτου προκειμένου να κατέβουμε για το -μέχρι σκασμού- εξαίρετο πρωινό του ξενοδοχείου και κατόπιν να ετοιμαστούμε για να κατέβουμε προς τον κεντρικό (ξέρετε ποιον) σταθμό:

Είκοσι λεπτά διαρκεί η διαδρομή του S2 μέχρι την μικρή πόλη με εισιτήριο κόστους 5,80€, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται κι αυτό του λεωφορείου 726, το οποίο 5-6 λεπτά αργότερα οδηγεί στον περιβάλλοντα χώρο και κατόπιν στη φριχτή πύλη του στρατοπέδου συγκέντρωσης Νταχάου (Dachau Konzentrationslager):

Είχαμε ήδη ψάξει τις επισκέψιμες ημέρες και ώρες μέσω ενός email που στείλαμε προκειμένου να σιγουρευτούμε ότι ο χώρος του μνημείου λειτουργεί κανονικά, καθώς επίσης και το γεγονός πως η είσοδος είναι ελεύθερη και δε προσφέρεται κάποια ξενάγηση:

Έχοντας στη μνήμη όπως προείπα την εμπειρία του Auschwitz-Birkenau, καταλαβαίναμε λίγο – πολύ τι βλέπαμε κινούμενοι αρχικά εξ δεξιών βάσει της μορφολογίας του χώρου, όπου σε ένα από τα κτήρια βρήκαμε αρχικά και ακουστικές πληροφορίες:

Η περιγραφή εξηγούσε πως το κτήριο που διαβαίναμε αφορούσε κελιά σημαινόντων προσώπων, από τα ουκ ολίγα που βρέθηκαν φυλακισμένα στον τόπο αυτό:

Το Dachau ήταν ένα από τα πρώτα και σίγουρα το μακροβιότερο στρατόπεδο συγκέντρωσης των ναζί που άνοιξε το 1933 από τον «αρχιτέκτονα» του ολοκαυτώματος Heinrich Himmler, αρχικά για τους πολιτικούς αντιπάλους του Χίτλερ, διευρύνθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου και για όλους τους υπόλοιπους:

Το συγκεκριμένο στρατόπεδο συγκέντρωσης χρησίμευσε και ως «πρότυπο» για τα επόμενα που ακολούθησαν ανά την κατεχόμενη Ευρώπη, σκορπώντας το θάνατο σε ότι οι ναζί όριζαν ως αντίθετο, σε συνδυασμό βέβαια πρώτα με την εκμετάλλευση ως εργατικά χέρια που πάντα ήθελαν οι βιομήχανοι – υποστηρικτές του καθεστώτος.

Είναι αδύνατο να μη σου βαρύνουν τη ψυχή όσα βλέπεις σε τέτοιους χώρους, από τα προσωπικά αντικείμενα σίτισης και τη χαρακτηριστική ριγέ στολή των κρατουμένων, ως τον απάνθρωπο χώρο των ιατρικών πειραμάτων:

Η πρώτη αυτή περιήγηση κατέληγε σ’ ένα θάλαμο που ήταν αφιερωμένος στους μη Γερμανούς κρατούμενους που φυλακίστηκαν και μαρτύρησαν στο Νταχάου, με πινακίδες και θυρεούς κυριολεκτικά απ’ όλες τις γωνιές της Ευρώπης. Μεταξύ άλλων εκεί βρίσκεται και η πρώτη πύλη του τότε στρατοπέδου με το ανατριχιαστικό σύνθημα «Arbeit macht frei» (η εργασία απελευθερώνει) που συναντά κανείς σε πολλά εξ αυτών:

Είχαμε ήδη δει πολλά, γνωρίζοντας όμως πως ακολουθούσαν τα ακόμη χειρότερα όπως συμβαίνει σε τέτοια μνημεία, ικανά να σου υπενθυμίσουν καμιά φορά πόσο τυχερός είσαι που δε γεννήθηκες απλά στο λάθος μέρος…

Περάσαμε την πρώτη γέφυρα με κατεύθυνση τα κτήρια κράτησης – δωμάτια (ο θεός να τα κάνει) των υπόλοιπων κρατουμένων:

Υποσιτισμένοι, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον περιμένοντας τη στιγμή της ελπίδας που θα τους έσωζε από τον βέβαιο θάνατο τους, κάτι που εν τέλει έγινε στις 29 Απριλίου του 1945 από το συμμαχικό στρατό των ΗΠΑ, γλιτώνοντας βέβαια έναν ελάχιστο αριθμό κρατουμένων που κατάφεραν να βγουν ζωντανοί απ΄το κολαστήριο:

Σε όλους αυτούς είναι αφιερωμένα και τα ιδιαίτερα θρησκευτικά μνημεία που συναντά κανείς στο σημείο εκείνο του Νταχάου, λίγο πριν φτάσουμε στην κατάληξη και τις στιγμές της απόλυτης φρίκης:

Αυτό που περιγράφω δεν είναι τίποτε άλλο φυσικά από τους τόπους μαζικής εξόντωσης, επισκέψιμους για το κοινό πίσω από ακόμη μια τάφρο με ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα:

Οι γνωστοί θάλαμοι αερίων και δίπλα οι φούρνοι καύσης του στρατοπέδου συγκέντρωσης, βγαλμένα από τη πιο νοσηρή ανθρώπινη φαντασία και τα δύο. Δε χρειάζεται να αναλύσω περισσότερο, νομίζω όλοι αντιλαμβάνεστε:

Βγήκαμε προς τα έξω έχοντας ολοκληρώσει την επίσκεψη, αγοράζοντας παράλληλα από ένα νεράκι μιας και ο λαιμός είχε κολλήσει. Αμίλητοι πήραμε το λεωφορείο της επιστροφής και φτάσαμε ως την πόλη του Νταχάου στην οποία αρκεστήκαμε σε μια σύντομη βόλτα πριν ξαναμπούμε στον υπερβολικά γεμάτο συρμό για το Μόναχο.

Δεν είχαμε όρεξη για τίποτα περισσότερο στην περιοχή, ήταν υπέρ-αρκετά όσα είχαμε δει και χρειαζόμασταν την επαναφορά μας στην εκδρομή…

 

[varioAthens]

Συγκλονιστικο...

 

[Sam-chal]

Μόνο ανατριχίλα, όπως και στα Άουσβιτς, Μπίρκεναου...

 

[psilos3]

Πίσω στα ωραία της Βαυαρικής πρωτεύουσας



Το τρενάκι μας άφησε στον -γνωστό πλέον- σταθμό, έτσι δίχως να χάσουμε χρόνο κατηφορίσαμε προς την ίδια διαδρομή που είχαμε κάνει και το προηγούμενο βράδυ, αρχικά με στόχο να πάρουμε μια καλύτερη εικόνα από τα αξιοθέατα που βρίσκονται στην ίδια διαδρομή, όπως για παράδειγμα το δικαστικό κτήριο και η περίφημη πύλη «Karlstor» που δείχνει (και είναι) νεότερη από την αρχική της κατασκευή, μιας και υπέστη ουκ ολίγες επιδιορθώσεις στο πέρασμα των ετών:

Με το που πιάσαμε τον πεζόδρομο Neuhauser θυμηθήκαμε και τη δίψα που μας διακρίνει σε τέτοιες εκδρομές, θέλοντας ανώφελα όπως αποδείχτηκε να κάνουμε στάση σε μια κλασσική Βαυαρική μπυραρία όπως η εξαιρετική «Augustiner Stammhaus» που ήταν και στις σημειώσεις μου. Όχι τραπέζι, όχι σκαμπό, ούτε σκαμνί δε μπορούσες να βρεις εκείνη την ώρα, μιας και εκτός των άλλων έπαιζε και η σιχαμένη ομάδα λίγο μετά οπότε λογικό ήταν οι περισσότεροι Γερμανοί πριν το γήπεδο να βρίσκονται στις μπυραρίες:

Προχωρήσαμε έτσι προβληματισμένοι, συναντώντας όλο και περισσότερο κόσμο στα βασικά σημεία, χωρίς να χάνουμε την ελπίδα μας.

Οφείλαμε αρχικά ένα πέρασμα από τον πανύψηλο και χαρακτηριστικό ναό της παναγίας «Frauenkirche» με τους δύο 98μετρους θολωτούς πύργους, που εγκαινιάστηκε το 1494 παρακαλώ:

Και να που ο καλός θεούλης των ταξιδιωτών επιβράβευσε την πίστη μας μ’ ένα φιλόξενο τραπέζι που βρέθηκε από σπόντα στο παραδοσιακό ρεστοράν «Andechser am Dom» προκειμένου να πιούμε τις πρώτες της ημέρας. Έξω, μη φανταστείτε, ευτυχώς που ο καιρός βοηθούσε:

Με εντελώς διαφορετική διάθεση πλέον κατηφορίσαμε προς την Marienplatz, βλέποντας κοσμοσυρροή, αποτέλεσμα μιας ανοικτής εκδήλωσης υπέρ της Ουκρανίας. Θα ήθελα να πω κάτι τώρα για την υποκρισία της δύσης ωστόσο δεν είναι το κατάλληλο μέρος οπότε προχωράω.

Αφήνοντας πίσω την κεντρική πλατεία κάναμε δεξιά μόλις είδαμε την νέο-μπαρόκ εκκλησία του 18ου αιώνα με το όνομα «Heilig-Geist» μιας και στις σημειώσεις μου είχα κάτι διαφορετικό:

Αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο από τη διάσημη ανοικτή αγορά τροφίμων (κι όχι μόνο) του Μονάχου «Viktualienmarkt» στην οποία βρεθήκαμε μετά από μερικά μόνο βήματα. Αν δε το καταλάβατε, είχαμε περάσει επισήμως στην ώρα του παιδιού ξεκινώντας να δοκιμάζουμε τα παραδοσιακά εδέσματα:

Με αρκετή τύχη βρήκαμε λίγο χώρο σ’ ένα βαρέλι-stand ενός ωραίου κεντρικού παραδοσιακού μαγειρείου στο οποίο μπήκαμε φυσικά για τις απαραίτητες προμήθειες. Πατάτες, δύο ποικιλίες λουκάνικα, αγαπημένο ξινολάχανο και φυσικά άφθονη βαυαρική μπύρα, παρέα μάλιστα μ΄ ένα ζευγάρι αρκετά μεγαλύτερων ντόπιων που με ευχαρίστηση μας έπιασε την κουβέντα η οποία επεκτάθηκε στα ελληνικά νησιά, κάνοντας μας γι’ άλλη μια φορά ν’ αναθεωρήσουμε πολλά για τους Γερμανούς, όπως και όλη άλλωστε η πόλη, που σίγουρα πρόκειται για ειδική κατηγορία:

Η πεποίθηση μας ότι όλο το Μόναχο ήταν στους δρόμους νομίζω επιβεβαιώνεται κι από τις φωτογραφίες. Λόγω Σαββάτου, λόγω καλοκαιρίας (!) δε ξέρω, θα σας γελάσω:

Εμείς μια φορά συνεχίσαμε την διερεύνηση μας στους όμορφους δρόμους του κέντρου, αν και οι δελεαστικές του μπυραρίες δεν έλεγαν να μας αφήσουν ήσυχους. Πλέον χώρος και τραπέζια διαθέσιμα υπήρχαν, οπότε ήταν ευκαιρία για μια-δυο χωνευτικές Schneider Weiss (γνωστή πλέον) στο «Weisses Bräuhaus im Tal» με τον Έλληνα υπεύθυνο και τον πολύ ωραίο εσωτερικό χώρο του:

Είχε σουρουπώσει όταν βγήκαμε ξανά στον –πηγμένο άλλη μια φορά από κόσμο- δρόμο, απέναντι από το παλιό δημαρχείο «Altes Rathaus» με τον πύργο του ρολογιού του 14ου αιώνα, που τώρα θα βρείτε ως Toy Museum:

Θέλαμε να βρούμε κάποιο φιλόξενο μπαρ να πιούμε κάτι γιατί ώρα είχαμε, κάτι που ευτυχώς συνέβη στο απέναντι στενάκι με το «Le Clou», ένα μαγαζί που μπήκε σχεδόν αμέσως στην καρδιά μας, με τα εξαιρετικά του βαρέλια, τα παγωμένα σφηνάκια, τις μουσικάρες και τον πολύ ωραίο κόσμο που το γέμιζε ασφυκτικά όπως είναι λογικό. Ωραίο απόγευμα:

Είχαμε ήδη συμφωνήσει το γεγονός πως θα το παίρναμε σερί, μιας και δεν υπήρχε κανένας λόγος να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο και να ξαναβγούμε, γεγονός που συναποφασίσαμε όταν βγήκαμε και πάλι νωρίς το βραδάκι στους δρόμους της πόλης:

Τι έμενε να κάνουμε; Μα να πιούμε καμιά μπυρίτσα φυσικά σε συνδυασμό με παγωμένο Jägermeister, ιδέα που υλοποιήθηκε πάραυτα όταν βρήκαμε μπροστά μας το «Giesinger Bräu – Stehausschank» και τον υπαίθριο χώρο του:

Η κοσμοπλημμύρα του Σαββάτου κρατούσε καλά όπως διαπιστώσαμε για άλλη μια φορά ανεβαίνοντας τον πεζόδρομο, προκειμένου να βρούμε το ντονεράδικο που θα μας έφερνε στα ίσια μας, πλησιάζοντας παράλληλα στο Χόστελ:

Ήταν αρκετά όλα αυτά για την ημέρα; Σαφώς και όχι, μιας και σε απόσταση βολής βρισκόταν το «Café Kosmos» με την ιδιότροπη ίνοξ μπάρα του όπου τιμήσαμε μερικές τελευταίες, ένα από τα πολλά που μου πρότεινε μια κοπέλα που ζούσε χρόνια στο Μόναχο κι εμπιστεύομαι απόλυτα.

Εντάξει, πρότελευταια μιας και δε γινόταν να μη πιούμε την κερασμένη στο μπαρ πριν ανέβουμε στο δωμάτιο, κλείνοντας μ’ ένα μπιλιαρδάκι κόντρα στο Νίκο που με βρήκε γι’ άλλη μια εκδρομή νικητή του στοιχήματος. Πολλά μαζεύονται...

Ωραία & γεμάτη μέρα!

 

[paefstra]

@psilos3 τις μετρησα. Καλε σοβαρευτειτε, καλυτερα να σας ντυνουμε παρα να σας ποτιζουμε.