psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.850
- Likes
- 53.252
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Στο στρατόπεδο του θανάτου v2
Αντιλαμβάνεστε πως πρόκειται για ένα δύσκολο κεφάλαιο της παρούσας ιστορίας που θα καταλάβω όσους θέλουν να το προσπεράσουν και να πάνε κατευθείαν στο επόμενο, όπως επίσης καταλαβαίνω γενικότερα όσους εκδράμουν κι αποφεύγουν να επισκεφτούν τέτοια μέρη μαρτυρίου διότι δε το αντέχουν. Αυτούς που δε μπορώ να καταλάβω στη ζωή μου είναι μόνο όσους δε γνωρίζουν…
Έχει ανοίξει πολλές φορές η συζήτηση για το αν χωράνε τέτοιες επισκέψεις ανάμεσα σ’ ένα ταξίδι που γίνεται ως συνήθως για διασκέδαση, νομίζω και στη δική μου πρώτη ιστορία για την Πολωνία (εξ ου και ο τίτλος του κεφαλαίου), με τις απόψεις να διαφέρουν και να ναι όλες σεβαστές. Στη περίπτωση μας, παρόλο που με τον Νίκο είχαμε σχετικά πρόσφατη την επίσκεψη στο Auschwitz δε σκεφτήκαμε επ’ ουδενί να μη πραγματοποιήσουμε τη συγκεκριμένη, παρά μόνο εάν δεν ήταν εφικτό για λόγους μεταφοράς ή άλλους σηματντικούς ανασταλτικούς παράγοντες.
Σηκωθήκαμε λοιπόν νωρίς το πρωί του Σαββάτου προκειμένου να κατέβουμε για το -μέχρι σκασμού- εξαίρετο πρωινό του ξενοδοχείου και κατόπιν να ετοιμαστούμε για να κατέβουμε προς τον κεντρικό (ξέρετε ποιον) σταθμό:
Είκοσι λεπτά διαρκεί η διαδρομή του S2 μέχρι την μικρή πόλη με εισιτήριο κόστους 5,80€, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται κι αυτό του λεωφορείου 726, το οποίο 5-6 λεπτά αργότερα οδηγεί στον περιβάλλοντα χώρο και κατόπιν στη φριχτή πύλη του στρατοπέδου συγκέντρωσης Νταχάου (Dachau Konzentrationslager):
Είχαμε ήδη ψάξει τις επισκέψιμες ημέρες και ώρες μέσω ενός email που στείλαμε προκειμένου να σιγουρευτούμε ότι ο χώρος του μνημείου λειτουργεί κανονικά, καθώς επίσης και το γεγονός πως η είσοδος είναι ελεύθερη και δε προσφέρεται κάποια ξενάγηση:
Έχοντας στη μνήμη όπως προείπα την εμπειρία του Auschwitz-Birkenau, καταλαβαίναμε λίγο – πολύ τι βλέπαμε κινούμενοι αρχικά εξ δεξιών βάσει της μορφολογίας του χώρου, όπου σε ένα από τα κτήρια βρήκαμε αρχικά και ακουστικές πληροφορίες:
Η περιγραφή εξηγούσε πως το κτήριο που διαβαίναμε αφορούσε κελιά σημαινόντων προσώπων, από τα ουκ ολίγα που βρέθηκαν φυλακισμένα στον τόπο αυτό:
Το Dachau ήταν ένα από τα πρώτα και σίγουρα το μακροβιότερο στρατόπεδο συγκέντρωσης των ναζί που άνοιξε το 1933 από τον «αρχιτέκτονα» του ολοκαυτώματος Heinrich Himmler, αρχικά για τους πολιτικούς αντιπάλους του Χίτλερ, διευρύνθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου και για όλους τους υπόλοιπους:
Το συγκεκριμένο στρατόπεδο συγκέντρωσης χρησίμευσε και ως «πρότυπο» για τα επόμενα που ακολούθησαν ανά την κατεχόμενη Ευρώπη, σκορπώντας το θάνατο σε ότι οι ναζί όριζαν ως αντίθετο, σε συνδυασμό βέβαια πρώτα με την εκμετάλλευση ως εργατικά χέρια που πάντα ήθελαν οι βιομήχανοι – υποστηρικτές του καθεστώτος.
Είναι αδύνατο να μη σου βαρύνουν τη ψυχή όσα βλέπεις σε τέτοιους χώρους, από τα προσωπικά αντικείμενα σίτισης και τη χαρακτηριστική ριγέ στολή των κρατουμένων, ως τον απάνθρωπο χώρο των ιατρικών πειραμάτων:
Η πρώτη αυτή περιήγηση κατέληγε σ’ ένα θάλαμο που ήταν αφιερωμένος στους μη Γερμανούς κρατούμενους που φυλακίστηκαν και μαρτύρησαν στο Νταχάου, με πινακίδες και θυρεούς κυριολεκτικά απ’ όλες τις γωνιές της Ευρώπης. Μεταξύ άλλων εκεί βρίσκεται και η πρώτη πύλη του τότε στρατοπέδου με το ανατριχιαστικό σύνθημα «Arbeit macht frei» (η εργασία απελευθερώνει) που συναντά κανείς σε πολλά εξ αυτών:
Είχαμε ήδη δει πολλά, γνωρίζοντας όμως πως ακολουθούσαν τα ακόμη χειρότερα όπως συμβαίνει σε τέτοια μνημεία, ικανά να σου υπενθυμίσουν καμιά φορά πόσο τυχερός είσαι που δε γεννήθηκες απλά στο λάθος μέρος…
Περάσαμε την πρώτη γέφυρα με κατεύθυνση τα κτήρια κράτησης – δωμάτια (ο θεός να τα κάνει) των υπόλοιπων κρατουμένων:
Υποσιτισμένοι, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον περιμένοντας τη στιγμή της ελπίδας που θα τους έσωζε από τον βέβαιο θάνατο τους, κάτι που εν τέλει έγινε στις 29 Απριλίου του 1945 από το συμμαχικό στρατό των ΗΠΑ, γλιτώνοντας βέβαια έναν ελάχιστο αριθμό κρατουμένων που κατάφεραν να βγουν ζωντανοί απ΄το κολαστήριο:
Σε όλους αυτούς είναι αφιερωμένα και τα ιδιαίτερα θρησκευτικά μνημεία που συναντά κανείς στο σημείο εκείνο του Νταχάου, λίγο πριν φτάσουμε στην κατάληξη και τις στιγμές της απόλυτης φρίκης:
Αυτό που περιγράφω δεν είναι τίποτε άλλο φυσικά από τους τόπους μαζικής εξόντωσης, επισκέψιμους για το κοινό πίσω από ακόμη μια τάφρο με ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα:
Οι γνωστοί θάλαμοι αερίων και δίπλα οι φούρνοι καύσης του στρατοπέδου συγκέντρωσης, βγαλμένα από τη πιο νοσηρή ανθρώπινη φαντασία και τα δύο. Δε χρειάζεται να αναλύσω περισσότερο, νομίζω όλοι αντιλαμβάνεστε:
Βγήκαμε προς τα έξω έχοντας ολοκληρώσει την επίσκεψη, αγοράζοντας παράλληλα από ένα νεράκι μιας και ο λαιμός είχε κολλήσει. Αμίλητοι πήραμε το λεωφορείο της επιστροφής και φτάσαμε ως την πόλη του Νταχάου στην οποία αρκεστήκαμε σε μια σύντομη βόλτα πριν ξαναμπούμε στον υπερβολικά γεμάτο συρμό για το Μόναχο.
Δεν είχαμε όρεξη για τίποτα περισσότερο στην περιοχή, ήταν υπέρ-αρκετά όσα είχαμε δει και χρειαζόμασταν την επαναφορά μας στην εκδρομή…
Αντιλαμβάνεστε πως πρόκειται για ένα δύσκολο κεφάλαιο της παρούσας ιστορίας που θα καταλάβω όσους θέλουν να το προσπεράσουν και να πάνε κατευθείαν στο επόμενο, όπως επίσης καταλαβαίνω γενικότερα όσους εκδράμουν κι αποφεύγουν να επισκεφτούν τέτοια μέρη μαρτυρίου διότι δε το αντέχουν. Αυτούς που δε μπορώ να καταλάβω στη ζωή μου είναι μόνο όσους δε γνωρίζουν…
Έχει ανοίξει πολλές φορές η συζήτηση για το αν χωράνε τέτοιες επισκέψεις ανάμεσα σ’ ένα ταξίδι που γίνεται ως συνήθως για διασκέδαση, νομίζω και στη δική μου πρώτη ιστορία για την Πολωνία (εξ ου και ο τίτλος του κεφαλαίου), με τις απόψεις να διαφέρουν και να ναι όλες σεβαστές. Στη περίπτωση μας, παρόλο που με τον Νίκο είχαμε σχετικά πρόσφατη την επίσκεψη στο Auschwitz δε σκεφτήκαμε επ’ ουδενί να μη πραγματοποιήσουμε τη συγκεκριμένη, παρά μόνο εάν δεν ήταν εφικτό για λόγους μεταφοράς ή άλλους σηματντικούς ανασταλτικούς παράγοντες.
Σηκωθήκαμε λοιπόν νωρίς το πρωί του Σαββάτου προκειμένου να κατέβουμε για το -μέχρι σκασμού- εξαίρετο πρωινό του ξενοδοχείου και κατόπιν να ετοιμαστούμε για να κατέβουμε προς τον κεντρικό (ξέρετε ποιον) σταθμό:
Είκοσι λεπτά διαρκεί η διαδρομή του S2 μέχρι την μικρή πόλη με εισιτήριο κόστους 5,80€, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται κι αυτό του λεωφορείου 726, το οποίο 5-6 λεπτά αργότερα οδηγεί στον περιβάλλοντα χώρο και κατόπιν στη φριχτή πύλη του στρατοπέδου συγκέντρωσης Νταχάου (Dachau Konzentrationslager):
Είχαμε ήδη ψάξει τις επισκέψιμες ημέρες και ώρες μέσω ενός email που στείλαμε προκειμένου να σιγουρευτούμε ότι ο χώρος του μνημείου λειτουργεί κανονικά, καθώς επίσης και το γεγονός πως η είσοδος είναι ελεύθερη και δε προσφέρεται κάποια ξενάγηση:
Έχοντας στη μνήμη όπως προείπα την εμπειρία του Auschwitz-Birkenau, καταλαβαίναμε λίγο – πολύ τι βλέπαμε κινούμενοι αρχικά εξ δεξιών βάσει της μορφολογίας του χώρου, όπου σε ένα από τα κτήρια βρήκαμε αρχικά και ακουστικές πληροφορίες:
Η περιγραφή εξηγούσε πως το κτήριο που διαβαίναμε αφορούσε κελιά σημαινόντων προσώπων, από τα ουκ ολίγα που βρέθηκαν φυλακισμένα στον τόπο αυτό:
Το Dachau ήταν ένα από τα πρώτα και σίγουρα το μακροβιότερο στρατόπεδο συγκέντρωσης των ναζί που άνοιξε το 1933 από τον «αρχιτέκτονα» του ολοκαυτώματος Heinrich Himmler, αρχικά για τους πολιτικούς αντιπάλους του Χίτλερ, διευρύνθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου και για όλους τους υπόλοιπους:
Το συγκεκριμένο στρατόπεδο συγκέντρωσης χρησίμευσε και ως «πρότυπο» για τα επόμενα που ακολούθησαν ανά την κατεχόμενη Ευρώπη, σκορπώντας το θάνατο σε ότι οι ναζί όριζαν ως αντίθετο, σε συνδυασμό βέβαια πρώτα με την εκμετάλλευση ως εργατικά χέρια που πάντα ήθελαν οι βιομήχανοι – υποστηρικτές του καθεστώτος.
Είναι αδύνατο να μη σου βαρύνουν τη ψυχή όσα βλέπεις σε τέτοιους χώρους, από τα προσωπικά αντικείμενα σίτισης και τη χαρακτηριστική ριγέ στολή των κρατουμένων, ως τον απάνθρωπο χώρο των ιατρικών πειραμάτων:
Η πρώτη αυτή περιήγηση κατέληγε σ’ ένα θάλαμο που ήταν αφιερωμένος στους μη Γερμανούς κρατούμενους που φυλακίστηκαν και μαρτύρησαν στο Νταχάου, με πινακίδες και θυρεούς κυριολεκτικά απ’ όλες τις γωνιές της Ευρώπης. Μεταξύ άλλων εκεί βρίσκεται και η πρώτη πύλη του τότε στρατοπέδου με το ανατριχιαστικό σύνθημα «Arbeit macht frei» (η εργασία απελευθερώνει) που συναντά κανείς σε πολλά εξ αυτών:
Είχαμε ήδη δει πολλά, γνωρίζοντας όμως πως ακολουθούσαν τα ακόμη χειρότερα όπως συμβαίνει σε τέτοια μνημεία, ικανά να σου υπενθυμίσουν καμιά φορά πόσο τυχερός είσαι που δε γεννήθηκες απλά στο λάθος μέρος…
Περάσαμε την πρώτη γέφυρα με κατεύθυνση τα κτήρια κράτησης – δωμάτια (ο θεός να τα κάνει) των υπόλοιπων κρατουμένων:
Υποσιτισμένοι, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον περιμένοντας τη στιγμή της ελπίδας που θα τους έσωζε από τον βέβαιο θάνατο τους, κάτι που εν τέλει έγινε στις 29 Απριλίου του 1945 από το συμμαχικό στρατό των ΗΠΑ, γλιτώνοντας βέβαια έναν ελάχιστο αριθμό κρατουμένων που κατάφεραν να βγουν ζωντανοί απ΄το κολαστήριο:
Σε όλους αυτούς είναι αφιερωμένα και τα ιδιαίτερα θρησκευτικά μνημεία που συναντά κανείς στο σημείο εκείνο του Νταχάου, λίγο πριν φτάσουμε στην κατάληξη και τις στιγμές της απόλυτης φρίκης:
Αυτό που περιγράφω δεν είναι τίποτε άλλο φυσικά από τους τόπους μαζικής εξόντωσης, επισκέψιμους για το κοινό πίσω από ακόμη μια τάφρο με ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα:
Οι γνωστοί θάλαμοι αερίων και δίπλα οι φούρνοι καύσης του στρατοπέδου συγκέντρωσης, βγαλμένα από τη πιο νοσηρή ανθρώπινη φαντασία και τα δύο. Δε χρειάζεται να αναλύσω περισσότερο, νομίζω όλοι αντιλαμβάνεστε:
Βγήκαμε προς τα έξω έχοντας ολοκληρώσει την επίσκεψη, αγοράζοντας παράλληλα από ένα νεράκι μιας και ο λαιμός είχε κολλήσει. Αμίλητοι πήραμε το λεωφορείο της επιστροφής και φτάσαμε ως την πόλη του Νταχάου στην οποία αρκεστήκαμε σε μια σύντομη βόλτα πριν ξαναμπούμε στον υπερβολικά γεμάτο συρμό για το Μόναχο.
Δεν είχαμε όρεξη για τίποτα περισσότερο στην περιοχή, ήταν υπέρ-αρκετά όσα είχαμε δει και χρειαζόμασταν την επαναφορά μας στην εκδρομή…
