Ισημερινός Κολομβία Στις χώρες του καφέ και του κακάο

[travelbreak]

Παρακάτω δίνω δυο χάρτες που δείχνουν την πορεία στην κεντρική Κολομβία.
Υπενθυμίζω ότι το ταξίδι ξεκίνησε από τη Μπογκοτά. Είχαμε μια ημερήσια επίσκεψη στην Villa de Leyva, και μετά προχωρήσαμε νότια μέχρι το San Agustin. Από εκεί με τρεις ενδιάμεσες διανυκτερεύσεις φτάσαμε στο Μεντεγίν, απ' όπου πήραμε το αεροπλάνο για την Καρταχένα. Ο πρώτος χάρτης δείχνει μόνο τις περιοχές που πήγαμε.

Στο δεύτερο χάρτη φαίνεται η ίδια διαδρομή σε σχέση και με την υπόλοιπη χώρα αλλά και με τις γειτονικές: πάνω δεξιά η Βενεζουέλα, αριστερά ένα μικρό κομμάτι του Παναμά και κάτω αριστερά ο Ισημερινός.

Μετά το βίντεο για τη Μπογκοτά έχω ετοιμάσει και ένα άλλο για την Villa de Leyva με το σπήλαιο της Zipaquira και τη Neiva, αφού περάσαμε προηγουμένως από την έρημο Τατακόα.

 

[travelbreak]

Πάρκο Ταϋρόνα και η περιοχή του βάλτου

Ξεκινήσαμε το πρωί κάνοντας βόλτα στην όμορφη παλιά πόλη της Santa Μarta. Στην προκυμαία φωτογραφίσαμε μερικά ωραία κτίρια και πολλά γκράφιτι στους τοίχους κατοικιών. Τα περισσότερα τα είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ.

Αρχίζουμε με γκράφιτι:

Σούπερ!!!!!

Αγάλματα στην παραλιακή:

Δρόμοι της πόλης:

Και μια πλατεία:

Κατόπιν πήραμε το αυτοκίνητο και σε μισή ώρα είχαμε φτάσει στην είσοδο του γνωστού Πάρκου της περιοχής Tayrona. Πολύ πιθανόν να έχει και δεύτερη ή και τρίτη είσοδο, αλλά εμείς πήγαμε σε εκείνη που μας οδήγησε το GPS, όταν έβαλα το όνομα του Πάρκου. Εκεί μας περίμεναν για να μας περιποιηθούν ντόπιοι νταβατζήδες, αλλά αυτό το καταλάβαμε λίγο αργότερα. Μας ανέλαβε λοιπόν ένας νεαρός ο οποίος δήθεν ήταν του γραφείου που έκοβε τα εισιτήρια, αλλά ουσιαστικά είχε ένα δικό του γραφείο, οπότε έβγαλε και τα απαραίτητα κέρδη εις βάρος μας. Αργότερα διαπίστωσα ότι δεν ήταν και τόσα πολλά. Δεν ήτανε πολύ ακριβό το εισιτήριο, αφού συνολικά έπρεπε να το πληρώσουμε 27 ευρώ το άτομο, δηλαδή 90.000 πέσος, το οποίο συμπεριλάμβανε την είσοδο στο πάρκο, κάποια ασφάλεια του αυτοκινήτου και έναν ξεναγό, ο οποίος θα ήταν συνέχεια μαζί μας με το δικό μας αυτοκίνητο. Φυσικά δεν ξέρω τι θα γινόταν αν ήμασταν πέντε άτομα και δεν χωρούσε ο ξεναγός μέσα στο αυτοκίνητο. Επίσης πιστεύω ότι δεν ήταν υποχρεωτικό, αλλά μας τον φόρτωσαν και καλύτερα για μας, αφού μας έδειχνε τους δρόμους, γιατί από αγγλικά μηδέν. Ήταν ένα νεαρό παιδί με το όνομα Κάρλος. Η αμοιβή του σύμφωνα με τον νταβατζή ήταν 60.000 πέσος. Η εκδρομή θα είχε διάρκεια από τέσσερις έως πέντε ώρες και συμπεριλαμβανόταν διάφορες παραλίες με μπάνιο και επιστροφή, φυσικά με το δικό μας μέσον.

Ξεκινήσαμε λοιπόν πηγαίνοντας σε μία παραλία (Playa Gairaca) η οποία ήταν όμορφη αλλά δεν ήταν και τόσο εντυπωσιακή. Ο νεαρός που μας συνόδευε μας πρότεινε να πάμε σε μία διπλανή παραλία (Playa del Medio) η οποία όμως ήθελε μισή ώρα να πας και μισή ώρα να γυρίσεις με τα πόδια. Εμείς μέσα στο μεσημέρι αποφασίσαμε να μην πάμε και τότε αυτός μας λέει να κολυμπήσουμε εκεί στην παραλία που ήμασταν. Η θάλασσα είχε λίγο κύμα και για αυτό ήταν θολή. Εγώ κρατούσα μάσκα και μου άρεσε πάρα πολύ ο βυθός. Μου θύμισε λίγο το βυθό στο Κοραλλιογενές Φράγμα της Αυστραλίας. Φυσικά δεν είχε τόσο ωραία κοράλλια και τόσο μεγάλα ψάρια. Έκανα μισή ώρα περίπου βόλτα με τη μάσκα μου και ήταν πολύ όμορφα. Ο Κάρλος νοίκιαζε μάσκες, αλλά τα παιδιά δεν πήραν γιατί ήταν ακριβές. Τους έδωσα τη δική μου, αν και είναι με τζάμια μυωπίας.

Όταν γυρίσαμε πίσω και βάλαμε τα ρούχα μας, ο Κάρλος μας είπε ότι αφού δεν θέλουμε να πάμε στην άλλη παραλία με τα πόδια, πρέπει να γυρίσουμε πίσω στην είσοδο του πάρκου. Δηλαδή σε διάστημα λιγότερο από 2 ώρες να επιστρέψουμε. Εμείς φυσικά διαμαρτυρηθήκαμε και του είπαμε ότι θέλουμε να πάμε και στις άλλες παραλίες (διότι είχαμε ρωτήσει και μας είχαν πει ότι το εισιτήριό μας συμπεριελάμβανε και άλλες). Τότε αυτός υποχώρησε και ήρθε μαζί μας για να πάμε σε μία άλλη παραλία που εμείς ούτε ξέραμε ποια είναι και πώς ονομάζεται, απλά την είχαμε δει σε ένα χάρτη. Πηγαίνοντας σε αυτή την παραλία την είδαμε από ψηλά και σταματήσαμε για να βγάλουμε φωτογραφία. Τότε είδαμε και ορισμένες άλλες που ήταν διαδοχικά και θυμηθήκαμε ότι μας είχαν πει ότι μπορούμε να πάμε σε κάποια πολύ ωραία παραλία με βάρκα. Πράγματι βλέπουμε βάρκες να πηγαίνουν σε εκείνη την παραλία. Ρωτήσαμε τότε τον Κάρλος αν μπορούμε να πάμε με τη βάρκα και αυτός είπε ότι ναι μπορούμε. Ο Κάρλος τη μία ήταν καλός την άλλη ήταν περίεργος.
Πολλές παρεξηγήσεις γίνονται εδώ γιατί στην είσοδο δεν υπήρχε άνθρωπος να γνωρίζει αγγλικά. Υπήρχε κάποιος που έκανε ενημέρωση σε όσους περίμεναν να μπουν στο πάρκο, αλλά ήταν στα ισπανικά. Όταν στο τέλος ρώτησε αν υπάρχουν απορίες, εγώ τον ρώτησα αν μπορεί να τα πει και στα αγγλικά για τους ξένους. Είπε όχι. Τότε ήρθε μια κοπέλα και μου είπε λίγα λόγια και ευτυχώς, γιατί έτσι ξέραμε ορισμένα πράγματα.

Πηγαίνοντας λοιπόν για την άλλη παραλία (Neguanje), το πρώτο που μας είπε ήταν ότι το πάρκιν κοστίζει 10.000 πέσος. Επίσης ότι θέλουν 100.000 πέσος για τη βάρκα να μας πάει και να μας φέρει στην παραλία Cristal Beach ή Playa Μuerto, πού πήγαινε ο πολύς κόσμος. Να σημειώσω ότι στην πρώτη παραλία που πήγαμε (Playa Gairaca) δεν ήτανε ούτε ένας τουρίστας παρά μόνο μερικοί ντόπιοι, που είχαν μαγαζιά, τα οποία ήταν τελείως άδεια.

Πήγαμε λοιπόν στην επόμενη παραλία και ξεκινώντας να πάρουμε τη βάρκα για να δώσουμε τα 100.000 πέσος μας λέει ο Κάρλος ότι πρέπει να δώσουμε άλλα 20.000 για έναν άλλον βοηθό του βαρκάρη. Με μία ματιά που ρίξαμε με τα παιδιά, του λέμε: δεν πειράζει δεν πάμε, γυρνάμε πίσω. Τότε αυτός κατάλαβε ότι θα χάσει τα 100 χιλιάρικα και γι αυτό είπε εντάξει. Με 100.000 θα έρθει ένας άλλος βοηθός, τσάμπα. Τελικά πήγαμε σε εκείνη την παραλία η οποία όντως ήταν πάρα πολύ όμορφη και είχε εκατοντάδες επισκέπτες. Οι περισσότεροι έκαναν μπάνιο ή ηλιοθεραπεία. Εμείς οι τρεις άντρες της παρέας, κολυμπήσαμε άλλη μία φορά και ο βυθός δεν είχε την ομορφιά όμως που είχε η πρώτη παραλία. Όμως τα νερά ήταν πολύ καλύτερα.

Μετά γυρίσαμε πίσω με τη βάρκα και έπρεπε να αρχίσει η επιστροφή μας για την Καρταχένα. Κάπου σταματήσαμε για να κατέβει από το αυτοκίνητο ο Κάρλος, του δώσαμε ένα πουρμπουάρ 10.000, αλλά αυτός μας ζήτησε τα 60.000 πέσος που ήταν η αμοιβή του. Άντε τώρα να συνεννοηθείς μαζί του, αφού δεν ήξερε ούτε μία λέξη αγγλικά, ότι εμείς αυτά τα είχαμε πληρώσει στον «νταβατζή» του. Αυτός γκρίνιαζε και μάλλον είχε δίκιο ότι δεν του τα είχε δώσει ο άλλος, αλλά εμείς φυσικά δεν τα δώσαμε. Στο τέλος έφυγε και ελπίζουμε να του τα δώσει ο τύπος που μας πήρε τα χρήματα. Του έδωσα το τηλέφωνό μας για ενημέρωση. Την επόμενη μέρα μιλήσαμε με το αφεντικό του και ζήτησε συγνώμη που μας δημιούργησε ταραχή. Όλα καλά.

Τελικά ήταν μία όμορφη μέρα σε αυτήν την περιοχή αλλά μας βγήκε λίγο ξινή, όχι για τα περισσότερα χρήματα που δώσαμε, γιατί δεν ήταν πολλά, όμως εκτός προϋπολογισμού, αλλά γιατί μας απογοήτευσε η κακή συμπεριφορά των ντόπιων, για να βγάλουν λίγα χρήματα παραπάνω.

Ξεκινήσαμε την επιστροφή μας περίπου στις 16:00, και φτάσαμε μετά από σχεδόν επτά ώρες στην Καρταχένα. Εννοείται ότι σταματήσαμε δυο-τρεις φορές για φωτογραφίες σε κάποια ωραία σημεία της διαδρομής, όπως επίσης σταματήσαμε και κάπου για να φάμε.

Μία πολύ ωραία στάση που κάναμε ερχόμενοι στην Καρταχένα απόψε, ήταν σε ένα χωριό όπου είναι χτισμένο μέσα σε ένα μεγάλο βάλτο, Cienaga Grande de Santa Marta. Οι άνθρωποι φαίνεται ότι ζούνε πολύ φτωχά, ίσως ψαρεύουν. Τους είχαμε δει και την προηγούμενη μέρα. Δεν ξέρω τι άλλες δουλειές κάνουν. Μάλλον πουλάνε και διάφορα πράγματα στα περαστικά αυτοκίνητα. Είδαμε πολύ ωραίες εικόνες σε δυο στάσεις που κάναμε, αλλά και από το αυτοκίνητο. Επί αρκετά χιλιόμετρα, μπορεί και πάνω από 30, ο δρόμος περνάει μέσα από ένα βάλτο όπου δεξιά και αριστερά βλέπεις τα δέντρα να φύονται μέσα στο νερό.

Φτάσαμε πάρα πολύ αργά στην Καρταχένα, σχεδόν 11, αφού ζήσαμε αυτή την πολύ γεμάτη και λίγο επεισοδιακή (λόγω Κάρλος) ημέρα.

 

[travelbreak]

Καρταχένα

Ξημέρωσε στην Καρταχένα και πήραμε πρωινό στις 7, αλλά φυσικά εμείς ξυπνάμε πολύ νωρίς και λόγω της έντασης του ταξιδιού αλλά και επειδή συνήθως κοιμόμαστε νωρίς. Χθες βέβαια κοιμηθήκαμε λίγο μετά τις 12, όχι και τόσο νωρίς δηλαδή.

Το μέρος που μένουμε εδώ δεν είναι ξενοδοχείο, αλλά είναι ένα τεράστιο σπίτι που έχει μέσα αρκετά μεγάλα δωμάτια που το καθένα δωμάτιο έχει 4-5 κρεβάτια μονά και διπλά και ένα πολύ μεγάλο μπάνιο. Είναι παλιό και δεν είναι καλά συντηρημένο, όμως είναι βολικό γιατί έχεις άπλα για να κοιμηθείς και να τακτοποιήσεις τα πράγματά σου. Βρίσκεται και σε σχετικά καλή θέση μέσα στην πόλη, αλλά όχι και μέσα στο κέντρο.

Για την καθαριότητα ήθελα να σημειώσω ότι υπάρχουν περιοχές που είναι πολύ καθαρές, αλλά οι περισσότεροι δρόμοι είναι με πολλά σκουπίδια. Ίσως επειδή με τον αέρα φεύγουν και δεν υπάρχουν οδοκαθαριστές να τα μαζέψουν. Μάλλον υπάρχουν πολλοί οδοκαθαριστές (τους έχουμε δει), αλλά δεν είναι αρκετοί για να τα μαζέψουν όλα αυτά. Έτσι ακόμα και σε σχετικά καλές γειτονιές μπορεί να δεις πολλά σκουπίδια στο δρόμο. Εάν δε μιλήσουμε για τις περιοχές που ζουν φτωχοί άνθρωποι, είτε στο κέντρο μιας πόλης είτε σε χωριά, τότε πραγματικά υπάρχει μεγάλο πρόβλημα καθαριότητας.

Μετά το πρωινό φύγαμε για να δούμε την πόλη. Εδώ βέβαια οι θερμοκρασίες είναι πολύ υψηλές και ο ήλιος πολύ ζεστός, αφού πέφτει σχεδόν κάθετα πάνω μας. Η θερμοκρασία σήμερα πρέπει να ήταν πάνω από 35 βαθμούς Κελσίου, όμως εμείς κάναμε τις βόλτες μας μέχρι τις 14:00 και πλέον δεν αντέχαμε άλλο, ειδικά εγώ. Τέλος πάντων, ξεκινήσαμε το πρωί και να δούμε την παλιά πόλη της Καρταχένα. Παρκάραμε το αυτοκίνητο σε ένα πάρκινγκ στο κέντρο της περιοχής και φύγαμε για την εξερεύνηση μας.

Η πόλη είναι υπέροχη. Οι εκκλησίες πάρα πολύ όμορφες και πολλοί τουρίστες είναι στους δρόμους και δεν σταματάνε να τραβάνε φωτογραφίες. Δεν έχει κάτι το πολύ εντυπωσιακό, αλλά έχει μία συνεχή ομορφιά σε όλα τα στενά. Προχωρούσαμε χωρίς να σταματάμε ιδιαίτερα, μέχρι τις 10 που είπαμε να πιούμε ένα καφέ επιτέλους. Και τον ήπιαμε σε ένα μαγαζί και ήταν υπέροχος. Μάλιστα θεωρώ ότι ήταν και πολύ φθηνός, αφού ο τίντο, όπως τον λένε εδώ, έκανε μόλις 1,30 ευρώ.

Στο βάθος η νέα πόλη:

Τα κορίτσια τραβούσαν την προσοχή και σου ζητούσαν να τις τραβήξεις φωτογραφίες:


Μετά συνεχίσαμε τη βόλτα μας στα υπέροχα στενά και στα όμορφα μαγαζιά τους με πολύ όμορφες εικόνες και πολύ όμορφα κτίρια. Μία περιοχή μάλιστα είχε όλα τα κτίρια χρωματισμένα με διάφορα έντονα χρώματα, χωρίς ζωγραφιές.

Όμως κατά τις 12:30 είχαμε νομίζω εξαντλήσει όλη την παλιά πόλη, τουλάχιστον στο περπάτημα. Τότε αποφασίσαμε να πάμε στο κάστρο Μπαράχας, San Felipe de Barajas. Πήγαμε αλλά όταν είδαμε ότι έχουμε να κάνουμε ένα πολύ μεγάλο γύρο για να δούμε όλο το κάστρο αποφασίσαμε να γυρίσουμε στα δωμάτια για ξεκούραση και να επιστρέψουμε το απόγευμα.

Το απόγευμα στις 16:30 ξεκινήσαμε τη βόλτα μας για να δούμε τα υπόλοιπα από την Καρταχένα. Και φυσικά είχε μείνει το φρούριο Μπαράχας, το οποίο είναι πάρα πολύ όμορφο και ενδιαφέρον. Ευχαριστηθήκαμε την επίσκεψη γιατί όχι μόνο ο ήλιος έπεφτε πλάγια, αλλά ούτε καν φαινότανε αφού είχε σύννεφα. Μάλιστα αργότερα στη βόλτα που κάναμε στην Καρταχένα έριξε και λίγες σταγόνες, όμως δεν ήταν εμπόδιο στη βόλτα μας.

Έξω από ένα θέατρο αργότερα, είδαμε μερικά παιδιά να παίζουν μουσική και να χορεύουν:

Στις 8 με 9 το βράδυ καθίσαμε σε μία πιτσαρία να φάμε πίτσα . Η Καρταχένα είναι μία πολύ ζωντανή πόλη και έχει πάρα πολλούς τουρίστες, οι οποίοι κάθονται στα μαγαζιά, τρώνε, πίνουν, τραγουδάνε. Υπάρχουν πολλοί πλανόδιοι καλλιτέχνες που γυρνάνε στις πλατείες και στα μαγαζιά όπου τραγουδούν και χορεύουν και γενικά κάνουν τα νούμερα που ξέρουν. Κάθονται λίγα λεπτά, μετά βγάζουν ένα καπέλο, τους δίνει ο κόσμος ελάχιστα χρήματα και φεύγουν. Ήταν πολύ όμορφη όλη αυτή η εικόνα που είδαμε απόψε για περίπου δύο ώρες στη βραδινή βόλτα μετά το φρούριο.

Ένα άλλο που θέλω να συμπληρώσω για αυτή την εκδρομή στην Κολομβία, η οποία σιγά-σιγά τελειώνει, είναι ότι όσο ήμασταν στο κέντρο της χώρας, τις πρώτες μέρες, στο ραδιόφωνο που ακούγαμε μέσα στο αυτοκίνητο η μουσική ήταν καταπληκτική. Αν δεν μας άρεσε ο ένας σταθμός θα αλλάζαμε και βρίσκαμε πάντα ένα σταθμό με πολύ καλή μουσική. Εδώ στο Βορρά όμως αυτό δεν συμβαίνει. Σπανίως βρίσκουμε μουσική που να μας αρέσει. Μάλλον δεν βρήκαμε ποτέ, πέρα από 4-5 τραγούδια και αυτά κατά διαστήματα. Από τα κολομβιανά τραγούδια μας αρέσουν αυτά που είναι Σάλσα αλλά και αυτά που εδώ στην Κολομβία τα ονομάζουν λαϊκά τραγούδια.

Εδώ ο ξενοδόχος μας είπε ότι η πόλη είναι πάρα πολύ ασφαλής και έτσι πιστεύουμε και εμείς. Όμως απόψε που κάναμε βόλτα και πήγαμε λίγο έξω από τα τείχη της παλιάς πόλης, όταν επιστρέψαμε ήρθε ένας αστυνομικός και μας σύστησε όταν βγαίνουμε από τα τείχη να προσέχουμε τις φωτογραφικές μηχανές. Δεν ξέρω κατά πόσο έχει δίκιο, αλλά αυτός για να το λέει κάτι ξέρει περισσότερα από εμάς.

Και εδώ στην Καρταχένα είδαμε αρκετή φτώχεια, αλλά όχι τόση στην κεντρική Κολομβία.

Αύριο πετάμε για το Κίτο, με ενδιάμεσο σταθμό την Μπογκοτά. Στο Κίτο θα μείνουμε μία βραδιά και μετά θα πετάξουμε για τα νησιά Γκαλαπάγκος. Κάπως έτσι προχωράει το ταξίδι και ήδη έχουμε φτάσει στη μέση. Ουσιαστικά ό,τι ήταν να δούμε από Κολομβία το έχουμε δει, αφού δεν θα επισκεφτούμε κανένα άλλο μέρος εκτός από την Μπογκοτά, που έχουμε ήδη επισκεφθεί. Οι εντυπώσεις είναι πολύ καλές αλλά όμως όχι εντυπωσιακές για μένα. Φυσικά είναι πολύ ωραίο ταξίδι, αλλά η Κολομβία δεν είναι από τις χώρες που θα κατέτασσα στις 5-6 πιο όμορφες που έχω επισκεφθεί. Ήταν όμορφο όμως γιατί μπορώ να πω ότι στις περισσότερες διαδρομές θαυμάζαμε τα τοπία. Όχι ότι σταματούσαμε συνέχεια για φωτογραφίες, αλλά ήταν πολύ όμορφη η φύση και πολύ όμορφα τα πρόσωπα που βλέπαμε. Δεν ήταν όλα τα χωριά τους όμορφα και γραφικά. Αυτή η υπερβολική φτώχεια ορισμένες φορές έδινε αρνητική εικόνα σε αυτή την όμορφη χώρα.

Στην Κολομβία μας άρεσε πάρα πολύ ο καφές στα καλά μαγαζιά, και πολλές φορές το φαγητό. Όμως δεν δοκιμάσαμε και τόσο πολλά ντόπια πιάτα. Τρώγαμε κυρίως κρεατικά και πίτσες, όπως τα φτιάχνουν σε αυτή τη χώρα.

Ο καιρός μας τα πήγε πάρα πολύ καλά, αφού λόγω της βροχής δεν είχαμε σχεδόν κανένα πρόβλημα. Μόνο η ζέστη εδώ στο Βορρά αποτέλεσε ένα μικρό εμπόδιο, αλλά δεν μείναμε και πολλές μέρες ώστε να αποτελεί μεγάλο αρνητικό στοιχείο του ταξιδιού.

Περιμένουμε τώρα να δούμε τον Ισημερινό, Εκουαδόρ.

 

[travelbreak]

Από την Καραϊβική στο Κίτο ή πως οι αεροπορικές μπορεί να σε βγάλουν εκτός προγράμματος.

Ξεκινάς ένα ταξίδι και ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου τύχει. Για παράδειγμα σήμερα πήραμε μία τρομάρα από τις λίγες, στο αεροδρόμιο της Καρταχένα. Πήγαμε το πρωί για τη σημερινή μας πτήση στο Κίτο, με μια στάση στη Μπογκοτά και όταν φτάσαμε στο check-in μας είπαν ότι οι πτήσεις μας δεν είναι σήμερα αλλά αύριο. Λες και κατά λάθος φτάσαμε στο αεροδρόμιο μια μέρα νωρίτερα. Εμείς φυσικά διαμαρτυρηθήκαμε και μας ρώτησαν αν έχουμε μαζί μας κάποιο αποδεικτικό στοιχείο ότι η πτήση μας είναι σήμερα. Είναι δυνατόν μία εταιρεία να σου λέει να αποδείξεις ότι έχεις εισιτήριο για σήμερα, αφού μπορεί να το δει στα κομπιούτερ της; Απίθανα πράγματα. Ευτυχώς είχα μαζί μου τυπωμένες τις κρατήσεις με την πληρωμή των εισιτηρίων, καθώς και τα ηλεκτρονικά εισιτήρια. Η τύπισσα τα βλέπει αλλά μας λέει ότι δεν μπορούμε να φύγουμε σήμερα. Θα φύγετε αύριο, διότι δεν υπάρχουν θέσεις, μας λέει. Εγώ φυσικά άρχισα να φωνάζω διαμαρτυρόμενος. Και καλά εγώ, η Ντίνα να δεις! Με πλήρη απάθεια μου λέει ότι μας έχουν ενημερώσει ότι άλλαξε η πτήση μας κατά 24 ώρες. Κοιτάζω τα email μου και βλέπω την ενημέρωση στις 6 το πρωί. Και τι με νοιάζει εμένα; Τέτοια ψυχρότητα δεν έχω ξαναδεί από την κοπέλα της Avianca. Τη ρωτάω λοιπόν: και τι θαγίνει με την αυριανή μας πτήση για τα Γκαλαπάγκος;

Τότε αυτή άρχισε να σοβαρεύεται. Ήταν η λέξη κλειδί. Έχετε τα ηλεκτρονικά εισιτήρια για τα Γκαλαπάγκος; Με ρωτά. Φυσικά τα είχα και της τα έδωσα. Πήγε να ρωτήσει την προϊσταμένη της. Κατάλαβα ότι τους έπεφτε πολύ βαρύ να χρεωθούν και την επόμενη πτήση τεσσάρων ατόμων για ένα τέτοιο προορισμό. Αλλά και πάλι, είναι δυνατόν αυτά τα πράγματα; Έχουμε αγορασμένο εισιτήριο και να μας λένε δε φεύγεις! Και δεν είναι lοw cost εταιρία η Avianca. Φαίνεται λοιπόν ότι φοβήθηκαν ότι αν δε φεύγαμε στη μέρα μας, αύριο θα είναι αδύνατον να μπορέσουμε να πάμε στα Γκαλαπάγκος και θα αρχίσουν να έχουν μεγάλα προβλήματα. Τελικά βρέθηκαν τέσσερις θέσεις με μια πτήση που έφευγε εκείνη την ώρα, μια ώρα νωρίτερα από την αγορασμένη πτήση μας. Κάποιοι άλλοι θα την πληρώσουν!

Τελικά νομίζω ότι πρέπει να κάνει κανείς check in οπωσδήποτε, ακόμα και για καλές εταιρείες.

Από το ξενοδοχείο το πρωί ξεκινήσαμε χαλαρά, αφού η πτήση μας ήταν 10:06 και το αεροδρόμιο ήταν κοντά. Είχαμε πρωινό αλλά μέχρι να μας το φέρει πέρασε μισή ώρα. Πολύ αργοί αυτοί οι κολομβιανοί. Και σχεδόν σε όλα τα ξενοδοχεία πρέπει να το παραγγείλεις για να στο φέρουν, δεν έχει μπουφέ. Αποχαιρετούμε την όμορφη Καρταχένα. Με τον τρόπο που ταξιδεύουμε, η μία πλήρης μέρα στην πόλη ήταν αρκετή για μας. Ένας φυσιολογικός τουρίστας θα καθόταν τουλάχιστον ένα τριήμερο. Γενικά η Βόρεια Κολομβία με το τροπικό κλίμα είναι καλή, αλλά για εκείνους που θέλουν ωραίες παραλίες και νυχτερινή ζωή.

Εδώ πήραμε το πρωινό μας:

Στη Μπογκοτά είχαμε αναμονή πάνω από τέσσερις ώρες για το Κίτο. Ευτυχώς το συμβάν στο αεροδρόμιο κράτησε λίγο και δεν πρόλαβε να ανέβει ψηλά η αδρεναλίνη και ένιωθα ήρεμος. Αυτά έχουν τα ταξίδια όταν τα οργανώνεις μόνος. Τη μία το αυτοκίνητο, την άλλη το ξενοδοχείο, σε κουράζουν.

Να συμπληρώσω ακόμα για την Καρταχένα ότι εκεί πολλοί μιλούν αγγλικά. Μάλιστα από συνήθειο σε αυτή τη χώρα, ρωτούσα στου αεροδρόμιο αν μιλούν αγγλικά και γελούσαν οι άνθρωποι. Άντε τώρα να τους πεις ότι στην Αvis στη Μπογκοτά και στο Μεντεγίν δε μιλάνε.

Άνδεις:

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Κίτο την ώρα που βράδιαζε. Εμείς τώρα σαν κύριοι με τέσσερις μεγάλες βαλίτσες, δυο μικρές και 2-3 μπακπάκ, ψάχναμε για ένα ταξί που να μας χωρά με όλα αυτά. Δεν υπήρχε κανένα τόσο μεγάλο και εκεί που σκεφτόμασταν να πάρουμε δυο, ένας καλός άνθρωπος μας είπε ότι θα προσπαθήσει να βάλει στο ταξί του όλα τα πράγματα. Τα κατάφερε ο τύπος και το αμάξι ήταν ένα κλασικό μέγεθος αλλά δε θυμάμαι ποιο μοντέλο. Έβαλε τις 4 μεγάλες βαλίτσες στο πορτ μπαγάζ! Όλα τα άλλα στα πόδια μας. Μας πήγε στο ξενοδοχείο μας, που βρισκόταν στο κεντρικότερο σημείο του Κίτο: στο La Ronda. Μας ζήτησε 26 δολάρια, του δώσαμε 30 και του κλείσαμε ραντεβού την επομένη το πρωί για να μας μεταφέρει στο αεροδρόμιο για την πτήση μας στα Γκαλαπάγκος.

Αφού αφήσαμε τα πράγματα στα δωμάτια φύγαμε σφαίρα για την πρώτη βόλτα στην πόλη. Είναι φανταστική πόλη. Ακόμα και με το φως των λαμπτήρων καταλάβαμε την ομορφιά της, που είδαμε απολαυστικά στο τέλος του ταξιδιού μας, που μείναμε περισσότερο. Κάναμε βόλτα στις κεντρικές πλατείες του Κίτο αλλά με λίγη προσοχή αφού κόσμος δεν κυκλοφορούσε, αν και όχι τόσο αργά. Μόνο στο δρόμο του ξενοδοχείου μας γινόταν χαμός από κόσμο αφού είναι πεζόδρομος και έχει τα τουριστικά μαγαζιά. Γι αυτό φοβηθήκαμε ότι δε θα κοιμηθούμε καλά το βράδυ από τη φασαρία, αλλά δε μας ήταν δύσκολο.

 

[travelbreak]

Πρώτη μέρα στα Γκαλαπάγκος.

Στα νησιά Γκαλαπάγκος δε θα προλάβουμε να δούμε και πολλά, αλλά θα πάρουμε μια ιδέα. Τρία βράδια θεωρούνται λίγα. Αποδείχτηκαν όμως πολύ γόνιμα και πήραμε μια όχι ιδέα αλλά μια καλή δόση από εκείνο που προσφέρουν τα νησιά. Σίγουρα αν ξοδεύαμε άλλη μια εβδομάδα και 2000 δολάρια θα είχαμε καλύτερη εικόνα. Ουσιαστικά τα τρία βράδια στο νησί (μαζί με άλλο ένα για τη μεταφορά) και όλα τα έξοδα μέσα, σημαίνει ένα κόστος 1000 ευρώ ανά άτομο. Φυσικά αν μέναμε αυτές τις μέρες στην ενδοχώρα με νοικιασμένο αυτοκίνητο, θα ξοδεύαμε τα μισά περίπου. Άρα μπορείς να πεις ότι για τις ίδιες μέρες ταξιδιού συνολικά, τα Γκαλαπάγκος μας κόστισαν 500 ευρώ.

Από ψηλά:

Πριν έρθουμε από Ελλάδα εδώ νόμιζα ότι έπρεπε να έχουμε κάποια άδεια για την επίσκεψη στα νησιά. Όμως αρκεί το αεροπορικό εισιτήριο, τίποτε άλλο.

Σήμερα κάναμε ωραίες βόλτες στην πόλη που μένουμε και που είναι η μεγαλύτερη του νησιωτικού συμπλέγματος και ονομάζεται Πουέρτο Αγιόρα, Puerto Ayora.

Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο (στο νησάκι Baltra) το μεσημέρι, έπρεπε να πληρώσουμε τα 100 δολάρια που είναι η είσοδος για το νησί και άλλα πέντε δολάρια για το εισιτήριο ενός λεωφορείου που μας μετέφερε στο Πορθμείο για να περάσουμε στο νησί Σάντα Κρουζ, που είναι ο σταθμός μας. Περάσαμε με μία βάρκα, αφού διανύσαμε μία απόσταση περίπου 200 μέτρων και επιβιβαστήκαμε σε άλλο ένα λεωφορείο που με άλλα πέντε ευρώ μας μετέφερε στην απόσταση των 40 χιλιομέτρων από το Πορθμείο μέχρι το Πουέρτο Αγιόρα.

Η απόσταση από το αεροδρόμιο στο πορθμείο, πρέπει να μην ήταν περισσότεροι από δέκα χιλιόμετρα αλλά ο δρόμος ήταν πολύ άσχημος, ενώ ο επόμενος για το Πουέρτο Αγιόρα, ήταν πολύ καλός. Έχει διάφορα χωριά στο νησί, δύο εκ των οποίων περάσαμε με το λεωφορείο που μας μετέφερε. Οι βαλίτσες μας ήταν πάντα κοντά μας και στη βάρκα και στα λεωφορεία και τις κουβαλάνε κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι ήταν της δουλειάς αυτής και δεν απαίτησαν, ούτε υποψιαστήκαμε ότι έπρεπε να δώσουμε κάποιο φιλοδώρημα.

Το λεωφορείο μας άφησε στο σταθμό του (στο Πουέρτο Αγιόρα) και από κει ευτυχώς το ξενοδοχείο μας δεν απείχε περισσότερα από 650 μέτρα. Μάλιστα ήταν κατηφόρα και μεταφέραμε τις βαλίτσες μας με τα πόδια.

Το ξενοδοχείο είναι τελείως της πλάκας αλλά ευτυχώς το δωμάτιο είναι ευρύχωρο. Η διαφορά της ώρας εδώ από την ηπειρωτική χώρα του Ισημερινού είναι μία ώρα. Οπότε με την τοπική ώρα φτάσαμε περίπου στις 13:30, αφού από το αεροδρόμιο ως εδώ κάναμε περίπου μιάμιση ώρα. Όλες οι διαδικασίες πάντως ήταν πολύ γρήγορες στο αεροδρόμιο. Δεν είδαμε και πάρα πολύ κόσμο, αν και το αεροπλάνο ήταν σχεδόν γεμάτο. Μόλις τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας, βγήκαμε βόλτα στην παραλία της πόλης, η οποία δεν απέχει περισσότερο από 100 μέτρα από το ξενοδοχείο, το οποίο επίσης βρίσκεται στον κεντρικότερο δρόμο της πόλης των 12.000 κατοίκων.

Ιγουάνα παντού:

Και καβούρια:

Η βόλτα που κάναμε κράτησε αρκετές ώρες και ήταν πολύ όμορφη. Αρχικά πήγαμε στην περιοχή του λιμανιού και είδαμε το χώρο. Στο λιμάνι ήταν ένα σωρό ιγουάνα και κόκκινα καβούρια τα οποία περιφερόταν κοντά στη θάλασσα. Σε ένα άλλο λιμανάκι ερχόταν ψαρόβαρκες και πουλούσαν τους απίθανους αστακούς και όμορφα κοκκινόψαρα. Εκεί είχε πολλούς πελεκάνους ( και μια φώκια που περίμενε το κατιτίς της από τους ψαράδες.

Μετά ρωτήσαμε και μάς είπαν να πάμε προς την περιοχή του πάρκου του Δαρβίνου που υπάρχει ένα ερευνητικό κέντρο και πήγαμε εκεί. Όντως ήταν πάρα πολύ όμορφα. Εκεί υπήρχαν πάλι τα γνωστά μας ιγουάνα και καβούρια, αλλά και πάρα πολλές χελώνες που όμως δεν ήταν ελεύθερες, αλλά ήταν σαν να τις έβλεπες σε ζωολογικό κήπο. Όμως η φύση ήταν πάρα πολύ ιδιαίτερη και γι αυτό ευχαριστηθήκαμε πολύ αυτή τη βόλτα μέχρι να την ολοκληρώσουμε. Καθυστερήσαμε πολύ γιατί μας άρεσε.

Όταν τελειώσαμε η ώρα είχε περάσει τις 17:00 και αποφασίσαμε να ψάξουμε για φαγητό. Όμως εδώ τα εστιατόρια είναι πολύ ακριβά και δεν νομίζω ότι θα μπορούσαμε να φάμε με λιγότερα από 15 ευρώ το άτομο (και αν πηγαίναμε για ψαρικά ακόμα περισσότερα). Γι αυτό φύγαμε από την τουριστική περιοχή και ανεβήκαμε προς τα πάνω του χωριού όπου έτρωγαν και μερικοί ντόπιοι. Βρήκαμε πολλές ταβέρνες αλλά είτε δεν είχαν κόσμο ή είχαν μόνο κοτόπουλο. Τελικά καταλήξαμε σε μία που είχε και χοιρινό και φάγαμε σχετικά φθηνά, αφού η μερίδα έκανε μόλις 5 δολάρια και η μεγάλη μπύρα 3,5 δολάρια.

Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι στο Εκουαδόρ, το νόμισμα είναι το αμερικανικό δολάριο. Δηλαδή πληρώνεις με δολάρια και παίρνεις ρέστα σε δολάρια. Μόνο όταν είναι κέρματα τα ρέστα σου είναι κάτι δικά τους που όμως αντιστοιχούν σε σεντς του δολαρίου. Και φυσικά όταν πας να αγοράσεις κάτι που κάνει δύο δολάρια ας πούμε, τους δίνεις δύο δολάρια από τα δικά τους και είσαι εντάξει. Ασφαλώς μπορείς να τους δώσεις δέκα κέρματα του ενός και σου δίνουν ένα αμερικάνικο δεκαδόλαρο. Αυτό είναι πολύ παράξενο αλλά έτσι είναι τα πράγματα.

Βέβαια εγώ αναγκάστηκα να βγάλω χρήματα από ένα ATM. Και φυσικά τα χρήματα που έβγαλα ήταν δολάρια Αμερικής. Κάποια στιγμή της απογευματινής βόλτας περάσαμε και από το πρακτορείο στο οποίο έχουμε κλείσει τώρα και μήνες μία κρουαζιέρα για να πάμε αύριο σε κάποια νησάκια. Εκεί πληρώσαμε τη διαφορά, αφού είχα δώσει όταν είχα κάνει την κράτηση, μόνο προκαταβολή. Είναι πολύ ακριβές αυτές οι μονοήμερες κρουαζιέρες και η συγκεκριμένη έκανε 240 δολάρια.

Και εδώ, όπως και στην Κολομβία, οι ντόπιοι είναι πάρα πολύ αργοί στο να καταλάβουν αυτό το οποίο θέλεις να φας. Ίσως έχουν μάθει κάποια συγκεκριμένα πράγματα που τρώνε οι ντόπιοι πελάτες τους και γι αυτό δυσκολεύονται να καταλάβουν τι τους λέμε. Για παράδειγμα, σήμερα ήμασταν τέσσερα άτομα και πήραμε όλοι το ίδιο φαγητό αλλά θέλαμε και επιπλέον 2 μερίδες πατάτες τηγανιτές. Είπαμε του ανθρώπου να μας φέρει τις χοιρινές μπριζόλες συν δυο μερίδες πατάτες. Έφερε λοιπόν τις δύο μερίδες χοιρινό με ρύζι και τις άλλες δύο μερίδες με πατάτες. Ενώ τον είχαμε ρωτήσει πόσο χρεώνεται η μερίδα οι πατάτες και μας είχε πει δύο δολάρια. Αλλά φυσικά μετά δεν χρέωσε καθόλου τις πατάτες που έβαλε στο πιάτο με το χοιρινό. Φυσικά μέχρι να το καταλάβει αυτό που θέλαμε, το οποίο τελικά δεν κατάλαβε, του το είπαμε δυο-τρεις φορές. Και επιπλέον ήρθε και μας ρώτησε και άλλες δυο-τρεις φορές μετά για να σιγουρευτεί ότι κατάλαβε σωστά. Και φυσικά δεν έφερε αυτό που παραγγείλαμε. Άσε που εξηγούσε στην κοπέλα στην κουζίνα κάμποση ώρα τι ακριβώς θέλουμε. Και της αστειευόταν ότι δεν καταλάβαινε!

Τέτοια γεγονότα γίνονται συνέχεια, είτε σε εστιατόρια, είτε στα ξενοδοχεία. Τέλος πάντων εντάξει, οι άνθρωποι έχουν μάθει έτσι να δουλεύουν και εμείς έχουμε μάθει να μας συμπεριφέρονται σαν να μην είμαστε τουρίστες.

Μόνο εκεί που πήγαμε για να πληρώσουμε σήμερα την κρουαζιέρα, οι άνθρωποι και τέλεια αγγλικά μιλούσαν και κατάλαβαν τα πάντα και συνεννοηθήκαμε σε πολύ λίγα λεπτά και όλα είναι εντάξει. Το μόνο που μένει είναι να ξυπνήσουμε αύριο το πρωί νωρίς και στις 5:50 να είμαστε έξω από το ξενοδοχείο μας, για να περάσει το λεωφορείο να μας πάρει να μας πάει στο καραβάκι που θα μας κάνει την ημερήσια κρουαζιέρα.

Μετά το φαγητό δεν πήγαμε να ξεκουραστούμε, αλλά κάναμε βόλτα στα μαγαζιά της πόλης, τα οποία είναι πάρα πολλά και αρκετά όμορφα. Αλλά πουλάνε σχεδόν όλα τα ίδια πράγματα. Εγώ με τη Ντίνα αγοράσαμε ήδη 2-3 σουβενίρ.

 

[travelbreak]

Να και το σχετικό βίντεο από τα Γκαλαπάγκος:

 

[travelbreak]

Galapagos. Κρουαζιέρα στο νησί Μπαρτολομέ.

Είναι απόγευμα Σαββάτου και επιστρέφουμε από μία υπέροχη εκδρομή στο νησί Μπαρτολομέ των Γκαλαπάγκος. Ήταν απερίγραπτα όμορφη αφού είδαμε φύση όπως ακριβώς, και ακόμα καλύτερα, από τις φωτογραφίες που μας οδήγησαν στην επιλογή της συγκεκριμένης κρουαζιέρας. Ας ξεκινήσω όμως την περιγραφή.

Το βράδυ κατά τις τέσσερις, με ξύπνησε ο θόρυβος από μια δυνατή βροχή. Δε θα πάμε καλά σήμερα, σκέφτηκα. Στις 05:50 ήμασταν αγουροξυπνημένοι, έξω από το ξενοδοχείο μας και αμέσως, την καθορισμένη ώρα, ήρθε ένα πουλμανάκι και μας πήρε πρώτους από τους 16 συνολικά τουρίστες που μάζεψε από το Πουέρτο Αγιόρα. Μας μετέφερε σύντομα στον πορθμείο, με το καραβάκι να μας περιμένει για την κρουαζιέρα. Σε όλο το δρόμο με το πουλμανάκι, έριχνε κάμποση βροχή και όλοι αναρωτιόταν τι καιρό θα είχαμε σήμερα στη βόλτα μας. Στο πορθμείο είχε σταματήσει η βροχή, αλλά το κρύο ήταν αρκετό. Δεν περίμενα τόσο κρύο εδώ, ακριβώς πάνω στον Ισημερινό. Και χθες βράδυ στη βόλτα το ήθελε το ελαφρύ ζακετάκι. Σήμερα το πρωί ήθελε μπουφάν.

Ακούς Γκαλαπάγκος και λες ότι εκεί θα κάνει τη ζέστη της αρκούδας. Λες, θα κρατάω κοντομάνικα, θα κρατάω μαγιό και όλα θα είναι μία χαρά. Δεν θα χρειαστεί τίποτα παραπάνω. Και όμως και φανελάκι φοράμε και μπουφάν φοράμε και το μαγιό μπορεί και να μη χρειαζόταν αν δεν είχαμε πάει σήμερα την κρουαζιέρα. Κάναμε μπάνιο και μέτρησα τη θερμοκρασία της θάλασσας στους 18,2 βαθμούς Κελσίου. Στην Ελλάδα σε τέτοια θερμοκρασία δεν θα τολμούσα να μπω μέσα. Όμως τώρα δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς. Είχα πληρώσει τόσα λεφτά στην κρουαζιέρα και μία από τις κορυφαίες στιγμές της προβλεπόταν το σνόρκελινγκ, το μπάνιο δηλαδή με μάσκα, για να δεις το βυθό με τις ομορφιές του.

Το νησί Σάντα Κρουζ που μένουμε έχει μεγάλη έκταση, διάμετρο σχεδόν σαράντα χλμ. Στη μέση έχει ένα βουνό ύψους πεντακοσίων μέτρων, που τέσσερις φορές που το περάσαμε, πάντα είχε ομίχλη και ψιλόβροχο. Το χωριό που μένουμε είναι νότια και έχει πυκνή βλάστηση και υψηλά δένδρα λόγω των περισσότερων βροχών που δέχεται. Το βόρειο τμήμα, μετά το βουνό, έχει χαμηλότερα δένδρα και λιγότερη βροχή. Γι αυτό και σήμερα το πρωί μόλις αρχίσαμε να κατηφορίζουμε, ο καιρός άρχισε να βελτιώνεται και η βροχή σταμάτησε. Το πουλμανάκι είχε μαζέψει τα 16 άτομα που ήταν και όσοι μπήκαμε στο πλοιάριο. Στις επτά ήμασταν μέσα και ξεκινούσαμε. Ήταν σχετικά μικρό αλλά χώραγε άλλους τόσους επιβάτες. Όμως όσοι ήμασταν ήταν καλύτερα γιατί κινηθήκαμε πιο γρήγορα. Το προσωπικό ήταν πολύ καλό. Ίσως το καλύτερο που έχω δει σε κρουαζιέρα.

Μόλις μπήκαμε στο πλοίο είχαν ετοιμάσει το πρωινό για όλους μας και καθίσαμε στα τραπέζια να φάμε. Ήταν πολύ χορταστικό και πλούσιο. Μπορούσες να φας όσο ήθελες. Ταυτόχρονα το πλοίο ξεκινούσε για την κρουαζιέρα. Τα νερά ήταν ήρεμα αλλά ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος. Το πλοίο πήγαινε πολύ αργά για να φάμε ήσυχα και όταν τελειώσαμε ανέπτυξε λίγο μεγαλύτερη ταχύτητα. Είχαμε αρχίσει να μιλάμε και με τους άλλους τουρίστες, αλλά όχι με όλους. Βέβαια με δυο-τρεις γίναμε νομίζω μία καλή παρέα χωρίς να θέλω να πω ότι γίναμε και φίλοι. Στη διάθεση των 16 επιβατών ήταν τα δύο μικρά καταστρώματα και ήμασταν πολύ άνετοι. Έκανε λίγο κρύο και φορούσαμε μπουφάν. Μερικοί τολμηροί είχαν έρθει με κοντομάνικα και έμειναν μέσα στο πλοίο, στο κάτω κατάστρωμα και έβλεπαν από τα τζάμια το περιβάλλον.

Εδώ είναι η βάρκα που μας μετέφερε στο πλοιάριο:

Η θέα, στην αρχή που ήμασταν κοντά στο νησί μας, ήταν πολύ όμορφη, αλλά αργότερα όταν ανοιχτήκαμε δεν είχαμε καλή ορατότητα γιατί τα υπόλοιπα νησιά είναι πολύ μακριά. Μετά περάσαμε, περιπλεύσαμε θα έλεγα, το νησάκι σαν ηφαίστειο με το όνομα Μεγάλη Δάφνη, που βρίσκεται δίπλα στη μικρή, που δε μοιάζει με ηφαίστειο.

Η μεγάλη και ταυτόχρονα όμορφη Δάφνη:

Είδαμε τα σχετικά ψαράκια:

Αλλά και πουλάκια:

Ο στόχος μας που ήταν το νησί Μπαρτολομέ, πρέπει να ήταν πάνω από 40 χιλιόμετρα από το Πορθμείο που ξεκινήσαμε. Το Bartolome Island είναι ένα μικρό νησί με διάμετρο 2-3 χιλιόμετρα, αν και είναι μακρόστενο και είναι πολύ κοντά στο πολύ μεγαλύτερο νησί Σαντιάγο.

Η ακτογραμμή άρχισε να έχει τρομερό ενδιαφέρον:

Εμείς πρώτα πήγαμε στο μεγάλο, όπου με μία μικρή βάρκα μας έβγαλαν έξω για να περπατήσουμε πάνω στη λάβα και ο ξεναγός μας άρχισε να αναφέρει με πολλές λεπτομέρειες τον τρόπο σχηματισμού και τα είδη της λάβας. Εμένα δεν με ενδιέφεραν αυτές οι λεπτομέρειες και δεν τα παρακολουθούσα όμως έβγαζα πολλές φωτογραφίες γιατί το μέρος ήταν πολύ όμορφο.

Η απόβαση έγινε σε δυο δόσεις με τη μικρή βάρκα που έσερνε το πλοιάριο:

Φυσικά έχω βρεθεί πολλές φορές σε μέρη με λάβα, αλλά πάντα έχουν ενδιαφέρον, ειδικά οι φωτογραφίες. Γυρνάγαμε σε μία μικρή απόσταση περίπου μία ώρα μέχρι να πει τις ιστορίες του ο ξεναγός και μετά φύγαμε για να πάμε στο Bartolome.

Το νησί Bartolome το επιλέξαμε έχοντας δει κάποιες φανταστικές φωτογραφίες και θέλαμε να δούμε με τα μάτια μας αυτό το μέρος. Πραγματικά το είδαμε όταν πήγαμε εκεί ανεβαίνοντας στην κορυφή ενός λόφου με ύψος περίπου 150 μέτρα. Ανεβήκαμε όλοι, ακόμα και μία κυρία από την Αμερική, που σίγουρα η ηλικία της ξεπερνούσε τα 80 χρόνια. Βέβαια μαζί της ήταν κάποιοι συγγενείς της, οι οποίοι πολλές φορές την βοηθούσαν κρατώντας της τα χέρια. Όμως την περισσότερη διαδρομή την έκανε μόνη της. Ειδικά στην επιστροφή που ήταν κατηφόρα κρατώντας στις κουπαστές του μονοπατιού, που ήταν πολύ ομαλό και ξύλινο, έχοντας είτε ράμπες είτε σκαλοπάτια κατά τόπους.

Και το σούπερ θέαμα:

Μετά την ανάβαση γυρίσαμε στο πλοίο για να μας πάει στην περιοχή που θα κάναμε το μπάνιο μας. Το πλοίο μας άφησε σε ένα σημείο για το σνόρκελιν. Όταν μας είπαν ότι η θερμοκρασία του νερού είναι 19 βαθμούς, εγώ έβαλα το πόδι μου μέσα και δεν το πίστεψα. Υπέθεσα ότι είναι περίπου 22, αλλά κατάλαβα ότι ήταν πολύ χαμηλή θερμοκρασία μόλις έπεσα μέσα. Τη μέτρησα, όπως είπα, στους 18,2 βαθμούς, όμως άντεξα για σχεδόν μία ώρα snorkeling και μου άρεσε πάρα πολύ, όχι τόσο ο βυθός, που ήταν σκέτα καλός, αλλά η ποικιλία και η ομορφιά των ψαριών. Μιλάμε για ψάρια πάρα πολλά τα οποία πλησίαζες σε απόσταση 30 εκατοστών και τότε απομακρυνόταν, αλλά όχι πολύ απότομα. Ο αριθμός τους ήταν πολύ μεγάλος, δηλαδή υπήρχαν κοπάδια των πεντακοσίων ας πούμε ψαριών. Περιμέναμε να δούμε και άλλα ζώα, αλλά μόνο προς το τέλος είδαμε ένα μικρό καρχαρία να περνάει από κάτω μας. Όταν λέω μικρό, εννοώ ότι ήταν το πολύ 10 κιλά. Αμέσως μετά είδαμε και μία δεκαριά μικρούς πιγκουίνους να κάνουν βόλτες κοντά μας και μετά να χάνονται. Πάνω σε ένα βράχο είδαμε δύο θαλάσσιους λέοντες που ενδεχομένως να ήταν και φώκιες, δεν είμαι σίγουρος.

Σχεδόν μετά από μία ώρα τελείωσε η βόλτα μας και καταλήξαμε σε μία πολύ όμορφη αμμουδιά, που οι υπόλοιποι του γκρουπ, που δεν κολύμπησαν μαζί μας, μας περίμεναν και όλοι μαζί με τη βάρκα μεταφερθήκαμε στο πλοίο. Μπορώ να πω ότι απορώ με τον εαυτό μου πώς άντεξε σε τόσο κρύο νερό τόση ώρα. Στην αρχή σκεφτόμουν μήπως έβγαινα και ανέβαινα στη βάρκα, η οποία μας ακολουθούσε, αλλά με συνεπήρε η ομορφιά των ψαριών και για αυτό δεν το σκεφτόμουνα.

Μόλις ανεβήκαμε στο πλοίο, η ώρα είχε πάει σχεδόν δύο. Το γεύμα ήταν έτοιμο και καθίσαμε να φάμε ενώ το πλοίο έπαιρνε σιγά-σιγά το δρόμο του γυρισμού και με την αντίθετη πορεία φτάσαμε στο Πορθμείο όπου πάλι το μικρό πούλμαν μας πήρε και περίπου στις 6:30 μας είχε φέρει στο ξενοδοχείο μας.

Τελικά ο καιρός όλη τη μέρα κύλισε πάρα πολύ ωραία και είχαμε πολλή λιακάδα, αλλά μαζί και σύννεφα. Η μέρα δεν ήταν κουραστική και δεν είχαμε πρόβλημα και με τη βροχή ή με τον πολύ ήλιο. Έτσι και αλλιώς η θερμοκρασία εδώ ήταν γύρω στους 20 με 25 βαθμούς και μπορώ να πω ότι ήταν μία ιδανική μέρα για μία εκδρομή σαν αυτήν που κάναμε. Βέβαια στο κατάστρωμα του πλοίου όταν προχωρούσε, επειδή φύσαγε ο αέρας αναγκαζόμασταν και φορούσαμε ένα μπουφάν οπωσδήποτε.

Όταν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο κάναμε ένα μπάνιο και στις 7:30 ξεκινήσαμε τη βόλτα και οι τέσσερις στους γνωστούς εμπορικούς δρόμους του Puerto Ayora. Δεν είδαμε κάτι καινούργιο. Απλά θέλω να αναφέρω ότι στο λιμανάκι που έχει, ήταν μαζεμένος κόσμος, όπως και χθες, και κοίταζε τους μικρούς καρχαρίες που έκαναν βόλτα στα νερά. Επίσης χθες σε δύο-τρία μαγαζιά είχε ζωντανή μουσική, ενώ σήμερα είχε λιγότερο κόσμο και γι αυτό η μουσική ήταν μόνο σε ένα ζωντανή. Σήμερα δεν πήγαμε για βραδινό αφού είχαμε πάρει ένα καλό πρωινό και ένα καλό μεσημεριανό στο πλοίο.

Για αύριο δεν έχουμε προγραμματίσει κάτι συγκεκριμένο, αλλά μάλλον θα μείνουμε όλη τη μέρα εδώ στο χωριό και θα κάνουμε βόλτες σε κοντινές παραλίες για να δούμε τη φύση που από την πρώτη χθεσινή βόλτα μας άρεσε πάρα πολύ. Τα νησιά πιάνουν μία πολύ μεγάλη περιοχή και αν θες να δεις τα περισσότερα, πρέπει να πάρεις μία κρουαζιέρα τουλάχιστον 7 ημερών. Και επειδή τα πλοία που κάνουν αυτές τις κρουαζιέρες είναι πολυτελείας, μάλλον θα πρέπει να πληρώνεις από διακόσια ως τετρακόσια ευρώ ανά ημέρα. Και δεν είμαι και σίγουρος ότι θα σου προσφέρει και μεγάλη ποικιλία. Δηλαδή δεν ξέρω αν έχοντας πάει σε ένα μέρος σαν τον Μπαρτολομέ, τα επόμενα θα σου αρέσουν τόσο πολύ. Ίσως σε κάποια να δεις μερικά πουλιά παραπάνω ή μερικά ψάρια εάν κανείς snorkeling. Όμως εμείς σήμερα όπως προχωρούσε το πλοίο και καρχαρίες μεγάλους είδαμε στη θάλασσα και χελώνες. Επίσης είδαμε φώκιες, θαλάσσιους ελέφαντες, πολλά πουλιά. Νομίζω τα περισσότερα που έχουν τα νησιά αυτά για ένα τουρίστα εμείς τα απολαύσαμε.

Αυτά για τη σημερινή μέρα. Η ώρα έχει πάει 10 και εμείς είμαστε στο δωμάτιο κουρασμένοι και δεν θα αργήσουμε να πέσουμε για ύπνο. Έξω ακούγονται μουσικές και φωνές από τον κόσμο, αλλά δυστυχώς εμείς δεν έχουμε τη δύναμη για κάτι περισσότερο. Έτσι κι αλλιώς εμείς δεν ερχόμαστε εδώ για διασκέδαση. Ούτε για να περάσουμε όμορφα το βράδυ σε ένα μπαρ ή σε ένα εστιατόριο. Περιμένουμε να ξημερώσει για να πάρουν φωτιά οι φωτογραφικές μηχανές και τα βίντεο. Έχουμε πλάκα τώρα, που όλοι κρατάμε από μία φωτογραφική μηχανή τουλάχιστον και πολλές φορές το ίδιο πράγμα το τραβάμε και με τη φωτογραφική μηχανή και με το κινητό για να στείλουμε στους δικούς μας ανθρώπους φωτογραφίες.

 

[skoumpi]

Η Τατακοα ξέρεις τι μου θύμισε ?? το Zabriskie point αν και ήταν πιο κίτρινο και με μια αίσθηση θανάτου εκείνο !!!

 

[travelbreak]

Η Τατακοα ξέρεις τι μου θύμισε ?? το Zabriskie point αν και ήταν πιο κίτρινο και με μια αίσθηση θανάτου εκείνο !!!

Εμένα μου θύμισε πιο πολύ Bryse Canyon η «έρημος» Τατακόα.

 

[travelbreak]

Galapagos. Βόλτα σε κοντινά μέρη, Tortuga Bay.

Η ώρα 7:00 το πρωί στο δωμάτιό μας και απέξω ακούγεται να πέφτει λίγη βροχή. Ίσως είναι όπως και χθες. Θα βγούμε σε λίγο για να δούμε τι θα κάνουμε σήμερα. Ελπίζω να μην συνεχιστεί για πολύ έστω και αυτή η λίγη βροχούλα, γιατί δεν θα μας αφήσει να περπατήσουμε όσο άνετα θα θέλαμε.

Στο ξενοδοχείο εδώ δεν έχουμε πρωινό. Ίσως καλύτερα έτσι, γιατί συνήθως μας καθυστερεί. Σήμερα αποφασίσαμε να βγούμε τη βόλτα μας στις 7:30. Έτσι πίνω καφεδάκι στο δωμάτιο τώρα και έχω πάρει και από το σούπερ μάρκετ μερικά ψωμάκια για πρωινό.

Προχθές το βράδυ αγόρασα μία κάρτα SIM η οποία τότε δεν δούλευε και τόσο καλά, ως προς το τηλέφωνο. Αλλά ως προς τα δεδομένα ήταν εντάξει. Χθες που τη δοκίμασα ξανά, είδα ότι δουλεύει. Πιστεύω ότι είμαστε εντάξει και δεν θα έχουμε πρόβλημα. Μακάρι βέβαια να μη χρειαστεί να πάρουμε κάποιο τηλέφωνο. Η κάρτα αυτή έκανε 6 δολάρια και περιέχει 300 MB και 30 λεπτά για τηλεφωνήματα μέσα στο Εcuador.

Η μέρα σήμερα ξεκίνησε χωρίς κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα. Το μόνο που ξέραμε είναι ότι δεν θα χρησιμοποιήσουμε κάποιο πρακτορείο, διότι όλες οι εκδρομές που κάνουν είναι πολύ ακριβές. Εμείς θέλαμε μισή μέρα εδώ κοντά, για να δούμε δύο παραλίες. Την άλλη μισή δεν ξέραμε τι να την κάνουμε. Στο Lonely Planet είδα ότι έχει δύο-τρία σημεία εδώ κοντά για να δούμε, αλλά πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ταξί.

Εγώ πρότεινα να πάμε πρώτα στις δύο παραλίες που ήταν εδώ κοντά και μετά να πάμε στα άλλα σημεία με το ταξί. Όταν όμως περνάγαμε από μία πιάτσα με ταξί, είπαμε να ρωτήσουμε τις τιμές. Σκέφτηκα όμως ότι εάν πάω να ρωτήσω, θα το πάρουμε τώρα το ταξί. Οι άλλοι της παρέας φάνηκε ότι δεν είχαν πρόβλημα, γι αυτό και πήγα σε ένα ταξιτζή που βρήκα και τον ρώτησα πόσο θέλει να μας πάει γύρω στα 15 χιλιόμετρα από δω που είχε κάποια πράγματα να δούμε, δύο-τρία σημεία. Στην αρχή ζήτησε 100 δολάρια, αλλά μετά συμβιβάστηκε στα 60.

Έτσι μπήκαμε κατευθείαν στο ταξί, για να κάνουμε μερικές ώρες βόλτα μέχρι το κέντρο του νησιού. Αρχικά πήγαμε σε δύο κρατήρες, Los Gemelos, που είναι πολύ κοντά ο ένας με τον άλλον και τους είδαμε. Όμως δεν είναι ουσιαστικά κρατήρες, αλλά μοιάζουν και φαίνεται ότι δημιουργήθηκαν από την πτώση του εδάφους στο κενό που υπήρχε από κάτω με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν δύο τεράστια ορύγματα, με διάμετρο 100 ως 150 μέτρα και βάθος 20 ή 30 μέτρα, τα οποία είναι γεμάτα με βλάστηση. Ήταν πολύ ενδιαφέροντα αυτά που είδαμε, αλλά δυστυχώς είχε ομίχλη διότι βρίσκονται στο κέντρο του νησιού που υπάρχει ύψωμα και όσες φορές έχουμε περάσει έχει εκεί ομίχλη. Το πρόβλημα είναι ότι δεν βγάλαμε καλές φωτογραφίες, όχι κάτι άλλο. Τους κρατήρες τους είδαμε και ήταν πολύ όμορφοι.

Μετά, φεύγοντας από κει, μας πήγε ο οδηγός μας σε μία φάρμα που είχε περιφράξει ένα τεράστιο χώρο και εκεί υπήρχαν πάρα πολλές χελώνες μικρές και μεγάλες. Ήταν πολύ όμορφα γιατί αυτή τη φορά είδαμε πολλές μεγάλες χελώνες μαζί και ήταν πολύ εύκολη η φωτογράφισή τους. Όχι όπως προχθές στο πάρκο του Δαρβίνου, όπου ήταν λίγες και ήταν δύσκολο να τις φωτογραφήσεις όπως ήθελες γιατί υπήρχαν κάποιοι τοίχοι. Μας άρεσε εκεί.

Για να καταλάβετε το μέγεθος των χελωνών:

Μετά συνεχίσαμε για να πάμε στα Λάβα Τούνελ (lava tunneles), όπως λέγονται, που στην ουσία είναι κενά που έχουν δημιουργηθεί από την λάβα. Δημιουργούν ένα τούνελ πλάτους περίπου 5 με 6 μέτρα στο μεγαλύτερο μήκος του και ύψος περίπου 8 μέτρα. Πήγαμε σε ένα. Το μήκος όλου αυτού του τούνελ είναι περίπου 400 μέτρα. Σε ένα σημείο, προς το τέλος του, το πλάτος γίνεται περίπου δύο μέτρα, αλλά το ύψος δεν είναι πάνω από 50-60 πόντους και αναγκάζεσαι να το περάσεις σχεδόν ξαπλωμένος μπρούμυτα. Το κάναμε, δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω. Αφού κάναμε και αυτό δεν είχαμε κάτι άλλο, αν και υπάρχουν και άλλα τούνελ εδώ στην περιοχή. Είπαμε να μην δούμε κάτι άλλο και γυρίσαμε πίσω στην πόλη.

Το πέρασμα από το χαμηλότερο σημείο:

Αμέσως από το Πουέρτο Αγιόρα ξεκινήσαμε τον ποδαρόδρομο παίρνοντας το μονοπάτι για να πάμε να δούμε την παραλία Τορτούγα Μπέι, Tortuga Bay. H απόσταση ήταν περίπου 2,5 χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουμε στην παραλία, αλλά και εκεί κάναμε άλλα περίπου δύο χιλιόμετρα για να πάμε μέχρι το τέλος της παραλίας σε ένα πολύ όμορφο κόλπο σαν λίμνη που ο κόσμος έκανε μπάνιο. Στην Tortuga Bay ο κόσμος δεν κολυμπούσε γιατί είχε μεγάλα κύματα και είχε κόκκινη σημαία. Και πράγματι κανένας δεν έμπαινε μέσα παρά μόνο για λίγο να προχωρήσει με τα πόδια γυμνά.

Από τη διαδρομή για να φτάσουμε εκεί:

Το χρωματιστό πουλάκι μη χάσετε:

Ήταν υπέροχα με τη βόλτα που κάναμε. Είδαμε πολλά ιγουάνα. Δεν ήταν και τόσο σημαντικό, αφού έχουμε δει πολλές φορές εδώ πέρα, όμως όλα μαζί αυτά μας έδιναν μια υπέροχη αίσθηση. Φυσικά είδαμε και πουλιά μικρά και μεγάλα. Πάρα πολύς κόσμος πήγαινε εκεί μόνο για να κολυμπήσει. Όμως το μπάνιο σίγουρα δεν άξιζε σε μία παραλία πολύ όμορφη με φυτά που έμπαιναν μέσα στη θάλασσα, αλλά ήταν ρηχά και δεν νομίζω ότι μπορούσε κάποιος να προχωρήσει μέχρι του σημείου να μην πατώνει.

Εδώ κολυμπούσε ο κόσμος:

Φεύγοντας από την Τορτούγα Bay πήραμε πάλι το μονοπάτι με τα πλακάκια, που ήταν σαν καλντερίμι και μέσα από ένα υπέροχο δάσος που κυριαρχούσαν οι κάκτοι, επιστρέψαμε στο Πουέρτο Αγιόρα.

Η ώρα πια είχε φτάσει τρεις και είπαμε να έρθουμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε λίγο. Νομίζω ότι μέχρι τώρα η μέρα έχει αξιοποιηθεί επαρκώς και δεν χρειαζόταν να κάνουμε κάτι παραπάνω με ένα πρακτορείο. Όχι μόνο γιατί θα ήταν πολλά τα χρήματα, αλλά δεν υπάρχει και λόγος τη στιγμή που μπορείς να περπατήσεις για να δεις κάποια πράγματα να πληρώσεις να σε πάνε με βάρκα, αν και νομίζω η βάρκα δεν θα μπορούσε να προσαράξει για να δεις την Τortuga Bay.

Σήμερα λοιπόν η μέρα ξεκίνησε με κάποια αρνητική προοπτική λόγω του κακού καιρού που υπάρχει όλες τις μέρες που είμαστε εδώ τα πρωινά, αλλά κατέληξε σε μία πολύ όμορφη μέρα μιας και η συννεφιά που υπήρχε συνέχεια δεν έκανε άσχημη την πορεία μας με τα πόδια κάτω από ένα καυτό ήλιο. Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στα Γκαλαπάγκος islands, που τα έκανε διάσημα ο Κάρολος Δαρβίνος το 1835 που έφτασε εδώ, αν θυμάμαι καλά. Και κυρίως όταν, μετά από τριάντα περίπου χρόνια, εξέδωσε τα βιβλία του για την καταγωγή των ειδών και αργότερα των ανθρώπων. Ίσως αν δεν ήταν τόσο σημαντικό το βιβλίο για την καταγωγή των ειδών του Δαρβίνου, τούτα τα νησιά να μην είχαν την παγκόσμια αίγλη που απολαμβάνουν αυτή τη στιγμή. Είμαι σίγουρος ότι και αλλού υπάρχουν αντίστοιχα νησιά, αλλά επειδή δεν τα επισκέφθηκε κανένας μεγάλος φυσιοδίφης του δέκατου ένατου αιώνα, δεν έχουν γίνει τόσο γνωστά. Δεν πειράζει, γιατί εμείς ήρθαμε εδώ λόγω της φήμης που έχουν τα νησιά. Και καμιά φορά ο μύθος είναι πολύ σημαντικός, άσχετα από την αντικειμενική αξία ενός προορισμού. Εμείς νιώθουμε πολύ όμορφα που βρισκόμαστε εδώ και θα σύστηνα στον καθένα να κάνει αυτή την επίσκεψη. Δεν γνωρίζω εάν οι τρεις μέρες που ήρθαμε είναι αρκετές, αλλά εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι παραπάνω, γιατί οι πολυήμερες κρουαζιέρες που σου δίνουν τη δυνατότητα να δεις πάρα πολλά σε αυτά τα νησιά είναι πολύ ακριβές.

Τώρα ξεκουραζόμαστε στο κρεβάτι μας για λίγο ακόμα, σε αυτό το ανεκδιήγητο ξενοδοχείο, που πριν από μία ώρα που φτάσαμε δεν έτρεχε νερό στις βρύσες, διότι ο ξενοδόχος δεν είχε ανοίξει τον κυκλοφορητή του νερού. Τώρα πάντως έχουμε νερό, αλλά κάνει αρκετό κρύο και φυσικά δεν έχει θέρμανση. Μου αρέσει που έχει ένα air condition μόνο ψύξη. Και απορώ πότε θα το χρησιμοποιούσε κάποιος. Δεν ξέρω αν κάποιες μέρες κάνει ζέστη εδώ και πότε είναι αυτές. Υπενθυμίζω ότι ζεστό νερό για το μπάνιο δεν υπάρχει και χθες που του είπαμε ότι θέλουμε να έχουμε ζεστό νερό, μας είπε ότι δεν γίνεται, αλλά μετά από λίγο μας είπε ότι, εντάξει, περιμένετε λίγο και θα ζεσταθεί. Ζεστό νερό δεν είδαμε βέβαια. Όλες οι συνεννοήσεις γίνονται σε μία γλώσσα εσπεράντο, που κανείς δεν κατανοεί. Ο νεαρός πέρα από τα Ισπανικά δεν ξέρει τίποτα άλλο. Είμαι σίγουρος ότι και ισπανικά να μιλούσα, πάλι δεν θα ήξερα τι έλεγε, διότι μόνο να χαμογελάει ξέρει και να μας λέει αν θέλουμε να πάμε σε ένα φίλο του που έχει ένα καλό εστιατόριο να φάμε. Τέλος πάντων καλό παιδί φαίνεται.

Όμως δεν δήλωσε στο Booking.com ότι πήγαμε και εγώ αφού του έκανα κριτική, με ρώταγε το Booking.com να επιβεβαιώσω αν πήγα ή όχι. Δεν απάντησα για να μην τον θάψω περισσότερο.

Τελικά η απογευματινή βόλτα δεν είχε τόσο ενδιαφέρον όσο περιμέναμε. Είχαμε σκοπό να πάμε σε μία παραλία, των Γερμανών όπως ονομάζεται, και να προχωρήσουμε από κει για να φτάσουμε σε κάποιες μικρές λίμνες με ωραία θέα όπως είχαμε μάθει με το όνομα las Crietas. Στην παραλία πήγαμε, αλλά στο άλλο μέρος με τις λιμνούλες δεν μπορέσαμε να πάμε γιατί η θάλασσα με την παλίρροια είχε σηκωθεί πολύ ψηλά και είχε σκεπάσει το μονοπάτι οπότε δεν μπορούσαμε να περάσουμε, εκτός αν βγάζαμε τα παπούτσια μας και σηκώναμε τα μπατζάκια. Άσε που είχε αρκετό κύμα και υπήρχε ενδεχόμενο να μας έβρεχε. Έτσι γυρίσαμε πίσω γιατί και αυτό που είχαμε δει μας είχε αρέσει και καθίσαμε σε ένα πολύ ωραίο μαγαζί αγναντεύοντας τη θάλασσα με τα διάφορα καραβάκια που είχαν τουρίστες. Ξέχασα να συμπληρώσω ότι για να πάμε στην παραλία των Γερμανών έπρεπε να πάρουμε ένα θαλάσσιο ταξί για να μας μεταφέρει απέναντι σε μία απόσταση περίπου 200 ή 300 μέτρα, για να καλύψουμε έναν κόλπο που υπήρχε. Δεν είχε δρόμο για να κάνουμε, έστω με τα πόδια τον κύκλο. Έτσι κι αλλιώς το θαλάσσιο ταξί δεν ήταν πολύ ακριβό, είχε 80 σεντς του δολαρίου το άτομο για να μας πάει κι άλλα τόσα να επιστρέψουμε.

Εδώ ήπιαμε καφέ:

Ήταν ωραία η βόλτα. Απλά δεν μπορέσαμε να πάμε εκεί που θέλαμε. Αφού τελειώσαμε και αυτό, είχαμε τελειώσει με όσα θα μπορούσαμε να έχουμε δει σε αυτό το νησί και είχαμε βάλει στο πρόγραμμα. Άλλωστε είχε πέσει και σκοτάδι, οπότε αρχίσαμε να ψάχνουμε για φαγητό. Πήγαμε σε αυτόν τον ανεκδιήγητο που είχαμε πάει και προχθές το βράδυ, αλλά αυτή τη φορά δεν είχε χοιρινό και αναγκαστήκαμε και φάγαμε κοτόπουλο. Είναι πολύ φθηνό μαγαζί και κυρίως για αυτό τον προτιμούμε. Συγκεκριμένα σήμερα το κοτόπουλο είχε 4 δολάρια η μερίδα, που στα υπόλοιπα μαγαζιά μάλλον έκανε από 10 δολάρια και πάνω. Σήμερα όμως όταν του ζητήσαμε πατάτες τηγανιτές μας είπε ότι λόγω του ότι είναι Κυριακή δεν έχει πατάτες τηγανητές! Φαίνεται λίγο ανεξήγητο αλλά είναι αλήθεια. Πάντως η συνεννόηση σήμερα ήταν πιο εύκολη από την προηγούμενη φορά, λόγω της εμπειρίας του τύπου αυτού ο οποίος δεν θυμάμαι αν είχα πει ότι μιλάει και σχετικά καλά Αγγλικά. Απλά δεν καταλαβαίνει το πνεύμα μας. Για παράδειγμα, εγώ σήμερα του ζήτησα κοτόπουλο που να συνοδεύεται με φασολάδα και ρύζι. Μου έφερε ένα πιάτο φασολάδα με ρύζι και μετά από κάμποση ώρα το κοτόπουλο. Και είχα τρομάξει ότι μπορεί να μη μου έφερνε καθόλου κοτόπουλο. Τέλος καλό όλα καλά, χόρτασα και είμαι εντάξει.

Θέλαμε να κανονίσουμε και τη μεταφορά μας αύριο για το αεροδρόμιο αφού αύριο αναχωρούμε. Είπαμε να ρωτήσουμε ένα ταξί πόσα θα μας πάρει για να μας πάει, αφού το λεωφορείο θέλει πέντε δολάρια ανά άτομο για το πορθμείο, εγώ περίμενα ότι το ταξί θα ζητούσε από 40 και πάνω. Όμως για καλή μας τύχη ζήτησε μόνο 25 και έτσι το κλείσαμε να περάσει αύριο το πρωί στις 9:00 να μας πάρει και να μας μεταφέρει. Έτσι η μετακίνησή μας θα είναι πιο γρήγορη και πιο άνετη. Το ταξί είναι ένα αγροτικό από εκείνα που λέγονται εδώ διπλοκάμπινα. Είναι δηλαδή σαν κούρσα και έχει και καρότσα.

Αύριο φεύγουμε από τα νησιά και πιστεύω ότι έχουμε πάρει μία καλή γεύση από τα Γκαλαπάγκος. Εάν είχαμε άλλη μία ή δύο μέρες, σίγουρα θα έπρεπε να αγοράσουμε κάποια εκδρομή-κρουαζιέρα για να κάνουμε, γιατί αλλιώς δεν γίνεται να γυρνάμε στα ίδια και τα ίδια μέρη, όσο όμορφα και να είναι. Αυτό όμως θα ανέβαζε πολύ το κόστος του ταξιδιού και δεν ξέρω εάν θα πρόσφερε κάτι στο ταξίδι μας. Δεν εννοώ ότι μέσα σε αυτές τις δύο μέρες είδαμε όλα τα ζώα και όλη την ομορφιά του τοπίου, αλλά είναι τόσο μεγάλο το μέρος που θέλεις πάρα πολύ χρόνο και πάρα πολύ χρήμα για να το εξαντλήσεις. Εμείς είδαμε ό,τι είδαμε και αύριο αναχωρούμε για την Ηπειρωτική χώρα.

 

[Yorgos]

Εδώ ο ξενοδόχος μας είπε ότι η πόλη είναι πάρα πολύ ασφαλής και έτσι πιστεύουμε και εμείς. Όμως απόψε που κάναμε βόλτα και πήγαμε λίγο έξω από τα τείχη της παλιάς πόλης, όταν επιστρέψαμε ήρθε ένας αστυνομικός και μας σύστησε όταν βγαίνουμε από τα τείχη να προσέχουμε τις φωτογραφικές μηχανές. Δεν ξέρω κατά πόσο έχει δίκιο, αλλά αυτός για να το λέει κάτι ξέρει περισσότερα από εμάς.

Εντός των τειχών είναι ασφαλεστατα. Εκτός, μόλις βγεις στην πραγματική πόλη, είναι από επικίνδυνα έως πολύ επικίνδυνα.

 

[travelbreak]

Εντός των τειχών είναι ασφαλεστατα. Εκτός, μόλις βγεις στην πραγματική πόλη, είναι από επικίνδυνα έως πολύ επικίνδυνα.

Ούτε καν το φαντάστηκα! Θεωρούσαμε ότι η Καρταχένα γενικά είναι ασφαλής. Εμείς άλλωστε μέναμε έξω.