Ισημερινός Κολομβία Στις χώρες του καφέ και του κακάο

[whoknows]

τι υπεροχο ταξιδι φιλε μου, πραγματικα ζηλευω. αναμενω την συνεχεια απο την ηπειρωτικη χωρα

 

[travelbreak]

Έρχεται και ο ηπειρωτικός Ισημερινός και είναι καταπληκτικός! !

 

[whoknows]

Έρχεται και ο ηπειρωτικός Ισημερινός και είναι καταπληκτικός! !

ανυπομονω φιλε μου να το διαβασω και να ταξιδευψω μεσα απο τα κειμενα και τις φωτος σου

 

[travelbreak]

Γκουαγιακίλ: υπέροχη πόλη!

Πρωί και σε λίγο φεύγουμε από το Πουέρτο Αγιόρα για να πάμε στο αεροδρόμιο και να πάρουμε την πτήση για Γκουαγιακίλ, όπου θα φτάσουμε το απόγευμα μετά τις 3:00.

Σήμερα σηκωθήκαμε το πρωί με την Ντίνα και κάναμε μία βόλτα στα γνωστά μέρη, εδώ στο κέντρο της πόλης, και είδαμε ουσιαστικά γνώριμα πράγματα, αλλά με λιγότερο κόσμο. Βέβαια οι τουρίστες το πρωί σηκώνονται νωρίς για να πάνε στις εκδρομές τους και υπάρχει κάποια κίνηση, ακόμα και στο λιμάνι.

Πριν έρθουμε εδώ αναρωτιόμουν αν χρειαζόταν κάποια συγκεκριμένη διαδικασία ώστε να μπορέσουμε να επισκεφθούμε αυτά τα νησιά. Δεν χρειάζεται καμία διαδικασία. Απλά κλείνεις τα εισιτήριά σου. Άντε και ένα ξενοδοχείο και έρχεσαι. Αρκεί να πληρώσεις τα χρήματα που σου ζητάνε στο αεροδρόμιο δηλαδή ένα ποσόν 120 (20 στο Κίτο και 100 εδώ) δολαρίων. Και φυσικά χρειάζεσαι για μετακινήσεις εδώ υποχρεωτικά κάποια χρήματα τα οποία πάντα είναι δολάρια. Η διαμονή εδώ δεν είναι πολύ ακριβή, τουλάχιστον στο ξενοδοχείο που εμείς επιλέξαμε. Όμως είναι πολύ ακριβά τα φαγητά σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα. Ακόμα και το σούπερ μάρκετ είναι σχετικά ακριβό.

Ένα άλλο που πρέπει να έχει υπόψη του ένας επισκέπτης είναι η τρομερή υγρασία που έχει στο νησί, που εάν κάνει ζέστη σε κάνει να νιώθεις πάρα πολύ ζεστά και εάν κάνει λίγο δροσούλα σε κάνει να χρειάζεσαι οπωσδήποτε ένα μπουφάν, έστω ελαφρύ. Μου άρεσε που εδώ στο Πουέρτο Αγιόρα κυκλοφορούν στο λιμάνι διάφορα ζώα της θάλασσας και του αέρα, δηλαδή τα ιγουάνα και κάποιες φώκιες αλλά και διάφορα πουλιά, τα οποία όμως δεν γνωρίζω το όνομά τους, αλλά μοιάζουν με πελεκάνους.

Ένα άλλο το οποίο ισχύει, είναι ότι ενώ εδώ πάνε μία ώρα πίσω. Αυτό όμως δεν το δίνει το Ίντερνετ. Δηλαδή στο κινητό αν πεις να ορίσει την ώρα μέσω δικτύου σου βγάζει την ώρα του κεντρικού ισημερινού και όχι των νησιών εδώ. Άρα πρέπει να ρυθμίσεις το ρολόι σου με τα χέρια. Τέλος πάντων, εμείς αυτό το έχουμε κάνει και δεν είχαμε θέματα με τα ωράρια και τις συναντήσεις μας.

Πήγαμε στο αεροδρόμιο, πετάξαμε κανονικά στην πτήση της τα ΤΑΜΕ και μάλιστα εμένα με την Ντίνα μας βάλανε στην Business class, γιατί φαίνεται μας συμπάθησαν. Το μόνο διαφορετικό ήταν τα μεγάλα καθίσματα εκεί, που ο χώρος ενώ ήταν για τρεις θέσεις είχε μόνο δυο καθίσματα και μπροστά μας είχαμε τόση άπλα, που καθόμουν διπλοπόδι. Είχα και παράθυρο που δεν έβλεπε φτερό, αλλά δυστυχώς ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος και δεν μπορούσα να δω πολλά πράγματα. Φυσικά την περισσότερη ώρα αυτό που ήταν κάτω από το αεροπλάνο ήταν η θάλασσα, αφού περνάγαμε το τελευταίο κομμάτι του Ειρηνικού, για να βρεθούμε στη Νότια Αμερική.

Λίγο από το συννεφιασμένο Γκουαγιακίλ:

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο της πόλης στις 3:30 και στις 4:00 και κάτι είχαμε πάρει ένα τεράστιο αυτοκίνητο από την Avis, μάρκας Toyota μοντέλο Fortuner. Είναι πραγματικά τεράστιο. Στις 5:00 το απόγευμα ήμασταν στο ξενοδοχείο και μάλιστα είχαμε τακτοποιηθεί. Αμέσως φύγαμε για να γνωρίσουμε, όσο είχε φως, την πόλη που θα μέναμε μονάχα μία βραδιά.

Και το σημερινό ξενοδοχείο βρίσκεται πολύ κεντρικά. Συγκεκριμένα, φεύγοντας από δω, αν δεν σταματούσαμε για φωτογραφίες, σε 10 λεπτά θα βρισκόμασταν στην εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου, που θεωρείται κεντρικότατη. Σε άλλα 5 λεπτά από εκεί ήμασταν στην αποβάθρα του τεράστιου ποταμού Γκουάγιας, την περίφημη περιοχή Μαλεκόν. Η περιοχή του Μαλεκόν μας άρεσε πάρα πολύ και κάναμε βόλτα. Είναι μια αναβαθμισμένη περιοχή δίπλα στο ποτάμι με μήκος 2-3 χιλιομέτρων. Στην περιοχή του ποταμού και παράλληλα στην αποβάθρα υπήρχαν πάρα πολλά μεγάλα και ωραία κτίρια, τα οποία ήταν πανεπιστήμια και μουσεία.

Η περίφημη Ροτόντα στο Μαλεκόν:

Από πρώτη άποψη το Guayaquil μας άρεσε πάρα πολύ, όχι μόνο για την περιοχή του Μαλεκόν, αλλά και για τα ωραία κτίρια, τα πολλά αγάλματα που έχει και τα ωραία πάρκα. Έχει πολλά μαγαζιά και είναι ζωντανή πόλη. Όμως κατά τις 20:00 αρχίζουν όλα αυτά και κλείνουν. Όχι όλα πάντως, δηλαδή πάντα μπορείς να βρεις κάποιο μαγαζί. Εμείς μέχρι τις 8:30 που φτάσαμε εδώ στο ξενοδοχείο, ήταν κάμποσα ανοιχτά. Ο κόσμος που κυκλοφορούσε ήταν ποικίλος, δηλαδή έβλεπες και καλοντυμένους, και ζευγάρια, έβλεπες παρέες, έβλεπες ανθρώπους με το κινητό τους να μιλάνε ή να βγάζουν φωτογραφίες, έβλεπες όμως και άλλους που φαινόταν φτωχοί και άλλους να ζητιανεύουν. Άλλοι πουλούσαν νερό στα μπουκαλάκια και προσπαθούσαν να βγάλουν έτσι το μεροκάματό τους.
Όταν έβλεπα αυτά τα παιδιά να πουλάνε το νερό για 25 σεντς και θυμόμουν στα αεροδρόμια να το πουλούν 2,5 ευρώ, κάτι αισθάνομαι που δε θέλω να σας πω.

 

[travelbreak]

Ο δρόμος για την Κουένκα και ιστορίες ξανά με τροχονόμο

Είναι Τρίτη βράδυ και βρισκόμαστε στην Κουένκα (Cuenca). Αρχικά ήταν να μείνουμε δύο βραδιές αλλά μετά, για να δούμε το τρένο στη Μύτη του Διαβόλου στο Αλαούσι, το αλλάξαμε και θα μείνουμε μία βραδιά. Δηλαδή απόψε εδώ και θα μείνουμε αύριο στο Αλαούσι, που δεν ήταν να μείνουμε εκεί καθόλου. Εδώ στην Κουένκα ήρθαμε κατά τις 17:00 το απόγευμα, μετά από μία πολύ ωραία διαδρομή, ιδιαίτερα στα τελευταία 60-70 km από εδώ.

Στις 17:30 βγήκαμε έξω για βόλτα στην Κουένκα και είναι μία όντως πολύ όμορφη πόλη. Πήγαμε στα περισσότερα από τα προτεινόμενα μέρη που δίνει το Lonely Planet, μέσα στην πόλη. Βέβαια μετά από μία ώρα είχε πέσει λίγο το σκοτάδι και έτσι οι φωτογραφίες που βγάλαμε δεν ήταν πολύ φωτεινές. Φυσικά αύριο θα πάμε να τα δούμε ξανά όπως και ό,τι άλλο έχουμε παραλείψει μέσα στην πόλη. Μετά θα πρέπει να φύγουμε, λίγο πριν το μεσημέρι, για τη συνέχεια του ταξιδιού μας.

Ας πω όμως πως ξεκίνησε η μέρα μας γιατί είχε ένα περίεργο συμβάν. Ήμασταν λοιπόν στο Γκουαγιακίλ το πρωί και αφού πήραμε πρωινό στο ξενοδοχείο ξεκινήσαμε τη βόλτα μας στις 7:45 στην πόλη. Πήραμε ταξί (αποφύγαμε το δικό μας αυτοκίνητο για το πρόβλημα του παρκαρίσματος) και πήγαμε στον φάρο στην συνοικία De Las Peñas και ανεβήκαμε τα σχεδόν 500 σκαλιά μέχρι τον φάρο στο λόφο Σάντα Άννα. Ήταν πολύ όμορφα και δεν μας κούρασε. Εκεί στο λόφο τα σπίτια έχουν πολύ ωραία χρώματα και τα στενά δρομάκια είναι γραφικά. Κάναμε και λίγη βόλτα περιμετρικά του Λόφου Santa Αnna και μετά συνεχίσαμε να δούμε το υπόλοιπο κομμάτι του Μalecon που δεν είχαμε δει χθες.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας κατά τις 10:45, αφού πρώτα φωτογραφίσαμε κάποια ωραία κτίρια που τα είχαμε δει από το προηγούμενο βράδυ. Πραγματικά η πόλη Γκουαγιακίλ μας άρεσε πάρα πολύ και δεν το περίμενα.

Είδαμε σε ένα πάρκο και πολύ όμορφα ιγουάνα που δεν είχαμε δει τέτοια στα Γκαλαπάγκος:

Στις 11:00 ξεκινήσαμε το ταξίδι μας για την Κουένκα. Γύρω στα 15 με 20 χιλιόμετρα αφού είχαμε βγει από την πόλη, περάσαμε τα πρώτα διόδια που έχει. Εδώ τα διόδια δεν είναι τόσο πολλά (όπως είδαμε αργότερα), αλλά είναι και φθηνά. Καμία σχέση με την Κολομβία. Εδώ δηλαδή πληρώσαμε δυο-τρεις φορές και ήταν μόνο ένα δολάριο κάθε φορά. Που εκείνα τα τρία και τέσσερα, μην πω και παραπάνω δολάρια της Κολομβίας!

Μόλις περάσαμε τα πρώτα διόδια του Γκουαγιακίλ, ένας αστυνομικός με τη μοτοσικλέτα του μας έκανε νόημα να σταματήσουμε. Σταματάμε λοιπόν και με νοήματα και με διάφορα άλλα μας έδωσε να καταλάβουμε ότι τα δύο άτομα που βρίσκονταν στις πίσω θέσεις, δηλαδή η Ντίνα και ο Γιάννης, δεν φορούσαν ζώνη και τους είχε πιάσει η κάμερα. Τον είχαν ειδοποιήσει να έρθει να μας γράψει και δεν μπορούσε παρά να το κάνει. Τι να κάνουμε και εμείς δεν μπορούσαμε να πούμε και πολλά. Αφού δεν γνωρίζουμε τη γλώσσα αυτός μας είπε ότι το πρόστιμο είναι 250 δολάρια. Εμείς πάθαμε πλάκα με ένα τόσο μεγάλο πρόστιμο και τον ρωτάμε που θα πάμε να το πληρώσουμε. Μας είπε ότι πρέπει να τον ακολουθήσουμε να γυρίσουμε πίσω.

Όλα αυτά που μας έλεγε τα έλεγε μέσα από το κινητό του στο Google translate στα αγγλικά. Το ίδιο έκανα κι εγώ όταν ήθελα κάτι να του πω. Ευτυχώς εδώ το internet που έχω με την κάρτα που αγόρασα στα νησιά Γκαλαπάγκος δουλεύει, οπότε μπορούσαμε να συνεννοηθούμε μερικώς. Μας είπε λοιπόν ότι για να πληρώσουμε το πρόστιμο πρέπει να τον ακολουθήσουμε πίσω στην πόλη. Εγώ του είπα ότι δεν πειράζει θα το πληρώσει η εταιρεία που νοικιάζουμε το αυτοκίνητο. Αυτός επέμενε ότι δεν είναι θέμα της εταιρίας, αλλά του οδηγού. Εγώ του είπα ότι έτσι γίνεται, αλλά αυτός επέμενε ότι είναι θέμα του οδηγού. Κατάλαβα αμέσως ότι ο άνθρωπος ήθελε να βγάλει κάποια χρήματα από μας. Τον ρώτησα την σωστή ερώτηση: μπορούμε να το πληρώσουμε σε σένα; Μου είπε: Βεβαίως, και μάλιστα θα πληρώσετε και τα μισά χρήματα. Του λέω, εμείς θα έχουμε καμία απόδειξη ότι έχουμε πληρώσει, και μου λέει: απλά θα σκίσω την κλήση που σας έχω γράψει. Κοιτάω λοιπόν και βλέπω ότι αυτός είχε γράψει μονάχα στο ένα χαρτί και δεν είχε αντιγραφεί αυτό που έγραψε και στις υπόλοιπες σελίδες από πίσω, αφού κανονικά θα πρέπει να είναι τουλάχιστον διπλότυπο αυτό το οποίο γράφει.

Τελικά αρχίσαμε να κάνουμε παζάρια. Εγώ του είπα να του δώσουμε 50 δολάρια, αυτός επέμενε: ελάτε από πίσω, πάρτε με από πίσω και θα πάτε να πληρώσετε τα 250. Τελικά με τα παζάρια δέχτηκε να του πληρώσουμε μόνο 80. Φάνηκε ότι ήταν πολύ χαρούμενος. Έσκισε την κλήση, του δώσαμε τα 80 και σηκώθηκε και έφυγε. Ελπίζουμε να τελειώσει εδώ η ιστορία. Μπορεί τα 80 να είναι πάρα πολλά, αλλά τουλάχιστον γλιτώσαμε την ταλαιπωρία. Πιστεύω ότι και να φεύγαμε χωρίς να το πληρώναμε, μπορεί να μην είχαμε καμία συνέπεια. Αλλά δεν το ρισκάρεις γιατί μπορεί να σου γράψει μία άσχετη κλήση ότι δεν σταμάτησες ή κάτι τέτοιο.

Τέλος πάντων, εγώ τουλάχιστο έμεινα ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, γιατί χάσαμε μονάχα μισή ώρα από την διαδρομή μας. Αυτή είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει το ίδιο πράγμα στο ταξίδι. Υπενθυμίζω την περίπτωση με την γυναίκα τροχονόμο στο Κάλι της Κολομβίας, όπου είχαμε ένα παρόμοιο συμβάν. Μόνο που εκεί δεν πληρώσαμε.

Μετά συνεχίσαμε τη διαδρομή της οποίας τα πρώτα 100 χλμ δεν ήταν ωραία, αφού είχε μόνο φυτείες δεξιά και αριστερά. Αλλά μετά που αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στα βουνά, το τοπίο έγινε πολύ πιο ωραίο. Κάποια στιγμή έπιασε λίγο ομίχλη.

Ευτυχώς όταν ανεβήκαμε πάνω από τα 2,5 χιλιόμετρα υψόμετρο η ομίχλη σταμάτησε και το τοπίο ήταν καταπληκτικό. Ειδικά όταν περάσαμε τα τέσσερα χιλιόμετρα, φτάσαμε μέχρι περίπου τα 4.160 μέτρα. Εκεί το τοπίο έγινε Αλπικό, με μικρές λίμνες αλλά έκανε πάρα πολύ κρύο, κάτω από 10 βαθμούς Κελσίου και δεν μπορούσαμε να κάνουμε και πολλά. Ήταν το πάρκο Ντε λα Κάχας, Parque Nacional Cajas. Όμως εμείς δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε για πολύ, γιατί το κρύο ήταν πολύ δυνατό, όπως και ο αέρας και έτσι απλά κάναμε αρκετές στάσεις για φωτογραφίες και πολύ λίγο περπάτημα. Συνεχίσαμε το δρόμο μας για την όμορφη Κουένκα.

Παρακάτω είδαμε και βουκολικές σκηνές:

Αλλά και θρησκευτικές:

Καθώς και άλλα:

Το ξενοδοχείο μας πάλι είναι στο κέντρο της πόλης και πραγματικά μέσα σε 10 λεπτά με τα πόδια βρισκόμαστε στην πιο κεντρική πλατεία της Κουένκα. Είναι πολύ ωραίο από το ξενοδοχείο να βγαίνεις με τα πόδια και να πηγαίνεις βόλτες, χωρίς να είναι απαραίτητο να παίρνεις το αυτοκίνητο για να ψάχνεις για πάρκιν.

Η γειτονιά του ξενοδοχείου μας:

Στη Λατινική Αμερική από τα πιο ενδιαφέροντα κτήρια είναι οι εκκλησίες:

Εδώ ήταν μαζεμένοι αρκετοί νέοι και χόρευαν. Φαίνονται μπροστά από την εκκλησία:

Η σημερινή μέρα λοιπόν είχε πολύ ενδιαφέρον γενικώς. Πρώτον γιατί είδαμε δύο πόλεις, το Γκουαγιακίλ και την Κουένκα. Δεύτερον γιατί είδαμε το πάρκο με τις ωραίες λίμνες και το υψόμετρο στα 4.000 μέτρα. Και αυτό ήταν ιδιαίτερο αφού σε αυτό το ταξίδι δεν είχαμε ανέβει ακόμα τόσο μεγάλο υψόμετρο. Και τρίτον θα μας μείνει πάρα πολύ καλά χαραγμένο στη μνήμη το επεισόδιο με τον αστυνομικό που μας χρέωσε τα 80 δολάρια τσάμπα και βερεσέ. Ίσως θα έπρεπε να έχουμε μελετήσει λίγο πώς θα αντιδράσουμε σε τέτοια περίπτωση. Δηλαδή να έχουμε έτοιμα 20 δολάρια και να του τα δώσουμε. Αν δεν τα πάρει να του πούμε: συνέχισε τη δουλειά σου. Αυτός μάλλον θα κρίνει ότι είναι λίγα. Θα του δίναμε άλλα 20 και σίγουρα θα τα έπαιρνε και θα μας άφηνε να φύγουμε. Κάπως έτσι κάνουν από ό,τι έχω διαβάσει, στις πρώην ανατολικές χώρες όταν τους σταματάνε αστυνομικοί. Μόνο που εκεί δίνουν λιγότερα δολάρια, τα μισά περίπου.

Αύριο το πρωί έχουμε σκοπό να κάνουμε τη βόλτα μας να δούμε και την υπόλοιπη Κουένκα και να αναχωρήσουμε.

 

[travelbreak]

Κουένκα

Ξημέρωσε και σε λίγο πάμε για πρωινό. Απλά θέλω να σημειώσω μερικά πράγματα πάλι εδώ. Το ένα είναι ότι σε τούτο το ξενοδοχείο στην Κουένκα, που βρίσκεται σε υψόμετρο 2.700 μέτρα, δεν υπάρχει θέρμανση και έχουμε ψοφήσει στο κρύο. Η θερμοκρασία στο δωμάτιο, εντάξει, δεν μπορεί να πεις ότι είναι 13 βαθμοί, αλλά είναι 18, και τέτοια θερμοκρασία σε ξενοδοχείο θεωρείται απαίσια. Κουλουριαστήκαμε με ότι βρήκαμε για να μην κρυώνουμε το βράδυ. Η αίσθηση πάντως είναι ότι η θερμοκρασία είναι κάτω από τους 18 μέσα στο δωμάτιο και σίγουρα πρέπει να φοράς μπλούζα ή μπουφάν.

Ένα άλλο που θέλω να σημειώσω είναι ότι εδώ τα χρήματα που μας χρειάζονται, εκτός από αυτά τα λίγα που κρατούσαμε, τα βρίσκουμε είτε κάνοντας ανάληψη από μηχανήματα τραπεζών, είτε πληρώνοντας με πιστωτικές κάρτες. Φυσικά τα μηχανήματα ανάληψης στο Εκουαδόρ, σου δίνουν δολάρια Αμερικής. Τα περισσότερα από τα ξενοδοχεία που πηγαίνουμε δε δέχονται πιστωτικές κάρτες για να πληρώσουμε και αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε με μετρητά. Πολλά δέχονται κάρτες αλλά σου χρεώνουν ένα επί πλέον 8 ως 10%. Όμως τα βενζινάδικα σχεδόν όλα δεν έχουν πρόβλημα με τις πιστωτικές κάρτες και πληρώνουμε με αυτές.

Το αυτοκίνητο που νοικιάσαμε αυτή τη φορά μπορεί να είναι τεράστιο και να χωράει άνετα τις βαλίτσες μας, όμως δεν είναι τόσο καλό από άποψη μηχανικής κατάστασης. Τελικά βλέπω ότι ακόμα και η Avis, την οποία προτιμήσαμε σε αυτές τις χώρες, λόγω του κύρους το οποίο έχει παγκοσμίως, δεν είναι εντάξει. Τη μία δεν μιλάνε τη γλώσσα, την άλλη δεν μας δίνουν το αυτοκίνητο που ζητήσαμε, την άλλη μας δίνουν αυτοκίνητο και είναι χάλια. Εντάξει, αυτές τις χώρες δεν είναι εύκολο να τις ταξιδεύεις μόνος σου. Εκτός αν είσαι αποφασισμένος ότι θα περάσεις διάφορα και έχεις χρόνο. Και εμείς είχαμε καλομάθει στις χώρες, όπως ήταν η Αμερική, αλλά και η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία. Όμως στην Παταγονία που ήταν αντίστοιχες χώρες, δηλαδή Χιλή και Αργεντινή, τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα από εδώ.

Ένα άλλο που ισχύει εδώ πέρα είναι ότι πολλά μαγαζιά μικρά, που συνήθως στην Ελλάδα είναι ψιλικατζίδικα, έχουνε σιδεριά στην πόρτα και όταν θέλει κάποιος να αγοράσει κάτι το λέει απέξω, ανάμεσα στα σίδερα δηλαδή, και του το δίνουν από ένα μικρό παραθυράκι που ανοίγουν. Για να έχουν τα σίδερα, σου δίνει την αίσθηση ότι υπάρχει εγκληματικότητα εδώ. Όμως εμείς όσο κυκλοφορούμε στους δρόμους, ας πούμε εδώ στην Cuenca ή ακόμα και στο Guayaquil, δεν είχαμε αυτή την αίσθηση. Όλα μας φαινόταν μια χαρά. Βέβαια πάντα προσέχουμε τις κινήσεις μας, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, όταν είμαστε στο κέντρο και έχει πολύ κόσμο.

Ένα άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι στο Guayaquil, τα πάρκα και το Μαλεκόν κλείνουν σχετικά νωρίς, Ίσως στις 20:00. Είναι περιφραγμένα με ωραίες μεγάλες σιδεριές και έτσι δεν υπάρχει κανείς μετά τις 20:00. Ανοίγουν την άλλη μέρα το πρωί, νομίζω στις 8:30.

Είναι βράδυ και βρισκόμαστε στην πόλη του επόμενου προορισμού μας, που είναι το Alausi. Δεν είναι και τόσο μεγάλη πόλη αφού έχει πάνω κάτω 10.000 κατοίκους, αλλά εντάξει, έχει πράγματα για να δεις. Σκεφτόμουν ότι λίγες πόλεις στην Ελλάδα των δέκα χιλιάδων κατοίκων θα είχαν τόσα πολλά να σου δείξουν όσα έχει το Alausi. Και μιλάω μόνο για πλατείες και για αγάλματα, και ίσως για εκκλησίες. Είναι πολύ όμορφη μικρή πόλη. Βρίσκεται σε οροπέδιο που περιτριγυρίζεται από πάρα πολύ ψηλά βουνά. Έχει υψόμετρο περίπου 2.300 μέτρα.

Το Αλαούσι:

Ο βασικός λόγος που μένουμε εδώ απόψε είναι για να φύγουμε αύριο πρωί-πρωί με το λεγόμενο τρένο της Μύτης του Διαβόλου, La Nariz del Diablo, Devil’s Nose, που έχουμε κλείσει εισιτήρια τώρα και μήνες. Θα κάνουμε μία διαδρομή που θεωρείται πολύ ιδιαίτερη παγκοσμίως. Η διαδρομή αυτή θα κρατήσει περίπου 2,5 ώρες και έχω ανυπομονησία για να δούμε πως θα είναι.

Η ώρα τώρα είναι μόλις 9 το βράδυ και έχουμε έρθει στο δωμάτιο από τις 8. Αυτό το κακό υπάρχει σε τούτη την εκδρομή. Τις περισσότερες φορές ερχόμαστε νωρίς στα δωμάτιά μας γιατί δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε. Αφού κάναμε τις βόλτες μας στο Alausi μέχρι τις 6:30 που νύχτωσε, πήγαμε για φαγητό στις 7:00. Φάγαμε σχετικά γρήγορα και μετά δεν είχαμε διάθεση για περισσότερη βόλτα, αφού τα είχαμε δει όλα εδώ γύρω. Γι αυτό πάμε στα δωμάτια, ανοίγουμε τις βαλίτσες, βάζουμε, βγάζουμε τα πράγματα, πίνουμε λίγη ρακή που έχουμε. Έτσι περνάει η ώρα μέχρι τις 22:00 ή τις 23:00, οπότε θα κοιμηθούμε. Με την παρέα δεν κάνουμε άλλες παρέες τα βράδια, αφού έτσι κι αλλιώς όλη μέρα μαζί ήμασταν. Και εκείνοι οι δυο μας λένε ότι συνήθως κοιμούνται την ίδια ώρα με μας.

Ας περιγράψω λίγο την μέρα από το πρωί. Σηκωθήκαμε κατά τις 6:00, όπως γίνεται συνήθως, πήραμε πρωινό στις 7 και στις 7:45 βρισκόμασταν με τα πόδια στους δρόμους της Κουένκα. Ξεκινήσαμε από έναν δρόμο που βρίσκεται στις όχθες ενός ποταμού (από τους πολλούς) που διασχίζει την πόλη και είχαμε διαβάσει ότι είναι πολύ όμορφο να κάνεις βόλτα στο πλάι της όχθης. Πράγματι περπατήσαμε σχεδόν δύο χιλιόμετρα σε ένα υπέροχο μονοπάτι και βλέπαμε από τα αριστερά τον ποταμό, που δεν είναι πολύ μεγάλος, και από την άλλη βλέπαμε την παλιά πόλη. Σπίτια σχετικά παλιά αλλά και καινούρια χτισμένα όμως με πολύ γούστο όλα. Φαινόταν ότι κάποια από αυτά ήταν λίγο εγκαταλειμμένα, αλλά αυτό δεν μας ένοιαζε γιατί πήραμε ένα σωρό φωτογραφίες.

Αρχαιότητες των Ίνκας (Todos los Santos) δίπλα στο ποτάμι Tomebamba.

Αφού είχαμε προχωρήσει αρκετά ανεβήκαμε στην πόλη και στα στενά της. Πήραμε ένα δρόμο για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας, αφού βέβαια περάσαμε και από κάποιες πλατείες και εκκλησίες και κτίρια τα οποία είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ. Περάσαμε με το φως της ημέρας για να τα φωτογραφίσουμε.

 

[travelbreak]

Ingapirca και Alausi

Στις 11:00 ήμασταν στο αυτοκίνητο και ξεκινούσαμε την πορεία μας από την Κουένκα προς το Alausi.

Όμως είχαμε μία στάση, στα αρχαία της Ιngapirca. Τα αρχαία αυτά βρίσκονται στο δρόμο από την Κουένκα για το Alausi και με μία μικρή παράκαμψη. Η διαδρομή γενικά μέχρι εδώ ήταν για μένα καταπληκτική μέσα στα βουνά και σε υψόμετρα περίπου στα 3 χιλιόμετρα, άλλοτε λίγο πάνω άλλοτε λίγο κάτω. Ο αρχαιολογικός χώρος της Ιncapirca είναι αξιόλογος και ήταν ένας λατρευτικός χώρος των Ίνκας. Πρέπει να είναι σπουδαίος, απλά είναι απομονωμένος και είναι δύσκολα προσβάσιμος. Δεν έχει καμιά καταπληκτική και μεγάλη κατασκευή των Ίνκας, αλλά έχει ενδιαφέρον να βλέπεις αυτό το μέγεθος που έχει σε έκταση, και όχι σε ύψος κτιρίων. Ο ναός του ήλιου, που δεν είναι κάτι ιδιαίτερο αρχιτεκτονικά, είναι στο πιο ψηλό σημείο. Όμως εμάς μας άρεσε πάρα πολύ και το ευχαριστηθήκαμε, αφού βρίσκεται σε μια υπέροχη τοποθεσία.

Τα λάμα μάλλον έβοσκαν τυχαία εκεί. Δεν πιστεύω να τα είχαν για ατραξιόν.

Οι πρώτες ύλες (σχεδόν) για την κατασκευή:

Και από το επάνω μέρος του αρχαιολογικού χώρου η θέα:

Μετά συνεχίσαμε για το Alausi κάνοντας και λίγες στάσεις για φωτογραφίες.

Άνδεις:

Εδώ στο Αλαούσι που φτάσαμε στις πέντε το απόγευμα πήραμε ένα πολύ ωραίο δωμάτιο στο ξενοδοχείο, ευρύχωρο και όμορφο και βγήκαμε αμέσως για βόλτα, να πάρουμε μία ιδέα για τη μικρή αυτή πόλη. Το βασικότερο μνημείο που είδαμε ήταν πάνω σε ένα λόφο με περίπου 130 σκαλιά, όπου υπήρχε ένα άγαλμα του Αποστόλου Παύλου. Από εκεί επάνω βλέπαμε όλη την πόλη. Μετά κάναμε βόλτα σε δύο πλατείες που είδαμε ό,τι έχει, καθώς και στο σιδηροδρομικό σταθμό, από όπου θα αναχωρήσουμε αύριο για την περίφημη διαδρομή που προανέφερα.

Τα πρώτα από τα σκαλιά:

Δεν με πίστεψε ότι είχα έρθει από την Ελλάδα και του έδειξα το διαβατήριο:

Ωραίο μαγαζί:

Κάναμε βόλτες μέχρι να νυχτώσει:

Η Cuenca είναι πολύ διάσημη και προστατεύεται από την UNESCO, αλλά νομίζω ότι μετά την επίσκεψή μας, δεν έχει την αίγλη σε μένα που θα περίμενα. Έχει πολλούς όμορφους δρόμους, σχετικά στενούς, με ωραία παλιά κτήρια, αλλά μου φαίνονται πανομοιότυποι. Εκείνο που διαφέρει είναι οι πλατείες και οι εκκλησίες, που οι μεγάλες δεν είναι και πάρα πολλές αλλά είναι όμορφες. Και κάποια κτίρια έχουν ενδιαφέρον. Τα σπίτια, τα μαγαζιά και τα περισσότερα από τα υπόλοιπα κτίρια, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Όμορφα είναι, δεν μπορώ να πω αλλά ήταν πιο ωραία, ας πούμε, στο Ποπαγιάν.

Από την πόλη (Κουένκα) νομίζω πιο πολύ μου άρεσε η βόλτα που κάναμε σήμερα το πρωί στο ποτάμι. Εκεί είδα όντως κάτι ιδιαίτερο και πολύ όμορφο. Γιατί από την μία μεριά ήταν το ποτάμι και από την άλλη τα όμορφα παλιά σπίτια. Από τη μεριά που ποταμιού είναι η καινούργια πόλη. Έχει και από κει ωραία κτίρια και είδαμε και κάποιες όμορφες πλατείες με αγάλματα.

 

[travelbreak]

Alausi, Nariz del Diablo, Chimborazo, Riobamba.

Η σημερινή μέρα είχε τόσα πολλά! Το τρένο της Μύτης του διαβόλου (Nariz del Diablo), το υπέροχο και υψηλότατο βουνό Chimborazo με τους παγετώνες (θεωρείται και ηφαίστειο) και την όμορφη πόλη Riobamba.

Ξημέρωσε, και στο Αλαούσι κάνει λίγο κρύο, αλλά στο δωμάτιο χωρίς θέρμανση η θερμοκρασία είναι κάπου είκοσι βαθμούς. Χτες μέχρι τις έξι το απόγευμα το άντεχες το κοντομάνικο. Τώρα ο καιρός φαίνεται υπέροχος και θα έχει ήλιο. Βέβαια ένα χιλιόμετρο πιο κάτω υψομετρικά, θα έχει μια μεγάλη μάζα με σύννεφα που θα κρύβουν τα χαμηλότερα υψόμετρα. Εδώ το υψόμετρο είναι 2340 μέτρα.

Πέμπτη βράδυ στο ξενοδοχείο μας στην όμορφη πόλη Riobamba. Φτάσαμε στις 4:00 το απόγευμα και μετά από μισή ώρα βγήκαμε για να περιηγηθούμε στην πόλη, χωρίς να έχουμε κανένα πρόγραμμα γιατί, θεωρητικά, θα φτάναμε πιο αργά και δεν θα είχαμε χρόνο να δούμε τίποτα από την πόλη. Άλλωστε θα φεύγαμε την άλλη μέρα, αύριο δηλαδή, πολύ πρωί. Έτσι κάναμε την βόλτα στη Riobamba παίρνοντας μονάχα ένα χάρτη από το ξενοδοχείο για την πόλη.

Ας ξεκινήσω όμως την περιγραφή της σημερινής ημέρας από το πρωί στο Αλαούσι. Στις 8:00 θα αναχωρούσε το τρένο με το οποίο είχα κλείσει εισιτήρια για να δούμε την περιοχή η Μύτη του Διαβόλου. Έχει βέβαια διάφορα ονόματα και στα αγγλικά και στα Ισπανικά, αλλά με το ίδιο νόημα. Το τρένο που κάνει την διαδρομή έχει το ίδιο όνομα. Πήγαμε για σιγουριά πολύ νωρίς, δηλαδή από τις 7:30, όπου δείχνοντας τα χαρτιά από την κράτηση που είχα κάνει, μου λένε ότι είναι κανονικά εισιτήρια. Δεν χρειαζόταν λοιπόν κάτι άλλο γι αυτό κάναμε μία μικρή βόλτα εκεί γύρω, βλέποντας ωραίες εικόνες με ντόπιους ανθρώπους να πηγαίνουν στις δουλειές τους και κυρίως τις γυναίκες με τις παραδοσιακές στολές. Κάναμε προσπάθεια να τις βγάλουμε φωτογραφία αφού εκείνες δεν ήθελαν, όταν τις ρωτούσαμε. Επιστρέψαμε στην ώρα μας για τη βόλτα με το τρένο.

Κρίμα που δεν το προλάβαμε, αφού το μεσημέρι θα είχαμε φύγει:

Αρχικά πήγαμε με το τρένο περίπου μισή ώρα, λίγο παραπάνω, περνώντας από διάφορα φαράγγια. Είδαμε πολύ όμορφες εικόνες που και με το αυτοκίνητο κάποιες παρόμοιες είχαμε δει χθες, αλλά με το τρένο είναι αλλιώς. Στην αρχή είσαι ψηλά και βλέπεις κάτω ένα ποτάμι και μετά από λίγο βρίσκεσαι δίπλα σε αυτό. Με το αυτοκίνητο δεν γίνεται έτσι, αλλά το προσπερνάς και δεν ξαναγυρνάς. Όμως το μικρό αυτό δρομολόγιο του τρένου είναι γι αυτό το σκοπό: να σου δείξει από ψηλά κάποια πράγματα και μετά να κατέβεις κάτω και να τα δεις και από κοντά.

Κάτω φαίνονται οι γραμμές του τρένου:

Το τρένο ήταν γεμάτο κόσμο κυρίως, ξένους και όχι ανθρώπους από τη χώρα ή από γειτονικές χώρες. Μετά την πρώτη μισή ώρα φτάσαμε σε ένα σημείο που σταματήσαμε για περίπου μία ώρα. Εκεί υπήρχαν διάφορα μαγαζιά και ντόπιοι χόρευαν ή μαγείρευαν και εμείς αν θέλαμε αγοράζαμε κάποια πράγματα για να φάμε ή καθόμασταν σε ένα καφενείο να πιούμε κάτι. Μου άρεσε όμως πάρα πολύ ένα υπόστεγο, όπου υπήρχε ένα συγκρότημα από μία δεκαριά ανθρώπους οι οποίοι χόρευαν με παραδοσιακές στολές ντόπιους χορούς. Εκεί κάθισα την περισσότερη ώρα. Ο χώρος γενικά ήταν πολύ όμορφος και ενδιαφέρων. Έτσι αυτή η ώρα πέρασε αρκετά ευχάριστα και γρήγορα.

Εδώ στύβουν ζαχαροκάλαμο:

Μετά ξαναμπήκαμε στο τρένο και επιστρέψαμε κατά τις 10:30 στο σταθμό στο Αλαούσι. Το τρένο εκτός από τη μηχανή είχε νομίζω 4 βαγόνια. Το κάθε βαγόνι στη μία πλευρά είχε ένα κάθισμα και στην απέναντι πλευρά είχε από δύο καθίσματα δηλαδή ήμασταν πολύ άνετοι και ο διάδρομος ήταν πολύ μεγάλος. Μπορούσαμε να κινηθούμε για να βρούμε ένα ωραίο μέρος και να βγάλουμε καλές φωτογραφίες από τα παράθυρα.

Εδώ κάνει το μπρος - πίσω:

Εμένα όλη αυτή η δραστηριότητα μου άρεσε πάρα πολύ και ας γκρίνιαζε ο Φίλιππας και ο Γιάννης ότι δεν είχε κάτι ιδιαίτερο. Συμφωνούσαν πάντως ότι έπρεπε να το δούμε αφού είναι από τα πιο διάσημα πράγματα που πρέπει κανείς να κάνει στο Εκουαδόρ.

Μετά από αυτή τη διαδρομή έπρεπε να φύγουμε για τον επόμενο σταθμό μας. Σημειώνω ότι το τρένο κάνει δύο τουρ. Το ένα φεύγει στις 8 το πρωί και το άλλο στις 11:00. Νομίζω ότι τις Κυριακές έχει άλλο ένα στις 14:00. Πιστεύω ότι είναι πολύ επαγγελματίες σε αυτή τη δραστηριότητα, η οποία κοστίζει περίπου 30 ευρώ το άτομο. Σε κάθε βαγόνι υπάρχει ένας υπάλληλος ο οποίος μιλάει πάρα πολύ καλά τα Αγγλικά και δίνει εξηγήσεις για τη διαδρομή και την ιστορία του τόπου. Φυσικά δέχεται ερωτήσεις.

Φυσιογνωμίες στο Αλαούσι:

Στις 11:00 ήμασταν στο αυτοκίνητο και ξεκινούσαμε από το ξενοδοχείο μας για να πάμε στη Riobamba. Πρώτα όμως έπρεπε να βάλουμε βενζίνη, και ήταν η πρώτη φορά στο Εκουαδόρ. Βάλαμε και όντως είναι πολύ φθηνή, δηλαδή η απλή έχει 1,85 δολάρια το γαλόνι. Εμείς βάλαμε Super που είχε 2,65 δολάρια το γαλόνι. Άμα δε σκεφτείς ότι το Diesel έχει περίπου 1,05 δολάρια το γαλόνι είναι σχεδόν τσάμπα. Ευτυχώς είναι φθηνή η βενζίνη γιατί το αυτοκίνητο που έχουμε ζορίζεται πάρα πολύ. Αν και του βάζουμε σούπερ, την καλύτερη δηλαδή βενζίνη δεν τραβάει. Έχει πρόβλημα σίγουρα ο κινητήρας. Κρίμα γιατί είναι ένα τεράστιο αυτοκίνητο. Τώρα (αρχές Οκτωβρίου) που γράφω αυτά, γίνονται μεγάλες ταραχές στο Εκουαδόρ λόγω της αύξησης της τιμής της βενζίνης. Σκεφτόμουν ότι αν ήμασταν τώρα εκεί θα είχαμε πρόβλημα αφού κλείνουν επαρχιακούς δρόμους και το κέντρο του Κίτο.

Δεν γνωρίζω αυτά τα φυτά που καλλιεργούν εκεί στα ψηλά:

Από το Αλαούσι στη Riobamba η απόσταση ήταν μικρή. Περίπου δύο ώρες δρόμος. Γι αυτό προτιμήσαμε να πάμε κατευθείαν και να δούμε ένα σβησμένο ηφαίστειο σε ένα πανύψηλο βουνό, το Τσιμποράσο, Chimborazo. (Το ψηλότερο βουνό της χώρας στα 6.263 μέτρα. Είναι το πιο μακρινό σημείο του πλανήτη από το κέντρο του, λόγω του ότι βρίσκεται κοντά στον Ισημερινό, σε σχέση με τα Ιμαλάια.) Από μακριά αρχίσαμε να το βλέπουμε και ήταν πολύ θεαματικό, όμως υπήρχαν κάποια σύννεφα στην κορυφή του. Εμείς κάθε τόσο σταματούσαμε και τραβούσαμε φωτογραφίες.

Όταν πλησιάσαμε περισσότερο καταλάβαμε ότι τα σύννεφα δεν ήταν στην κορυφή του αλλά ήταν μπροστά από αυτό. Φτάσαμε σε ένα σημείο περίπου στα 4 χιλιόμετρα υψόμετρο όπου βλέπαμε το βουνό χωρίς να υπάρχει κανένα σύννεφο πάνω του. Απολαμβάναμε την εικόνα που βλέπαμε, αλλά μαζί και το τοπίο. Σε αυτό το πολύ μεγάλο υψόμετρο που βρισκόμασταν ήταν τελείως ερημικά, χωρίς δέντρα. Από τη μία μεριά έβλεπες ένα βουνό με παγετώνες στην κορυφή του και από την άλλη έβλεπες ένα ερημικό τοπίο. Αν δεν ήξερες ότι είσαι στα τέσσερα χιλιόμετρα υψόμετρο, θα νόμιζες ότι είσαι στην έρημο Γκόμπι ή σε κάποια άλλη ερημική περιοχή όχι τόσο ψηλά. Η θερμοκρασία δεν ήταν τρομερά χαμηλή, δηλαδή δεν ήταν κάτω από 10 βαθμούς Κελσίου, αλλά σε ορισμένα σημεία φύσαγε πάρα πολύ και το αυτοκίνητο γέμισε χώματα από τη σκόνη.

Σε αυτό το υψόμετρο και μέσα στην ερημιά, υπήρχανε πάρα πολλά ζώα, τα λεγόμενα βικούνια. Τα ζώα αυτά είχαν εξαφανιστεί από το Εκουαδόρ και πριν από μερικά χρόνια το Περού και η Κολομβία μετέφεραν σε αυτή την περιοχή ορισμένα από τα δικά τους και σήμερα αυτά τα ζώα είναι πολυάριθμα. Στην περιοχή που πήγαμε η βόλτα ήταν απολαυστική.

Ο δυνατός αέρας πήρε το κόκκινο καπέλο του Γιάννη και έτρεχε να το μαζέψει:

Έχουμε πλέον κάνει πολλές βόλτες στα υψόμετρα γύρω στα 3.000 μέτρα, είτε περνώντας με το αυτοκίνητο, είτε διαμένοντας σε πόλεις τις τελευταίες μέρες που έχουν υψόμετρο σίγουρα πάνω από 2 χιλιόμετρα. Ορισμένες φορές που ανεβαίνουμε πάνω από τα τρία πονάει λίγο το κεφάλι μας. Δεν μπορώ να πω όμως ότι έχουμε τη νόσο του υψομέτρου, αφού το βράδυ που κοιμόμαστε είμαστε σε χαμηλό σχετικά υψόμετρο: από 2.300 έως 2.800.

Έτσι μετά το Chimborazo ήρθαμε στη Ριομπάμπα, σε ένα πολύ όμορφο ξενοδοχείο. Θα έλεγα ότι είναι πολυτελείας, απλά το δωμάτιό μας δεν έχει πολύ ελεύθερο χώρο, αφού έχει ένα κρεβάτι που έχει πλάτος 2,5 μέτρα. Αν ήταν στο 1,80 θα είχαμε περισσότερο χώρο να κινηθούμε. Αφού ταχτοποιηθήκαμε και εγώ έκανα ένα ντους για να φύγουνε οι σκόνες και η άμμος από πάνω μου, πήγαμε μία βόλτα για να δούμε την Riobamba. Έχει πολλές εκκλησίες και πολλά πάρκα. Έχει και αρκετά ωραία κτίρια αλλά όχι πολύ μεγάλα.

Έχει πολλά κτήρια αποικιακού στιλ, αλλά προτιμώ εκείνα που μου φέρνουν στο πιο αυθεντικό Λατινοαμερικάνικο:

Και στο βάθος το Τσιμποράσο:

Δε χορταίναμε να τραβάμε φωτογραφίες σε αυτή την πόλη:

Και η Ντίνα με μια παρέα νέων:

Μετά από περίπου δύο ώρες βόλτα και έχοντας βγάλει πολλές φωτογραφίες, ψάξαμε να βρούμε ένα μαγαζί να καθίσουμε να φάμε. Μετά το φαγητό και αφού κάναμε πάλι μία μικρή βόλτα μέσα στο βράδυ για να χωνέψουμε, εγώ με την Ντίνα γυρίσαμε στο δωμάτιο, γιατί εγώ κρύωνα. Ο Γιάννης με το Φίλιππο συνέχισαν να κάνουν κι άλλη βόλτα. Εγώ αφού έβαλα μία μπλούζα, πήγαμε με την Ντίνα στην αντίθετη πλευρά του κέντρου της πόλης από το ξενοδοχείο μας, γιατί είδαμε πολλά φώτα στο δρόμο. Διαπιστώσαμε λοιπόν ότι ο δρόμος από το ξενοδοχείο μας ακριβώς και μετά γίνεται ένας δρόμος γεμάτος με μπαρ και εστιατόρια. Γεμάτος ζωή και κόσμο. Είδαμε και την άλλη μεριά της πόλης και μας άρεσε αυτό. Στις 21:00 γυρίσαμε στο δωμάτιό μας. Το γνωστό δηλαδή, που επιστρέφουμε νωρίς και κοιμόμαστε και νωρίς.

Συμπερασματικά, σήμερα ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα ημέρα αφού είδαμε πολύ όμορφες σκηνές: με το τρενάκι το πρωί είδαμε τη διαδρομή που ήταν πάρα πολύ ωραία. Μέχρι τις 2:00 πήγαμε να δούμε αυτό το τρομερό ηφαίστειο με τους παγετώνες στην κορυφή. Τέλος είδαμε την πολύ όμορφη πόλη Ριομπάμπα.

 

[travelbreak]

Quilotoa Lake, Cotopaxi, Quito

Οι μέρες των μεγάλων υψομέτρων συνεχίζονται. Επιστρέψαμε στο Κίτο σήμερα το απόγευμα και κάναμε πάλι μια βόλτα όπως και την προηγούμενη φορά, πριν από 10 περίπου μέρες που είχαμε ξαναβρεθεί εδώ. Στο ίδιο ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης, το ιστορικό κέντρο εννοώ. Σήμερα και αύριο είναι ιστορικές μέρες για την χώρα, αφού γιορτάζουν την ημέρα της ανεξαρτησίας τους και γίνεται ένας μεγάλος χαμός. Το πρόβλημα ήταν ιδιαίτερα μεγάλο για μας, αφού δεν μπορούσαμε να προσεγγίσουμε το ξενοδοχείο με το αυτοκίνητο και αναγκαστήκαμε να κατεβάσουμε τα πράγματα σε μία απόσταση πάνω από 100 μέτρα μακριά. Και πάλι καλά δηλαδή, κοντά ήταν. Βάλαμε το αυτοκίνητο σε ένα διαφορετικό πάρκινγκ από εκείνο που είχαμε σκοπό δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Μεταφέραμε βέβαια τις βαλίτσες με τα πόδια και είμαστε πάλι σε αυτό το ξενοδοχείο, που έχει φασαρία στο δρόμο απέξω. Αλλά ευτυχώς αυτή τη φορά μας έδωσε δωμάτια στο εσωτερικό και έτσι δεν ακούμε τη φασαρία των απέξω. Ακούμε όμως η φασαρία των από μέσα, αφού στο εσωτερικό του έχει εστιατόριο. Και τώρα που η ώρα είναι 10:30 το βράδυ, έχει κάμποσο κόσμο, οι οποίοι κάνουν θόρυβο. Πιστεύω ότι σε μισή μία ώρα το πολύ θα φύγουν και θα ησυχάσουμε. Η Ντίνα έβαλε πάλι τις ωτοασπίδες και έτσι προσπαθεί να κοιμηθεί πιο εύκολα.

Η μέρα ξεκίνησε με ένα πολύ ωραίο πρωινό στη Riobamba και χαλαρό ξεκίνημα στις 8:00 το πρωί (υποτίθεται ότι βιαζόμασταν), αλλά με συνεχή οδήγηση τριών ωρών φτάσαμε στις 11:00 στην λίμνη Quilotoa. Και ο δρόμος και η διαδρομή μέχρι τη λίμνη ήταν πολύ καλά και ενδιαφέροντα. Απορώ και εγώ σε τόσο μεγάλα υψόμετρα πως αυτή η χώρα έχει τόσο καλούς δρόμους. Βέβαια αυτοί οι δρόμοι δεν εξυπηρετούν μονάχα τουριστικούς σκοπούς. Αυτό είναι το λιγότερο θα έλεγα. Κυρίως συνδέουν μεγάλες πόλεις μεταξύ τους, και πάρα πολλά χωριά. Οι περιοχές αυτές με υψόμετρο γύρω στα 3.000 μέτρα είναι πολύ πυκνοκατοικημένες. Παντού βλέπεις σπίτια και αγρούς, πόλεις και χωριά. Σπανίως θα περάσεις 200 ή 300 μέτρα, χωρίς να δεις ένα σπίτι ή μία ομάδα σπιτιών. Μετά βέβαια τα 3 χιλιόμετρα υψόμετρο αρχίζουν όλα αυτά και αραιώνουν, αλλά ειδικά σήμερα είδαμε ότι υπάρχουν αγροτικές καλλιέργειες ακόμα και κοντά στα 4 χιλιόμετρα. Όχι όμως και δέντρα. Υπήρχαν ελάχιστα.

Υψόμετρο στα 3,5 χλμ:

Λίγο πριν φτάσουμε (μια δεκαριά χλμ) στη λίμνη κάναμε μια στάση στο περίεργο φαράγγι Cañon del Río Toachi. Φύσαγε δυνατός αέρας αλλά το απολαύσαμε.

Η λίμνη Quilotoa που θέλαμε να επισκεφτούμε είναι ένα ηφαίστειο σβησμένο το οποίο άφησε ένα κρατήρα ο οποίος γέμισε νερό και δημιούργησε αυτή τη λίμνη. Έχει μία διάμετρο περίπου 1,7 km και βρίσκεται σε υψόμετρο 3.800 μέτρα. Πλησιάζοντας φτάνεις σε ένα χωριό και με είσοδο 2 δολάρια μπαίνεις μέσα και παρκάρεις το αυτοκίνητο. Υπάρχουν υποδομές για να ευχαριστηθείς την επίσκεψή σου σε αυτό το υπέροχο μέρος, όμως φυσούσε ένας δαιμονισμένος αέρας. Και φυσικά όταν φυσά σε αυτό το υψόμετρο το κρύο ήταν πολύ τσουχτερό, με αποτέλεσμα, αν και είχε λιακάδα, να είναι ενοχλητικά. Αναγκαστήκαμε λοιπόν και φύγαμε σε λιγότερο από μια ώρα, αφού βέβαια βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες.

Όποιος ήθελε κατέβαινε μέχρι κάτω στο νερό:

Ειδικά ο Γιάννης, αλλά και ο Φίλιππος δεν άντεχαν καθόλου έξω και ήθελα να σηκωθούμε να φύγουμε σύντομα. Αυτό και κάναμε. Ξεκινήσαμε κατά τις 12:00 την επιστροφή από τον ίδιο δρόμο αλλά μετά από πενήντα περίπου χιλιόμετρα πήραμε την άλλη κατεύθυνση για να έρθουμε προς την πρωτεύουσα της χώρας, το Κίτο.

Προηγουμένως όμως έπρεπε να επισκεφτούμε το άλλο τρομερό βουνό-ηφαίστειο, το περίφημο Κοτοπαξί, Cotopaxi, με υψόμετρο 5897 μέτρα. Από μακριά το βλέπαμε και ήταν γεμάτο σύννεφα. Είχαμε απογοητευτεί, γιατί δεν πιστεύαμε ότι θα μπορούσαμε να δούμε έστω και λίγη από την κορυφή του όταν θα πλησιάζαμε. Φυσικά πλησιάσαμε. Στην είσοδο των επισκεπτών δηλώσαμε τα ονόματά μας και προχωρήσαμε με το αυτοκίνητο. Όμως μετά από 2-3 χιλιόμετρα ο καλός δρόμος έγινε χωματόδρομος και μάλιστα σχετικά κακός. Μαθημένοι είμαστε σε τέτοια και προχωρήσαμε. Σε κάποια σημεία είχαμε καλή ορατότητα της κορυφής, ανάμεσα από τα σύννεφα. Τότε σταματούσαμε για φωτογράφηση. Είχε πολλά αυτοκίνητα που προχωρούσαν όπως κι εμείς.

Εντάξει, καλά φάνηκε:

Μπορούσαμε να προχωρήσουμε αρκετά χιλιόμετρα, μέχρι ένα υψόμετρο περίπου τα πέντε σχεδόν χιλιόμετρα. Όμως, όπως πηγαίναμε και η ανηφόρα ήταν μεγάλη (οδηγούσα εγώ από τη λίμνη Quilotoa και μετά) διαπιστώνω ότι έχει ανάψει το λαμπάκι της βενζίνης (στα ξαφνικά θα έλεγα) και ο δείκτης είχε πέσει χαμηλά, κοντά στο μηδέν. Μετά την Quilotoa είχα υπολογίσει ότι η βενζίνη θα μας έφτανε μέχρι το Κίτο και γι αυτό δεν την κοίταξα για πολλή ώρα. Είχαμε συμφωνήσει να μην αφήνουμε το αυτοκίνητο με λίγη βενζίνη. Άρα έπρεπε να σταματήσω και να βάλουμε, μα και κανείς από τους άλλους δεν το υπενθύμισε. Δεν θα το ρισκάραμε. Η Ντίνα και ο Γιάννης μου γκρίνιαξαν λίγο ότι αφού εγώ οδηγούσα έπρεπε να έχω το μυαλό μου. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι εγώ μπορεί να το ξέχασα αλλά είχα υπολογίσει ότι και με τη βενζίνη που είχαμε θα μας έφτανε άνετα να πάμε και να γυρίσουμε. Και πράγματι όταν αποφασίσαμε να επιστρέψουμε πίσω το λαμπάκι της βενζίνης έσβησε (λόγω κατηφόρας) και φάνηκε καθαρά ότι είχαμε να κάνουμε ακόμα και 100 χιλιόμετρα με τη βενζίνη που είχε το ρεζερβουάρ. Απλά το λαμπάκι άναψε λόγω της πολύ μεγάλης ανηφόρας και το αυτοκίνητο δεν το ξέραμε και δεν θέλαμε να το ρισκάρουμε.

Όμως πιστεύω ότι είχαμε δει ότι ήταν να δούμε και αυτό γιατί σε δύο-τρία σημεία σταματήσαμε και βγάλαμε φωτογραφίες την πανέμορφη κορυφή του βουνού αυτού, που έχει ύψος σχεδόν 6 χλμ. Ορισμένες φορές έφευγαν τα σύννεφα και μπορούσαμε να δούμε την κορυφή με τους παγετώνες. Υπήρχαν και λίγα λεπτά που έριχνε μια ψιλή βροχή. Τελικά πιστεύουμε όλοι ότι φτάνοντας στα 4.400 μέτρα αν ανεβαίναμε άλλα 300 ή 400 μέτρα, δεν θα μας έδιναν περισσότερη ορατότητα, αφού φαινόταν καθαρά ότι τα σύννεφα ήταν ακόμα πάνω στο βουνό. Βέβαια εάν ήμασταν σίγουροι ότι θα μας έφτανε η βενζίνη, οπωσδήποτε θα ανεβαίναμε μέχρι το τελευταίο μέτρο που μπορούσαμε να ανέβουμε. Παρόλα αυτά είμαστε σίγουροι ότι δεν χάσαμε τίποτα. Το βουνό το είδαμε πάρα πολύ καλά, το έχουμε βγάλει φωτογραφίες. Αλλά φυσικά δεν είναι όπως το χθεσινό Chimborazo που ήταν πεντακάθαρο.

Και εδώ να προσθέσω ότι δίπλα στο Quimborazo είναι ένα άλλο μικρότερο βουνό-ηφαίστειο, το Carihuairazo με ύψος μόλις 5 χιλιόμετρα, το οποίο χθες δεν φαινόταν καθόλου από τα πολλά σύννεφα που είχε. Βέβαια είχαμε χαρεί τόσο πολύ με το Quimborazo που δεν μας ένοιαζε καθόλου να δούμε το άλλο το μικρότερο. Επίσης νομίζω ότι σήμερα που είδαμε τη λίμνη Quilotoa ήμασταν πολύ τυχεροί που δεν είχε ούτε ένα σύννεφο. Και πάλι είχαμε φοβηθεί στην αρχή του ταξιδιού για την Quilotoa ότι θα είχε σύννεφα και ομίχλη, αφού στο περισσότερο ταξίδι μας μέχρι εκεί αρχικά είχε βροχή και σύννεφα. Όμως όλα αυτά χάθηκαν όταν πλησιάζαμε στη λίμνη.

Πήραμε το δρόμο για το Κίτο σχετικά νωρίς και φτάσαμε εδώ περίπου στις 4:30 με 5:00. Τελικά με το να μην κάνουμε πολλές στάσεις για φωτογραφίες στη διαδρομή και επίσης λόγω των συνθηκών που δε μείναμε πολύ χρόνο στη λίμνη Quilotoa και στο Κοτοπαξί, ο χρόνος μας έφτασε και αδίκως πικράθηκα που θα αργούσαμε να φύγουμε το πρωί από τη Ριομπάμπα.

Η κλασική μας φωτογραφία από το Κίτο:

Η βόλτα που κάναμε στην πόλη απόψε το βράδυ ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, αφού είδαμε τον κόσμο να γιορτάζει. Και μιλάμε για πάρα πολύ κόσμο και η αστυνομία πανταχού παρούσα, τακτοποιούσε ακόμα και τους ανθρώπους που θα κυκλοφορούν στο δρόμο. Ο κόσμος ήταν τόσο πολύς, που υπήρχαν δρόμοι στους οποίους επιτρεπόταν να περπατήσει μόνο προς τη μία κατεύθυνση. Μονοδρόμηση για τους ανθρώπους, τους πεζούς εννοώ. Και σε πολλούς από τους κάθετους δρόμους δεν επιτρεπόταν η κυκλοφορία των πεζών, αφού είχαν βάλει μπάρες και δεν σε άφηναν να περάσεις.

Τα εστιατόρια αυτή τη φορά δεν είχαν καμία σχέση με την μορφή που τα είχαμε δει την προηγούμενη φορά που ήρθαμε στο Κίτο. Τώρα ήταν γεμάτα με κόσμο, ακόμα και μέχρι τις 9:30 που κυκλοφορούσαμε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και τα καλά εστιατόρια και τα Fast Food και τα υπαίθρια, όλα είχαν πάρα πολύ κόσμο που έτρωγε. Βέβαια υπήρχε και πάρα πολύς κόσμος φτωχός που πουλούσε διάφορα μικροπράγματα στους περαστικούς. Εμείς καταλήξαμε σε ένα fast food το οποίο όμως έφτιαχνε και μπριζόλες τις οποίες και φάγαμε για άλλη μία φορά. Εννοείται ότι εδώ στο Κίτο, ειδικά τώρα το βράδυ κάνει αρκετό κρύο και ένα απλό μπουφάν ίσως δεν ήταν αρκετό. Βλέπεις πολύ κόσμο εδώ και με μπουφάν αλλά άλλοι πάλι είναι ακόμα και με κοντομάνικο. Πάντως οι περισσότεροι φορούνε τουλάχιστον μία μπλούζα.

 

[travelbreak]

Στον επόμενο χάρτη φαίνονται χονδρικά οι διαδρομές που κάναμε στον Ισημερινό, εκτός από τα νησιά Γκαλαπάγκος.

Δεν είναι και πολλά σε σχέση με όλη τη χώρα.


Οταβάλο και Κίτο.

Η ώρα είναι 10:00 το βράδυ και βρισκόμαστε στο δωμάτιο, πάλι από νωρίς, για να ξεκουραστούμε, αφού όλη μέρα τρέχαμε. Σύμφωνα με το πρόγραμμά μας σήμερα είχαμε επίσκεψη στην πόλη Οταβάλο, Otavalo, που βρίσκεται περίπου 100 χιλιόμετρα βόρεια του Κίτο. Εκεί κάθε μέρα έχει μια διάσημη αγορά, αλλά το Σάββατο (που είναι σήμερα) γίνεται η πιο μεγάλη. Ο Φίλιππος ήθελε οπωσδήποτε να πάει. Εγώ είχα αντιπροτείνει να πάμε προς τον Αμαζόνιο, ανατολικά, αλλά η πρότασή μου δεν πέρασε. Δεν ήταν άσχημα τελικά. Ίσα-ίσα, μου άρεσε πολύ.

Φεύγοντας από το Κίτο:

Ξεκινήσαμε μετά το πρωινό που πήραμε στο ξενοδοχείο μας. Το GPS έδινε χρόνο περίπου μιάμιση ώρα για να φτάσουμε εκεί. Εμείς κάναμε σχεδόν τρεις ώρες, αφού μόνο για να βγούμε από την πόλη κάναμε μισή ώρα για τα πρώτα 15 χιλιόμετρα. Επειδή σήμερα είναι Σάββατο είχε πολύ κίνηση από τους ανθρώπους που έφευγαν από την πόλη. Έτσι σε πολλά σημεία έξω από το Κίτο συναντήσαμε μποτιλιάρισμα. Όταν φτάσαμε εκεί βρήκαμε ένα πάρκινγκ για να αφήσουμε το αυτοκίνητο. Γενικά τα πάρκινγκ είναι πολύ φθηνά και το αφήσαμε εκεί για δύο ώρες και πληρώσαμε δύο δολάρια.

Δίπλα στο πάρκινγκ υπήρχε μία μεγάλη πλατεία που ήταν γεμάτη με μαγαζάκια που πουλούσαν ρούχα, έργα χειροτεχνίας και τέτοια πράγματα, τα οποία μας άρεσαν πάρα πολύ. Αμέσως αρχίσαμε τα ψώνια, γιατί οι τιμές ήταν πολύ χαμηλές. Χαλάσαμε σχεδόν 100 δολάρια σε ψώνια σήμερα. Αγοράσαμε εκτός από δώρα για συγγενείς κάποιες μάσκες και κάτι μικρούς πίνακες ζωγραφικής, οπότε έφυγαν τα χρήματα.

Το Οταβάλο δεν το είδαμε πολύ καλά γιατί ασχοληθήκαμε με τα ψώνια, όμως πήγαμε στην κεντρική του πλατεία, που μας άρεσε πάρα πολύ, γιατί είχε μία ωραία μορφή ινδιάνου, καθώς επίσης και πολλά δέντρα και παγκάκια που καθόταν ντόπιοι άνθρωποι. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν ήταν πολύ διαφορετικοί από όσους έχουμε δει ως τώρα. Οι γυναίκες φορούσαν παραδοσιακές στολές που ήταν ρούχα που δεν είχαμε δει σε άλλα μέρη της χώρας. Μπορώ να πω ότι στον Ισημερινό είδαμε πολλούς ανθρώπους να φορούν τις παραδοσιακές τους στολές, ενώ στην Κολομβία όχι και τόσους.

Πιο πολύ μου άρεσαν οι άντρες οι οποίοι κλασικά είχαν φτιάξει κοτσίδα τα μαύρα τους μαλλιά και φορούσαν ένα καπέλο με γείσο. Φαινόταν πολύ ευχάριστοι άνθρωποι, ειδικά οι άντρες. Αλλά και οι κοπέλες που ήταν και αυτές ντυμένες παραδοσιακά. Ίσως σήμερα ήταν το μέρος που είδαμε το πιο ωραίο θέαμα που είχε σχέση με παραδοσιακές στολές των κατοίκων της χώρας.

Στις 12:20 περίπου αναχωρήσαμε από το Οταβάλο με προορισμό το Κίτο και συγκεκριμένα για το σημείο που εδώ στη χώρα είναι πολύ διάσημο γιατί θεωρείται το μέσον του κόσμου. Τουλάχιστον έτσι μεταφράζεται το όνομα αυτού του μέρους: Mitad del Munto. Δεν περίμενα ότι θα βλέπαμε κάτι ενδιαφέρον, αλλά τελικά ήταν αξιόλογα αυτά που είδαμε. Πληρώνεις ένα εισιτήριο στην τιμή των 5 δολαρίων και μπαίνεις σε ένα χώρο που είναι αρκετά όμορφος. Έχει ένα μεγάλο κτίριο στο οποίο ανεβαίνεις με ασανσέρ και κατεβαίνεις με τα πόδια, αφού κατεβαίνοντας έχει να δεις κάποια πράγματα από την ιστορία της χώρας. Ένα πράγμα σαν μουσείο δηλαδή, που στον κάτω όροφο έχει ορισμένες συσκευές για να κάνουν οι επισκέπτες πειράματα με τα οποία θα καταλάβαιναν ότι αλλιώς συμβαίνουν τα πράγματα στο Νότιο και αλλιώς στο Βόρειο ημισφαίριο της Γης. Εντάξει, δεν ήταν και τόσο εντυπωσιακά αυτά που είδαμε, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν και τόσο κατανοητά και σαφή.

Βόρειο και Νότιο ημισφαίριο, τα χωρίζει η κίτρινη γραμμή:

Κάναμε βόλτες έξω από αυτό το μεγάλο κτίριο στο οποίο ήταν μία κίτρινη ευθεία γραμμή σε ένα μήκος αρκετών μέτρων από τη μία πλευρά του κτιρίου και από την άλλη, ακριβώς στον παράλληλο μηδέν, στο γνωστό μας Ισημερινό. Ο πιο πολύς κόσμος έβαζε το ένα πόδι στο βόρειο ημισφαίριο και το άλλο στο νότιο και έβγαζε φωτογραφίες απολαμβάνοντας την επίσκεψή του στο χώρο. Και εμάς μας άρεσε αλλά έπρεπε να φύγουμε κάποια στιγμή για να δούμε και κάποια άλλα πράγματα από την πόλη.

Αποφασίσαμε να πάμε να δούμε την πόλη από ψηλά. Έχει μια εντελώς περίεργη ρυμοτομία και θέλαμε να δούμε τις συνοικίες από ψηλά.

Στην αρχή πήγαμε σε ένα μέρος (Mirador de Guapulo) το οποίο είδαμε στο Lonely Planet, αλλά δεν μας άρεσε πολύ γιατί δεν είδαμε πολλά πράγματα. Είχε ένα σημείο που φαινόταν ότι το είχαν φτιάξει για να πηγαίνει ο κόσμος να βλέπει τη θέα προς μία πλευρά της πόλης, αλλά δεν ήταν και τόσο ενδιαφέρον αυτό που βλέπαμε, γιατί ήταν ένα πολύ μικρό κομμάτι της πόλης.

Φύγαμε και πήγαμε σε ένα άλλο λόφο, τον el Panecillo-Virgin of Quito. Εκεί βρίσκεται ένα άγαλμα της Παναγίας με φτερά, το οποίο βλέπουμε από το ξενοδοχείο μας και από τις βόλτες που κάναμε εδώ στην πόλη. Από την πρώτη στιγμή θέλαμε να ανεβούμε πάνω εκεί γιατί φαινόταν ότι είναι πάρα πολύ όμορφα. Και όντως βλέπεις όλη την πόλη γύρω-γύρω και πάρα πολύς κόσμος είναι μαζεμένος εκεί για να δει ή να διασκεδάσει, να πετάξει χαρταετό ή για να κάνει μία βόλτα. Απλά ανεβαίνεις επάνω με το αυτοκίνητο. Το παρκάρεις με ένα δολάριο και μετά κάνεις μία βόλτα στο χώρο, τραβώντας φωτογραφίες. Αν θες ανεβαίνεις και πάνω στη βάση του αγάλματος και απολαμβάνεις καλύτερα τη θέα, πληρώνοντας ένα δολάριο.

Η ώρα πια είχε περάσει τις 6:00 και κόντευε να βραδιάσει, οπότε τελειώναμε και εμείς ό,τι ήταν να δούμε εκεί. Στα μαγαζάκια που είχε εκεί πάνω για φαγητό ανακαλύψαμε ότι ένα από αυτά είχε ψητό γουρουνόπουλο και δεν αντισταθήκαμε στην επιθυμία μας να φάμε από αυτό. Το μαγαζί ήταν τελείως λαϊκό και δεν είχαμε απαιτήσεις για πολλά πράγματα. Μάλιστα το πιάτο το είχε πολύ φθηνά, 3 δολάρια. Με δύο πιάτα σίγουρα έτρωγες καλά.

Μετά πήραμε το δρόμο της επιστροφής, χρησιμοποιώντας πάντα το GPS. Το ξενοδοχείο μας ήταν πολύ κοντά σε αυτό το λόφο el Panecillo, που είχαμε πάει. Όμως για να έρθουμε εδώ λόγω της μορφής της πόλης, που είναι χτισμένη πάνω σε λόφους και βουνά, έπρεπε να οδηγήσουμε για περίπου 3 χιλιόμετρα και μάλιστα μέσα σε κίνηση. Το αυτοκίνητο θα το πηγαίναμε στο πάρκινγκ από όπου το πήραμε το πρωί. Πήγαμε σε εκείνο το πάρκινγκ και ήταν κλειστά. Αυτό το πάρκινγκ είναι στο στυλ: έχεις κλειδιά ανοίγεις, μπαίνεις, κλειδώνεις, φεύγεις. Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος ανά πάσα στιγμή για να πληρώσεις και να συνεννοηθείς. Ευτυχώς εκείνη την ώρα έβγαινε ένας άνθρωπος που είχε βάλει το αυτοκίνητό του μέσα και με τα πολλά μίλησε με το ξενοδοχείο μας και του είπε ο ξενοδόχος να μας εξυπηρετήσει ανοίγοντας μας την πόρτα για να βάλουμε το αυτοκίνητο. Τελικά έτσι έγινε αλλιώς και εγώ δεν ξέρω πως θα μπορούσαμε να το τακτοποιήσουμε το θέμα. Μάλλον θα το πηγαίναμε σε κάποιο άλλο πάρκινγκ. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας και φτάσαμε στα δωμάτια μας κατά τις 8:00. Πήγαμε πάλι βόλτα στην πόλη να δούμε τις εκδηλώσεις που γίνονται.

Να σημειώσω λίγο για την οδήγηση στη χώρα αυτή ότι μου φαίνεται λίγο καλύτερη η κατάσταση από ό,τι στην Κολομβία. Εννοείται ότι εδώ οι δρόμοι είναι πολύ καλύτεροι και τα διόδια, έχω ξαναπεί, έχουν πολύ χαμηλή τιμή και δεν είναι και τόσο συχνά στους δρόμους για να σταματάς και να πληρώνεις. Πιστεύω ότι εδώ οι οδηγοί είναι καλύτεροι από την Κολομβία. Ίσως και λίγο πιο ευγενικοί. Προσπαθούν να τηρούν τα όρια ταχύτητας κυρίως, αλλά μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο, αφού είναι τόσο χαμηλά που αναρωτιέσαι γιατί να είναι ας πούμε 50 χιλιόμετρα ανά ώρα το όριο σε ένα δρόμο με τέσσερις λωρίδες κυκλοφορίας. Τέλος πάντων, υπάρχει λογική γι αυτό. Γιατί μπορεί να υπάρχουν κάποια σπίτια εκεί κοντά και να έχουν γίνει πολλά ατυχήματα από ανθρώπους που περνάνε το δρόμο. Οπότε μπορεί να είσαι σε ένα δρόμο με αρκετές λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση και να σου έχει κάθε 500 μέτρα και ένα τεράστιο σαμαράκι και αναγκάζεσαι σχεδόν να σταματήσεις για να το περάσεις.

 

[travelbreak]

Κίτο και αναχώρηση για Μπογκοτά.

Ξημέρωσε και η Κυριακή πρωί. Ετοιμάζομε τώρα τα πράγματά μας για το ταξίδι στην Μπογκοτά, που είναι το απόγευμα η πτήση μας. Βέβαια μέχρι τότε θα κάνουμε βόλτα στην πόλη, γιατί έχουμε ορισμένα πράγματα ακόμα να δούμε.

Άλλη μια φορά:

Το ξενοδοχείο μας εδώ στο Κίτο είναι στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης από τουριστική άποψη. Συγκεκριμένα είναι στον δρόμο που το Lonely Planet το προτείνει πρώτο-πρώτο για επίσκεψη: La Ronda. Αυτό άλλωστε είναι και το όνομα του ξενοδοχείου μας, το οποίο όμως παρόλα αυτά δεν έχει πολύ κίνηση. Ίσως ακριβώς γιατί ο κόσμος ξέρει ότι εδώ έχει φασαρία. Το πρόβλημα είναι με το κρύο, το οποίο εδώ τουλάχιστον δεν είναι 17 βαθμοί Κελσίου, αλλά δεν είναι και πάνω από 19. Γενικά νομίζω τα ξενοδοχεία εδώ πάνω σε αυτά τα υψόμετρα δεν έχουν καθόλου κλιματισμό. Από τη μία θεωρούν ότι δεν χρειάζεται θέρμανση για το κρύο γιατί με τον ήλιο ζεσταίνονται και όλα εντάξει. Από την άλλη προφανώς ψύξη δεν θα χρειαζόταν σε καμιά περίοδο του έτους. Όμως μία μικρή σόμπα ηλεκτρική θα ήταν το καλύτερο, εάν επαρκούσε βέβαια η ηλεκτρική παροχή του κτιρίου.

Είναι απόγευμα και βρισκόμαστε στο αεροδρόμιο στο Κίτο αυτή τη στιγμή, περιμένοντας το αεροπλάνο για να μεταφερθούμε στην Μπογκοτά, που θα κάνουμε μία διανυκτέρευση πριν την αναχώρησή μας για την Αθήνα.

Σήμερα ημέρα κύλησε όπως το περιμέναμε, δηλαδή αφήσαμε τις βαλίτσες στο ξενοδοχείο και ακριβώς τις 8:00 ξεκινήσαμε τη βόλτα μας για να δούμε κάποια πράγματα που θέλαμε ακόμα στην πόλη. Και επίσης να δούμε κτήρια και πλατείες που είχαμε δει μόνο νύχτα και θέλαμε να τα φωτογραφίσουμε και με το φως της ημέρας. Επειδή δεν ξέρω πολλά πράγματα για την πόλη και είχα το βιβλίο του Lonely Planet για τον Ισημερινό, πρότεινα στην παρέα και ακολουθήσαμε ένα δρομολόγιο, για να δούμε τα σημαντικότερα πράγματα. Μόνο στην παλιά πόλη όμως, για να πω την αλήθεια. Αν δεις μόνο αυτά, φυσικά χάνεις πάρα πολλά που έχουν πολύ ενδιαφέρον. Ευτυχώς εμείς κάναμε και παρακάμψεις ή ορισμένα τα είχαμε δει τις προηγούμενες μέρες.

Και το παλιό αστεροσκοπείο:

Πάντως κάναμε το πρόγραμμα αυτό και σε περίπου δύο ώρες είχαμε εξαντλήσει αυτό το δρόμο που προτείνει το Lonely Planet. Τελειώσαμε την πορεία μας σε ένα παλιό αστεροσκοπείο του Κίτο, το οποίο πλέον είναι μουσείο, αλλά ήταν κλειστό όταν πήγαμε. Έτσι σταματήσαμε ένα ταξί για να μας ανεβάσει ψηλά σε ένα σημείο ώστε να πάρουμε το τελεφερίκ της πόλης, να δούμε την διαδρομή του. Το ταξί είχε ταξίμετρο και μας πήρε όσο έγραψε, δηλαδή 3 δολάρια.

Πήγαμε και στηθήκαμε σε μία τεράστια ουρά η οποία προχωρούσε πάρα πολύ αργά, για να βγάλουμε εισιτήριο για το τελεφερίκ, TeleferiQo, που πάει μέχρι το σημείο Cruz Loma. Και μετά το εισιτήριο είχε μία άλλη επίσης τεράστια ουρά για να μπεις μέσα στα καμπίνες που πήγαιναν πάνω στο βουνό. Δεν έκανε το τελεφερίκ την πορεία μέσα στην πόλη, όπως είχαμε δει σε κάποιες άλλες πόλεις στην Κολομβία. Πήγαινε προς το βουνό που υπήρχε ένα παλιό σβησμένο ηφαίστειο, το Pichincha. Δεν μας ένοιαζε αυτό που θα βλέπαμε αλλά εκείνη τη στιγμή μας ένοιαζε η ουρά και δεν θα ξέραμε αν προλάβουμε το αεροπλάνο περιμένοντας. Μπροστά μας ήταν 2-3 φωνακλάδες Ρώσοι που όλο και με κάτι παραπονιόταν.

Θαυμάστε ουρά:

Κάποια στιγμή εγώ προχώρησα για να δω τις τιμές, που ήταν αναρτημένες πάνω από τα ταμεία. Ήδη είχαμε αναμονή 20 λεπτά στην ουρά (ήταν Κυριακή και είχε πολύ κόσμο) και μέχρι να φτάσουμε στο ταμείο θα θέλαμε αλλά δέκα λεπτά ακόμα. Στον τιμοκατάλογο βλέπω ότι ενώ η κανονική τιμή ήταν 8,5 δολάρια, αν έδινες 11 θα πήγαινες, όπως κατάλαβα, πιο γρήγορα. Όπως το έλεγε ήτανε fastpass. Ρώτησα και έναν υπάλληλο εκεί ο οποίος μου είπε ότι αν πάρω το fastpass τότε θα βρεθώ μέσα σε 5 λεπτά στην καμπίνα. Αποφασίσαμε να δώσουμε τα 11 δολάρια έκαστος, μόνο ο Γιάννης αποσύρθηκε και είπε ότι δεν θα ανέβει καθόλου. Έτσι εμείς οι τρεις ανεβήκαμε με τα 11 δολάρια και μέσα σε πέντε λεπτά είχαμε μπει στην καμπίνα που θα μας ανέβαζε στα τέσσερα χιλιόμετρα υψόμετρο για να βλέπαμε από ψηλά την πόλη. Μου έκανε εντύπωση που ο κόσμος προτιμούσε να μη δώσει τα 2,5 δολάρια επιπλέον για να πάει πιο γρήγορα. Ήταν πολύ λίγοι που το έκαναν όπως εμείς. Το σύστημα αυτό του fastpass το εφάρμοζαν μόνο τα σαββατοκύριακα και τις αργίες, όπως έγραφε.

Η διαδρομή ήταν μέσα από ένα δάσος και από δέντρα και ανέβαινε περίπου ένα χιλιόμετρο επιπλέον. Στο σημείο που ανεβήκαμε ήταν πάρα πολύ ωραία, αλλά η διαδρομή δεν ήταν εντυπωσιακή, όπως ήταν στις πόλεις που είχαμε κάνει στην Κολομβία. Εκεί πάνω κάναμε λίγη βόλτα να δούμε την θέα από τη μια των βουνών και από την άλλη της πόλης. Εντύπωση μου έκανε που ανέβαιναν αρκετοί ποδηλάτες με τα ποδήλατά τους για να κατέβουν μετά κάτω στην πόλη. Φυσικά ήταν εξοπλισμένοι με κράνη και διάφορα άλλα προστατευτικά μέσα ασφαλείας.

Το Κίτο από ψηλά:

Η μεταφορά ποδηλάτων:

Η ουσία είναι ότι όταν κατεβήκαμε, μετά από περίπου μία ώρα, οι Ρώσοι που περίμεναν δίπλα μας για να βγάλουν εισιτήρια, δεν είχαν μπει ακόμα στις καμπίνες. Είναι σίγουρο ότι εμείς θα τα παρατάγαμε και θα φεύγανε για να μην χάσουμε την πτήση. Επομένως ήμασταν πολύ τυχεροί που είδαμε αυτήν την ταμπέλα με τα 11 δολάρια.

Φεύγοντας πήραμε αμέσως ένα ταξί να μας κατεβάσει κάτω, κοντά στο ξενοδοχείο μας, να κάνουμε μία μικρή βόλτα ακόμα και μετά να φύγουμε. Ξαφνικά όπως προχωρούσε το ταξί και είχε φτάσει στο σημείο όπου πήραμε εμείς το προηγούμενο ταξί, βλέπω ότι έγραφε το ταξίμετρο ήδη 5,30 δολάρια. Εμείς είχαμε δώσει για να ανέβουμε μόλις τρία, και γι αυτό του έβαλα τις φωνές και του είπα ότι δεν θα του δώσουμε αυτά που γράφει και θα του δώσουμε μόνο 4 δολάρια. Αυτός γκρίνιαζε και έλεγε ότι το ταξίμετρο είναι κανονικό. Εγώ όμως του έλεγα ότι δεν είναι σωστό, γιατί είχαμε πάρει ένα άλλο ταξί και μας πήρε μόλις 3 δολάρια από εκείνο το σημείο, που το δικό του έγραφε σχεδόν τα διπλά. Τελικά μας πήγε στην πλατεία που του ζητήσαμε και το ταξίμετρο συνέχισε να γράφει, αλλά όχι πλέον στο γρήγορο ρυθμό που είχε όταν του έβαλα εγώ τις φωνές. Του δώσαμε 4,5 δολάρια και παρότι γκρίνιαζε νομίζω πρέπει να έμεινε και ευχαριστημένος.

Αυτό μπροστά από το ροζ κτήριο είναι στάση λεωφορείων:

Τελευταίο βλέμμα στο Κοτοπαξί:

Κάναμε τη βόλτα μας εκεί κοντά στο ξενοδοχείο, που θέλαμε να πάρουμε κάποιες φωτογραφίες. Πήγαμε στο ξενοδοχείο σε λίγο και πήραμε τα πράγματα μας, πήγαμε να πάρουμε και το αυτοκίνητο από το πάρκινγκ, που το πληρώσαμε 8 δολάρια για τις δύο μέρες και όλα καλά. Ήρθαμε στο αεροδρόμιο κανονικά. Επιστρέψαμε το αυτοκίνητο. Όλα εντάξει. Και κάναμε τις βόλτες μας εδώ στο αεροδρόμιο στα μαγαζιά και ψωνίσαμε κάτι λίγα και ετοιμαζόμαστε αυτή τη στιγμή να μπούμε στο αεροπλάνο.

Η πτήση έγινε στα γρήγορα. Σε περίπου 70 λεπτά φτάσαμε ξανά στο αεροδρόμιο της Μπογκοτά και περιμέναμε να περάσουμε από τον έλεγχο των διαβατηρίων. Θυμόμασταν ότι πριν από είκοσι μέρες που φτάναμε, περιμέναμε πάνω από μισή ώρα στην ουρά που υπήρχε τότε. Σήμερα η ουρά ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Ίσως λόγω του ότι ήταν Κυριακή και επέστρεφαν πολλοί από τις διακοπές τους. Το θέμα είναι ότι ήμασταν και πολύ κουρασμένοι και δεν ξέραμε πως θα αντέξουμε την αναμονή και το σιγανό περπάτημα και σταμάτημα και ξανά να ξεκινάς, μέχρι να έρθει η ώρα μας για τον έλεγχο. Εκεί λοιπόν που κλαίγαμε τη μοίρα μας, στα πρώτα πέντε λεπτά, έρχεται ένας τύπος και μας ρωτάει αν ξέρουμε ισπανικά. Εγώ του λέω όχι και εκείνος μας λέει: φύγετε από αυτή την ουρά και ελάτε σε μία άλλη, πολύ μικρότερη που υπήρχε πιο δίπλα. Κάνω νόημα και στο Φίλιππο με τον Γιάννη, οι οποίοι ήταν 10 μέτρα πιο πίσω, γιατί είχαν καθυστερήσει λίγο κάπου, δεν θυμάμαι που, και μας έβαλε σε μία ουρά όπου σε λιγότερο από 10 λεπτά είχαμε τελειώσει. Αναρωτιόμασταν γιατί να μας βάλει εμάς σε εκείνη την ουρά, που δεν είχε καθόλου κόσμο. Επειδή είδαμε και ένα καροτσάκι με μία κυρία ΑΜΕΑ, σκεφτήκαμε μήπως πέρασε την Ντίνα για άρρωστη, επειδή φορούσε μία ιατρική μάσκα για τα μικρόβια, την οποία φοράει συνήθως στα αεροπλάνα και στα αεροδρόμια. Μάλλον αυτός ήταν ο λόγος. Ίσως να βοηθάνε στο ζήτημα της ουράς τους αναξιοπαθούντες να μην περιμένουν πολύ. Έτσι τη γλιτώσαμε όλοι στην παρέα.

Ήταν η δεύτερη ουρά που γλιτώναμε την ίδια μέρα, σήμερα. Με πρώτη βέβαια την πρωινή στο τελεφερίκ του Κίτο. Τελειώσαμε πολύ γρήγορα με όλα αυτά και πραγματικά στον έλεγχο διαβατηρίων ίσα που κοίταξαν λίγο τα διαβατήρια και φύγαμε.

Βγήκαμε έξω να πάμε να παραλάβουμε τις αποσκευές μας. Πολύ γρήγορα βρήκαμε τις δικές μας εγώ, η Ντίνα και ο Γιάννης, αλλά πάλι του Φίλιππα δεν υπήρχε πουθενά. Ανησυχήσαμε πάρα πολύ γιατί θυμηθήκαμε την ώρα που φτάσαμε στην Μπογκοτά στις 19 Ιουλίου που δεν είχε έρθει πάλι η δική του και ήρθε τελικά την επόμενη βραδιά. Ρωτήσαμε πάλι σήμερα κάποιον υπάλληλο που ήταν εκεί και ευτυχώς μας είπε ότι θα ασχοληθεί αυτός, γιατί έχει μία υποψία για το πού μπορεί να είναι η βαλίτσα. Πράγματι πήγε με το Φίλιππα και σε 3 λεπτά είχαν γυρίσει πίσω με τη βαλίτσα. Είπε ότι η βαλίτσα λόγω του ότι είναι κατασκευασμένη από σκληρό υλικό, μάλλον ελέγχεται αυστηρότερα σε κάποιο ιδιαίτερο σημείο και μετά επιστρέφει, αλλά δεν μπαίνει στον ιμάντα μαζί με τα υπόλοιπα πράγματα αλλά την αφήνουν κάπου μόνη της. Τουλάχιστον έτσι καταλάβαμε.

Μετά και από αυτό, αφού ηρεμήσαμε βγήκαμε έξω να βρούμε ταξί. Βέβαια είμαστε 4 άτομα και έχουμε μεγάλες και πολλές αποσκευές. Ψάχναμε για ένα μεγάλο αυτοκίνητο. Την προηγούμενη φορά στο ίδιο αεροδρόμιο είχαμε μία μεγάλη βαλίτσα λιγότερη, του Φίλιππα και ήταν πιο εύκολο. Τότε είχαμε χωρέσει σε ένα αυτοκίνητο. Και τώρα χωρέσαμε σε ένα αυτοκίνητο, το οποίο όμως δεν ήταν κανονικό ταξί. Ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος ο οποίος μας έφερε εδώ στο ξενοδοχείο με αμοιβή 50.000 πέσος, δηλαδή περίπου 15 ευρώ. Είχε ένα μεγαλούτσικο αυτοκίνητο, το οποίο χώρεσε τα πράγματά μας. Μόλις βγεις από το κτήριο του αεροδρομίου σε πλησιάζουν διάφοροι για να σου βρουν ταξί. Έτσι γίνεται πιο εύκολο, αφού δε χρειάζεται να ψάχνεις.

Το ξενοδοχείο μας είναι πολύ καλό. Δεν θυμάμαι γιατί έκλεισα τόσο καλό ξενοδοχείο, αλλά είναι και πολύ φθηνό, αφού κοστίζει περίπου 27 ευρώ η βραδιά για το δίκλινο. Είναι το ξενοδοχείο Ibis Museo και είναι δίπλα στο Εθνικό μουσείο τις Μπογκοτά. Συνεννοηθήκαμε με αυτόν τον ίδιο κύριο που μας έφερε να έρθει αύριο το απόγευμα να μας πάρει για να μας μεταφέρει στο αεροδρόμιο. Οπότε είμαστε τακτοποιημένοι και από αυτό το ζήτημα. Η πτήση μας αύριο είναι στις 9 το βράδυ και του είπαμε να έρθει στις 17:30 να μας πάρει.

Αφού αφήσαμε τα πράγματα μας στα δωμάτια κατεβήκαμε και σε ένα PC του ξενοδοχείου και κάναμε check-in στις αυριανές μας πτήσεις. Ευτυχώς ήταν πολύ εύκολη υπόθεση αφού είχαμε τις πτήσεις της αναχώρησης και τα στοιχεία μας ήταν ήδη καταχωρημένα στα αρχεία της Lufthansa που έκανε το check-in. Μετά και από αυτό, αφού ήμασταν ήρεμοι και ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα, βγήκαμε έξω, εδώ στην περιοχή του ξενοδοχείου, για να βρούμε κάτι να φάμε. Μόλις έκλεινε ένα μαγαζί αλλά το προλάβαμε και μας έκανε από ένα χάμπουργκερ στον καθένα. Μετά περπατήσαμε και λίγο και έχουμε έρθει για να κοιμηθούμε.

Το ξενοδοχείο μας βρίσκεται πολύ κοντά στο ξενοδοχείο που μείναμε την προηγούμενη φορά, αλλά απέχει από αυτό περίπου 700 μέτρα στην κατεύθυνση που είναι αντίθετη από το κέντρο της πόλης. Όμως η περιοχή εδώ, παρότι είναι τόσο κοντά στο προηγούμενο ξενοδοχείο, είναι πολύ καλύτερη και κάνοντας τη βόλτα δεν νιώσαμε καθόλου άσχημα γιατί δεν υπήρχαν ούτε άστεγοι, ούτε μεθυσμένοι να τριγυρνάνε. Και παντού έβλεπες αστυνομικούς, είτε δημοσίους, είτε ιδιωτικούς, σεκιουριτάδες δηλαδή. Έτσι θα ξεκουραστούμε τώρα και αύριο το πρωί θα κάνουμε μία βόλτα ξανά στην πόλη να ψωνίσουμε κάποια πράγματα, ό,τι θέλει ο καθένας και το απόγευμα θα αναχωρήσουμε.

 

[travelbreak]

Bogota ξανά

Ξημέρωσε και η μέρα που θα φύγουμε από την Μπογκοτά, που σημαίνει ότι είναι η τελευταία μέρα για το ταξίδι μας. Σε αυτό το ξενοδοχείο, που είναι πάρα πολύ καλό, δεν έχουμε πρωινό και είναι από τα λίγα στο ταξίδι αυτό. Τούτο είναι λίγο έξω από το κέντρο της πόλης, αλλά είναι δίπλα στο παγκόσμιο κέντρο εμπορίου της Μπογκοτά. Γι αυτό και η περιοχή είναι γεμάτη με πολύ ωραία κτίρια και στη χθεσινή βόλτα μας νιώθαμε πλήρη ασφάλεια, αφού, όπως έλεγα, δεν υπήρχαν περίεργες φυσιογνωμίας να κυκλοφορούν.

Με τα παιδιά συζητάμε αν μας άρεσε περισσότερο η Κολομβία ή ο Ισημερινός. Και οι δύο φίλοι μας προτιμούν την Κολομβία σε σχέση με την μικρότερη χώρα του Ισημερινού. Όμως εμένα δεν μου αρέσουν συνήθως οι συγκρίσεις, αλλά όταν πιεστώ μπορώ να το κάνω. Δεν μπορώ να πω αυτή τη στιγμή τι μου άρεσε περισσότερο. Την Κολομβία την είδαμε πιο πολύ, αφού καθίσαμε περισσότερες μέρες. Ο Ισημερινός είχε λιγότερες μέρες γιατί, με την μετακίνηση στα νησιά Γκαλαπάγκος μας πήρε πέντε ημέρες, παρότι καθίσαμε εκεί μόνο δυόμιση μέρες. Θέλω να πω ότι τον Ισημερινό ουσιαστικά τον είδαμε για έξι-επτά μέρες το πολύ. Εμένα μπορώ να πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ. Κυρίως η μετακίνηση πάνω στα βουνά στα 3 και στα 4 χιλιόμετρα υψόμετρο μου έδινε μία αίσθηση πολύ διαφορετική από τη μετακίνηση στα 1.000 ή στα 1.500 μέτρα, που είχαμε συνήθως στην Κολομβία, ή ακόμα και σε επίπεδο θαλάσσης. Μία πολύ σημαντική διαφορά είναι το οδικό δίκτυο. Στον Ισημερινό είναι καταπληκτικό. Παντού έχει δρόμους ασφαλτοστρωμένους και σε πολύ καλή κατάσταση. Η Κολομβία σε αυτό το ζήτημα υστερεί πάρα πολύ και μας ταλαιπώρησε ατελείωτες ώρες σε μποτιλιαρίσματα.

Βρισκόμαστε πια στην Φρανκφούρτη της Γερμανίας, μετά από μία πτήση 11 περίπου ωρών από την Μπογκοτά της Κολομβίας. Ήταν πολύ καλή πτήση για μένα, αφού κοιμόμουν τουλάχιστον 6 ώρες και ήμουν πολύ χαλαρός σε όλη τη διάρκειά της. Ευτυχώς φύγαμε βραδινή ώρα, και έτσι λίγο μετά το φαγητό που μας έδωσαν εγώ κοιμήθηκα.

Τώρα, να πω δυο λόγια για τη χθεσινή μέρα, που περάσαμε στην Μπογκοτά. Φύγαμε από το ξενοδοχείο στις 8:30 το πρωί πηγαίνοντας χαλαρά και τραβώντας λίγες φωτογραφίες, αφού τα μέρη τα είχαμε δει, αν και δεν νομίζω να τα θυμόμαστε και τόσο καλά. Φτάσαμε στην κεντρική πλατεία, που είναι το κοινοβούλιο και την προηγούμενη φορά, δηλαδή τρεις βδομάδες πριν, που είχαμε φτάσει δεν μπορέσαμε να τη δούμε καλά γιατί ήταν αποκλεισμένη λόγω των εορτών για την εθνική επέτειο της χώρας. Έτσι τώρα την είδαμε και την φωτογραφήσαμε από τα σωστά σημεία. Μετά συνεχίσαμε να πάμε να δούμε κάποια άλλα σημεία που νομίζαμε ότι δεν τα είχαμε δει, αλλά μάλλον τα είχαμε δει όλα.

Γνωστές εικόνες:

Το μηχάνημα προχωρά και δυο άνθρωποι, μπρος και πίσω, προσέχουν μη γίνει ατύχημα!

Κάποια στιγμή βρεθήκαμε κοντά στο μουσείο του Μποτέρο και ξέραμε ότι εκεί η είσοδος ήταν δωρεάν, οπότε μπήκαμε ξανά. Το καλό ήταν ότι μπαίνοντας μέσα ανακαλύψαμε ότι υπήρχαν και άλλες αίθουσες που δεν τις είχαμε δει. Ήταν οι αίθουσες της τράπεζας της Κολομβίας, που είχε εκθέματα από την ιστορία των νομισμάτων της χώρας. Έτσι φάγαμε περίπου μία ώρα σε αυτές τις αίθουσες.

Μετά συνεχίσαμε τις βόλτες μας σε κάποια στενά που περίπου τα είχαμε δει και πήγαμε και για καφέ κατά τις 2:00 το μεσημέρι. Καθίσαμε σε ένα πολύ ωραίο καφέ που είχε καταπληκτικό καφέ, τον οποίο είχαμε δοκιμάσει και την προηγούμενη φορά που είχαμε μείνει στην πόλη.

Αγόρασα και δύο περίπου κιλά καφέ, κολομβιανό βέβαια. Ο καφές ήταν δύο κατηγορίες στο σούπερ μάρκετ: πολύ φθηνός, που έκανε δηλαδή 6 ή 7 ευρώ το κιλό, και υπήρχε και ακριβός που έκανε από 15 μέχρι 20 ευρώ το κιλό. Ανάλογα τα μαγαζιά μπορούσες να τον βρεις και πολύ παραπάνω τον ίδιο καφέ. Εγώ πήγα εκεί που είχε διάφορες ποικιλίες και πήρα περισσότερο από το φτηνό. Αλλά πήρα και από τον ακριβό μισό κιλό, για να δω πώς είναι.

Μετά περπατήσαμε σιγά-σιγά για το ξενοδοχείο να περιμένουμε τον κύριο ο οποίος μας είχε φέρει την προηγούμενη μέρα με το αυτοκίνητό του από το αεροδρόμιο, και είχαμε συνεννοηθεί να έρθει από το ξενοδοχείο στις 5:30 για να μας ξαναπάει στο αεροδρόμιο. Εγώ ήμουνα έτοιμος από τις 5:15 και περίμενα να έρθει νωρίτερα, αλλά δεν ήρθε. Η ώρα περνούσε και δεν ερχότανε και είχα αρχίσει να ανησυχώ. Το ξενοδοχείο ευτυχώς διέθετε αυτοκίνητα για να μας μεταφέρουν στο αεροδρόμιο. Απλά υποψιαζόμουν ότι θα είναι πάρα πολύ ακριβά. Σε αυτό τον τύπο που μας είχε φέρει θα δίναμε 50.000 πέσος και δεν περίμενα ότι το ξενοδοχείο θα ήταν φτηνότερο.

Εν τω μεταξύ εμείς είχαμε χαλάσει όλα μας τα χρήματα και είχαμε κρατήσει μονάχα αυτά τα 50.000 πέσος. Τελικά απογοητευτήκαμε αφού είχε πάει η ώρα 5:40 και πήγα στη ρεσεψιόν και ρώτησα πόσο κοστίζει για να μας πάει με δυο αυτοκίνητα στο αεροδρόμιο. Θέλαμε δυο για να χωρέσουν τα πράγματα. Μου λέει: το ένα κοστίζει 25.000 πέσος οπότε τα δυο 50.000. Εγώ χάρηκα πάρα πολύ με αυτές τις τιμές που άκουσα και τελικά στις 5:45 πήραμε δύο αυτοκίνητα να μας μεταφέρουν. Έτσι πήγαμε άνετα, όχι με εκείνον τον κύριο, ο οποίος μας είχε στριμώξει στο αυτοκίνητό του.

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο στην ώρα μας και όλα πήγανε πολύ καλά αφού στον έλεγχο των διαβατηρίων δεν είχε πολύ κόσμο και φύγαμε στην ώρα μας. Ευτυχώς είχαμε κάνει το check-in την προηγούμενη μέρα το βράδυ και είχαμε καταπληκτικές θέσεις.

Μετά την ωραία πτήση από την Μπογκοτά στη Φρανκφούρτη, είχαμε άλλη μία ωραία πτήση από τη Φρανκφούρτη στην Ζυρίχη. Μόνο που όταν πήγαινε να περάσει η Ντίνα, κοιτάνε τη χειραποσκευή-βαλίτσα και της λένε ότι είναι πολύ βαριά. Όμως τη ζυγίζουν και τη βρίσκουν σωστή, αλλά βρήκαν άλλο να της πουν: ότι είναι μεγάλη, διότι η Ντίνα είχε ανοίξει και την επέκταση με το φερμουάρ. Τότε λέει η Ντίνα: Ωραία θα τη μικρύνω. Και ανοίγει τη βαλίτσα και αρχίζει να βγάζει ρούχα και να τα φοράει. Πρώτα βάζει ένα παντελόνι πάνω από αυτό που φορούσε. Βγάζει και ένα αλπακά μπουφάν που είχαμε πάρει από το Αλαούσι και προσπαθεί να το φορέσει. Κατάλαβαν οι άνθρωποι ότι δεν θα τα βγάλουν πέρα εύκολα μαζί της. Τους βάζω και εγώ λίγο τις φωνές ότι είναι ντροπή τους. Μας λένε εντάξει, προχωρήστε γιατί θα καθυστερήσει το αεροπλάνο. Δήθεν ότι έφταιγε η καθυστέρηση και όχι ότι ήταν η βλακεία τους να ασχοληθούν με μία βαλιτσούλα. Εγώ συνέχισα να τους τα χώνω: δεν βλέπετε τα backpack των τουριστών που είναι τεράστια, τουλάχιστον 80 λίτρων το καθένα, και κάποιες άλλες βαλίτσες και τους αφήνετε να περνούν; Τέλος πάντων προχωρήσαμε και όλα καλά. Τώρα περιμένουμε στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης για να πάρουμε σε περίπου δυόμισι ώρες την πτήση μας για την Αθήνα.

Το ταξίδι φαίνεται ότι τελειώνει σε λίγες ώρες και όπως πάνε τα πράγματα θα τελειώσει πολύ ωραία. Ήταν ένα μεγάλο ταξίδι. Όλα πήγανε σχεδόν τέλεια. Εντάξει, είχαμε κάποιες μικρές δυσκολίες, αλλά όχι κάτι σοβαρό. Ούτε ιδιαίτερες ανησυχίες. Και αν είχαμε κάποιες, περνούσαν πολύ γρήγορα. Τώρα θα γυρίσουμε στην πατρίδα και θα αρχίσουμε τα μπάνια.

Τόσο χαλαρό ταξίδι που κάναμε, σημαίνει ότι είχε και καλή οργάνωση. Εντάξει, ποτέ δεν ξέρεις ένα μέρος πόσο χρόνο θα χρειαστεί για να το εξερευνήσεις, αλλά αυτά τα ρίσκα πάντα υπάρχουν. Όμως δεν πήγαμε πουθενά και να καθόμαστε και να βαριόμαστε και να λέμε: τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ; Νομίζω λοιπόν ότι πήγαμε πάρα πολύ καλά.

Το κόστος μετά από ένα επανυπολογισμό που έκανα πρέπει να πέρασε για λίγο τα 4.000 ευρώ ανά άτομο, αλλά για να είμαστε σίγουροι θα πρέπει να περιμένουμε τις τελικές χρεώσεις των πιστωτικών καρτών που χρησιμοποιήσαμε. Όμως εγώ πιστεύω ότι δεν θα πάει πάνω από 4.200 για μας (τελικά τόσο ακριβώς πήγε). Σε αυτά βέβαια τα έξοδα περιλαμβάνονται και τα ψώνια που κάναμε, που πολύ πρόχειρα τα υπολογίζω σε 200 με 300 ευρώ (και για τους δυο). Ένα ταξίδι που δε φάγαμε ποτέ φαγητά από σουπερμάρκετ. Μπορεί πολλές φορές να αγοράσαμε ψωμάκια και τυρόπιτες ή ζαμπονοτυρόπιτες, αλλά ποτέ δεν πήγαμε να φάμε στο δωμάτιο. Κάθε βράδυ τρώγαμε έξω, άλλοτε φθηνότερα και άλλοτε ακριβότερα. Η φθηνότερη βραδιά μπορεί να κόστισε στο άτομο 4 ευρώ και η ακριβότερη 10-11 ευρώ, με ένα μέσο όρο φαγητού στο άτομο τα 7-8 ευρώ, μάλλον προς το 8, μαζί με τα ψωμάκια που αγοράζαμε. Είναι λογική τιμή να την υποθέσουμε, άρα ανά άτομο πήγαμε 200 ευρώ στα φαγώσιμα και άλλα 100-150 σε βενζίνες, διόδια που είχαμε, ειδικά στην Κολομβία, και εισιτήρια σε χώρους αρχαιολογικούς, πάρκινγκ, τελεφερίκ. Είχαμε πολλά τέτοια και δεν ήταν και όλα τόσο φθηνά. Εντάξει ήταν ένα ταξίδι 26 ημερών και νομίζω ότι τα 4.200 είναι πολύ λίγα. Περιλαμβανόταν μέσα και τα Γκαλαπάγκος.

Συνολικά τα αεροπορικά εισιτήρια του ταξιδιού ήταν περίπου 2.100 ευρώ. Ήταν πολύ ακριβά όμως τα αυτοκίνητα τα οποία νοικιάσαμε και νομίζω ότι πλησιάζουν όλα μαζί τα 800 ευρώ ανά άτομο. Για τα τρία αυτοκίνητα που νοικιάσαμε είναι πάρα πολλά χρήματα, αν σκεφτεί κανένας ότι δεν ήταν πολλές οι μέρες. Πρέπει να ήτανε 8 + 3 + 6, δηλαδή 17 μέρες. Πολλά χρήματα, καλά να είμαστε να τα ξοδεύουμε σε τέτοια πράγματα και να γυρνάμε πίσω χαρούμενοι και γεμάτοι με τρομερές εικόνες. Τελικά το ακριβές κόστος των αυτοκινήτων (με τη σειρά ενοικίασης) ήταν: 1198 + 546 + 1280 = 3024 ευρώ. Άρα 756 το άτομο.

Είμαστε στο αεροπλάνο για Αθήνα από τη Ζυρίχη και μόλις φάγαμε ένα φαγητό τόσο φτηνιάρικο που λες: μα τόσο γύφτοι οι Ελβετοί!! Εγώ το έφαγα γιατί θα φτάσουμε τόσο αργά στο σπίτι που καλό είναι να έχω φάει κάτι, γιατί δεν υπάρχει τίποτα εκεί.

Πάλι μπαίνοντας εμείς στο αεροπλάνο, οι Ελβετοί άρχισαν να λένε στη Ντίνα ότι η βαλίτσα της είναι βαριά και υπέρογκη. Εγώ τους τα έψαλα κανονικά, ότι αφήνουν και περνούν άλλες τεράστιες χωρίς να μιλάνε και πριν αρχίσει η Ντίνα πάλι να φορά τα ρούχα που είχε και να την αδειάζει, είπαν ότι εντάξει, είναι στα όρια μέσα και να περάσουμε. Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται με αυτούς εδώ. Ίσως θεωρούν τη Ντίνα ύποπτο άτομο, γιατί οι Γερμανοί και όταν φεύγαμε πριν 25 μέρες και σήμερα της έκαναν εξονυχιστικό έλεγχο. Σε εκείνην μόνο, όχι σε εμάς. Δεν ξεκίνησε καλά η βαλίτσα η καινούρια. Θα στρώσει, που θα πάει; Την αγοράσαμε από τη Μπογκοτά και πετάξαμε την άλλη που είχε σχεδόν διαλυθεί.