Ισημερινός Κολομβία Στις χώρες του καφέ και του κακάο

[travelbreak]

Επόμενη μέρα: Τιερραδέντρο (Tierradentro)

Στην Κολομβία οι πιο σημαντικοί αρχαιολογικοί χώροι προκολομβιανής κουλτούρας είναι το Tierradentro και το San Agustin. Βρίσκονται σχετικά κοντά μεταξύ τους. Ο πρώτος περιλαμβάνει υπόσκαφους τάφους που χρονολογούνται από τον 6ο αιώνα μΧ και μετά. Η περιοχή άνθισε όμως από τον 2ο αιώνα πΧ. Και το San Agustin είναι μια νεκρόπολις που όμως έχει μεγαλιθικά γλυπτά. Είναι ο μεγαλύτερος παγκοσμίως αρχαιολογικός χώρος του είδους αυτού. Εμείς σήμερα επισκεφτήκαμε τον πρώτο, το Tierradentro.

Ξεκινάμε από το πρωί την περιγραφή της ημέρας. Η πόλη Νέιβα δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη, αν και έχοντας το ποτάμι Μανταλένα δίπλα της θα μπορούσε να είναι πανέμορφη. Οι όχθες του ποταμού δεν είναι καθόλου καθαρές. Έχουν φτιάξει κάποιος πεζόδρομους και μονοπάτια αλλά εκεί κυκλοφορούν άστεγοι και αλκοολικοί, οι οποίοι βρωμίζουν τον τόπο και δεν υπάρχουν υπάλληλοι για να τον καθαρίσουν. Έχει μία όμορφη πλατεία. Η αλήθεια είναι ότι δεν προλάβαμε να τη δούμε αρκετά.

Κάναμε μια πρωινή βόλτα που είχε ενδιαφέρον γιατί είδαμε την πόλη να ξυπνάει και μου έκανε εντύπωση ότι κάποιοι μαθητές (ντυμένοι με στολές) από τις 6:00 πήγαιναν στο σχολείο, λόγω της ζέστης υποθέτω. Είχε πάρα πολλούς άστεγους που ακόμα κοιμόταν στα πράγματά τους δίπλα. Και όμως σιγά σιγά τόσο νωρίς, τα μαγαζιά άρχισαν να ανοίγουν για τον κόσμο. Επίσης είδα πολλές νοσοκόμες με τις στολές τους να πηγαινοέρχονται εκείνη την ώρα.

Ίσως δεν πρέπει να βάζω εικόνες σαν την επόμενη. Αν θέλει ο επιβλέπων, μπορεί να την αφαιρέσει. Είναι όμως κομμάτι της πόλης στη χώρα αυτή.

Φύγαμε από την πόλη στις 8:00. Οδηγήσαμε, βάζοντας στο GPS την αρχαιολογική περιοχή Tierradentro. Μέχρι να φτάσουμε εκεί κάναμε πάρα πολλές στάσεις αφού ήταν πολύ όμορφα τα μέρη που περνούσαμε και θέλαμε να βγάλουμε φωτογραφίες.

Φεύγοντας από την πόλη, το διάζωμα του δρόμου είχε όλο τέτοιες χορευτικές φιγούρες:

Υπολογίζαμε ότι θα φτάναμε στον αρχαιολογικό χώρο αρκετά νωρίς, έτσι στην αρχή ήμασταν αρκετά άνετοι, και καλά κάναμε γιατί είχε πολύ ενδιαφέρον. Όμως τα τελευταία 15 χιλιόμετρα πριν τον αρχαιολογικό χώρο, ο δρόμος έγινε χωματόδρομος και σε ορισμένα σημεία πολύ άσχημος. Έτσι αν και η διαδρομή συνέχιζε να είναι πανέμορφη, ο δρόμος μας καθυστερούσε και τελικά για να διανύσουμε από το πρωί κάπου 170 χιλιόμετρα, εκεί που πιστεύαμε ότι θα κάνουμε γύρω στις τρεις ώρες, κατέληξε να κάνουμε παραπάνω από τέσσερις. Στο Tierradentro όταν φτάσαμε απορούσαμε πράγματι πώς πάνε οι τουρίστες σε αυτό το μέρος, διότι ένα πούλμαν είναι πολύ δύσκολο να πάει σε αυτό το δρόμο. Στην αρχή λέγαμε ότι ίσως πηγαίνουν από κάποιον άλλον δρόμο, από τον οποίο και εμείς θα συνεχίζαμε, όμως δεν υπήρχε τέτοιος και επιστρέψαμε από τον ίδιο κακό δρόμο αλλά με την ίδια όμορφη διαδρομή και όμορφες γέφυρες.

Εικόνες από τη διαδρομή:

Μας άρεσε πολύ ο αρχαιολογικός χώρος. Είχε αρκετό ενδιαφέρον αλλά ήταν πάρα πολύ κουραστικός για να τον δεις. Πρώτον, διότι έπρεπε να ανέβεις περίπου 15 λεπτά ένα μονοπάτι σε αρκετό υψόμετρο. Δεύτερον, μετά να κατέβεις μέσα για να δεις τους αρχαίους τάφους, με σκαλάκια που τις πιο πολλές φορές ήταν αρκετά υψηλά και πολύ στενά. Ήταν επίσης και πολύ επικίνδυνο να γλιστρήσεις και να πέσεις κάτω. Στους τάφους δεν μπορούσαν να μπουν ταυτόχρονα παραπάνω από δύο άτομα. Ευτυχώς δεν είχε κόσμο. Απορώ τι γίνεται όταν έχουν επίσκεψη group, οπότε όλοι μαζί θα τρέχουν. Στους τάφους, που ήταν πάνω από 10, οι πιο ενδιαφέροντες ήταν στο τέλος, δηλαδή στην κορφή του λόφου και ήταν αρκετά όμορφοι. Εντύπωση μας προκάλεσε η σχετικά ακριβή η είσοδος που έφτανε τα 50.000 πέσος, που σημαίνει περίπου15 ευρώ, που για Κολομβία είναι αρκετά.
Η είσοδος στο χώρο:

Περνάς από αυτή τη γεφυρούλα:

Τα γύρω βουνά:

Και η περιοχή ενδιαφέροντος:

Το εσωτερικό ενός τάφου:

Και ενός άλλου τάφου:

Εδώ φαίνονται τα στοιχεία και τα σχέδια για ένα τάφο. Κάπως έτσι είναι οι περισσότεροι.

Εδώ φαίνονται οι είσοδοι κάποιων τάφων:

Εδώ βλέπουμε τη Ντίνα να κατεβαίνει:

Για την επίσκεψη στο Tierradentro έχω να συμπληρώσω ότι, είναι πολύ δύσκολη η είσοδος στους τάφους για ανθρώπους που έχουν κάποια δυσκολία στις κινήσεις. Μιλάμε για σκαλιά που μπορεί να είναι και μισό μέτρο ύψος και χώρους πάρα πολύ στενούς με διάμετρο 2 μέχρι 5 μέτρα. Και η αλήθεια είναι ότι αυτό το οποίο βλέπεις αν δεν ήξερες ότι είναι τόσο παλιό δεν θα σου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Εμείς κατεβήκαμε στους περισσότερους τάφους που βρίσκονται περίπου δύο με τέσσερα μέτρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους.

Και εδώ οι ποιο σημαντικοί και πιο μεγάλοι από τους τάφους:

Από το μουσείο του χώρου, με ευρήματα των τάφων:

Η επίσκεψη εκεί έχει ενδιαφέρον και για την φύση που βλέπεις και την πραγματική Κολομβία που ζει στην ύπαιθρο. Βλέπαμε ανθρώπους με αυθεντικές φυσιογνωμίες. Όμως η περιοχή είχε κάτι από την νοτιανατολική Ασία, όχι τόσο λόγω της θερμοκρασίας, η οποία ήταν περίπου 25 με 27 βαθμούς Κελσίου, αλλά γενικά υπήρχε μία μικρή βρωμιά.

Οι άνθρωποι είναι αρκετά φιλικοί, όχι όλοι όμως. Και τα παιδιά μερικές φορές κάθονται για να βγάλεις μία φωτογραφία ενώ άλλες φορές φεύγουν.

Ακόμα μία φορά αναφέρω ότι εμείς δεν νιώθουμε καθόλου κίνδυνο περπατώντας στην πόλη που βρισκόμασταν σήμερα το πρωί, αλλά ούτε και στην ύπαιθρο. Ένα που επίσης θέλω να σημειώσω είναι ότι δεν είναι όλα τα χωριά τόσο όμορφα όσο ίσως θα περιμέναμε. Ίσως λόγω φτώχειας. Ή γιατί οι άνθρωποι δεν ασχολήθηκαν τόσο πολύ με τα σπίτια τους.

Μετά την επίσκεψή μας, που κράτησε περίπου δύο ώρες, σε αυτό τον υπέροχο χώρο, με περιβάλλον τα καταπράσινα βουνά, απότομα αλλά και καλλιεργημένα, ξεκινήσαμε την επιστροφή διότι θέλαμε να φτάσουμε νωρίς στο Γκαρζόν που θα μέναμε το βράδυ. Όμως σταματούσαμε στις διάφορες γέφυρες και άλλα σημεία για να βγάλουμε φωτογραφίες.

Και αυτά τα περιέργως ντυμένα δένδρα:

Από κάποιο σημείο και μετά πήραμε ένα παρακαμπτήριο δρόμο στην πόλη La Plata, για να προσεγγίσουμε μετά από 56 χιλιόμετρα διαδρομής (σύμφωνα με τον πλοηγό) το Garzon που θα μέναμε. Όπως προχωρούσαμε στο δρόμο, αμέσως έξω από την πόλη La Plata, είδαμε πάρα πολλές νταλίκες σταματημένες δεξιά. Ρωτήσαμε τους νταλικέρηδες και μας είπαν οι άνθρωποι ότι μπορούμε να προχωρήσουμε. Προχωρήσαμε λοιπόν περνώντας ίσως και εκατό νταλίκες και φορτηγά, μέχρι που φτάσαμε στην πρώτη νταλίκα της ουράς. Εκεί ένας αστυνομικός μας είπε να περιμένουμε και εμείς με τη σειρά μας, αλλά στην πρώτη θέση, γιατί ο δρόμος ήταν κλειστός αφού είχε μονοδρόμηση. Με τη νοηματική μας εξήγησε ότι θα ανοίξει μετά από μία, μιάμιση ώρα, αλλά τελικά άνοιξε μετά από δυόμιση ώρες. Έτσι, ενώ εμείς εκεί είχαμε φτάσει στις 17:45 αναχωρήσαμε 20:15 περίπου. Για μία απόσταση 20 με 25 χιλιόμετρα από εκείνο το σημείο και μετά ο δρόμος ήταν αρκετά στενός και χωματόδρομος και γι αυτό γινόταν μονοδρόμηση, ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα στη διασταύρωση των μεγάλων οχημάτων.

Κατά τις 7:30 εκεί που περιμέναμε άρχισαν να έρχονται οι πρώτες νταλίκες και ελάχιστα ΙΧ, από την αντίθετη κατεύθυνση. Μιλάμε για μεγάλες νταλίκες και ήταν επόμενο να μην χωράνε σε διασταυρώσεις με άλλα οχήματα. Έτσι ήταν ευνόητο αυτό που έκαναν οι άνθρωποι, αλλά είχε σαν αποτέλεσμα να περιμένει ο κόσμος από τέσσερις έως έξι ώρες, όπως υπολογίσαμε. Εμείς ήμασταν τυχεροί που περιμέναμε τόσο λίγο.

Ο δρόμος που περιμέναμε, όταν πια είχαν αρχίσει να περνάνε οι νταλίκες από απέναντι:

Η ώρα μας εκεί πέρασε σχετικά ευχάριστα, αφού για κάμποση ώρα περπατήσαμε και φτάσαμε σε ένα μικρό αλλά πολύ όμορφο καταρράκτη. Έτσι περάσαμε περίπου μισή ώρα. Την υπόλοιπη ώρα την περάσαμε συζητώντας και προσπαθώντας να μιλήσουμε στους ντόπιους, που δεν υπήρχε κανένας να ξέρει Αγγλικά. Ταυτόχρονα δεν είχα επαφή με το ίντερνετ αφού δεν έπιανε σήμα και δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω το μεταφραστή.

Αυτό το σουρεάλ μαγαζί είναι καφετέρια σε ένα υπέροχο καταρράκτη:

Και εδώ η φωτογραφία πιο ανοιχτή:

Και ο καταρράκτης που σας έλεγα:

Στο Garzon που φτάσαμε μείναμε σε ένα πολύ όμορφο ξενοδοχείο, μόνο που έχει πάρα πολλά μέτρα ασφαλείας και έτσι για να μπούμε μέσα, ενώ η είσοδος βρίσκεται στο ισόγειο εμείς περνάμε πρώτα από το υπόγειο και μετά ανεβαίνουμε δύο ορόφους επάνω χωρίς ασανσέρ, το οποίο ήταν χαλασμένο. Το ξενοδοχείο ονομάζεται Khave ή Καφέ από την τούρκικη λέξη καφές. Όλο το ξενοδοχείο, και τα δωμάτια, μυρίζουν καφέ!!!

Όταν τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια, φύγαμε για φαγητό. Παρότι αργά βρήκαμε ένα πολύ φθηνό εστιατόριο και λίγο λούμπεν, αλλά δεν υπήρχαν και πολλά ανοιχτά μαγαζιά εκείνη την ώρα. Εκεί φάγαμε με 3 ευρώ ο καθένας μία σχετικά μικρή μερίδα με κρέας. Δίπλα μας καθόταν μια άλλη παρέα που έτρωγαν. Όταν έφευγαν ήρθε ένας νεαρός και τους ρώτησε αν μπορούσε να φάει αυτά που είχαν αφήσει. Εκείνοι σήκωσαν τους ώμους και ο νέος άρχισε να τρώει ό,τι είχε μείνει. Για λίγο όμως αφού ήρθε η σερβιτόρα και πήρα τα πιάτα.

 

[travelbreak]

San Agustin - Popayan: ο δρόμος του τρόμου

Σήμερα είχαμε άλλη μία έντονη ημέρα, κυρίως λόγω της διαδρομής από τις αρχαιότητες του San Agustin, μέχρι την πόλη Ποπαγιάν, που είχαμε κανονίσει να διανυκτερεύσουμε. Θα ξεκινήσω λοιπόν με την περιγραφή αυτής της τρομερής διαδρομής. Είναι ιδιαίτερη για δύο λόγους. Πρώτον για την κακή ποιότητα του δρόμου από το San Αgustin μέχρι εδώ (στο Popayan) και δεύτερον για το ότι ή περισσότερη διαδρομή έγινε μέσα στη νύχτα. Ας αναλογιστούμε επίσης ότι βρισκόμαστε στην Κολομβία, όπου έχουν ακουστεί διάφορα. Ιδιαίτερα βέβαια κατά το παρελθόν. Όμως ακόμα και σήμερα οι συμβουλές είναι τη νύχτα να μην οδηγείς και γενικώς να μην κυκλοφορείς. Ειδικά η οδήγηση σε ερημικούς δρόμους δεν ενδείκνυται. Έτσι λοιπόν εγώ είχα φτιάξει το πρόγραμμα του ταξιδιού έτσι ώστε να φτάνουμε στα ξενοδοχεία την ώρα που έπεφτε ο ήλιος και να μην έχουμε διαδρομές μέσα στη νύχτα. Όμως άλλες οι δικές μου βουλές και αλλιώς έρχεται η πραγματικότητα.

Περίπου στις 15:30 το απόγευμα ήμασταν στις αρχαιότητες του Σαν Αγκουστίν, San Agustin, στο πάρκο με τα αγάλματα, έχοντας ολοκληρώσει την επίσκεψή μας. Τότε μας είπε ένας φύλακας στην είσοδο του χώρου, ότι μπορούσαμε να προλάβουμε να δούμε ένα άλλο μικρό πάρκο που υπάρχει κοντά εκεί στην περιοχή. Το πάρκο Alto de Los idolos. Αποφασίσαμε λοιπόν να πάμε γρήγορα από το χωριό Ίσνος, Isnos, για να δούμε και αυτές τις αρχαιότητες. Η απόσταση από κει που ήμασταν ήταν 30 χιλιόμετρα και ο δρόμος μέχρι το χωριό ήταν πολύ καλός. Όμως έπρεπε να κάνουμε άλλα τρία χιλιόμετρα μέχρι τις αρχαιότητες και ο δρόμος ήταν χωματόδρομος και σε σχετικά κακή κατάσταση. Αφού κάναμε λοιπόν ένα τέταρτο για να φτάσουμε εκεί, διαπιστώσαμε ότι ο χώρος ήταν κλειστός λόγω διαφόρων εργασιών οι οποίες γινόταν. Έτσι γυρίσαμε προς τα πίσω για να πάμε στο Ποπαγιάν. Από το χωριό που βρισκόμασταν μέχρι την πόλη η απόσταση που έδινε το Google ήταν περίπου τρεισήμισι ώρες. Εμείς λέμε: εντάξει είμαστε καλοί οδηγοί θα το κάνουμε λίγο πιο γρήγορα. Το ίδιο είχα σκεφτεί και όταν ο φύλακας στο Σαν Αγκουστίν είχε πει ότι το Ποπαγιάν απέχει τέσσερις ώρες δρόμο. Σκέφτηκα, δεν μας ξέρει πόσο γρήγορα οδηγούμε, ακόμα και στην Κολομβία που θέλει αρκετή προσοχή η οδήγηση.

Το μετάνιωσα πολλές φορές αυτό που σκέφτηκα. Η απόσταση από το Isnos μέχρι το Ποπαγιάν ήταν άλλα 100 χιλιόμετρα και έπρεπε να φτάσουμε στις 8 το αργότερο, αλλά τελικά φτάσαμε περίπου στις 9:30 και το θέμα είναι όχι ότι καθυστερήσαμε να φτάσουμε, αλλά ο φόβος που είχαμε σε όλη τη διαδρομή. Διότι ενδιάμεσα σε αυτά τα 100 χιλιόμετρα υπήρχαν 50 χιλιόμετρα με πολύ κακό χωματόδρομο και ήταν σχετικά έρημος ο δρόμος.

Ειδικά όταν ξεκινήσαμε διαπιστώσαμε ότι υπήρχε ελάχιστη κίνηση. Είχαν αρχίσει να μας ζώνουν τα φίδια. Μπορεί να περνούσαν και 10 λεπτά χωρίς να διασταυρωθούμε ή να μας προσπεράσει κάποιο αυτοκίνητο. Η ταχύτητα που είχαμε δεν ήταν πάνω από 10 με 15 χιλιόμετρα την ώρα σε αυτό το χωματόδρομο. Μερικές φορές ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση ομάδες τριών ή τεσσάρων αυτοκινήτων. Σκεφτόμασταν λοιπόν ότι το κάνουν έτσι για να μην έχουν μεγάλο κίνδυνο και να μην φοβούνται όταν ο καθένας είναι μόνος του. Εννοείται ότι τα περισσότερα αυτοκίνητα ήταν μεγάλα φορτηγά που έκαναν τη διαδρομή. Όσο προχωρούσε η ώρα και βράδιαζε εμείς προχωρούσαμε αλλά η ταχύτητά μας μειωνόταν. Μέχρι που φτάσαμε να κάνουμε από 7 έως 12 λεπτά για να διανύσουμε ένα χιλιόμετρο. Ήμασταν ένα αυτοκίνητο φορτωμένο με τα πράγματα τεσσάρων ανθρώπων και τους ίδιους τους ανθρώπους. Πολλές φορές το αυτοκίνητο έβρισκε από κάτω στο κακό οδόστρωμα. Όταν βράδιασε πια είδαμε στο GPS ότι είχαμε φτάσει τα 2.700 μέτρα. Αργότερα, ανεβαίναμε συνέχεια, η ένδειξη έφτασε τη μέγιστη τιμή της τα 3.176 μέτρα.

Στην περιοχή αυτή του υψομέτρου των τριών χιλιάδων μέτρων είχαμε αρχίσει να φοβόμαστε αρκετά γιατί και νύχτα ήταν και σχεδόν μόνοι στο δρόμο ήμασταν και έβρεχε και ομίχλη είχε. Τι άλλο πια να έχει για να φοβηθείς στην Κολομβία, σε ένα έρημο δρόμο πάνω στα βουνά, όπου το πιο κοντινό χωριό πίσω μας ήταν 30 χιλιόμετρα και το επόμενο άλλα 30, όπως διαπιστώσαμε αργότερα.

Ο δρόμος δεν ήταν συνέχεια φαρδύς και πολλές φορές διασταυρωνόμασταν με φορτηγά και φοβόμασταν μήπως τύχαινε η διασταύρωση σε κάποιο στενό σημείο και μέσα στην βροχή και την ομίχλη δεν ήσουν σίγουρος αν έχεις σταματήσει σωστά ή αν θα γείρει λίγο το φορτηγό περνώντας από το πλάι σου πέφτοντας σε κάποια λακκούβα. Ενίοτε μας περνούσε και κάποιο ΙΧ. Συνήθως ήταν ένα υψηλά τζιπ και μπορούσαν να προχωρήσουν πιο γρήγορα από εμάς. Και εμείς μία φορά προσπεράσαμε ένα φορτηγό το οποίο όμως ήταν σταματημένο. Δεν προσπεράσαμε κανένα εν κινήσει.

Σε εμένα έτυχε να οδηγώ εκείνη τη βραδιά. Μια στιγμή βλέπω τα φώτα ενός άλλου αυτοκινήτου που ερχόταν γρήγορα από πίσω. Κάνω στην άκρη και αφήνω να μας προσπεράσει. Ήταν ένα μικρό λεωφορείο το οποίο καταλάβαμε ότι έκανε τη διαδρομή ανάμεσα στις δύο πόλεις, περνώντας από αυτόν τον δρόμο. Είχαμε ήδη δει δύο τρία από αυτά να έρχονται από την αντίθετη κατεύθυνση, αλλά δε δώσαμε σημασία. Αφήνω λοιπόν το μικρό λεωφορείο να μας προσπεράσει και αρχίζω να το ακολουθώ. Ευτυχώς δεν πήγαινε πολύ γρήγορα και για πάνω από μισή ώρα, ίσως και μία, το ακολουθούσα προσπαθώντας να μη χάσω την επαφή μαζί του. Ένιωθα μία ασφάλεια όταν ήμουν κοντά του, έβλεπα επίσης καλύτερα στο δρόμο με τα αμυδρά φώτα στο πίσω μέρος του. Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα πολύ όμορφα αναπνέοντας το καυσαέριο που έδινε η εξάτμισή του προς το μέρος μας. Όταν δεν ένιωθα την βρωμιά του καυσαερίου νόμιζα ότι είχε απομακρυνθεί και πατούσα λίγο το γκάζι για να το προφτάσω μην τυχόν και το χάσουμε. Όση ώρα ήμασταν πίσω νιώθαμε πάρα πολύ μεγάλη ευφορία. Αρχίσαμε να λέμε και κάποια ανέκδοτα και ήμασταν πολύ χαρούμενοι.

Μία άλλη σκέψη που κάναμε εκείνη την ώρα ήταν ότι θα ήμασταν πολύ χαρούμενοι αν είχε διόδια, όσο ακριβά και να ήταν, αφού αυτό σήμαινε ότι ο δρόμος ήταν καλός. Γκρινιάζαμε τόσες μέρες για τα διόδια στην Κολομβία, αλλά εκείνη τη βραδιά τα λαχταρήσαμε. Δυστυχώς όμως δεν είχε.

Κάποια στιγμή ο Γιάννης μου λέει: Νίκο θέλω να σταματήσω για να κάνω την ανάγκη μου. Μα τώρα βρήκες; του λέω. Δε γίνεται να αφήσουμε να φύγει το λεωφορείο. Θα το χάσουμε. Έβαλε τις φωνές ο Γιάννης και σταματήσαμε αναγκαστικά. Πάει το χάσαμε το αυτοκίνητο. Όσο προχωρούσαμε πίσω από αυτό το λεωφορείο κάναμε αρκετές προσπεράσεις σε φορτηγά. Μπροστά αυτός πίσω εμείς. Σταματούσαν συνήθως τα φορτηγά για να περάσουμε γιατί ήξεραν ότι είναι λεωφορείο της γραμμής.

Λίγο μετά όμως από τη στιγμή που τον χάσαμε αρχίσαμε να κατηφορίζουμε. Η εφαρμογή έδειξε ότι είχαμε πέσει λίγο κάτω από τα τρία χιλιόμετρα υψόμετρο. Μάλιστα είδαμε και ένα μαγαζάκι που ήταν για καφέ ή κάτι άλλο φαγώσιμο. Βέβαια το προσπεράσαμε και προχωρήσαμε. Ο δρόμος άρχισε να γίνεται και λίγο καλύτερος. Δηλαδή να κάνουμε για κάθε χιλιόμετρο πέντε με έξι λεπτά. Κάποια στιγμή φτάσαμε και σε κάποιο χωριό, αλλά ο δρόμος δεν έγινε άσφαλτος. Μερικές φορές το οδόστρωμα σε εκείνα τα χωριά είχε λίγα μέτρα τσιμέντο και λέγαμε τι καλά που θα ήταν να ήταν από δω και κάτω όλος έτσι. Αλλά δυστυχώς αυτό έγινε πολύ αργότερα. Τέλος πάντων κάποια στιγμή πήγαμε και στον κανονικό δρόμο και έτσι φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας περίπου στις 9:30 το βράδυ, στον Popayan.

Σε αυτή τη διαδρομή πολλές φορές θυμηθήκαμε την περυσινή μας ιστορία όταν πήγαμε στο Ουσγκούλι της Γεωργίας. Εκεί μπορώ να πω ότι ο δρόμος ήταν χειρότερος, όμως ήταν πολύ καλύτερη η κατάσταση διότι ήταν μέρα και δεν έβρεχε και είχαμε βέβαια καλή ορατότητα. Επίσης ήμασταν στη Γεωργία, που θεωρείται πιο ασφαλής χώρα. Εδώ στην Κολομβία εγώ τουλάχιστον ένιωθα ανασφάλεια κάποιες στιγμές που ερχόταν ένα αυτοκίνητο από μπροστά μας ή μας προσπερνούσε κάποιο άλλο. Έλεγα τι θα κάνω εάν μου ζητήσει να σταματήσω; Δεν το είπα στους άλλους για να μην τρομάξουν και εκείνοι, αλλά γενικά είχα ένα φόβο. Η μόνη σιγουριά που ένιωσα ήταν όταν ακολουθούσα από πίσω το λεωφορείο της γραμμής. Εκ των υστέρων λέω ότι μάλλον αδίκως φοβόμασταν. Όταν όμως το ζεις, άντε να ησυχάσεις.

Και τώρα θα μου πεις, γιατί αφού ήξερα ότι η απόσταση από το Σαν Αγκουστίν μέχρι το Ποπαγιάν ήταν τέσσερις ώρες δεν ξεκίνησα από τις 14:00 ώστε να φτάσω το αργότερο στις 19:00, έστω 19:30; Είμαστε άπληστοι: θέλουμε να δούμε όλο και πιο πολλά. Είχαμε μεγάλη αργοπορία λόγω του ότι είχαμε αρκετό βάρος στο αυτοκίνητο. Και διότι εδώ όλα γίνονται πιο αργά. Δηλαδή λένε ότι η διαδρομή είναι 2 ώρες από το Γκαρζόν ως το Σαν Αγκουστίν και εμείς μέχρι να φτάσουμε στον αρχαιολογικό χώρο κάναμε πάνω από τρεις ώρες, γιατί κάνουμε και στάσεις.

Είδαμε το πρωί και λίγο την πόλη του Garzon, κάνοντας μία βόλτα. Βέβαια σαν πόλη δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μερικές εικόνες φαίνονται στις επόμενες φωτογραφίες:

Η διαδρομή μέχρι το Σαν Αγκουστίν είχε το ενδιαφέρον της:

Πριν τον αρχαιολογικό χώρο περάσαμε από την ομώνυμη πόλη:

Αυτό το διαβολάκι στο μετρητή ρεύματος, τι σας λέει; Ή δεν είναι διαβολάκι;

Εννοείται ότι το λεωφορείο αυτό είναι σε κανονική χρήση:

Έτσι φτάσαμε μετά τις 12:00 στον αρχαιολογικό-ταφικό χώρο του Σαν Αγκουστίν, που ήταν πολύ όμορφος αλλά είχε πολύ περπάτημα. Επίσης κάποια στιγμή έπιασε και δυνατή βροχή και για παραπάνω από μισή ώρα καθόμασταν σε ένα υπόστεγο για να μην γίνουμε μούσκεμα. Στο χώρο έχει διάφορες συστάδες με μεγαλιθικά αγάλματα. Τα βλέπετε στις φωτογραφίες. Ό,τι και να πω είναι λίγο!

Από τέτοια μονοπάτια περνάς από τη μια ομάδα αγαλμάτων στην επόμενη:

Στον αρχαιολογικό χώρο υπήρχαν και μερικά πολύ όμορφα μαγαζιά για σουβενίρ:

Εικόνα μετά τη βροχή:

Εικόνα από την τελευταία ομάδα τάφων:

Και στο μουσείο είχε αξιόλογα εκθέματα:

Ο χώρος εκεί ήταν ιδιαίτερα όμορφος και επιβλητικός. Το Σαν Αγκουστίν το συγκρίναμε με το Νησί του Πάσχα, όπου και εκεί έχει διάφορα αγάλματα. Αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει σύγκριση. Το Νησί του Πάσχα περιβάλλεται από τέτοιους μύθους , ενώ το Σαν Αγκουστίν είναι σχεδόν άγνωστο στον κόσμο εκτός Νοτίου Αμερικής. Σε σχέση με το Tierradentro που είχαμε πάει την προηγούμενη μέρα, νομίζω το Tierradentro έχει κάτι πιο μυστηριακό και πιο έντονο. Και λόγω της διαδρομής μέχρι να φτάσουμε εκεί αλλά και λόγω της φύσης των μνημείων που έχουν μία μεγάλη ιδιαιτερότητα. Κάθε χώρος έχει τα δικά του. Θέλω να πάω παντού!

Από την υπέροχη φύση, μετά το Ποπαγιάν:

Όταν φτάσαμε εδώ στο Ποπαγιάν, αφήσαμε στο ξενοδοχείο στα γρήγορα τα πράγματα και φύγαμε για να πάμε να φάμε. Ευτυχώς βρήκαμε έστω μία πιτσαρία, που κι αυτή δεν είχε κανέναν πελάτη. Φάγαμε πίτσες, απλά θα πω ότι σε σχέση με τις άλλες φορές, μας φάνηκε πάρα πολύ ακριβό, αφού μία πίτσα έκανε περίπου 8 ευρώ.

Το ξενοδοχείο μας εδώ βρίσκεται στο κέντρο της παλιάς πόλης η οποία έχει πανομοιότυπα ως προς το ύψος σπίτια. Όλα είναι το ένα κολλητό με το διπλανό του. Όλα έχουν το ισόγειο και έναν όροφο από πάνω. Δεν υπάρχει ούτε ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο στους φαρδείς δρόμους. Τη επόμενη είδαμε πολλά. Και τα φανάρια για τον φωτισμό της πόλης είναι όλα πανομοιότυπα και όχι σε κολώνες αλλά κολλημένα πάνω στους τοίχους των σπιτιών. Ήταν πολύ όμορφο αυτό που βλέπαμε το βράδυ στη βόλτα. Διαπιστώσαμε ότι υπάρχουν πάρα πολλές όμορφες εκκλησίες.

Το ξενοδοχείο μας:

Το ξενοδοχείο μας, φαίνεται πάρα πολύ όμορφο. Είναι λίγο παλιό το κτίριο και δεν το έχουν ανακαινίσει. Τα παντζούρια και οι εγκαταστάσεις είναι λίγο παλιές, όμως είναι μία παλιά κατοικία με το αίθριο στο ισόγειο και στον πρώτο όροφο. Στον οποίο πρώτο όροφο είναι όλα τα δωμάτια γύρω γύρω από το αίθριο και πρέπει να είναι καμιά δεκαριά. Είναι τεράστια δωμάτια. Το καθένα μπορεί να είναι και κοντά στα 40 τετραγωνικά και έχουν δύο ή τρία μεγάλα κρεβάτια. Δε χορταίνω να βγάζω φωτογραφίες τον εσωτερικό χώρο του ξενοδοχείου. Απ έξω, όπως είπα είναι όλα τα κτήρια πανομοιότυπα. Μόνο οι εκκλησίες διαφέρουν. Μιλάω για την περιοχή μας.

Έχουμε δοκιμάσει καφέ Κολομβίας και είναι πάρα πολύ νόστιμος, τις περισσότερες φορές. Έχω σκοπό να αγοράσω φεύγοντας μερικά κιλά από την Μπογκοτά. Το θέμα είναι ότι δεν ξέρω ποια ακριβώς ποικιλία να πάρω και μάλλον θα αναγκαστώ να πάρω στην τύχη και ό,τι βγει.

 

[travelbreak]

Επόμενη μέρα, Κάλι (Cali), Σύλβια.

Έχουμε φτάσει στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Κολομβίας, το Κάλι. Την πόλη της σάλσα. Ήδη πήραμε μία γεύση από τους χορούς τους.

Η κίνηση στους επαρχιακούς δρόμους είναι αρκετά μεγάλη και κυκλοφορούν πολλά φορτηγά και πάρα πολλά μηχανάκια. Τέτοια μηχανάκια είδαμε και χθες το βράδυ να περνάνε εκείνο τον παλιόδρομο, στα τρία χιλιόμετρα υψόμετρο. Εμείς φοβόμασταν εάν παθαίναμε κανένα ατύχημα και δεν μπορούσε να μετακινηθεί το αυτοκίνητο. Όμως αυτοί οι άνθρωποι με τα μηχανάκια, που είναι μερικές φορές της πλάκας, κάνουν αυτές τις διαδρομές. Εμείς απορούσαμε, πού στο καλό πάνε μέσα στη νύχτα. Αλλά παίρναμε κουράγιο, αφού και εκείνοι περνούσαν από εκεί. Καταλάβαμε κάποια στιγμή, ότι για να υπάρχει τόση κίνηση σε αυτό το δρόμο δεν υπάρχει θέμα ασφάλειας και δεν πρέπει να είναι επικίνδυνο. Μας έκανε επίσης εντύπωση όταν διαπιστώσαμε ότι από κάποια ώρα και μετά η κίνηση ήταν μεγαλύτερη σε σχέση με την αρχική. Όταν είδαμε ότι κάθε τόσο περνούσαν και λεωφορεία της γραμμής, εκτός από κείνο που πήραμε εμείς από πίσω, κάπως είχαμε ησυχάσει. Συνέχεια διασταυρωνόμασταν με άλλα. Όταν λέω συνέχεια, εννοώ κάθε δεκάλεπτο.

Η τρόπος οδήγησης στους δρόμους εδώ θεωρώ ότι είναι σχετικά καλός και όχι τόσο επικίνδυνος όσο ήταν πέρυσι στη Γεωργία. Βέβαια ένας μέτριος οδηγός θα έχει μεγάλα προβλήματα. Εμείς εδώ καλά τα καταφέρνουμε χωρίς ιδιαίτερες καταστάσεις. Όμως χθες σε όλη αυτή τη διαδρομή της νύχτας υπήρχαν φορές που καλά καλά δεν έβλεπα το δρόμο. Έπεφτα σε λακκούβες λόγω της ομίχλης, που είχαν δημιουργηθεί από τη βροχή. Όμως το αυτοκίνητο νομίζω δεν ακούμπησε περισσότερες από έξι, εφτά φορές κάτω στο οδόστρωμα. Πιστεύω ότι σε μερικά χρόνια το δρόμο θα τον έχουν φτιάξει διότι είναι αρκετά φαρδύς, στα περισσότερα σημεία του. Όμως δεν ξέρω κατά πόσο θα αντέξει στις δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Θα έπρεπε να γίνουν και ορισμένα μαγαζιά ενδιάμεσα ώστε να νιώθει ο κόσμος μία μεγαλύτερη ασφάλεια. Εκτός εάν δεν υπάρχει τέτοιο ζήτημα για τους ντόπιους. Στο δρόμο αυτό συναντήσαμε τουλάχιστον τρία φορτηγά και ένα μηχανάκι που είχαν μηχανικό πρόβλημα και ήταν σταματημένα. Μάλιστα στο μηχανάκι καθόταν δύο άτομα μέσα στη νύχτα και τη βροχή να το επιδιορθώσουν.

Η σημερινή μέρα ξεκίνησε στο Ποπαγιάν με μία βόλτα στην πόλη, για να δούμε αυτά που είδαμε χθες βράδυ, και μερικά ακόμα, με το φως της ημέρας. Τα μαγαζιά είχαν αρχίσει να ανοίγουν από τις 8:00 που ξεκινήσαμε τη βόλτα μας και η πόλη είχε ζωντανέψει πάρα πολύ μέχρι τις 9:00. Μέχρι που τελειώσαμε αυτή την όμορφη βόλτα, τα αυτοκίνητα είχαν γεμίσει τους δρόμους, αλλά ελάχιστα από αυτά ήταν παρκαρισμένα. Κόσμος πήγαινε και ερχόταν. Εκεί δεν υπήρχαν κατοικίες, αλλά μόνο μαγαζιά και ξενοδοχεία.

Ένα άλλο τμήμα της πόλης:

Η αλήθεια είναι ότι οι τουρίστες μας φάνηκαν ελάχιστοι. Ίσως τα ξενοδοχεία δουλεύουν κυρίως με ντόπιους αυτή την εποχή. Δεν γνωρίζω ποια είναι η καλύτερη εποχή για τουρισμό στην Κολομβία. Πάντως εμείς περνάμε πολύ καλά και νομίζω ότι και ο καιρός δύσκολα θα είναι καλύτερος μία άλλη εποχή.

Η πόλη είναι πάρα πολύ όμορφη και ευχαρίστως θα μέναμε άλλη μία μέρα. Όμως έπρεπε να φύγουμε. Αυτό που παρατηρήσαμε είναι ότι τα καταστήματα που απευθύνονται σε τουρίστες είναι αρκετά ακριβότερα από εκείνα που είχαμε συναντήσει πιο βόρεια, δηλαδή στη Μπογκοτά. Φεύγοντας για το Κάλι, εγώ τουλάχιστον δεν είχα κάτι στο μυαλό μου για να κάνω. Το πρόγραμμα δεν έλεγε κάτι, αλλά περίμενα ότι κάτι θα βλέπαμε στο δρόμο και θα μας τραβούσε ώστε να κάνουμε στάσεις. Δυστυχώς δεν υπήρχε τίποτα. Κανονικά λοιπόν θα φτάναμε στο Κάλι χωρίς να κάνουμε καμία στάση, αφού ο δρόμος Ρanamericana σε αυτή την περιοχή δεν έχει τόσο ενδιαφέρον. Ή και αν έχει, δεν είναι εύκολο να σταματήσεις για να απολαύσεις τη θέα. Γενικά αυτό στην Κολομβία είναι ένα πρόβλημα. Όσο όμορφο και να είναι ένα μέρος σπανίως, υπάρχει πρόσβαση για να τραβήξεις μερικές φωτογραφίες. Θα πρέπει να βάλεις το αυτοκίνητό σου κάπου, που μάλλον θα είναι παράνομα σταματημένο. Ίσως να είναι και επικίνδυνο.

Από τη διαδρομή μας:

Ευτυχώς μόλις ξεκινήσαμε φεύγοντας από τον Ποπαγιάν, θυμηθήκαμε ότι 40 χιλιόμετρα μετά την πόλη, σε μία παράκαμψη 30 χιλιομέτρων υπήρχε το χωριό Σύλβια. Αποφασίσαμε να πάμε να το δούμε. Ήμασταν πολύ τυχεροί και γιατί το χωριό ήταν πολύ όμορφο, αλλά και για τους αυθεντικούς κατοίκους που είχε εκεί. Αυτό που απολαύσαμε περισσότερο ήταν οι άντρες και γυναίκες με παραδοσιακές στολές που κυκλοφορούσαν στους δρόμους. Τραβήξαμε αρκετές φωτογραφίες, αλλά οι περισσότερες ήταν από μακριά, διότι οι ίδιοι δεν ήθελαν να τραβήξουν φωτογραφίες μαζί μας. Εκείνοι με τις στολές ήταν από τα γύρω μικρότερα χωριά που είχαν κατέβει στο κεφαλοχώρι για να ψωνίσουν. Έτσι εμείς είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε. Και το λέω αυτό γιατί στο επόμενο χωριό που πήγαμε, και δεν μας άρεσε, δεν είδαμε κανέναν τέτοιον άνθρωπο. Βέβαια δεν είδαμε και πολλούς ανθρώπους εκεί, παρά μόνο μερικά παιδιά που είχαν σχολάσει από το σχολείο και κυκλοφορούσαν στην πλατεία του χωριού.

Στην είσοδο του χωριού:

Και το ίδιο το χωριό στην κοιλάδα:

Αφού είδαμε ό,τι είδαμε στην Σύλβια, επιστρέψαμε στο δρόμο για να πάμε στο Κάλι. Ας σημειωθεί ότι σε όλη την Κολομβία δεν είδαμε άλλους ανθρώπους με παραδοσιακές στολές.

Καταλήξαμε στο Κάλι και στις 17:00, πήραμε τις φωτογραφικές μας μηχανές και ξεκινήσαμε για το κέντρο. Ουσιαστικά δεν απείχε σχεδόν καθόλου από κει που βρισκόμασταν. Είχαμε ακούσει κάποια μπουμπουνητά (ερχόταν βροχή) από τα δωμάτιά μας και παρόλα αυτά εμείς πήγαμε τη βόλτα μας. Λίγα λεπτά αργότερα, και αφού είχαμε φτάσει στην κεντρική πλατεία, η βροχή άρχισε να πέφτει και εμείς ανοίξαμε τις ομπρέλες μας και τραβούσαμε φωτογραφίες. Δύσκολη αποστολή αυτή για τουρίστες. Τελικά κρατούσαμε τις ομπρέλες και κάναμε βόλτα παρακολουθώντας κάποιες εκδηλώσεις, που και αυτές γινόταν με κάποιο πρόβλημα, αφού η βροχή ανάγκασε τον κόσμο να φύγει ή να μην συμμετέχει και τόσο ζωηρά.

Τρομερό συγκρότημα:

Σήμερα γινόταν κάποιες εκδηλώσεις γιατί γιόρταζαν κάποια επέτειο, έτσι είχε πολλή μουσική, ένα πολύ όμορφο «ήχος και φως», που περιελάμβανε την ιστορία της πόλης και ο κόσμος χόρευε σε χορευτικά συγκροτήματα, αλλά και κατά μόνας. Πήγαμε για φαγητό να γλυτώσουμε τη βροχή. Όταν τελειώσαμε η βροχή είχε σταματήσει και έτσι κάναμε άλλη μία βόλτα γύρω στο κέντρο της πόλης, αλλά δυστυχώς μετά από λίγο άρχισε πάλι να ψιχαλίζει για αυτό αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στα δωμάτιά μας αν και νωρίς.

Στο πάρκο λίγος κόσμος αφού έριχνε ψιλή βροχή:

Από τη γωνιά των ποιητών:

Το video wall του ήχος και φως:

Θα θέλαμε να πηγαίναμε να βλέπαμε λίγο ακόμα σάλσα. Ακούγαμε μουσική αλλά δυστυχώς ήμασταν πολύ κουρασμένοι, αφού ξυπνάμε κάθε μέρα τόσο πρωί και δεν μπορούμε να αφιερώσουμε χρόνο το βράδυ για διασκέδαση. Για την πόλη ήθελα να πω ότι από όσα είδαμε δεν μας ενθουσίασε, γιατί δεν είναι γραφική. Έχει βέβαια ωραία κτίρια και ένα όμορφο πάρκο αλλά το μόνο που τη σώζει είναι η ζωντάνια του κόσμου και η μουσική, που τουλάχιστον εμείς είδαμε πολύ έντονα την αποψινή βραδιά.

 

[travelbreak]

Κολομβιανά χωριά

Μέχρι στιγμής το ταξίδι μας αρέσει πάρα πολύ γιατί αν και δεν έχει εντυπωσιακά πράγματα να μας δείξει, το ότι βρισκόμαστε στην μακρινή Κολομβία είναι από μόνο του πολύ όμορφο. Όμως έχουμε δει πολύ όμορφες εικόνες συν τους δύο ιδιαίτερους αρχαιολογικούς χώρους. Ελπίζουμε η συνέχεια του ταξιδιού να είναι το ίδιο όμορφη. Σημειώνω ότι ακόμα δεν έχουμε επισκεφθεί σούπερ μάρκετ αφού κάθε βράδυ τρώμε σε εστιατόρια. Η μόνη περίπτωση που πάμε σε μαγαζιά είναι για να αγοράσουμε νερό ή σήμερα που αγοράσαμε κρουασάν και γλυκά για πρωινό.

Εκείνο που είναι χαρακτηριστικό για τους κολομβιανούς είναι όχι μόνο ότι δεν ξέρουν αγγλικά (νομίζω μέχρι σήμερα δεν βρήκαμε κανέναν που να ξέρει κάπως καλά) όμως δεν κάνουν και καμιά προσπάθεια για να καταλάβουν τι θέλεις να τους πεις. Ή όταν θα μας πουν κάτι να το δείξουν με παντομίμα ή με κάποιο τρόπο εκτός από το να μιλάνε ισπανικά. Σήμερα λοιπόν είχε πολύ πλάκα που ο ηλικιωμένος κύριος που ήταν στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου ενώ του έλεγα και του ξανά έλεγα no ablo espanol, εκείνος επέμενε να μιλάει ισπανικά και μάλιστα πολύ γρήγορα. Τελικά έβγαλα τον μεταφραστή του Google και τον έβαλα να μιλάει στο τηλέφωνο, για να καταλάβω περίπου τι μου έλεγε. Αλλά και πάλι δεν έβγαζαν νόημα. Στο περίπου πάντως συνεννοηθήκαμε. Και σε όλα αυτά παίζει μεγάλο ρόλο και η τύχη.

Από το δωμάτιο του ξενοδοχείου το πρωί έβλεπα αυτή την κυρία να πουλά «βρώμικα». Ήταν όμως τόσο καθαρά! Είμαι σίγουρος. Την παρατηρούσα πως ετοίμαζε το καθετί, πάντα με το γάντι μιας χρήσεως στο ένα χέρι και με το άλλο να κρατά τα χρήματα ή οτιδήποτε άλλο. Γενικά στην Κολομβία όλα τα του φαγητού είναι πεντακάθαρα.

Η ημέρα όμως δεν ξεκίνησε τόσο ευχάριστα. Το πρωί στο Κάλι αποφασίσαμε, για να μην χάνουμε χρόνο, να φύγουμε αμέσως μετά το πρωινό για τον επόμενο προορισμό μας. Ξεκινήσαμε περίπου στις 8 και ήμασταν ακόμα μέσα στην πόλη προχωρώντας χαλαρά, ακολουθώντας τις οδηγίες του GPS. Είχαμε σταματήσει σε κάποιο φανάρι και έρχεται μία γυναίκα τροχονόμος πάνω σε ένα μηχανάκι και άρχισε να μας λέει διάφορα από το τζάμι. Επιτόπου στη μέση του δρόμου σταματήσαμε και προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε. Ενώ της έλεγα ότι δεν μιλάω ισπανικά εκείνη επέμενε στα δικά της. Τελικά μας είπε να κάνουμε στην άκρη και άρχισε να ζητάει τα χαρτιά του αυτοκινήτου και το δίπλωμα του Φίλιππα. Τα δώσαμε όλα και ήταν μία χαρά, όμως αυτή άρχισε να λέει κάτι για την πινακίδα του αυτοκινήτου. Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι εννοούσε. Μπήκα σε δύο μαγαζιά εκεί δίπλα που ήταν, αλλά κανένας από τους εργαζόμενους δεν ήξερε καθόλου αγγλικά για να βοηθήσει την κατάσταση.

Μην τα πολυλογώ, εκείνη ψυχρή άρχισε να κόβει μία κλήση την οποία έδωσε σε μας. Εγώ κάποια στιγμή έβγαλα τον μεταφραστή του Google και προσπαθούσα να συνεννοηθούμε. Όμως για να πω την αλήθεια, η μετάφραση που έκανε ήταν άθλια και δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου έλεγε η αστυνομικός. Ίσως και εκείνη επίτηδες να μιλούσε λίγο περίεργα για να μην γίνεται κατανοητή. Τελικά με τα πολλά, αφού πήγαμε ακόμα λίγο παρακάτω ώστε να υπάρχει ησυχία, μας εξήγησε ότι δεν κυκλοφορούν σήμερα τα αυτοκίνητα που ο αριθμός τους λήγει σε πέντε (όπως το δικό μας) και έπρεπε να πληρώσουμε πρόστιμο και μάλιστα να περιμένουμε μέχρι τις 10:00 για να φύγουμε. Φυσικά της εξήγησα ότι εμείς είμαστε τουρίστες. Έχουμε έρθει από την Μπογκοτά και δεν μπορούμε να ξέρουμε πότε υπάρχει και πότε δεν υπάρχει δακτύλιος στην πόλη αυτή. Παρόλα αυτά εκείνη επέμενε και μας έδωσε την κλήση την οποία έπρεπε να πληρώσουμε. Προθυμοποιήθηκε μάλιστα να μας πάει στο μέρος όπου και θα πληρώναμε το πρόστιμο. Την ακολουθούσαμε από πίσω, αφού εκείνη ήταν μπροστά με το μηχανάκι.

Κάποια στιγμή σταμάτησε σε ένα στενό και άρχισε πάλι να λέει τα δικά της. Εγώ τη ρωτάω εάν μπορούσα να πληρώσω σε αυτήν την κλήση. Αυτή αφού είπε διάφορα κατέληξε να μου πει εντάξει, δώσε σε μένα τα χρήματα. Αυτός ήταν ο σκοπός της άλλωστε. Τη ρώτησα πόσο είναι και μου είπε 240.000 πέσος. Αυτό σημαίνει ότι ήταν κάπου 80 ευρώ. Εγώ της είπα εντάξει, αλλά να μου δώσει μία απόδειξη ότι έχω πληρώσει αυτά τα χρήματα. Τότε εκείνη πάλι μου είπε να την ακολουθήσω με το αυτοκίνητο. Μάλλον εννοούσε να πάμε στην αστυνομία. Πήγαμε σε ένα κτίριο της αστυνομίας και μας είπε να παρκάρουμε δίπλα το αυτοκίνητο και να πάμε, ούτε που κατάλαβα τι να κάνουμε. Μάλιστα μας είπε ότι θα έπρεπε να περιμένουμε άλλες δύο ώρες τελικά μέχρι να φύγουμε.

Κάποια στιγμή εκείνη εξαφανίστηκε και μείναμε εμείς με το χαρτί στο χέρι και ένας πιτσιρικάς που ήξερε ελάχιστα αγγλικά μας είπε να πάμε να ρωτήσουμε δίπλα. Εκεί στο κτίριο της αστυνομίας οι άνθρωποι μας υποδέχθηκαν μία χαρά και όταν τους έδειξα την κλήση μου είπαν ότι δεν μπορώ να την πληρώσω σήμερα αλλά να πάω να την πληρώσω τη Δευτέρα. Τους είπα ότι εγώ τη Δευτέρα θα είμαι στην Καρταχένα και μου απάντησαν να πάω εκεί να πληρώσω. Όταν ρώτησα (με το μεταφραστή) πόσο είναι το πρόστιμο γέλασε η κοπέλα με την οποία μιλούσα και με άφησε να καταλάβω ότι ίσως δεν υπάρχει πρόστιμο εφόσον θα πάω στην Καρταχένα, διότι από το Κάλι ήμουν περαστικός. Μου είπε να σηκωθώ να φύγω και να μην έχω πρόβλημα. Δε νομίζω να έχει δίκιο. Λογικά το πρόστιμο θα έρθει.... Ήρθε και ήταν τσουχτερό. Επειδή τα πλήρωσε η εταιρία ενοικίασης, μας χρέωσε και επιπλέον. Ας μη σας πω πόσα ήταν!

Τέλος πάντων καταλάβαμε ότι η αστυνομικός που μας σταμάτησε ήθελε να πάρει κάποια χρήματα από εμάς, τα οποία τελικά βέβαια δεν κατάφερε να πάρει.

Εμείς χαρούμενοι πια ξεκινήσαμε πάλι το ταξίδι μας, λίγο μετά τις 10:00. Φεύγαμε από το Κάλι με προορισμό την περιοχή του καφέ στην Περέιρα, την ονομαζόμενη και ξακουστή Zona Cafetera.

Ξεκινήσαμε να πάμε πρώτα στο χωριό Σαλέντο, που θεωρείται όμορφο και βρίσκεται εν μέσω φυτειών καφέ. Μετά από πολλές στροφές, αλλά σε ασφαλτόδρομο φτάσαμε σε ένα υπέροχο χωριό. Είχε παραδοσιακά σπίτια, πάρα πολύ τουρισμό, με εκατοντάδες μικρά μαγαζιά, μικρά εμπορικά καταστήματα και εστιατόρια και καφετέριες. Γενικά είχε ένα πάρα πολύ ωραίο χρώμα, όπως έχουν τα όμορφα χωριά σε τούτη τη χώρα. Ανεβήκαμε και πάνω σε ένα λόφο που είχε για να δούμε από ψηλά το χωριό. Δεν μείναμε πολύ, αλλά μία ώρα την περάσαμε στο χωριό, αφού είχαμε και άλλα να δούμε.

Δε μπορώ να μη σας δείξω αυτό τον τυχερό κύριο:

Η επόμενη στάση μας ήταν στην Cocora Valley, δηλαδή στην κοιλάδα της Cocora, όπου φημίζεται για κάποια περίεργα δέντρα που έχει. Πράγματι πήγαμε εκεί και ήταν ένα υπέροχο θέαμα να βλέπεις κάποιους φοίνικες με πολύ λεπτό κορμό αλλά με ύψος ίσως και 30 ή 40 μέτρα και να έχουν μία μικρή φούντα από φύλλα στην κορυφή τους. Προεξείχαν πάνω από τα άλλα δέντρα που ήταν γύρω τους ή ήταν μόνοι τους σε λόφους οι οποίοι ήταν αποψιλωμένοι. Ήταν όντως ένα πολύ ενδιαφέρον και περίεργο θέαμα. Κάναμε και εκεί βόλτα περίπου μία ώρα. Περιττό να πω ότι και εδώ είχε πολύ τουρισμό, όπως και στο Σαλέντο.

Μετά ακολουθήσαμε το δρόμο προς το χωριό Filandia. Περίεργο όνομα, όμως είναι πολύ όμορφο χωριό και ο κόσμος ήταν έξω στην πλατεία την κεντρική όπου κάποιοι τραγουδούσαν σε μια σκηνή. Μόλις παρκάραμε είδαμε και κάτι μοναδικό: μια εικοσαριά άλογα με αμαζόνες καλοντυμένες να προχωρούν. Ήταν ωραίες κοπέλες και μάλλον (υποθέτω) πήγαιναν σε κάποιο γάμο αφού δεν προχωρούσαν προς το κέντρο του χωριού. Δεν τις ξαναείδαμε.

Το μέρος αυτό δεν ήτανε πολύ τουριστικό. Οι περισσότεροι στους δρόμους ήταν ντόπιοι. Όμως ήταν πολύ όμορφο, γι αυτό και καθίσαμε στην πλατεία να πιούμε ένα καφέ και μία μπύρα μέχρι να αρχίσει να πέφτει το σκοτάδι για να φύγουμε. Θέλαμε να εκμεταλλευτούμε το φως της μέρας.

Ακούσαμε και ένα-δυο τραγούδια:

Μετά και από αυτή την τελευταία επίσκεψη ήρθαμε στην Περέιρα. Ψάχνοντας να βρούμε το ξενοδοχείο είδαμε την περιοχή στην οποία βρισκόταν και φοβηθήκαμε ότι δεν είναι και πολύ καλή. Βέβαια στην Κολομβία είμαστε. Δεν περιμένουμε και πολλά πράγματα, όμως ας πούμε στο Ποπαγιάν ήταν πάρα πολύ όμορφα εκεί που ήταν το ξενοδοχείο μας. Και εδώ είναι στο κέντρο της πόλης αλλά η περιοχή που βρίσκεται φαίνεται κακόφημη, όμως αν προχωρήσουμε έστω και 200 μέτρα προς το κέντρο, διαπιστώνουμε ότι τα πράγματα είναι αρκετά καλύτερα, αλλά όχι περισσότερο από ανεκτά. Εδώ όπως και σε όλη την Κολομβία που έχουμε δει ως τώρα, πάντα υπάρχει ένας, όχι κίνδυνος αλλά, φόβος ότι οι άνθρωποι λόγω φτώχειας ίσως γίνονται καμιά φορά επικίνδυνοι. Μάλλον τους έχουμε παρεξηγήσει τους ανθρώπους. Εννοείται ότι σε όλα τα ξενοδοχεία που μείναμε νιώθαμε τρομερή ασφάλεια.

Χωρίς ενδοιασμούς, έχοντας συνηθίσει στη χώρα, πήγαμε προς την κεντρική πλατεία και για να δούμε πως είναι η πόλη αλλά και για να βρούμε κάπου να φάμε.

 

[go2dbeach]

... το ότι βρισκόμαστε στην μακρινή Κολομβία είναι από μόνο του πολύ όμορφο.

Έτσι ακριβώς! Περιμένω τη συνέχεια

 

[travelbreak]

Δρόμος ως το Μεντεγίν– Zona Cafetera

Σάββατο βράδυ και βρισκόμαστε στο Μεντεγίν. Άλλη μία έντονη μέρα σήμερα με αρκετή οδήγηση και λίγα νεύρα εξαιτίας των δρόμων εδώ στην Κολομβία. Το λέω γιατί όταν αποφασίσαμε το απόγευμα να έρθουμε εδώ στο Μεντεγίν, χωρίς άλλη προγραμματισμένη στάση, ήταν η ώρα 4, και λογικά θα φτάναμε μετά από τέσσερις ώρες. Τελικά φτάσαμε στις 10:30. Αυτό έγινε γιατί σε μία απόσταση περίπου 40 ή 50 χιλιομέτρων, γινόταν έργα και πηγαίναμε πάρα πολύ αργά. Υπήρχαν πάρα πολλές μονοδρομήσεις και αρκετές φορές περιμέναμε έως και 15 λεπτά για να ξεκινήσουμε. Ήταν απερίγραπτο αυτό που ζήσαμε. Δεν ήταν τραγικό, αλλά είναι πολύ άσχημο όταν έχεις να καλύψεις μία απόσταση 180 χιλιομέτρων σε ένα καλό δρόμο, έστω με πάρα πολλές στροφές, να κάνεις πάνω από 6 ώρες, δηλαδή να τρέχεις με μέσο όρο 25 χιλιόμετρα την ώρα. Τέλος πάντων φτάσαμε, έστω και αργά στο Μεντεγίν και τώρα θα προσπαθήσουμε να ξεκουραστούμε.

Ευτυχώς είχαμε δει ενδιάμεσα διάφορα εστιατόρια για περαστικούς και αποφασίσαμε να σταματήσουμε για βραδινό φαγητό. Τουλάχιστον δεν έχουμε και αυτό το μπελά. Να ψάχνουμε δηλαδή μέσα στη νύχτα. Η στάση για φαγητό πάντως δεν ξεπέρασε τη μισή ώρα, οπότε δεν αργήσαμε γι αυτό.

Το πρωί είχαμε ξυπνήσει στην Περέιρα και αποφασίσαμε να κάνουμε μία βόλτα για να τη δούμε, και με το φως του ήλιου. Πράγματι κάναμε επί μία ώρα βόλτα. Δεν έχει πολλά πράγματα αυτή η πόλη για να δεις. Μονάχα δύο μεγάλες πλατείες, όχι ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, με μία μεγάλη εκκλησία καθεμία. Στους δρόμους πολύς κόσμος πουλούσε πράγματα σε μικρά μαγαζάκια και φτωχοί άνθρωποι κοιμόντουσαν ακόμα σε παγκάκια και κάτω από μαρκίζες. Έχω ξαναπεί ότι σε αυτή τη χώρα έχει πάρα πολλούς άστεγους, νέους αλλά και γέρους. Στην πρωινή βόλτα μας άρεσαν αρκετοί ηλικιωμένοι άνθρωποι οι οποίοι έπαιζαν μουσική με τις κιθάρες τους.

Όταν αποφασίσαμε να φύγουμε πήραμε το δρόμο για να επισκεφθούμε το χωριό Marsella. Ήταν ένα κλασικό χωριό όπως αρκετά από αυτά που έχουμε ήδη δει χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Το έγραφαν για επίσκεψη τα προγράμματα των πρακτορείων. Εάν ήταν το πρώτο που βλέπαμε θα μας άρεσε πολύ. Αλλά τώρα επειδή είχαμε δει και τόσα άλλα, αποφασίσαμε να το προσπεράσουμε μονάχα με μισή ώρα βόλτα. Για να πάμε εκεί αναγκαστήκαμε και πήραμε ένα επαρχιακό δρόμο και μπορώ να πω ότι καθυστερήσαμε αρκετά. Επειδή ήμασταν στην περιοχή του καφέ αγοράσαμε από τη Marsella μισό κιλό καφέ, για να δούμε εάν έχει κάτι ιδιαίτερο. Ακόμα δεν τον δοκίμασα.

Η επόμενη πόλη που είχαμε στο πρόγραμμά μας πριν από το Μedellin, ήταν το Manizales. Δεν περιμέναμε κάτι ιδιαίτερο, όμως μας άρεσε. Ιδιαίτερα μας άρεσε ένα τελεφερίκ με το οποίο πιστεύαμε ότι θα ανεβαίναμε σε κάποιο βουνό. Όμως διαπιστώσαμε ότι εμείς ήδη βρισκόμασταν επάνω στο βουνό και με το τελεφερίκ θα κατεβαίναμε προς τα κάτω. Όταν πήγαμε να βγάλουμε εισιτήρια μας είπαν ότι δεν μπορούμε γιατί πρέπει να έχουμε μία κάρτα κατοίκου της πόλης. Εμείς τους ρωτήσαμε (εγώ δηλαδή γιατί μόνο εγώ μιλώ με τους ντόπιους από την παρέα) εάν είναι τουριστικό και μας είπαν όχι. Άρα δεν μπορούσαμε να πάμε. Όμως ο ταμίας παρακάλεσε τον επόμενο πελάτη που είχε την κάρτα να πληρώσουμε εμείς τα εισιτήριά μας για να κάνουμε μία βόλτα και να περάσουμε με τη δική του κάρτα στο τελεφερίκ. Πράγματι ήταν ένας νεαρός και ήμασταν μαζί του μέχρι που κατέβηκε.

Στην είσοδο της πόλης υπήρχε μια πολλά υποσχόμενη επιγραφή:

Έκανε αρκετή ζέστη και οι άνθρωποι δροσίζονταν:

Και ξανά τα κλασικά λεωφορεία που έχουν στην Κολομβία:

Το τελεφερίκ κάνει αρκετή απόσταση πάνω από την πόλη. Βασικά το παίρνουν οι άνθρωποι που μένουν στο κάτω μέρος της πόλης για να μετακινηθούν προς τα πάνω. Έχει μία στάση και μετά τελειώνει η γραμμή αυτή. Εμείς μπορέσαμε και μπήκαμε στο τελεφερίκ μιας ακόμα γραμμής, το οποίο πήγαινε παρακάτω και χωρίς να βγούμε από τους σταθμούς επιστρέψαμε πίσω σε 30 λεπτά περίπου. Είδαμε την πόλη από ψηλά και αυτό ήταν πραγματικά εντυπωσιακό. Ευτυχώς ο ταμίας μας άφησε και κάναμε αυτή τη μικρή βόλτα. Μετά συνεχίσαμε τη βόλτα μας όλοι μαζί. Είδαμε μερικές ωραίες εκκλησίες και αρκετό κόσμο να κυκλοφορεί.

Τα τζάμια να ήταν πιο καθαρά!

Όλη η διαδρομή σήμερα που κάναμε από την Περέιρα στο χωριό Marsella και το Manizales ήτανε στην Zona Cafetera και παντού βλέπαμε φυτείες καφέ. Κάναμε πολλές στάσεις για φωτογραφίες και η περιοχή μας άρεσε γιατί είναι γεμάτη με φυτείες καφέ. Είναι καταπράσινη και από πολλές άλλες φυτείες, μπανάνας και άλλων δένδρων. Παντού υπάρχουν σπίτια και μικρές ομάδες σπιτιών σαν μικρά χωριά και η περιοχή είναι ορεινή αλλά δεν έχει βράχια και έτσι παντού υπάρχουν καλλιέργειες.Εννοείται ότι παντού συναντούσαμε φάρμες, που εδώ έχουν το όνομα εστάνσια.

Φυτείες καφέ:

Και ο καρπός:

Μετά πήραμε το δρόμο για το Μεντεγίν, όπως περιέγραψα πριν. Αυτό ήταν σήμερα το πρόγραμμα της μέρας που και πάλι μας κούρασε αλλά έτσι νομίζω είναι η Κολομβία: έχεις να κάνεις σε μία μέρα 300 χιλιόμετρα, αλλά απαιτείται οδήγηση 7-8 ωρών γιατί οι δρόμοι είτε δεν είναι τόσο καλοί, είτε έχουν μία περίεργη κίνηση που σε κάνει και καθυστερείς. Εδώ στο Μεντεγίν είναι το μοναδικό ξενοδοχείο (για όλο το ταξίδι μας) εκτός κέντρου, και απέχει 5-6 χλμ από αυτό. Βέβαια είναι πολύ καλό και πολυτελές, οπότε δεν έχουμε και πρωινό. Εκ των υστέρων, η ιδέα να μην είναι στο κέντρο ήταν πολλή καλή. Το κέντρο του Μεντεγίν δεν θα το αντέχαμε, όπως διαπιστώσαμε την επομένη.

 

[Ignatios]

Όμορφες εικόνες από μια υπέροχη χώρα. Πρίν μια βδομάδα επέστρεψα από αυτό το μοναδικό ταξίδι στην Κολομβία όπου ήμουν για 3 εβδομάδες. Κατ΄εμέ είναι μια χώρα που δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή ανασφαλής (ταξίδευα μόνος) και προτείνω στον καθέναν να την επισκεφτεί χωρίς δεύτερη σκέψη.

 

[travelbreak]

δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή ανασφαλής (ταξίδευα μόνος) και προτείνω στον καθέναν να την επισκεφτεί χωρίς δεύτερη σκέψη

Όλοι που ακούν ότι πήγα Κολομβία, το πρώτο που ρωτούν είναι για την ασφάλεια. Κι εμείς γενικά δεν φοβόμασταν, εκτός από 2-3 περιπτώσεις που όμως δε συνέβη τίποτα.
Έχει βγάλει κακό όνομα η χώρα και γι αυτό δεν έχει πολύ τουρισμό. Ελπίζω ότι σιγά-σιγά αυτό θα αλλάξει από εμάς που πάμε και διαδίδουμε το αντίθετο.

 

[Ignatios]

Όλοι που ακούν ότι πήγα Κολομβία, το πρώτο που ρωτούν είναι για την ασφάλεια. Κι εμείς γενικά δεν φοβόμασταν, εκτός από 2-3 περιπτώσεις που όμως δε συνέβη τίποτα.
Έχει βγάλει κακό όνομα η χώρα και γι αυτό δεν έχει πολύ τουρισμό. Ελπίζω ότι σιγά-σιγά αυτό θα αλλάξει από εμάς που πάμε και διαδίδουμε το αντίθετο.

Προσωπικά δεν μου έτυχε τίποτα ανησυχητικό και όπως ανέφερα ταξίδευα μόνος και επίσης κυκλοφορούσα και βράδυ συχνά μόνος. Εννοείται ότι θέλει προσοχή όπως εξάλλου σε κάθε χώρα. Δυστυχώς για τον Έλληνα η συγκεκριμένη χώρα είναι παρεξηγημένη χωρίς λόγο. Συνάντησα αρκετό τουριμό από Ευρώπη αλλά από συγκεκριμένες χώρες κυρίως (Γαλλία, Γερμανία). Προτρέπω τον καθένα να κάνει τέτοια ταξίδια καθώς οι εικόνες και οι εμπειρίες είναι μοναδικές. Νιώθω ευλογημένος πραγματικά!

 

[travelbreak]

Μια μέρα στο Μεντεγίν και στο Γουταπέ

Βρισκόμαστε στο Μεντεγίν για να περάσουμε το τελευταίο μας βράδυ από τα δύο σε αυτή την πόλη. Αύριο το πρωί πετάμε για τη Βόρεια Κολομβία, Καραϊβική, και συγκεκριμένα για την Καρταχένα, Cartagena. Έτσι αύριο ολοκληρώνεται το ημικύκλιο στην κεντρική και νότια χώρα. Σήμερα είχε πάλι αρκετή ένταση αλλά και πάρα πολλές εικόνες. Αρχικά φύγαμε από το ξενοδοχείο περίπου στις 7:00 (δεν έχουμε εδώ πρωινό, οπότε ξεκινάμε νωρίς) για να πάμε στο κέντρο του Μεντεγίν και να κάνουμε βόλτα για κάποιες ώρες. Εδώ δεν είναι να αφήσεις το αυτοκίνητο έξω στο δρόμο, γι αυτό και ψάχναμε για κάποιο πάρκινγκ, ώστε να το εξασφαλίσουμε. Δεν ήταν εύκολο γιατί είναι Κυριακή και είναι τα περισσότερα κλειστά. Όμως τελικά βρήκαμε ένα και κάναμε τη δουλειά μας. Ήταν στο κέντρο της πόλης και εμείς είχαμε σημειώσει τρία τέσσερα σημεία εκεί γύρω, τα οποία θέλαμε να δούμε.

Ήταν πρωί και πολλοί ακόμα κοιμόταν:

Το βασικότερο ήταν η πλατεία Μποτέρο με αρκετά γλυπτά του καλλιτέχνη σε πολύ μεγάλα μεγέθη. Ήταν πάνω από 10. Ίσως και 20, διασκορπισμένα σε διάφορα σημεία της πλατείας και πάρα πολύς κόσμος, αν και πρωί, έβγαζε φωτογραφίες. Φαντάζομαι τι θα γίνεται αργότερα. Πήγαμε και σε δυο τρεις εκκλησίες, στον καθεδρικό εννοείται μέσα σε αυτές, και σε άλλο ένα πάρκο. Δεν μας άρεσε η βόλτα στην πόλη από την άποψη ότι υπήρχαν δεκάδες λούμπεν στοιχεία που ακόμα ήταν ξαπλωμένοι στα κουρέλια τους. Δεν μας άρεσε επίσης που βλέπαμε πολλούς μεθυσμένους, οι οποίοι μάλλον είχανε ξενυχτήσει πίνοντας, εκτός αν ήταν αλκοολικοί. Δημιουργούσαν μια πολύ άσχημη εικόνα για την πόλη. Το χειρότερο που είδαμε ήταν νέους ανθρώπους να αδειάζουν τους κάδους σκουπιδιών και αν έβρισκαν κάποιο αποφάγι το έτρωγαν κατευθείαν. Πρέπει να υπάρχει αρκετή φτώχεια σε αυτή τη χώρα.

Για τους καλλιτεχνικά ενδιαφερόμενους συμφορουμίτες:

Αφού περπατήσαμε δύο ώρες, πήραμε το αυτοκίνητο από το πάρκινγκ για να πάμε σε κάποιο σταθμό του τελεφερίκ (Metrocable, το οποίο είναι must). Ψάξαμε και βρήκαμε αυτόν που θέλαμε (τον Acevedo), αλλά με αρκετή ταλαιπωρία διότι γινόταν έργα στους δρόμους με αποτέλεσμα να μην είναι εύκολο το GPS να μας πάει. Βρήκαμε και εκεί ένα πάρκινγκ για να βάλουμε το αυτοκίνητο, αλλά και αυτό με αρκετή δυσκολία. Μας είχε εκνευρίσει αυτό το Μεντεγίν!

Οι στάσεις του τελεφερίκ είναι πάρα πολλές. Στην ουσία λειτουργεί σαν εναέριο μετρό. Εμείς αποφασίσαμε να πάρουμε τις δύο πιο τουριστικές γραμμές και να πάμε στους σταθμούς Santo Domingo και στο Πάρκο Arvi, πληρώνοντας ο καθένας μας ένα εισιτήριο συνολικά 4 ευρώ για όλη αυτή τη διαδρομή, η οποία κράτησε πάνω από μία ώρα. Λόγω της ημέρας (Κυριακή) υπήρχε πάρα πολύς κόσμος και έτσι χρειάστηκε να περιμένουμε ακόμα και 10 - 15 λεπτά για να μπούμε σε δυο σταθμούς. Ήταν πολύ ενδιαφέρον να βλέπουμε την πόλη από ψηλά και μας θύμισε αυτό που κάναμε και χθες στην πόλη Manizales. Σήμερα μάλλον είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αφού το Μεντεγίν είναι πιο μεγάλο. Φυσικά δεν το γυρίσαμε ολόκληρο.

Κάποιες γειτονιές της πόλης από ψηλά:

Στις διαδρομές με το τελεφερίκ τα σπίτια βρίσκονταν σε ελάχιστη απόσταση κάτω μας. από αυτά ακούγαμε συνέχεια μουσικές και τραγούδια. Η πόλη ξυπνούσε με μουσική, ή ακόμα δεν είχε κοιμηθεί απο το γλέντι του Σαββάτου;

Η ώρα είχε πάει περίπου 12:30 (αφού στο πάρκο Arvi δεν κατεβήκαμε καθόλου, και δε χάσαμε χρόνο, που άλλωστε δεν είχαμε) και αποφασίσαμε αμέσως μετά το τελεφερίκ να αναχωρήσουμε για τον επόμενο στόχο μας, που ήταν η περιοχή του βράχου Γουαταπέ, Guatape. Ας επιστρέφαμε με το σκοτάδι. Φυσικά είχαμε κάνει τόσους δρόμους πια μέσα στη νύχτα, που άλλος ένας δε μας πείραζε. Εγώ ουσιαστικά δεν ήξερα τι θα έβλεπα εκεί, πέρα από το ότι είναι ένα μέρος πάρα πολύ όμορφο. Γι αυτό μου έκανε πάρα πολύ καλή εντύπωση το αποτέλεσμα. Βέβαια μέχρι να φτάσουμε εκεί είχαμε την απαραίτητη κίνηση της Κυριακής αλλά και τα προβλήματα με το GPS.

Όταν φτάσαμε κοντά, αντικρίσαμε τον βράχο, με ύψος περίπου 140 μέτρα και ήταν τριγυρισμένος από δεκάδες λίμνες και γενικώς μία διαμόρφωση όλο νερά σε πολύ όμορφο περιβάλλον. Ήταν ένα υπέροχο τοπίο. Από τα λίγα που έχω δει νάναι τόσο όμορφα. Ο Βράχος ασφαλώς ήταν εντυπωσιακός. Το τοπίο ήταν ακόμα πιο όμορφο όταν ανεβήκαμε πάνω στο Βράχο. Θέλαμε να δούμε από ψηλά όλες αυτές τις λίμνες. Έτσι κουραστήκαμε αρκετά να ανέβουμε τα σχεδόν 600 σκαλοπάτια. Αλλά απολαύσαμε από εκεί πάνω ένα πολύ όμορφο θέαμα. Ο Βράχος επάνω έχει μία διάμετρο περίπου 30 μέτρων και είναι Μονόλιθος. Υπάρχουν δύο διαφορετικές σκάλες: μία για να ανεβαίνει ο κόσμος και μία άλλη για να κατεβαίνει, χωρίς να διασταυρώνεται η μία σκάλα με την άλλη. Αυτό ήταν πάρα πολύ έξυπνο εκ μέρους των Κολομβιανών.

Γενικά σε αυτήν εδώ τη χώρα έχουν διάφορα συστήματα που είναι πολύ ιδιαίτερα. Ας πούμε ένα άλλο που με έχει εντυπωσιάσει είναι ότι στις μοτοσικλέτες μάλλον είναι υποχρεωμένοι οι αναβάτες τους να φορούν κράνος το οποίο στο πίσω μέρος θα έχει με μεγάλα γράμματα τον αριθμό της μοτοσικλέτας. Το ίδιο συμβαίνει και όταν φορούν μπουφάν: απέξω υπάρχει κολλημένο ένα πλαστικό που γράφει τον αριθμό της μοτοσυκλέτας. Μου κάνει εντύπωση ότι αυτό συμβαίνει ακόμα και όταν υπάρχουν δύο αναβάτες, οπότε και οι δύο έχουν το σύστημα αυτό με τον αριθμό γραμμένο στα κράνη.

Ας επανέλθω στο βράχο Γουαταπέ. Περάσαμε περίπου δύο ώρες με περιπλάνηση στον βράχο (ανέβασμα, κατέβασμα και πολλές φωτογραφίες). Η θέα από ψηλά ήταν απίστευτη. Άπειρες λίμνες μικρές και μεγαλύτερες με καταπράσινο περιβάλλον. Μου θύμισε κάτι από το Μπαριλότσε της Αργεντινής με τους κύκλους των λιμνών.

Είχε και βόλτα με ελικόπτερο:

Όταν πηγαίναμε στο βράχο είχαμε δει μία όμορφη μικρή πόλη, την El Penion και αποφασίσαμε να κάνουμε μία στάση στην επιστροφή, να τη δούμε λίγο. Η στάση αυτή ήταν πολύ καλή, αφού είδαμε δυο-τρία ενδιαφέροντα πράγματα στην μικρή αυτή πόλη. Αυτά ήταν: μία εκκλησία περίεργη σαν βράχος, κάποιοι γραφικοί άνθρωποι, με τους οποίους βγάλαμε και λίγες φωτογραφίες και όμορφα χρωματιστά πολύ παλιά λεωφορεία. Αυτά βέβαια θεωρούνται ατραξιόν στη χώρα.

Μα να μην τον βοηθήσω τον άνθρωπο;

Φεύγοντας από κει και λίγο πριν βραδιάσει, βρήκαμε ένα ωραίο εστιατόριο στο δρόμο επάνω, για να φάμε και ήταν πολύ καλό αυτό, διότι φτάνοντας περίπου στις 9 το βράδυ στο ξενοδοχείο, δε χρειαζόταν να βγούμε έξω για φαγητό.

 

[travelbreak]

Μόλις τώρα κατάφερα να κάνω ορισμένα βίντεο από το ταξίδι μας. Για αρχή ας δούμε τη Μπογκοτά:

 

[travelbreak]

Καραϊβική – Σάντα Μάρτα

Είμαστε στην Σάντα Μάρτα, Santa Marta. Ουσιαστικά στην Καραϊβική, αφού η πόλη βρίσκεται στην βόρειο-ανατολική πλευρά της χώρας.

Το πρωί είχαμε πτήση μιας ώρας από το Μεντεγίν μέχρι την Καρταχένα και εκεί νοικιάσαμε αυτοκίνητο, ένα μεγάλο Dodge Journey, και φύγαμε κατευθείαν για την πόλη Barranquilla και μετά για τη Santa Μarta.

Το αεροδρόμιο του Μεντεγίν είναι αρκετά μακριά από την πόλη και χρειαστήκαμε σχεδόν μία ώρα για να φτάσουμε εκεί το πρωί για την αναχώρηση. Και ενώ το Μεντεγίν βρίσκεται σε υψόμετρο 1.500 μέτρα το αεροδρόμιο είναι 1.000 μέτρα επιπλέον. Τακτοποιήσαμε σχετικά εύκολα την παράδοση του αυτοκινήτου και πήγαμε με την πτήση μας στην Καρταχένα, την οποία δεν την είδαμε καθόλου, αφού από το αεροδρόμιο πήγαμε κατευθείαν για την Barranquilla.

Εδώ στο Βορρά οι δρόμοι είναι σαφώς καλύτεροι από εκείνους στο κέντρο της Κολομβίας και στο Νότο. Το μέρος φαίνεται πιο τουριστικό και έχει λιγότερα φορτηγά για μετακινήσεις προϊόντων. Μάλιστα μέχρι την Barranquilla αυτό μας έκανε εντύπωση, αλλά η τάξη αποκαταστάθηκε πλήρως αργότερα. Μετά από αυτή την πόλη και μέχρι την Santa Μarta είδαμε το γνωστό φαινόμενο με τις πολλές νταλίκες. Δεν ξέρω γιατί στα πρώτα χιλιόμετρα δεν είχε σχεδόν καθόλου φορτηγά.

Περίπου 50 χιλιόμετρα μετά την Καρταχένα υπήρχε ένα σημείο που είχαμε στάση στο πρόγραμμά μας, όπου έλεγε ότι ήταν ένα ηφαίστειο, το Totumo Volcano. Με μία μικρή παράκαμψη πήγαμε εκεί και είδαμε ένα πολύ αστείο φαινόμενο: ένας κώνος ύψους περίπου 10 μέτρων, στου οποίου την κορυφή ανάβλυζε μία γκρίζα λάσπη, αυτή η γνωστή που έχουμε δει σε άλλα μέρη (Ιταλία και Αζερμπαϊτζάν). Τουρίστες ανέβαιναν επάνω από μια σκάλα, με τα μαγιό τους. Λουζόταν ολόκληροι με την λάσπη και μετά πήγαιναν σε μία βρώμικη λιμνοθάλασσα να ξεπλυθούν. Εμείς ούτε καν δώσαμε τα 18 χιλιάδες πέσος για να ανέβουμε μέχρι την κορυφή. Έτσι κι αλλιώς το νόημα αυτών που ανέβαιναν ήταν να λουστούν με τη λάσπη περιμένοντας ότι θα τους κάνει καλό στην υγεία. Μόνο ο Φίλιππος ανέβηκε.

Μετά το ηφαίστειο πήγαμε στην τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Κολομβίας, την Barranquilla. Όμως ήταν μία απογοήτευση. Δεν είχε τίποτα το ενδιαφέρον, ή τουλάχιστον εμείς δεν μπορέσαμε να το βρούμε αν και προσπαθήσαμε σχεδόν δύο ώρες, γι αυτό φύγαμε.

Από τα καλύτερα:

Μια πολύ όμορφη, μόνο στο εσωτερικό της, εκκλησία:

Από εκεί και μετά η διαδρομή ήταν πολύ ιδιαίτερη. Στο αριστερό μας χέρι ήταν ο Ατλαντικός Ωκεανός και στο δεξί, για μεγάλο διάστημα, ήταν κάποια λιμνοθάλασσα, η Cienaga. Ουσιαστικά ήταν ένας μεγάλος βάλτος, ο οποίος είχε δέντρα με τις ρίζες τους μέσα στο νερό. Το δύσκολο σε αυτή τη χώρα είναι ότι δεν μπορείς να βρεις εύκολα μέρος για να σταματήσεις και να τραβήξεις κάποιες φωτογραφίες. Αυτό συνέβη και σήμερα με μας. Αν και στον ωκεανό σταματήσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες, στα χωριά που ήταν μέσα στο βάλτο και είχαν πολύ φωτογραφικό ενδιαφέρον, δεν μπορέσαμε να κάνουμε αυτό που θέλαμε. Έτσι μείναμε με τις φωτογραφίες που τραβήξαμε μέσα από το αυτοκίνητο. Σκεφτόμασταν ότι αύριο στην επιστροφή, ίσως έχουμε την ευκαιρία να σταματήσουμε και τραβήξουμε φωτογραφίες. Μπορώ να πω ότι φοβηθήκαμε λίγο να μπούμε σε αυτά. Μας φάνηκε λίγο επικίνδυνο το μέρος αυτό λόγω της φτώχειας που φαινόταν να υπάρχει στα χωριά του βάλτου. Στην επιστροφή όμως κάναμε μια-δυο στάσεις.

Ο Ατλαντικός Ωκεανός:

Το πουλί:

Και ο βάλτος:

Πάρτε μια γεύση από το χωριό:

Από εδώ βγαίνουν τρομεροί παιχταράδες:

Είχαν περιφορά της εικόνας της Αγίας Μάρθας:

Οικογενειακές στιγμές:

Δυο φίλοι που τα λένε:

Στη Santa Μarta δεν ξέραμε αν θα δούμε και κάτι το ιδιαίτερο, αφού την είχαμε βάλει στο πρόγραμμα μόνο ως ορμητήριο για το πάρκο της Ταϋρόνα. Παρ’ όλα αυτά όταν μπήκαμε στην πόλη είδαμε ότι μας άρεσε πολύ. Όμως 200 μέτρα πριν από το ξενοδοχείο, που βρισκόταν στο κέντρο της πόλης, γινόταν ένας τρελός χαμός από κίνηση αυτοκινήτων, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να προσεγγίσουμε το κατάλυμα στο οποίο είχαμε κλείσει τα δωμάτια. Γι αυτό αποφασίσαμε να προχωρήσουμε λίγο πιο κάτω, και μόλις βρήκαμε ένα πάρκινγκ, βάλαμε το αυτοκίνητο. Δεν πήγαμε αμέσως στο ξενοδοχείο, αλλά κάναμε βόλτα μέχρι να τελειώσει αυτός ο χαμός.

Είχε πλάκα όμως που δεν μπορούσαμε να περάσουμε ένα δρόμο λόγω της κίνησης, για να έρθουμε στο ξενοδοχείο με το αυτοκίνητο. Αποφασίσαμε λοιπόν να τον περάσουμε κάθετα, αλλά τα αυτοκίνητα που κατέβαιναν δε μας έκαναν χώρο να περάσουμε. Έτσι ο Γιάννης βγήκε από το αυτοκίνητό μας και πήγε και τους υποχρέωσε να σταματήσουν ώστε να περάσουμε Είχε πολύ πλάκα γιατί οι άλλοι οδηγοί δεν είχαν πολύ όρεξη να μας αφήσουν να περάσουμε.
Είπαμε να βρούμε κάτι για να φάμε και τότε ανακαλύψαμε ότι η Σάντα Μάρτα έχει μία πολύ έντονη ζωή ακόμα και το απόγευμα. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι με κόσμο και στους δρόμους αυτούς υπήρχαν πάρα πολλά μαγαζιά για φαγητό ή ποτό. Εμείς καθίσαμε σε ένα από αυτά και φάγαμε. Αυτή τη φορά το φαγητό ήταν ντόπιου στυλ και όχι η κλασική μπριτζόλα που τρώγαμε άλλες φορές σε αντίστοιχα μαγαζιά. Ήταν όμως και πολύ ακριβότερα.

Αυτά τα 33άρια και τα 45άρια είναι οι κατάλογοι για το φαγητό μας:

Και το φαγητό μου:

Μετά κάναμε κι άλλη βόλτα για να δούμε τον κόσμο που κυκλοφορούσε και διαπιστώσαμε ότι υπήρχαν πάρα πολλοί τουρίστες, που στην υπόλοιπη Κολομβία δεν είχαμε δει. Ξαφνικά ακούσαμε φωνές και περίεργες ψαλμωδίες και είδαμε ότι γινόταν μία λιτανεία με μια εικόνα με πάρα πολύ κόσμο να την ακολουθεί. Ήταν η γιορτή της Αγίας Μάρτας, που φυσικά θα είναι η πολιούχος της πόλης, αφού έχει και το όνομά της. Θα κοιτάξω να δω στο ίντερνετ τι γιορτή έχουν σήμερα οι ντόπιοι. Όντως είναι η γιορτή της Αγίας Μάρτας, στις 29 Ιουλίου.

Πάντως αυτό που είδαμε είχε πολύ ενδιαφέρον. Πολύς κόσμος ακολουθούσε στη λιτανεία. Εκτός από την κεντρική εικόνα, που έμοιαζε με το δικό μας Επιτάφιο, οι πιστοί κρατούσαν μικρές εικόνες και κεριά. Εμείς με τις κάμερες καταγράφαμε την ενδιαφέρουσα εκδήλωση. Η Ντίνα φυσικά με τη βιντεοκάμερα δε σταματούσε να γράφει. Ξαφνικά έρχεται ένας ντόπιος και δίνει με ευλάβεια στη Ντίνα μια διαφανή σακουλίτσα που μέσα είχε ένα Τ-σερτ με μια μεγάλη στάμπα της Αγίας που γιόρταζε. Και ασφαλώς δε μοίραζε σε όλο τον κόσμο μπλουζάκια. Απλά επέλεξε τη Ντίνα για να της δώσει το δώρο. Τυχαίο; Δεν ξέρω.

Τα γκράφιτι σε αυτή την πόλη είναι απίθανα (Θα τα δούμε καλύτερα με το φως της ημέρας στο επόμενο ποστ):

Αφού είδαμε και αυτό συνεχίσαμε τη βόλτα μας και κατά τις 9:00 το βράδυ, έχοντας κάνει βόλτα τουλάχιστον τρεις ώρες, μαζί με το φαγητό, αποφασίσαμε να βρούμε το ξενοδοχείο μας. Το βρήκαμε, όχι όμως και τόσο εύκολα γιατί εδώ στα στενά έχει πολλά καταλύματα και μπερδεύεσαι. Η ουσία είναι ότι τελικά το βρήκαμε και μεταφέραμε το αυτοκίνητό μας στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου. Ήρθαμε στα δωμάτια να ξεκουραστούμε, όταν πια η ώρα είχε φτάσει 10:00 το βράδυ. Η τόση κίνηση που συναντήσαμε όταν φτάσαμε εδώ οφειλόταν στο ότι το ξενοδοχείο μας βρισκόταν δίπλα στην εκκλησία που γιόρταζε και ο κόσμος πήγαινε εκεί.

Ήθελα να σημειώσω για τους δρόμους της Κολομβίας ότι τουλάχιστον προς το Βορρά είναι πάρα πολύ καλοί. Και στο υπόλοιπο κομμάτι της χώρας που κάναμε, οι δρόμοι που συνδέουν κεντρικές πόλεις είναι αρκετά καλοί, όμως συνήθως βρίσκονται σε ανακατασκευή ή επιδιορθώσεις και αυτό προκαλεί προβλήματα στην κυκλοφορία. Εκείνο το οποίο είναι τρομερό είναι το κόστος των διοδίων (δε θα βαρεθώ να το λέω!) τα οποία υπάρχουν ανά 30 έως 40 χιλιόμετρα στους κεντρικούς δρόμους και κοστίζουν από 2,5 έως 4,5 ευρώ. Ναι, είναι αλήθεια, βρήκαμε διόδια τα οποία ήταν 4,5 ευρώ. Είναι πολύ συνηθισμένο εδώ ένα διόδιο να κοστίζει πάνω από τα 10.000 πέσος, δηλαδή πάνω από 3 ευρώ. Σπανίως ένα διόδιο να κοστίζει κάτω από 9.000 πέσος. Για παράδειγμα από την Καρταχένα μέχρι τη Σάντα Μάρτα, που η απόσταση είναι λίγο πάνω από 200 χιλιόμετρα, πληρώσαμε πάνω από πέντε διόδια.

Η πόλη της Σάντα Μάρτα μας αρέσει πάρα πολύ. Παντού ακούς μουσικές, και πολλές είναι ζωντανές με συγκροτήματα, αλλά και από στερεοφωνικά συγκροτήματα των καταστημάτων. Γενικά οι κολομβιανοί γλεντούν αρκετά. Αυτό το ζούμε καθημερινά. Και στους δρόμους βλέπεις πολλούς πλανόδιους να παίζουν. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι μεγάλης ηλικίας.

Εδώ στην περιοχή που μένουμε είναι το τουριστικό κέντρο, στο όπου υπάρχουν χαμηλά σπίτια και καταστήματα καθώς και ξενοδοχεία. Οι τοίχοι φυσικά είναι ζωγραφισμένοι με πολύχρωμες ζωγραφιές και έχει όμορφα μαγαζιά. Μπορώ να πω ότι έχει ένα στυλ στα μαγαζιά το οποίο είναι αρκετά προχωρημένο και δεν περίμενα να το βρω στην Κολομβία. Οι άνθρωποι πιστεύω ότι έχουν έμπνευση και κάνουν ωραία μαγαζιά, όπως γενικότερα νομίζω ότι είναι όμορφοι άνθρωποι στις δραστηριότητές τους και σε αυτά που κάνουν. Βλέπεις ότι και τα σπίτια τους έχουν ομορφιά και ως άνθρωποι έχουν μία σοβαρότητα. Η χώρα νομίζω ότι είναι πολύ προχωρημένη και έχει επίπεδο αρκετά ανεβασμένο, πλησιάζοντας τα Ευρωπαϊκά πρότυπα. Και φυσικά σε πολλά σημεία είναι ανώτερη από την Ελλάδα. Θυμίζει λίγο Αργεντινή και Χιλή, αλλά εδώ νομίζω είναι λίγο πιο αυστηρή η νομοθεσία και υπάρχει μεγαλύτερη αστυνόμευση. Ίσως λόγω του παρελθόν τους. Συνήθως οι πόλεις και οι δρόμοι είναι καθαροί, αλλά σίγουρα υπάρχουν γειτονιές πολύ βρώμικες, οι λεγόμενες φαβέλες. Μόνο που εδώ μάλλον έχουν λιγότερη επικινδυνότητα από ό,τι στην Βραζιλία. Εμείς δεν επισκεφθήκαμε καμία αλλά τις βλέπουμε είτε από το τελεφερίκ από ψηλά, είτε με το αυτοκίνητο.

Όταν νοικιάσαμε το αυτοκίνητο στην Cartagena, μας έδωσαν ένα χαρτί στο οποίο έγραφε ποιες ώρες και ποιες μέρες μπορούμε να κυκλοφορούμε ανάλογα με τον αριθμό που τελειώνει το αυτοκίνητο που έχουμε στην Καρταχένα και την Σάντα Μάρτα. Στην περιοχή δεν υπήρχαν άλλες πόλεις με περιορισμούς. Στην Κολομβία δεν έχει μονά-ζυγά. Κάθε μέρα και για δυο τρίωρα (πρωί και απόγευμα) δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα που λήγουν σε δυο αριθμούς. Δυστυχώς αυτό δεν το έκαναν στην Μπογκοτά όταν πήραμε το αυτοκίνητο και έτσι την πατήσαμε στο Κάλι με αποτέλεσμα να χρεωθούμε, από ό, τι μας είπαν, περίπου 150 ευρώ. Χθες στο αεροδρόμιο της Καρταχένα ο υπάλληλος της Avis μας ρώτησε εάν θα πάμε στη Santa Μarta. Του είπαμε ναι, και μας έδωσε το χαρτί με τους περιορισμούς στην κυκλοφορία. Για την Μπαραγκίγια είπε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα κυκλοφορίας. Αν το είχε κάνει αυτό και στην Μπογκοτά δεν θα αντιμετωπίζαμε την τροχονόμο που μας σταμάτησε.

Εγώ χρήματα βγάζω από τα ATM μηχανήματα και νομίζω η ισοτιμία είναι αρκετά καλή, αν και κάθε φορά πληρώνω για την συναλλαγή αυτή περίπου 6-7 ευρώ. Εγώ επίσης πολλές φορές πληρώνω, ειδικά στα ξενοδοχεία, με κάρτα.

Στην περιοχή εδώ στο Βορρά που είμαστε, νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια και αυτό το καταλαβαίνεις γιατί έχει πολύ τουρισμό. Έτσι μπορώ και κυκλοφορώ με το τσαντάκι μέσης χωρίς να το κρύβω και δεν έχουμε μεγάλες προφυλάξεις. Επίσης δεν μας έχει πλησιάσει κανένας να μας προειδοποιήσει να προσέχουμε τα πράγματά μας. Ασφαλώς μόνο μία μέρα είμαστε εδώ και δεν πρέπει να παίρνουμε αέρα, γιατί πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν.