travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.839
- Likes
- 15.736
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πρώτη μέρα στο Βίντχοκ.
- Από το Windhoek στο Sossusvlei. 1
- Από το Windhoek στο Sossusvlei. 2
- Επίσκεψη στο Sossusvlei
- Επιστροφή από το Sossusvlei. Sesriem Canyon.
- Οδικώς στο Swakopmund.
- Βόλτες στο Σβάκοπμουντ.
- Πρώτη μέρα με το πρακτορείο
- Στο πάρκο Ετόσα.
- Σαφάρι στο πάρκο Ετόσα.
- Πάρκο Ετόσα, αλλαγή λοτζ.
- Ταξίδι δίπλα στον ποταμό Okavango.
- Βόλτες στο ποτάμι και άφιξη στη Μποτσουάνα.
- Στο Δέλτα του Οκαβάνγκο, με αεροπλάνο.
- Στο Δέλτα του Οκαβάνγκο, με αυτοκίνητο. Πρώτη μέρα.
- Ολοήμερο σαφάρι στο Δέλτα του Οκαβάνγκο. Δεύτερη μέρα.
- Λίγο σαφάρι ακόμα και άφιξη στη Νάτα.
- Nata salt pans.
- Βόλτα στον ποταμό Chobe
- Στους Καταρράκτες Βικτώρια.
- Επίσκεψη στους καταρράκτες.
- Η επιστροφή.
- Βίντεο
Βόλτες στο ποτάμι και άφιξη στη Μποτσουάνα.
Πρωί και κάθομαι σε μια πλατφόρμα ακριβώς πάνω από τον ποταμό Οκαβάγγο. Η ώρα είναι σχεδόν 7 και είναι υπέροχο να βλέπεις την πράσινη φύση μπροστά σου και το νερό γαλήνια να προχωράει. Βέβαια το τοπίο το ενοχλούν διάφοροι άνθρωποι του προσωπικού που ετοιμάζουν τραπέζια για το πρωινό και τα μικρά πλοία για τη βόλτα που θα κάνουν με τους τουρίστες στο ποτάμι. Όμως αυτό δεν χαλάει τελείως το τοπίο. Ο σκοπός του καθενός που κάθεται εδώ είναι εκτός από την απόλαυση της ήρεμης φύσης να δει και κάποιο ζώο. Όμως δεν ξέρω γιατί, ενώ χθες στην απέναντι όχθη είχε αρκετούς ελέφαντες να τρώνε και να γλείφουν το αλάτι που ήταν σε μικρούς σωρούς, σήμερα φάνηκε μόνο ένας ιπποπόταμος. Αλλά και αυτός πολύ γρήγορα εξαφανίστηκε μέσα στα χόρτα.
Όλα ωραία φαίνονταν και το ταξίδι προχωρούσε με τα προβλήματά του, αλλά τα προβλήματα ευτυχώς δεν ήταν ούτε αξεπέραστα ούτε σημαντικά. Όλα πήγαιναν καλά, αλλά θα μπορούσαν να πάνε και πολύ καλύτερα.
Το ποτάμι είχε πάρα πολύ νερό. Ήταν η περίοδος που στην Αφρική όλα τα ποτάμια έχουν πολύ νερό. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν βλέπαμε πολλούς ιπποπόταμους και κροκόδειλους στο σημείο που βρισκόμασταν: φταίει δηλαδή που ήταν πολύ το νερό και δεν είναι εύκολο γι αυτά τα ζώα να περπατήσουν στα ρηχά. Αυτό είναι μια δικαιολογία που ακούσαμε.
Στις 07:45 πήγαμε στο πλοιάριο το οποίο θα μας έκανε τη βόλτα στο ποτάμι Οκαβάγκο και πάνω στο οποίο θα παίρναμε το πρωινό μας. Στην ώρα τους μαζεύτηκαν όλοι από το group και ξεκινήσαμε την βόλτα πηγαίνοντας αντίθετα με το ρεύμα του ποταμού, γι αυτό και πηγαίναμε πολύ αργά. Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε στη μέση του ποταμού μια ομάδα από ιπποπόταμους, μέσα βέβαια στο νερό, οι οποίοι ουσιαστικά δεν προχωρούσαν με το ρεύμα γιατί είχαν βρει κάποια μικρό νησάκι για να πιαστούν και να μην προχωράνε. Δεν είδαμε πολλά άλλα ζώα, όμως είχαμε ένα πολύ ωραίο και πλούσιο πρωινό. Όσο για τη θέα στο καθαρά αφρικάνικο τοπίο, δεν το συζητώ!
Η βόλτα ήταν καταπληκτική, αν έλειπαν μόνο η γερμανίδες οι οποίες έλεγαν σε μας να κάνουμε ησυχία για να μην ενοχλούμε τα ζώα. Όμως ζώο εκτός απ’ τους ιπποπόταμους δεν υπήρχε. Ή υπήρχε;
Φωλιές πουλιών:
Στις 9:30 επιστρέψαμε στο lodge και περιμέναμε να έρθει το αυτοκίνητο να φορτώσουμε τα πράγματά μας. Καθυστέρησε πολύ μέχρι να ετοιμαστούν εκείνοι που έμεναν σε σκηνές. Πολλές φορές εμείς που μέναμε σε δωμάτια μεταφέραμε τα πράγματα μας εκεί που ήταν οι σκηνές για να τα φορτώσουμε στο αυτοκίνητο. Αυτό γινόταν όταν δεν το ζητούσαμε και το προσωπικό του αυτοκινήτου δεν ενδιαφερόταν για μας που θα κουβαλούσαμε τόσα βάρη μέχρι τα δωμάτια και αντίστροφα. Ευτυχώς όμως τούτο το πρωί είχαμε συμφωνήσει ότι θα τους περιμένουμε στη ρεσεψιόν. Το θέμα είναι ότι τους περιμέναμε σχεδόν μισή ώρα.
Φύγαμε λίγο μετά τις 10:00 από το λοτζ και κατευθυνθήκαμε νότια για να περάσουμε τα σύνορα Ναμίμπια-Μποτσουάνας. Η γραφειοκρατία ήταν ελάχιστη και πολύ σύντομα ήμασταν στην γειτονική χώρα, αφού δεν υπήρχε κανένας άλλος εκείνη την ώρα που να θέλει να περάσει τα σύνορα. Για την Μποτσουάνα δεν χρειάζεται ούτε βίζα, ούτε πληρώνεις κάτι. Μπαίνεις έτσι ως έλληνας χωρίς κανένα θέμα.
Αμέσως μετά άρχιζε ένας σχετικά καλός ασφαλτοστρωμένος δρόμος ο οποίος σύντομα όμως έγινε πολύ μέτριος αφού είχε πολλές λακκούβες. Ο οδηγός μας όπου έβρισκε καλό σημείο έτρεχε περισσότερο από το επιτρεπόμενο όριο, γιατί ήξερε ότι όταν θα συναντούσε κατεστραμμένο οδόστρωμα θα πήγαινε πολύ αργά. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν όταν ήθελε να προσπεράσει κάποιος ή όταν διασταυρωνόταν δύο αυτοκίνητα. Στην άσφαλτο επάνω χωρούσε μόνο το ένα από τα δύο, οπότε ο ένας έπρεπε να υποχωρήσει και να πάει στο χώμα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα κάποια στιγμή να πάθουμε λάστιχο και έπρεπε να σταματήσουμε για να αλλάξουμε όλη τη ρόδα. Ευτυχώς το τρύπιο λάστιχο ήταν στο πίσω μέρος του οχήματος, οπότε εκεί ο άξονας σε κάθε πλευρά είχε από δύο ρόδες. Έτσι δεν είχαμε πρόβλημα με το τρύπιο ελαστικό μέχρι να σταματήσουμε. Περίπου μία ώρα μας πήρε για να αλλάξουμε το λάστιχο και να συνεχίσουμε την πορεία μας.
Λίγο παρακάτω όμως, και ενώ το όριο ταχύτητας ήταν 60 χλμ, ο οδηγός μας πήγαινε με 80 και τον σταμάτησε η τροχαία που είχε κάνει έλεγχο και έτσι του έδωσε ένα πρόστιμο περίπου 60€, απ’ ό,τι κατάλαβα όταν τον ρώτησα. Σε παρόμοιες περιπτώσεις σε άλλα ταξίδια όταν έκανα με γκρουπ, ο κόσμος μάζευε τα χρήματα και τα έδινε στον οδηγό για να μην τα πληρώσει από την τσέπη του. Το ίδιο κάναμε και εμείς δυο μέρες αργότερα με πρωτοβουλία του καναδού Κρις. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή του τα έδωσε, αλλά εμείς δεν μάθαμε κάτι σχετικό. Ίσως το έκανε κάποια ώρα που εμείς ήμασταν αλλού, γιατί όπως είπα δεν πηγαίναμε το μεσημέρι για φαγητό συνήθως και δεν γουστάραμε και πολύ μερικούς από αυτούς.
Να και μια τεράστια φωλιά τερμιτών:
Εκείνη τη μέρα επειδή βιαζόμασταν δεν σταματήσαμε για μεσημεριανό, αλλά είχαν προνοήσει και μας έδωσαν ένα σακουλάκι με ένα σάντουιτς, ένα μήλο και ένα χυμό. Εγώ είχα κρατήσει το μήλο το δικό μου και της Ντίνας για να τα φάω αργότερα, αλλά δυστυχώς όταν περνούσαμε τα σύνορα της Μποτσουάνα μας είπαν ότι ή έπρεπε να τα φάμε ή να πάμε να τα πετάξουμε. Εγώ προτίμησα το δεύτερο, αφού δεν ήταν και τόσο καθαρά για να τα φάω εκείνη την ώρα που δεν είχα τρόπο να τα πλύνω.
Σε κάποια στάση που κάναμε, εγώ μπήκα σε μία τράπεζα και άλλαξα 100€. Η ισοτιμία ήταν ένα ευρώ με 14 δικά τους νομίσματα, που ονομάζονται πούλα.
Κάποια στιγμή φτάσαμε στην πόλη Μαούν, η οποία είναι το κέντρο για να πάει ο κόσμος στο Δέλτα του Οκαβάγκο. Πήγαμε σε ένα ξενοδοχείο, δεν έμοιαζε με λοτζ, και πήραμε τα δωμάτιά μας για να ξεκουραστούμε. Δυστυχώς δεν είχαμε όπως το προηγούμενο βράδυ φαγητό και πήγαμε και φάγαμε μαζί με τους υπόλοιπους, εκτός από τη Ντίνα φυσικά. Μετά το φαγητό η Ντίνα έμεινε στο δωμάτιο, αλλά εγώ πήγα με μερικούς άλλους να πιούμε μία μπύρα στο μπαρ του ξενοδοχείου. Η αλήθεια είναι ότι ήταν λίγο ακριβή, αφού έκανε περίπου 4 ευρώ. Την πλήρωσα με κάρτα Revolut και είδα ότι η χρέωση ήταν κάθε 1 ευρώ, 15 πούλα και όχι 14 που μου είχε δώσει η τράπεζα. Η Ντίνα έμεινε στο δωμάτιο να ετοιμάσει τα πράγματά της, γιατί την επόμενη μέρα θα πηγαίναμε ένα τριήμερο στο δέλτα του Οκαβάγκο και δεν θα έπρεπε να κρατάμε μαζί μας πολλά, αφού έτσι κι αλλιώς θα ήταν μονάχα για 2 διανυκτερεύσεις.
Εδώ το όχημα μέσα στο λοτζ και δίπλα μερικές σκηνές:
Και η πισίνα που έκανε μπάνιο ο κόσμος:
Η διαδρομή της σημερινής μέρας φαίνεται στον επόμενο χάρτη:
Σιγά σιγά έκανα και τα βίντεο του ταξιδιού. Για όσους ενδιαφέρονται στο επόμενο φαίνονται τα μέρη των δύο ημερών που περιέγραψα αυτή τη φορά και την προηγούμενη:
Πρωί και κάθομαι σε μια πλατφόρμα ακριβώς πάνω από τον ποταμό Οκαβάγγο. Η ώρα είναι σχεδόν 7 και είναι υπέροχο να βλέπεις την πράσινη φύση μπροστά σου και το νερό γαλήνια να προχωράει. Βέβαια το τοπίο το ενοχλούν διάφοροι άνθρωποι του προσωπικού που ετοιμάζουν τραπέζια για το πρωινό και τα μικρά πλοία για τη βόλτα που θα κάνουν με τους τουρίστες στο ποτάμι. Όμως αυτό δεν χαλάει τελείως το τοπίο. Ο σκοπός του καθενός που κάθεται εδώ είναι εκτός από την απόλαυση της ήρεμης φύσης να δει και κάποιο ζώο. Όμως δεν ξέρω γιατί, ενώ χθες στην απέναντι όχθη είχε αρκετούς ελέφαντες να τρώνε και να γλείφουν το αλάτι που ήταν σε μικρούς σωρούς, σήμερα φάνηκε μόνο ένας ιπποπόταμος. Αλλά και αυτός πολύ γρήγορα εξαφανίστηκε μέσα στα χόρτα.
Όλα ωραία φαίνονταν και το ταξίδι προχωρούσε με τα προβλήματά του, αλλά τα προβλήματα ευτυχώς δεν ήταν ούτε αξεπέραστα ούτε σημαντικά. Όλα πήγαιναν καλά, αλλά θα μπορούσαν να πάνε και πολύ καλύτερα.
Το ποτάμι είχε πάρα πολύ νερό. Ήταν η περίοδος που στην Αφρική όλα τα ποτάμια έχουν πολύ νερό. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν βλέπαμε πολλούς ιπποπόταμους και κροκόδειλους στο σημείο που βρισκόμασταν: φταίει δηλαδή που ήταν πολύ το νερό και δεν είναι εύκολο γι αυτά τα ζώα να περπατήσουν στα ρηχά. Αυτό είναι μια δικαιολογία που ακούσαμε.
Στις 07:45 πήγαμε στο πλοιάριο το οποίο θα μας έκανε τη βόλτα στο ποτάμι Οκαβάγκο και πάνω στο οποίο θα παίρναμε το πρωινό μας. Στην ώρα τους μαζεύτηκαν όλοι από το group και ξεκινήσαμε την βόλτα πηγαίνοντας αντίθετα με το ρεύμα του ποταμού, γι αυτό και πηγαίναμε πολύ αργά. Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε στη μέση του ποταμού μια ομάδα από ιπποπόταμους, μέσα βέβαια στο νερό, οι οποίοι ουσιαστικά δεν προχωρούσαν με το ρεύμα γιατί είχαν βρει κάποια μικρό νησάκι για να πιαστούν και να μην προχωράνε. Δεν είδαμε πολλά άλλα ζώα, όμως είχαμε ένα πολύ ωραίο και πλούσιο πρωινό. Όσο για τη θέα στο καθαρά αφρικάνικο τοπίο, δεν το συζητώ!
Η βόλτα ήταν καταπληκτική, αν έλειπαν μόνο η γερμανίδες οι οποίες έλεγαν σε μας να κάνουμε ησυχία για να μην ενοχλούμε τα ζώα. Όμως ζώο εκτός απ’ τους ιπποπόταμους δεν υπήρχε. Ή υπήρχε;
Φωλιές πουλιών:
Στις 9:30 επιστρέψαμε στο lodge και περιμέναμε να έρθει το αυτοκίνητο να φορτώσουμε τα πράγματά μας. Καθυστέρησε πολύ μέχρι να ετοιμαστούν εκείνοι που έμεναν σε σκηνές. Πολλές φορές εμείς που μέναμε σε δωμάτια μεταφέραμε τα πράγματα μας εκεί που ήταν οι σκηνές για να τα φορτώσουμε στο αυτοκίνητο. Αυτό γινόταν όταν δεν το ζητούσαμε και το προσωπικό του αυτοκινήτου δεν ενδιαφερόταν για μας που θα κουβαλούσαμε τόσα βάρη μέχρι τα δωμάτια και αντίστροφα. Ευτυχώς όμως τούτο το πρωί είχαμε συμφωνήσει ότι θα τους περιμένουμε στη ρεσεψιόν. Το θέμα είναι ότι τους περιμέναμε σχεδόν μισή ώρα.
Φύγαμε λίγο μετά τις 10:00 από το λοτζ και κατευθυνθήκαμε νότια για να περάσουμε τα σύνορα Ναμίμπια-Μποτσουάνας. Η γραφειοκρατία ήταν ελάχιστη και πολύ σύντομα ήμασταν στην γειτονική χώρα, αφού δεν υπήρχε κανένας άλλος εκείνη την ώρα που να θέλει να περάσει τα σύνορα. Για την Μποτσουάνα δεν χρειάζεται ούτε βίζα, ούτε πληρώνεις κάτι. Μπαίνεις έτσι ως έλληνας χωρίς κανένα θέμα.
Αμέσως μετά άρχιζε ένας σχετικά καλός ασφαλτοστρωμένος δρόμος ο οποίος σύντομα όμως έγινε πολύ μέτριος αφού είχε πολλές λακκούβες. Ο οδηγός μας όπου έβρισκε καλό σημείο έτρεχε περισσότερο από το επιτρεπόμενο όριο, γιατί ήξερε ότι όταν θα συναντούσε κατεστραμμένο οδόστρωμα θα πήγαινε πολύ αργά. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν όταν ήθελε να προσπεράσει κάποιος ή όταν διασταυρωνόταν δύο αυτοκίνητα. Στην άσφαλτο επάνω χωρούσε μόνο το ένα από τα δύο, οπότε ο ένας έπρεπε να υποχωρήσει και να πάει στο χώμα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα κάποια στιγμή να πάθουμε λάστιχο και έπρεπε να σταματήσουμε για να αλλάξουμε όλη τη ρόδα. Ευτυχώς το τρύπιο λάστιχο ήταν στο πίσω μέρος του οχήματος, οπότε εκεί ο άξονας σε κάθε πλευρά είχε από δύο ρόδες. Έτσι δεν είχαμε πρόβλημα με το τρύπιο ελαστικό μέχρι να σταματήσουμε. Περίπου μία ώρα μας πήρε για να αλλάξουμε το λάστιχο και να συνεχίσουμε την πορεία μας.
Λίγο παρακάτω όμως, και ενώ το όριο ταχύτητας ήταν 60 χλμ, ο οδηγός μας πήγαινε με 80 και τον σταμάτησε η τροχαία που είχε κάνει έλεγχο και έτσι του έδωσε ένα πρόστιμο περίπου 60€, απ’ ό,τι κατάλαβα όταν τον ρώτησα. Σε παρόμοιες περιπτώσεις σε άλλα ταξίδια όταν έκανα με γκρουπ, ο κόσμος μάζευε τα χρήματα και τα έδινε στον οδηγό για να μην τα πληρώσει από την τσέπη του. Το ίδιο κάναμε και εμείς δυο μέρες αργότερα με πρωτοβουλία του καναδού Κρις. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή του τα έδωσε, αλλά εμείς δεν μάθαμε κάτι σχετικό. Ίσως το έκανε κάποια ώρα που εμείς ήμασταν αλλού, γιατί όπως είπα δεν πηγαίναμε το μεσημέρι για φαγητό συνήθως και δεν γουστάραμε και πολύ μερικούς από αυτούς.
Να και μια τεράστια φωλιά τερμιτών:
Εκείνη τη μέρα επειδή βιαζόμασταν δεν σταματήσαμε για μεσημεριανό, αλλά είχαν προνοήσει και μας έδωσαν ένα σακουλάκι με ένα σάντουιτς, ένα μήλο και ένα χυμό. Εγώ είχα κρατήσει το μήλο το δικό μου και της Ντίνας για να τα φάω αργότερα, αλλά δυστυχώς όταν περνούσαμε τα σύνορα της Μποτσουάνα μας είπαν ότι ή έπρεπε να τα φάμε ή να πάμε να τα πετάξουμε. Εγώ προτίμησα το δεύτερο, αφού δεν ήταν και τόσο καθαρά για να τα φάω εκείνη την ώρα που δεν είχα τρόπο να τα πλύνω.
Σε κάποια στάση που κάναμε, εγώ μπήκα σε μία τράπεζα και άλλαξα 100€. Η ισοτιμία ήταν ένα ευρώ με 14 δικά τους νομίσματα, που ονομάζονται πούλα.
Κάποια στιγμή φτάσαμε στην πόλη Μαούν, η οποία είναι το κέντρο για να πάει ο κόσμος στο Δέλτα του Οκαβάγκο. Πήγαμε σε ένα ξενοδοχείο, δεν έμοιαζε με λοτζ, και πήραμε τα δωμάτιά μας για να ξεκουραστούμε. Δυστυχώς δεν είχαμε όπως το προηγούμενο βράδυ φαγητό και πήγαμε και φάγαμε μαζί με τους υπόλοιπους, εκτός από τη Ντίνα φυσικά. Μετά το φαγητό η Ντίνα έμεινε στο δωμάτιο, αλλά εγώ πήγα με μερικούς άλλους να πιούμε μία μπύρα στο μπαρ του ξενοδοχείου. Η αλήθεια είναι ότι ήταν λίγο ακριβή, αφού έκανε περίπου 4 ευρώ. Την πλήρωσα με κάρτα Revolut και είδα ότι η χρέωση ήταν κάθε 1 ευρώ, 15 πούλα και όχι 14 που μου είχε δώσει η τράπεζα. Η Ντίνα έμεινε στο δωμάτιο να ετοιμάσει τα πράγματά της, γιατί την επόμενη μέρα θα πηγαίναμε ένα τριήμερο στο δέλτα του Οκαβάγκο και δεν θα έπρεπε να κρατάμε μαζί μας πολλά, αφού έτσι κι αλλιώς θα ήταν μονάχα για 2 διανυκτερεύσεις.
Εδώ το όχημα μέσα στο λοτζ και δίπλα μερικές σκηνές:
Και η πισίνα που έκανε μπάνιο ο κόσμος:
Η διαδρομή της σημερινής μέρας φαίνεται στον επόμενο χάρτη:
Σιγά σιγά έκανα και τα βίντεο του ταξιδιού. Για όσους ενδιαφέρονται στο επόμενο φαίνονται τα μέρη των δύο ημερών που περιέγραψα αυτή τη φορά και την προηγούμενη:
