Τουρκμενιστάν Στη χώρα του Γκιουρμπανγκουλί

[taver]

Κεφάλαιο 24: All in the Mall

Και η ώρα είχε αισίως φτάσει 19:30, είχαμε περπατήσει 4 χιλιόμετρα χωρίς στάση, ώρα να ξαποστάσουμε λιγάκι. Μπροστά μας βρίσκεται το εμπορικό κέντρο Berkarar, και μέσα σ’ αυτό το εστιατόριο Soltan που μας σύστησε ο Nazar (το είχε γράψει και ο @Yorgos, αλλά για κάποιο λόγο εκείνη την ώρα αυτό δεν το θυμόμουνα). Πάμε; Πάμε!



Τίποτα από όσα είχαμε δει ως τώρα δε μας προετοίμαζε γι αυτό που θα αντικρύζαμε στο εσωτερικό του εμπορικού κέντρου… Τα σιντριβάνια-πήγασοι ήταν μόνο η αρχή….

Το δείπνο στο Soltan ήταν εξαιρετικό, αν και πολύ Τούρκικο (και όχι Τουρκμένικο). Είχε και free Wi-Fi!



Στο τέλος, και ένα ανταλλακτήριο συναλλάγματος. Άλλαζε βέβαια στην επίσημη ισοτιμία, μάλλον γι αυτό βάραγε μύγες…



Το ξενοδοχείο μας ήταν κάνα χιλιόμετρο από δω, οπότε γυρίσαμε με τα πόδια. Είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα την επόμενη μέρα, έπρεπε πάλι να πάμε για ύπνο νωρίς…

 

[taver]

Κεφάλαιο 25: Ο δρόμος για το Mary.

Η Πέμπτη 2/5/2019 ξεκίνησε νωρίς. Πολύ νωρίς. Βλέπετε, είχαμε να προλάβουμε πτήση με ώρα αναχώρησης 06:30 π.μ. Τη διαδικασία την ξέραμε. Πακετάραμε, κάναμε check-out, αφήσαμε τα πράγματα στο lobby, ήρθε ο Nazar με το αυτοκίνητο, μπήκαμε μέσα, και ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο.

Το καλό με το να ταξιδεύεις τέτοια ώρα, είναι πως βλέπεις την πόλη με εντελώς άλλη ματιά (αν δηλαδή δε βλέπεις όνειρο στη διαδρομή). Τα φώτα στο Ολυμπιακό πάρκο είναι άκρως αξιοσημείωτα, με προβολές πάνω στα κτήρια, και συγχρονισμένες αλλαγές χρωμάτων.

Αυτή τη φορά, αναχωρούσαμε από το Terminal πτήσεων εσωτερικού, στο οποίο είχαμε φτάσει και προχθές. Πρακτικά αυτό είναι το παλιό terminal, πριν κατασκευαστεί το terminal-γεράκι, μείον τις διεθνείς πτήσεις. Παραδόξως, έχει περισσότερες πτήσεις από το μεγάλο terminal. Το αεροδρόμιο έχει κι ένα τρίτο terminal, κι αυτό σε σχήμα πουλιού, που εξυπηρετεί μόνο τον Πρόεδρο.



Πήραμε κάρτες επιβίβασης, περάσαμε τον έλεγχο, περιμέναμε να ανοίξει η πύλη (ροχαλίζοντας), και επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο, που θα μας πήγαινε στην πόλη Merv, στα ανατολικά της χώρας. Δεν είναι και τόσο μακριά, αλλά οι πληροφορίες έλεγαν ότι οδικώς θα μας έπαιρνε μια ολόκληρη μέρα να κάνουμε τη διαδρομή, που δεν είχε και τίποτα το ιδιαίτερα ενδιαφέρον.

ASB-ΜΥΡ Τ5127 2/5/2019 06:30 - 07:10 Β737 EZ-A009 Seat: 13F Economy

Κάθισα στη θέση μου στη σειρά 13 (ναι, υπήρχε…), και αναχωρήσαμε.

Το Mary μπήκε στο πρόγραμμά μας, επειδή εκεί βρίσκονται δυο σημαντικοί αρχαιολογικοί χώροι, που και οι δυο μαζί αποτελούν ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Μολονότι άνετα έβγαινε και σε ημερήσιο πρόγραμμα (υποθέτοντας ότι οι πτήσεις που πήραμε είναι κάθε μέρα διαθέσιμες), όλοι επέμεναν ότι έπρεπε να σπάσουμε σε διήμερο, και αυτό κάναμε. Στο αεροδρόμιο μας περίμενε ο οδηγός μας, που δε μιλούσε καθόλου Αγγλικά. Με λίγα Ρωσικά και νοήματα συνεννοούμασταν. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο, και ξεκινήσαμε αμέσως για τον πρώτο από τους δυο αρχαιολογικούς χώρους, καθώς αν το αφήναμε αργότερα θα είχαμε πρόβλημα με τον καυτό ήλιο.

 

[taver]

Κεφάλαιο 26: Gonur-Tepe

To Mary βρίσκεται στο κέντρο μιας μεγάλης όασης μέσα στην έρημο, που ονομάζεται Όαση της Μαργιανής, που τροφοδοτείται από τον ποταμό Murgab. Η διαδρομή προς το Gonur Tepe διέτρεχε αυτή την όαση, και ήταν…. Βουκολική. Αρκετές φορές χρειάστηκε να παραχωρήσουμε προτεραιότητα σε κοπάδια, σε καμήλες, σε ότι μπορείτε να φανταστείτε.











Στο τέλος, όμως, καταφέραμε και φτάσαμε στον αρχαιολογικό χώρο. Οι ανασκαφές εδώ έχουν αποκαλύψει ένα προϊστορικό οικισμό της εποχής του χαλκού. Την εποχή εκείνη, η περιοχή της Μαργιανής συγκέντρωσε αρκετούς πληθυσμούς, που εγκαταστάθηκαν σε διάφορα χωριά. Ένα από αυτά, το μεγαλύτερο απ’ ότι φαίνεται, ανασκάπτεται εδώ, γύρω από το λόφο Gonur (Gonur Tepe). Έχει ανακαλυφθεί ένα βασιλικό παλάτι και μια νεκρόπολη, αλλά και μια ολόκληρη πόλη γύρω από αυτά.

Την ανασκαφή, που διαρκεί πολλές δεκαετίες, ξεκίνησε και διεξήγαγε ο Ρωσο-Έλληνας Αρχαιολόγος Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης, για λογαριασμό της Σοβιετικής Ένωσης αρχικά και της Ρωσίας στη συνέχεια. Μιλάμε για προϊστορικό πολιτισμό, οπότε δεν υπάρχουν καταγεγραμμένα στοιχεία γι’ αυτόν, ωστόσο ο Σαρηγιαννίδης είχε καταφέρει να πείσει το μεγαλύτερο μέρος της επιστημονικής κοινότητας για τη σημασία των ευρημάτων του. Μάλιστα θεωρούσε ότι ο πολιτισμός του Gonur ήταν ένας από τους σημαντικότερους πολιτισμούς του αρχαίου κόσμου. Δεν ξέρω αν και άλλοι αρχαιολόγοι θα το έφταναν τόσο μακριά, αυτό που ξέρουμε πάντως σίγουρα είναι πως επρόκειτο για ένα από τους παλιότερους πολιτισμούς που λάτρευαν τη φωτιά, όπως και κάποιοι πολιτισμοί της Βακτριανής στο γειτονικό Αφγανιστάν.

Οι πρώτοι αγροτικοί οικισμοί εμφανίστηκαν στην περιοχή γύρω στο 7.000 π.Χ., αναπτύσσοντας πολύ τη γεωργία. Πιστεύεται ότι η πόλη τελικώς εγκαταλείφθηκε κατά την εποχή του Χαλκού, όταν ο ποταμός Murgab άλλαξε πορεία. Τα ευρήματα των ανασκαφών, πάντως, δείχνουν στο 3000 π.Χ. περίπου. Ο Σαρηγιαννίδης, επιπλέον, θεωρούσε πως αυτός ο πολιτισμός ήταν η κοιτίδα της πρώτης μονοθεϊστικής θρησκείας, του Ζωροαστρισμού (και πιθανόν να είχε και δίκιο, αλλά ας το αφήσουμε στους αρχαιολόγους να το κρίνουν).



Οι περισσότεροι τουρίστες δεν έρχονται καν εδώ, τα στάνταρντ προγράμματα που προτείνουν για τη χώρα τα πρακτορεία δεν το περιλαμβάνουν, το Lonely planet αναφέρει λίγες αράδες και ο άλλος οδηγός που είχαμε, παρότι γενικά αναλυτικότερος, δεν αναφέρει τίποτα. Τους καταλαβαίνω: Και δυσπρόσιτο είναι το μέρος, δυο ώρες δρόμο με 4x4, και δεν καταλαβαίνεις και πολλά βλέποντας το – μια flat ανασκαφή είναι, ούτε αναπαραστάσεις έχει, ούτε αναστηλώσεις. Οι λιγοστοί Έλληνες πάλι που ξέρω να έχουν πάει Τουρκμενιστάν, σε ποσοστό 100% έχουν έρθει εδώ. Δεν ξέρω γιατί, ίσως λόγω αυξημένου αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, ίσως λόγω Σαρηγιαννίδη…













Ο Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης, που αναμφισβήτητα ήταν ένας από τους σπουδαιότερους αρχαιολόγους της εποχής μας, δυστυχώς απεδήμησε το 2013. Ως φόρο τιμής σ’ αυτόν, έχουν διατηρήσει το δωμάτιο του δίπλα στην ανασκαφή όπως ακριβώς το άφησε.

 

[fenia42]

Σε διαβάζω. Σήμερα θα ήμουν σε κάποιο καραβάν σεράι στο Αζερμπαιτζάν, αλλά αλλιώς μας τα έφερε η μοίρα. Πήρα παχυλό βάουτσερ από τις ουκρανικές και σκέφτομαι το ενδεχόμενο διάσχισης της Κασπίας από Μπακού...αλλά..
Όταν βλέπω αυτές τις τουρκομογγόλικες φυσιογνωμίες με τα πολύχρωμα ρούχα, κάτι με πιάνει και θέλω μα επιστρέψω στην κεντρική Ασία. Ωστόσο το Τουρκμενιστάν δε ξέρω αν θα το δω ποτέ. Πέρα από την πολιτική ιδιομορφία του που το καθιστά απρόσιτο, δε ξέρω αν με έχει πείσει να το επισκεφτώ. Δε θέλω να το κάνω από ταξιδιωτική ασυδοσία, αλλά να το θέλω πραγματικά. Η ιστορία σου πάντως με ταξιδεύει.

 

[taver]

Κεφάλαιο 27: Gonur-Tepe (2)

Σιγά σιγά μπήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο, όπου βέβαια η ανασκαφή συνεχίζεται. Τα μέτρα ασφαλείας γενικώς είναι δυστυχώς φτωχά, μπορείς να φτάσεις οπουδήποτε και να γκρεμίσεις/πάρεις μαζί σου το οτιδήποτε. Ξεκινήσαμε από το παλάτι και μετά συνεχίσαμε τριγύρω.





























































Η Ρωσίδα επικεφαλής αρχαιολόγος έδινε μια συνέντευξη σε κάποιο συνεργείο. Όταν τελείωσε, ήρθε από μόνη της και μας μίλησε, μας καλωσόρισε, και μας εξήγησε πέντε πράγματα για την ανασκαφή. Μάλιστα μας είπε και ότι είχε έρθει και αρκετές φορές στην Ελλάδα, επισκεπτόμενη την αδερφή του Σαρηγιαννίδη που ζει εδώ.







Επιστρέψαμε και πάλι στο αυτοκίνητο, και μπήκαμε στο δρόμο της επιστροφής στο Mary.

 

[taver]

Κεφάλαιο 28: Mary

Κατά τη μία και κάτι το μεσημέρι είχαμε φτάσει. Δώσαμε ραντεβού με τον οδηγό μας σε… λίγο πάνω από 24 ώρες, στις 14:30 της επόμενης μέρας, και πήραμε τα δωμάτιά μας στο ξενοδοχείο Yrsgal. Η προσπάθειά μας να αναβαθμίσουμε το δίκλινο σε δυο μονόκλινα (λόγω βήχα) απέβη άκαρπη, δυστυχώς - η Antonina από το Stantours που έπρεπε να το κανονίσει δεν έβγαινε καν στο τηλέφωνο. Τσιμπήσαμε κάτι πρόχειρο στο καφέ του ξενοδοχείου (μην κάνετε κι εσείς το ίδιο λάθος, το φαγητό με δυσκολία τρωγόταν, ο καφές πάλι δεν πινόταν με τίποτα), και βγήκαμε μια βόλτα στην πόλη. Δεν είναι και κάτι άχαστο, μια άσχημη πόλη χωρίς πολλά-πολλά είναι, αλλά αφού έχουμε χρόνο…



Ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο μας, βρίσκεται ένα εμπορικό κέντρο.















Φάγαμε κάτι πιο σοβαρό σε ένα εστιατόριο εκεί όπου θυμάμαι ότι ήταν κυριλέ, κι ότι ο σερβιτόρος μας ήταν τελείως Αγγλόφατσα – αν εξαιρέσεις τα φτωχά Αγγλικά του, θα έλεγες ότι ήρθε πριν λίγες μέρες από το Birmingham. Και ξαναβγήκαμε στους δρόμους, για να δούμε λίγο την πόλη.

Είναι μια πόλη 123.000 κατοίκων, που έχει κι αυτή κάποια κτίρια από λευκό μάρμαρο, και έχει κι αυτή το μερίδιό της στα ρεκόρ Guinness της χώρας. Εδώ καταγράφηκε, το 2015, ένα ακόμα ρεκόρ Guinness. Αφού έστησαν τη μεγαλύτερη Γιούρτα στον κόσμο (δεν είναι αυτό το ρεκόρ), έβαλαν μέσα 4166 ανθρώπους που τραγούδησαν όλοι μαζί ένα τραγούδι, για να καταγραφεί το ρεκόρ «Most people singing in a round». Συνθέτης και στιχουργός του κομματιού, φυσικά, ο Πρόεδρος. Επίσης, κατά το τραγούδισμα, έπαιζε και τη μουσική, από το συνθεσάιζερ του, στη γιγαντοοθόνη (Φυσικά, δε φαντάζομαι να περιμένατε ολόκληρος Πρόεδρος να πάει να παίξει και μουσική ζωντανά μπροστά σε κόσμο Δυστυχώς, η Γιούρτα δεν υπάρχει πια. Δεν το πιστεύετε; Ε, πάρτε το:

Στο επόμενο τετράγωνο βρίσκεται το κτήριο της επαρχιακής κυβέρνησης:



Και, απέναντι από αυτό, ένα μνημείο με άσβεστη φλόγα:









Φτάσαμε στο παζάρι της πόλης. Τέτοια ώρα (18:30) υπολειτουργεί, οπότε θα επανέρθουμε αύριο.





Κι εδώ υπάρχουν Μαρσούτκες/Ντολμούς για δημόσια συγκοινωνία.





Στο wifi του ξενοδοχείου είχαμε σώσει κάποιες «πινέζες» στο χάρτη για αξιοθέατα, και είπαμε να τις επισκεφθούμε. Έτσι, ακολουθήσαμε το ποτάμι,



Περάσαμε μια σύγχρονη γέφυρα,



Περάσαμε κι ένα πάρκο, όπου είχε και κάποια αγάλματα,



Γαμήλιες φωτογραφίσεις (σημειώστε το δυτικό νυφικό),



Σοσιαλιστικό ρεαλισμό,





Και βγήκαμε στο δρόμο για το πραγματικό Νο.1 αξιοθέατο της πόλης, της περιφέρειας, της χώρας, της ηπείρου, του πλανήτη, του σύμπαντος: Ένα σπίτι με… Ένα Σοβιετικό MiG 25 στην είσοδο.

 

[bandit650]

Στα 2 mall που πήγατε τι μαγαζιά είχαν; εννοώ βλέπεις όλες τις φίρμες που βλέπεις σε δυτικά πολυκατάστηματα η ήταν τοπικές φίρμες; από τιμές;

 

[paefstra]

Τεραστιος αρχαιολογος ο Σαριγιαννιδης και δυστυχως ο θανατος του περασε στα ψιλα γραμματα των εφημεριδων εδω. Μου φαινεται φοβερο οτι φτασατε ως τις ανασκαφες του.

 

[taver]

Στα 2 mall που πήγατε τι μαγαζιά είχαν; εννοώ βλέπεις όλες τις φίρμες που βλέπεις σε δυτικά πολυκατάστηματα η ήταν τοπικές φίρμες; από τιμές;

Κυρίως Τούρκικες και Ρώσικες φίρμες. Τιμές δυστυχώς δε θυμάμαι, και δεν ψώνισα και τίποτα για να βρω την τιμή στα κιτάπια μου... Αλλά με την ισοτιμία που αλλάζαμε, όλα τσάμπα μας έβγαιναν (για τους ντόπιους βέβαια, έχει σημασία...).

 

[taver]

Κεφάλαιο 29: Mary (συνέχεια)

Συνεχίζοντας στον ίδιο δρόμο, φτάσαμε στη Ρωσική Εκκλησία της πόλης, αφιερωμένη στη Σκέπη της Θεοτόκου.





















Ακολουθήσαμε μια διαδρομή εκτός χάρτη, για να βγούμε στο επόμενο αξιοθέατο μια ώρα αρχύτερα. Περάσαμε έτσι από μια γειτονιά με μικρά σπίτια.









Φτάσαμε τη Βιβλιοθήκη της πόλης,







Μπροστά από την οποία βρίσκεται… ένα ακόμα άγαλμα βιβλίου. Αυτή τη φορά, βέβαια, το βιβλίο δεν ανοιγοκλείνει με μηχανισμό. Και βέβαια, δεν είναι κάποιο βιβλίο του πρώην Προέδρου, αλλά ένα γενικό μήνυμα του νυν (το γκούγκλαρα, ο Προέδρος λέει πως «Ο Πολιτισμός είναι η καρδιά του Λαού»).







Δε λείπει βέβαια και το χρυσό άγαλμα του πρώην Προέδρου…



Απέναντι απ’ όλα αυτά, είναι το νέο μεγάλο τζαμί που κατασκεύασε ο Πρόεδρος το 2009, και ήδη χρειάζεται ανακαίνιση: Το Τζαμί του προσκυνήματος στη Μέκκα του Gurbanguly (του νυν Προέδρου, ντε!). Έχει και τέσσερις μιναρέδες!



Αυτό εδώ είναι το παλάτι επισήμων εκδηλώσεων της πόλης…



Έχει και ιστό…









Επιστρέφοντας, είδαμε λίγο καλύτερα το μνημείο με την άσβεστη φλόγα







Καταλήξαμε για ύπνο νωρίς - ήταν πολύ πρωινό το ξύπνημά μας το πρωί, και φυσικά τώρα έκανε νύστα….

 

[Yorgos]

Στα 2 mall που πήγατε τι μαγαζιά είχαν; εννοώ βλέπεις όλες τις φίρμες που βλέπεις σε δυτικά πολυκατάστηματα η ήταν τοπικές φίρμες; από τιμές;

Στο συγκεκριμένο όταν πήγαμε εμείς δεν είδα τιμές, αλλά στην Ασγκαμπατ ακόμη και με την ισοτιμία της μαύρης αγοράς, οι μάρκες έκαναν όσο και στην Ευρώπη, ελαφρώς πιο πάνω.

 

[taver]

Κεφάλαιο 30: Μουσείο

Η Παρασκευή 3/5/2019 ξεκίνησε σχετικά αργά. Φάγαμε το (άθλιο) πρωϊνό μας στο καφέ του ξενοδοχείου, και ξεκινήσαμε για την πρώτη στάση της ημέρας στο φημισμένο Μουσείο της πόλης.

Στη διαδρομή, βρήκαμε κι άλλα αγάλματα,





Πεζοδρόμους,



Αυλές,



Δημόσια κτήρια,





Γέφυρες,



Ενώ κόψαμε και δρόμο από κάτι ακάλυπτους…





Τελικώς όμως φτάσαμε στο μουσείο:









Εδώ, αφού αγοράσαμε το εισιτήριο μας για περίπου $1.00, διαπιστώσαμε επιπλέον ότι το μουσείο επιτρέπει τη φωτογράφηση με το όχι και τόσο ευτελές τίμημα των 50 TMT ($2.77). Από τα διάφορα τμήματα, θέλαμε να επικεντρωθούμε περισσότερο στο ιστορικό/αρχαιολογικό και στο Προεδρικό – κατά τα άλλα το μουσείο είναι πάρα πολύ μεγάλο και πολυθεματικό. Δυστυχώς δεν υπάρχουν πληροφορίες στα Αγγλικά για τα εκθέματα, και τα περισσότερα ευρήματα από τους αρχαιολογικούς χώρους της περιοχής έχουν μεταφερθεί στην Ashgabat, αλλά τουλάχιστον ευχαριστηθήκαμε τη φωτογράφηση στο Προεδρικό τμήμα, που μας έλειψε στο μουσείο της Ashgabat.





Ο καλός ο καπετάνιος στο καλό Photoshop φαίνεται…



Ο χάρτης των σιδηροδρόμων της χώρας:



Με ξένους ηγέτες:



Ο Πρόεδρος επί το έργο:



Τα βιβλία του Προέδρου:







Ψίτ, φωτοσοπά, μέσα στη Ρακέτα ξέχασες να το φτιάξεις….



Αθληταράς…:







Πατερούλης:













Στον ΟΗΕ:







Έχει και μικρό τμήμα φυσικής ιστορίας το μουσείο:



Έχει και κάποια ευρήματα…











Και κάποια τέχνη:





Αλλά και μακέτες:





Και ολόκληρο λαογραφικό τμήμα:
















Αράξαμε λίγο μέσα σε μια από τις γιούρτες - εκθέματα (επιτρεπόταν!), και αφού ξεκουραστήκαμε, αφήσαμε το μουσείο για τον επόμενο προορισμό της ημέρας: Το παζάρι.