Τουρκμενιστάν Στη χώρα του Γκιουρμπανγκουλί

[katkats]

Δε διεκδικώ κανένα αλάθητο, φυσικά, το δέχομαι. Μου κάνει όμως εντύπωση το πως και δεν το συνάντησα ως τώρα....

(Ναι, Κώστας).

Εγώ το βλέπω τόσα χρόνια Ο_ΑΓΙΟΣ_ΤΩΝ_ΚΟΥΡΕΛΙΩΝ_ΜΙΑ_ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ_ΠΡΑΚΤΙΚΗ_ΑΠΟΣΩΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗΣ_ΤΗΣ_ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ
και κάτι ανάλογο δεν γίνεται και στην Πρίγκηπο; Είναι ενδιαφέρον που τα ίδια έθιμα συναντώνται σε τόσο μακρινές μεταξύ τους περιοχές οι οποίες όμως στο παρελθόν είχαν συνδετικούς κρίκους.

 

[taver]

Μπορώ να σου στείλλω συνημμένη φωτογραφία ή όχι?

Δε χρειάζεται να ζητήσεις και άδεια, φυσικά μπορείς.

 

[taver]

Κεφάλαιο 36: Λίγο ακόμα Mary

Στο σημείο αυτό θα φεύγαμε από τη Merv, ωστόσο η επιμονή του Α. να δούμε και κάποια ακόμα σημεία που ήταν σημειωμένα στο χάρτη που μας έδωσαν, μας οδήγησε σε μια αναζήτηση ακόμα. Ο οδηγός μας, παρότι φέρνει πολύ συχνά (για μέτρα Τουρκμενιστάν) τουρίστες στη Merv, πρώτη φορά πηγαίνει εκεί, και πάμε ψάχνοντας και ρωτώντας. Τελικά τα βρήκαμε:



Πρόκειται για ένα ακόμα kushk, και για ένα ζωροαστρικό ice house, όπου ο σχεδιασμός του κρατούσε τον πάγο για ολόκληρο το χρόνο, συντηρώντας έτσι τα τρόφιμα. Πεταχτήκαμε και τα εξερευνήσαμε κι αυτά.


















Φεύγοντας για την επιστροφή στη Mary, παρατηρήσαμε και τα τείχη της Abdullah Khan Kala, της τελευταία χρονικά πόλης της Mary, όπου κατοικήθηκε μετά την καταστροφή από τους Μογγόλους.





Στις 18:30 είχαμε ήδη φτάσει πίσω στο Mary. H πτήση της επιστροφής μας στην Ashgabat θα ήταν στις 22:10, οπότε είχαμε πολύ χρόνο ακόμα. Πήγαμε στο Gyzylkum Café, όπου πήραμε καφέ, γλυκό και παγωμένη μπυρίτσα, καθισμένοι στο γρασίδι δίπλα στον ποταμό Margush. Είχε και φαγητό, αλλά δεν πεινάγαμε.

Κατά τις 20:00, ξεκινήσαμε για το μικροσκοπικό αεροδρόμιο της πόλης. Φτάσαμε, τσεκάραμε, περάσαμε τον έλεγχο, φάγαμε και μισάωρη καθυστέρηση, και απογειωθήκαμε.

ΜΥΡ-ASB Τ5142 3/5/2019 22:10 - 22:50 Β737 EZ-A018 Seat: 13C Economy

Ο Ναζάρ και πάλι μας περίμενε, και μας πήγε στο ξενοδοχείο. Πήραμε και πάλι τα δωμάτιά μας, και συνεννοηθήκαμε με το Ναζάρ που θα μας συναντήσει αύριο - βλέπετε είχαμε κανονίσει την τελευταία μέρα να τον έχουμε όλη μέρα μαζί μας, για να επισκεφθούμε διάφορα μέρη πέριξ της Ashgabat.

 

[Anas Tassos]

Δε χρειάζεται να ζητήσεις και άδεια, φυσικά μπορείς.

Εντάξει φίλε μου, αλλά τώρα που σου έστειλαν ολόκληρο σύγγραμα για τις κορδέλλες δε τη χρειάζεσαι! Ήταν μια φωτογραφία στο Τρόοδος (1996). Στην Πρίγκηπο το έχω δει από ντοκιμαντέρ αυτό, στη μονή του Αγίου Γεωργίου. Εγώ δεν ανέβηκα ως εκεί.

 

[taver]

Κεφάλαιο 37: Περίχωρα Ashgabat

To Σάββατο 4/5/2019 ξημέρωσε αργούτσικα, πήραμε και πάλι ένα ταξί που μας κάλεσε η ρεσεψιόν και πήγαμε στο Sha coffee, από το οποίο θα μας μάζευε αργότερα ο Nazar. Αυτή τη φορά καθίσαμε δίπλα στο παράθυρο.





Τα παιδιά πήρανε τα αυγουλάκια τους, κι εγώ κάτι τοπικό.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε. Περάσαμε δίπλα από το στάδιο της Köpetdag, της τοπικής ομάδας:









Και φτάσαμε στην πρώτη στάση της μέρας, πριν φύγουμε εκτός Ashgabat, στο τσίρκο της πόλης. Το τσίρκο ήταν κάτι απαγορευμένο επί του πρώην Προέδρου, αυτό εδώ είναι φρέσκο κατασκεύασμα…



Ξεκινήσαμε για να φύγουμε εκτός πόλης.

To πάρκο Halk Hakydasy, δηλαδή «Μνήμη του Λαού» είναι μια ιδέα του Προέδρου, υποθέτω για να μεταφέρει εκτός κέντρου κάποια αγάλματα που δεν του άρεσαν, ώστε να ανοίξει χώρος για τα δικά του. Φύτεψε τεχνητό πράσινο σε ένα κομμάτι ερήμου, και μετέφερε εδώ μερικά άσχετα μεταξύ τους αγάλματα, προσθέτοντας κι ένα τοίχο που θυμίζει μοτίβα σοσιαλιστικού ρεαλισμού.

























Εδώ έχει μεταφερθεί ένα μνημείο Σοβιετικής κατασκευής για το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με άσβεστη φλόγα να καίει στο κέντρο του.











Ένα δεύτερο μνημείο, βρισκόταν στο κέντρο της πόλης, ακριβώς απέναντι από το παλάτι. Το 1948, η πόλη είχε ισοπεδωθεί από ένα τρομερό σεισμό – γι αυτό και δεν διαθέτει καθόλου ιστορικά κτίρια. Το μνημείο αυτό, στήθηκε για να τιμήσει τα θύματα του σεισμού εκείνου, και τώρα μεταφέρθηκε εδώ. Λέγεται πως το μικρό παιδάκι που στέκεται νικητήρια πάνω από το σεισμό, είναι ο πρώην πρόεδρος, που ήταν ένας από τους επιζώντες. Γι’ αυτό και είναι χρυσό.









Ε, και στήσανε κι ένα ακόμα μνημείο για συμμετρία. Για όλα τα άλλα θύματα όλων των άλλων περιστάσεων.









Ξεκινήσαμε και πάλι. Οι κυκλικές διασταυρώσεις, ακόμα και στα περίχωρα της πόλης, δίνουν και παίρνουν….

 

[duty_free]

πώπω τάβερ, πόσο ζηλεύω!

 

[taver]

Κεφάλαιο 38: Nisa

Φτάσαμε σε μια ακόμα αρχαία πόλη. Την τέταρτη του ταξιδιού, από ένα τέταρτο διαφορετικό πολιτισμό. Η αρχαία Nisa, ήταν η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Πάρθων, βρίσκεται στα περίχωρα της σημερινής Ashgabat.

Η ιστορία της περιοχής εδώ ξεκινά από τη νεολιθική εποχή, στην οποία χρονολογούνται κάποια από τα ευρήματα ανθρώπινης παρουσίας εδώ. Εδώ βρισκόταν μια όαση μέσα στην έρημο, όπου το νερό κατέβαινε από τα βουνά και μπορούσε να υποστηρίξει κατοίκιση και γεωργία. Οι πρώτοι εισβολείς που κατέλαβαν την περιοχή ήταν οι αρχαίοι Πέρσες, ακολούθησε ο Αλέξανδρος, οι Σκύθες (από το Βορρά), και μετά ήρθαν οι Πάρθοι, ένα Περσικό φύλλο, που έφτιαξαν μια ολόκληρη αυτοκρατορία (247 π.Χ. - 224 μ.Χ.) που καταλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος του σημερινού Ιράν και του Τουρκμενιστάν, με την πρωτεύουσά τους να μεταφέρεται κάποια στιγμή εδώ, στη Nisa, ή Mithradatkirt όπως τη μετονόμασε ο πιο διάσημος βασιλιάς της χώρας, ο Μιθριδάτης, που ήταν αυτός που μεγάλωσε σημαντικά τα όρια της αυτοκρατορίας.

Το βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα των Πάρθων, ήταν η στρατιωτική τους δεινότητα, που συνδύαζε τη χρήση γρήγορων και δυνατών αλόγων, με τοξοβόλους αναβάτες. Ο πρώτος βασιλιάς τους, ο Αρσάκης ο Πρώτος, ήταν αυτός που τους δημιούργησε, και έδωσε στην αυτοκρατορία του τόσο Περσικά όσο και Ελληνιστικά χαρακτηριστικά. Η ελληνική γλώσσα χρησιμοποιούνταν εκτενώς και ήταν επίσημη γλώσσα, ενώ θεωρούσαν τους εαυτούς τους συνεχιστές της αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών στην αρχαία Περσία και διοικούσαν ως τέτοιοι.

Η ίδια η Nisa καταστράφηκε από σεισμό την πρώτη δεκαετία π.Χ. και μερικώς ξαναχτίστηκε, με την έδρα της αυτοκρατορίας να έχει μετατοπιστεί εν τω μεταξύ στη Κτησιφώντα στο σημερινό Ιράκ. Δεν έγινε ποτέ μετά σημαντική πόλη, όμως. Παρότι ακολούθησαν κι άλλοι εισβολείς, μετά: Πέρσες, Ούνοι, Τούρκοι… μέχρι που έφτασε κι εδώ ο Genghis Khan to 1220, η μοίρα της Nisa δεν ακολούθησε αυτή της Merv και της Konye-Urgench, γιατί δεν ήταν κάποια σημαντική πόλη πια. Μάλιστα, απουσιάζει εντελώς από τους χάρτες των δρόμων του μεταξιού. Θάφτηκε από τη γη και περίμενε την αρχαιολογική σκαπάνη του σήμερα. Δυστυχώς ελάχιστα σώθηκαν. Ακόμα και τα λίγα μέρη που θα δούμε, είναι στην πλειοψηφία τους σύγχρονες ανακατασκευές. Αυτό όμως δεν εμποδίζει την UNESCO να την έχει ανακηρύξει ως ένα ακόμα μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.



Παρκάραμε στο parking, πήραμε τα εισιτήριά μας, και περάσαμε στο εσωτερικό του αρχαιολογικού χώρου.





Ακριβώς πάνω από την είσοδο, υπάρχει μια υπερυψωμένη πλατφόρμα, που προσφέρει πανοραμική θέα στον αρχαιολογικό χώρο. Κατασκευάστηκε για μια επίσκεψη του Προέδρου Mitterrand και έμεινε.











Δείτε λίγο το μονοπάτι στο βουνό στο βάθος στην επόμενη φωτογραφία.



Αυτό είναι το Serdar Yoly, το μονοπάτι της υγείας που ανέβαινε κάθε χρόνο η κυβέρνηση (και οι πολίτες φυσικά).



Προχωρήσαμε στο εσωτερικό του αρχαιολογικού χώρου. Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για το τι ήταν καθένα από τα κτίρια που βλέπουμε, αλλά διαφέρουν αρκετά. Θα μπορούσε να είναι κομμάτια από παλάτι ή οικίες, οχυρό ή και άλλα.

























Κάπου γινόντουσαν και κάτι γυρίσματα, υποθέτω για βιντεοκλίπ ή ό,τι…





































Επιστρέψαμε και πάλι στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για την επόμενη στάση της ημέρας, αρχίζοντας πλέον να απομακρυνόμαστε από την Ashgabat.

 

[taver]

Κεφάλαιο 39: Geok-Depe

Εκτός από τους αρχαίους πολιτισμούς, στο Τουρκμενιστάν έζησαν και οι… Τουρκμένοι. Όπως και τα άλλα τουρκικά φύλλα, κατέφθασαν στην περιοχή σταδιακά από τον 7ο αιώνα και μετά, και σταδιακά έγιναν πλειοψηφία. Είχαμε φτάσει στις αρχές του 19ου αιώνα, και αυτή ήταν η εποχή που οι Ρώσσοι (των τσάρων) είχαν αρχίσει να εποφθαλμιούν την περιοχή. Είχαν μάλιστα στείλει στρατεύματα να «εκπολιτίσουν» την περιοχή, πολλά εκ των οποίων βρέθηκαν να πωλούνται ως σκλάβοι στα σκλαβοπάζαρα της Χίβα και της Μπουχάρας (που τότε ήταν Τουρκμένικες πόλεις, αλλά σήμερα βρίσκονται στο Ουζμπεκιστάν, χάρη στις επαναχαράξεις συνόρων που κάνανε οι Σοβιετικοί). Εν τω μεταξύ είχε ξεκινήσει και το «Great Game», ο όχι-και-τόσο-ψυχρός πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Αγγλίας για την κυριαρχία στην Ασία.

Το 1879, ενώ ήδη είχαν καταλάβει το σημερινό Ουζμπεκιστάν, οι Ρώσοι αποφάσισαν να δράσουν δυναμικά. Έστειλαν το στρατηγό Lomakin με ένα μεγάλο στράτευμα να καταλάβει την περιοχή. Στο οχυρό του Geok-Depe δόθηκε μια μεγάλη μάχη, με απρόσμενο νικητή τους Τουρκμένους. Οι Ρώσοι όμως επέστρεψαν ενισχυμένοι με τον αιμοσταγή στρατηγό Skobelev, και 7.000 στρατιώτες. Πολιόρκησαν το οχυρό, στο οποίο εν τω μεταξύ είχαν μαζευτεί 25.000 Τουρκμένοι στρατιώτες.

Χάρη σε έξυπνες κινήσεις τακτικής και την ανώτερη τεχνολογία που διέθετε, ο Skobelev κατάφερε μέσα σε 23 μέρες να βγει νικητής από μια μάχη που θα έκρινε το μέλλον του Τουρκμενιστάν αλλά και όλης της Κεντρικής Ασίας για έναν αιώνα. Έσκαψε τούνελ κάτω από τα τείχη και πυροδότησε εκεί μια βόμβα που τα ανατίναξε. Αλλά δε σταμάτησε εκεί. Ως άλλος Genghis Khan, σφάγιασε κι όσους μπορούσε. Ακόμα και σήμερα, οι αγρότες που οργώνουν τα γύρω χωράφια βρίσκουν καμμιά φορά και οστά από τους πεσόντες στη μάχη αυτή.

Σήμερα, εδώ στο Geok-Depe υπάρχει μόνο ένα μουσείο για τη μάχη αυτή, το οποίο θα επισκεφθούμε. Ακριβώς δίπλα, το τζαμί του Saparmurat είναι το δεύτερο μεγαλύτερο τζαμί στο Τουρκμενιστάν (ποιο είναι το πρώτο; Περιμένετε λίγο…), με χωρητικότητα 8.000 προσκυνητών. Από το αυθεντικό φρούριο/λόφο, δε σώζεται τίποτα.



Όπως μπαίναμε λοιπόν να παρκάρουμε δίπλα στο τζαμί, πετύχαμε κι ένα παραδοσιακό Τουρκμένικο γάμο. Αφήνω τις φωτογραφίες να μιλήσουν μόνες τους, εσείς εστιάστε στη νύφη – λαμπατέρ (δανειζόμενος την πολύ καλή παρομοίωση του @Yorgos).













Ο γάμος σχόλασε, κι εμείς περάσαμε σιγά σιγά μέσα στο τζαμί.































Και μετά το τζαμί, σειρά έχει το μουσείο. Όπου, φυσικά, δε θα μπορούσε να λείπει και η αφίσα του Προέδρου να προσεύχεται. Για το καλό του λαού του, φυσικά.

 

[taver]

Κεφάλαιο 40: Kow-Ata.

Για τη συνέχεια της μέρας, είχαμε μεγάλη τύχη. Γιατί δεν το είχαμε προγραμματίσει αυτό πριν πάμε στο Τουρκμενιστάν, μας προέκυψε στην πορεία, και ευτυχώς και οι τρεις μας είχαμε φέρει μαγιό. Ποιος παίρνει μαζί του μαγιό πηγαίνοντας ταξίδι στις ερήμους της Κεντρικής Ασίας, Απρίλη μήνα; Ε, εμείς. Θα πηγαίναμε για μπάνιο σε μια υπόγεια σπηλιά, όπου το νερό παραμένει συνεχώς σε θερμοκρασία 35 βαθμών.



Μέσα στη σπηλιά Kow Ata επικρατεί πλήρες σκοτάδι. Το λιγοστό φως, προέρχεται από λάμπες χαμηλής ισχύος για την εξυπηρέτηση των λουόμενων, κι από φακούς στα κινητά τηλέφωνα. Οι φωτογραφίες λοιπόν είναι φτωχές.

Φορέσαμε τα μαγιό μας κι εμείς, και παρέα με τους νεαρούς Τουρκμένους κάναμε το μπανάκι μας στη λίμνη, παρά την άσχημη μυρωδιά της (τα θερμά νερά της είναι πολύ πλούσια και σε θειάφι, μεταξύ άλλων).









Βγαίνοντας, ο Nazar είχε τις άκρες του σε ένα από τα φαγάδικα της περιοχής, και μας εξασφάλισε φοβερό Ιρανικό Κουμπιντέ Κεμπάπ…



Πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς την Ashgabat. Μια ώρα και κάτι δρόμο μετά, είχαμε φτάσει στα περίχωρα της πόλης, όπου και η επόμενή μας στάση.

 

[taver]

Κεφάλαιο 41: Gypjak

Το χωριό Gypjak είναι 15 χιλιόμετρα περίπου έξω από την πρωτεύουσα, και δεν είναι τίποτα λιγότερο από το χωριό του πρώην Προέδρου. Εδώ γεννήθηκε, και εδώ σκοτώθηκαν η μητέρα του και δυο αδέρφια του στο μεγάλο σεισμό του 1948. Και εδώ έχει ταφεί κι αυτός. Προς τιμήν του, έχει αναγερθεί εδώ εκτός από τον τάφο του, και το μεγαλύτερο τζαμί στην Κεντρική Ασία, για πάνω από 10.000 προσκυνητές. Είναι καλυμμένο παντού με λευκό μάρμαρο και χρυσό, και έχει μιναρέδες 91 μέτρων, για να θυμίζουν το 1991, τη χρονιά ανεξαρτησίας του Τουρκμενιστάν.



Την κατασκευή, που κόστισε γύρω στο 1 δις ευρώ, περίπου όσο και το Ολυμπιακό πάρκο ολόκληρο, ανέλαβε αποκλειστικά ο κ. Bouygues. Ο ίδιος που έχει χτίσει και τα παλάτια του Προέδρου, και τα περισσότερα από τα μεγαλεπήβολα κτίρια στην πόλη. Μάλιστα, η Bouygues construction έχει ανοίξει και ειδικό παράρτημα στο Τουρκμενιστάν. Πως όμως ο κ. Bouygues κατάφερε να έχει τέτοια πρόσβαση στους ηγέτες του Τουρκμενιστάν; Δεν ξέρω. Φήμες που κάπου διάβασα, λένε ότι όταν ο (πρώην) Πρόεδρος είχε πάει στο Παρίσι κάποια στιγμή τη δεκαετία του 90 για μια σύνοδο της UNESCO, ο κ. Bouygues είχε καταφέρει να έχει μια μικρή επαφή με το επιτελείο του, κανόνισε μια συνέντευξη του Προέδρου στο TF1. Το TF1, βέβαια, ως θυγατρική του ομίλου Bouygues, λειτούργησε για λογαριασμό του ιδιοκτήτη του. Οι δημοσιογράφοι πήγαν στο στούντιο και παρίσταναν ότι έπαιρναν συνέντευξη «για επίδειξη του πως το TF1 μπορεί να αναμορφώσει την τηλεόραση του Τουρκμενιστάν». Ήταν λέει τόσο συγκλονιστικές οι αρλούμπες που εκτόξευε ο Πρόεδρος, όμως, που τελικά τη μετέδωσαν. Κι ο Πρόεδρος ήταν τρισευτυχισμένος που απέκτησε τέτοιο βήμα, τόσο που άρχισε να δίνει με το κιλό τα δημόσια έργα του στο Bouygues…. https://www.acrimed.org/TF1-Bouygues-au-service-du-dictateur-du-Turkmenistan



Πήγαμε πρώτα στον τάφο του Προέδρου, που βρίσκεται σε ένα μικρό κτίριο δίπλα στο τζαμί. Η φωτογραφία φυσικά δεν επιτρέπεται, ούτε στο εσωτερικό ούτε καν εκεί κοντά, απλά αν έχετε πάει στον τάφο του Ναπολέοντα στο Παρίσι, θα νιώσετε ότι βρίσκεστε σε πολύ γνώριμο μέρος…





Πίσω στο κυρίως τζαμί. Αν αναρωτιέστε γιατί δεν έχει ποτέ κόσμο, είναι επειδή οι Ιμάμηδες το έχουν αποκηρύξει. Μπορεί να χωράει 10.000, αλλά δεν πηγαίνουν ούτε 10. Βλέπετε, ανακατεύει παντού το Κοράνι με τη Ruhnama, κι αυτό δεν τους κάθετε καλά. Έχει, π.χ., στίχους και από τα δυο στις διακοσμήσεις του, τόσο στο εσωτερικό όσο και στους Μιναρέδες. Πάνω από την είσοδο, στο εσωτερικό γράφει «η Ruhnama είναι άγιο βιβλίο και το Κοράνι είναι ο λόγος του Αλλάχ».

 

[taver]

Κεφάλαιο 42: Ένα τζαμί ακόμα…

Δεν είχαμε πάθει τζαμίτιδα ακόμα, οπότε ξεκινήσαμε για ένα ακόμα τζαμί. Πρώτα όμως περάσαμε από το κέντρο της πόλης, όπου είδαμε και το σιδηροδρομικό σταθμό.





Αν σας θυμίζει κάτι.. όχι κάνετε λάθος, δε διακτινιστήκαμε στην Κωνσταντινούπολη. Απλά το τζαμί Ertuğrul Gazi είναι ακριβές αντίγραφο από το Μπλε τζαμί της Πόλης (σε κλιμακα). Ο Ertuğrul Gazi ήταν ο πατέρας του Osman, του ιδρυτή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το τζαμί κτίστηκε με τη βοήθεια της Τουρκίας.

Όμως η βοήθεια της Τουρκίας έχει κι άλλη διάσταση. Κανένα τζαμί στο Τουρκμενιστάν δε διαθέτει συνδεδεμένα ισλαμικά σχολεία (Μεδρεσέδες). Η εκπαίδευση στη χώρα είναι αυστηρά κοσμική. Όποιος θέλει να κάνει θρησκευτικές σπουδές για να γίνει ιμάμης, πρέπει να σπουδάσει στο εξωτερικό, και η Τουρκία παρέχει τη διευκόλυνση στο Τουρκμενιστάν να εκπαιδεύσει τους ιμάμηδές του…






















Η ώρα είχε περάσει, οπότε ζητήσαμε από το Nazar να μας αφήσει σε ένα κοντινό εστιατόριο και να πάει σπίτι του, για να ξεκουραστεί και να μπορεί να μας πάει στο αεροδρόμιο μέσα στη νύχτα, για να προλάβουμε την πτήση της επιστροφής μας στην Ευρώπη.

Το εστιατόριο Merdem στεγάζεται σε ένα μοντέρνο τσιμεντένιο κτίριο, αλλά διαθέτει κι ένα κήπο με Γιούρτες στον οποίο μπορείς να δειπνήσεις αντί για το άχρωμο εσωτερικό. Επιλέξαμε να καθίσουμε εκεί, σε μια γιούρτα. Το φαγητό πάντως ήταν μέτριο - ειδικά εκείνο το plov, δύσκολα τρωγώταν.





Φεύγοντας, κι όσο περιμέναμε το ταξί που μας κάλεσε το εστιατόριο, εμφανίστηκε κι ένα γαμήλιο όχημα, μάλλον κάποια δεξιωση υπήρχε στον εσωτερικό χώρο αλλά δεν την πήραμε χαμπάρι…

 

[taver]

Κεφάλαιο 43: Επιστροφή

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Μετά από λίγες ώρες ύπνου, 12:30 τη νύχτα, αναχωρήσαμε με το Ναζάρ και πάλι για το αεροδρόμιο. Τον αποχαιρετήσαμε και κάναμε check-in, και περάσαμε τον Έλεγχο. Ταξίδευα business class, οπότε αφού ξοδέψαμε τα τελευταία Manat σε σουβενίρ, αναζήτησα το lounge. Το βρήκα, αλλά δεν είχε ούτε άνθρωπο στην είσοδο, ούτε κάτι παραπάνω από απλά καθίσματα για όλο τον κόσμο….



Η πτήση ήταν μια ακόμα πτήση business class, αλλά έμοιαζε με πτήση economy.

ASB-IST TK323 5/5/2019 02:55 - 05:10 Β737 TC-JVA Seat: 03Ε Business

Χωρίς lounge, χωρίς priority boarding, χωρίς priority tag στη βαλίτσα, οι handling agents της Turkmenistan Airlines στο έδαφος αδιαφορούσαν ακόμα κι αν ήσουν ο top πελάτης της εταιρίας την οποία εξυπηρετούσαν. Όχι ότι ξέρανε να κάνουν σωστά τη δουλειά τους - ο συνεπιβάτης μου ζήτησε να συνεχίσει η βαλίτσα του ως το Λονδίνο με την επόμενη πτήση (είχε βγάλει χωριστά εισιτήρια Λονδίνο - Κωνσταντινούπολη - Λονδίνο και Κων/νούπολη - Ashgabat - Κων/νούπολη). Η "ηλίθια" αεροσυνοδός του είπε ευχαρίστως, του ζήτησε το PNR, και έστειλε τη βαλίτσα, μετά την Κωνσταντινούπολη, σε μια πτήση Λονδίνο (Gatwick) - Κων/νούπολη αντί για το ορθό Κων/νούπολη - Λονδίνο (Heathrow) - στην πρώτη πτήση της κράτησής του, δηλαδή. Μας έβαλε σε ταλαιπωρία να εντοπίσουμε και να παραλάβουμε τη βαλίτσα στην Κωνσταντινούπολη.

To αεροπλάνο ήταν καινούργιο, αλλά τύπου κοντινών αποστάσεων, με ένα διάδρομο και το κάθισμα της Business Class να είναι απλώς λίγο πιο ευρύχωρο από αυτό της economy - ούτε καν κρεβάτι δε γινόταν. Το φαγητό, πάλι, εξαιρετικό (μετάφραση: δε θυμάμαι τίποτα αρνητικό ).

Η πτήση για Αθήνα, πάλι, το βράδυ της ίδιας μέρας (καθώς φροντίσαμε να υπάρχει και χρόνος για «βόλτες» στην Κωνσταντινούπολη), έγινε με μεγάλο Β777, όπου δεν πρόλαβα καν να παίξω με το κάθισμα/κρεβάτι, μόνο ανάμεσα στην απογείωση και το service είχα τη δυνατότητα. Πολλές θέσεις στη business ήταν upgrades σε επιβάτες οικονομικής θέσης - οι πίσω μου ταξίδευαν πρώτη φορά business class και το ζούσαν...

IST-ATH TK1843 5/5/2019 19:10 - 20:45 B777 TC-LJK Seat: 03J Business

Τελικό συνολικό κόστος του ταξιδιού, μαζί και με τρεις μέρες στην Κωνσταντινούπολη: €1995.07, συν 75.000 μίλια Miles & Bonus.

Κλείνοντας, μια Δευτέρα του Αυγούστου, εκεί που ετοιμαζόμουνα για παραλία, άνοιξα το YouTube, και έπεσα πάνω σ’ αυτό:

Δε μπορώ όμως να κλείσω ακριβώς έτσι. Γιατί η πραγματικότητα είναι πιο κοντά σ’ αυτό: