Βολιβία Χιλή Στη γη των μεγάλων ηφαιστείων

[taver]

Κεφάλαιο 7: Ο δρόμος για τη Βολιβία

Η επόμενη μέρα, Δευτέρα 27/11/2017, ήταν η μέρα αναχώρησης για τη Βολιβία. Στη συμφωνημένη ώρα ένα βανάκι σταμάτησε έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου, κι εγώ επιβιβάστηκα σ’ αυτό. Είχα φροντίσει να πάρω μόνο τα απαραίτητα, σε ένα μεγάλο daypack, ενώ φόραγα τα πιο βαριά από τα ρούχα που πήρα καθώς αφενός δε θα χώραγαν αλλιώς, αφετέρου οι πρωινές θερμοκρασίες αναμένονταν χαμηλότατες. Η μεγάλη μου βαλίτσα έμεινε στη ρεσεψιόν, καθώς μετά την επιστροφή μου από τη Βολιβία θα έμενα και πάλι στο ίδιο ξενοδοχείο. Έτσι ξεκίνησα με ένα daypack και δυο συσκευασίες νερού των 6 λίτρων έκαστη. Ναι, πίνω πάρα πολύ νερό.

Μπήκα στο βαν, και κάναμε και το γύρω της πόλης από hostal σε hostal μέχρι να μαζευτούμε όλοι. Καθένας που ανέβαινε στο βανάκι, συμπλήρωνε σε ένα χαρτί το όνομα και την εθνικότητά του, κι έτσι δόθηκε η ευκαιρία για την πρώτη γνωριμία με το γκρουπ, με τους οποίους θα είμαστε μαζί όλες τις επόμενες μέρες. Μαζί μας είχαμε το Hannes, ένα παλικάρι 22 χρονών από τη Στουτγάρδη της Γερμανίας, που κάθε καλοκαίρι εδώ και αρκετά χρόνια κάνει διακοπές στη Χαλκιδική με τους δικούς του κι έχει φίλους στη χώρα μας. Τους τελευταίους μήνες έκανε backpacking στη νότια Αμερική, μαθαίνοντας Ισπανικά στο Cuzco, καθ’ οδόν προς το οποίο θα συνέχιζε και μετά το τουρ, καθώς μετά το Uyuni, τον τελευταίο ουσιαστικά σταθμό μας, δε θα επέστρεφε πίσω στη Χιλή αλλά θα συνέχιζε οδικώς πίσω στο Περού. Μαζί του, η κοπέλα του η Αline, 19 ετών, που ήρθε και τον βρήκε στο Cuzco και συνέχισαν μετά μαζί ως εδώ, και μετά το Uyuni θα συνέχιζε προς Αργεντινή πριν επιστρέψει στη Γερμανία για να αρχίσει τις σπουδές της. Και οι δυό τους ήταν εξαιρετικά ώριμοι για την ηλικία τους. Η Kelsei, μια Νεοζηλανδή είκοσι-κάτι χρονών, ταξίδευε μόνη της στη Νότια Αμερική επί τρείς μήνες, και σε δυο μήνες από το ταξίδι θα πήγαινε στο Λονδίνο για να αρχίσει μια νέα δουλειά εκεί. Κι αυτή θα σταμάταγε το τουρ στο Uyuni. Ο Pedro, η Joana και η αδερφή της η Ana-Isabel.είχαν έρθει από την Πορτογαλία, και στα 40 τους είχαν πάρει άδεια για τρεις εβδομάδες για να πάνε σε επιλεγμένους σταθμούς σε Χιλή, Βολιβία και Περού. Και οι τρεις μιλάγανε εξαιρετικά καλά Αγγλικά, και είχαν ενδιαφέρον στη συζήτηση καθώς είναι στελέχη επιχειρήσεων με σχετικώς υψηλές θέσεις. Η Daniela και η Flavia, πάλι, δυο Βραζιλιάνες από το Ρίο, είναι επιστήμονες, θαλάσσια βιολόγος και ωκεανογράφος, στα τριάντα και κάτι, και απασχολούνται σε σχέση με την αδειοδότηση πλατφορμών άντλησης πετρελαίου. Τα Αγγλικά τους ήταν καλά, αλλά όμως δεν τα χρησιμοποιούσαν παρά μόνο όταν ήταν απαραίτητο, όπως π.χ. όταν τους ρωτάγανε κάτι. Τέλος, Η Ana-Claudia και η Leila ήταν επίσης Βραζιλιάνες, τριάντα-κάτι, από τη νότια επαρχία της Santa Catarina. Η Ana-Claudia είναι δικηγόρος, με δικό της γραφείο και καλά Αγγλικά, ενώ η Leila… δεν έχω ιδέα, καθώς δε μιλούσε ούτε λέξη Αγγλικά, άλλα κάποια σχέση έχει με ένα εργοστάσιο της BMW στην περιοχή της.

Σύνολο 11 άτομα λοιπόν, ξεκινήσαμε και… σταματήσαμε, λίγα τετράγωνα πιο πέρα μέσα στο San Pedro de Atacama. «Κατεβείτε», μας είπε ο οδηγός, «πάμε να περάσετε τα σύνορα». Το Χιλιανό συνοριακό φυλάκιο στα σύνορα δε λειτουργεί, και ο συνοριακός έλεγχος γίνεται εδώ, στο κέντρο του San Pedro, μια ώρα δρόμο από τα σύνορα. Μπήκαμε στην ουρά, παραδώσαμε τα διαβατήριά μας με τα συνοδευτικά χαρτάκια, πήραμε σφραγίδα εξόδου από τη χώρα, περάσαμε από τελωνειακό έλεγχο τα backpacks, και επιστρέψαμε στο βανάκι. Για τις τρεις επόμενες μέρες, δεν θα είχαμε ξανά internet (καθώς ακόμα και να είχαμε βολιβιανές κάρτες SIM ή λεφτά για roaming, δε θα υπήρχε κάλυψη δικτύων κινητής εκεί που θα κινηθούμε), και δεν επρόκειτο να ξαναδούμε και δέντρο, καθώς θα βρισκόμασταν σε υψόμετρα πάνω από αυτά στα οποία φυτρώνουν.

H διαδρομή της ημέρας θα ήταν αυτή:

Για την επόμενη μία ώρα, ο δρόμος ανεβαίνει σταδιακά από τα 2.500 μέτρα υψόμετρο στα 4.000, και μας προσφέρει την ευκαιρία για πανοραμικές φωτογραφίες με το ηφαίστειο Licancabur και το ερημικό τοπίο τριγύρω του.







Το συνοριακό πέρασμα στο Hito Cajon είναι στα 4000 μέτρα υψόμετρο, δεν έχει ρεύμα ή internet, και σα να μην ήταν αρκετά όλα αυτά, είναι και σουρεαλιστικό. Βλέπετε, η διαφορά στο επίπεδο ανάπτυξης των δυο χωρών, όπως μετριέται από το (μη οικονομικό) δείκτη Human Development Index, είναι από τις μεγαλύτερες στον κόσμο για χώρες που συνορεύουν μεταξύ τους. Κι αυτό φαίνεται. Από την πλευρά της Χιλής, π.χ., ο δρόμος που φτάνει στον (κλειστό σήμερα) συνοριακό σταθμό είναι ασφαλτοστρωμένος, με διαχωριστικές λωρίδες, κλπ. Από τη Βολιβιανή πλευρά… δεν υπάρχει καν δρόμος, υπάρχουν απλώς ίχνη από προηγούμενα τζιπ που ακολουθούν και τα επόμενα. Μόνο 4x4 οχήματα κινούνται εκεί πρακτικά. Ο Χιλιανός σταθμός είναι ένα σύγχρονο δημόσιο κτήριο με όλα τα facilities, ο Βολιβιανός είναι… αυτό:



Παρκάραμε δίπλα σε ένα παράπηγμα, και περιμέναμε να ανοίξει ο συνοριακός σταθμός της Βολιβίας, αλλά και να έρθουν εδώ τα τζιπ που θα μας μεταφέρουν στο υπόλοιπο ταξίδι (τα οποία φέρνουν κάποιους προηγούμενους επιβάτες εδώ, που θα συνεχίσουν με το βαν για το San Pedro de Atacama). Όσο περιμέναμε, μας προσφέρανε πρωϊνό, ενώ είχαμε και την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε και τις δημόσιες τουαλέτες, δηλαδή την πίσω πλευρά του τοίχου. Στο τέλος ο σταθμός άνοιξε, και περάσαμε κανονικά και νόμιμα στη Βολιβία (όχι δηλαδή ότι θα μας εμπόδιζε κανείς να περάσουμε παράνομα…).



Χωριστήκαμε σε δυο τζίπ, με τα οποία θα κάναμε το υπόλοιπο ταξίδι. Στο δικό μου τζιπ είμασταν εγώ, η Kelsei από τη Νέα Ζηλανδία, ο Hannes και η Aline από τη Γερμανία, και η Daniela και η Flavia από το Ρίο. Οι άλλοι 5 πήγαν στο άλλο. Στο δικό μου τζιπ, ήμουν ο τυχερός που θα έκανε όλο το ταξίδι από τη θέση του συνοδηγού. Οι άλλοι 5 μοιράστηκαν σε δυο σειρές, οι 2 Βραζιλιάνες στη γαλαρία, και οι 3 νεότεροι στη μεσαία σειρά. Οδηγός μας θα είναι ο Marco, ένας νεαρός με χαρακτηριστικά Quechua και βαμμένες ξανθές ανταύγειες στο μαλλί, που του γυάλισαν οι Βραζιλιάνες και είχαμε αρκετές πεσιματικές σε όλη τη διαδρομή. Είναι και νέος στο επάγγελμα, το τουρ αυτό το κάνει δυο μήνες τώρα, τέσσερις φορές το μήνα.

Φορτώσαμε τα πράγματα στην οροφή του τζίπ. Εκεί, μαζί με τα πράγματά μας ήταν μερικά ντεπόζιτα με βενζίνη, καθώς και μια φιάλη οξυγόνου για την περίπτωση που κάποιος επιβάτης είχε πρόβλημα με το υψόμετρο. Τα πράγματά μας σφραγίστηκαν μέσα σε υδατοστεγή πανιά, και θα τα παραλαμβάναμε και πάλι στο πρώτο hostel. H οδηγία ότι πρέπει να κρατήσουμε μαζί μας κάτω ότι θα χρειαστούμε μέχρι το πρώτο κατάλυμα, κι εγώ δεν ήξερα τι μπορεί να χρειαστώ και τι όχι, με οδήγησε να κρατήσω κάτω το daypack μου και να ανεβάσω μόνο τα νερά, πράγμα που το πλήρωσα με στριμωξίδι στη θέση μου όλη τη μέρα, ιδιαίτερα όσο ο ήλιος ανέβαινε και τα βαριά ρούχα βγαίνανε…

Ξεκινήσαμε, και η πρώτη στάση μετά τα σύνορα ήταν στο ταμείο. Για να κυκλοφορεί κάποιος εδώ στο εθνικό πάρκο «Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Avaroa» χρειάζεται ένα εισιτήριο, που κοστίζει 150 bolivianos, δηλαδή 25 ευρώ περίπου, και διαρκεί για όλες τις μέρες που θα μείνουμε εδώ. Για να το εκδώσουμε, χρειάστηκε να σημειώσουμε για μια ακόμα φορά σε ένα χαρτί όλα τα στοιχεία μας. Μην πάτε Λατινική Αμερική χωρίς στυλό και χωρίς να θυμάστε απ’ έξω τον αριθμό διαβατηρίου σας, τόσο πολλές φορές το χρειαστήκαμε…. Συμπληρώσαμε και ηλικίες, και κάπου εκεί ανακάλυψα ότι τα Γερμανάκια δίπλα μου έχουν άθροισμα ηλικιών μικρότερο από τη δική μου. Τέλος σφραγίστηκαν τα εισιτήρια μας με το όνομά μας πάνω, και φυσικά πληρώσαμε.











Το πρώτο αξιοθέατο του ταξιδιού γι’ αυτή τη μέρα ήταν δυο αλατολίμνες, σχετικά κοντά μεταξύ τους, που βρίσκονται στη σκιά του ηφαιστείου Licancabur:



Η πρώτη από τις δυο είναι η Laguna Bianca, μια αλατολίμνη με αρκετά «λευκό» χρώμα. Ο οδηγός μας άφησε σε μια μεριά και μας περίμενε απέναντι, για να την περπατήσουμε. Το όμορφο τοπίο συμπληρώθηκε κι από ένα ιδιαίτερο ουράνιο τόξο.







































Ακολούθησε η δεύτερη λίμνη, λίγο παραπέρα, η οποία ονομάζεται laguna verde λόγω του ιδιαίτερου πράσινου χρώματός της. Εδώ δυστυχώς δεν επιτρέπεται να πλησιάσεις κοντά στο νερό, οπότε αρκεστήκαμε να τη δούμε από ένα παρατηρητήριο. Παρά την ονομασία της, το χρώμα δεν είναι σταθερό, αλλά αλλάζει ανάλογα με τους καιρικούς παράγοντες (άνεμοι, ηλιοφάνεια κλπ.). Όταν φεύγαμε, για παράδειγμα, ήταν αρκετά πιο πράσινη από όταν πλησιάσαμε.

 

[isabelle]

Τι καινουργια κόλπα είναι πάλι τούτα; Άκου δεν επιτρέπεται να πλησιάσεις το νερό στην Laguna Verde! Το 2010 πάντως τέτοιες απαγορεύσεις δεν υπήρχανε.

Υ.Γ. Πειράζει που μ' αρέσει ο βολιβιάνικος συνοριακός σταθμός και (κυρίως) η έλλειψη δρόμων;

 

[hydronetta]

Τι καινουργια κόλπα είναι πάλι τούτα; Άκου δεν επιτρέπεται να πλησιάσεις το νερό στην Laguna Verde! Το 2010 πάντως τέτοιες απαγορεύσεις δεν υπήρχανε.

Υ.Γ. Πειράζει που μ' αρέσει ο βολιβιάνικος συνοριακός σταθμός και (κυρίως) η έλλειψη δρόμων;

Πάντως να ξέρεις εγώ την άλλη φορά θα έρθω με κινητό σαν του taver

 

[isabelle]

Πάντως να ξέρεις εγώ την άλλη φορά θα έρθω με κινητό σαν του taver

Και γιατί δηλαδή μας το λες; Για να μας φοβερίσεις; Χαρά μου! Πάνω που ανησυχούσα ότι θα μου'ρθεις με καμιά 600άρα κουμούτσα, γλίτωσα!

 

[Pel]

Σαν να μου έφταναν οι ιδέες που έχω για ανεκπλήρωτους προορισμούς... Τώρα προστίθενται κι άλλοι...

 

[taver]

Τι καινουργια κόλπα είναι πάλι τούτα; Άκου δεν επιτρέπεται να πλησιάσεις το νερό στην Laguna Verde! Το 2010 πάντως τέτοιες απαγορεύσεις δεν υπήρχανε.

Υ.Γ. Πειράζει που μ' αρέσει ο βολιβιάνικος συνοριακός σταθμός και (κυρίως) η έλλειψη δρόμων;

Το "δεν επιτρέπεται" είναι σχετική έννοια, για τη Βολιβία μιλάμε. Δεν επιτρέπεται μεν, είδα κόσμο κοντά στο νερό που δεν τους έλεγε κανείς τίποτα, δε. Πάντως, καθώς τυπικά απαγορεύεται, είπαμε να πειθαρχήσουμε....

 

[taver]

Κεφάλαιο 8: Η γη που κοχλάζει

Πήραμε δρόμο (τρόπος του λέγειν) για τον επόμενο προορισμό μας. Ένα σημείο που ονομάζεται έρημος του Νταλί, από το συνδυασμό πολύχρωμων ηφαιστειακών πετρωμάτων στη μια πλευρά, και ενός «Δάσους» από πέτρες στη μέση μιας πλαγιάς, από την άλλη, που μοιάζουν σαν έτοιμες να κυλήσουν προς χαμηλότερα επίπεδα. Κανονικά φτάνει και αυτοκίνητο εκεί, αλλά ο «δρόμος» ήταν κλειστός για κάποιο λόγο που μου διαφεύγει. Η ώρα είχε περάσει κι ο ήλιος είχε ανέβει σχεδόν κάθετα πάνω από τα κεφάλια μας, οπότε δεν είχαμε σκιές, αλλά επίσης είχε ζεστάνει αρκετά, και τα πολλά χοντρά ρούχα είχαν αρχίσει να φεύγουν – πλέον κάποιοι είμασταν με t-shirt.

























Όλη η περιοχή εδώ είναι ιδιαίτερη, δείτε την από ψηλά:



Αλλά και το συγκεκριμένο σημείο είναι ενδιαφέρον:



Η επόμενη στάση μας, μετά από τόσο κρύο που φάγαμε στη διαδρομή, ήταν για… μπάνιο. Οι θερμές πηγές Polques βρίσκονται στην άκρη μιας ακόμα λίμνης αλατιού, της Chalviri. Σε αντίθεση με τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος που για το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου πέφτει κάτω από το 0 τη νύκτα, οι πηγές αναβλύζουν σε σταθερή θερμοκρασία 29.4 βαθμών, και φυσικά το ζεστό νερό προσφέρεται για μπάνιο, και θεωρείται πως έχει και θεραπευτικές ιδιότητες για τους ρευματισμούς και όχι μόνο. Η είσοδος για τις «πισίνες» περιλαμβάνεται στο εισιτήριο μιας… δημόσιας τουαλέτας, και κοστίζει 6 Βολιβιανά (μαζί με τη χρήση της τουαλέτας). Έριξα τη βουτιά μου, στέγνωσα, άλλαξα, και ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε και πάλι. Χρόνος για πολλές φωτογραφίες και εξερεύνηση δεν έμεινε, αλλά ευτυχώς περάσαμε πάλι από δω στην επιστροφή.















Η επόμενη στάση είναι λίγο μακριά, μια απόσταση που μας δίνει τη δυνατότητα να ανέβουμε κάπως σταδιακά από τα 4000 μέτρα υψόμετρο στα 4910 στα οποία βρίσκεται. Είχαμε μια μικρή απώλεια εδώ, μια από τις πορτογαλίδες στο άλλο τζιπ δεν άντεξε το υψόμετρο και άρχισε να ζαλίζεται, να κάνει εμετούς κλπ., αλλά με λίγο οξυγόνο και τη φροντίδα έγινε γρήγορα καλά. Στο μεταξύ, εμείς φτάσαμε στο αξιοθέατο και το είδαμε. Πρόκειται για κάτι που οι ντόπιοι το λένε «geyser» αλλά δεν είναι. Έχουμε να κάνουμε με ηφαίστεια λάσπης, απ’ αυτά που δεν κατάφερα να δω στο Αζερμπαϊτζάν, ένα κρατήρα που βγάζει καπνούς, και μπόλικη, έντονη, μυρωδιά από θειάφι (σας προειδοποίησα!).

Από ψηλά, η εικόνα εδώ είναι αυτή:

 

[taver]

Κεφάλαιο 9: Laguna Colorada

Συνεχίσαμε την πορεία μας προς τη Laguna Colorada, όπου βρίσκεται και το hostel στο οποίο θα περάσουμε το πρώτο βράδυ στη Βολιβία, στα 4400 μέτρα υψόμετρο. Εδώ, η θερμοκρασία τη νύκτα πέφτει πολύ χαμηλά - ως και -20 το χειμώνα, και η διανυκτέρευση ήταν από την αρχή γνωστό ότι θα είναι δύσκολη, πόσο μάλλον όταν ο ύπνος στα 4400 μέτρα υψόμετρο είναι από μόνος του δύσκολος λόγω ακριβώς του υψομέτρου. Μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάσαμε, και συναντήσαμε και το άλλο τζιπ. Πήραμε το δωμάτιό μας - και λέω "το", γιατί όλοι οι επιβάτες του τζιπ θα μοιραζόμασταν ένα δωμάτιο με έξι μονά κρεββάτια. Σε κάθε κρεββάτι ήταν στρωμένες 4 κουβέρτες, ενώ το κατάλυμα προσέφερε και sleeping bags προς ενοικίαση που γενικά δεν τα προτιμήσαμε - μόνο οι 2 βραζιλιάνες πήρανε. Το χειμώνα φαντάζομαι θα είναι άκρως απαραίτητα. Ρεύμα δεν υπήρχε, θα είχαν για λίγες ώρες το απόγευμα, και τότε θα υπήρχε και διαθέσιμο WiFi (προς 15 βολιβιανά για μία ώρα) και ζεστό νερό για ντους (20 βολιβιανά). Οι τουαλέτες πάλι ήταν στην άλλη άκρη του καταλύματος, το οποίο έχει τσιμεντένιο πάτωμα (στους μείον τόσους τη νύκτα, ήταν ένας μικρός άθλος να τις επισκεφθείς…). To φαγητό μας, πάλι, θα το ετοίμαζε ο οδηγός μας ο Marco, με προμήθειες που κουβαλάγαμε στο τζιπ, με τη βοήθεια του προσωπικού του hostel.

















Ο οικισμός από ψηλά είναι αυτός. Το hostel μας είναι αυτό που είναι μόνο του, κάτω κάτω στη φωτογραφία:



Η Laguna Colorada από ψηλά είναι αυτή – βρισκόμαστε στη νότια πλευρά της.



Αφήσαμε τα πράγματα, φάγαμε μεσημεριανό, ήπιαμε καφέ, και κατευθυνθήκαμε και πάλι στα τζιπ, με σκοπό να δούμε την πανέμορφη Laguna Colorada. Η λίμνη ήταν και τεράστια και μαγευτική, και παρότι το κόκκινο χρώμα στο νερό κυριαρχούσε, είχε μια πανδαισία χρωμάτων. Ένα σωρό φλαμίνγκο, και από τους τρείς τύπους που ζουν εδώ στην περιοχή ήταν εδώ και απολάμβαναν… το γεύμα τους από τους κόκκινους μικροοργανισμούς που δίνουν το χαρακτηριστικό χρώμα στη λίμνη. Το κόκκινο νερό, εναλλασσόταν με βράχους ορυκτού Βόρακα, που έχει λευκό χρώμα και δίνει μια εναλλαγή στην εικόνα. Όμως είχαμε και αρκετό πράσινο, το οποίο αποτελούσε τροφή για ένα κοπάδι λάμα που έβοσκε λίγο παραπέρα.

Στη λίμνη υπάρχει κάπου μια μικρή χερσόνησσος, που χρησιμεύει για παρατηρητήριο των επισκεπτών. Έχει κτιστεί κι ένα μικρό "περίπτερο", που χρησιμοποιείται πλέον μόνο ως τέσσερις τοίχοι που οριοθετούν μια αυτοσχέδια τουαλέτα. Διόρθωση, ένας τοίχος, στρογγυλό είναι. Παρκάραμε τα τζιπ εκεί δίπλα. "Έχετε μια ώρα πάνω κάτω" μας είπε ο οδηγός μας, κι εμείς ξεχυθήκαμε...



































































Κάποια στιγμή σηκώθηκε κι ένας ανεμοστρόβιλος, που εξαφανίστηκε μετά από λίγο τόσο εύκολα όσο ήρθε.









Εν τω μεταξύ κι εδώ είχαμε απρόοπτα. Τα Γερμανάκια είχαν εκστασιαστεί και έβγαζαν φωτογραφίες σωρηδόν, τη μια μετά την άλλη. Ώσπου κάποια στιγμή, στην προσπάθεια για άλλη μια σέλφι ή κάτι τέτοιο, η Aline πάτησε σε ένα κομμάτι χώμα που δεν ήταν σταθερό, και βρέθηκε μέσα στο νερό μέχρι το γόνατο. Την τράβηξαν οι υπόλοιποι, ωστόσο το παπούτσι της έμεινε στον πάτο, και χρειάστηκε ειδική επιχείρηση για να ανασυρθεί κι αυτό… Ευτυχώς ο Hannes είχε κάτι σαγιονάρες μαζί του και βρέθηκε κάτι να φορέσει….

Να σημειώσω εδώ ένα μοτίβο που παρατήρησα να επαναλαμβάνεται σε όλη την περιοχή εδώ στη Βολιβία: Όταν θέλουν να δώσουν πληροφορίες, ιστορικά στοιχεία, κλπ., οι σχετικές πινακίδες είναι στα Ισπανικά και μόνο. Όταν όμως θέλουν να «την πουν» στους τουρίστες ή να κυνηγήσουν το πορτοφόλι τους, του στυλ «Μην παρκάρετε εδώ», «Μην πετάτε σκουπίδια», «Εδώ Κατάστημα», «Εδώ μπαράκι», οι επιγραφές αυτόματα γίνονται δίγλωσσες ή και στα Αγγλικά μόνο. Και όλο αυτό πάει παρέα με ένα μόνιμο παράπονο που βγαίνει από τους ντόπιους: «Αυτοί οι τουρίστες, μόνο για φωτογραφίες ενδιαφέρονται, δεν τους νοιάζει για μας».





Μετά τη λίμνη, επιστρέψαμε στο hostel, όπου σερβιρίστηκε το βραδινό.



Χρόνο είχαμε αρκετό μετά που έπεσε το φως, οπότε είχαμε και ευκαιρίες για συζητήσεις. Αρκετές συζητήσεις. Και γνωρίσαμε και ανθρώπους από ένα άλλο γκρουπ που έκαναν το ίδιο τουρ με μας αλλά με αντίθετη φορά. Ο Λι είναι Κινέζος, αντικαθεστωτικός, γύρω στα 65, με βάση το Πεκίνο, με εξαιρετικά Αγγλικά. Ταξίδευε μόνος του για να γυρίσει τον κόσμο, είχε πάει σε 90 χώρες ήδη και θα συνέχιζε κι άλλο. Είναι και καλός συνομιλητής. Με κάθε τρόπο, είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει το στερεότυπο που έχουμε στο μυαλό μας για τους Κινέζους τουρίστες. Και ο Carlos είναι ανατολικογερμανός, κοινωνικός επιστήμονας και πρώην δημόσιος υπάλληλος που στα 60του πήρε πρόωρη σύνταξη όταν οι γιατροί του είπαν ότι σε μερικά χρόνια θα καθηλωθεί σε αναπηρικό αμαξίδιο, και αποφάσισε μέχρι τότε να δει όσο μεγαλύτερο μέρος από τον κόσμο μπορεί.

Πριν πάμε για ύπνο, η νύκτα καλούσε για μια βόλτα στον εξωτερικό χώρο. Εδώ στα αφιλόξενα βουνά, δεν υπάρχουν ούτε πόλεις ούτε χωριά για να προκαλούν φωτορύπανση ενώ και για τους ελάχιστους κατοίκους το ηλεκτρικό ρεύμα από γεννήτριες είναι πολυτέλεια. Επιπλέον, το κλίμα είναι ξηρότατο και το υψόμετρο υψηλό, δυο παράγοντες που βοηθούν στην παρατήρηση του ουρανού. Και μ’ αυτά, ο νυκτερινός ουρανός ήταν εντυπωσιακός. Είχαμε σχεδόν γεμάτο φεγγάρι, αλλά ακόμα και σχεδόν γεμάτο είχε πάρα πολύ εντυπωσιακή φωτεινότητα. Δυστυχώς το δυνατό φως από το φεγγάρι κάλυπτε τον ουρανό και έτσι δε φαινόντουσαν και πολλά άλλα άστρα, αλλά ακόμα κι έτσι ο νυκτερινός ουρανός ήταν πολύ πιο γεμάτος απ’ ότι βλέπουμε στην Ελλάδα. Δε φαντάζομαι να περιμένετε αστροφωτογραφίες, με ένα κινητό τηλέφωνο ήμουν…

 

[Markakis Nikos]

Canon eos 5 d mark II κει ξερό ψωμί. Είμεθα παραδοσιακοί τύποι εμείς. Μην κοιτάς κάτι καλοπερασάκηδες τεμπελχανάδες όπως ελόγου σου που ψάχνουν ευκαιρία για να ΜΗΝ κουβαλάνε εξοπλισμό.

Και βεβαίως σημειώνω ότι παραμένει αναπάντητο το μείζον ερώτημά μου. Πώς διάολο βρήκε ο @taver αεροπορικό Ρώμη-Σαντιάγκο-Ρώμη με 471,74 κι εσύ @hydronetta όχι; Ε;;; Πώς;;;; Αντί λοιπόν να σχολιάζεις ως φυγόπονο γουρούνι πώς θα γλιτώσεις από το βάρος της dslr να στρώσεις κάτω τον κ@λ@ σου και όταν έρθει η ώρα να βρεις ανάλογα φτηνά εισιτήρια. Α μα πια!

την ίδια εποχή, με λιγότερα χρήματα, με την ίδια εταιρεία Milano-Santiago-Milano, έκανα κι εγώ το ίδιο ταξίδι! Santiago, Valparaiso πρώτα 3 νύχτες και μετά Atacama 2 και μετά Patagonia 3. (αλησμόνητο) και ΝΑΙ τα αεροπορικά δεν τα βρίσκεις κάθε μερα...

 

[isabelle]

την ίδια εποχή, με λιγότερα χρήματα, με την ίδια εταιρεία Milano-Santiago-Milano, έκανα κι εγώ το ίδιο ταξίδι! Santiago, Valparaiso πρώτα 3 νύχτες και μετά Atacama 2 και μετά Patagonia 3. (αλησμόνητο) και ΝΑΙ τα αεροπορικά δεν τα βρίσκεις κάθε μερα...

Εύγε! Πολύ ευχάριστο που επωφελήθηκε της ευκαιρίας ένας ακόμη συμφορουμίτης!

υ.γ. Ωστόσο ομολογώ ότι με τους χρόνους λιγάκι ζαλίστηκα. Από την Ατακάμα στην Παταγονία μονάχα για τρεις μέρες; Πολύ κρίμα...

 

[taver]

Κεφάλαιο 10: Πέτρες στην Έρημο

Η Τρίτη 28/11/2017 ξημέρωσε… και μετά από ένα γρήγορο πρωϊνό, ήρθε και η ώρα της αναχώρησης. Όσο μαζεύαμε τα μαγιό μας από την απλώστρα (πρώτη φορά άπλωσα μαγιό σε θερμοκρασία κάτω από το μηδέν…), ο Marco εφοδίασε το αυτοκίνητο με καύσιμα με μια μέθοδο που σέβεται όλες τις σύγχρονες προδιαγραφές ασφαλείας και φόρτωσε τα μπαγκάζια μας (και το δικό μου backpack, πλέον!).









Ξεκινήσαμε, με μια μικρή πρώτη στάση σε ένα μαγαζάκι εδώ δίπλα για να αγοράσουμε νερά. Οι επιγραφές, φυσικά είναι στην τοπική διάλεκτο…



Πήραμε κι ένα πεσκέσι από την κυρία στο μαγαζί, και αφού περάσαμε και πάλι δίπλα από τη Laguna Colorada, με τον πρωϊνό ήλιο να μην αναδεικνύει καθόλου τα χρώματά της, το δώσαμε στον ελεγκτή των εισιτηρίων του εθνικού πάρκου, μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω, που ήταν στο πόστο του για να ελέγχει τα ίδια εισιτήρια που αγοράσαμε την προηγούμενη μέρα. Και μετά μπήκαμε στην έρημο Siloli, μέσω της οποίας συνεχίζεται η πορεία μας.















Η πρώτη στάση της ημέρας ήταν στο πολυφωτογραφημένο Arbol de la Piedra (δέντρο από Πέτρα), που κοσμεί τα τουριστικά φυλλάδια για την περιοχή. Είναι ένας βράχος που ξεχωρίζει από ένα ευρύτερο σύμπλεγμα βράχων μέσα στην έρημο Siloli, σε διάφορα περίεργα σχήματα. Είμασταν το πρώτο γκρουπ για τη μέρα αυτή, και είχαμε μπόλικες ευκαιρίες για φωτογραφίες. Με το δέντρο, με τα βράχια, πάνω στα βράχια, στο οδόμετρο…





















Κι εδώ οι πινακίδες είναι στο ίδιο μοτίβο – Αγγλικά μόνο για τις νουθεσίες στους κακούς τουρίστες.



Δεν ξέρω τι σηματοδοτούσε το οδόμετρο, πάντως κάποιο δρόμο όχι. Η εθνική οδός, ήταν οι ροδιές από τα προηγούμενα τζιπ, με πολλές λωρίδες κυκλοφορίας δεξιά κι αριστερά. Που έγιναν μόλις μία, όταν φτάσαμε σε ένα στενό φαράγγι/ποτάμι/νεροφάγωμα. Διακόψαμε την πυκνή κυκλοφορία σταματώντας συνεχώς για φωτογραφίες, μέχρι που τέλος πάντων φτάσαμε στην επόμενή μας προγραμματισμένη στάση.































Όπως και τα προηγούμενα μέρη, κι αυτό εδώ ήταν εντυπωσιακό από ψηλά…:

 

[taver]

Κεφάλαιο 11: Λίμνες και Φλαμίνγκο

Η διαδρομή μας τη μέρα αυτή ακολουθούσε περίπου την πορεία που φαίνεται στο χάρτη. Και λέω περίπου, γιατί το google maps ξέρει να ακολουθεί δρόμους αλλά όχι off-road, και οι διαδρομές μας ήταν εν γένει στη δεύτερη κατηγορία.

Μετά την έρημο, λοιπόν, καταλήξαμε σε μια περιοχή με πολλαπλές λίμνες στη σειρά. Από ψηλά, η περιοχή φαίνεται έτσι:



H λίμνη Honda είναι μια αλατολίμνη με φλαμίνγκο και περίεργο άσπρο χρώμα. Με το που σταματήσαμε δίπλα στη λίμνη, όλο χαρά ο Pedro, πέταξε τα βαριά ρούχα, και έτρεξε να βουτήξει στη λίμνη. Περπάταγε, περπάταγε, περπάταγε, αλλά πουθενά το νερό δεν του έφτασε πιο πάνω από το γόνατο (ούτε καν. Λίγο πάνω από τον αστράγαλο μόνο έφτασε). Είχε λέει την ίδια ισχυρή άνωση που έχει το νερό με μεγάλη περιεκτικότητα σε αλάτι, αλλά κι απ’ αυτό λίγα πράγματα μπόρεσε να καταλάβει. Το ότι τα φλαμίνγκο λίγο παραδίπλα έδειχναν να πατώνουν στο βυθό, έπρεπε να τον έχει προβληματίσει





























Κι αφού απολαύσαμε κι αυτή τη λίμνη, ώρα για την επόμενη. Η λίμνη Charkkota δεν ήταν στο πρόγραμμα για κανονική στάση, αλλά έγινε μια μίνι στάση για… τουαλέτα για τις κυρίες, σε ένα παράπηγμα εδώ δίπλα. Ωστόσο ήταν φωτογραφική ευκαιρία…











Η τρίτη λίμνη στη σειρά ήταν κι αυτή στην οποία θα διαθέταμε τον περισσότερο χρόνο, καθώς εκεί δίπλα θα σερβιριζόταν το μεσημεριανό μας, που ετοιμάζει ο Marco. Όσο ο Marco ετοίμαζε το φαγητό, εμείς βολτάραμε στη λίμνη. Ονομάζεται Laguna Hedionda και είναι λίγο πιο βαθιά από την προηγούμενη, και γι’ αυτό τα φλαμίνγκο είναι συγκεντρωμένα κοντά στις άκρες της. Είναι ευκαιρία για πιο κοντινές φωτογραφίες με τα πτηνά, αν και υπάρχει γραμμή πέρα από την οποία δεν επιτρέπεται να πλησιάσουμε γιατί τρομάζουν με την ανθρώπινη παρουσία.

























Φάγαμε το μεσημεριανό μας, το οποίο ήταν στοιχειώδες όταν από δίπλα κάποια τουρ πολυτελείας καταβρόχθιζαν χλιδάτα γεύματα, επισκεφθήκαμε και τις τουαλέτες του “Los Flamencos Eco Hotel” που ήταν δίπλα μας, το οποίο χρέωνε παρακαλώ 20 βολιβιανά για 15 λεπτά WiFi, και συνεχίσαμε για την επόμενη λίμνη.









Είναι αλήθεια ότι τη λίμνη Canapa, στην οποία πήγαμε αμέσως μετά, την είδαμε βιαστικά. Όχι τόσο επειδή είχαμε μπουχτίσει στις λίμνες, αλλά κυρίως γιατί ένα σύννεφο με επιθετικές διαθέσεις μας πλησίαζε. Η επερχόμενη βροχή δεν είναι φυσικά ότι καλύτερο για το «δρόμο», αλλά αν βρέχει και στο Salar de Uyuni εδώ πιο πέρα, και έχει αρκετό νερό για να κρατήσει μέχρι αύριο το πρωί, είναι η ευκαιρία για να δούμε εκεί το φαινόμενο του ατελείωτου αντικατοπτρισμού, με τα πάντα να φαίνονται σα να αιωρούνται μέσα στον ουρανό.