soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.755
- Likes
- 6.505
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Η γνωριμία με την πόλη.
Ο κόλπος της Ναχότκα ήταν πράγματι απάνεμος, αλλά και πολύ όμορφος με τα καταπράσινα γύρω του βουνά, τα οποία προς τα δυτικά άφηναν ένα πεδινό άνοιγμα, που ήταν η «πύλη» προς την αχανή Σιβηρία και την υπόλοιπη Σοβιετική Ένωση. Απ΄ αυτό το άνοιγμα περνούσε ο Υπερσιβηρικός που κατέληγε στη Ναχότκα τον τελευταίο σταθμό. Η πόλη είναι κτισμένη στο ένα μέρος του κόλπου, παράλληλα με τις ακτές. Δεν υπήρχε ομαλή πρόσβαση στη θάλασσα γιατί έφταναν στην παραλία απότομα. Μπορούσες όμως να απολαύσεις πανοραματικά όλο τον κόλπο από πολλά σημεία, ιδίως από τα παρκάκια της πόλης, αλλά και από την παραλιακή κεντρική οδική αρτηρία, υπερυψωμένη όπως ήταν πάνω από την ακτή αποτελώντας το μπαλκόνι της πόλης με μοναδική θέα. Μόνο η περιοχή του λιμανιού ήταν στο επίπεδο της θάλασσας, κι ένας ανηφορικός δρόμος σε έβγαζε στην πόλη μετά από περπάτημα ολίγων λεπτών.
Μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα δεν υπήρχε κατοικημένη περιοχή στον κόλπο. Το 1907 κτίστηκε ένα ψαροχώρι, και γύρω στο 1930 φτιάχτηκε λιμάνι κι άρχισε να δημιουργείται πόλη. Από το 1950 και μετά, η Ναχότκα άρχισε να αναπτύσσεται. Ο τερματισμός του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου έφερε την ανοικοδόμηση, την ανάπτυξη και την άνθηση του παγκόσμιου εμπορίου. Το 1960 κλείνει το Βλαδιβοστόκ για τα εμπορικά πλοία όλων των πολιτικά «Δυτικών» χωρών, και λειτουργεί κυρίως ως ναύσταθμος για τον Σοβιετικό στόλου του Ειρηνικού. Έτσι η Ναχότκα θα μείνει το μοναδικό λιμάνι των ΕΣΣΔ για τα προϊόντα από και προς της χώρες της Άπω Ανατολής, της Ινδία, της Αυστραλίας, και των χωρών της αμερικανικής ηπείρου που βρέχονται από στο Ειρηνικό Ωκεανό. Επί πλέον, το παλιό ψαροχώρι συνεχίζει τις δραστηριότητες του στο τομέα της αλιείας στις πλούσιες με αλιεύματα θαλάσσιες περιοχές του Ειρηνικού, αλιεύματα που καταλήγουν στα εργοστάσια κονσερβοποιίας που βρίσκονται στον κόλπο της Ναχότκα.
Μόλις σας είδαν οι Ρώσοι σας αγάπησαν..;!! -Μας αρέσετε και δεν θα ξεμπλέξετε εύκολα απ΄ εδώ… Θα μείνετε έξη μήνες μέχρι το τέλος του έτους. Από τη Ναχότκα θα πηγαίνετε στο Βανκούβερ του Καναδά, και θα μας ξανάρχεστε. Βέβαια η παραπάνω συμφωνία είχε γίνει από καιρό πριν. Οι Έλληνες εφοπλιστές από ανέκαθεν τα είχαν, και τα έχουν ακόμα, καλά με όλους. Θα πάνε στα σοβιετικά κράτη, στην Κίνα, στην Κούβα. Δεν τους ενδιέφερε η Black list των Αμερικανών.
Σε όλες τις χώρες του ανατολικού μπλοκ, υπήρχαν ορισμένα κοινά δεδομένα που τα συναντούσατε μπροστά μας: Απαγορεύεται η φωτογράφηση. Φωτογραφικές μηχανές, ρολόγια, χρυσαφικά, ποτά τσιγάρα δηλώνονται από τα μέλη του πληρώματος. Επίσης δηλώνονται το ποσό και το είδος των νομισμάτων που έχει ο καθένας. Στην αναχώρηση του πλοίου από το λιμάνι, πρέπει να έχεις ακριβώς το ίδιο, αν σου ζητηθεί εκτός και αν έχεις απόδειξη αγοράς από τα ειδικά καταστήματα (σε όποιες χώρες υπάρχουν) που οι αγορές γίνονται μόνο σε ξένο νόμισμα.
Όταν κατέβεις τη σκάλα του πλοίου παραδίνεις το φυλλάδιο στον φρουρό που με τα στρατιωτικά, νυχθημερόν στη ζέστη και στο κρύο, στη βροχή και στο χιονιά, πάνω στην προβλήτα χωρίς κάποια ξύλινη σκοπιά να τον καλύπτει, ελέγχει την είσοδο και την έξοδο του καπιταλιστικού πλοίου. Ο νεαρός στρατιώτης σε κοιτάζει προσεκτικά στα μάτια, ελέγχει την φωτογραφία, κρατά το φυλλάδιο και σου δίνει το Ρωσικό πάσο. Τούτο θα το δείξεις στην πύλη του λιμανιού, εκεί πιθανώς να σου γίνει κάποιος έλεγχος, και κατόπιν θα είσαι πλέον ελεύθερος να πας στην πόλη με επιστροφή στις 12 το βράδυ. Η διανυχτέρευση απαγορεύεται..
Οι τοπικές αρχές φέρνουν στο πλοίο το τοπικό νόμισμα για τις ανάγκες του πληρώματος. Στην Ναχότκα φυσικά, ήταν τα ρούβλια και το μεγαλύτερο χαρτονόμισμα που θα φέρουν είναι το τρίρουβλο. Αν σε κάποιο έλεγχο βρεθείς με μεγαλύτερο χαρτονόμισμα, σημαίνει ότι έκανες «μαύρη αγορά». Η χρέωση θα είναι από 0,65 έως 0.70 του ρουβλιού το δολάριο όσο είναι η επίσημη τιμή του στην τράπεζα. Την τελευταία μέρα πριν την αναχώρηση από το λιμάνι, όσα χρήματα δεν ξοδέψατε θα πρέπει να τα επιστρέψετε ακόμη και τα κέρματα. Άλλες σταθερές καταστάσεις είναι, το εισιτήριο που στα λεωφορεία κοστίζει πέντε καπίκια, ή 5% του αντίστοιχου τοπικού νομίσματος των άλλων σοσιαλιστικών χωρών, το ίδιο ήταν στην Κούβα και στην Κίνα. Το κέρμα αυτό μπαίνει σε ένα μεταλλικό κουτάκι που βρίσκεται στο λεωφορείο, βάζοντας το κάνει ένα τικ ή τακ, κι έτσι ο επιβάτης με το τικ ή το τακ, δηλώνει ότι πλήρωσε. Σε κάποιες χώρες δεν είναι υποχρεωτικό η πληρωμή στις συγκοινωνίες στην πόλη.
Ένα άλλο δεδομένο των χωρών αυτών, πλην της Κίνας γιατί οι Κινέζοι με τις μαοϊκές φόρμες δεν είχαν λόγο να σε πλησιάσουν αλλά μόνο σε χάζευαν σαν εξωγήινο, ήταν η μαύρη αγορά του δολαρίου, στην τιμή 4-5 του τοπικού νομίσματος, που σου έδινε την ευκαιρία να περάσεις πολύ οικονομικά. Εκτός απ’ το δολάριο, ζητούσαν αμερικάνικα τσιγάρα. Στην Ρουμανία προτιμούσαν τον Άσσο Παπαστράτο, τσίχλες, παντελόνια τζην με τιμή 80-100 ρούβλια, καλσόν κ.α. Διακριτικά σε πλησίαζαν έξω από την πύλη του λιμανιού, σε κάποιο πάρκο συνήθως. Αποτέλεσμα ήταν να μην ξοδεύει κανείς απ’ τα χρήματα του πλοίου, να τα έχει μόνο για τον έλεγχο, να τα επιστρέφει πριν την αναχώρηση, ή να δηλώνει ότι ξόδεψε ένα ρούβλι ή εκατοστά του ρουβλιού. Στις πολυήμερες διαμονές σας στην Ναχότκα, οι Σοβιετικοί ιθύνοντες επί του νομίσματος το παρατήρησαν. –Είναι καπετάνιε δυνατόν, πάνω από ένα μήνα στην πόλη και όλο το πλήρωμα να ξοδεύει πέντε ή δέκα ρούβλια; Ο καπετάνιος βρισκόταν σε δύσκολη θέση. Παράκληση: -Θα βρούμε το μπελά μας, θα μας ταράξουν στον έλεγχο γι’ αυτό δηλώνετε μερικά ρούβλια έτσι για τα μάτια… Στην επόμενη αναχώρηση η διαφορά προς τα πάνω ήταν μικρή. Μάλιστα κάποιος αγαθιάρης είχε πάρει 10 και πήγε να επιστρέψει 12!!!Σ’ ένα Ταϊλανδέζο χαζούλιακα που πήραμε για καμαρότο από τη Μπανγκόκ, στον έλεγχο στην πύλη του βρήκαν πάνω του ένα εκατόρουβλο. Τελωνειακός :–Ποιος σου το έδωσε; -Το βρήκα. –Το βρήκες!!!που το βρήκες; - Σε ένα τηλεφωνικό θάλαμο. –Δεν κυκλοφορούν με εκατόρουβλα οι κάτοικοι της πόλης μας και μάλιστα να μπορούν να τα χάνουν. Τη γλύτωσε με επίπληξη και φυσικά με κατάσχεση του χαρτονομίσματος.
Η ακρόαση που έκανες στον δέκτη για τα αποτελέσματα των ολυμπιακών αγώνων της Μόσχα , διακόπηκε από ένα αναπάντεχο γεγονός. Την επόμενη της άφιξης στη Ναχότκα, δόθηκε εντολή από τους υπευθύνους του φορτίου, και όλο το πλήρωμα πήγε να μείνει μερικές μέρες στο ξενοδοχείο για να γίνει fumigation στα αμπάρια. Το «Ναχότκα» ήταν ένα μεγάλο ξενοδοχείο κοντά στο λιμάνι, τα δωμάτια ήταν δίκλινα, μεγάλα και απλά, το φαγητό σχετικά καλό, συνήθως μοσχάρι φέτες, αλλά το καλύτερο απ’ όλα ήταν το Ρωσικό μαύρο ψωμί. Στο εστιατόριο του, ορισμένα βράδια είχε ορχήστρα με χορευτική μουσική, ήταν ένας ήρεμος χώρος που τον τιμούσατε και μετά αυτή τη ολιγοήμερη διαμονή σας. Η διαμονή αυτή κράτησε επτά μέρες, περισσότερο από το σύνηθες που είναι δύο έως τρεις, πράγμα που σας εκνεύρισε γιατί ήσασταν απροετοίμαστοι, με λίγα ρούχα μαζί σας, αλλά και δεν είχατε που να περάσετε την ώρα σας σ΄ αυτή την πόλη.Έτσι, μετά από συνεννόηση με κάποιον αρμόδιο, κλείσατε μια ποδοσφαιρική συνάντηση με το πλήρωμα ενός ρωσικού πλοίου, σας παραχώρησαν και ποδοσφαιρικές στολές, εκείνοι ήλθαν με τις δικές τους και μάλιστα με το τριγωνικό μεταξωτό σημαιάκι γραμμένο πάνω του το όνομα του πλοίου, αναμνηστικό δώρο για σας. Σεις όχι μόνο σημαιάκι δεν είχατε να δώσετε αλλά κι ούτε είχατε ακόμη ανταλλάξει πάσα μεταξύ σας. Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια των νοτιοαμερικάνων συμπαικτών σας φάγατε την τεσσάρα.![1] Μέτρησε όμως η επικοινωνία και η εμπειρία
Η Ναχότκα όπως προαναφέρθηκε δεν υπήρχε την εποχή των Τσάρων. Αποτέλεσμα, να μην υπάρχουν παλάτια, παλιά μουσεία (μόνο: βιοτεχνίες, παραγωγής, επανάστασης κ.α), εκκλησίες, (στην περιοχή μας δεν είδαμε) ή τσάρικες επαύλεις και μέγαρα, κληρονομημένα από τους μπολσεβίκους. Κτισμένη μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο, όλα τα κτίρια κυβερνητικά και κατοικίες είχαν τον μεταεπαναστατικό ρυθμό, που εστιάζει στο σκοπό κι όχι στα εξωτερικά ξόπλια. Υπήρχαν κάποια μνημεία, αγάλματα σκόρπια στα πάρκα ή στις πλατείες που ήταν αφιερωμένα στον πόλεμο ή στην εργατιά.
Στην περιοχή σας εκτός από το ξενοδοχείο «Ναχότκα», υπήρχαν μια σειρά από πάρκα, σ ένα απ΄ αυτά βρισκόταν ένας κινηματογράφος, μετά ήταν το ταχυδρομείο, και παρακάτω η «Πολιτιστική Λέσχη» για τους ξένους, κτισμένη στην μια πλευρά μιας τετράγωνης μεγάλης πλατείας, τριγυρισμένη με πολυώροφες κατοικίες ή δημόσια κτίρια, και με μαγαζάκια στα ισόγεια τους. Πιο πέρα σ΄ ένα δενδροφύτευτο πεζόδρομο ένα κέντρο διασκέδασης εστιατόριο και μπαρ πάνω σε όροφο, μαζί με την ορχήστρα του, απέπνεε μια αρκετά φιλική ατμόσφαιρα. Η πρόσβαση σε όλα αυτά από το λιμάνι γινόταν με τα πόδια. Το λεωφορείο ή το τραμ σε δέκα λεπτά σε πήγαινε και σ΄ ένα πολυώροφο κατάστημα ρούχων και οικιακών ειδών όπου μπορούσες να πάρεις μια ιδέα από τα σοβιετικά προϊόντα.
Σ’ αυτήν την περιοχή της πόλης κυρίως κυκλοφορούσατε στις τέσσερεις φορές που πήγατε στη Ναχότκα.. Σε μια ή δυο τυχαίες διαδρομές με το λεωφορείο από περιέργεια να δεις τι υπάρχει πιο έξω, τα μόνα που έβλεπες ήταν πολυκατοικίες και πάρκα.
Μ΄ ένα φύλο χαρτί στην τσέπη στο οποίο σου είχαν μεταφράσει στη ρωσική προφορά τους αριθμούς από το ένα μέχρι το δέκα, κι από το δέκα… είκοσι…μέχρι το εκατό, επιπλέον γύρω στις τριάντα λέξεις και φράσεις της καθομιλουμένης, ξεκίνησες γεμάτος περιέργεια να γνωρίσεις το σοβιετικό άνθρωπο και τον «κόσμο» του…
[1] Οι Ρώσοι φαίνονταν καλοζωισμένοι, και ήταν παιχταράδες. Έχω ακόμη τις φωτό με τις ομάδες
Ο κόλπος της Ναχότκα ήταν πράγματι απάνεμος, αλλά και πολύ όμορφος με τα καταπράσινα γύρω του βουνά, τα οποία προς τα δυτικά άφηναν ένα πεδινό άνοιγμα, που ήταν η «πύλη» προς την αχανή Σιβηρία και την υπόλοιπη Σοβιετική Ένωση. Απ΄ αυτό το άνοιγμα περνούσε ο Υπερσιβηρικός που κατέληγε στη Ναχότκα τον τελευταίο σταθμό. Η πόλη είναι κτισμένη στο ένα μέρος του κόλπου, παράλληλα με τις ακτές. Δεν υπήρχε ομαλή πρόσβαση στη θάλασσα γιατί έφταναν στην παραλία απότομα. Μπορούσες όμως να απολαύσεις πανοραματικά όλο τον κόλπο από πολλά σημεία, ιδίως από τα παρκάκια της πόλης, αλλά και από την παραλιακή κεντρική οδική αρτηρία, υπερυψωμένη όπως ήταν πάνω από την ακτή αποτελώντας το μπαλκόνι της πόλης με μοναδική θέα. Μόνο η περιοχή του λιμανιού ήταν στο επίπεδο της θάλασσας, κι ένας ανηφορικός δρόμος σε έβγαζε στην πόλη μετά από περπάτημα ολίγων λεπτών.
Μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα δεν υπήρχε κατοικημένη περιοχή στον κόλπο. Το 1907 κτίστηκε ένα ψαροχώρι, και γύρω στο 1930 φτιάχτηκε λιμάνι κι άρχισε να δημιουργείται πόλη. Από το 1950 και μετά, η Ναχότκα άρχισε να αναπτύσσεται. Ο τερματισμός του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου έφερε την ανοικοδόμηση, την ανάπτυξη και την άνθηση του παγκόσμιου εμπορίου. Το 1960 κλείνει το Βλαδιβοστόκ για τα εμπορικά πλοία όλων των πολιτικά «Δυτικών» χωρών, και λειτουργεί κυρίως ως ναύσταθμος για τον Σοβιετικό στόλου του Ειρηνικού. Έτσι η Ναχότκα θα μείνει το μοναδικό λιμάνι των ΕΣΣΔ για τα προϊόντα από και προς της χώρες της Άπω Ανατολής, της Ινδία, της Αυστραλίας, και των χωρών της αμερικανικής ηπείρου που βρέχονται από στο Ειρηνικό Ωκεανό. Επί πλέον, το παλιό ψαροχώρι συνεχίζει τις δραστηριότητες του στο τομέα της αλιείας στις πλούσιες με αλιεύματα θαλάσσιες περιοχές του Ειρηνικού, αλιεύματα που καταλήγουν στα εργοστάσια κονσερβοποιίας που βρίσκονται στον κόλπο της Ναχότκα.
Μόλις σας είδαν οι Ρώσοι σας αγάπησαν..;!! -Μας αρέσετε και δεν θα ξεμπλέξετε εύκολα απ΄ εδώ… Θα μείνετε έξη μήνες μέχρι το τέλος του έτους. Από τη Ναχότκα θα πηγαίνετε στο Βανκούβερ του Καναδά, και θα μας ξανάρχεστε. Βέβαια η παραπάνω συμφωνία είχε γίνει από καιρό πριν. Οι Έλληνες εφοπλιστές από ανέκαθεν τα είχαν, και τα έχουν ακόμα, καλά με όλους. Θα πάνε στα σοβιετικά κράτη, στην Κίνα, στην Κούβα. Δεν τους ενδιέφερε η Black list των Αμερικανών.
Σε όλες τις χώρες του ανατολικού μπλοκ, υπήρχαν ορισμένα κοινά δεδομένα που τα συναντούσατε μπροστά μας: Απαγορεύεται η φωτογράφηση. Φωτογραφικές μηχανές, ρολόγια, χρυσαφικά, ποτά τσιγάρα δηλώνονται από τα μέλη του πληρώματος. Επίσης δηλώνονται το ποσό και το είδος των νομισμάτων που έχει ο καθένας. Στην αναχώρηση του πλοίου από το λιμάνι, πρέπει να έχεις ακριβώς το ίδιο, αν σου ζητηθεί εκτός και αν έχεις απόδειξη αγοράς από τα ειδικά καταστήματα (σε όποιες χώρες υπάρχουν) που οι αγορές γίνονται μόνο σε ξένο νόμισμα.
Όταν κατέβεις τη σκάλα του πλοίου παραδίνεις το φυλλάδιο στον φρουρό που με τα στρατιωτικά, νυχθημερόν στη ζέστη και στο κρύο, στη βροχή και στο χιονιά, πάνω στην προβλήτα χωρίς κάποια ξύλινη σκοπιά να τον καλύπτει, ελέγχει την είσοδο και την έξοδο του καπιταλιστικού πλοίου. Ο νεαρός στρατιώτης σε κοιτάζει προσεκτικά στα μάτια, ελέγχει την φωτογραφία, κρατά το φυλλάδιο και σου δίνει το Ρωσικό πάσο. Τούτο θα το δείξεις στην πύλη του λιμανιού, εκεί πιθανώς να σου γίνει κάποιος έλεγχος, και κατόπιν θα είσαι πλέον ελεύθερος να πας στην πόλη με επιστροφή στις 12 το βράδυ. Η διανυχτέρευση απαγορεύεται..
Οι τοπικές αρχές φέρνουν στο πλοίο το τοπικό νόμισμα για τις ανάγκες του πληρώματος. Στην Ναχότκα φυσικά, ήταν τα ρούβλια και το μεγαλύτερο χαρτονόμισμα που θα φέρουν είναι το τρίρουβλο. Αν σε κάποιο έλεγχο βρεθείς με μεγαλύτερο χαρτονόμισμα, σημαίνει ότι έκανες «μαύρη αγορά». Η χρέωση θα είναι από 0,65 έως 0.70 του ρουβλιού το δολάριο όσο είναι η επίσημη τιμή του στην τράπεζα. Την τελευταία μέρα πριν την αναχώρηση από το λιμάνι, όσα χρήματα δεν ξοδέψατε θα πρέπει να τα επιστρέψετε ακόμη και τα κέρματα. Άλλες σταθερές καταστάσεις είναι, το εισιτήριο που στα λεωφορεία κοστίζει πέντε καπίκια, ή 5% του αντίστοιχου τοπικού νομίσματος των άλλων σοσιαλιστικών χωρών, το ίδιο ήταν στην Κούβα και στην Κίνα. Το κέρμα αυτό μπαίνει σε ένα μεταλλικό κουτάκι που βρίσκεται στο λεωφορείο, βάζοντας το κάνει ένα τικ ή τακ, κι έτσι ο επιβάτης με το τικ ή το τακ, δηλώνει ότι πλήρωσε. Σε κάποιες χώρες δεν είναι υποχρεωτικό η πληρωμή στις συγκοινωνίες στην πόλη.
Ένα άλλο δεδομένο των χωρών αυτών, πλην της Κίνας γιατί οι Κινέζοι με τις μαοϊκές φόρμες δεν είχαν λόγο να σε πλησιάσουν αλλά μόνο σε χάζευαν σαν εξωγήινο, ήταν η μαύρη αγορά του δολαρίου, στην τιμή 4-5 του τοπικού νομίσματος, που σου έδινε την ευκαιρία να περάσεις πολύ οικονομικά. Εκτός απ’ το δολάριο, ζητούσαν αμερικάνικα τσιγάρα. Στην Ρουμανία προτιμούσαν τον Άσσο Παπαστράτο, τσίχλες, παντελόνια τζην με τιμή 80-100 ρούβλια, καλσόν κ.α. Διακριτικά σε πλησίαζαν έξω από την πύλη του λιμανιού, σε κάποιο πάρκο συνήθως. Αποτέλεσμα ήταν να μην ξοδεύει κανείς απ’ τα χρήματα του πλοίου, να τα έχει μόνο για τον έλεγχο, να τα επιστρέφει πριν την αναχώρηση, ή να δηλώνει ότι ξόδεψε ένα ρούβλι ή εκατοστά του ρουβλιού. Στις πολυήμερες διαμονές σας στην Ναχότκα, οι Σοβιετικοί ιθύνοντες επί του νομίσματος το παρατήρησαν. –Είναι καπετάνιε δυνατόν, πάνω από ένα μήνα στην πόλη και όλο το πλήρωμα να ξοδεύει πέντε ή δέκα ρούβλια; Ο καπετάνιος βρισκόταν σε δύσκολη θέση. Παράκληση: -Θα βρούμε το μπελά μας, θα μας ταράξουν στον έλεγχο γι’ αυτό δηλώνετε μερικά ρούβλια έτσι για τα μάτια… Στην επόμενη αναχώρηση η διαφορά προς τα πάνω ήταν μικρή. Μάλιστα κάποιος αγαθιάρης είχε πάρει 10 και πήγε να επιστρέψει 12!!!Σ’ ένα Ταϊλανδέζο χαζούλιακα που πήραμε για καμαρότο από τη Μπανγκόκ, στον έλεγχο στην πύλη του βρήκαν πάνω του ένα εκατόρουβλο. Τελωνειακός :–Ποιος σου το έδωσε; -Το βρήκα. –Το βρήκες!!!που το βρήκες; - Σε ένα τηλεφωνικό θάλαμο. –Δεν κυκλοφορούν με εκατόρουβλα οι κάτοικοι της πόλης μας και μάλιστα να μπορούν να τα χάνουν. Τη γλύτωσε με επίπληξη και φυσικά με κατάσχεση του χαρτονομίσματος.
Η ακρόαση που έκανες στον δέκτη για τα αποτελέσματα των ολυμπιακών αγώνων της Μόσχα , διακόπηκε από ένα αναπάντεχο γεγονός. Την επόμενη της άφιξης στη Ναχότκα, δόθηκε εντολή από τους υπευθύνους του φορτίου, και όλο το πλήρωμα πήγε να μείνει μερικές μέρες στο ξενοδοχείο για να γίνει fumigation στα αμπάρια. Το «Ναχότκα» ήταν ένα μεγάλο ξενοδοχείο κοντά στο λιμάνι, τα δωμάτια ήταν δίκλινα, μεγάλα και απλά, το φαγητό σχετικά καλό, συνήθως μοσχάρι φέτες, αλλά το καλύτερο απ’ όλα ήταν το Ρωσικό μαύρο ψωμί. Στο εστιατόριο του, ορισμένα βράδια είχε ορχήστρα με χορευτική μουσική, ήταν ένας ήρεμος χώρος που τον τιμούσατε και μετά αυτή τη ολιγοήμερη διαμονή σας. Η διαμονή αυτή κράτησε επτά μέρες, περισσότερο από το σύνηθες που είναι δύο έως τρεις, πράγμα που σας εκνεύρισε γιατί ήσασταν απροετοίμαστοι, με λίγα ρούχα μαζί σας, αλλά και δεν είχατε που να περάσετε την ώρα σας σ΄ αυτή την πόλη.Έτσι, μετά από συνεννόηση με κάποιον αρμόδιο, κλείσατε μια ποδοσφαιρική συνάντηση με το πλήρωμα ενός ρωσικού πλοίου, σας παραχώρησαν και ποδοσφαιρικές στολές, εκείνοι ήλθαν με τις δικές τους και μάλιστα με το τριγωνικό μεταξωτό σημαιάκι γραμμένο πάνω του το όνομα του πλοίου, αναμνηστικό δώρο για σας. Σεις όχι μόνο σημαιάκι δεν είχατε να δώσετε αλλά κι ούτε είχατε ακόμη ανταλλάξει πάσα μεταξύ σας. Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια των νοτιοαμερικάνων συμπαικτών σας φάγατε την τεσσάρα.![1] Μέτρησε όμως η επικοινωνία και η εμπειρία
Η Ναχότκα όπως προαναφέρθηκε δεν υπήρχε την εποχή των Τσάρων. Αποτέλεσμα, να μην υπάρχουν παλάτια, παλιά μουσεία (μόνο: βιοτεχνίες, παραγωγής, επανάστασης κ.α), εκκλησίες, (στην περιοχή μας δεν είδαμε) ή τσάρικες επαύλεις και μέγαρα, κληρονομημένα από τους μπολσεβίκους. Κτισμένη μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο, όλα τα κτίρια κυβερνητικά και κατοικίες είχαν τον μεταεπαναστατικό ρυθμό, που εστιάζει στο σκοπό κι όχι στα εξωτερικά ξόπλια. Υπήρχαν κάποια μνημεία, αγάλματα σκόρπια στα πάρκα ή στις πλατείες που ήταν αφιερωμένα στον πόλεμο ή στην εργατιά.
Στην περιοχή σας εκτός από το ξενοδοχείο «Ναχότκα», υπήρχαν μια σειρά από πάρκα, σ ένα απ΄ αυτά βρισκόταν ένας κινηματογράφος, μετά ήταν το ταχυδρομείο, και παρακάτω η «Πολιτιστική Λέσχη» για τους ξένους, κτισμένη στην μια πλευρά μιας τετράγωνης μεγάλης πλατείας, τριγυρισμένη με πολυώροφες κατοικίες ή δημόσια κτίρια, και με μαγαζάκια στα ισόγεια τους. Πιο πέρα σ΄ ένα δενδροφύτευτο πεζόδρομο ένα κέντρο διασκέδασης εστιατόριο και μπαρ πάνω σε όροφο, μαζί με την ορχήστρα του, απέπνεε μια αρκετά φιλική ατμόσφαιρα. Η πρόσβαση σε όλα αυτά από το λιμάνι γινόταν με τα πόδια. Το λεωφορείο ή το τραμ σε δέκα λεπτά σε πήγαινε και σ΄ ένα πολυώροφο κατάστημα ρούχων και οικιακών ειδών όπου μπορούσες να πάρεις μια ιδέα από τα σοβιετικά προϊόντα.
Σ’ αυτήν την περιοχή της πόλης κυρίως κυκλοφορούσατε στις τέσσερεις φορές που πήγατε στη Ναχότκα.. Σε μια ή δυο τυχαίες διαδρομές με το λεωφορείο από περιέργεια να δεις τι υπάρχει πιο έξω, τα μόνα που έβλεπες ήταν πολυκατοικίες και πάρκα.
Μ΄ ένα φύλο χαρτί στην τσέπη στο οποίο σου είχαν μεταφράσει στη ρωσική προφορά τους αριθμούς από το ένα μέχρι το δέκα, κι από το δέκα… είκοσι…μέχρι το εκατό, επιπλέον γύρω στις τριάντα λέξεις και φράσεις της καθομιλουμένης, ξεκίνησες γεμάτος περιέργεια να γνωρίσεις το σοβιετικό άνθρωπο και τον «κόσμο» του…
[1] Οι Ρώσοι φαίνονταν καλοζωισμένοι, και ήταν παιχταράδες. Έχω ακόμη τις φωτό με τις ομάδες
