Ουγγαρία Σαββατοκύριακο στη Βουδαπέστη, υπό, πολύ υπό το μηδέν!

[giannismits]

Δεν υπάρχει ωραιότερη αίσθηση να είσαι σε μια πόλη το χειμώνα, να περπατάς στο κρύο και να χώνεσαι σε μαγαζάκια να φας και να πιεις και να βλέπεις έξω το χειμερινό σκηνικό. Πιστεύω πως κάποιες πόλεις είναι για όλες τις εποχές ενώ κάποιες άλλες όχι. Επειδή εγώ βλέπω φωτογραφικά ένα ταξίδι, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η εποχή. Στην Πράγα ξετρελάθηκα το Δεκέμβριο και σ'αυτό έπαιξαν ρόλο και τα ατμοσφαιρικά μαγαζιά. Μπορεί η Κρακοβία να μη με ξετρέλανε αλλά όσο σκέφτομαι που μπαίναμε σε μικρά σκοτεινά εστιατόρια και τρώγαμε τις σούπες μας, τη νοσταλγώ! Τη μικρή διάρκεια ημέρας μπορείς να την εκμεταλλευτείς με έναν καλό προγραμματισμό. Για μένα αυτό δεν ήταν πρόβλημα στα ταξίδια που έκανα το χειμώνα.

Το μοναδικό που κι εμένα με χαλάει είναι τα γυμνά δέντρα και η έλλειψη πράσινου. Η Βουδαπέστη είναι μια απίστευτη πόλη που είναι για όλες τις εποχές. Εγώ την επισκέφτηκα φθινόπωρο και την πέτυχα με ήλιο αλλά και με μουντό καιρό. Ήταν το κάτι άλλο. Αλλά και με χιόνια είναι μαγική.

Τζόνι καθυστερείς!

 

[psilos3]

Δεν υπάρχει ωραιότερη αίσθηση να είσαι σε μια πόλη το χειμώνα, να περπατάς στο κρύο και να χώνεσαι σε μαγαζάκια να φας και να πιεις και να βλέπεις έξω το χειμερινό σκηνικό. Πιστεύω πως κάποιες πόλεις είναι για όλες τις εποχές ενώ κάποιες άλλες όχι.

Συμφωνώ, όπως είπα και πιο πάνω είναι πολύ ωραίο αυτό το σενάριο.

Επειδή εγώ βλέπω φωτογραφικά ένα ταξίδι, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η εποχή.
Μπορεί η Κρακοβία να μη με ξετρέλανε αλλά όσο σκέφτομαι που μπαίναμε σε μικρά σκοτεινά εστιατόρια και τρώγαμε τις σούπες μας, τη νοσταλγώ!

Κι εγώ το βλέπω πολύ φωτογραφικά πλέον, πιστεύοντας ότι το καλοκαίρι είναι ίσως η καλύτερη εποχή γι' αυτό λόγω του φυσικού φωτός. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει τις μέρες που υπάρχει ηλιοφάνεια. Ίσως αυτός να ήταν ένας απο τους λόγους που Λάτρεψα τόσο τη Κρακοβία, αν και πιστεύω ότι το ίδιο θα συνέβαινε αν πήγαινα χειμώνα.

Τη μικρή διάρκεια ημέρας μπορείς να την εκμεταλλευτείς με έναν καλό προγραμματισμό. Για μένα αυτό δεν ήταν πρόβλημα στα ταξίδια που έκανα το χειμώνα.

Σίγουρα, πιο πιεσμένο βέβαια αλλά γίνεται. Αλοίμονο αν ήταν πρόβλημα, το θέμα είναι να μπορούμε να ταξιδέψουμε, τα άλλα φτιάχνονται.

Το μοναδικό που κι εμένα με χαλάει είναι τα γυμνά δέντρα και η έλλειψη πράσινου

Αυτό είναι μεγάλο μειονέκτημα. Δεν έχεις εικόνα από τα πολλά πάρκα που υπάρχουν στη κεντική Ευρώπη και χρήζουν επίσκεψης. Το διαπίστωσα το Γενάρη στο Βερολίνο αυτό.

Τζόνι καθυστερείς!

Βλέπω και ξαναβλέπω το κείμενο και το υλικό κάνοντας διορθώσεις. Τι να κάνω, μ'έχετε κολλήσει τη σχολαστικότητα σας

 

[Stavros1986]

Το μοναδικό που κι εμένα με χαλάει είναι τα γυμνά δέντρα και η έλλειψη πράσινου.

Να 'ναι μόνο τα γυμνά δέντρα πάει καλά. Όταν είναι και εντελώς παγωμένα τα νερά στα πάρκα αρχίζει το δράμα, εκεί όντως χάνεις κάτι από την εμπειρία.

 

[psilos3]

Άφιξη – Πρώτη νύχτα στη πόλη



Σε συνθήκες ψύχους λοιπόν αλλά με πολύ δυνατό χαμόγελο ανεβήκαμε στο αεροπλάνο της Wizzair, μιας εταιρείας που ήταν σχετικά καινούρια στα αεροπορικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης και δεν ήξερα τι μπορώ να περιμένω.

Όλα κύλησαν πολύ εύκολα και βολικά, καθώς η ήρεμη πτήση ήταν λίγο μεγαλύτερη σε διάρκεια από το Θεσσαλονίκη – Ρόδος για παράδειγμα, έτσι σχεδόν σε 1,5 ώρα προσγειωνόμασταν στο αεροδρόμιο της Βουδαπέστης ''Ferenc Liszt''.

Δε ξέρω τι θα έκανα αν δεν είχα μαζί μου το Νίκο, καθώς η αλλαγή λεωφορείων, τρένων και το ανέβα - κατέβα στις πεζογέφυρες για να βρεις τη πλατφόρμα αναχώρησης δεν είναι σίγουρα το φόρτε μου, ούτε το έχω συνηθίσει ακόμα… Εντύπωση μου έκαναν πάντως οι παλιοί συρμοί των τρένων και τα άβολα ξύλινα καθίσματα τους, όπως και η απουσία θέρμανσης.

Προορισμός μας με το λεωφορείο 200Ε ήταν η περιοχή «District VII» ή αλλιώς «Erzsébetváros» όπου βρισκόταν το κατάλυμα μας αλλά και πληθώρα από μπαρ και χώρους εστίασης, κάτι που είχαμε ψάξει εκ των προτέρων. Χρειάστηκε να περπατήσουμε για λίγα λεπτά μέχρι να βρεθούμε στην οδό που ψάχναμε, παίρνοντας έτσι μια πρώτη καλή γεύση από το τσουχτερό κρύο της Βουδαπέστης.

Ηταν αρκετά εύκολο να βρούμε το «Extra urban Cocktail bar» στου οποίου τον πρώτο όροφο λειτουργούσε το ξενοδοχείο διαμερισμάτων. Στο ισόγειο στεγάζεται το εξαιρετικό και πολύ όμορφο Bar Restaurant που αξίζει την επίσκεψη. Η είσοδος ήταν κοινή και για τα δύο.

Κάναμε check in μαθαίνοντας ότι την επομένη το πρωί είχε προγραμματιστεί διακοπή ρεύματος για εργασίες, κάτι που δε μου άρεσε καθώς είχε προκύψει δουλειά και έπρεπε να συνδεθώ στο skype κάπου ήσυχα, ωστόσο το πρόβλημα μου λύθηκε καθώς μου πρότειναν ένα παραδιπλανό ξενοδοχείο ιδιοκτησίας τους που μπορούσε να με εξυπηρετήσει.

Καθώς η ώρα είχε περάσει τις 11, δε χάσαμε πολύ χρόνο προκειμένου να εξερευνήσουμε τα γειτονικά μπαρ και να δούμε για πρώτη φορά τη νύχτα της Βουδαπέστης. Στο διπλανό μας τετράγωνο βρήκαμε τη φιλόξενη «The Slang Pub» η οποία μας άρεσε πολύ και φροντίσαμε να πιούμε τις μπυρίτσες μας μέχρι να αδειάσει:

Συνεχίσαμε με μπαρότσαρκα σε ότι βρήκαμε ανοικτό και μας κίνησε το ενδιαφέρον εκεί κοντά δοκιμάζοντας κάποια σφηνάκια που έπιναν οι Ούγγροι μανιωδώς και δεν υπάρχουν στη χώρα μας. Μου έκανε εντύπωση ο προθάλαμος για το κρύο που διέθετε κάθε μπαρ, καθώς έπρεπε να έχει τη πόρτα του ανοικτή μιας και το κάπνισμα δεν επιτρέπονταν εντός και όλος ο κόσμος ήταν μέσα – έξω.

Το βράδυ κατέληξε στη «Mondo Pizzeria» λίγο διστακτικά στην αρχή, βρίσκοντας μας εν τέλει να καταβροχθίζουμε ότι καλό έβγαινε, δοκιμάζοντας πάνω από τέσσερις γεύσεις, απορώντας πραγματικά για το συνδυασμό που έτρωγαν οι υπόλοιποι πελάτες, βάζοντας γύρο πάνω σε κομμάτια πίτσας (!), μια απορία που θα τη λύναμε ένα από τα επόμενα βράδια…
Τα παιδιά (αραβικής καταγωγής) και μας συμπάθησαν και μας άφησαν να πιούμε μπύρα μέσα στο μικρό μαγαζί τους από το διπλανό ψιλικατζίδικο, καθώς κάτι που διαπιστώσαμε τις μέρες που βρεθήκαμε εκεί είναι ότι σε κανένα κατάστημα γρήγορου φαγητού στη Βουδαπέστη δεν υπήρχε αλκοόλ!

Επιστρέψαμε για ύπνο καθώς μια απαιτητική μέρα ξημέρωνε.

 

[psilos3]

Μέρα πρώτη – Ανάμεσα στη Βούδα και στη Πέστη


Ξύπνησα πιο νωρίς ως όφειλα καθώς η δουλειά που είχα δε χωρούσε αναβολή, στερώντας μου παράλληλα ώρες από τη περιήγηση στη πόλη. Πήρα συστάσεις για το κοντινό ξενοδοχείο που έπρεπε να πάω προκειμένου να έχω ησυχία & σύνδεση στο Internet και ξεκίνησα. Δε παρέλειψα να βγάλω μια φωτογραφία την όμορφη εκκλησία '’Budapesti Avilai Nagy Szent Teréz Plébániatemplom’’ που συνάντησα στο δρόμο μου.

Αφού έχασα ακόμη μια ώρα λόγω λάθος υπολογισμού της διαφοράς, τελείωσα νωρίς το μεσημέρι και επέστρεψα προκειμένου να συναντηθώ με το Νίκο και να ξεκινήσουμε τη βόλτα μας. Χωρίς άλλες χρονοτριβές φορέσαμε ότι πιο ζεστό είχαμε μαζί μας & ξεχυθήκαμε στους δρόμους της Ουγγρικής πρωτεύουσας:

Περάσαμε από το διάσημο ‘’New York Café’’ χωρίς όμως να μπούμε :

Προχωρώντας ως τη στάση του μετρό όπου αρχικά μου έκανε εντύπωση ο μεγάλος αριθμός από άστεγους που στοιβάζονταν στις εισόδους προκειμένου να αναζητήσουν λίγη ζεστασιά. Η εικόνα μόνο ως θλιβερή μπορεί να χαρακτηριστεί, έχοντας από τη μία τόσα κτήρια να σαπίζουν από την αχρηστία και από την άλλη τόσος κόσμος να ζει στο δρόμο…

Επίσης μου έκανε εντύπωση η πολύ κάθετη διαδρομή των σκαλιών μέχρι να φτάσει κανείς στη πλατφόρμα. Πραγματικά δεν είχα δει κάτι τέτοιο ποτέ ξανά. Θα μου πείτε και που να το δω, στη πόλη μου;

Κατεβήκαμε στη στάση ‘’Deák Ferenc tér’’ βλέποντας στο βάθος τη ‘’Szent István Bazilika’’

Και προχωρήσαμε διαμέσου της πλατείας ‘’Erzsébet tér’’

Με το όμορφο σιντριβάνι φυσικά παγωμένο:

Τις γνωστές «ευρωπαϊκές» εικόνες με τα λουκέτα:

Καταλήγοντας στις γραμμές του τρένου και τις πολυπόθητες όχθες του Δούναβη, βλέποντας στο βάθος τη περίφημη ‘’Széchenyi Chain Bridge’’ (Széchenyi Lánchíd)

Ήμουν πολύ χαρούμενος, καθώς έβλεπα μπροστά μου ολοζώντανη μια χαρακτηριστικότατη εικόνα Ευρωπαϊκής πόλης, από ένα αξιοθέατο που ήθελα να δω από παιδί.

Έφτασα κοντά με γρήγορα βήματα:

Κατεβαίνοντας ως την όχθη:

Ξεκινώντας να φωτογραφίζω μανιωδώς:

Η γέφυρα Αλυσίδων λειτούργησε πρώτη φορά το 1849 και ήταν το πρώτο μόνιμο πέρασμα επί του Δούναβη στην Ουγγαρία.

Δε χάσαμε την ευκαιρία να βγούμε μια αναμνηστική κατεψυγμένη φωτογραφία:

Συνεχίζοντας τη πορεία μας παράλληλα με το ποτάμι, στην όχθη της Πέστης:

Οι εικόνες του παγωμένου Δούναβη ήταν εντυπωσιακές:

Ο ήλιος μπορεί να έλαμπε αλλά η θερμοκρασία ήταν κολλημένη κάτω από το μηδέν:

Τα πλοιάρια που πραγματοποιούν τα δρομολόγια στο ποτάμι πήγαιναν κι ερχόντουσαν ανάμεσα στα κομμάτια του πάγου:

Λίγο μετά φτάσαμε στο πολύ γνωστό και συγκινητικό μνημείο ''Cipők a Duna-parton''
,αφιερωμένο στη μνήμη των 550.000 Ούγγρων Εβραίων που έχασαν τη ζωή τους το 1944 – 45:

Χιλιάδες από αυτούς πυροβολήθηκαν δίπλα στην όχθη από συμπατριώτες τους, συνεργάτες των Ναζί. Πριν τους εκτελέσουν, τους ανάγκαζαν να βγάλουν το πιο πολύτιμο πράγμα που είχαν επάνω τους, τα παπούτσια τους.
Οι ομοιότητες με αντίστοιχες δικές μας ιστορίες από τη περίοδο της κατοχής είναι πολλές δίνοντας μας μεγάλη συναισθηματική φόρτιση καθώς φεύγαμε από κει…

Πιο κάτω μας περίμενε ένα από τα πιο μεγαλειώδη κι επιβλητικά κτίρια της Βουδαπέστης, το «Κτίριο του Ουγγρικού Κοινοβουλίου» (Országház)

Προσεγγίσαμε το μεγαλοπρεπές κτίσμα βγάζοντας το φωτογραφίες αρχικά από απέναντι

και μετά από κοντά του περνώντας το δρόμο:

Αν και το χιόνι μπροστά από το κοινοβούλιο είχε καθαριστεί, απαιτούνταν μεγάλη προσοχή καθώς υπήρχε πάντοτε ο κίνδυνος να γλιστρήσεις:

Φυσικά κάποιοι τύποι είναι λίγο περισσότερο μαθημένοι στα χιόνια και δε καταλαβαίνουν απ’ αυτά:

Κάναμε το γύρο του κοινοβουλίου:

Βλέποντας απέναντι το πολύ όμορφο κτίσμα του μουσείου εθνογραφίας:

Το άγαλμα ‘’Rákóczi Ferenc lovasszobra’’

Αλλά και το τραμ να περνάει από μπροστά μας σε μια σίγουρα εντυπωσιακή διαδρομή για τους επιβάτες του:

Το κτίριο του Ουγγρικού κοινοβουλίου αποτελεί σημαντικότατο αξιοθέατο της πόλης, είναι το μεγαλύτερο στην Ουγγαρία και το ψηλότερο στη Βουδαπέστη. Εγκαινιάστηκε το 1896 και ολοκληρώθηκε το 1904.

Ολοκληρώσαμε τη βόλτα μας στο κοινοβούλιο και γυρίσαμε προς τα πίσω, βλέποντας το παγωμένο Δούναβη και το κάστρο της Βούδας:

Είχαμε αποφασίσει να διασχίσουμε πεζή τη γέφυρα των αλυσίδων, κάτι που έκανε αρκετός επίσης κόσμος:

Η γέφυρα, όπως κάθε τέτοια γέφυρα προσφέρει και διέλευση για τους πεζούς ή τους ποδηλάτες

Οι εικόνες με τον Δούναβη γεμάτο από τεράστια κομμάτια πάγου και το κοινοβούλιο στο βάθος ήταν μοναδικές:

Τόσο μοναδικές που για ακόμα μια φορά τα έβαλα με τον εαυτό μου που δεν είχα αγοράσει ακόμα μια σοβαρή φωτογραφική μηχανή. Ήταν και η ώρα κατάλληλη για φωτογράφηση καθώς ό χειμερινός ήλιος βοηθούσε σημαντικά:

Δεν αργήσαμε πολύ να περάσουμε τη γέφυρα:

Φτάνοντας στη πλευρά της Βούδας με το κάστρο της ακριβώς από πάνω μας:

Πατώντας στην αντίπερα όχθη:

Θαυμάζοντας γι’ ακόμα μια φορά τη Széchenyi Chain Bridge και τη χαρακτηριστική αρχιτεκτονική της, με τις καμάρες και τα ξακουστά λιοντάρια στη βάση της:

Είναι γνωστό ότι η πόλη των περίπου 1,7 εκατομμυρίου κατοίκων προήλθε από τη συγχώνευση το 1873 τριών μικρότερων πόλεων, της Βούδας, της Όμπουντα και της Πέστης.

Είχαμε σχεδόν μελανιάσει απ’ το κρύο, οπότε και μια στάση ήταν επιβεβλημένη, χωρίς ωστόσο να είναι προγραμματισμένη.

Προχωρήσαμε στα στενάκια προς αναζήτηση θαλπωρής και ζεστασιάς. Η καλή ταξιδιωτική μας τύχη μας βοήθησε, πέφτοντας πάνω στο καταπληκτικό εστιατόριο – Pub ‘’Pater Marcus Belga Apátsági Söröző és Étterem’’, εκπληκτικής ομορφιάς και διακόσμησης, την οποία και συνιστώ σε κάθε επίδοξο εκδρομέα στη Βουδαπέστη.
Νομίζω ότι δε θα μπορούσαμε να διαλέξουμε τίποτε άλλο πέρα από το παραδοσιακό «Goulash» συνοδεία τοπική μπύρας:

Το Goulash, προερχόμενο από τη μεσαιωνική Ουγγαρία, αποτελεί σούπα κρέατος και λαχανικών σε συνδυασμό με πάπρικα και άλλα καυτερά πιπέρια, το οποίο καταναλώνεται κυρίως στη κεντρική Ευρώπη. Ήταν ακριβώς αυτό που θέλαμε για μια τόσο παγωμένη μέρα, καθώς καταλάβαμε απόλυτα τη «χρησιμότητα» του.

Χορτασμένοι και πολύ ευχαριστημένοι επιστρέψαμε στο πολικό ψύχος, κατηφορίζοντας προς τη διάσημή πύλη «Budai Váralagút», τη πύλη της σήραγγας του Κάστρου της Βούδας:

Βλέποντας δίπλα το εξίσου διάσημο τελεφερίκ, το οποίο και δεν χρησιμοποιήσαμε:

Αντιθέτως, προμηθευτήκαμε τα βασικά και συνεχίσαμε με τα πόδια:

Φτάνοντας ακριβώς από πάνω του, με τη θέα να είναι ήδη εντυπωσιακή, προς τη πλατεία «Adam Clark», τη γέφυρα αλυσίδων και τη Πέστη:

Η θέα έγινε ακόμα πιο εντυπωσιακή, πετυχαίνοντας ακριβώς τη στιγμή που ανάβουν τα φώτα στη πόλη:

μέχρι το κοινοβούλιο απέναντι:

Αν και για λίγες στιγμές τα φώτα ξαναέσβησαν:

Δίνοντας μας την ευκαιρία για μια φωτογραφία ακόμα, με το παράδοξο λόγω κρύου αντί να ζεσταίνεται η μπύρα όσο πίνεις, να παγώνει ακόμα περισσότερο:

Ο φωτισμός αποκαταστάθηκε:

Και η ανάβαση μας συνεχίστηκε, δίνοντας μας υπέροχες χειμωνιάτικες εικόνες:

Καταλήγοντας στη πλατεία με την εκκλησία του Ματθαίου ‘’Mátyás Templom’’ μένοντας με το στόμα ανοιχτό:

Η εκκλησία που βρίσκεται στη καρδιά του κάστρου, έχει χτιστεί το 13ο και αναστηλώθηκε στα τέλη του 19ου Αιώνα:

Αυτές είναι στιγμές που καταλαβαίνεις το ταξίδι, παραμερίζοντας τις όποιες αντιξοότητες λόγω καιρού. Οι βόλτες στο κάστρο, η αρχιτεκτονική, η ανεπανάληπτη θέα, οι φωτογραφίες που μένουν για μια ζωή:

Βολτάραμε αρκετά, παίρνοντας άλλη μια μπύρα από ένα μίνι μάρκετ που βρήκαμε εκτός κάστρου κι επιστρέψαμε, βρίσκοντας ένα σημείο στα τείχη με εξαιρετική θέα προς την αντίπερα όχθη για να τη πιούμε.

Απέναντι μας στεκόταν λαμπερός, εντυπωσιακά φωταγωγημένος ο «Προμαχώνας των ψαράδων» με τους επτά πύργους του:

Δε χάσαμε χρόνο και κάναμε τη βόλτα μας στα παγωμένα δρομάκια του. Δε ξέρω αν αυτό είναι το ωραιότερο σημείο της Βουδαπέστης, δε ξέρω αν ο χειμώνας είναι η κατάλληλη εποχή, πάντως το ατμοσφαιρικό βραδινό τοπίο θα μου μείνει αλησμόνητο!

Κατεβήκαμε από το μονοπάτι επιστρέφοντας στη γέφυρα των Αλυσίδων:

Η οποία είχε άλλη αίγλη με το φωτισμό της. Θέλαμε να τη διαβούμε και νύχτα:

Πάντα με τις απαραίτητες βοηθητικές προμήθειες, παγωμένοι μεν,χαρούμενοι δε:

Φτάνοντας εκεί απ’ όπου αρχίσαμε μερικές ώρες νωρίτερα. Λίγο πριν τη στάση του Μετρό…

Το βράδυ δε μας επιφύλασσε κάτι εντυπωσιακό, δε το ‘χαμε ψάξει και πολύ άλλωστε, οπότε κινηθήκαμε σε στάνταρ μονοπάτια, στη περιοχή «Gozsdu Court» όχι πολύ μακριά από κει που μέναμε, το οποίο στην ουσία αποτελεί ένα σύμπλεγμα στοών με καταστήματα εστίασης & εμπορικά κέντρα εντός της παλιάς πόλης

Ήπιαμε τις μπύρες μας σε μερικά μπαρ, φάγαμε ένα έντιμο κεμπάπ, παρολίγον να μπλέξουμε γυρνώντας στο διαμέρισμα και αγχωθήκαμε λίγο (σε ένα κεφάλαιο που δε γράφεται) γυρνώντας τελικά αποκαμωμένοι προκειμένου να ξεκουραστούμε. Μας περίμενε μια ακόμη έντονη μέρα στη παγωμένη και πανέμορφη αυτή πόλη…

 

[Thanos92]

Τα τελευταία χρόνια τέτοια εποχή κλείναμε το ταξίδι μας για τον Νοέμβριο σε Ευρώπη. Τι συναίσθημα είναι αυτό φέτος που δεν κοιτάμε προορισμούς... Η λάθος. Κοιτάμε, στα λεφτά...

Για εμάς προσωπικά οι χειμερινοί προορισμοί / ταξίδι στην Ευρώπη και όχι μόνο δεν έχουν μέτρο σύγκρισης.

Το αίσθημα του κρύου, της απίστευτης μουντιλας του ουρανού που αν και πρωί είναι μαύρος, τα απίστευτα στοργικά μαγαζιά που ψάχνεις να τρυπώσεις μέσα ώστε να φας κάτι ζεστό και να νιώσεις για λίγο ντόπιος την εποχή αυτή, την μυρωδιά από τα καμένα ξύλα και φυσικά την αγωνία που έχεις πριν το ταξίδι για το αν τελικά θα έχει χιόνι εκεί που πας.

Δεν μπορώ με τίποτα να με κάνω εικόνα να περπατάω με τις ώρες μέσα στην ζέστη. Είπαμε έχουμε και εμείς ωραία ελληνικά νησιά το καλοκαίρι.

Αντε @psilos3 ταξιδέψε μας φέτος τον χειμώνα στην όμορφη Βουδαπέστη που δεν έχουμε πάει ακόμα. Γιατι με τον πο@στη το ιό θα μείνουμε εδώ.

 

[paefstra]

Δεν μπορώ με τίποτα να με κάνω εικόνα να περπατάω με τις ώρες μέσα στην ζέστη. Είπαμε έχουμε και εμείς ωραία ελληνικά νησιά το καλοκαίρι.

Καπου μπερδευεσαι. Συνηθως το καλοκαιρι, εφοσον δεν πας Μεσογειο, οι θερμοκρασιες ειναι γυρω στους 25 βαθμους τη μερα και χαμηλοτερα το βραδυ, ως 15. Για να δροσιστουμε παμε Κεντρικη και Βορεια Ευρωπη. Τεραστια μερα ως τις 11 το βραδυ συχνα, ποτα και εστιατορια εξω, ψιλοβροχα της μισης ωρας και τελος.
3 ταξιδια εκανα χειμωνα στα δεκαδες που εχω κανει και δεν ευχαριστηθηκα τις πολεις οσο το καλοκαιρι.

 

[Thanos92]

Καπου μπερδευεσαι. Συνηθως το καλοκαιρι, εφοσον δεν πας Μεσογειο, οι θερμοκρασιες ειναι γυρω στους 25 βαθμους τη μερα και χαμηλοτερα το βραδυ, ως 15. Για να δροσιστουμε παμε Κεντρικη και Βορεια Ευρωπη. Τεραστια μερα ως τις 11 το βραδυ συχνα, ποτα και εστιατορια εξω, ψιλοβροχα της μισης ωρας και τελος.
3 ταξιδια εκανα χειμωνα στα δεκαδες που εχω κανει και δεν ευχαριστηθηκα τις πολεις οσο το καλοκαιρι.

Γούστα είναι αυτά. Είμαστε παιδιά του χειμώνα. Το καλοκαίρι γενικά δεν το πάω καθόλου σε σχέση με τον χειμώνα.

 

[barkour]

Γούστα είναι αυτά. Είμαστε παιδιά του χειμώνα. Το καλοκαίρι γενικά δεν το πάω καθόλου σε σχέση με τον χειμώνα.

Σωραίος !!!

 

[evaT]

Ήπιαμε τις μπύρες μας σε μερικά μπαρ, φάγαμε ένα έντιμο κεμπάπ, παρολίγον να μπλέξουμε γυρνώντας στο διαμέρισμα και αγχωθήκαμε λίγο (σε ένα κεφάλαιο που δε γράφεται) γυρνώντας τελικά αποκαμωμένοι προκειμένου να ξεκουραστούμε. Μας περίμενε μια ακόμη έντονη μέρα στη παγωμένη και πανέμορφη αυτή πόλη…

Τι εννοείς δε γράφεται;;;; Μια οικογένεια είμαστε...άσε που κάτι τέτοια περίεργα και μπερδεμένα περιμένουμε
Δεν έχω πάει ακόμη αλλά φαίνεται πανέμορφη και πολύ παγωμένη! Τι χειμώνας κ κείνος....Το έχω ψάξει και γω μέσω Wizzair αλλά επειδή υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να εργαστεί ο αδερφός εκεί μέσα στην επόμενη διετία οπότε θα έχει και βάση κάπου εκεί κοντά είπα να αφήσω εκείνη τη πλευρά μπας και τη δω κούτρα

 

[psilos3]

Τα τελευταία χρόνια τέτοια εποχή κλείναμε το ταξίδι μας για τον Νοέμβριο σε Ευρώπη. Τι συναίσθημα είναι αυτό φέτος που δεν κοιτάμε προορισμούς... Η λάθος. Κοιτάμε, στα λεφτά...

Είχαμε κλείσει ήδη για Νοέμβριο κάτι κοντινό, όπως και για τις γιορτές σε μια πόλη του εξωτερικού, ψάχνοντας κάτι να γεμίσει ένα ΠΣΚ του Φλεβάρη πριν το μεγάλο ταξίδι σε άλλη ήπειρο. Άστα φίλε, πολύ κακό συναίσθημα...

Για εμάς προσωπικά οι χειμερινοί προορισμοί / ταξίδι στην Ευρώπη και όχι μόνο δεν έχουν μέτρο σύγκρισης. Το αίσθημα του κρύου, της απίστευτης μουντιλας του ουρανού που

Είναι μια πολύ όμορφη εκδοχή, ιδιαίτερα έτσι όπως τη περιγράφεις, δε διαφωνώ.

Τεραστια μερα ως τις 11 το βραδυ συχνα, ποτα και εστιατορια εξω, ψιλοβροχα της μισης ωρας και τελος.

Όπως και αυτή είναι μια υπέροχη εκδοχή χωρίς αμφιβολία.
Έχοντας ζήσει και τα δύο θα πω απλά ναι και στα δύο. Το καθένα έχει τη χάρη του.
Ο χειμώνας είναι ίσως λίγο πιο ατμοσφαιρικός.

Γούστα είναι αυτά. Είμαστε παιδιά του χειμώνα. Το καλοκαίρι γενικά δεν το πάω καθόλου σε σχέση με τον χειμώνα.

Εξαρτάται. Κι εγώ το ίδιο λέω καθώς δε το ευχαριστιέμαι παρά μόνο τις 10-20 μέρες του που ταξιδεύω και πηγαίνω στα νησιά. Νομίζω μόνο γι΄αυτό είναι, σε συνθήκες δουλειάς το καλοκαίρι είναι άθλιο.

 

[psilos3]

Τι εννοείς δε γράφεται;;;; Μια οικογένεια είμαστε...άσε που κάτι τέτοια περίεργα και μπερδεμένα περιμένουμε

Άστα αυτά, από κοντά. Τη πατήσαμε σα πρωτάρηδες και για μερικά λεπτά είχα την εντύπωση ότι θα μας τσιμεντώσουν στο Δούναβη χειμωνιάτικο... Τέλος καλό, όλα καλά.

Δεν έχω πάει ακόμη αλλά φαίνεται πανέμορφη και πολύ παγωμένη! Τι χειμώνας κ κείνος....

Παλιά πόλη, κάτι που φαίνεται παντού, αλλά αποπνέει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Είναι πολύ όμορφη ειδικά στο παραδουνάβιο κομμάτι της, ιδανική για κοντινές αποδράσεις. Το λες και δίπλα μας πλέον. Η Wizz μας κάνει αρκετά τέτοια «δώρα» ευτυχώς!
Όσο για το χειμώνα του 17, νομίζω θα μνημονεύεται για χρόνια με όλα αυτά που έγιναν, όπως ο αντίστοιχος του '87 με τα χιόνια...