Αυστραλία Νησιά Κουκ Ραροτόνγκα - Αϊτουτάκι : Διακοπές στον Παράδεισο

[Nikos1986]

11. Αϊτουτάκι (Γύρος Λιμνοθάλασσας)

Η μεγάλη μέρα είχε επιτέλους φτάσει! Σήμερα επιτέλους θα έκανα το tour και θα ανακάλυπτα εάν τελικά τα νησιά ανταποκρίνονταν στη φωτογραφία που με είχε παρακινήσει εξ’αρχής να τα επισκεφθώ. Για την εκδρομή είχα επιλέξει το Teking, το οποίο πραγματοποιεί διάφορα είδη κρουαζιέρας: από το “κλασικό”, μέχρι πριβέ εκδρομές ή και βραδινά tours. Η “κλασική” εκδρομή που επέλεξα, διάρκειας περίπου 6-6:30 ωρών, κόστισε 180$ (περίπου 100 ευρώ). Αυτό που μου άρεσε στο συγκεκριμένο γραφείο, ήταν ότι έκανε στάση σε περισσότερα μέρη, ενώ συμπεριελάμβανε επίσης και το Maina, από το οποίο είχα δει ονειρικές φωτογραφίες. Επιπλέον, η χρήση ταχύπλοου σου εξοικονομούσε χρόνο από το πήγαινε-έλα, με αποτέλεσμα να μην επιβαρύνεται ο χρόνος παραμονής σου στα motu. Τα γύρω στα 20 άτομα δεν ήταν ούτε πολλά ούτε λίγα, ενώ και ο χειριστής είχε πολύ πλάκα.

Ημέρα 5

Το σημερινό tour θα ξεκινούσε από την προβλήτα που είχα επισκεφθεί χθες, κατά τις 8:30 το πρωί. Από εκεί θα κατευθυνόταν προς το Reef Motel, απ’όπου θα παραλάμβανε όσους τους βόλευε εκείνο το σημείο και θα ξεκινούσε το tour στη λιμνοθάλασσα. Υπήρχε η δυνατότητα να περάσουν από το bungalow για να με πάρουν με βανάκι μέχρι την προβλήτα, αλλά καθώς την προηγούμενη μέρα είχα ένα θεματάκι με το στομάχι, προτίμησα να κατέβω έως εκεί με το αυτοκίνητο. Παρότι ξύπνησα νωρίς, το στομάχι δεν είχε περάσει, με αποτέλεσμα να ξεκινήσω αργά και να μην προλάβω την αναχώρηση από την προβλήτα. Όμως, μέσα στην ατυχία μου, ήμουν και τυχερός: και ένα άλλο παιδί, από τη Νέα Ζηλανδία δεν είχε προλάβει, οπότε μας φόρτωσαν εμάς τους δύο στην καρότσα ενός αγροτικού της εταιρίας και μας πήγαν στο Reef Motel, απ’όπου και θα έκανε μια δεύτερη στάση το σκάφος πριν ξεκινήσει το tour.
Έπιασα την κουβέντα με το παιδί, ήταν γύρω στα 25 από το Όκλαντ και θα έκανε και αυτός το tour πρώτη φορά. Είχε μια φίλη από την Τόνγκα, η οποία όμως είχε προλάβει τον απόπλου, οπότε και εκείνος έμεινε να ταξιδεύει στην καρότσα μαζί μου...

Στο Reef Motel φτάσαμε κατά τις 9. Ήμασταν εμείς οι δύο, ενώ είχε έρθει και ένα άλλο βανάκι με 5-6 άτομα. Μετά από λίγο έφτασε και το σκάφος, το οποίο είχε κάνει τον γύρω του νοτίου τμήματος του κυρίως νησιού, με καμιά δεκαριά ακόμα επιβάτες. Τελικά, μαζί με τον χειριστή ήμασταν γύρω στα 20 άτομα. Στην αρχή μας μίλησε λίγο για την ασφάλεια στο σκάφος, σε όσους δεν είχαν μοίρασαν μάσκες κατάδυσης, βατραχοπέδιλα και πετσέτες και μετά από λίγο ξεκινήσαμε!

Μιας και θα είναι κρίμα να επισκεφθείς το νησί και να φύγεις χωρίς να κάνεις κάποιο tour στη λιμνοθάλασσα, ας παραθέσω κάποια διαδικαστικά για οποιονδήποτε έρθει στο Aitutaki:

• Το αντηλιακό είναι απαραίτητο, και δεν θα το βρείτε στο νησί. Το φέρνουμε μαζί μας είτε από τη Ραροτόνγκα είτε από όπου αλλού ερχόμαστε.
• Στο σκάφος καλό είναι να έχεις μπλούζα και καπέλο, παρά το στέγαστρο. Ο ήλιος βαράει και το κοκκίνισμα στα χέρια θα το έχεις σίγουρα γυρνώντας. Ας μείνει εκεί...
• Δίνουν μάσκα και αναπνευστήρα, αλλά είναι βολικότερο να έχουμε τους δικούς μας. Με το να βουτήξεις χωρίς μάσκα και να προσπαθείς να κρατάς ανοικτά τα μάτια στο νερό, χάνεις σε μεγάλο βαθμό τη διαύγεια. Ακόμη και αν έχεις μυωπία, όπως εγώ, η διαφορά του να βουτάς με μάσκα είναι τεράστια. Και εφόσον συνηθίσεις την (αφύσικη) αναπνοή μέσω του αναπνευστήρα, χαλαρώνεις και απολαμβάνεις τις υποβρύχιες εικόνες. Ήταν η πρώτη φορά που έκανα snorkeling και εφόσον ξεπεράσεις την αρχική, παράξενη να το πω, αίσθηση του να αναπνέεις όντας κάτω από το νερό, η αίσθηση και οι εικόνες που αποκομίζεις είναι μοναδικές. Επίσης, σου δίνουν ένα τζελ, το οποίο λειτουργεί ως αντιθαμβωτικό για τη μάσκα.
• Δίνουν και βατραχοπέδιλα, τα οποία όμως δεν χρησιμοποίησα. Επίσης, δίνουν και πετσέτες.
• Δεν θα συνιστούσα να έπαιρνε κανείς φωτογραφική μηχανή. Το κινητό επαρκεί, βέβαια πιτσιλάει η θάλασσα. Δεν μπορείς να κάτσεις στο κέντρο του σκάφους, παρά μόνο στο γύρω - γύρω. Οπότε το νερό, όπως και να έχει, θα το φας. Ακόμη και ας μην μπορέσεις να βγάλεις υποβρύχιες φωτογραφίες (όπως εγώ), τα βλέπεις ζωντανά με τα μάτια σου, ενώ φωτογραφίες με αυτά που είδες, μπορείς να βρεις και στο internet.
  
• Επίσης, καλό είναι να αφήσεις σπίτι ρολόγια, βραχιόλια, δαχτυλίδια κλπ.
• Το φαγητό συμπεριλαμβάνεται στο tour, οπότε δεν χρειάζεται να κουβαλάς φαγώσιμα μαζί σου.

Πάμε λοιπόν στα δια ταύτα. Το tour που θα κάναμε, απ’όσο θυμάμαι, ακολουθούσε αυτή τη διαδρομή.

Κατά προσέγγιση η διαδρομή που ακολουθήσαμε στο tour [ πηγή : Google Maps ]​

Πρώτη στάση κάναμε λίγο βόρεια από τα νησιά Maina, που σηματοδοτούν το ΝΔ άκρο της λιμνοθάλασσας. Έχοντας σταματήσει πάνω από κάτι υφάλους, ο καπετάνιος πέταξε στο νερό φαγητό και σε δευτερόλεπτα εμφανίστηκαν κάτι μαύρα ψάρια (τριβάλια), γύρω στους 30-40 πόντους με το συμπάθιο. Σε εκείνο το σημείο καθίσαμε κανένα μισάωρο. Είχαμε τη δυνατότητα να βουτήξουμε στο νερό, και να κολυμπήσουμε κι εμείς μαζί με τις ψαρούκλες. Εκεί δίπλα υπήρχε και το ναυάγιο του Alexander, ενός φορτηγού πλοίου 40 μέτρων, το οποίο ναυάγησε στις 11/8/1951, ερχόμενο από τη Suva των Φίτζι.

Τα τριβάλια που άρχισαν να κάνουν βόλτες γύρω από το σκάφος μας

Υποβρύχιες φωτογραφίες τους [ πάνω πηγή : aquabumps.com ] [κάτω πηγή : neverendingfootsteps.com ]

Το ναυάγιο του Alexander [ πηγή : flickr.com - joannealisonfox ]​

Πριν αποβιβαστούμε στο sandbank του Maina Iti, κάναμε ακόμα μια στάση. Αυτή τη φορά, θα κολυμπούσαμε στα όρια, εκεί που φαίνεται στο χάρτη να σταματάει η άμμος του sandbank. Αν στο πρώτο σημείο είχαμε εντυπωσιαστεί από τις ψαρούκλες, εδώ ήταν γινόταν το όργιο των χρωμάτων. Βουτούσες και κολυμπούσες ανάμεσα σε χιλιάδες, πολύχρωμα ψάρια, όπως ακριβώς το βλέπεις στα ντοκιμαντέρ. Επίσης, υπήρχαν και τεράστιοι βράχοι με κοράλλια πάνω από ένα αμμώδη βυθό, που φαινόταν να βαθαίνει αισθητά στη γραμμή που φαίνεται στον χάρτη να διαχωρίζει το κίτρινο με το γαλάζιο. Στις φωτογραφίες δεν φαίνονταν καθαρά τα χιλιάδες πολύχρωμα ψάρια από την επιφάνεια, αλλά ψάχνοντας κανείς υποβρύχιες φωτογραφίες στο internet... Ε, ήταν ακριβώς έτσι.

Φωτογραφίες από το σημείο που σταματήσαμε, στα όρια του sandbank του Maina Iti​

Η πρώτη στάση που κάναμε σε στεριά, ήταν στο Maina Iti. Το “Μικρό” Maina, το οποίο ονομάζεται και “Honeymoon Island” αποτελείται από ένα sandbank, μαζί με ένα μικρό “νησάκι” στο νότιο άκρο του. Το sandbank εξέχει ίσα – ίσα από την επιφάνεια της θάλασσας, και το να περπατάς πάνω του είναι εμπειρία. Στο ίδιο το sandbank, μέχρι εκεί που βρίσκεται το “νησάκι”, δεν υπάρχει βλάστηση ούτε για δείγμα.

Φτάνοντας στο sandbank του Maina Iti​

Η βάρκα μας άφησε στο βόρειο άκρο του sandbank, το οποίο θα διασχίζαμε με τα πόδια, μέχρι το νότιο άκρο του.

Το sandbank του Maina Iti, στο οποίο αποβιβαστήκαμε​

Λίγο πριν φτάσουμε στο “νησάκι”, μέσα στη μέση του sandbank, υπήρχε παρατημένη και μια βάρκα. Φαντάζομαι, για να βρέθηκε δεμένη εκεί, όταν έχει παλίρροια, ολόκληρο σχεδόν το sandbank πρέπει σχεδόν να βυθίζεται.

Το νησάκι του Maina Iti (πάνω) και η βάρκα που βρήκαμε αφημένη καταμεσής του sandbank (κάτω)​

Από το Maina Iti φύγαμε για το Maina. Το κανάλι που χωρίζει τα δύο νησιά είναι πολύ στενό και, χιλιομετρικά τουλάχιστον, το διασχίζεις και κολυμπώντας. Εάν στο sandbank του Maina Iti ήσουν στο έλεος των στοιχείων της φύσης, το Maina ήταν γεμάτο φοίνικες και μπορούσες να απολαύσεις τη σκιά τους.

Πηγαίνοντας από το Maina Iti στο Maina

Το Maina, έχοντας πλέον βγει στη στεριά (από τα κιόσκια που φάγαμε είχα επικεντρωθεί στο φαγητό και στις κουβέντες με τους συνταξιδιώτες και δεν τραβούσα φωτογραφίες )​

Στο Maina καθίσαμε σε κάτι κιόσκια, όπου μας πρόσφεραν μπουφέ. Το φαγητό για να είμαι ειλικρινής δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Όμως ήταν πολύ ωραία γιατί έχοντας κάτσει χύμα μαζί με άγνωστα άτομα στο ίδιο τραπέζι, μπορούσες να πιάσεις κουβέντα και να σπάσεις τον πάγο. Όχι ότι δεν μπορούσες και στη βάρκα ερχόμενος εδώ, αλλά τότε όλοι ήμασταν απασχολημένοι με τη λιμνοθάλασσα!

Οι περισσότεροι που ήμασταν μαζί στο γκρουπ, ήταν φυσικά Νεοζηλανδοί. Υπήρχαν 2 ζευγάρια από την Αυστραλία και τις ΗΠΑ, και ένα ζευγάρι από την Αγγλία και ένα από τη Γερμανία (γελούσαμε πολύ με τον Γιόχαν, όποτε ο καπετάνιος τον αποκαλούσε “your highness”). Από την Ελλάδα ήμουν μόνο εγώ. Ύστερα από καμία ώρα, αφότου τα λέγαμε με τα παιδιά (εντάξει, σχεδόν όλοι ήταν μεγαλύτεροι), αναχωρήσαμε για το Tapuaetai (One Footprint Island, αλλά γνωστό και ως One Foot Island), το οποίο είναι το προ τελευταίο από τα νοτιοανατολικά motu της λιμνοθάλασσας. Το motu αυτό, φημολογείται πως είναι το ομορφότερο της λιμνοθάλασσας, αλλά ύστερα από τα χρώματα που είδαμε στο Maina, ήταν εύλογο να αναρωτιέσαι “πόσο ομορφότερο μπορεί να γίνει?”...

Φεύγοντας από το Maina, κατευθυνθήκαμε προς τα ανατολικά. Βλέποντας τους χρόνους στις φωτογραφίες, κάναμε και μια ακόμα στάση για κολύμπι κάπου λίγο πριν φτάσουμε στο Rapota motu. Δυστυχώς δεν είχα ενεργοποιημένο το GPS για να έχω ακριβώς το στίγμα της θέσης που σταματήσαμε, οπότε το σημάδι στον χάρτη είναι προσεγγιστικό.

Πηγαίνοντας προς το Rapota, περνούσαμε ξυστά από τους υφάλους​

Σε εκείνο το σημείο, τα νερά ήταν πιο βαθιά. Παρ’όλ’αυτά, το θέαμα που αντικρίσαμε στη θάλασσα ήταν διαφορετικό εδώ. Δεν υπήρχαν τόσα πολλά ψάρια, σε αντίθεση με το Maina. Όμως στον βυθό υπήρχαν διάσπαρτες τεράστιες αχιβάδες. Όταν μας το έλεγε ο καπετάνιος, λέω άντε να είναι σαν κόλλα Α4, αλλά αυτές ήταν σίγουρα πάνω από μισό μέτρο! Επίσης, υπήρχαν τεράστιοι κοραλλένιοι βράχοι με τα μωβ κοράλλια, οι οποίοι έφταναν σχεδόν μέχρι την επιφάνεια. Υπήρχαν σχισμές μεταξύ τους, οπότε μπορούσες προσεκτικά να κολυμπήσεις και να περάσεις ενδιάμεσα. Τα βράχια ήταν σε σημεία κοφτερά, αλλά κολυμπώντας προσεκτικά μπορούσες με ασφάλεια να απολαύσεις την υποθαλάσσια μορφολογία και ζωή.

Το σημείο έξω από το Rapota, στο οποίο κάναμε την τελευταία στάση πριν το Tapuaetai

Οι τεράστιες αχιβάδες (πάνω και μέση) και τα βράχια με τα μωβ κοράλλια, ενδιάμεσα από τα οποία κολυμπήσαμε (κάτω) [ πηγή πάνω & κάτω : aquabumps.com ] [πηγή μέση : neverendingfootsteps.com ]​

Στο ίδιο το Rapota δεν αποβιβαστήκαμε, αλλά περάσαμε από κοντά.

Το Rapota motu, στο οποίο είχε γυριστεί το Survivor το 2006​

Απεναντίας, συνεχίσαμε προς το Tapuaetai. Εάν μέχρι τώρα η λιμνοθάλασσα είχε αυτό το πρασινωπό χρώμα, πλησιάζοντας στο Tapuaetai πλέον γινόταν ένα όμορφο γαλάζιο, που έκανε πολύ καλή αντίθεση με το λευκό του sandbank.

Φτάνοντας στο sandbank του Tapuaetai​

Στο Tapuaetai φτάσαμε κατά τις 2, ενώ θα μέναμε εκεί για 1 ώρα. Η βάρκα μας άφησε στο sandbank για να περπατήσουμε έως το νησί, ενώ αν ήθελες σε μετέφερε αυτή στην ακτή (απ’όπου και θα αναχωρούσαμε στο τέλος). Φυσικά όλοι κατεβήκαμε για να το κάνουμε περπατώντας.

Το νησί, αν και στο μεγαλύτερο μέρος του είναι αμμώδες, έχει κάποιες παραλίες με κοράλλια, οπότε θα χρειαστεί να πάρεις μαζί σου και τις σαγιονάρες αν θέλεις να το περπατήσεις. Το περπάτημα στο sandbank ήταν υπέροχο, βλέποντας σιγά - σιγά το νησί να πλησιάζει. Σε όλη τη διαδρομή, το νερό έφτανε από τον αστράγαλο μέχρι το γόνατο, αν και στο βόρειο άκρο του που πήγα όσο πιο άκρη μπορούσα (κουβαλούσα τις σαγιονάρες και το κινητό μαζί) φαινόταν να βαθαίνει απότομα. Μαζί με τις στάσεις για φωτογραφίες, τελικά έφαγα ένα 20λεπτο για να φτάσω στο νησί.

Φωτογραφίες από το sandbank του Tapuaetai​

Λοιπόν, ερχόμενος από το Maina όντως αναρωτιόμουν αν εδώ θα ήταν όντως καλύτερα. Ε, μονολεκτικά, ναι, ήταν. Στην παραλία που φτάσαμε, ερχόμενοι από το sandbank, είχε διασκορπισμένο κόσμο, αν και δεν ένιωθες σε καμία περίπτωση σαν να είσαι στην Οία το ηλιοβασίλεμα. Ο κόσμος από τα 3 σκάφη που είχαν φτάσει, ήταν ψιλοδιασκορπισμένος. Το τοπίο που έβλεπες, ήταν η επιτομή αυτού που φαντάζεσαι ως “εξωτικό νησί”: φοίνικες, άμμος, πεντακάθαρα ρηχά ζεστά νερά...

Η κύρια παραλία στο Tapuaetai, στην οποία καταλήγει το sandbank​

Στο πίσω μέρος της παραλίας που είχαν δέσει τα σκάφη στο νησί, υπήρχε ένα ξύλινο κτήριο το οποίο αυτοδιαφημίζεται ως “ταχυδρομείο” και σφραγίζει τα διαβατήρια των επισκεπτών με την γνωστή “πατούσα”. Η αλήθεια είναι πως μου φάνηκε λίγο κιτς και δεν ασχολήθηκα. Αντίθετα, προτίμησα να εξερευνήσω λίγο το νησί, ενώ αν μου έφτανε ο χρόνος ιδανικά θα ήθελα να περπατούσα όλο τον γύρο του. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα, με τη φορά του ρολογιού.

Το ομορφότερο θέαμα το συνάντησα ευθύς εξ’αρχής, με το που έστριψα και αντίκρισα το κανάλι που χωρίζει το Tapuaetai με το γειτονικό Tekopua. Κάμποσες φωτογραφίες που κυκλοφορούν για “τροπικά νησιά”, “φοίνικες” κλπ είναι σίγουρα τραβηγμένες από εδώ.

Μερικές από τις ομορφότερες εικόνες που έχω αντικρίσει σε ταξίδι, ήταν αυτή του πορθμού μεταξύ Tapuaetai - Tekopua ​

Εκεί κοντά, συνάντησα και το τοπικό παράρτημα του Hilton αλλά και μια καλύβα αλά survivor.

Το αυτοαποκαλούμενο "One Foot Hitlon" (πάνω) και η καλύβα (κάτω)​

Λίγο πιο πέρα, άρχιζαν τα κοράλλια και τα κοχύλια. Αυτό το νοτιοανατολικό τμήμα του νησιού ήταν ψιλοαδιάφορο.

Το τραχύ (τρόπος του λέγειν) ΝΑ Tapuaetai​

Από εδώ, μέχρι και το σημείο που φτάσαμε ερχόμενοι από το sandbank, ξεκινάει άλλη μια μεγάλη αμμουδιά, η οποία μόνο στο νότιο άκρο της είχε κοράλλια στην άμμο. Στην παραλία αυτή, παρότι δίπλα από εκεί που ήταν ο κόσμος, συνάντησα μόνο 2-3 άτομα. Φαίνεται, ο κόσμος είτε είχε μείνει εκεί που τον άφησαν, είτε πήγαν να δουν μόνο τον πορθμό με το Tekopua.

Η όμορφη παραλία στα ΝΔ του motu, την οποία απόλαυσα μαζί με άλλους 2-3 επισκέπτες​

Επιστρέφοντας από το εσωτερικό του νησιού πίσω στην παραλία μας, παρατήρησα ένα μικρό ξέφωτο. Όπως αποδείχθηκε, στην περίμετρό του υπήρχαν γηγενή δέντρα διαφόρων νησιών του Ειρηνικού.

Το ξέφωτο με τα γηγενή δέντρα​

Τελικά, η ώρα στο Tapuaetai πέρασε χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Η διάσχιση του sandbank, στην αρχή, μας πήρε κανένα εικοσάλεπτο, αφήνοντας μόνο 45 λεπτά στο ίδιο το Tapuaetai...

Φεύγοντας από το Tapuaetai, είχαμε και αφήσει και μια ακόμα εκκρεμότητα. Το αντιπαραδιπλανό motu, το Akaiami. Πέρα από τη δυνατότητα διαμονής (μαζί με το Akitua που είχα επισκεφθεί στην αρχή, είναι το δεύτερο motu που προσφέρει αυτή τη δυνατότητα), το motu αυτό ήταν γνωστό ως ενδιάμεσος σταθμός στο δρομολόγιο “Coral” της TEAL ("Tasman Empire Airways Limited" που ήταν η ονομασία μέχρι το 1965 της Air New Zealand).

Η “Coral Route” εκτελούταν από το 1951 έως το 1960, με υδροπλάνα Short Solent IV. Το δρομολόγιο αυτό, εκτελούσε τη διαδρομή Auckland (Νέα Ζηλανδία) – Suva (Φίτζι) σε 7,5 ώρες. Από εκεί, την επόμενη μέρα, συνέχιζε για το Faleolo (Σαμόα), ένα σκέλος που διαρκούσε 4 ώρες. Την επόμενη μέρα ξεκινούσε για το Akitua (Νησιά Κουκ), μια ακόμα πτήση 5 ωρών. Την τελευταία μέρα εκτελούταν το τελευταίο σκέλος προς την Tahiti (Γαλλική Πολυνησία), απ’όπου και έφτανε μετά από 4 ώρες. Το διώροφο αεροπλάνο (ναι, υπήρχαν από τότε ) μετέφερε 45 επιβάτες με πολυτέλειες Ολυμπιακής επί Ωνάση. Το εισιτήριο κόστιζε περίπου 30 λίρες, όσο ήταν το μηνιάτικο εκείνη την εποχή. Αρχικά εκτελούταν 1 δρομολόγιο τον μήνα, στη συνέχεια τα δρομολόγια έγιναν κάθε δεκαπενθήμερο. Οι επιβάτες αποβιβάζονταν μετά την προσθαλάσσωσή τους στον κάθε προορισμό, διανυκτέρευαν στο νησί και ξαναεπιβιβάζονταν για την αναχώρησή τους την επόμενη μέρα. Η ιστορία του δρομολογίου είναι ενδιαφέρουσα, και μπορεί κανείς να διαβάσει περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Το Short Solent [ πηγή : teal.co.nz ]​

Στο Akaiami δεν κατεβήκαμε, απλά περάσαμε από κοντά. Κάποια άλλα τουριστικά σκάφη σταματούσαν και εκεί, αλλά εγώ είχα προτιμήσει να συμπεριλάβω το Maina στο πρόγραμμα. Από το σκάφος φαινόταν μια τεράστια αμμουδιά από την πλευρά της λιμνοθάλασσας, ενώ τα νερά και εδώ είχαν αυτό το φωτεινό γαλάζιο χρώμα.

Το Akaiami, από το οποίο περάσαμε, χωρίς όμως να αποβιβαστούμε​

Από το Akaiami πλέον, συνεχίσαμε διασχίζοντας διαγώνια τη λιμνοθάλασσα, με προορισμό την προβλήτα στην οποία είχα αφήσει το αυτοκίνητο στην αρχή. Αποβιβαζόμενοι στην προβλήτα του κυρίως νησιού, δεν πρόσεξα κανένα συνεπιβάτη που να μην είναι τουλάχιστον ενθουσιασμένος από το tour που κάναμε. Και 2-3 ώρες ακόμα να είχαμε δεν υπήρχε αμφιβολία για το αν θα ζητούσαμε να επιστρέψουμε σε οποιοδήποτε μέρος που σταματήσαμε...

Τελευταία μέρα που είχα ολόκληρη στο νησί, γυρνώντας στο bungalow, ο σχεδόν καθαρός από σύννεφα ουρανός επιφύλασσε ένα πολύ όμορφο ηλιοβασίλεμα.

Το τελευταίο ηλιοβασίλεμα που απολάμβανα στο Aitutaki​

Ύστερα από ένα ντους για να φύγουν τα αλάτια, δεν υπήρχε αμφιβολία πού θα πήγαινα το τελευταίο βράδυ στο νησί: φυσικά στο Boat Shed για φαγητό!


Η σημερινή μέρα ήταν σίγουρα η ομορφότερη μέχρι τώρα. Όπου κι αν ρωτήσει κανείς, θα του πουν ότι το Aitutaki είναι όντως όμορφο, αλλά η πραγματική ομορφιά της ατόλης βρίσκεται στα διάσπαρτα motu. Έχοντας κάνει έστω και αυτό το 6μισάωρο tour, δεν μπορώ παρά να μην προσυπογράψω και εγώ σε αυτό.
Ήταν η πρώτη φορά που έκανα snorkeling και θα παρότρυνα οποιονδήποτε δεν έχει κάνει να το βάλει ως στόχο αν επιλέξει να πραγματοποιήσει ταξίδι σε ένα τέτοιο μέρος. Μια μάσκα που δεν μπάζει νερό σου δίνει τελείως διαφορετική οπτική, ενώ και η χρήση του αναπνευστήρα συνηθίζεται μέσα σε λίγα λεπτά στο νερό. Η αίσθηση του να κολυμπάς ανάμεσα σε όλα αυτά τα πολύχρωμα ψάρια, στα κοράλλια, ακόμα και να βλέπεις από κοντά το ναυάγιο, είναι απερίγραπτη.
Επίσης, ήταν ωραίο που δέσαμε σαν ομάδα και με τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες. Βέβαια σε αυτό έπαιξε ρόλο και ο πλακατζής καπετάνιος που είχαμε, βοηθώντας να σπάσει ο πάγος από την αρχή. Η σημερινή κρουαζιέρα ήταν μια αξέχαστη εμπειρία και θα έπρεπε να περαστεί στον ποινικό κώδικα των νησιών η απόπειρα αναχώρησης ενός επισκέπτη χωρίς να έχει συμμετάσχει σε ένα αντίστοιχο tour...

 

[annoula]

9. Αϊτουτάκι (αρχικές βόλτες)

Το μπάνγκαλόου που θα έμενα στο Aitutaki βρισκόταν στην ΒΔ ακτή του νησιού. Βρισκόταν πάνω στην άμμο, υποστηριζόμενο από πασσάλους, με πάρκινγκ από πίσω και δωρεάν καγιάκ για να εξερευνούσαμε τη λιμνοθάλασσα από μπροστά.

View attachment 453296

View attachment 453297
Το μπάνγκαλόου στο Aitutaki που είχα νοικιάσει​

Ημέρα 1

Η πρώτη μέρα στο Aitutaki θα ήταν, όπως πάντα, αναγνωριστική. Πρώτα όμως, επειδή κόντευε ήδη 1 και ήμουν ξύπνιος από τα χαράματα, έπρεπε να λύσω το πρόβλημα του φαγητού.

Η δυσκολία ήταν η μέρα. Όντας Κυριακή, πολλά μέρη είναι κλειστά, συμπεριλαμβανομένων των αγορών και των εστιατορίων. Ψάχνοντας στο Google Maps, κατάφερα να βρω ανοικτό το Tavake. Γενικά, η Κυριακή είναι ημέρα αργίας, με πάρα πολλές επιχειρήσεις να κλείνουν. Και το “πάρα πολλές” ισχύει στη Rarotonga και στο Aitutaki, τα οποία θεωρούνται τουριστικά. Φαντάζομαι στα περισσότερα από τα υπόλοιπα νησιά, άντε εκτός και του Atiu, την Κυριακή θα είναι τα πάντα κλειστά. Επίσης, η Κυριακή είναι η μέρα του umu. Το umu είναι το αντίστοιχο του luau της Χαβάης, δηλαδή το παραδοσιακό μαγείρεμα του φαγητού σε μεγάλες λακκούβες στο χώμα.

Ο νεαρός στο εστιατόριο που εκτελούσε χρέη μάγειρα / σερβιτόρου / ταμία ήταν πολύ ωραίος και ομιλητικός τυπάς, αν και αυτό που με ένοιαζε περισσότερο ήταν να καθησύχαζα το στομάχι μου. Φυσικά πρώτη επιλογή το ψάρι, κάτι που θα φρόντιζα να τιμήσω για όλο το διάστημα της παραμονής μου εκεί.

View attachment 453298
Το φιλέτο ψαριού στο Tavake​

Από τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου, έμαθα και για το μοναδικό mini market του νησιού που ήταν ανοικτό και τις Κυριακές. Ήταν το Tina & Co, το οποίο κιόλας ήταν στον δρόμο μου, καθ’οδόν για το σπίτι. Αφότου έκανα τα αναγκαία πρώτα ψώνια, κυρίως για το πρωινό, επέστρεψα στο δωμάτιο.

Ύστερα από λίγη ξεκούραση, έπεσε το δίλημμα πού να πήγαινα. Η αλήθεια είναι, χωρίς πολλή - πολλή σκέψη, επέλεξα να κατευθυνθώ προς την Ootu Beach. Πρόκειται για την γνωστότερη παραλία του νησιού. Βρίσκεται στο κυρίως νησί, δίπλα από το τέρμα του νέου διαδρόμου του αεροδρομίου, απέναντι σχεδόν από το motu (νησάκι) Akitua.

Η αλήθεια είναι ότι η παραλία, με την πρώτη ματιά, δεν με ξετρέλανε. Ναι μεν γαλάζια νερά, αλλά έχανε την εξωτική μαγεία της από τον συννεφιασμένο καιρό. Η παραλία ήταν κυρίως θρυμματισμένο κοράλλι, το οποίο πρακτικά σημαίνει χοντρή άμμος. Όπως διαπίστωσα, έτσι ήταν και όλες οι παραλίες του νησιού που επισκέφθηκα.

Λίγα μέτρα μακριά από την ακτή, βρίσκεται ένα sandbank, το οποίο εκτείνεται σχεδόν παράλληλα με την ακτή και φτάνει σχεδόν μέχρι το ίδιο το Akitua. Το sandbank αυτό, όπως διαπίστωσα την επόμενη μέρα σχεδόν σε όλη την έκτασή του, άντε να φτάνει 1-2 πιθαμές πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το κανάλι, πλάτους γύρω στα 30 μέτρα μέχρι το sandbank, βαθαίνει για 5-10 μέτρα, φτάνοντας (ανάλογα και με την παλίρροια) το πολύ στο ύψος των ώμων.

View attachment 453299

View attachment 453300

View attachment 453301
Η παραλία Ootu, με το κανάλι, το sandbank και το Akitua motu (στην πάνω εικόνα τα δέντρα στο βάθος αριστερά)​

Η παραλία αυτή μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Αφενός, δεν ήταν αυτό που περίμενα να δω ερχόμενος εδώ. Βέβαια, προσπαθώντας να την φανταστώ κάτω από γαλανό ουρανό και ήλιο, σίγουρα θα μου έκανε μια τελείως διαφορετική εντύπωση. Πάντως, οφείλω να ομολογήσω ότι εν τέλει και η συννεφιά δεν ήταν κακή, καθώς ήδη την προηγούμενη μέρα είχα καεί από τον ήλιο. Επίσης, κυρίως όταν άρχισε να ψιλοβρέχει, σου έδινε την εντύπωση end-of-the-world, ακούγοντας και τα κύματα να σκάνε στον προστατευτικό ύφαλο 500-1000 μέτρα μακριά.

Στη συνέχεια, με το αυτοκίνητο, κατευθύνθηκα στην άκρη του παλιού διαδρόμου του αεροδρομίου, λίγο βορειότερα από το bungalow. Στην άκρη του εγκαταλελειμμένου κοραλλένιου διαδρόμου, ο οποίος είχε κατασκευαστεί από τους Αμερικάνους πεζοναύτες κατά τον Β’ΠΠ, υπήρχε ένα υπαίθριο κιόσκι. Στην παραλία εκεί υπήρχαν ξεβρασμένα κοράλλια, πάρα πολλά κοχύλια και καβούρια. Από εκείνο το σημείο έβλεπες στα 500 μέτρα ακόμη και τον ίδιο τον ύφαλο και τα κύματα που έσκαγαν πάνω του.

Ενώ η παραλία ήταν κατά κύριο λόγο χοντρό θρυμματισμένο κοράλλι, ο βυθός της θάλασσας ήταν απαλός σαν αλεύρι και τα νερά ζεστά, σε πείσμα του καιρού. Στη θάλασσα υπήρχαν διάσπαρτα κοραλλένια βράχια, καθώς και πάρα πολλά θαλάσσια αγγούρια (πρώτη φορά είχα ακούσει για αυτά σε ιστορίες του forum για την Ταϊλάνδη, αλλά δεν τα είχα ξαναδεί ζωντανά).

View attachment 453302

View attachment 453306
Η παραλία πίσω από το άκρο του παλιού διαδρόμου του αεροδρομίου

View attachment 453303

View attachment 453304
Κοράλλια και κοχύλια στην παραλία

View attachment 453307
Ανά τμήματα η παραλία ήταν γεμάτη με θαλάσσια αγγούρια​

Αφότου έκατσα κανένα δίωρο σε εκείνο το τμήμα της παραλίας, ξεκίνησα να κατεβαίνω προς το bungalow. Η παραλία προς τα νότια ήταν εξίσου όμορφη, ενώ ήταν και γεμάτη χιλιάδες ψαράκια. Όχι αυτά τα πολύχρωμα, αλλά κάτι μικρά μπεζ, τα οποία δεν διέκρινες με φόντο τον βυθό, παρά μόνο όποτε τρόμαζαν και πετάγονταν από το νερό κατά κοπάδια.

View attachment 453308
Η παραλία μπροστά από το bungalow​

Ύστερα από ένα μπάνιο, έχοντας περάσει τις 8, δεν υπήρχαν και πολλά για να κάνεις. Για το βράδυ πήρα ένα burger από το Tavake, εξάλλου Κυριακή βράδυ δεν υπήρχε τίποτα ανοικτό. Επιτέλους μετά από 3 ύπνους στο κάθισμα αεροπλάνου, σήμερα θα κοιμόμουν σε κανονικό κρεβάτι...


Ημέρα 2

Ύστερα από ένα αναζωογονητικό ύπνο και ένα πρωινό πλούσιο (τουλάχιστον με βάση τα φαγώσιμα που είχα βρει χθες) ξεκίνησα και τη δεύτερη μέρα. Πρώτη φορά που ξυπνούσα στο νησί, οπότε τι άλλο να εξερευνούσα, πέρα από τη θάλασσα;

Η οικοδέσποινα στα bungalows που έμενα, μας παρείχε δωρεάν kayaks για να δούμε τη θάλασσα όσο αντέχαμε να κωπηλατούμε. Η θάλασσα μπροστά στο δωμάτιο βέβαια ήταν ρηχή. Κολύμπι δεν μπορούσες να κάνεις, αφενός λόγω του βάθους (το νερό έφτανε μέχρι τη μέση) και αφετέρου λόγω των κοραλλιογενών βράχων που υπήρχαν διάσπαρτοι στη θάλασσα. Ήταν και αυτά τα αγγούρια που το σκεφτόμουν να τα πατήσω. Οπότε το καγιάκ φαινόταν η καλύτερη επιλογή.

Έκανα κάμποσα πήγαινε - έλα, μέχρι να πάρω το κολάι και να καταφέρνω να πηγαίνω ευθεία. Προσπαθούσα στην αρχή να αποφεύγω τα κοράλλια, αλλά όπως διαπίστωσα, παρά το βάρος, το καγιάκ κατάφερνε και είχε πολύ μικρό βύθισμα, οπότε περνούσε εύκολα από πάνω τους.

Κατά την 1, οπότε και χόρτασα πήγαινε-έλα, το πρόγραμμα είχε βόλτα ξανά στην Ootu. Αυτή τη φορά θα πήγαινα στην sandbank, και θα περνούσα απέναντι για να δω και το Akitua motu.

Λίγο πριν την Ootu, πήρε το μάτι μου το Boat Shed, για το οποίο είχα διαβάσει πολύ ωραίες κριτικές. Τελικά, δεν είχαν άδικο: η ταβέρνα αυτή έγινε το αγαπημένο μου στέκι σε αυτό το ταξίδι. Το προσωπικό ήταν ευγενέστατο, έβρισκα πάντα να κάτσω πρώτο τραπέζι πίστα και το φαγητό ήταν υπέροχο. Πρώτη μέρα, δοκίμασα ikamata (τόνος λεμονάτος σε ζουμί καρύδας) και το λάτρεψα!

View attachment 453309

View attachment 453310

View attachment 453311
Η ταβέρνα Boat Shed, την οποία λάτρεψα

View attachment 453312
Το σερβιρισμένο Ikamata

View attachment 453313
Ακόμα και Distance Pole είχε έξω από το Boat Shed ​

Χορτάτος πλέον, ξεκίνησα για την Ootu. Σκοπός ήταν να επισκεπτόμουν το Akitua motu, στο οποίο βρίσκεται και το καλύτερο ξενοδοχείο του νησιού, το Aitutaki Lagoon Resort. Για να πάει κανείς στο motu έχει 3 επιλογές: να κολυμπήσει στο Ootu channel και να περάσει απέναντι (παίζει ακόμα και με πλημμυρίδα να μπορείς να το κάνεις περπατητό), να πάρει την βάρκα που πηγαινοέρχεται στο κανάλι (νομίζω είναι μόνο για τους ενοίκους του ξενοδοχείου) ή να περπατήσει πάνω στο sandbank που βρίσκεται στην Ootu. Πιστεύω είναι περιττό να αναφέρω τον πιο όμορφο τρόπο πρόσβασης...

View attachment 453314
Το κανάλι Ootu, που χωρίζει το κυρίως νησί του Aitutaki με το Akitua motu​

Όπως είχα διαπιστώσει και από την πρώτη μέρα, η πρόσβαση από την Ootu στο sandbar είναι εύκολη, καθώς η παραλία χωρίζεται από το sandbar με ένα στενό κανάλι το οποίο έχει μέγιστο βάθος γύρω στο 1,5 μέτρο. Το ίδιο το sandbar εξέχει ελάχιστα από την επιφάνεια της θάλασσας, το πολύ 1-2 πιθαμές. Στα σημεία στα οποία ήταν βυθισμένο, υπήρχαν εννοείται διάσπαρτα θαλάσσια αγγούρια.

Το περπάτημα πάνω στο sandbar είχε πλάκα, το μικρό του ύψος σε έκανε να νιώθεις λες και περπατάς πάνω στο νερό. Αν θυμάμαι καλά, στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής από το sandbar έως το Akitua, το νερό άντε να έφτανε έως τον αστράγαλο.

View attachment 453316
Το sandbank στην Ootu (η ηλιόλουστη φωτογραφία είναι από την τελευταία μέρα)​

Το Akitua καταλαμβάνεται από το ξενοδοχείο, όμως μπορείς να περιηγηθείς ελεύθερα στο νησί, ανάμεσα στα bungalows. Υπάρχει ακόμα και πινακίδα με τον χάρτη του νησιού, με τα διάφορα best spots.

View attachment 453317
Χάρτης του Akitua motu, όπου έχουν επισημανθεί διάφορα best-spots στο motu​

Η μαλακή άμμος που βρίσκεται από την πλευρά του sandbank ξεγελά πάντως. Το νησί έχει και πέτρες, κοχύλια / κοράλλια, καθώς και κλαδιά, οπότε η εξερεύνησή του δεν είναι τόσο εύκολη με γυμνά πόδια. Πάντως, αν έχεις την περιέργεια σφίγγεις τα δόντια και μπορείς να γυρίσεις ένα μεγάλο μέρος του.

View attachment 453318

View attachment 453319

View attachment 453320

View attachment 453321
Φωτογραφίες από το φοινικο-φυτεμένο Akitua​

Πέρα (νοτιότερα) από το Akitua, ξεκινούν μια σειρά από άλλα motu, τα οποία εκτείνονται σε όλο το ανατολικό κομμάτι του Aitutaki, μέχρι το Motukitiu, που αποτελεί το νοτιοανατολικότερο motu. Ο προφανής τρόπος για να τα επισκεφθείς, είναι συμμετέχοντας σε κάποιο tour, όπως έκανα κι εγώ την 5η μέρα. Τώρα για την δυνατότητα επίσκεψης με καγιάκ οι απόψεις στο internet διίστανται. Άλλοι λένε πως μπορείς να κατέβεις μέχρι κάτω, ενώ άλλοι αναφέρουν ρεύματα νοτιότερα του μακρόστενου Ee και του Mangere και προτείνουν κωπηλασία για τους αρχάριους το πολύ μέχρι εκεί. Η προσωπική μου εμπειρία από το tour που κάναμε (αν και διασχίσαμε την λιμνοθάλασσα διαγώνια από το Akaiami motu προς την προβλήτα απέναντι από το Mangere motu) είναι πως ναι μεν η λιμνοθάλασσα ήταν μεν ήρεμη, αλλά η απόσταση είναι όντως μεγάλη.

Στην επιστροφή πίσω στο sandbank, πέτυχα και μία από τις τουριστικές βάρκες που επέστρεφαν από τον γύρο του νησιού. Η αλήθεια ήταν ότι παρά την ομορφιά που προσέδιδε η ξύλινη κατασκευή, το γεγονός ότι η μουσική έπαιζε στη διαπασών και θύμιζε λίγο bachelor πάρτι, όπως το δείχνει στις ταινίες με προβλημάτισε. Χτύπησε καμπανάκι για να επιλέξω πιο προσεκτικά το tour που θα διάλεγα, κάτι που στην πορεία με δικαίωσε 100%.

View attachment 453322
Μία από τις τουριστικές βάρκες που κάνουν τον γύρο της λιμνοθάλασσας​

Φτάνοντας στο σπίτι για ένα γρήγορο μπάνιο, πέτυχα ένα πολύ όμορφο ηλιοβασίλεμα, ενώ και στον ουρανό είχαν πληθύνει τα κομμάτια που φαινόταν το γαλάζιο.

View attachment 453323

View attachment 453324
Το ηλιοβασίλεμα από το bungalow​

Εκείνο το βράδυ, πήγα για φαγητό στο Blue Lagoon. Το φαγητό ήταν καλούτσικο, αλλά η τοποθεσία ήταν πολύ ωραία, στην Ootu και πάνω στο κύμα.

View attachment 453325

View attachment 453326
Η θέα από το Blue Lagoon, πάνω στην παραλία Ootu​

Οι δύο πρώτες μέρες ήταν ψιλο-αναγνωριστικές. Είναι αλήθεια ότι ο καιρός δεν ήταν αυτός που περίμενα να συναντήσω, καθώς στις περισσότερες φωτογραφίες το τοπίο εμφανιζόταν παρέα με ένα καταγάλανο ουρανό. Και οι εντυπώσεις από την Ootu ήταν ανάμεικτες. Από τη μία η παραλία ήταν πολύ στενή, από την άλλη έβλεπα πρώτη φορά πρασινο-τιρκουάζ νερά. Ειδικά η παραλία μπροστά από το δωμάτιο ήταν γεμάτη από ένα σωρό ψάρια, ενώ σε λίγο θα ζούσα και την απίστευτη εμπειρία να κολυμπούσα μαζί τους. Και το περπάτημα πάνω στο sandbank ήταν αστείο, έμοιαζε σαν να περπατάς πάνω στο νερό. Από εδώ και μπρος όμως θα άρχιζε η περιπέτεια της εξερεύνησης, πέρα από τα διαφημισμένα spots του νησιού...

Ωραία ιστορία, ωραίες φωτογραφίες για εναν ονειρικό για μένα προορισμό!

11. Αϊτουτάκι (γύρος της λιμνοθάλασσας)

Η μεγάλη μέρα είχε επιτέλους φτάσει! Σήμερα επιτέλους θα έκανα το tour και θα ανακάλυπτα εάν τελικά τα νησιά ανταποκρίνονταν στη φωτογραφία που με είχε παρακινήσει εξ’αρχής να τα επισκεφθώ. Για την εκδρομή είχα επιλέξει το Teking, το οποίο πραγματοποιεί διάφορα είδη κρουαζιέρας: από το “κλασικό”, μέχρι πριβέ εκδρομές ή και βραδινά tours. Η “κλασική” εκδρομή που επέλεξα, διάρκειας περίπου 6-6:30 ωρών, κόστισε 180$ (περίπου 100 ευρώ). Αυτό που μου άρεσε στο συγκεκριμένο γραφείο, ήταν ότι έκανε στάση σε περισσότερα μέρη, ενώ συμπεριελάμβανε επίσης και το Maina, από το οποίο είχα δει ονειρικές φωτογραφίες. Επιπλέον, η χρήση ταχύπλοου σου εξοικονομούσε χρόνο από το πήγαινε-έλα, με αποτέλεσμα να μην επιβαρύνεται ο χρόνος παραμονής σου στα motu. Τα γύρω στα 20 άτομα δεν ήταν ούτε πολλά ούτε λίγα, ενώ και ο χειριστής είχε πολύ πλάκα.

Ημέρα 5

Το σημερινό tour θα ξεκινούσε από την προβλήτα που είχα επισκεφθεί χθες, κατά τις 8:30 το πρωί. Από εκεί θα κατευθυνόταν προς το Reef Motel, απ’όπου θα παραλάμβανε όσους τους βόλευε εκείνο το σημείο και θα ξεκινούσε το tour στη λιμνοθάλασσα. Υπήρχε η δυνατότητα να περάσουν από το bungalow για να με πάρουν με βανάκι μέχρι την προβλήτα, αλλά καθώς την προηγούμενη μέρα είχα ένα θεματάκι με το στομάχι, προτίμησα να κατέβω έως εκεί με το αυτοκίνητο. Παρότι ξύπνησα νωρίς, το στομάχι δεν είχε περάσει, με αποτέλεσμα να ξεκινήσω αργά και να μην προλάβω την αναχώρηση από την προβλήτα. Όμως, μέσα στην ατυχία μου, ήμουν και τυχερός: και ένα άλλο παιδί, από τη Νέα Ζηλανδία δεν είχε προλάβει, οπότε μας φόρτωσαν εμάς τους δύο στην καρότσα ενός αγροτικού της εταιρίας και μας πήγαν στο Reef Motel, απ’όπου και θα έκανε μια δεύτερη στάση το σκάφος πριν ξεκινήσει το tour.
Έπιασα την κουβέντα με το παιδί, ήταν γύρω στα 25 από το Όκλαντ και θα έκανε και αυτός το tour πρώτη φορά. Είχε μια φίλη από την Τόνγκα, η οποία όμως είχε προλάβει τον απόπλου, οπότε και εκείνος έμεινε να ταξιδεύει στην καρότσα μαζί μου...

Στο Reef Motel φτάσαμε κατά τις 9. Ήμασταν εμείς οι δύο, ενώ είχε έρθει και ένα άλλο βανάκι με 5-6 άτομα. Μετά από λίγο έφτασε και το σκάφος, το οποίο είχε κάνει τον γύρω του νοτίου τμήματος του κυρίως νησιού, με καμιά δεκαριά ακόμα επιβάτες. Τελικά, μαζί με τον χειριστή ήμασταν γύρω στα 20 άτομα. Στην αρχή μας μίλησε λίγο για την ασφάλεια στο σκάφος, σε όσους δεν είχαν μοίρασαν μάσκες κατάδυσης, βατραχοπέδιλα και πετσέτες και μετά από λίγο ξεκινήσαμε!

Μιας και θα είναι κρίμα να επισκεφθείς το νησί και να φύγεις χωρίς να κάνεις κάποιο tour στη λιμνοθάλασσα, ας παραθέσω κάποια διαδικαστικά για οποιονδήποτε έρθει στο Aitutaki:

• Το αντηλιακό είναι απαραίτητο, και δεν θα το βρείτε στο νησί. Το φέρνουμε μαζί μας είτε από τη Ραροτόνγκα είτε από όπου αλλού ερχόμαστε.
• Στο σκάφος καλό είναι να έχεις μπλούζα και καπέλο, παρά το στέγαστρο. Ο ήλιος βαράει και το κοκκίνισμα στα χέρια θα το έχεις σίγουρα γυρνώντας. Ας μείνει εκεί...
• Δίνουν μάσκα και αναπνευστήρα, αλλά είναι βολικότερο να έχουμε τους δικούς μας. Με το να βουτήξεις χωρίς μάσκα και να προσπαθείς να κρατάς ανοικτά τα μάτια στο νερό, χάνεις σε μεγάλο βαθμό τη διαύγεια. Ακόμη και αν έχεις μυωπία, όπως εγώ, η διαφορά του να βουτάς με μάσκα είναι τεράστια. Και εφόσον συνηθίσεις την (αφύσικη) αναπνοή μέσω του αναπνευστήρα, χαλαρώνεις και απολαμβάνεις τις υποβρύχιες εικόνες. Ήταν η πρώτη φορά που έκανα snorkeling και εφόσον ξεπεράσεις την αρχική, παράξενη να το πω, αίσθηση του να αναπνέεις όντας κάτω από το νερό, η αίσθηση και οι εικόνες που αποκομίζεις είναι μοναδικές. Επίσης, σου δίνουν ένα τζελ, το οποίο λειτουργεί ως αντιθαμβωτικό για τη μάσκα.
• Δίνουν και βατραχοπέδιλα, τα οποία όμως δεν χρησιμοποίησα. Επίσης, δίνουν και πετσέτες.
• Δεν θα συνιστούσα να έπαιρνε κανείς φωτογραφική μηχανή. Το κινητό επαρκεί, βέβαια πιτσιλάει η θάλασσα. Δεν μπορείς να κάτσεις στο κέντρο του σκάφους, παρά μόνο στο γύρω - γύρω. Οπότε το νερό, όπως και να έχει, θα το φας. Ακόμη και ας μην μπορέσεις να βγάλεις υποβρύχιες φωτογραφίες (όπως εγώ), τα βλέπεις ζωντανά με τα μάτια σου, ενώ φωτογραφίες με αυτά που είδες, μπορείς να βρεις και στο internet.
  
• Επίσης, καλό είναι να αφήσεις σπίτι ρολόγια, βραχιόλια, δαχτυλίδια κλπ.
• Το φαγητό συμπεριλαμβάνεται στο tour, οπότε δεν χρειάζεται να κουβαλάς φαγώσιμα μαζί σου.

Πάμε λοιπόν στα δια ταύτα. Το tour που θα κάναμε, απ’όσο θυμάμαι, ακολουθούσε αυτή τη διαδρομή.

View attachment 455403
Κατά προσέγγιση η διαδρομή που ακολουθήσαμε στο tour [ πηγή : Google Maps ]​

Πρώτη στάση κάναμε λίγο βόρεια από τα νησιά Maina, που σηματοδοτούν το ΝΔ άκρο της λιμνοθάλασσας. Έχοντας σταματήσει πάνω από κάτι υφάλους, ο καπετάνιος πέταξε στο νερό φαγητό και σε δευτερόλεπτα εμφανίστηκαν κάτι μαύρα ψάρια (τριβάλια), γύρω στους 30-40 πόντους με το συμπάθιο. Σε εκείνο το σημείο καθίσαμε κανένα μισάωρο. Είχαμε τη δυνατότητα να βουτήξουμε στο νερό, και να κολυμπήσουμε κι εμείς μαζί με τις ψαρούκλες. Εκεί δίπλα υπήρχε και το ναυάγιο του Alexander, ενός φορτηγού πλοίου 40 μέτρων, το οποίο ναυάγησε στις 11/8/1951, ερχόμενο από τη Suva των Φίτζι.

View attachment 455410

View attachment 455411

View attachment 455412
Τα τριβάλια που άρχισαν να κάνουν βόλτες γύρω από το σκάφος μας

View attachment 455414

View attachment 455415
Υποβρύχιες φωτογραφίες τους [ πάνω πηγή : aquabumps.com ] [κάτω πηγή : neverendingfootsteps.com ]

View attachment 455416
Το ναυάγιο του Alexander [ πηγή : flickr.com - joannealisonfox ]​

Πριν αποβιβαστούμε στο sandbank του Maina Iti, κάναμε ακόμα μια στάση. Αυτή τη φορά, θα κολυμπούσαμε στα όρια, εκεί που φαίνεται στο χάρτη να σταματάει η άμμος του sandbank. Αν στο πρώτο σημείο είχαμε εντυπωσιαστεί από τις ψαρούκλες, εδώ ήταν γινόταν το όργιο των χρωμάτων. Βουτούσες και κολυμπούσες ανάμεσα σε χιλιάδες, πολύχρωμα ψάρια, όπως ακριβώς το βλέπεις στα ντοκιμαντέρ. Επίσης, υπήρχαν και τεράστιοι βράχοι με κοράλλια πάνω από ένα αμμώδη βυθό, που φαινόταν να βαθαίνει αισθητά στη γραμμή που φαίνεται στον χάρτη να διαχωρίζει το κίτρινο με το γαλάζιο. Στις φωτογραφίες δεν φαίνονταν καθαρά τα χιλιάδες πολύχρωμα ψάρια από την επιφάνεια, αλλά ψάχνοντας κανείς υποβρύχιες φωτογραφίες στο internet... Ε, ήταν ακριβώς έτσι.

View attachment 455417

View attachment 455418

View attachment 455419
Φωτογραφίες από το σημείο που σταματήσαμε, στα όρια του sandbank του Maina Iti​

Η πρώτη στάση που κάναμε σε στεριά, ήταν στο Maina Iti. Το “Μικρό” Maina, το οποίο ονομάζεται και “Honeymoon Island” αποτελείται από ένα sandbank, μαζί με ένα μικρό “νησάκι” στο νότιο άκρο του. Το sandbank εξέχει ίσα – ίσα από την επιφάνεια της θάλασσας, και το να περπατάς πάνω του είναι εμπειρία. Στο ίδιο το sandbank, μέχρι εκεί που βρίσκεται το “νησάκι”, δεν υπάρχει βλάστηση ούτε για δείγμα.

View attachment 455420
Φτάνοντας στο sandbank του Maina Iti​

Η βάρκα μας άφησε στο βόρειο άκρο του sandbank, το οποίο θα διασχίζαμε με τα πόδια, μέχρι το νότιο άκρο του.

View attachment 455421

View attachment 455422

View attachment 455423

View attachment 455424
Το sandbank του Maina Iti, στο οποίο αποβιβαστήκαμε​

Λίγο πριν φτάσουμε στο “νησάκι”, μέσα στη μέση του sandbank, υπήρχε παρατημένη και μια βάρκα. Φαντάζομαι, για να βρέθηκε δεμένη εκεί, όταν έχει παλίρροια, ολόκληρο σχεδόν το sandbank πρέπει σχεδόν να βυθίζεται.

View attachment 455425

View attachment 455426
Το νησάκι του Maina Iti (πάνω) και η βάρκα που βρήκαμε αφημένη καταμεσής του sandbank (κάτω)​

Από το Maina Iti φύγαμε για το Maina. Το κανάλι που χωρίζει τα δύο νησιά είναι πολύ στενό και, χιλιομετρικά τουλάχιστον, το διασχίζεις και κολυμπώντας. Εάν στο sandbank του Maina Iti ήσουν στο έλεος των στοιχείων της φύσης, το Maina ήταν γεμάτο φοίνικες και μπορούσες να απολαύσεις τη σκιά τους.

View attachment 455427

View attachment 455428
Πηγαίνοντας από το Maina Iti στο Maina

View attachment 455429

View attachment 455430

View attachment 455431
Το Maina, έχοντας πλέον βγει στη στεριά (από τα κιόσκια που φάγαμε είχα επικεντρωθεί στο φαγητό και στις κουβέντες με τους συνταξιδιώτες και δεν τραβούσα φωτογραφίες )​

Στο Maina καθίσαμε σε κάτι κιόσκια, όπου μας πρόσφεραν μπουφέ. Το φαγητό για να είμαι ειλικρινής δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Όμως ήταν πολύ ωραία γιατί έχοντας κάτσει χύμα μαζί με άγνωστα άτομα στο ίδιο τραπέζι, μπορούσες να πιάσεις κουβέντα και να σπάσεις τον πάγο. Όχι ότι δεν μπορούσες και στη βάρκα ερχόμενος εδώ, αλλά τότε όλοι ήμασταν απασχολημένοι με τη λιμνοθάλασσα!

Οι περισσότεροι που ήμασταν μαζί στο γκρουπ, ήταν φυσικά Νεοζηλανδοί. Υπήρχαν 2 ζευγάρια από την Αυστραλία και τις ΗΠΑ, και ένα ζευγάρι από την Αγγλία και ένα από τη Γερμανία (γελούσαμε πολύ με τον Γιόχαν, όποτε ο καπετάνιος τον αποκαλούσε “your highness”). Από την Ελλάδα ήμουν μόνο εγώ. Ύστερα από καμία ώρα, αφότου τα λέγαμε με τα παιδιά (εντάξει, σχεδόν όλοι ήταν μεγαλύτεροι), αναχωρήσαμε για το Tapuaetai (One Footprint Island, αλλά γνωστό και ως One Foot Island), το οποίο είναι το προ τελευταίο από τα νοτιοανατολικά motu της λιμνοθάλασσας. Το motu αυτό, φημολογείται πως είναι το ομορφότερο της λιμνοθάλασσας, αλλά ύστερα από τα χρώματα που είδαμε στο Maina, ήταν εύλογο να αναρωτιέσαι “πόσο ομορφότερο μπορεί να γίνει?”...

Φεύγοντας από το Maina, κατευθυνθήκαμε προς τα ανατολικά. Βλέποντας τους χρόνους στις φωτογραφίες, κάναμε και μια ακόμα στάση για κολύμπι κάπου λίγο πριν φτάσουμε στο Rapota motu. Δυστυχώς δεν είχα ενεργοποιημένο το GPS για να έχω ακριβώς το στίγμα της θέσης που σταματήσαμε, οπότε το σημάδι στον χάρτη είναι προσεγγιστικό.

View attachment 455432

View attachment 455433
Πηγαίνοντας προς το Rapota, περνούσαμε ξυστά από τους υφάλους​

Σε εκείνο το σημείο, τα νερά ήταν πιο βαθιά. Παρ’όλ’αυτά, το θέαμα που αντικρίσαμε στη θάλασσα ήταν διαφορετικό εδώ. Δεν υπήρχαν τόσα πολλά ψάρια, σε αντίθεση με το Maina. Όμως στον βυθό υπήρχαν διάσπαρτες τεράστιες αχιβάδες. Όταν μας το έλεγε ο καπετάνιος, λέω άντε να είναι σαν κόλλα Α4, αλλά αυτές ήταν σίγουρα πάνω από μισό μέτρο! Επίσης, υπήρχαν τεράστιοι κοραλλένιοι βράχοι με τα μωβ κοράλλια, οι οποίοι έφταναν σχεδόν μέχρι την επιφάνεια. Υπήρχαν σχισμές μεταξύ τους, οπότε μπορούσες προσεκτικά να κολυμπήσεις και να περάσεις ενδιάμεσα. Τα βράχια ήταν σε σημεία κοφτερά, αλλά κολυμπώντας προσεκτικά μπορούσες με ασφάλεια να απολαύσεις την υποθαλάσσια μορφολογία και ζωή.

View attachment 455434

View attachment 455435
Το σημείο έξω από το Rapota, στο οποίο κάναμε την τελευταία στάση πριν το Tapuaetai

View attachment 455436

View attachment 455437

View attachment 455438
Οι τεράστιες αχιβάδες (πάνω και μέση) και τα βράχια με τα μωβ κοράλλια, ενδιάμεσα από τα οποία κολυμπήσαμε (κάτω) [ πηγή πάνω & κάτω : aquabumps.com ] [πηγή μέση : neverendingfootsteps.com ]​

Στο ίδιο το Rapota δεν αποβιβαστήκαμε, αλλά περάσαμε από κοντά.

View attachment 455439

View attachment 455440

View attachment 455441
Το Rapota motu, στο οποίο είχε γυριστεί το Survivor το 2006​

Απεναντίας, συνεχίσαμε προς το Tapuaetai. Εάν μέχρι τώρα η λιμνοθάλασσα είχε αυτό το πρασινωπό χρώμα, πλησιάζοντας στο Tapuaetai πλέον γινόταν ένα όμορφο γαλάζιο, που έκανε πολύ καλή αντίθεση με το λευκό του sandbank.

View attachment 455442
Φτάνοντας στο sandbank του Tapuaetai​

Στο Tapuaetai φτάσαμε κατά τις 2, ενώ θα μέναμε εκεί για 1 ώρα. Η βάρκα μας άφησε στο sandbank για να περπατήσουμε έως το νησί, ενώ αν ήθελες σε μετέφερε αυτή στην ακτή (απ’όπου και θα αναχωρούσαμε στο τέλος). Φυσικά όλοι κατεβήκαμε για να το κάνουμε περπατώντας.

Το νησί, αν και στο μεγαλύτερο μέρος του είναι αμμώδες, έχει κάποιες παραλίες με κοράλλια, οπότε θα χρειαστεί να πάρεις μαζί σου και τις σαγιονάρες αν θέλεις να το περπατήσεις. Το περπάτημα στο sandbank ήταν υπέροχο, βλέποντας σιγά - σιγά το νησί να πλησιάζει. Σε όλη τη διαδρομή, το νερό έφτανε από τον αστράγαλο μέχρι το γόνατο, αν και στο βόρειο άκρο του που πήγα όσο πιο άκρη μπορούσα (κουβαλούσα τις σαγιονάρες και το κινητό μαζί) φαινόταν να βαθαίνει απότομα. Μαζί με τις στάσεις για φωτογραφίες, τελικά έφαγα ένα 20λεπτο για να φτάσω στο νησί.

View attachment 455443

View attachment 455444

View attachment 455445
Φωτογραφίες από το sandbank του Tapuaetai​

Λοιπόν, ερχόμενος από το Maina όντως αναρωτιόμουν αν εδώ θα ήταν όντως καλύτερα. Ε, μονολεκτικά, ναι, ήταν. Στην παραλία που φτάσαμε, ερχόμενοι από το sandbank, είχε διασκορπισμένο κόσμο, αν και δεν ένιωθες σε καμία περίπτωση σαν να είσαι στην Οία το ηλιοβασίλεμα. Ο κόσμος από τα 3 σκάφη που είχαν φτάσει, ήταν ψιλοδιασκορπισμένος. Το τοπίο που έβλεπες, ήταν η επιτομή αυτού που φαντάζεσαι ως “εξωτικό νησί”: φοίνικες, άμμος, πεντακάθαρα ρηχά ζεστά νερά...

View attachment 455446

View attachment 455447

View attachment 455448
Η κύρια παραλία στο Tapuaetai, στην οποία καταλήγει το sandbank​

Στο πίσω μέρος της παραλίας που είχαν δέσει τα σκάφη στο νησί, υπήρχε ένα ξύλινο κτήριο το οποίο αυτοδιαφημίζεται ως “ταχυδρομείο” και σφραγίζει τα διαβατήρια των επισκεπτών με την γνωστή “πατούσα”. Η αλήθεια είναι πως μου φάνηκε λίγο κιτς και δεν ασχολήθηκα. Αντίθετα, προτίμησα να εξερευνήσω λίγο το νησί, ενώ αν μου έφτανε ο χρόνος ιδανικά θα ήθελα να περπατούσα όλο τον γύρο του. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα, με τη φορά του ρολογιού.

Το ομορφότερο θέαμα το συνάντησα ευθύς εξ’αρχής, με το που έστριψα και αντίκρισα το κανάλι που χωρίζει το Tapuaetai με το γειτονικό Tekopua. Κάμποσες φωτογραφίες που κυκλοφορούν για “τροπικά νησιά”, “φοίνικες” κλπ είναι σίγουρα τραβηγμένες από εδώ.

View attachment 455449

View attachment 455450

View attachment 455451

View attachment 455452
Μερικές από τις ομορφότερες εικόνες που έχω αντικρίσει σε ταξίδι, ήταν αυτή του πορθμού μεταξύ Tapuaetai - Tekopua ​

Εκεί κοντά, συνάντησα και το τοπικό παράρτημα του Hilton αλλά και μια καλύβα αλά survivor.

View attachment 455453

View attachment 455454
Το αυτοαποκαλούμενο "One Foot Hitlon" (πάνω) και η καλύβα (κάτω)​

Λίγο πιο πέρα, άρχιζαν τα κοράλλια και τα κοχύλια. Αυτό το νοτιοανατολικό τμήμα του νησιού ήταν ψιλοαδιάφορο.

View attachment 455455

View attachment 455456
Το τραχύ (τρόπος του λέγειν) ΝΑ Tapuaetai​

Από εδώ, μέχρι και το σημείο που φτάσαμε ερχόμενοι από το sandbank, ξεκινάει άλλη μια μεγάλη αμμουδιά, η οποία μόνο στο νότιο άκρο της είχε κοράλλια στην άμμο. Στην παραλία αυτή, παρότι δίπλα από εκεί που ήταν ο κόσμος, συνάντησα μόνο 2-3 άτομα. Φαίνεται, ο κόσμος είτε είχε μείνει εκεί που τον άφησαν, είτε πήγαν να δουν μόνο τον πορθμό με το Tekopua.

View attachment 455457

View attachment 455458
Η όμορφη παραλία στα ΝΔ του motu, την οποία απόλαυσα μαζί με άλλους 2-3 επισκέπτες​

Επιστρέφοντας από το εσωτερικό του νησιού πίσω στην παραλία μας, παρατήρησα ένα μικρό ξέφωτο. Όπως αποδείχθηκε, στην περίμετρό του υπήρχαν γηγενή δέντρα διαφόρων νησιών του Ειρηνικού.

View attachment 455459
Το ξέφωτο με τα γηγενή δέντρα​

Τελικά, η ώρα στο Tapuaetai πέρασε χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Η διάσχιση του sandbank, στην αρχή, μας πήρε κανένα εικοσάλεπτο, αφήνοντας μόνο 45 λεπτά στο ίδιο το Tapuaetai...

Φεύγοντας από το Tapuaetai, είχαμε και αφήσει και μια ακόμα εκκρεμότητα. Το αντιπαραδιπλανό motu, το Akaiami. Πέρα από τη δυνατότητα διαμονής (μαζί με το Akitua που είχα επισκεφθεί στην αρχή, είναι το δεύτερο motu που προσφέρει αυτή τη δυνατότητα), το motu αυτό ήταν γνωστό ως ενδιάμεσος σταθμός στο δρομολόγιο “Coral” της TEAL ("Tasman Empire Airways Limited" που ήταν η ονομασία μέχρι το 1965 της Air New Zealand).

Η “Coral Route” εκτελούταν από το 1951 έως το 1960, με υδροπλάνα Short Solent IV. Το δρομολόγιο αυτό, εκτελούσε τη διαδρομή Auckland (Νέα Ζηλανδία) – Suva (Φίτζι) σε 7,5 ώρες. Από εκεί, την επόμενη μέρα, συνέχιζε για το Faleolo (Σαμόα), ένα σκέλος που διαρκούσε 4 ώρες. Την επόμενη μέρα ξεκινούσε για το Akitua (Νησιά Κουκ), μια ακόμα πτήση 5 ωρών. Την τελευταία μέρα εκτελούταν το τελευταίο σκέλος προς την Tahiti (Γαλλική Πολυνησία), απ’όπου και έφτανε μετά από 4 ώρες. Το διώροφο αεροπλάνο (ναι, υπήρχαν από τότε ) μετέφερε 45 επιβάτες με πολυτέλειες Ολυμπιακής επί Ωνάση. Το εισιτήριο κόστιζε περίπου 30 λίρες, όσο ήταν το μηνιάτικο εκείνη την εποχή. Αρχικά εκτελούταν 1 δρομολόγιο τον μήνα, στη συνέχεια τα δρομολόγια έγιναν κάθε δεκαπενθήμερο. Οι επιβάτες αποβιβάζονταν μετά την προσθαλάσσωσή τους στον κάθε προορισμό, διανυκτέρευαν στο νησί και ξαναεπιβιβάζονταν για την αναχώρησή τους την επόμενη μέρα. Η ιστορία του δρομολογίου είναι ενδιαφέρουσα, και μπορεί κανείς να διαβάσει περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Το Short Solent [ πηγή : teal.co.nz ]​

Στο Akaiami δεν κατεβήκαμε, απλά περάσαμε από κοντά. Κάποια άλλα τουριστικά σκάφη σταματούσαν και εκεί, αλλά εγώ είχα προτιμήσει να συμπεριλάβω το Maina στο πρόγραμμα. Από το σκάφος φαινόταν μια τεράστια αμμουδιά από την πλευρά της λιμνοθάλασσας, ενώ τα νερά και εδώ είχαν αυτό το φωτεινό γαλάζιο χρώμα.

View attachment 455460

View attachment 455461

View attachment 455462
Το Akaiami, από το οποίο περάσαμε, χωρίς όμως να αποβιβαστούμε​

Από το Akaiami πλέον, συνεχίσαμε διασχίζοντας διαγώνια τη λιμνοθάλασσα, με προορισμό την προβλήτα στην οποία είχα αφήσει το αυτοκίνητο στην αρχή. Αποβιβαζόμενοι στην προβλήτα του κυρίως νησιού, δεν πρόσεξα κανένα συνεπιβάτη που να μην είναι τουλάχιστον ενθουσιασμένος από το tour που κάναμε. Και 2-3 ώρες ακόμα να είχαμε δεν υπήρχε αμφιβολία για το αν θα ζητούσαμε να επιστρέψουμε σε οποιοδήποτε μέρος που σταματήσαμε...

Τελευταία μέρα που είχα ολόκληρη στο νησί, γυρνώντας στο bungalow, ο σχεδόν καθαρός από σύννεφα ουρανός επιφύλασσε ένα πολύ όμορφο ηλιοβασίλεμα.

View attachment 455463

View attachment 455464

View attachment 455465

View attachment 455466

View attachment 455467
Το τελευταίο ηλιοβασίλεμα που απολάμβανα στο Aitutaki​

Ύστερα από ένα ντους για να φύγουν τα αλάτια, δεν υπήρχε αμφιβολία πού θα πήγαινα το τελευταίο βράδυ στο νησί: φυσικά στο Boat Shed για φαγητό!


Η σημερινή μέρα ήταν σίγουρα η ομορφότερη μέχρι τώρα. Όπου κι αν ρωτήσει κανείς, θα του πουν ότι το Aitutaki είναι όντως όμορφο, αλλά η πραγματική ομορφιά της ατόλης βρίσκεται στα διάσπαρτα motu. Έχοντας κάνει έστω και αυτό το 6μισάωρο tour, δεν μπορώ παρά να μην προσυπογράψω και εγώ σε αυτό.
Ήταν η πρώτη φορά που έκανα snorkeling και θα παρότρυνα οποιονδήποτε δεν έχει κάνει να το βάλει ως στόχο αν επιλέξει να πραγματοποιήσει ταξίδι σε ένα τέτοιο μέρος. Μια μάσκα που δεν μπάζει νερό σου δίνει τελείως διαφορετική οπτική, ενώ και η χρήση του αναπνευστήρα συνηθίζεται μέσα σε λίγα λεπτά στο νερό. Η αίσθηση του να κολυμπάς ανάμεσα σε όλα αυτά τα πολύχρωμα ψάρια, στα κοράλλια, ακόμα και να βλέπεις από κοντά το ναυάγιο, είναι απερίγραπτη.
Επίσης, ήταν ωραίο που δέσαμε σαν ομάδα και με τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες. Βέβαια σε αυτό έπαιξε ρόλο και ο πλακατζής καπετάνιος που είχαμε, βοηθώντας να σπάσει ο πάγος από την αρχή. Η σημερινή κρουαζιέρα ήταν μια αξέχαστη εμπειρία και θα έπρεπε να περαστεί στον ποινικό κώδικα των νησιών η απόπειρα αναχώρησης ενός επισκέπτη χωρίς να έχει συμμετάσχει σε ένα αντίστοιχο tour...

Αχ τι παραλίες είναι αυτές...

 

[Nikos1986]

Σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σχόλια!

Ειδικά για τα motu, μπορείς να προγραμματίσεις και drop-off / pick-up απ'όσο ξέρω. Οι παραλίες όντως ήταν υπέροχες, καθαρές, βουτούσες αμέσως και δεν είχε και συνωστισμό

 

[Nikos1986]

12. Αϊτουτάκι - Ραροτόνγκα

Σήμερα θα ήταν η τελευταία μέρα στο Αϊτουτάκι. Πρακτικά, θα είχα ολόκληρη τη μέρα, με την πτήση να αναχωρεί στις 19:10 το απόγευμα για την πρωτεύουσα Avarua, όπου και θα προσγειωνόταν στις 20:00. Στη Ραροτόνγκα δεν θα προλάβαινα να εξερευνήσω περεταίρω για σήμερα, αντίθετα, θα ξεκινούσα την εξερεύνησή μου το επόμενο πρωί.

Ημέρα 6

Τη σημερινή μέρα, τουλάχιστον στο Αϊτουτάκι, θα την περνούσα τριγύρω από την Ootu. Ύστερα από τα μαζεμένα ευτράπελα κατά τον ερχομό μου στο νησί, τις τελευταίες ημέρες ευτυχώς όλα είχαν κυλήσει ρολόι.

Παρ’όλ’αυτά, ήταν πολλές οι μέρες που είχα ζήσει χωρίς έγνοιες. Κατά τις 10 το πρωί (δεν ξέρω γιατί τελευταία μέρα ), βλέπω μήνυμα από το Booking, το οποίο ήταν από την κυρία που θα μου νοίκιαζε το bungalow στη Ραροτόνγκα. Στην αρχή υποπτεύθηκα ότι θα ήθελε να επιβεβαιώσει την ώρα του check-in. Τελικά, με πληροφορούσε πως το πρώτο βράδυ δεν θα είχε διαθεσιμότητα, και μου είχε κανονίσει να μείνω σε ένα άλλο σπίτι, στην πρωτεύουσα Avarua, για το πρώτο αυτό βράδυ. Λίγο αργότερα με κατατόπισε για το πού βρίσκεται: μετά το KiiKii Motel, υπήρχε ένα meeting house (δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτό ), οπότε μπαίνω στο στενάκι προς την παραλία και το εν λόγω σπίτι ήταν ένα που στηριζόταν σε πασσάλους. Δεν είχα πολυκαταλάβει, αλλά σκόπευα να πήγαινα στο KiiKii Motel, να άφηνα το αμάξι, και να συνέχιζα πεζός ψάχνοντας ένα σπίτι σε πασσάλους...

(το βρήκα στην τύχη στο Google Maps, καθώς η πισίνα που φαίνεται στον δορυφορικό χάρτη του '24 δεν υπήρχε όταν πήγα, ενώ από την άλλη το street view του '18 ήταν παλιό)

Αλλά ένα άλλο, ακόμη πιο πρακτικό θέμα, ήταν αυτό του φαγητού. Άσχετα με την αλλαγή της διαμονής, φτάνοντας στις 8 και με τα τελευταία εστιατόρια να κλείνουν στις 9:30 (όπως είχα διαπιστώσει ήδη στο Aitutaki), ήταν εξαιρετικά δύσκολο να προλάβαινα να πάρω τη βαλίτσα, να νοικιάσω αυτοκίνητο, να βρω το καινούριο κατάλυμα και να έβρισκα στη συνέχεια φαγητό. Έτσι, για καλό και για κακό, θα έτρωγα στο Αϊτουτάκι και βραδινό, πριν φύγω για το αεροδρόμιο. Είχα βρει ένα bistro που έλεγε ότι έμενε ανοικτό μέχρι τις 10 (!), αλλά κρατούσα μικρό καλάθι...

Ύστερα από το πρωινό, άρχισα να μαζεύω τα πράγματα για το check out. Όπως και κατά την άφιξή μου, και τώρα που έφευγα είχε έρθει η ιδιοκτήτρια για να με αποχαιρετήσει. Το παραδέχομαι, οι άνθρωποι ήταν πολύ φιλόξενοι. Παρότι το νησί τους βρίσκεται στη μέση του πουθενά, ή μάλλον ακριβώς λόγω αυτού.

Παραθέτω και κάποιες φωτογραφίες από το bungalow, ήταν λιτό αλλά η τοποθεσία του άξιζε και με το παραπάνω.

Το bungalow Aitutaki Seaside, στο οποίο διέμενα στο Αϊτουτάκι​

Η τελευταία μέρα ξεκίνησε με βόλτα στην παραλία μπροστά από το bungalow, κολύμπι και βόλτα με το καγιάκ όσο μπορούσα να πλησιάσω με ασφάλεια στον εξωτερικό ύφαλο. Για το φαγητό, η επιλογή ήταν προφανής: το Tavake! Ύστερα από ένα φιλέτο ψάρι, έφυγα για την Ootu.

Λίγο πριν το αεροδρόμιο, βρισκόταν και το μοναδικό βενζινάδικο, το οποίο είχα επιβεβαιώσει από την 3η ημέρα με την πεζοπορία στο Βόρειο τμήμα του νησιού, ότι παρέμενε ανοικτό και κατά τη διάρκεια του μεσημεριού. Αφότου γέμισα το ντεπόζιτο, κατευθύνθηκα προς την Ootu.

Έχοντας χαρτογραφήσει τόσες μέρες τα νερά γύρω από το sandbank, επέλεξα να κάτσω στο σημείο που είχα εντοπίσει πως βάθαιναν περισσότερο για λίγο κολύμπι. Όμως ήμουν άτυχος. Εκείνη την ώρα είχε άμπωτη, οπότε δεν θα είχε κανονικό κολύμπι σήμερα... Ύστερα από πλατσούρισμα και μια βόλτα στο sandbar, κατευθύνθηκα προς το Boat Shed για “βραδινό” Ikamata, παρότι ήταν γύρω στις 4.

Κάνοντας μια παρένθεση, τελικά είχα καταφέρει να γλιτώσω τα χειρότερα με το κάψιμο από τον ήλιο. Με πολύ προσοχή και με μπλούζα και καπέλο ακόμη και στη θάλασσα, είχα κοκκινίσει και ξεφλουδίσει, αλλά ως εκεί. Είχα πάρει πλέον το μάθημά μου για να έχω ήδη από πριν αγοράσει αντηλιακό, αντί να το ψάχνω (και τελικά να μην το βρίσκω ) σε τέτοιου είδους απομονωμένους προορισμούς. Πάντως, είχα φροντίσει να τριπλοτσεκάρω 2-3 καταστήματα στη Ραροτόνγκα που όντως πωλούσαν αντηλιακό, ώστε να είναι το πρώτο πράγμα που θα αγόραζα με το που έφτανα εκεί. Μέχρι και στο Google Maps είχα μπει, για να δω φωτογραφίες από το εσωτερικό των καταστημάτων, ώστε να δω στα ράφια αν έχουν...

Αν και με γεμάτο στομάχι, φεύγοντας από το Boat Shed, κατευθύνθηκα προς το Ootu Channel. Είχα προσέξει πως λόγω της άμπωτης είχαν αποκαλυφθεί οι πέτρες που σχημάτιζαν ένα “μονοπάτι” μέχρι το Akitua Motu. Τελικά, όντως μπορούσες να περπατήσεις μέχρι και το απέναντι motu, χωρίς να βραχείς καθόλου.

Η παραλία Ootu (πάνω), οι εκτεθειμένες λόγω άμπωτης πέτρες προς το Akitua Motu (μέση) και το Ootu Channel (κάτω)

Οι πέτρες, κάτω από τη στάθμη της θάλασσας, κατά την πλημμυρίδα, όταν έκανα τον γύρο του βορείου τμήματος του νησιού​

Το τελευταίο μπάνιο στο Αϊτουτάκι, το έκανα στο Ootu Channel. Αν και το μπάνιο εκεί δεν έλεγε και πολλά. Το κανάλι ήταν ρηχό και με μεγάλες κοτρώνες στον κατά τα άλλα αμμώδη βυθό, ενώ και τα ψάρια ήταν λίγα. Καμία σχέση δηλαδή με την πλευρά του που βγάζει την λιμνοθάλασσα.

Κατά τις 6 παρά, ετοιμάστηκα για να φύγω για το αεροδρόμιο. Και οι "ετοιμασίες" ήταν απλά ένα σκούπισμα με την πετσέτα και να βάλω στεγνά ρούχα: ύστερα από 5 λεπτά ήμουν στο αεροδρόμιο. Και εκεί, το ευχάριστο σοκ. Αν και όταν είχαμε έρθει από τη Ραροτόνγκα υπήρχε ένας υποτυπώδης έλεγχος, στην επιστροφή ήταν όλα χύμα. Δεν ζητούσαν ούτε καν διαβατήριο. Πήγαινες στο γκισέ (που άνοιξε μία ώρα πριν την αναχώρηση), τους έλεγες το όνομα και σου τύπωναν το boarding pass, σε ένα χαρτάκι σαν post-it. Ούτε διασταύρωση στοιχείων, ούτε τίποτα. Το ίδιο και με τις βαλίτσες. Τις έδινες, ούτε τις ζύγιζαν, ούτε ακτίνες: τις έπαιρνε ένας 15χρονος μαζί με 2 παιδιά που δεν πρέπει να πήγαιναν καν γυμνάσιο και τις φόρτωναν στην καρότσα ενός αγροτικού και έφευγαν για το αεροπλάνο. Οι εικόνες αυτές μου φάνηκαν τόσο αναζωογονητικά, μπορώ να πω, πρωτόγνωρες... Κάποιος δυτικός θα μπορούσε να τους χαρακτηρίσει “αφελείς” ή ακόμα και “επικίνδυνα αγαθούς”, αλλά ένας τέτοιος χαρακτηρισμός θα ήταν ιδιαίτερα εγωκεντρικός. Ήταν πολύ όμορφο που συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα τέτοιοι παράδεισοι στον κόσμο: όπου στον 21ο αιώνα μπορείς να απολαμβάνεις με ασφάλεια αυτή την “παιδική αθωότητα”, όπως το έχω βαπτίσει.

Το αεροδρόμιο του Αϊτουτάκι​

Όπως είχα γράψει και στο post του ερχομού μου εδώ, το αεροδρόμιο του Αϊτουτάκι είναι πολύ μικρό. Μόνο μια διαμπερής αίθουσα με τα γκισέ, ένα πάρκινγκ, κάτι καναπέδες αντί για lounges για όσους είχαν κλείσει μεταφορά στα 1-2 "μεγάλα" ξενοδοχεία και οι τουαλέτες.

Ενδιαφέρον παρουσίαζε και η ιστορία του αεροδρομίου. Το αεροδρόμιο του Αϊτουτάκι κατασκευάστηκε το ’42 από τις ΗΠΑ και τη Νέα Ζηλανδία, για την υποστήριξη της εκστρατείας κατάληψης του Γκουανταλκανάλ στα Ν. Σολόμωντα. Κατασκευάστηκαν 2 διάδρομοι προσγείωσης / απογείωσης από κοράλλια, οι οποίοι είναι ορατοί ακόμη και σήμερα. Από το ’44 έως και το ’46 μειώθηκε η παρουσία των Αμερικανών στο νησί, οπότε και το αεροδρόμιο πέρασε στον έλεγχο της Νέας Ζηλανδίας στα τέλη του ’46.
Το αεροδρόμιο του Αϊτουτάκι, αποτελούσε το μοναδικό διεθνές αεροδρόμιο των Κουκ, μέχρι και το ’74. Τότε επεκτάθηκε το αεροδρόμιο της Ραροτόνγκα, και η διεθνής κίνηση διοχετεύτηκε εκεί. Το σημερινό terminal κατασκευάστηκε το 1997, ενώ μόλις το 2007 κατασκευάστηκε ο ασφάλτινος διάδρομος που χρησιμοποιείται σήμερα και τοποθετήθηκε νυχτερινός φωτισμός.

Το δυτικό άκρο του παλιού, κοραλλένιου, διαδρόμου απογείωσης / προσγείωσης​

Στο αεροδρόμιο πέτυχα και τα παιδιά που είχαμε γνωριστεί στη χθεσινή κρουαζιέρα. Όπως μου είχαν πει και από χθες, θα αναχωρούσαν σήμερα μαζί με εμένα για τη Ραροτόνγκα, απ’όπου και αύριο το πρωί θα επέστρεφαν στο Όκλαντ. Αφότου αφήσαμε τις βαλίτσες πιάσαμε ξανά την κουβέντα... Για το πόσο μας άρεσε το Αϊτουτάκι τα είχαμε πει από χθες. Σήμερα κουβεντιάζαμε για τη ζωή γενικότερα στην Ελλάδα και στη Νέα Ζηλανδία.

Το αεροπλάνο που ερχόταν από τη Ραροτόνγκα, προσγειώθηκε στις 18:40. Μέσα σε 20 λεπτά, είχε αποβιβαστεί ο κόσμος, είχε ξεφορτώσει και είχε ξεκινήσει η επιβίβαση για την επιστροφή.

Το αεροπλάνο, με το οποίο θα επιστρέφαμε στη Ραροτόνγκα​

Στις 19:10 είχαμε απογειωθεί και επιτέλους μπορούσα να θαυμάσω τη λιμνοθάλασσα από ψηλά. Ο καιρός στον ερχομό δεν μου επέτρεψε να δω τίποτα, όμως στην επιστροφή πήρα το αίμα μου πίσω. Ίσα – ίσα τώρα, πλέον ήξερα τα motu, και αναγνώριζα σε ποια είχαμε πάει την προηγούμενη μέρα!

Η λιμνοθάλασσα του Αϊτουτάκι, με τα motu και τον ύφαλο στην περίμετρο​

Παρεμπιπτόντως, ακόμα και στο αεροπλάνο καθόμουν στην ίδια σειρά (διάταξη 1-2) με τα παιδιά από τη Νέα Ζηλανδία. Εγώ έβλεπα τη λιμνοθάλασσα και εκείνα ένα υπέροχο πορτοκαλί ηλιοβασίλεμα.


Εν τέλει, στη Ραροτόνγκα φτάσαμε με πίσσα σκοτάδι, κατά τις 8. Για σήμερα δεν υπήρχαν πολλές επιλογές. Θα παραλάμβανα το αυτοκίνητο από την Avis, θα έβρισκα το δωμάτιο στο οποίο θα διέμενα το πρώτο βράδυ, θα έκανα ένα μπάνιο (ήμουν ακόμα με τα αλάτια ) και θα ξεραινόμουν. Όσον αφορά την Avis, το γραφείο που έχει στο αεροδρόμιο, ανοίγει με βάση τις ώρες που υπάρχει προγραμματισμένη πτήση εξωτερικού. Όμως, μπορείς να τους ενημερώσεις όταν κάνεις την κράτηση, ώστε δίνοντάς τους τον κωδικό της πτήσης σου να ανοίξουν για να σε εξυπηρετήσουν, ακόμη κι αν έρχεσαι από το Αϊτουτάκι (όπως εγώ). Έτσι κι έγινε: το γραφείο ήταν ανοικτό και όταν έφτασα υπήρχαν ήδη μέσα δύο άλλοι πελάτες.

Από την κυρία στο γραφείο, άκουσα και την πρώτη συμβουλή για το νησί: αύριο θα ήταν Σάββατο, οπότε και θα ήταν η μεγάλη μέρα της αγοράς Punanga Nui. Αυτή αποτελεί τη μεγαλύτερη αγορά του νησιού. Ούτως ή άλλως σκόπευα να επισκεφθώ την αγορά, αλλά, με βάση τα λεγόμενα της κυρίας, αύριο πρωί θα ήταν η καλύτερη επιλογή για να το έκανα.

Με την παραλαβή του αυτοκινήτου, ξεκίνησα για να βρω το σπίτι. Από το αεροδρόμιο περνά ο κεντρικός δρόμος που κάνει τον γύρο του νησιού (Ara Tapu), οπότε ξεκίνησα προς τα ανατολικά για να το βρω... Η αλήθεια είναι ότι το KiiKii Motel το περίμενα λίγο μεγαλύτερο. Την πρώτη φορά, μέσα στο βράδυ, το πέρασα από μπροστά του πάνω σε μια στροφή και δεν το κατάλαβα. Κάποια στιγμή το διαπίστωσα, έκανα αναστροφή και γύρισα για να παρκάρω στην άκρη του δρόμου και να συνεχίσω το ψάξιμο με τα πόδια.

Εν τέλει, αφότου μπήκα στις αυλές 2-3 σπιτιών, τελικά το βρήκα! Το σπίτι αυτό δεν φαινόταν από τον δρόμο λόγω της βλάστησης, και ήταν αμέσως μετά από ένα σπίτι με ένα ξύλινο φράχτη (δεν ξέρω, αυτό ήταν το "longhouse" ? - εμένα σαν κανονικών διαστάσεων σπίτι μου φάνηκε). Τελικά, βεβαιώθηκα ότι ήταν αυτό όταν ανέβηκα την εξωτερική σκάλα, άνοιξα την ξεκλείδωτη πόρτα, μπήκα μέσα και το είδα άδειο, αλλά με αναμμένα τα φώτα. Πολύ αστείο σκηνικό, πάντως. Δεν ξέρω τι θα έλεγα αν άνοιγα και έβρισκα κόσμο μέσα βραδιάτικα...

Μέχρι να φέρω το αυτοκίνητο, να ανεβάσω τη χειραποσκευή με πιτζάμες και μια αλλαξιά, να κάνω ένα γρήγορο μπάνιο, είχε περάσει τις 9. Σε εκείνο το σημείο είχα αρχίσει να αμφιταλαντεύομαι: Είχα εντοπίσει, ήδη από το Αϊτουτάκι, το 21.3 Vaiana's Bar & Bistro κοντά στο αεροδρόμιο, το οποίο έλεγε ότι κλείνει στις 10. Το πιο αργό που είχα βρει στα νησιά!
Είχα μια ελαφριά πείνα, οπότε τελικά είπα να πάω έως εκεί, στη χειρότερη έστω για ένα μπέργκερ. Τελικά, όταν έφτασα, το είχε γυρίσει σε μπαρ. Ήταν γεμάτο με ντόπιους και επισκέπτες και με ωραία μουσική (τεράστια η αντίθεση με το Αϊτουτάκι από το οποίο ερχόμουν), αλλά με την κουζίνα να έχει κλείσει στις 9:30.
Αντί λοιπόν για ένα ποτάκι με ψιλοάδειο στομάχι, προτίμησα να επιστρέψω στο δωμάτιο για ύπνο. Αύριο το πρωί θα χλαπάκιαζα στην αγορά, ενώ από εκεί και μετά θα είχα 6 μέρες για να έβλεπα τα αξιοθέατα του νησιού αυτού στο οποίο είχα έρθει...

 

[Nikos1986]

13. Ραροτόνγκα (Αβαρούα & Ανατολή)

Οι 4 πρώτες ημέρες στη Ραροτόνγκα θα ήταν αφιερωμένες στη χαλαρή εξερεύνηση της πρωτεύουσας Avarua και των φυσικών ομορφιών του νησιού. Στις τελευταίες 2 ημέρες, θα επισκεπτόμουν κάποια μουσεία, ενώ ιδανικά, θα ήθελα πάρα πολύ να συμμετείχα και σε μια island night, από τις πολλές που διοργανώνονται στο νησί.

Ημέρα 7

Το πρόγραμμα της πρώτης ημέρας ήταν εξ’αρχής προδιαγεγραμμένο. Αν και δεν ήμουν σε καμία περίπτωση με αυστηρό χρονοδιάγραμμα. Όπως το είχα σκεφτεί από χθες το βράδυ, το πρωί θα πακετάριζα τα (λίγα) πράγματα που ανέβασα μαζί μου στο προσωρινό κατάλυμα, ενώ με το αμάξι φορτωμένο θα κατευθυνόμουν στην αγορά. Κάποια στιγμή, καιρού επιτρέποντος, θα ήθελα να έκανα και μια βόλτα στην ίδια την Avarua. Το απόγευμα θα κατευθυνόμουν προς τα νοτιοανατολικά του νησιού, για να τακτοποιηθώ στο bungalow που είχα κλείσει, κάνοντας και κάποιες στάσεις καθ’οδόν.

Το σπίτι στο οποίο είχα κοιμηθεί το πρώτο βράδυ, όπως διαπίστωσα και το πρωί υπό το φως του ήλιου, ήταν φοβερό. Μεγάλο, μονοκόμματο σαλόνι - κουζίνα - κρεβατοκάμαρα, με πολύ ευρύχωρο μπάνιο και μια ανάσα κυριολεκτικά από τον ύφαλο. Αν έπρεπε να του προσέπιπτα κάτι, αυτό θα ήταν ότι ήταν πολύ ευήλιο για τα γούστα μου (ξημέρωνε και νωρίς ). Κάλλιστα θα έμενα σε αυτό και για όλο το διάστημα της παραμονής μου στη Ραροτόνγκα. Κάτι ήξεραν και μου το έδωσαν ως αποζημίωση για τη διπλοκράτηση... Ακόμη και χωρίς το πρωινό ακόμα, άραξα κανένα μισάωρο στην βεράντα, ακούγοντας τα κύματα.

Το σπίτι στην Avarua, όπου έμεινα το πρώτο βράδυ

Η θέα προς τον ύφαλο​

Τελικά από το σπίτι έφυγα κατά τις 8:30, ακολουθώντας τη συμβουλή της κυρίας από την Avis να επισκεφθώ την αγορά πριν πλακώσει ο πολύς κόσμος. Είχε προτείνει πριν τις 8 να ήμουν εκεί, αλλά ποιος σηκωνόταν τόσο νωρίς...

Η Punanga Nui Market αποτελεί την μεγαλύτερη αγορά των νησιών και είναι υπαίθρια. Στην αγορά μπορείς να βρεις από χυμούς, αρτοσκευάσματα αλλά και φαγητό, τουριστικές μπλούζες, μέχρι και μαργαριτάρια τετραψήφιου κόστους.

Η αγορά Punanga Nui​

Υπήρχε κόσμος στην αγορά, αλλά τα “σπιτάκια” ήταν τόσα που μπορούσες να μπεις μέσα για να χαζέψεις οτιδήποτε κι αν πουλούσαν, χωρίς να τα νιώθεις πήχτρα. Πρώτο μέλημα ήταν το πρωινό, οπότε και ύστερα από ένα αναγνωριστικό γύρο στην αγορά, κατευθύνθηκα σε ένα μικρό φούρνο που είχε πρώτο - πρώτο με το που έμπαινες. Αφότου καταβρόχθισα μια λουκανόπιτα, ένα ντόνατ και χυμό, επέστρεψα πάλι στην αγορά.

Κάποια από τα χειροτεχνήματα που πουλούσαν ήταν πολύ ωραία. Εγώ αγόρασα μια μινιατούρα κανό, ενώ πουλούσαν ακόμα και ολόκληρα τοτέμ ενός μέτρου. Οι περισσότερες μπλούζες ήταν για παιδιά, αλλά βρήκα και στο νούμερό μου και πήρα και μερικές ακόμα ως δώρα. Γενικά, στη συγκεκριμένη αγορά μπορείς να βρεις μαζεμένα τα πάντα. Από περιέργεια, την επισκέφθηκα 2-3 άλλες φορές κατά την παραμονή μου στη Ραροτόνγκα: είναι αλήθεια ότι στο Σάββατο είχε αισθητά τον περισσότερο κόσμο, αλλά ήταν και η μόνη μέρα που όλα τα “σπιτάκια” ήταν ανοιχτά. Τις καθημερινές, πάνω από τα μισά παρέμεναν κλειστά, οπότε έκανα καλά και ακολούθησα τη συμβουλή της κυρίας από την Avis.

Λίγο πριν φύγω, πρόλαβα και ένα χορευτικό σόου, το οποίο κράτησε γύρω στο μισάωρο.

Το χορευτικό σόου στην Pananga Nui​

Έχοντας παρκάρει λίγο πιο πέρα από την αγορά, είχα σταμπάρει και το μίνι μάρκετ στο οποίο είχα βρει το αντηλιακό. Έτσι, πριν ξεκινήσω τη βόλτα μου στην Avarua, δεν έχασα την ευκαιρία για τα ψώνια. Νερά, χυμούς, ψωμάκια, μαρμελάδες και φυσικά, επιτέλους, το αντηλιακό. Αφότου τα πέταξα στο αυτοκίνητο (είχα παρκάρει στη σκιά των δέντρων), ξεκίνησα κατά τις 12 για να εξερευνήσω με τα πόδια την Avarua...

Με εξαίρεση την Ara Tapu, όλη η υπόλοιπη Avarua είναι όπως ακριβώς την περιέγραφε ο Lonely Planet: sleepy town. Παλιές μονοκατοικίες, φοίνικες στις αυλές, άδειοι δρόμοι, πλαισιωμένοι με τροπική βλάστηση.

Πρώτη στάση έκανα στον καθεδρικό του St. Joseph, σχεδόν απέναντι από την Punanga Nui. Πρόκειται για καθολική εκκλησία, την οποία δεν μπορείς να μην προσέξεις, ερχόμενος στην Avarua.

Ο καθεδρικός του St Joseph​

Λίγο πιο ανατολικά από τον καθεδρικό, στο σημείο που ο δρόμος κάνει διχάλα, υπάρχει μια συστάδα από κοκοφοίνικες. Το Seven-in-One Coconut Tree αποτελούσε παραδοσιακά το όριο μεταξύ 2 βασιλείων του νησιού, ενώ και οι 7 κορμοί του, με βάση τη μυθολογία, αποτελούν ένα μοναδικό δέντρο.

Το Seven-in-One Coconut Tree, το οποίο αποτελούσε παραδοσιακά το όριο μεταξύ των βασιλείων​

Στρίβοντας προς το εσωτερικό του νησιού, σε μια κεντρική (τουλάχιστον για τα εκεί δεδομένα ) διασταύρωση, βρίσκεται ο Papeiha Stone. Στο σημείο αυτό, στις 25/7/1823, ο Ταϊτινός Papeiha Teato κήρυξε για πρώτη φορά τη Βίβλο στο νησί (έχοντας προηγηθεί το Αϊτουτάκι).

Ο Papeiha Stone​

Η επόμενη σχεδόν μια ώρα πέρασε με βόλτες στα “στενά”. Η όποια κίνηση που είχε στην Ara Tapu, αν μπορείς να την πεις έτσι, είχε εξαφανιστεί και ο κόσμος που έβλεπες έξω ήταν ελάχιστος, ίσως λόγω και της Σαββατομεσημεριάτικης ραστώνης.

Κάνοντας βόλτες στους backroads της Avarua​

Επίσης, πέτυχα και τον τοπικό ραδιοτηλεοπτικό σταθμό. Σαν πειρατικός φαινόταν...

Ο τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός TumuTeVarovaro​

Αφότου ξαναγύρισα στην αγορά για ένα γρήγορο fish ‘n’ chips, ξεκίνησα να κατευθύνομαι προς το Muri, κοντά στο οποίο βρισκόταν το bungalow στο οποίο θα διέμενα στο νησί. Η λιμνοθάλασσα του Muri είναι το πρώτο αξιοθέατο της Ραροτόνγκα, αλλά και η διαδρομή δεν υπολείπεται ομορφιάς και αξιοθεάτων.

Πρώτη στάση, θα έκανα στο Arai-Te-Tonga marae. Τα marae ήταν, και πολλά παραμένουν ακόμα παρά την έλευση του Χριστιανισμού, ιεροί χώροι λατρείας των προγόνων, ενώ σε αυτά γίνονταν προσφορές στους Θεούς. Το συγκεκριμένο marae, κατασκευάστηκε γύρω στο 1350 μ.Χ. και είναι από τα αρχαιότερα στη Ραροτόνγκα.

Κάποιος που θα αναζητήσει πληροφορίες για την τοπική ιστορία και κουλτούρα, πέρα από το marae, θα συναντήσει και το koutu. Αυτά ήταν χώροι στους οποίους γίνονταν σημαντικές τελετές (π.χ. στέψη ενός ariki, ο οποίος ήταν ο ανώτατος ηγέτης στην κοινωνική ιεραρχία των Πολυνησίων).

Από το Arai-Te-Tonga, το κύριο χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει, είναι το περίγραμμα μιας ορθογώνιας πλατφόρμας 3,8 x 2,9 μέτρων, η οποία έφτανε το μισό μέτρο σε ύψος.

Ό,τι έχει απομείνει από το Arai-Te-Tonga marae​

Στην περιοχή υπάρχουν διάσπαρτα και άλλα marae.

Στη συνέχεια, ξεκίνησα να κατευθύνομαι προς τα νότια. Επέλεξα να μην βγω στον καινούριο Ara Tapu, αλλά να κάνω τη διαδρομή μέσω το Ara Metua. Κάτι που με δικαίωσε, έχοντας πλέον κάνει και τις δύο διαδρομές. Ο Ara Metua είναι περισσότερο γραφικός, μίας λωρίδας αλλά χωρίς σχεδόν καθόλου αυτοκίνητα (όχι ότι και στον Ara Tapu έχει καμία κίνηση). Η διαδρομή είχε πολύ πράσινο, ενώ είχες και καλύτερη θέα στα βουνά στο εσωτερικό του νησιού.

Οδηγώντας στον γραφικό Ara Metua​

Λίγο πριν την Ngatangiia, βρισκόταν ένα ακόμα marae.

Το marae λίγο πριν την Ngatangiia​

Στην ίδια την Ngatangiia, βρίσκονται δύο αξιοθέατα. Το πρώτο είναι η ομώνυμη κάτασπρη εκκλησία, η οποία όμως ήταν κλειστή εκείνη την ώρα.

Η εκκλησία της Ngatangiia​

Απέναντι από την εκκλησία, βρίσκεται ο Circle of Seven Stones. Το μνημείο αυτό κατασκευάστηκε το 1992 με αφορμή το 6ο Festival of Pacific Arts. Είναι αφιερωμένο στα 7 κανό (Tainui, Takitumu, Te Arawa, Mataatua, Aotea, Kuranaupo, Tokimaru) που απέπλευσαν από αυτό το σημείο για την ανακάλυψη της Νέας Ζηλανδίας, τον 14ο αιώνα.

Το μνημείο Circle of Seven Stones, προς τιμήν των κανό που απέπλευσαν προς τη Νέα Ζηλανδία​

Πίσω από τον Circle of Seven Stones, βρίσκεται το Avana Passage, το οποίο σηματοδοτεί το βόρειο άκρο της λιμνοθάλασσας Muri. Το νησάκι απέναντι, είναι το βορειότερο της Muri, το Motutapu. Οι παραλίες που βλέπουν στη Muri είναι οι πιο διαφημισμένες του νησιού. Είναι βέβαια αλήθεια ότι επισκεπτόμενος λίγες ώρες πριν τα motu του Αϊτουτάκι, η Muri να χαρακτηριζόταν ως ο “φτωχός συγγενής”. Και είναι αλήθεια ότι το τμήμα της παραλίας στο ύψος της Ngatangiia δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Στην ακτή της Ραροτόνγκα υπήρχαν κοτρώνες αντί για άμμο, ενώ και η ίδια η θάλασσα σε εκείνο το σημείο ήταν γεμάτη φύλλα και κλαδάκια από τον αέρα. Το Motutapu απέναντι, πάντως, ήταν ωραίο φόντο για φωτογράφηση.

Η λιμνοθάλασσα Muri, με το Motutapu στο βάθος​

Το τμήμα που μου άρεσε περισσότερο στη Muri, ήταν στο ύψος του Fruits of Rarotonga. Όποιος ξεκινήσει να ψάχνει για τη Ραροτόνγκα, θα διαπιστώσει πως το συγκεκριμένο καφέ αποτελεί σημείο αναφοράς στο νησί. Δυστυχώς όταν είχα πάει εγώ, το καφέ ήταν κλειστό λόγω εποχής. Απέναντι από το καφέ (δηλαδή προς την πλευρά της ακτής) υπάρχει χώρος για πάρκινγκ, ενώ υπάρχει και στάση λεωφορείου. Είναι χαρακτηριστικό το σημείο αυτό, οπότε θα το καταλάβεις από μακριά, πριν ακόμα δεις το καφέ. Η παραλία φαινόταν ωραία, με άμμο, χωρίς αέρα και με κούνιες να κρέμονται από κάποιους φοίνικες. Όσο έκανα βόλτα εκεί, πέτυχα και 2-3 οικογένειες ντόπιων.

Η πολύ πιο ωραία παραλία, στο ύψος του Fruits of Rarotonga​

Από την πρώτη γρήγορη ματιά, η παραλία σε εκείνο το σημείο μου άρεσε περισσότερο από την πιο γνωστή Muri λίγο βορειότερα. Τέλος πάντων, την παραλία θα την ξαναεπισκεπτόμουν σίγουρα και τις επόμενες μέρες.

Κοντεύοντας πλέον απογευματάκι, συνέχισα για λίγο ακόμα μέχρι το bungalow που είχα κλείσει, το Bella Beach Bungalows. Όπως και στο Αϊτουτάκι, έτσι και εδώ ήταν παραθαλάσσιο bungalow, αυτή τη φορά στο δυτικό άκρο της επαρχίας Titikaveka. Στις εγκαταστάσεις υπήρχαν 4 bungalows που έβλεπαν στη θάλασσα, με χώρο για πάρκινγκ στο πίσω μέρος (από την πλευρά του δρόμου). Όπως και στο Αϊτουτάκι, υπήρχε ένας ενιαίος χώρος σαλόνι - κουζίνα - υπνοδωμάτιο, ενώ και εδώ όλο το σπίτι στηριζόταν σε πασσάλους πάνω από την άμμο.

Το bungalow που είχα κλείσει για διαμονή στη Ραροτόνγκα​

Αφότου τακτοποίησα τα πράγματα στο δωμάτιο, δεν έχασα την ευκαιρία για ένα μπάνιο, για να δοκιμάσω τη θάλασσα και εδώ. Σε αντίθεση με το Αϊτουτάκι, τα νερά εδώ βάθαιναν πιο απότομα, μπορούσες και να κολυμπήσεις. Χωρίς να απομακρυνθείς πολύ από την ακτή, το νερό έφτανε μέχρι το στήθος. Επίσης, υπήρχαν ελάχιστα θαλάσσια αγγούρια. Και τα κοράλλια ήταν πολύ λιγότερα: υπήρχαν αραιά και πού λίγοι κοραλλένιοι βράχοι, οι οποίοι ήταν μεγάλοι (γύρω στο 1 - 1,5 μέτρο). Πάντως, όσο καιρό έμεινα δεν τους είδα να εξέχουν από την επιφάνεια της θάλασσας, σε αντίθεση με την άμμο στα αριστερά της παρακάτω φωτογραφίας, όπου όποτε τραβιόταν η θάλασσα σχηματιζόταν ολόκληρο νησάκι. Ψάρια είχε και εδώ, βέβαια όχι στη συγκέντρωση που έβλεπες στο Αϊτουτάκι. Τα νερά ήταν αισθητά πιο κρύα, αλλά γενικά φυσούσε όλες τις μέρες που έμεινα εκεί, οπότε ίσως ήταν και λίγο ιδέα μου.

Η παραλία, μπροστά από το bungalow​

Για το βράδυ, είχα επιλέξει για φαγητό το Vaima. Βρισκόταν κοντά στο bungalow και είχε πολύ ωραίες κριτικές στο Google Maps. Το φαγητό ήταν συμπαθητικό, ένα ταπεινό fish-and-chips πήρα. Όμως ο χώρος της ταβέρνας μου άρεσε πολύ, με κάποια τραπέζια στον συστεγασμένο χώρο του κτηρίου, ενώ είχε και καμιά δεκαριά έξω, κυριολεκτικά πάνω στην άμμο!

Το Vaima, στο οποίο έφαγα το βράδυ​

Όπως διαπίστωσα από την πρώτη μέρα στη Ραροτόνγκα, πλέον είχα έρθει στον “πολιτισμό”. Αλλά και αυτό με μέτρο. Κόσμο είχε στην Punanga Nui. Ακόμη και στον παραλιακό δρόμο της Avarua περπατούσες άνετα, ενώ από τον πρώτο παράλληλο ή στα κάθετα στενά κυκλοφορούσες μόνος. Άντε να περνούσε κανένα αυτοκίνητο μια στο τόσο. Από την άλλη, σε σχέση με το Αϊτουτάκι η μικρότερη απομόνωση είχε και τα καλά της: είχες μια σχετική ποικιλία από αγαθά στα μίνι μάρκετ (βλ. αντηλιακό )...


Ημέρα 8

Σήμερα ήταν Κυριακή. Ξυπνώντας και λίγο αργά, κατά τις 10:30, σήμερα θα περνούσα την ημέρα μου όπως και οι ντόπιοι: κάνοντας τίποτα.

Η παραλία μπροστά από το ξενοδοχείο θα με καλούσε σήμερα!

Η παραλία μπροστά από το bungalow, υπό το φως του πρωινού​

Ύστερα από το πρωινό και ένα μπάνιο στην θάλασσα, ξεκίνησα με το αυτοκίνητο για να βρω κάτι για μεσημεριανό. Η αλήθεια ήταν πως ήθελα να περνούσα και λίγο από το Te Vara Nui, το οποίο διοργανώνει και πολιτιστικές βραδιές, ονόματι “island nights”. Είχα δει μια διαφήμισή του στη στάση του λεωφορείου στη Muri που είχα σταματήσει χθες και ήθελα να δω και από κοντά τι έλεγε.

Το Te Vara Nui​

Λίγο πριν φτάσω, πέρασα από μια καντίνα, τη Mooring Fish, που έπαιζε ζωντανή μουσική. Μου άρεσε όπως περνούσα, οπότε άφησα το αυτοκίνητο στο ύψος του Te Vara Nui και πήγα να κάτσω. Ήταν μια παρέα τριών ντόπιων που τραγουδούσαν, πήρα ένα ψαρο-μπέργκερ με πατάτες και απόλαυσα τη μουσική τους για καμία ώρα ακόμα. Παρότι όταν πήγα υπήρχαν 2-3 παρέες, λίγο πριν φύγω τα τραπέζια είχαν γεμίσει.

Το πολύ συμπαθητικό Mooring Fish, στο οποίο έκατσα για μεσημεριανό​

Πέρα από το ωραίο βραδινό, για το οποίο θα γράψω στο τέλος, η μέρα αυτή είχε και ένα αστείο ευτράπελο. Γυρνώντας στο bungalow μετά το φαγητό, και ενώ προσπαθούσα να ξεκλειδώσω τη σήτα στην εξώπορτα, έσπασε το κλειδί μέσα στην κλειδαριά. Σιγά-σιγά, κατάφερα να βγάλω το σπασμένο κομμάτι, λίγο προσπαθώντας να το τραβήξω με τα νύχια και λίγο με την πετσέτα του μπάνιου για να μην γλιστράει. Τώρα το θέμα ήταν πώς θα έμπαινα μέσα, αφού η ιδιοκτήτρια του καταλύματος μάλλον κοιμόταν και δεν απαντούσε στο τηλέφωνο. Βέβαια είχα ψάξει για κλειδαρά στο νησί, αλλά που να έβρισκα ανοικτό Κυριακή καταμεσήμερο...

Ευτυχώς, θυμήθηκα πως ένα παράθυρο στο σαλόνι δεν έκλεινε καλά, οπότε το είχα αφήσει ξεκλείδωτο, απλά με τραβηγμένη κουρτίνα και κλειστή τη σήτα. Παίρνω λοιπόν την ξαπλώστρα από τη βεράντα, βγάζω τη σήτα, σκαρφαλώνω πάνω και πηδάω μέσα. Ήταν σίγουρα από τις πιο αστείες στιγμές αυτών των διακοπών...

Το σπασμένο κλειδί​

Ύστερα από ένα μεσημεριανό ύπνο, κατευθύνθηκα πάλι προς τη θάλασσα, μπροστά από το σπιτάκι. Εκεί πέρασα όλο το απόγευμα, όπου και μετά από ένα μπάνιο ξεκίνησα να ψάχνω για το μέρος που θα έτρωγα το βράδυ.

Ένα από τα εστιατόρια που είχα εντοπίσει ενώ ήμουν ακόμα στο Αϊτουτάκι, ήταν το Shipwreck Hut, στη νοτιοδυτική ακτή του νησιού. Είχε ωραίες κριτικές, μενού και φωτογραφίες, οπότε δε δυσκολεύτηκα να διαλέξω το πού θα πήγαινα. Το Shipwreck ήταν μεν ξενοδοχειάκι, αλλά είχε και το καφέ μπροστά στη θάλασσα, με ωραία ζωντανή μουσική (και εδώ λόγω Κυριακής), τραπέζια στην άμμο και μια ωραία θέα στο ηλιοβασίλεμα.

Το Shipwreck Hut, με το όμορφο ηλιοβασίλεμα​

Πέρα από το σπασμένο κλειδί το μεσημέρι, η σημερινή μέρα πέρασε πολύ νωχελικά, όπως θα άρμοζε σε μια “τοπική” Κυριακή. Επίσης, και το Shipwreck Hut μου άρεσε, τόσο η τοποθεσία του όσο και η ψαρόσουπα που πήρα, οπότε σίγουρα θα το ξανατιμούσα στις διακοπές αυτές.


Ημέρα 9

Και τη σημερινή μέρα θα την περνούσα κατά κύριο λόγο στη θάλασσα. Έτσι λοιπόν, ύστερα από το πρωινό, πήγα για ένα ακόμα μπάνιο και βόλτα με το κανό στη θάλασσα μπροστά από το σπίτι.

Η μόνη εκκρεμότητα που έμενε για σήμερα, ήταν το να αποφασίσω σε ποια island night θα πήγαινα. Είναι αλήθεια πάντως ότι μου άρεσε το Te Vara Nui που είχα δει από τη χθεσινή μέρα, ενώ και έχοντάς το ψάξει και πριν έρθω στα νησιά, μου είχε κάνει καλή εντύπωση. Ρόλο σε αυτό είχαν παίξει και τα διθυραμβικά σχόλια που είχα διαβάσει στο internet, οπότε και αποφάσισα να κάνω την κράτηση σε αυτό. Ας κλείσω λοιπόν αυτή την παρένθεση, θα το γράψω και πιο αναλυτικά στο post για εκείνη τη μέρα!

Για το μεσημέρι επέλεξα να πάω στο Vili's Burger Joint. Αυτό είναι ένα χαμπουργκεράδικο - πιτσαρία, στο οποίο μπορείς είτε να κάτσεις σε κάποιο από τα εκεί τραπέζια, είτε να πάρεις το φαγητό πακέτο. Πήρα φυσικά το Muri Burger, το οποίο ήταν πολύ ωραίο. Με τράβηξε φυσικά ο ανανάς, αλλά σίγουρα στη γεύση έπαιζε ρόλο και η secret sauce που έγραφε και στο μενού.
Στο μπεργκεράδικο αυτό πολλές φορές είχε κόσμο να περιμένει, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν ντόπιοι (πάντα καλό σημάδι αυτό). Δεδομένου ότι είναι ανοικτό και τις Κυριακές, ας το έχει υπόψη όποιος πάει προς τα εκεί.

Το Vili's Burger Joint​

Ύστερα από τον μεσημεριανό ύπνο, και το απόγευμα το πέρασα στη θάλασσα. Ξανά μπάνιο και μετά λίγη βόλτα πάνω - κάτω στην παραλία γύρω από το σπιτάκι που έμενα. Για το βράδυ, ξαναπισκέφθηκα το Vili’s, αυτή τη φορά για το έτερο burger που ήθελα να δοκιμάσω, το Kiwi (για την ιστορία το ματς έληξε ισόπαλο 1-1)...

Πανοραμική φωτογραφία της παραλίας μπροστά από το bungalow (πάνω) και η συννεφιασμένη πανσέληνος εκείνο το βράδυ (κάτω)​

Και με τη δεύτερη συνεχόμενη μέρα με μπάνια στην θάλασσα, οι μέρες της ξεκούρασης τελείωναν. Από αύριο θα συνέχιζα την εξερεύνηση της Ραροτόνγκα!

 

[Nikos1986]

14. Ραροτόνγκα (Αβαρούα & Δύση)

Τις δύο επόμενες ημέρες που θα είχα στο νησί θα ξεκινούσα τις βόλτες για την εξερεύνηση της Δυτικής ακτής του. Έχοντας οδηγήσει ένα τμήμα της, κυρίως πηγαινοερχόμενος στο Shipwreck, μου κίνησε την περιέργεια να κάνω και κάποιες στάσεις στη διαδρομή προς την Avarua.

Ημέρα 10

Σήμερα θα ολοκλήρωνα τον γύρω του νησιού, οδηγώντας κατά μήκος και της Δυτικής Ακτής, μέχρι την Avarua. Θα έκανα στάση στον Tuoro, ενώ θα πήγαινα και σε ένα εργαστήρι για να αγόραζα και κάποια υφάσματα με τοπικά σχέδια, τα οποία είχα δει στο internet. Επίσης, θα ήθελα να λύσω και την απορία για το τι ήταν αυτές οι τοιχογραφίες δίπλα από το αεροδρόμιο, που έβλεπα στο Google Maps. Ιδανικά, θα ήθελα να έκανα και 1-2 πεζοπορίες...

Μιας και το σημερινό πρόγραμμα ήταν λίγο φορτωμένο, επέλεξα να μην κάνω στάσεις μέχρι τον Tuoro. Όμως θα τσέκαρα τη διαδρομή για τις στάσεις που θα έκανα αύριο, μιας και θα ξαναπήγαινα στην Avarua.

Την πρώτη στάση της ημέρας θα την έκανα στον Tuoro, γνωστό και ως Black Rock (καμία σχέση με το Lost ). Φτάνοντας κανείς εκεί με το αυτοκίνητο, θα αντικρίσει φυσικά τον μεγάλο μαύρο βράχο από βασάλτη, που βρίσκεται στη θάλασσα. Όμως πλησιάζοντας στην άκρη του πάρκινγκ, θα δει πως και η ακτή έχει μεγάλα τμήματα με το συγκεκριμένο πέτρωμα.

Ο βράχος Tuoro, όπου με βάση τη μυθολογία ήταν το μέρος όπου αναχωρούσαν οι ψυχές των νερών για τη Avaiki​

Με βάση την τοπική μυθολογία, αυτό ήταν το μέρος όπου οι ψυχές των νεκρών ξεκινούσαν το ταξίδι τους για τη γη των προγόνων, την οποία ονόμαζαν Avaiki. Κάνοντας μια παρένθεση, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι παραπλήσιες λέξεις για το ίδιο πράγμα που χρησιμοποιούν οι Πολυνήσιοι (και ενίοτε και οι Μικρονήσιοι) σε όλο τον Ειρηνικό. Αυτό που στα Νησιά Κουκ εννοούν με τη λέξη Avaiki, οι Μαόρι στη Νέα Ζηλανδία το λένε Hawaiki, ενώ στην ίδια τη Χαβάη το λένε Hawai’i. Παρόμοια με τη Χαβάη, και οι κάτοικοι της Σαμόα έχουν ονομάσει έτσι το μεγαλύτερο νησί τους: Savai’i. Ο βοριοδυτικός λέγεται σχεδόν σε όλα τα νησιά του νότιου Ειρηνικού είτε Tokerau είτε Tokelau (από εδώ και το όνομα της χώρας), ενώ ο νοτιάς Tonga (το ίδιο και εδώ με το όνομα της χώρας). Στα χαβανέζικα, η Tonga ονομάζεται Kona, από την οποία πήρε το όνομά της και η πόλη του Μεγάλου Νησιού της πολιτείας. Επίσης, σχεδόν σε όλες τις χώρες αυτές, το σπίτι ονομάζεται είτε fale είτε fare, ενώ η γυναίκα ονομάζεται fafine, vahine ή wahine. Το χαβανέζικο aloha στους Μαόρι της Νέας Ζηλανδίας ονομάζεται aroha. Το κανό σχεδόν παντού ονομάζεται vaka ή waka. Επίσης, οι αριθμοί είναι σχεδόν πανομοιότυποι.

Κλείνοντας την παρένθεση, συνεχίζοντας για λίγο ακόμα βόρεια, φτάνεις στο δυτικό άκρο του διαδρόμου του αεροδρομίου. Η διαδρομή από τον Tuoro είναι σύντομη και μπορεί να γίνει και με τα πόδια. Παρ’όλ’αυτά, αμέσως μετά την αριστερή στροφή και πριν αρχίσεις να περιτρέχεις τον διάδρομο προσγείωσης / απογείωσης, υπάρχει ένας χώρος όπου μπορείς να παρκάρεις το αυτοκίνητο και να συνεχίσεις με τα πόδια.

Από αυτό το σημείο, ξεκινούν οι τοιχογραφίες. Πρόκειται για πολύ όμορφα γκράφιτι, τα οποία απεικονίζουν εικόνες της καθημερινής ζωής, την φύση ή την ιστορία των νησιών. Παρότι περνά από εκεί ο δρόμος, υπάρχουν πεζοδρόμια και η κίνηση δεν είναι μεγάλη, οπότε μπορείς να τα θαυμάσεις εύκολα. Το τεράστιο αυτό “κολλάζ”, μήκους πάνω από μισού χιλιομέτρου, ολοκληρώθηκε λίγες βδομάδες πριν το ταξίδι.

Αποσπάσματα από το Marae Moana Mural, το οποίο είχε μόλις ολοκληρωθεί​

Λίγο μετά την εντυπωσιακή αυτή τοιχογραφία, βρισκόταν το στούντιο Tivaevae. Στο internet είχα δει πολύ όμορφα σχέδια σε σεντόνια και μαξιλαροθήκες, κάποια από τα οποία θα ήθελα να έπαιρνα για το σπίτι. Είδα κάποια από αυτά εκεί, ενώ όπως μου είπε και η ηλικιωμένη κυρία που είχε το μαγαζί, πολλά σχέδια δίνονται και στα ξενοδοχεία του νησιού. Αφότου κουβεντιάσαμε λίγο για τη ζωή στα νησιά και στην Ελλάδα, πήρα κάποια από τα σχέδια που μου άρεσαν και συνέχισα προς την Avarua. Παρεμπιπτόντως, αν κάποιος δει και του αρέσουν τα σχέδια που έχει, όπως μου είπε κάνει αποστολές και στο εξωτερικό, ακόμα και στην Ευρώπη.

Στην Avarua, ύστερα από μια σύντομη βόλτα, κατευθύνθηκα προς την Punanga Nui, την οποία είχα επισκεφθεί και το πρώτο πρωί εδώ. Σήμερα, καθημερινή, είχε αισθητά λιγότερο κόσμο, ενώ περίπου και τα μισά από τα κιόσκια εκεί, ήταν κλειστά. Ύστερα από ένα fish-and-chips, καθώς και την απαραίτητη ξεκούραση, ξεκίνησα για το Hospital Lookout. Όπως υποδηλώνει το όνομά του, το ξέφωτο αυτό βρίσκεται κοντά στο νοσοκομείο. Αφήνοντας το αμάξι πίσω από το κτήριο το νοσοκομείου, άρχισα την ανάβαση. Η ανηφόρα ήταν ψιλοαπότομη, αλλά τουλάχιστον στο μεγαλύτερο τμήμα είχε σκιά από τα δέντρα, οπότε παλευόταν. Γενικά, λόγω της κλίσης του εδάφους, η ανάβαση είναι απλά κουραστική αλλά σύντομη: δεν διαρκεί πάνω από 10-15 λεπτά.

Η αρχή της ανάβασης στο Hospital Lookout​

Στην διαδρομή, είχε και κάμποσες πεταλούδες.

Μια από τις πολλές πεταλούδες, που είδα στη διαδρομή​

Τελικά, το μονοπάτι έβγαζε σε ένα ξέφωτο, στο οποίο υπήρχε και ένας πυλώνας κινητής.

Ο πυλώνας, στην άκρη του ξέφωτου, στο οποίο κατέληγε το μονοπάτι​

Η θέα προς τα βόρεια και το αεροδρόμιο δεν ήταν καλή, λόγω της ψηλής βλάστησης. Όμως έβλεπες τον ύφαλο στα δυτικά, ενώ την καλύτερη θέα την είχε στα βουνά του εσωτερικού του νησιού, προς τα νότια. Σίγουρα θα μπεις στον πειρασμό να εξερευνήσεις και λίγο τριγύρω για μια λίγο καλύτερη θέα, οπότε λόγω των αγκαθωτών θάμνων καλύτερα να ανέβεις με μακρύ παντελόνι. Εγώ ήμουν με σορτσάκι και καταγρατζούνισα τα πόδια... Πάντως η θέα ήταν όντως όμορφη. Όση ώρα ήμουν στην κορυφή, γύρω στο μισάωρο, συνάντησα μόνο μια άλλη οικογένεια εκεί.

Η θέα από το ξέφωτο, προς τη λιμνοθάλασσα (πάνω και μέση) και προς την ενδοχώρα του νησιού (κάτω)​

Η μεγαλύτερη πεζοπορία στο νησί, είναι η “Cross-Island”, που ενώνει τον Happy Valley Road στα βόρεια με τον καταρράκτη Wigmore στα νότια. Με βάση σχεδόν όλες τις περιγραφές στο internet, η πεζοπορία αυτή είναι ασφαλέστερη από βορρά προς νότο, καθώς στην αντίθετη κατεύθυνση οι διακλαδώσεις του μονοπατιού είναι πιο μπερδευτικές και είναι ευκολότερο να ακολουθήσεις λάθος διαδρομή. Όμως λόγω της περασμένης ώρας, είχε πάει 3:30, δεν την περπάτησα. Αντίθετα, κατέβηκα με το αυτοκίνητο μέχρι το κτήριο του Sheraton (το κτήριο του ξενοδοχείου που δεν άνοιξε ποτέ, άφησε τα νησιά με ένα τεράστιο, για τα εκεί δεδομένα, εξωτερικό χρέος ) και συνέχισα προς τους καταρράκτες μέσω του Papua Road.

Το εγκαταλελειμμένο κτήριο του Sheraton (πίσω από κάτι περιφράξεις είχα δει και κάτι μπουλντόζες)​

Ο δρόμος αυτός είναι χωματόδρομος, με πέτρες και όσο πλησιάζεις στον καταρράκτη και ανά τμήματα αρκετά διαβρωμένος. Όμως οδηγώντας αργά και με προσοχή, μπορείς να τον οδηγήσεις και με συμβατικό αυτοκίνητο.

Φωτογραφίες από το (βατό ακόμα) τμήμα της διαδρομής, προς τον Wigmore's Waterfall​

Η διαδρομή μέσα από τη ζούγκλα ήταν εντυπωσιακή, αλλά τα ωραία τελείωναν εκεί. Πριν φτάσουμε στον καταρράκτη, από το καταφύγιο των σκύλων και μετά, γίνονταν έργα με μπουλντόζες. Στον ίδιο τον καταρράκτη κυλούσε ελάχιστο νερό, ενώ και το νερό της μικρής λιμνούλας φαινόταν βρώμικο. Στα ξύλινα τραπέζια που υπήρχαν στο δάσος, ήταν παρατημένα σκουπίδια. Ψιλοαπογοητευμένος με το θέαμα, τράβηξα 2-3 φωτογραφίες με τη λιμνούλα, προσεκτικά για να μη φαίνονται τα σκουπίδια για την ανάμνηση, και έφυγα. Απ’όσο διάβασα στο internet, οι ντόπιοι ρίχνουν την ευθύνη για την σχεδόν μηδαμινή ροή του καταρράκτη και την καθαριότητα του χώρου, στην εταιρεία που έχει εγκατασταθεί εκεί για την επεξεργασία του νερού.

Ο καταρράκτης, με τη μικρή λιμνούλα στη βάση​

Από τον καταρράκτη, πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Περνώντας τον Government House, λίγο πριν το bungalow, σταμάτησα σε μια ακόμα παραλία με φοίνικες. Εκεί έκατσα ακόμα ένα απόγευμα.

Η είσοδος του Government House (πάνω) και η παραλία λίγο πιο δίπλα (κάτω)​

Για το βράδυ, το πρόγραμμα είχε ξανά φαγητό στο Shipwreck. Ήταν καθημερινή, με λιγότερο κόσμο σε σχέση με την προηγούμενη φορά, όμως αυτή το φορά βρήκα να κάτσω πρώτο τραπέζι πίστα, στη βεράντα.

Μπύρα, φαγητό και ηλιοβασίλεμα στο Shipwreck​

Το τεράστιο γκράφιτι, αν και γενικά αντιτίθεμαι σε αυτού του είδους την “τέχνη”, δεν μπορώ να πω ότι δεν με εντυπωσίασε. Ειδικά όταν, γράφοντας την ιστορία αυτή, ανακάλυψα ότι είχε ολοκληρωθεί μέρες πριν την επίσκεψή μου (στο πεζοδρόμιο υπήρχαν ακόμα ίχνη από την μπογιά). Στο Tivaevae είχε πολύ ωραία σχέδια, κάτι το οποίο μπορεί κανείς να δει και από πριν στο site τους. Επειδή όμως, όπως μου εξήγησε η ηλικιωμένη κυρία που το έχει, προμηθεύει σε χονδρική και καταλύματα, αν κάποιος ενδιαφέρεται για συγκεκριμένα σχέδια, ίσως είναι πρακτικότερο να επικοινωνήσει μαζί τους για να ρωτήσει για διαθεσιμότητες. Το απόγευμα στον καταρράκτη ήταν η μόνη άσχημη εικόνα που αποκόμισα στο ταξίδι. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, ευτυχώς που δεν έκανα την Cross-Island Trek, διότι θα ήταν το χειρότερο δυνατό τέλος σε μια κατά τα άλλα όμορφη, αν και κουραστική, πεζοπορία.


Ημέρα 11

Από τη δυτική ακτή, την οποία είχα διασχίσει από νότο προς βορρά τις δύο προηγούμενες ημέρες, είχα ξεχωρίσει το Arorangi. Το χωριό αυτό, το οποίο πρακτικά εκτείνεται κατά μήκος του Ara Tapu, ήθελα να το περπατούσα λίγο σήμερα. Ύστερα, θα ήθελα να πήγαινα στο National Museum στην Avarua, στην οποία θα ήθελα να έκανα και μια ακόμα βόλτα. Ανάλογα μετά με την ώρα και τα κέφια, μπορεί να κατέβαινα προς το bungalow για μπάνιο.

Πρώτη στάση θα έκανα στην Church of Jesus Christ of Latter-day Saints.

Η εκκλησία Jesus Christ of Latter-day Saints, στο Arorangi​

Έχοντας αφήσει το αυτοκίνητο εκεί, συνέχισα με τα πόδια για το Arorangi. Πίσω από ένα μικρό νεκροταφείο, βρισκόταν και η καθολική εκκλησία (Cook Islands Catholic Church - CICC) του Arorangi.

Ο Ara Tapu, ενώ διασχίσει το Arorangi

Η CICC και το μικρό νεκροταφείο, στο Arorangi​

Περπατώντας κατά μήκος του Ara Tapu, το αξιοσημείωτο που πρόσεξα, ήταν ότι σε πολλά οικόπεδα υπήρχαν παλιοί τάφοι, που δεν τους είχα αναγνωρίσει ως τέτοιους, όσο οδηγούσα. Κάποιοι από αυτούς ήταν περίπου 100 χρόνων, αλλά υπήρχαν και άλλοι που φαίνονταν αρκετά παλαιότεροι.

Κάποιοι από τους τάφους στα χωράφια, δίπλα από τον Ara Tapu στο Arorangi​

Αναχωρώντας από το Arorangi, κατευθύνθηκα προς την Avarua. Πρώτα όμως θα έκανα μια στάση στο παρασκευαστήριο της τοπικής μπύρας Rarotonga Brewery.

Έχοντας την δοκιμάσει κάποιες φορές στο ταξίδι αυτό, είχα την περιέργεια να συμμετάσχω σε ένα tour στο εργοστάσιο, από περιέργεια. Δυστυχώς όμως, σήμερα, Τετάρτη, δεν είχε κάποιο προγραμματισμένο. Παρ’όλ’αυτά, πήρα μια μπύρα, αν και πρωί. Κάνοντας μια παρένθεση, ένα πράγμα μου έκανε εντύπωση. Επιστρέφοντας εκεί μια φιάλη έχεις δύο επιλογές: είτε να στην ξαναγεμίσουν δωρεάν, είτε να πάρουν την άδεια φιάλη για 2 δολάρια.

Φτάνοντας στην Avarua, η γειτονιά μεταξύ των Victoria, Constitution Taputapuatea και Ara Metua φαίνεται παράταιρη σε σχέση με την υπόλοιπη πόλη. Στην περιοχή υπάρχουν πολλά καινούρια, προφανώς προκατασκευασμένα, κτήρια. Στον δρόμο δεν κυκλοφορούσε σχεδόν κανείς, ενώ γενικά μου έδωσε την εντύπωση πως εκεί προσπαθούσαν να φτιάξουν μια γειτονιά που να θυμίζει λίγο ΗΠΑ.

Η αυλή μεταξύ του Εθνικού Μουσείου και της Εθνικής Βιβλιοθήκης (πάνω) και το κτήριο του Εθνικού Μουσείου (κάτω)​

Το ίδιο το μουσείο δεν μπορώ να πω ότι με ξετρέλανε. Πρακτικά, όλα τα εκθέματα βρίσκονταν σε μια μεγάλη ορθογώνια αίθουσα. Περιελάμβανε διάφορα παραδοσιακά όπλα και κανό από τα νησιά. Επίσης, υπήρχε μια πολύ σύντομη περιγραφή της ιστορίας των νησιών και διάφορες σημαίες τους από τους τελευταίους 2,5 αιώνες.

Ομοιώματα παραδοσιακών κανό με πλωτήρα

Διάφορα είδη όπλων από την Πολυνησία

Tifatara από φύλλα κοκοφοίνικα και κοχύλια, που φοριούταν από κορίτσια κατά την τελετή ενηλικίωσης​

Το μουσείο μου φάνηκε ψιλοαδιάφορο, ίσως αν δεν λεγόταν “National Museum” πιθανόν να μην πήγαινα καν. Το Te Ara, το οποίο επισκέφθηκα την επόμενη ημέρα, ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον. Παρ’ολ΄αυτά, το Εθνικό Μουσείο εξηγούσε πολύ αναλυτικά την εξάπλωση του Χριστιανισμού στα νησιά, οπότε κάποιος που ενδιαφέρεται για τη συγκεκριμένη πτυχή της ιστορίας τους, θα το έβρισκε σίγουρα πολύ πιο ενδιαφέρον απ’ότι μου φάνηκε εμένα.

Από το National Museum ξεκίνησα την επιστροφή προς την Punanga Nui με τα πόδια. Μέχρι να φτάσω στον κινηματογράφο της πόλης, δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση. Το ένα ήταν μια διαφημιστική ταμπέλα, την οποία είχα προσέξει και άλλες φορές που περνούσα οδηγώντας από εκεί. Η μισή διαφήμιζε internet μέσω δορυφόρου και κινητού. Η άλλη μισή διαφήμιζε την εκκλησία. Τέτοιο πάντρεμα δεν περίμενα να έβλεπα...

Διαφημιστική ταμπέλα για internet και εκκλησία ​

Ακριβώς απέναντι, βρισκόταν ένα εγκαταλελειμμένο, μισογκρεμισμένο κτίσμα. Χαζεύοντάς το για λίγο, πρόσεξα μέσα ένα γουρουνάκι, το οποίο λίγο μετά βγήκε και έξω για να συνεχίσει το φαγητό.

Το γκρεμισμένο κτίσμα, με το γουρουνάκι να διακρίνεται στο μεσαίο άνοιγμα​

Κάνοντας μια μικρή παράκαμψη στην οδό Taputapuatea, σταμάτησα και στην CICC της Avarua. Και εδώ, δίπλα της υπάρχει ένα μικρό νεκροταφείο.

Η CICC της Avarua​

Πλέον, κόντευε 1 και στο sightseeing θα έβαζα μια άνω τελεία. Προτεραιότητα είχε το φαγητό. Ξεκινώντας προς την Punanga Nui, διάλεξα να καθίσω στο Lucky Rooster, στο οποίο πολλές φορές έβλεπα κόσμο. Πρόκειται για ένα πολύ συμπαθητικό φαγάδικο / καφετέρια, το οποίο και σήμερα γέμισε και τα υπόλοιπα τραπέζια που ήταν άδεια όταν ήρθα. Για την επιτυχία του συγκεκριμένου μαγαζιού, δεν ξέρω τι έπαιζε περισσότερο ρόλο...

Το στήσιμο και το ντεκόρ...

Το Lucky Rooster​

Η μασκότ, η οποία δεν σταμάτησε τις βόλτες ανάμεσα στα τραπέζια...

Η μασκότ του μαγαζιού​

Ή το φαγητό, το οποίο όντως ήταν πολύ ωραίο (και ένα διάλειμμα από το φρέσκο ψάρι)...

Το Royal Open Steak​

Ύστερα από το φαγητό, συνέχισα για λίγο την βόλτα στην πόλη. Κυρίως ήθελα να έκανα μια βόλτα για τα τελευταία αναμνηστικά, μιας και την επόμενη φορά που θα ξαναεπισκεπτόμουν την Avarua θα ήταν μεθαύριο, για την αναχώρηση. Αφότου αγόρασα κάποια δώρα ακόμα, επέστρεψα σιγά-σιγά στο σπίτι για τον μεσημεριανό ύπνο.

Το απόγευμα πέρασε με μπάνιο και κανό, στη θάλασσα μπροστά από το bungalow. Για το βράδυ, ήμουν μεταξύ των δύο εστιατορίων που είχα λατρέψει στο νησί: του Shipwreck και του Vaima. Τελικά, μιας και στο Shipwreck είχα πάει και χθες το βράδυ, η ζυγαριά έκλισε προς το Vaima, για ένα τελευταίο Ikamata.


Το Arorangi, αν και γεωγραφικά παραθαλάσσιος οικισμός, σου έδινε την εντύπωση πως ήταν περισσότερο προς την ενδοχώρα του νησιού. Τα συναισθήματα από τη σημερινή επίσκεψή μου στην Avarua ήταν ανάμεικτά. Από τη μια, το Εθνικό Μουσείο δεν με ξετρέλανε. Από την άλλη, η διαδρομή που έκανα μέχρι το Lucky Rooster με τα πόδια ήταν ωραία, αν και κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο. Συνηθισμένος από την Ευρώπη, με τίποτα δεν περίμενα να συναντούσα γουρουνάκι στην πρωτεύουσα, ενώ και το Lucky Rooster μου άρεσε. Και το φαγητό, και το poster αλά Back to the Future και τα κοκόρια που έκοβαν βόλτες. Κρίμα που ενώ το είχα δει και νωρίτερα δεν είχα πάει και άλλη μια φορά...

 

[Nikos1986]

15. Ραροτόνγκα (Te Ara & Te Vara Nui)

Για την τελευταία μέρα είχα αφήσει τα δύο καλύτερα, με βάση όπως τα σχεδίασα αλλά και όπως τελικά τα έζησα. Το μουσείο Te Ara, πολύ καλύτερο εν τέλει από το National Museum, καθώς και την island night στο Te Vara Nui, με την οποία θα έκλεινα αυτές τις διακοπές στα Κουκ.


Ημέρα 12

Σήμερα θα ήταν η τελευταία ημέρα που θα είχα στη Ραροτόνγκα. Το πρωί, θα επισκεπτόμουν το Te Ara, ένα μουσείο για το οποίο είχα διαβάσει πολύ καλές κριτικές και ανυπομονούσα να επισκεφθώ, ύστερα από το μέτριο National Museum που είχα δει χθες. Για το απόγευμα, είχα κλείσει θέση στο Te Vara Nui, το οποίο περιελάμβανε μια ξενάγηση στους χώρους του καθώς και μια island night (γιορτή με φαγητό).

Στο Te Ara, το οποίο βρισκόταν κοντά στο μέρος που έμενα, έφτασα κατά τις 10. Όπως και το National Museum, έτσι και αυτό είναι κυρίως ιστορικό.

Μεγάλο βάρος δίνεται στον εντυπωσιακό εποικισμό των νησιών, ο οποίος έλαβε χώρα πριν από περίπου 2000 χρόνια. Με τη χρήση κανό, οι Πολυνήσιοι εξαπλώθηκαν σιγά - σιγά στον ωκεανό, ανακαλύπτοντας ένα σωρό χαμηλά νησιά και ατόλες, τα οποία ξέφευγαν ξανά και ξανά από τους μεγάλους εξερευνητές του 17ου και 18ου αιώνα.
Είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό το γεγονός ότι όχι μόνο δεν είχαν τα, γνωστά στην Ευρώπη, επιστημονικά όργανα, αλλά χρησιμοποιούσαν κατασκευές (stick charts) από κοχύλια τα οποία έδεναν μεταξύ τους, αναπαριστώντας έτσι τα νησιά που είχαν ανακαλύψει καθώς και τα θαλάσσια ρεύματα. Στη συνέχεια απομνημόνευαν τον “χάρτη” και ανοίγονταν στη θάλασσα απλά έχοντάς τον στο νου.

Ο εποικισμός των νησιών του Ειρηνικού (πάνω) και ένα stick chart σαν αυτό που χρησιμοποιούσαν οι νησιώτες των Marshall​

Επίσης, εξηγούσε την παραδοσιακή ιεραρχία της κοινωνίας στα νησιά, ενώ υπήρχαν και διάφορα τοτέμ.

Η ιεραρχία της κοινωνίας στα νησιά, πριν την άφιξη των Ευρωπαίων (πάνω) και τοτέμ θεοτήτων (κάτω)​

Λίγο μετά, δινόταν βάρος στην άφιξη των Ευρωπαίων, αρχικά το 1600 και στη συνέχεια τη δεκαετία του 1770. Γινόταν αναφορά στην άφιξη των Ιεραποστόλων, αρχικά στο Αϊτουτάκι και στη συνέχεια στη Ραροτόνγκα, στις αρχές του 19ου αιώνα και στις συνέπειές της για τον ντόπιο πληθυσμό.

Η άφιξη των πρώτων Ευρωπαίων το 1600 (πάνω) και των ιεραποστόλων στα μέσα του 19ου αιώνα (μέση & κάτω)​

Με αφορμή τις σημαίες που έχουν αλλάξει κατά καιρούς τα νησιά, εξηγούνταν και από την πλευρά των ίδιων των νησιωτών τα επεκτατικά παιχνίδια της Αγγλίας και της Γαλλίας στην περιοχή του Νότιου Ειρηνικού. Κάτι που οδήγησε αρχικά στη δημιουργία προτεκτοράτου (1888), στη συνέχεια στην παραχώρηση των νησιών στη Νέα Ζηλανδία (1900) και τέλος στην αυτονομία τους (1965). Παρά τα οφέλη αυτής της σχέσης με τη Νέα Ζηλανδία, ή ίσως και λόγω αυτής, πολλοί κάτοικοι των νησιών αποφασίζουν να μεταναστεύσουν εκεί, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός των νησιών να φθίνει με το εντυπωσιακό ρυθμό περίπου 3% ανά χρόνο (14.000 κάτοικοι το 2011 έναντι 12.000 το 2016).

Η σημαία των νησιών, όπως έχει αλλάξει τα τελευταία 150 χρόνια​

Το μουσείο δεν ήταν μεγάλο, αλλά όμως μου φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Έκατσα εκεί γύρω στο δίωρο, αλλά για κάποιον που θέλει να το δει πιο γρήγορα, πιστεύω και μια ώρα αρκεί.

Για το μεσημέρι, πήγα στο αγαπημένο μου μπεργκεράδικο, το Vili's Burger Joint. Ύστερα από ένα σύντομο φαγητό, επέστρεψα στο bungalow για ένα μπάνιο, αφού το απόγευμα θα είχαμε την πολιτιστική βραδιά στο νησί.


Για την island night, είχα κλείσει θέση στο Te Vara Nui. Το συγκεκριμένο “πολιτιστικό χωριό”, προσφέρει τρία πακέτα για να διαλέξεις. Το πρώτο είναι το “Cultural Village Tour”, διάρκειας 1,5 ώρας, και το δεύτερο είναι το “Over-Water Night Show”, το οποίο διαρκεί γύρω στο 3ωρο (μαζί με το μπουφέ). Εγώ είχα επιλέξει το “Combo Extravaganza”, το οποίο συνδύαζε τα άλλα δύο. Κόστιζε γύρω στα 170 δολάρια (95 ευρώ) και άξιζε και με το παραπάνω.

Στο “Cultural Village Tour”, ξεκινήσαμε κατά τις 4:30 και με τη συνοδεία 2 ξεναγών κάναμε ένα tour στους χώρους του χωριού. Το tour αυτό δεν είχε μια μόνο θεματολογία. Μας μίλησαν για την ιστορία των νησιών, την ιεραρχία εντός των φυλών καθώς και τις σχέσεις μεταξύ τους και τέλος για την άφιξη των ιεραποστόλων. Εξαιρετικά ενδιαφέρον ήταν το κομμάτι που μας εξηγούσαν για την ζωή πριν την άφιξη της δυτικής τεχνογνωσίας: για τις αρχαίες τεχνικές ψαρέματος, για τη ναυσιπλοΐα, καθώς και για την ιατρική χρήση πολλών ενδημικών φυτών. Ειδικά για την καρύδα, μάθαμε να την ανοίγουμε με το χέρι και ένα ξύλο, ενώ ήταν πολύ εντυπωσιακό πως από τον κοκοφοίνικα τίποτα δεν πήγαινε χαμένο: πέρα από ενυδάτωση με το νερό της καρύδας, η σάρκα χρησίμευε σαν φάρμακο για διάφορες παθήσεις ενώ και ο ίδιο ο κορμός (πέρα από τις προφανείς χρήσεις του ξύλου) χρησιμοποιούταν για την κατασκευή ιδιαίτερα ανθεκτικών σκοινιών.

Φωτογραφίες από το Cultural Village Tour​

Όταν κατά τις 6 ολοκληρώθηκε αυτή η ξενάγηση, κατευθυνθήκαμε σε μια από τις 3 ξύλινες βεράντες γύρω από μια λιμνούλα, στο κέντρο της οποίας υπήρχε και μια εξέδρα. Εκεί είχε μπουφέ και φάγαμε διάφορα τοπικά φαγητά, ενώ είχε και κάποιες λιχουδιές της Ασιατικής κουζίνας.

Το αποκορύφωμα της σημερινής βραδιάς όμως, που περιμέναμε και όλοι, ήταν το σόου με τον χορό και τη φωτιά.

Περιμένοντας να αρχίσει το βραδινό show​

Τελικά, το σόου ξεκίνησε κατά τις 7:30. Η θεματολογία του ήταν λίγο προβλέψιμη. Ένας αρχηγός φτάνει με το κανό του, συνοδευόμενος από τη φυλή του, σε ένα μακρινό νησί, τη Ραροτόνγκα. Εκεί, οι ιθαγενείς είναι εχθρικοί απέναντί του και ρίχνοντάς τους βέλη δεν τους αφήνουν να αποβιβαστούν στη στεριά. Απεγνωσμένοι από το μακρινό ταξίδι, ο αρχηγός κατεβαίνει στο νησί μαζί με την κόρη του, για να μιλήσει με τον αρχηγό των ιθαγενών. Εκεί ο αρχηγός των ιθαγενών εντυπωσιάζεται από την ομορφιά και τον χορό της. Την ερωτεύεται, επιτρέπει στους ταξιδιώτες να αποβιβαστούν στο νησί του, και τους περιθάλπει. Όσο ψιλο-κλισέ ήταν η ιστορία, τόσο εντυπωσιακό όμως ήταν το θέαμα. Είχε πολύ χορό, μουσική (οι ντράμερς ήταν δίπλα μας, όσοι αντέχαμε μείναμε ) και πολλά κόλπα με φωτιές. Ήταν ένα πολύ όμορφο θέαμα, ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει αυτή η τελευταία μέρα των διακοπών!

Φωτογραφίες από το σόου​

Η σημερινή μέρα ήταν το καλύτερο τέλος των διακοπών στη Ραροτόνγκα. Το Te Ara μου άρεσε πολύ, θεωρώ ήταν καλύτερο από το National Museum που είχα επισκεφθεί την προηγούμενη μέρα. Παρουσίαζε πολύ όμορφα την ιστορία των νησιών, αν και το γενικό πλαίσιο το είχα ήδη μελετήσει πριν έρθω. Έχω ήδη συγχωρέσει τον υπάλληλο στα σουβενίρ που με πέρασε για Ισπανό στην αρχή...

Και το Te Vara Nui ήταν αξέχαστο! Όσα βιντεάκια και να δεις στο internet, είναι τελείως διαφορετικό να βλέπεις ένα τέτοιο σόου ζωντανά. Αν δεν έχεις κάνει τη μελέτη σου από πριν, ίσως θα ωφελούσε να συμμετείχες στο cultural tour στις πρώτες μέρες στο νησί και να έπαιρνες κάποια πράγματα “μασημένη τροφή”. Αλλά το σόου με τον χορό και τη φωτιά ήταν τόσο ωραίο, που θα θέλεις να το θυμάσαι ως το τελευταίο βράδυ στο νησί. Η island night στη Ραροτόνγκα, όπως φυσικά και το tour στην λιμνοθάλασσα του Αϊτουτάκι, είναι δύο εμπειρίες, οι οποίες αν και προφανώς απευθύνονται στους ξένους επισκέπτες, σου μένουν αξέχαστες από τις διακοπές σου στα νησιά αυτά!

 

[Nikos1986]

16. Ραροτόνγκα - Σίδνεϊ - Άμπου Ντάμπι - Αθήνα

Το ταξίδι της επιστροφής φαινόταν (και ήταν) πιο σύντομο από το πήγαινε. Θα αναχωρούσα από τη Ραροτόνγκα στις 9 το πρωί και ύστερα από ένα έξι ώρες και κάτι θα έφτανα στο Σίδνεϊ στις 12:30 το μεσημεράκι της επόμενης μέρας. Στο Σίδνεϊ θα είχα τη μέρα ελεύθερη, μέχρι τις 21:25, οπότε και θα πετούσα για το Άμπου Ντάμπι, στο οποίο θα έφτανα λίγο πριν τις 5, τα επόμενα χαράματα. Από εκεί, στις 9:15 το πρωί θα ξεκινούσα για την Αθήνα, φτάνοντας σε εμάς στις 12:35 το μεσημεράκι.

Ύστερα λοιπόν από ένα γρήγορο πρωινό, ξεκίνησα για το αεροδρόμιο. Σήμερα η μέρα ήταν μουντή, ενώ από τα μέσα της διαδρομής είχε αρχίσει να βρέχει. Πάντως, μεταξύ μας, μια χαρά τελικά είχε κάτσει το ρίσκο του καιρού. Παρότι ο Νοέμβριος σηματοδοτεί την έναρξη της περιόδου των βροχών, κανονική βροχή συνάντησα πρώτη φορά σήμερα, 24/11.

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Ραροτόνγκα, άφησα το αυτοκίνητο στο γκισέ της Avis. Σε αντίθεση με την παραλαβή του, που ουσιαστικά δεν είχε κόσμο, στην παράδοσή του γινόταν ένας χαμός. Είχε μόλις φτάσει το αεροπλάνο από το Σίδνεϊ, αυτό που θα έπαιρνα για τον γυρισμό, και είχε κάμποσα άτομα μπροστά. Τρεις από αυτούς δεν είχαν κάνει καν κράτηση από πριν. Έφαγα λίγη ώρα στην ουρά...

Αφότου άφησα τα κλειδιά και ευχαρίστησα την κυρία για τη συμβουλή της να επισκεφθώ την πρώτη μέρα την Punanga Nui, ξεκίνησα για το γκισέ. Ο υπάλληλος του check-in μας έδινε κάρτες, τις οποίες συμπληρώναμε με τα συνηθισμένα στοιχεία: αριθμός πτήσης, ονοματεπώνυμο κλπ. Την κάρτα αυτή την παραδίναμε στους υπαλλήλους του immigration, πριν τον έλεγχο των χειραποσκευών. Εν τέλει, επιβιβαστήκαμε στο γεμάτο και πάλι αεροπλάνο και αρχίσαμε να τροχοδρομούμε, υπό βροχή, κανένα τέταρτο πριν την προγραμματισμένη ώρα απογείωσης. Η πτήση από τη Ραροτόνγκα προς το Σίδνεϊ θα ήταν η πρώτη που θα έκανα ολόκληρη υπό το φως του ήλιου (πέρα από το σύντομο πήγαινε - έλα στο Αϊτουτάκι).

Φεύγοντας από τη Ραροτόνγκα (πάνω), και καθ'οδόν για την Τόνγκα (μέση & κάτω)​

Αφότου ανεβήκαμε πάνω από τα σύννεφα, η πτήση κύλισε μια χαρά. Πλέον είχαμε ήλιο, ενώ από κάτω επιτέλους έβλεπες το απέραντο της θάλασσας και περιστασιακά και κάποια στεριά. Πέρα από την Τόνγκα, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το τοπίο στο σημείο που εκβάλλει ο Wairoa, καμιά 50αριά χιλιόμετρα βόρεια του Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας! Ευτυχώς το πετύχαμε χωρίς σύννεφα!

Το σημείο που ο Wairoa εκβάλλει στον ωκεανό​

Η επόμενη στεριά που θα βλέπαμε θα ήταν η Αυστραλία. Κρυφά ήλπιζα ότι θα έβλεπα και το λιμάνι για φωτογράφηση, αλλά τελικά προσεγγίσαμε από τα νότια. Περάσαμε από τα προάστια Bundeena, Cronulla, και τον Bottany Bay.

Το Port Hacking (πάνω), η Cronulla Peninsula (μέση) και ο Bottany Bay (κάτω), λίγο πριν την προσγείωση στο Σίδνεϊ​

Αν και ο ουρανός από τη Νέα Ζηλανδία έως το Σίδνεϊ ήταν ανέφελος, πάνω από τη στεριά της Αυστραλίας είχαν πλακώσει μαύρα σύννεφα, ενώ με το που προσγειωθήκαμε διαπιστώσαμε ότι μόλις είχε βρέξει και είχε αέρα και ψύχρα.

Όντας ερωτευμένος με την πόλη, ακόμη και με τις λίγες ώρες που θα είχα για την ανταπόκριση, δεν θα έχανα την ευκαιρία να κατέβω στο λιμάνι. Στην πορεία, ο αέρας και η ψύχρα αποδείχθηκαν τα μικρά προβλήματα. Στον έλεγχο διαβατηρίων συνάντησα μια ατέλειωτη ουρά, πρέπει να έφαγα στην αναμονή τουλάχιστον 1,5 ώρα. Κάποια στιγμή, όταν τελείωσα, κατευθύνθηκα γρήγορα στο γραφείο για να αφήσω τις βαλίτσες και έτρεξα προς το μετρό.

Τσάμπα κόπος... Το τριήμερο αυτό, θα γίνονταν έργα στις γραμμές του μετρό και είχαν κλείσει διάφοροι σταθμοί τριγύρω από το αεροδρόμιο, συμπεριλαμβανομένων και των 2 σταθμών που το εξυπηρετούν. Αντ’αυτού, είχαν βάλει λεωφορεία, ένα δρομολόγιο εκ των οποίων κατευθυνόταν προς το λιμάνι. Αυτό θα έκανε στάσεις σε διάφορους σταθμούς του μετρό (πρώτα σε κάποιους κλειστούς και στη συνέχεια σε ανοικτούς), μέχρι να καταλήξει στην Circular Quay.
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ήμουν σίγουρος ότι η πρώτη ανοικτή στάση ήταν η Mascot, σχετικά κοντά στο αεροδρόμιο. Οπότε κατέβηκα εκεί, ελπίζοντας ότι παίρνοντας από εκεί το μετρό θα γλίτωνα χρόνο από την κίνηση στο κέντρο. Δυστυχώς, πηγαίνοντας προς τις σκάλες του μετρό, βλέπω εργάτες και συνειδητοποιώ ότι τελικά η στάση ήταν και αυτή κλειστή. Κάπου εκεί αρχίζει καπάκι να ρίχνει και καρεκλοπόδαρα...

Οπότε, ξαναεπιστρέφω στη στάση του λεωφορείου, για να περιμένω το επόμενο δρομολόγιο από το αεροδρόμιο. Το οποίο, τουλάχιστον, πέρασε σχετικά γρήγορα. Πάντως είχε και τα αστεία του. Ήμουν εγώ, ο ξένος, παραδίπλα κάτι γιαγιάδες από εκεί και έψαχναν να βρουν πού είναι τελικά η πρώτη στάση του μετρό για να κατέβουν. Ρωτάνε εμένα, αρχίζω να ψάχνω στο κινητό, βγάζω και το σχεδιάγραμμα του μετρό, τελικά το βρίσκουμε. Ρίξαμε ένα γέλιο πάντως, που έπεσαν στην περίπτωση, στον επισκέπτη για να τις κατατοπίσει.

Τελικά, έχοντας προσγειωθεί στις 12:30, κοιτάζοντας τώρα τους χρόνους στις φωτογραφίες, έφτασα στην Circular Quay υπό βροχή λίγο πριν τις 4. Ήταν από τις φορές που έλεγες “επιτέλους τα κατάφερα”! Ευτυχώς ήξερα τα κατατόπια, οπότε πήγα γραμμή προς κάτι McDonald’s που είχε εκεί, ώστε αφενός να φάω κάτι στα γρήγορα και αφετέρου να κερδίσω λίγο χρόνο μπας και σταματούσε η βροχή.

Έχοντας φτάσει με τα πολλά στη Circular Quay ​

Σε αυτό ήμουν τυχερός. Μέχρι να τελειώσω το φαγητό η βροχή σταμάτησε. Φυσικά δεν έχασα χρόνο. Θα είχα μία ώρα ακόμα για να έκανα μια γρήγορη βόλτα, πριν πάρω πάλι το τραμ και το λεωφορείο για το αεροδρόμιο.

Η Γέφυρα (πάνω) και η Όπερα (κάτω), στην Κυκλική Αποβάθρα

Η θέα προς την CBD (πάνω) και το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο στο Customs' House (κάτω)​

Επιστρέφοντας στο αεροδρόμιο, άρχισε και πάλι να βρέχει. Πάντως, ακόμη και την τελευταία μέρα και σε πείσμα των συγκυριών, στο Σίδνεϊ, την βόλτα την έκανα!
Στο αεροδρόμιο έφτασα λίγο πριν τις 7, οπότε και έκλεινε το γραφείο που είχα αφήσει τις βαλίτσες. Παρέλαβα τις βαλίτσες, έκανα check-in στην Etihad και περίμενα την επιβίβαση στο αεροπλάνο που θα έφευγε ακριβώς στις 21:15.

Στο 777 της Etihad, λίγο πριν την αναχώρηση​

Φτάνοντας στο Άμπου Ντάμπι στις 4 και κάτι τα χαράματα, όλη η σχεδόν 15ωρη πτήση κύλισε στο σκοτάδι. Πέρα από τις ταινίες που είδα και ύπνο που έριξα, το άλλο αξιοσημείωτο που θυμάμαι από την πτήση αυτή ήταν οι πάμπολλες αστραπές που βλέπαμε από το παράθυρο, πετώντας πάνω από τη νότια Ινδία και τη Σρι Λάνκα. Δυστυχώς με την πίσσα σκοτάδι έξω, το κινητό δεν εστίαζε εύκολα και βλέποντας τα βίντεο που τράβηξα, δεν φαίνονται καθαρά...

Τελικά στο αεροδρόμιο προσγειωθήκαμε μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. Στο συγκεκριμένο αεροδρόμιο είχα βρεθεί τελευταία φορά το 2011 και αυτό που θυμόμουν ήταν ότι το αεροδρόμιο μου είχε φανεί μικρό. Προφανώς είχαν γίνει εργασίες επέκτασης όλα αυτά τα χρόνια. Το αεροδρόμιο πλέον είναι μεγάλο, εντυπωσιακό και μέσα αλλά και έξω, με τις κυματιστές οροφές και τους μεγάλους ενιαίους χώρους. Επίσης, παρά την ώρα, πολλά μαγαζιά ήταν ανοικτά, οπότε και έκατσα για να φάω πρωινό. Η τελευταία πτήση αυτού του ταξιδιού, θα αναχωρούσε λίγο μετά τις 9 για την Αθήνα.

Μία από τις μεγάλες αίθουσες του αεροδρομίου του Άμπου Ντάμπι​

Κάπου μόλις τελείωσα με το πρωινό και άρχισα να κατευθύνομαι προς την πύλη, ο ήλιος είχε αρχίσει να ανατέλλει. Η μέρα επιτέλους ξημέρωνε.

Χαζεύοντας την ανατολή, ενώ περιμένουμε την πτήση για Αθήνα

Το εσωτερικό του αεροδρομίου, πηγαίνοντας προς την πύλη​

Τελικά, και από εδώ απογειωθήκαμε στην ώρα μας, 9:15 ακριβώς. Τελειώνοντας με τις πτήσεις του ταξιδιού, οι μόνες που καθυστέρησαν (και η μία χάθηκε) ήταν αυτές στο πήγαινε στο Σίδνεϊ. Μικρό εν τέλει το κακό, όπως τελικά εξελίχθηκε το όλο ταξίδι...

Η εντυπωσιακή, κυματιστή, οροφή του αεροδρομίου

Το Yas Island, με την πίστα της Formula 1 και ο θόλος του Ferrari World​

Αν θυμάμαι καλά, πρέπει να πετάξαμε πάνω από Σαουδική Αραβία και Αίγυπτο. Για όσο μας το επέτρεπαν τα σύννεφα, θυμάμαι βλέπαμε αρχικά έρημο, θάλασσα, έρημο και στη συνέχεια διασχίσαμε την Ελλάδα από τα νότια προς βορά.

Φωτογραφίες από τη μικρή παράκαμψη που κάναμε, μέχρι να βγούμε στη Μεσόγειο

Φτάνοντας στην Αττική (πάνω), η Βάρκιζα (μέση) και τροχοδρομώντας προς την πύλη του Ελ. Βενιζέλου (κάτω)​

Περάσαμε πάνω από τη Βάρκιζα και φτάσαμε στην Αθήνα, μαζί με τις αδερφικές Αραβικές, γύρω στις 1 παρά τέταρτο.

 

[Nikos1986]

17. Επίλογος

Τα νησιά του νοτίου συμπλέγματος των Κουκ αποτελούν, γεωγραφικά, τον μακρινότερο προορισμό από την Ελλάδα. Με μόνες συνδέσεις με τον εξωτερικό κόσμο με την Αυστραλία (Σίδνεϊ), τη Νέα Ζηλανδία (Όκλαντ), την Ταϊτή και τη Χαβάη, οι επιλογές για να πάει κανείς εκεί δεν είναι και πολλές. Οπότε, θέλοντας και μη, το ψάξιμο για την μετάβαση είναι σύντομο. Δεδομένου ότι τα εισιτήρια για Νέα Ζηλανδία είναι ακριβότερα απ’ότι για Αυστραλία και η Air New Zealand βαράει τιμές στο Όκλαντ – Ραροτόνγκα, η μετάβαση μέσω Σίδνεϊ φαίνεται η προφανής επιλογή. Η Ταϊτή είναι μια άλλη εναλλακτική, αλλά πρώτον το ταξίδι ως εκεί πιθανότατα θα κοστίσει περισσότερο απ’ότι ως το Σίδνεϊ, και κατά δεύτερον ό,τι σου προσφέρουν τα Κουκ θα το βρεις και σε διάφορα νησιά των Σοσαϊετέ και Τουαμότου. Τη Χαβάη την άφησα τελευταία και έχω λόγο για αυτό. Περιστασιακά, η Γερμανική Condor βγάζει προσφορές με βαλίτσα για Χαβάη, με τιμές γύρω στα 500-600 ευρώ (βλ. fly4free). Κυρίως από Φρανκφούρτη αλλά καμιά φορά και από άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις, όπως το Βουκουρέστι. Κλείνοντας ξεχωριστά εισιτήρια μέχρι εκεί και από Χονολουλού για Ραροτόνγκα, ίσως το κόστος να πέσει και κάτω από το χιλιάρικο. Πάντως, το αεροπορικό ταξίδι, ακόμη κι αν ήταν non-stop θα έπαιρνε πάνω από 25 ώρες.

Όσον αφορά πάντως αυτό που έψαχνα, τα νησιά κάλυψαν πλήρως τις προσδοκίες μου.

Ειδικά το Αϊτουτάκι, αποτελεί έναν επίγειο παράδεισο. Η λιμνοθάλασσα φαινόταν εξωπραγματικά όμορφη, το ίδιο και τα motu. Όπως ακριβώς φαίνονται και στις φωτογραφίες που βρίσκει κανείς στο internet. Επίσης απέδωσε και το ρίσκο της εποχής: αν και ο Νοέμβριος τυπικά σηματοδοτεί την έναρξη της περιόδου των βροχών, έβρεξε 1-2 μέρες και πρακτικά ο καιρός δεν αποτέλεσε πρόβλημα. Παρά μόνο ο δυνατός ήλιος, που ακόμη κι εκεί το λάθος με το αντηλιακό ήταν δικό μου. Και ο τουρισμός ήταν όσος έπρεπε: δεν ήσουν ο μόνος επισκέπτης στα νησιά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έλεγες ότι έχουν παραδοθεί στον ανεξέλεγκτο τουρισμό. Οπότε, τώρα που πήγα εγώ, ας το διαδώσω...

Ξεπερνώντας το εμπόδιο του κόστους των αεροπορικών, τα χρήματα που θα ξοδέψεις εκεί δεν είναι ιδιαίτερα πολλά. Με τα χρήματα που δίνεις στη Δυτική Ευρώπη για το 3ο υπόγειο, εκεί μένεις σε ένα απλό μεν bungalow, αλλά με μια υπέροχη παραλία μπροστά σου. Επίσης, το κόστος της διατροφής είναι χαμηλό. Με 20-30 ευρώ τρως φρέσκο ψάρι, σαλάτα και αναψυκτικό / μπύρα. Ακόμη και ένα αντίστοιχο tour σαν αυτό της λιμνοθάλασσας, στην Ευρώπη του 2024, θα είχε κόστος πολύ πάνω από τα 100 ευρώ που έδωσα εκεί.

Επίσης, ο κόσμος είναι πολύ ευγενικός. Το καλωσόρισμα με ei, με το που έφτασα στο αεροδρόμιο του Αϊτουτάκι, ήταν κάτι που δεν είχα ξαναζήσει, ούτε στη Χαβάη. Επίσης, θυμάμαι τον κόσμο που σταματούσε με το αυτοκίνητο όταν με έβλεπαν να κάνω το γύρω του κυρίως νησιού με τα πόδια, προθυμοποιούμενοι να με μεταφέρουν με το αμάξι τους. Αυτά, μαζί με την παντελή απουσία ελέγχων στο αεροδρόμιο του Αϊτουτάκι, ήταν τρία χαρακτηριστικά της εκεί ζωής που πιστεύω θα θυμάμαι για πάντα.

Έχοντας ξετρελαθεί με το Αϊτουτάκι, το να επισκεφθείς στη συνέχεια οποιοδήποτε νησί του νοτίου συμπλέγματος, η σύγκριση γίνεται αυθόρμητα αλλά είναι και με προδιαγεγραμμένη. Παρ’όλ’αυτά, κρίνοντας ύστερα από κάποιο καιρό και τη Ραροτόνγκα, έχει και αυτή τα δικά της δυνατά σημεία. Περισσότερους αρχαιολογικούς χώρους σε σχέση με το Αϊτουτάκι (αν και σε αυτό υπάρχουν 2-3 marae), κάποια μικρά έστω μουσεία στα οποία και μπορείς να μάθεις για την ιστορία των νησιών, περισσότερες επιλογές για φαγητό καθώς και για αγορές. Δεν έχει τον εξωτισμό του Αϊτουτάκι, αλλά θα βρει κανείς κάποιες “δυτικές” ανέσεις. Χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό.

Τις μέρες τις είχα μοιράσει σε Αϊτουτάκι (5) και Ραροτόνγκα (6). Η αλήθεια είναι πως τη Ραροτόνγκα την βλέπεις σε 3 μέρες, ίσως βάλε και μια ακόμα αν επιχειρήσεις να κάνεις το Cross-Island Trek. Θεωρώ ως highlight την παρακολούθηση μιας island night, ενώ και η επίσκεψη στην Punanga Nui έχει άλλο αέρα αν γίνει Σάββατο.
Όσον αφορά το Αϊτουτάκι, παρότι υπάρχουν πακέτα ημερήσιας εκδρομής από τη Ραροτόνγκα, θεωρώ έγκλημα το να πας ως εκεί για να το ξεπετάξεις σε λίγες ώρες. Θα επεδίωκα να έμενα εκεί 2-3 μέρες, ακόμη και χωρίς sight-seeing, απλά και μόνο για να ρουφήξω την αύρα του νησιού. Πέρα από το Tapuaetai, μου άρεσε πολύ και το Maina. Οι κριτικές που είχα διαβάσει για αυτό το motu, με έκαναν τελικά να κλείσω το tour που έκλεισα. Είναι αλήθεια ότι το κάθε tour κάνει και διαφορετικές στάσεις: το μόνο κοινό σε όλες είναι το Tapuaetai. Το Teking έκανε στάση στο Maina, άλλα κάνουν στο Akaiami κλπ. Έμεινα πολύ ευχαριστημένος από το συγκεκριμένο, οπότε, γιατί όχι, το συστήνω και εδώ.

Έχοντας σπάσει το ταμπού των solo ταξιδιών ήδη από την προηγούμενη χρονιά, η εικόνα των Κουκς για εμένα ανταποκρίνεται στην έννοια του “νησιωτικού παράδεισου”. Ναι, τα νησιά είναι μακριά, αλλά στο τέλος οι θυσίες ξεχνιούνται και αυτό που μένει είναι οι υπέροχες αναμνήσεις με τις οποίες φεύγεις από εκεί.

 

[psilos3]

Απολαυστικός όπως πάντα, εύχομαι και στις καινούριες ιστορίες που έρχονται με υγεία!
Έδωσες πάλι ιδέες για απίθανα μέρη στο λαό σου.

 

[Sassenach77]

Δεδομένου ότι τα εισιτήρια για Νέα Ζηλανδία είναι ακριβότερα απ’ότι για Αυστραλία

Να κάτι τέτοια λες και με πληγώνεις!....

Ναι, τα νησιά είναι μακριά, αλλά στο τέλος οι θυσίες ξεχνιούνται

Εγώ που θέλω (για αρχή) να φτάσω μέχρι τη Νέα Ζηλανδία, χρειάζομαι πιο λίγες θυσίες ε; Πες ναι!... Αλήθεια πότε θα πας Νέα Ζηλανδία;;;; Άντε να πας να μου τα πεις και μένα μετά!!! Τουλάχιστον εσύ θα μου απαντάς στις απορίες μου

Και μόνο που είναι εκεί που είναι αυτά τα νησιά, για μένα αξίζει το κόπο να ταξιδέψεις εκεί! Εύχομαι πάντα να κάνεις τα ταξίδια που επιθυμείς (φαντάζομαι επιθυμείς και τη Νέα Ζηλανδία! Πές ναι!) και όπως τα επιθυμείς! Καλή συνέχεια στα όμορφα ταξίδια σου!!!

 

[tatooine]

Να κάτι τέτοια λες και με πληγώνεις!....


Εγώ που θέλω (για αρχή) να φτάσω μέχρι τη Νέα Ζηλανδία, χρειάζομαι πιο λίγες θυσίες ε; Πες ναι!... Αλήθεια πότε θα πας Νέα Ζηλανδία;;;; Άντε να πας να μου τα πεις και μένα μετά!!! Τουλάχιστον εσύ θα μου απαντάς στις απορίες μου

Και μόνο που είναι εκεί που είναι αυτά τα νησιά, για μένα αξίζει το κόπο να ταξιδέψεις εκεί! Εύχομαι πάντα να κάνεις τα ταξίδια που επιθυμείς (φαντάζομαι επιθυμείς και τη Νέα Ζηλανδία! Πές ναι!) και όπως τα επιθυμείς! Καλή συνέχεια στα όμορφα ταξίδια σου!!!

Πιο εύκολο από αυτό δεν υπάρχει.