Ρίο, Μπάιρες, Μοντεβιδέο, 3 (μήνες) επί 3

[alltheworld]

Πολύ καλά νέα οτι θα έχει ξανά ποδόσφαιρο γιατί έβαλα πρώτα να πάω Μπούνος Αίρες και να πέφτει ΠΣΚ γι αυτό το λόγο.Το όνειρο δεν ειναι να δω μπάλα.Ούτε με νοιάζει και καθώς μένω ΗΒ έχω δει πχ Μάντσεστερ-Γιουβέντους απο κοντά φέτος. Το Αργεντίνικο πρωτάθλημα το θεωρώ,με εξαίρεση τις ταλεντάρες που πουνάνε,ίδιο με Ελληνικό=βαρετό. Εκεί που είναι το όνειρο είναι οι κερκίδες ,αυτές οι ανεπανάληπτες που βάζω στο Youtube να παίζουν σα μουσική. Γι αυτό και όνειρο Σαν Λορέντζο καθώς κερκιδάρα για εμένα. Το ταξίδι θα γίνει σε 3 μήνες θα σου ξαναστείλω οταν υπάρχει πρόγραμμα να μου πεις πως να πάω γήπεδο ,με το ασφαλές δρομολόγιο και όχι σαν το Σλοβάκο χαχα

Στο θέμα ασφάλειας, Μπούενος δε με ενδιαφέρει τόσο. Ίδιες φάτσες,ίδια σκέψη, ίδια χώρα δε μασάω εκεί. Έχω πάει και στο Βαγιέκας στη Μαδρίτη, δε διαφέρει πολύ. Eπιπλέον Μπόκα θα πάω με κανένα τουρ ή free(per tip) walking tour με ντόπιο να είμαστε όλοι μαζί. Ενοείται αν πας απλά όχι, κάρτωμα. Κάμερα/Φωτογραφική μάλλον δε θα πάρω καθόλου σε όλο το ταξίδι για μείωση στόχου και ειδικά ΡΙΟ… Ναι Ρίο με φρικάρει λίγο ,αλλά όταν είδα τιμές στα ξενοδοχεία για 4 βράδυα και οι άλλοι μένουν στη Φαβέλα…θα μπορούσα να πω και καλά κάνουν και βγαίνουν παγανιά αλλά θα θεωρηθεί ακραίος. Και Ρίο και Μπουένος θα επιλέξω airbnb να έχω ντόπια επαφή και να μου πει και 3-4 πράγματα απο κοντά.
Κέντρο το άκουσα και απο άλλους και η βλακεία ειναι οτι εκεί έχει ωραία ξενοδοχεία και σπίτι αλλά ακούω ακόμη και για ληστείες με ΑΤΜ. Επειδή έχω πάει Σαν Φραντσίσκο και Σιγκαπούρη και ακόμη και εκεί ειναι περίεργα το βράδυ καλύτερα να το αφήσω.

Μοντεβιδέο θα πάω γιατί είναι όνειρο της κοπέλας μου λόγω Μουχίκα και άλλα και είμαστε σε κάποια θέματα πάμε να πάρουμε εικόνα έστω και λίγο. Αν και το γρήγορο πλοίο ειναι σφαγείο σε θέμα τιμής. Καλά πληρώνει ο ντόπιος τόσα λεφτά ή είναι άλλες τιμές;

 

[Masbass]

Χαρά στο κουράγιο σου τόσους μήνες στο Montevideo! Μου φάνηκε πάρα πολύ μικρό και ειδικά για τους λόγους που λες με τα περίεργα ωράρια σχετικά ερημικό για μεγάλο μέρος της ημέρας. Ακόμη και στα εμπορικά κέντρα τα πάντα έκλειναν 6:30, άντε 7 το απόγευμα και μετά... τι; Έμεινα πέρυσι τον Οκτώβριο απ την άλλη πλευρά της πόλης, στο Pocitos κι εκεί δεν υπήρχαν άστεγοι, καθώς ήταν μικρές οι αποστάσεις περπατούσα παντού για να δω την πόλη κι απ το κέντρο προς την παλιά πόλη εμφανιζόντουσαν μέχρι γύρω απ τον σταθμό των τρένων όπου γινόταν το αδιαχώρητο. Κάπου θυμάμαι είχα διαβάσει ότι είχαν 300.000 μετανάστες από Βενεζουέλα, σχεδόν το 10% του πληθυσμού τους οπότε αυτό εξηγεί ίσως και τις τιμές των ενοικίων. Η παραλιακή τους όντως είναι πολύ πιο προσβάσιμη από του Buenos Aires... αλλά αυτή η πολυκατοικία στο κύμα είναι σαν το μικρολίμανο -κι αυτή η λασπουριά όσο βλέπει το μάτι δεν προδιαθέτει και πολύ γι αγνάντι. Προσωπικά σε τέτοιο ταξίδι συστήνω Buenos Aires κυριως διαμονή και μία διανυκτέρευση το πολύ στο Montevideo, σ΄ένα μεσημέρι το δες όλο το κέντρο.

 

[delmem2233]

Ένα από τα καλά τής δουλειάς μου είναι ότι δεν χρειάζεται να σηκώνομαι – αναγκαστικά – νωρίς-νωρίς, μπορώ άνετα να σηκωθώ από το κρεβάτι στις οκτώ ή οκτώ και μισή, ακόμα και στις εννιά, και να αρχίσω να γράφω κατά τις εννιά ή εννιά και μισή, ακόμα και στις δέκα. Κι αν θέλω, μπορώ να κανονίσω το πρόγραμμά μου έτσι ώστε να μην γράψω καθόλου το πρωί, να δουλέψω από το μεσημέρι και μετά, ή ακόμα και αργά το απόγευμα.

Προχθές όμως, όχι απλά σηκώθηκα στις έξι και μισή, αλλά το έκανα με ενθουσιασμό μπόμπιρα ανήμερα Χριστουγέννων, που τρέχει στο χριστουγεννιάτικο δέντρο να δει τι δώρα θα βρει (αν και αμφιβάλω ότι πολλές οικογένειες το κάνουν αυτό ακόμα σήμερα). Μάλιστα, ήμουν σε τόσο “δεν κρατιέμαι να βγω” κατάσταση, που την πρώτη φορά που έκανα να βγω από το δωμάτιο, συνειδητοποίησα ότι ήμουν ακόμα με τις σαγιονάρες, δεν είχα βάλει παπούτσια, και τη δεύτερη συνειδητοποίησα ότι είχα φορέσει το σορτσάκι χωρίς εσώρουχο από κάτω. Δεν κρα-τιό-μουν...

Τι ήταν αυτό που με είχε κάνει να πεταχτώ από το κρεβάτι στις έξι και μισή, και να την κοπανήσω από το σπίτι σχεδόν άρον-άρον; Δύο συλλαβές: μπά-λα.

Είχα να δω ποδόσφαιρο από 3 Δεκεμβρίου, από ένα Τίγρε – Γοδόι Κρους στη Βικτόρια, βορειοδυτικά τού Μπουένος Άιρες. Η Ρίβερ Πλέιτ (τού Μοντεβιδέο, όχι του Μπουένος Άιρες), έπαιζε φιλικό με την παραγουανική Λιμπερτάδ στις εννιά το πρωί, με ελεύθερη είσοδο, στο γήπεδό τους, που βρίσκεται περίπου 4,5 χιλιόμετρα από το σπίτι που μένω. Δεν κρα-τιό-μουν...

Είχα περάσει ώρες το προηγούμενο βράδυ στο ίντερνετ, διαβάζοντας ό,τι πιθανό και απίθανο είχα βρει για τη Ρίβερ, η οποία εκτός από το όνομα, το άλλο κοινό που έχει με την τεράστια συνονόματό της του Μπουένος Άιρες είναι τα χρώματα, λευκό και κόκκινο.

Έμαθα γιατί αυτοαποκαλούνται “darseneros” (αυτοί που δουλεύουν σε αποβάθρες – ο σύλλογος προέκυψε από το πάντρεμα δύο άλλων συλλόγων αρχές δεκαετίας τού ‘30, με εκείνους τους δύο να είχαν έδρα την Παλιά Πόλη, δίπλα στο λιμάνι), γιατί το γήπεδό τους έχει το όνομα ενός τερματοφύλακα που έπαιξε μόλις εφτά παιχνίδια με τη φανέλα τους (στο έβδομο, δέχθηκε ένα κτύπημα, το έβγαλε μεν το παιχνίδι, αλλά αργότερα πέθανε λόγω εκείνου του χτυπήματος που είχε δεχθεί), γιατί δεν έχουν πάρει ποτέ πρωτάθλημα, γιατί γκρινιάζουν πολλοί οπαδοί τους αυτόν τον καιρό (πουλάνε τους καλύτερους παίκτες τους στον πρώτο που εμφανίζεται), γιατί, γιατί, γιατί...

Επιπλέον, βρήκα ευκαιρία να καλύψω χαμένα επεισόδια της Λιμπερτάδ, την οποία παρακολούθησα σχεδόν σε όλα τα εντός (και πολλά εκτός) έδρας παιχνίδια της πέρσι, στην Ασουνσιόν. Ήταν σαν να μάθαινα νέα για παλιόφιλους με τους οποίους είχαμε χαθεί για κάποιο διάστημα.

Ο καιρός ήταν τέλειος, κι η διάθεσή μου το ίδιο.

Το γήπεδο της Ρίβερ είναι... ένα κουκλί. Σούπερ-σούπερ απλό, οι κερκίδες βασικά είναι... φυτεμένες πάνω σε μαλακό χώμα, εντός πάρκου, μεγάλου, στο οποίο υπάρχουν δύο ακόμα γήπεδα(!), δύο άλλων συλλόγων. Γύρω-γύρω έχει ψηλά δέντρα, ενισχύοντας την αίσθηση... “είμαι σε πάρκο”. Εκείνο δε που λάτρεψα περισσότερο, είναι ότι τα δίχτυα και τα κάγκελα γύρω-γύρω είναι όσα χρειάζεται να είναι, όχι περισσότερα. Είμαι ορκισμένος εχθρός των κάγκελων στα γήπεδα, εκείνων που κάνουν μία κερκίδα να μοιάζει με κλουβί, αφήνοντάς σε να μαντεύεις πού είναι η μπάλα, αφού δεν μπορείς να τη διακρίνεις εύκολα, ανάμεσα σε δίχτυα, κάγκελα, και σύρματα. Στο “Πάρκε Φεδερίκο Σαρόλδι” δίχτυα υπάρχουν μόνο για μερικά μέτρα πίσω από τις κερκίδες, περισσότερο για να συγκρατούν την μπάλα όταν ένα σουτ δεν βρίσκει εστία.

Ήταν πολύ ενδιαφέρον το πριν την έναρξη. Η Λιμπερτάδ είναι μεγάλος σύλλογος στην Παραγουάη, και τη σέβονται γενικά στη Νότια Αμερική, έχει κάνει καλές χρονιές και σε διεθνείς διοργανώσεις, στις οποίες συμμετέχει κάθε χρόνο. Τελείωσαν την προθέρμανσή τους εγκαίρως, και στις εννιά παρά τρία ήταν έτοιμοι, εκείνοι και οι διαιτητές, για να αρχίσουν το παιχνίδι. Φορούσαν φανέλες με νούμερα στην πλάτη, αν και όχι τις κανονικές (που φοράνε σε επίσημα παιχνίδια). Οι της Ρίβερ, που είναι μικρή ομάδα όχι μόνο γενικά στη Νότια Αμερική, αλλά ακόμα και στην ίδια την Ουρουγουάη, μέχρι τις εννιά και τρία έκαναν ακόμα ζέσταμα, κι όταν με τα πολλά στήθηκαν στο μισό γήπεδο για να αρχίσει το παιχνίδι, οι μισοί παίκτες ήταν με το “μπουστάκι” (εκείνο που χρησιμοποιούν πολλοί σύλλογοι για να καταγράφουν διάφορα στοιχεία κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, σχετικά με τη φυσική κατάσταση των παικτών τους) πάνω από το μπλουζάκι, όχι κάτω. Κι έπαιξαν ακριβώς με μπλουζάκια, όχι με αγωνιστικές φανέλες. Με άλλα λόγια, ο ορισμός τού “χύμα”.

Η ατμόσφαιρα ήταν... οικογενειακή, φιλική. Ήμασταν δεν ήμασταν εκατό άνθρωποι στις κερκίδες, και συμπεριλαμβάνω τους αναπληρωματικούς τής Λιμπερτάδ, οι οποίοι κάθονταν πέντε μέτρα δεξιά μου.
Οι ομάδες έπαιξαν δύο ημίχρονα από 20 λεπτά, και μετά άλλα δύο από 20 λεπτά (αλλάζοντας εστία κάθε εικοσάλεπτο), κι αγωνίστηκαν όλοι οι παίκτες, πάνω από 20 από κάθε ομάδα. Ουσιαστικά ήταν... επίσημη προπόνηση (το διαιτητικό τρίο ήταν κανονικοί διαιτητές, με τις επίσημες εμφανίσεις τους, δεν ήταν... ο γυμναστής ενός εκ των δύο ομάδων), όχι ματς-ματς.

Το πρώτο 40λεπτο το είδα αφοσιωμένος στο τι συνέβαινε εντός αγωνιστικού χώρου. Στο δεύτερο χάζευα το παιχνίδι μόνο περιστασιακά, επειδή στο “ημίχρονο” είχα πιάσει κουβέντα σε τρία άτομα τριγύρω μου. Σε κοινόχρηστο χώρο χόστελ, σε μπαρ, σε λεωφορείο, σε αεροπλάνο, σε... οπουδήποτε αλλού, μοιάζω να έχω πιει το αμίλητο νερό. Αν κάποιος μου μιλήσει πρώτος, ανταποκρίνομαι, κι ενίοτε καταλήγω να μην βάλω γλώσσα μέσα, όμως δεν είμαι σχεδόν ποτέ εκείνος που ανοίγει κουβέντα. Σε ποδοσφαιρικό γήπεδο, είμαι σχεδόν άλλος άνθρωπος, ανοίγοντας κουβέντα με κόσμο ακόμα κι όταν είναι προφανές ότι δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα, και συνεννοούμαστε περισσότερο με χειρονομίες. Ευτυχώς, σε ισπανόφωνες χώρες δεν χρειάζεται να καταφεύγω σε χειρονομίες.

Έμαθα τόσα μα τόσα πολλά, μιλώντας σχεδόν ασταμάτητα με δύο κυρίους στα 55-60, κι έναν πιτσιρικά μεταξύ 20 και 25. Ειδικά σε γήπεδα μικρών ομάδων, σαν ξένος, είσαι... βασιλιάς. Προκαλείς τόση εντύπωση απλά και μόνο επειδή είσαι εκεί, επειδή μπήκες στη διαδικασία να πας σε ένα ημιεπίσημο φιλικό παιχνίδι στις εννιά το πρωί, που ο κόσμος σε βομβαρδίζει με πληροφορίες και ερωτήσεις, πληροφορίες για την ομάδα του, για το ποδόσφαιρο στη χώρα του, για τη χώρα του γενικά, κι ερωτήσεις για σένα, για το πώς κι είσαι εδώ, ποια ομάδα υποστηρίζεις, πώς είναι το ποδόσφαιρο στη χώρα σου, πώς είναι η χώρα σου γενικά.

Τελείωσε το παιχνίδι, και μείναμε οι τέσσερις στην κερκίδα να μιλάμε για άλλα 15 λεπτά.

Φεύγοντας, πήγα στα γραφεία τής Ρίβερ, να ρωτήσω αν πουλάνε φανέλες τους. Ναι μεν, αλλά δεν είχαν (περιμένουν τις καινούργιες). Άλλο τυπικό τού να επισκέπτεσαι το γήπεδο μικρής ομάδας, είναι ότι οι πάντες είναι προσεγγίσιμοι. Αν ήθελα να δω τον γενικό γραμματέα τής Πενιαρόλ για κάποιο ζήτημα, θα έπρεπε να κλείσω ραντεβού. Αν ήθελα να μιλήσω σε άνθρωπο της... Μπαρσελόνα, θα έπρεπε να κάνω αίτηση βδομάδες νωρίτερα, και να έχω πολύ καλό λόγο. Στη Ρίβερ, χτύπησα μία πόρτα, μου άνοιξαν, εξήγησα τι έψαχνα, και σε δύο λεπτά ο γενικός γραμματέας τού συλλόγου μου είχε υποσχεθεί να μου δωρίσει μία φανέλα στις 12 Φεβρουαρίου. Εκείνη τη μέρα παίζουν εντός έδρας με τη βραζιλιάνικη Σάντος στο Κόπα Σουδαμερικάνα, θα χρησιμοποιήσουν νέες φανέλες, και μου είπε να τον βρω στο γήπεδο για να μου δώσει μία από αυτές που χρησιμοποιούσαν όλο το 2018. Δεν ξέρω αν θα με θυμηθεί κι αν όντως θα μου χαρίσει φανέλα, όμως... έχει πλάκα να είσαι τουρίστας και να μιλάς με υψηλόβαθμο στέλεχος συλλόγου “στο έτσι”, στα καλά καθούμενα.

Πέρσι, στο Μπατούμι, βρήκα τα γραφεία τής τοπικής ομάδας, ψάχνοντας το ίδιο πράγμα, φανέλα. Βρήκα τρία άτομα να τακτοποιούν κάτι κούτες. Ένας από τους τρεις ήταν ο πρόεδρος . Φανέλες δεν είχαν, αλλά μου έδωσε δώρο ένα κασκόλ κι ένα μπανεράκι, από εκείνα που ανταλλάσσουν οι ομάδες πριν την έναρξη αγώνα. Από τέτοιες ιστορίες δέκα χρόνια τώρα, που παρακολουθώ σοβαρά ποδόσφαιρο εκτός Ελλάδας, να φάνε κι οι κότες. Τις γράφω σιγά-σιγά σε ένα μπλογκ που έστησα το 2014 και... επανέφερα στη ζωή πριν από λίγες ημέρες (goalgoltor.blogspot.com. Όποιος ενδιαφέρεται, ας ρίξει μια ματιά).

Αν ήμουν γουρούνι, το γήπεδο, οποιοδήποτε γήπεδο, θα ήταν ο λασπότοπός μου, το μέρος στο οποίο θα αισθανόμουν καλύτερα. Ο μακαρίτης ο μπαμπάς μου με πρωτοπήγε στην Τούμπα όταν ήμουν ακόμα μωρό, μωρό-μωρό. Το σπίτι μας στη Θεσσαλονίκη ήταν/είναι λίγα τετράγωνα από το γήπεδο. Τα παιδικά χρόνια και την εφηβεία μου τα πέρασα με μία μπάλα, κι ειδικά τα καλοκαίρια που τα άλλα παιδιά πήγαιναν με τους γονείς τους στη Χαλκιδική, στα παραθεριστικά τους, κι εμείς μέναμε στη Θεσσαλονίκη, δεν είχα κανένα πρόβλημα να περάσω ώρες παίζοντας μόνος, εγώ κι οι τοίχοι, στην αυλή του σχολείου απέναντι από το σπίτι μας. Μέχρι και... πρωταθλήματα διοργάνωνα, κρατώντας σκορ, παίζοντας μόνος μου.

Στα 19 μου άρχισα να δουλεύω για την πρώτη εφημερίδα μου, γράφοντας για ποδόσφαιρο. Σχεδόν 24 χρόνια αργότερα, κάνω το ίδιο, απλά όχι για εφημερίδα, κι όχι στα Ελληνικά. Τα γήπεδα είναι τα μέρη στα οποία σφύζω από αυτοπεποίθηση, σε αντίθεση με οποιοδήποτε άλλο μέρος. Έχω δει τόση μπάλα και σε τόσα μέρη, που χωρίς να θέλω να κομπάσω, τολμώ να γράψω ότι θεωρώ πως ανήκω στο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού που έχει πιο σφαιρική εικόνα για το άθλημα παγκοσμίως. Προφανώς υπάρχουν αμέτρητοι... Βραζιλιάνοι που γνωρίζουν 100 φορές καλύτερα από μένα το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο, Ουκρανοί που γνωρίζουν 100 φορές καλύτερα από μένα το ουκρανικό ποδόσφαιρο, Γιαπωνέζοι που κατέχουν 100 φορές καλύτερα από μένα το γιαπωνέζικο ποδόσφαιρο, ΠΑΟΚτσήδες με γνώσεις επί του ΠΑΟΚ και γενικά τού ελληνικού ποδοσφαίρου ασύγκριτα πιο πλούσιες από τις δικές μου, όμως... οι “παράξενοι” που γυρνάμε τον πλανήτη βλέποντας μπάλα οπουδήποτε, από τελικό Μουντιάλ και Euro μέχρι δεύτερη κατηγορία Μακάο και τοπικό γυναικείο πρωτάθλημα στην Καταλονία, είμαστε λίγοι (υπογραμμίζω το “παράξενοι”). Αυτό εννοώ με το “καλύτερη σφαιρική εικόνα για το άθλημα παγκοσμίως”. Δεν θα μπορούσα να δουλέψω σαν προπονητής, δεν έχω τέτοιες γνώσεις, όμως γνωρίζω τι σημαίνει το ποδόσφαιρο ακόμα και σε χώρες σαν... την Καμπότζη και το Λάο. Στη δε Νότια Αμερική, είμαι... at the top of my game που λένε στα Αγγλικά, στα καλύτερά μου, λόγω του πόση μπάλα, σε πόσες πόλεις/γήπεδα έχω δει. Σε γήπεδα είμαι... στο σπίτι μου, και στο σπίτι σου αισθάνεσαι άνετα, ξέρεις τα κατατόπια.

Μακρηγόρησα, αλλά μετά από δύο κείμενα γεμάτα λεπτομέρειες για αρνητικά τού Μοντεβιδέο, είπα να γράψω ένα χωρίς ίχνος γκρίνιας .

 

[delmem2233]

Alltheworld, τα λέμε πλέον μέσω προσωπικών μηνυμάτων. Masbass, λόγω στιλ ζωής, δεν μου κάνει μεγάλη διαφορά το να είμαι στο Μοντεβιδέο από το να είμαι στο... Ρίο. Τις ίδιες ώρες δουλεύω, και τις ίδιες προτεραιότητες έχω τις ώρες που δεν δουλεύω. Το Μοντεβιδέο σαν προορισμός ταξιδιού προφανώς δεν δικαιολογεί παραμονή μεγαλύτερη από λίγες, πολύ λίγες, ημέρες. Εγώ όμως δεν το βλέπω σαν ταξίδι αυτό που κάνω τώρα. Κάπου πρέπει να ζω, να νοικιάζω ένα οικονομικό δωμάτιο με καλό ίντερνετ, και να έχω μια ευχάριστη πόλη να βγαίνω να ξεσκάω όταν κάνω κέφι ή αισθάνομαι την ανάγκη. Για αυτά, το Μοντεβιδέο μού κάνει και μου παρακάνει .

 

[El_Libertador]

Σε χάσαμε ρε Δημήτρη,πως περνας Μοντεβιδέο? Πέτυχες πουθενά τον Λόλο Εστογιανόφ ή τον Τσίνο Ρεκομπα ?

 

[delmem2233]

Είδα κάτι στατιστικά που πόσταρε ο Δευκαλίωνας χθες-προχθές, και συνειδητοποίησα ότι δεν ζήτησα ποτέ η συγκεκριμένη “ξοφλημένη” ιστορία να μεταφερθεί στις ολοκληρωμένες. Αντί νέου κειμένου, σαν “κλείσιμο” ανεβάζω κάτι που έγραψα για το runvel.gr, ταξιδιωτικό μπλογκ τού φίλου Κώστα Φυλακτού (μέλος κι εκείνος του Travelstories), τον Αύγουστο του ‘19, με τίτλο “Μπουένος Άιρες, Μοντεβιδέο: τα δίδυμα που χώρισαν στη γέννα”.

Καλό 2021 σε όλους.

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

Μπουένος Άιρες, Μοντεβιδέο: τα δίδυμα που χώρισαν στη γέννα

Οι εντυπώσεις μου από κάθε μέρος που επισκέπτομαι, καθορίζονται – καλώς ή κακώς – μέχρι έναν βαθμό από το πού βρισκόμουν ακριβώς νωρίτερα. Στο Μοντεβιδέο πέρασα το τρίμηνο από μέσα Δεκεμβρίου 2018 μέχρι μέσα Μαρτίου, μετά από άλλο τρίμηνο στο Μπουένος Άιρες. Η Πρωτεύουσα της Αργεντινής μπορεί – για διάφορους λόγους – να είναι παντοτινά ριζωμένη στην καρδιά μου, όμως αλήθεια είναι ότι μετά από 90 μέρες εκεί, το διάστημα που πέρασα στο Μοντεβιδέο, κι ειδικά οι πρώτες ημέρες/εβδομάδες, ήταν σαν... χαλαρωτικό μασάζ...

Το Μπουένος Άιρες είναι αχανές, κι ανάλογα με το πού μένεις και πού θέλεις να πας, το πήγαινε-έλα με μέσα μαζικής μεταφοράς μπορεί να αποδειχθεί από μόνο του... ολοήμερη εκδρομή. Αντίθετα, στο Μοντεβιδέο... περπατάς σχεδόν παντού. Οι αποστάσεις είναι μικρές, και για τους τουρίστες ακόμα μικρότερες, μια και τα κάθε λογής αξιοθέατα δεν είναι... διασκορπισμένα όπως στο Μπουένος Άιρες (θεωρητικά μπορείς να περπατήσεις από την Μπόκα στο Παλέρμο, για παράδειγμα, το έκανα, όμως πρέπει να έχεις... ιδιαίτερη σχέση με το περπάτημα για να το δοκιμάσεις και να το ολοκληρώσεις).

Στο Μπουένος Άιρες, κάθε φορά που κατέστρωνα πλάνο για το πού θα κινούμουν, έπρεπε να είμαι ενήμερος, να έχω διαβάσει τις τελευταίες ειδήσεις, για να ξέρω ποιοι δρόμοι στο κέντρο θα ήταν κλειστοί λόγω διαδήλωσης, ποιοι σταθμοί τού Subte (μετρό) θα ήταν κλειστοί, ποιοι έκαναν απεργία. Στο Μοντεβιδέο, τρεις μήνες, κλειστό δρόμο είδα μόνο στο αποκορύφωμα του καρναβαλιού τους, και η κεντρική λεωφόρος ήταν κλειστή ακριβώς γι’ αυτό, για την παρέλαση των αρμάτων και των καρναβαλιστών.

Στο Μπουένος Άιρες, σε εβδομαδιαία βάση, και το “εβδομαδιαία” το γράφω χωρίς ίχνος υπερβολής, άλλαζαν οι τιμές (των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, προϊόντων στα σούπερ μάρκετ, της... πίτσας στα Ugi’s – θρυλική αλυσίδα πιτσαριών, όχι λόγω ποιότητας προϊόντος, όσο... καλτ προφίλ. Ψάξτε “Ugi’s Pizza” στο facebook, ρίξτε μια ματιά στις τελευταίες 10-15 αναρτήσεις τους και... αντι-σχόλιά τους σε σχόλια κόσμου, και – με λίγα βασικά Ισπανικά – θα καταλάβετε περί τίνος πρόκειται). Στο Μοντεβιδέο, οι τιμές άλλαξαν μόνο μια φορά, κι ήταν προγραμματισμένο. Οι τιμές υπηρεσιών και κάποιων προϊόντων αναπροσαρμόζονται κάθε αρχές χρόνου, με βάση τον πληθωρισμό. Εννοείται ότι γράφοντας “άλλαζαν οι τιμές” στο Μπουένος Άιρες, εννοώ ότι ανέβαιναν (το αντίθετο θα αποτελούσε εξωπραγματική πρωτοτυπία).

Στο Μπουένος Άιρες, μένοντας στην Μπόκα, έπρεπε να... έχω τον νου μου κάθε φορά που επέστρεφα σπίτι (airbnb) αργά το βράδυ. Η ιδιοκτήτρια ήταν πολύ ειλικρινής στην περιγραφή τού καταλύματος που προσέφερε και της περιοχής στην οποία βρίσκεται, και σχεδόν δεν σταμάτησε όλο το τρίμηνο που περάσαμε μαζί να μου εφιστά την προσοχή σε δρόμους και γωνιές που θα ήταν καλύτερο να αποφύγω. Γενικά στο Μπουένος Άιρες υπάρχουν αρκετές περιοχές που... είναι προτιμότερο να αποφύγεις, αν δεν έχεις σοβαρό λόγο να πας. Κι ακόμα και σε πολυσύχναστες περιοχές στο κέντρο, οι επιθέσεις και οι ληστείες είναι καθημερινό φαινόμενο. Μέχρι και ξένοι δημοσιογράφοι έπεσαν θύματα επίθεσης κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής των G20, περιμένοντας ειδικό λεωφορείο που θα τους μετέφερε εκεί, σε περιοχή που υποτίθεται ότι τα μέτρα ασφαλείας ήταν δρακόντεια... Το Μοντεβιδέο δεν είναι... επί γης ασφαλής παράδεισος, αλλά ο αριθμός επιθέσεων με μαχαίρι, ωχριά, σε σχέση με το τι συμβαίνει στο ασύγκριτα πολυπληθέστερο Μπουένος Άιρες.

Στην Πρωτεύουσα της Αργεντινής, μπορεί να είσαι δίπλα στον Λα Πλάτα, τον ποταμό, όμως μπορείς να περάσεις εβδομάδες χωρίς να το καταλάβεις, επειδή η πόλη είναι... μαλωμένη με το παραποτάμιο μέτωπό της. Υπάρχουν περιοχές που μπορείς να σταθείς δίπλα στο ποτάμι, για παράδειγμα στο ανατολικό άκρο μίας πράσινης έκτασης ακριβώς ανατολικά τού Πουέρτο Μαδέρο, ή στο Βισέντε Λόπες, ακριβώς έξω από τα βόρεια όρια της πόλης, όμως δεν υπάρχει αυτό που υπάρχει στο Μοντεβιδέο, ένα πλατύ πεζοδρόμιο μήκους πολλών χιλιομέτρων, χωρίς διακοπές, στο οποίο μπορείς να περπατήσεις επί ώρες δίπλα στο νερό, να τρέξεις, να κάνεις ποδήλατο, να βρεις σκιά κάτω από δέντρο και απλά να καθίσεις και να... χαζέψεις το ποτάμι (στο Μοντεβιδέο είσαι ουσιαστικά στον Ατλαντικό).

Λόγω εξάρτησης από το ποδόσφαιρο, πήγα σε δεκάδες αγώνες και στις δύο πόλεις. Παρά το ότι το σπίτι στο οποίο έμεινα στο Μπουένος Άιρες ήταν στην Μπόκα, πέντε τετράγωνα από το γήπεδο, τρεις μήνες, δεν μπόρεσα να πάω ούτε σε ένα παιχνίδι, λόγω της... “ιδιαίτερης” κατάστασης με τα εισιτήρια στο Μπομπονέρα. Μπορούσα να πάω σε όποιο παιχνίδι ήθελα αν ήμουν πρόθυμος να ξοδέψω πολλά λεφτά για να αγοράσω εισιτήρια στη μαύρη αγορά, ή μέσω “πρακτορείων” που δουλεύουν αποκλειστικά με τουρίστες, όμως λόγω... προσωπικής φιλοσοφίας, δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω κανένα από τα δύο. Γενικά, η αγορά εισιτηρίων για τα περισσότερα παιχνίδια ήταν μία... μη ξέγνοιαστη διαδικασία, και υπήρχαν φορές που χρειάστηκε να καλύψω μεγάλες αποστάσεις για να πάω στο ένα συγκεκριμένο σημείο που πουλούσαν εισιτήρια (μέχρι και στο... “εξωτικό” Φλορένσιο Βαρέλα βρέθηκα, στα γραφεία τής μικρούλας Ντεφένσα ι Χουστίσια), και να στηθώ σε ατελείωτες ουρές. Στο Μοντεβιδέο, ακόμα και για αγώνες των μεγαλύτερων ομάδων τους, της Πενιαρόλ και της Νασιονάλ, για αγώνες τού Λιμπερταδόρες (του νοτιοαμερικάνικου Τσάμπιονς Λιγκ), το μόνο που είχα να κάνω ήταν να βάλω σαγιονάρες, να μπω στο ασανσέρ, να κατέβω στο ισόγειο της πολυκατοικίας μου (ξανά, airbnb), και να αγοράσω όποιο εισιτήριο ήθελα για οποιονδήποτε αγώνα ήθελα σε κατάστημα από εκείνα στα οποία μπορείς να κάνεις χίλια δύο πράγματα, από το να αγοράσεις εισιτήρια θεαμάτων, μέχρι να πληρώσεις λογαριασμούς και να κάνεις συνάλλαγμα. Υπάρχουν τουλάχιστον δύο τέτοιες αλυσίδες, με αμέτρητα σημεία εξυπηρέτησης σε ολόκληρο το Μοντεβιδέο.

Επιστρέφοντας σε εκείνο που έγραψα στην πρώτη παράγραφο, τις πρώτες εβδομάδες στην Πρωτεύουσα της Ουρουγουάης τις χάρηκα επειδή αισθανόμουν ότι... είχα κατεβάσει ταχύτητα (μετά το από πολλές απόψεις κουραστικό Μπουένος Άιρες), ότι ήμουν σε μία πολύ... χαλαρή πόλη, εύκολη στην “εξερεύνησή” της, χωρίς καθημερινές αρνητικές εκπλήξεις, μία πόλη στην οποία τα... αυτονόητα, γίνονται, τα χαίρεσαι, εύκολα. Είχα την αίσθηση ότι ήμουν σε μία πόλη στην οποία οι Αρχές ήταν εκεί για να λύνουν προβλήματα, αίσθηση που μου δημιουργήθηκε παρακολουθώντας καθημερινά τα νέα, και βλέποντας με τα μάτια μου τις λύσεις που βρίσκονταν σε προβλήματα που προέκυπταν.

Αντίθετα, στο Μπουένος Άιρες, αισθανόμουν επί 90 μέρες ότι οι άνθρωποι που είχαν δύναμη στα χέρια τους, από τον πρόεδρο της χώρας μέχρι την αστυνομία, τους επικεφαλής συνδικαλιστικών οργανώσεων και τους ανθρώπους που διοικούν το ποδόσφαιρο στη χώρα, λάτρευαν να επιλύουν γελοία προβλήματα που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει, ξεκινώντας από το Α, περνώντας από το Ε και το Ζ, απλά και μόνο για να επιστρέψουν την τελευταία στιγμή, “θριαμβευτικά”, στο Α. Οι κάτοικοι του Μπουένος Άιρες είναι συνηθισμένοι να ζουν έτσι, να βρίσκουν καθημερινά λύσεις σε ξαφνικά προβλήματα ξεγλιστρώντας μέσα από σχισμές. Προσωπικά, σε τρεις μήνες, εξαντλήθηκα.

Η ειρωνεία τής υπόθεσης είναι ότι παρά τα όσα μόλις έγραψα, στο Μπουένος Άιρες θα επέστρεφα... χθες. Στο Μοντεβιδέο, δεν αισθάνομαι την τρελή ανάγκη να ξαναπάω. Πείτε με και μαζοχιστή. Για να είμαι πιο ακριβής, αν ξαναπήγαινα για έναν μήνα σε εκείνη την περιοχή, θα περνούσα 28 μέρες στο Μπουένος Άιρες, και θα πήγαινα στο Μοντεβιδέο για ένα διήμερο. Οι λόγοι γι’ αυτό, χρειάζονται ξεχωριστό ολόκληρο κείμενο. Αν δεν μπορείτε να αντισταθείτε σε κάτι (φαγητό, συνήθεια, παρέα) που ξέρετε ότι κατά βάθος σάς κάνει κακό, αλλά συνεχίζετε να το απολαμβάνετε, έστω και ένοχα, έχετε μία ιδέα των λόγων που θα αράδιαζα σε εκείνο το ατελείωτο ξεχωριστό κείμενο...

Όσο για τον τίτλο, το Μπουένος Άιρες και το Μοντεβιδέο μού φαίνονται δίδυμα από πολλές απόψεις, το πώς μιλούν Ισπανικά (τα... περίφημα “rioplatense” τους), φυσιογνωμικά (αν και στο Μοντεβιδέο και γενικά στην Ουρουγουάη υπάρχουν και απόγονοι Αφρικανών σκλάβων), το πώς λατρεύουν το “μάτε” τους (αγαπημένο ρόφημα – και πολλά περισσότερα από απλό ρόφημα – Αργεντινών και Ουρουγουανών), τα “ασάδος” τους (να ψήνουν τοπικά κρέατα για τα οποία περηφανεύονται), τον “αρρωστημένο” έρωτά τους με το ποδόσφαιρο, την καταγωγή τους (όσα Ισπανικά επίθετα βλέπεις, άλλα τόσα ιταλικά παρατηρείς), μέχρι και τους ίδιους εθνικούς ήρωες έχουν (πάνω-κάτω). Τα κοινά των δύο διδύμων είναι τόσα που ώρες-ώρες αναρωτιέσαι γιατί το Μπουένος Άιρες και το Μοντεβιδέο είναι Πρωτεύουσες ξεχωριστών χωρών, και όχι μεγαλουπόλεις τής ίδιας χώρας...

Ταυτόχρονα όμως, τα δίδυμα είναι και πολύ διαφορετικά, μετά τον... διαχωρισμό τους στη γέννα. Μπουένος Άιρες και Μοντεβιδέο, Αργεντινή και Ουρουγουάη γενικά, εξελίχθηκαν διαφορετικά, το καθένα με τον δικό του χαρακτήρα, το Μπουένος Άιρες πιο... πομπώδες, φωνακλάδικο, έτοιμο να στήσει “κιλόμπο” (φασαρία) στα καλά καθούμενα, με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, και το Μοντεβιδέο πιο... χαμηλών τόνων, πιο ήσυχο, πιο χαλαρό, ταπεινό.

Τόσο όμοια και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικά...

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

Παρακαλώ η ιστορία να μεταφερθεί στις ολοκληρωμένες.

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Κ. & Νότια Αμερική