Ρίο, Μπάιρες, Μοντεβιδέο, 3 (μήνες) επί 3

[delmem2233]

Αν άφησα κάποιους με την εντύπωση ότι πιστεύω πως το Ρίο είναι εμπόλεμη ζώνη, τότε, κάτι έκανα λάθος, επειδή προσωπικά ΔΕΝ το πιστεύω. Δεν “λέω” ότι το Globo “φαντάζεται” πιστολίδια σε φαβέλες και εν ψυχρώ δολοφονίες σε άλλα σημεία τής πόλης, δεν “λέω” ότι οι ντόπιοι κάνουν το τόσο... τόοοοσο, όμως παρά τα όσα είδα αυτήν τη φορά, και όσα πολλά περισσότερα είδα στο Ρίο προηγούμενα χρόνια, εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι “πολύ άνω τού μέσου όρου ρισκαδόρικη πόλη”, αλλά όχι “εμπόλεμη ζώνη”. Αυτήν τη φορά είδα μέχρι και ξυλοδαρμό τουρίστα στη Λεμπλόν, την παραλία, από “φαβελόπαιδα”, αλλά επιμένω, “εμπόλεμη ζώνη” μού φαίνεται υπερβολικό, με εξαίρεση την κατάσταση σε συγκεκριμένες φαβέλες, στις οποίες, ναι, υπάρχει μόνιμη παρουσία στρατού (όχι απλής αστυνομίας), και οι ώρες που ο απλός κόσμος κυκλοφορεί είναι συγκεκριμένες. Όλοι ξέρουν ότι από μία ώρα και μετά πρέπει να είναι σπίτι τους, μακριά από παράθυρα, επειδή δεν μπορείς να είσαι βέβαιος από πού θα σου έρθει bala perdida (αδέσποτη σφαίρα, ένα από τα πρώτα δίδυμα λέξεων που μαθαίνεις διαβάζοντας βραζιλιάνικα ειδησεογραφικά σάιτ).

Επιμένω στο “πολύ άνω τού μέσου όρου ρισκαδόρικη πόλη”, για τον ίδιο λόγο που μου φάνηκε τέτοια και το 2007, την πρώτη φορά που πήγα στο Ρίο και γενικά στη Βραζιλία. Ο λόγος είναι ότι τα όρια μεταξύ τού πού είσαι – θεωρητικά – ασφαλής και πού όχι, είναι πολύ δυσδιάκριτα. Τι εννοώ: στο Μπουένος Άιρες, ξέρεις λίγο-πολύ σε ποιες περιοχές μπορείς να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο, και πού πρέπει να είσαι... σε επιφυλακή. Πολεοδομικά η πόλη είναι έτσι που κάνει τα όρια ευδιάκριτα. Προφανώς το... κακό μπορεί να συμβεί οπουδήποτε, αλλά αν συμβεί σε “ασφαλή” περιοχή, θα είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Οι εννιά στους δέκα που μπαίνουν σε μπελάδες είναι επειδή βρέθηκαν σε περιοχή που δεν έπρεπε να ήταν, και σε ώρα που δεν έπρεπε να ήταν εκεί.

Στο Ρίο, στο... αχταρμοειδές πολεοδομικά (λόγω της γεωγραφίας του) Ρίο, περπατάς σε ένα πεζοδρόμιο όπου θεωρητικά είσαι “εντάξει”, αλλά από τη μια στιγμή στην άλλη περνάς μπροστά από σκαλοπάτια που οδηγούν σε φαβέλα, κι εκεί είσαι σε... άλλο κόσμο. Στο Μπουένος Άιρες η “ατμόσφαιρα” αλλάζει από γειτονιά σε γειτονιά. Στο Ρίο αλλάζει από... τετράγωνο σε τετράγωνο, από δρόμο σε δρόμο, ακόμα κι από... πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο.

Τέλος πάντων...

Για να μην γράφω μόνο... Ριοφοβικά πράγματα, να αναφέρω τα εξής, που με άφησαν με το στόμα ανοικτό (ευχάριστα, όχι δυσάρεστα): από το 2007 μέχρι φέτος, κάθε φορά που πήγαινα στη Βραζιλία, είτε για λίγες ημέρες είτε για πολύ περισσότερο, παρατηρούσα ότι το CPF, ένας... αναθεματισμένος κωδικός που έχουν όλοι οι Βραζιλιάνοι, προσωπικός, γινόταν όλο και περισσότερο must. Ένα παράδειγμα δίνω, για να αγοράσεις εισιτήριο λεωφορείου από σάιτ εταιρείας, πρέπει να κάνεις εγγραφή, και πάνω στην εγγραφή σού ζητείται το CPF. Αν θελήσεις να επικοινωνήσεις μαζί τους, να τους γράψεις “είμαι ξένος, δεν έχω CPF, πώς μπορώ να κάνω εγγραφή και να αγοράσω εισιτήριο online”, ένα από τα “κουτιά” που πρέπει να συμπληρώσεις είναι αυτό με το CPF!!! Ούτε να τους μιλήσεις δεν μπορείς χωρίς τον συγκεκριμένο κωδικό. Εμένα εκείνο που με έκαιγε ήταν να γίνω μέλος τής Φλαμένγκο, για να αγοράζω εισιτήρια των αγώνων τους φθηνότερα.

Πάνω στη βδομάδα αφού έφθασα στο Ρίο, αποφάσισα να αφιερώσω ένα πρωινό για να βγάλω κωδικό. Πήγα Ιπανέμα, στα κεντρικά τής Receita Federal, οπλισμένος με μπόλικη υπομονή, νομίζοντας ότι θα μου έπαιρνε μια αιωνιότητα, και θα πάλευα με το τέρας τής βραζιλιάνικης γραφειοκρατίας. Στην πράξη, το όλο... πράγμα αποδείχθηκε “βόλτα στο πάρκο”. Με το που μπήκα, ο φύλακας με ρώτησε γιατί είχα πάει, του είπα, μου έδωσαν νούμερο, μου είπαν να επιστρέψω σε 40 λεπτά, σε 50 ήμουν ήδη μπροστά στον υπάλληλο που θα χειριζόταν την... περίπτωσή μου, με ρώτησε δύο πράγματα, του έδειξα το διαβατήριό μου, του είπα το όνομα της μητέρας μου, και σε πέντε λεπτά είχα φύγει με CPF, χωρίς μάλιστα να πληρώσω ούτε σεντάβο(!). Στο άψε-σβήσε, και δωρεάν(!).

Μερικές βδομάδες αργότερα, είχα φθάσει στα όριά μου με το πρήξιμο στο δεξί πόδι, “σουβενίρ” από την τελευταία φορά που έπαιξα μπάλα στην Ασουνσιόν. Είχαν περάσει ήδη τρεις μήνες, και το πρήξιμο... πρήξιμο. Πήγα ξανά Ιπανέμα, σε δημόσιο νοσοκομείο, με τίποτε περισσότερο από το διαβατήριο. Σε μία ώρα κι ένα τέταρτο είχα βγει, έχοντας βγάλει δωρεάν ακτίνες, έχοντας μιλήσει με δύο γιατρούς πριν και μετά τις ακτίνες, και με ένα χαρτί στο χέρι, για να πάρω δωρεάν χάπια από το φαρμακείο τού νοσοκομείου. Εννοείται( ; ) ότι δεν πλήρωσα για την εξέταση και τις ακτίνες.

Η πλάκα τής υπόθεσης ήταν ότι έπρεπε να πω ψέματα για το πότε είχα χτυπήσει. Αν τους είχα πει ότι το πρόβλημα ήταν μηνών, δεν θα με είχαν δεχθεί στα “επείγοντα”. Με δέχθηκαν, επειδή είπα ότι το χτύπημα ήταν δέκα ημερών (το όριο που δέχονται είναι δύο βδομάδες).

Να που δεν είναι όλα... μαύρα κι άραχνα στη Βραζιλία...

 

[Yorgos]

Νομίζω πως το απαντάς και μόνος σου, άλλο δίνεις την αίσθηση, άλλο είσαι. Άλλο σε ψηφίζω επειδή είσαι αντισυστημικός (που λες) κι άλλο επειδή νομίζω πως είσαι (που τα εισαγωγικά θα έφτιαχναν). Θέλω να πιστεύω ότι είναι καθαρά εκφραστικό το ζήτημα. Επίσης το ότι δεν σε στηρίζει το παλιό κατεστημένο, δεν σημαίνει ότι είσαι αντισυστημικός (γιατί αυτό κρίνεται από την πολιτική που ακολουθείς και από το τι διατίθεσαι να αλλάξεις), αν και το Fox που αναφέρεις είναι από τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά πρακτορεία των ΗΠΑ για να είναι απλή εξαίρεση. Επίσης δεν ισχύει ότι τα μέσα δεν στήριξαν την ΧΑ (ενδεικτικά ΣΚΑΙ, Πρώτο Θέμα κι άλλα μεγάλα κανάλια/εφημερίδες, ρεπορτάζ με γιαγιάδες και παλικάρια που τις βοηθούν να φτάσουν μέχρι το ΑΤΜ και δεν συμμαζεύεται, δεν νομίζω όλοι οι ηλικιωμένοι ψηφοφόροι της να ανακάλυψαν τη ΧΑ από το twitter), δεν ξέρω πόσο έχεις παρακολουθήσει τα ελληνικά δρώμενα της τελευταίας δεκαετίας, αλλά αυτή είναι η εικόνα. Επίσης λάθος το ότι ο Χίτλερ ήταν αντισυστημικός (μιας κι αναφέρεσαι στον ναζισμό ως κάτι αντίθετο στο κατεστημένο), μια χαρά τον στήριξε η ελίτ της εποχής του, μια χαρά βολικές οι χούντες γενικότερα (κι η δική μας μαζί, όχι για όλους, αλλά για αυτούς που είχαν τη δύναμη να τις στηρίξουν), δίχως στήριξη από το κατεστημένο δεν θα άντεχαν (ιδίως σε κράτη σαν τις ΗΠΑ και φαντάζομαι και τη Βραζιλία, που είναι ανερχόμενη υπερδύναμη, για την οποία όμως δεν έχω εικόνα). Η Λατινική Αμερική, που είναι το δεύτερο σπίτι σου, νομίζω είναι γεμάτη τέτοιες "αντισυστημικές" ιστορίες.

Συγγνώμη, 10,900km για το hijacking του θέματος, αν θέλει κάποιος μοντ να μεταφέρει τα ποστ που δεν σχετίζονται με την ιστορία σε νέο τόπικ (ή ήδη υπάρχον σχετικό), ας το κάνει (κι εκεί θα μιλήσω εκτενώς), δεν θα ενοχλήσω στο παρόν, καθώς πρόκειται για ένα ημερολόγιο κι όχι μια αντιπαράθεση (που επαναλαμβάνω, μια χαρά θα την έκανα αλλού κι ιδίως με κάποιον σαν τον Γιώργο που έχει επιχειρήματα).

Η αναφορά στο ναζισμό δεν ήταν για το Χίτλερ, αλλά για τις εκφράσεις του Μπολσονάρο. Καλή συζήτηση είναι αυτή (αν και σεβασμίως διαφωνώ στα περισσότερα από όσα λες) αλλά
α) καλο είναι να γίνει σε άλλο θρεντ
β) μοιραία θα πάει σε ελληνικές αναφορές και όποτε έγινε αυτό δεν είχαμε καλή έκβαση,

οπότε ας αφήσουμε το φίλο μας να μας πει όσα θέλει τώρα που μπήκε να γράψει (πριν εξαφανιστεί για κανένα τρίμηνο), mea culpa για την εκτροπή.

 

[delmem2233]

Χθες πήγα στην Colonia Express για να αγοράσω το εισιτήριό μου για Μοντεβιδέο. Όπως ανέφερα εδώ (πριν πάω), ήθελα να το αγοράσω δύο μήνες πριν την ημέρα τού – σύντομου – ταξιδιού, επειδή έτσι όπως αλλάζουν οι τιμές στην Αργεντινή, το πιθανότερο ήταν αν το άφηνα για αρχές Δεκεμβρίου να κατέληγα να πληρώσω 50% περισσότερο απ’ όσο μου είπαν την πρώτη βδομάδα μου στο Μπουένος Άιρες, όταν πρωτορώτησα σε γραφείο τους για τιμές εισιτηρίων.

Τότε, 1400-κάτι (πέσος). Χθες, 1660(!). Ίδιο εισιτήριο, ίδια εταιρεία, ίδιος προορισμός, ίδια κατηγορία ναύλου. Να σε χαρώ, λατρεμένη μου Αργεντινή...

Για τα να... “λέω” όλα, ευνοημένος είμαι. Αρχές Δεκεμβρίου (2017), όταν αποφάσισα να επιστρέψω στη Νότια Αμερική, κι ήξερα ότι ήταν πολύ πιθανό να καταλήξω ΚΑΙ στην Αργεντινή, το δολάριο (σε τέτοια πληρώνομαι, όχι σε ευρώ) ήταν στα 17 πέσος. Όταν πάτησα Νότια Αμερική τον Ιανουάριο, ήταν στα 19. Τον Αύγουστο που αγόρασα το αεροπορικό από Ρίο για Μπουένος Άιρες, ήταν στα 28. Στις 22 Σεπτεμβρίου, την επομένη τής άφιξής μου εδώ, όταν πήγα στη Florida να αλλάξω λεφτά, ήταν στα 38! Λίγες ημέρες αργότερα, πήγε μέχρι τα 41 και κάτι!!

Πολλοί έχουν... χάσει την μπάλα. Φίλη μου από το Ροσάριο που δουλεύει σε τρία μέρη, κι έπιασε την τρίτη δουλειά πριν από δύο χρόνια για να αποταμιεύει (σε δολάρια) με το όνειρο να αγοράσει σπίτι, έχει “ξεμείνει” με τις τρεις δουλειές, αλλά πλέον... χωρίς τη δυνατότητα αποταμίευσης, αφού για να αγοράζει κάθε μήνα τα ίδια δολάρια, χρειάζεται πλέον πάνω από διπλάσια πέσος (χωρίς φυσικά να της έχουν διπλασιάσει τον μισθό).

Η κυρία στο σπίτι τής οποίας μένω (airbnb), στην Μπόκα, αγόραζε κάθε μήνα δολάρια για να πληρώσει για εμφυτεύματα (δόντια), κι έφθασε κάποια στιγμή να είναι κοντά στο να έχει όσα χρειαζόταν. Μέσα σε λίγους μήνες βρέθηκε με το σχέδιό της... εκτροχιασμένο, επειδή τα υλικά από τα οποία φτιάχνονται τα εμφυτεύματα εισάγονται (σε δολάρια), το κόστος τους αυξήθηκε θεαματικά, κι εκείνη πλέον δεν μπορούσε να αγοράζει τα ίδια δολάρια κάθε μήνα.

Τις προάλλες πέρασα μπροστά από ένα συνεργείο αυτοκινήτων, κι ο τύπος εκεί είπε στο ζευγάρι πελατών ότι για να αντικαταστήσουν το σπασμένο πίσω τζάμι έπρεπε να δώσουν 25.000 πέσος (σήμερα, γύρω στα 660 ευρώ), επειδή “αυτά είναι General Motors και εισάγονται σε δολάρια”.

Ακόμα και οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι νιώθουν το “τσίμπημα”, επειδή τα συμβόλαια των σημαντικότερων παικτών τους είναι σε δολάρια, όχι σε πέσος. Ακόμα και η Μπόκα και η Ρίβερ τραβάνε τα μαλλιά τους, πόσο μάλλον μικρότεροι σύλλογοι με πολύ λιγότερα έσοδα (σε πέσος τα περισσότερα έσοδα, σε δολάρια τα περισσότερα έξοδα).

Προχθές αυξήθηκαν οι τιμές των εισιτηρίων στα λεωφορεία. “Εντάξει, παντού συμβαίνει αυτό, δεν είναι μόνο αργεντίνικο φαινόμενο”, μπορεί να σκέφτεται κανείς. Λεπτομέρεια: ήταν η έκτη(!!!!!!) αύξηση φέτος.

Πρόσφατα αυξήθηκαν οι τιμές και των εισιτηρίων τού μετρό, στα 12,50 πέσος. Αν πληρώνεσαι σε δολάρια (ή ευρώ), πάλι πάμφθηνο είναι, ειδικά αν σκεφτείς τι αποστάσεις μπορείς να καλύψεις στο αχανές Μπουένος Άιρες με αυτά τα 12,50 πέσος. Δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα επίσημα, αλλά... κοινό μυστικό είναι ότι μέχρι τα Χριστούγεννα, ή με το που θα μπει ο νέος χρόνος, το εισιτήριο θα πάει στα 16,50(!). Αν πληρώνεσαι σε πέσος, πονάει...

Από την άλλη, όλο και περισσότερα συνδικάτα πετυχαίνουν αύξηση μισθών για τα μέλη τους. Πρόσφατα, μία αγωνιστική τής αργεντίνικης Superliga παραλίγο να μην διεξαχθεί, επειδή μέλη συνδικάτου εργαζομένων που κάνουν τη βρόμικη δουλειά σε κάθε γήπεδο κάθε Σαββατοκύριακο, απείλησαν με απεργία. “Τσίμπησαν” 15%(!), και δεν είναι οι μόνοι. Κάθε κατηγορία εργαζομένων σιγά-σιγά πετυχαίνει αύξηση μισθών, όμως με τον πληθωρισμό να σπριντάρει, οι αυξήσεις τους χάνονται, οι τιμές όλων των προϊόντων αυξάνονται, και ο φαύλος κύκλος επεκτείνεται.

Ακόμα κι έτσι, προσωπικά, χωρίς να αισθάνομαι και... βασιλιάς, περνάω πολύ άνετα στο Μπουένος Άιρες. Πράγματα που χαιρόμουν το 2009, την πρώτη φορά μου εδώ, επειδή οι τιμές τότε ήταν χαμηλές (ή έτσι φαίνονταν σε μένα), πράγματα – τα ίδια – που ΔΕΝ μπορούσα να χαρώ το 2011-2012, τη δεύτερη φορά μου εδώ, επειδή οι τιμές είχαν εκτοξευθεί, τα ίδια ΣΗΜΕΡΑ τα χαίρομαι ξανά, χωρίς να πιέζομαι. Ναι, είναι εκνευριστικό να πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ δύο φορές την εβδομάδα και να βλέπω κάθε μα κάθε μα κάθε φορά τις τιμές να έχουν τσιμπήσει από μερικά σεντάβος μέχρι λίγα πέσος, όμως... κοιτώντας τη μεγαλύτερη εικόνα, θα ήμουν απαράδεκτος αν γκρίνιαζα για τις τιμές στο Μπουένος Άιρες.

Για να δώσω ένα παράδειγμα, τις προάλλες ήρθε η φίλη μου από το Ροσάριο για να ψηφίσει στις βραζιλιάνικες εκλογές (είναι γεννημένη στη Βραζιλία, από πιτσιρίκα μόνο βραζιλιάνικα έγγραφα έχει, δεν απέκτησε ποτέ αργεντίνικη εθνικότητα, επειδή δεν μπορεί να έχει και τις δύο, και προτιμά στα χαρτιά να είναι Βραζιλιάνα παρά Αργεντίνα). Συναντηθήκαμε παραμονές των εκλογών, τη μέρα τής τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων “de la Juventud”, που διεξάγονται από τότε στο Μπουένος Άιρες. Πήγαμε στον Οβελίσκο (εκεί ήταν το επίκεντρο της τελετής), χαζέψαμε λίγη ώρα, περπατήσαμε, και καταλήξαμε σε ένα μαγαζί ονόματι Dandy Deli, στο Πουέρτο Μαδέρο. Όπου “Πουέρτο Μαδέρο”, από τις πιο “in” περιοχές τού Μπουένος Άιρες. Café con leche y dos medialunas (καφεδιά και δύο κρουασάν, σήμα κατατεθέν των καφέ στην πόλη), 75 πέσος! Δύο δολάρια! Στο Πουέρτο Μαδέρο!!

For the record, αλλού έχω βρει μέχρι και με 45(!), κι όχι μόνο καφέ με δύο κρουασάν, αλλά ΚΑΙ ποτηράκι με χυμό στο όλο... πακέτο. Και όχι “πακέτο”, para llevar, αλλά για να καθίσεις εκεί, σε πολύ συμπαθητικά καφέ.

Με τέτοιες τιμές (και με τέτοια ισοτιμία), δεν μπορώ να γκρινιάξω για τα 1660 πέσος τού εισιτηρίου για Μοντεβιδέο, παρά τη βαθιά γκρινιάρικη φύση μου...

 

[aspa]

Καλημέρα
Προγραμματιζω ένα ταξίδι για Αργεντινή τον Γενάρη είναι κατάληλη εποχή?

 

[delmem2233]

Γεια σου Άσπα, και συγγνώμη για την καθυστέρηση.

Για μένα, ο Ιανουάριος είναι σούπερ στην Αργεντινή, λόγω καιρού. Έχω περάσει Γενάρη εδώ (2012), Μπουένος Άιρες, Ροσάριο και Μεντόσα, στις δύο πρώτες έκανε πολλή ζέστη, στη Μεντόσα λιγότερη, και γενικά το καλοκαίρι ήταν όμορφο.

Αποφεύγω να προτείνω συγκεκριμένους προορισμούς σε ταξιδιώτες, προφανώς δεν θα το κάνω ούτε τώρα, σου “λέω” όμως όταν σχεδιάσεις τις λεπτομέρειες του ταξιδιού, ανάλογα με το πού θα επιλέξεις να κινηθείς, να ρίξεις μια ματιά εδώ https://www.argentina.gob.ar/transporte/trenes-argentinos, κι εδώ https://flybondi.com. Το ταξίδι με τρένο στην Αργεντινή έχει βελτιωθεί ΠΟΛΥ τα τελευταία χρόνια, κι εσχάτως, επί Μάκρι, άρχισε (σιγάααα-σιγάααα) να αλλάζει το τοπίο και στον αέρα.

 

[delmem2233]

Άνθρωποι σαν τον Ρόμπερτ με... διχάζουν. Ο μισός Δημήτρης νιώθει... δέος, τους βγάζει το καπέλο, κι ο άλλος μισός θέλει να τους βάλει τις φωνές(!).

Ο Ρόμπερτ είναι Σλοβάκος, μασέρ τής ομάδας futsal (ποδόσφαιρο 5 Χ 5) της πατρίδας του στους Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων που φιλοξενήθηκαν τις δύο τελευταίες εβδομάδες στο Μπουένος Άιρες. Ισπανικά; Μία λέξη: μασαχίστα (μασέρ). Αγγλικά; Βαριά-βαριά, 50 λέξεις. Κουτσά-στραβά, χθες, έμαθε πώς να πάει στο γήπεδο της Βέλες Σάρσφιλντ από το Ολυμπιακό Χωριό. Είχε Βέλες – Χιμνάσια Λα Πλάτα στις εφτά, πρωτάθλημα, πήρε το λεωφορείο 28, και σύντομα-σύντομα, ήταν στο γήπεδο. Μέχρι εδώ, τίποτε – απολύτως – το... διχαστικό.

Φεύγοντας από το γήπεδο (πρώτη φορά μου εκεί, εντυπωσιασμένος έμεινα, και το εισιτήριο φθηνό, 380 πέσος, λιγότερο από 10 ευρώ), άκουσα κάποιον από πίσω να μου λέει στα Αγγλικά, “συγγνώμη, πώς, γήπεδο Ουρακάν, εννιά και μισή, Ουρακάν – Ρίβερ”, και να μου δείχνει στο κινητό του ότι έψαχνε από πού μπορούσε να πάρει το λεωφορείο 8.

Φορούσε ακόμα τη στολή των Ολυμπιακών Αγώνων, με κρεμασμένη τη διαπίστευση, άσπρος-άσπρος, ξεχώριζε από απόσταση ότι ήταν ξένος.

Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι μπορούσα να τον πάω μέχρι τη στάση τού 8, αλλά ότι θα πήγαινε στο γήπεδο της Ουρακάν μάταια, αφού χθες το βράδυ ΔΕΝ υπήρχε τέτοιο παιχνίδι. Η Ρίβερ έπαιζε μεν, εκτός έδρας, αλλά... στη Σάντα Φε, πιο πέρα από το Ροσάριο. Επέμενε(!), επαναλαμβάνοντας ότι είχε δει σε μία σλοβακική ιστοσελίδα ότι χθες το βράδυ έπαιζαν Ουρακάν – Ρίβερ.

Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι δεν είμαι... απλός φίλαθλος, αλλά δουλειά μου είναι να ξέρω όχι μόνο ποιοι, πότε και πού παίζουν στην Αργεντινή, αλλά μέχρι ποιοι είναι τραυματίες και τιμωρημένοι. Ακούγοντάς μας φίλοι της Βέλες που περπατούσαν δεξιά-αριστερά μας, του έκαναν κι εκείνοι σήμα με τα χέρια ότι “δεν υπήρχε” Ουρακάν – Ρίβερ χθες. Ανένδοτος ο Ρόμπερτ. Επέμενε να βρούμε μέρος με ίντερνετ, για να μου έδειχνε στο κινητό του τη σελίδα που το είχε δει γραμμένο.

Βρήκαμε, σε ένα μαγαζί που φτιάχνει εμπανάδας. Εξηγώντας στα παιδιά εκεί γιατί χρειαζόμασταν τον κωδικό του wifi τους, του είπαν κι εκείνοι ότι δεν υπήρχε τέτοιο παιχνίδι χθες. Με τα πολλά, μπήκαμε στο ίντερνετ, και είδε ότι το παιχνίδι ήταν Κολόν – Ρίβερ, όχι Ουρακάν – Ρίβερ. Μόνο τότε πείστηκε...

Εκεί άρχισε το... διχαστικό τής υπόθεσης. Ο Ρόμπερτ είχε βρει στο google maps πώς να πάει στο γήπεδο της Ουρακάν, όμως δεν είχε ασχοληθεί με το πώς θα επέστρεφε στο Ολυμπιακό Χωριό. Σκέφτηκε να πάει πίσω, στη Χενεράλ Πας, τον... περιφερειακό τού Μπουένος Άιρες, και να πάρει το ίδιο λεωφορείο που είχε πάρει για να πάει στο γήπεδο της Βέλες. Θυμόμουν από το 2011 κάτι που μου είχαν πει (το σπίτι που έμεινα τότε ήταν λίγες δεκάδες μέτρα από τη Χενεράλ Πας), ότι το βράδυ κάποιες γραμμές λεωφορείων που περνούν από εκεί είναι εξαιρετικά επίφοβες, ειδικά για οφθαλμοφανέστατα ξένους.

Πάλι τα ίδια, πάλι να προσπαθώ να του εξηγήσω με τα απλούστερα δυνατά Αγγλικά, ότι το 28 ήταν κακή ιδέα. Ένα 117 ήταν σταματημένο εκεί κοντά. Εξυπηρετικότατος και φιλικότατος ο οδηγός (όπως και οι εννιά στους δέκα στο Μπουένος Άιρες, αυτό λέει η προσωπική εμπειρία μου), του έδωσε να καταλάβει (με χειρονομίες), ότι... δεν, ΔΕΝ έπρεπε να πάρει το 28, άσχετα αν στον χάρτη φαινόταν πολύ πιο straightforward. Τον πείσαμε να πάρει το 117, κάθισε κοντά στον οδηγό, κι εκείνος θα του έλεγε πού έπρεπε να κατέβει για να πάρει το 91, και να φθάσει στο Ολυμπιακό Χωριό.

Μία ώρα περάσαμε με τον Ρόμπερτ, αποχαιρετιστήκαμε στις δέκα, αφού πρώτα μου έδωσε ένα μπουκάλι Κόκα-Κόλα(!) που είχε στο σακίδιό του, και κάτι μπάρες δημητριακών, σαν “ευχαριστώ” πού προσπάθησα να τον βοηθήσω.

Του έστειλα μέιλ (μου έδωσε την κάρτα του) όταν επέστρεψα στο σπίτι, για να βεβαιωθώ ότι έφθασε στο Ολυμπιακό Χωριό καλά. Ακόμα δεν έχω πάρει απάντηση, αλλά... ok, είχε πτήση για Σλοβακία σήμερα. Ελπίζω να είναι καλά.

Το “διχαστικό” τής υπόθεσης έγκειται στο ότι... από τη μία με εντυπωσιάζουν θετικά τέτοιοι άνθρωποι, ψιλοχύμα, με σχεδόν μηδενική γνώση τής γλώσσας τής χώρας που επισκέπτονται, σχεδόν μηδενική γνώση ακόμα και Αγγλικών, που όμως δεν... κωλώνουν, γουστάρουν να πάνε κάπου, να δουν ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου για παράδειγμα, και βρίσκουν την άκρη, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Εγώ είμαι πολύ της... οργάνωσης, του υπολογισμού, της εξαντλητικής προετοιμασίας, τσεκάρω μέχρι και την τελευταία αχρείαστη λεπτομέρεια, τα πάω καλά με τα Αγγλικά, τα καταφέρνω και με τα Ισπανικά, οπότε... βρίσκω τον δρόμο μου, ειδικά σήμερα, με την τεχνολογία τεράστιο συνεργάτη.

Από την άλλη, άνθρωποι σαν τον Ρόμπερτ με... βγάζουν από τα ρούχα μου(!). Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί κάποιος να είναι τόσο χύμα, τόσο... “έχει ο Θεός...” Η Ριβαντάβια στο ύψος τού γηπέδου τής Βέλες δεν είναι και το καλύτερο σημείο τού Μπουένος Άιρες στις δέκα το βράδυ. Αν όντως είχε βρει τρόπο να πάει στο γήπεδο της Ουρακάν, εκεί που είναι, αργά το βράδυ, χωρίς κόσμο τριγύρω (αφού δεν υπήρχε παιχνίδι εκεί), είναι πολύ πιθανό αν είχε μπει σε μπελάδες. Κι αν είχε επιμείνει να πάρει το 28 για να επιστρέψει στο Ολυμπιακό Χωριό, είναι επίσης πολύ πιθανό να είχε μπει σε άλλους μπελάδες.

Για να καταλήξω, αυτή η... “πάμε και βλέπουμε” προσέγγιση καταστάσεων μού είναι εντελώς ξένη, κι έτσι, όσο με μισο-εντυπωσιάζει, άλλο τόσο με μισο-τσατίζει. Ειδικά τώρα που πέρασα τα 40 και γίνομαι αργά αλλά σταθερά ακόμα πιο τζαναμπέτης απ’ όσο ήμουν παλιότερα.

Highlight της ώρας που περάσαμε με τον Ρόμπερτ, το μπλουζάκι που τσίμπησε δώρο από μπάρρα (φανατικό) τής Βέλες. Εκείνον και την κοπέλα του τους είχε βγάλει φωτογραφία νωρίτερα, στην κερκίδα. Ήταν κοντά μας όσο ψάχναμε τρόπο να επιστρέψει στο Ολυμπιακό Χωριό ασφαλής, μας πλησίασαν, βγήκαμε φωτογραφίες, τους έδωσε αναψυκτικά και μπάρες δημητριακών κι εκείνους (μικρό-μικρό το σακίδιο, αλλά τρεις – τουλάχιστον – κόκες είχε μέσα), κι ο τύπος τού έδωσε το μπλουζάκι του. Έκανα τον μεταφραστή, κι είπα στον Ρόμπερτ ότι έπρεπε να το προσέξει το μπλουζάκι, επειδή είναι των μπάρρας, κι ήταν δώρο καρδιάς (από έναν ελαφρώς μαστουρωμένο Βελεσάνο).

Όσο για τη δική μου επιστροφή στην Μπόκα, “βαρετή”, “προβλέψιμη”: τρένο για Όνσε, κι από εκεί λεωφορείο 64 για το σπίτι. Μπουυυυ... Τον Ρόμπερτ, όπως τον έκοψα, μέχρι να έφθασε στο Ολυμπιακό Χωριό, μπορεί να έκανε... κι άλλους δύο φίλους.

 

[aspa]

Γεια σου Άσπα, και συγγνώμη για την καθυστέρηση.

Για μένα, ο Ιανουάριος είναι σούπερ στην Αργεντινή, λόγω καιρού. Έχω περάσει Γενάρη εδώ (2012), Μπουένος Άιρες, Ροσάριο και Μεντόσα, στις δύο πρώτες έκανε πολλή ζέστη, στη Μεντόσα λιγότερη, και γενικά το καλοκαίρι ήταν όμορφο.

Αποφεύγω να προτείνω συγκεκριμένους προορισμούς σε ταξιδιώτες, προφανώς δεν θα το κάνω ούτε τώρα, σου “λέω” όμως όταν σχεδιάσεις τις λεπτομέρειες του ταξιδιού, ανάλογα με το πού θα επιλέξεις να κινηθείς, να ρίξεις μια ματιά εδώ https://www.argentina.gob.ar/transporte/trenes-argentinos, κι εδώ https://flybondi.com. Το ταξίδι με τρένο στην Αργεντινή έχει βελτιωθεί ΠΟΛΥ τα τελευταία χρόνια, κι εσχάτως, επί Μάκρι, άρχισε (σιγάααα-σιγάααα) να αλλάζει το τοπίο και στον αέρα.

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση Θα πάμε 3 βδομάδες να πάμε Κόρντοβα? Άλλη πόλη εκτος ΒΑ
Καταράκτες παταγονία.

 

[delmem2233]

Μου άρεσε πολύ το Ροσάριο (παραποτάμιο, περιποιημένο, εύκολα προσβάσιμο από Μπουένος Άιρες), και η Μεντόσα (μεγάλο ταξίδι με λεωφορείο από Μπουένος Άιρες, αλλά σχετικά σύντομη πτήση αν βρείτε φθηνά εισιτήρια). Η Κόρδοβα δεν με συνεπήρε, ούτε η Σάντα Φε, αλλά... γούστα είναι αυτά. Αν θέλετε να δείτε “παραλιακό” μέρος στην Αργεντινή, πάρτε το τρένο για Μαρ ντελ Πλάτα. Σαν Έλληνες δεν θα μαγευτείτε, αλλά έχει το ενδιαφέρον του (αν το επιτρέπει ο χρόνος σας. Θα είναι καλοκαίρι εδώ, γι’ αυτό το αναφέρω σαν πιθανό προορισμό).

Μ’ αρέσει που δεν είχα σκοπό να σου προτείνω μέρη...

 

[Masbass]

Αν θέλετε να δείτε “παραλιακό” μέρος στην Αργεντινή, πάρτε το τρένο για Μαρ ντελ Πλάτα. Σαν Έλληνες δεν θα μαγευτείτε, αλλά έχει το ενδιαφέρον του (αν το επιτρέπει ο χρόνος σας. Θα είναι καλοκαίρι εδώ, γι’ αυτό το αναφέρω σαν πιθανό προορισμό).

Πέρυσι τέτοια εποχή μέσα Οκτωβρίου είχα πάει BA (και απέναντι Colonia και MVD) και ο καιρός ήταν πάρα πολύ καλός, ίσα ίσα σαν θερμοκρασία να μπορείς άνετα να κυκλοφορείς χωρίς μπουφάν κλπ αλλά και να μη βράζεις απ τη ζέστη και να γίνεσαι παπί. Το καλοκαίρι όμως με τόση υγρασία πως παλεύεται εκεί (ειδικά αν η παραλιακή δεν είναι... παραλία (πες στη λασπουριά δε βουτάς αλλά δεν είδα πουθενά καν μια ακτή ν αράξεις, μόνο τα πανέμορφα πάρκα). Είναι ιδέα μου ή τελικά δεν ανεβαίνει και τόσο η θερμοκρασία στο καλοκαίρι τους;

Παρεπιπτόντως μου φάνηκε πολύ πιο άσφαλές απ ότι περίμενα, έμενα κλασικά Recoleta και κυκλοφορούσα σε πολλές περιοχές από Nunes μέχρι Barracas άνετα χωρίς πρόβλημα (διακριτικά βέβαια, δεν ήμουν με τη φωτογραφική στο λαιμό και χάρτες στο χέρι). Γιατί τα λέω εδώ θα μου πεις κ δε γράφω κανονική ιστορία; Ε δεν έχω χρόνο (σε προλαβαίνω @katkats ).

 

[katkats]

Γιατί τα λέω εδώ θα μου πεις κ δε γράφω κανονική ιστορία; Ε δεν έχω χρόνο (σε προλαβαίνω @katkats ).

Ξέρω, ξέρω. Πολύ τρέξιμο

 

[El_Libertador]

Τι ωραίο εκεί που μπαίνεις στο φόρουμ μετά από καιρό περιμένοντας κανά νέο στορι από Αμέρικα Λατίνα,να βλέπεις όχι μόνο νέα ποστ αλλα και ζωντανή ανταπόκριση Δημήτρη 10900km και μαλιστα από υπερλατρεμενο Μπουένος Αιρες...

Πηγές τελικα ρε συνναρωστακι,δεν αντεξες χαχα

Περιμένουμε μεγάλα κείμενα γεμάτα αργεντίνικη ατόφια πορτενια καθημερινότητα και φυσικά ιστορίες από τις βόλτες σου στα γήπεδα

Καλή απόλαυση και κοίταξε να γράφεις συχνά να ταξιδεύουμε και μεις μαζί σου!!


ΥΓ: Μια βόλτα από Μποεδο νομίζω επιβάλλεται αυτή την φορά..όχι μόνο για το τελείως μποέμικο ρετρό τανγκερο ύφος της γειτονιάς αλλά και για να θαυμάσεις από κοντα τα πολλά υπεροχα γκραφιτι (murales) σχετιζόμενα με την Σαν Λορέ

ΥΓ2: Καμία βολτα από Παρκέ Σααβεδρα να το συνδυάσεις και με αγώνα της Πλατενσε τώρα που ανέβηκε, προτείνω επισης αν βολέψει

ΥΓ3: Την κυριακή εχει ωραίο κλάσικο Ρασινγκ-Σαν Λορένζο

 

[delmem2233]

Το 2009 πήρα λεωφορείο από Σάντα Φε για Ασουνσιόν τέλη Νοεμβρίου, πριν πιάσουν οι μεγάλες ζέστες. Ακόμα και τότε όμως, στο Ροσάριο και στη Σάντα Φε (στο Μπουένος Άιρες όχι ιδιαίτερα), έσκαγες, με εξαίρεση τα βραδάκια στο Ροσάριο, δίπλα στο ποτάμι, όπου έκανε λίγη δροσιά.

Τέλη 2011 κι αρχές 2012 ήμουν στο Μπουένος Άιρες κατακαλόκαιρο, οι μέρες ήταν... για να λιώνεις, αλλά τα βράδια ήταν ευχάριστα. Έτσι θυμάμαι. Την ημέρα να ψάχνω σκιά, και τα βράδια να κοιμάμαι με το παράθυρο ανοικτό αλλά με σεντόνι, χωρίς να αισθάνομαι δυσφορία λόγω ζέστης (στο δωμάτιο δεν είχα ούτε κλιματιστικό ούτε ανεμιστήρα).

Αυτά περί καιρού...

Περί ασφάλειας, το θέμα το βρίσκω εντελώς υποκειμενικό. Η ιδιοκτήτρια του airbnb μέρους που νοικιάζω (δωμάτιο, όχι ολόκληρο το διαμέρισμα), στην παρουσίαση του χώρου της στο airbnb, αναφέρει ότι το μέρος δεν ενδείκνυται για όσους έρχονται στο Μπουένος Άιρες με σκοπό να βγαίνουν τα βράδια, και να επιστρέφουν όταν οι τριγύρω δρόμοι είναι άδειοι. Αν νομίζετε ότι το γράφει για να έχει το κεφάλι της ήσυχο, να μην έχει μεταμεσονύχτια μπες-βγες στο σπίτι, η αλήθεια είναι πως όχι, δεν το γράφει γι’ αυτό, αφού κι εκείνη, λόγω δουλειάς, τα μισά βράδια κάθε βδομάδα “άγρια” ώρα επιστρέφει. Το γράφει επειδή θέλει να έχει τη συνείδησή της καθαρή, επειδή ξέρει ότι η Μπόκα είναι... “κάπως”.

Έχω χάσει τον λογαριασμό πόσοι μου έχουν πει το ίδιο από τη μέρα που έφθασα εδώ. Όταν μιλάω με κόσμο (συνήθως σε γήπεδα, ή σε καταστήματα αθλητικών ειδών, όπου περνάω πολύυυυ χρόνο, αγοράζοντας ποδοσφαιρικές φανέλες που δεν θα φορέσω ποτέ), και κάποια στιγμή φθάνουμε στο πού μένω, όλοι μου λένε “πρόσεχε εκεί...”

Πώς μου φαίνεται εμένα η Μπόκα; “Διαχειρίσιμη”. Δεν είναι... Ρεκολέτα, αλλά... ναι, “διαχειρίσιμη”. Με μία καλή δόση κοινής λογικής, μένεις μακριά από μπελάδες. Αν είναι η πρώτη σου φορά στη Νότια Αμερική κι είσαι... Ιάπωνας ή Ταϊβανέζος, μπορεί να τρομάξεις (αν βρεθείς μόνος στον δρόμο από τη δύση τού ήλιου και μετά). Αν είσαι συνηθισμένος στη Λατινική Αμερική και δεν έχεις το μυαλό σου πάνω από το κεφάλι σου, κανένα πρόβλημα.

Αλήθεια είναι ότι από τις δέκα και μετά, το βράδυ, οι δρόμοι είναι σχετικά άδειοι, και βλέπεις κυρίως παρέες νεαρών να κάθονται σε πεζούλια, να πίνουν (με μία μεγάλη μπίρα στο χέρι ο καθένας), να “καπνίζουν”, κι επίσης αλήθεια είναι ότι... δεν σε κοιτάνε απλά, αλλά σε “τσεκάρουν”. Το καλό με το σπίτι που μένω εγώ είναι ότι βρίσκεται μόλις ένα τετράγωνο από Almirante Brown, έναν φαρδύ δρόμο που έχει πάντα κόσμο και κίνηση, λεωφορεία, αυτοκίνητα, ακόμα και μετά τα μεσάνυχτα.

Όχι ότι δεν γίνονται διάφορα... Η κυρία στο σπίτι τής οποίας μένω, είναι part-time κοινωνική λειτουργός, εθελοντικά το κάνει, χωρίς να αμείβεται, και μέρα παρά μέρα μού λέει... διάφορα. Πριν από λίγα βράδια, οδηγός λεωφορείου μαχαιρώθηκε από δύο νεαρούς. Στο Μπουένος Άιρες δεν βγάζεις εισιτήριο από τους οδηγούς, με κάρτα μετακινείσαι, οι οδηγοί δεν έχουν τις... εισπράξεις τής ημέρας πάνω τους, όμως πάλι στόχοι είναι, ακόμα και για το κινητό τους. Από τις δέκα το βράδυ και μετά, η δική μου εμπειρία λέει ότι οι οδηγοί των λεωφορείων που “κανονικά”, βάσει δρομολογίου, πρέπει να μπουν στην Μπόκα, δεν μπαίνουν, αλλάζουν ετσιθελικά το δρομολόγιο, και δεν τους κακίζω.

Γενικά, “συμβαίνουν πράγματα” στην Μπόκα, όμως... δεν μου αλλάζει γνώμη κανείς, την κατάσταση εδώ τη θεωρώ “διαχειρίσιμη”, χωρίς να είμαι και κανένας ατρόμητος που δεν καταλαβαίνει τίποτα. Απλά, έχω πάθει αλλού, και λίγο-πολύ έχω μάθει.

Παρεμπιπτόντως, η Μπόκα κάποτε (αρχές 20ού αιώνα), είχε πολλούς-πολλούς Έλληνες. Ομολογώ ότι δεν το ήξερα, όπως δεν ήξερα ότι τρεις-τέσσερις από τους ιδρυτές τής Μπόκα “Τζούνιορς” (που δεν προφέρεται έτσι, αλλά... τέλος πάντων) ήταν Έλληνες(!). Έχει γραφτεί βιβλίο από Ελληνίδα για τον ελληνισμό τής Μπόκα. Σήμερα απομένουν ελάχιστοι. Σήμερα-σήμερα, η Μπόκα είναι... περουβιανο-παραγουανο-κινεζο-ιταλιάνικη... Περουβιανοί (με ΠΟΛΥ περουβιανικά χαρακτηριστικά) έχουν όλα τα μανάβικα. Παραγουανοί έχουν τα κρεοπωλεία (δεν ξέρω μπροστά από πόσα έχω περάσει, κι έχω προσέξει μέσα σημαίες και μπανεράκια τής Ολίμπια και της Σέρρο Πορτένιο, των δύο μεγαλύτερων ομάδων τής Ασουνσιόν και γενικότερα της Παραγουάης). Κινέζοι έχουν τα σούπερ μάρκετ. Ακόμα και σήμερα όμως, επιζούν “ντόπιοι” που όταν μιλάνε, νομίζεις ότι ακούς Ιταλό να μιλάει Ιταλο-Ισπανικά. Πολύ ενδιαφέρουσα μίξη.

Ειδικά για τους Κινέζους, το σχόλιό μου είναι ότι... είναι ίδιοι όπως σχεδόν παντού, απ’ όπου τουλάχιστον εγώ προσωπικά έχω περάσει. Είναι κλεισμένοι στο καβούκι τους, το σπίτι τους είναι στο πίσω μέρος των μαγαζιών τους ή ακριβώς από πάνω, δεν συμμετέχουν στη ζωή τής περιοχής, και τα παιδιά τους δεν πηγαίνουν σχολείο. Ό,τι μαθαίνουν, το μαθαίνουν σπίτι. Τα δε Ισπανικά τους, είναι όσα χρειάζονται για να κάνουν τη δουλειά τους. Έτσι τους έχω δει σχεδόν παντού (δεν αναφέρομαι στη... Μαλαισία για παράδειγμα, όπου είναι μεγάλο μέρος του πληθυσμού, αλλά σε χώρες που είναι περιορισμένη μειοψηφία, Πολωνία, Ουγγαρία, αλλού στην Ευρώπη, Μεξικό, Χιλή, και πάει λέγοντας).

Αυτό που θα γράψω θα φανεί οξύμωρο, αλλά το δικό μου ένα και μοναδικό μεγάλο πρόβλημα με την Μπόκα είναι ότι μένω... πέντε τετράγωνα από το Μπομπονέρα, το γήπεδο. “Οξύμωρο”, επειδή φαντάζομαι να έχετε καταλάβει ότι η σχέση μου με το ποδόσφαιρο είναι... ιδιάζουσα. Γιατί είναι τόσο πρόβλημα για μένα το ότι το σπίτι “μου” είναι κυριολεκτικά πέντε τετράγωνα από το Μπομπονέρα; Επειδή όχι τρεις μήνες, αλλά τρία ΧΡΟΝΙΑ να περάσω στο Μπουένος Άιρες και στην Μπόκα συγκεκριμένα, παιχνίδι στο Μπομπονέρα δεν πρόκειται να δω(!), όχι επειδή δεν θέλω, αλλά επειδή... Μπερδεμένη ιστορία, μικρογραφία τού πόσο... κωλοχανείο (συγγνώμη κιόλας) είναι η Αργεντινή σαν χώρα γενικότερα, όχι μόνο η Μπόκα Σούνιορς (αν θέλουμε να το προφέρουμε σωστά, με το “Σ” να ακούγεται σαν το αγγλικό “sh”), και το αργεντίνικο ποδόσφαιρο, αλλά η χώρα γενικότερα... (την οποία μπορεί να την αγαπάω, αλλά... δεν είμαι και τυφλός).

Το 2009, την πρώτη μου φορά εδώ, μπορούσες ακόμα να πας στα εκδοτήρια και να αγοράσεις εισιτήριο σε λογική τιμή (κάτω από δέκα ευρώ, τότε). Αυτό έκανα, κι είδα ένα Μπόκα-Κολόν, ένα από τα δέκα χειρότερα παιχνίδια που έχω δει στη ζωή μου, στο εξωτερικό, αλλά... σκοτίστηκα. Ήμουν στο Μπομπονέρα, κι αυτό μου έφθανε για να “πετάω”. Το 2011 που επέστρεψα, η κατάσταση είχε ήδη αλλάξει, και σήμερα είναι πιο αρρωστημένη από ποτέ. Το πρόβλημα έχει... διάφορα επίπεδα: το γήπεδο είναι μικρό, δεν παίρνει πάνω από 50.000 κόσμο, που για την Μπόκα είναι λίγο. Το βασικό πρόβλημα όμως είναι ότι ο σύλλογος αφήνει τους “μπάρρας” να κάνουν μπίζνα με τα εισιτήρια, για να τους έχει “βολεμένους” και ήσυχους. Αν θέλω, μπορώ τώρα, να σταματήσω να γράφω αυτό το κείμενο, και σε δέκα λεπτά να έχω αγοράσει εισιτήριο για το επόμενο εντός έδρας παιχνίδι τους, σε κάποιο από τα σάιτ που πουλάνε στο ίντερνετ. Σε τι τιμές; Για μένα, προκλητικές. Πού τα βρίσκουν; Από τους “μπάρρας”. Από τους “οργανωμένους” οπαδούς που όπως παίρνουν τα εισιτήρια από τον σύλλογο, έτσι τα “σπρώχνουν” σε τουριστικά γραφεία, που με τη σειρά τους τα χρυσοπουλάνε, σε ξένους κυρίως, που έρχονται στο Μπουένος Άιρες με το “ματς Μπόκα στο Μπομπονέρα” στην... bucket list τους με τα πράγματα που θέλουν να κάνουν στην πόλη πριν φύγουν.

Πριν το Μπόκα-Κολόν (πάλι η Κολόν...) τώρα πρόσφατα, πήγαμε με τη Βερόνικα (την airbnb host μου) σε ένα ρεστοράν κοντά στο Καμινίτο. Είχε ασχοληθεί εκείνη για να με βοηθήσει, είχε βρει άνθρωπο που πουλάει εισιτήρια στη μαύρη. Πιο πολύ από περιέργεια πήγα, για να δω πώς γίνεται το όλο... πράγμα. Πήγαμε, περίμενα έξω, τον βρήκε, μίλησαν, και της είπε 2400 πέσος. Μου το μετέφερε η Βερόνικα, και γέλασα αυθόρμητα. Επέστρεψε μέσα, και της είπε ότι ήταν πρόθυμος να κατέβει το πολύ στα 2000 πέσος. Την ευχαρίστησα για τον χρόνο της, και πήγα βόλτα, ψελλίζοντας “βρε δεν γα...έστε...”

Άλλος στη θέση μου θα τα είχε δώσει. Δύο χιλιάδες πέσος, λιγότερο από 50 ευρώ. Περιουσία, δεν τη λες. Προφανώς δεν ήταν φθηνό, αλλά... δεν ήταν και αστρονομική η τιμή. Όπως εξήγησα όμως στη Βερόνικα, τώρα που έχω μεγαλώσει, η ανοχή μου σε διάφορα πράγματα έχει περιοριστεί. Επιπλέον, τα πράγματα τα θέλω να γίνονται όπως θεωρώ εγώ ότι είναι σωστά, όπως θεωρώ ότι η κοινή λογική επιτάσσει ότι είναι σωστά. Είμαι σχετικά flexible, προσαρμόζομαι στα... τοπικά “ήθη κι έθιμα”, το έκανα στην Παραγουάη, το έκανα στη Βραζιλία, αλλά μέχρι ενός ορίου. Πενήντα ευρώ για εισιτήριο αγώνα τής σειράς (ούτε καν ιδιαίτερα σημαντικό παιχνίδι), αγορασμένο στη μαύρη αγορά, μετά από... ξετρύπωμα παράνομου μεταπωλητή, στην πίσω αυλή ρεστοράν, μετά από παζάρια, όοοοολο αυτό, ό-χ-ι. Αν η μάνα μου χρειαζόταν εγχείρηση και μας έλεγαν... 50.000 ευρώ, θα έψαχνα τοκογλύφο για να βρω τα χρήματα. Πενήντα ευρώ όμως σε “εισιτηριο-γλύφο”, δεν τα δίνω. Έτσι, ΕΤΣΙ, δεν μ’ ενδιαφέρει.

Με το “έτσι, δεν μ’ ενδιαφέρει”, εννοώ ότι την ημέρα τού Μπόκα-Ρίβερ, αντί έστω να πάω έξω από το γήπεδο και να “χαζέψω ατμόσφαιρα”, εγώ πήγα να δω Ατλάντα-Σαν Λορένσο, γυναικείο ποδόσφαιρο, σε γήπεδο που δεν είχα πάει ποτέ. Με το “έτσι, δεν μ’ ενδιαφέρει”, εννοώ ότι τώρα που γράφω αυτό το κείμενο, έξι παρά, απόγευμα, εδώ, ακούω τύμπανα από το γήπεδο. Στις δέκα παρά τέταρτο παίζει η Μπόκα ημιτελικό Λιμπερταδόρες με την Παλμέιρας, κι όχι μόνο δεν κάνω κέφι να πάω να ρίξω μια ματιά τι παίζει γύρω από το γήπεδο, αλλά ειλικρινά, το πιθανότερο είναι να μην δω καν το παιχνίδι σε τηλεόραση ή στο ίντερνετ. Αν με κάνεις να αισθάνομαι ανεπιθύμητος, περιττός, αντικείμενο αρμέγματος, δεν μ’ ενδιαφέρεις. Μπορώ να ζήσω χωρίς να ξαναπάω στο Μπομπονέρα. Μπορούν να βάλουν τα μοσχοπουλημένα στη μαύρη αγορά εισιτήριά τους bien en el fondo de su profundo culo...

Εκεί που αηδίασα τελείως με την Μπόκα (στην οποία εύχομαι απόψε να χάσει 0-4 – πολύ “ανώτερος” άνθρωπος, δεν μπορείτε να πείτε...), ήταν όταν πήγα να δω τις reservas τους, την ομάδα νέων, στην οποία ενίοτε παίζουν και παίκτες τής πρώτης ομάδας, κυρίως όταν επιστρέφουν από τραυματισμό. Παίζουν σε ένα γήπεδο δίπλα στο Μπομπονέρα, μικρό, με κερκίδα για... χίλια( ; ) άτομα. Στη Φλουμινένσε, στο Ρίο, όταν πήγα σε αντίστοιχο παιχνίδι, με κέρασαν αναψυκτικό, επειδή τους φάνηκε “ουάου” ότι Έλληνας μπήκε στη διαδικασία να ψάξει το πρόγραμμα και να βρει πότε και πού έπαιζε η δεύτερη ομάδα τους. Στην Μπόκα (la concha de su hermana…), έφαγα πόρτα(!!!), επειδή δεν είμαι socio (μέλος) !! Για να δεις τα πιτσιρίκια τής Μπόκα, στο πρωτάθλημα (de mierda) που συμμετέχουν, πρέπει να είσαι μέλος!!! Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου... Φάνηκε παράξενο ακόμα και σε σόσιο που ήταν εκεί δίπλα, και με είδε τρελαμένο με την “απαγόρευση εισόδου”. Το παιχνίδι άρχιζε σε 15 λεπτά, στην κερκίδα ήταν δεν ήταν 50 άτομα, και δεν με άφησαν να μπω επειδή η είσοδος επιτρέπεται μόνο σε σόσιος!

Υπάρχει λόγος, εντελώς ηλίθιος, εντελώς... αργεντίνικος, αλλά το κείμενο είναι ήδη τεράστιο, κι είμαι ήδη αρκετά εκνευρισμένος . Θα γκρινιάξω επί του συγκεκριμένου άλλη φορά.

Μπορούσα να είχα μπει στο γήπεδο, μπορούσα να είχα... κάνει μανούρα, να είχα ζητήσει να δω άνθρωπο του συλλόγου, να είχα φλασάρει τη διεθνή δημοσιογραφική κάρτα μου, να είχα φωνάξει, να, να, να, για όλα υπάρχει μία λύση, ειδικά σε χώρες σαν την Αργεντινή, όπου το “ψηστήρι” (και το να είσαι από την Ευρώπη) goes a long-looong way, αλλά... όπως έγραψα και νωρίτερα, ΕΤΣΙ, δεν μ’ ενδιαφέρει. Οτιδήποτε ξεπερνάει τα όρια του “ενοχλητικού” και κινείται στη σφαίρα του απύθμενα γελοίου, δεν μ’ ενδιαφέρει. Στα σχεδόν 43 μου, προτεραιότητα μου είναι να ζω ήρεμα, κι οτιδήποτε αισθάνομαι ότι μου... ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι, όσο και όπως μπορώ, το αποφεύγω.

Λευτέρη, σου στέλνω μέιλ με σχόλια για όσα ανέφερες.