Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Παναμάς Ποτάμια και ζούγκλα

[travelbreak]

Πόσο μα πόσο βολεύει η ώρα που ανεβάζετε την ιστορία... Συμπιπτει και με τον πρωινό καφε οχι τπτ αλλο... Περιμένουμε τη συνέχεια.. Οι απορίες στο τέλος

Η ώρα βολεύει κι εμένα, γιατί είμαι πρωινός τύπος. Θα μπορούσα να προσθέτω κι άλλη μια μέρα του ταξιδιού το απόγευμα, αλλά πέφτει πολύ. Γράφω και σχετικά πολλά, οπότε όποιος διαβάζει, να μην του γίνομαι κουραστικός.
Ό, τι απορία έχεις καλύτερα ρώτα την ώρα που εμφανίζεται. Μετά μπορεί να το ξεχάσεις. Δεν είμαστε σχολείο, που ο εκπαιδευτικός θέλει στο τέλος τις απορίες.
Ευχαριστώ που διαβάζεις την ιστορία μου.

 

[Smaragda53]

Κανένας καλλιτέχνης να μας εξηγήσει τι είναι αυτό:

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση κι έσπασα το κεφάλι μου να καταλάβω. Τελικά είπα ότι ίσως είναι ο αστός και ο εργάτης, δηλαδή τα πόδια τους, ο αστός με παντελόνι και παπούτσια και ο εργάτης με σηκωμένα τα μπατζάκια και ξυπόλητος. Κι ότι χρειάζονται και τα δυο είδη ανθρώπων (ποδιών) για να κινηθεί ο κόσμος (κορμός). Ξέρω εγώ, κάτι τέτοιο ίσως!

 

[travelbreak]

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση κι έσπασα το κεφάλι μου να καταλάβω. Τελικά είπα ότι ίσως είναι ο αστός και ο εργάτης, δηλαδή τα πόδια τους, ο αστός με παντελόνι και παπούτσια και ο εργάτης με σηκωμένα τα μπατζάκια και ξυπόλητος. Κι ότι χρειάζονται και τα δυο είδη ανθρώπων (ποδιών) για να κινηθεί ο κόσμος (κορμός). Ξέρω εγώ, κάτι τέτοιο ίσως!

Τι να πω κι εγώ; Σε ευχαριστώ που ασχολήθηκες.

κορμός

Ο κορμός στη φωτογραφία είναι άσχετος με το εικαστικό, αφού βρίσκεται πίσω από αυτό. Ίσως δεν φαίνεται καλά στη φωτογραφία. Εγώ που το βλέπω στην πρωτότυπη, το ξεχωρίζω.
Πιστεύω λοιπόν ότι στα δυο πόδια στηρίζεται κάτι σαν βιβλίο ή σχολική τσάντα και θέλει να πει πως αν μορφωθείς θα ανέβεις επίπεδο.
Όμως σκέφτομαι ότι ίσως λείπει και κάτι από το έργο, εξ ου και αυτό το πεταλοειδές που κάτι σαν να στηρίζει.
Τέλος πάντων, καλά το αναλύσαμε.

 

[Smaragda53]

Τι να πω κι εγώ; Σε ευχαριστώ που ασχολήθηκες.

Ο κορμός στη φωτογραφία είναι άσχετος με το εικαστικό, αφού βρίσκεται πίσω από αυτό. Ίσως δεν φαίνεται καλά στη φωτογραφία. Εγώ που το βλέπω στην πρωτότυπη, το ξεχωρίζω.
Πιστεύω λοιπόν ότι στα δυο πόδια στηρίζεται κάτι σαν βιβλίο ή σχολική τσάντα και θέλει να πει πως αν μορφωθείς θα ανέβεις επίπεδο.
Όμως σκέφτομαι ότι ίσως λείπει και κάτι από το έργο, εξ ου και αυτό το πεταλοειδές που κάτι σαν να στηρίζει.
Τέλος πάντων, καλά το αναλύσαμε.

αααα, τώρα κατάλαβα τι εννοείς! ΄Οταν έγραψα "κορμός" δεν εννοούσα το δένδρο από πίσω, αλλά αυτό που εσύ λες ότι είναι κάτι σα σχολική τσάντα, που εγώ το πέρασα για μέρος κορμού ανθρώπινου! Το πεταλοειδές, όσο και να έστυψα το μυαλό μου, δεν βρήκα τι είναι! Μυστήριο ο καλλιτέχνης!

 

[travelbreak]

Στις Λαϊκές Αγορές των χωριών, Λίμνη Atitlan

Επειδή κοιμόμαστε κάθε βράδυ αρκετά νωρίς δεν χρειάζεται να βάζουμε ξυπνητήρι, αφού είναι σίγουρο ότι θα ξυπνήσουμε πολύ νωρίς. Έτσι λοιπόν στις 6:15 ήμασταν έτοιμοι για αναχώρηση από την Αntigua. Αφού ετοιμάσαμε τα πράγματα μας κατεβήκαμε στη ρεσεψιόν και αφού περιμέναμε λίγο ήρθε κάποιος ο οποίος μας άνοιξε το γκαράζ που είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο.

Το γκαράζ δεν ήταν του ξενοδοχείου αλλά του κτιρίου. Μάλιστα ήταν εμφανές ότι ο χώρος του γκαράζ παλιότερα ήταν ένα θέατρο ή ένας κινηματογράφος. Τώρα έχουν αφαιρέσει τα καθίσματα και μπορούν και παρκάρουν μία τριανταριά αυτοκίνητα. Και πάνω από τον κινηματογράφο αυτόν είναι το ξενοδοχείο. Είναι λίγο περίεργο. Δηλαδή στον τρίτο όροφο που μέναμε εμείς είχε ένα εξωτερικό διάδρομο και τα δωμάτια ήταν στη σειρά. Έτσι το παράθυρο του δωματίου έβλεπε στον διάδρομο και όχι σε εξωτερικό περιβάλλον. Αν λοιπόν είχες ανοιχτή την κουρτίνα σε έβλεπαν αυτοί που περνούσαν από το διάδρομο για να πάνε στο δωμάτιό τους. Αυτό ήταν ένα μειονέκτημα για το ξενοδοχείο που κατά τα άλλα ήταν σχετικά καλό.
Αλλά το περίεργο επίσης που είχε ήταν η βρύση του νιπτήρα. Ήταν βρύση όπως στα αεροδρόμια, που πατούσες το διακόπτη και έτρεχε νερό για λίγα δευτερόλεπτα. Ευτυχώς ήταν εύκολο να ρυθμίσω το χρόνο που θα έτρεχε το νερό όπως και την ποσότητα του νερού αυτού. Τέλος πάντων σε γενικές γραμμές ήταν καλό αφού ήταν κέντρο της πόλης και έτσι δεν χρειαζόταν να περπατήσουμε πολύ για να βρεθούμε στην κεντρική πλατεία.

Ξεκινούσαμε πάλι αρκετά νωρίς, με ένα γεμάτο πρόγραμμα, το οποίο βέβαια δεν πραγματοποιήθηκε πλήρως. Το πρόβλημα σε αυτή τη χώρα είναι χαμηλές ταχύτητες που έχεις συνήθως. Έτσι κάναμε αρκετή ώρα μέχρι να πάμε στον πρώτο προορισμό, στο χωριό Comalapa. Κάθε Τρίτη, όπως και κάθε Πέμπτη και Σάββατο, γίνεται μία λαϊκή αγορά και είχε ενδιαφέρον. Αφήσαμε το αυτοκίνητο σε ένα παρκινγκ και μετά κάναμε βόλτα για μία ώρα βλέποντας υπέροχες εικόνες με τους ντόπιους. Δεν ήταν μόνο ο τρόπος που πουλούσαν τα προϊόντα τους αλλά και οι φορεσιές που φορούσαν οι γυναίκες. Δεν είχαμε δει μέχρι τώρα τόσο ωραίες φορεσιές. Στην Αντίγκουα που είχαμε δει αρκετές γυναίκες να φοράνε φορεσιές ήταν εκείνες οι οποίες πουλούσαν κάποια προϊόντα τους στους τουρίστες και λέγαμε ότι το έκαναν για να προσελκύσουν τους υποψήφιους πελάτες τους. Τώρα όμως απευθύνονταν στους ντόπιους. Όλες οι γυναίκες φορούσαν αυτές τις ωραίες φορεσιές.

Στην Comalapa αυτός ο τύπος προσπαθούσε να σώσει τον κόσμο (μάλλον):

Είπατε τίποτα για τα κινητά στα χωριά;

Το ζύγι όπως παλιά:

Επόμενος σταθμός που ήταν στο πρόγραμμα ήταν η πόλη Panajachel. Βρίσκεται στην βόρεια πλευρά της λίμνης Ατιτλάν, η οποία είναι σε υψόμετρο 1.600 μέτρων. Είναι σίγουρο ότι αποτελεί έναν κρατήρα παλιού ηφαιστείου, αν και δεν είναι στρογγυλή. Βρήκαμε και εκεί να παρκάρουμε, γιατί σε αυτή τη χώρα δεν είναι εύκολο να παρκάρεις. Φαίνεται οι άνθρωποι δεν έχουν αυτοκίνητα και έτσι δεν χρειάζονται τέτοιους χώρους. Βέβαια μέσα σε αυτά τα χωριά είναι πολύ δύσκολη η κυκλοφορία. Οι δρόμοι είναι στενοί και μηχανάκια και τρίκυκλα πετάγονται από παντού. Θέλει πολύ προσοχή.

Το θέμα είναι πως πάνε στο Panajachel. Έβαλα στο GPS Panajachel, και το Google Maps μας οδήγησε έξω από την Comalapa σε κάποιους χωματόδρομους της κακιάς ώρας. Απογοητευμένος σβήνω το Google και βάζω το maps.me, ώστε να δω που θα με έστελνε. Πράγματι με έστελνε να γυρίσω πίσω και μετά μέσω της Comalapa, με πήγε σε ένα σχετικά καλό δρόμο, αλλά και αυτός ήταν χωματόδρομος. Αφού προχωρήσαμε 3-4 km αποφασίσαμε ότι δεν γίνεται να προχωράμε σε τέτοιους δρόμους, αφού ήταν σίγουρο ότι θα υπήρχε καλύτερος. Για αυτό γύρισα πίσω στο χωριό και έβαλα στο GPS να μας οδηγήσει ξανά πίσω στην Αντίγκουα. Προχώρησα αρκετή ώρα και στο μέσον περίπου της διαδρομής, και αφού είχαμε φάει σχεδόν μία ώρα περιφερόμενοι σε χωματόδρομους και στα στενά της Comalapa, ξαναβάζω στο GPS το Panajachel. Αυτά τα τραγικά συμβαίνουν ενίοτε με τα μηχανήματα που χρησιμοποιούμε. Δεν ήταν η πρώτη μου φορά που αντιμετώπισα τέτοιο πρόβλημα. Ευτυχώς το λύσαμε και από την άλλη είδαμε τους χωρικούς που καλλιεργούσαν τα χωράφια τους. Τους είχαμε δει και σε άλλα σημεία της χώρας.

Για αρκετή ώρα οδηγήσαμε σε ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Μέχρι που φτάσαμε στην πόλη και σε ένα πάρκινγκ αφήσαμε το αυτοκίνητο και για μία ώρα κάναμε βόλτες, αρχικά μέσα στην πόλη και κυρίως στην αγορά. Εδώ όλες οι αγορές είναι σκεπαστές. Ήταν πολύ όμορφη αλλά η πόλη γενικά είχε πάρα πολύ κίνηση και πέρα από μία ενδιαφέρουσα εκκλησία και αυτή την αγορά που προανέφερα, δεν είχε κάτι άλλο. Γι’ αυτό πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε στην παραλία της ίδιας πόλης που απείχε 1,5 km. Για άλλη μία ώρα κάναμε βόλτες στην παραλία.

Παραλία, λίμνη Ατιτλάν:

Ο καιρός γενικά ήταν μουντός και δεν είχαμε καλή ορατότητα προς τη λίμνη. Εννοώ τα μακρινά χωριά, που φαινόταν στο βάθος στην απέναντι πλευρά. Όμως περάσαμε όμορφα.

Μπόνους καταρράκτης:

Και θέα:

Φύγαμε και από κει και βάλαμε στο GPS το χωριό Solola. Για να φτάσουμε εκεί πάλι δεν ήταν τόσο εύκολο γιατί οι δρόμοι περνάνε μέσα από άλλα χωριά και δεν ξέρω γιατί σήμερα σε όλα αυτά γινόταν λαϊκές αγορές, με αποτέλεσμα πολλοί αστυνομικοί στους δρόμους να μονοδρομούν κάποιους και σε έστελναν από αλλού. Πάντως φτάσαμε στο χωριό και για ακόμα μία φορά ευτυχώς βρήκαμε πάρκινγκ ασφαλείας να αφήσουμε το αυτοκίνητο. Και πάλι λέω μη φανταστείς ότι είναι εύκολη η κυκλοφορία μέσα σε αυτά τα χωριά. Πάρα πολύ δύσκολα τα πράγματα και τα 40 χρόνια που έχω εμπειρία στην οδήγηση σίγουρα μου δίνουν το δικαίωμα να είμαι σχετικά καλός σε αυτά τα δρομάκια.

Αφού λοιπόν παρκάραμε, κατεβήκαμε προς το κέντρο του χωριού όπου είδαμε εκτός από τις γυναίκες που φορούσαν τις πανέμορφες φορεσιές τους και αρκετούς άντρες να φοράνε αντίστοιχες φορεσιές. Αλλά προφανώς αντί για φούστες να φορούν παντελόνια. Ήταν μία έκπληξη για μας και μας άρεσε πάρα πολύ. Πήγαμε και σε αυτό το χωριό στην αγορά. Αφού κάναμε λίγη ώρα βόλτα και γινόταν χαμός από κόσμο, ενώ ήταν μεσημέρι γύρω στις 15:00, αποφασίσαμε να καθίσουμε να πιούμε κάτι, ώστε να δούμε την κίνηση. Προφανώς εγώ όσο είναι να οδηγήσω δεν πίνω καθόλου αλκοόλ. Έτσι ήπια μία πορτοκαλάδα.

Αφού καλύψαμε και σε αυτή την επίσκεψη μία ώρα πήραμε το αυτοκίνητο και ενώ είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε κάποιο καταρράκτη και συγκεκριμένα τον Tzununa, αποφασίσαμε να μην το κάνουμε, γιατί θα φτάναμε πολύ αργά το ξενοδοχείο. Και ευτυχώς διότι πρώτον άρχισε να βρέχει και δεύτερον καθυστερήσαμε πολύ μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας, που βρίσκεται στις νοτιοδυτικές όχθες της λίμνης Ατιτλάν. Ο αρχικός στόχος ήταν να μείνουμε στο Σαν Juan, ένα διάσημο χωριό της λίμνης, αλλά επειδή δεν βρήκα ξενοδοχείο με καλή τιμή αποφάσισα να μείνουμε στο Σαν Πέδρο, 3-4 χλμ πιο πέρα. Όλες οι διαδρομές που περάσαμε προς το Σαν Πέδρο, ήταν πολύ όμορφες. Και μάλιστα φτάσαμε και σε υψόμετρο κοντά στα τρία χιλιόμετρα. Ήταν διαδρομές γεμάτες με δάση, χαράδρες, φαράγγια και ποτάμια. Όμως δεν το απολαμβάναμε πλήρως, διότι ο καιρός ήταν βροχερός και σε πολλά σημεία είχε ομίχλη.

Όταν φτάσαμε στο χωριό που ήταν το ξενοδοχείο μας και ενώ στο GPS είχα βάλει το όνομα του ξενοδοχείου, εκείνο μας έστελνε από κάποιους στενούς δρόμους που δεν χωρούσε το αυτοκίνητο. Σταματάμε κάπου και πάνω που αναρωτιόμασταν τι να κάνουμε, έρχεται κάποιος που μιλούσε καλούτσικα Αγγλικά και ρώτησε αν μπορούσε να μας βοηθήσει. Μόλις του είπαμε το πρόβλημά μας, μας είπε ότι ξέρει τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου μας και τον πήρε τηλέφωνο. Μάλιστα του είπε να έρθει να μας πάρει για να μας οδηγήσει από δρόμους οι οποίοι έχουν φάρδος ικανό για το τζιπ που έχουμε. Πράγματι σε πέντε λεπτά είχε έρθει ο άνθρωπος με τη μηχανή του αλλά με το αυτοκίνητο κάναμε ακολουθώντας τον πάνω από 20 λεπτά για να φτάσουμε. Το πρόβλημα ήταν ότι και στους φαρδιούς δρόμους που μας πήγε, όταν συναντιόταν δύο οχήματα υπήρχε πρόβλημα.

Η Ντίνα είχε αγανακτήσει δίπλα μου με όλα αυτά που συνέβαιναν και μάλιστα μου είπε, και συμφώνησα, να μην χρησιμοποιήσουμε την επομένη καθόλου το αυτοκίνητο. Καταρχήν δεν ξέραμε πού να πάμε και πώς να βγούμε από το ξενοδοχείο, γιατί ενώ στο χάρτη οι δρόμοι εμφανίζονται δεν μπορείς να τους ακολουθήσεις με σιγουριά ότι θα χωράνε το αυτοκίνητο. Οι κάτοικοι κυκλοφορούν με τρίκυκλα τα οποία είναι πολύ στενά. Έχουν και μικρά ταξί που κι αυτά δεν έχουν πλάτος περισσότερο από 120 εκατοστά. Αυτό τους δίνει ευελιξία.

Το ξενοδοχείο μας ήταν πολύ κοντά στη θάλασσα και μπορεί να μην ήταν τέλειο αλλά είχαμε ένα άνετο δωμάτιο. Αφού ξεκουραστήκαμε καμιά ωρίτσα, πίνοντας και ένα από τα ποτάκια μας, βγήκαμε μία βόλτα να δούμε τι θα κάνουμε, αν και ο καιρός ήταν βροχερός. Μας άρεσε γιατί πετύχαμε και τον δρόμο που είχε τους πιο πολλούς τουρίστες οι οποίοι βέβαια είναι νέοι και νέες. Εμείς ήμασταν μάλλον οι πιο μεγάλοι.

Στη βόλτα αποφασίσαμε να πάμε σε ένα μαγαζί να φάμε τάκος. Φάγαμε τρία πιάτα (μικρά ήταν) και ήπιαμε μία μπύρα του ενός λίτρου και δώσαμε 11 ευρώ, που ήταν πολύ λίγα λεφτά και ουσιαστικά είχαμε χορτάσει. Μετά και από αυτή τη βόλτα γυρίσαμε στο δωμάτιο γύρω στις 9:30 για ύπνο.

Η κλασική μπύρα της περιοχής που πίναμε:

 

[travelbreak]

Βόλτες με πλοιάριο στη λίμνη Ατιτλάν

Στην λίμνη Ατιτλάν έρχεται ο επισκέπτης κυρίως για να κάνει βόλτες στα παράκτια χωριά της. Είναι πολύ γραφικά και μαζεύουν ντόπιους για δουλειά και τουρίστες για χαλάρωμα και βόλτες. Εμείς πήγαμε μόνο για το δεύτερο. Γι αυτό άλλωστε επέλεξα να μείνουμε δυο βραδιές σε ένα από τα γραφικά χωριά της περιοχής.
Μένουμε λοιπόν στο χωριό San Pedro La Laguna. Κάναμε βόλτες σε μερικά από τα χωριά και τις πόλεις της λίμνης Ατιτλάν. Η επιλογή τους έγινε ψάχνοντας στο ίντερνετ και στο Lonely Planet. Διαπιστώσαμε διάφορα πράγματα για τους επισκέπτες ποπυ δεν ήταν αναμενόμενα για μας. Μερικοί έχουν το στυλ των τουριστών της δεκαετίας του 60 και του 70 στην Ελλάδα, δηλαδή κυκλοφορούν ξυπόλητοι και κακοντυμένοι. Είναι ολοφάνερο ότι κάποιοι τουρίστες πάνε εκεί για να μείνουν αρκετό διάστημα. Δε νομίζω ότι εργάζονται κάπου για να εξοικονομούν τα προς το ζην. Πάντως κυκλοφορούν με ένα στυλ παλιάς εποχής. Πιστεύω ότι εκμεταλλεύονται το κλίμα που είναι ζεστό, χωρίς να είναι καυτό, όπως είναι στο επίπεδο της θάλασσας. Και επίσης εκμεταλλεύονται την καλοσύνη των ανθρώπων της περιοχής.

Ίσως μερικοί από αυτούς τους τουρίστες να πουλούν κάποια χειροτεχνήματα που φτιάχνουν. Επίσης είδαμε και παρέες που ίσως γνωρίστηκαν στη Γουατεμάλα και συνεχίζουν μαζί. Ήρθαν από τις πατρίδες τους για να περάσουν τις διακοπές τους για πολλές μέρες ή και μήνες. Έχουμε δύο κατηγορίες τουριστών συν την κατηγορία τη δική μας, η οποία όμως δεν περιλαμβάνει και πολλούς. Δηλαδή έχουμε αυτούς τους ξέμπαρκους που ήρθαν για να ζήσουν μία διαφορετική ζωή και εκείνους τους νέους που ήρθαν για διασκέδαση. Τέτοιους έχουμε και στην Ελλάδα στα νησιά, που έρχονται 10 ή 15 μέρες σε ένα νησί ή σε μία περιοχή μόνο για διασκέδαση και μπάνιο.

Εδώ βέβαια η λίμνη δεν προσφέρεται για μπάνιο, αφού είναι αρκετά βρώμικη. Βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 1.600 μέτρα και είναι αρκετά μεγάλη και βαθιά. Γύρω γύρω από αυτήν είναι διάφορα ηφαίστεια, άλλα ενεργά και άλλα όχι. Επίσης στις παραλίες της υπάρχουν πολλά χωριά, ακόμα και πόλεις. Γι’ αυτά είναι διάσημη, όπως φυσικά και για τη φύση της και την ομορφιά της. Γι’ αυτό το λόγο ήρθαμε και εμείς εδώ.

Είχαμε αποφασίσει ότι δεν θα χρησιμοποιήσουμε το αυτοκίνητο και θα κινηθούμε με τα τοπικά μέσα μεταφοράς. Εδώ όπου και να πας σε κυνηγάνε για να πάρεις βάρκα και να κυκλοφορήσεις ιδιωτικά με αυτήν, αλλά ζητάνε αρκετά χρήματα. Αν ήμασταν τέσσερις ή πέντε στην παρέα φυσικά δεν θα ήταν τόσα πολλά, αφού θα πληρώναμε αναλογικά. Εμείς το πρωί πήγαμε στο λιμάνι από όπου φεύγουν οι βάρκες για τα διάφορα χωριά της λίμνης να μάθουμε τι γίνεται. Μάθαμε λοιπόν ότι το κόστος για κάθε μετακίνηση, όπου και να πας, είναι 25 κετσέλες, δηλαδή περίπου 3 ευρώ το άτομο.

Από την πρωινή μας εκκίνηση:

Λούσιμο αλλά και μπουγάδα:

Είναι νωρίς και έχει ερημιά:

Εμείς αποφασίσαμε να πάμε στο πρώτο χωριό, που είναι πολύ κοντά στο δικό μας όχι με βάρκα αλλά με τρίκυκλο. Πράγματι πληρώνοντας μονάχα 20 κετσέλες πήγαμε στο χωριό San Juan La Laguna. Σύμφωνα με το Lonely Planet είναι μάλλον το πιο διάσημο χωριό της λίμνης. Πράγματι δεν έχει καμία σχέση με το χωριό που εμείς μείναμε. Έχει μέχρι και έναν φαρδύ πεζόδρομο στον οποίο έχουν κρεμάσει κάποια ωραία καλλιτεχνικά αντικείμενα. Κάναμε μία βόλτα χωρίς να δούμε και τόσο τις λεπτομέρειες του χωριού. Ήταν πολύ όμορφα, αν και λόγω της πρωινής ώρας δεν είδαμε τόσο κόσμο.

Πρωινές δουλειές:

Κλασική εικόνα στη Γουατεμάλα:

Μετά κατεβήκαμε προς την παραλία και πήραμε τη βαρκούλα που με 25 κετσέλες το άτομο μας πήγε στον επόμενο προορισμό μας που ήταν το χωριό San Marcos La Laguna. Η διαδρομή ήταν καταπληκτική. Και η ομορφιά δεν ήταν μόνο στη φύση και στις παραλίες, αλλά και σε πολύ όμορφα σπίτια και ξενοδοχεία που ήταν χτισμένα μέσα στο πράσινο. Στο χωριό Σαν Μάρκος είδαμε τους πιο περίεργους τύπους-τουρίστες, που έλεγα και προηγουμένως. Σαν χωριό δεν έλεγε και πολλά πράγματα σε μας. Αυτοί που τους αρέσει μάλλον είναι επειδή έχουν παρέα και επίσης τους αρέσουν τα συγκεκριμένα μαγαζιά που πάνε και κάθονται. Γιατί είναι φανερό ότι γνωρίζουν πολλούς από τους ντόπιους, άρα μένουν αρκετές μέρες.

Από το πλοιάριο:

Στο Σαν Μάρκος:

Το εσωτερικό των εκκλησιών πάντα στολισμένο με πανιά:

Ούτε στο Σαν Μάρκος μείναμε αρκετά και θέλαμε να δούμε ακόμα ένα χωριό το οποίο ονομάζεται Santiago Atitlan. Όμως από το Σαν Μάρκος για να πάμε εκεί έπρεπε να πάμε πρώτα στο χωριό που είχαμε ήδη επισκεφτεί την προηγουμένη, δηλαδή στο Panajachel. Έτσι πληρώσαμε μέχρι εκεί το εισιτήριο και αφού περιμέναμε μισή ώρα πήραμε άλλη βάρκα να μας πάει στο Σαντιάγο.

Φυσικά αυτές οι βαρκάδες αξίζουν πιο πολύ γι αυτά που βλέπουμε στις όχθες της Λίμνης. Αν έχει καλό καιρό βλέπεις και τα Ηφαίστεια.

Φυσικά και στην καινούργια βάρκα πληρώσαμε άλλο ένα εισιτήριο. Το Σαντιάγο είναι μία πόλη με περίπου 60.000 κατοίκους. Όταν φτάσαμε στο λιμανάκι μας την έπεσαν διάφοροι για να μας δείξουν τα καλά μέρη της πόλης. Εμείς φυσικά αρνηθήκαμε αφού έχουμε το ίντερνετ. Άσε που δε θέλω και συνοδείες.

Έβαλα στο Google Maps να μας δείξει τα ενδιαφέροντα μέρη της πόλης και αρχικά πήγαμε σε μία εκκλησία του 16ου αιώνα, Iglesia Alianza Cristiana y Misionera. Γύρω από αυτήν υπήρχε μία όμορφη αν και μικρή λαϊκή αγορά.

Μετά είχαμε ακούσει για κάποιους ανθρώπους που ακολουθούν μία θρησκεία των Μάγιας και λέγονται maximοn. Θέλαμε να πάμε να δούμε το ναό αλλά δεν τον βρήκαμε γιατί μάλλον είναι κάποιο σπίτι αντί για κάποιο μεγαλύτερο κτήριο. Ρωτήσαμε και μας είπαν πού μπορούμε να βρούμε αυτούς τους ανθρώπους. Η απόσταση δεν ήταν μεγάλη και πήγαμε και τους βρήκαμε κάπου, όπου σε ένα δωμάτιο είχε πολύ ωραίο στολισμό. Εκεί κάθονταν 5-6 άνθρωποι, υποτίθεται να προσέχουν και να τιμούν μία θεότητα, που ήταν ουσιαστικά μία κούκλα. Ταυτόχρονα της έβαζαν τσιγάρα στο στόμα να καπνίζει. Της είχαν μπύρες για να πίνει, την πότιζαν οινοπνευματώδη ποτά και όλα αυτά μέσα σε καπνούς από διάφορα καπνογόνα υλικά. Πιστεύω ότι όλο αυτό συνεχίζεται για να βγάζουν κάποια χρήματα. Βέβαια εμείς για τις φωτογραφίσεις και την είσοδο πληρώσαμε 20 κετσέλες και οι δυο, που θεωρώ ότι είναι ελάχιστο ποσόν. Είχε ενδιαφέρον όμως αυτό που είδαμε.

Προσπαθήσαμε να επισκεφτούμε και μία εκκλησία η οποία ονομάζεται εκκλησία των Τεχνών, αλλά δυστυχώς αν και φτάσαμε στο σημείο που ήταν δεν καταφέραμε να την αναγνωρίσουμε. Ρωτήσαμε και κάποιον και μας είπε να προχωρήσουμε στο στενό και θα τη δούμε. Το κάναμε αλλά τίποτα. Και ενώ είχαμε σκοπό να καθίσουμε σε κάποιο μαγαζί να πιούμε μία μπύρα (τώρα δεν οδηγούσα εγώ!) δεν το κάναμε γιατί είχαμε κουραστεί αρκετά με τις ξεναγήσεις. Έτσι κατευθυνθήκαμε προς το λιμανάκι για να πάρουμε το καραβάκι να μας πάει στο χωριό που μένουμε. Η βάρκα έφυγε με αρκετή καθυστέρηση και φτάσαμε στο Σαν Πέδρο περίπου στις 15:00 το μεσημέρι.

Δεν ξεκουραστήκαμε πολύ γιατί θέλαμε να εκμεταλλευτούμε το φως της ημέρας και φύγαμε για βόλτα. Όταν άρχισε να ψιχαλίζει αποφασίσαμε να μπούμε σε ένα μαγαζί όπου φάγαμε και ήπιαμε μπύρα. Αυτό ήταν το βραδινό μας. Νομίζω ότι η κίνηση στους δρόμους του χωριού από επισκέπτες, που είχαμε δει την προηγούμενη δεν υπήρχε αυτή τη βραδιά. Δεν ξέρω για ποιο λόγο. Ίσως έφυγαν τα γκρουπ που δημιουργούσαν αυτό το κάτι παραπάνω στο χωριό.

Αυτή ήταν η μέρα μας, η οποία είχε αρκετό ενδιαφέρον. Και μόνο ότι κάναμε τόσες βαρκάδες στη λίμνη Ατιτλάν είναι πολύ σημαντικό. Είδαμε πως είναι η κατάσταση γύρω από τη λίμνη. Μάλλον θα έπρεπε να μείνουμε στο βόρειο μέρος της για να μην ταλαιπωρηθούμε με τους κακούς δρόμους ως εδώ. Αλλά πάλι ήταν όμορφες διαδρομές. Συστήνω πάντως να μείνει κάποιος βόρεια.

Την προηγούμενη φορά περιέγραψα την ταλαιπωρία για να έρθει κανείς στο ξενοδοχείο μας με αυτοκίνητο. Το απόγευμα με τη Ντίνα ασχοληθήκαμε με το να βρούμε δίοδο για να φύγουμε την άλλη μέρα το πρωί χωρίς προβλήματα λόγω στενότητας των δρόμων. Έτσι ξεκαθαρίσαμε από που θα φεύγαμε, διότι οι πλοηγοί μας πάνε από κάποια σημεία που χωράνε μονάχα τα τρίκυκλα που έχουν εδώ.
Σε άπταιστα ισπανικά!

 

[travelbreak]

Chichicastenango και πόλη της Γουατεμάλα

Το πρωί είχαμε βάλει το ξυπνητήρι αρκετά νωρίς για να μπορέσουμε να φύγουμε όσο νωρίτερα γίνεται και να αποφύγουμε τα στενά στο χωριό που μέναμε, στο San Ρedro. Είχαμε συνεννοηθεί και με το ξενοδοχείο να έχουν ξυπνήσει για να μας ανοίξουν την πόρτα, ώστε να φύγουμε άμεσα για να μην περιμένουμε. Πράγματι ένας νεαρός ξύπνησε και μας άνοιξε την πόρτα και φύγαμε λίγο πριν τις 6:30.

Κάθε πρωί ξυπνάμε πολύ νωρίς. Δεν είναι το τζετ λαγκ, αλλά επειδή τα βράδια είμαστε κουρασμένοι κοιμόμαστε συνήθως 9:00 με 11:00 το αργότερο. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι δύσκολο να ξυπνήσεις την άλλη μέρα στις 4:00 ή στις 5:00 το πρωί. Την προηγούμενη μέρα φυσικά, όπως έχω πει, είχαμε εντοπίσει το δρόμο για να φύγουμε και να βρεθούμε στον κεντρικό του χωριού. Πράγματι πήγαμε πολύ εύκολα, αν και σε κάποιο σημείο ήταν παρκαρισμένο ένα τρίκυκλο και η Ντίνα κατέβηκε για να μου λέει στα σίγουρα να περάσω, αν και εγώ νομίζω δεν θα είχα πρόβλημα. Το θέμα είναι ότι όταν τελείωσε ο κεντρικός δρόμος του χωριού το GPS άρχισε να κάνει τα δικά του, και μας έστελνε από κάποια στενά. Έχοντας όμως την εμπειρία σε αυτά τα χωριά, δεν ακολούθησα ακριβώς τις οδηγίες, αλλά προχωρούσα μέχρι να βρίσκω μεγάλο δρόμο. Άλλωστε ήξερα την κατεύθυνση γενικότερα που έπρεπε να ακολουθήσω. Τα καταφέραμε τελικά σχετικά εύκολα και προχωρήσαμε το δρόμο από τον οποίο είχαμε έρθει. Μετά από αρκετά χιλιόμετρα πήραμε ένα άλλο δρόμο για να πάμε στο χωριό Chichicastenango.

Να σημειώσω εδώ ότι σε κάποια σημεία του δρόμου, σε διάφορα χωριά της περιοχής, μας σταματούσαν αστυνομικοί και μας έβαζαν να πληρώσουμε κάποια λίγα χρήματα, δηλαδή γύρω στο μισό με ένα ευρώ, για να μας αφήσουν να περάσουμε. Μας έδιναν και ένα χαρτί όπου αναφέρονταν αυτά τα κατά κάποιο τρόπο διόδια, σε ποια μέρη υπάρχουν και πόσο κοστίζουν. Γενικότερα έχω πει ξανά ότι στη Γουατεμάλα η παρουσία των αστυνομικών και του στρατού είναι εντονότατη. Σου κάνει εντύπωση και αναρωτιέσαι μήπως βρίσκονται σε κάποια κατάσταση ετοιμότητας. Δεν αποκλείεται κιόλας. Όμως οι αστυνομικοί ασχολούνται κυρίως με τη ρύθμιση της κυκλοφορίας και κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους. Ο αριθμός τους είναι εντυπωσιακά μεγάλος.

Στο Chichicastenango, φτάσαμε κάπου στις 9. Εκεί πήγαμε αποκλειστικά για τις αγορές που έχει κάθε Πέμπτη, όπως ήταν η σημερινή, και τις Κυριακές. Θεωρείται μάλλον η πιο γνωστή αγορά της χώρας. Πραγματικά η αγορά με τους ανθρώπους που πουλάνε τρόφιμα, είδη λαϊκής τέχνης και άλλα, ήταν πολύ μεγάλη. Όμως εμείς, έχοντας δει όλες αυτές τις μέρες αρκετές αγορές, έστω μικρότερες, δεν εντυπωσιαστήκαμε. Αν ήταν η πρώτη μας επίσκεψη σε τοπική αγορά μπορεί να βγάζαμε και 300 φωτογραφίες, ας πούμε. Όμως τώρα βγάλαμε περίπου 100. Τα νούμερα είναι σχεδόν τυχαία, αλλά θέλω να δείξω ότι όταν στο τέλος δεις το καλύτερο, εάν μοιάζει με τα προηγούμενα που έχεις δει, δεν σε εντυπωσιάζει τόσο πολύ.

Αυτό που μας άρεσε όμως σε αυτή την αγορά ήταν δύο εκκλησίες, σχετικά παλιές και οι ντόπιοι που έκαναν κάποιες τελετές κατά πολύ μικρές ομάδες, οικογενειακές θα έλεγα. Έμοιαζαν λίγο παγανιστικές. Βέβαια δεν είδαμε να φέρνουν, ας πούμε, ζώα μέσα στην εκκλησία, όπως είχαμε δει το Μεξικό, όμως μας το θύμισαν. Οι εκκλησίες αυτές ήταν πολύ κοντά, βασικά μέσα στις αγορές του χωριού. Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να βρεις πάρκινγκ. Ευτυχώς είχαμε φτάσει σχετικά νωρίς και βρήκαμε στην δεύτερη προσπάθεια που κάναμε.

Και η άλλη εκκλησία:

Στην αγορά δεν μείναμε πολύ, περίπου μία ώρα. Κάτι θέλαμε να αγοράσουμε αλλά τελικά δεν το αποφασίσαμε. Έτσι κατά τις 10:00 πήραμε το αυτοκίνητο για να φύγουμε με προορισμό την πρωτεύουσα της Γουατεμάλα. Δεν είχαμε κάτι άλλο να δούμε στη διαδρομή, η οποία γενικώς σήμερα, αν και τη μισή περίπου την είχαμε ξαναδεί, μπορεί και περισσότερη, μας άρεσε. Όταν πλησιάζαμε στον προορισμό μας μπήκαμε σε ένα πλυντήριο αυτοκινήτων να πλύνουμε λίγο το αυτοκίνητο, μήπως μας χρεώσουν και το πλύσιμο, γιατί είναι γενικά να τους φοβάσαι. Μερικές φορές όταν δεν έχουν κάνει καλή συνεννόηση, κατά την παράδοση του αυτοκινήτου (δεν σου τα λένε και όλα) μπορεί να σου χρεώσουν και το καθάρισμα μέσα και έξω. Την έχουμε πατήσει και συνήθως ρωτάμε πως θέλουν να τους το επιστρέψουμε. Εμείς τώρα το πλύναμε μέσα έξω με 5 ευρώ και τελικά δεν είχαμε άλλο πρόβλημα.

Στις μία και κάτι φτάσαμε στο ξενοδοχείο το οποίο είναι 1.500 μέτρα από την πλατεία Συντάγματος της πόλης, δηλαδή από το κέντρο. Όμως είναι σε ένα σημείο που φαίνεται λίγο κακόφημο και ευτυχώς έχει πάρκινγκ μέσα στο χώρο του ξενοδοχείου. Συνεννοήθηκα ότι το άλλο πρωί θα πρέπει στις 4:30 να μου ανοίξει τις πόρτες για να φύγουμε να πάμε στο αεροδρόμιο.

Επειδή το check-in στο ξενοδοχείο μας ήταν στις 15:00 και πήγαμε νωρίτερα, αφού βάλαμε το αυτοκίνητο μέσα, φύγαμε για να πάμε βόλτα στην πόλη. Από την οποία βόλτα γυρίσαμε μετά από τρεις ώρες. Πιστεύω ότι είδαμε όλα τα σημαντικά μέρη της πρωτεύουσας που βρίσκονται γύρω από το κέντρο της. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι εντυπωσιακά όλα αυτά που ήταν κοντά στην κεντρική πλατεία. Την είχαν κλείσει όμως για να κάνουν διάφορες κατασκευές, αφού την επομένη ξεκινούσε το φεστιβάλ κουλτούρας.

Δεν μας έκανε όμως καρδιά να μείνουμε μέσα από εκείνη την ώρα, οπότε στις 17:30 βγήκαμε έξω για άλλη μία ώρα, πηγαίνοντας ξανά από τους γνωστούς μας πια δρόμους στην πλατεία Συντάγματος. Προτιμήσαμε να πάμε και να γυρίσουμε από την λεωφόρο η οποία είναι πεζοδρομημένη και έχει πάρα πολύ κόσμο. Η πόλη θεωρείται αρκετά επικίνδυνη. Και πάλι φυσικά είδαμε παντού αστυνομικούς και δεν έχουμε κάποιο φόβο να κυκλοφορήσουμε. Το ξενοδοχείο είναι λίγο της πλάκας, αν και το δωμάτιο είναι σχετικά ευρύχωρο.

Για άλλη μία φορά πάλι δεν μιλούσε κανείς στο ξενοδοχείο αγγλικά, οπότε συνεννοούμαστε εκτός από τη νοηματική και με το Google translate. Έχω γίνει ξεφτέρι.

Στον επόμενο χάρτη φαίνονται οι διαδρομές που κάναμε στη Γουατεμάλα:

Και στον από κάτω οι διαδρομές που κάναμε γύρω από τη Λίμνη Ατιτλάν, την Αντίγκουα και την πρωτεύουσα Γουατεμάλα. Η μαύρη γραμμή στη Λίμνη είναι η διαδρομή που κάναμε με πλοιάρια .

 

[travelbreak]

Στο Σαν Χοσέ και ο κακός μας ο καιρός

Φύγαμε αισίως από τη ζόρικη Γουατεμάλα. Σηκωθήκαμε πολύ πρωί και ένας τύπος στο ξενοδοχείο μας άνοιξε την πόρτα για να φύγουμε. Σε αυτά τα αυτοκίνητα η οδήγηση τη νύχτα είναι δύσκολη. Κυρίως γιατί όλα τα τζάμια τα έχουν καλύψει με τη σκούρα ζελατίνα και δε βλέπεις καθόλου καλά. Ακόμα και τη μέρα νομίζεις ότι είναι σούρουπο. Εγώ όταν οδηγώ δε φορώ τα γυαλιά ηλίου, πράγμα αδιανόητο στην Ελλάδα με ήλιο. Καταφέραμε και φτάσαμε στο αεροδρόμιο, που ήταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας, και εκείνη την ώρα έφτανε και ο τύπος του αυτοκινήτου στο γραφείο του. Άρχισε να ψάχνει το αυτοκίνητο και το μόνο που βρήκε να πει ήταν η ποσότητα της βενζίνης. Αν και το είχα φουλάρει είκοσι χλμ πριν το αεροδρόμιο την προηγούμενη, και είχα βάλει και δύο λίτρα επί πλέον, η ένδειξη είχε κατέβει λίγο κάτω από τη γραμμή του φουλ. Όμως ήταν εκεί όταν το παρέλαβα και του το είχα τονίσει. Εκείνος τότε κάτι σημείωσε στο χαρτί που μου έδωσε, αλλά ήταν σαν να μην έκανε τίποτα. Τον άρχισα στα παράπονα και δέχτηκε τους ισχυρισμούς μου.

Η ουσία είναι ότι φύγαμε οριστικά από τη χώρα και δε χρεωθήκαμε κάτι επί πλέον. Πετάξαμε αρχικά για Παναμά και από εκεί για Σαν Χοσέ. Επιλέξαμε πτήσεις με ενδιάμεσο σταθμό γιατί ήταν κατά πολύ φτηνότερες από την απ’ ευθείας. Χάνεις βέβαια 2-3 ώρες αλλά δε βγαίνουν και τόσο εύκολα και 200-300 ευρώ.

Κανονικά μετά το σαν Χοσέ θα πηγαίναμε να μείνουμε στην περιοχή Ταλαμάνγκα, αλλά ακύρωσα την κράτηση γιατί μας έπεφτε μακριά. Πριν φτάσουμε στην Κόστα Ρίκα δεν είχαμε αποφασίσει για τη διαμονή μας εκείνης τη μέρας.

Για τη Γουατεμάλα να πω ότι τελικά στην επαρχία οι άνθρωποι ντύνονται παραδοσιακά, ακόμα και τα νέα κορίτσια. Οι άνδρες ελάχιστα. Στην πρωτεύουσα είδαμε λίγες τέτοιες εικόνες. Οι τελικές εντυπώσεις από τη χώρα είναι θετικές. Δεν είναι Κολομβία, αλλά αξίζει. Ίσως αν κάναμε και καμιά γενναία επίσκεψη σε ηφαίστειο να νιώθαμε πιο θετικά για τη χώρα. Τα πιο σημαντικά ήταν οι βόλτες με τις βάρκες, το Τικάλ και τα παραδοσιακά χωριά γύρω από την Ατιτλάν, αλλά και στην ενδοχώρα. Μην ξεχνάμε την Αντίγκουα. Για τους ανθρώπους, οι περισσότεροι ήταν μάλλον εντάξει. Στα ξενοδοχεία ήταν μια χαρά οι υπάλληλοι και οι ιδιοκτήτες.

Γουατεμάλα:

Το ταξίδι συνεχίστηκε και μετά τη μικρή στάση στον Παναμά φτάσαμε στο Σαν Χοσέ της Κόστα Ρίκα. Η ώρα ήταν περίπου 12 και οι διαδικασίες για να βγούμε από το αεροδρόμιο με τα πράγματα μας ήταν πολύ χρονοβόρες.

Παρόλα αυτά μετά από μία περίπου ώρα είχαμε τελειώσει και εγώ με την Ντίνα σκεφτόμασταν μήπως δεν νοικιάζαμε το αυτοκίνητο που είχα κλείσει, αλλά ρωτούσαμε εκεί στο αεροδρόμιο μήπως βρούμε κάτι αντίστοιχο αλλά φθηνότερο.

Το αυτοκίνητο το είχα κλείσει 2 μήνες πριν, χωρίς όμως να έχω δώσει κάποια χρήματα. Το ποσόν που μου είχαν ζητήσει για ενοικίαση 7 ημερών ήταν σχεδόν 800 δολάρια και χωρίς πλήρη κάλυψη. Έτσι θα είχα τον φόβο που είχα και στην Γουατεμάλα, δηλαδή μήπως πάθει κάποια ζημιά και την πληρώσω πολύ ακριβά. Μόλις βγήκαμε με τα πράγματα στην έξοδο του αεροδρομίου, ήταν ένα πλήθος από γραφεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων. Πήγα σε ένα από αυτά που δεν είχε καθόλου κόσμο και έτυχε να είναι της Εuropcar. Ρωτάω πόσο θα μου ενοικίαζε ένα 4X4 για 7 μέρες και με πλήρη κάλυψη και μου απάντησε περίπου 400 δολάρια. Απίθανη τιμή σε σχέση με την άλλη που είχα βρει! Έτσι χωρίς πολλές σκέψεις του είπα ότι συμφωνούμε και τηλεφώνησε να έρθει ένα αυτοκίνητο να μας μεταφέρει στα γραφεία της εταιρίας που ήταν λίγο μετά το αεροδρόμιο. Εκεί για να έχω premium κάλυψη πλήρωσα τελικά 480 δολάρια και πήρα ένα Mitsubishi SUV μοντέλο ASX.

Το κακό όμως σε όλη την ιστορία είναι ότι έβρεχε συνέχεια στο Σαν Χοσέ. Υπενθυμίζω ότι είχα ακυρώσει το δωμάτιο στην περιοχή της Ταλαμάγκα και πλέον δεν είχαμε δωμάτιο για την πρώτη βραδιά στην Κόστα Ρίκα. Είχα σκοπό να πάρω το αυτοκίνητο και να προχωρήσω προς την παραλία και προς την περιοχή της Ταλαμάνκα, αλλά λόγω της βροχής και τις καθυστερήσεις (το αυτοκίνητο κατέληξα να το πάρω περίπου στις 3:00 το απόγευμα) αποφασίσαμε με την Ντίνα να μείνουμε την πρώτη βραδιά στην πρωτεύουσα, το Σαν Χοσέ. Σκεφτήκαμε ότι δεν είχε νόημα να πάμε προς τις παραλίες, αφού εάν θα έβρεχε την επομένη θα έπρεπε να πάρουμε το αυτοκίνητο από νωρίς και να φύγουμε για τον επόμενο προορισμό μας, ενώ στο Σαν Χοσέ ίσως προλαβαίναμε να δούμε είτε το απόγευμα είτε την επόμενη μέρα το κέντρο της πόλης, που έχει ορισμένα ενδιαφέροντα σημεία.

Χωρίς να πάρω τηλέφωνο κατευθύνθηκα στο Hotel 1492 που είχα κλείσει δωμάτιο για τις τελευταίες δύο μέρες στη χώρα, μετά δηλαδή από πέντε μέρες. Για να κάνουμε τα 15 χιλιόμετρα από το γραφείο ενοικιάσεως του αυτοκινήτου μέχρι το ξενοδοχείο αυτό κάναμε μία ώρα γιατί είχε φυσικά πολλή κίνηση. Η έκπληξή μας ήταν μεγάλη όταν στο ξενοδοχείο αυτό μας είπε ότι δεν είχε ελεύθερο δωμάτιο. Το καλό είναι ότι μου είπε ότι 150 μέτρα πιο κάτω υπάρχει κάποιο αντίστοιχο ξενοδοχείο. Πράγματι πήγαμε στο ξενοδοχείο Boutique Luz de Luna και μας υποδέχτηκε μία γυναίκα, η οποία μας περίμενε, γιατί την είχε πάρει τηλέφωνο από τη ρεσεψιόν του προηγούμενου ξενοδοχείου. Βάλαμε το αμάξι στο πάρκινγκ. Μας ζήτησε για μία βραδιά εξήντα δολάρια και έχει και πρωινό, αλλά τελικά συμβιβάστηκε στα 55 δολάρια. Αυτά τα δύο ξενοδοχεία που προανέφερα είναι σε απόσταση 2 km από το κέντρο της πόλης και αυτό σημαίνει ότι θα είχαμε μία εύκολη πρόσβαση χωρίς να χρησιμοποιήσουμε μέσα μεταφοράς ή το αυτοκίνητό μας.

Όμως από την ώρα που φτάσαμε στο San Jose δε σταμάτησε να βρέχει ούτε καν το βράδυ, μετά από τόσες ώρες. Πήγαμε στο δωμάτιο, το οποίο είναι αρκετά καλό. Όμως έχει πολύ υγρασία και περιμέναμε μήπως σταματήσει η βροχή να δούμε τι θα κάνουμε. Η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου μας είπε ότι τις τελευταίες μέρες υπάρχει ένας κυκλώνας ο οποίος έχει φέρει πολλή βροχή στην περιοχή και αυτό είναι ασυνήθιστο για Μάιο.

Μετά από αναμονή μιας ώρας και αφού δεν είχαμε τίποτα να φάμε, εγώ πήρα την ομπρέλα και πήγα σε ένα μαγαζί τροφίμων που ήταν σε απόσταση το πολύ 400 μέτρων από εκεί. Δεν βράχηκα πολύ, αλλά αγόρασα κάποια πράγματα για να φάμε, καθώς επίσης νερό και μπύρες. Ήτανε λίγο ακριβό αλλά σίγουρα φάγαμε καλά. Ήπιαμε και δύο μεγάλες μπύρες.

Η βροχή συνεχιζόταν βέβαια χωρίς σταματημό. Όμως λίγο μετά τις 19:00 χωρίς να σταματήσει είχε μειωθεί και έτσι πήραμε τις ομπρέλες μας και κάναμε μία βόλτα στη γειτονιά. Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, αφού είναι γεμάτη μπαράκια και εστιατόρια. Είχε αρκετή κίνηση αλλά ίσως όχι όση θα έπρεπε για Παρασκευή λόγω της βροχής. Περπατήσαμε ίσως και λίγο περισσότερο από μισή ώρα, αλλά δεν αποφασίσαμε να καθίσουμε κάπου για να πιούμε άλλο ένα ποτό. Ήδη είχαμε πιει αρκετά. Γυρίσαμε στο δωμάτιο και ετοιμάσαμε τα πράγματα, γιατί την άλλη μέρα θα πηγαίναμε στην παραλία Τορτουγέρο με βάρκα και δεν θα παίρναμε όλα μας τα πράγματα. Αφήσαμε στο αυτοκίνητο τη μεγάλη βαλίτσα και πήραμε τα υπόλοιπα. Τακτοποιήσαμε όσα χρειαζόμαστε.

 

[travelbreak]

San Jose και Tortuguero

Η σημερινή ημέρα είχε αρκετό ενδιαφέρον. Υπενθυμίζω ότι χθες έβρεχε όλο το βράδυ και δεν μπορέσαμε να απομακρυνθούμε από το ξενοδοχείο μας, αν και κάναμε κάποια μικρή βόλτα. Το πρωί ελπίζαμε να μην βρέχει. Γι’ αυτό και βάλαμε το ξυπνητήρι στις 5:00 και με χαρά διαπιστώσαμε ότι δεν έβρεχε. Έτσι μερικά λεπτά πριν τις 06:00 ήμασταν στους δρόμους του Σαν Χοσέ. Ήταν συννεφιασμένος ο ουρανός, αλλά μόνο μία μικρή ψιχάλα για 5-10 λεπτά έπιασε και κατά τα άλλα ήταν μία πολύ ωραία ημέρα. Κάναμε βόλτα για τρεισήμισι ώρες και είδαμε θεωρώ όλα τα σημαντικά σημεία της πρωτεύουσας της Κόστα Ρίκα. Δεν θα τα απαριθμήσω αυτή τη στιγμή, αλλά είδαμε όλες τις πλατείες και αγάλματα και κτίρια που ανέφερε το Lonely Planet αλλά και άλλοι στο ίντερνετ. Άλλωστε είναι σχετικά μικρή πόλη και περπατιέται εύκολα.

Είχα την ευκαιρία να αλλάξω κάποια χρήματα σε τοπικό νόμισμα, τις κολώνες, το οποίο έχει μία αντιστοιχία περίπου 700 κολώνες για κάθε δολάριο. Εγώ γι’ αυτή τη δουλειά χρησιμοποίησα πάλι την κάρτα revolut. Κάποια στιγμή άλλαξα και κάρτα SIM στο τηλέφωνο μου, ώστε να έχω μία ντόπια. Όμως υπάρχει το εξής: η κάρτα της Claro που είχα από την Γουατεμάλα πιάνει μία χαρά και στην Κόστα Ρίκα. Και μάλιστα έχει και καλύτερο δίκτυο από ό,τι κατάλαβα, δηλαδή καλύτερο σήμα σε κάποιες περιοχές, από μια ντόπια κάρτα που πήρα. Έτσι το βράδυ πού βρισκόμασταν στην περιοχή Tortuguero, η καινούργια κάρτα μου δεν είχε καθόλου σήμα. Έτσι έβαλα την παλιά της Claro, που ευτυχώς δεν είχα πετάξει, και έτσι είχα αρκετά καλό σήμα στο χωριό αυτό στην Κόστα Ρίκα.

Είχα διαβάσει ότι δέχονται στη χώρα και δολάρια αλλά είναι πολύ δύσκολο. Δηλαδή το ξενοδοχείο μπορείς να το πληρώσεις σε δολάρια ή οποιοδήποτε γραφείο που έχει επαφή με τουρισμό (ενοικίαση αυτοκινήτου). Όμως δεν μπορείς να πας στο μαγαζί της γειτονιάς και να τους δώσεις δολάρια. Τέλος πάντων, τα μικρά μαγαζιά έχουν τις τιμές μόνο στο δικό τους νόμισμα. Έτσι χρησιμοποίησα τα δικά τους χρήματα.

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μετά την μεγάλη βόλτα στο Σαν Χοσέ, η οποία ήταν πλήρης με τα πόδια. Το ξενοδοχείο μας είναι κεντρικό σχετικά και από τα 600 μέτρα έβρισκες κάποια ενδιαφέροντα σημεία της πόλης. Έτσι δεν χρησιμοποιήσαμε το αυτοκίνητο. Στο ξενοδοχείο είχαμε πρωινό και αφού φάγαμε ήμασταν έτοιμοι για αναχώρηση. Έτσι στις 10:00 περίπου φύγαμε βάζοντας στο GPS το χωριό Pavona, από όπου θα παίρναμε βάρκα για να μας πάει στο χωριό που βρισκόμαστε τώρα, στο Tortuguero. Αυτή είναι μια περιοχή πολύ τουριστική για την ομορφιά της ζούγκλας που προσφέρει αλλά και κάποιες χελώνες, που όμως όταν πήγαμε δεν ήταν η εποχή τους και δεν τις είδαμε. Εκεί δεν πάει δρόμος. Ξέραμε ότι βάρκα έχει στις 13:00 και στις 16:00 την τελευταία. Εγώ δεν περίμενα να προλάβουμε το πρώτο δρομολόγιο γιατί θέλαμε να κάνουμε και διάφορες στάσεις όπου βρίσκαμε ενδιαφέρον.

Τελικά σταματήσαμε για φωτογραφίες αλλά και για ψώνια. Φτάσαμε στην περιοχή που φεύγανε οι βάρκες 10 λεπτά πριν τις 13:00. Εκεί μας περίμεναν άνθρωποι οι οποίοι μας ρώτησαν το ξενοδοχείο που θα μέναμε. Μόλις είπα το όνομα, αυτοί αμέσως σε ένα χαρτί που είχαν, είδαν το όνομά μου και μας καθοδήγησαν από το να βρούμε θέση πάρκινγκ στο χώρο και να αφήσουμε το αυτοκίνητο, μέχρι να πάμε στην βάρκα. Και μετά την βάρκα στο Tortuguero μας περίμενε άλλους για να μας μεταφέρει μέχρι το ξενοδοχείο. Πραγματικά είναι εντυπωσιακό το να νιώθεις άνετα και σίγουρος ότι όλα τα κάνεις σωστά.

Με το αυτοκίνητο μέχρι να φτάσουμε στην Pavona είδαμε πάρα πολύ ωραία τοπία. Όχι κατοικημένες περιοχές τόσο πολύ, όσο δάση, φαράγγια και πράσινο. Δυστυχώς δεν ήταν εύκολο καθόλου να σταματήσουμε για φωτογράφιση. Και θα το κάναμε γιατί θέλαμε να ξοδέψουμε λίγο το χρόνο μας, γιατί όπως είπα δεν περιμέναμε να προλάβουμε τη βάρκα στις 13:00 το μεσημέρι. Τέλος πάντων είχε και λίγο κίνηση, αλλά όλα πήγαν καλά. Από το Πορθμείο του ποταμιού μέχρι το Tortuguero η βαρκάδα κράτησε μία ώρα και ήταν ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ. Μπορώ να πω από τις καλύτερες που έχω ζήσει. Δεν λέω ότι ήτανε και πολύ φθηνή αλλά όχι και ακριβή, περίπου 10 δολάρια το άτομο, όσο και η κάθε βραδιά για το πάρκινγκ του αυτοκινήτου.

Μαζί μας δεν πήραμε την μεγάλη βαλίτσα, γιατί δεν θα χρειαζόμασταν όλο αυτό τον όγκο να τον κουβαλάμε. Όπως είπα πριν, μας περίμενε όταν φτάσαμε με τη βάρκα στο χωριό ένας Γερμανός, ο οποίος μας οδήγησε στο ξενοδοχείο. Δεν το έκανε για την ψυχή της μάνας του, αλλά γιατί ήθελε να μας πουλήσει κάποιες δραστηριότητες εδώ στο χωριό. Και εμείς πραγματικά αγοράσαμε μόνο για την επομένη το πρωί μία βόλτα με κανό. Είναι 25 δολάρια το άτομο. Για να μπορέσουμε όμως να την κάνουμε έπρεπε να κάνουμε εγγραφή σε κάποια ιστοσελίδα τοπική και να πληρώσουμε 17 δολάρια για τον κάθε ένα μέσω internet. Ουσιαστικά πληρώνεις για να μπεις στο Πάρκο. Αυτό γίνεται κάθε φορά που μπαίνεις σε πάρκο στην Κόστα Ρίκα. Για να μπορέσουμε να έχουμε τη δυνατότητα μετακίνησης έξω από το χωριό μέσα στο πάρκο δεν ήταν απαραίτητο, αν και έτσι μου είπε ο Γερμανός.

Αξίζει κάποιος να δει πως είναι διαμορφωμένη η περιοχή του Tortuguero. Δεν είναι εύκολη η περιγραφή και γι’ αυτό πρέπει να δει κάποιος τον χάρτη:

Στον προηγούμενο χάρτη φαίνεται αριστερά το σημείο εκκίνησης με τη βάρκα. Η λεπτή μαύρη γραμμή δείχνει την πορεία της βάρκας στο ποτάμι, αρχικά σε ένα μικρό ποτάμι το Suerte και μετά σε ένα μεγαλύτερο, το οποίο ουσιαστικά δεν είναι ποτάμι αλλά ένα κανάλι που έρχεται από το βορρά, κοντά στη θάλασσα. Φαίνονται οι δυο λωρίδες γης ανάμεσα στα νερά και στον Ατλαντικό. Εμείς μένουμε κοντά στο σημείο δεξιά που σταμάτησε η βάρκα. Για τα ξενοδοχεία που είναι λίγο μακρύτερα από το χωριό, υπάρχουν βάρκες για τη μεταφορά των πελατών.

Στο ξενοδοχείο φτάσαμε περίπου στις 14:30. Μέχρι να τακτοποιήσουμε και τα διαδικαστικά με τον Γερμανό για την βόλτα πέρασε η ώρα και στις τρεις ξεκινήσαμε βόλτα με την Ντίνα. Δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε και ξεκινήσαμε τη βόλτα από την παραλία και από τα δυνατά κύματα που έρχονταν από τον Ατλαντικό. Αφού βέβαια μας είχαν ενημερώσει ότι δεν επιτρέπεται το κολύμπι. Κανένα πρόβλημα, αφού δεν έχει να δούμε κοράλλια, δεν έχουμε ανάγκη και να κολυμπήσουμε. Μόνο που κρατάμε τζάμπα τις μάσκες και τα μαγιό.

Μετά πήγαμε προς το χωριό και μπήκαμε σε ένα μουσείο θαλάσσιας χελώνας, όπου είδαμε κάποια οστά από χελώνες. Ενημερωθήκαμε λίγο γι’ αυτές από έναν Αυστραλό και μετά στο χωριό κάναμε μερικές βόλτες. Έχει κάποια μαγαζιά για φαγητό ή ποτό, αλλά δεν έχουν καμία πολυτέλεια. Και πιστεύω ότι εμείς είμαστε τύποι που θα φοβόμασταν να φάμε σε μερικά από αυτά.

Αυτό είναι για τα αποτσίγαρα:

 

[travelbreak]

Βαρκάδα και βόλτες στο Tortuguero

Το βράδυ δεν κοιμηθήκαμε καλά γιατί κατά τις 01:00 μας ξύπνησαν κάποιοι τουρίστες Αμερικάνοι, οι οποίοι ήρθαν από εκεί που έπιναν μπύρες. Το δωμάτιο δεν έχει κλιματισμό (που δεν χρειάζεται πάντως) και έτσι αναγκαστικά κοιμόμαστε με ανοιχτό το παράθυρο. Άρα ο οποιοσδήποτε θόρυβος ακούγεται απ’ έξω. Αυτοί οι νεαροί μένουν ακριβώς δίπλα μας και γυρίζοντας έπιασαν την κουβέντα στο δωμάτιό τους μία δεκαριά άτομα μαζί. Κάποια στιγμή η Ντίνα βγήκε και τους έκανε την παρατήρηση και ησύχασαν για λίγο, όμως και πάλι οι ψίθυροί τους ακούγονταν.

Τέλος πάντων, ξυπνήσαμε με το ξυπνητήρι στις 5:00 το πρωί και ετοιμαστήκαμε γρήγορα για να πάμε στην προβλήτα στις 06:00, από όπου θα ξεκινούσε η βόλτα με τα κανό. Δεν αργήσαμε να διαπιστώσουμε ότι δεν υπήρχε κανό, αλλά μία βάρκα, η οποία χώρεσε μαζί με τον βαρκάρη της, ο οποίος ήταν ο ίδιος ο Γερμανός που έκλεισα την δραστηριότητα αυτή, 9 άτομα. Έτσι έδωσε στους τέσσερις επιβάτες από ένα κουπί, ευτυχώς όχι σε μένα και στη Ντίνα, και πότε-πότε τους έλεγε να κωπηλατούν. Για σχεδόν τρεις ώρες κάναμε μία πολύ όμορφη βόλτα μέσα στο ποτάμι και με ενθουσίασαν τα ζώα που είδαμε, τα δέντρα και το νερό. Όλο αυτό το οικοσύστημα.

Στην επόμενη φωτογραφία είναι στο δένδρο ένα sloth:

Εδώ το ένα καϋμάν:

Πάνω στο δένδρο ένα ιγκουάνα:

Από ζώα είδαμε δύο μικρά Καϋμάν, δηλαδή μικρούς κροκόδειλους, μερικές μαϊμούδες πάνω σε ένα δέντρο και μερικά ιγκουάνα πάνω στα δέντρα. Αλλά ήταν μακριά από μας. Το πιο ωραίο σημείο της βόλτας μας ήταν όταν μπήκαμε μέσα στα μαγκρόβια δέντρα και κάναμε 15 λεπτά βόλτα. Περίπου στις 9:00 τελείωσε η βόλτα και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο με την Ντίνα για να φάμε πρωινό κάποια πράγματα που είχαμε μαζί.

Στις 10:00 φύγαμε για να περπατήσουμε μέσα στην ζούγκλα το λεγόμενο Jaguar Trail. Ήταν πολύ όμορφα. Μία διαδρομή σχεδόν τριών χιλιομέτρων σε ένα μονοπάτι μέσα στη ζούγκλα. Στην Ανατολική πλευρά είχε την Καραϊβική θάλασσα πολύ κοντά. Κάναμε περπάτημα περίπου δύο ώρες στο μονοπάτι και είδαμε και άλλους ανθρώπους, τουρίστες δηλαδή, αλλά όχι τόσο πολλούς. Μερικούς από αυτούς τους είχαμε δει στις βάρκες το πρωί που έκαναν και αυτοί το υποτιθέμενο κανό στο ποτάμι (όλοι με βάρκες ήταν). Μερικές βέβαια από τις βάρκες αυτές είχαν και μηχανή, αντί για να κωπηλατούν οι επιβάτες. Μάλιστα μία βάρκα μου έκανε εντύπωση γιατί είχε ηλεκτρική μηχανή. Μία πολύ μικρή και αθόρυβη προπέλα.

Μετά από τις δύο ώρες στο Jaguar Trail συνεχίσαμε λίγο τη βόλτα, αλλά μάλλον είχαμε δει ό,τι μπορούσαμε να δούμε. Άλλωστε η ζούγκλα αν δεν ανεβαίνεις κάποια βουνά η λόφους δεν έχει και πολύ ενδιαφέρον. Μετά από λίγη ώρα, ενώ είναι όμορφα, λες: ωραία το είδα, ας δω και κάτι άλλο, αν υπάρχει. Εδώ όμως νομίζω το εξαντλήσαμε.

Το μεσημέρι καθίσαμε σε κάποιες καρέκλες κοιτώντας τα κύματα της Καραϊβικής. Οι τουρίστες που έμεναν στο ξενοδοχείο μας, κάθονταν στην παραλία και λιάζονταν ή έπαιζαν μπάλα. Έμπαιναν και λίγο στη θάλασσα να περνάει η ώρα.

Φύγαμε κατά τις 16:00 για να κάνουμε βόλτα στο χωριό. Το βασικό που ήθελε εκεί η Ντίνα ήταν να δει αν μπορούσε να πάρει σουβενίρ. Όμως στο Tortuguero είναι πολύ ακριβά. Παρόλα αυτά βρήκε κάτι να πάρει. Αγόρασε λοιπόν η Ντίνα ένα πιάτο για να το κρεμάσει στον τοίχο και ένα μαγνητάκι, χαριτωμένο τριών διαστάσεων.

Εγώ ήμουν αποφασισμένος ότι θα έπρεπε κάπου να καθίσουμε για να περάσει η ώρα μας. Όμως την προηγουμένη μπορούσες να καθίσεις κάπου να βλέπεις το ποτάμι που ήταν δυτικά γιατί είχε σύννεφα. Τώρα όμως δε γινόταν αφού είχε δυνατό ήλιο και ενοχλούσε πολύ. Την Καραϊβική δεν την έχουν σε εκτίμηση, αφού δεν υπάρχει κανένα μαγαζί που να βλέπει ανοιχτά στη θάλασσα στον Ατλαντικό. Όλα είναι προς το ποτάμι. Χθες λοιπόν μπορούσες να καθίσεις άνετα στα δυτικά μαγαζιά χωριού με τη συννεφιά αλλά τώρα όχι. Γενικά εδώ τα μαγαζιά δεν είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα. Και είναι και ακριβά. Ενώ χτες βλέπαμε πολύ κόσμο στα μαγαζιά, σήμερα δεν είχε. Βέβαια χθες ήταν Σάββατο και σήμερα Κυριακή οπότε πολλοί έφυγαν. Ειδικά οι ντόπιοι για να πάνε αύριο στις δουλειές τους. Μάλλον γι’ αυτό δεν είχε πολύ κόσμο εκείνο το απόγευμα.

Τελικά πήραμε δύο μπύρες από ένα σούπερ μάρκετ και τις ήπιαμε σε ένα τραπεζάκι σε ένα πάρκο που έβλεπε στο ποτάμι, έστω και μέσα στον ήλιο. Η ώρα όμως ήταν σχεδόν πέντε οπότε δεν ήταν δυνατός. Συν το ότι εμφανίστηκαν, ευτυχώς για μας, κάποια σύννεφα και έτσι ήμασταν σχετικά άνετα. Να σημειώσω εδώ ότι η μπίρα του μισού λίτρου κάνει περίπου 1,60 ευρώ.

Όταν πήρε να βραδιάσει αγοράσαμε μπύρες και σουβλάκια και πήγαμε στο ξενοδοχείο να τα φάμε ήρεμα. Μια χαρά ήταν.

 

[travelbreak]

Ο δρόμος για τη La Fortuna και τον καταρράκτη

Όλο το βράδυ στο Tortuguero έβρεχε. Όχι βροχή από αυτές που ξέρουμε στην Ελλάδα, αλλά μιλάμε για καταιγίδα. Δεν ήμουν ξύπνιος βέβαια όλη την ώρα λόγω αυτής της καταιγίδας, όμως κάποιες στιγμές σκεφτόμουν πως αν βρέχει έτσι και το πρωί, θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι να κοπάσει η καταιγίδα για να μπορέσουμε να πάμε στο λιμανάκι και να πάρουμε τη βάρκα για την Pavona. Έπρεπε να ακολουθήσουμε την αντίστροφη πορεία για να πάρουμε το αυτοκίνητο από το πάρκινγκ. Το βράδυ δεν είχαμε τι να κάνουμε και κοιμηθήκαμε νωρίς. Αν και ξύπνησα μερικές φορές το βράδυ από το θόρυβο της βροχής, θεωρώ ότι κοιμήθηκα πολύ βαριά, μέχρι που στις 5:30 με ξύπνησε το ξυπνητήρι. Ευτυχώς εκείνη την ώρα διαπίστωσα ότι δεν έβρεχε ούτε σταγόνα. Δεν μπορώ να καταλάβω πού πάει τόσο νερό. Δε βλέπεις λιμνούλες νερού παρά μόνο μικρές. Δεν βλέπεις μεγάλες. Εντάξει η θάλασσα και τα ποτάμια είναι κοντά.

Τέλος πάντων πήγαμε στις βάρκες, που έχει στο ποτάμι και στις 07:00 είχαμε αναχώρηση. Πήραμε τη βάρκα που είχαμε πάρει όταν ερχόμασταν και σε μία ώρα περίπου είχαμε φτάσει στην Pavona. Φυσικά γυρίσαμε από τον ίδιο ποταμό και ήταν άλλη μία ώρα απόλαυσης μέσα στο ποτάμι.

Είχαμε και τα τυχερά μας:

Πήγαμε αμέσως στο αυτοκίνητο για να φύγουμε με κατεύθυνση την λίμνη Αρενάλ, και συγκεκριμένα την πόλη La Fortuna.

Η διαδρομή μέχρι την πόλη La Fortuna ήταν περίπου δυόμισι ώρες σύμφωνα με το GPS, όμως εμείς κάναμε μερικές στάσεις και προτιμήσαμε να πάμε προηγουμένως στον καταρράκτη La Fortuna. Πληρώσαμε το τσουχτερό εισιτήριο των 18 δολαρίων έκαστος, αλλά ο καταρράκτης ήταν πολύ όμορφος. Όχι ότι άξιζε αυτά τα χρήματα, αλλά οι περισσότεροι που πάνε εκεί πάνε για να κολυμπήσουν στα νερά του. Εμείς σε μία ώρα ήμασταν στην έξοδο για να φύγουμε και μάλιστα είχαμε κάνει τον περίπατο στον κήπο με τις ορχιδέες καθώς και στον κήπο με τις πεταλούδες. Δεν μπορώ να πω ότι άξιζε κάποιος από αυτούς τους περιπάτους, όμως ο καταρράκτης είναι αρκετά ψηλός, αλλά δεν έχει ιδιαίτερα πολύ νερό. Πέφτει σε μία λίμνη από ένα ύψος 50 μέτρων περίπου όπου εκεί ο κόσμος έκανε μπάνιο. Επίσης ο κόσμος κολυμπούσε και λίγο πιο κάτω από το σημείο του καταρράκτη, που ήταν διαμορφωμένες κάποιες λιμνούλες για το σκοπό αυτό. Για να φτάσεις στον καταρράκτη κατεβαίνεις μπορεί και 500 σκαλιά. Έτσι η επιστροφή είναι κουραστική. Απέναντι, εκεί που ξεκινά να πέφτει το νερό του καταρράκτη, είδα κόσμο να στέκεται και ρώτησα πως μπορούμε να πάμε εκεί και μου απάντησαν το εκπληκτικό: εκεί πας με άλλη εταιρία. Τα έχουν πουλήσει όλα στην Κόστα Ρίκα. Και μάλιστα δυο και τρεις φορές απ’ ό,τι φαίνεται.

Μετά πήγαμε να δούμε κάποιες θερμές πηγές (Tabacon Hot Springs) αλλά τελικά δεν είδαμε τις πηγές αλλά ένα ποτάμι που είχε πράγματι ζεστό νερό. Δεν αποκλείεται να ήταν το ποτάμι που είχαμε δει με τον καταρράκτη. Εκεί όλη η περιοχή είχε ξενοδοχεία τα οποία υποστήριζαν ότι έχουν θερμά λουτρά. Εμείς απλά πληρώσαμε ένα πάρκινγκ και πήγαμε στο δρόμο από κάτω που ήταν το ποτάμι, με τους ανθρώπους να κάνουν μπάνιο.

Φυσικά εμείς δεν κολυμπήσαμε και πήγαμε στην είσοδο του ηφαιστείου Αρενάλ, που δεν απείχε πολύ από εκεί, για να δούμε τι γινόταν και να πάμε κάποια άλλη ώρα ή ακόμα και τότε. Η κοπέλα εκεί μας είπε ότι καλύτερα να μην πάμε εκείνη την ώρα, γιατί μάλλον θα έβρεχε και να επιστρέψουμε την επόμενη μέρα το πρωί. Αυτό και εμείς κάναμε.

Σε όλη τη διαδρομή τη μέρα αυτή, δεν έβρεξε παρά μόνο μετά τις 12:00 το μεσημέρι που έβρεξε σε κάποια σημεία. Φτάσαμε στην πόλη La Fortuna όπου είναι το ξενοδοχείο που μένουμε λίγο πριν τις 15:00. Το ξενοδοχείο είναι λίγο σαν Hostel, δηλαδή έχει τα δωμάτια τα οποία είναι λίγο περίεργα: μεγάλα με δύο μεγάλα κρεβάτια τα οποία δεν αφήνουν χώρο για να κινηθείς. Όμως έχει χώρο για να καθίσεις έξω. Σε κοινόχρηστο χώρο έχει κουζίνα, ψυγείο για να χρησιμοποιήσουν οι ένοικοι του ξενοδοχείου. Εμείς είχαμε σκοπό να αφήσουμε τα πράγματα και να φύγουμε για βόλτα, όμως την ώρα που είχαμε φτάσει άρχισε να βρέχει και μετά είχε όχι μόνο βροχή αλλά και δυνατές καταιγίδες.

Μέχρι τις 18:00 δεν είχε σταματήσει αυτό το δυνατό ξέσπασμα του καιρού. Ευτυχώς εκείνη την ώρα ηρέμησε, οπότε με τις ομπρέλες ανοιχτές κάναμε βόλτα να δούμε λίγο την La Fortuna, η οποία χωρίς να είναι όμορφη έχει ένα ενδιαφέρον, διότι έχει ωραία μαγαζιά λόγω του τουρισμού. Κάναμε τη βόλτα μας καμιά ωρίτσα και φυσικά γυρίσαμε με βρεγμένα πόδια στο ξενοδοχείο μας και κάτσαμε να φάμε στην κοινόχρηστη κουζίνα.

Δυστυχώς οι προβλέψεις του καιρού για την επομένη ήταν δυσοίωνες και δεν ξέραμε αν θα μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε το πρόγραμμα που είχαμε στο μυαλό μας.

Η μέρα σήμερα είχε λίγο ενδιαφέρον, αλλά αν το καλοσκεφτείς η βόλτα το πρωί στο ποτάμι, η επίσκεψη στον καταρράκτη και στην La Fortuna, συν τις θερμές πηγές, δεν είναι πράγματα που δεν αξίζουν. Άλλο αν εμείς ξυπνάμε πολύ νωρίς και προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε όλο το φως της ημέρας και σήμερα αυτό δεν έγινε εξ αιτίας της βροχής. Ας μη ξεχνάμε και το χρόνο που απαιτεί η μετακίνηση με το αυτοκίνητο.

 

[go2dbeach]

Το ποτάμι που είδατε στον καταρράκτη, είναι ο Rio Fortuna και δεν έχει σχέση με τις θερμές πηγές γι'αυτό και το νερό του είναι παγωμένο.

Το ποτάμι που πήγατε μετά, αυτό είναι οι θερμές πηγές του Tabacon, δεν τις βλέπεις γιατί είναι υπόγειες και θερμαίνονται από το ηφαίστειο. Απλά οι θερμές πηγές του Tabacon κάποτε ήταν ανοιχτές για όλο τον κόσμο, και όταν φτιάχτηκε το Tabacon hermal resort & Spa, πήραν το πιο καλό κομμάτι για το ξενοδοχείο και άφησαν το πιο κάτω για το κοινό. Εκεί πήγες εσύ, στο Tabaconcito δηλαδή μικρό Tabacon.

Εγώ προτίμησα να πάω στο ξενοδοχείο με day pass {τσουχτερό, αλλά μια φορά θα πήγαινα στην Κόστα Ρίκα), γιατί το δημόσιο κομμάτι είναι πιο άγριο (λογικό) οι όχθες απότομες για να μπεις-βγεις και ο πυθμένας βραχώδης.
Δεν ξέρω αν έχεις διαβάσει στην ιστορία μου- ή μπορεί και να πήγες τελικά και να μας το πεις παρακάτω- αλλά ήταν ένα παραμυθένιο μέρος!