Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Παναμάς Ποτάμια και ζούγκλα

[Delmem38110]

Σίγουρα δε θυμάμαι με ακρίβεια. Όμως ήταν πολύ κοντά στη μισή ώρα γιατί στην Κόστα Ρίκα που ήταν μια ώρα το θυμάμαι πολύ καλά. Αλλά και πάλι σου λέω: αν πέσεις σε μεγάλη ουρά θα αργήσεις. Αν όχι, σε 15 λεπτά θα τελειώσεις. Βάλε και άλλα 5 λεπτά για τη βαλίτσα.
Στην αναχώρηση πιστεύω είναι πιο σύντομα.

ευχαριστώ, επίσης ένα τελευταίο, δέχονται κάρτες για να δεις τα καράβια η μόνο ρευστό. γενικά η χρήση κάρτας στον Παναμά πως είναι τώρα. υπάρχει πιθανότητα να κάνουμε τρανσιτ 10 ώρες και θέλουμε θα πάμε μια βόλτα στην πόλη, ίσως νοικιάσουμε και αυτοκίνητο για πιο βολικά. θα δείξει.
η οδήγηση είναι εύκολη; δίπλωμα οδήγησης το κανονικό το δικό μας, η και το διεθνές μαζι

 

[travelbreak]

ευχαριστώ, επίσης ένα τελευταίο, δέχονται κάρτες για να δεις τα καράβια η μόνο ρευστό. γενικά η χρήση κάρτας στον Παναμά πως είναι τώρα. υπάρχει πιθανότητα να κάνουμε τρανσιτ 10 ώρες και θέλουμε θα πάμε μια βόλτα στην πόλη, ίσως νοικιάσουμε και αυτοκίνητο για πιο βολικά. θα δείξει.
η οδήγηση είναι εύκολη; δίπλωμα οδήγησης το κανονικό το δικό μας, η και το διεθνές μαζι

Γενικά δέχονται κάρτες. Επίσης δέχονται δολάρια και σου δίνουν ρέστα σε δολάρια. Εγώ φεύγοντας πήγα σε ένα μαγαζί και τους έδωσα δικά τους που μου είχαν περισσέψει και μου τα έκαναν δολάρια Αμερικής. Η οδήγηση είναι πιο εύκολη από την Ελλάδα. Το δίπλωμα ευρωπαϊκής Ένωσης είναι μια χαρά (αυτό σαν κάρτα πιστωτική που είναι). Για το κανάλι να δείτε στο ίντερνετ πότε περνούν καράβια από το Μιραφλόρες για να τα δείτε. Εκεί, αν θυμάμαι καλά, πλήρωσα με κάρτα. Έχω τη Revolut.
Για δέκα ώρες αξίζει να νοικιάσετε αυτοκίνητο από το αεροδρόμιο.

 

[go2dbeach]

ευχαριστώ, επίσης ένα τελευταίο, δέχονται κάρτες για να δεις τα καράβια η μόνο ρευστό. γενικά η χρήση κάρτας στον Παναμά πως είναι τώρα. υπάρχει πιθανότητα να κάνουμε τρανσιτ 10 ώρες και θέλουμε θα πάμε μια βόλτα στην πόλη, ίσως νοικιάσουμε και αυτοκίνητο για πιο βολικά. θα δείξει.
η οδήγηση είναι εύκολη; δίπλωμα οδήγησης το κανονικό το δικό μας, η και το διεθνές μαζι

Δέχονται κάρτες στο Μιραφλόρες για να δεις τα καράβια, εμείς είχαμε πληρώσει 20$ το άτομο απ'ότι γράφω στην ιστορία μου. Σου έδιναν εισιτήριο που είχε διάρκεια όλη μέρα, μπορούσες να δεις τα πρωινά πλοία, να φύγεις το μεσημέρι που έκοβε η κίνηση και να επιστρέψεις κατά τις 3-4 που είχε πάλι πλοία. Το θυμάμαι γιατί ο γιος μου είχε τρελαθεί και ήθελε να ξαναπάμε το απόγευμα.
Πληροφοριακά, πλοία έχει κατά τις 10 το πρωί και μετά το απόγευμα κατά τις 4, έτσι για να δεις κίνηση στο κανάλι.
Ζηλεύω και τον travelbreak που πήγε πρόσφατα, και εσένα που θα πας!

 

[travelbreak]

εμείς είχαμε πληρώσει 20$ το άτομο

Εμείς μόνο $10, ίσως γιατί πήγαμε μόνο για το απόγευμα.

 

[taver]

θα με ενδιέφερε πιο συγκεκριμένα αν θυμάσαι φυσικά. πόσα λεπτά αναμονή στο να βγείτε και πόσα λεπτά στο να μπείτε. ευχαριστώ.

2 αναχωρήσεις και μια διεθνή άφιξη μέσα το 2022, σε καμμία περίπτωση δεν περίμενα πάνω από 10 λεπτά. (και χωρίς να έχω ειδική μεταχείριση ως business class). Πιο πολύ η διαδικασία των Passenger Health Affidavit (κι όχι φυσικά PLF) είναι το πρόβλημα.

 

[taver]

ευχαριστώ, επίσης ένα τελευταίο, δέχονται κάρτες για να δεις τα καράβια η μόνο ρευστό. γενικά η χρήση κάρτας στον Παναμά πως είναι τώρα. υπάρχει πιθανότητα να κάνουμε τρανσιτ 10 ώρες και θέλουμε θα πάμε μια βόλτα στην πόλη, ίσως νοικιάσουμε και αυτοκίνητο για πιο βολικά. θα δείξει.
η οδήγηση είναι εύκολη; δίπλωμα οδήγησης το κανονικό το δικό μας, η και το διεθνές μαζι

Στο Casco Viejo, την ιστορική πόλη δηλαδή, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με το παρκάρισμα (και ακόμα και σε παρκιγκ. καλό είναι να δώσεις "φιλοδώρημα" σε κάποιο να σου το προσέχει). Δε θα πρότεινα αυτοκίνητο μέσα στην πόλη, ειδικά από τη στιγμή που η Uber είναι πάμφθηνη. Ετσι κι αλλιώς μόνο για το κανάλι, το αεροδρόμιο και κάνα Biomuseo θα χρειαστείς μέσο.
Κάρτες γενικά δεκτές παντού. Το νόμισμα της χώρας είναι το USD, δεν υπάρχει τοπικό νόμισμα, μόνο τοπικά κέρματα του 1 USD και κάτω.

 

[Delmem38110]

Δέχονται κάρτες στο Μιραφλόρες για να δεις τα καράβια, εμείς είχαμε πληρώσει 20$ το άτομο απ'ότι γράφω στην ιστορία μου. Σου έδιναν εισιτήριο που είχε διάρκεια όλη μέρα, μπορούσες να δεις τα πρωινά πλοία, να φύγεις το μεσημέρι που έκοβε η κίνηση και να επιστρέψεις κατά τις 3-4 που είχε πάλι πλοία. Το θυμάμαι γιατί ο γιος μου είχε τρελαθεί και ήθελε να ξαναπάμε το απόγευμα.
Πληροφοριακά, πλοία έχει κατά τις 10 το πρωί και μετά το απόγευμα κατά τις 4, έτσι για να δεις κίνηση στο κανάλι.
Ζηλεύω και τον travelbreak που πήγε πρόσφατα, και εσένα που θα πας!

έχουμε δύο επιλογές στην επιστροφή από Λίμα.
η να πάμε μέσω σαν σαλβαδορ με 45 λεπτά αναμονή η μέσω Παναμά με με 9 ώρες και 47 λεπτά αναμονή. εγώ ήλπιζα να γίνει κάποια καθυστέρηση στον σαν σαλβαδορ να πάμε να το δούμε γιατί δεν έχουμε ξαναπάει εαλλά ο φίλος μας ο @taver με απογοήτευσε με την τάκα και λέω να ακολουθήσω την οδό του Παναμά για να μην έχω ενδο οικογενειακές γκρίνιες.... που μέφερες εδώ, θα μας σφάξουν.... και τέτοια.

2 αναχωρήσεις και μια διεθνή άφιξη μέσα το 2022, σε καμμία περίπτωση δεν περίμενα πάνω από 10 λεπτά. (και χωρίς να έχω ειδική μεταχείριση ως business class). Πιο πολύ η διαδικασία των Passenger Health Affidavid (κι όχι φυσικά PLF) είναι το πρόβλημα.

εμείς ταξιδεύουμε με κοπα και μπίζνες αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
επίσης το τεστ για κοβιντ θα πρέπει να το ξανακάνουμε μιας και θα βγούμε στην πόλη η θα ισχύει αυτό του Περού για την είσοδο μας στην Αμερική... αναχώρηση από Λίμα 4:28 τοπική άφιξη sfo 23:40 την ίδια μέρα.

 

[taver]

επίσης το τεστ για κοβιντ θα πρέπει να το ξανακάνουμε μιας και θα βγούμε στην πόλη η θα ισχύει αυτό του Περού για την είσοδο μας στην Αμερική... αναχώρηση από Λίμα 4:28 τοπική άφιξη sfo 23:40 την ίδια μέρα.

θα ισχύει.

 

[travelbreak]

Ποτάμια, λίμνες και ιθαγενείς

Και αυτή τη μέρα ξεκινήσαμε πολύ νωρίς. Κατά τις 6:00 φύγαμε να πάμε στην περιοχή Gauseway της πρωτεύουσας, που έχει τρία μικρά νησιά, τα οποία συνδέονται με ένα πολύ όμορφο δρόμο. Η συνολική απόσταση από την κυρίως ξηρά είναι περίπου 3-4 χιλιόμετρα και ο δρόμος είναι ωραίος με δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση. Τον κάναμε όλον με το αυτοκίνητο. Νομίζεις ότι είσαι σε ένα πολύ προηγμένο κράτος, σαν να λέμε στις Ηνωμένες Πολιτείες, στο Μαϊάμι για παράδειγμα.

Είναι μία περιοχή που είναι πολύ προσεγμένη. Και βέβαια έχει πολλά απαγορευτικά, ώστε να προστατεύονται οι υψηλά ιστάμενοι που βγαίνουν για φαγητό ή για διαμονή. Αυτά βέβαια είναι σε πλήρη αντίθεση με άλλες περιοχές, είτε της πρωτεύουσας είτε της υπαίθρου, οι οποίες περιοχές είναι πολύ υποβαθμισμένες. Κυρίως όμως αναφέρομαι σε περιοχές λίγο μακρύτερα από την πρωτεύουσα, αλλά και μέσα σε αυτήν.

Το καλό σε εκείνη την περιοχή με τα τρία νησάκια, είναι ότι υπάρχει χώρος στάθμευσης και μάλιστα δωρεάν, σε μερικά σημεία. Kαι εμείς το κάναμε για να περπατήσουμε λίγο και να τραβήξουμε μερικές ωραίες φωτογραφίες. Στο βάθος βέβαια φαινόταν η πόλη του Παναμά και ξεχώριζαν οι συστάδες των ουρανοξυστών λες και είσαι στο Ντουμπάι.

Υπήρχαν περιορισμοί στην κυκλοφορία των αυτοκινήτων, γιατί δόθηκαν λωρίδες σε ποδηλάτες, αλλά και ανθρώπους που ήθελαν να τρέξουν. Εμείς παρότι φτάσαμε εκεί περίπου πολύ νωρίς, στις 6:30, συναντήσαμε πάρα πολύ κόσμο να κάνει αυτές τις δύο δραστηριότητες. Και φυσικά η αστυνομία πρόσεχε και είχε τον έλεγχο της διοργάνωσης.

Αφού κάναμε τις στάσεις μας για τις φωτογραφίσεις στην περιοχή αυτή, φύγαμε για να πάμε πάλι προς την περιοχή του καναλιού και συγκεκριμένα στην πόλη Gamboa. Είχαμε διαβάσει ότι εκεί υπάρχει ένας χώρος όπου μπορούμε να δούμε τα περίφημα θηλαστικά βραδύποδες (sloth). Θέλαμε λοιπόν να τα δούμε και κυρίως γι αυτό πήγαμε στην πόλη αυτή. Ακριβώς πριν φτάσουμε σε αυτήν είδαμε κόσμο μαζεμένο σε μία παραλία, οπότε κάναμε μία στάση και ήρθε ένας ντόπιος και μας πρότεινε να πάμε βόλτα με βάρκα στο νησί των πιθήκων για να δούμε μαϊμούδες, πουλιά αλλά ίσως και κροκόδειλος και άλλα ζώα. Επειδή μας φάνηκε ακριβή η τιμή προχωρήσαμε παρακάτω και διαπραγματευτήκαμε με έναν άλλον ο οποίος επίσης θα μας πήγαινε να δούμε και ένα χωριό ιθαγενών της φυλής των Εμπέρα.

Αυτή τη φυλή είχαμε σκοπό να την βλέπαμε αργότερα την ίδια μέρα στην Λίμνη Alajuela. Σκεφτήκαμε όμως ότι εάν μπορούσαμε να τους βλέπαμε στην Gamboa θα γλιτώναμε και τον πηγαιμό στη λίμνη Αλλαχουέλα. Τελικά συμφωνήσαμε με τον βαρκάρη για μία βαρκάδα δύο ωρών να του δώσουμε και οι δύο μαζί 70 δολάρια, τα οποία θεωρώ ότι ήταν πάρα πολλά για να μας πάει στο νησί των πιθήκων και στο χωριό των ιθαγενών. Αλλά τι να κάνεις;

Περάσαμε δύο πολύ όμορφες ώρες γιατί η βαρκάδα στη λίμνη αυτή του Παναμά σε πάει σε ένα άλλο κόσμο. Βλέπεις νησάκια και παραλίες, τα οποία είναι τελείως τροπικά. Ταυτόχρονα όμως από τη δυτική πλευρά της λίμνης περνάνε τα πλοία τα οποία προέρχονται ή θα κατευθύνονται στο κανάλι για να περάσουν από τον ένα ωκεανό στον άλλο. Τελικά ζώα πολλά δεν είδαμε, πέρα από δύο πιθήκους, αλλά η βαρκάδα άξιζε.

Πάντως γι αυτό που κάναμε στη συγκεκριμένη περιοχή μάλλον η τιμή που πήραμε ήταν πολύ καλή. Το χωριό των ιθαγενών δεν μας άρεσε ιδιαίτερα, παρότι δεν έχω καμία αμφιβολία ότι είναι αυθεντικό με τις καλύβες του και με τους ανθρώπους να κάνουν διάφορες δουλειές εκείνη την ώρα. Δεν ήταν καθόλου στημένο, αλλά δεν είχε και ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όταν φτάσαμε εκεί κάποιος δικός τους απλά μας ζήτησε πέντε δολάρια από καθένα, τα οποία και δώσαμε. Αυτό άλλωστε μας το είχε πει από την αρχή ο βαρκάρης, ότι θα γίνει έτσι.

Πήγαμε στο χωριό Gamboa για να δούμε τους βραδύποδες. Η τιμή βέβαια για το εισιτήριο ήταν υπερβολική, αφού ήταν 24 δολάρια το άτομο. Τα δώσαμε όμως γιατί δεν θα είχαμε ευκαιρία (και όμως είχαμε) να τους δούμε άλλη φορά. Εκτός από βραδύποδες, που είχε 5-6 όχι παραπάνω, είχε ένα μέρος όπου φυλάσσονταν πεταλούδες. Όχι πολλές αλλά μερικές ήταν ιδιαίτερου κάλλους. Ήταν σε ένα χώρο με πολλά φυτά και γύρω-γύρω και πάνω είχε το λεγόμενο κοτετσόσυρμα, για να μη φύγουν οι πεταλούδες.

Φύγαμε και από εκεί και αποφασίσαμε να δούμε δύο σημεία στην πόλη του Παναμά και λίγο έξω από αυτήν, τα οποία όμως βρίσκονταν πολύ κοντά το ένα με το άλλο. Το ένα ήταν το Mirador. Δεν ξέρω γιατί το google μας πήγε σε μία περιοχή που μόνο ενδιαφέρον δεν είχε. Μεγάλη ταλαιπωρία με κακούς δρόμους και κίνηση για το απόλυτο τίποτα. Όμως το άλλο ήταν στην κορφή ενός Λόφου και επρόκειτο για ένα Ναό μιας θρησκείας με καταγωγή την Περσία. Φαινόταν ανατολίτικη. Αυτοί εκεί μας είπαν ότι έχουν εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο. Δεν τους ενόχλησε που πήγαμε για τη θέα. Από εκεί πράγματι ήταν πολύ καλή.

Φεύγοντας και επειδή η ώρα έχει προχωρήσει και έκανε ζέστη, αποφασίσαμε να πάμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε περίπου μία με δύο ώρες. Το απόγευμα βγήκαμε βόλτα με το αυτοκίνητο, για να πάμε στην Παλιά Πόλη του Παναμά. Ευτυχώς και εκεί είχε εύκολο και δωρεάν παρκινγκ και αμέσως πήγαμε για να περπατήσουμε περίπου δύο ώρες στην παλιά πόλη που είχε ενδιαφέρον. Μας άρεσε πολύ και ήταν από τις λίγες περιπτώσεις που νιώσαμε εδώ στον Παναμά ότι βρισκόμαστε σε λατινοαμερικάνικη χώρα. Είχε πολλούς ντόπιους αλλά και τουρίστες οι οποίοι πήγαιναν για φαγητό ή για βόλτα.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και πήγαμε στη γειτονιά μας σε ένα εστιατόριο.

 

[travelbreak]

Στην ύπαιθρο του Παναμά

Τρίτη και τελευταία μέρα στη χώρα. Ξεκινήσαμε πάλι λίγο μετά τις 6:00 για να πάμε αρχικά να δούμε το μουσείο Μi Pueblito. Το GPS μας πήγε σε ένα περίεργο σημείο από όπου όμως δεν μπορούσαμε να προχωρήσουμε με το αυτοκίνητο, αν και φαινόταν ότι ήταν κοντά το σημείο που ψάχναμε. Ευτυχώς μας πληροφόρησε ένας ντόπιος και πήγαμε με τα πόδια, για να διαπιστώσουμε βέβαια ότι εκείνη την ώρα, δηλαδή στις 6:30 το πρωί, ήταν κλειστό και για να ανοίξει έπρεπε να περάσει άλλη μιάμιση ώρα.

Τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες απέξω και σηκωθήκαμε να φύγουμε για να πάμε σε ένα άλλο προορισμό με το όνομα Panama ruins. Και εκεί ταλαιπωρηθήκαμε για να βρούμε το μέρος και όταν φτάσαμε διαπιστώσαμε ότι λόγω Δευτέρας δεν θα άνοιγε καθόλου. Είδαμε λοιπόν ό,τι μπορέσαμε απ’ έξω και τραβήξαμε κάποιες αντιπροσωπευτικές φωτογραφίες, αλλά πολύ φτωχές σε σχέση με αυτά που θα τραβούσαμε εάν πηγαίναμε μέσα. Να σημειώσω για όσους τύχει και πάνε ότι η παλιά πόλη του Παναμά με το όνομα Panama ruins ή Panama Viejo είναι αυτά τα χαλάσματα. Βρίσκεται ανατολικά από το κέντρο της πόλης. Όμως η Casco Viejo βρίσκεται δυτικά του κέντρου και είναι η ζωντανή πόλη με τα στενά και τα πολλά μαγαζιά.

Είχαμε απογοητευτεί από τις δύο διαδοχικές αποτυχίες της ημέρας και δεν ξέραμε τι να κάνουμε, γιατί οι επιλογές μας είχαν στερέψει. Στο αρχικό πρόγραμμα εγώ για την σημερινή μέρα είχα βάλει επίσκεψη σε κάποιες φυλές στην περιοχή του Comarca de Kuna Yala. Αυτό βρίσκεται περίπου 90 χιλιόμετρα από την πόλη, στον Ατλαντικό, και ενώ τα πρώτα 50 τα κάνεις σε μία ώρα, τα επόμενα 40 χρειάζεσαι πάνω από μιάμιση ώρα για να τα κάνεις, διότι ο δρόμος δεν είναι μόνο ότι είναι στενός αλλά είναι γεμάτος λακκούβες και δεν τον έχουν φτιάξει. Αποφασίσαμε λοιπόν να βγούμε έξω από την πόλη του Παναμά και να προσπαθήσουμε να πάμε εκεί. Στην αρχή μάλιστα είχε λίγη κίνηση, αλλά δεν μας πείραξε τόσο πολύ, αφού αργότερα λιγόστεψε και είδαμε με ενδιαφέρον τις περιοχές που περνούσαμε.

Όταν εγκαταλείψαμε την Παναμερικάνα, μετά τα πρώτα 50 χλμ, ο δρόμος χειροτέρεψε πάρα πολύ, όπως είπα. Το τοπίο όμως ήταν πολύ όμορφο. Ο ουρανός ήταν απειλητικός και μάλλον θα επαληθεύονταν τα site τα οποία μιλούσαν για πολλή βροχή τη σημερινή ημέρα. Αφού διανύσαμε σχεδόν τη μισή απόσταση αυτού του άσχημου δρόμου, μας σταμάτησε ένα μπλόκο του στρατού και εκτός από τα στοιχεία που μας πήρε, ζητούσαν και 45 ευρώ για να μπορέσουμε να περάσουμε να πάμε στην παραλία Comarca de Kuna Yala και να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Αποφασίσαμε να μην δώσουμε αυτά τα χρήματα και να επιστρέψουμε πίσω, διότι άλλωστε ο δρόμος ήταν τόσο κακός που θα ήταν μεγάλη ταλαιπωρία και να πας και μετά να γυρίσεις. Και δεν ξέραμε και εκεί τι μας περίμενε. Κανονικά οι επισκέπτες πάνε εκεί και μένουν ένα ή και περισσότερα βράδια, με σκοπό να γνωρίσουν τους ντόπιους και τη ζωή τους.

Από τη διαδρομή:

Να και τα καλλιτεχνικά:

Επιστρέφοντας, όταν φτάσαμε στη διακλάδωση για Παναμά, αντί να γυρίσουμε πίσω πήραμε την κατεύθυνση προς την Κολομβία. Η ώρα ήταν περίπου 11:30 και είχα δει στο χάρτη του τηλεφώνου ότι προς την κατεύθυνση εκείνη υπάρχουν αρκετές λίμνες. Υπέθεσα ότι θα έχουμε όμορφη θέα. Όντως πήγαμε σε αυτή την κατεύθυνση και μετά από μία εικοσαριά χιλιόμετρα αρχίσαμε να συναντάμε πολύ όμορφες εικόνες με λίμνες αλλά και με ντόπιους. Μας άρεσε πάρα πολύ και όταν αυτές οι εικόνες σταμάτησαν, επιστρέψαμε πίσω. Ήταν η λίμνη Bayano που έχει ένα πολυσχιδές σχήμα, λες και είναι πολλές λίμνες, αλλά είναι μια.

Και ενώ η φύση είναι όμορφη, τα χωριά και οι πόλεις από τα οποία περνούσαν οι δρόμοι, αν και δεν ήταν πολλά, δεν φαινόταν να έχουν τίποτα το ενδιαφέρον. Επίσης, στους δρόμους δεν έχει ωραία καφέ ή εστιατόρια τα οποία θα έκαναν τον τουρίστα να σταματήσει να πιει κάτι ή να φάει.

Γυρίσαμε πίσω στον πόλη του Παναμά και την τελευταία ώρα πριν φτάσουμε, η βροχή άρχισε να πέφτει πολύ δυνατή. Όμως για καλή μας τύχη σταμάτησε και μας έδωσε την ευκαιρία να πάμε σε ένα μικρό αλλά ενδιαφέρον παρκάκι με το όνομα Paitilla, μέσα στην πόλη του Παναμά. Το ενδιαφέρον του πάρκου αυτού είναι ο περιβάλλων χώρος του, όπου από τη μεριά της στεριάς είναι οι τεράστιοι ουρανοξύστες και από την άλλη πλευρά είναι θάλασσα, όπου βλέπεις διάφορα.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, αλλά επειδή ήταν σχετικά νωρίς, πήγαμε για να κάνουμε μία βόλτα στη γειτονιά μας και να φωτογραφίσουμε κάποια κτήρια, που είχαμε δει τις προηγούμενες μέρες, αλλά δεν κρατούσαμε τη μηχανή για να τα τραβήξουμε.

Λίγα λόγια για τον Παναμά

Πρωί είχαμε πτήση για την πρωτεύουσα της Γουατεμάλα, που έχει το ίδιο όνομά , όπως και στον Παναμά. Οι εντυπώσεις που μας άφησε δεν ήταν και οι καλύτερες, όσον αφορά στην αυθεντικότητα αυτής της χώρας ως λατινοαμερικάνικης. Αλλά και γενικότερα, ούτε η φύση είχε τρομερά πράγματα ούτε και οι ιθαγενείς μας εντυπωσίασαν. Επίσης ένα πολύ σημαντικό είναι ότι έχει τρομερή υγρασία. Δεν πειράζει όμως. Αυτό δεν είναι τόσο σημαντικό για ένα περαστικό.

Πολύ ειδικό αυτής της χώρας και πάνω σε αυτό βασίζει κατά πολύ τον τουρισμό της, είναι το κανάλι. Η φύση γύρω από αυτό είναι βέβαια αρκετά όμορφη, αλλά όχι εντυπωσιακή όσο εντυπωσιακό είναι το τεχνικό έργο. Επίσης η λίμνη Bayano που επισκεφτήκαμε σχεδόν τυχαία, ήταν πολύ όμορφη, αλλά δεν ήταν καθόλου αξιοποιημένο το μέρος τουριστικά. Δεν γνωρίζω το λόγο. Να αναφέρω εδώ ότι στους δρόμους σε πολλά σημεία έχει μπλόκα του στρατού, και κοιτάνε λίγο το αυτοκίνητο και μετά σε αφήνουν να προχωρήσεις. Ειδικά σε περιοχές που είναι μακριά από την πρωτεύουσα.

Η πόλη του Παναμά μοιάζει σαν μία πόλη με τρία ή τέσσερα εκατομμύρια κατοίκους, ενώ τόσοι είναι οι κάτοικοι όλης της χώρας. Αυτό μου φαίνεται πολύ εντυπωσιακό. Η χώρα είναι πολύ αραιοκατοικημένη.

Το ξενοδοχείο μας βρισκόταν σε πολύ καλή περιοχή. Εκ των υστέρων θα προτιμούσα να ήταν κοντά στην Παλιά Πόλη, κυρίως γιατί είναι πιο όμορφη η βόλτα εκεί και το να καθίσεις σε ένα μαγαζί, αν και εμείς δεν καθίσαμε. Από το ξενοδοχείο μας η παραλία ήταν πολύ κοντά για να κάνεις βόλτα στα τέσσερα χιλιόμετρα που ήταν ως την παλιά πόλη. Όμως έχει τόσους δρόμους αυτή η πόλη που πραγματικά νομίζεις ότι είσαι σε μία πόλη με τρεις φορές ή και τέσσερις μεγαλύτερο πληθυσμό. Παντού βλέπεις αερογέφυρες για να περνάνε αυτοκίνητα ή τρένα.

Προς τα έξω, στους λόφους της πόλης, έχει αρκετή φτωχολογιά. Όμως δεν παύουν να κυκλοφορούν πάρα πολλοί κάτοικοι της χώρας με πολυτελή αυτοκίνητα. Τόσο πολλά έχω δει μόνο σε αραβικές χώρες και μάλιστα από τις πλούσιες. Σίγουρα έχει πολύ πλούτο αυτή η χώρα και το πιο πιθανό είναι ότι τον προσφέρουν τα έσοδα από το κανάλι. Πρόκειται για μία χώρα με λίγο πληθυσμό που μοιράζεται ένα τεράστιο ποσόν.

Γενικά οι άνθρωποι είναι πολύ καλοί και σε βοηθάνε σε οτιδήποτε τους ρωτήσεις. Δε διστάζουν να έρθουν μαζί σου για να σου δείξουν από που πρέπει να πας. Δεν χρειαστήκαμε πολλές φορές κάποια βοήθεια, αλλά πάντα ήταν πολύ εξυπηρετικοί. Μόνο στο ξενοδοχείο οι κοπέλες δεν φαινόταν και τόσο χαμογελαστές και εξυπηρετικές. Πιστεύω επειδή δεν ήξεραν καλά Αγγλικά. Πάντως ό,τι και να χρειάστηκα μου το έκαναν.

Η επίσκεψη στον Παναμά θεωρώ ότι ήταν επιτυχημένη δεδομένων των συνθηκών. Να πω και κάτι που αφορά στο αυτοκίνητο και ευτυχώς είχα πλήρη ασφάλιση, γιατί έγινε μία γρατζουνιά στο μπροστινό μέρος. Δεν νομίζω να την έκανα εγώ, μάλλον κάποιο άλλο αυτοκίνητο και φυσικά δεν χρεώθηκα καθόλου. Κι αυτό το λέω γιατί σκεφτόμουν για να μειώσω το κόστος τα επόμενα αυτοκίνητα που θα νοικιάσουμε να μην πληρώσω για επιπλέον ασφάλιση. Τώρα, με αυτό που έγινε θα πληρώσω και θα πω και ένα τραγούδι και θα είμαι ευχαριστημένος, αν έχω αυτή τη δυνατότητα.

Πολλοί ντόπιοι μιλάνε τέλεια αγγλικά. Ίσως φταίει η παρουσία Αμερικανών στην περιοχή. Άλλοι πάλι δεν ξέρουν ούτε τα βασικά. Γενικά δεν είχαμε πρόβλημα. Έχουμε άλλωστε και τον ηλεκτρονικό μεταφραστή. Ξέρω και γύρω στις εκατό ισπανικές λέξεις. Όλα βοηθούν.

Στον επόμενο χάρτη φαίνονται χονδρικά τα μέρη που επισκεφτήκαμε:

 

[travelbreak]

Πρώτη μέρα Γουατεμάλα: Τι μέρα κι αυτή!!!

Δύσκολη. Το ήξερα από τότε που έβαζα την πρώτη διανυκτέρευση στη Γουατεμάλα στο χωριό Rio Dulce. Θα φτάναμε στο αεροδρόμιο της Γουατεμάλα περίπου στις 10:30 το πρωί. Η Γουατεμάλα πάει μία ώρα πίσω από τον Παναμά που βρίσκεται ανατολικότερα και η διαφορά της από την Ελλάδα είναι στις 9 ώρες, ενώ του Παναμά ήταν στις 8. Θα φτάναμε λοιπόν αυτή την ώρα στο αεροδρόμιο και έπρεπε να πάμε να παραλάβουμε το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει. Πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο, όπου ενώ στον Παναμά είχα παράδοση σε 15 λεπτά, στη Γουατεμάλα χρειάστηκε μία ώρα και 15 λεπτά. Θα εξηγήσω παρακάτω τους λόγους γι’ αυτό.

Μετά την παραλαβή του αυτοκινήτου θα έπρεπε να πάμε στο χωριό Rio Dulce. Αυτό απέχει περίπου 275 χιλιόμετρα από την πόλη της Γουατεμάλας. Το Google έδινε γι’ αυτή τη διαδρομή σχεδόν 5 ώρες, αλλά εγώ ξέρω ότι σε αυτές τις ώρες τίποτα δεν είναι σίγουρο, εκτός από το ότι όλα αλλάζουν ανά πάσα στιγμή. Ειδικά οι δρόμοι τους δεν είναι και οι καλύτεροι. Θα θέλαμε λοιπόν να έρθουμε στο κατάλυμα που θα μέναμε πριν νυχτώσει.
Ας μην τα λέω όλα αυτά και ας περιγράψω πως περάσαμε τη μέρα αυτή, αν και δεν έχω πολλά να πω. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Γουατεμάλα και με πολύ λίγες διατυπώσεις μπήκαμε στη χώρα. Μόλις παραλάβαμε την βαλίτσα μας βγήκαμε στον 2ο όροφο του κτιρίου του αεροδρομίου και εκεί αμέσως υπήρχαν διάφορα γραφεία για να κάνουμε συνάλλαγμα, αλλά και να αγοράσουμε κάρτα SIM της Γουατεμάλας για το τηλέφωνό μας. Εγώ όμως αποφάσισα να μην κάνω κάτι από αυτά τα δύο, γιατί πίστευα ότι στις αφίξεις στον πρώτο όροφο ή στο ισόγειο θα έβρισκα να κάνω αυτή την δουλειά. Κάπου είχα διαβάσει ότι είναι φτηνότερα να αγοράσουμε κάρτα SIM από τον ισόγειο. Το θέμα είναι ότι από τη στιγμή που βρεθήκαμε εκεί, ούτε για συνάλλαγμα υπήρχε γραφείο να μας αλλάξει, αλλά ούτε για κάρτα SIM.

Γι' αυτό αποφασίσαμε να πάμε στα γρήγορα στην ενοικίαση του αυτοκινήτου. Η εταιρεία, ενώ είχε γραφείο στο ισόγειο του αεροδρομίου, δεν είχε κανέναν υπάλληλο εκεί. Ευτυχώς ένας καλός χριστιανός μας είπε να βγούμε έξω, γιατί οι υπάλληλοι είναι εκεί που γίνεται η παράδοση του οχήματος. Δηλαδή στο πάρκινγκ της εταιρείας. Πάμε εκεί όπου ένας νωχελικός τύπος μας περίμενε χωρίς καμία ανυπομονησία και αυτό γιατί είχα πληρώσει ήδη σχεδόν 800 δολάρια για την κράτηση του αυτοκινήτου, το οποίο ήταν ένα τεράστιο Kia Sportage. Είχα κλείσει και εδώ μεγάλο αυτοκίνητο γιατί υποτίθεται θα ήμασταν τουλάχιστον τέσσερις, αλλά μπορεί και πέντε άνθρωποι. Τελικά ήμασταν μόνο δύο. Όταν πήγαμε στον υπάλληλο, εγώ τον παρακάλεσα μήπως γινόταν να πάρουμε ένα μικρότερο αυτοκίνητο. Εκείνος μου το απέκλεισε κατευθείαν. Με διαβεβαίωσε ότι δεν είχαν ούτε ένα αυτοκίνητο ελεύθερο και ας έβλεπα εγώ το πάρκινγκ γεμάτο αυτοκίνητα. Εγώ του εξήγησα τους λόγους που ήθελα μικρό αυτοκίνητο και όταν του είπα ότι είμαι διατεθειμένος να μην ζητήσω μείωση του τιμήματος, ως δια μαγείας βρέθηκε ένα Toyota Yaris. Όμως το πρόβλημα ήταν αλλού: η ευθύνη μου για οτιδήποτε στο Kia Sportage ήταν 1.800 δολάρια ενώ για το Yaris ήταν 1.000 δολάρια. Σιγά την διαφορά! Το θέμα είναι να μην υπάρξει κάποια οικονομική απαίτηση. Δε γινόταν να έχω πλήρη ασφάλιση στην εταιρία του.

Τελικά αποφάσισα να πάρω το Kia γιατί φοβήθηκα λίγο και τους δρόμους, οπότε αυτό θα ήταν πιο βολικό στις ανωμαλίες. Στην παραλαβή διαπιστώσαμε ότι είχε πάρα πολλά γδαρσίματα απ’ έξω. Τα φωτογράφησα, τα σημείωσε και εκείνος και το πήραμε για να φύγουμε βάζοντας ως αρχικό προορισμό, αλλά και τελικό, το ξενοδοχείο στο Rio Dulce. Φεύγοντας από εκεί δεν είχαμε ούτε κάρτα για το κινητό ούτε ντόπια νομίσματα. Και εδώ δεν είναι Παναμάς για να παίρνουν όλοι δολάρια. Ευτυχώς έχω στο κινητό εφαρμογή πλοηγού που δεν απαιτεί ίντερνετ.

Ξεκίνησα και οδήγησα σε δρόμους μέσα στην πόλη της Γουατεμάλα με πάρα πολύ κίνηση και με τεντωμένα τα μάτια και το μυαλό μου, μην τυχόν και συμβεί οτιδήποτε. Το αεροδρόμιο είναι μέσα στην πόλη σχεδόν. Είναι απίστευτο αλλά περάσαμε από την κεντρικότερη πλατεία της πρωτεύουσας. Μετά από περισσότερο από μια ώρα καταφέραμε και βγήκαμε από την πόλη. Όμως τα πράγματα δεν ήταν και πολύ καλύτερα έξω, γιατί ενώ ο δρόμος ήταν φαρδύς με δύο και τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση, όλα τα αυτοκίνητα, και υπήρχαν πάρα πολλά, έτρεχαν γρήγορα γι’ αυτό και πάλι έπρεπε να προσέχω. Αυτό κράτησε για όλη τη διαδρομή μέχρι το Rio Dulce. Και μάλιστα τα τελευταία 100 km ο δρόμος ήταν πιο στενός και τα αυτοκίνητα έτρεχαν ακόμα πιο γρήγορα.

Όταν βγήκαμε από την πόλη της Γουατεμάλα προσπαθούσα να βρω και κάρτα για το κινητό αλλά και να αλλάξω χρήματα. Έκανα μερικές στάσεις αλλά δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα. Η ώρα προχωρούσε και εμείς διψούσαμε πάρα πολύ. Γι’ αυτό είπα να σταματήσω σε ένα βενζινάδικο όπου ευελπιστούσα ότι εκεί θα είχαν τουλάχιστον νερό για να αγοράσω με πιστωτική κάρτα. Πάντως σε μία από τις προηγούμενες στάσεις σε ένα κατάστημα μου έδιναν κάρτα SIM αλλά δεν έπαιρναν ούτε δολάρια ούτε πιστωτική κάρτα. Με έστειλαν σε μία τράπεζα εκεί δίπλα, αλλά για να μπω είχε ουρά 5-6 ανθρώπων. Περίμενα, και σε πέντε λεπτά δεν είχαν προχωρήσει ούτε κατά ένα άτομο. Γι’ αυτό σηκώθηκα και έφυγα. Ευτυχώς στο βενζινάδικο που πήγα και ψώνισα νερό με την πιστωτική κάρτα, η κοπέλα μου είπε ότι δίπλα σε ένα κατάστημα πώλησης ανταλλακτικών αυτοκινήτων, ο άνθρωπος εκεί άλλαζε χρήματα. Πράγματι ένας υπάλληλος αφού ρώτησε το αφεντικό του, για 100 δολάρια μου έδωσε μόνο 700 κέτσελ. Στην τράπεζα θα έπαιρνα περίπου εκατό επιπλέον, όμως τα είχα ανάγκη και ήμουν πολύ ευχαριστημένος με αυτό που είχα πετύχει. Και η χαρά μου έγινε ακόμα μεγαλύτερη, όταν σε μία επόμενη στάση μπόρεσα με 50 κετσέλες να αγοράσω κάρτα sim για το κινητό, με πολλά δεδομένα και για 15 μέρες.

Προς το τέλος διαδρομής υπήρχε ένας αρχαιολογικός χώρος ο Quirigua, αλλά αποφασίσαμε να μην πάμε, αν και τον είχα σημειώσει στο πρόγραμμα, γιατί θα φτάναμε έτσι πολύ αργά στο σημείο που θα διανυκτερεύαμε. Η εμπειρία να οδηγείς νύχτα σε δρόμο της Γουατεμάλα, με το 80% των αυτοκινήτων να είναι νταλίκες, αξίζει μόνο για να λες ότι έχεις πετύχει το βίβερε περικολοζαμέντε. Σε κάθε κατεύθυνση υπήρχε μόνο μία λωρίδα και πολλές νταλίκες προσπερνούσαν ακόμα και μένα, όχι μόνο άλλες νταλίκες. Ακόμα και σε περιπτώσεις που ανάμεσα σε μένα και στην επόμενη νταλίκα που ήταν μπροστά μου δεν υπήρχε χώρος ούτε για μια νταλίκα, αυτοί με προσπερνούσαν και ερχόντουσαν κοντά μου και έμπαιναν μέσα σε μένα και την επομένη νταλίκα!

Φτάσαμε τελικά λίγο πριν τις 8:00 στο ξενοδοχείο που είχα κλείσει, και μας περίμενε ένας νεαρός, ο οποίος δεν ήξερε ούτε μία λέξη στα Αγγλικά, αλλά με το Google translate καταφέραμε να συνεννοηθούμε. Βασικά να κλείσουμε την αυριανή εκδρομή στο ποτάμι μέχρι Livingstone μέσω του ποταμιού Rio Dulce.

Δεν ξέρω αν φάνηκε από την περιγραφή, αλλά η μέρα σήμερα ήταν πολύ δύσκολη. Και το βράδυ φάγαμε μερικά σάντουιτς ο καθένας. Για βράδυ λοιπόν φάγαμε αυτά και δύο μεγάλες μπύρες.

 

[travelbreak]

Rio Dulce, βόλτα στο ποτάμι

Ο βασικός λόγος που ήρθαμε στο Rio Dulce, ήταν για να κάνουμε μία βαρκάδα προς τον Ατλαντικό Ωκεανό και συγκεκριμένα προς τη μικρή πόλη Livingstone. Γι’ αυτό μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο, ένα από τα πρώτα που κάναμε ήταν να ρωτήσουμε τον ξενοδόχο πώς μπορούσαμε να κάνουμε αυτή τη βαρκάδα. Ο ξενοδόχος μας είπε λοιπόν ότι αν θέλαμε να πάμε με ιδιωτική βάρκα θα έπρεπε να πληρώσουμε 800 κετσέλες πού είναι το τοπικό νόμισμα. Αυτό σημαίνει περίπου 100 ευρώ και οι δυο. Είχαμε όμως και την εναλλακτική λύση να χρησιμοποιήσουμε το δημόσιο μέσο μεταφοράς, το οποίο κόστιζε ακριβώς τα μισά χρήματα δηλαδή 200 κετσέλες ο κάθε ένας. Πιστεύω ότι οι ντόπιοι πληρώνουν πολύ λιγότερα χρήματα για την ίδια βάρκα.

Για να πάμε και να γυρίσουμε εμείς προτιμήσαμε τον δεύτερο τρόπο λόγω του ότι είχε την μισή τιμή. Μας είπε λοιπόν ότι αυτός θα ειδοποιήσει τον βαρκάρη για να περάσει να μας πάρει από το ξενοδοχείο μας. Στην αρχή δεν είχαμε καταλάβει πως θα μπορούσε να περάσει η βάρκα από εκεί, αλλά μας εξήγησε ότι το ξενοδοχείο βρίσκεται ακριβώς πάνω στο ποτάμι (φτάσαμε νύχτα και δεν είχαμε δει τι γίνεται γύρω μας) και η βάρκα μπορεί να περάσει να μας παραλάβει. Συμφωνήσαμε λοιπόν και του δώσαμε το okay για να πάρει τηλέφωνο και εμείς θα ήμασταν στην προβλήτα του ξενοδοχείου στις 9:30 το πρωί για να περάσει και να μας πάρει το πλοιάριο. Ξέραμε ότι θα επιστρέφαμε από εκεί στις 2:30. Έτσι θα είχαμε μερικές ώρες χρόνο για τη βόλτα μας εκεί. Αυτοί οι δύο τρόποι μεταφοράς εδώ ονομάζονται, ο πρώτος ο ιδιωτικός, πριβάδο ενώ ο δεύτερος ονομάζεται κολεκτίβα.

Από το ξενοδοχείο μας η θέα:

Τραγική κατάσταση:

Ξυπνήσαμε αρκετά πρωί και κάπου στις 6:30 πήραμε το αυτοκίνητο για να κάνουμε μία πρωινή βόλτα. Θέλαμε να πάμε στο φρούριο Σαν Φελίπε πού βρίσκεται σε απόσταση 15 χιλιομέτρων από το ξενοδοχείο μας. Πρώτα είπαμε να κάνουμε μία μικρή βόλτα στο χωριό, αλλά δεν βρήκαμε να παρκάρουμε και έτσι πήγαμε στο φρούριο. Εκεί μας είπαν ότι πριν τις 8:00 δεν ανοίγει και δεν επιτρέπεται η είσοδος. Επιστρέψαμε στο χωριό Rio Dulce για να κάνουμε μία βόλτα εκεί. Ουσιαστικά έχει ένα κεντρικότατο δρόμο, από όπου περνάνε όλα τα αυτοκίνητα και οι νταλίκες και σε αυτό το κεντρικό δρόμο είναι εκατοντάδες μαγαζιά παρατεταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Ευτυχώς βρήκαμε εύκολα τώρα ένα μέρος να παρκάρουμε, αφού ήταν πολύ πρωί και ο κόσμος δεν είχε έρθει ακόμα για τα ψώνια του αν και τα περισσότερα καταστήματα ήταν ανοιχτά.

Στη μικρή βόλτα που κάναμε στο χωριό Rio Dulce προσπαθούσαμε να πλησιάσουμε την μεριά του ποταμιού για να δούμε πως είναι και να βγάλουμε και φωτογραφίες Όταν ετοιμαζόμασταν να φύγουμε για το φρούριο ανακαλύψαμε μία τράπεζα και πήγα στο μηχάνημα ATM για να σηκώσω χρήματα με την κάρτα revolut. Πήρα χίλια δικά τους αλλά με χρέωσαν και περίπου 3% προμήθεια. Η ουσία είναι ότι εγώ έφυγα από το μηχάνημα έχοντας τα χρήματα για να κάνουμε οποιαδήποτε μικρή αγορά θέλαμε. Έτσι με κάρτα στο τηλέφωνο και με ντόπια νομίσματα στην τσέπη, μπορούσαμε να κινηθούμε πιο ελεύθερα, γιατί τα 700 που είχα αλλάξει την προηγούμενη μέρα δεν ήταν καθόλου αρκετά. Με την ανάληψη αντιλήφθηκα ότι η χρέωση μου ήταν για κάθε ένα ευρώ και 8,06 κετσελ.

Μετά από αυτό πήγαμε στο χωριό Σαν Φελίπε, με το ομώνυμο φρούριο, όπου είχε είσοδο για τον κάθε 175 κετσέλες για τον κάθε έναν από μας. Μπήκαμε στην αυλή του χώρου που περιβάλλει το φρούριο και προχωρήσαμε στα γρήγορα, γιατί πλέον ήμασταν λίγο αργοπορημένοι σε σχέση με τη βάρκα που θα μας πήγαινε στο Livingston και πλησιάσαμε το φρούριο το οποίο ήταν μεν πολύ μικρό αλλά πολύ εντυπωσιακό, όσον αφορά στους χώρους που είχε.

Όμως έπρεπε να φύγουμε σύντομα και δεν απολαύσαμε, όχι τόσο το φρούριο όσο τον περιβάλλοντα χώρο. Ειδικά η Ντίνα είχε αγχωθεί πολύ με το αν θα προλάβουμε τη βάρκα. Όμως ήμασταν πολύ άνετοι χρονικά και από τις 9:10 ήμασταν στο δωμάτιο.

Στις 9:20 κατεβήκαμε να περιμένουμε τη βάρκα, η οποία όμως καθυστερούσε να έρθει. Το αγόρι στη ρεσεψιόν μας είπε ότι τηλεφώνησε και επειδή μαζεύει πάρα πολύ κόσμο έχει μία μικρή καθυστέρηση. Η βάρκα όμως όσο περνούσε ο χρόνος δεν ερχόταν και είχαμε σχεδόν απογοητευτεί για το αν θα μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε την εκδρομή που είχαμε αποφασίσει. Κάθε τόσο το παιδί εκεί στη ρεσεψιόν μας έλεγε ότι έπαιρνε τηλέφωνο και ο βαρκάρης του έλεγε ότι φορτώνει τη βάρκα και έρχεται. Δηλαδή πήγαινε και μάζευε τον κόσμο από τις αποβάθρες. Βέβαια αυτό μας έκανε λίγο εντύπωση, γιατί είχαμε καταλάβει ότι δεν απείχαμε και πολύ από την αφετηρία των πλοιαρίων.

Να μην τα πολυλογώ: η βάρκα εμφανίστηκε στις 10:20, με 50 λεπτά καθυστέρηση και μέσα σε αυτήν δεν υπήρχε κανένας πελάτης. Οι επιβάτες δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι είχαν γίνει. Το καταλάβαμε όμως το απόγευμα, όταν ήταν να γυρίσουμε πίσω, όπου φτάνοντας ακριβώς στις 2:30 στο λιμανάκι του Λίβινγκστον ήτανε μία βάρκα τελείως γεμάτη με κόσμο και εμείς ήμασταν οι τελευταίοι επιβάτες. Αυτό σημαίνει ότι και το πρωί η βάρκα έφυγε γεμάτη κόσμο και είτε μας ξέχασαν, είτε δεν πέρασαν να μας πάρουν. Έτσι πήγαμε στο Λίβινγκστον με μία βάρκα οι δυο μας και μάλιστα δεν ήταν βάρκα της γραμμής γιατί ο βαρκάρης σε κάποια σημεία πήγαινε πιο αργά για να δούμε κάποια πουλιά και νούφαρα και κάποια άλλα ιδιαίτερης ομορφιάς σημεία στο ποτάμι.

Στο Livingston φτάσαμε κατά τις 11:30 και αυτό που θέλαμε εκεί να κάνουμε ήταν να πάμε σε ένα σημείο το οποίο ονομάζεται Siete Altares. Υποτίθεται ότι εκεί υπάρχει ένας ωραίος καταρράκτης. Γι’ αυτό χωρίς να χάσουμε καιρό πήραμε ένα τουκ-τουκ για να μας πάει εκεί. Όμως στα μισά της διαδρομής σταμάτησε και μας είπε ότι από κει και κάτω πρέπει να πάμε με τα πόδια, γιατί αυτός πραγματικά δεν μπορούσε να περάσει από ένα μικρό ποτάμι που υπήρχε. Του δώσαμε 20 κετσέλες, δηλαδή 2,5 ευρώ, και προχωρήσαμε με τα πόδια περίπου τρία χιλιόμετρα παραλιακά, τραβώντας υπέροχες φωτογραφίες στο στυλ της Καραϊβικής. Στο τέλος της διαδρομής μας υπήρχε ένα σπίτι και μέσα ήταν δύο τύποι. Ο ένας ξαπλωμένος σε μία αιώρα και ο άλλος ζήτησε 20 κετσέλες από τον καθένα για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στους καταρράχτες. Το ξέραμε ότι θα πληρώναμε αυτό το ποσόν, γιατί είχε κάτι ταμπελίτσες στη διαδρομή που το έλεγαν.

Αμέσως μετά το σπιτάκι ξεκινούσε το ποτάμι που είχε διαδοχικά μικρούς καταρράκτες με ύψος δύο τρία μέτρα ο κάθε ένας. Στο κάτω τους μέρος δημιουργούσαν από μία λιμνούλα και σε δύο σημεία ήταν κάτι άνθρωποι και κολυμπούσαν. Βασικά έκαναν μπάνιο ακίνητοι μέσα στις λιμνούλες. Περπατήσαμε κι εκεί κάπου ένα χιλιόμετρο. Στην τελευταία πισίνα βρήκαμε και ένα ζευγάρι από τη Σκωτία και μιλήσαμε για λίγο.

Ο τύπος που εισέπραττε τα χρήματα για την είσοδο στους καταρράκτες:

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής και επιστρέψαμε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που είχαμε πάει.

Μάλιστα φτάσαμε στην προβλήτα ακριβώς την ώρα που θα έφευγε η βάρκα μας, που όπως προανέφερα ήταν γεμάτη κόσμο. Μπήκαμε λοιπόν μέσα στη βάρκα και επιστρέψαμε μαζί με τους υπόλοιπους. Του είπα του βαρκάρη και μας άφησε στο ξενοδοχείο μας ακριβώς, στην προβλήτα. Η ουσία είναι ότι μάλλον η βάρκα είχε γεμίσει στις 9:30 ή ξέχασε να περάσει να μας πάρει και τελικά υποχρεώθηκαν και μας πήγαν με ιδιωτική βάρκα. Αλλά τα χρήματα ήταν τα ίδια που θα δίναμε και στο εισιτήριο. Το εισιτήριο πράγματι είναι ακριβό και το απόγευμα που πήγαμε μία βόλτα προς τις αποβάθρες που ξεκινάνε τα πλοιάρια, είδαμε ότι αναγράφεται αυτή η τιμή.

Στο ξενοδοχείο φτάσαμε περίπου στις 3:30. Ξεκουραστήκαμε λίγο και στις 5:30 πήγαμε μία βόλτα με τα πόδια στο χωριό. Μάλιστα περάσαμε αυτή την τεράστια γέφυρα που περνάει πάνω από το ποτάμι και είναι δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Πέρναγε αρκετός κόσμος αυτή την ώρα μαζί με μας. Κάναμε λίγη βόλτα μέσα στο θορυβώδη δρόμο του χωριού αλλά και σε μερικές γειτονιές, ψωνίσαμε μετά κάποια φαγώσιμα και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο να τα φάμε.

Πάνω από τη γέφυρα:

Στην Γουατεμάλα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά από ό,τι στον Παναμά. Οι άνθρωποι δεν έχουν την εμφάνιση που είχαν εκεί. Είδαμε αρκετές γυναίκες ντυμένες με τον παραδοσιακό τρόπο, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο. Στην υπόλοιπη επαρχία της χώρας ήταν περισσότερες. Επίσης ένα άλλο θετικό είναι ότι εδώ δεν έχει τόση πολλή υγρασία όση στον Παναμά. Τα ρούχα στεγνώνουν αμέσως, ειδικά σήμερα που μπήκαμε μερικές φορές στο νερό του ποταμού για να πάμε στον καταρράκτη στέγνωσαν σε λίγη ώρα.