Ποδοσφαιροπεριοδεία σε εννιά χώρες (ή αλλιώς, “η απόγνωση... θέλει καλοπέραση”)

[delmem2233]

Κυριακή βράδυ, στο “Friends Hostel” του Βουκουρεστίου, με τα χέρια και το αριστερό μισό του μετώπου μου πρησμένα, αλλά, το σημαντικότερο, με το αριστερό μάτι ασύυυγκριτα καλύτερα απ' ότι το είδα (και τρόμαξα) χθες το πρωί. Στις εφτά, πριν από μιάμιση ώρα δηλαδή, υποτίθεται ότι έφευγα για Κισινάου, όμως έτσι όπως είμαι μετά τα αμέτρητα τσιμπήματα ενοχλητικών ζωυφίων, προτίμησα να... κάτσω εδώ που κάθομαι...

Το χόστελ είναι μια χαρά, καθαρότατο, όμως το κρεβάτι μου έτυχε να έχει εκείνα τα... κακά πλάσματα (ό,τι μπορούν κάνουν για να επιβιώσουν κι εκείνα τα καημένα), που σε κάνουν να ξυπνάς το πρωί και να συνειδητοποιείς ότι σε έχουν... γαζώσει, ότι τα χέρια σου (και όχι μόνο) έχουν γίνει... οροπέδιο, με “πλαγιές” κατακόκκινες, που σε προκαλούν να τις ξύσεις. Μου είχε τύχει ξανά, κι είμαι βέβαιος ότι θα μου ξανατύχει. Εκείνο που με ταρακούνησε στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν το πρήξιμο στο μάτι. Με το που ξύπνησα κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, όμως δεν περίμενα σε καμία περίπτωση να με κοιτάξω στον καθρέφτη και να δω το μάτι μου να είναι μεγαλύτερο κι απ' το στήθος της Όλγας της Φαρμάκη (είναι πρωτοσέλιδη στο ρουμανικό Playboy, κι έτυχε, έτυχε δηλαδή, 10-15 φορές, να πέσει το μάτι μου στο ρημάδι το βυυυ-πρωτοσέλιδο). Όχι τίποτε άλλο, αλλά χθες το απόγευμα έπρεπε να βγω και φωτογραφία με έναν Βραζιλιάνο, πρώην παίκτη του ΠΑΟΚ, που τώρα παίζει στη Ραπίντ Βουκουρεστίου, κι ανησυχούσα μία πώς θα φαινόμουν στη φωτογραφία, και μία ακόμα αν θα δεχόταν το παλικάρι να βγούμε φωτογραφία, ή αν θα με έβλεπε και θα σκιαζόταν...

Τέλος πάντων, σκοτίστηκα για το μέτωπο και τα χέρια, το μάτι μ' ενδιαφέρει, και το μάτι είναι πολύ καλύτερα, οπότε αύριο φεύγω, χωρίς να ρίξω και μαύρο δάκρυ, από το Βουκουρέστι. Επόμενος προορισμός, Κισινάου (Μολδαβία), ή Κλουζ Ναπόκα (τελικά, και όχι “Κλούι Νάποκα” που την άκουγα συνήθως). Θα εξαρτηθεί από δύο μέιλ που περιμένω μέχρι τις δύο αύριο το μεσημέρι.

Βουκουρέστι. Δε με συνεπήρε. Η αλήθεια είναι πως δε με συνεπήρε. Θέλετε επειδή συνάντησα όλο κι όλο ένα άτομο που ζει εδώ; Θέλετε επειδή μου έτυχε αυτό που μου έτυχε με τα ζωύφια; Θέλετε επειδή ήμουν πάρα πολύ απασχολημένος με την (ευχάριστη) υποχρέωση που έχω στο άλλο σάιτ, και δεν είχα χρόνο να βρω παρέα; Δεν ξέρω... Μου άρεσαν οι πλατιές λεωφόροι, μου άρεσε η “ανοιχτωσιά”, “γούσταρα” πολύ την εμπειρία του Ρουμανία-Γαλλία στο ολοκαίνουργιο Εθνικό Στάδιο (μου “κάθισε” πολύ καλά το ότι διεθνής με τη Ρουμανία είναι ένας παίκτης του ΠΑΟΚ, δίπλα στον οποίο επίσης έβαλα τα αγέλαστα μούτρα μου σε μία φωτογραφία), ακόμη και το χθεσινό Ραπίντ-Μπρασόβ μου άφησε δύο-τρεις αναμνήσεις για μια ζωή, όμως...

Σκέφτομαι ότι θα είχα δει το Βουκουρέστι με πολύ διαφορετικό μάτι αν είχα συναντήσει περισσότερο κόσμο, και αν το “ιστορικό κέντρο” του δεν ήταν ένα εργοτάξιο και μισό. Σε μία πόλη στην οποία η στενότερη λεωφόρος είναι δύο φορές μεγαλύτερη από την Εγνατία στη Θεσσαλονίκη ή την Πανεπιστημίου στην Αθήνα, χρειάζεσαι ένα κομμάτι πιο... “ζεστό”, πιο “να κάτσουμε στο πλακόστρωτο πάνω στο στενάκι να πιούμε κάτι και να χαζέψουμε τον κόσμο να περνάει”, κι αυτό τη δεδομένη χρονική περίοδο στο Βουκουρέστι αποτελεί πολυτέλεια. Είναι σαν να ξεθεώνεσαι όλη μέρα στο περπάτημα, να έρχεται το βράδυ, να πέφτεις στο κρεβάτι του κοιτώνα σου (αν ταξιδεύεις με τον δικό μου προϋπολογισμό) να ξαποστάσεις, και στις τρεις και κάτι μετά τα μεσάνυχτα σκάνε μύτη τέσσερις φασαριατζήδες που μόλις έφθασαν στο χόστελ και κάνουν ΤΟΝ θόρυβο με το φως αναμμένο, ψάχνοντας τα κρεβάτια τους, ανοίγοντας τους σάκους τους, και βγάζοντας μία-μία όλες τις σακούλες που έχουν μέσα...

Κάτι άλλο που μου χτύπησε άσχημα στο Βουκουρέστι είναι η ανέχεια που φαίνεται πως μαστίζει πολλούς. Πείτε με αναίσθητο, αλλά δε συγκινούμαι βλέποντας ζητιάνα στα σκαλιά εκκλησίας να επαιτεί, με μάγουλα μεγαλύτερα κι απ' του Πάγκαλου. Όταν όμως βλέπεις ηλικιωμένους να περπατούν με το ζόρι, σχεδόν σκελετωμένοι, και να ψάχνουν στα σκουπίδια, η εικόνα είναι αποκαρδιωτική. Και δυστυχώς αυτήν την εικόνα την είδα πολλές φορές στο Βουκουρέστι, πολλές-πολλές περισσότερες απ' ότι στη Σόφια.

Όσο για το... περίφημο “Παλάτι του Κοινοβουλίου”, το κτίριο που κάνει τη δική μας Βουλή να μοιάζει με σκυλάκι κανίς δίπλα σε σκύλο του Αγίου Βερνάρδου, η κοπέλα που συνάντησα (δουλεύει σαν σύμβουλος γερουσιαστή) το αποκάλεσε “Σπίτι του Λαού”, αλλά ένας νοσοκόμος που ρώτησα για κατευθύνσεις περπατώντας μία μέρα, το αποκάλεσε “εκείνο το μεγάλο γαμημ*νο κτίριο”. Μπορεί να τα έχει με τους 130-τόσους... καλοφαγάδες που κάνουν -μερικώς- κουμάντο στη χώρα από τα έδρανά τους, μπορεί να είναι γιος κάποιου εκ των δεκάδων χιλιάδων που τη δεκαετία του '80 αναγκάστηκαν να ξεσπιτωθούν, όταν ο Τσαουσέσκου “απαλλοτρίωσε” μία τεράστια έκταση στο κέντρο της πόλης για να υλοποιήσει ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο που είχε βάλει στο μυαλό του...

Τελευταίο για Βουκουρέστι, το “κόλπο” Ρουμάνων που έχουν στήσει “ελληνικά” μαγαζιά, “πουλώντας” Ελλάδα, και πιο συγκεκριμένα ελληνικό φαγητό. Στο “ιστορικό κέντρο” της πόλης υπάρχει εδώ κι έναν χρόνο μία “Ταβέρνα Μαρία, Ελληνική Κουζίνα”, στην οποία Έλληνας είναι μόνο ο μάγειρας. Πριν από δύο μήνες, δε, άνοιξε μαγαζί που λέγεται “Gyros Thessalonikis”. Έλληνας είναι μόνο ο κύριος που ετοιμάζει τα σάντουιτς τα μεσημέρια. Ρουμάνος το αφεντικό, που του άρεσε η Θεσσαλονίκη και ο γύρος μας, και είπε “δε δοκιμάζω να ανοίξω κάτι τέτοιο στο Βουκουρέστι;” Τα σάντουιτς δεν είναι μικρά, όμως έχουν πολλή... πρασινάδα, κι αρκετές πατάτες. Δυσανάλογα λίγο κρέας για το μέγεθός τους, και κυρίως για την τιμή τους (13 λέι, κάτι λιγότερο από τρία ευρώ).

Κατά τ' άλλα, νομίζω ότι καταλαβαίνω πώς αισθάνονται εκείνοι που γεννιούνται σε σώμα άνδρα, αλλά όλα μέσα τους τους λένε ότι είναι γυναίκες, και το αντίθετο, εκείνες που γεννιούνται γυναίκες, αλλά όλα μέσα τους τις λένε ότι είναι άνδρες. Εννοώ ότι από την πρώτη μέρα του ταξιδιού ακούω μουσική μόνο στα Ισπανικά και τα Πορτογαλικά, ότι με Γερμανούς και λοιπούς Ευρωπαίους μιλάω πέντε λεπτά και με τους λιγοστούς Λατινοαμερικάνους που έχω πετύχει πέρασα πολλή-πολλή περισσότερη ώρα, ότι όταν περπατάω στον δρόμο κι είμαι “στο κέφι” σφυρίζω και τραγουδάω (αν δεν υπάρχει ψυχή γύρω μου) τραγούδια ενός -μακαρίτη- Αργεντινού τραγουδιστή, ή ενός συγκροτήματος από τη Βραζιλία. Όλα μέσα μου μου λένε ότι ΕΚΕΙ έπρεπε να είμαι, ότι ΕΚΕΙ πρέπει να βρεθώ όσο πιο σύντομα γίνεται, όχι για τουρισμό-ταξίδι, αλλά για να ζήσω, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα. Κατά προτίμηση στην Αργεντινή, είτε στο Μπουένος Άιρες είτε στο Ροσάριο. Στην Αργεντινή να ζω, και στη Βραζιλία να πηγαίνω... ταξιδάκι αναψυχής μια φορά το δίμηνο. I'm working on that(...).

 

[YBONNH]

Περαστικα για το ματι...
(για την αρωστια της Λατινικης Αμερικης γιατρια δεν εχει)

Λοιπον, δεν σε αφηνουν να κοιμηθεις το βραδυ, σε τρωνε τα εντομα, το Βουκουρεστι δε σου λεει τιποτα,
παρ' ολα αυτα σου εμειναν "δυο -τρεις αναμνησεις για μια ζωη" ...
Καλη συνεχεια

 

[dmdoc]

ακόμη και το χθεσινό Ραπίντ-Μπρασόβ μου άφησε δύο-τρεις αναμνήσεις για μια ζωή,

Το πέταξες ξερό και το προσπέρασες.Δεν δικαιούμαστε κατιτίς περισσότερο;

 

[zmaria]

. Στην Αργεντινή να ζω, και στη Βραζιλία να πηγαίνω... ταξιδάκι αναψυχής μια φορά το δίμηνο. I'm working on that(...).

Γιατί ήμουνα σίγουρη???

 

[delmem2233]

Τελικά, Κλουζ, μετά το Βουκουρέστι. Και πολύ το χάρηκα. Έφθασα εκεί στις πέντε και μισή το πρωί, και παρά το γεγονός ότι δεν είχα κοιμηθεί καθόλου στο τρένο (σχεδόν δέκα ώρες για μία απόσταση λίγο μικρότερη από το Θεσσαλονίκη-Αθήνα, με το εισιτήριο στα 16-17 ευρώ), το Κλουζ άρχισε να με κερδίζει εκείνο το μισάωρο που περπάτησα με τον ουρανό σκοτεινό ακόμα, με ελάχιστα αυτοκίνητα στους δρόμους, και με μοναδικό... πεζό έναν τύπο που έβγαλε βόλτα τον πανέμορφο σκύλο του. Στις έξι ήμουν στο χόστελ, στις έξι και τέταρτο ήμουν στο κρεβάτι. Όταν η κοπέλα στη ρεσεψιόν μού είπε ότι δε χρειαζόταν να περιμένω μέχρι τις 11, 12, 1, για να κάνω τσεκ-ιν, μου ήρθε να την αγκαλιάσω σφιχτά...

Μετά από τρίωρο ύπνο, ανήσυχος για κάποιον λόγο, σηκώθηκα. Μπήκα για ντουζ, και πέντε λεπτά αργότερα άκουσα έναν δυνατό θόρυβο από τον κοιτώνα, στον οποίο ήμουν μόνος. Υπέθεσα -ανόητα, μια και ο θόρυβος ήταν πολύ πιο δυνατός- ότι είχε πέσει ο σάκος μου. Αυτό που είδα όταν άνοιξα την πόρτα του μπάνιου, το θυμάμαι τώρα και γελάω... Ένα σύννεφο σκόνης ανέβαινε σιγά-σιγά προς το ταβάνι, “φουσκώνοντας” έτσι όπως ανέβαινε, σκηνή που μου θύμισε κατεδάφιση κτηρίου. Τι είχε συμβεί; Ένα κομμάτι του ταβανιού, ακριβώς πάνω από το κρεβάτι μου, για την ακρίβεια ακριβώς πάνω από το σημείο που δέκα λεπτά νωρίτερα ήταν το κεφάλι μου, είχε πέσει(!). Τα κρεβάτια ήταν bunks, ένα πάνω ένα κάτω, κι εγώ είχα κοιμηθεί κάτω, όμως τα κρεβάτια ήταν δίπλα σε τοίχο, και τα κομμάτια του ταβανιού που έπεσαν, αφού βρήκαν στο πάνω κρεβάτι, έπεσαν προφανώς στον τοίχο και κατέληξαν, πολλά μικρά κομμάτια, στο σημείο ακριβώς που ήταν το κεφάλι μου. Δε θα είχα πάθει κάτι, μπορεί καν να μην είχα γρατζουνιστεί, τα κομμάτια ήταν μικρά, φαντάζεστε όμως την τρομάρα που θα είχα πάρει αν κοιμόμουν ακόμα και ξαφνικά έπεφταν... διάφορα στην κοιμισμένη μούρη μου;

Αφού με έβαλαν σε καλύτερο, μικρότερο κοιτώνα, βγήκα πρώτη “πραγματική” βόλτα. Πριν περάσει ένα μισάωρο, θυμήθηκα τι είχα γράψει εδώ, σε αυτό το σάιτ, για την Αντίγουα, τη “γοητευτική” πόλη σε απόσταση αναπνοής από τη “Γουάτε”, την Πρωτεύουσα της Γουατεμάλας. Είχα γράψει ότι η Αντίγουα είναι ανέκδοτο που “το πιάνεις με τη μία”, και γελάς, επειδή το αστείο είναι προφανές. Δε χρειάζεται να διαβάσεις ανάμεσα στις γραμμές για να “πιάσεις” το αστείο. Η γοητεία της Αντίγουα είναι προφανής. Το ίδιο με το Κλουζ. Σε κερδίζει εύκολα, έτσι όπως είναι μικρό, περιποιημένο, καθαρό, με ποτάμι να διατρέχει το κέντρο του, δύο-τρία “φαρδιά ρυάκια” (ας τα περιγράψω έτσι) να τρέχουν παράλληλα στο ποτάμι, και δίπλα τους να έχουν πλακόστρωτους πεζόδρομους με μαγαζιά στη μια πλευρά, και διαμερίσματα με λουλουδιαστά μπαλκόνια στην άλλη. Όμορφα κτήρια, πολλά πλακόστρωτα στενά, αμέτρητα καφέ πάνω τους, ακόμη περισσότερα συμπαθητικά μαγαζιά σε “κρυφές” εσωτερικές αυλές, από αυτές στις οποίες μπαίνεις και νομίζεις ότι από τη μια στιγμή στην άλλη εισέρχεσαι σε άλλο κόσμο, και... η λίστα με τα προτερήματα του Κλουζ τελειωμό δεν έχει...

Τέσσερις ημέρες έμεινα εκεί, είδα το Στεάουα-Σάλκε (με τον “δικό μας” Κυριάκο Παπαδόπουλο να τα πηγαίνει περίφημα), έκανα παρέα με διαφορετικό άτομο κάθε μέρα, χάρηκα βόλτες, πήγα στο... διαστημικό νέο στάδιο που εγκαινιάζουν σε λίγες ημέρες με συναυλία των Scorpions, κι ομολογώ ότι ότι αν δεν έπρεπε να συνεχίσω το ταξίδι, να πάω κάπου αλλού για το επόμενο ποδοσφαιρικό παιχνίδι, στο Κλουζ μπορούσα να μείνω όχι άλλες τέσσερις, αλλά άλλες δεκατέσσερις ημέρες. Το άφησα σχεδόν με... πίκρα, επειδή ήθελα ΠΟΛΥ να περάσω περισσότερο χρόνο με τα άτομα που γνώρισα εκεί, αλλά και να περπατήσω σε περισσότερα στενά, να σκοντάψω σε περισσότερες προεξέχουσες πέτρες στα πλακόστρωτά του. Προς το τέλος του ταξιδιού, τότε που θα είμαι στο Βελιγράδι, αν μου έχουν περισσέψει χρήματα, μπορεί να επιστρέψω, και να κάνω μαθήματα φωτογραφίας με μία κοπέλα, επαγγελματία φωτογράφο, που συνάντησα εκεί. Και μετά να επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη μέσω Σόφιας, όπου επίσης έχω αφήσει... “ανοικτούς λογαριασμούς” με κόσμο που συνάντησα τις πρώτες τέσσερις ημέρες αυτού του ταξιδιού.

Αν κάποιος σας πάει στο Κλουζ χωρίς να έχει διαβάσει για την πόλη, μάλλον θα ξαφνιαστεί ακούγοντας πολλούς ντόπιους να μιλάνε. Ο ένας στους πέντε μόνιμους κατοίκους της πόλης είναι ουγγρικής καταγωγής, με πρώτη γλώσσα τα Ουγγρικά, τα οποία καμία σχέση δεν έχουν με τα Ρουμάνικα. Πέρασα αρκετό χρόνο μιλώντας με μία κοπέλα που δουλεύει στο χόστελ, ουγγρικής καταγωγής, και μου έκανε εντύπωση ότι μου είπε πως αισθάνεται Ρουμάνα, άσχετα αν πρώτη γλώσσα της είναι τα Ουγγρικά. Δε θα έπρεπε να μου προκαλεί εντύπωση, το 2010 πέρασα δέκα μήνες στη Μαλαισία με μία κοπέλα κινεζικής καταγωγής η οποίας με ζέση μού έλεγε ότι είναι Μαλαισιανή, και όχι Κινέζα, άσχετα αν η πρώτη και η δεύτερη γλώσσα της είναι τα Καντονέζικα και τα Μανταρίνικα, όμως... προφανώς επειδή είμαι Έλληνας, αυτό το ζήτημα της γλώσσας εξακολουθεί να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον...

Κλείνοντας με τα του Κλουζ, απλά σημειώνω ότι δίπλα σε όοολα τα άλλα, είναι φοιτητούπολη, με ό,τι αυτό σημαίνει για κάθε πόλη στην οποία ζουν χιλιάδες σπουδαστές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το “feeling” της πόλης, ειδικά τα βράδια, τότε που τα κάθε λογής στέκια γεμίζουν με κόσμο...

Μετά από τέσσερις ημέρες στο Κλουζ, πήρα βραδινό τρένο για Ιάσιο, δίπλα στα σύνορα με Μολδαβία, και νωρίς το πρωί, “στο καπάκι”, μίνιμπας για Κισινάου, εντυπώσεις από το οποίο θα γράψω αύριο το βράδυ, μετά το παιχνίδι που θα δω στο... όχι πάντως στο Κισινάου. Κισινάου, lllast week. This week, άλλη Πρωτεύουσα που αρχίζει με “Κι” (τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια...).

(Dmdoc, αν αρχίσω να γράφω ποδοσφαιρολεπτομέρειες, εσύ θα μείνεις να με διαβάζεις, και δύο-τρεις ακόμα . Σου στέλνω προσωπικό μήνυμα με λινκ που μπορεί να σου φανεί ενδιαφέρον).

 

[elenara88]

και σε μενα το λινκ αν γινεται !!! καλη συνεχεια, σε παρακολουθω φανατικα

 

[dmdoc]

Ρίχνοντας μια αστραπιαία ματιά,κατάλαβα γιατί δεν προλαβαίνεις να γράψεις μια ανταπόκριση και εδώ.Και από το υλικό φαίνεται πόσο γεμάτος είναι ο χρόνος σου.Ευχαριστώ για το link

 

[delmem2233]

Κισινάου, Μολδαβία... Το μεγαλύτερο ερωτηματικό αυτού του ταξιδιού, η χώρα για την οποία ήξερα τα λιγότερα, από τις εννιά που συνολικά θα δω πριν επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη. Πρώτες εντυπώσεις; “Είμαστε ακόμα στο 2011; Και στην Ευρώπη;” Ανταλλάξαμε χρήματα σε κάτι κυράτσες αμέσως μετά τα σύνορα (οι οποίες πλάκα-πλάκα έδιναν καταπληκτική ισοτιμία, καλύτερη από εκείνες που βρήκα στο Κισινάου), εκεί όπου στη μολδαβική πλευρά μάς υποδέχθηκε μία οικογένεια... παπιών, που βολτάριζε από τη μία πλευρά του δρόμου στην άλλη. Μετά, αναγούλα... Με το που μπήκαμε στη Μολδαβία, η ποιότητα του οδοστρώματος είχε τόσα κοινά με την άσφαλτο στη ρουμανική πλευρά, όσα κι ένας Αθηναίος τραπεζίτης με Πακιστανό λαθρομετανάστη... Ανακατεύτηκα μέσα σε δέκα λεπτά, σε έναν δρόμο που ουσιαστικά ήταν μία μεγάλη ευθεία. Κατάλαβα δε γιατί το Ιάσιο-Κισινάου το κάνεις σε τέσσερις ώρες με μίνιμπας, κι όχι σε δυόμισι-τρεις, κάτι που θα ήταν πιο λογικό. Δεν ήταν εξαιτίας των διατυπώσεων στα σύνορα, αλλά επειδή ο οδηγός σταματούσε κάθε δύο λεπτά για να πάρει κόσμο, Μολδαβούς, που χρειάζονταν “αγώγι” για λίγα χιλιόμετρα...

Το Κισινάου με κέρδισε πριν ακόμη κατέβω από το μίνιμπας. Χωρίς περιστροφές, ομολογώ ότι ήταν οι γυναίκες που με εντυπωσίασαν. Όχι μόνο λόγω χαρακτηριστικών και θηλυκότητας, αλλά λόγω του ποσοστού των γυναικών που σε έκανε να “κολλάς” και να σκουπίζεις το πηγούνι σου. Είχα ακούσει ύμνους για τις Μολδαβές, και πριν ακόμη μας αφήσει το μίνιμπας κάπου στο κέντρο, είχα ήδη καταλάβει προς τι όλοι εκείνοι οι ύμνοι...

Την πρώτη μέρα πήγα στο Ζίμπρου-CSCA Ραπίντ, παιχνίδι πρωταθλήματος, και το χάιλαϊτ του αγώνα ήταν -για μένα- οι κοπέλες με μίνι και ψηλά τακούνια που δεν κάθονταν, αλλά στέκονταν, στην κερκίδα των “φανατικών” της Ζίμπρου, και χοροπηδούσαν πάνω στις καρέκλες, τραγουδώντας με τις γροθιές σφιγμένες. Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα τέτοιο θέαμα σε γήπεδο... Priceless, πραγματικά...

Τη δεύτερη μέρα πήρα συνέντευξη από μία κοπέλα που έχει γράψει βιβλίο για την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Μολδαβίας(!). Μου έδωσε κουράγιο η περίπτωσή της. Παρά το γεγονός ότι σχεδόν όλοι και όλα ήταν εναντίον της, εκείνη επέμεινε, κι έκανε το όνειρό της πραγματικότητα. Μπράβο της... Από τα ενδιαφέροντα της κουβέντας μας, εξωποδοσφαιρικά, το ότι αν γινόταν δημοψήφισμα για την ένωση της Μολδαβίας με τη Ρουμανία, η συγκεκριμένη κοπέλα θα ψήφιζε “ναι”. Τα Ρουμανικά είναι η πρώτη γλώσσα της, κι έχει ήδη ρουμανικό διαβατήριο, λόγω γιαγιάς...

Την επόμενη μέρα συνάντησα μία κοπέλα που μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν στη Θεσσαλονίκη με Εράσμους, σπουδάζοντας δημοσιογραφία. Πρώτη γλώσσα της τα Ρωσικά. Εννοείται ότι στο ίδιο δημοψήφισμα θα ψήφιζε “όχι”... δαγκωτό. Γενικά μου παρουσίασε την κατάσταση στη σημερινή Μολδαβία από την οπτική γωνία της Μολδαβής που μιλάει άψογα Ρωσικά αλλά φτωχά Ρουμανικά, και δεν υπάρχει στον κύκλο της κανείς που να έχει τα Ρουμανικά σαν πρώτη γλώσσα...

Την τελευταία μέρα μου πέρασα χρόνο με τον “γενικό υπεύθυνο” ενός όμορφα φτιαγμένου ελληνικού μαγαζιού στο μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Μολδαβίας, ακριβώς δίπλα στον ξενώνα μου. “Περίπτωση” ο τύπος, με αμέτρητες ιστορίες να διηγηθεί. Μου είπε για τα καλά και τα άσχημα (όπως τα βλέπει εκείνος) της Μολδαβίας, και μοιραία μιλήσαμε για γυναίκες, οι οποίες ούτως ή άλλως όλη την ώρα περνούσαν από δίπλα μας, εκεί που καθόμασταν και τα λέγαμε... Απ' όσα μου είπε (προϊόν της πενταετούς παραμονής του στη Μολδαβία), κάτι που θέλω να μεταφέρω είναι το “αν αυτή η χώρα διοικούταν από γυναίκες, θα ήταν παράδεισος. Οι γυναίκες εδώ είναι εργατικές, σκέτα σκυλιά, υπεύθυνες, φιλότιμες, αξιόπιστες, μυαλωμένες. Οι άνδρες είναι... χαμένα κορμιά. Οι περισσότεροι πηγαίνουν στη δουλειά μεθυσμένοι, ή μεθάνε πριν σχολάσουν. Για να κάνουν αυτό που τους ζητάς, χρειάζεται να βάλεις τις φωνές. Δεσμεύονται να κάνουν κάτι, περνάει η μέρα, και βλέπεις ότι δεν το έκαναν. Αν οι γυναίκες έκαναν κουμάντο σε αυτήν τη χώρα, θα ήταν η καλύτερα οργανωμένη χώρα του κόσμου”...

Κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση στο γήπεδο, αλλά και στους δρόμους, ήταν ότι οι γυναίκες ήταν θεές, οι άνδρες “λίγοι”, αλλά ήταν οι γυναίκες εκείνες που ήταν “κρεμασμένες” από τους ώμους των ανδρών, που είχαν συνέχεια τα χέρια τους πάνω τους, που επιδίωκαν συνέχεια να αρπάξουν ένα φιλί. Είμαι αρκετά μεγάλος για να ξέρω ότι δεν είναι η εμφάνιση εκείνη που βαρύνει κυρίως και αποκλειστικά στο πώς βλέπει μία γυναίκα έναν άνδρα, όμως αν βλέπατε πώς ήταν οι γυναίκες, και πώς ήταν οι άνδρες, νομίζω ότι θα μοιραζόσασταν την έκπληξή μου...

Το Κισινάου το χάρηκα επειδή πήγα κρατώντας μικρό καλάθι. Αν δεν ήταν Πρωτεύουσα μίας μικρής χώρας, αν ήταν πόλη άλλης χώρας, θα ήταν απλά ένα περιφερειακό κέντρο. Δε με άφησε με την αίσθηση της μεγαλούπολης, επειδή πολύ απλά... δεν είναι. Φυσική ομορφιά; Επόμενη ερώτηση... Κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα; Δε θα το 'λεγα... Μολδαβική πόλη, ρουμανική, ή ρωσική; Λίγο απ' όλα... Μαλαισία της ανατολικής Ευρώπης. Εκείνοι που μιλάνε Ρωσικά κάνουν παρέα με άλλους που μιλάνε Ρωσικά, εκείνοι που βασικά μιλάνε Ρουμανικά κάνουν παρέα με κόσμο που επίσης βασικά μιλάει Ρουμανικά, κι έτσι έχεις μία χώρα στην οποία, στο Κισινάου τουλάχιστον, δεν υπάρχουν... συρματοπλέγματα, το χάσμα όμως είναι υπαρκτό.

Εκεί που υπάρχουν συρματοπλέγματα είναι λίγο ανατολικά του Κισινάου, στα “σύνορα” με την Υπερδνειστερία, την Τρανσνίστρια. Με το που ανέβηκα στο λεωφορείο στο Κισινάου, μου έδωσαν ένα χαρτί για δήλωση εισόδου/εξόδου σε/από χώρα. Νόμιζα ότι ήταν για την Ουκρανία, μια και το λεωφορείο είχε προορισμό το Κίεβο. Μετά από 45 λεπτά κατάλαβα ότι το χαρτί ήταν για τη “χώρα” που βασικά δεν είναι χώρα όμως παλεύει να γίνει χώρα, να αναγνωριστεί σαν τέτοια. Η διαδικασία στα “σύνορα” ολοκληρώθηκε σύντομα, και... όλα καλά.

Μετά από τέσσερις ημέρες στο Κισινάου, ξύπνησα το πρωί, στο τέλος της διαδρομής, στην ομορφότερη, την πιο επιβλητική, την πιο μεγαλοπρεπή, την πιο κοσμοπολίτικη, την πιο σαγηνευτική, ακόμη και στις “αφημένες στη μοίρα τους” γωνιές της, πόλη αυτού του ταξιδιού (μέχρι στιγμής τουλάχιστον), το Kyiv/Kiev. Άλλη μία διχασμένη, γλωσσικά, πόλη/χώρα (η Ουκρανία)... Στο επόμενο “επεισόδιο”...

 

[orestcrete]

Γεια σου ρε Κισιναου με τις "ομορφιες" σου ... καλα να περασεις και στο Κιεβο,εκει να δεις τι ενδιαφεροντα αξιοθεατα εχει

 

[dmdoc]

Οι περισσότεροι πηγαίνουν στη δουλειά μεθυσμένοι, ή μεθάνε πριν σχολάσουν.

Λογικό,με τέτοια θηλυκά που κυκλοφορούν γύρω τους...πως να αντέξουν οι δόλιοι;

 

[tou dromou]

καλα που τα λες , για τα κοριτσια, να ξερω που δεν θα παω ! τον ανδρα μου διακοπες, ευχαριστω , ευχαριστω

 

[delmem2233]

Κίεβο (έστω και δέκα μέρες μετά το βραδινό τρένο που πήρα από εκεί για Λβιβ)...

Το γεγονός ότι με τόση καθυστέρηση αξιώνομαι να γράψω για την Πρωτεύουσα των Ουκρανών, ίσως έχει και τα καλά του. Πριν από λίγο διάβασα τι έγραψα στο άλλο σάιτ φεύγοντας καταγοητευμένος από το Κίεβο, και παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει δέκα μέρες από τότε, κι έχω περάσει χρόνο ήδη σε τρεις άλλες πόλεις, το Κίεβο εξακολουθώ να το θεωρώ “περίπτωση”. Πού είναι το “καλό”; Έχω την αίσθηση ότι μερικές φορές, όταν πηγαίνεις από ένα μέρος σε άλλο, το μέρος στο οποίο πήγες πιο πρόσφατα τείνει να κερδίζει στα σημεία το αμέσως προηγούμενο, ίσως επειδή οι αναμνήσεις είναι πιο “φρέσκες”. Αν όντως ισχύει αυτός ο κανόνας (ΑΝ πρόκειται για κανόνα), το Κίεβο τον κάνει κομμάτια και τον πετάει στα σκουπίδια...

Με βάση τα δικά μου κριτήρια αξιολόγησης μίας πόλης, το Κίεβο... άρχισε το παιχνίδι (των εντυπώσεων) με γκολ από τα αποδυτήρια, με ΔΥΟ γκολ από τα αποδυτήρια. Έχει λόφους ΚΑΙ ποτάμι, κάτι που εξ ορισμού σημαίνει ότι οι οπτικές γωνίες από τις οποίες μπορείς να το δεις-θαυμάσεις-αγναντέψεις, είναι περισσότερες από εκείνες που έχεις... στη Σόφια, για παράδειγμα. Το “γεύμα” είναι πιο πλήρες. Έχεις ορεκτικό, κυρίως πιάτο, κάτι συνοδευτικό, φρούτο, γλυκό, ΚΑΙ καφέ στο τέλος. Αντίθετα, από πλευράς... οπτικών γωνιών, η Σόφια δεν είναι καν γεύμα. Περισσότερο με κρύο σάντουιτς που το τρως περπατώντας γρήγορα στον δρόμο για να μην αργήσεις στη δουλειά είναι...

Επιπλέον, αυτά που έχεις να αγναντέψεις, είναι όμορφα. Λατρεύω τα κτήρια με αψίδες, αυτά με εισόδους-αψίδες που βγάζουν σε εσωτερική αυλή. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο Κίεβο ήταν ότι πολλά κτήρια είχαν ΨΗΛΕΣ αψίδες, κάτι που στα μάτια μου τα έκανε να φαντάζουν σχεδόν... σκηνικό φαντασμαγορικών ταινιών, κάτι από “Άρχοντας των Δαχτυλιδιών”...

Στο δε... μπρα-ντε-φερ μεταξύ κτηρίων άψογα διατηρημένων, και κτηρίων που τα -κομψότατα- μπαλκόνια τους φαίνονται έτοιμα να καταρρεύσουν, τη μονομαχία την κερδίζουν τα πρώτα. Είναι ΕΚΕΙΝΑ, έτσι όπως στέκονται δίπλα-δίπλα στα δεύτερα, που... επιβλητικά-επιβλητικά, μεταδίδουν κάποια από αυτήν την ιδιότητά τους στα “ερείπια”, κάνοντάς τα να φαντάζουν “αφημένα γοητευτικά”, αντί για “ετοιμόρροπα χαλάσματα”...

Γενικά το Κίεβο με άφησε με την εντύπωση ότι είναι “μεγαλούπολη”, όχι μόνο σε μέγεθος, αλλά και σε... προφίλ, σε στιλ, σε “αέρα” και “ατμόσφαιρα”, κάτι που δεν μπορώ να γράψω ούτε για τη Σόφια, ούτε για το Βουκουρέστι, πόσο μάλλον για το Κισινάου. Αν Βουλγαρία, Ρουμανία, Μολδαβία και Ουκρανία, ήταν ΜΙΑ χώρα, Πρωτεύουσα θα ήταν το Κίεβο, και οι άλλες τρεις πόλεις θα ήταν “περιφερειακά κέντρα”. Έτσι το βλέπω.

Την πρώτη μέρα είδα ένα μικρό παιχνίδι Κυπέλλου Ουκρανίας, από το οποίο εκείνο που κράτησα περισσότερο ήταν ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου πλήρωσα για εισιτήριο ποδοσφαιρικού αγώνα λιγότερο από ένα ευρώ. Αρκετές φορές, σε άλλες χώρες, κυρίως της Λατινικής Αμερικής, είχα... φλερτάρει με το “ψυχολογικό όριο” του ενός ευρώ, όμως πάντα έβγαινε κάτι περισσότερο. Κι επιστρέφοντας στον ξενώνα μου, πριν πάρω το εξευτελιστικά φθηνό μετρό (λιγότερο από 20 λεπτά του ευρώ το εισιτήριο), γέμισα τον μικρό σάκο που είχα μαζί μου και μία πλαστική σακούλα με πράγματα από ένα σούπερ μάρκετ, δίνοντας κάτι λιγότερο από πέντε ευρώ. Το ζήτημα των εξόδων το αναφέρω συχνά-πυκνά, όχι μόνο για να δίνω μια ιδέα του πόσο κοστίζουν κάποια πράγματα σε κόσμο που μπορεί να με διαβάζει και να μελετάει ταξίδι σε χώρες από τις οποίες μόλις έχω περάσει, αλλά κι επειδή πεποίθησή μου είναι ότι αν ταξιδεύεις με τον δικό μου -πενιχρό- προϋπολογισμό, το να είσαι σε μία χώρα στην οποία δε χρειάζεται να μετράς μέχρι και το τελευταίο ευρώ που ξοδεύεις, σου επιτρέπει να χαρείς το ταξίδι περισσότερο. Το Κίεβο με κέρδισε ΚΑΙ για αυτόν τον λόγο (παρεμπιπτόντως, εφτά ευρώ η βραδιά σε εντυπωσιακό χόστελ, με τζακούζι στα μπάνια του!).

Είδα ακόμη το Ντινάμο Κιέβου-Σαχτάρ, που είναι κάτι σαν το δικό μας ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός, δηλαδή η μάχη μεταξύ των δύο μεγαλύτερων ομάδων (συγγνώμη φίλοι Παναθηναϊκοί και Αρειανοί), των δύο βασικών πόλεων της χώρας (τουλάχιστον ποδοσφαιρικά). Εκείνο που κρατάω από το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι ότι οι Ουκρανοί δεν είναι τόσο... άγριοι (στα γήπεδα) όσο μου τους είχαν περιγράψει. Οι λιγοστοί οπαδοί της Σαχτάρ κάθισαν σε απόσταση 20-30 μέτρων από το πέταλο των φανατικών της Ντινάμο, και τους οπαδούς των δύο ομάδων χώριζε μία και μοναδική σειρά αστυνομικών. Ούτε “νεκρές ζώνες” στην κερκίδα, ούτε πεταμένα στα σκουπίδια χιλιάδες καθίσματα, για να κρατήσει τους οπαδούς των δύο ομάδων “σε απόσταση ασφαλείας”. Το πόσα καθίσματα “χαραμίζονταν” στην Τούμπα όταν ταξίδευαν οπαδοί του Ολυμπιακού, το θυμάμαι και... εκνευρίζομαι (όχι επειδή συνέβαινε, αλλά επειδή το θεωρούσαμε όλοι απαραίτητο να συμβαίνει).

Κάτι ακόμα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση στο Κίεβο ήταν η... διχασμένη προσωπικότητα, γλωσσικά, της πόλης. Όλες οι ταμπέλες, ακόμη και το χαρτί με τις συνθέσεις και τα στοιχεία του αγώνα που μας μοίρασε ο υπεύθυνος Τύπου της Ντινάμο πριν το παιχνίδι, ήταν στα Ουκρανικά, όμως στον δρόμο είναι πιο εύκολο να ακούσεις Ρωσικά. Όχι ότι μπορώ να πω τη διαφορά μεταξύ των δύο... Απλά μεταφέρω όσα μου είπαν άτομα που συνάντησα στο Κίεβο. Εκείνοι που έχουν τα Ρωσικά σαν πρώτη γλώσσα λένε ότι είναι τόσοι όσοι κι εκείνοι που πρώτη γλώσσα έχουν τα Ουκρανικά, όμως οι τελευταίοι πολλές φορές “το γυρίζουν” στα Ρωσικά, επειδή οι ρωσόφωνοι δε φαίνονται πολύ... ζεστοί να μάθουν καλά Ουκρανικά. Όχι ότι οι διαφορές μεταξύ των δύο γλωσσών είναι τόσες όσες μεταξύ των Ρωσικών και των Ρουμανικών (στο Κισινάου), όμως...

Κι όπως και στο Κισινάου, οι ρωσόφωνοι που συνάντησα μου είπαν ότι κάνουν παρέα με ρωσόφωνους, κι οι ουκρανόφωνοι με ουκρανόφωνους. Πάλι τη Μαλαισία θυμήθηκα (και τη Σιγκαπούρη), στην οποία η Κυβέρνηση παλεύει εδώ και χρόνια να κάνει τις διαφορετικές κοινότητες να μπολιαστούν η μία στην άλλη, όμως οι κινεζικής καταγωγής εξακολουθούν να κάνουν παρέα με κόσμο κινεζικής καταγωγής, οι ινδικής καταγωγής με άτομα επίσης ινδικής καταγωγής, και οι Malays να κάνουν παρέα με Malays (φυσικά με εξαιρέσεις, όχι όμως και αμέτρητες).

Όσο για τις γυναίκες, το σχόλιό μου είναι ότι λατρεύουν τα ψηλά τακούνια. Πολωνή στο Βρότσλαβ (όπου βρίσκομαι) μου είπε χθες το βράδυ ότι τον χειμώνα, πάνω σε παγωμένη επιφάνεια, εκείνη μπορεί να γλιστρήσει και να πέσει, έστω και φορώντας ορειβατικά μποτάκια. “Αλλά οι γυναίκες στην ανατολική Πολωνία είναι όπως στην Ουκρανία. Ακόμη και πάνω σε πάγο μπορούν να περπατήσουν με ψηλά τακούνια, χωρίς να πέσουν, χωρίς καν να γλιστρήσουν”...

Πέντε μέρες πέρασα στο Κίεβο, κι έφυγα για Λβιβ αισθανόμενος ότι... το αδικούσα, μη μένοντας -πολύ- περισσότερο. Με κέρδισε. Έτσι απλά. Το μόνο που μου έλειψε ήταν χρόνος για να συναντήσω περισσότερο κόσμο. Ένας επιπλέον λόγος για να επιστρέψω μία μέρα, κατά προτίμηση σύντομα, κατά προτίμηση (με ένα... θαύμα) το ερχόμενο καλοκαίρι για το ποδοσφαιρικό Euro.

Λεπτομέρεια: το κρεβάτι που εμένα μου έβγαινε εφτά ευρώ τη βραδιά, τον ερχόμενο Ιούνιο και αρχές Ιουλίου κοστίζει 45-50 ευρώ, και ο ξενώνας στον οποίο έμεινα είναι ΗΔΗ “κλεισμένος” για τις μισές ημέρες που θα διαρκέσει το Euro... Όσοι επένδυσαν τα τελευταία δύο χρόνια ανοίγοντας -αρκετά έως πολλά- χόστελ, θέλουν να κάνουν... απόσβεση μέσα σε τρεις εβδομάδες...

Επόμενο κείμενο, για Λβιβ.

Χαιρετίσματα σε όλους από “Βρότσγουαφ”