orestcrete
Member
- Μηνύματα
- 2.681
- Likes
- 10.388
- Επόμενο Ταξίδι
- Iceland
- Ταξίδι-Όνειρο
- New Zealand
σε παρακαλουθω τοσο φανατικα ... καλη συνεχεια στο ταξιδι σου και σε περιμενουμε Σαλονικα ...
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
Ποδοσφαιροπεριοδεία σε εννιά χώρες (ή αλλιώς, “η απόγνωση... θέλει καλοπέραση”)
- Thread starter delmem2233
- Ημερομηνία δημιουργίας
delmem2233
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.196
Ξαραχνιάζω αυτήν την “ιστορία”, τώρα που επέστρεψα Θεσσαλονίκη και λόγω έλλειψης επαγγελματικών υποχρεώσεων έχω μπόλικο ελεύθερο χρόνο...
Λ'Βιβ, δυτική Ουκρανία... Ρώτησα την κοπέλα στη ρεσεψιόν του χόστελ μου πώς προφέρεται το όνομα της πόλης. Έμεινα με την αίσθηση ότι οι “Λβιβιανοί” είναι οι... Θεσσαλονικείς της Ουκρανίας, ερωτευμένοι με το λάμδα τους, τόσο που το “τραβάνε” όσο χρειάζεται για να αποτελεί σχεδόν ξεχωριστή, αυτόνομη λέξη, πριν το “βιβ”. Σαν παιδί που λατρεύει ένα παιχνίδι του, και χρειάζεται να του το τραβήξεις από τα χέρια για να το αποχωριστεί...
Το τι εστί Λλλβιβ μπορείτε να το βρείτε στη wikipedia. Εκείνο που εγώ μπορώ να μοιραστώ είναι η ανάμνησή μου να περπατάω στους δρόμους του ιστορικού κέντρου της πόλης και να αισθάνομαι ότι θα μπορούσα να το κάνω για ώρες, πολύ ευχάριστα, παίρνοντας διαφορετικούς δρόμους που θα έβγαζαν στις ίδιες πλατείες. Μπορώ να μοιραστώ τις αναμνήσεις μου από τις συναντήσεις μου με ντόπιους, οι οποίοι δήλωναν περήφανοι που ήταν Ουκρανοί, ουκρανόφωνοι Ουκρανοί, περήφανοι κι ανήσυχοι, επειδή δε βλέπουν πώς μπορεί η χώρα τους να παραμείνει ΜΙΑ χώρα, τη στιγμή που οι περισσότεροι στο ανατολικό μισό της αισθάνονται περισσότερο Ρώσοι παρά Ουκρανοί. Το πόσο περήφανοι είναι για την “ουκρανικότητά τους”, καθρεφτίζεται -και- στο ότι η μία από τις δύο κοπέλες που συνάντησα, δίνοντάς της το ελεύθερο να με πάει οπουδήποτε εκείνη ήθελε, με πήγε σε μίνι συναυλία νεανικού ουκρανικού συγκροτήματος, που έχει πάρει παραδοσιακά ουκρανικά “κομμάτια”, έχει προσδώσει σε αυτά κάποια μοντέρνα ηχητικά στοιχεία, με το παραγόμενο αποτέλεσμα να είναι πολύ-πολύ ενδιαφέρον. Επιπλέον, οι ντόπιοι λένε ότι το Λβιβ είναι ΤΟ μέρος για να μάθει κανείς Ουκρανικά, κάτι που μάλλον επιβεβαιώνεται από τον μεγάλο αριθμό ξένων φοιτητών που σπουδάζουν στην πόλη, και παράλληλα με οτιδήποτε είναι αυτό που σπουδάζουν, κάνουν (οι πιο... ανήσυχοι γλωσσικά) και μαθήματα Ουκρανικών, στην πόλη που είναι άκομψο να λες σε ντόπιο “συγγνώμη, αλλά δε μιλάω Ρωσικά”, όταν χωρίς να ξέρει ότι είσαι ξένος σου απευθύνει μία ερώτηση στα Ουκρανικά (τουλάχιστον ξέρουν ότι δεν το εννοείς “προκλητικά”).
Το Λβιβ θα το θυμάμαι και για ένα “περιστατικό” κοντά στο στάδιο που κτίζουν για το ποδοσφαιρικό Euro του επόμενου καλοκαιριού. Πήγα να... επιθεωρήσω τις εργασίες, χωρίς κι εγώ να καταλάβω πώς, βρέθηκα εντός του εργοταξίου, με την πύλη πίσω μου, όταν πήγα να πλησιάσω ακόμη περισσότερο για να βγάλω φωτογραφίες κάποιος φύλακας μου είπε ότι έπρεπε να φύγω, προσπάθησα να βρω κάποιον υπεύθυνο να μιλήσουμε Αγγλικά, μάταια, όπως έφευγα όμως, ένας τύπος που μιλούσε ψευτο-Αγγλικά, μου σφύριξε, μου φόρεσε ένα από εκείνα τα γιλέκα που φωσφορίζουν, μου έβαλε κι ένα κράνος στο κεφάλι, και μου είπε ότι είχα 15 λεπτά στη διάθεσή μου (πρόταση-σιδηρόδρομος). Μου έδωσε να καταλάβω ότι αν ήθελα να πάρω μηχανή μαζί μου, έπρεπε να την κρύψω κάτω από το “γιλέκο”. Πλάκα είχε... Με τα πολλά, αφού έφυγα από το στάδιο-εργοτάξιο, επιστρέφοντας στον... προαύλιο χώρο εμπορικού κέντρου στον οποίο τελειώνει η γραμμή του λεωφορείου που πηγαίνει στο στάδιο (είναι στα όρια της πόλης, “τέρμα Θεού”), είδα έκπληκτος τον Πλατινί να περνάει από δίπλα μου, καθισμένος στη θέση του συνοδηγού σε λεωφορείο. Πλατινί=πρόεδρος της UEFA, “μεγαλύτερο κεφάλι” σήμερα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ήταν στο Λβιβ για επιθεώρηση των εργασιών στο στάδιο (και στο αεροδρόμιο). Νομίζοντας ότι πήγαινε στο στάδιο, βρήκα πάλι ένα μονοπάτι για να φθάσω στο εργοτάξιο από... την πίσω πόρτα, όμως πουθενά το λεωφορείο του. Αργότερα έμαθα ότι εκείνη τη μέρα είχε πάει στο αεροδρόμιο, κι από εκεί, πτήση για Κίεβο. Μαμώτο...
Τελευταίο για Λβιβ... Μετά το πόσο με “γέμισε” με θετικές εντυπώσεις το Κίεβο, ήμουν σαν καλοφαγάς που είχα το στομάχι γεμάτο μετά από λουκούλλειο γεύμα. Όπως όμως πάω στοίχημα ότι έχει συμβεί σε όλους σας, αν το επιδόρπιο που βάζουν μπροστά σου στο τέλος ενός “μέχρι σκασμού” γεύματος φαντάζει θεϊκό, όλο και λίγο χώρο βρίσκεις στο ήδη υπερπλήρες στομάχι σου για να το... στριμώξεις. Το Κίεβο σχεδόν με “μπούχτισε” με επιφωνήματα θαυμασμού (το πόσο με κέρδισε το περιέγραψα στο προηγούμενο κείμενό μου), όμως παρ' όλα αυτά, το “επιδόρπιο” Λβιβ το... βόλεψα κάπου στο στομάχι μου, χωρίς μάλιστα να ζοριστώ ιδιαίτερα.
Τελευταίο-τελευταίο για Λβιβ... Το βραδινό τρένο (σε κάτι σαν κρεβάτι, όχι σε απλή θέση) από Κίεβο, μου κόστισε κάτι λιγότερο από δέκα ευρώ, και ήταν η πιο value for money διαδρομή-μετακίνηση που έκανα τις σχεδόν 70 μέρες που κράτησε αυτό το ταξίδι. Στο δε Λβιβ, πλήρωσα το φθηνότερο κρεβάτι σε κοιτώνα, κάτι λιγότερο από τέσσερα ευρώ. Όπως έγραψα και την προηγούμενη φορά, οι τιμές στην Ουκρανία είναι -ακόμα- τόσο προσιτές, που ακόμη και ημι-άνεργος Έλληνας, μετά από περιπλάνηση δυόμισι ετών σε Λατινική Αμερική και Νοτιοανατολική Ασία, με τα οικονομικά του σε σχεδόν αξιογέλαστη κατάσταση, μπορεί εκεί να αισθάνεται -σχεδόν- βασιλιάς... Κάτι που δεν μπορώ να ισχυριστώ για τον επόμενο προορισμό μου, την Πολωνία...
Λ'Βιβ, δυτική Ουκρανία... Ρώτησα την κοπέλα στη ρεσεψιόν του χόστελ μου πώς προφέρεται το όνομα της πόλης. Έμεινα με την αίσθηση ότι οι “Λβιβιανοί” είναι οι... Θεσσαλονικείς της Ουκρανίας, ερωτευμένοι με το λάμδα τους, τόσο που το “τραβάνε” όσο χρειάζεται για να αποτελεί σχεδόν ξεχωριστή, αυτόνομη λέξη, πριν το “βιβ”. Σαν παιδί που λατρεύει ένα παιχνίδι του, και χρειάζεται να του το τραβήξεις από τα χέρια για να το αποχωριστεί...
Το τι εστί Λλλβιβ μπορείτε να το βρείτε στη wikipedia. Εκείνο που εγώ μπορώ να μοιραστώ είναι η ανάμνησή μου να περπατάω στους δρόμους του ιστορικού κέντρου της πόλης και να αισθάνομαι ότι θα μπορούσα να το κάνω για ώρες, πολύ ευχάριστα, παίρνοντας διαφορετικούς δρόμους που θα έβγαζαν στις ίδιες πλατείες. Μπορώ να μοιραστώ τις αναμνήσεις μου από τις συναντήσεις μου με ντόπιους, οι οποίοι δήλωναν περήφανοι που ήταν Ουκρανοί, ουκρανόφωνοι Ουκρανοί, περήφανοι κι ανήσυχοι, επειδή δε βλέπουν πώς μπορεί η χώρα τους να παραμείνει ΜΙΑ χώρα, τη στιγμή που οι περισσότεροι στο ανατολικό μισό της αισθάνονται περισσότερο Ρώσοι παρά Ουκρανοί. Το πόσο περήφανοι είναι για την “ουκρανικότητά τους”, καθρεφτίζεται -και- στο ότι η μία από τις δύο κοπέλες που συνάντησα, δίνοντάς της το ελεύθερο να με πάει οπουδήποτε εκείνη ήθελε, με πήγε σε μίνι συναυλία νεανικού ουκρανικού συγκροτήματος, που έχει πάρει παραδοσιακά ουκρανικά “κομμάτια”, έχει προσδώσει σε αυτά κάποια μοντέρνα ηχητικά στοιχεία, με το παραγόμενο αποτέλεσμα να είναι πολύ-πολύ ενδιαφέρον. Επιπλέον, οι ντόπιοι λένε ότι το Λβιβ είναι ΤΟ μέρος για να μάθει κανείς Ουκρανικά, κάτι που μάλλον επιβεβαιώνεται από τον μεγάλο αριθμό ξένων φοιτητών που σπουδάζουν στην πόλη, και παράλληλα με οτιδήποτε είναι αυτό που σπουδάζουν, κάνουν (οι πιο... ανήσυχοι γλωσσικά) και μαθήματα Ουκρανικών, στην πόλη που είναι άκομψο να λες σε ντόπιο “συγγνώμη, αλλά δε μιλάω Ρωσικά”, όταν χωρίς να ξέρει ότι είσαι ξένος σου απευθύνει μία ερώτηση στα Ουκρανικά (τουλάχιστον ξέρουν ότι δεν το εννοείς “προκλητικά”).
Το Λβιβ θα το θυμάμαι και για ένα “περιστατικό” κοντά στο στάδιο που κτίζουν για το ποδοσφαιρικό Euro του επόμενου καλοκαιριού. Πήγα να... επιθεωρήσω τις εργασίες, χωρίς κι εγώ να καταλάβω πώς, βρέθηκα εντός του εργοταξίου, με την πύλη πίσω μου, όταν πήγα να πλησιάσω ακόμη περισσότερο για να βγάλω φωτογραφίες κάποιος φύλακας μου είπε ότι έπρεπε να φύγω, προσπάθησα να βρω κάποιον υπεύθυνο να μιλήσουμε Αγγλικά, μάταια, όπως έφευγα όμως, ένας τύπος που μιλούσε ψευτο-Αγγλικά, μου σφύριξε, μου φόρεσε ένα από εκείνα τα γιλέκα που φωσφορίζουν, μου έβαλε κι ένα κράνος στο κεφάλι, και μου είπε ότι είχα 15 λεπτά στη διάθεσή μου (πρόταση-σιδηρόδρομος). Μου έδωσε να καταλάβω ότι αν ήθελα να πάρω μηχανή μαζί μου, έπρεπε να την κρύψω κάτω από το “γιλέκο”. Πλάκα είχε... Με τα πολλά, αφού έφυγα από το στάδιο-εργοτάξιο, επιστρέφοντας στον... προαύλιο χώρο εμπορικού κέντρου στον οποίο τελειώνει η γραμμή του λεωφορείου που πηγαίνει στο στάδιο (είναι στα όρια της πόλης, “τέρμα Θεού”), είδα έκπληκτος τον Πλατινί να περνάει από δίπλα μου, καθισμένος στη θέση του συνοδηγού σε λεωφορείο. Πλατινί=πρόεδρος της UEFA, “μεγαλύτερο κεφάλι” σήμερα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ήταν στο Λβιβ για επιθεώρηση των εργασιών στο στάδιο (και στο αεροδρόμιο). Νομίζοντας ότι πήγαινε στο στάδιο, βρήκα πάλι ένα μονοπάτι για να φθάσω στο εργοτάξιο από... την πίσω πόρτα, όμως πουθενά το λεωφορείο του. Αργότερα έμαθα ότι εκείνη τη μέρα είχε πάει στο αεροδρόμιο, κι από εκεί, πτήση για Κίεβο. Μαμώτο...
Τελευταίο για Λβιβ... Μετά το πόσο με “γέμισε” με θετικές εντυπώσεις το Κίεβο, ήμουν σαν καλοφαγάς που είχα το στομάχι γεμάτο μετά από λουκούλλειο γεύμα. Όπως όμως πάω στοίχημα ότι έχει συμβεί σε όλους σας, αν το επιδόρπιο που βάζουν μπροστά σου στο τέλος ενός “μέχρι σκασμού” γεύματος φαντάζει θεϊκό, όλο και λίγο χώρο βρίσκεις στο ήδη υπερπλήρες στομάχι σου για να το... στριμώξεις. Το Κίεβο σχεδόν με “μπούχτισε” με επιφωνήματα θαυμασμού (το πόσο με κέρδισε το περιέγραψα στο προηγούμενο κείμενό μου), όμως παρ' όλα αυτά, το “επιδόρπιο” Λβιβ το... βόλεψα κάπου στο στομάχι μου, χωρίς μάλιστα να ζοριστώ ιδιαίτερα.
Τελευταίο-τελευταίο για Λβιβ... Το βραδινό τρένο (σε κάτι σαν κρεβάτι, όχι σε απλή θέση) από Κίεβο, μου κόστισε κάτι λιγότερο από δέκα ευρώ, και ήταν η πιο value for money διαδρομή-μετακίνηση που έκανα τις σχεδόν 70 μέρες που κράτησε αυτό το ταξίδι. Στο δε Λβιβ, πλήρωσα το φθηνότερο κρεβάτι σε κοιτώνα, κάτι λιγότερο από τέσσερα ευρώ. Όπως έγραψα και την προηγούμενη φορά, οι τιμές στην Ουκρανία είναι -ακόμα- τόσο προσιτές, που ακόμη και ημι-άνεργος Έλληνας, μετά από περιπλάνηση δυόμισι ετών σε Λατινική Αμερική και Νοτιοανατολική Ασία, με τα οικονομικά του σε σχεδόν αξιογέλαστη κατάσταση, μπορεί εκεί να αισθάνεται -σχεδόν- βασιλιάς... Κάτι που δεν μπορώ να ισχυριστώ για τον επόμενο προορισμό μου, την Πολωνία...
delmem2233
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.196
Πάει μια βδομάδα από τότε που έστειλα μήνυμα στον spor_os ειδοποιώντας τον ότι η συγκεκριμένη ιστορία έχει φάει τα ψωμιά της και δεν έχει θέση πλέον στις “σε εξέλιξη”, όμως μια που τη βλέπω ακόμα εδώ...
Φίλη μου από το Ροσάριο μου έστειλε σήμερα ευχές για τα γενέθλιά μου, και μου έγραψε μεταξύ άλλων ότι γνώρισε κάποιον που ταξίδευε επίσης για μεγάλο διάστημα, όμως γκρίνιαζε συνέχεια, επειδή είχε κουραστεί, κι επειδή αισθανόταν ότι η μεγάλη διάρκεια του ταξιδιού δεν του έδινε την άνεση να “επεξεργαστεί” όλα αυτά που έβλεπε. Της είπε ότι περνούν από το μυαλό του εικόνες από μέρη στα οποία πήγε, όμως όλα είναι τόσο “μπερδεμένα” στη μνήμη του που χρειάζεται να ζοριστεί για να θυμηθεί λεπτομέρειες. Της είπε ότι σύντομα θα επιστρέψει στην πατρίδα του, κι ότι δε θα ταξιδέψει ποτέ ξανά για περισσότερο από έναν μήνα. Δε συμμερίζομαι το point of view του, όμως κάποιο point το έχει...
Επέστρεψα Θεσσαλονίκη 8 Νοεμβρίου, είχα σκοπό να συνεχίσω να γράφω ένα κείμενο για κάθε πόλη που είδα τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο, όμως μέσα σε μία βδομάδα είχα ήδη αγοράσει (μετά από ατελείωτη σκέψη) το εισιτήριό μου για το επόμενο ταξίδι, και ξαφνικά όσα συνέβησαν το περασμένο δίμηνο, δεν έχασαν την αξία τους, όμως μου φάνηκαν... “ξεπερασμένα”. Δε μου έκανε πλέον κέφι να γράψω για αυτά. Το μερικό point λοιπόν που αναγνωρίζω στον τύπο που ανέφερα στην προηγούμενη παράγραφο, είναι ότι “συγγραφικά” (γι' αυτό επιμένω στο “μερικό”), είναι όντως δύσκολο να “επεξεργαστείς” και να μοιραστείς αυτά που σου συμβαίνουν, αυτά που βλέπεις, όταν ταξιδεύεις ασταμάτητα, και το ένα ταξίδι διαδέχεται το άλλο μέσα σε πολύ λίγο χρόνο... Αυτό τουλάχιστον λέει η δική μου εμπειρία. Μπορεί φυσικά απλά να είμαι εγώ ο ασυνεπής...
Από το Λβιβ πήρα βραδινό λεωφορείο για Βαρσοβία (απόλαυσα δύο εντός έδρας αγώνες της Λέγκια, αγώνες με την καλύτερη ατμόσφαιρα στο γήπεδο μεταξύ των πολλών που είδα το δίμηνο που κράτησε το ταξίδι), μετά από μερικές ημέρες άλλο λεωφορείο για Βρότσλαβ, επόμενος προορισμός μου ήταν η Πράγα (όπου είδα Τσεχία-Ισπανία για τα προκριματικά του Euro, αλλά και αγώνα χόκεϊ της Σπάρτα στο γήπεδό της που στην πρόσοψή του έχει μεγάλη φωτογραφία του “Λεωνίδα”, από την ταινία “300”), άπληστος -ταξιδιωτικά- από τη φύση μου αποφάσισα να μου... κάνω δώρο ένα εκτός προγράμματος εξαήμερο στο Βερολίνο (όπου είδα εντός έδρας την Ουνιόν, μια και η αμέσως μεγαλύτερη βερολινέζικη ομάδα, η Χέρτα, έπαιζε εκτός εκείνο το ΣΚ), επέστρεψα στην Πράγα για άλλους δύο αγώνες, νοτιοανατολικά στην Μπρατισλάβα (για το Σλόβαν-Παρί Σεν Ζερμέν), ακόμη πιο νότια και ανατολικά στη Βουδαπέστη (για το Φέρεντσβαρος-Ούιπεστ, το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός της Ουγγαρίας), και τέλος Βελιγράδι (για δύο εντός έδρας παιχνίδια της Παρτίζαν, σε Κύπελλο και Πρωτάθλημα), στο οποίο... κόλλησα μια βδομάδα περισσότερο απ' όσο είχα υπολογίσει(...).
(Σχεδόν) Εβδομήντα μέρες, απολαυστική -κι άλλο τόσο χρήσιμη- εμπειρία, η οποία φυσικά, όπως τα πάντα στη ζωή, θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη, αλλά και πολύ λιγότερο απολαυστική (για παράδειγμα, αμειβόμουν με ψίχουλα, όμως αυτό το ήξερα πριν ακόμη πάρω το πρώτο λεωφορείο από Θεσσαλονίκη για Σόφια. Επίσης, οι ώρες που αφιέρωνα στο γράψιμο για την ιστοσελίδα που με “πλήρωνε”, ήταν πολλές, με αποτέλεσμα να είμαι για παράδειγμα σε κουζίνα χόστελ, αργά το βράδυ, μετά από αγώνα, όλοι να πίνουν, να είναι μέσα στο τρελό κέφι, να με προσκαλούν να βγω μαζί τους, κι εγώ να είμαι χωμένος στο laptop διαλέγοντας τις καλύτερες δυνατές φωτογραφίες για μία από τις δύο καθημερινές στήλες που είχα). Βάζοντας όμως όλα τα θετικά και τα λιγότερο θετικά σε μία ζυγαριά, εκείνα που έκαναν το ταξίδι να αξίζει, ήταν πολλά περισσότερα από εκείνα που με έκαναν ώρες-ώρες να σκέφτομαι ότι η ιδέα του συγκεκριμένου ταξιδιού ήταν μία τρύπα στο νερό...
Κλείνοντας, επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα και στην αποχαιρετιστήρια στήλη μου στην άλλη ιστοσελίδα, απευθυνόμενος τότε στους λιγοστούς (υποθέτω) που με διάβαζαν εκεί. Αν κάποιος είναι ικανοποιημένος με τη ζωή του, χαίρομαι γι' αυτόν, και του εύχομαι να συνεχίσει να είναι ικανοποιημένος, ακόμη καλύτερα, ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ, με το τι κάνει και πώς ζει. Αν όμως κάποιος δεν είναι ικανοποιημένος, κι ακόμη χειρότερα αν φλερτάρει με τα όρια του “δυστυχισμένος”, τότε οφείλει στον εαυτό του ΚΑΙ σε εκείνους που τον νοιάζονται και τον αγαπούν, να κάνει κάτι γι' αυτό. Ο ίδιος! Δεν μπορείς να περιμένεις άλλον να κάνει τη... βρόμικη δουλειά για σένα. ΕΣΥ πρέπει να κάνεις κάτι. Δυστυχώς για καλοβολεμένους σαν εμένα που τα βρήκαν όλα εύκολα, λίγο-πολύ, στη ζωή τους, έτσι είναι. ΕΣΥ, για ΣΕΝΑ, αλλά και για τους κοντινούς σου ανθρώπους που θέλουν να σε βλέπουν (ή έστω να σε ακούν, αν είσαι πολύ μακριά) χαρούμενο κι ενθουσιασμένο, αντί για μίζερο και... μαραμένο.
Στις 29 του μήνα πετάω για Μπουένος Άιρες, έχοντας αποφασίσει να το κάνω σπίτι μου για 5-6 μήνες. Σπίτι για να μείνω, έχω, δουλειά ΔΕΝ έχω (ακόμα). Λεφτά έχω, όχι όμως για 5-6 μήνες χωρίς να δουλέψω. Ούτως ή άλλως, ΘΕΛΩ να δουλέψω, απλά... βρήκα τον καιρό να γίνω επιλεκτικός (αυτο-ειρωνικά το εννοώ). Αισθάνομαι ότι... I deserve better από αυτά που μου προτάθηκαν σαν είδος ενασχόλησης και σαν χρήματα τις δύο τελευταίες εβδομάδες, και θα υποκύψω μόνο αν φθάσω στο σημείο να έχω τυφλή ανάγκη χρημάτων (επειδή θα έχω ξεμείνει τελείως, και η επιστροφή μου θα αργεί ενάμιση ακόμη μήνα. Επίτηδες έκλεισα επιστροφή μετά από έξι μήνες, για να με στριμώξω οικονομικά -κι όχι μόνο...- στη γωνία).
Χαιρετίσματα και ΚΑΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ σε όλους
Δημήτρης
Φίλη μου από το Ροσάριο μου έστειλε σήμερα ευχές για τα γενέθλιά μου, και μου έγραψε μεταξύ άλλων ότι γνώρισε κάποιον που ταξίδευε επίσης για μεγάλο διάστημα, όμως γκρίνιαζε συνέχεια, επειδή είχε κουραστεί, κι επειδή αισθανόταν ότι η μεγάλη διάρκεια του ταξιδιού δεν του έδινε την άνεση να “επεξεργαστεί” όλα αυτά που έβλεπε. Της είπε ότι περνούν από το μυαλό του εικόνες από μέρη στα οποία πήγε, όμως όλα είναι τόσο “μπερδεμένα” στη μνήμη του που χρειάζεται να ζοριστεί για να θυμηθεί λεπτομέρειες. Της είπε ότι σύντομα θα επιστρέψει στην πατρίδα του, κι ότι δε θα ταξιδέψει ποτέ ξανά για περισσότερο από έναν μήνα. Δε συμμερίζομαι το point of view του, όμως κάποιο point το έχει...
Επέστρεψα Θεσσαλονίκη 8 Νοεμβρίου, είχα σκοπό να συνεχίσω να γράφω ένα κείμενο για κάθε πόλη που είδα τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο, όμως μέσα σε μία βδομάδα είχα ήδη αγοράσει (μετά από ατελείωτη σκέψη) το εισιτήριό μου για το επόμενο ταξίδι, και ξαφνικά όσα συνέβησαν το περασμένο δίμηνο, δεν έχασαν την αξία τους, όμως μου φάνηκαν... “ξεπερασμένα”. Δε μου έκανε πλέον κέφι να γράψω για αυτά. Το μερικό point λοιπόν που αναγνωρίζω στον τύπο που ανέφερα στην προηγούμενη παράγραφο, είναι ότι “συγγραφικά” (γι' αυτό επιμένω στο “μερικό”), είναι όντως δύσκολο να “επεξεργαστείς” και να μοιραστείς αυτά που σου συμβαίνουν, αυτά που βλέπεις, όταν ταξιδεύεις ασταμάτητα, και το ένα ταξίδι διαδέχεται το άλλο μέσα σε πολύ λίγο χρόνο... Αυτό τουλάχιστον λέει η δική μου εμπειρία. Μπορεί φυσικά απλά να είμαι εγώ ο ασυνεπής...
Από το Λβιβ πήρα βραδινό λεωφορείο για Βαρσοβία (απόλαυσα δύο εντός έδρας αγώνες της Λέγκια, αγώνες με την καλύτερη ατμόσφαιρα στο γήπεδο μεταξύ των πολλών που είδα το δίμηνο που κράτησε το ταξίδι), μετά από μερικές ημέρες άλλο λεωφορείο για Βρότσλαβ, επόμενος προορισμός μου ήταν η Πράγα (όπου είδα Τσεχία-Ισπανία για τα προκριματικά του Euro, αλλά και αγώνα χόκεϊ της Σπάρτα στο γήπεδό της που στην πρόσοψή του έχει μεγάλη φωτογραφία του “Λεωνίδα”, από την ταινία “300”), άπληστος -ταξιδιωτικά- από τη φύση μου αποφάσισα να μου... κάνω δώρο ένα εκτός προγράμματος εξαήμερο στο Βερολίνο (όπου είδα εντός έδρας την Ουνιόν, μια και η αμέσως μεγαλύτερη βερολινέζικη ομάδα, η Χέρτα, έπαιζε εκτός εκείνο το ΣΚ), επέστρεψα στην Πράγα για άλλους δύο αγώνες, νοτιοανατολικά στην Μπρατισλάβα (για το Σλόβαν-Παρί Σεν Ζερμέν), ακόμη πιο νότια και ανατολικά στη Βουδαπέστη (για το Φέρεντσβαρος-Ούιπεστ, το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός της Ουγγαρίας), και τέλος Βελιγράδι (για δύο εντός έδρας παιχνίδια της Παρτίζαν, σε Κύπελλο και Πρωτάθλημα), στο οποίο... κόλλησα μια βδομάδα περισσότερο απ' όσο είχα υπολογίσει(...).
(Σχεδόν) Εβδομήντα μέρες, απολαυστική -κι άλλο τόσο χρήσιμη- εμπειρία, η οποία φυσικά, όπως τα πάντα στη ζωή, θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη, αλλά και πολύ λιγότερο απολαυστική (για παράδειγμα, αμειβόμουν με ψίχουλα, όμως αυτό το ήξερα πριν ακόμη πάρω το πρώτο λεωφορείο από Θεσσαλονίκη για Σόφια. Επίσης, οι ώρες που αφιέρωνα στο γράψιμο για την ιστοσελίδα που με “πλήρωνε”, ήταν πολλές, με αποτέλεσμα να είμαι για παράδειγμα σε κουζίνα χόστελ, αργά το βράδυ, μετά από αγώνα, όλοι να πίνουν, να είναι μέσα στο τρελό κέφι, να με προσκαλούν να βγω μαζί τους, κι εγώ να είμαι χωμένος στο laptop διαλέγοντας τις καλύτερες δυνατές φωτογραφίες για μία από τις δύο καθημερινές στήλες που είχα). Βάζοντας όμως όλα τα θετικά και τα λιγότερο θετικά σε μία ζυγαριά, εκείνα που έκαναν το ταξίδι να αξίζει, ήταν πολλά περισσότερα από εκείνα που με έκαναν ώρες-ώρες να σκέφτομαι ότι η ιδέα του συγκεκριμένου ταξιδιού ήταν μία τρύπα στο νερό...
Κλείνοντας, επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα και στην αποχαιρετιστήρια στήλη μου στην άλλη ιστοσελίδα, απευθυνόμενος τότε στους λιγοστούς (υποθέτω) που με διάβαζαν εκεί. Αν κάποιος είναι ικανοποιημένος με τη ζωή του, χαίρομαι γι' αυτόν, και του εύχομαι να συνεχίσει να είναι ικανοποιημένος, ακόμη καλύτερα, ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ, με το τι κάνει και πώς ζει. Αν όμως κάποιος δεν είναι ικανοποιημένος, κι ακόμη χειρότερα αν φλερτάρει με τα όρια του “δυστυχισμένος”, τότε οφείλει στον εαυτό του ΚΑΙ σε εκείνους που τον νοιάζονται και τον αγαπούν, να κάνει κάτι γι' αυτό. Ο ίδιος! Δεν μπορείς να περιμένεις άλλον να κάνει τη... βρόμικη δουλειά για σένα. ΕΣΥ πρέπει να κάνεις κάτι. Δυστυχώς για καλοβολεμένους σαν εμένα που τα βρήκαν όλα εύκολα, λίγο-πολύ, στη ζωή τους, έτσι είναι. ΕΣΥ, για ΣΕΝΑ, αλλά και για τους κοντινούς σου ανθρώπους που θέλουν να σε βλέπουν (ή έστω να σε ακούν, αν είσαι πολύ μακριά) χαρούμενο κι ενθουσιασμένο, αντί για μίζερο και... μαραμένο.
Στις 29 του μήνα πετάω για Μπουένος Άιρες, έχοντας αποφασίσει να το κάνω σπίτι μου για 5-6 μήνες. Σπίτι για να μείνω, έχω, δουλειά ΔΕΝ έχω (ακόμα). Λεφτά έχω, όχι όμως για 5-6 μήνες χωρίς να δουλέψω. Ούτως ή άλλως, ΘΕΛΩ να δουλέψω, απλά... βρήκα τον καιρό να γίνω επιλεκτικός (αυτο-ειρωνικά το εννοώ). Αισθάνομαι ότι... I deserve better από αυτά που μου προτάθηκαν σαν είδος ενασχόλησης και σαν χρήματα τις δύο τελευταίες εβδομάδες, και θα υποκύψω μόνο αν φθάσω στο σημείο να έχω τυφλή ανάγκη χρημάτων (επειδή θα έχω ξεμείνει τελείως, και η επιστροφή μου θα αργεί ενάμιση ακόμη μήνα. Επίτηδες έκλεισα επιστροφή μετά από έξι μήνες, για να με στριμώξω οικονομικά -κι όχι μόνο...- στη γωνία).
Χαιρετίσματα και ΚΑΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ σε όλους
Δημήτρης
σου ευχομαι απο καρδιας να εισαι μεχρι την τελευταια σου ανασα ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ.πρωτα αυτο και μετα καλο ταξιδι.πραγματι ως γυναικα δεν ενδιαφερομαι για το ποδοσφαιρο ομωσ με εκανες να σε ακολουθησω.γι αυτο και λιγο απογοητευτικα απο την τελευταια σου αναρτηση.ηταν σαν αθλητικο δελτιο χωρις το τελικο σκορ.αναγνωριζω βεβαια οτι ηδη ταξιδευεις στον επομενο προορισμο σου,περιμενεις απλως τις 29 για να αναχωρισει και το σωμα σου μαζι με το νου και την ψυχη σου.
καλο ταξιδι λοιπον και αν σου μενει λιγος χρονος γραψε και σε μας τους λιγοτερο ευτυχισμενους κατι.
καλο ταξιδι λοιπον και αν σου μενει λιγος χρονος γραψε και σε μας τους λιγοτερο ευτυχισμενους κατι.
go2dbeach
Member
- Μηνύματα
- 6.021
- Likes
- 9.813
- Επόμενο Ταξίδι
- Λατινική Αμερική
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λατινική Αμερική
Επιστροφη στην αγαπημενη μας περιοχη λοιπον!!
Καλο ταξιδι και παρακαλω να μας γραφεις απο το Μπουενος Αιρες!!
Καλο ταξιδι και παρακαλω να μας γραφεις απο το Μπουενος Αιρες!!
deka
Member
- Μηνύματα
- 471
- Likes
- 347
- Επόμενο Ταξίδι
- Mama Africa
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού/Γουατεμάλα/Ν.Πάσχα
Καλό ταξίδι και καλή διαμονή στο Μπουένος Άιρες! Θα περιμένουμε νέα σου από ΄κει!!!
dmdoc
Member
- Μηνύματα
- 1.413
- Likes
- 900
Καλή συνέχεια στην αναζήτησή σου...και αν μπορείς γράφε μας και καμιά αράδα
Peregrinator
Member
- Μηνύματα
- 36
- Likes
- 47
Καταπληκτικές αναφορές, από αυτές που κάνουν το φόρουμ να έχει νόημα μπράβο για την πρωτοτυπία και τη γλαφυρότητα.
spor_os
Administrator
- Μηνύματα
- 1.951
- Likes
- 618
Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ευρώπης.
Εκπομπές Travelstories
