Ποδοσφαιροπεριοδεία σε εννιά χώρες (ή αλλιώς, “η απόγνωση... θέλει καλοπέραση”)

[elenara88]

δηλωνω φανατικη της ιστοριας σου και του ποδοσφαιρου αναμενουμε την συνεχεια! σου ευχομαι δυο μηνες γεματους εμπειριες

υ.γ κανε και ενα σκαουτινγκ για το θρυλο

 

[delmem2233]

Δεν κρύβω ότι μου... χαϊδεύει τη ματαιοδοξία το να βλέπω ότι μετά από τόοοσο καιρό με θυμάστε ακόμα κάποιοι, πόσο μάλλον το τι μου γράφετε. Ντρέπομαι (ειλικρινά) που δεν έχω αξιωθεί ακόμα να ολοκληρώσω ΜΙΑ από τις ιστορίες μου, αλλά... βρίσκω σύμμαχο το “για όλα υπάρχει η πρώτη φορά”...

Nenena, όπως έγραψα και τότε που άρχισα το διετές (και κάτι) ταξίδι, Απρίλιο του 2009, αποφάσισα να φύγω, να ταξιδέψω για όσο μπορούσα περισσότερο, 50% επειδή είμαι όντως παθολογικά εξαρτημένος από το να είμαι “στη γύρα”, και 50% επειδή είχα σιχαθεί (για να μη χρησιμοποιήσω ακόμα βαρύτερη λέξη) την καθημερινότητά μου στη Θεσσαλονίκη.

Go2dbeach, μου θύμισες αυτό που συνηθίζω να λέω για τον Μπιλ Μπράισον, τον αγαπημένο μου ταξιδιωτικό συγγραφέα, ότι θα διάβαζα ολόκληρο βιβλίο του ακόμη κι αν το πρώτο κεφάλαιο ήταν αφιερωμένο σε λεπτομερή περιγραφή για το πώς ζευγαρώνουν οι ιππόκαμποι. Ακόμα κι αυτό, ο συγκεκριμένος μπορεί να το κάνει άξιο να διαβαστεί. Ο τύπος με έχει φέρει πάμπολλες φορές σε δύσκολη θέση σε τρένα, λεωφορεία, αεροπλάνα, πλοία, μ' έχει κάνει να δακρύσω από τα γέλια... Όσο για το πόσο... “λατρεύεις” το ποδόσφαιρο και οτιδήποτε έχει να κάνει με Ευρώπη, με κάνει να σε βλέπω σαν... πρόκληση(!). Αν καταφέρω να “κρατήσω” εσένα πέρα από τρεις-τέσσερις ημέρες, θα το θεωρήσω παράσημο στο στήθος μου...

Mariath (και Go2dbeach), την τελευταία φορά που σταμάτησα να γράφω (από νότια Αμερική), το έκανα κυρίως όχι επειδή βαριόμουν ή δεν είχα χρόνο (ούτε βαριόμουν, ούτε είχα πρόβλημα χρόνου), αλλά επειδή καλώς ή κακώς αισθανόμουν ότι... εγώ τα έγραφα, κι εγώ τα διάβαζα. Τα παιδιά που έχουν ταξιδέψει στη Λατινική Αμερική κι έχουν μοιραστεί τις ιστορίες τους εδώ είναι ήδη πολλά (κι ελπίζω σύντομα να προστεθούν κι άλλοι στη λίστα), οπότε έκρινα ότι αυτά που έγραφα ούτως ή άλλως στο προσωπικό ημερολόγιό μου καθημερινά, πιστά, ήταν αρκετά. Δεν έβλεπα τον λόγο να καταλαμβάνω τζάμπα χώρο στο σάιτ.

LULLU, ταξιδεύω με 15 ευρώ την ημέρα. Δεκαπέντε ευρώ για διαμονή, φαγητό, και λοιπά καθημερινά έξοδα. Υποθέτω ότι αυτό το ποσό φαντάζει... φτωχομπινεδιάρικο σε κάποιους, με εξαίρεση όμως τις ΗΠΑ, σε όλες τις υπόλοιπες χώρες που ταξίδεψα τα δύο τελευταία χρόνια, έμεινα άνετα κάτω από το όριο των 15 ευρώ, ακόμη και στη Βραζιλία (την αναφέρω ενδεικτικά, επειδή έχω ακούσει πάμπολλους να λένε ότι είναι η ακριβότερη χώρα της Λατινικής Αμερικής). Προσωπικά, είτε το πιστεύετε είτε όχι, με δεκαπέντε ευρώ την ημέρα έχω μείνει σε αξιοπρεπέστατα καταλύματα, δεν έχω πεινάσει ποτέ, δεν έχω διψάσει ποτέ, δεν έχω στερηθεί απολύτως τίποτα (από εκείνα που για μένα είναι σημαντικά). Σε κάποιες χώρες μού επέτρεψα να “ξεστρατίσω” (στην Κολομβία για παράδειγμα, όπου οι πειρασμοί ήταν πολλοί...), όμως “κάλυψα τη ζημιά” σε γειτονικές χώρες, στη Βενεζουέλα και στο Εκουαδόρ, όπου πολλές ημέρες με το ζόρι ξόδευα πάνω από δέκα ευρώ, μένοντας μάλιστα σε μονόκλινα δωμάτια με τηλεόραση, κι όχι σε κοιτώνες χόστελ. Ακόμα και στην Αβάνα, για τα έξοδα στην οποία έχω ακούσει ανατριχιαστικές ιστορίες, περνούσα ανετότατα με λιγότερα από δέκα ευρώ την ημέρα. Entonces, λοιπόν, 60 μέρες επί 15 ευρώ, μας κάνουν 900 ευρώ (το πρώτο που έκανα αφού κατέβασα την ιδέα για το επόμενο δίμηνο, ήταν να ελέγξω τιμές διαμονής σε όλες τις πόλεις που θα πάω. Μπορώ να φιλοξενηθώ σε όλες τις πόλεις, αλλά προτιμώ να πληρώσω και να μείνω σε χόστελ). Όλες οι μετακινήσεις μου, από το Θεσσαλονίκη-Σόφια μέχρι το Βελιγράδι-Θεσσαλονίκη, θα μου κοστίσουν κάτι λιγότερο από 200 ευρώ. Τις τιμές τις βρήκα με τη βοήθεια παιδιών σε κάποιο άλλο σάιτ, και τις τσέκαρα ο ίδιος στις ιστοσελίδες στις οποίες με παρέπεμψαν). 900+200=1100. Το 1300 συμπληρώνεται από τα 200 ευρώ που υπολόγισα να ξοδέψω σε εισιτήρια αγώνων, όμως όπως βλέπω τα πράγματα, το ποσό αυτό θα είναι θεαματικά μικρότερο. Με τη διεθνή δημοσιογραφική κάρτα που έβγαλα, έχω ήδη πάρει διαπίστευση για τα δύο πρώτα παιχνίδια που θα δω, και μάλιστα αυτά στα οποία υπολόγιζα να πληρώσω τα δύο από τα τρία ακριβότερα εισιτήρια του διμήνου. Με την κάρτα, μπορώ να κάνω αίτηση για διαπίστευση και για το Τσεχία-Ισπανία, αρχές Οκτωβρίου, και να γλιτώσω τα 35 ευρώ που κοστίζουν τα φθηνότερα εισιτήρια, ΑΝ έβρισκα εισιτήριο (το στάδιο που θα γίνει το παιχνίδι χωράει λίγους περισσότερους από 20.000 θεατές. Δεν είναι και τεράστιο). Όσα χρήματα γλιτώσω με την κάρτα, θα τα... φάω σε φανέλες . Αυθεντικές, ποδοσφαιρικών ομάδων. Είμαι “κολλημένος” συλλέκτης . Έτσι προκύπτει το “1300”. Καλώς ή κακώς, πάντα ταξιδεύω με ρευστό. Ποτέ δε συμφιλιώθηκα με την ιδέα της κάρτας και της ανάληψης χρημάτων από ΑΤΜ. Θα έχω μαζί μου 1500 ευρώ, ένα “μαξιλαράκι” διακοσίων ευρώ, “για κάθε ενδεχόμενο”. Όταν χρησιμοποιώ την πιστωτική (μαζεύω μίλια της Star Alliance), θα αφήνω στην άκρη το αντίστοιχο ποσό από το ρευστό που θα έχω μαζί μου. Επιπλέον ο ασφαλιστικός μου φορέας μου δίνει δωρεάν μία κάρτα υγείας, που μπορώ να τη χρησιμοποιήσω σχεδόν παντού, σε περίπτωση που, χτύπα ξύλο, κάτι μου συμβεί. Σε κάλυψα;

dik-7, το ότι η ιστορία θα είναι διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη, το θεωρώ “χαρτί” (όχι τόσο εδώ, μια και εδώ ο κόσμος είναι ήδη παθιασμένος με τα ταξίδια, οπότε είναι πιο πρόθυμος να διαβάσει μία ταξιδιωτική περιγραφή, όσο πολύ περισσότερο στο άλλο σάιτ, στο οποίο ο κόσμος μπαίνει για να βρει προτάσεις για το στοίχημα, και ίσως να διαβάσει νέα), το οποίο όμως από μόνο του δεν αποτελεί πανάκεια. Χίλια πράγματα μπορείς να κάνεις με ένα λάπτοπ, αν όμως έχεις ξεμείνει από μπαταρία και δεν έχεις αντάπτορα για την μπρίζα της χώρας όπου βρίσκεσαι, δεν μπορείς καν να το ανοίξεις. Ακόμη κι ένα “ξεχωριστό” θέμα, νομίζω ότι χρειάζεται να το “παιδεύεις” (με την καλή την έννοια, με την έννοια να προσέχεις τις λεπτομέρειές του), για να το κάνεις άξιο να διαβαστεί περισσότερο από δύο-τρεις ημέρες. Παρεμπιπτόντως, δε σε... θυμάμαι από “παλιά”, αλλά χαίρομαι για την εντύπωση που έχεις για μένα...

Last, but most definitely not least, elenara88, ο Θρύλος σου είναι σχεδόν μόνιμος πρωταθλητής, οπότε άσε να πάω τα λαβράκια μου στον ΠΑΟΚ μου...

 

[LULLU]

.με καλυψες ...με καλυψες...και καταλαβαινω πως αμα τοχεις -τοχεις βρε παιδι μου το να βρισκεις συμφερουσες λύσεις...εγω α μπα δεννννννννννννν..καλο σου ταξιδι....

 

[giwrgos]

τουμπιωταρα να σε ευχηθω και απο εδω οτι καλυτερο,ειμαι σιγουρος οτι θα τα καταφερεις μια χαρα,και οπως ειπες σε καταλαβαινω 1000% και ειμαι μεσα στη φαση.. ανυπομονουμε να εχουμε νεα απο τις περιηγησεις σου στα γηπεδα,μιας και ξερεις πολυ καλα οτι ενας καθρεφτης της εκαστοτε ντοπιας κοινωνιας ειναι και το γηπεδο,με οτι αυτο συνεπαγεται περαν των 90 λεπτων θεαματος...αν και μερικες φορες οπως πολυ ωραια εγραψες,ειναι πολυ κουραστικο και βαρετο ακομα και για μας,να φανταστεις σε ενα αγωνα στη λα παζ,της στρονγκεστ,ειδαμε οοοολο το ματς και ενιωθες μετα σαν να ειχες δουλεψει οχταωρο σε ταβερνα...ηθελες να πας σπιτι να κοιμηθεις.. αν και τα ματς που θα δεις ειναι απο αυτα που (τα περισσοτερα..)θα σε κραταν σε αγωνια μεχρι τελους....αντε,κανε κουμαντακι για κανα καφε πριν φυγεις,τις καλυτερες ευχες απο εναν aurinegro de corazon..

 

[delmem2233]

Πέρασαν τρεις ώρες χωρίς να το πάρω είδηση... Άρχισα κατά τις έντεκα να διαλέγω φωτογραφίες από αθλητικά γεγονότα στα οποία έχω πάει σε διάφορα ταξίδια, φωτογραφίες που ήθελα να ανεβάσω εδώ για να... κάνω προθέρμανση, να δω πώς ακριβώς γίνεται, ποιες πρέπει να είναι οι διαστάσεις, και ξαφνικά πρόσεξα ότι είχε πάει δύο (μετά τα μεσάνυχτα).

Play-offs NBA στο Μαϊάμι, Αυστραλέζικο Ποδόσφαιρο στη Μελβούρνη, “Λούτσα Λίμπρε” στην Πόλη του Μεξικού, μπέιζμπολ σε διάφορες αμερικάνικες πόλεις, ακόμη και στο Μαρακάι της Βενεζουέλας, και φυσικά άφθονο ποδόσφαιρο, από τις περισσότερες χώρες της Νότιας Αμερικής μέχρι τη χώρα που έκανα “πατρίδα” μου το μεγαλύτερο διάστημα του 2010, τη Μαλαισία. Εκεί που “κόλλησα” περισσότερο ήταν στις φωτογραφίες και στα βίντεο από Κοπακαμπάνα, αρχές Οκτωβρίου του 2009, τη μέρα που ανατέθηκαν στο Ρίο οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2016, και το γιορτάσαμε χιλιάδες Βραζιλιάνοι και ξένοι πάνω στην “ιερή” άμμο, μπροστά στην εξέδρα που είχε στηθεί για την περίπτωση. Αξέχαστες στιγμές...

Στα γεράματά μου, ακόμη κι αν δεν έχω μία, θα κουβαλάω πάντα στη χιλιομπαλωμένη τσέπη του γεμάτου τρύπες πανάρχαιου παλτού μου (την υπερβολή την έχω στο αίμα μου...) μία σακουλίτσα με USB στικάκια, θα πηγαίνω σε κάποιο καταφύγιο αστέγων και απόρων του δήμου μου ή της εκκλησίας (με τα μυαλά που κουβαλάω επαγγελματικά, εκεί με βλέπω να καταλήγω), και θα ζητάω από τους εργαζόμενους εκεί, να με αφήνουν να χαζεύω τις φωτογραφίες στην οθόνη του υπολογιστή τους όταν κάνουν διάλειμμα για φαγητό...

Μέχρι τότε, λέω να εκμεταλλευτώ το ότι ακόμα έχω δικό μου δωμάτιο και κρεβάτι... Η προθέρμανση στην ανάρτηση φωτογραφιών μπορεί να περιμένει. Τα πάνω βλέφαρα των ματιών μου να χουχουνιάσουν χωρίς διακοπή με τα κάτω για μερικές ώρες, όχι.

 

[delmem2233]

Συνεπής (παραδόξως) στην υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου, κάνω απόψε αυτό που χθες το βράδυ κόλλησα ωσάν “αύριο σίγουρα” στίκερ στο μυαλό μου, πειραματίζομαι με το πώς προσθέτω φωτογραφίες σε κείμενο.



Από όοοοοολα τα ποδοσφαιρικά παιχνίδια που έχω δει στο εξωτερικό, επιλέγω το Ιντερνασιονάλ-Γκρέμιο σαν πηγή άντλησης των φωτογραφιών για τον πειραματισμό μου. Αφορμή, το ότι η Ίντερ κατέκτησε χθες το βράδυ το (κάτι σαν) Σούπερ Καπ της Νότιας Αμερικής.

Όπα... Υπότιτλοι για τις αναγνώστριες που δεν κατέχουν το αντικείμενο... Ας πούμε ότι το “Σούπερ Καπ”, είναι... διαγωνισμός, μεταξύ του κορυφαίου καλοκαιρινού προορισμού της χρονιάς, και του κορυφαίου χειμερινού. Ας πούμε ότι τα μέλη του travelstories.gr συμμετείχαμε σε ψηφοφορία για την αγαπημένη μας παραλία, και το αγαπημένο μας χιονοδρομικό κέντρο.

Διαλέξαμε το μεν, διαλέξαμε το δε, και φθάνουμε στο “Σούπερ Καπ”, στο οποίο εκπρόσωποι των δύο προορισμών επιχειρηματολογούν για το ποιος από τους δύο πρέπει να χαρακτηριστεί “Κορυφαίος των Κορυφαίων Προορισμών της Χρονιάς”. Και οι δύο είναι ήδη “εστεμμένοι”. Για το “υπερ-στέμμα” μιλάμε τώρα. Κάτι τέτοιο είναι το “Σούπερ Καπ”. Η αναμέτρηση των δύο ομάδων που πέρσι πρώτευσαν στους δύο διασυλλογικούς θεσμούς της Νότιας Αμερικής. Σε αυτήν βγήκε νικήτρια χθες η Ίντερ του Πόρτο Αλέγκρε “μου”.

Όσο για το Ιντερνασιονάλ-Γκρέμιο, είναι... πώς να το θέσω... πάρτε ένα ΠΑΟΚ-Άρης, προσθέστε ένα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, βάλτε από πάνω ένα Ολυμπιακός Βόλου-Νίκη Βόλου, διαλέξτε και το τοπικό ντέρμπι της πόλης σας αν δεν είστε από Θεσσαλονίκη/Λεκανοπέδιο Αττικής/Βόλο, φανταστείτε το όλο αυτό σαν μία μπάλα, κι ας πούμε ότι η μπάλα που προκύπτει είναι μεγέθους μπάλας ποδοσφαίρου. Σε σύγκριση με αυτήν, το τοπικό ντέρμπι του Πόρτο Αλέγκρε ανάμεσα στην Ιντερνασιονάλ και την Γκρέμιο είναι σαν από εκείνες τις τεράστιες και ασήκωτες μπάλες που έχουν οι μπουλντόζες που χρησιμοποιούνται στην κατεδάφιση κτιρίων... Για τέτοιο ντέρμπι μιλάμε...

Το να ήμουν στο γήπεδο στο συγκεκριμένο παιχνίδι, ήταν ένα από τα κίνητρά μου να πάω στο Πόρτο Αλέγκρε. Αγόρασα εισιτήριο τρεις ημέρες πριν το παιχνίδι, πήγα στο γήπεδο της Ίντερ για βόλτα, πήγα στο γήπεδο της Γκρέμιο για βόλτα και για να... μπω ακόμη περισσότερο στο κλίμα του αγώνα, κάθισα διάβασα στο ίντερνετ ανέκδοτες ιστορίες από δεκάδες παλιότερα “Γκρενάλ” (χαϊδευτικό του ντέρμπι, από το Γκρέ-μιο και το Ιντερνασιο-νάλ), γενικά έγινα ένα με το ντέρμπι, μέχρι που έφθασε η μέρα του αγώνα, και... εεεεε... στο γήπεδο πήγα μόλις στο ημίχρονο(...).

Όχι νωρίτερα(...). Και για να είμαι στο γήπεδο έστω και στο ημίχρονο, χρειάστηκε να με κλοτσήσω νοερά στον πισινό, να με τραβήξω από τον λαιμό, να με σύρω από τα μαλλιά (τα είχα και μακριά τότε), και γενικά... την πιάνετε την εικόνα.

Καμιά ιδέα κανένας για το γιατί εγώ, ΕΓΩ, ο άνθρωπος που συνήθως πηγαίνει στα γήπεδα δύο ώρες πριν την έναρξη αγώνα, ακόμη κι αν πρόκειται για δεύτερη κατηγορία του Εκουαδόρ, πήγα στη συγκεκριμένη ματσάρα μόλις και μετά βίας στην έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου;... Μήπως βοηθάω γράφοντας ότι στο Πόρτο Αλέγκρε πήγα για τέσσερις ημέρες, πέρασα όμως αρκετές περισσότερες, και λίγο έλειψε να ρίξω άγκυρα εκεί για πολύ-πολύ καιρό;

Τελευταία βοήθεια: στη συγκεκριμένη πόλη δεν έμεινα σε χόστελ, αλλά φιλοξενήθηκα σε διαμέρισμα, γύρω στα είκοσι λεπτά περπάτημα από το γήπεδο της Ίντερ. Την ημέρα του αγώνα δε βγήκα καθόλου από το σπίτι, μέχρι και τη στιγμή που έφυγα σχεδόν τρέχοντας για να προλάβω (με μισή καρδιά) το δεύτερο ημίχρονο(...). Πόσο άλλο να βοηθήσω πια;...

Η πλάκα ήταν ότι αφού έφθασα στο γήπεδο, βρήκα αμέσως την κερκίδα μου, πήγα να περάσω, και δε με άφηναν να μπω επειδή είχα μαζί μου δύο “αναπληρωματικές” μπαταρίες για τη φωτογραφική μηχανή μου. Προσπάθησα να τους εξηγήσω ότι η μηχανή έπαιρνε δύο μπαταρίες, κι ότι δεν μπορούσα να μην έχω μαζί μου τέσσερις, δύο μέσα και δύο “αναπληρωματικές”, σε περίπτωση που οι “βασικές” εξαντλούνταν πριν το τέλος του αγώνα.

Ανένδοτοι εκείνοι. Μου έλεγαν ότι δεν είχαν πρόβλημα με τις μπαταρίες εντός της μηχανής, αλλά μόνο με εκείνες που είχα στην τσέπη. Μου έλεγαν ότι δεν επιτρέπεται, επειδή, προφανώς, θα μπορούσα να τις πετάξω και να χτυπήσω κάποιον, λες και αν πήγαινα στο γήπεδο με σκοπό να χουλιγκανίσω, δεν μπορούσα να το κάνω με τις μπαταρίες που είχα ήδη μέσα στη μηχανή, λες και είχα ταξιδέψει στη Βραζιλία από την άλλη άκρη του κόσμου για να πετάξω μπαταρίες στους λιγοστούς οπαδούς της Γκρέμιο που ήταν στη διπλανή κερκίδα...

Με τα πολλά, πάνω στα νεύρα μου, έριξα... βολέ με τις αναπληρωματικές μπαταρίες, κυριολεκτικά, τις πέταξα λίγο στον αέρα σαν μπάλα, και με το που άρχισαν να πέφτουν τις τράβηξα κλοτσιά, μπροστά στους αστυνομικούς. Τρελή τσατίλα είχα... Τυχερός ήμουν που οι μπαταρίες έπεσαν εκεί που έπεσαν, κι όχι πάνω σε κανένα αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμένο, ή σε κεφάλι πλανόδιου πωλητή που περίμενε το τέλος του αγώνα...

Όσο για την ατμόσφαιρα στο γήπεδο, το σχόλιό μου είναι ότι εκείνο το απόγευμα ήταν η χαρά του φωτογράφου. Α) ήταν νωρίς το απόγευμα, όχι βράδυ, δηλαδή το παιχνίδι έγινε υπό το φως του ήλιου. Β) ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος, άρα το φως του ήλιου ήταν έντονο. Γ) στις κερκίδες δεν έπεφτε καρφίτσα. Δ) Όλοι στις κερκίδες ήταν ντυμένοι στα κόκκινα, με τους λιγοστούς οπαδούς της Γκρέμιο στα μπλε, χρώματα έντονα, που “γράφουν” φανταστικά στις φωτογραφίες.

Το γήπεδο αυτό καθεαυτό ούτε μοντέρνο μπορεί να χαρακτηριστεί, ούτε ιδιαίτερα εντυπωσιακό. “Κανονικό”, μάλλον “ταπεινό”. Αν ήταν κοπέλα με την οποία θα πήγαινα διακοπές μαζί της, θα ήταν μάλλον κοντούλα, χωρίς ιδιαίτερα “ενδιαφέρουσες” καμπύλες, και φτωχαδάκι, εγώ θα τις έκανα τα περισσότερα έξοδα. Αλλά άνετη, καλόβολη, πάντα χαμογελαστή κι ευδιάθετη, και με αίσθηση του χιούμορ που θα ζήλευε και νικητής διαγωνισμού stand-up comedy. Αν είναι να πάω διακοπές με γυναίκα, την προτιμώ έτσι, παρά θεά αλλά ξινή. (Εννοείται φυσικά ότι θα προτιμούσα να ήταν ΚΑΙ θεά ΚΑΙ όπως περιέγραψα το “ταπεινό” γήπεδο της Ίντερ).

Κερασάκι στην τούρτα του συγκεκριμένου αξέχαστου απογεύματος, οι εικόνες φεύγοντας από το γήπεδο, με οπαδούς των δύο ομάδων, μέλη της ίδιας παρέας που πήγαν στο γήπεδο και... χωρίστηκαν εκεί για να πάει ο καθένας στην κερκίδα με τους ομοϊδεάτες του, να συναντιούνται ξανά, και να φεύγουν παρέα, φορώντας οι μεν κόκκινες φανέλες, κι οι δε μπλε. Ακόμη και στη γωνία του τετραγώνου όπου ήταν το διαμέρισμα που “έμενα”, ο δρόμος είχε κλείσει από δεκάδες κόσμου που καθόταν στα καφέ της γειτονιάς, οι μισοί με φανέλες της Ίντερ, κι οι άλλοι μισοί με φανέλες της Γκρέμιο.

Προσπάθησα να φανταστώ οπαδούς του Άρη μετά από ΠΑΟΚ-Άρης να κάθονται για μπιρίτσα και καζούρα στα γυράδικά μας στη Λαμπράκη, κοντά στο γήπεδο, μετά από ντέρμπι, και... αναστέναξα, ξέροντας ότι αυτό, στην “πολιτισμένη” (στην προκειμένη περίπτωση τα εισαγωγικά είναι απαραίτητα) χώρα μας, θεωρείται (και είναι) αδιανόητο...

Συνεχίζοντας τον πειραματισμό μου με τις φωτογραφίες (βασικά τη λογοδιάρροια που με έπιασε βλέποντας ξανά χθες και σήμερα φωτογραφίες που έχω πολύ-πολύ καιρό να χαζέψω), αύριο η δημοσίευσή μου θα έχει πολύ άμμο(...), ημίγυμνα κορμιά διαφόρων χρωματικών τόνων, από πολύ λευκό μέχρι... κατράμι, πολύ πανηγύρι, και μερικά... “οδοντικά νήματα”(...). Όλες οι φωτογραφίες θα είναι από την ίδια μέρα, από την ίδια “γιορτή”. Τίτλος θα μπορούσε να είναι, “φάτε μάτια ψάρια...”

 

[delmem2233]

Γεια σας παιδιά

Απλά εξηγώ ότι χθες το βράδυ (τι χθες δηλαδή, που ήταν δυόμισι μετά τα μεσάνυχτα), αφού ανέβασα το κείμενο, άρχισα να πειραματίζομαι με το πώς ακριβώς προσθέτουμε φωτογραφίες. Μετά από πολλήηηη ώρα (είμαι και λίγο αργόστροφος), και ψάχνοντας το θέμα στο φόρουμ, κατάλαβα (επιτέλους) ότι πρώτα ανεβάζουμε τις φωτογραφίες στην gallery μας, και μετά τις περνάμε στο κείμενο. Όσο και να δοκίμασα το copy/paste του κωδικού από την gallery στο κείμενο, “δεν”. Και πάνω στην ώρα, είδα κι αυτό: “Ο διαχειριστής έχει διευκρινίσει ότι μπορείτε να επεξεργαστείτε μηνύματα για 60 λεπτά από τη στιγμή που τα καταχωρήσατε. Αυτό το χρονικό περιθώριο έληξε, έτσι πρέπει να επικοινωνήσετε με το διαχειριστή για να κάνετε τις όποιες αλλαγές στο μήνυμά σας”. Εκεί ήταν που... παραδόθηκα, τέσσερις παρά πλέον. Τέλος πάντων, απλά διευκρινίζω ότι δεν έχω την υπομονή να ανεβάζω τις φωτογραφίες πρώτα στο gallery και μετά να τις περνάω στο κείμενο, κάτι που προσωπικά μου φαίνεται ότι είναι σαν να πηγαίνει κανείς από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα μέσω Κωνσταντινούπολης. Ούτως ή άλλως βλέπω ότι υπάρχει όριο στο πόσες μπορεί να ανεβάσει κανείς, οπότε υποθέτω ότι όσο λιγότερες, τόσο καλύτερα. Τα κείμενά μου από 31 του μήνα (παραμονές της λεωφορειάδας από Θεσσαλονίκη προς Σόφια) και μετά, θα έχουν, όπως πάντα, μόνο κείμενο, κι όχι φωτογραφίες.

“Τα λέμε” παραμονές της δραπέτευσής μου από Θεσσαλονίκη/Ελλάδα.

Όπως πάντα, ευχαριστώ πολύ όσους με παρακολουθείτε.

 

[dmdoc]

θα έχουν, όπως πάντα, μόνο κείμενο, κι όχι φωτογραφίες.

Ούτε μία για δείγμα;είναι κρίμα να μην υπάρχει-έστω ενδεικτικά-και οπτικό υλικό.Η ατμόσφαιρα και τα "δρώμενα" του γηπέδου δεν περιγράφονται,ούτε απεικονίζονται,αλλά τουλάχιστο θα μας απαλύνεις το μαρτύριο...

 

[taver]

Μα υπάρχει και πολύ πιο εύκολος τρόπος: Να τις ανεβάσεις ως συνημμένες στο μύνημά σου, και εν συνεχεία να τις τοποθετήσεις στο κείμενο με χρήση του drop-down δίπλα στο κουμπί "συνδετήρα", όπως κάνω εγώ τώρα:
Πολωνία: , Βοσνία: , Μαυροβούνιο:
Αίγυπτος: , Ελβετία: , Ρουμανία:

 

[delmem2233]

Προχθεσινό πρωινό ευτράπελο, από την αγορά του εισιτηρίου μου για Σόφια... Πήγα στον σιδηροδρομικό σταθμό (Θεσσαλονίκης), στο γραφείο που μπορεί να αγοράσει κανείς εισιτήριο λεωφορείου για Σόφια, είπα στον κύριο που ήταν εκεί για ποια μέρα ήθελα το εισιτήριό μου, του φάνηκε παράξενο που του είπα απλή μετάβαση, με ρώτησε πώς και δεν ήταν μετ' επιστροφής, του είπα την... περίπτωσή μου, ότι θα πάω Σόφια και θα επιστρέψω από Βελιγράδι, μετά από δύο μήνες, και στο άκουσμα της λέξης “δημοσιογράφος”, αφού πρώτα με χαρακτήρισε μέλος του “συστήματος” που αποκρύπτει από τον “λαό” την “αλήθεια”, άρχισε έναν ασταμάτητο μονόλογο για το πώς έχει η κατάσταση στον ΟΣΕ.

Μου είπε ότι οι περισσότεροι από αυτούς που ταξιδεύουν κάθε μέρα από Θεσσαλονίκη για Αθήνα, ειδικά εκείνοι που επιβιβάζονται όχι στη Θεσσαλονίκη, αλλά αργότερα, δεν πληρώνουν εισιτήριο. Μου είπε ότι δεν υπάρχουν ελεγκτές στα τρένα, κι έτσι αμέτρητοι είναι εκείνοι που ταξιδεύουν τζάμπα. Μου είπε ότι εδώ κι έναν χρόνο έχει παραδώσει σε προϊστάμενό του έναν φάκελο με επισημάνσεις/προτάσεις για το ποια πράγματα πρέπει να αλλάξουν, προκειμένου ο ΟΣΕ γενικά, αλλά ακόμη και η λεωφορειακή γραμμή προς Σόφια ειδικά, να “συμμαζευτούν”, να αρχίσουν να προσφέρουν καλύτερες υπηρεσίες, να μη γεννούν ζημιά, αλλά κέρδος.

Μου είπε ότι αν οι “υπεύθυνοι” αποφάσιζαν να βάζουν και δεύτερο λεωφορείο από Θεσσαλονίκη για Σόφια καθημερινά, θα γέμιζε κι εκείνο, όμως οι προϊστάμενοί του αποφεύγουν να προωθήσουν την πρότασή του, επειδή φοβούνται ότι μπορεί να... πέσει έξω στην πρόβλεψη/εκτίμησή του, το δεύτερο λεωφορείο να μην αποδίδει κέρδος, και να την... πληρώσουν οι ίδιοι.

Τον άκουγα με ενδιαφέρον, επειδή η περίπτωση του ΟΣΕ πάντα με ενδιέφερε, επειδή τα τρένα τα λατρεύω, επειδή αν στην Αθήνα δεν πηγαίνω πετώντας τότε παίρνω συνήθως τρένο, όχι λεωφορείο, κι επειδή τις διεθνείς γραμμές του ΟΣΕ για Βελιγράδι (Ζάγκρεμπ) και Κωνσταντινούπολη τις είχα τιμήσει πάμπολλες φορές, μέχρι που... έβαλαν λουκέτο.

Ομολογώ ότι τα εσωτερικά του ΟΣΕ δεν τα γνωρίζω, όμως ακούγοντας την απλή κοινή λογική (μου), έμεινα με την εντύπωση ότι τα επιχειρήματα του κυρίου είχαν βάση. Μόνο που... ο μονόλογός του συνεχίστηκε επί αρκετά λεπτά ακόμη κι όταν πίσω μου ήταν ένας κύριος που προφανώς κάτι ήθελε να ρωτήσει, ή να αγοράσει εισιτήριο. Έκανα στην άκρη συνέχεια για να δώσει σημασία στον άλλο πελάτη, όμως εκείνος ούτε καν σταμάτησε για να τον ρωτήσει τι ακριβώς χρειαζόταν. Πρέπει να πέρασαν κοντά στα δέκα λεπτά, κι ο άλλος πελάτης, ο οποίος ήταν ξένος, έφυγε έξαλλος από το γραφείο, με τον υπάλληλο να του δίνει επιτέλους σημασία, μόνο όμως για να τον βρίσει, επειδή είχε το “θράσος” να εκνευριστεί που τον είχε “στημένο” και “γραμμένο” τόση ώρα...

Η ειρωνεία ήταν ότι όλη εκείνη την ώρα που μου μιλούσε ο υπάλληλος (κατά έναν παράξενο τρόπο το... βγάζω αυτό στους ανθρώπους... Είναι αμέτρητοι εκείνοι που στα καλά καθούμενα μου έχουν πει την ιστορία της ζωής τους, τον πόνο τους, τον, τον, τον...), έριχνε ιδιαίτερο βάρος στο πόσους πελάτες χάνει καθημερινά ο ΟΣΕ επειδή ο οργανισμός δε λειτουργεί σωστά!

Σχεδόν αμέσως μετά την... έξαλλη αποχώρηση του ξένου πελάτη, κτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν μία κυρία. Βουλγάρα. Ήθελε να ρωτήσει ώρες και ημέρες δρομολογίων, όμως προφανώς τα Ελληνικά της ήταν... έτσι κι έτσι. Κάποια στιγμή ο υπάλληλος είπε, όχι ακριβώς “της” είπε, γενικά “είπε”, μια και χαμήλωσε λίγο τον τόνο της φωνής του, σαν να μιλούσε στον εαυτό του, αλλά φωναχτά, είπε λοιπόν, “ΕΣΥ θα μάθεις Ελληνικά, όχι εγώ Βουλγαρικά”(!)...

Για να το κλείσω σιγά-σιγά, κάποια στιγμή κατάφερα να τον κάνω να σταματήσει τον μονόλογο, έχοντας ακούσει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα από τα χείλη του είναι αλήθεια, αλλά κι εκνευριστεί από τη συμπεριφορά του. Σε μένα ήταν άψογος. Στο τέλος μέχρι και “καλό ταξίδι” μου ευχήθηκε, με τόνο στη φωνή του που με έκανε να αισθανθώ ότι το εννοούσε. Όμως ο συγκεκριμένος κύριος, ο οποίος κατά βάση είναι οδηγός, αν κατάλαβα καλά, δεν είναι για να δουλεύει στην έκδοση εισιτηρίων... Είναι αδιανόητο να μην υπάρχει στη συγκεκριμένη θέση ένας άνθρωπος ο οποίος να μπορεί ήρεμα και ευγενικά (προς ΟΛΟΥΣ, όχι μόνο μερικούς), να δίνει μία πληροφορία, να εξηγεί απορίες με υπομονή ακόμη και σε μη γνωρίζοντες καλά Ελληνικά. Αδιανόητο...

Κατά τ' άλλα, ενώ οι τελευταίες ημέρες μου πριν από κάθε αναχώρηση για ταξίδι ήταν πάντα γεμάτες ενθουσιασμό και γλυκιά προσμονή, αυτήν τη φορά οι μέρες μου ήταν γεμάτες τσατίλα, μπουνιές σε πόρτες και λοιπές... επιφάνειες, κλοτσιές κάθε λογής αντικειμένων, αλλά και συναισθηματικά φορτισμένες, αρνητικά φορτισμένες, για διάφορους λόγους. Ποντάρω όμως στο ότι την Πέμπτη το πρωί, στις οκτώ, τότε που ο οδηγός μας θα βάλει πρώτη και θα ξεκινήσουμε, το μυαλό μου θα αρχίσει σύντομα να “καθαρίζει”. Και μέχρι να φθάσω στο χόστελ μου στο κέντρο της Σόφιας, γύρω στις τρεις και μισή, περιμένω να είμαι... άλλος άνθρωπος. Θα το καταλάβετε (ελπίζω) από το πρώτο κείμενό μου από Βουλγαρία...

Όσο για τις φωτογραφίες, taver, τη λύση του συνδετήρα την ακολούθησα πριν καταλάβω ότι πρέπει πρώτα να ανεβάζουμε τις φωτογραφίες στην gallery και μετά να τις περνάμε στο κείμενο, μάλιστα “συνέδεσα” έξι φωτογραφίες, και τότε κατάλαβα ότι έξι είναι το όριο. Η αλήθεια είναι ότι έτσι όπως τις είδα μέσα στο κείμενό μου, δε μου άρεσαν οπτικά, δε μου άρεσαν τα τεράστια λευκά κενά που έμεναν επειδή το κείμενο δεν μπορεί να “αγκαλιάζει” τις φωτογραφίες, όπως στο blogspot για παράδειγμα. Έτσι όμως όπως τις παρουσιάζεις εσύ εδώ “πάνω”, μου αρέσει η εικόνα. Μου φαίνονται “τακτοποιημένες”, “νοικοκυρεμένες”, αρμονικά τοποθετημένες, και θα σε “κοπιάρω”, με έξι κάθε μέρα, για να ικανοποιηθούν και ο dmdoc με τη fenia42 .

Αποχαιρετώ από Θεσσαλονίκη απόψε, Τρίτη, όχι Τετάρτη, επειδή αν το αφήσω για το τελευταίο βράδυ πριν φύγω, μπορεί να μείνω απλά με την... πρόθεση να γράψω. Ελπίζω αυτό που θα κάνω να το χαρώ όσο περιμένω να το χαρώ, κι αν αυτό συμβεί, πιστεύω ότι θα μένετε ικανοποιημένοι κι εσείς από τις ιστορίες μου εδώ.

Χαιρετισμούς σε όλους, και... “τα λέμε” την Πέμπτη από Σόφια.

Δημήτρης

 

[canf]

καλη αρχη!!!

 

[tou dromou]

καλο ταξιδι, μας ελειψες..παμε παλλι στη "γειτονια' τωρα