Ινδία Περιπετειες στην Απιστευτη Ινδια!

[lillia]

'Ερση γεια σου και πάλι! Ξενύχτησα διαβάζοντας την ιστορία σου και περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια...
΄Εχω πάει δύο φορές στην Ινδία, την πρώτη έκανα την "κλασσική" διαδρομή (Δελχί, ' Αγκρα, Τζαϊπούρ, Φ. Σίκρι, Βαρανάσι, Καζουράχο κλπ) και τη δεύτερη Κασμίρ-Λαντάκ, με τζιπ. Η Ινδία είναι η πιο αγαπημένη μου χώρα και η ιστορία σου με ταξίδεψε στις δικές μου περιπέτειες!
Τελικά νομίζω ότι σ' ενα ταξίδι, αν δεν σου τύχει και καμμιά στραβή νά' χεις να θυμάσαι, δεν έχει και πλάκα! Το κρύο βέβαια δεν παλεύεται... το ίδιο είχα πάθει πρωτοχρονιά στη Λιβύη... απίστευτο κρύο στην Κυρρηναϊκή και υγρασία που περόνιαζε (ενα βράδυ κοιμήθηκα με τα ρούχα και το μπουφάν, τα σεντόνια, οι κουβέρτες νοτισμένα).
Σ' ευχαριστώ για την υπομονή σου να γράψεις την ιστορία σου με τόσες λεπτομέρειες.

Υ.Γ. μπορείς να μας πείς το όνομα του ινδικού πρακτορείου, να το έχουμε στα υπ'οψιν?

 

[meli]

Εμβολια??Ανθρακες? HAV? Καλε καντε μια πιο αναλυτικη εξηγηση...Κι εχω βλεψεις παλι για Ινδια..:roll:
Ερση,αυτο με τον ανθρακα το θελω!! Απο το πολυ τσιρλιπιπι στην Ινδια 3 κιλα εχασα,και δεν εχω και για χασιμο...

 

[dmdoc]

Καλό θα είναι να μην λέμε πράγματα που δεν γνωρίζουμε.Ο ενεργός άνθρακας έχει συγκεκριμένες ενδείξεις και δεν είναι αθώος(όπως και όλα τα φάρμακα).Πολύ περισσότερο όταν πουθενά δεν προτείνεται ως προφυλακτικό μέτρο.

 

[ΕΡΣΗ]

Ανεφερα-κατοπιν ερωτησης στο τι εκανα εγω- και προφανως και δεν συμβουλευω κανεναν να πραξει ομοιως.
Μια που αναφερθηκα λοιπον στον ενεργο ανθρακα ας πω κιολας τα εξης:

Σιγουρα δεν κανει να παιρνει κανεις ενεργο ανθρακα εφοσον παιρνει και αλλα φαρμακα γιατι θα δεσμευσει τις ουσιες τους και επομενως και τη δραση τους. Συγκεκριμενα το φυλλαδιο αναφερει οτι στην περιπτωση αντισυλληπτικων χαπιων καλο ειναι να συνοδευονται και απο προσθετα μετρα. Επομενως δεν θα τα επαιρνα αν επαιρνα παραλληλα και χαπια για την ελονοσια, την πιεση, το σακχαρο η οτιδηποτε αλλο.
Απο εκει και περα συμφωνα με το φυλλαδιο που συνοδευε τις καψουλες αυτες η παρενεργεια που συνηθως εμφανιζεται ειναι η δυσκοιλιοτητα και η αλλαγη του χρωματος των κοπρανων.
Επισης θα πρεπει να ενημερωθει ο θεραπων ιατρος αν υπαρχει:
-ιστορικο γαστρεντερικης αποφραξης η υπονοιας ειλεου
-αν υπαρχει ιστορικο οξεως κοιλιακου αλγους και ελκωδους κολιτιδας.
Δεν υπαρχει παντως προβλημα με την οδηγηση. Οχι οτι θα οδηγησει και κανεις στην Ινδια.

 

[renata]

Οχι οτι θα οδηγησει και κανεις στην Ινδια.

πως πως!!! οδηγάμε οδηγάμε!!

 

[m-stam]

πως πως!!! οδηγάμε οδηγάμε!!

Ναι ναι σε είδα κάπου εκεί μέσα....

 

[ΕΡΣΗ]

Ajmer

Ξημέρωσε μια λαμπρή ημέρα. Βέβαια το κρύο, κρύο και τσουχτερό. Αφού έγιναν τα δέοντα, αποχαιρετήσαμε το ξενοδοχείο που είχαμε αγαπήσει, καβαλήσαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό: το Ajmer καταρχήν και μετά διανυκτέρευση στο Pushkar. Με το που βγήκαμε από την Jaipur, πέφτει ξανά μια βαριά ομίχλη.

Ταξιδεύαμε και είχαμε την αίσθηση ότι είμαστε τυλιγμένοι μέσα σε βαμβάκι. Κάπου κάπου αχνοδιακρίναμε στις άκρες του δρόμου, κάποιους που είχαν ανάψει φωτιές και τυλιγμένοι με κουβέρτες προσπαθούσαν να ζεσταθούν. Πολύ σύντομα η έλλειψη εξωτερικών παραστάσεων και η κίνηση του αυτοκίνητου με νανούρισαν τόσο πολύ που με πήρε ο ύπνος. Για τα καλά. Όταν ξύπνησα ο αφέντης ήταν έξαλλος: «είναι δυο ώρες που κοιμάσαι και επί δυο ώρες δε μπορώ να δω τίποτε έξω. Όλο ομίχλη». Κάποιες ημέρες αργότερα και πολλά χιλιόμετρα μακρύτερα καταλάβαμε ότι ούτως η άλλως το τοπίο είναι φριχτά μονότονο, πρόκειται για μια ατελείωτη πεδιάδα με καλλιέργειες, όποτε η απώλεια ήταν μηδαμινή και αναπληρωσιμη. Αλλά έπρεπε να ανοίξω τα μάτια μου. Λίγα δευτερόλεπτα μετά πριν καλοξυπνήσω τα σύννεφα διαλύθηκαν και ένας υπέροχος ήλιος φάνηκε. Άρχισα να κάνω τα γνωστά αστειάκια «κλείνω τα μάτια μου και σκοτεινιάζει ο κόσμος» που δεν άρεσαν τόσο στον αφέντη, καθότι κάτι τέτοιες ρήσεις συνήθως είναι του δικού του ρεπερτορίου.

Δρόμο παίρναμε, δρόμο αφήναμε και περνούσαμε από κάτι ανάλογο με αυτό που λέει ο Σαββόπουλος σε κάποιο τραγούδι του για «άθλια χωριουδάκια και ασυνάρτητη επαρχία, μισοχωμένα μες τη γη». Εκείνο όμως που με εντυπωσίασε και επέτεινε την αίσθηση του ασυνάρτητου που είχα ήταν ότι στη μέση του πουθενά υπήρχαν θεόρατα (και άχαρα) κτίρια τα οποία έφερναν κάτι σε νοσοκομεία, φύλακες, άσυλα ανίατων, γηροκομεία η κάπως έτσι τέλος πάντων. Με μεγάλα προαύλια χωρίς δένδρα. Αλλά ήταν πιο χλιδατα, αλλά λιγότερο. Ήταν ιδιωτικά σχολεία και ήταν πολλά τον αριθμό. Τα παιδία τα μάζευαν είτε με σχολικά λεωφορεία, είτε έμεναν σε οικοτροφεία. Μου έκανε εντύπωση ότι παντού στους δρόμους υπήρχαν πινακίδες οι οποίες διαφήμιζαν ότι ακολουθούσαν κάποιο εγγλέζικο curriculum σπουδών, ότι το παιδί το οποίο θα φοιτήσει εκεί, θα αποκτήσει τέλεια γνώση των αγγλικών η των υπολογιστών κλπ. Δεδομένου ότι η Ινδία είναι σε ανάπτυξη όποτε κάποια κοινωνική κινητικότητα είναι πιθανόν να έχει εμφανιστεί, μου φαίνεται ότι όσοι μπορούν, επενδύουν και την τελευταία τους ρουπια στην μόρφωση των παιδιών τους υπολογίζοντας στην κοινωνική και άρα οικονομική άνοδο όλης της οικογένειας.

Περνώντας από ένα χωριό είχαμε την τύχη να παρατηρήσουμε τις μαθήτριες ενός δημόσιου λυκείου σε πρακτική άσκηση. Κάποιος καθηγητής τους (της γεωμετρίας; ) τις είχε βάλλει να μετρήσουν ένα χωράφι, να κάνουν κάποιο σχεδιάγραμμα του και να το καταμετρήσουν. Οι κοπελίτσες λοιπόν με τις κορδέλες μετρούσαν, άλλες σημείωναν πάνω σε ένα σχεδιάγραμμα, άλλες ζητούσαν διευκρινήσεις και ο καθηγητής, ο μόνος ο οποίος ήταν ευρωπαϊκά ντυμένος, στεκόταν μέσα σε ένα σύννεφο από πολύχρωμα ζάρι. Νομίζω ότι είναι από τις πιο όμορφες εικόνες διδασκαλίας που έχω ποτέ συναντήσει.
Φτάσαμε τελικά στο Ajmer. To Ajmer είναι προσκυνηματικος τόπος των μουσουλμάνων. Εκεί είναι το μαυσωλείο του Khwaja Mu'īnuddīn Chishtī ο οποίος ήταν ένας Σουφι, δηλαδή ένας μυστικιστής του Ισλάμ. Και μάλιστα ένας από τους κορυφαίους της εποχής του. Αυτός εισήγαγε τον σουφισμό στην Ινδία, όπου εκεί αφομοίωσε στοιχεία από την ινδουιστική λατρεία με συνέπεια να γίνει το τάγμα αυτό σεβαστό και από τις δυο κοινότητες. Ο άγιος αυτός γεννήθηκε τον δωδέκατο αιώνα και πέθανε τον δεκατο τριτο αιώνα σχεδόν ενενήντα χρόνων.

Στο μέρος όπου ασκήτεψε και πέθανε, κτίστηκε το μαυσωλείο του με δωρεές μουσουλμάνων ηγεμόνων. Όλοι οι μογγολοι αυτοκράτορες συνήθιζαν να έρχονται για προσκύνημα σε αυτό το μέρος, τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο. Αυτό το ιερό μέρος είχαμε έρθει να δούμε.

Ο ξεναγός μας είχε όμως ένα πρόβλημα: ήταν νέος, άπειρος, ινδουιστής και ένιωθε περίεργα στο ισλαμικής κυριαρχίας μέρος. Πολλά πράγματα για τον σουφισμό σε σχέση με την Ινδία δε φαινόταν να ξέρει. Και έτσι έμεινα με την απορία για το πώς εξελίχθηκε αυτό το παρακλάδι του σουφισμού, ποια στοιχεία αφομοίωσε από τις τοπικές θρησκευτικές αντιλήψεις των ινδουιστών και πως τα έδεσε αυτά με τον βασικό του άξονα. Ο ξεναγός μας πάντως ολοένα φαινόταν και πιο ανήσυχος. Φτάσαμε μέχρι ένα σημείο όπου αφήσαμε το αυτοκίνητο και τον οδηγό και μετά αρχίσαμε να περπατάμε με τα ποδιά για να φθάσουμε στην πύλη του μαυσωλείου το οποίο βρίσκεται στην κορυφή του λόφου. Καθώς μας είπε ο μονίμως ανησυχών ξεναγός, ευτυχώς που ήταν καθημερινή Πέμπτη, γιατί από Παρασκευή αρχίζει ο τρελός χαμός. Τα Π/Σ/Κ επισκέπτονται το μέρος 20.000 πιστοί. Τις καθημερινές μόνο δυο-τρεις χιλιάδες. Μέσα στο μαυσωλείο δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες. Άφησα εγώ το κουρσουμι μου στο αυτοκίνητο και ο αφέντης πήρε μαζί του τη μηχανή τσέπης. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε το δρόμο.

Και τότε αποκτήσαμε την αίσθηση της Ινδίας: Μαγαζιά ρούχων (ισλαμικών) τροφίμων, εστιατόρια, ζαχαροπλαστεία, ξενοδοχεία της συφοράς, κουρεία, διάφοροι τεχνίτες που επισκεύαζαν ότι νάναι, όπου ναναι, γελάδες, γουρούνια, σκυλιά, πίθηκοι. Και ζητιάνοι, πολύ ζητιάνοι. Να σέρνονται στο οδόστρωμα και το μελαψό σχεδόν μαύρο από τον ήλιο δέρμα τους, να έχει γίνει ολογκρίζο από την σκόνη. Πρώτη μου φορά είδα γκρίζους ανθρώπους: με μια βράκα γύρω από τα λαγόνια και γυμνοί στο υπόλοιπο σώμα. Άλλων τα ποδιά ήταν στρεβλά και ατροφικά, άλλοι δεν είχαν καν ποδιά, άλλοι ήταν ακρωτηριασμένοι και στα χέρια, αλλά και στα ποδιά, άλλοι ήταν τυφλοί, άλλοι ήταν φρικτά παραμορφωμένοι. Καμία διακοσαριά ζητιάνοι κάλυπταν έναν δρόμο τριακόσιων πενήντα μέτρων. Φωνάζοντας, τσιρίζοντας, ικετεύοντας, εκλιπαρώντας, σερνάμενοι στα ποδιά μας. Μια αυλή των θαυμάτων εκτυλισσόταν γύρω μας. Ο βηματισμός μας έγινε τώρα πια πιο περίπλοκος. Όλες αυτές οι εικόνες μας και οι γόοι αποσπούσαν την προσοχή μας κάθε στιγμή. Ο ξεναγός τρεχάτος έφευγε μπροστά. Ξάφνου σταμάτησε και άρχισε να μιλά με κάποιον ο οποίος ήταν ντυμένος σαν να ήταν Πακιστανός με μακριά πουκαμισά και ένα καλπάκι στο κεφάλι. Σύντομα καταλάβαμε ότι ήταν ένα είδος γκαουλαιτερ ο οποίος ως μουσουλμάνος και έχων κάποια σχέση με το ίδρυμα αυτό μας είχε αναλάβει υπό την προστασία του. Γιατί χρειαζόμασταν έναν τέτοιο συνοδό δεν καταλάβαμε. Συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε. Ο ξεναγός μας τώρα ήταν κάπως πιο χαλαρός. Μας εξήγησε ότι μέσα στο μαυσωλείο έχει πολύ κόσμο και καλό θα ήταν να προσέχουμε πολύ γιατί υπάρχουν πολλοί πορτοφολάδες. Να έχω καλυμμένοι τη μπανάνα μου που είχα στη μέση για να μην δώσω στόχο. ΟΚ κανένα πρόβλημα.

Ανεβαίνοντας άλλαζε η σύνθεση των μαγαζιών. Τα ανθοπωλεία κυριαρχούσαν. Έφτιαχναν κάτι περίεργες πιατέλες με λουλούδια, κυρίως πολύ αρωματικά τριαντάφυλλα. «Το Πουσκαρ κάνει τα ωραιότερα τριαντάφυλλα της Ινδίας» μας είπε όλο υπερηφάνεια ο ξεναγός μας. Καθώς χάζευα τα ανθοπωλεία με τις ιδιότυπες ανθοσυνθέσεις νιώθω ένα απαλό χάδι στον πισινό μου. Γυρνώ απότομα για να κατακεραυνώσω τον αναίσχυντο, πλην όμως επρόκειτο για μια αγελάδα η οποία με άγγιζε, καθώς περνούσε από πίσω μου, με το δεξί αυτί της! Παραπάτησα από το ξάφνιασμα και έπεσα σχεδόν πάνω της. Κοίταξε με αδιαφορία το αγριεμένο ακόμη βλέμμα μου, αμόλησε ακόμη μια σβουνιά, και έφυγε παρατώντας με σύξυλη.

Με τα τούτα και με τα εκείνα φθάσαμε στην κορυφή του λόφου. Αφήσαμε τα παπούτσια μας στην είσοδο, έβαλα το φουλάρι μου στα μαλλιά –αν κατάλαβα καλά δεν ήταν και τόσο υποχρεωτικό, αλλά έκανε καλή εντύπωση -και προχωρήσαμε μέσα περνώντας μια θεόρατη σκαλισμένη μαρμάρινη πύλη, Δώρο του Nizam του Hyderabad (ένα τίτλος ο οποίος ήταν αντίστοιχος με τον τίτλο του μαχαραγιά, αλλά αφορούσε μουσουλμάνους και μάλιστα μόνο τους ηγέτες του Hyderabad. Ο τελευταίος Νizam, ο οποίος ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος του καιρού του, δεν θέλησε να προσχωρήσει στο Πακιστάν, αλλά ούτε και στην Ινδία, πήρε όπλα από το Πακιστάν για να μπορέσει να διαφυλάξει την ανεξαρτησία του, αλλά μόνος Nizam τι να καταφέρει; Οι ινδικές στρατιωτικές δυνάμεις τον εξουδετέρωσαν μάνι- μανι και τον εξεδίωξαν το 1948. Καλού κακού το κρατίδιο του Hyderabad διαλύθηκε και απορροφήθηκε από τα γειτονικά).

Περάσαμε έλεγχο, εμένα με ψαχούλεψε μια χαριτωμένη μουσουλμάνα, τον αφέντη πάλι κάτι μουστακαλήδες και προσήλθαμε. Δεν πρόκειται για ένα μόνο μαυσωλείο, αλλά για ένα σύμπλεγμα κτιρίων: τζαμιά, αυλές, χώροι συγκεντρώσεων, ένας χώρος κονσέρτων μουσικής (γκρρρ…όταν είσαι τρεχάτος χάνεις πολλά πράγματα), κάτι τεραστία τσουκάλια όπου μαγειρεύουν φαγητό για τους ζητιάνους. Προχωρήσαμε στο μαυσωλείο. Έξω από αυτό μια ομάδα πιστών γονατισμένοι τραγουδούσε κάτι ύμνους. Σταθήκαμε και τους ακούσαμε γιατί μουσικά διέφεραν από το κοινό μουσικό υπόστρωμα της Μεσόγειου. Ήταν πολύ όμορφοι και κρίμα που δε μπορούσα να έρθω σε επαφή με τους προσκυνητές να τους ρωτήσω σχετικά.

Το μαυσωλείο καταλαμβάνει τον χώρο όπου ασκήτευε ο άγιος. Καλύπτεται από έναν λευκό μαρμάρινο τρούλο-δε θυμάμαι ποιανού ηγεμόνα Δώρο. Πάνω στον τρούλο, στη θέση όπου θα υπήρχε η ισλαμική ημισέληνος υπήρχε παραδόξως ένα χρυσό ανθός. Περιμέναμε στην ουρά για να μπούμε σε ένα ασφυκτικά γεμάτο χώρο. Καταμεσής υπήρχε κάτι σαν ένα κρεβάτι με ουρανό, όλο φτιαγμένο από ασημί. Εκεί ήταν τοποθετημένο το σκήνωμα του άγιου. Η πομπή προχωρούσε, άδειαζε τις πιατέλες με τις ανθοσυνθέσεις πάνω στο κρεβάτι και αποχωρούσε. Ο χώρος ήταν γεμάτος από τη μοσχοβολιά των λουλουδιών. Πάντως πιο στριμωγμένη δεν έχω νοιώσει ούτε στο μετρό σε ώρα αιχμής. Αποχωρήσαμε και εμείς. Ο γκαουλαιτερ μας πήγε προς ένα γραφείο όπου ο κάθε ενδιαφερόμενος έδινε –προαιρετικά – κάποιο πόσο για την φροντίδα των επαιτών. Δώσαμε και εμείς, πήραμε και μια απόδειξη, αλλά αν τα χρήματα μας πήγαν στις τσέπες των ιθυνόντων, έγιναν σφαίρες στο Πακιστάν η κατέληξαν για τη φροντίδα των επαιτών, δε μπορώ να το γνωρίζω. Βγήκαμε, βρήκαμε τα παπούτσια μας, αποχαιρετήσαμε το γκαουλαιτερ μας και κάναμε το δρόμο στην αντίστροφη κατεύθυνση: χαζεύαμε πάλι τα ντυσίματα των μουσουλμάνων προσκυνητών, χαζεύαμε τα ζώα που έτρωγαν από τα σκουπίδια: αγελάδες, γουρούνια, σκυλιά και πίθηκοι όλοι μαζί τσακωνόντουσαν για τα ίδια αποφάγια. Οι ζητιάνοι πάλι σύρθηκαν από πίσω μας, αλλά έμειναν πίσω: εμείς απομακρυνόμασταν από το τέμενος και αυτοί δεν έπρεπε να χάσουν το μικρό μέρος του δρόμου που τους αναλογούσε.

Βρήκαμε το αυτοκίνητο μας και τον οδηγό μας. Πριν φύγουμε από την πόλη ήθελα να δω το Mayo College η αλλιώς το Ήττον της Ανατολής. Ιδρύθηκε το 1875 και ολοκληρώθηκε η κατασκευή του το 1885. Εμπνευστής και ιδρυτής του ήταν ο συνταγματάρχης Richard Southwell Brouke Earl of Mayo και διοικητής και αντιβασιλέας των Ινδιών. Σκοπός της ίδρυσης του ήταν ο έλεγχος της ηγετικής τάξης των ινδών. Η επανάσταση του 1857 και ο αυξανόμενος ινδικός εθνικισμός ανησυχούσε τους βρετανούς πολύ. Πως μια χούφτα άνθρωποι θα κατόρθωναν να κυριαρχήσουν σε μια πολυπληθή και απέραντη έκταση; Σκέφτηκαν λοιπόν να εκπαιδεύσουν την άρχουσα τάξη, δηλαδή τους γιους των μαχαραγιάδων και των αριστοκρατικών οικογενειών της Ινδίας έτσι ώστε «να δημιουργήσουν μια τάξη Ινδών στο αίμα και στο χρώμα, αλλά βρετανών στη γνώμη, στα ήθη και στη διάνοια». Αυτή η άποψη έγινε ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής τους. Αυτό το σχολείο-το απολύτως αριστοκρατικά προσανατολισμένο- θέλησα να επισκεφθώ. Σήμερα το σχολείο αυτό δέχεται κάθε ινδό που περάσει τις εξετάσεις εισαγωγής και έχει να πληρώσει τα υψηλά δίδακτρα-εξακολουθεί δηλαδή ο ταξικός του ρόλος.

Για να φθάσουμε περάσαμε από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Ajmer, ακόμη ένα δείγμα ινδό-βρετανικής αρχιτεκτονικής επιρροής. Πιο εκεί στα πεζοδρόμια καθισμένοι πολλοί –πολλοί άνθρωποι άστεγοι και πάνω στα πεζοδρόμια έκαναν όλες τις δραστηριότητες που θα έκαναν αν είχαν σπίτι: κάποιοι ξάπλωναν κάτω και κοιμόντουσαν στον ήλιο που τους ζέσταινε-μάλλον το βράδυ θα είχαν μείνει ξάγρυπνοι από το κρύο. Κάποιοι μαγείρευαν πάνω σε φωτιές σε κάτι χύτρες. Κάποιοι άλλοι στεκόντουσαν και κοιτούσαν το κενό άπρακτοι, μια μητέρα τάιζε το μικρό της. Κάποιος αφόδευε.

Και σε λίγο αφού αφήσαμε πίσω μας και αυτήν την φρίκη φάνηκαν μέσα σε κήπους κάποια cottages: Μάλλον ήταν τα σπίτια στα οποία έμεναν οι καθηγητές του σχολείου. Λίγο πέρα απέραντα γήπεδα όπου έβλεπα ινδοπουλα να του δίνουν να καταλαβαίνει παίζοντας κρίκετ. Και μετά φθάσαμε στην περίμετρο και στο φυλάκιο εισόδου. Παρακαλέσαμε να μας επιτρέψουν την είσοδο πράγμα που πολύ ευγενικά μας το επέτρεψε ο φύλακας. Το κεντρικό κτίριο είναι όντως εντυπωσιακό. Ακόμη πιο εντυπωσιακή ήταν η διάφορα με αυτό που είχαμε ζήσει προ ολίγου. Οι κήποι καθαροί και περιποιημένοι, το κτίριο από λευκό μάρμαρο έλαμπε κάτω από τον ήλιο, η έλλειψη ανθρώπων και φασαρίας μας φάνηκε άκρως απολαυστική και το κτίριο αυτό καθεαυτό επιτελούσε το σκοπό του: ξεχώριζε επιβλητικά τους λίγους ταξικά τυχερούς από τους πολλούς άτυχους.

Περιδιαβήκαμε τους διάφορους «Οίκους»-στην ουσία οικοτροφεία όπου έμεναν τα πριγκιποπούλα σε καιρούς αλλοτινούς –με ένα είδος οργής. Τα παλάτια και τα μαυσωλεία που είχαμε δει δεν είχαν καταφέρει να μας θυμώσουν. Ίσως επειδή δεν ήταν σε λειτουργία, ίσως επειδή είχαν απογυμνωθεί από την αλλοτινή χλιδή τους. Αλλά η ύπαρξη αυτού του σχολείου ως σύμβολου μιας αυστηρά διαχωρισμένης κοινωνίας ακραίων αντιθέσεων και η έλλειψη προφύλαξης της παιδικής ηλικίας από τις συνέπειες μιας ακραίας ένδειας μας έκανε να νιώσουμε πολύ άσχημα.

Ανεβήκαμε ξανά στο αυτοκίνητο μας και πήραμε δρόμο για το Pushkar.



To whom it may concern: Mayo College - The Official Home Page

Mayo College - The Official Home Page

 

[Dorotija]

Η ιστορία πάντα εξαιρετική. Θαυμάζω τον τρόπο με τον οποίο ξεχωρίζεις και αναδεικνύεις τις μικρές, 'ασήμαντες' λεπτμέρειες..

 

[Pandora]

Σπουδαία αφήγηση για μια "σκληρή" μέρα !

 

[varioAthens]

Υπέροχη περιγραφή, πλούσιες πληροφορίες!!! Μπράβο Έρση!!!

 

[pattyyy]

Η περιγραφή σου είναι υπέροχη! Ένιωσα πως ταξίδεψα μαζί σου!

 

[Aria_C]

Έρση μου, για άλλη μια φορά υποκλίνομαι!
Μέσα από τη ματιά σου βλέπω μια Ινδία που με γοητεύει, με θυμώνει, με πληγώνει, με ελκύει και με απωθεί ταυτόχρονα...
Μην το πεις στον Αφέντη, αλλά είσαι η αιτία που πλέον θέλω να τα δω όλα αυτά από κοντά!